DAZZLE Travel magazine # 22 # Oct2013 # lite version

เมื่อครั้งรัชกาลที่ ๓ ยังไม่ขึ้นครองราชย์ ทรงท�ำหน้าที่กำ� กับดูแลกรมท่า พระราชบิดา ทรงเรียกพระองค์ว่า “เจ้าสัว” เพราะทรงเชี่ยวชาญในการค้าส�ำเภากับกรุงจีน วัดวาอารามในยุคนั้น ก็สร้างตามศิลปะพระราชนิยม ซึ่งผสมศิลปะไทย และจีนคู่ค้าเข้าไว้ด้วยกัน นอกจากนั้นแล้ว บรรดาตุ๊กตาศิลาจีนที่พบเห็นอยู่ มากมาย เป็นประจักษ์พยานอย่างดี ที่เดินทางมาพร้อมกับกองเรือส�ำเภา ในยุคนั้น บ้างกล่าวว่า เพราะสินค้าไทยที่ส่งออกไปยังเมืองจีนนั้นเป็นสินค้าเกษตร ที่มีน�้ำหนัก แต่สินค้าน�ำเข้าจากจีนนั้นมีน�้ำหนักเบา จึงต้องใส่ตุ๊กตาศิลาที่ เรียกขานว่า ตัวอับเฉา มาในใต้ท้องเรือ เพื่อให้สำ� เภาไม่โคลงเคลงยามเดิน ทาง แท้จริงแล้วเมืองสยามในยุคนั้นค้าขายมั่งคั่ง มีเงินถุงเงินถัง จึงเจียดเงิน จ้างศิลปินชาวจีน ท�ำตุ๊กตาศิลามาถวายเป็นบรรณาการ ประดับประดาวัดวา อาราม ลองเที่ยวท่องไปตามอารามหลายแห่ง เราจะพบความจริง ตุ๊กตาศิลา เหล่านี้เหมือนตัวละครในสมุดบันทึกสภาพบ้านเมืองในยุคนั้น เราจึงคุ้น หน้าชายชาวจีนหนวดเฟิ้มใจดี หรือแม่ทัพผู้น่าเกรงขามผ่านใบหน้าของ ตุ๊กตาศิลา ที่วัดอรุณราชวราราม ยังมีตุ๊กตาศิลารูปครุฑที่คนจีนแกะสลักท�ำ เพี้ยนเป็นครุฑหน้าเจ๊ก อีกทั้งกินรีหน้าซิ้ม แลดูน่าขัน หรือที่วัดโพธิ์ อันเป็น อาณาจักรแห่งตุ๊กตาศิลาจีน ก็ยังมีตุ๊กตาศิลารูปชายสูงใหญ่ใส่ชุดทักซิโด สวมหมวดทรงสูงยืนถือกระบองยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์ยืนยามเฝ้าประตู