LA LEONO KAJ LA UNUKORNULO
139
ŝajnis esti normala regulo ke kiam ĉevalo stumblis, la rajdisto defalis tuj. La konfuzo pli malboniĝis ĉiumomente, kaj Alico tre ĝojis eliri el la arbaro en senarban spacon, kie ŝi trovis la Blankan Reĝon sidanta sur la tero, fervore skribanta en sia notolibro. “Mi sendis ĉiujn!” la Reĝo kriis ĝojoplene, vidante Alicon. “Ĉu vi, hazarde, renkontis iujn soldatojn, mia kara, dum vi venis tra la arbaro?” “Jes,” diris Alico: “plurmil, mi emas kredi.” “Kvarmil ducent sep, jen la preciza nombro,” la Reĝo diris, rigardante al sia libro. “Mi ne povis sendi ĉiujn ĉevalojn, sciu, ĉar du estas necesaj por la ludo. Kaj mi ankaŭ ne sendis la du Mesaĝistojn. Ili ambaŭ iris al la urbo. Rigardu laŭ la vojo, kaj diru ĉu vi vidas iun el ili.” “Mi vidas neniun sur la vojo,” diris Alico.