ΣΤΟΝ ΦΑΡΟ
αι να, πού μ’ έφερε η εσχάτη απελπισία! Τα σαλεμένα φρένα μού είπαν να σε πάρω – πάντα της πράξης προηγείται η φαντασία – μαζί μου απόψε – ερημιά, νύχτα – στον Φάρο. Σε βλέπω μπρος μου μες στο μαύρο φόρεμά σου ψυχρή σαν μέταλλο, αγέρωχη, κι απλώνω γυμνό τον πόνο να ντυθεί τ’ αγκάλιασμά σου, λες κι έχω απλώσει τα δυο χέρια μου για φόνο! Σ’ αγγίζω… τρέμεις, τρέμω, τρέμουμε απ’ τον πόθο δειλά, όπως γέρνουν τα καλάμια όταν φυσάει πάνω απ’ την λίμνη, τα ματόκλαδά σου νιώθω στο πρόσωπό μου σαν μετάξι που μεθάει… Σκίζω τα χείλη σου, η γλώσσα μου άγριο χέλι μες απ’ τα δόντια σου ρουφάει την ψυχή σου. ( Πάνω απ’ το Κάστρο το φεγγάρι ανατέλλει. . . ) Σκάβω τα σπλάχνα σου και λες: «Είμαι δική σου… κράτα με… σφίξε με…». Βογκάς κι εγώ σπαράζω… Πονάς… συστρέφεσαι… Τα νύχια σου στην πλάτη μου μπήγεις… Ξέσπασε ο αφρός – αίματα στάζω – σπέρμα φωτιά, που καίει τα φύκια, σπάει τ’ αλάτι! Γέρνεις στο στήθος μου μετά λαχανιασμένη, κλαις τρυφερά και ψιθυρίζεις τ’ όνομά μου. Σαν μια θηλιά απ’ τον λαιμό μου κρεμασμένη το στόμα ανοίγεις για να πιεις το φίλημά μου. Και πίνεις… πίνεις τα φιλιά… Τα δάκρυα πίνεις… «Κράτα με… σφίξε με ξανά …» μου λες. Αχ, μίλα… Μέσα σου μπαίνω… Κι όλη νύχτα ανάβεις… σβήνεις… γιομάτη γλύκα… φως… σκοτάδι… ανατριχίλα!