ΚΑΦΕ ΡΕΤΡΟ - ΔΗΜΗΤΡΗ Ε. ΣΟΛΔΑΤΟΥ

Το κουρείο Του Βρακατσέλη το κουρείο – κλειστό από χρόνια, στο Παζάρι – μοιάζει με άταφο κουφάρι που ψάχνει για νεκροταφείο! Τα ξύλα γίνανε σαπίμια, αφίσες πάνω κολλημένες, λαδομπογιές ξεφλουδισμένες και τζάμια θρύψαλα! Συντρίμμια ενός καιρού που ’χει πεθάνει. Τριγύρω κτήρια καινούργια. Περνούν οι άνθρωποι με φούρια – αφού η ώρα δεν τους φτάνει – κι ούτε π’ ακούνε το ψαλίδι του Χρόνου μέσα στο κουρείο, που σαν μακάβριο αστείο λέει για ζωές κομμένες ήδη. Περνούν οι άνθρωποι, εν τέλει, και τρίχες μοιάζουν τα όνειρά τους! Κάποτε έρχεται η σειρά τους – από έναν, κάποιον, Βρακατσέλη – να ξυριστούν, να κουρευτούνε, φτηνή κολόνια να φορέσουν κι ύστερα ανάσκελα να πέσουν και να θαφτούνε. Περνούν οι άνθρωποι, περνούνε…