HISTORIA
lub też jego małżonek albo potomek znalazł się na obszarze Rzeszy Niemieckiej według stanu z 31 grudnia 1937 roku. O praktycznym znaczeniu tego uregulowania świadczą liczby – według szacunkowych danych w latach siedemdziesiątych, osiem dziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku co najmniej ponad półtora miliona obywateli polskich wyemigrowało do RFN i uzyskało oby watelstwo niemieckie, nie tracąc przy tym obywatelstwa polskiego. Przy czym ani ustawodawstwo polskie, ani niemieckie nie dopuszczało i nie dopuszcza podwójnego obywatelstwa. Warto zwrócić uwagę, że Republika Federalna Niemiec od początku nie posiadała i nadal nie posiada własnego obywatelstwa sensu stricto. Bowiem na podstawie formalnoprawnego założenia o nieprzerwanej ciągłości Niemiec (Rzeszy) państwo to przejęło konstrukcję prawną „niemieckiej przynależności państwowej” (deutsche Staatsangehörigkeit) z czasów Rzeszy Niemieckiej i związany z nią status prawny „Niemca” (Deutscher). Nastąpiło to poprzez włączenie na mocy art. 123 ustawy zasadniczej do systemu prawnego RFN całego prawa Rzeszy Niemieckiej, o ile nie jest ono sprzeczne z Ustawą Zasadniczą. Najważniejszą zasadą ustrojową RFN jest federalizm, a gwarancja jej niepodważalności wynikająca z doświadczeń z okresu hitlerowskiego również zapisana została w ustawie zasadniczej: Zmiana Ustawy Zasadniczej, która narusza podział Federacji na kraje (...) jest niedopuszczalna. Ponadto obowiązuje jednoznacznie określona zasada domniemania kompetencji na rzecz władz landów. Parlamentarno-gabinetowy system RFN tym różni się od systemu prezydencko-parlamentarnego Republiki Weimarskiej, że przyznaje nieporównywalnie słabszą pozycję prezydentowi federalnemu, wzmacnia zaś rolę szefa rządu, czyli kanclerza federalnego. Ustawa zasadnicza wprowadza trójpodział władz na ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Przyznaje ponadto szczególnie silną pozycję i szerokie uprawnienia Federalnemu Trybunałowi Konstytucyjnemu, który ma możliwość ingerowania w sferę władzy ustawodawczej poprzez prawo do uchylania mocy ustaw, które uzna za sprzeczne z ustawą zasadniczą. Rozstrzyga także spory dotyczące zgodności prawa krajów związkowych z prawem federalnym oraz wykonywania przez kraje prawa federalnego. Rozpatruje skargi na naruszenie praw zasadniczych. Decyduje też o legalności lub delegalizacji partii politycznych. Specyficzną cechą systemu politycznego RFN jest ustawowo zagwarantowana duża rola i instytucjonalizacja partii politycznych: Partie współdziałają w kształtowaniu woli politycznej narodu. Zakładanie 58