Zakazane zyczenie

Jessica Khoury

tล umaczenie:

Maciej Pawlak

Krakรณw 2017

The Forbidden Wish Copyright © by Jessica Khoury 2016 This edition published by arrangement with Razorbill, an imprint of Penguin Young Readers Group, a division of Penguin Random House LLC

wsqn.pl

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo SQN 2017 Copyright © for the translation by Maciej Pawlak 2017

WydawnictwoSQN

Redakcja – Joanna Mika Korekta – Justyna Yiğitler Projekt typograficzny i skład – Joanna Pelc Okładka – Paweł Szczepanik / BookOne.pl Grafika na okładce – Romolo Tavani / fotolia.com Mapa – Jessica Khoury

wydawnictwosqn SQNPublishing wydawnictwosqn WydawnictwoSQN Sprzedaż internetowa labotiga.pl

B

All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

276

Wydanie I, Kraków 2017 ISBN: 978-83-7924-772-1

E-booki Zrównoważona gospodarka leśna Tempori serviendum est

Papie

Rozdział 1

Wyczuwam go, gdy tylko stawia stopę w jaskini.

I poruszam się po raz pierwszy od stuleci.

Jestem obłokiem dymu uwięzionym w lampie. Kłębię się i przeciągam, otrząsając się z pięciusetletniego letargu. Trwałam w bezruchu setki lat i czuję się, jakbym zdążyła do połowy przeistoczyć się w kamień. Odgłos jego kroków wstrząsa mną jak uderzenie pioruna, elektryzuje mnie i natychmiast wybudza z resztek snu.

Przyciskam ręce do ścianek lampy, wołam do niego, ale on oczywiście mnie nie słyszy. To tylko zwykły człowiek, młody chłopak, który nie usłyszy krzyku dżinna, spełniającego życzenia ducha uwięzionego w lampie.

Chłopiec jest sam. Wyczuwam, jak ostrożnym krokiem mija przedsionek ukrytej groty. Sięgam ku niemu swoim szóstym zmysłem, podążam w ślad za nim po wąskich, wykutych w piaskowcu schodach. Moje palce wraz z jego palcami suną po pradawnej ścianie pokrytej symbolami, których znaczenie zginęło w pomroce dziejów. Jakież to dziwne, Habibo, czuć tu 9

czyjąś po obecność po stuleciach samotności. To jak dojrzeć błysk światła w głębi oceanu.

Sięgam, jak mogę najdalej, wyczuwając cichy rytm jego oddechu i dudnienie serca. Kim jest? Jak znalazł to miejsce?

To tylko chłopak, zaledwie drobna kropla, która raptem rozpuści się w morzu czasu. Znałam tysiąc i jednego człowieka podobnych do tego i poznam jeszcze tysiąc i jeszcze jednego takich samych. Jest niczym, wmawiam sobie, żeby nie żywić płonnej nadziei. Nie wolno mi żywić nadziei. Nie wolno mi mieć własych życzeń. Nie będę więc myślała o świecie na powierzchni, o otwartym niebie, o świeżym powietrzu, o promieniach słońca. Nie dam po sobie poznać, jak szalenie, głęboko i rozpaczliwie pragnę, by chłopiec wyniósł moją lampę z tej przeklętej ciemności. Zamiast tego zwijam się i rozwijam, kulę i rozkulam, czekając z zapartym tchem. Mój szósty zmysł nie działa, jak powinien, koncentruję się do granic możliwości, a i tak widzę tylko zarys chłopaka, jakbym patrzyła na pływającą w zmąconym stawie rybę.

Unosi przed sobą pochodnię, wwiercając się wzrokiem w paszczę olbrzymiej jaskini – a właściwie nie jaskini, tylko potężnej, sklepionej wysoko komnaty stanowiącej niegdyś część wspaniałego pałacu, który pochłonęły wojna i czas i który tkwi samotnie pośrodku pustyni wśród podobnych sobie ruin, okryty całunem piasku i wspomnień.

Kolumny górują nad zuchwałym intruzem, trzymają w górze niknące w cieniu sklepienie. Filary oplatają rozmaite płaskorzeźby: ryczące lwy, skrzydlate konie, ziejące ogniem smoki. Klejnoty ich oczu migocą delikatnie w blasku pochodni, nie odejmując od chłopca złowróżbnego spojrzenia, tak jak niegdyś obserwowały wesołych i barwnie odzianych ludzi, którzy żyli tu przed wiekami, zanim miasto utonęło w piaskach. To miejsce nawiedzają duchy, a ja jestem jednym z nich.

10

– Na wszystkich bogów… – Chłopiec krztusi się powietrzem, a jego słowa zdają się wciąż rozbrzmiewać w bezmiernej ciemni grobowca. Unosi pochodnię i złota plama rozlewa się po posadzce.

Nic dziwnego, że odjęło mu mowę. To nie jest zwykła komnata, tylko pradawne sanktuarium, samo serce pałacu Neruby, gdzie dawno temu piękna i młoda księżniczka zażyczyła sobie ogrodu jak żaden inny na świecie, aby mogła w nim zażywać odpoczynku i medytować.

To było jedno z najlepszych życzeń, jakie spełniłam.

Posadzkę porastają źdźbła trawy z najczystszego szmaragdu, rozgałęziające się nisko drzewa o liściach wyżezanych z jadeitu połyskują w półcieniu rzucanym przez wysoką kopułę sufitu, w której lśnią niczym gwiazdy fasetowane brylanty. Z konarów zwieszają się rubinowe jabłka, złote cytryny, ametystowe śliwki i szafirowe jagody. Miliony drogocennych kamieni połyskują i lśnią, a każdy oszlifowano z precyzją i dokładnością niedostępną dla śmiertelnych jubilerów. Pośród traw poniżej błyszczy kwiecie z topazu i lapis lazuli. Dopiero po baczniejszym przyjrzeniu się drzewom i krzewom obserwator orientuje się, że to wszystko bezcenne klejnoty, a nie prawdziwy, żywy ogród.

Chłopiec idzie, jakby na wpół pogrążony we śnie; prawie nie mruga ani nie oddycha. Nie ma tu ani jednej żywej rośliny, ale ogród tętni życiem jak najpiękniejsze ogrody na powierzchni. Przez ostatnich kilkaset lat drzewa i trawa były mi jedyną kompanią – najwspanialszy skarb na świecie, który przynosił mi tyle radości, co światło ślepcowi.

Chłopiec powinien się spieszyć.

Powietrze jest gęste od prastarej magii dżinnów, pozostałości po wielkiej wojnie, którą stoczono tu przed wiekami. Magia czepia się ścian, kapie z sufitu, zbiera się w kałużach między 11

złotymi korzeniami drogocennych drzew. Wypełnia opustoszałe ruiny do połowy zanurzone w piasku, płynie ciągnącymi się w nieskończoność korytarzami, które odchodzą od centralnej sali jak korzenie odchodzą od pnia, i łączy ze sobą wieże, komnaty i sale. Miasto wisi na włosku, ledwie podmuch wiatru może zatopić je w piasku po czubki strzelistych iglic. Magia kłębi się i zwija w przedwiecznych komnatach od pięciuset lat, rozrasta i rozdyma jak uwięziony pod ziemią gaz, czekając na zbłąkaną iskrę, która sprawi, że wybuchnie żywym ogniem.

Tą iskrą jest mój gość. To on wpadnie w zastawioną dawno temu pułapkę, on doprowadzi do eksplozji gromadzącej się od stuleci magicznej energii, a pustynia pogrzebie nas oboje.

Przepadnę, przemienię się w mit, rozwieję jak sen. Na zawsze stanę się więźniem piasku i magii. Przeraża mnie ta myśl. Sądziłam, że już dawno temu pogodziłam się z takim losem, kiedy jeszcze nie zanosiło się na to, by ktoś mnie tu odnalazł. Teraz wiem, że to nieprawda i że nadzieja zawsze tkwiła gdzieś głęboko we mnie jak uśpione ziarno, które tylko czeka na promyk słońca.

Nagle czary i uroki zaczynają drgać niczym struny lutni.

Ogarnia mnie przeraźliwy chłód.

W ciemności zrywa się wiatr, przesącza się przez kamienne liście, aż cała grota tonie w szumie. Pułapka zbudziła się do życia. Chłopiec jakby to wyczuł. Przyspiesza kroku, mija drzewa i kwiaty, jednym skokiem przesadza strumień, w którym lśnią złote samorodki i srebrne otoczaki. W komnacie się przejaśnia, gdy diamentowe gwiazdy nabrzmiewają światłem, oślepiającym i ostrym. Blask pełznie po ostrych jak brzytwa krawędziach i szpicach szlifowanych kamieni, pięknych i zabójczych. Chłopiec uchyla się przed liśćmi, które tną powietrze jak sztylety, i syczy, gdy jeden zostawia po sobie czerwone rozcięcie na wierzchu jego dłoni.

12

Dociera wreszcie do stóp wzgórza na tyłach zaczarowanego ogrodu i zatrzymuje się pod smagającymi powietrze konarami miedzianej wierzby, z których sypią się szmaragdowe liście.

Przekręca pierścień na palcu i rozwiera szeroko powieki, gdy jego wzrok spoczywa na lampie.

Stoi na wysadzanym rubinami żelaznym tronie, którego oparcie i podłokietniki uformowano w kształt splątanych pędów dzikiej róży. W dawnych dniach królowa tego miasta przesiadywała na nim godzinami, czytając księgi lub medytując, lecz teraz jest tu tylko lśniąca w diamentowym świetle lampa. Rozpycham się w jej wnętrzu, wypełniając każdy zakamarek połyskującym dymem i ponaglając chłopca w duchu.

Targa mną nerwowe zniecierpliwienie, boję się, że szansa na wyzwolenie przejdzie mi koło nosa. Lampa nigdy nie wydawała się tak ciasna.

Chłopiec wspina się zboczem wzgórza, dysząc, i łapie oddech, dosięgłszy tronu. Stoi przez chwilę, otrzepując dłonie z kurzu i nie odejmując wzroku od lampy.

Jaskinia drży w posadach. Piasek sypie się ciurkiem po ścianach, wsącza w sterty złotych monet. Zaklęcia mruczą jak budzące się ze snu lwy, dzwonią klejnoty na drzewach. Chłopiec zupełnie tego nie zauważa, jest całkowicie pochłonięty lampą.

– A więc to ona – wychrypiał.

Wyciąga rękę, a mój dym przeistacza się w płomień, gdy ogarnia mnie niepohamowana ekscytacja. Kiedy jego opuszki stykają się z brązową pokrywką lampy, przeszywa mnie grom energii i czuję całą sobą bicie jego serca, dzikie i silne.

– Czym ty jesteś? – szepcze. – Czemu mnie wołasz?

Niczym w sennym widzie przesuwa palcami po smukłym korpusie naczynia. Jego dłoń błądzi po łuku dzióbka lampy, a żar jego ciała rozchodzi się po jej brązowych ściankach.

13

Gotuję się od tego żaru, nie przestaję rozrastać, gęstnieję i zbieram się w sobie, przygotowuję się, rozgrzany do czerwoności dym barwi się złotem.

Chłopiec pociera lampę.

A ja odpowiadam.

Sunę w górę długim czarnym tunelem. Jestem obłokiem dymu i tornadem ognia. Rozpościeram się i rozrastam, puchnę i ogromnieję, aż unoszę się wielką chmurą nad głową chłopca, tysiącem rąk podobnych do słupów dymu napieram na kamienne sklepienie jaskini. Wywracam tysiącem rozognionych oczu i rozzprostowuję tysiąc skłębionych nóg. Cóż to za rozkosz, znaleźć się na zewnątrz! Jaśnieję energią jak rozświetlone błyskawicą niebo, dreszcz ekscytacji przetacza się po moim ciele jak grom po burzowych chmurach, krew w moich żyłach huczy niczym wzburzony ocean, a każdy mój oddech jest jak szum wichru.

Mogłabym się tak przeciągać godzinami, rozkoszując się przestrzenią. Lecz ponieważ nie mam wiele czasu, kurczę się i twardnieję, okiełznuję swoje rozbiegane członki i przybieram swoją ukochaną postać.

Twoją postać, Roszano, moja Habibo. Moja siostrzana duszo, towarzyszko o czystym sercu i dźwięcznym śmiechu, która nauczyłaś mnie radości i zwałaś przyjaciółką, władczyni serc, umiłowana królowo swego ludu.

Oblekam się w twój kształt, przywdziewam twoje włosy – długie i czarne jak rzeka nocą. Wprawiam w swoje powieki twoje oczy, wielkie, bystre i lśniące. Okrywam swoją czaszkę twoją twarzą, szczupłą i władczą. Twoje piękne ciało – smukłe, zręczne dłonie i prędkie stopy – jest teraz moim ciałem.

Nakładam twoją twarz niczym maskę, udając, że twoje serce również należy do mnie.

14

Wreszcie dym się rozwiewa i oto stoję pośród ogrodu, który dla ciebie stworzyłam. Na pierwszy rzut oka jestem człowiekiem, lecz w środku mam tylko dym i magię. Przeciągam się raz jeszcze, wzdychając z lubością, a potem powoli, powolutku uśmiecham się do chłopca.

Leży na plecach z oczami jak spodki i rozdziawionymi ustami. Raz, dwa, trzy razy otwierają się i zamykają, nim wreszcie udaje mu się wykrztusić: – O bogowie, o cholera!

Silny i młody przedstawiciel starożytnego ludu Amulenów, może mieć siedemnaście–osiemnaście wiosen. Człowiek z krwi i kości, smukły i dobrze zbudowany. Oto młodzieniec, który by przeżyć, okradał sprzedawców owoców i poganiaczy wielbłądów, a czasem jadł to, co znalazł w rynsztoku. Chłopak, który wie, że każdy kolejny dzień to nie dar, lecz nagroda, o którą trzeba się postarać.

– Jesteś… Jesteś… – nie może wydukać.

No, powiedz to, chłopcze. Demonem ognia. Potworem z dymu. Pustynnym diabłem. Służebnicą Nardukhi, córą Ambadii, bezimienną, pozbawioną twarzy i wszechpotężną. Niewolnicą lampy. Dżinnem.

– …dziewczyną!

Mrugam zaskoczona, ale zaraz odzyskuję pewność siebie.

– Drżyj, śmiertelniku! – grzmię, a mój głos odbija się echem od ścian groty. – Jam jest niewolnica lampy, potężny dżinn z Ambadii! Posiadam moc, dzięki której mogę spełnić trzy twoje życzenia! Rozkazuj, a ja, twoja służebnica, wykonam rozkaz, śmiertelniku, takie jest bowiem prawo Nardukhi.

Ach, Nardukha, potężny król dżinnów, mój władca nad władcami. Niech po kres czasu przeklęte będą jego kości z dymu i ognia.

15

– Dżinn! – woła chłopak. – Teraz wszystko jasne.

Milczy, a z sufitu sypie mu się na ramię strużka piasku.

Strzepuje pył z ramienia i staje krok dalej, lecz wkrótce piasek zaczyna spadać wszędzie wokoło. Posadzka osuwa się pod jego stopami, klejnoty toczą się po pochyłości, grzechocząc, a on chwieje się na nogach.

– Co się dzieje? – pyta, starając się utrzymać równowagę.

– Te ruiny są bardzo stare. A wypełniająca je magia jeszcze starsza i wkrótce cię zabije. – Nie ma sensu owijać w bawełnę. – Lecz jeśli życzysz sobie zachować życie, uratuję cię.

Chłopak wykrzywia usta w bezczelnym uśmiechu.

– Po co marnować życzenie, skoro mogę po prostu uciec?

Dotrzymasz mi kroku, dżinnie? Śmieję się w odpowiedzi i natychmiast przemieniam w jastrzębia, po czym wzlatuję ponad szmaragdowe korony drzew.

Gałęzie trzeszczą i pękają pod wpływem dzikiego wiatru. Rubinowe owoce spadają z hukiem na podłogę. Grotę wypełnia trzask tłuczonego szkła i wycie wiatru.

Chłopak zsuwa się po stoku i puszcza pędem przez trawiastą łąkę. Konary wyciągają się w jego stronę, próbując oplątać jego ręce i szyję, ale odtrącam je szponami. Rozcapierzone ręce ulepione z cienia wyłaniają się z rzeki i czepiają jego kostek. Odbijam je uderzeniami skrzydeł.

Chłopiec jest szybki, ale czy dość szybki? Prowadzę go pomiędzy stertami skarbów i pod łukami z połyskliwego piachu zmieniającego kształt. Muszę to oddać mojemu młodemu panu: prędko biega i nieprędko się poddaje.

Wyjście musi być gdzieś blisko. Piach sypie się zbitymi kaskadami, jedna obala chłopca na posadzkę. Młodzieniec pada na kolana. Krztusi się i kaszle, jego usta wypełniają się pyłem. Mimo to walczy, z trudem dźwiga się z powrotem na 16

nogi i pełznie naprzód z zaciśniętymi oczami, szukając dłońmi ścian niczym ślepiec.

W chmurze dymu przemieniam się z jastrzębia z powrotem w dziewczynę i opadam u jego boku. Łapię go za rękę, próbując ignorować ciepło jego dotyku. Habibo, nie dotykałam człowieka od… od bardzo dawna. Jego palce zaciskają się na moich, dłoń ma suchą i szorstką od piasku, w jego żyłach tętni życie. Jak zawsze gdy dotykam człowieka, bicie jego serca porusza mnie do głębi, dzwoni w uszach i odbija się szyderczym echem w pustce mojej klatki piersiowej, gdzie zamiast serca jest tylko dym.

Tam! Dostrzegam zanużone do połowy w piasku i ziejące czernią wyjście, które prowadziło niegdyś do twojej komnaty tronowej, Habibo, lecz teraz widzę za nimi tylko usiane gwiazdami pustynne niebo. Wiszące niegdyś na zawiasach tekowe drzwi dawno już zgniły i rozsypały się w proch, kamienna framuga jest wyszczerbiona i spłowiała, ale po pięciuset latach samotności i mroku żaden widok nie ucieszyłby mnie bardziej.

Magia ostatnim desperackim zrywem próbuje nas zatrzymać i ta pułapka okazuje się najgroźniejsza ze wszystkich.

Piach przeistacza się w łakomy płomień, który mknie w naszą stronę z trzewi ogromnej komnaty. Ale ja czuję już słodkie nocne powietrze i podwajam wysiłki, by wyprowadzić stąd chłopca żywego. Wiem doskonale, że jeśli mi się nie uda, sama już nigdy nie wydostanę się na powierzchnię.

– Szybciej! – popędzam go, a on ogląda się przez ramię na wyjące płomienie i gwałtownie przyspiesza. Pędzi tak szybko, że mnie wyprzedza, i teraz to on ciągnie mnie za sobą. Ogień liże mi pięty, zmieniam się w chmurę dymu, a palce chłopca łapią powietrze tam, gdzie jeszcze przed chwilą była moja ręka.

– Co ty wyrabiasz?! – woła.

– Biegnij!

17

Rozdymam się i przeistaczam w spienioną ścianę wody, po czym napieram na falę ognia, przyjmując na siebie cały jej impet. Wiatr, ogień, woda i piasek – i niebo, niebo, niebo!

Chłopiec dopada drzwi pierwszy. Wyskakuje na zewnątrz i toczy się po ziemi, tuląc moją lampę do piersi. Gdy tylko mijam próg, ponownie zmieniam się w dym, w wielką kurzawę połyskliwej purpury. Ogień rozlewa się po piachu i bucha w niebo, jakby tysiące wydobywających się z otchłani piekieł demonów próbowały zagarnąć i rozszarpać pustynię, desperacko szukając oparcia dla zachłannych ognistych szponów.

Chłopiec jęczy i unosi rękę, gdy omywa go żar. Smużki dymu unoszą się z końcówek włosów muśniętych ogniem.

Na jedną okropną chwilę spowijają nas płomienie. Osłaniam chłopca własnym ciałem, dusząc go dymem, ale ratując życie.

Raptem magia się wyczerpuje i gaśnie jak spopielone ognisko. Ogień zmienia się w piasek, z którego powstał, a ten opada na ziemię w kurzawie białej mgły. Pustynia wiruje wokół drzwi i wsiąka w nie, aż w końcu całkowicie je zasłania.

Stoimy pośród ruin Neruby, niegdyś wielkiego, olśniewającego miasta, które niszczało przez stulecia, a teraz przypomina szkielet martwego zwierzęcia. Potrzaskane budynki drżą w posadach, kamienne odłamki odpadają od kruszących się wież, ściany i mury pękają i rozsypują się w proch. Pustynia faluje jak wzburzone morze, pochłaniając ruiny kamień po kamieniu, wydmy napierają na budynki niknące pod piaskiem.

Powoli i w nieopisanym jazgocie miasto tonie przykryte diunami, a resztki magii dopalają sie na naszych oczach.

Gdy ostatnim razem widziałam miasto z powierzchni, prężyło się dumnie pod niebem pokreślonym słupami czarnego dymu, a jego ulice rozbrzmiewały ogłosami walki i wrzaskami konających, zarówno ludzi, jak i dżinnów. Niewielu uszło 18

z życiem tamtego sądnego dnia. Przeklinałam się za to, że mi się udało.

A teraz miasto tonie w odmętach pustyni, a wraz z nim wszyscy jego zmarli.

Chłopiec klęczy, nie mogąc oderwać wzroku od widowiska, ja zaś unoszę się nad nim pod postacią obłoku. Nie mija wiele czasu, a ostatni czubek ostatniej wieży niknie pożarty przez ziemię, zaś miasto – niegdyś najwspanialsze na świecie, metropolia królów i zdobywców – przestaje istnieć.

Diuny wysklepiają się i nie przestają falować, rzucają chłopca na plecy. Przybieram ludzką postać i staję obok niego, wpatrzona w piaski, które przez stulecia były moim więzieniem.

Kiedy opada pył, po mieście nie ma nawet śladu – moim oczom ukazuje się jedynie błękitny w świetle księżyca pas piasku, czysty i dziewiczy. Wydmy uspokajają się i po piaskowym sztormie zostaje tylko nieznaczny ruch piasku. Jedynym dowodem na to, że kiedyś znajdowały się tutaj ogród cudów i wielkie miasto, które przed chwilą pogrążyło się w otchłani, jest leżąca na piasku drobna, blada moneta, w której przegląda się jasny księżyc.

Nie licząc, rzecz jasna, mnie.

Księga pierwsza Złodziej

Po bitwie królowa wraz ze swoimi wojownikami wkroczyła do sali tronowej pogromionych Akbańczyków, gdzie znaleźli stojące na marmurowych piedestałach nieprzebrane bogactwa tego królestwa. Nie bacząc na klejnoty i złoto, władczyni skierowała swe kroki ku środkowej części komnaty. Tam zaś, na posłaniu z jedwabiu, drzemała niepozorna Lampa z brązu, w której nie było ani kropli oliwy.

Królowa z namaszczeniem uniosła naczynie, a gdy tylko go dotknęła, w połyskliwym obłoku dymu wyłonił się z niego dżinn.

Wszyscy, którzy to widzieli, struchleli ze strachu. Lecz królowa nie drgnęła nawet i wciąż stała dumnie wyprostowana, choć nawet w jej oczach pełgał ognik zdumienia.

– Jam jest dżinn z lampy – wyrzekł duch. – Rzeknij słowo, a spełnię twoje trzy życzenia, choćby i te z najgłębszych zakątków twojej duszy. Czy pragniesz bogactw? Mogą być twoje.

– Posiadam już srebro i złoto – odparła królowa.

– Pragniesz li władzy i sług? – zapytał dżinn. – Mogą być twoje.

– To posiadam również – odrzekła królowa.

20

– A zatem wieczna młodość? Życie wolne od chorób i śmierci? – spytał dżinn. – Może być twoje.

– Czyż nie mówi poeta, że włos srebrny cenniejszy jest od srebra i że domeną młodości jest głupota?

Na te słowa dżinn skłonił się nisko przed królową.

– Widzę, że wielka jest twa mądrość, o królowo, i że niełatwo cię zwieść. Czegóż więc zażądasz od swojego pokornego sługi?

– Podaj mi dłoń – królowa na to – i bądź mi przyjaciółką.

Czyż bowiem nie poucza poeta, że jeden przyjaciel od serca cenniejszy jest od dziesięciu tysięcy wielbłądów dźwigających złoto i drogie kamienie?

Dżinn namyślał się chwilę, po czym odrzekł: – Poeta mówi też: biada temu, kogo złączyła przyjaźń z duchem lampy, albowiem zaprawdę samej śmierci uścisnął dłoń.

Z Pieśni o upadku Roszany, ostatniej królowej Neruby pióra Parysy zai Moury, Strażniczki i skryby królowej Roszany

Rozdział 2

Unosimy się na morzu piasku opromienionego księżycową poświatą, cisza jest nieskończona niczym rozgwieżdżona otchłań nad naszymi głowami. Noc jest cicha i zwodniczo spokojna, a miasto, które kiedyś pięło się pod samo niebo, zaległo w głębinach ziemi.

Wzbierają we mnie niepokój i trwoga. Czy dżinnowie dowiedzą się o mojej ucieczce? Ile upłynie czasu, nim ruszą za mną w pogoń? Ich ogniste palce lada moment moga się zacisnąć na mojej szyi, ich czerwone z wściekłości oczy w każdej chwili mogą odnaleźć mnie na pustyni. Czekam, aż wciągną mnie w piasek i raz jeszcze zniewolą w ciemności… Ale nie nadchodzą.

Unoszę głowę i powoli wypuszczam powietrze. Żaden dżinn nie przecina nieba, powietrzem pustyni nie wstrząsa alarmowy dzwon. I wtedy to do mnie dociera: uciekłam. Naprawdę uciekłam.

Otaczają nas piaski wielkiej pustyni Mahali, bezkresna przestrzeń usiana wzgórzami i dolinami, które księżyc powlekł bladobłekitną farbą. Ten dojmujący ogrom otwartej przestrzeni 22

oszałamia mnie po tak długim zniewoleniu. Podczas gdy chłopiec próbuje złapać tchu, ja obracam się dookoła i wciągam w nozdrza zapach pustyni. Już dawno porzuciłam nadzieję, że jeszcze kiedyś ujrzę niebo. A teraz ono rozpościera się nade mną w pełni swego majestatu. Wielobarwne gwiazdy pstrzą ciemność jak lśniący pył: błękitne, białe, czerwone – klejnoty bogów rozsypane na czarnym aksamicie.

Marzę o tym, by się rozrosnąć, by przeczołgać się pod postacią dymu po tym cudownym księżycowoniebieskim piasku, rozlać się po nim jak woda i sięgnąć rękami dwóch przeciwległych horyzontów. A potem wzlecieć wysoko, wysoko i wsunąć się twarzą w niebo, poczuć na policzku zimny pocałunek księżyca.

Wyczuwam na sobie spojrzenie chłopca i odwracam się do niego. Wciąż leży na piasku, wsparty na jednym łokciu, i patrzy na mnie jak rybak, który przypadkiem złapał rekina.

Odwzajemniam jego spojrzenie, mierzę go wzrokiem od stóp do głów. Jego pokryty meszkiem podbródek jest wyraźnie zarysowany i nieznacznie przekrzywiony, jego miedziane oczy są wielkie i pełne emocji, usta wydatne i kształtne. W lewym uchu ma mały, tani kolczyk. Przystojny chłopak, którego mocna budowa ciała zapowiada mającą się niebawem dokonać przemianę w mężczyznę. Gdyby był księciem lub wojownikiem, całe haremy zabiegałyby o jego względy – ale nie jest. Jego surowe piękno skrywają łachmany i brud. Łowię wzrokiem blizny na jego ramionach i nogach. Bogowie go zaniedbali.

– Wyglądasz, jakby koń cię kopnął – mówię, wzdychając. – Wstawaj.

Wyciągam do niego rękę, ale on odsuwa się i przewierca mnie dzikim spojrzeniem.

Przez chwilę przypatrujemy się sobie nawzajem pod migocącymi gwiazdami. Dyszy ze zmęczenia i zastygł w gotowości 23

niczym osaczony kot, który czeka na rozwój wypadków, by zdecydować pomiędzy walką a ucieczką. Wciąż kręci mi się w głowie od natłoku wydarzeń, które niespodziewanie stały się moim udziałem: spotkanie pierwszego od pięciuset lat człowieka, szaleńcza ucieczka przez walące się ruiny, ogrom pustyni, tak obcy po stuleciach niewoli w lampie. Potrząsam głową, by oddzielić w myślach niebo od ziemi.

– Nie mogę cię skrzywdzić – oświadczam. Pozwalam ręce opaść i z wysiłkiem rozwieram dłoń, by mu pokazać, że nie mam wobec niego złych zamiarów. – Magia, która wiąże nas ze sobą, uniemożliwia mi wyrządzenie ci krzywdy. Nie bój się mnie.

– Nie boję się.

– Nie widziałeś wcześniej dżinna?

Młodzieniec chrząka, patrzy mi prosto w oczy.

– Nie widziałem, ale słyszałem opowieści.

Odwracam się do niego plecami i spoglądam w gwiazdy.

– Jasne. Głowę daję. Opowieści o ghulach, co to pożerają dusze i noszą skóry swoich ofiar. I o ifritach, istotach z płomieni, zupełnie pozbawionych mózgu. A może o maaridach, małych i słodkich, które topią nieszczęśników w sadzawkach?

Wolno kiwa głową i wstaje, otrzepując dłonie z piachu.

– I o szajtanach, najpotężniejszych ze wszystkich dżinnów.

Przechodzi mnie dreszcz.

– Ach, oczywiście.

– Więc te historie są prawdziwe?

Krzyżuję z nim wzrok i milczę przez chwilę, a potem odpowiadam: – Poeta poucza: wszystkie opowieści to kłamstwa, które mówią prawdę.

24

– To znaczy, że pożresz moją duszę? – pyta, jakby rzucał mi wyzwanie. – Czy tylko mnie utopisz? Do których dżinnów należysz?

Zmieniam się w białego tygrysa, przywieram do ziemi i chłoszczę piach ogonem. Chłopak patrzy na mnie zdumiony, cofając się nieznacznie przed spojrzeniem moich złotych oczu i obnażonymi pazurami.

– Czym ty jesteś? – szepcze.

Czy powinnam mu powiedzieć, czym – a właściwie kim – jestem? I że w tej właśnie chwili legiony wściekłych dżinnów – ghuli, maaridów i dziesiątków innych potworów – mogą gnać nam na spotkanie? Jeśli ma choć trochę oleju w głowie, porzuci moją lampę i ucieknie gdzie pieprz rośnie… co uczyni mnie kompletnie bezradną. Tak długo, jak trzyma moją lampę, będę mogła przynajmniej się bronić.

– Jak mnie znalazłeś? – zmieniam temat. Kilkaset lat, a nikt poza tym nieszczęśnikiem nie odkrył mojego więzienia. Po ostatniej bitwie, w której poległaś, Habibo, mój rodzaj wepchnął mnie do ogrodu, który dla ciebie wzniosłam. Siedź w ciemnościach i gnij, zdrajczyni – powiedzieli. Przez tyle lat byłam pewna, że taki właśnie będzie mój los. Lecz nagle, wbrew wszelkiej nadziei, pojawił się ten chłopak.

– Pochodzę z Parthenii. – Gdy nie doszukał się na mojej twarzy zrozumienia, dodaje: – Dwa tygodnie konno na zachód. Na wybrzeżu. A jeśli chodzi o to, jak cię znalazłem… Ta rzecz mnie tu przyprowadziła.

Zdejmuje z palca pierścień, który wcześniej przekręcił. Kładzie go na otwartej dłoni i przysuwa do mnie, a ja po chwili wahania biorę go do ręki. Mrowienie w palcach mówi mi, że jest magiczny. Jest w nim coś znajomego, choć jestem pewna, że widzę go po raz pierwszy. Zewnętrzna strona jest gładka, 25

ale po wewnętrznej wytrawiono w złocie jakiś napis, symbole zatarte przez czas i ogień.

– Mówisz, że ta rzecz cię do mnie przywiodła? – Prostuję się i zaglądam mu głęboko w oczy.

Wyjmuje pierścień z moich palców.

– Kiedy go… no, znalazłem, zaczął do mnie szeptać. Wiem, że to brzmi jak majaki szaleńca, ale to prawda. Nie mogłem stłumić tego głosu. Nawet gdy zdjąłem pierścień z palca i wyrzuciłem, wciąż do mnie mówił. No więc pomyślałem: dlaczego się nie przekonać, czego właściwie ode mnie chce?

– Co mówił?

– To były nie tyle słowa, co… – Zamyka palce na pierścieniu, jego wzrok mętnieje, jakby nawiedziła go wizja. – Po prostu wiedziałem, że chce, bym gdzieś poszedł. Że chce mnie zaprowadzić do jakiegoś ważnego miejsca. Nie wiedziałem, co tam znajdę. Tylko tyle, że muszę to znaleźć. Jakby mnie zaczarował albo co. Gdy znalazłem twoją lampę, umilkł pierwszy raz od wielu tygodni, więc chyba… chyba chciał, bym znalazł ciebie.

Zastanawiam się, czy naprawdę jest tak naiwny, na jakiego wygląda. Może to tylko prostaczek, który przypadkiem natknął się na starożytny, niebywale potężny talizman, którego mocy nie był w stanie ogarnąć swoim małym rozumkiem?

Pierścień jest zaczarowany, jego zadaniem było przywieść do mnie tego, kto go znalazł. Ale czyim jest dziełem? Jest bardzo stary, prawdopodobnie stworzono go mniej więcej wtedy, gdy mnie porzucono drogocennym ogrodzie, czyli pięćset lat temu. Dlaczego dotąd nikt go nie użył? I dlaczego kiedy już został użyty, to akurat przez tego młodzieńca?

– Mam więc rozumieć, że szedłeś za głosem pierścienia aż do Neruby, bo byłeś ciekawy?

– No… – odpowiada szorstko – to nie takie proste. Powiedzmy po prostu, że nie ja jeden zainteresowałem się tym 26

pierścieniem. Wiedziałem, że doprowadzi mnie do czegoś bardzo cennego, a tak się składa, że poszukiwanie cennych rzeczy to mój… – Urywa i wybałusza oczy. – Chwila, moment. Coś ty powiedziała?

– Powiedziałam – marszczę się – że to ciekawość…

– Nie, nie to. Powiedziałaś, że to miasto to była Neruba?

– Oczywiście.

Chłopiec zasysa powietrze przez zęby i cofa się o pół kroku, a potem mierzy mnie wzrokiem od stóp do głów, jakby widział mnie pierwszy raz w życiu. Kiedy w końcu dobywa głosu, mówi przez zaciśnięte gardło, jest podekscytowany do granic możliwości.

– Ja wiem, kim ty jesteś…

Coś w jego tonie zapala iskierkę w obłoku dymu, który jest moim sercem. Natychmiast podnoszę gardę.

– Doprawdy? Kimże więc jestem, o młodzieńcze z Parthenii?

Skinieniem potwierdza sam sobie prawdziwość swoich domysłów. Jego oczy jaśnieją w ciemności nocy.

– Jesteś nią. Nie żadnym pierwszym lepszym dżinnem. O bogowie, o cholerni bogowie, to przecież ty rozpętałaś wojnę!

– Co takiego?

– Jesteś dżinnem, który zdradził tę słynną królową. Jak jej było? Roszana? Próbowała zaprowadzić pokój między zwaśnionymi dżinnami i ludźmi, ale ty obróciłaś się przeciwko niej i rozpętałaś Pięćset Wojen.

W jednej chwili uchodzi ze mnie całe ciepło. Chcę, by przestał, ale on mówi dalej: – Słyszałem opowieści. Słyszałem pieśni. Nazywają cię Piękną Zdrajczynią, która zauroczyła ludzi swoją… – Przerywa, by przełknąć ślinę. – Swoją urodą. Obiecałaś im wszystko, a potem doprowadziłaś do ruiny.

27

W moich ustach wzbiera tysiąc odpowiedzi, ale zmuszam się, by zdusić je wszystkie i pochować głęboko w obłoku mego serca. Czy zbyt wielką żywiłam nadzieję, Habibo, że pięćset lat wystarczy, by pogrzebać przeszłość? Śpiewają o nas pieśni, stara przyjaciółko. Ten biedak w łachmanach wie, kim jestem i kim byłaś ty, wie, jaką krzywdę ci wyrządziłam. Jak mogłabym temu zaprzeczyć? Pod naszymi stopami leżą ruiny twojego miasta. Widział je na własne oczy. Niby dlaczego miałabym ukrywać, kim jestem naprawdę? Piękna Zdrajczyni.

Przezwisko pasuje jak ulał. Dodaję je do długiej listy imion, które nadawano mi przez lata i które ciągną się za mną jak złapane w rybackie sieci odłamki wraków. To najnowsze jest najbardziej pochlebne z nich wszystkich.

Wydaję z siebie przeciągłe westchnienie, wzruszam jednym ramieniem.

– To co teraz? Wyrzucisz mnie? Zagrzebiesz w piasku?

Wstrząsa nim pozbawiony wesołości, drażniący uszy śmiech.

– Wyrzucić? Gdy ty chcesz spełnić moje trzy życzenia? Czy wyrzuciłbym wór złota tylko dlatego, że znalazłem go w latrynie? – Cmoka, gdy dociera do niego, co powiedział. – Nie o to mi chodzi… To wszystko takie… Czekaj, daj pomyśleć.

Obserwuję go, gdy chodzi w kółko, nerwowo przeczesując włosy palcami, aż sterczą we wszystkie strony, jakby trafił w niego piorun. Gdy wreszcie przestaje krążyć, kręci mi się w głowie od samego widoku. Już prawie zapomniałam, jak szaleni potraficie być wy, ludzie. Latacie tu i tam jak pszczoły pijane nektarem. A ten chłopak jest jeszcze dzikszy niż reszta. Bijąca od niego energia doprowadza powietrze wokoło do wrzenia.

Zdaje się, że podjął wreszcie jakąś decyzję, bo przestał chodzić i stanął przede mną ze wzrokiem utkwionym w moich 28

oczach i zaciśniętymi szczękami. Muszę się nieco odchylić, by odwzajemnić spojrzenie.

– Więc tak, trzy życzenia. Mogę zażyczyć sobie wszystkiego, czego zapragnę?

– Czego tylko chcesz. Jeśli oczywiście zgodzisz się na moją cenę.

– A co to za cena? – pyta, mrużąc nieufnie oczy.

Wzdycham i wyczarowuję w dłoni język ognia, pozwalam mu przemknąć tanecznym krokiem po palcach niczym monecie w dłoni szulera.

– Każde życzenie ma swoją cenę, panie. Zwykle dowiadujesz się o niej, kiedy już ją płacisz. Jeśli zażyczysz sobie bogactw, pewnego dnia zabiorą ci je zbójcy. Jeśli zażyczysz sobie potężnego smoka, który będzie nosił cię na swym grzbiecie, bacz, aby cię nie pożarł. Pytanie brzmi: czy odważysz się podjąć ryzyko? Ile jesteś gotów utracić? Czy jest coś, dla czego gotów byłbyś poświęcić wszystko?

W miarę mojej przemowy narasta chłód w jego oczach i już widzę, że wie dokładnie, czego chce. Odwraca się i rusza przed siebie, ześlizgując się z diuny posuwistym krokiem. Idę za nim, śledząc wzrokiem ruch jego poszarpanego płaszcza, którym targa wiatr. Czekając na odpowiedź, przerzucam kulę płomienia z ręki do ręki.

– Przywiodłaś kiedyś do upadku całe królestwo – odzywa się po chwili tonem cichym i złowróżbnym jak cień drapieżnej ryby pod lazurowymi falami morza. – Chcę, byś pomogła mi zrobić to samo.

Zaciskam pięści, a ognik znika w obłoku dymu.

– Jesteś jakimś rewolucjonistą?

Odpowiedzią jest krótki, gorzki śmiech. Chłopak nie zwalnia kroku, a jego słowa docierają do mnie niesione wiatrem.

– Jednoosobowa rewolucja, oto cały ja.

29

– Dobrze. – Podbiegam i staję mu na drodze, odwracam się twarzą do niego i idę tyłem, by patrzeć mu w oczy. – Jakie jest twoje pierwsze życzenie, panie?

– Na początek mogłabyś przestać z tym „panem”, jakbym był jakimś bezbożnym handlarzem niewolników. Mam imię.

Imiona to niebezpieczna sprawa. Zacieśniają więź. Gdy ostatnim razem przeszłam z kimś na ty, źle się to skończyło.

Dowód znajduje się pod naszymi stopami.

– Nie obchodzi mnie twoje imię. – Może szorstko, ale przynajmniej bezpiecznie.

– Jeśli ci je wyjawię – odpowiada niezrażony – będziesz musiała się zrewanżować.

Staję w miejscu.

– Ja nie mam imienia.

On też staje i obserwuje mnie, przekrzywiając głowę jak szachista czekający na ruch przeciwnika.

– Nie wierzę ci.

Jakim cudem śmiertelnik może mnie tak wyprowadzać z równowagi?

– Czy w waszych pieśniach nie zachowało się moje imię?

Na jego usta wypływa zawadiacki półuśmiech. Wznawia marsz, a wiatr targa mu włosy.

– Chyba wolałabyś żadnego nie słyszeć.

Idę dwa kroki za nim. Chłopiec i dżinn wędrujący przez posrebrzoną księżycowym blaskiem pustynię. Piasek pod naszymi stopami porusza się zdradziecko. W połowie drogi na szczególnie stromy pagórek osuwa się pode mną niemal całe zbocze. Krzyczę wbrew sobie i sunę w dół.

Wtedy chłopak niespodziewanie łapie mnie za rękę i zatrzymuje w miejscu, choć połowa mojego ciała zmieniła się już w dym.

30

– Ostrożnie, Dymek – mówi, wciągając mnie na szczyt. – Nie spełniłaś jeszcze ani jednego mojego życzenia. Nie możesz ot tak sobie teraz wyparować.

– Nie nazywam się Dymek. – Wyrywam rękę z jego palców.

Miejsce, gdzie mnie dotknął, pali, a ja wciąż jestem roztrzęsiona, gdy czuję w sobie rytm jego serca. Odwracam wzrok i machinalnie otrzepuję odzienie z piasku. Przemieniłam ubranie z pysznych jedwabi w praktyczną białą wełnę, żeby zlać się z pustynią.

– Dla mnie będziesz Dymkiem, chyba że się ładnie przedstawisz.

– Dokąd idziemy?

– A co, już ci się nudzi? Myślałem, że będziesz chciała rozprostować nogi po… Jak długo siedziałaś w tej jaskini?

– Od końca wojny. Pięćset lat.

Gwiżdże krótko, ześlizgując się z diuny, a ja zmieniam się w małego srebrnego kota i daję susa w ślad za nim, po czym u stóp wydmy powracam do ludzkiej postaci.

Przez moment stoi nieruchomo i mi się przypatruje. Lampę przywiązał do pasa i głaszcze ją bezwiednie. To typowe dla lampodzierżców.

– Ile ty właściwie masz lat? – pyta.

Między diunami hula chłodny wiatr, który zarzuca mi włosy na twarz i szarpie połatany płaszcz młodzieńca.

– Trzy tysiące i jeszcze tysiąc.

– Bogowie – szepcze. – Ale wyglądasz, jakbyś była w moim wieku.

– Pozory mylą. – Nie mówię mu, że twarz, którą noszę, jest pożyczona i że jej prawowita właścicielka nie żyje od pięciuset lat. Oczywiście mam i swoją własną, nieco młodszą od twojej, Habibo. Gdy po raz pierwszy uwięziono mnie w lampie, 31

miałam siedemnaście lat. Wtedy przestałam się starzeć i stałam się niewolnicą czasu, którą jestem po dziś dzień. Nie kwapię się, by ponownie przywołać moją własną twarz. Bo to twarz zdrajczyni, która przywiodła cię, Habibo, do zguby.

Twarz potwora.

Czasem czuję się tak stara, jak gwiazdy na niebie, ale zwykle towarzyszą mi te same emocje co tamtego dnia – zagubienie i strach. Ale to zachowuję dla siebie. Wysuwam podbródek i zuchwale zaglądam chłopakowi w oczy.

– Dziwne… – mruczy.

– Co jest dziwne?

– Jakoś tak… – Odrzuca włosy. – Nie jesteś jak dżinnowie z baśni i pieśni. Tamci byli potworami, a ty wydajesz się… inna.

Odwraca się i rusza truchtem pod górę, szczelniej owijając się płaszczem.

Jakiś czas stoję, gdzie stałam, patrząc na niego.

– Zahra.

Zatrzymuje się i ogląda przez ramię.

– Co? – To moje imię – jąkam się. – Znaczy… jedno z kilku. Mów mi Zahra.

Staje twarzą do mnie, a jego uśmiech jest jasny jak księżyc.

– Jestem Aladyn.

Rozdział 3

Wędrujemy przez dwie godziny, aż wreszcie Aladyn przystaje i oświadcza: – Dotarliśmy.

Opada na kolana, pełznie wolno ku krawędzi diuny, a następnie przywiera do ziemi i nieruchomieje. Mnie każe zrobić to samo. Ostrożnie rzuca okiem przez grzbiet wydmy i ściąga brwi.

– Tam – szepcze.

Patrzę we wskazanym kierunku i widzę niewielki obóz wciśnięty w osłonięte od wiatru zagłębienie między wydmami. Wokół ogniska, w którym płonie końskie łajno, siedzi kilku żołnierzy, nieco dalej tulą się do siebie ich wierzchowce. Jeden bogato odziany młodzieniec stoi samotnie pomiędzy dwoma namiotami, studiując przysuniętą do pochodni mapę.

– To on. Darian rai Aruxa, książę Parthenii.

– Twój przyjaciel?

Aladyn prycha po kociemu i zsuwa się nieco po zboczu, aż obóz niknie za piaszczystym czubkiem wydmy.

33

– Śledzi mnie od dwóch tygodni, odkąd opuściłem Parthenię. Nie mogę powiedzieć, bym go winił. Szuka tego. – Aladyn podrzuca swój pierścień i łapie jedną ręką.

– Ukradłeś mu go – stwierdzam oczywistość, unosząc brew.

Jego wzrok jest twardy jak diament, oczy lśnią w blasku gwiazd, a potem jego rysy zmieniają się i nagle wydaje się starszy, surowszy i groźniejszy. Zmiana dokonuje się momentalnie, jakby gnana wiatrem chmura przysłoniła słońce, niemal jej nie zauważam, ale dreszcz przebiega mi po plecach.

– Zahro, gdybym zażyczył sobie czyjejś śmierci, czy spełniłabyś życzenie?

Twarz mam jak z kamienia, ale w moim wnętrzu szaleje wzburzone morze. Ze wszystkich życzeń tego nienawidzę najbardziej. To okrucieństwo i tchórzostwo. Rewiduję swoją opinię o młodzieńcu i dochodzę do wniosku, że jest w nim ciemność, którą musiałam przeoczyć.

– Mogę spełnić takie życzenie, ale cena będzie wysoka.

Przełyka ślinę, zagląda mi głęboko w oczy, a jego własne zasnuwa trupia mgła.

– Co to za cena?

– Nie wiem. Ale sądzę, że przekonasz się wkrótce. Czy życzysz sobie śmierci Dariana?

– Zasłużył na nią – syczy Aladyn.

– Więc na co czekasz? Dalej, o panie, każ mi zabić tego człowieka. Powiedz tylko słowo, a padnie trupem.

Odwraca wzrok.

– Nie mogłaś ująć tego jakoś inaczej?

– A czy powiedziałam nieprawdę?

Wstaję i podchodzę do krawędzi diuny, zsyłając w dół wodospad piasku. Aladyn gorączkowymi gestami każe mi się schować.

34

A więc chodzi mu po głowie życzenie śmierci? Chce, bym odwaliła za niego brudną robotę, zabijając jego wrogów, podczas gdy on będzie krył się w cieniu? Ani myślę. Staję tak, by żołnierze dobrze mnie widzieli, i mówię tak głośno, by słyszeli: – Oto jesteśmy, Aladynie. Oto twoja szansa. Wymów słowa, to nietrudne. Życzę sobie, życzę sobie…

– Zahra, no co ty? Schowaj się!

Ale jest już za późno. Zobaczyli mnie. Krzyczą, dźwięczą wyciągane z pochew miecze. Każą mi się poddać.

Aladyn pędzi na szczyt wydmy, nawijając płaszcz na rękę, żeby nie zaplątał się w nogi. Drugą ręką odwiązuje lampę od pasa.

– Ty szalona babo! – Raptem staje jak wryty, klnąc na widok dosiadających koni żołnierzy. – I pomyśleć, że zaczynałem cię lubić!

Wskazuję Dariana zamaszystym gestem.

– Oto on, twój śmiertelny wróg. Nie krępuj się, tylko wypowiedz życzenie!

Otwiera usta, ale nie wydobywa się z nich żaden dźwięk.

Aladyn patrzy mi w oczy, blady jak ściana.

– Na co czekasz?

Jeźdźcy pędzą w naszą stronę, a na ich czele jedzie książę z zakrzywionym sejmitarem w ręce.

– Aladynie, zaraz tu będą! Lepiej szybko się zdecyduj.

Nerwowo wodzi wzrokiem od żołnierzy do mnie, usta wciąż ma otwarte, ale życzenia jak nie było, tak nie ma. Chwilowo odrywam spojrzenie od żołnierzy, łapię Aladyna za płaszcz i przyciągam do siebie. Jego spanikowany wzrok krzyżuje się z moim.

– Decyduj – mówię. – Decyduj teraz. Co z ciebie za mężczyzna? Czy naprawdę jesteś z tych, którzy wysługują się innymi, by zadać śmierć z ukrycia?

35

– Życzę sobie… – zaczyna, a potem oblizuje spierzchnięte wargi. – Zahra, uważaj!

Aladyn zasłania mnie ciałem, a przeznaczona dla mnie strzała trafia go w ramię. Pada z krzykiem na piasek i zjeżdża po wydmie, lampa wysuwa się z jego palców.

Natychmiast tracę kontrolę nad własnym ciałem: zmienia się w dym, wciąga je lampa, ląduję z łomotem na jej dnie, wirując i kłębiąc się pod postacią szkarłatnego obłoku, próbując jednocześnie jak najdalej sięgnąć swoim szóstym zmysłem.

Moja lampa leży u stóp diuny, kawałek dalej Aladyn. Chłopak czołga się w moją stronę, a ja czuję ból promieniujący z jego ramienia pod postacią rozpalonych kolców. Zanim dosięga lampy, wśród wrzasku i dzikiego tętentu wielbłądów opadają nas jeźdźcy. Bardziej czuję, niż widzę rozmazane plamy i kształty szalejące nad moją głową, staram się jak mogę śledzić przebieg wypadków.

Wojownicy krążą wokół Aladyna i pokrzykują do siebie podnieconymi głosami w pewnym oddaleniu od lampy, odgradzając od niej Aladyna. Przeklina ich. Wyczuwam, że słania się z bólu i wyczerpania.

– Cisza! – Władczy głos rozdziera powietrze.

Mężczyźni poskramiają wierzchowce i cichną posłusznie, a jeden z nich zeskakuje na ziemię. Nie mogę dostrzec, jak wygląda, ale czuję wibracje, jakie wzbudzają jego kroki. Gdy otwiera usta, płynie z nich młody i melodyjny głos.

– Muszę ci to oddać, ścierwo. Jesteś nieuchwytny jak cień.

Kto wie, może dałbym ci pracę, gdybym nie zamierzał poderżnąć ci gardła.

– Darianie – przemawia Aladyn głosem pełnym zmęczenia, a jednak kpiąco uprzejmym. – Nie spieszyłeś się, by mnie złapać.

– Książę Darianie, złodzieju.

36

– Co powiedział twój ojciec, gdy odkrył, że skradłem twój cenny magiczny pierścień? Że zdjąłem ci go z palca, gdy spałeś?

Hej, chłopaki, wiecie, że wasz książę chrapie jak uchlany dziad?

Nie muszę wytężać szóstego zmysłu, by usłyszeć, jak na Aladyna spada cios. Słyszę go przez brązowe ściany lampy. Darian trafił chłopaka dłonią na odlew, Aladyn upadł na ziemię.

Czuję gorąco, gdy ktoś podnosi lampę z piasku. Ciekawskie palce badają jej powierzchnię, podążają zmysłową krzywizną dzióbka.

Darian pociąga nosem, jego dłoń zaciska się na naczyniu, bicie jego serca napiera na mnie, odbija się echem w ciasnocie lampy. Tulę się do ścianki i zakrywam uszy rękami.

– Kto by pomyślał, że coś tak brzydkiego jest tak potężne i bezcenne?

– To rupieć – odpowiada Aladyn. – Stare naczynie, nic więcej.

– Sądząc po tym, co dla ciebie uczyniło, niewykluczone.

Popatrzmy… Jak to było w starych opowieściach? – Pociera lampę, a ja z łatwością oddechu zmieniam się w dym i po raz drugi tej nocy wyskakuję z więzienia. Mój nowy pan wydaje z siebie długie, pełne samozadowolenia westchnienie, gdy materializuję się w powietrzu, choć ten pokaz nie może równać się z tym, który widział Aladyn. Jestem nieco rozczarowana, że ulicznik tak prędko mnie utracił.

Przybieram formę tygrysa białego jak księżyc, przykucam na piasku przed tym całym Darianem, gotowa do skoku. Nie jest wiele starszy od Aladyna, ale jego twarz, choć przystojna, zdaje się gładsza i krąglejsza.

Aladyn klęczy przed nim na jednym kolanie, ręką przyciska płaszcz do boku. Wyjął strzałę z ciała, leży obok niego na piasku. Jego twarz jest blada, ale oczy płoną. Przygląda mi się bez słowa.

37

– Drżyj, śmiertelniku – warczę przerażającym, tygrysim głosem, a mój wzrok przeskakuje z byłego pana na obecnego. – Jam jest dżinn…

Aladyn rzuca się naprzód i zanosząc się krzykiem, wyciąga rękę po lampę, ale zanim udaje mu się jej dotknąć, jeden z żołnierzy – strzelec – bierze zamach łukiem i trafia młodzieńca w bok głowy, ponownie powalając na ziemię. Darian z prędkością atakującej kobry kopie Aladyna w brzuch, a potem w ranę.

Ulicznik syczy i jest bliski omdlenia, ale nie pozwala sobie na utratę przytomności, zamiast tego próbuje złapać Dariana za kostkę. Książę wyśmiewa go i kopie raz jeszcze, tym razem w pierś. Aladyn kuli się na ziemi, jęcząc i plując krwią.

Stoję i patrzę nieruchoma jak posąg, mówiąc sobie, że to nic, że to wszystko nic nie znaczy, że i tak nic nie mogę zrobić.

A właściwie dlaczego miałabym go żałować? Nie znam go. Nie powinien mnie obchodzić. A jednak krzywię się odruchowo, gdy pada ostatni wściekły kopniak.

Nie wypowiedział życzenia.

Wiedział, że może zginąć, a jednak nie wymówił życzenia śmierci.

Książę staje nad Aladynem, dysząc z mozołem, i wodzi wzrokiem ode mnie do pobitego chłopca. Pochyla się nad nim i zdejmuje mu pierścień z palca. Podrzuca go w górę i łapie w locie, po czym wsuwa do kieszeni, a potem opluwa zwijającego się na piasku ulicznika.

– Zabieram to, ty brudny śmieciu, ty złodzieju. Łapie Aladyna za koszulę i dźwiga na nogi. Głowa opada młodzieńcowi na ramiona, a jednak udaje mu się obrzucić księcia nienawistnym spojrzeniem.

– Kto powiedział ci o pierścieniu? – domaga się odpowiedzi Darian. – Dlaczego na twoim palcu zadziałał, a na moim nie?

38

Odpowiedzią Aladyna jest zbolały śmiech. Ogień w jego oczach nie gaśnie. Książę wyszarpuje z pochwy zakrzywiony sztylet i przykłada go Aladynowi do gardła.

– No, zrób to. – Aladyn prowokuje go przez zaciśnięte zęby. Żar w jego oczach bucha nowym płomieniem. – Zrób to. Po raz pierwszy sam ubrudź sobie ręce. Ale uważaj, nie ma tutaj tatusia, który po tobie posprząta.

– Szkoda mi na ciebie cennego czasu. Możesz się uważać za szczęśliwca, złodziejskie nasienie. Żaden z tych, co mnie okradli, nie wywinął się tak łatwo. – Przyciska Aladynowi nóż do szyi. Strużka krwi ścieka mu na obojczyk, a ja tężeję i odwracam wzrok, wiedząc, co zaraz nastąpi. Widziałam już umierających ludzi, ale widok mordu zawsze wywołuje we mnie uczucie zimna i pustki. Jakże okrutni bywają ludzie. Żal mi tego złodzieja. Jego duch jest silny i nieposkromiony, ale wydaje się zagubiony.

Nie musi taki być.

Myśl nawiedza mnie znikąd i tak bardzo przypomina twoje słowa, Habibo, że nieomal wierzę, że twój duch stoi teraz u mojego boku. Wracam wzrokiem do złodzieja, który wije się z klingą na gardle.

Jest w nim coś z ciebie, Habibo. Jakaś nieugiętość, hart ducha. Wziął na siebie strzałę przeznaczoną dla mnie.

Ja zaś nigdy nie umiałam trzymać się z dala od kłopotów.

Przypadam do ziemi i gotuję się do skoku, ignorując tlące się gdzieś z tyłu głowy oburzenie. Co ty wyrabiasz, ty głupi dżinnie? Nie pamiętasz, co się stało poprzednim razem? Znowu chcesz doprowadzić do katastrofy? Zapomniałaś o Roszanie? I o wojnie?

Ale powzięłam już decyzję. Wydaję z siebie potężny ryk, ściągając na siebie uwagę księcia, a on wypuszcza Aladyna, zanim udaje mu się przeciąć jego tętnicę. Aladyn nie traci czasu 39

i sypie Darianowi piaskiem w oczy. Oślepiony książę krzyczy i zatacza się, wymachując nożem. Rozlega się wołanie żołnierzy, którzy rzucają się na Aladyna, ale ten odbiera Darianowi lampę, unikając jego noża.

Czuję, jak magia na powrót spaja mnie z Aladynem, a wrażenie jest tak silne, że mąci mi się przed oczami. Więź między dżinnem i panem rozplata się, a zaraz później splata na nowo z innym. Tak gwałtowna zmiana wiąże się z dezorientacją i uczuciem wyczerpania.

W momencie gdy żołnierze zamachują się mieczami na Aladyna, ten wypowiada pierwsze życzenie: – Chcę natychmiast wrócić do domu!

Rozdział 4

Na ułamek sekundy rzeczywistość wokoło zastyga. Zamiera błysk księżyca na klingach wzniesionych do ciosu mieczy, urywa się ryk wściekłości księcia, przygasa desperacka nadzieja w oczach Aladyna.

A w tej wieczności pomiędzy uderzeniami serca – myślę. Śnię.

I tworzę.

Czas wraca na właściwe tory, a ja przemieniam się z tygrysa w dziewczynę w karmazynowych jedwabiach o twarzy zakrytej welonem i unoszę ręce, a miecze odbijają się z chrzęstem od powietrza wokół mojego pana i odskakują z impetem. Żołnierze tracą równowagę, każdy chwieje się na nogach. Nie zważając na nich, wkraczam do akcji.

Siła woli tego chłopaka płynie złotymi strumieniami i to właśnie one stanowią włókna, z których tkam swoją tkaninę, farby, którymi maluję swój obraz, żywioł, za którego sprawą tworzę.

Piasek unosi się z ziemi złotymi kłębami i wiruje w powietrzu. Przywołuję wiatr i biorę go we władanie, formuję z niego 41

cyklon, w którego oku znajduje się mój nieposiadający się ze zdumienia pan. W powietrze wplatam pradawne pieśni ludu Gheddy, który spoczywa pochowany w zimnych popiołach Góry Języków.

Siła wirującego wichru rozrzuca ludzi księcia po piasku, przygniata ich do ziemi. Darian pada na kolana i z trudem zachowuje równowagę. Zasłania oczy dłonią i warczy jak wściekły pies.

Wskakuję do trąby powietrznej i staję przodem do Aladyna, który wlepia we mnie oczy jak dwa księżyce w pełni. Jest skołowany, rozcapierzonymi palcami uczepił się lampy, jakby była jedyną pewną rzeczą w całym tym chaosie. Krew spływa po jego szyi z ranki po nożu Dariana oraz z kącika ust. Życzenia rodzą się z woli człowieka, która jest jedynym prawdziwym i czystym źródłem jego mocy. Niewielu zdaje sobie z tego sprawę. Pamiętam, jak imponowała mi twoja siła woli, Habibo: lśniłaś jak księżyc, byłaś niczym buntowniczy blask na niebie zawłaszczonym przez noc, tajemna i butna. Aladyn płonie jak słońce, co przepędza każdy cień i grzeje piaski pustyni.

Czerpię z jego woli i unoszę ją wysoko jak żagiew, oświetlając ścieżkę rozpościerającą się u mych stóp. Zamykam oczy i samym tylko umysłem podążam strumieniem jego myśli.

Ciemna ulica, kałuże księżycowego światła, które zbierają się pośród kocich łbów, zapach soli i dymu, płócienne markizy łopocące na nocnym wietrze. To nie punkt na mapie – raczej jakiś obszar w jego duszy, a mimo to jestem w stanie tam podążyć.

Otwieram oczy i klaszczę w dłonie.

Pustynia gnie się przed moimi oczami jak kartka papieru, horyzont pędzi w moją stronę. Mija uderzenie serca i Darian z żołnierzami znikają jak sen, zaś my z Aladynem przecinamy przestrzeń z niemożliwą prędkością. Ściskam ziemię między palcami, jakbym chciała ją uszczypnąć, i przeciskam przez nią 42

siebie i chłopaka, jakbym przekłuwała ją igłą. Aladyn wciąż patrzy mi w oczy, jego włosy i płaszcz szaleją na wietrze. Na jego rzęsach osadzają się drobinki piasku. Wstrzymuje oddech, ciało ma napięte, palce ani myślą wypuścić lampę z uścisku.

Przemierzamy w bezruchu pustynię i niebo, piasek i skały, przedzieramy się przez wznoszący się w mroku widmowy zarys góry. Góra Tissa. Kiedy widziałam ją ostatnio, pół tysiąclecia temu, była skąpana w krwawym blasku poranka. Stałyśmy razem na szczycie, Habibo, twarzą w twarz z wielkimi armiami dżinnów, które pędziły ku nam, by nas zniszczyć.

Raptem góra kurczy się za naszymi plecami, a naszym oczom ukazuje się miasto, pojedynczy ognik u zrębu Morza Środkowego. To owa Parthenia, o której mówił Aladyn. Miasto ma kształt jaja i podzielone jest na dzielnice odgrodzone od siebie wysokimi murami. Przez jego środek z północnego zachodu płynie rzeka, dopływ wielkiej rzeki Qo podążającej do leżących hen daleko górskich królestw.

Wydaję podobne do szeptu westchnienie i wypuszczam na wolność resztki tlącej się we mnie magii, a świat zamiera.

Wiatr i piasek opadają z nas, stoimy z Aladynem tak, jak byśmy w ogóle się nie poruszyli. Odbyliśmy wielotygodniową podróż w przeciągu sekund.

Przywiodłam nas nad niewielkie skaliste zbocze na brzegu rzeki, nieco na północ od miasta. Rozciąga się stąd widok na leżącą w dole Parthenię. Miasto połyskuje w mroku nocy, mogę dostrzec pulsujące płomyki żagwi, które noszą ze sobą strażnicy na murach. Rzucam okiem na wschód, przez morze.

Pierwsze płomienie słońca przełamują aksamitną ciemność i złocą linię widnokręgu.

Aladyn jakby się ocknął. Chciwie wciąga powietrze do płuc i zaczyna dyszeć, jakby wyłonił się na powierzchnię morza po nurkowaniu.

43

– To było… – zaczyna, ale głos odmawia mu posłuszeństwa.

Patrzy na lampę i już wiem, że dopiero teraz zaczyna rozumieć, jak wielka drzemie w niej moc.

Wskazuję palcem ranne ramię i nacięcie na szyi.

– Jeśli sobie życzysz, mogę cię uleczyć.

– To draśnięcie? – obrusza się. – Trzeba je tylko oczyścić. To co teraz? Nie mam czasem jakiejś ceny do zapłacenia?

– Zapłacisz prędzej czy później – odpowiadam, splatając ręce i bacznie mu się przyglądając. – Niech cię o to głowa nie boli.

Marszczy brwi i zaczyna coś mówić, ale z jego ust wydobywa się tylko skrzek. Jego cera blednie, targają nim torsje.

– Wywołałeś wilka z lasu – wzdycham. – Teleportacja niemal zawsze wiąże się ze zwróceniem posiłku. To nie jest wysoka cena w porównaniu z innymi, których byłam świadkiem.

Zaraz ci przejdzie.

– Nie mam żadnego posiłku do zwrócenia – stęka.

Robi krok w kierunku rzeki, ale nogi się pod nim uginają, przyskakuję więc do niego i otaczam ramieniem. Spręża się pod moim dotykiem i wyrwałby się, gdyby nie był tak słaby.

Pomagam mu doczłapać do brzegu, gdzie sycząc z bólu, klęka i pije wodę ze złączonych dłoni. Większość rozlewa.

– Cholera… – mamrocze, a potem śmieje się chrapliwie. – Ale wstyd…

Wtedy mdleje. Jego ręce lądują w wodzie, a policzek na mokrym piasku. Skóra ma nienaturalną barwę, jest rozpalony.

Wzdycham ponownie, spoglądam na miasto, a potem omiatam wzrokiem pustkowie wokoło. Diuny Mahali są daleko za nami, tutaj ziemia jest skalista i porastają ją dzikie drzewa oliwne oraz powykręcane cedry. Dobiega mnie szczekanie skrytego gdzieś w poszyciu szakala. Światło księżyca przesącza się przez gałęzie, zmieniając rzekę w strumień płynnego srebra.

44

U pasa Aladyn wciąż ma lampę – łut szczęścia. Gdyby ją upuścił, tracąc przytomność, znowu zostałabym wessana do środka i siedziałabym tam, dopóki by się nie obudził albo dopóki nie wypuściłby mnie ktoś inny. Tak długo, jak Aladyn ma ją przy sobie, i tak długo, jak pozostaje żywy, ogranicza mnie tylko niewidzialne koło, którego środkiem jest właśnie lampa.

Sto czterdzieści dziewięć kroków. Mierzyłam wielokrotnie.

Obracam Aladyna na plecy i rozdziewam z tuniki i płaszcza. Teraz ma na sobie tylko luźne spodnie i skórzane buty.

Jego ramię pokrywa zakrzepła krew, a skóra wokół rany jest lepka. Zanurzam jego płaszcz w wodzie i delikatnie ją obmywam, omiatając spojrzeniem jego piersi i brzuch w poszukiwaniu innych obrażeń.

Moje policzki płoną, gdy palce stykają się z nagą skórą młodzieńca. Aż sama ganię się w myślach za swoją głupotę. Widziałam, Habibo, tysiąc i jednego młodzieńca, a wielu w większym negliżu, ale nigdy nie byłam tak głupia, żeby się rumienić jak podfruwajka.

Aladyn jęczy. Spoglądam na jego twarz, zastanawiając się, czy się wybudzi. Nie, wciąż jest nieprzytomny. Oczyściwszy ranę na ramieniu, wkładam do niej palce i wyławiam grot strzały. Aladyn marszczy brwi, ale nie odzyskuje przytomności.

Owijam ranę kawałkiem materiału oderwanym z jego płaszcza, a potem rozdzieram końcówkę, żeby obwiązać ramię.

Strzała nie zanurzyła się zbyt głęboko, jeśli więc w ranę nie wda się zakażenie, powinna się pięknie zagoić.

Rozcięcie na jego szyi jest dość rozległe, ale płytkie, a w dodatku już pokrywa je strup. Przemywam je tylko płaszczem i przyciskam do niego materiał. Chłopak nie reaguje, siadam więc na ziemi i czekam.

Gdy tylko słońce wygląda zza horyzontu, słyszę wśród skał za nami jakiś szelest. Przechodzą mnie ciarki. Wstaję 45

i odwracam się ku źródłu dźwięku, ale nic nie widzę. W koronach drzew oliwnych szumi ciężka od soli bryza. Lustruję zbocze wzgórza dłuższą chwilę, obawiając się ataku wilka lub szakala, który mógł się wypuścić na żer. Niewielu stworzeń mam powody się obawiać, ale wilki i wszyscy ich kuzyni bardzo się nie lubią z dżinnami. Polują na nas bez litości, darząc nienawiścią, a my odpłacamy pięknym za nadobne. Wilk czy szakal potrafi powalić ghula. Na szczęście nie słyszę odgłosu łap, a nocnej ciszy nie rozdziera skowyt, więc się odprężam.

A potem o mało nie zaczynam krzyczeć, gdy widzę przed sobą małą dziewczynkę o długich, splątanych włosach i oczach białych jak mleko, odzianą w wystrzępioną szarą tunikę. Jej drobne, bose stopy są pokryte ranami i odciskami. Żałowałabym jej, gdyby faktycznie była małą dziewczynką. Ale wystarcza jedno spojrzenie w te białe oczy i wiem, że postać przede mną od dawna nie jest już człowiekiem.

– Ghul – szepczę.

Dziewczynka obnaża zęby w grymasie, który wcale nie przypomina uśmiechu. Gdy się odzywa, mówi w języku dżinnów, który umyka ludzkim uszom.

Dżinn.

Ghul syczy, z jego ust bije gorąco i odór gnijącego mięsa.

Czuję szóstym zmysłem, że sięga myślami za plecy, badając coś mackami umysłu. Natychmiast wycofuję się z jej głowy i zamykam przed nią własną, ale to błyskawiczne mentalne zerknięcie wystarczy, bym zrozumiała, z kim mam do czynienia. My, dżinnowie, rozpoznajemy się po wzorach myśli, tak jak ludzie rozpoznają się po twarzach. Nasze imiona są raczej znaczeniem, które skrywa się za imieniem, odczuciem i obrazem, nie zaś słowami w ludzkim pojęciu. Mówimy głowami, a nie ustami.

Wiem już, że stojący przede mną ghul to Wężowa Łuska, Woda Kapiąca W Ciemności, Echo W Jaskini. To dżinn wysokiej 46

rangi… Jeden z tych, który widział nasz upadek, Habibo, tamtego dnia przed pięciuset laty. Przedtem nawiedzał północne góry, pożerając zagubione dzieci. Mieszkańcy północy nazywali ją Szazara – „Zębata”.

Widzimy, że wiesz, kim jesteśmy, o Tygrysi Ogonie Zwinięty W Półksiężyc, Obłoku Na Wietrze, Dziewczyno Rozdająca Gwiazdy.

– Czego chcesz? – pytam, drżąc na dźwięk własnego imienia w rodzimym języku.

Więc to jest ten głupiec, który znalazł twoją lampę. – Wydymając wargi, ghul odsuwa się, by spojrzeć na leżącego na ziemi Aladyna. – Wygląda na smakowitego. Chętnie przybrałabym jego kształt na jakiś czas. Powiedz nam, dżinnie, czy zniszczysz go tak, jak swojego poprzedniego człowieka?

Gdy się odzywam, mój głos jest zimny jak północny wiatr.

– Wiesz doskonale, co się wydarzyło tamtego dnia.

Och tak, wszystko widzieliśmy, naprawdę wszystko. – Chichocze i kuca, by nawinąć na palec kosmyk włosów Aladyna. – Ależ ładny człowiek, udał ci się.

Staję między nią a chłopcem, zjeżona i wściekła.

– Czego tu?

Ghul przygryza czarny połamany paznokieć.

Przyszliśmy dostarczyć wiadomość od naszego władcy. Żołądek podchodzi mi do gardła, szok sprawia, że zataczam się jak pijana.

– Co ma mi do powiedzenia Nardukha?

Wysłał nas, byśmy ci powiedzieli, że wie, że uciekłaś z ruin, gdzie cię zostawiliśmy, byś zgniła. To nie przypadek, że wieść o pierścieniu dotarła do ludzi.

Mdłości mącą mój z trudem zachowywany spokój, tak jak przesuwający się zaraz pod powierzchnią wody krokodyl mąci powierzchnię rzeki. Jeśli za tym wszystkim stoi Szajtan, nie 47

znaczy to nic dobrego. Nardukha nie został królem dżinnów przez przypadek. Wciąż pamiętam dni, gdy polował na wszystkich innych szajtanów, na moich pobratymców, mordując jednego po drugim, by ugruntować własną władzę. Jest bezlitosny i przebiegły, starszy niż posady Ziemi, silniejszy od wszystkiego, co żyło i żyje.

– Ale dlaczego? Myślałam, że zadowolił się strąceniem mnie do więzienia, gdzie tkwiłam tyle stuleci.

Dziewczynka porusza się i marszczy nos.

Proponuje ci układ.

– Już raz poszłam na układ z Nardukhą. Zapłaciłam za to potwornie wysoką cenę. – Mrużę oczy i zbliżam się do ghula o krok, zaciskając pięści. – Niby dlaczego znowu miałabym mu zaufać?

Raptownie zadziera głowę i błyska zębami.

Ludzie za pomocą swoich przeklętych uroków złapali i uwięzili jednego z naszych w swoim strzeżonym mieście. Nie może się dostać do niego żaden dżinn, gdyż zabezpieczeń nie sposób złamać, a przejście przez ich bramę lub przelecenie ponad murami oznacza dla nas śmierć. Ale nie dla ciebie, Tygrysi Ogonie Zwinięty W Półksiężyc, Obłoku Na Wietrze, Dziewczyno Rozdająca Gwiazdy. Jesteś szajtanem, a więc tylko ty możesz przemknąć się do środka.

– A więc chce, bym uratowała tego dżinna? – pytam z niedowierzaniem. – Przecież znam Nardukhę: żaden dżinn nie jest w jego mniemaniu wart takiego zachodu, żaden poza… – milknę i przełykam ślinę.

Ghul śmieje się, ale próżno szukać w tym śmiechu wesołości.

Dżinn, którego pojmali, to nie jakiś tam płonący ifrit ani ociekający wodą maarid, tylko sam syn naszego pana.

48

Od razu staje mi przed oczami, choć nie widziałam go od tysiąca lat. Po tym, jak widzieliśmy się ostatni raz, rozstaliśmy w złości, jak zawsze. Słońce Płonące Jasno, Łuska Czerwonego Smoka, Ten, Który Sprawia, Że Drży Ziemia. Ja zawsze nazywałam go po prostu Zhianem, imieniem, pod którym znał go lud Akbanu, gdy tysiąc lat wcześniej oddawał mu cześć. Zawsze uwielbiał paradować jak bóg, domagał się ofiar i świątyń od ludzi, których ciemiężył.

– Ludzie złapali Zhiana? Tego Zhiana? – pytam, a potem wybucham śmiechem. Rechoczę, dopóki wciąż nieprzytomny Aladyn nie porusza się raptownie. – Cóż za poniżenie dla naszego księcia: dać się zabutelkować jak pospolity maarid. Jakim cudem ludzie tego dokonali?

Są od nas silniejsi. Ci Amulenowie urośli w siłę, stali się mądrzejsi, walczą z nami, tak jak walczyli przez te wszystkie lata.

I czyja to wina?

Po raz pierwszy z radością biorę winę na siebie. Jakże dumna byłabyś, Habibo, ze swojego ludu, który setki lat po twojej śmierci wciąż ośmiela się rzucać wyzwanie twym wrogom!

A co byś powiedziała na wieść, że schwytali samego księcia dżinnów?

– Co będę z tego miała? – pytam, krzyżując ramiona na piersi i uśmiechając się lekko.

Szazara milczy jakiś czas, a gdy odpowiada, jej myśli ociekają obrzydzeniem.

Szajtan oferuje ci wolność.

Rozdział 5

Moje ramiona rozplątują się samoczynnie i opadają bezwładnie wzdłuż ciała.

Co? – odpowiadam w języku dżinnów, nieco zardzewiałym przez te wszystkie lata, ale jestem zbyt oszołomiona, by przemówić normalnym głosem.

Ghul chrząka.

Oto warunki. – Odwraca się i pokazuje palcem zwieszający się nisko na niebie sierp księżyca. – Księżyc umrze jutrzejszej nocy, a potem się odrodzi, utyje i wreszcie osłabnie, by umrzeć ponownie. Jeśli nie uwolnisz księcia do dnia jego śmierci, szajtan zatrzęsie nieboskłonem, a na ciebie i wszystkich ludzi w tym mieście spadnie deszcz śmierci. Lecz jeśli ci się powiedzie, szajtan zerwie więź łączącą cię z lampą i wrócisz do Ambadii jako wolny dżinn. – Rzuca mi przez ramię chytry uśmieszek. – Ale pamiętaj, jeśli popełnisz najmniejszy błąd, to on przyjdzie po ciebie i zginiesz śmiercią zdrajczyni, na którą sobie zasłużyłaś.

Czy rozumiesz, co to oznacza?

Rozumiem. Widziałam już egzekucje dżinnów. Trwają całymi dniami. Gdy jest się praktycznie nieśmiertelnym, tortury 50

mogą się przeciągać w nieskończoność, a dżinny są ekspertami w wyżymaniu swoich ofiar do ostatniej kropelki bólu. Czuję uścisk w sercu na tę myśl. Może i jestem jednym z najpotężniejszych dżinnów na świecie, ale można mnie zranić i można zabić.

– Tak… – mówię szeptem, odkasłuję w pięść, a potem powtarzam głośniej: – Tak. Zgadzam się na warunki. Powiedz mu… Powiedz mu, że w przeciągu miesiąca zobaczy swojego przeklętego syna.

Tak się stanie.

Z tymi słowami ghul znika – po prostu rozpływa się w powietrzu, wnika w cień i skałę, rozpuszcza się w ziemi, z której go uczyniono, zostawiając mnie samą, rozemocjonowaną i roztrzęsioną. Podnoszę głowę i spoglądam w dogasające w rannym świetle gwiazdy.

Wolność. Dotąd nie ośmieliłam się nawet o niej marzyć.

Nie jestem w stanie sobie wyobrazić, jak by to było być wolną. Odkąd stałam się dżinnem, jestem przywiązana do swojej lampy. Koncept wolności jest dla mnie czymś obcym, tak odległym i niedotykalnym jak księżyc w nowiu za swoim czarnym woalem. A mimo to po raz pierwszy pozwalam sobie na nadzieję. I wiem, że zrobię wszystko, co w mojej ograniczonej mocy, by ją urzeczywistnić.

Słońce wspina się na niebo, a wrota Parthenii otwierają się.

Do miasta prowadzą dwie drogi, jedna od wschodu, druga z zachodu, i obiema zdążają do miasta wozy i wędrowcy. Nikt nie widzi nas wśród skał na brzegu rzeki. Słońce idzie w górę, zastyga na chwilę jak podrzucona w powietrze piłka, a potem zaczyna opadać, wydłużając cienie drzew. A Aladyn wciąż śpi.

Po Szazarze ani widu, ani słychu. Nie pojawił się też żaden inny dżinn, mimo to zachowuję czujność. W myślach analizuję układ z Nardukhą i zastanawiam się, jak wykonać zadanie.

51

Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Parthenia to wielkie miasto, nie sposób zgadnąć, w której jego części znajdę Zhiana. Nie jestem przecież jeszcze wolna, nie mogę po prostu przetrząsnąć miasta, bo tak długo, jak Aladyn jest właścicielem lampy, jestem na jego usługach. Ale nie, nie pozwolę, by moja niewola stanęła mi na drodze. Niczemu i nikomu nie pozwolę stanąć sobie na drodze, ani człowiekowi, ani dżinnowi. Ponieważ pierwszy raz od czterech tysięcy lat ja, Tygrysi Ogon Zwinięty W Półksiężyc, Obłok Na Wietrze, Dziewczyna Rozdająca Gwiazdy, mam szansę na wolność.

Gdy kula słońca w całości skrywa się za murami Parthenii, a wieże miasta stają się czarnymi konturami na tle ciemniejącego nieba, spoglądam na mojego pana z coraz większą troską.

Tym razem otwiera oczy i odwzajemnia spojrzenie.

– Aleś ty śliczna – mruczy głosem jeszcze zabarwionym snem. – Oczywiście jak na dżinna.

– Wielu spotkałeś w życiu dżinnów?

– Nie. – Jego wargi rozciągają się w senny uśmiech. – Ale spotkałem w życiu wiele ślicznych dziewczyn.

Sprawdzam jego bandaż. Krwawienie ustało, ale wkrótce trzeba będzie zmienić opatrunek.

– Dlaczego mi pomogłaś? – pyta ściszonym głosem. – Wtedy, na pustyni, odwróciłaś uwagę Dariana, bym mógł wydrzeć mu lampę. Dlaczego?

– Przyjąłeś za mnie strzałę – odpowiadam, zdając sobie sprawę, że nie wiedział, iż pocisk nie wyrządzi mi krzywdy.

Działał odruchowo, pchnął go do tego instynkt: ten sam, który nie pozwolił mu uśmiercić Dariana życzeniem. – Teraz jesteśmy kwita, złodzieju.

– Lepiej… – Jego słowa przechodzą w syk. Zdrową ręką sięga do ramienia i przez moment milczy, zaciskając powieki, jakby próbował zdusić ból. Po chwili kończy zmienionym 52

głosem: – Lepiej ruszajmy. Musimy dostać się do miasta, zanim zamkną wrota na noc. Jak już zamkną, to nie otworzą do rana. Nikomu. Po tych wzgórzach grasują dżinnowie. – Robi pauzę, a potem się śmieje. – Choć ty się chyba nie boisz.

Do Parthenii mamy kawałek drogi. Będziemy musieli wyciągać nogi, żeby zdążyć przed zachodem słońca. Aladyn rusza przed siebie zaskakująco dziarsko, zatrzymuje się tylko na moment, by zerwać figę z drzewa. Oddalamy się od rzeki i idziemy suchym traktem pomiędzy niskimi wzgórzami upstrzonymi karłowatymi krzewami i kamieniami polnymi.

Dochodzimy do bramy w momencie, w którym strażnicy zaczynają zabierać się do jej zamykania. Wrota prezentują się imponująco: dwa potężne dębowe skrzydła są tak ciężkie, że nie sposób ich zamknąć bez pomocy dwóch słoni. Straże w tej chwili zaprzęgają je do pracy. Z obu stron bramy gromią nas niewidzącym wzrokiem olbrzymie kamienne gryfy.

– Szybciej – mówi Aladyn, przyspieszając do biegu. – Nie będą na nas czekać.

Zaczynam biec, po czym nagle, dosłownie kilka kroków przed bramą, trzewia skręca mi spazm bólu. Wstrząsana drgawkami chwieję się na nogach. Wspieram dłonie na kolanach i zmuszam się, by spojrzeć w górę. Natychmiast zauważam przyczynę bólu: w kamiennych podstawach, na których stoją gryfy, wyryto glify strażnicze, symbole w tajemnym języku Eskarrów, który wypełnia magią pokryty nimi przedmiot.

Odczytuję znaki: „dżinn”, „demon”, „odpędzić” oraz inne w tym tonie. Umieszczono je tam, by uniemożliwić każdej istocie z mojego rodzaju wejście do miasta, ich moc przeszywa mnie bólem jak pazury drapieżnej bestii, przesącza się przeze mnie jak trucizna i zanieczyszcza mój dym niezdrową zielenią.

– Zahra, wszystko w porządku? – pyta Aladyn, zatrzymując się przy mnie.

53

Kręcę głową. Na nogach trzymam się tylko nadzwyczajnym wysiłkiem woli, mocno kręci mi się w głowie. Jakby porwała mnie lawina. Szazara powiedziała, że tylko ja mam szansę przedostania się przez wrota, ale może się okazać, że nawet mnie nie staje sił. Podejmuję wysiłek, by zmusić się do kolejnego kroku naprzód, próbuję myśleć o wolności, ale udaje mi się posunąć tylko o pół kroku, bo magia natychmiast powala mnie na kolana i o mało nie wyrywa mi wnętrzności z brzucha.

Uderza we mnie powiew wiatru znad morza, a ja żałuję, że nie mogę zmienić się w dym i ulecieć z nim byle dalej od bramy.

– Obłożyli bramę glifami – szepczę. – Zabezpieczyli przed dżinnami… Nie mogę wejść.

Słyszymy skrzypienie drewna. Podnoszę głowę i widzę, że słonie zaczynają zamykać bramę. Aladyn patrzy na wrota, a potem na mnie, bije się z myślami.

– Zahra, musisz przez nie przejść. Inaczej strażnicy zorientują się, kim jesteś, i zabiją nas oboje. Zabijanie dżinnów i wszystkich, którzy opowiadają się po ich stronie, to właśnie ich robota. To Erystraci!

Wymawia to słowo w taki sposób, jakby jego znaczenie było oczywiste. Przyglądam się strażnikom uważniej. Wszyscy mają włócznie o żelaznych grotach, na których drzewcach także wyryto eskarrskie glify. To nie są zwykli żołnierze. Ich broń jest szczególnie skuteczna w walce przeciwko dżinnom i z pewnością umieją się nią posługiwać. Cztery tysiąclecia to dość długo, ale mimo to nie mam jeszcze ochoty rozstawać się z życiem. Nie teraz, gdy jestem tak blisko wyzwolenia się spod jarzma lampy.

– Dam radę – dyszę.

– Na pewno? – Obserwuje mnie bacznie, jakbym miała zaraz zemdleć. Cóż, całkiem możliwe, że zemdleję.

54

Udaje mi się skinąć głową na tak. Wcale nie jestem pewna, ale postanawiam spróbować. Nie dlatego, że boję się, że strażnicy nas zabiją – Aladyn ma jeszcze dwa życzenia, a ja potrafię się bronić – lecz ponieważ to naprawdę moja jedyna szansa na wejście do miasta. Jeśli zawiodę, to nawet nie będę protestować, jeśli dopadnie mnie Nardukha. Nie zniosę nawet kolejnego roku w tej lampie, a co dopiero całej wieczności, wiedząc, że byłam tak blisko wyzwolenia.

– Mam pomysł – mówię. – Ale musisz mi pomóc.

– Pospiesz się – odpowiada Aladyn ze wzrokiem utkwionym w zamkniętej do połowy bramie.

Wyczarowuję małą chmurkę dymu pod sukienką, pozwalam jej osadzić się na moim brzuchu, który wygląda teraz jak wielki arbuz. Jeśli dodać do tego ból, który nawet ślepy dostrzegłby w moich oczach, oraz urywany oddech – wyglądam dokładnie jak kobieta, która zaczyna rodzić. Aladyn patrzy w dół, wydaje z siebie jakiś dziwny, gardłowy pomruk, a potem kiwa głową.

– Jasne. Możemy tak zrobić. Świetny pomysł – mówi osobliwie wysokim głosem, ale zdecydowanie ujmuje moją dłoń. – No to do dzieła!

Muszę się na nim wspierać, i nie tylko na pokaz, bo im bliżej bramy się znajdujemy, tym trudniej mi utrzymać się na nogach. Z każdym oddechem czuję dziurawiące mi płuca setki sztyletów, grunt pod moimi stopami pali jak rozżarzone węgle.

Zupełnie jakby wszystkie żywioły sprzysięgły się przeciwko mnie, jakby wspólnymi siłami chciały mnie zmiażdżyć, odepchnąć, wbić w ziemię. Ale rytm serca Aladyna jakimś sposobem dodaje mi sił. Może pomaga ukryć moją naturę przed czujnym okiem glifów. Tak czy inaczej nie tracę zupełnie kontroli nad własnym ciałem. Zmuszam nogi, by niosły mnie 55

szybciej, i razem biegniemy w stronę bramy, która zamknie się dosłownie za kilka sekund.

– Nie uda nam się – mówię.

– Uda! – oponuje Aladyn przez zaciśnięte zęby, zupełnie jakby mógł powstrzymać wrota samym swoim uporem.

– Skoro tak mówisz… – ucinam, a potem sama zaciskam zęby, czując na sobie wzrok kamiennych gryfów, które zdają się przewiercać mnie spojrzeniem na wylot. Spojona z nimi magia napiera na mnie z mocą tysięcy koni, niczym tratujące mnie żywcem stado.

– Moja żona! – wrzeszczy Aladyn do strażników. – Ona rodzi! Zatrzymać wrota!

Mężczyźni wymieniają spojrzenia, ale nie ruszają się z miejsc. Szczelina między skrzydłami bramy stale się kurczy, aż staje się tak wąska, że chyba nawet mysz by się nie prześlizgnęła. Ale Aladyn ani myśli się poddać. Pędzi naprzód, dysząc i sapiąc, jego ramię jest zbroczone krwią. Nie muszę udawać cierpienia. Czuję się, jakby ktoś unosił mnie ku niebu na pręcie wbitym w brzuch i rozgrzanym do białości. Wszystko we mnie krzyczy wniebogłosy: „Zawróć! Uciekaj!”. Ale ja zmuszam się, by przeć naprzód. Mroczki tańczą mi przed oczami.

Każda moja myśl skupia się wokół nieprawdopodobnego wysiłku, jakim jest utrzymanie ludzkiej postaci. Pragnę zmienić się w obłok, byle tylko nie czuć bólu…

Wtedy dopadamy do bramy. Aladyn przystaje i pcha mnie naprzód. Ledwie widzę na oczy i uświadamiam sobie, że to dlatego, że leją się z nich łzy. Następnie orientuję się, że wstrząsa mną szloch. Zwykle czułabym się zawstydzona i upokorzona, okazawszy emocje w ten sposób, ale teraz nie dbam o dumę.

Bo całe moje ciało płonie z bólu.

Mogę zrobić tylko jedno – zmusić się, by nie przemienić się w dym, by nie zdradzić nas przed strażnikami. Czuję dłoń 56

Aladyna w swojej, słyszę jego głos, ale nie umiem doszukać się sensu w jego słowach. Docierają do mnie jakieś krzyki, kłótnie, ale świat wokół mnie pływa, a ja jestem jak gałązka niesiona prądem.

Tracę równowagę i lecę z nóg, mój brzuch rozwiewa się pod tuniką. Ale zamiast uderzyć o ziemię, padam w ramiona Aladyna. Unosi mnie i przyciska do piersi, a potem puszcza się biegiem. Ogarnia mnie całą jego zapach: świeże figi, które zjadł rano, mydło z koziego mleka, którym ostatnio szorował płaszcz, dym z ruin Neruby, wiatr i morska sól. Zapach człowieka, uderzający do głowy, intensywny. Z każdym uderzeniem serca Aladyna czuję jego ból, ale wiem, że nie zwalnia biegu i się nie zatrzymuje. Musi go boleć tak samo, jak mnie. Dlaczego mnie nie puszcza? Czemu nie odrzuci lampy i nie ucieknie? Mógłby też wypowiedzieć życzenie… Którego w tym stanie nie mogłabym spełnić.

Z drżeniem czuję, że wyślizguję mu się z rąk. Mam wrażenie, że spadam z wysokiej wieży prosto w ciemność, a w mojej głowie rozbrzmiewa pojedyncza myśl.

Mało brakowało…

Rozdział 6

Gdy wracam do zmysłów, widzę nad sobą gwiazdy. Leżę na plecach na jakiejś twardej i zimnej powierzchni. Zrywam się, gdy tylko przypominam sobie o bramie i Aladynie.

– Ejże, spokojnie, Dymek.

Odwracam się i widzę go siedzącego u mego boku, jak pałaszuje pieczoną jagnięcinę na patyku. Siedzimy na dachu budynku, skąd rozciąga się piękny widok na morze omywające mury Parthenii. Patrzę w drugą stronę i studiuję miasto z wysokości. Stłoczona masa budynków wspina się na piętrzące się na północy wzgórze, na którego szczycie pyszni się sklepiony kopułami pałac. Nawet w tę niemal bezksiężycową noc lśni jak perła w ciemności. Gdzieś tam jest Zhian, zapewne pieklący się w małej butelce lub słoju i niesłyszany przez nikogo. Myśl, która wcześniej mnie rozbawiła, teraz przepełnia mnie ponurą determinacją. Sięgam daleko swoim szóstym zmysłem, badając mroki nocy, ale mój zasięg jest ograniczony, a w wysondowanym obszarze nie znajduję śladu Zhiana.

– Co się stało? – pytam. To dla mnie nietypowe, zemdleć jak jakaś księżniczka. Fakt, że zemdlałam, przeraża mnie bardziej, 58

niż odważyłabym się przyznać przed samą sobą. Nie rozumiem, jak ludzie mogą to robić co noc: ot tak zasypiać, pozwalając, by na kilka godzin pochłonęła ich ciemność.

– Straciłaś przytomność. Musiałem cię nieść.

– Jak twoje ramię?

Zauważam, że jest owinięte świeżym bandażem, jednak dość niedbale.

– Musiałem zmienić opatrunek. Szło mi niesporo jedną ręką. Zobacz, co udało mi się skołować. – Wyciąga z kieszeni dwa małe gliniane garnuszki. – Ulicę dalej jest sklep zielarza, skoczyłem do niego, gdy spałaś. Mam nadzieję, że to na rany, a nie, dajmy na to, na kurzajki.

Wyciągam rękę, a Aladyn kładzie naczynia na mojej dłoni.

Otwieram je i wącham.

– Ta maść uśmierza bóle porodowe.

Aladyn krzywi się.

– Ale ta druga powinna się nadać. – Oddaję obie chłopakowi. – To mieszanka cynamonu i goździków, która odkazi ranę.

Chowa garnuszek do kieszeni, a drugi zostawia na dachu.

– Czujesz się lepiej? – pyta, wstając. – Chcesz odpocząć w lampie albo coś? – Klepie się po płaszczu, a metaliczny dźwięk podpowiada mi, że wciąż ma ją przywiązaną u pasa.

– Raczej się przejdę – stwierdzam, starając się, by przez mój głos nie przebiła desperacja. – Dokąd idziemy?

– Ścigano mnie, postrzelono, pocięto, pobito i przeciągnięto przez sto lig w okamgnieniu. – Wzrusza ramionami i wyciąga do mnie rękę. – Muszę się napić.

Przez moment gapię się na niego. Niósł mnie. Osłonił przed strzałą. W ciągu mojego długiego i dziwnego życia miałam tylko kilku dobrych panów. Okrucieństwo rozumiem – to życzliwość mnie przeraża, bo nie umiem się przed nią bronić.

59

Ostrożnie podaję mu dłoń, a on pomaga mi wstać. Prowadzi mnie wąskimi schodami na parter budynku, a potem na ulicę.

– Dlaczego chcesz śmierci Dariana? – pytam.

Aladyn staje jak wryty i wytrzeszcza na mnie oczy.

– O bogowie, nie tak głośno!

– Pytam: dlaczego?

– Zawsze jesteś taka głośna?

– Tylko wtedy, gdy ktoś każe mi dla siebie zabijać.

Głośno wypuszcza powietrze.

– Już nie każę.

– I tak chcę wiedzieć.

– Jesteśmy – ucina temat, niecierpliwie przesuwając dłonią po twarzy.

Zapuszczamy się w jedną z wielu odchodzących od głównej arterii miasta ulic, które prowadzą głębiej w jego cielsko. Im dalej wnikamy w ciasny zaułek, tym bardziej ściany zdają się do siebie przysuwać. Wąską szczelinę nieba nad naszymi głowami przecinają sznury z praniem. Wiatr porusza znoszonymi ubraniami, które przywodzą na myśl zawieszone w powietrzu szepczące zjawy. Przez zamknięte okiennice, którymi usiane są obie ściany, wydostają się tylko wąziutkie rysy światła.

Aladyn wchodzi za stertę gnijących skrzynek i wali pięścią w małe drewniane drzwiczki. Czekamy w ciemności, wdychając woń piekącego się chleba, spod której przebija odór szczyn, szczurów i symmonu, narkotyku wytwarzanego z liści korrysu.

Ten ostatni zapach dochodzi zza drzwi, a gdy te niespodziewanie się otwierają, woń omywa nas jak fala przypływu.

Człowiek w progu jest szerszy niż wyższy, ale wydaje się składać wyłącznie z mięśni. Skórzane pasy krzyżują się na jego kudłatej piersi, a łysa głowa lśni od potu w świetle trzymanej przez niego lampy.

60

– Dwa miedziaki – rzuca znudzonym tonem, nie podnosząc wzroku.

Aladyn chrząka, a mężczyzna spogląda na niego i natychmiast się prostuje.

– A, to ty. A niech to, chłopcze, co ci się stało? Wyglądasz jak siedem nieszczęść.

– Trochę podróżowałem. A ty nie w kiciu, Balak? Nie dostałeś dychy za tamtą świnię, co ją ukradłeś?

– Świnię, którą ich zdaniem ukradłem – warczy Balak w odpowiedzi. – Nic na mnie nie mają. Feniks pomógł mi dać dyla.

Mojej uwadze nie umyka, że Aladyn lekko spina się na te słowa.

– Co? Feniks wciąż działa?

– Wypuścił z kicia kilku z nas, których uznał za niesłusznie skazanych. Drobnych złodziejaszków, dłużników i tak dalej.

Straże dopadły kilku głupców, którzy nie byli dość cwani, by przez jakiś czas się nie wychylać, ale mnie to oni nie dopadną.

Za wąscy są w uszach na Balaka!

– Widziałeś twarz Feniksa? – indaguje Aladyn. – Czy ktoś już się domyślił, kim on jest?

– Nie widziałem nic poza przemykającym chyłkiem cieniem, który spuścił manto klawiszom i pootwierał cele. Nikt nie wie, co to za jeden, ten Feniks, ale całe miasto całuje ziemię, po której stąpa. Patrz no. – Wykidajło wskazuje mur po drugiej stronie ulicy, gdzie jeszcze niedawno wymalowany był czerwony płomień. – To znak Feniksa. Zupełnie jak za Rebelii Krawca… – Otwiera szeroko oczy i spuszcza wzrok. – Wybacz, młody.

Aladyn wzrusza tylko ramionami.

– Mówię ci, ten cały Feniks to głupiec. Lada dzień zawiśnie na szubienicy, jak wszyscy inni głupcy przekonani, że mogą coś zmienić w tym mieście.

61

Balak rechocze i odstępuje na bok, wpuszczając nas do środka, a potem zamyka drzwi.

Schodzimy w ciemność wąskimi schodami, a im głębiej schodzimy, tym bardziej przybiera na sile woń symmonu i potu. Potem korytarz się przejaśnia, a naszych uszu dobiega gwar. Aladyn zakłada kaptur na głowę.

Wchodzimy do dużego pomieszczenia, gdzie aż roi się od spoconych bywalców. Ustawione wokół drewnianych filarów mosiężniki buchają gryzącym dymem, który zasnuwa sufit czarną chmurą. Powietrze jest tak ciężkie od symmonu, że prawie nie sposób oddychać. Aladyn znajduje moją dłoń i łapie ją mocno, by nie rozdzielił nas tłum. Wspólnie torujemy sobie drogę naprzód. Siedzą tu sami mężczyźni, jeśli nie liczyć kilku nocnych niewiast, a wszyscy pijani lub przydymieni symmonem i bardzo spoceni. By nie czuć fetoru, wolną ręką zakrywam nos i usta kawałkiem czarnego jedwabiu.

– Witamy w Mordowni! – woła przez ramię Aladyn. – Trzymaj się blisko.

Dzielą nas ledwie cale, ale przez nagły ryk ciżby ledwie go słyszę. Jakiś mężczyzna o brzuchu jak kocioł szturcha mnie, wyrzucając do góry ręce w radosnym wiwacie. Cuchnie tak, że nie mogę złapać tchu.

– Po raz pierwszy myślę, że w tej mojej lampie nie jest znowu tak źle – mruczę pod nosem.

Udręczona dziewka służebna ubrana w zaledwie strzępy materiału, które raczej odsłaniają, niż zasłaniają jej gibką sylwetkę, podchodzi do nas, by przyjąć zamówienie. Unosi wzrok na Aladyna, a gdy go rozpoznaje, coś iskrzy w jej oczach.

– Ty! – syczy. – Masz zakaz przychodzenia tutaj! A niech to, Balak to najgorszy wykidajło na świecie…

– Ciszej, Dal. – Aladyn nasuwa kaptur na oczy. – Jestem tu nieoficjalnie. Przynieś nam dzban najmocniejszego sikacza, dobra?

62

– Masz tupet – oburza się, wydymając usta. – Jak śmiesz prosić mnie o cokolwiek?

Chłopak wciska jej w dłoń monetę i błyska zębami w szelmowskim uśmiechu.

– Oj, no weź. Po tym, co było między nami?

– Po tym, co było między nami, z miłą chęcią roztrzaskam ci ten dzban na głupim łbie. A to kto? – pyta, przenosząc wzrok na mnie. – Nigdy jej tu nie widziałam. – Przygląda mi się badawczo, a ja odpowiadam spokojnym spojrzeniem.

– Ta pani jest ze mną. Jest tu nowa. Oprowadzam ją po mieście.

Dal wywraca oczami.

– Już to kiedyś słyszałam. – Nachyla się do mnie. – Dam ci radę, siostro: nie marnuj swojego czasu na tego tutaj. Nie jest tego wart.

– Chyba zaczynam myśleć podobnie – odpowiadam.

– Dobrze już, dobrze – przerywa nam Aladyn, ściągając brwi. – Przyszliśmy się napić, nie gadać… A to co? – Bierze w palce czerwoną szarfę, którą Dal ma zawiązaną na ramieniu. – Widziałem już w mieście kilka podobnych.

Dziewka służebna zakrywa materiał ręką i piorunuje chłopaka wzrokiem.

– To znak, że jestem za Feniksem i nie zgadzam się na niesprawiedliwość. Wiesz, że znowu wczoraj podwoili podatki?

Jak nie płacisz, to wsadzają cię do więzienia albo konfiskują wszystko, co posiadasz. O ile nie jedno i drugie. A tych, co krytykują nowe prawo, wieszają!

Aladyn burczy coś w odpowiedzi.

– Akurat ty – ciągnie Dal – powinieneś chyba opowiedzieć się po właściwej stronie. Nie pamiętasz plagi we wschodniej dzielnicy? Nie pamiętasz, jak straż ją otoczyła i nikogo nie wypuszczała, żeby wszyscy zarażeni pozdychali jak szczury? Feniks przekradł się do środka i rozdał leki wszystkim chorym.

63

Ocalił setki ludzi, Aladynie. To się dzieje naprawdę! Feniks nie jest jednym z tych, co gardłują, a nic nie robią… On daje nam wszystkim nadzieję. A to więcej, niż mieliśmy od… – urywa i patrzy Aladynowi w oczy, jakby zaraz miała kontynuować, ale ostatecznie wzdycha tylko i kręci głową.

– Od tego, co przytrafiło się moim rodzicom? – prycha chłopak. – Nie musisz chodzić wokół mnie na palcach, Dal. Wiem, co myślisz… co wszyscy myślą. Nie chcę już słyszeć o tym Feniksie.

Dziewczyna odwraca się ostentacyjnie, wsuwając monetę do kieszeni, i po chwili wraca z butelką.

– Był tu twój kumpel Xaxos, szukał cię parę dni temu. Nie wydawał się najszczęśliwszy.

Aladyn odkorkowuje wino. Zaprzeczam ruchem głowy, gdy oferuje mi butelkę.

– Stary Xaxuś? – mówi, jak gdyby nigdy nic. – Nie mam z nim już nic wspólnego.

– On chyba twierdzi inaczej. Powiedział, że zatrudnił cię do wykonania jakiegoś zadania. Nie musiałam pytać. Już ja wiem, o jakie zadanie może chodzić. Więc nie porzuciłeś starych nawyków, co? – Kiwa głową. – Nieważne, w każdym razie jest na ciebie cięty. Powiedział, że dałeś plamę, a potem nogę. Straże też polują na złodzieja jak koty na mysz. Podobno nagroda za jego głowę wynosi tysiąc złotych koron. – Mruży oczy. – Aladynie, czy to ty włamałeś się do pałacu?

– Tysiąc koron? – Aladyn gwiżdże z podziwem. – Za taki szmal człowiek sam chce się oddać w ręce stróżów prawa.

– Głupiś jak ciżma z lewej nogi… – Dal obrzuca nas oboje groźnym spojrzeniem, a potem odchodzi, żeby wytrzeć rozlane przez kogoś wino.

Aladyn znajduje wolny stolik nieopodal stojącego na środku pomieszczenia ringu, gdzie walczy dwóch zapaśników. Jeden 64

z nich, ten z karkiem grubszym od mojej talii, właśnie kładzie na deski drugiego. Faworyt jest rozebrany prawie do naga i wysmarowany oliwą, żeby utrudnić chwyty i dźwignie. Głowę ma ogoloną do samej skóry, jeśli nie liczyć wąskiego czarnego ogona wyrastającego z czubka głowy. Łysina lśni jak obrane jajko na twardo. Jego zepchnięty do defensywy oponent jest nieco mniejszy, ale dzielnie trzyma gardę.

Aladyn ogląda walkę bez specjalnego zainteresowania i pociąga długi łyk wina.

– Widzisz to? – pyta, przesuwając palcem po blacie, w którym ktoś wyciął niewielki symbol.

– Wygląda jak igła – mówię.

Potwierdza skinieniem i znowu popija z butelki. Oczy zaczynają zachodzić mu pijacką mgłą.

– Nie byle jaka igła. Specjalna igła! To znak rebeliantów, którzy kilka lat temu wzniecili w mieście bunt. A jego prowodyrzy spotkali się właśnie tu. Przy tym stole.

Przeciąga kciukiem po wyrzezanym w drewnie znaku.

– Mój ojciec był Krawcem – wyznaje po chwili. – Znaczy, początkowo jednym z wielu zawodowych krawców, ale gdy byłem małym chłopcem, wszedł w towarzystwo rebeliantów.

Wezyr królewski siłą zaganiał chłopów do wioseł na swoich okrętach wojennych, gdzie wielu z nich umierało z wycieńczenia. Celem wezyra była odbudowa dawnego Imperium Amuleńskiego. Wariacki pomysł. Mój ojciec wraz z przyjaciółmi zaczęli w akcie protestu palić baraki wojskowe i strażnice, kraść broń, zatapiać okręty… – Aladyn posępnieje. Odchyla się na krześle i wyciąga z kieszeni monetę z Neruby. Nawet nie zauważyłam, kiedy ją zabrał. Podrzuca ją i łapie w locie, a ja widzę przez moment wybitą na niej twarz martwego od stuleci króla, którego imienia nikt już nie pamięta. – Po krótkim czasie wciągnął do ruchu moją matkę. Ludzie zaczęli nazywać 65

go Krawcem, a władze wyznaczyły nagrodę za jego głowę. Igła stała się symbolem rebelii.

Słucham w ciszy, przypatrując się jego dłoniom. Są zręczne, zakończone długimi palcami o zadbanych paznokciach.

Moneta tańczy w tych palcach jak fryga, wiruje i podskakuje, znika przykryta dłonią, a potem wyskakuje nie wiedzieć skąd niczym diabeł z pudełka. Tymczasem Aladyn nie przestaje mówić. – Złapali go, kiedy miałem dwanaście lat. Ojciec Dariana, „czcigodny” wezyr Sulifer, zmusił mnie, bym patrzył, jak ucinają głowy moim rodzicom. Darian też tam był. Śmiał się ze mnie, gdy zacząłem płakać. – Moneta znika w jego rękawie, Aladyn pociąga długi łyk. – Potem zmusił mnie, bym trzymał ich głowy, podczas gdy on zatykał je na włóczniach. Stały na rynku tygodniami.

Rozpieram się na krześle, a ręce składam na kolanach.

– Po co mówisz mi to wszystko?

Wzrusza ramionami i chrząka.

– Chciałaś wiedzieć, dlaczego… Dlaczego prawie zażyczyłem sobie śmierci Dariana. – Butelka jest już niemal pusta, wino szumi Aladynowi w głowie. – Od dzieciaka ludzie mówią mi, że powinienem być przywódcą następnego powstania, które sam wzniecę, i że powinienem poprowadzić innych do walki. Myślą, że to ja powinienem być tym, który wyciąga ludzi z więzienia i leczy dotkniętych jakąś cholerną zarazą.

Sądzą, że zmarnowałem życie jako złodziej i przestępca. No to trudno, bo wcale nie mam ochoty walczyć w przegranych bitwach, które tylko pochłoną więcej ofiar. Chcę jedynie pomścić rodziców, a nie rozpętywać wojnę, której nie da się wygrać.

Odnajduję wzrokiem jego oczy i orientuję się, że gapi się na mnie z pijacką intensywnością, a usta ma zaciśnięte w wąską linię.

66

– A teraz – podejmuje po chwili – dowiaduję się, że nawet na to nie mam ikry. Miałem Dariana na widelcu! I nie mogłem… Zawiodłem ich.

Wzdychając, wyciągam butelkę z jego palców i upijam nieco, by nie obalił całej sam. Wino jest podłe, ale mocne. Pali mnie w gardło, ale się nim nie upiję.

Raptem na ringu podnosi się wrzask, Aladyn odwraca głowę. Walka się skończyła, mniejszy zapaśnik leży nieprzytomny na deskach w kałuży potu i krwi. Zwycięzca unosi muskularne ramiona i wznosi triumfalny okrzyk.

– Kto stawi czoła Ukkadowi Byczemu Karkowi? – Przez tumult przebija się piskliwy głos obwoływacza, który właśnie wdrapał się na ring. – Dwadzieścia złotych koron dla zwycięzcy! Pięć dla przegranego!

Aladyn wraca do mnie wzrokiem, lecz wtedy tłumek po przeciwnej stronie podwyższenia rozstępuje się, a z niego wychodzi i wskakuje zwinnie na ring kolejny zapaśnik. A właściwie zapaśniczka. Po ciżbie przepełza fala śmiechów i gwizdów.

Aladyn zrywa się na nogi, otwierając szeroko oczy.

Dziewczyna ma na oko siedemnaście lat. Nosi prostą tunikę przyciętą cal nad pępkiem i długi lniany sarong przewiązany skórzanym pasem. Rozcięcie w spódnicy pozwala dostrzec smukłą, lecz umięśnioną nogę z prostym złotym łańcuszkiem wokół kostki. Dziewczyna zrzuca płaszcz z ramion i przekłada go porządnie przez liny rozpięte pomiędzy słupkami ringu, a potem wyciąga przed siebie ręce i strzela splecionymi palcami oraz karkiem, dociskając głowę do prawego i lewego ramienia. Jest śliczna, gęste czarne włosy nosi związane w warkocz, a powieki i okolice oczu ma pociągnięte proszkiem antymonowym, przez co wygląda, jakby miała na sobie maskę. Kieruje promienny uśmiech do Byczego Karku i skłania się, rozpościerając owinięte rzemieniami ręce.

67

Rzucam okiem na Aladyna i widzę, że jest bardzo zainteresowany zapaśniczką. Przywołuje Dal skinieniem.

– Kto to jest? – pyta.

– A ja wiem? – Dal wywraca oczami. – Chyba pochodzi ze wschodu. Przychodzi tu co noc od dwóch tygodni, walczy na ringu, a potem znika bez śladu. Nawet nie odbiera wygranej. – Jej głos zabarwia gorzka nuta. – Na twoim miejscu trzymałabym się od niej z daleka. Jak ją wkurzysz, złamie ci rękę.

Gdy Byczy Kark spostrzega dziewczynę, oblewa się wściekłym rumieńcem, a ścięgna na jego szyi poruszają się niby trącone palcami struny cytry.

– Któż to ośmiela się ze mnie kpić? Przyszedłem tu, by walczyć z mężczyznami, nie z małymi dziewczynkami!

Przeciwniczka olbrzyma pluje mu pod nogi, a uśmiech nie schodzi jej z twarzy.

– Ja też. Wygląda na to, że oboje musimy obejść się smakiem.

Tłum wybucha śmiechem, a Byczy Kark wytrzeszcza oczy.

Aladyn przepycha się do samego ringu, a ja idę zaraz za nim, tęsknie spoglądając w kierunku drzwi wyjściowych. Wygląda na to, że mój pan ma zamiar pilnie śledzić rozwój wypadków.

Zrezygnowana opieram się o drewniany słupek w rogu platformy i na powrót poświęcam całą uwagę dziewczynie.

Walka się zaczęła. Przeciwnicy krążą wokół siebie po okręgu, poruszając się płynnie na szeroko rozstawionych nogach i krzyżując skupione spojrzenia, a jednak Byczy wciąż wydaje się wahać, jakby nie był pewien, czy cała ta sprawa to czasem nie żart.

– Lepiej wracaj do garów – rzuca do dziewczyny. – A może zarabiasz na życie ciałem? Gdy już wygram, wynajmę cię na parę godzin za pieniądze z wygranej.

– Nie pracuję z bydłem – ripostuje.

68

Byczy Kark rzuca się na nią, rycząc szaleńczo, a widownia wstrzymuje oddech. Każdy mięsień w ciele Aladyna jest napięty jak postronek, a na jego twarzy maluje się zachwyt.

Przez ułamek sekundy wydaje się, że już po dziewczynie, ale w ostatnim momencie zwiewnym, tanecznym ruchem schodzi mężczyźnie z drogi i łokciem trafia go w skroń, tak że Byczy się zatacza.

Tłum budzi się do życia z głośnym wrzaskiem. Walki na innych ringach zostały wstrzymane i wszyscy w pomieszczeniu wlepiają wzrok w potyczkę Byczego Karku z tajemniczą dziewczyną. Zaczęły się zakłady. Przeważająca większość oglądających stawiała na Byczy Kark, ale znaleźli się wśród nich rozochoceni ryzykanci, którzy wcale nie kryli się z tym, że są po stronie dziewczyny. Ręka Aladyna ląduje w kieszeni, z której wyłania się nerubeńska moneta. Patrzy na nią zamyślony.

– Nie odważysz się – mówię.

– No co? Lubię jej styl.

– Ta moneta jest najprawdopodobniej jedynym artefaktem ocalałym po zagładzie wspaniałej niegdyś cywilizacji, która istniała przez setki…

– Złoto na dziewczynę! – woła Aladyn do bukmachera.

Mogę tylko westchnąć i dalej oglądać walkę.

Krążą wokół siebie jak tancerze. Ona przypomina mysz, która umyka przed tratującymi nogami słonia, a im dłużej robi uniki, tym bardziej jest zmęczona. Tłum jest całkowicie pochłonięty starciem, monety przesypują się z rąk do rąk, jeszcze podgrzewając atmosferę. Aladyn opiera się o słupek i cedzi: – No dalej, dalej…

Po drugiej stronie ringu zauważam kilka skupionych, milczących twarzy o oczach wypełnionych troską. Wszystkie one należą do dziewczyn odzianych podobnie jak młoda wojowniczka na ringu.

69

Byczy Kark wychodzi z rytmu, przystaje na moment, by złapać oddech. Dziewczyna robi to samo. Stoi dokładnie naprzeciwko Aladyna i mnie. Wspiera ręce na udach, czerpie powietrze haustami, leje się z niej pot.

Aladyn przechyla się przez liny i szepcze: – Jego lewa noga jest słabsza, co kilka kroków lekko nią powłóczy. Jeśli będziesz dość szybka…

Popatruje na niego przez ramię. Kilka wilgotnych włosów, które uciekły z warkocza, zlepiło się w strąki na czole i policzkach.

– Postawiłeś na mnie, przystojniaku?

– Co robisz później? – wypala Aladyn z uśmiechem od ucha do ucha.

Wzrusza ramionami i strzela knykciami, prześlizgując wzrokiem po jego ramionach i torsie.

– Może znajdę parę minut.

Uśmiech chłopaka poszerza się do granic możliwości, a dziewczyna nieoczekiwanie rzuca się do słupka za Byczym Karkiem. Przeciwnik prycha i składa się, by ją pochwycić, ale jest dla niego o wiele za szybka. Dziewczyna wybija się z krzykiem w powietrze, odbija jedną nogą od narożnika i mknie w stronę przeciwnika, któremu nie udaje się unieść gardy. Jej noga styka się z jego twarzą, obracając mu głowę, aż rozlega się głośne chrupnięcie. Dryblas słania się na nogach i potrząsa głową, by jego wzrok wrócił do normy, a tymczasem przeciwniczka paruje niemrawy cios pięścią i zarzuca mu nogę na szyję, a zaraz potem drugą, po czym blokuje kostki na jego masywnym karku i mocnym szarpnięciem powala go na deski twarzą do ziemi. Prędko jak kobra ześlizguje się z obalonej góry mięśni, zrywa się na nogi i stawia stopę na jego karku.

Aladyn gwiżdże i wiwatuje, tak podniecony i pijany, że z trudem wdrapuje się na ring. Walka jest skończona. Tłum 70

wyje. Hazardziści rozliczają się z bukmacherami, tych kilku szczęśliwców, którzy postawili na dziewczynę, zbiera wygrane i przemyślnie znika, nim zainteresuje się nimi jakiś rzezimieszek. Aladyn dostaje z powrotem swoją złotą monetę, a na okrasę stosik srebrników.

– Wkraczam do akcji! – krzyczy do mnie bez tchu. – Życz mi szczęścia!

Przeskakuje przez liny i dołącza do wianuszka adoratorów wokół wojowniczki, którzy gratulują jej wygranej, sławią jej wyczyn radosnymi okrzykami i stawiają jej kolejki. Ja zaś, wciąż wsparta o słupek, kręcę głową na ten widok. Aladyn zupełnie zapomniał o swoich smutkach.

U mojego boku wyrasta jak spod ziemi Dal, dźwigając naręcze opróżnionych kufli. Taksuje mnie spod uniesionej brwi.

– Znam tę minę.

– Jaką minę? – pytam.

– Nie frasuj się, siostro – wzdycha. – Żadnej z nas nie jest obca. Ileż dziewczyn on kochał i porzucił…

Odwracam wzrok poirytowana.

– Pojęcia nie mam, o czym mówisz.

– No pewnie, że nie masz – odpowiada Dal ze smutnym uśmiechem. – Możesz go albo znienawidzić, albo zaakceptować to, jaki jest. Kiedy Aladyn wkłada w coś serce… albo je komuś oddaje, nic nie jest w stanie go powstrzymać. A kiedy już zdobędzie to, o co zabiegał, okazuje się, że wcale tego nie pragnął, a potem coś innego przykuwa jego uwagę, a on leci na złamanie karku. I tak w koło Ahmedzie. A my zostajemy, gdzie byłyśmy, porzucone ofiary…

– Nie jestem niczyją ofiarą.

Aladyn dopchał się do dziewczyny i ględzi jej do ucha, krzyżując ramiona, by wyeksponować mięśnie. Nie mogę się powstrzymać i nie przewrócić oczami.

71

– Śliczna jest – stwierdza Dal. – I silna. Ale nie jest tym, czego chce Aladyn. Tyle że on zrozumie to dopiero wtedy, gdy już ją zdobędzie.

– A czego Aladyn chce? – pytam, odwracając się do posługaczki.

– Tego samego, co i wszyscy. Tylko nie chce się do tego przyznać. – Gdy patrzy na Aladyna, dostrzegam w jej oczach tęsknotę i złość. – Uwolnić się od przeszłości.

Wpatruję się z uwagą w młodego złodzieja i czuję, że moje rysy wygładzają się.

Pogromczyni Byczego Karku coś mówi, a Aladyn wybucha śmiechem, który rozpromienia jego twarz jak latarnia. Pochyla się i szepcze jej coś do ucha, ona zgadza się skinieniem, po czym bierze go za rękę i gdzieś prowadzi, klucząc między grupkami wielbicieli.

Dal wydaje z siebie kolejne ciężkie westchnienie.

– Daję jej cztery, góra pięć dni… Ejże! Dokąd to? Daj mu odejść, siostro! Nie warto robić scen!

Omijam ring i idę naprzód, ignorując ją. Nic nie rozumiesz, „siostro”. Jestem ostatnią osobą na świecie, która mogłaby zabiegać o względy Aladyna. Interesuje mnie natomiast, by utrzymać na tyle bliską odległość między mną a moim panem, by nie wessało mnie do lampy.

Przedzieram się przez ciżbę, próbując dogonić młodzieńca, ale zaraz obok mnie wybucha bójka między dwoma hazardzistami. Wpadają na mnie, a ja upadam na ziemię. Zamiast spróbować wstać i dopchać się do Aladyna, po cichu zmieniam się w płowego kota i biegnę między nogami ludzi. Nawet jeśli ktoś był świadkiem mojej przemiany, z pewnością przypisze ją działaniu symmonu. Głowę dam, że nie takie rzeczy widywali w narkotycznych rojeniach bywalcy tej jaskini barbarzyństwa i potu.

72

Aladyn uciekł z dziewczyną do jakiegoś rozkosznie cichego zaułka. Idą pośród cieni, śmiejąc się i rozmawiając. W jednym z pobliskich budynków płacze niemowlę, któremu odpowiada szczekanie psa. Z okna nad nami wydobywa się zapach pieczonego mięsa. Choć bywalcy Mordowni pewnie krzyczą i zagrzewają swoich zawodników do walki, ich głosy nie są w stanie przebić się spod ziemi. Śledzę Aladyna i jego nową przyjaciółkę, przemykając pod ścianą z ogonem w górze i strzygąc uszami. Jednocześnie próbuję nie słuchać śmiechów i szeptów chłopaka i dziewczyny.

W pewnym momencie stają naprzeciw siebie i patrzą sobie w oczy, a tajemnicza piękność ujmuje dłoń Aladyna i przyciąga go do siebie.

– Jak ci na imię? – pyta ją.

– Najpierw wyjaw swoje.

– Aladyn.

– Słyszałam o tobie. – Uśmiecha się i przesuwa palcami po jego klatce piersiowej.

Aladyn zachowuje się jak zamroczony, bynajmniej nie tylko winem. Przysuwa się do niej, aż jej plecy stykają się ze ścianą, i wdycha woń jej włosów.

– Doprawdy? A co takiego słyszałaś?

Jej palce wędrują do jego ust.

– Że jesteś śmiały i najlepszy w swoim fachu. Że – składa przelotny pocałunek w okolicy ucha – okradłeś nawet księcia Dariana.

Chłopak nieruchomieje na moment, a potem dalej wodzi ustami po jej włosach.

– A skąd o tym wiesz? – mruczy.

– Dziewczyny to plotkary.

– Plotkujecie o mnie? – Szczerzy się.

73

Młoda kobieta śmieje się i podnosi głowę, nęcąc go półotwartymi ustami, ale zanim Aladyn zdążył ich zasmakować, ona odwraca się i krzyczy zupełnie innym głosem.

– Wreszcie! Brać go, dziewczyny, to ten!

Zanim udaje mi się zareagować, z zaułka za Aladynem wybiega grupka młodych kobiet i zarzuca młodzieńcowi czarny wór na głowę. Dziewczyna, której o mało nie pocałował, pozbawia go przytomności jednym celnym ciosem. Rozpoznaję napastniczki od razu – to te podobnie ubrane kobiety, które oglądały walkę w Mordowni.

– Szkoda – wzdycha przywódczyni. – Coś mi się widzi, że umie się całować.

A potem wloką go ulicą w ciemność.

Rozdział 7

Przeobrażam się we wróbla i lecę za bandą. Dziewczyny ciągną nieprzytomnego Aladyna w sobie tylko znane miejsce. Zwyciężczyni z Mordowni prowadzi je na południe bocznymi ulicami i ciemnymi zaułkami, gdzie nie ma o tej porze żadnych ludzi. Przemieszczają się sprawnie i bezszelestnie.

Na razie tylko lecę za nimi, bo chcę zobaczyć, co zamyślają. Jeśli mam być szczera, to chwilowo dąsam się na Aladyna i wcale mi nie spieszno, by sfrunąć i uratować tego moczymordę z tarapatów.

Widzisz? Tak się kończy obściskiwanie się w zaułkach z obcymi dziewuchami.

Po kilku minutach kobiety zatrzymują się na odpoczynek.

Wypuszczają z rąk wór z Aladynem, nie kłopocząc się amortyzowaniem upadku na goły bruk. Przysiadam na belce nad ich głowami i bacznie słucham, o czym rozmawiają.

– Daleko jeszcze? – pyta jedna. Usta ma zakryte, ale głos brzmi piskliwie i dziewczęco.

– Dopiero wyruszyłyśmy – strofuje ją inna.

– Plecy mnie już bolą od tego dźwigania!

75

– Ensi, zatłukę cię, jeśli nie przestaniesz biadolić.

– Bez imion! – warczy herszt.

– A kto nas tu usłyszy! – protestuje ta nazwana Ensi. – Rozejrzyj się, nikogo tu nie ma!

– Ściany mają uszy. Więc cicho sza i idziemy dalej.

Dziewczyny podnoszą wciąż bezwładnego Aladyna z ulicy, dwie biorą go za ramiona, dwie kolejne za nogi. Nagie belki nad ich głowami to doskonały punkt obserwacyjny dla wróbla.

– Jest cięższy, niż wygląda – narzeka jedna.

– To przez mięśnie – chichocze Ensi. Trzyma go za rękę i z aprobatą ściska biceps. – Nie mówiłaś, że tak obłędnie wygląda. Jaka szkoda, że musiałyśmy wpakować go do worka.

Okręciłaś sobie przystojniaczka wokół palca!

– Ciszej! – Herszt odwraca się do alchemiczki i przykłada jej palec do ust.

Nagle opada przed nimi jakiś cień. Dziewczyny stają jak wryte, a cień wstaje i odrzuca kaptur. To kolejna dziewczyna, wysoka i gibka, uzbrojona w łuk.

– Raz! – krzyczy Ensi. – Co tam?

– Straże przed nami – oznajmia nowa. – Nie zdążymy uciec.

Zachowujcie się naturalnie.

Dziewczyny klną i znowu kładą Aladyna na ulicy, a potem wtaczają go do rynsztoka, po czym opierają się ścianę, zasłaniając chłopaka płaszczami. Ląduję na zrębie dachu nad nimi, chłodny nocny wiatr mierzwi mi pióra. Z tego miejsca widzę za węgłem patrol sześciu strażników w kolczugach i szpiczastych hełmach.

Kiedy mijają róg, dziewczyny mają wzrok utkwiony w bruku. Jeśli tak ich zdaniem wygląda „naturalne zachowanie”, to marne z nich aktorki. Pięć dziewczyn ubranych na czarno od stóp do głów i stojących jak gdyby nigdy nic w rynsztoku to niecodzienny widok, a już zwłaszcza w środku nocy. Strażnicy 76

najwyraźniej też tak uważają, ponieważ stają w pół kroku na ich widok.

– Wy tam – woła jeden z nich. – Co tu robicie? Nie wiecie, że już po godzinie policyjnej?

– Właśnie idziemy do domu – odpowiada któraś, uciekając wzrokiem.

Mężczyźni otaczają je, uśmiechając się do siebie i trącając łokciami.

– A gdzież jest ten dom? – pyta pierwszy. – Czy to czasem nie Dom Rozkoszy Madam Padyme?

Jego koleżkowie rechoczą z uznaniem dla przedniego żartu, ich oczy lśnią zainteresowaniem. Dziewczyny zbijają się ciaśniej, ich ręce poruszają się nieznacznie, palce zaciskają na rękojeściach ukrytych broni. Z rynsztoka za ich plecami rozlega się jęk Aladyna.

Strażnik przekrzywia pytająco głowę.

– Co wy tam macie?

– Nie twoja sprawa. – Dowódczyni podrywa głowę i staje pół kroku przed dowódcą, mierząc go ostrzegawczym spojrzeniem. Ale on tylko się śmieje.

– Zrobimy tak, miłe panie: pójdziemy na kompromis. Pozwolimy wam przekonać się, byśmy nie zamknęli was za podejrzane zachowanie. Co panie na to?

Ensi przystępuje do niego rozkołysanym krokiem i kreśli palcem linię w dół klatki piersiowej.

– No cóż… To bardzo wspaniałomyślne z waszej strony.

Język wypełza spomiędzy warg strażnika i ślizga się po nich, a jego ręka oplata Ensi w pasie. Mężczyzna nie posiada się ze zdziwienia, gdy ta wymyka się z jego uścisku i wykonuje gwałtowny gest w jego stronę, a chmura niebieskiego proszku wybucha mu w twarz.

77

Strażnik pada na ziemię, a alchemiczka już dusi w dłoni kolejną porcję substancji, której zaczerpnęła z sakwy przy pasie.

Reszta kobiet dobywa sztyletów, a Raz nakłada strzałę na cięciwę łuku. Wszystkie zasłaniają twarze chustami, żeby przypadkiem nie nabrać w płuca wybuchowego pyłu.

Strażnicy są oszołomieni. Gdy wyciągają miecze, dziewczyny opadają ich ze wszystkich stron. Poruszają się ze śmiertelną precyzją. Trujący proszek Ensi kładzie na ziemi kolejnego strażnika, a w tym samym czasie dowódczyni pospołu z trzecią wojowniczką pozbawiają przytomności dwóch kolejnych celnymi ciosami rękojeści sztyletów. Początkowo umyka mi, w jaki sposób czwarta dziewczyna pokonuje swojego przeciwnika, ale wtedy dostrzegam żółto-białego węża na jej przedramieniu. Jego ofiara toczy pianę z ust, oczy uciekają jej w głąb czaszki, ręce czepiają się miejsca na szyi, gdzie zatopił zęby ukryty w rękawie gad.

Ostatni ze strażników cofa się pod ścianę, cała krew odpływa mu z twarzy.

– Ja… Ja dopiero się zaciągnąłem. To nie był mój pomysł, żeby… Litości! – Odwraca się i ucieka ile sił w nogach.

Dowódczyni kiwa głową na łuczniczkę.

– Nie zabijaj go. Robią tylko, co do nich należy. Nawet jeśli robią to w ten sposób…

Raz przytakuje i naciąga cięciwę. Strażnik robi dwadzieścia kroków, nim dziewczyna wypuszcza strzałę. Pocisk trafia go w hełm i obala na ziemię, niknąc w wylocie pobliskiego zaułka.

Strażnik uderza głową o bruk i nieruchomieje.

Walka kończy się, nim się na dobrze zaczęła. Żaden ze strażników nie zdążył zadać ciosu. Dziewczyny szybko uprzątają uliczkę, składając bezwładne ciała za stertą beczek między dwoma budynkami, gdzie nikt ich nie znajdzie aż do świtu.

78

Ensi wkrapla dawkę antidotum do ust mężczyzny pogryzionego przez węża.

– Przeżyje – mówi. – Ale minie trochę czasu, nim wybierze się do Domu Rozkoszy Madam Padyme. – Spluwa na niego z pogardą, a potem chichocze jak podlotek.

Dowódczyni wzdycha i trąca Aladyna czubkiem buta.

– Nie tak sobie wyobrażałam to zlecenie. Chodźmy, czas nagli. * Zasób proszków i mikstur Ensi robi wrażenie. Dziewczyna wybudza Aladyna ze snu białym płynem z maleńkiej buteleczki, którą podstawia mu pod nos. Młodzieniec budzi się ze zduszonym okrzykiem i natychmiast zaczyna kasłać. Młode kobiety stają wokół niego, na ich twarzach maluje się ponury grymas.

Po błyskawicznej potyczce ze strażnikami zaniosły Aladyna do starego magazynu przy wschodnim murze. Wewnątrz spoczywa na drewnianych trojakach kadłub niedokończonego statku, który sądząc po spowijających go pajęczynach, nigdy nie zostanie ukończony. Stoi kilem do góry, niczym szkielet wyrzuconego na plażę wieloryba. Wojowniczki rzucają Aladyna na kolana pod statkiem, wiążą mu ręce na plecach. Siadam nieopodal pod postacią czarnego kota i obserwuję ich jadowicie zielonymi oczami. Lampa wciąż jest schowana pod płaszczem, ale kto wie, na jak długo.

Dopada mnie zmęczenie. Najpierw afera z księciem na pustyni, potem porwanie Aladyna przez skrytobójczynie – czy kim tam są… Jedno jest pewne: odkąd Aladyn mnie poznał, nie narzeka na nudę.

Młodzieniec mruga oczami, jego głowa przetacza się na drugi bark: 79

– O bogowie… Co…?

Prześlizguje się wzrokiem po skupionych wokół niego twarzach, w jego oczach maluje się zmieszanie. Wojowniczki obserwują go w świetle pochodni, gdy szarpie się i trąca palcami ukrytą lampę.

– Co jest…? Kim wy jesteście, na wszystkie demony?

– To my tu zadajemy pytania, złodzieju – odpowiada dowódczyni.

Aladyn biega oczami po pomieszczeniu, a ja wychodzę z cienia. Gdy jego wzrok pada na mnie, unosi brew, a ja mrugam wolno w odpowiedzi.

– Patrzcie! – wykrzykuje Ensi. – Kotek! Chodź, kici, kici! – Pochyla się i wyciąga do mnie rękę, a ja biegnę do niej i ocieram się o jej kostki. Potem mruczę, gdy bierze mnie na ręce i drapie za uchem. Aladyn dyskretnie przewraca oczami. Prycham na niego.

Dowódczyni zdejmuje kaptur i przerzuca warkocz przez ramię.

– Jesteś Aladyn, syn krawca Mustafy, zgadza się?

– Dokończ ten pocałunek, który zaczęłaś, a może ci powiem. – Przekrzywia głowę i pożera ją wzrokiem.

– Słyszałam co nieco o twoim ojcu – odpowiada, przyciągając wzrokiem jego spojrzenie, które rozbiegło się po jej ciele. – Gdy byłam dzieckiem, podziwiałam jego odwagę, choć moi rodzice przeklinali jego imię.

Przygląda jej się uważniej, a kąciki jego ust wędrują do góry, jakby bawiła go ta rozmowa.

– Powaliłaś Byka, jakby nie był większy od kozy. Kim ty właściwie jesteś? Czemu o tobie wcześniej nie słyszałem?

Dziewczyna klęka przed Aladynem i krzyżuje z nim spojrzenie, a w jej palcach nie wiadomo skąd pojawia się sztylet.

80

– Kilka tygodni temu wynajęłam cię, byś coś dla mnie ukradł. Chcę to dostać.

– Co? – Rozgląda się wokoło, szczerze zdziwiony. – Pojęcia nie mam, o czym mówisz. Widzę cię pierwszy raz w życiu.

A już z całą pewnością nic nie ukra…

Wojowniczka przykłada mu sztylet do policzka, młodzieniec nieruchomieje.

– Pierścień – mówi szeptem cichym jak szelest liści w ciepły letni dzień. – Gdzie jest pierścień?

– Nie mów mi, że pracujesz dla Xaxosa. – Aladyn unosi brew. – Wiedziałbym, gdybyś pracowała.

– Nie pracuję – zaprzecza, a klinga odrywa się od jego twarzy. – To Xaxos pracuje dla mnie.

Aladyn najwidoczniej musi to przetrawić w ciszy. Zaskoczenie zmienia się w niedowierzanie.

– Czyli mówisz, że to ty jesteś ten Feniks, tak? To ty jesteś tajemniczym buntownikiem, który wypuszcza uwięzionych na wolność i trzyma w ryzach zarazę?

– A my jej pomagamy – wcina się Ensi, wydymając wargi. – Nie łapię, czemu nie nazywają nas Feniksami. To przecież ja sporządziłam lekarstwo i rozlałam do buteleczek, pamiętacie?

– Sza, Ensi – ucina dowódczyni, a potem ponownie zwraca się do Aladyna: – Zaskakujące, nie? Ale fakt jest faktem: to dla mnie pracuje Xaxos i to przede mną odpowiadasz za niedostarczenie pierścienia!

– Feniks – Aladyn smakuje to słowo i kręci głową. – Ten… a właściwie ta Feniks. Czy Xaxos wie, że jest od ciebie dwa razy starszy? – Chichocze, szczerze rozbawiony. – Ile bym dał, żeby zobaczyć jego minę…

– Długo to jeszcze potrwa? – pyta niespodziewanie łuczniczka. – Zaraz zauważą, że nas nie ma.

81

– Istnieją szybsze sposoby na wydobycie informacji z przesłuchiwanego – mówi ta z wężem oplecionym wokół przedramienia. Odchyla poły płaszcza, a żmija spełza po jej ramieniu na ziemię, strzelając rozdwojonym językiem. Tężeję w ramionach Ensi, sierść jeży mi się na grzbiecie. Wąż podnosi głowę i wpija się we mnie wzrokiem. Zwierzę zawsze przejrzy przebranie dżinna.

– Nie teraz, Khavaro – powściąga ją dowódczyni. – Raz, stań na czatach. Daj znać, gdyby zainteresował się nami jakiś strażnik. Łuczniczka kiwa głową i wychodzi, przerzuciwszy łuk przez głowę. Khavara wwierca się w Aladyna wzrokiem. Wąż wije się na jej ręce, jego głowa spoczywa wdzięcznie we wnętrzu dłoni dziewczyny.

Aladyn przełyka ślinę, nie mogąc oderwać wzroku od gada.

– Posłuchajcie, nawet jeśli mówicie prawdę, to nie mam już pierścienia. Może Xaxos nie przekazał wam wiadomości, ale ja go w ogóle nigdy nie miałem. Nie żebym nie próbował go zdobyć. – Śmieje się i wzrusza ramionami. – W końcu jestem najlepszym złodziejem w…

– Łżesz. – Przywódczyni wstaje i krzyżuje ramiona. – Dwie noce po tym, jak kazałam Xaxosowi zlecić kradzież pierścienia, Darian wyjechał z miasta w środku nocy, jakby się paliło, w asyście najlepszych żołnierzy. Nie widziano go od kilku dni.

Jest tylko jedna rzecz, po którą wyruszyłby w takim pośpiechu.

Ukradłeś ten pierścień. A teraz grzecznie mi go oddasz.

– A po co ci on, co? – pyta bezczelnie Aladyn. – Kim ty tak naprawdę jesteś? Buntowniczką? Złodziejką? Imię poproszę.

Odpowiedzią jest zimny wzrok dziewczyny i złowróżbny spokój malujący się na twarzy. Wojowniczka wydaje się wahać przez chwilę, a potem krzyżuje wzrok z jedną z podwładnych i kiwa głową.

– Nessa, powiedz mu.

82

Nessa, najcichsza z całej grupy, staje krok za dowódczynią i odzywa się półgłosem: – Aladynie rai Mustafo, oddaj hołd córce swego króla, twojej księżniczce i suwerence Kaspidzie nez Anadredce z Parthenii, Dziedziczce Tronu, Klejnotowi Amulenów, Wybrance Bogów i Pierwszej Córze Dynastii Anadreńskiej.

Nie mogę dobyć tchu. Wlepiam oczy w Kaspidę. Znałam wcześniej jedną Anadredkę: królową Roszanę Mitrayę nez Anadredkę. Ta dziewczyna przede mną to twoja potomkini, Habibo. Twoja dziedziczka. Czy to możliwe, po tym, jak los doświadczył twój ród tamtego dnia? Czy to możliwe że ostał się na tym świecie ktoś z twojej dynastii? Że twoja córeczka ocalała z katastrofy, że ktoś wyniósł ją z walącej się w gruzy Neruby i przyozdobił jej skroń koroną w ruinach twego imperium?

Aladyn jest bardzo, bardzo spokojny, a jego spojrzenie nieprzeniknione – ale ja umiem patrzeć nie tylko oczami. Mój szósty zmysł wyłapuje zaskoczenie i złość.

– O niej mówisz? – pyta, wolno wymawiając słowa. – O tej dziewczynie, którą pocałowałem?

– Prawie pocałowałeś – koryguje Kaspida.

– To twoja przyszła królowa! – warczy na niego Khavara i rozkłada kopnięciem na podłodze. – Okaż szacunek!

– Dość, Khavaro! – Kaspida unosi rękę. – Odstąp.

Khavara rzuca Aladynowi nienawistne spojrzenie, ale wykonuje rozkaz. Złodziej z trudem gramoli się na kolana i widzę, że bardzo pobladł. Wpatruje się uparcie w Kaspidę. Nagle wybucha śmiechem, ściągając na siebie zaskoczone spojrzenia dziewczyn. Jego głos odbija się echem w magazynie. Zza bramy wychyla się głowa Raz, która ucisza go, przykładając palec do ust, a on dopiero wtedy się opamiętuje. Śmiech urywa się, Aladyn odkasłuje i chrząka.

83

– Błagam o wybaczenie, księżniczko. – Wyciąga ręce przed siebie, a liny, którymi były związane, opadają na podłogę. Khavara rusza w jego stronę z groźnym wyrazem twarzy, ale Aladyn unosi rękę. – Spokojnie, wężooka. Nie mam zamiaru uciekać. – A potem, zwróciwszy się do Kaspidy, mówi: – O co tu chodzi? Najpierw buntowniczka, potem księżniczka? – Wskazuje palcem wrota. – W mieście żyją ludzie, którzy składają po świątyniach ofiary w intencji Feniksa. Wierzą, że jesteś ich obrońcą i zbawcą. Śpiewają pieśni na twoją cześć, obwieszają się twoim symbolem. Ale nie mają pojęcia, że jesteś jedną z tamtych! Że dzierżysz władzę, przed którą rzekomo masz ich bronić!

– Nigdy nie obwołałam się zbawczynią – ripostuje lodowatym głosem Kaspida. – I wierz mi, chciałabym móc powiedzieć im prawdę. Ale nie wszystkie bitwy można toczyć w świetle dnia. Ci ludzie, o których mówisz, są moimi ludźmi, złodzieju, i będę za nich walczyć. Feniks jest dla mnie środkiem, a nie celem, i to jedynym środkiem, jaki mam. Gdy tylko wyjdę z cienia, mój wuj dopilnuje, bym nigdy już nie psuła mu szyków. Jestem po twojej stronie, Aladynie! Jak myślisz, dlaczego kazałam Xaxosowi cię wynająć, byś wykradł klucz? Słyszałam, że jesteś nadzwyczaj zdolnym złodziejem, to prawda, ale sądziłam też, że ze wszystkich ludzi ty najlepiej zrozumiesz moje motywy.

– No to chyba nie znasz mnie za dobrze – rzuca Aladyn, marszcząc brwi. – Nie jestem moim ojcem. Nie jestem ani buntownikiem, ani przywódcą. Przyjąłem zlecenie od Xaxosa, żeby zarobić. Po to i tylko po to.

– Dość. – Kaspida unosi rękę i wzdycha. – Posłuchaj mnie, złodzieju: skradziony przez ciebie pierścień jest mój. To własność mojej rodziny od stuleci, pierwsza przekazała go swojej potomkini sama Roszana Mądra.

84

Sierść jeży mi się na grzbiecie, Ensi uspokaja mnie ruchem dłoni. Nie miałaś takiego pierścienia, Habibo, przecież wiedziałabym, gdybyś posiadała tak potężny talizman – a już zwłaszcza taki, którego zadaniem było doprowadzenie do mnie tego, kto go nosi. Dziesięciokrotnie bardziej interesuje mnie teraz ten artefakt i żywię głęboką nadzieję, że nie został zagubiony.

– Zbyt długo to trwa – odzywa się Khavara. – Po prostu go przeszukajmy!

– Ja to zrobię! – zgłasza się Ensi, której nie trzeba dwa razy powtarzać.

– Dobrze już! – Aladyn wije się pod jej natarczywymi dłońmi. – Ukradłem pierścień!

Ensi wycofuje się z naburmuszoną miną, a Kaspida mierzy chłopaka wzrokiem.

– Słucham.

– Ukradłem go i klnę się na bogów, że chciałem go oddać twojemu Xaxosowi. Ale… zgubiłem go na pustyni.

– A co ty robiłeś na pustyni? – Księżniczka marszczy brwi.

Aladyn przygryza wargę i przez moment patrzy na nią bez słowa.

– Księżniczko, czy kiedyś włożyłaś pierścień na palec?

Kobieta waha się, a potem odpowiada: – Raz. – I co poczułaś?

– Co poczułam? Nic. Co to za pytanie?

– Bo kiedy ja go włożyłem, to on… jakby do mnie przemówił. Nie było żadnych słów ani nic, tylko… Czułem się jak na linie ciągniętej przez konia. Pierścień prowadził mnie na pustynię, jakby chciał mi coś pokazać.

85

Dziewczyny zacieśniają krąg wokół niego, zaintrygowane i raptownie pobudzone. Pochodnie rzucają na ich twarze kapryśne plamy światła.

– No i? – popędza go Ensi. – Co znalazłeś?

– Nic. – Aladyn wzrusza ramionami. – W pewnym momencie lina się zerwała. Jakbym dotarł tam, gdzie miałem dotrzeć.

Ale nic tam nie było poza jakimiś starymi ruinami. Może nigdy nic tam nie było. Nie wiem, w każdym razie wtedy dogonił mnie Darian i odebrał mi pierścień.

Kaspida ściąga brwi, widocznie zakłopotana.

– Mówisz o ruinach Neruby, starej stolicy Amulenów. Ale tam nic nie ma i mówi się, że ruiny nawiedza dżinn. Jesteś pewien, że nic tam nie zastałeś?

– Tylko piach i gruz. – Patrzy na nią z ukosa, a płomyki pochodni tańczą w jego zaciekawionych oczach. – A myślałaś, że co tam zastanę?

Księżniczka spogląda po towarzyszkach, po czym wraca wzrokiem do złodzieja. Bije się z myślami, jakby się zastanawiała, czy powiedzieć mu prawdę czy skłamać.

– Nie wiem – mówi wreszcie. Umie kłamać, prawie przeoczyłam potknięcie w rytmie jej serca i nieznaczne załamanie głosu. Ale nie mogę przeniknąć do jej myśli, by stwierdzić, ile naprawdę wie o pierścieniu i o lampie. Czy wie, że prowadził do mnie? I czy wie, kim jestem? Że ona i ja zostałyśmy powiązane nicią przeznaczenia za twoją sprawą, Habibo, która jesteś jej wspaniałą przodkinią?

Mój spokój został zburzony. Wodzę wzrokiem po Kaspidzie i jej towarzyszkach, próbując dociec, jaki jest ich cel.

Wszystkie dziewczyny są Amulenkami z wyjątkiem, jak sądzę, jednej – tej milczącej, która więcej słucha, niż mówi. Ciemnoskórej i ciemnowłosej Nessy, która, sądząc po wyglądzie i akcencie, musi pochodzić z Tytos, choć jej ubiór i płynność, 86

z jaką posługuje się amuleńskim, wskazują na to, że nie przyjechała do Parthenii wczoraj. Włosy ma splątane w dredy, a na końcu każdego z nich znajduje się srebrna klamra, więc dzwonią melodyjnie, kiedy się porusza. Tylko członkowie rodziny królewskiej mają prawo nosić we włosach srebrne ozdoby, dredy wszystkich innych moczy się w brązie lub miedzi. Co księżniczka z Tytos robi tak daleko na północy?

Wtedy zauważam coś, co skrywa pod płaszczem. Znów unosi mi się sierść na grzbiecie. Aby lepiej się przyjrzeć, wdrapuję się Ensi na ramię, a potem przeskakuję na Nessę. Zaskoczona, bierze mnie na ręce i głaszcze po głowie. Wścibiam nos między poły jej płaszcza i obwąchuję flet, który nosi na pasku, a potem syczę przenikliwie.

– Robisz jej krzywdę! – woła Ensi i odbiera mnie czarnoskórej dziewczynie. I dobrze. Wiem już to, czego chciałam się dowiedzieć.

To nie jest zwykły flet, a Nessa nie jest zwykłą dziewczyną.

Jest zaklinaczką dżinnów. Za pomocą tego fletu z eskarrskimi runami może wprawić dżinna w stan hipnozy i uwięzić w butelce. Nie odrywam od niej nieufnego spojrzenia i wiem lepiej niż kiedykolwiek, że musimy stąd z Aladynem czym prędzej uciekać.

Bo teraz już wiem, gdzie jest Zhian.

Rozdział 8

Kaspida odwraca się do swoich dziewczyn, a one zbierają się wokół niej i mówią przyciszonymi głosami, by nie słyszał ich Aladyn.

– Wierzysz mu…? – szepcze Ensi, nawijając mój ogon na palec.

– Oczywiście, że mu nie wierzy – przerywa jej Khavara. – To złodziej, przebiegłość leży w jego naturze.

– Nie jestem pewna, czy mu wierzę – rzecze wolno Kaspida, a jej palec sunie po zagięciu sztyletu. Spogląda przez ramię na Aladyna, który stoi za nią z rękami w kieszeniach i stara się wyglądać niewinnie i niepozornie. – Bo w końcu gdzie podziewa się Darian? Jakim sposobem złodziej wymknął się z rąk mojemu kuzynowi i jego ludziom? Jak dotarł do miasta przed nimi?

Czy któraś z was dostała jakieś wieści od Dariana w przeciągu minionego tygodnia?

Ensi zaprzecza ruchem głowy.

– Przechwyciłam wszystkie gołębie pocztowe. Wiadomości od księcia nie było.

– A od mojego wuja? Czy Sulifer skontaktował się z nim?

88

– Nic mi o tym nie wiadomo. Wezyr nieczęsto opuszcza komnaty rady i utrzymuje swoje sprawy w sekrecie.

– Miałaś rację, Khavaro – wzdycha księżniczka. – Należało powstrzymać się od mieszania w to osób trzecich. Powinnam była sama wykraść pierścień.

– Sulifer zbyt uważnie ci się przygląda – ripostuje Ensi. – Nigdy by ci się to nie udało, a gdybyś została złapana, konsekwencje byłyby straszliwe. A skoro o konsekwencjach mowa, powinnyśmy już wracać do pałacu.

Wąż Khavary odsuwa się ode mnie i syczy, a ja odpowiadam prychnięciem. Treserka łapie go za głowę i wsuwa z powrotem pod płaszcz.

– Czy naprawdę wadzi nam to zniknięcie Dariana? – pyta. – Ja tam na pewno płakać po nim nie będę. Przemyśl to, Kas. Nie musiałabyś za niego wychodzić.

– To nie takie proste – odpowiada Kaspida. – I choćbym nie wiem jak brzydziła się moim kuzynem, to jednak nie życzę mu śmierci. – Robi krótką pauzę. – Może celi i żadnego towarzystwa poza szczurzym, ale nie śmierci. – Po raz kolejny wydaje z siebie zbolałe westchnienie i pociera palcami nasadę nosa. – Trzeba było zniszczyć ten pierścień dawno temu.

– Skąd mogłyśmy wiedzieć, że Darian go ukradnie? – zauważa Ensi. – Tkwił bezpiecznie w lochu przez setki lat. Kas, to nie twoja wina.

– Moim zadaniem było strzeżenie pierścienia Roszany – odpowiada księżniczka beznamiętnym tonem. – Nie chcę, byście mnie pocieszały. Chcę, byśmy go znalazły i zniszczyły. Nie wiem, jaką ma moc, ale wiem, że ma jakiś związek z tym dżinnem, a to nigdy dobrze nie wróży.

– Czas nas goni – odzywa się Nessa. – Już i tak za długo zwlekamy z powrotem do pałacu.

89

– A złodziej? – pyta Khavara. – Przecież nie możemy go ze sobą zabrać.

– Przeszukajcie go – rozkazuje Kaspida. – Na wypadek gdyby jednak kłamał.

Aladyn, który cały czas strzygł uszami i którego dobiegł rozkaz Kaspidy, posyła mi trwożne spojrzenie, ale ja już działam. Zeskakuję z ramienia Ensi i daję susa w cień, zmieniając się w dym, gdy tylko schodzę dziewczynom z oczu. Mam bodaj kilka sekund, nim przeszukają Aladyna i odnajdą lampę.

Nie sądzę, by amuleńska księżniczka przyjęła mnie z otwartymi ramionami jak Aladyn, skoro wzięła do świty zaklinaczkę dżinnów, która najprawdopodobniej maczała palce w pojmaniu Zhiana.

Przeciskam się przez dziurę po sęku i materializuję na zewnątrz, a potem, nie tracąc czasu, wzniecam hałas, który brzmi w nocnej ciszy jak wybuch wulkanu. Łomoczę o ściany magazynu i wołam głębokim męskim głosem: – Kto tam jest? Pokaż się!

Raz, która miała być czujką, wbiega prędko do budynku, by ostrzec towarzyszki, a ja zamieniam się w wiatr i wpadam przez drzwi, aż te uderzają o futrynę. Wojowniczki rozpływają się w powietrzu. Spłoszył je harmider i musiały umknąć do miasta, bezszelestnie schronić się w mroku. Aladyn jest w magazynie sam, nie zdążyły go nawet dotknąć. Znajduje lampę u pasa, gdzie być powinna.

– Brawo – chwali mnie. – Może wybrałabyś się kiedyś ze mną na robotę?

– Mając mnie, nie musisz iść już na żadną robotę.

– Racja.

Aladyn podchodzi do wyjścia i zastyga w pozie nieugiętego zdobywcy ze wzrokiem utkwionym w gwiazdach. Jest ciemnym prądem w odmętach spokojnego morza.

90

Przemieniam się z powrotem w dziewczynę w czarnych jedwabiach i z drobnymi kwiatami jaśminu we włosach. Czekając, aż się odezwie, wyczarowuję bransolety na swoich nadgarstkach, a na każdej z nich fragment z Pieśni Roszany, poematu napisanego na okazję naszych dziewiętnastych urodzin.

Roszana Mithraya, waleczna królowa, Ruszyła do walki na skrzydłach demona, Roszana Mithraya, nadobna i śmiała, Co mieczem ze stali i złota władała, Kiedy wróg ją ujrzał, wnet poprzysiągł, że W miłości czy gniewie nie chwyci za miecz.

Nie mogę przestać myśleć o księżniczce Kaspidzie. Po twojej śmierci, Habibo, ktoś musiał wyprawić twoją córkę z Neruby, zanim miasto zostało zniszczone. A więc twój ród przetrwał.

I wygląda na to, że twój duch także. Kaspida jest jak dziki płomień, w czym do złudzenia cię przypomina. Co by o mnie pomyślała, gdyby wiedziała, kim byłam? Poczucie winy przycupnęło z tyłu mojej głowy jak wilk w gawrze. Podnoszę wzrok na wznoszący się nade mną pałac w północnej dzielnicy, lśniący niczym najjaśniejsza z gwiazd.

Teraz walczy z dżinnami. Ma u swego boku nawet zaklinaczkę dżinnów. Nie mogę mieć pewności, że Nessa to ta sama zaklinaczka, która poskromiła Zhiana, ale zaklinaczki to rzadkość i w mieście z pewnością nie ma za wielu innych. Wygląda więc na to, że najlepszym miejscem do rozpoczęcia poszukiwań jest pałac. Nawet jeśli to nie tam Zhian jest więziony, to może znajdę w nim jakieś wskazówki, jak do niego dotrzeć.

Wniosek jest prosty: muszę dostać się do pałacu.

Przyglądam się z namysłem mojemu panu.

91

Aladyn wreszcie ogląda się na mnie przez ramię, biegając palcami po lampie.

– Feniks to księżniczka – mruczy. – A ja rozmawiam teraz z dżinnem. O bogowie, coraz dziwniej i dziwniej.

Rusza przed siebie, idzie ciemną ulicą jak przez mgłę. Mijamy inne magazyny, zamknięte na noc warsztaty stolarskie i szkutnicze. Pies schodzi Aladynowi z drogi, a potem jeży się i ujada na mnie, nie dając się zwieść mojemu ludzkiemu przebraniu. Mijamy zamknięte bramy miasta omyte pomarańczowym blaskiem masywnych mosiężników zwieszających się z góry na łańcuchach. Strażnicy pełnią wartę na murach. Aladyn przemyka obok nich, nie opuszczając cieni.

Wreszcie docieramy do centrum miasta, gdzie kamiennym kanałem płynie rzeka. Koryto jest głębokie i ciemne, a nurt wartki, na brzegach w równoległych szeregach ustawiono sześcienne bryły kamienia. Z bram w ścianach kanału spływa do rzeki zawartość rynsztoków i pędzi z nurtem aż do morza.

Aladyn zwalnia w najwyższym punkcie łuku rozpiętego nad kanałem mostu, którego barierki z gładkiego drewna wspierają kamienne statuy pomniejszych bóstw. U stóp każdego posągu złożono ofiary: świece, kwiaty, słomiane lalki – oznaczają modły zaniesione w jakiejś intencji do poszczególnych bóstw. U stóp Nykory piętrzy się dziesięciokrotnie więcej ofiar niż gdzie indziej i płonie tu tyle świec, że ona sama wydaje się świecić. Poręcz nad nią zniknęła pod wstążkami i sznurami paciorków modlitewnych. Nykora to pomniejsza bogini biednych i uciśnionych. Jej sigil przedstawia budzącego się z popiołów feniksa.

Aladyn przystaje przed statuą na kilka chwil z rękami głęboko w kieszeniach. Blask świec wygładza jego rysy. Jego porwany i połatany płaszcz faluje na wietrze.

92

– Ona naprawdę jest Feniksem. A oni ją kochają. – Podnosi wzrok i spogląda mi w oczy. – Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak kogoś kochali. Nawet mojego ojca nienawidzono za to, że „przysparza kłopotów”.

Przeciwległa poręcz jest obrośnięta pnączem, które niemal w całości przysłaniają kwiaty białego jaśminu. Wspieram łokcie na barierce i patrzę w toczące się poniżej wody rzeki sunące wartko ku klifom. Wpadają do czekającego na nie morza, tak jak usychająca z miłości oblubienica mknie na spotkanie oblubieńca. Aladyn odwraca się plecami do kapliczki i dołącza do mnie. Zwiesza się na barierkach z nosem na kwintę.

– Kiedy byłem chłopcem – mówi cicho – przychodziłem tutaj z ojcem. Robiliśmy małe drewniane łódeczki z żaglami i wrzucaliśmy je do wody, a potem biegliśmy wzdłuż rzeki, żeby zobaczyć, która pierwsza wypłynie z miasta. Pewnego dnia potknąłem się i wpadłem do wody, a ojciec wskoczył za mną, żeby mnie ratować, choć w ogóle nie umiał pływać. Do dziś nie wiem, jak udało mu się wyciągnąć mnie z wody i samemu się nie utopić. Powiedział mi potem, że z pewnością pomogła nam sama bogini Nykora. – Odwraca się i patrzy na kapliczkę. – Wtedy złożyliśmy u stóp Nykory jedną z naszych łódeczek, w ramach dziękczynienia, ale tak naprawdę nigdy w nią nie wierzyłem. Ludzie pamiętają mojego ojca jako bohatera, który podpala garnizony i przewodzi marszom. A dla mnie był bohaterem wtedy, w rzece. – Milknie na jakiś czas, a potem ciągnie dalej, utkwiwszy we mnie wzrok. – Ja natomiast nie jestem bohaterem, Zahro. Nie jestem moim ojcem. – Odwraca wzrok i wyciąga coś z rękawa. To jeden ze sztyletów księżniczki o rękojeści inkrustowanej w deseń wiotkich lilii.

Jak zdołał go jej zwędzić, nie mam pojęcia. – Tamtej nocy, gdy zakradłem się do pałacu, żeby ukraść pierścień, miałem przy sobie sztylet taki jak ten. Oczywiście o wiele prostszy, ale tej 93

samej długości i wagi. – Kręci bronią na czubku palca. – Gdy już zwinąłem, po co przyszedłem, wemknąłem się do komnat Sulifera. Stałem nad śpiącym wezyrem i trzymałem ten sztylet w garści, próbując zdobyć się na odwagę, by poderżnąć mu gardło. – Znowu milknie, wzdycha i wbija klingę w poręcz.

Rękojeść drga. – Może jestem tchórzem, ale nie mogłem ich pomścić. Kiedy pierścień zaczął mnie prowadzić, wiedziałem, że musi być zaczarowany. Pomyślałem sobie, że jeśli jest dla księcia tak cenny, że trzyma go pod kluczem w swojej własnej komnacie, to może to właśnie jest moja zemsta, zwędzenie mu tego, do czego ten zatracony pierścień prowadzi. Kiedy okazało się, że prowadzi do ciebie, pomyślałem: no proszę, oto moja szansa. Mogę zażyczyć sobie czegoś, co dopełni zemsty. Ale jak się okazało, jestem zbyt wielkim tchórzem nawet na to.

– Nie nazwałabym cię tchórzem – odzywam się cicho.

Wzrusza ramionami i wyciąga broń z barierki.

– A teraz jeszcze ta księżniczka… Całe życie myślałem, że jest taka sama jak inni możni, samolubna i zepsuta. To w końcu narzeczona Dariana, a jej ojciec, król, jest uzależnionym od symmonu, zaślinionym, bełkoczącym starcem. Jej wuj zabił moich rodziców. – Unosi sztylet i wpatruje się w swoje odbicie w ostrzu. – A teraz ona mianuje się Feniksem i przyjaciółką ludu. Co ja mam z tym zrobić?

– Nie każdy jest tym, za kogo się podaje.

Obrzuca mnie spojrzeniem.

– Jak ty?

Unoszę brew.

– A czym ci się wydaję?

Aladyn mierzy mnie wzrokiem, a ja zawstydzam się wbrew sobie i odwracam głowę. Wyjmuję kwiat z włosów i wrzucam do rzeki płatek po płatku.

– Wydajesz się smutna – mówi w końcu. – I samotna.

94

Płatki się skończyły, więc ciskam do rzeki łodygę i zaczynam się śmiać.

– Nic o mnie nie wiesz.

Znów wzrusza ramionami i dalej wwierca we mnie spojrzenie.

– Myślę – podejmuje – że wcale nie jesteś tym dżinnem, o którym opowiadają pieśni. Sądzę, że pieśni nie mówią wszystkiego.

Naprawdę zabiłaś tamtą królową? Nie wydaje mi się.

Patrzę na niego zmieszana.

– Zabiłam. Jestem dżinnem, Aladynie. Niech nie zwiodą cię pozory, jestem bezwzględna i samolubna.

Patrzy na mnie z góry, a jego dłoń przesuwa się po barierce, dopóki jeden z jego palców nie spoczywa na moim nadgarstku.

Gapię się na nasze stykające się dłonie, niezdolna dobyć głosu.

Czuję, jak ciepło przechodzi od jego palców na całe moje ciało.

– Dwa razy ocaliłaś mi życie. Nie wydaje mi się to szczytem samolubstwa.

Odsuwam się od niego i zabieram ręce.

– Nie musiałeś tego mówić. Ściąga brwi i odsuwa dłoń.

– Ale może chciałem. Nawet złodziej ma swój honor, więc nawet dżinn może mieć serce we właściwym miejscu.

Ryk rzeki wypełnia moje uszy. Unikając spojrzenia chłopaka, przechodzę na drugą stronę mostu i wlepiam wzrok w mroczny kontur Tissy daleko na północy. Próbuję przełknąć gulę rosnącą w gardle.

Potrzebny mi plan. Plan, który pozwoli mi dostać się do pałacu.

Plan, który pozwoliłby ugasić rozżarzone słowami Aladyna węgle.

Staję twarzą do niego i orientuję się, że przygląda mi się z uwagą i zaciekawieniem.

95

– Powinieneś wypowiedzieć życzenie.

Z początku jest sceptyczny.

– Co? W jakiś sposób gardzę sama sobą za to, że podsycam tę jego obsesję. Ta część mnie chce, bym mu powiedziała, że nawiedzają go zmarli, że wiem, jak to jest, i że sama wielokrotnie piłam tę truciznę. Nawet teraz, gdy pomyślę o tamtym… nienawidzę siebie, nie umiem inaczej. Ale nie mówię nic, ponieważ jestem samolubnym duchem, a patrząc na umierający księżyc, niemal czuję zrywającą się na zawsze więź między mną a lampą.

– Księżniczka – mówię. – Jest dziedziczką tronu, zgadza się?

Ktokolwiek ją poślubi, zostanie najpotężniejszym człowiekiem w królestwie. – Odnajduję wzrokiem statuę Nykory. – Będzie mógł robić, czego dusza zapragnie, rozkazywać wezyrowi, żołnierzom, straży…

Krzyżuję spojrzenie z Aladynem i widzę, że jego ciało jest napięte jak cięciwa łuku.

– Nie rozumiesz? Nie musisz nikogo zabijać, by się zemścić.

Mogę ci w tym pomóc.

– Co ty gadasz? – pyta.

Uśmiecham się w odpowiedzi i ściszam głos do szeptu.

– Mogę sprawić, że dostaniesz się do pałacu. Mogę obdarzyć cię potęgą, zdrowiem, zaszczytami. Mogę pomóc ci zdobyć serce księżniczki, a kiedy już to zrobisz, będziesz miał swoją zemstę. Co rozzłości Dariana bardziej niż jego wybranka u boku jego wroga? Cóż słodszego nad widok wezyra pełzającego u stóp księcia Aladyna?

Młodzieniec wstrzymuje oddech, a ja widzę, że połknął haczyk. Czuję się jak jakiś potwór, nie po raz pierwszy. Zawsze nienawidziłam w dżinnach tego okrucieństwa i egoizmu. Pamiętasz, jak raz ci powiedziałam, że ja jestem inna? Ale teraz czuję, że wcale nie jestem.

96

Jestem bardzo dobrym dżinnem, a to bardzo zła rzecz.

Ale… wolność, Habibo. Za wolność zrobię wszystko. Przeraża mnie myśl o tym, do czego posunęłabym się za wolność, ale wiem, że nigdy niczego tak nie pragnęłam, zduszam więc głos sumienia i kiwam zachęcająco głową do mojego pana.

– To mogłoby się udać – odpowiada szeptem. – Zahra, jesteś genialna.

Prostuję się, czując drżenie palców.

– A więc słucham.

Aladyn robi pauzę, nabiera tchu, zbiera siły. A potem przemawia z pełnym przekonaniem.

– Zahro, życzę sobie być księciem.

Księga druga Księżniczka

Jak często miały w zwyczaju późnym popołudniem, gdy słońce było już dojrzałe, a dzień miał się ku końcowi, królowa i dżinn przechadzali się w cieniu szmaragdowych drzew w drogocennym ogrodzie, który dżinn wzniósł dla królowej w sercu pałacu.

Rozmawiali o wielu rzeczach, o minionych wojnach i dawnych władcach, o dalekich krainach, bogach i dżinnach, albowiem dżinn żył długo i wiele widział, zaś królowa, obdarzona bystrym i żywym umysłem, miała mnóstwo pytań.

Wreszcie powiedziała: – Jesteś mi przyjaciółką i siostrą. Cenię nie tylko twe rady, ale i towarzystwo. Czy wolno mi przeto pytać cię o wszystko?

– Miałam wielu panów – odparł dżinn – lecz żaden nie mógł się z tobą równać, o królowo. To zaszczyt być ci przyjaciółką i z pewnością odpowiem na każde pytanie, jakie zechcesz mi zadać.

– Cóż więc zaprząta ci głowę? – spytała królowa. – Znam bowiem to spojrzenie i widzę, że twe myśli są jak okręty ciskane mocą sztormowych fal.

– Prawdę rzeczesz, Habibo – odpowiedział dżinn. – Gdyż lękam się.

98

– Czegóż się lękasz? – zawołała królowa. – Wyjaw mi ten sekret, a zgładzę przyczynę twego strachu.

Dżinn ujął dłonie królowej i odparł: – Wieki temu zabroniono dżinnom i ludziom darzyć się miłością, a jednak stałaś mi się siostrą.

– Któż odważy się nam tego zabronić? – spytała królowa.

– Ten, którego zwą Nardukhą, Szajtanem, władcą dżinnów i całej Ambadii. Wiekiem dorównuje bogom i nikt nie zdoła go pokonać. Jeśliby wiedział o miłości, jaką cię darzę, jego gniew byłby straszliwy. Oto pierwsze prawo dżinnów: nie wolno im miłować żadnego człowieka. Zawsze bowiem winni jesteśmy posłuszeństwo Narduce, nikomu innemu.

– Niechaj więc opuści swą komnatę pod ziemią i sam mi to powie – odrzekła królowa. – Bowiem ja nie ulegam prawom tych, którzy rządzą strachem. Zabrania tego, zabrania tamtego, lecz przecież nie jest wszechpotężny. Nawet Zakazane Życzenie można wypowiedzieć, zaś on nie może zrobić nic, by temu zapobiec.

Na te słowa dżinn zaniósł się bolesnym szlochem.

– Cóż możesz wiedzieć, królowo, o Zakazanym Życzeniu?

– Rzekłaś mi raz, że nikt poza Szajtanem nie może wyzwolić cię spod jarzma lampy, lecz ja wiem, że to nieprawda. Mogłabym wszak zażyczyć sobie twojej wolności, a on nic nie będzie mógł na to poradzić.

– To prawda – odparł dżinn, rażony trwogą. – Lecz każde życzenie ma swoją cenę, a ceną za Zakazane Życzenie byłoby twoje życie. Musisz poprzysiąc na dusze swych poddanych, że nigdy nie wypowiesz Zakazanego Życzenia. Gdyby przez twoją miłość do mnie miało spaść na ciebie nieszczęście, nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. Azali nie złamałyśmy już praw dzielących ludzi i dżinnów? Lękam się, iż nasz czas razem rychło dobiegnie końca.

99

– Cóż mówisz, przyjaciółko? – odrzekła dżinnowi królowa. – Przecież nasz jest dzień wczorajszy i dzisiejszy, a jutro leży u naszych stóp. Jeśli wykażemy się mądrością, nasz czas na tej ziemi będzie niezmierzony.

– Lecz czymże jest czas przeciwko potędze Ambadii?

– Najdroższy dżinnie – uśmiechnęła się królowa. – Czas to najpotężniejsza magia ze wszystkich.

Z Pieśni o upadku Roszany, ostatniej królowej Neruby pióra Parysy zai Moury, Strażniczki i skryby królowej Roszany

Rozdział 9

Moc uderza we mnie jak grom, rozpala mój umysł dzikim płomieniem magii. Promieniuje z Aladyna pod postacią lśniących macek, które oplątują mi ręce i nogi. Przesiąka przez skórę i wzbiera w mojej piersi, pulsując rozgrzaną do czerwoności kulą energii. Włoski na moich przedramionach podnoszą się.

Czuję się, jakbym połknęła słońce. Minęły stulecia, od kiedy ostatnim razem czułam taki przypływ mocy, omdlewam z rozkoszy na myśl, że cała ona jest do mojej dyspozycji. Pierwsze życzenie Aladyna było zaledwie kuglarską sztuczką, zwykłym przetasowaniem czasoprzestrzeni. Potrzebowałam do tego nie więcej niż kropli mocy. A to życzenie wymaga całego jej oceanu.

Aladyn oczywiście nie wie, co się ze mną dzieje. W jego oczach po prostu głęboko nabrałam tchu, może zauważył rozwarte szeroko oczy. Obserwuje mnie intensywnie, z rumieńcem ekscytacji na policzkach.

Odwracam ręce, a magia oplata je złotymi lokami, przedostaje się w głąb ciała. Uczynienie z Aladyna księcia to nie taka prosta sprawa. Nie będzie żadnych fanfar i wiwatów, obejdzie się bez eksplozji i wybuchów. W dawnych czasach zrobiłabym 101

widowisko, które można byłoby podziwiać z odległości kilku lig – lecz jeśli Aladyn ma zostać zaproszony do pałacu, a nie stracony na dziedzińcu, to muszę się uporać z zadaniem dyskretnie. Przesiewam swoje myśli niczym piasek, szukając ukrytych w nich klejnotów.

– Weź mnie za rękę – rozkazuję mu.

Spogląda na moją wyciągniętą dłoń.

– Co ty…

Niecierpliwie łapię go za rękę – jeśli nie wyrzucę z siebie całej tej magii, wybuchnę! – a świat wiruje mi przed oczami.

Gdy wszystko wraca do normy, stoimy z moim panem na wysokim nadmorskim klifie. Daleko w dole fale biją o skały, a zawieszony nad czarną wodą księżyc sprawia wrażenie o wiele większego, niż gdy spogląda się nań w mieście.

Aladyn wydaje z siebie krzyk, zatacza się w tył i odruchowo odskakuje od krawędzi. Jego cera ma zielonkawy odcień.

– Co ty wyrabiasz? – Z trudem łyka powietrze.

– Myślę. – Patrzę w morze, które ledwie dostrzegam przez zasnuwającą mi oczy mgłę szaleństwa. Taką mocą łatwiej się upić niż gorzałką. Każdy aspekt świata staje się polem nieograniczonych możliwości, czuję się jak rzeźbiarz, który oczyma wyobraźni widzi posąg uwięziony w granitowej bryle. Mogę ten świat zmieniać, kształtować w dłoniach jak glinę, stopić jak kowal w kuźni, mogę zrobić, co tylko zechcę, by spełnić życzenie mego pana. Moje ręce same rwą się do pracy. W moim wnętrzu szumi magia.

Wyciągam rękę i dotykam palcem horyzontu, koncentrując się ze wszystkich sił. Daleko na opromienionym księżycowym blaskiem morzu zbiera się magia. Woda burzy się i pieni.

Powietrze śpiewa i płonie. Widzę włókna rzeczywistości, biorę je do ręki, pruję i plotę z nich nowe wzory. Woda staje się 102

drewnem, powietrze płótnem. Łączę jedno z drugim i przetwarzam na własną modłę.

– To okręt – wyrywa się Aladynowi. Stoi teraz na samej krawędzi klifu, tak oczarowany, że zapomniał o strachu.

– To twój okręt – poprawiam go.

W parę chwil dzieło zostaje ukończone. Okręt zbudowałam z czerwonego cedru i wyposażyłam w trzy rzędy wioseł oraz wielki galion przedstawiający wspiętego na zadnich łapach ryczącego lwa. Smukły taran pod nim jest pomalowany na czarno. Okręt wojenny co się zowie. Zaiste, godny księcia.

Gdy morze wokół okrętu się uspokaja, zwracam się do Aladyna, który komicznie rozdziawia usta: – To co? Chcesz dokonać inspekcji, książę? * – Rozum nie jest w stanie tego ogarnąć! – Aladyn jest tak zachwycony, że ledwie dobywa tchu. Stoi wyprężony na dziobie, rozkoszując się pięknem mojego magicznego okrętu.

– Cieszę się, że ci się podoba – bąkam pod nosem. Wspieram się o nadburcie, pozbawiona sił. W brzuchu mi burczy.

Gdy przeteleportowałam nas na pokład, od razu tego pożałowałam.

– Co ty? Masz chorobę morską? – pyta Aladyn. Oczy mu iskrzą z rozbawienia.

– Milcz, śmiertelniku.

Gdy już stanęliśmy na pokładzie, wyczarowałam wiosła i wprawiłam je w ruch za pomocą magii, ale płyniemy pod wiatr, a każda uderzająca o kadłub fala jest jak plaśnięcie wielorybiego ogona. Od zawsze nienawidziłam morza. Jest mroczne, głębokie i mokre. Połyka, co tylko zechce, i nigdy nie oddaje z powrotem.

103

Z drżeniem pstrykam palcami, a wiosła zwiększają obroty i łódź przyspiesza.

Dla ludzi na lądzie nasz zawijający do portu okręt musi wyglądać zupełnie zwyczajnie. I dobrze – w tym celu wyczarowałam go tak daleko na pełnym morzu. Gdy ktoś spyta, powiemy, że książę Rahzad rai Asnam, najmłodszy syn szacha Istaryi, wyruszył w podróż, by odkryć nieznane lądy i zbić fortunę, a z okrutnej bitwy z bandą złowrogich maaridów uszli z życiem tylko on i jego służka, nisko urodzona, ale piękna dziewczyna imieniem Zahra. Teraz płyniemy z mozołem do parteńskiego portu, szukając schronienia na królewskim dworze.

Niestety. Omiatam wzrokiem swoje dzieło i myślę, jak najlepiej je zniszczyć.

– Aladynie, trzymaj się blisko mnie.

– Czemu? Co ty ro… Nie! Mój okręt!

– Padnij! – Strzelam ponad jego głową wiązką wody pod dużym ciśnieniem, niszcząc maszt i żagiel. Aladyn wygląda, jakby pękło mu serce.

Kilka podobnych wiązek wystrzelonych w kadłub i forkasztel, nieco śladów zębów na deskach – maaridzi kąsają jak szaleni – oraz wisienka na torcie w postaci wielkiej wyrwy w sterburcie. Uwijam się z robotą jak najszybciej, cały czas walcząc z mdłościami. Gdy dzieło zniszczenia dopełnia się, Aladyn jest bliski łez.

Porządnie poobijana Artemizja sunie wyraźnie przechylona, podobna do pijanej kaczki. Razem z Aladynem uczepiliśmy się masztu i robimy, co możemy, by wyglądać na ledwo żywych, co nie jest wcale takie trudne, bo mnie dręczą mdłości, natomiast Aladyn jest skrajnie przygnębiony. Ostatnim, co robię, jest przemiana naszych ubrań w drogie, ale porwane szaty z jedwabiu i adamaszku.

104

Uświadamiam sobie, że muszę rozwiązać jeszcze jeden problem, a mianowicie twarz Aladyna. Księżniczka i jej przyboczne widziały go przecież i wiedzą, jaką profesją jeszcze wczoraj parał się „książę”. Nie zdołamy wykręcić się sianem, gdy zaczną zadawać niewygodne pytania. Wypełniam więc kilka obszarów jego twarzy magią, czyniąc ją nierozpoznawalną i przy okazji upiększając. Nie jest to najsilniejsze z zaklęć – permanentna zmiana jego wyglądu mogłaby zajść tylko w wyniku wyraźnego życzenia Aladyna – ale wystarczy, by nikt go nie rozpoznał. Gdy księżniczka spojrzy na mego pana, zobaczy młodzieńca tylko nieco podobnego do złodzieja z Mordowni.

Czekając, aż łaskawa fala zaniesie nas do przystani, tłumaczę Aladynowi, kim teraz jest, po czym każę mu powtarzać w kółko, aż wreszcie kończy mu się cierpliwość i z irytacją wyrzuca ręce w powietrze.

– Szlag mnie trafi, jeśli powtórzę to jeszcze raz, dżinnie!

Urażona krzyżuję ramiona na piersi.

– Nie chcę, żeby mnie zamordował jeden z waszych dżinnobójców.

– Ani ja. Spokojnie, ogarniam już.

Nie jestem przekonana i daję temu wyraz, rzucając mu spojrzenie spode łba, ale on uśmiecha się tylko.

– Dymek, co jak co, ale dostosować się do okoliczności to ja akurat umiem. * W końcu docieramy do Parthenii – wykończony podróżą, lecz i tak olśniewający książę Rahzad rai Asnam z Istaryi oraz jego pokorna służka. Gdy cumujemy w doku, rzeczy zaczynają toczyć się w tempie zapierającym dech w piersiach. Żołnierze eskortują nas do pałacu, mijamy tłumy gapiów, potem stajemy 105

przed grupą brodatych ministrów, którzy zasypują Aladyna pytaniami, prowadząc go labiryntem korytarzy. Aladyn odpowiada monosylabami, kiwa głową to temu, to tamtemu ministrowi, cały czas sycąc oczy przepychem. Wspaniały partheński pałac wzniesiono z marmuru i piaskowca, pełno tu smukłych łuków i przestronnych, pustych komnat wypełnionych szeptami. Po posadzce dostojnie przechadzają się pawie. Ściany i podłogi są zdobione pysznymi gobelinami i dywanami. Mijamy dziedzińce, na których szemrzą wymyślne fontanny. Wysoko urodzeni dworzanie i urzędnicy czają się w zakamarkach, obserwując nas i szepcząc, po czym dyskretnie dołączają do pochodu.

Aladyna ulokowano w bogato umeblowanej komnacie, a następnie ubrano w świeże jedwabie i kaszmiry w kolorach soczystej zieleni i złota. Ja stanowię nieme tło dla mego pana.

Nie przeszkadza mi to ani trochę. Korzystam z tego czasu, by przyjrzeć się uważnie pałacowi w poszukiwaniu śladów Zhiana, ale wszystko wskazuje na to, że nie tak łatwo będzie go odnaleźć. Nie wyczuwam zupełnie nic.

– Wasza Wysokość – zwraca się do Aladyna minister o długiej, nieskazitelnie ufryzowanej brodzie i w cylindrycznym purpurowo-złotym kapeluszu. – Imię moje: Jalil rai Feruj, jestem ministrem dyplomacji na dworze króla Maleka. Pochodzisz, panie, z… Raczysz przypomnieć? Wybacz, pierwszy raz słyszałem o tym kraju.

– Z Istaryi – mówi Aladyn. – Daleko na południe stąd.

– Ach, tak, zgadza się. – Jalil przytakuje, ale widać jak na dłoni, że nie ma pojęcia, o jaki kraj chodzi. Kiwa palcem na stojącego nieopodal chłopca z naręczem zwojów, a chłopak podbiega do niego pospiesznie. Minister wybiera jeden rulon i rozwija go, marszcząc w namyśle brew. – Istarya… Istarya…

106

Upraszam wybaczenia, Wasza Wysokość. Ostatnimi czasy szwankuje mi pamięć.

Robię krok naprzód i ujmuję w palce róg mapy, uśmiechając się uroczo do ministra.

– Pozwolisz, mój panie?

W krótkiej chwili dezorientacji, gdy minister wreszcie odrywa wzrok od mapy i spogląda na mnie, ostatnia kropelka magii z życzenia Aladyna spływa moim kciukiem na zwój i zmienia się w tusz.

– Tutaj – mówię, pokazując.

Jalil na powrót patrzy na mapę i mruga, gdy jego wzrok spoczywa na drobnej wysepce u dołu.

– Ach, rzeczywiście! No cóż, pozwól, książę, towarzyszyć sobie w drodze do komnaty tronowej Jego Wysokości. Król z niecierpliwością wygląda waszego spotkania.

– Prowadź, dziadku! – Aladyn siarczyście klepie ministra w ramię, a potem, zauważając skierowane na siebie zdumione twarze oficjeli i możnych, kaszle w pięść i skłania się niezgrabnie. – Znaczy, tego, dziękuję, mój panie.

Wiodący do sali audiencyjnej korytarz jest urządzony ze smakiem, choć może nieco przesadnie. Każdy wtopiony w wysokie sklepienie łuk jest misternie rzeźbiony w deseń bluszczu i podtrzymywany przez krwistoczerwone marmurowe kolumny. Światło wpadające do środka przez umiejscowione między nimi wysokie okna ożywia barwy i wzory, wydobywając na powierzchnię ciemnoczerwonego marmuru delikatne białe żyłki, nadając kolumnom wygląd odartych ze skóry mięśni.

Komnata tronowa znajduje się w samym sercu pałacu, niczym piasta ogromnego koła. Przystajemy przy wielkich drzwiach z polerowanego tekowego drewna rzeźbionego w winorośl. Po obu ich stronach rozdziawiają paszcze w bezgłośnym, wiecznym ryku kamienne lwy, każdy trzykrotnie 107

wyższy od dorosłego mężczyzny. Ich nieruchome oczy mierzą nas z góry złowróżbnym spojrzeniem.

Drzwi otwierają niezdradzający się z najmniejszą emocją strażnicy w ostro zakończonych hełmach i wchodzimy do najwspanialszej komnaty, jaką dotąd widziałam w Parthenii.

Jest kolosalna, podzielona na trzy wąskie nawy podwójnymi rzędami kamiennych filarów, które ciągną od ściany do ściany, podtrzymując dach zwieńczony trzema pokaźnymi kopułami. Pod owymi kopułami krążą gołębie, przecinając bijące z kwadratowych otworów w suficie snopy światła znaczące posadzkę świetlistymi kałużami. Powietrze wypełnia trzepot skrzydeł, a cienie ptaków śmigają po nieruchomych kolumnach i zjawiskowych malowidłach ściennych, wyobrażających obfitujące w detale sceny bitewne. Niektórych byłam świadkiem – jak choćby złupienia Berusu czy kapitulacji króla Madarasza z wysp Baltos.

Omiatam wzrokiem kolejne obrazy i natrafiam na płaskorzeźbę, której widok mrozi mi krew w żyłach. Przedstawia ciebie, Habibo, na szczycie Tissy. W tle płonie Neruba. Klęczysz, a wyraz twojej twarzy przejmuje mnie smutkiem, choć bije z niej także nabożne uniesienie. Ohydny dżinn z rogami, skrzydłami i szponami gotuje się do poderżnięcia ci gardła. To chyba mam być ja. Pod reliefem widnieje wyryty w marmurze napis: „Upadek Roszany Mądrej”.

Odwracam wzrok i nie patrzę już więcej.

Na podwyższeniu w środku pomieszczenia znajduje się bogato zdobiony tron, oflankowany przez kamienne gryfy, pomalowane tak realistycznie, że wyglądają jak prawdziwe. A na nim siedzi człowiek, któremu przypadło nasze wspaniałe dziedzictwo – otoczony majestatem tej przepięknej komnaty i mikry w porównaniu do wielkich gryfów amuleński król, drobny i chorowity człowieczek, przygarbiony, tonący w obfitych 108

szatach z leopardziego futra, zupełnie niebudzący respektu. Jest tak blady, że prawie przeźroczysty, i drżą mu ręce. Żółty odcień jego oczu zdradza przyczynę tego stanu: symmonowy dym.

Potężnymi Amulenami włada ćpun.

Obok tronu stoi Kaspida z ręką wspartą na ramieniu ojca, jakby wypełniała jego uschłe ciało własną żywotnością. Trudno doszukać się podobieństwa pomiędzy wyprostowaną dumnie księżniczką a wojowniczką z Mordowni, która zeszłej nocy charchała jak dziad i położyła w ringu dwa razy większego zapaśnika, choć w jej oczach można dostrzec zmęczenie. Ma na sobie suknię z bladego złota, przewiązaną przez ramię jaskrawoczerwoną jedwabną chustą. Z jej rąbka zwisają ozdobne frędzle, omiatające wierzch wysadzanych drogimi kamieniami sandałów. Księżniczka patrzy na upiększoną twarz Aladyna i nic nie wskazuje na to, by go rozpoznała, spojrzenie ma chłodne, nawet nieco podejrzliwe.

Wyczuwam panikę Aladyna w momencie, gdy zauważa stojącą u tronu Kaspidę, ale gdy się orientuje, że nie rozpoznała go dzięki magicznej masce, zaraz się uspokaja.

Jalil i Aladyn podchodzą do tronu, a ja zostaję z tyłu, w cieniu filarów, przyglądając się uważnie całej scenie. U podstawy każdej kolumny stoi strażnik, wszyscy tak nieruchomi, że równie dobrze sami mogliby być posągami. Nie zatrzymują mnie, gdy przechadzam się boczną nawą. Inni słudzy poruszają się w pośród cieni, szlachcice gromadzą się w kilkuosobowych grupach i rozmawiają przyciszonymi głosami, przyglądając się Aladynowi z nieskrywaną ciekawością. Wtapiam się w tłumek, sama przemykając wzdłuż ścian niczym cień, lecz nie tracę z oczu podwyższenia i cały czas słucham toczonej na nim rozmowy.

Król z trudem podnosi się na tronie, gdy mój pan kłania się przed nim do samej ziemi, ale jego oczy wyrażają znudzenie.

109

Jest w tej komnacie osoba prawdziwie potężna, ale nie siedzi na tronie.

Królewski obwoływacz – gruby jak beka człowiek w wysoko sklepionym kapeluszu – odzywa się dźwięcznym głosem: – …Malek, syn Anouszana, syna Arhaba, syna Oszura, Król Królów, Władca Parthenii, Niroku, Beddanu i Mon Aszur, Wybraniec Imohela, Błogosławiony przez Bogów, Faworyt Amula, Król Amulenów…

I tak w kółko. Recytacja tej litanii tytułów przeciąga się w nieskończoność, aż wreszcie mężczyzna zwraca się do króla: – Wasza Królewska Wysokość, przedstawiam ci Rahzada rai Asnama, księcia Istaryi.

Na tym kończy się lista, komicznie krótka w porównaniu z tą, którą uhonorowano Maleka. Aladyn pozostawał zgięty w ukłonie przez całą przemowę obwoływacza, tak jak poradził mu Jalil. Teraz prostuje się, blady na twarzy, czekając, aż odezwie się król Malek.

Tylko że Malek zasnął.

Jalil kaszle z zakłopotaniem i wbija wzrok w posadzkę. Aladyn z bladego robi się czerwony jak rak i otwiera usta, by coś powiedzieć, ale mężczyzna po drugiej stronie tronu szepcze coś królowi do ucha, a wyrwany ze snu władca mruga i obrzuca Aladyna gniewnym spojrzeniem z wysokości całego swojego królewskiego majestatu. Szepczący mężczyzna prostuje się, wpatrzony w Aladyna, nie odejmując dłoni od oparcia tronu.

Malek opamiętuje się w końcu i wita Aladyna zbitką formułek, oferując mu gościnę i życząc zdrowia. Ja natomiast mierzę wzrokiem tego, który obudził monarchę. Podobieństwo między nim a królem od razu rzuca się w oczy. Wezyr Sulifer jest rubaszniejszą, silniejszą wersją swego starszego brata. Mają takie same brwi i wygięty w łuk nos, tę samą okrągłą żuchwę – które to cechy dzieli także syn Sulifera, Darian, choć jego, 110

rzecz jasna, nie ma w komnacie. Bratankowi króla dotarcie do miasta zajmie przynajmniej tydzień. To są więc Anadredkowie, amuleńska dynastia, której przypadła w spadku twoja doniosła spuścizna, Habibo.

Gdy wymiana oficjalnych grzeczności dobiega końca, Malek zapada się na swym tronie, jakby ogarnęło go wielkie zmęczenie, i pozwala Suliferowi przejąć obowiązki gospodarza. Inni dworzanie przyjmują tę decyzję z ulgą, zupełnie jakby mieli swojego króla za marionetkę lub figuranta. Jakby myśleli: wreszcie, już myślałem, że ten głupiec nigdy nie skończy. Tylko Kaspida wydaje się troszczyć o króla: wyciąga rękę i ściska jego ramię, podążając wzrokiem za występującym naprzód Suliferem.

Aladyn jest dobrym aktorem. Obserwuje człowieka, który zabił jego rodziców, oczami zupełnie wypranymi z emocji. Sulifer stoi przed tronem i odwzajemnia spojrzenie. Mężczyzna jest odziany w szaty o wojskowym kroju, zabarwione na głęboki błękit i obszyte srebrną nicią. Za czerwoną szarfę, którą obwiązał się w pasie, ma wetknięty ceremonialny miecz w pochwie pokrytej amuleńskimi inskrypcjami. Nie nosi nakrycia głowy, długie szpakowate włosy spływają mu na ramiona. Jego broda jest gustownie przycięta i zakończona ostrym szpicem.

Na jego twarzy dostrzegam jakąś przebiegłość, która sprawia, że czuję się nieswojo. Może powinnam była zmienić się w pająka i schować się w uchu Aladyna, by niczym sufler szeptać mu do ucha, co mówić i co robić.

Ale nie. Jeśli naprawdę ma zdać egzamin jako książę, sam musi się nauczyć być księciem: myśleć jak szlachcic, knuć i udawać, bez strachu patrzeć prosto w ślepia wilkom pokroju Sulifera. To arcyważny moment dla nas obojga. Dałam mu okręt, odzienie i historię, których potrzebował, by stanąć w tej komnacie. Ale jeśli naprawdę ma przekonać cały dwór do swojej fałszywej tożsamości, musi to zrobić sam, tu i teraz. Ja mogę 111

tylko trzymać za niego kciuki z cieni za jego plecami. „Umiem się dostosować” – powiedział. Mam nadzieję, że mówił prawdę. Od tego zależy los jego i mój.

Sulifer wypytuje Aladyna o jego przybycie do Parthenii, a mój pan po raz kolejny powtarza mu całą historyjkę.

– Pierwszy raz słyszymy o królestwie Istaryi – mówi Sulifer.

– Nie dziwi mnie to – odpowiada Aladyn dźwięcznym i czystym głosem. – Jest bardzo niewielkie, a nasi poddani rzadko zapuszczają się tak daleko na północ.

– A jednak ty się zapuściłeś? – indaguje Sulifer.

– Słyszeliśmy o zwycięstwach Parthenii nad rasą dżinnów.

Zaintrygowały mnie te opowieści, wyruszyłem więc w drogę z zamiarem pogłębienia swojej wiedzy. Chciałem się dowiedzieć, jakim sposobem udaje się wam trzymać w szachu te okrutne bestie. Wasza odwaga i umiejętności, mówiono mi, są niezrównane. Niewiele miast ma dość siły, by postawić się dżinnom, i zamiast walczyć, wolą płacić haracz.

Wydycham wstrzymywane dotąd w płucach powietrze, czując przyjemne ukłucie dumy. Nie ma w nim ani krztyny niepewności, głos nawet mu nie zadrży. Nigdy nie widziałam, żeby ktoś tak koncertowo kłamał, a poznałam w życiu nieprzeliczone rzesze kłamców, Habibo.

Dworzanie kiwają z uznaniem głowami, szemrzą przychylnie. Najwyraźniej słowa Aladyna mile połechtały ich próżność.

Lecz sam Sulifer przygląda się Aladynowi z rezerwą, zagadkowo mruży oczy.

– Piękna przemowa i godne dążenia, mój młody książę. Gdy już odpoczniesz, z pewnością porozmawiamy jeszcze o twoich wojażach. Jalilu, zaprowadź naszego gościa do jego komnat i dopilnuj, by niczego mu nie zabrakło.

Aladyn kłania się nisko.

112

– Pięknie dziękuję, mój panie, tobie i Jego Wysokości królowi. Wiele słyszałem o odwadze Amulenów. Móc stać tutaj, w sali tronowej Amulenów, pośród tak wspaniałych przedstawicieli tego zacnego rodu, to największy zaszczyt.

Skłoniwszy się lekko Kaspidzie, oddala się plecami do wyjścia i odwraca dopiero wtedy, gdy dociera do drzwi. Prześlizguję się przez tłum i wymykam z komnaty na moment przed tym, jak wielkie odrzwia się zatrzaskują.

Rozdział 10

Wiele ukłonów i oficjalnych uprzejmości później znajdujemy się sami gdzieś we wschodniej części pałacu. Oddano nam trzy pomieszczenia gościnne – bawialnię do przyjmowania gości, sypialnię dla Aladyna i małą służbówkę dla mnie. Komnata wychodzi na trawiasty dziedziniec porośnięty białymi liliami i drzewami figowymi uginającymi się od owoców. Zrywam kilka i zjadam ze smakiem – pękają w moich ustach, wypływa z nich słodki sok – po czym dokonuję inspekcji komnat. Bawialnia jest wyłożona białymi i czarnymi kaflami oraz zasłana grubymi dywanami, a wiodące na dwór portyki są zasłonięte masywnymi kotarami. Aladyn biegnie prosto do sypialni i skacze na łóżko, wydając z siebie przeciągłe westchnienie.

– O bogowie – jęczy. – Mogą odrąbać mi głowę, poćwiartować czy co tam robią oszustom, byle tylko pozwolili mi przespać się w tym łóżku. Warto. Może im nawet podziękuję.

– Podziękujesz?

Obraca się na brzuch i patrzy na mnie przez otwarte drzwi, uśmiechnięty od ucha do ucha.

114

– Racja, to przecież ja wypowiedziałem życzenie, a więc to mnie należą się wszelkie podziękowania.

Figa trafia go między oczy i eksploduje sokiem. Aladyn wypluwa pestki i łyka sok spływający mu po policzku.

– Zrozumiałem aluzję pomimo jej subtelności. Dziękuję ci, Zahro. – Wstaje i opiera się o framugę z założonymi na piersi ramionami. Wodzi za mną wzrokiem, gdy krążę po salonie. – Ale szczerze mówiąc, nie czuję się z tym najlepiej. Pomyśleć, że tyle nas śpi po rynsztokach jak szczury, podczas gdy cała ta przestrzeń jest przeznaczona dla jednego gościa… i to wyłącznie dlatego, że ma jedno dodatkowe słowo przed nazwiskiem… – Zamyka usta i oblewa się rumieńcem. – Widziałaś go? Stał sobie tam jak król, myśląc zapewne, że jest nietykalny.

Wielki wezyr Parhenii, pożalcie się bogowie. – Niewesoły, płaski uśmieszek występuje mu na wargi. – A ja jestem tutaj, tuż pod jego nosem.

Rozlega się pukanie, a potem dwoje służących – chłopiec i dziewczyna – wchodzą do komnaty, z rewerencją niosąc świeże ubrania.

– Wasza Wysokość, nazywam się Esam – odzywa się chłopiec – a to Chara. Jesteśmy do twojej dyspozycji. Pozwól nam, proszę, pomóc sobie przebrać się do uroczystej kolacji.

– Ale… – jąka się Aladyn, pąsowiejąc. – Nie wydaje mi się…

– W naszej ojczyźnie obyczaj stanowi, by książę przyodziewał się sam – wcinam się, może nieco zbyt pospiesznie. Lepiej, żeby nikt nie widział lampy, którą Aladyn nosi pod ubraniem. – To bardzo stara tradycja. Dajcie mi ubrania, proszę. Na pewno jesteście potrzebni gdzieś indziej, nie mylę się?

Nie czekając na odpowiedź, zgarniam ich ramionami i popycham w stronę drzwi, a potem zatrzaskuję je, uśmiechając się, jak gdyby nigdy nic.

115

* – Czyli tak: jeśli spotkam szlachcica, który jest starszy ode mnie, ale niższej pozycji… – Aladyn stoi na trawniku i drapie się w głowę z niewyraźną miną. – To kłaniam się, tak?

Pochyla się i wykonuje obszerny gest ramieniem.

– Bogowie, w żadnym razie. – Siedzę naprzeciwko niego, smakując świeżo zerwany z drzewa granat i próbując wbić mu do głowy tyle zasad etykiety, ile tylko zdołam przed kolacją. – Tak kłaniasz się przed ministrem, który piastuje stanowisko dłużej niż dziesięć lat albo dysponuje własną flotą.

– Pewna jesteś? Myślałem, że ten idzie tak… – Kolejny niezgrabny ukłon. – Czemu ja cię w ogóle słucham? Ostatnie pięćset lat przesiedziałaś w lampie!

Pstrykam w niego nasionkiem.

– Ale wciąż wiem, jak należy zachowywać się na salonach, czego o tobie powiedzieć nie można! A teraz spróbuj poprawnie przywitać krewnego króla, który jest ostatni bądź przedostatni w kolejce do tronu.

Namyśla się przez chwilę, a potem mruga do mnie z nadzieją w oczach, składa dłonie i z niejakim wahaniem pochyla się do przodu.

– Poddaję się! – stękam, ciskając ogryzek na bok. – Jesteś beznadziejny. Po prostu trzymaj się podstawowego ukłonu w pas, może przypiszą twoje naganne maniery cudzoziemskiemu wychowaniu.

Aladyn przechodzi z ukłonu do fikołka i rozkłada się na ziemi z rozrzuconymi rękami i nogami.

– Jestem wykończony! – wzdycha. – Musi być jakiś prostszy sposób, żeby dopaść Sulifera. Bez konieczności kłaniania się mu!

Minął tydzień i dwa dni, odkąd przybyliśmy do partheńskiego pałacu, a ja wciąż nie natknęłam się na bodaj ślad 116

Zhiana. Chciałabym móc zatrzymać czas, ale tego nie potrafi nawet szajtan.

W nocy, gdy Aladyn śpi, wymykam się na korytarz i zmieniam w kota, a potem eksploruję pałac. Sęk w tym, że mój niewidzialny łańcuch nie sięga zbyt daleko i chociaż przeczesałam każdy dostępny mi skrawek budowli, większość wciąż pozostaje poza moim zasięgiem. Mam nadzieję, że sprowadzenie nas tutaj nie okaże się kardynalnym błędem. Że Zhian nie znajduje się gdzieś zupełnie indziej.

A gdy Aladyn nie śpi, wbijam mu do głowy dworskie obyczaje, starając się, by przypominał księcia nie tylko z wyglądu. Służba przynosi nam posiłki dwa razy dziennie, chłopak ma też pod dostatkiem strojów i wszystkiego, co niezbędne do książęcego życia. Oprócz tego regularnie otrzymuje zaproszenia na kolacje z różnymi ciekawskimi szlachcicami i magnatami, dzięki czemu mam nieco więcej czasu, by przeszukać zwykle niedostępne partie pałacu. Ale na próżno.

Mój pan nie może się doczekać spotkania z Kaspidą – tym razem jako książę Rahzad, nie jako pojmany złodziejaszek – ale jest nieuchwytna, a nikt, nawet książę, nie może wprosić się do księżniczki. Przez to oboje jesteśmy sfrustrowani i kłótliwi.

Lekcje nie pomagają załagodzić sytuacji.

Doprowadza mnie do szału, gdy mówi: nauczę się wszystkiego już w trakcie. Ja doprowadzam do szału jego, gdy odpowiadam: jesteś uparty jak wielbłąd! Wtedy on rozwściecza mnie jeszcze bardziej tym swoim głupim uśmieszkiem i wzruszeniem ramion. „Nie tak już mnie nazywano” – rzecze. Czasem wydaje mi się, że popełnia błędy specjalnie, tylko po to, żeby mnie wkurzyć. Jak choćby dzisiaj. Ćwiczyliśmy ukłony tysiąc i jeden raz, a nie ma dnia, żeby się nie pomylił.

117

Ktoś puka do drzwi, podczas gdy Aladyn pochrapuje rozłożony na trawie. Jak zwykle ignoruje moje przestrogi, że się ubrudzi. Unosi powiekę.

– Otworzysz, co?

– Nie jestem twoją służącą – przypominam, gromiąc go wzrokiem.

– Wiem, wiem – odpowiada z wrednym półuśmieszkiem. – Po prostu lubię cię złościć. Wtedy dym leci ci z uszu.

– Wcale nie!

Otwieram. Za drzwiami stoi para arystokratów. Kobietę rozpoznaję: to Raz, łuczniczka, która była w Mordowni tej nocy, gdy księżniczka pojmała Aladyna. Towarzyszy jej przystojny młodzieniec z Tytos o dredach zakończonych srebrnymi klamrami. Od razu widać, że jest bratem – może nawet bliźniakiem – ciemnoskórej Nessy, przybocznej księżniczki i zaklinaczki dżinnów. Czy ona też ma przy sobie magiczny flet?

Skłaniam się Raz, a z jej bratem witam się na tytoską modłę: przerzucając włosy przez ramię, demonstrując nieozdobione srebrem końcówki i za nie pociągając. Przez twarz młodzieńca przemyka grymas zaskoczenia, lecz zaraz potem brat Nessy z uznaniem kiwa głową i zwraca się do Aladyna, a ja robię krok w tył.

– Bądź pozdrowiony, książę Rahzadzie, i witaj w Parthenii.

Jestem Vigo, syn Vigora, a to pani Razpur nez Miran. Przybyliśmy, żeby odprowadzić cię na kolację.

Aladyn skłania się sztywno – niestety akurat tak, jak winno się witać z oficerami marynarki – i wychodzi z komnaty. Raz i Vigo ustawiają się po jego bokach. Próbują zachować obojętny wyraz twarzy, ale nie mogą się powstrzymać i dyskretnie wymieniają zaciekawione spojrzenia. Idę ich śladem z pochyloną skromnie głową, ale zwracam baczną uwagę na każdy detal otoczenia.

118

– Doszły nas słuchy o twoich przygodach – zagaduje go Raz. – Musisz nam kiedyś o nich opowiedzieć. Przeżyć atak maaridów na pełnym morzu: to nadzwyczajne!

– Tak jest! – potwierdza Vigo. – Doprawdy wspaniałe. Niemal zbyt wspaniałe.

Raz gromi go wzrokiem, ale młodzieniec zbywa ją wzruszeniem ramion.

Prowadzą nas wykafelkowanym dziedzińcem. Opuszczamy go schodami biegnącymi pod kawalkadą eleganckich białych łuków, ponad którymi wznosi się ciemniejące popołudniowe niebo. Od łuku do łuku przeskakuje służka w szarych szatach, zapalając ukryte sprytnie świece, których płomień sprawia, że portale wydają się świecić czarodziejskim ogniem. Po obu stronach rosną przystrzyżone w idealne kule cyprysy, które przesycają powietrze intensywną, ziemistą wonią.

Raz odpędza białego pawia, który wylądował na trotuarze przed nami, a potem wyciąga rękę w kierunku niskiego budynku z wdzięcznym minaretowym dachem, będącego właściwie wielką altaną. Doskonale, będę mogła przeszukać tę część dworu, siedząc na poduszce u boku księcia i nie wzbudzając niczyich podejrzeń.

– Tędy, Wasza Wysokość. Twoja służąca może oczywiście dołączyć do pozostałych w kuchni. – Choć ta ostatnia uwaga tyczy się mnie, Raz nie patrzy mi w oczy. Macha niedbale ręką w kierunku innego, o wiele mniej okazałego budynku z kilkoma dymiącymi kominami.

Kiwam głową i ruszam w jego stronę, ale gdy tylko się upewniam, że nikt mnie nie widzi, daję nura za cyprysy i zmieniam się w pawia. Nie jest to mój ulubiony kształt. Mam patykowate nogi, a głowa kiwa mi się na długiej szyi, przez co będzie mnie później bolał kark, ale to najbezpieczniejszy sposób na 119

zakradnięcie się do jadalni. Inne pawie wchodzą i wychodzą z budynku bez przeszkód. Nikt mnie już nie zauważy.

Wychodzę na trawnik, ciągnąc za sobą długi ogon, a potem z godnością wkraczam do jadalni.

Dworzanie jedzą w dwóch grupach: mężczyźni z mężczyznami, kobiety z kobietami. Oddzielają ich kratkowane parawany, raczej symbolicznie, bo z łatwością można się nawzajem podglądać przez duże oka kratek, co też czyni wielu młodych biesiadników. Starsi arystokraci ignorują tę możliwość i skupiają się na posiłku. Na tyłach pomieszczenia muzyk wygrywa na wysokiej harfie cichą melodię, którą rozpoznaję. Słyszałam ją kiedyś na twoim dworze, Habibo. Mężczyźni siedzą w wielkim kole wokół skupiska naczyń, które gdy tylko zostają opróżnione, natychmiast są zastępowane nowymi przez uwijających się sprawnie służących w szarych szatach. Ich grupka rozstawia właśnie na dywanie misy z ryżem, półmiski z parującymi plackami, głębokie talerze z jagnięciną, wołowiną i drobiem.

Nawet pod postacią pawia czuję głód, wdychając słodką woń cynamonu i szafranu.

Aladyn siedzi między Vigiem a starym, włochatym szlachcicem, który zionie czosnkiem. Mój pan regularnie kiwa głową, podczas gdy Vigo pokazuje mu palcem potrawy, których koniecznie musi skosztować w następnej kolejności. Z pewną dozą rozczarowania zauważam, że pomimo młodej godziny wypił już pół szklanki wina. Nie jest to dobry znak. Amulenowie łypią na niego jak stado wygłodniałych leopardów, tylko czekając na potknięcie lub oznakę słabości. Nie otwarcie, ma się rozumieć. Ich wyćwiczone do perfekcji uśmiechy są do złudzenia szczere, ale bujać to ja, a nie mnie.

Omiatam wzrokiem altanę w poszukiwaniu króla lub jego brata. Nie ma ich tu. Nie widzieliśmy ich z Aladynem od czasu audiencji w komnacie tronowej.

120

Sądząc po strojach i manierach, dzisiaj wieczerzają tutaj szlachcice średniej i wysokiej rangi, ale po żeńskiej stronie altany dostrzegam Kaspidę w otoczeniu jej świty. Szepczą do siebie, śmieją się, sączą wino i uśmiechają się, zerkając przez parawan. Zabawne – wyglądają niewinnie i bezbronnie jak synogarlice, w niczym nie przypominają śmiertelnie niebezpiecznych wojowniczek, które porwały Aladyna.

Obchodzę budowlę dookoła, przysłuchując się rozmowom.

Liczę na jakąś wzmiankę o dżinnie-więźniu, ale rozmowy dotyczą tylko przyziemnych, codziennych spraw. Podkradam się jak gdyby nigdy nic do Viga i dziobię jego płaszcz w poszukiwaniu ukrytego fletu, ale odpędza mnie machnięciem ręki, więc uciekam.

Raptem w altanie zalega cisza i wszyscy wstają. Aladyn również dźwiga się na nogi i skłania w pas. W tym samym czasie grupka ludzi opuszcza dziedziniec i rusza w kierunku jadalni.

Gdy rozpoznaję idącego na czele mężczyznę, odruchowo stroszę pióra.

To książę Darian i jego trzech przyjaciół. Bratanek króla nosi dopasowaną czarną kurtę ozdobioną na krawędziach bogatym haftem, czarne spodnie i złotą szarfę. Kiwa zebranym głową na powitanie i wszyscy siadają. Kilku dworzan rozsuwa się, by zrobić mu miejsce.

– Książę Darian! – Jeden z możnych wznosi kubek z winem. – Dobrze cię widzieć z powrotem! Jak polowanie?

– Nijak – odpowiada Darian. – W promieniu stu lig nie ma ani jednej antylopy większej od psa. Przeklęte ghule pożarły całą zwierzynę.

Inni witają go ciepło, pijąc jego zdrowie. Darian wita się z każdym po imieniu, co chwila strzelając oczami w stronę Aladyna. Gestem zaprasza wszystkich do podjęcia posiłku, a potem kiwa głową mojemu panu.

121

– My się chyba nie znamy? – rzuca.

Aladyn kłania się, doskonale panując nad emocjami.

– Jestem książę Rahzad rai Asnam z Istaryi.

– Znam twoje imię. Cóż byłby ze mnie za gospodarz, gdybym nie wiedział wszystkiego o swoich gościach? Choć niełatwo jest dowiedzieć się czegokolwiek o Rahzadzie z Istaryi.

Można by zadać sobie pytanie, czy nie wyczarowano go czasem z jakiejś baśni?

Darian podwija rękawy i wyciąga ręce przed siebie, czekając, aż dwaj służący wytrą je ciepłym, mokrym ręcznikiem.

Następnie siada – Aladyn robi to samo – odrywa kawałek placka i moczy go w oliwie i przyprawach.

– Doniesiono mi, że starłeś się, książę, z dżinnami.

– Z kilkoma maaridami, tak – pada odpowiedź. – Ale walczyli jak wściekli. Wybili mi całą załogę, sam ledwo uszedłem z życiem.

– A jednak: oto jesteś. Imohel ci sprzyja. – Darian bierze od innego służącego kubek z herbatą.

– Imohel, los czy głupie szczęście… Coś z pewnością nade mną czuwa – odpowiada Aladyn beznamiętnym tonem.

– Jakiż szczęśliwy zbieg okoliczności – podejmuje Darian, błyskając oczami znad krawędzi kubka – że natknąłeś się na nasz port, akurat gdy twój okręt już miał zatonąć. Tak szczęśliwy, że zakrawa na cud boski.

– Bogów zostawmy kapłanom – śmieje się Aladyn. – Daj mi kubek wina, a prędzej czy później zacznę się modlić do figi na patyku, jeśli zechcesz.

– Święte słowa! – woła młody arystokrata, unosząc szklanicę. Inni dołączają się do toastu, a Aladyn nie przestaje się uśmiechać.

Darian wodzi wzrokiem po gościach, bierze pokaźny łyk herbaty i odstawia kubek z głośnym stuknięciem.

122

– Trzeba być nie lada wojownikiem, książę Rahzadzie, żeby przeżyć atak maaridów… Nawet jeśli z załogi nie przeżył nikt.

Powiedz nam, w jaki sposób ostałeś się przy życiu? Musiałeś własnoręcznie ubić z tuzin tych potworów.

Mężczyźni cichną, celując w Aladyna wyczekującym wzrokiem. Złodziej utrzymuje spojrzenie Dariana, nerwowy uśmiech pełza po jego wargach.

– Nie wszystkich ludzi straciłem – odpowiada cicho.

– Ach, prawda. Była z tobą dziewczyna, zgadza się? Służka?

I to niebrzydka, z tego co słyszałem… – Nagle pstryka palcami. – Już rozumiem! – Pochyla się do Aladyna, wyszczerzony. – Nie przejmuj się, książę, to zupełnie zrozumiałe. Też znałem kilka takich dziewcząt, które byłyby w stanie nawet mnie odciągnąć od bitwy. Twoi ludzie z pewnością nie mieli ci za złe, że walkę spędziłeś pod pokładem. – Mruga konspiracyjnie i podsuwa służącemu kubek do napełnienia.

Aladyn zaciska palce na swoim i blednie.

Nic nie mów, błagam go w myślach. Nie daj się sprowokować.

Mężczyźni wokoło pojmują, co się święci, i raptem wydają się niebywale zainteresowani tym, co mają na talerzach, ale niektórzy co rusz strzelają wzrokiem od Aladyna do Dariana.

– Drogi kuzynie, już wróciłeś? – wkrada się w ciszę kobiecy głos, rozwiewając napiętą atmosferę między młodzieńcami.

Wzrok wszystkich pada na wyłaniającą się zza parawanu Kaspidę. Darian wstaje jej na przywitanie, ujmując jej rękę i kłaniając się z wprawą.

– Książę Rahzadzie, czy poznałeś już moją narzeczoną? – Darian przyciąga ją do siebie, bawiąc się jej włosami.

Aladyn wstaje i skłania się.

– To zaszczyt, księżniczko.

– To najpiękniejsza kobieta w mieście – oznajmia Darian. – A kto wie, może i na świecie? Gdy już będziemy małżeństwem, 123

może zabiorę ją w podróż dookoła świata, by porównać jej urodę z urodą najpiękniejszych kobiet z innych krain. Co ty na to, moja miła?

Kaspida emanuje spokojem, ale mojej uwadze nie uchodzi błysk w jej oczach, gdy uśmiecha się do oblubieńca.

– Niestety, gdy ostatnim razem płynęliśmy gdzieś statkiem, mojego kuzyna zmogła choroba morska i całą podróż spędził przewieszony przez burtę.

Twarz Dariana tężeje.

– Zapominasz się, ukochana. Wracaj do kobiet. Nie godzi się, byś dzieliła się chlebem z mężczyznami.

Jeszcze chwilę patrzy mu w oczy, a ja zastanawiam się, czy go spoliczkuje. W końcu odwraca się, skinąwszy Aladynowi na pożegnanie, i oddala się z godnością na drugą stronę parawanu, zza którego obserwują ją w ciszy jej przyboczne.

Darian siada ze śmiechem i unosi do napełnienia opróżniony kubek.

– Ech, kobiety! Wydaje im się, że to takie romantyczne: łamać reguły. Ale czymże jesteśmy bez tradycji? Mam rację?

Mężczyźni odpowiadają śmiechem i kiwają głową na potwierdzenie, tylko Aladyn wciąż mierzy księcia wzrokiem wypranym z sympatii.

– Całe życie – mówi – opowiadano mi o cudach tego miasta.

Czytałem o waszych królach, królowych i generałach. A jednak nie pamiętam, bym czytał o tobie. Zdaje się nie dosłyszałem imienia…

– Darian. – Książę ściąga brwi. – Syn Sulifera.

– Ach, faktycznie. A kimże jest ten Sulifer?

– Wezyrem całej Parthenii, najwyższym dowódcą amuleńskiej armii i bratem samego króla. – Palce Dariana bieleją zaciśnięte na kubku. Gdy go odstawia, stuknięcie jest nieco 124

głośniejsze niż poprzednio. – Może powinniście w Istaryi zadbać o aktualność waszych kronik.

– Ach, ten Sulifer! Zgadza się, czytałem o waszym wezyrze.

Poznałem go nawet i jestem przekonany, że nasi historycy mylili się co do niego.

Zapada absolutna cisza.

– Cóż takiego czytałeś, książę? – cedzi Darian.

– Coś o jego metodach odbudowy imperium amuleńskiego. Że niby wysyłał starców i dzieci do wioseł na swoich okrętach i że przegrał każdą bitwę, do jakiej przystąpił. – Na usta Aladyna występuje bezczelny uśmiech. – Ale jestem pewien, że to jakieś nieporozumienie. Przecież nie może być aż takim głupcem.

Bogowie, ratunku.

– Coś ty powiedział? – Darian błyskawicznie zrywa się na nogi.

Zgromadzeni wpatrują się w Aladyna z rozdziawionymi ustami, a po drugiej stronie parawanu Kaspida przyciska pięść do ust. Krzywi się, jakby odczuła fizyczny ból. Mięśnie Aladyna są napięte jak postronki. Mój pan wre z gniewu. Czas kończyć tę imprezę.

Z dzikim pianiem wystrzelam w górę, niezgrabnie młócąc powietrze rozłożystymi skrzydłami. Ląduję pośród mis z jedzeniem i tarzam się jak szalona. Ogonem i nogami wywracam talerze i czary z winem, mężczyźni odskakują, wrzeszcząc i klnąc, na czym świat stoi. Ląduję przed Aladynem i rozpościeram swój wspaniały ogon – naprawdę, przeszłam samą siebie tym przebraniem – skaczę to tu, to tam, bijąc dziko skrzydłami, skrzecząc i kwicząc wniebogłosy. Kaspida znika gdzieś, wraz ze swoimi towarzyszkami, zaśmiewając się do rozpuku, a z cieni wybiega oddział służących. Machają rękami i próbują pozbyć się mnie z altany, a ja, zrobiwszy już, co miałam do zrobienia, daję się wypędzić, składając grzecznie skrzydła i ogon 125

i piszcząc na nich, jakby to oni zakłócili przyjęcie. Gonią za mną po trawniku, podczas gdy inni pomagają doprowadzić się do porządku poirytowanym i nieposiadającym się ze zdumienia arystokratom, Aladyna nie wyłączając. Gubię ich w ciemności i jak najszybciej wracam, niepostrzeżenie zlewając się z mrokiem nocy pod postacią czarnego kota.

Była kolacja, nie ma kolacji. Darian ofukuje bogom ducha winnych służących, szlachcice rozpraszają się, a Aladyn stoi wsparty o kolumnę z nabzdyczonym wyrazem twarzy. Biegnę do niego i ocieram się o nogę.

– Idź sobie, kocie – mówi. Syczę w odpowiedzi, żeby sam sobie poszedł, a on mityguje się, jakby rozumiał po kociemu. – A, to ty.

Podąża za mną na dziedziniec i okrąża niewielki pawilon, za którym nikt nas nie zobaczy. Przybieram ludzką postać.

– Głodna jesteś? – pyta. – Mam tu… Czekaj. – Wyławia z kieszeni pękate zawiniątko pełne daktyli, chleba i mięsa, a wszystko to zbite w nieapetyczną paciaję. Podsuwa mi je i gapi się jak idiota.

– Dzięki, ale nie jestem… Chyba puszczę pawia…

Wzdycha, jakby trudził się dla mnie na próżno, jakbym była największą niewdzięcznicą w Parthenii, po czym na powrót upycha masę w kieszeni.

– Stare nawyki, rozumiesz. Kiedy dorastasz, nigdy nie wiedząc, kiedy znowu coś zjesz… Widziałaś? Ten cholerny Darian tam był. Zadusiłbym gada, gdyby nie to przeklęte ptaszysko…

Jakby szaleju się nadzióbał, rzucił się prosto w jedzenie.

– Bezmózgie stworzenia – bąkam.

– Ludzie czy pawie? – rozbrzmiewa w ciemności jakiś głos. – Trudno stwierdzić, kto bardziej.

Obracamy się raptownie i widzimy, jak pomarańczowy płomień mosiężnika wydobywa z ciemności twarz Kaspidy. Nie 126

widzę nigdzie jej przybocznych, ale gdy sięgam szóstym zmysłem nieco dalej, wyczuwam je w mroku za jej plecami, uważne i bezgłośne.

– Księżniczko – wydusza z siebie Aladyn.

– Książę – gładko odwzajemnia uprzejmość. – Zechcesz się ze mną przespacerować?

Robi krok naprzód, wcale nie bez chęci, a ja ruszam dwa kroki za nimi. Aladyn trzyma ręce za plecami, więc jego krok jest lekko chwiejny. Pozwala księżniczce zaprowadzić się schodami pod wychodzący na północ portyk, skąd rozciąga się widok na góry. Miasto mamy za plecami, gwiazdy świecą jasno niczym małe słońca. Ciemność spowijająca cedry poniżej z rzadka rozświetlają ogniska posterunków i paleniska gospodarstw rozrzuconych po wybrzeżu.

– Twoje przybycie wywołało na dworze wielkie poruszenie – przerywa ciszę Kaspida. Jej skrojona z połyskującego błękitnozielonego jedwabiu suknia ciągnie się za nią, a światło z latarni zawieszonych na łuku portyku migoce, odbijając się w jej misternym naszyjniku wysadzanym drogimi kamieniami. Jest księżniczką w każdym calu, a u jej boku Aladyn jest… w każdym calu księciem. Znacznie od niej wyższy, chodzi z głową opuszczoną tak, by móc patrzeć jej w oczy, gdy mówi.

– Już dawno żadna znamienita postać nie odwiedziła Parthenii. Nie liczymy się w świecie tak bardzo, jak kiedyś. Obawiam się, że wiele większych południowych miast uważa nas za zacofanych dziwaków. Jesteś dla nas ciekawostką, książę.

– Jak tresowana małpa – dorzuca Aladyn.

Kąciki jej ust rwą się do uśmiechu.

– Przyjmowaliśmy kiedyś królów i królowe z całego świata.

Parthenia była najważniejszym ośrodkiem nauki i sztuki, cenionym ze względu na swą otwartość i tolerancję. Ale osłabiły nas boje z dżinnami i teraz wszystkim, co możemy zrobić, by 127

zachować nasze granice, jest zamknięcie się na obcość. Tak długa separacja od szerokiego świata uczyniła moich ludzi podejrzliwymi i uprzedzonymi. Obawiamy się tych, których niedawno witaliśmy z otwartymi ramionami, a w każdym cieniu widzimy skradających się wrogów. – Milknie i przechyla się przez poręcz ze wzrokiem utkwionym w horyzoncie. – Wystrzegam się pesymizmu – podejmuje po chwili. – Chcę tylko, byś zrozumiał nastroje panujące na moim dworze.

Aladyn stoi tyłem do widoku, zamiast niego podziwia Kaspidę.

– Czemu ci na tym zależy?

Uśmiecha się bez wesołości.

– Żebyś nie miał nas wszystkich za zacofanych i uprzedzonych. Są na tym dworze tacy, którzy chcieliby, byśmy ponownie wyciągnęli rękę do starych przyjaciół, byśmy odnowili dawne alianse i wspólnie dali odpór Ambadii. Jeśli ramię w ramię staniemy przeciw dżinnom, może nam się powieść. Już zbyt długo wszystkie narody kłaniają się w pas tym potworom i spełniają ich zachcianki.

– Niektórzy… czyli ty?

Kaspida wbija wzrok w swoje dłonie i bezwiednie bawi się bransoletą.

– Zdaniem ludzi wschodu kobiety nie nadają się do rządzenia, wiesz? Nawet w Parthenii są tacy, co uważają, że powinnam ustąpić miejsca w kolejce do tronu stryjowi Suliferowi i kuzynowi Darianowi. Tacy, którzy sądzą, że nasi wrogowie nie wezmą nas poważnie, gdy rządzić będzie kobieta.

– Niech sobie sądzą. A gdy oni będą zajęci śmianiem się z ciebie, ty będziesz zajęta rządzeniem. Bycie niedocenianą to nic miłego, ale niejeden generał przegrał bitwę z wrogiem, którego nie docenił. – Wzrusza ramionami. – Mnie całe życie nie 128

doceniano, aż wreszcie odkryłem, że to płaszcz użyteczniejszy od niewidzialności.

Kaspida obrzuca go taksującym spojrzeniem, szuka czegoś w jego oczach.

– Sprytny jesteś, Rahzadzie rai Asnamie. Czy uczysz się wojennego rzemiosła?

– Wnioskuję, że nie widziałaś, w jakim stanie jest mój okręt – wybucha śmiechem Aladyn. – Inaczej nie pytałabyś.

– Kim więc jesteś, książę? – Robi krok w jego stronę, przyglądając mu się badawczo. – Uczonym? Artystą?

– Raczej marzycielem.

– To musi być wspaniałe, móc marzyć.

– Ty nie marzysz, księżniczko?

– Marzeniami nie obronię miasta przed dżinnami. Nie nakarmię nimi ludzi. Nie… – Zaciska usta.

– Księżniczko – zwraca się do niej Aladyn delikatniejszym tonem. – Gdybyś mogła zażyczyć sobie, czego tylko chcesz, to co by to było?

Przygląda mu się jakiś czas, jakby niepewna, czy sobie z niej kpi, czy też pyta szczerze. A potem wzdycha krótko i odpowiada: – Nie powinieneś iść na wojnę z Darianem. Jest bardziej niebezpieczny, niż ci się wydaje.

– Czy go kochasz?

Bezpośredniość tego pytania i przenikliwość spojrzenia Aladyna sprawia, że robi dwa kroki w tył. Przez chwilę tylko wpatruje się w niego, oblana rumieńcem. A potem odwraca się plecami i spogląda w gwiazdy.

– Dobranoc, książę Rahzadzie. Mam nadzieję, że będzie ci u nas dobrze.

Z tymi słowami znika w środku, a on puka czołem w kamienny filar.

129

– Dymek – jęczy – to nie będzie łatwe, co?

Rozbawienie przejmuje władzę nad moimi wargami.

– Nie będzie, złodzieju.

Rozdział 11

Gdy tylko Aladyn zapada w sen, wychodzę na korytarz i przemieniam się w kota, a później wyruszam na poszukiwania, węsząc i strzygąc uszami. Nocą pałac jest pogrążony w ciszy, a korytarze wypełnia rozrzedzona światłem księżyca ciemność. Na dziedzińcach hałasują świerszcze, a ja mijam pawie śpiące wśród drzew cytrynowych. Nasłuchuję przy każdych mijanych drzwiach, a potem ruszam dalej, gdy już wiem, że nie znajdę za nimi tego, kogo szukam.

Zapuszczam się prawie na sam skraj obszaru zakreślonego promieniem lampy, gdy wreszcie dobiega mnie głos Dariana.

Drzwi do jego pokoju są zamknięte, ale nie zniechęca mnie to. Zmieniam się w pająka i przepełzam pod nimi, a potem wspinam się po ścianie, cały czas trzymając się cieni. Udawanie pająka nie należy do łatwych – trzeba pilnować, żeby nogi się nie poplątały, a patrzenie tymi segmentowymi oczami przyprawia mnie o zawroty głowy. A więc gdy tylko dotykam odnóżem sufitu, zmieniam się w nietoperza i zwieszam się do góry nogami.

131

Darian i Sulifer są w samym środku ożywionej dyskusji.

Obydwaj dyszą z emocji, a na posadzce leży roztrzaskana misa.

Komnata jest przestronniejsza i urządzona wykwintniej niż te, które oddano Aladynowi, i pomijając odłamki porcelany, nieskazitelnie czysta.

– …i to przez pospolitego złodzieja, rozumiesz?! – piekli się Sulifer. Przemawia cichym, ociekającym wściekłością głosem, mruży oczy jak gotujący się do ataku wąż. Nie sili się na spokój, którym emanował w sali tronowej prawie dziesięć dni temu.

– Ktoś w pałacu musiał mu pomóc – argumentuje Darian półszeptem. Opiera się o stół, przygarbiony i zwrócony do ściany, tak że nie widzę jego twarzy. – Jak miałem go zatrzymać, gdy już zdobył lampę? Miał dżinna po swojej stronie, wypowiedział życzenie! Mogłem tam zginąć! Patrz, to wszystko, co mam.

Darian wyciąga z kieszeni pierścień, który Aladyn miał na palcu, gdy mnie znalazł. Sulifer zaciska na nim palce.

– Dlaczego przemówił do złodzieja, ale nie do ciebie?

– Nie wiem, ojcze – odpowiada gorzko. – Nie znam się na magicznych pierścieniach. W ogóle nie chciałem w tym uczestniczyć!

Sulifer bierze zamach i książę się wzdryga, cios jednak nie pada. Wezyr zastyga w bezruchu, jakby nagle zamarzł.

– Zaraz – mówi powoli. – Mówisz, że wypowiedział życzenie. Co to było za życzenie?

– Chciał wrócić do domu.

– Czyli jest tutaj. W Parthenii. – Sulifer cedzi słowa. – Czemu od razu nie powiedziałeś, ty idioto? W takim razie musimy tylko wysłać do miasta tytoskich zaklinaczy z fletami. Znajdą potwora, zmuszą do opuszczenia kryjówki i obezwładnią, a wraz z nim dopadną też chłopca.

132

– Naprawdę myślisz, że to ten dżinn? – pyta Darian. – Ten sam, który zdradził królową Roszanę i rozpętał wojnę?

– Pojmany przez nas maarid wyjawił, że w lampie mieszka najpotężniejszy spośród dżinnów. To musi być ten. – Sulifer patrzy w przestrzeń, a w jego oczach błyska chciwość. – Mówią, że stworzył dla Roszany ogród z drogich kamieni, najcenniejszy skarb na świecie. – Obrzuca syna nieprzychylnym spojrzeniem. – Zakładam, że nie znalazłeś niczego podobnego w czasie tej swojej niewydarzonej eskapady?

– Wiesz doskonale, że gdy tylko złodziej zniknął, ruszyłem z powrotem do miasta – warczy Darian. – Nie miałem czasu na prowadzenie wykopalisk. Zresztą zupełnie nie rozumiem, czemu tak się zafiksowałeś na punkcie tego jednego dżinna.

Mamy ich setki zabutelkowanych pod spodem. Tylko czekają, by ich użyć.

Ożywiam się, nadstawiam uszu.

– Te dżinny są dzikie i nieokiełznane. – Sulifer obraca pierścień na palcu. Jego twarz wyraża obrzydzenie. – Gdy tylko wypuścisz któregoś z butelki, zaraz zwróci się przeciwko tobie.

Nie nałożono na nie obowiązku spełniania życzeń, nie czują powinności względem swoich panów. Do moich celów nada się tylko jeden z tych dżinnów uwięzionych w starych lampach, a tych ostało się bardzo niewiele. Nie, Darianie, dostanę tego dżinna, a kiedy to już nastąpi, nasi ludzie odzyskają należne im miejsce w tym świecie. Nie będziemy już chować się za murami. Odczynimy klątwę, którą sprowadziła na nas głupota Roszany. Raz jeszcze rozszerzymy granice naszego imperium.

Pierwszą rzeczą, jaką zrobisz rano, będzie wysłanie Viga do miasta. Ma chodzić ulicami i grać na flecie tak długo, aż nie znajdzie mojego dżinna…

Darian wpatruje się w ojca, oczy mu płoną.

133

– Jechałem kilka dni – mówi, odwracając się. – Jestem wykończony.

Ale Sulifer ciągnie dalej, jakby Darian w ogóle się nie odezwał.

– Jeśli ten złodziej wciąż tu jest, to pewnie gdzieś się zaszył i czeka na nasz ruch. Wykurzę go z nory, a jego głowę zatknę na włóczni, tak jak zrobiłem to z głowami jego rodziców, tych podżegaczy i buntowników. Zaś ty, mój synu, masz zgłosić się do mnie jutro, gdy tylko poślesz zaklinacza do miasta. Skończyła mi się cierpliwość dla twoich głupich błędów.

Sulifer kończy przemowę i wypada z komnaty, trzaskając drzwiami.

Darian jeszcze jakiś czas wspiera się o ścianę, po czym, z zamkniętymi oczami, osuwa się po niej na posadzkę. Wzdycha przeciągle i chowa twarz w dłoniach.

Cichutko przemieniam się w szary dym i spływam w stronę drzwi, a później przesączam się pod nimi, zanim uniesie głowę.

Na korytarzu wciąż słychać echo kroków Sulifera. Zmieniam się w kota i puszczam się za nim w pogoń, ale po dziesięciu krokach zatrzymuje mnie lampa, zmieniając w chmurę dymu.

Mogę tylko kląć w duchu na niesprawiedliwość losu. Płynę korytarzem z powrotem do komnaty Aladyna, przeciskam się pod drzwiami i wpływam do znienawidzonego naczynia.

Zhian jest gdzieś tutaj. Darian powiedział: pod spodem.

Widziałam schody wiodące na niższe poziomy pałacu, ale nie mogłam nimi zejść. Muszę znaleźć jakiś sposób, by zaciągnąć tam Aladyna. Wtedy będę miała szansę odnaleźć miejsce, gdzie Sulifer przetrzymuje uwięzione dżinny.

Nie zostało mi wiele czasu. Minął już ponad tydzień, księżyc powoli dąży do pełni.

Krążę po lampie, rozmyślając. Teraz wszystko zaczyna do siebie pasować. Nardukha wysłał do miasta maarida, żeby ten 134

został schwytany i opowiedział Suliferowi o pierścieniu, który go do mnie doprowadzi. Tyle że pierścień nie zadziałał ani na Sulifera, ani na Dariana. Dlaczego więc przemówił do Aladyna? Kto go wykuł i w jakim celu? Wciąż te same pytania.

Miotam się po moim więzieniu i głowię nad odpowiedziami. Unoszę się leniwie pod postacią obłoku i czekam do rana, aż Aladyn raczy mnie wypuścić. * – Gdzie ty łazisz po nocy?

Zaskoczył mnie. Patrzę na niego, mrugając.

– Co? – Wymykasz się każdej nocy. Myślisz, że nie widzę? Znikasz gdzieś na całe godziny, a czasem wracasz pod postacią obłoku i wsysa cię lampa.

Siedzimy pod płótnem rozpostartym dla ochrony przed słońcem obok boiska do chougana. Konie biegają po trawie, a jeźdźcy pochylają się w siodłach, próbując trafić niewielką piłkę młotkiem o długim trzonku. Arystokraci rozparci na krzesłach pod osłonami podobnymi do naszej wydają się bardziej zainteresowani plotkowaniem i piciem niż rozgrywką.

Minęły wieki od mojego ostatniego meczu chougana, który rozegrałam wtedy, gdy Krwawy Król Danienu wymyślił ten osobliwy sport. Wygląda na to, że przez te kilkaset lat reguły się nie zmieniły. Z tą tylko różnicą, że gra się piłką, a nie głowami wrogów króla.

Ta nowoczesna wersja bardziej mi się podoba.

Chwilowo jesteśmy z Aladynem sami. Goście – przeważnie ciekawscy możni, a wśród nich wiele młodych i fałszywie skromnych kobiet – pojawiają się i znikają. Aladyn odpoczywa jak panisko, z jedną ręką zanurzoną w misie z owocami, 135

a drugą oplatającą dzban z drogim winem. Ja stoję za nim, gotowa spełnić każdą zachciankę.

Aladyn obraca się na krześle i obrzuca mnie spojrzeniem, nie pozwalając mi wykręcić się od odpowiedzi.

– Spaceruję sobie – mówię, wzruszając ramionami. – Dżinny to nocne marki.

Unosi brwi, jakby nie przyszło mu to do głowy, a potem znów wlepia wzrok w boisko.

– Mordownia jest o wiele ciekawsza niż to tutaj – mówi, ziewając. – Powinienem zabrać tych bogatych chłoptasiów do miasta, pokazać im, jak się bawi Parthenia.

– To nie jest dobry pomysł. Jeśli spędzą byt wiele czasu z twoimi znajomkami, przejrzą ten wątły nimb szlachectwa, który cię otacza, i od razu pojmą, coś ty za jeden.

Wzdycha i bierze z tacy kilka winogron, ale zamiast jeść, obraca je między palcami. Patrzy nie na zawodników, tylko na pawilon wzniesiony po drugiej stronie boiska, gdzie w gronie przyjaciół bawi się Darian z Kaspidą u boku. Książę i księżniczka nie rozmawiają ani nawet na siebie nie patrzą, on dyskutuje z kolegami, a ona siedzi sztywno wyprostowana i wodzi wzrokiem po tłumie.

Po przeciwległej stronie boiska pojawia się Sulifer w asyście ministrów i oficerów – klakierów walczących o jego względy.

Aladyn wbija w niego wzrok. Miażdży winogrona w palcach jedno po drugim i zaciska szczęki tak mocno, że niemal słyszę trzask łamanego zęba.

– Jak to jest, że nie nienawidzisz dżinnów? – pytam, zwracając jego uwagę.

Aladyn spogląda na mnie, a złość umyka z jego twarzy.

– Dlaczego nie nienawidzę?

– Każda inna osoba tutaj bez namysłu ścięłaby mi głowę, gdyby wiedziała, kim naprawdę jestem.

136

Przeczesuje włosy dłonią.

– Nie wiem. Nie miałem nigdy do czynienia z dżinnami, bo całe życie spędziłem w mieście. No i jak mógłbym cię nienawidzić? Gdyby nie ty, nie byłoby mnie tutaj.

Może znienawidziłby mnie, gdyby wiedział, że nim manipuluję, że narażam go na niebezpieczeństwo, a wszystko to z egoistycznych pobudek. Co by powiedział, gdyby znał prawdę? Może powinien ją poznać. Może potrzebuję zobaczyć nienawiść w jego oczach, żeby zdusić tę lekkość w żołądku, która pojawia za każdym razem, gdy na niego spojrzę. Lecz prawda rozwiewa się w moim gardle jak dym na wietrze i nie dociera do ust.

– Książę Rahzadzie! – woła Aladyna radosny głos, który okazuje się należeć do Viga. Zaklinacz zbliża się do nas niefrasobliwym krokiem, obracając w palcach jakiś przedmiot. Gdy przyglądam mu się dokładniej, zamieram: to magiczny flet zaklinacza, identyczny z tym, który widziałam u Nessy. – Jak mecz?

Aladyn uśmiecha się i wstaje, podając rękę czarnoskóremu mężczyźnie.

– Nudny jak cholera.

Vigo odchyla głowę i rechocze.

– Z ust mi to wyjąłeś, przyjacielu! A ci Amulenowie mogą tak siedzieć i się gapić cały boży dzień! A jak jest w Istaryi?

Co robicie dla rozrywki w tym baśniowym wyspiarskim królestwie, o którym tak mało wiemy?

Aladyn macha ręką.

– Z grubsza to samo, mamy pełno sportów wodnych. Zapasy z rekinami na przykład. A w Tytos?

– Pojęcia nie mam, ostatni raz byłem tam za dzieciaka. Idę teraz do miasta, mam robotę do wykonania. – Przykłada flet do czoła. – Może pójdziesz ze mną? Granie cały dzień potrafi 137

być strasznie żmudne, a po pracy mogę cię przedstawić kilku rozrywkowym dziewczętom. To znaczy… Jeśli… – Milknie i patrzy na mnie.

Aladyn również. Bezbłędnie łapie, co chcę mu powiedzieć spojrzeniem.

– Dzięki, stary – mówi do Viga. – Ale obiecałem komuś partyjkę kości.

– Jasne, nie ma sprawy. – Zaklinacz szczerzy się na pożegnanie i mruga do mnie, a potem klepie Aladyna w ramię. – Baw się dobrze!

Rusza w swoją stronę, a ja wypuszczam wstrzymywane w płucach powietrze.

– No? – pyta Aladyn. – Coś nie tak? Czemu nie chciałaś iść?

Zbija mnie z tropu, czuję, że oblewam się rumieńcem.

– Odmówiłeś, bo ja nie chciałam iść?

– Jesteśmy drużyną, co nie, Dymek? – Rzuca mi krzywy, speszony uśmiech.

– Ale… to ty jesteś lampodzierżcą. Twoje słowo jest prawem.

Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. – Wybucha śmiechem, a ja wgapiam się w niego, nic nie rozumiejąc. – Uważasz, że to śmieszne?

– Nie! Wybacz. Powinienem chyba powiedzieć, że to okropne, że musisz chodzić tam, gdzie ja… Kiedy na ciebie patrzę, widzę dżinna, który nie boi się mówić, co myśli. Który nie boi się ze mną nie zgadzać. Mogłabyś wykorzystać wypowiedziane przeze mnie życzenie, by mnie zmiażdżyć. Robiłaś to już przedtem, nie? Niszczyłaś swoich panów ich własnymi życzeniami?

Kiwam głową w niemym potwierdzeniu.

– Nie sądzę, byś była tak bezradna, za jaką chcesz uchodzić.

– Co to ma znaczyć?

Aladyn wpatruje się we mnie długą chwilę, a potem mówi przyciszonym głosem: 138

– Kiedy byłem mały, a strażnicy przychodzili do nas do domu i biciem wymuszali na ojcu haracz, moja babcia zabierała mnie na dach, żebym nie musiał na to patrzeć. Spytałem ją, czemu ojciec opiera się strażnikom, skoro zawsze w końcu ich jest na wierzchu, czemu nie oszczędzał sobie bólu i nie płacił im od razu. Powiedziała mi wtedy, że nie można wybrać swojego losu, ale można wybrać, kim staniemy się za jego sprawą.

Dlatego mój ojciec się opierał. Doskonale wiedział, że to nic nie da, ale nie chciał, żeby to okoliczności decydowały o jego zachowaniu. – W oczach Aladyna zapala się gniew. – Ja zawsze myślałem, że opór to nie wolność, lecz śmierć. No bo jaki jest sens w walce za przegraną sprawę? A ty jesteś jak mój ojciec.

Walczysz mimo wszystko.

– I uważasz mnie przez to za głupca?

– Nie. Uważam, że… jesteś dzielna.

– Dzielna? – Krztuszę się ze śmiechu. – Zapomniałeś, kim jestem? I dlaczego twoi ludzie chowają się za tymi murami w obawie przed dżinnami? Jestem… jak to było? Piękną Zdrajczynią. Powiedz mi, o panie, czy prawdziwie dzielna osoba zdradziłaby kogoś, kogo kocha?

– Kocha?

Wzdrygam się. Jak mogłam być tak głupia i pozwolić temu słowu wymknąć się z moich ust. Ale teraz nie zdołam go już cofnąć. Gapię się na Aladyna, jakby to była jego wina, jakby podstępem wydusił ze mnie mój sekret.

– Nieważne – bąkam pod nosem.

– Co się właściwie wtedy stało? – drąży Aladyn. – Naprawdę zdradziłaś tamtą królową i rozpoczęłaś wojnę?

– Tak. – Ale inaczej, niż sobie wyobraża. Kochałam cię, Habibo, i to w ten właśnie sposób cię zdradziłam. Reguły były jasne, a cena nieunikniona. A jednak byłam na tyle arogancka i tyle pokładałam wiary we własny spryt, że odważyłam się 139

zaprzyjaźnić z człowiekiem i śnić o pokoju między naszymi rasami. Myślałam, że znalazłam się ponad prawem, które niewoliło dżinnów, wyobrażałam sobie, że mogę spiąć mostem przepaść oddzielającą nas od niepamiętnych czasów. Jednak dostałam nauczkę, a ceną byłaś ty, twoi ludzie, twoja stolica.

Konsekwencje mojej głupoty są widoczne nawet dziś, po tylu stuleciach.

Wymijam Aladyna, kapituluję, nie zniosę dalszych pytań.

Już wkrótce uratuję Zhiana, a Nardukha zwróci mi wolność.

A kiedy będę wolna, nie dogonią mnie nawet cienie przeszłości.

Rozdział 12

Mija kolejny tydzień. Księżyc jest już prawie w pełni. Wciąż ani śladu Zhiana.

Popadam w desperację.

Aladyn przechodzi z rąk do rąk jak egzotyczne zwierzątko domowe. Raz zaprasza go ta klika, innym razem tamta, a to na karty, a to na wyścigi wielbłądów. Towarzyszę mu cały czas, w wolnych chwilach próbując uczyć go etykiety, ale wkrótce przekonuję się, że już nie potrzebuje moich lekcji. Uprzedzał mnie co prawda, że umie się przystosować, jednak go nie doceniłam. Idealnie wpasował się w towarzystwo, jest ujmujący i zachwyca doskonałymi manierami, a sztukę konwersacji doprowadził do perfekcji.

– Opowiedzieć wam, jak ukradłem z braćmi jajo roka? – zagaduje pewnego razu do całej grupki szlachcianek nad grą w domino.

Panienki chichoczą radośnie, a on zaczyna opowiadać jakąś kompletnie wyssaną z palca historię. Stoję za jego plecami, jak zwykle, gotowa przynieść więcej wina czy czegokolwiek sobie zażyczy. Jego historia rozrasta się do prawdziwie epickich 141

rozmiarów, a ja obserwuję twarze słuchaczek, na których zdumienie przeistacza się w przerażenie.

– Wspinaliśmy się coraz wyżej i wyżej, a wokół nas szumiały Wodogrzmoty Oznar i skrzeczały rozwścieczone roki. – Aladyn pochyla się, a publiczność śledzi każdy jego ruch i wstrzymuje oddech. – Ale trzeba wam pamiętać, że mieliśmy ze sobą strzały z kości słoniowej. Wiecie doskonale, że nie sposób zabić roka żadną inną bronią. Strzelaliśmy więc do nich, nie przerywając wspinaczki, aż wreszcie dotarliśmy na sam szczyt góry, gdzie oczekiwała nas matka roków. W gnieździe wielkim jak ten pałac! – Rozrzuca ręce najszerzej, jak może Publiczność wydaje z siebie ochy i achy, a ja mrugam ze zdziwienia oczami, uprzytomniwszy sobie, że sama nie mogę się doczekać, co będzie dalej. Aladyn przemienił się w prawdziwego krasomówcę i chociaż jego opowieści z wieczoru na wieczór robią się coraz bardziej nieprawdopodobne, w komnacie, gdzie akurat przebywa, zawsze zbierają się tłumy. Skąd bierze te historie, nie mam pojęcia. Ja może i wymyśliłam tę całą Istaryę, ale to Aladyn tchnął w nią życie. Ten złodziej jest o wiele bardziej złożoną postacią, niż początkowo sądziłam, i nie tylko panny na wydaniu padają ofiarą jego czaru.

Zbyt często sama zasłuchuję się w jego historiach, zamiast szukać Zhiana. Gdy to sobie uświadamiam, ogarnia mnie zmieszanie i zdenerwowanie. Przypominam sobie, w jakim celu się tu znalazłam.

I jaka jest cena porażki.

– Czy ty nie masz wstydu? – pytam go później tego samego wieczoru, gdy gry, pijatyka i opowieści wreszcie dobiegają końca, czyli dobrze po północy.

Vigo odprowadza nas do komnaty, obaj z Aladynem są pijani i wspierają się na sobie, by nie obijać się o ściany. Tytoski chłopiec przyzwyczaił się już, że rozmawiamy z Aladynem 142

jak równy z równym, i nie zadaje pytań, ale popatruje na nas w taki sposób, że doskonale wiem, co mu się zdaje.

– No co? – odpowiada Aladyn, wybałuszając na mnie wielkie niewinne oczęta.

– Była dwa razy starsza od ciebie, a rumieniła się jak dziewica.

Wzrusza ramionami i poprawia rękę na ramieniu Viga.

– Spodobał mi się jej naszyjnik. To był najlepszy naszyjnik, co nie, Vigo?

– Najlepsiejszy – bełkocze Vigo.

– Widzisz? Vigo też mówi, że fajny. Właściwie to tak mi się spodobał… – Mruga do mnie i odciąga szarfę w pasie na tyle, bym dostrzegła błysk rubinu.

– Ukradłeś go! – Przesuwam dłonią po twarzy.

– Musisz mnie tego nauczyć! – emocjonuje się Vigo.

– Dobra – przystaje Aladyn. – Poćwiczymy sobie z Zahrą.

Zahra, wkładaj naszyjnik…

– O, patrzcie! – krzyczę, otwierając drzwi. – To przecież komnata Viga.

– Mmmm… – słaniający się na nogach Vigo na pożegnanie klepie Aladyna w ramię. – Ty. Ja. Wyścigi. Jutro. Przyjdziesz, nie?

– Ma się rozumieć.

Przykładam dłoń do jego pleców i wpycham go delikatnie do komnaty.

– Dobranoc, Vigo!

Mężczyzna wtacza się do środka, zahaczając nogą o framugę, a ja zamykam za nim drzwi, krzywiąc się, gdy dobiega mnie głośne pacnięcie o posadzkę.

– Do wesela się zagoi – zapewniam Aladyna. – Chodź, na ciebie też już czas.

Otaczam go ramieniem i resztę drogi przemierzamy jako zupełnie niepodobne bliźnięta syjamskie. Aladyn nawija na palec kosmyk moich włosów i mruczy: 143

– Co ja bym bez ciebie zrobił, Zahro…

Jest tak blisko, że jego oddech łaskocze mnie w szyję.

– Nic byś nie zrobił. Byłbyś stosem bielejących na słońcu kości.

– Mhm – mruczy. – Co racja, to racja. A właśnie, czy ja ci podziękowałem? Jeśli nie, to niniejszym dziękuję, choć zwykłe „dziękuję” to za mało za wszystko, co dla mnie robisz. A wiesz?

Vigo myśli, że jesteś moją konkubiną.

– No, dotarliśmy! – mówię, nieco zbyt głośno, i otwieram ramieniem drzwi, holując za sobą Aladyna.

Chichocze i upada na sofę.

– Spiekłaś raczka, Dymek.

– Nieprawda! – Odwracam się, kryjąc przed nim zaczerwienione policzki.

Wtedy on łapie mnie za rękę.

– Nie idź.

Tężeję i prawie zmieniam się w dym. Nie odejmuje ode mnie wzroku, oczy ma nieco szkliste, lecz dostrzegam w nich pewność, a jego dotyk bynajmniej nie ziębi mojej ręki. Z wahaniem siadam obok niego i cofam dłoń. Pada na sofę z westchnieniem.

– Nadchodzi burza – mówi.

Rzucam okiem przez portyk i widzę w oddali ciemny pas nieba. Skłębione chmury przysłaniają gwiazdy, a wiatr przygina do ziemi drzewa figowe. Płomienie latarni drżą i gasną, pozostawiając nas w ciemności. Po chwili po brzuszysku czarnej chmury przepełza błyskawica, na uderzenie serca oświetlając twarz Aladyna. I jego wciąż wpatrzone we mnie oczy.

Gdy dobiega nas niski i rozeźlony pomruk gromu, otwieram dłoń i wyczarowuję kulisty płomyk. Żółte światło kładzie się na twarzy młodzieńca, który opuszcza wzrok i lekko otwiera usta.

144

– Znajdę jakieś świece – mówi.

– Nie. – Przerzucam ognika z ręki do ręki. – To nic nie da.

Ogień nie jest prawdziwy. To tylko część mnie: magia transformacyjna. Niczego tym nie podpalisz.

Ogień, choć nieprawdziwy, igra w jego oczach. Wiejący od morza sztormowy wiatr wypełnia powietrze zapachem soli.

Kotary wydymają się na wietrze i łopocą jak żagle. Błyskawice raz po raz kreślą niebo jak białe iskry z kowadła bogów.

Dłoń Aladyna unosi się i przenika przez smukły czarodziejski płomyk pełgający wśród moich palców. Ogień tańczy pod jego dotykiem, a mnie przenika dreszcz. Zupełnie jakby Aladyn przeczesał mi włosy.

Napotykam jego oczy, czuję w piersi wibracje łomocącego na niebie gromu.

Sposób, w jaki na mnie patrzy – ta jego pewność i milczenie, śmiałość i przejrzystość jego spojrzenia – sprawia, że czuję się, jakby nawałnica szalała nie wokół nas, lecz w mojej piersi, jakby to we mnie łomotały grzmoty i łyskały pioruny.

– Jesteś piękna – szepcze. – Jak ktokolwiek mógł uwierzyć, że jesteś tylko służką?

Zamykam dłoń, płomień znika, a ja odrywam swoje oczy od jego.

– Jesteś pijany – mówię.

W jego gardle wzbiera śmiech. Mój pan kiwa głową, przeciąga się i pociera twarz dłońmi, ziewając.

– Zaraz chyba wzejdzie słońce.

Burza powoli słabnie, jakby chmury wystrzelały się z piorunów. Drobny i miękki deszcz zwilża trawę dziedzińca, powleka ciemną farbą kamienie. Wstaję i rozglądam się za krzesiwem, żeby zapalić latarnie, ale zanim je znajduję, Aladyn zasypia na sofie, wciąż w pozycji siedzącej, z głową opadłą na piersi.

145

Delikatnie kładę go na boku, odsuwając poduszki, i przykrywam kaszmirowym kocem. Wzdycha, mości się, a ja czekam, aż znowu zaśnie, po czym siadam naprzeciwko niego.

Przez kilka długich minut patrzę, jak śpi, czując dziwne kłucie w piersi. Powinnam iść i szukać Zhiana, ale coś mnie powstrzymuje.

Wyciągam rękę i odgarniam mu włosy, a moje palce wcale nie chcą się wysunąć z jego czarnych loków. Czuję jego siłę życiową, jakby iskierki na skórze. Jest taki jasny i świetlisty, ten mój śmiertelny chłopiec, który ledwie pojawił się na świecie, zaraz musi z niego umykać. Jak promień słońca albo błyskawica.

– Co ja robię? – szepczę do siebie. Wiem, dokąd prowadzi ta droga, ponieważ już raz nią podążyłam. Nie ośmielę się zrobić tego znowu, choćby nie wiem jak mnie wabiła. Gdyby tylko dało się zdusić płonący we mnie ogień z taką łatwością, jak ten na dłoni.

Wreszcie dźwigam się na nogi, czując dziwny skręt w żołądku, po czym ruszam do drzwi, cała czerwona na twarzy i z drżącymi dłońmi. Biorę się w garść i zmieniam w dym.

Reszta nocy mija mi na przeszukiwaniu korytarzy. Raz, dosłownie przez ułamek chwili, wydaje mi się, że złapałam ledwie wyczuwalny ślad… czegoś. Jakiejś mocy pełzającej pod moimi stopami. Z pewnością nie ludzkiej. Ale wrażenie zaraz znika, a gdy próbuję za nim podążyć, prawie przekraczam promień lampy. Staję jak wryta na skraju mojej niewidzialnej smyczy i tkwię tak kilka długich minut, nie mogąc iść naprzód i nie mogąc się cofnąć. * Następnego ranka wygrzewam się na dziedzińcu pod postacią tygrysicy, od niechcenia odganiając ogonem muchy, kiedy 146

nagle rozlega się pukanie do drzwi. Natychmiast przedzierzam się w dziewczynę i idę otworzyć.

Khavara. Wąż leży nieruchomo na jej obojczykach niczym żywy naszyjnik.

– Moja pani Kaspida zaprasza cię do swoich komnat – mówi dziewczyna znużonym tonem. – Natychmiast. Jeśli to możliwe.

– Zaraz obudzę księcia – odpowiadam. – Jest trochę…

– Nie o księcia chodzi, a o ciebie.

Obrzucam ją nierozumiejącym spojrzeniem, zamykam drzwi, a potem znowu otwieram.

– Daj mi chwilkę.

I znów zamykam o cal przed jej nosem.

Pędzę do sypialni Aladyna i zauważam, że w którymś momencie pijackiego snu musiał doczłapać do łóżka i odgarnąć ciężką adamaszkową kotarę. Do pomieszczenia wlewa się słońce. Aladyn słyszy moje kroki i budzi się, a potem zakrywa ręką podrażnione oczy, krzyczy coś niezrozumiale i spada z łóżka.

– Co ty… Co się…?

– Mam iść do Kaspidy.

Aladyn stęka coś niezrozumiale i masuje skronie.

– Ale boli. Wszystko mnie boli. Światło, dźwięki. O matko…

– Następnym razem – ćwierkam mu nad uchem – może pomyślisz dwa razy, nim dasz się upić tym szakalom. Jeśli będziesz rzygał, rób to, jeśli łaska, na zewnątrz. Nie będę po tobie sprzątać.

– Hmmmm…

– Idę do Kaspidy. Nie wychodź, proszę. I nie rób nic głupiego pod moją nieobecność. I absolutnie nie rozstawaj się z lampą. Twoje okropne maniery jakoś wytłumaczymy, mojego wyparowania na oczach Kaspidy już nie. Aladyn! – Odciągam mu ręce od twarzy, żeby się upewnić, że zrozumiał. Mruży oczy i jęczy żałośnie. – Słyszysz, co mówię?

147

– Tak. Idź już sobie. Zostaw mnie. – Ściąga koc z łóżka i przykrywa się nim, zwijając się w kłębek jak kot.

Zostawiam go i idę do drzwi.

– Gotowa – uśmiecham się do Khavary.

Wiem, że Kaspida na pewno będzie chciała wypytać mnie o Aladyna. Prościej zaprosić mnie, kobietę, niż wywołać skandal, zapraszając jego. I dobrze – miałam nadzieję się z nią spotkać. Może w jej komnatach natknę się na wskazówki dotyczące miejsca pobytu Zhiana.

Khavara prowadzi mnie labiryntem zwieńczonych łukami korytarzy i wyłożonych kamieniem dziedzińców. Mijamy wielu służących, ale niewielu możnych. Podejrzewam, że nie tylko Aladyn obudził się dzisiaj na kacu. Pałac pomyślano w taki sposób, by było w nim jak najwięcej światła i świeżego powietrza – jest tu więc mnóstwo wielkich okien, portyków i łuków, przysłoniętych tylko kotarami i zasłonami. Rześkie ranne powietrze wypełniają ptasie trele i szmer fontann. Przechodzimy obok stadka pawi, do którego dołączyłam przelotnie przed kolacją parę dni temu. Kilka ciekawskich ptaków podbiega do mnie i zaczyna dziobać po butach. Rozpierzchają się, gdy Khavara na nie syczy.

– Tutaj – mówi, otwierając na oścież wąskie cedrowe drzwi.

Pokoje za nimi są przestronne i wysoko sklepione, jedwabne kurtyny zasłaniają wychodzącą na dwór kamienną werandę i płytką sadzawkę, podobnie jak w komnatach Aladyna. Pomieszczenie, do którego zawiodła mnie Khavara, jest wyłożone miękkimi dywanami, poduszkami i jedwabiem i zastawione mnogością rozmaitych ozdób.

Są tu wszystkie gwardzistki Kaspidy. I jeszcze coś: w środku pokoju stoi mały słonik. Śmiejąc się i gwarząc, dziewczyny pokrywają jego skórę malunkami. Rzucają mi zaciekawione spojrzenie i zaraz wracają do zabawy. Raz od niechcenia strzela 148

z łuku do poduszki po drugiej stronie komnaty. Jej strzały wbijają się w ścianę niebezpiecznie blisko głowy Nessy, lecz ta wydaje się tym nie przejmować.

Kaspida wyleguje się na długiej poduszce przed słoniem i karmi go ćwiartkami jabłka. Słonik bierze je w trąbę i wkłada do paszczy. Księżniczka chichocze, rozradowana, gdy zwierzę ciągnie ją lekko za włosy, domagając się kolejnych smakołyków, a ja na krótką chwilę dostrzegam w Kaspidzie zwykłą dziewczynę, a nie przyszłą królową.

Księżniczka podnosi oczy znad tacy z jabłkami, jej ręka zamiera w połowie drogi do owocu. Słonik popędza ją trąbą.

Kaspida ma na sobie tylko białą kurtę i spódnicę, ale materiał jest ozdobiony misternym haftem, którego wykonanie musiało zająć bardzo uzdolnionej szwaczce co najmniej kilka miesięcy. W nosie ma prosty złoty kolczyk, od którego wiedzie do kolejnego kolczyka, w uchu, złoty łańcuszek.

– Zahra, jak mniemam?

– Tak, Wasza Wysokość. – Skłaniam się.

– Głodna? – pyta, podnosząc tacę z owocami i odsuwając słoniową trąbę, która ma na nie chrapkę.

Spoglądam na tacę, a potem na Kaspidę, wyczytując w jej oczach niewypowiedziane słowa. To gra stara jak świat i wielokrotnie widziałam, jak się w nią gra, wygrywa i przegrywa.

Jeśli przyjmę owoc, dam do zrozumienia, że moja lojalność wobec Aladyna nie jest niezachwiana. Jeśli odmówię, pokażę, że jestem jego aż do śmierci.

– To zaszczyt – mówię i wybieram sobie figę.

Usta księżniczki powoli rozszerzają się w uśmiechu, a jej oczy zwężają w wyrazie zainteresowania.

– Przejdźmy się.

Gdy jesteśmy na zewnątrz, zostawia tacę Khavarze i wchodzi do sadzawki, nawet nie zadzierając spódnicy. Idę w jej ślady, 149

brodzę w wodzie. Sięga tylko do kostek, ale jest zimna i rześka, a na czarno-białej posadzce nie ma śladu piasku czy mułu.

Kwiaty lotosu unoszą się na powierzchni i rozsuwają, gdy idę pomiędzy nimi.

Kaspida wychodzi na trawnik. Jesteśmy otoczone zabudowaniami pałacowymi, a na sadzawkę pada cień wysokich minaretów, lecz treliaże i drzewa okalające ten mały ogród nadają mu wygląd odległej oazy. Pośrodku trawnika znajduje się nadgryziony zębem czasu pomnik skrzydlatej kobiety trzymającej lampę i miecz. Nie udaje mi się nad sobą zapanować i wzdycham tęsknie.

Słoń człapie w ślad za nami, a dziewczyny popadają w rozpacz nad rozmazanymi malunkami. Zwierz baraszkuje w sadzawce i polewa się wodą, a one idą w jego ślady.

Księżniczka siada na trawie, podkurczając nogi, i wygładza jedwabną spódnicę. Klękam u jej boku i czekam, aż się odezwie. Słychać śpiew ptaków, chlupot wody i perlisty chichot przybocznych. Kaspida przez kilka chwil przygląda się słonikowi i swoim towarzyszkom, a potem, nie siląc się na uprzejmostki, wali prosto z mostu.

– Opowiedz mi o swoim panu.

– Jest ósmym w kolejce do tronu synem…

– Nie, nie – przerywa mi z irytacją. – Powiedz mi, jaki on jest.

– To hazardzista – wypalam. Nie ma sensu kłamać w tych sprawach. – Jest odważny, ale nieostrożny. Dzielny, lecz zapalczywy. To ten typ mężczyzny, który… chowa urazę. – Przerywam i kończę szeptem: – Jest gotów ryzykować życiem, by ocalić drugiego człowieka. – Kaspida spogląda na mnie uważnie, najwidoczniej coraz bardziej zaintrygowana.

– Słyszałam, że lubi też czasem wybrać się w szaloną podróż i wpłynąć prosto do gniazda dżinnów.

150

– Mówię, że jest szlachetny – odpowiadam z uśmiechem – a nie, że bystry.

– Nigdy nie słyszałam o Istaryi, więc zaczęłam szukać informacji na jej temat. Uwierzysz, że żaden zwój i żadna księga w naszej bibliotece nie wspomina o niej ani słowem?

– Jesteśmy małym narodem, Wasza Wysokość, i trzymamy się z daleka od spraw wielkiego świata.

Patrzy na mnie przenikliwie, ale nic nie mówi.

Tymczasem słoniątko odkryło, że może zasysać wodę trąbą i pryskać nią dziewczyny oraz że jest to najzabawniejsza rzecz na świecie. Przyboczne piszczą i próbują się chować, ale zwierzę radośnie biega za nimi, wzbijając w powietrze migoczące chmury wody. Kaspida patrzy z zainteresowaniem, ale zachowuje powagę.

– Słoniątko nazywa się Szasi. Jej mama zmarła przy porodzie, a mój wuj chciał ją zabić, bo urodziła się drobna i chorowita.

Ale my zaopiekowałyśmy się nią i nabrała sił. Teraz woli się bawić z moimi przybocznymi niż z innymi słoniami. – W roztargnieniu przesuwa palcami po biegnącym od nosa do ucha łańcuszku, który dzwoni cichutko. – Moja prababka Fahruaz była półkrwi Tytoską. To ona sprowadziła do Parthenii pierwsze słonie bojowe. Była wielkim strategiem i dowodziła armią przez ponad trzydzieści lat. Mówi się, że wrogowie zastawiali na nią niezliczone pułapki, ale ona przechytrzyła ich wszystkich, gdyż zawsze potrafiła przejrzeć ich kłamstwa. Niektórzy twierdzą, że jestem do prababki bardzo podobna. – Spogląda na mnie. – Nie jesteś służką, Zahro. Całkiem nieźle kryjesz się z tym przed innymi, ale ja dostrzegam w twoim spojrzeniu dumę i upór. Lecz jeśli nie służką, to kim? Księżniczką? Wojowniczką w przebraniu, której zadaniem jest bronić księcia?

Teraz to ja wpatruję się w nią.

– Jesteś bardzo spostrzegawcza.

151

– Dorastałam na dworze – odpowiada. – Wszyscy tutaj to urodzeni kłamcy. Już dawno temu nauczyłam się dostrzegać prawdziwe intencje skryte za maskami. A więc powiedz mi, Zahro, kim jesteś dla tego Rahzada. Może kochanką?

– Nie! Patrzy na mnie z ukosa.

– A chciałabyś?

– A skąd. – Zaprzeczam chyba nazbyt dobitnie, bo Kaspida uśmiecha się do mnie.

– Mogłabyś. Jest przystojny i wyrażasz się o nim z uznaniem.

– Jesteśmy przyjaciółmi. – Moje myśli obracają się przeciwko mnie, same z siebie rzucają mi przed oczy obraz Aladyna stojącego na dachu z zatroskanym wzrokiem i obserwującego mnie, po tym jak glify pozbawiły mnie przytomności.

Kaspida skupia teraz na mnie całą swoją uwagę, jej oczy zdają się przenikać moją duszę.

– Coś mi się widzi, że będę musiała ostrożnie się z tobą obchodzić. Potrafisz kłamać jak z nut i zawsze wiesz, co powiedzieć. Zaprosiłam cię tutaj, by dowiedzieć się czegoś o twoim księciu, ale może to o tobie powinnam dowiedzieć się jak najwięcej?

Czas sprowadzić tę rozmowę na płytsze wody. Bo chociaż nic nie uszczęśliwiłoby mnie bardziej niż wyjawienie jej prawdy – w końcu to krew z twojej krwi, Habibo, a twój duch jest w niej obecny – to przecież wiem, że nie mogę jej ufać. Nie kiedy ma przy sobie zaklinaczkę.

Wstaję i podchodzę do posągu uskrzydlonej kobiety. Z namaszczeniem dotykam jej stopy i przesuwam dłoń na wysoki piedestał, na którym stoi wyprostowana i dumna. Jej kolana znajdują się na poziomie mojej głowy.

152

– To nadzwyczajne – komentuję. Kaspida obserwuje mnie z zaciekawieniem, gdy okrążam statuę, podziwiając ją ze wszystkich stron. – Jak stary jest ten posąg?

– Wyrzeźbiono go dla mojej matki, gdy wychodziła za ojca.

Zwracam się ku Kaspidzie i pytam zwodniczo beznamiętnym tonem: – Czy to twoja przodkini?

– Tak, choć bardzo daleka. – Księżniczka dołącza do mnie i podąża wzrokiem do kamiennej twarzy posągu, która, jeśli mam być szczera, niespecjalnie przypomina twoją, Habibo.

Czas zatarł nieco moją pamięć o tobie, inaczej nie mogłabym chodzić po ziemi z twoją twarzą. – To jest Roszana, ostatnia królowa Imperium Amuleńskiego. Za jej rządów nasze ziemie ciągnęły się od horyzontu do horyzontu. Jest dla mojego ludu legendą. Każda królowa pragnie być jak ona. Uczyć się na jej błędach.

– Na jej błędach? Chciałaś powiedzieć: zwycięstwach?

– Słucham? Ściągam brwi.

– Roszana była jedną z największych władczyń w historii.

Położyła kres Wojnom Górskim, uporała się z Sanhezriyahem Szalonym, a poza tym…

– Jak na służkę z obcego kraju masz zadziwiającą wiedzę na temat historii Imperium.

– Jako dziewczynka sporo przesiadywałam w bibliotekach.

– Odkurzając księgi czy je czytając?

– Z pewnością osiągnięcia Roszany przyćmiewają jej niepowodzenia.

– Im wyżej się wznosisz, tym boleśniej upadasz. Pomimo całej wiedzy, jaką dysponowała Roszana, zwiódł ją dżinn, którego miała za przyjaciela. Potwór doprowadził ją do zguby. Od 153

tamtego dnia moi ludzie polują na dżinny. Nie ma na świecie stworzenia okrutniejszego ani bardziej przebiegłego.

– Słyszałam co innego – mówię cicho. – Moi ludzie znają inną wersję tej historii. Mówią, że dżinn faktycznie był przyjacielem Roszany, ale został zmuszony do tego, by obrócić się przeciw niej. Że nie miał wyboru.

– Sądzę, że wiem lepiej, jak umarła moja antenatka – mówi twardo księżniczka. – Wydarzenia, o których mówimy, miały miejsce wieki temu, ale Amulenowie nie zapominają.

– Nie – bąkam pod nosem. – Chyba nie. Z tego co słyszałam, staliście się silnymi i sprytnymi wojownikami. Podobno są wśród was tacy, którzy potrafią uwięzić dżinna.

Kaspida obrzuca mnie czujnym spojrzeniem, a na jej usta występuje zagadkowy, ledwie dostrzegalny uśmiech.

– Zaklinacze dżinnów chodzą po tym świecie od wieków.

Nie my wymyśliliśmy tę szlachetną sztukę. Czy wśród Istaryjczyków nie ma zaklinaczy?

– Obawiam się, że my należymy raczej do tych, którzy poddają się dżinnom, a nie walczą z nimi.

– Lecz przecież twój pan jest inny – zauważa Kaspida. – Czyż nie przybył do nas, by poznać nasze metody walki z potworami?

– Co się robi z pojmanym dżinnem? Wciąż jest przecież niebezpieczny, prawda?

Taksuje mnie wzrokiem.

– Może pewnego dnia ci opowiem. Wybacz, ale nie mogę zdradzać tajemnic mego ludu.

Oto księżniczka, która przeprasza sługę. Która rozmawia ze mną, jakbyśmy były równe. Dopiero teraz trafia do mnie, bardziej niż kiedykolwiek, że to naprawdę twoja potomkini, że odziedziczyła po tobie jakąś część twojego ducha. Po zaledwie kilku minutach rozmowy czuję, że jest mi bliższa niż ziemia 154

pod stopami. Widzę w niej ciebie i nie mogę się przez to na nią złościć.

– Nie – mówię – wybacz mi, księżniczko. Nie chciałam być wścibska. Zarówno w tej sprawie jak i w sprawie… Roszany.

Z pewnością to twoja wersja jest prawdziwa.

– Cóż – odpowiada z wdziękiem – to było dawno, dawno temu, w zupełnie innym świecie. Zresztą ty również masz rację. Roszana faktycznie pokonała Sanhezriyaha Szalonego i rzeczywiście wypowiedziała wojnę armiom dżinnów, nawet wtedy, gdy opuścili ją wszyscy sojusznicy. Była prawdziwą bohaterką, jedną z najwspanialszych władczyń w czasach, gdy kobiety były równe mężczyznom. Lecz świat ruszył naprzód, a inne narody wolały powierzać trony wyłącznie mężczyznom.

Mój ród zaraził się takim myśleniem, więc gdy teraz mówi się o Roszanie, to tylko szeptem, jakby była jakimś żartem. Mają ją za głupią i kapryśną kobietę, która kierowała się nie rozumiem, a sercem, za co po dziś dzień płacimy wysoką cenę. Stawiają ją za przykład złej królowej, uczą mnie, bym nie była taka jak ona i zapomniała o wszystkim, czego udało się jej dokonać. – Kaspida wzdycha i klęka przy sadzawce. Z tafli patrzy na nią jej rozfalowane odbicie. – Ale byłabym szczęśliwa, będąc choć w połowie taka jak ona.

– Co do tego jesteśmy zgodne – szepczę.

Niespodziewanie czuję, że skręca mnie w żołądku. Znam to uczucie bardzo dobrze. Cholera jasna, Aladyn, co ty wyrabiasz? Lampa oddala się ode mnie, a ja znajduję się na skraju promienia. Niewidzialna ręka szarpie mi wnętrzności, a ja syczę z bólu.

– Wszystko w porządku? – pyta Kaspida, opuszczając brwi w grymasie troski.

– Po prostu… nie czuję się zbyt dobrze – stękam. Robię krok w kierunku sadzawki, próbując uporać się z bólem. Im dłużej 155

mu się opieram, tym bardziej narasta. Czuję, że robię się lżejsza, że moje ciało przygotowuje się do przemiany w obłok, ale z całych sił walczę o pozostanie w ludzkiej formie.

– Zahra! – Kaspida zrywa się z kolan i kładzie mi rękę na ramieniu. – Jesteś zimna jak lód!

– A! – Zginam się wpół z rękami zaciśniętymi na brzuchu, dyszę gorączkowo. – Muszę już iść. Musiałam coś zjeść…

– Oczywiście. Każę Nessie zaprowadzić cię do medyka.

– Nie, nic mi nie będzie, dziękuję.

Kłaniam się, zwalczając spazm bólu, i przecinam sadzawkę, a Kaspida wraz ze mną. Dziewczyny zdołały jakoś uspokoić słoniątko, przekupując je owocami. Popatrują na mnie ciekawie, gdy biegnę do drzwi. Po krótkim pożegnaniu Kaspida wypuszcza mnie z komnaty.

Robię kilka kroków i ból znika. Opieram się o ścianę, żeby złapać oddech i się uspokoić. Głęboko w sercu czuję, że lampa się przemieszcza. Aladyn jest gdzieś po drugiej stronie pałacu, stoi teraz nieruchomo – bogom dzięki. Odpoczywam jeszcze moment, po czym idę przed siebie, zastanawiając się, co też pomyślą sobie o mnie Kaspida i jej kobiety.

Dwa kroki później jestem pewna, że ktoś mnie śledzi.

W przejściu nie ma okien ani świetlików, jest więc całkiem ciemno. Mijam róg, jakbym kierowała się do komnat Aladyna, a potem zmieniam się w dym i przywieram do sufitu.

Kiedy zza węgła wyłaniają się Ensi i Khavara, zmieniam się z powrotem w człowieka, opadam z sufitu i ląduję w przysiadzie za ich plecami. Ensi krzyczy, a Khavara okręca się i odtrąca moje ramię. Jej dłoń zaciska się na mojej szyi, zaś w drugiej błyska nóż. Dociska mnie twardo do ściany, a Ensi podsuwa mi pod nos garstkę czerwonego proszku. Wąż Khavary unosi się na jej ramionach i syczy.

156

– Proszę, proszę – nie mogę powstrzymać uśmiechu – Kaspida ma małą koterię asasynek, tak jak Roszana. Czy wy też nazywacie się Strażniczkami?

Zawstydzona Ensi chowa trujący pył z powrotem do ukrytej pod jedwabnym płaszczem sakwy.

– Puść, Khavara.

– Nie – warczy jej towarzyszka. – Nie ufam jej. Zadaje zbyt wiele pytań. – Jej palce zaciskają się mocniej na mojej krtani.

Krzywię się i zasysam powietrze przez zęby. – Myślałam, że źle się czujesz?

– Na twoim miejscu – wymawiam powoli, nie przestając się uśmiechać – posłuchałabym koleżanki.

– Jak tam wlazłaś? – indaguje Ensi, studiując sufit nad naszymi głowami. – Musisz być zwinna jak małpka.

– Kim ty naprawdę jesteś? – wypytuje Khavara. – Mów albo cię uduszę.

Wzruszam ramionami.

– Miałyście szansę.

Okręcam się, wiruję i zamieniam się pozycjami z Khavarą, której twarz wciskam z mocą w kamienną ścianę, aż jęczy z bólu. Drugą jej rękę unieruchamiam w dźwigni na jej plecach. Obnaża wściekle zęby. Ensi gapi się na nas, zakrywając dłonią otwarte usta.

– Wyjaśnię wam coś, dziewczęta. Nikt nie będzie szpiegował ani mnie, ani mojego pana. Nie życzymy wam źle, słowo daję, ale nie będę wiecznie tolerować podglądaczy. To uciążliwe, a poza tym bezsensowne. Puszczę cię teraz, Khavaro. Umówmy się, że będziemy odtąd rozmawiać jak cywilizowani ludzie.

Gdy zdejmuję dźwignię, asasynka natychmiast podnosi gardę, ale ja błyskawicznie odskakuję od niej na kilka kroków i pojednawczo rozkładam ręce. Ensi wodzi wzrokiem ode mnie do niej, a po chwili staje między nami.

157

– A więc miałam rację, jesteście jej Strażniczkami?

Ensi wzdycha i bawi się kosmykiem włosów.

– Jesteśmy potomkiniami pierwszych Strażniczek, oddziału stworzonego przez królową Roszanę.

– Wasz oddział przetrwał tyle czasu?

– Wiedza Strażniczek przechodzi z pokolenia na pokolenie. – Ensi uśmiecha się z dumą. – Z ust matki do ucha córki.

Strażniczki chronią amuleńskie królowe i księżniczki od stuleci. Przodkinią Khavary była sama Parysa zai Moura, osobisty skryba Roszany.

Przesuwam wzrokiem po skwaszonej twarzy Khavary. To nie ulega wątpliwości, myślę. Parysa nigdy za mną nie przepadała, a w oczach jej spadkobierczyni widzę tę samą nieufność.

– Wracajcie do swojej księżniczki – radzę im. – Przekażcie jej moje najszczersze pozdrowienia oraz informację, że nikt nie będzie szpiegował księcia Rahzada.

Obie kiwają głowami i rzucają mi pełne obawy spojrzenie, po czym wracają, skąd przyszły. Znikają za rogiem. Stoję nieruchomo przez minutę i nasłuchuję, a gdy upewniam się, że sobie poszły, wypuszczam powietrze z płuc i biegnę zobaczyć, w co też znowu wpakował się mój pan.

Rozdział 13

Tego jeszcze nie było – Aladyn w bibliotece.

Obserwuję go schowana za wielkim regałem. Stoi w snopie światła wlewającego się do pomieszczenia przez wysokie okno, a wokół niego leniwie tańczą drobiny kurzu. Studiuje jakiś zwój. Półki wokoło toną w papirusie i pergaminie, dokumentnie zawalone zwojami i arkuszami oraz księgami oprawionymi w skórę. Aladyn jest ubrany w płaszcz do kolan, głowę ma odkrytą, a włosy potargane. Jego usta poruszają się, gdy czyta, ale chyba nie zdaje sobie z tego sprawy. Przypatrując mu się, czuję gdzieś w brzuchu osobliwy ruch, jakby kłębił się obłok mojego serca albo żarzyły węgle ogniska. Wiem dobrze, na co to wskazuje, i zdaję sobie sprawę, że to złe i niebezpieczne.

Niemal nie udaje mi się zdusić tego uczucia, takie jest drobne, wątłe i piękne.

– Co się stało? – pytam, wychodząc zza regału.

Aladyn podrywa się zaskoczony i zwija zwój. Mruga, patrząc na mnie, a potem mityguje się i jego umysł wraca z podróży na ziemię.

159

– Zahra! No bo myślałem… – Sięga do lampy, rzuca okiem w prawo. Podążam za jego spojrzeniem i widzę siedzącego przy biurku nieopodal Jalila, który dzierżąc pawie pióro, z mozołem pokrywa drobnym pismem arkusz papieru. Wydaje się całkowicie pochłonięty pracą, ale licho nie śpi.

Podchodzę do Aladyna, biorę zwój, który trzymał w rękach, i udaję, że go czytam.

– Prawie się przemieniłam – szepczę. – Przed Kaspidą. Co się stało? Czemu opuściłeś komnaty?

– Przepraszam – odszeptuje. – Jalil uparł się, żeby pokazać mi bibliotekę. Powiedział, że jeśli zależy mi na tym, żeby nauczyć się czegoś o Parthenii, to tu powinienem zacząć. Nie wiedziałem, jak się wykręcić.

Wracam oczami do zwoju i unoszę brew.

– Traktat o dżinnach, tak? Bardzo pouczające.

Odbiera mi zwój.

– Ja tylko…

– Chciałeś się czegoś o mnie dowiedzieć. Albo przynajmniej o moim rodzaju. – Krzywię się i splatam ręce na piersi. – Chwila, ty umiesz czytać? Chłopak z dzielnicy biedoty?

– Co się dziwisz? Moja matka była kiedyś skrybą, nauczyła mnie pisać i czytać. No i nie zawsze mieszkaliśmy w dzielnicy biedoty. – Zawiesza głos. – Mój ojciec był rozchwytywanym krawcem, a matka pisała ludziom listy i pilnowała ksiąg rachunkowych. Radziliśmy sobie wcale nieźle, aż… – Kręci głową i odkłada zwój. – Czego chciała od ciebie Kaspida?

– Porozmawiać o słoniach i martwych królowych.

– Co? Poważnie?

– Oj, co się marszczysz? Spytała mnie też o ciebie: jaki jesteś i tak dalej. – Klepię go konfidencjonalnie po ramieniu i się uśmiecham. – Nie martw się. Kłamałam jak najęta.

160

– No i? – Aladyn wspiera ręce na biodrach. – Była, bo ja wiem, zainteresowana?

– Zainteresowana? Zamieniłeś z nią raptem dwa zdania, nie bądź taki hej do przodu.

Kiwa głową zamyślony i drapie się w ucho, w którym wciąż tkwi prosty złoty kolczyk. Na statku nalegałam, by go zdjął – jakikolwiek fragment jego poprzedniego życia mógłby rozwiać misternie utkaną iluzję – ale bardzo chciał go zatrzymać.

– Jesteśmy tu już ponad dwa tygodnie – mówi. – Widuję ją tylko na kolacjach, a tam przecież nie da się pogadać. Jak mam ją zdobyć, skoro nie mogę z nią nawet porozmawiać?

Na stole obok ktoś zostawił rozłożoną mapę świata, której rogi dociśnięto do blatu małymi kamiennymi gryfami. Przejeżdżam dłonią po arkuszu, zakreślam linie brzegowe i rzeki.

Wzdłuż boków ciągnie się jakiś napis. Przyglądam się małym literom i pukam palcem w jeden numer.

– Fahradan.

– Że jak? – Aladyn staje za mną i zagląda mi przez ramię.

– Za dwa tygodnie Amulenowie będą obchodzić Fahradan, święto na cześć boga Hamora. – Patrona kochanków i głupców, pasuje jak ulał. – Jeśli tradycja nie zmieniła się zanadto od moich czasów, to będzie to doskonały moment, żeby pobyć trochę z Kaspidą.

– Jakim sposobem?

Patrzę na niego i marszczę czoło.

– Nigdy nie obchodziłeś Fahradanu?

– Jeśli przez obchodzenie masz na myśli grzebanie ludziom w kieszeniach, gdy tańczą…

Wywracam oczami.

– Powinnam była się domyślić. No więc w noc Fahrdanu każdy może poprosić każdego do tańca i nikomu nie wolno odmówić.

161

Na jego twarzy powoli wykwita szeroki uśmiech.

– Rozuuumiem… Ale dwa tygodnie? To jak wieczność!

Jest to zarazem noc poprzedzająca tę, gdy księżyc wchodzi w pełnię, a czas, jaki dał mi Nardukha na znalezienie Zhiana, dobiega końca.

– Zaufaj mi – zapewniam go oschle – wcale nie wieczność.

Myślałeś, że wparujesz do pałacu, poprosisz ją o rękę i pobierzecie się w tydzień?

– Sam nie wiem. – Podnosi jednego gryfa i przerzuca z ręki do ręki. – Szczerze mówiąc, w ogóle o tym nie myślałem. No i nie zapominaj, że to był twój pomysł. – Mierzy mnie zatroskanym wzrokiem. – Nie wytrzymam dłużej, Zahro. Widzę wezyra codziennie, mijamy się w korytarzu, za każdym razem muszę się skłonić i zacisnąć zęby. Mam tego dosyć.

Znów spoglądam na Jalila, który na szczęście wciąż pogrążony jest w swojej pracy.

– Chodź – mówię.

– Ale co?

– Chodźmy stąd. Za dużo tu kurzu. Za dużo… historii. – Odkładam traktat o dżinnach na miejsce. – Chcę wyjść na słońce i poczuć morską bryzę.

– Dobra – przystaje z radością na moją propozycję. – Opowiesz mi jeszcze o dżinnach. * Wspinamy się na najwyższą wieżę w pałacu i stajemy na dachu, wysoko ponad płóciennymi markizami, skąd rozpościera się widok na miasto. Z tej wysokości, skąpane w pozłocie słońca, wygląda jak z baśni. Białe dachy smażą się w blasku poranka, a między nimi zwiesza się barwne płótno. Korony palm i innych drzew rzucają na ulice kolczaste plamy cienia, a klify za 162

południowym murem wyglądają na turkusowe morze. Nieba nie bruka ani jedna chmura, słońce świeci niczym oko jakiegoś szczęśliwego boga. Morskie ptaki fruwają w rozgrzanym powietrzu, unoszą się na wietrze i zataczają niespieszne kręgi nad połyskującymi dachami minaretów.

– Popatrz tylko – wzdycha Aladyn, wspierając się o barierkę.

Liście drzewa cytrynowego, które stoi w doniczce obok, łaskoczą go w łokcie, a gałęzie są upstrzone maleńkimi owocami. – Całkiem ładny widoczek. Mógłbym się do tego przyzwyczaić.

– A więc w byciu księciem nie chodzi tylko o zemstę, co?

Szczerzy się do mnie jak psotne dziecko.

– Są też inne plusy.

– Jak to sobie wyobrażasz? Ożenić się z księżniczką, wygnać lub uwięzić wezyra, a potem władać miastem? Prowadzić lud?

Patrzeć, jak twoje dzieci pławią się w zdradliwych korzyściach dworskiego życia? Wikłają w gry i gierki możnych?

Mój pan wzrusza ramionami, zamyka oczy i wystawia twarz na słońce, jakby karmił się jego blaskiem.

– Z takim widokiem w tle? Mógłbym się przyzwyczaić.

Oczywiście wszystko zależy od tego, czy uda mi się zdobyć księżniczkę. Kto wie, może okaże się, że mnie nie znosi.

– Możliwe.

– Dzięki, Dymek. – Wywraca oczami.

– Nie nazywam się… – zaczynam, ale wzdycham tylko i odpuszczam. Przezwisko nie irytuje mnie tak jak kilka tygodni temu. Oswoiłam się z nim. I z Aladynem też się oswoiłam.

– Czy to prawda – przerywa ciszę, opuszczając twarz – że wszystkie dżinny były kiedyś ludźmi?

Znowu mnie zaskoczył. Rzucam mu ostre spojrzenie.

– Czemu cię to ciekawi?

– Tak napisali w tamtym zwoju. Zastanawiałem się, czy to prawda.

163

Odwraca się i opiera o balustradę plecami, splatając ramiona na piersi.

Nabieram tchu i siadam na rozgrzanej kamiennej posadzce tyłem do donicy.

– Nie wszyscy. Najstarsze dżinny już się takie urodziły, ale większość z nas została… adoptowana. Dawno temu istniały tylko dwie krainy, ta bogów, święte ziemie, jak je nazywacie, i ta dżinnów, Ambadia. Dżinny były pierwszym dziełem bogów, którzy uczynili je potężnymi, dumnymi i wspaniałymi.

Na moim kolanie ląduje żółty motyl. Milknę i patrzę, jak pociera twarz nogami i ponownie wzbija się do lotu.

– I? – ponagla mnie Aladyn.

– Przez wiele lat dżinny żyły w pokoju. Istniały maaridy,urocze małe wodne stworzenia, i ifrity, dżinny ognia, niezbyt liczne, ale potężne. Były też ghule, stwory ziemi, które nawet w tych odległych czasach były darzone przez dżinny nienawiścią. Żyły w jaskiniach i norach, jak szczury, ale nie stanowiły zagrożenia, ponieważ nie umiały działać w grupie. Silów, dżinnów powietrza, nie widywano zbyt często, bo przez większość czasu fruwały wysoko w niebie, niewidzialne i nieśmiałe. A najpotężniejszymi ze wszystkich dżinnów byli szajtanowie, władcy wszystkich żywiołów. W dawnych dniach Ambadia była podobna do waszego świata: barwna i tętniąca życiem, piękna, rozległa i dzika.

Aladyn siedzi obok mnie, nasze ramiona się stykają.

– Zawsze opisywano mi królestwo dżinnów jako mroczne i straszne.

– Teraz takie właśnie jest. Dżinny zniszczyły swój świat, kiedy zaczęły toczyć ze sobą wojny. Spaliły go i zrujnowały.

Dlatego właśnie bogowie stworzyli ludzi. Bo chcieli nowego początku. I dlatego nigdy nie było zgody między ludźmi i dżinnami. Dżinnom było nie w smak dzielić się przywilejami.

164

Wielokrotnie próbowały zawładnąć światem ludzi, ale nigdy im się to nie udało, gdyż bogowie roztoczyli nad nimi opiekę. – Siedzi bardzo blisko mnie. Czuję suchość w gardle, przerywam, aby przełknąć ślinę. Spośród wszystkiego, co czuję, na pierwszy plan wysuwa się ciepło jego ciała i miętowa woń mydła. – Wreszcie bogowie pokarali dżinnów bezpłodnością.

Lecz Halok, bóg odrodzenia, zlitował się nad nimi i pozwolił na dopełnienie ich szeregów ludźmi, którymi ich obdarzył. Te ofiary miały na celu powściągnąć gniew dżinnów, które przyjęły ludzi i zmieniły ich w ifrity i sile, maridy i ghule. Kilkoro uczyniono nawet szajtanami.

– Ofiary z ludzi? – Głos Aladyna ocieka obrzydzeniem. – Słyszałem, że w innych częściach świata wciąż oddaje się dżinnom dzieci, dziewczyny i wojowników, ale nie mogłem w to uwierzyć.

– A powinieneś. To najprostszy sposób, by się upewnić, że dżinn nie spali ci pola albo nie sprowadzi zarazy na twoje bydło.

Po tym jak bogowie opuścili świat, świątynie zwane alombami stały się kaplicami dżinnów, miejscami, gdzie ludzie mogli składać im ofiary, żeby kupić kolejny rok wolny od nieszczęść.

– Zahro… Czy ty zostałaś złożona w ofierze?

Od dawna, od bardzo dawna nie wracałam myślami do tego dnia. To było tysiąc i jedno życie temu. Ignoruję pytanie i wskazuję na północ, gdzie w oddali majaczy wysoka góra. – Jeden taki alomb znajduje się na tym szczycie.

Aladyn nie odejmuje ode mnie wzroku. Zauważył mój unik, ale nie naciska. Kieruje wzrok na północ.

– Nie chodzimy tam. To zakazane. Oto, dlaczego nasi ludzie głodują. Tylko kilka miast chce z nami handlować. Reszta uważa, że nie warto, skoro nie kłaniamy się dżinnom jak one.

To prawda.

165

– Roszana była pierwszą amuleńską królową, która zakazała ofiar. Był to śmiały ruch z jej strony, ale rozzłościła w ten sposób dżinnów.

Przychyla się do mnie i trąca mnie delikatnie ramieniem.

– No? To jak to było z tobą? Jak to jest być szajtanem?

Wlepiam w niego wzrok.

– Skąd pomysł, że jestem szajtanem?

– Widziałem, jak spełniasz życzenia i jak zmieniasz kształt…

No, jesteś czy nie?

– Tak – przyznaję. Należę do ginącego gatunku, jestem jedną z trojga żyjących na tym świecie szajtanów. Jeden mieszka w Ambadii i sprawuje władzę nad wszystkimi dżinnami, drugi tkwi zamknięty w butelce gdzieś pode mną.

– Byłaś w Ambadii, zanim została zniszczona? – dopytuje Aladyn.

– Oczywiście, że nie. Jestem dżinnem od czterech tysięcy lat.

Ambadię zrównano z ziemią o wiele dawniej.

– Więc kim byłaś? Skąd pochodzisz?

– To już nieważne. – Wstaję, strącając z drzewka kilka cytryn, i ogarniam wzrokiem panoramę miasta. – Strasznie tu gorąco. Wejdźmy do środka. Nauczę cię, jak poprawnie wchodzić do pomieszczenia w zależności od tego, kto się w nim znajduje i czy siedzi, stoi czy je.

Aladyn stęka, jakbym zmuszała go do wypicia lekarstwa na kaszel.

– Dość już mam tej zabawy w księcia. Chodźmy kraść!

– Nie. – Zaraz, zaraz, Dymek… – Przygląda mi się, małpując nawyk Jalila, który absurdalnie wysoko unosi brew, kiedy robi się podejrzliwy. Nie mogę się powstrzymać i chichoczę jak mała dziewczynka. Chichoczę. Ja. – Czy ty w ogóle umiesz kraść?

166

– Jasne, że tak – kłamię jak z nut. – Kradłam tysiąc i jeden razy…

– Tak, jasne, tysiąc tysięcy razy i jeszcze tysiąc, łapię. – Unosi brew, tym razem po swojemu. – No to udowodnij. * – Tamten – szepcze. – Ten z piórem w kapeluszu. W lewej kieszeni ma fajkę.

Jesteśmy w pałacowych ogrodach i udajemy, że podziwiamy potężną statuę króla Maleka. Dziś roi się tu od szlachty, możni wylegują się przy sadzawkach i fontannach, spacerują w cieniu drzew. Ogrody zajmują prawie taką samą powierzchnię co pałac, zadbany dywan zieleni urządzony jest ściśle według reguł symetrii. Można tu spacerować godzinami i nie trafić dwa razy do tego samego miejsca.

Za cel obraliśmy mężczyznę w średnim wieku, który idzie teraz w naszym kierunku. Stoimy plecami do niego w nieco bardziej odosobnionej części ogrodów. Gdy nas mija, Aladyn daje znak kaszlnięciem, a ja odwracam się, podbiegam do niego i prędko wsuwam mu dłoń do kieszeni. Ale fajka jest zbyt głęboko.

– Ty niezdarna dziewko… Bogowie nieśmiertelni! Czy ty próbujesz mnie okraść? – Arystokrata łapie mnie za nadgarstek, a gdy wyjmuje moją rękę z kieszeni, palce zaciśnięte są na fajce. Gapię się na niego, przerażona.

– Ja tylko…

Stoimy przy wysokim, pięknie utrzymanym żywopłocie. Bez słowa łapię mężczyznę za ubranie i wciągam w krzaki. Wypadamy po drugiej stronie, na małą, zaciszną polanę, gdzie pasą się na wpół oswojone jelenie. Na nasz widok płoszą się i umykają.

Otaczają nas krzewy i drzewa, nikt nas tu nie zobaczy.

167

– Położysz głowę, babo! – wścieka się. – Nie unikniesz chłosty!

Aladyn przedziera się przez żywopłot za nami, ja wciąż trzymam szlachcica za płaszcz, a on miota przekleństwami, czerwieniejąc na twarzy i opluwając równo przyciętą brodę.

– Co ty wyrabiasz? – syczy Aladyn.

– Nie wiem! – Patrzę na niego, bezradna. – Spanikowałam!

Aladyn wywraca oczami i odwraca się do mężczyzny.

– Morda w kubeł, panie szanowny.

– Coś ty powiedział? Nigdy jeszcze nikt mnie tak… – urywa wpół zdania, gdy Aladyn zatyka mu usta dłonią i łapie za kark.

– Spokojnie, kolego, przecież cię nie zabijemy.

Puszczam go. Mężczyzna przestaje się rzucać i tylko gapi się na mnie nienawistnym wzrokiem.

– Dobra, słuchaj – podejmuje Aladyn. – Bawiliśmy się tylko.

To jak gra w berka. Pomysł wyszedł od Dariana, żeby było jasne. Tak między nami – obniża głos do szeptu – wydaje mi się, że ma trochę nierówno pod sufitem. Ale jeśli chcesz mu się poskarżyć, droga wolna. Jestem pewien, że pokaże, jaki z niego równy chłop. Teraz cię puszczę. Tylko nie wrzeszcz, bo znowu cię zaknebluję, i będziemy tak tańcowali do zmierzchu.

Powoli odejmuje rękę od ust mężczyzny, który wykręca się gwałtownie, ale już nie krzyczy. Wygładza odzienie i wodzi wzrokiem ode mnie do Aladyna.

– Nigdy jeszcze… Ach, dzisiejsza młodzież!

– Tak, jesteśmy o prostu straszni – przytakuje Aladyn. – Idź już, a jak wpadniesz na Dariana, nie zapomnij mu powiedzieć, co o tym myślisz.

Mężczyzna rusza przed siebie, wciąż czerwony jak rak, i kilkukrotnie gromi nas spojrzeniem. Gdy znika za drzewami, Aladyn wydaje z siebie ciężkie westchnienie i przebiega dłonią po twarzy.

– Mam fajkę – mówię, podnosząc łup.

168

Gapi się na mnie przez kilka sekund, mrugając, a potem wybucha śmiechem. Kilka ciekawskich, zwabionych rabanem jeleni zagląda przez prześwity w krzewach. Aladyn opiera ręce na kolanach i rechocze tak głośno, że ptaki w koronach drzew podrywają się do lotu, a po chwili ja też zaczynam się śmiać.

Nie śmiałam się tak od bardzo, bardzo dawna. Zapomniałam już, jakie to wspaniałe uczucie. Siedzimy na trawie, zrywając boki i rżąc jak pomyleni.

– Jesteś najgorszym kieszonkowcem, jakiego w życiu widziałem – oznajmia Aladyn, gdy już udaje mu się nabrać tchu.

– Nie wiem, o co ci chodzi – dyszę, ocierając łzy. – Mam fajkę czy nie mam?

– Moja babcia lepiej kradnie! Choć nic dziwnego, była najlepszym kieszonkowcem w Parthenii. Nauczyła mnie wszystkich swoich sztuczek. Moja biedna matka dostawała szału…

Wykorzystując odosobnienie, zmieniam się w tygrysa i tarzam się w trawie, powarkując z rozkoszy. Jelenie rozbiegają się na mój widok.

Aladyn kładzie się obok z rozrzuconymi rękami, zamkniętymi oczami i twarzą zwróconą do słońca. Niebo nad nami jest promieniście błękitne, a trawa gęsta i miękka. Przeciągam się, radując się chłodną ziemią pod pazurami. A potem przemieniam się w dziewczynę i tonę w pachnących źdźbłach.

– Gdybyś mogła czegoś sobie życzyć – pyta Aladyn niespodziewanie – to czego?

Oczy mam półprzymknięte, moje myśli dryfują leniwie.

– Życzyłabym sobie spędzić dzień w Aszori, jedząc winogrona. – Nie wspominam o tym, że chciałabym też być wolna, raz na zawsze rozstać się z lampą, nigdy już nie mieć nad sobą pana i zostać tutaj tak długo, jak będę miała ochotę, nie musząc się przed nikim z niczego tłumaczyć.

Aladyn przetacza się na bok i opiera głowę na dłoni.

169

– Poważnie? Owoce ci się marzą? Możesz zażyczyć sobie czegokolwiek, a ty wybierasz winogrona?

– Chyba nigdy nie jadłeś tych z Aszori. – Zamykam oczy i wyobrażam je sobie. – Są słodkie i pulchne, a skórka cieniuteńka… Ostatni lampodzierżca sprowadzał je całymi ładowniami.

– No proszę… – Zrywa małą białą stokrotkę, która wyrosła w trawie. – Muszę kiedyś spróbować.

– Czy to życzenie? – pytam, otwierając jedno oko.

Krzywi się i rzuca we mnie kwiatem. Ląduje na moim policzku, biorę go w palce. Mogłabym tak leżeć cały dzień, ciesząc się słońcem i trawą. Z westchnieniem zadowolenia rozciągam ramiona na pełną szerokość, przeczesując trawę rozcapierzonymi palcami. I zupełnie przypadkiem muskam dłoń Aladyna.

Szybko zabieram rękę, czując gorąco na policzkach. Prycha śmiechem.

– Czasem zapominam, że masz cztery tysiące lat. Zachowujesz się jak wstydliwa szesnastolatka.

– Wcale nie! – prostuję się i piorunuję go wzrokiem.

Szczerzy się i wzrusza ramionami, wsuwa ręce pod głowę.

Ma kilka źdźbeł trawy we włosach. Po chwili wahania wyciągam rękę i je wyjmuję.

Aladyn patrzy na mnie w ciszy, jego grdyka unosi się i opada, gdy przełyka ślinę. Opuszczam wzrok.

Wyjmuje z kieszeni ukradzioną przeze mnie fajkę i wsuwa ją do ust.

– Co myślisz? – pyta niewyraźnie. – Wyglądam dostojnie?

Zabieram mu ją szybko, a on, zaskoczony, kłapie zębami.

– Nie wiesz, że palenie szkodzi tobie i osobom w twoim otoczeniu?

Patrzy na mnie przez chwilę, a potem uśmiecha się szelmowsko. I rzuca się na mnie.

170

– Wędzone dłużej trzyma! Oddawaj!

– Jest moja! Ja ją ukradłam!

– Wychłostałby cię, gdyby nie ja, ty niewdzięcznico!

Wyciąga rękę po łup, ale ja toczę się po ziemi, trzymając fajkę poza jego zasięgiem. Śmiejąc się wrednie, łaskocze mnie, a ja upuszczam fajkę i go odpycham. Porywa ją z ziemi i pokazuje mi ją w triumfalnej pozie, podczas gdy ja śmieję się tak bardzo, że nie mogę podnieść się z trawy.

– Kto by przypuszczał, że dżinny mają łaskotki? – Siada ze skrzyżowanymi nogami i puka się fajką w kolano. – Powinienem powiedzieć Kaspidzie, że odkryłem największą słabość dżinnów! Pewnie, nie lubią żelaza, ale dopiero piórko na patyku sprawi, że uciekną na drugi koniec świata!

– To nie było honorowe zagranie, złodzieju.

– Zupełnie jakbym miał jakiś honor.

Unoszę oczy do nieba, a kiedy chcę opaść na trawę, Aladyn wyciąga rękę i łapie mnie za nadgarstek. Patrzę na niego, nie rozumiejąc, i zamieram.

Wpatruje mi się głęboko w oczy, a przez moje ciało przetacza się jakiś dziwny wiatr. Nieruchomieję, nawet nie oddycham, gdy unosi rękę i przesuwa palcem po moim policzku, tak delikatnie, że delikatniej się nie da. Wpija się we mnie wzrokiem, jakby widział mnie po raz pierwszy, i lekko rozchyla usta.

Przez chwilę mam pewność, że powie coś, czego później pożałuje, i wzbiera we mnie lęk.

Ale wtedy odsuwa się i śmiejąc się chrapliwie, odwraca wzrok.

– Winogrona, też coś.

Rozdział 14

Dwa tygodnie wloką się niemiłosiernie, aż wreszcie nastaje dzień Fahradanu. Zapada ciemność, ale festiwal rozpocznie się dopiero o północy. Po sztywnej i przydługiej kolacji z dworzanami – na której Darian nie uznał za stosowne się pojawić – Aladyn wraca do swoich komnat, żeby się przebrać w przygotowane już dla niego odświętne ubranie: olśniewające, krzykliwe szaty w barwach szkarłatu i złota, które dopełnia peleryna i turban z piórem. Aladyn popatruje na nie z niechęcią, a potem bierze je i znika w pokoju.

Gdy z niego wychodzi, mając na sobie cały zestaw, wyjąwszy turban, wzdycham, nim udaje mi się opanować. Dopasowany długi płaszcz przytrzymywany w biodrach wąskim pasem podkreśla jego smukłą talię i szerokie ramiona. Szkarłatny materiał ze złotym i czarnym haftem uwydatnia miedziany odcień jego tęczówek. Wysoki kołnierz kończy się w połowie szyi. Ociera się o pokryty dwudniowym zarostem podbródek, gdy Aladyn spogląda w dół, by sprawdzić, czy wszystko jest jak należy. Szkarłatny płaszcz z bladozłotą podszewką zwiesza się ukosem z jego lewego ramienia i okrywa prawe.

172

– No i jak? – pyta szorstko mój pan. – Jak wyglądam?

– Hm… – Przełykam pospiesznie i odwracam wzrok. – Może się jej spodobać.

– Wszystko mnie swędzi. Gdybym wiedział, że bycie księciem sprowadza się do paradowania w cholernie niewygodnych ciuchach, nigdy bym sobie tego nie zażyczył.

– Swędzi cię, bo jesteś nieogolony – zauważam. – Panie.

Idę po brzytwę i kremowe mydło z koziego mleka, po czym zarzucam Aladynowi wełniany ręcznik na ramiona, żeby nie poplamić ubrania. Mruczy coś pod nosem, ale nie oponuje, gdy każę mu usiąść na stołku i zwrócić się twarzą do płonącej latarni.

Aladyn wykonuje polecenie, a ja tymczasem namydlam ręce i pokrywam białą pianą jego policzki i żuchwę.

– Nie ruszaj się – mówię cicho. Jego oczy śledzą moje ruchy, gdy dociskam ostrze do jego twarzy i delikatnie ścinam krótkie, kłujące włosy. Jego źrenice iskrzą złotem w świetle świec, a długie i ciemne rzęsy wyglądają, jakby podkreślił kontur oczu antymonem.

– Gdzie się tego nauczyłaś? – pyta.

– Nie gadaj, chyba że chcesz, żebym poderżnęła ci gardło – ostrzegam. – Miałam mnóstwo czasu, żeby nauczyć się wielu rzeczy.

– Jak długo siedziałaś w lampie?

– Co ja mówiłam o gadaniu? – wzdycham.

– No ale jak długo?

Pochylam się, sunąc ostrzem wzdłuż linii żuchwy.

– Odkąd jestem dżinnem.

– A kto cię w niej zamknął?

– A co cię obchodzi?

Lekko marszczy brew.

173

– Bo to chyba nie w porządku trzymać kogoś w zamknięciu i zmuszać, by zmieniał życie innych na lepsze, samemu żyjąc jak w klatce.

– Kto ci powiedział, że na lepsze? Możesz choć przez chwilę się nie ruszać?

– Czy to Nardukha?

Nieruchomieję z ostrzem na jego policzku.

– Skąd ten pomysł?

– No a nie jest królem dżinnów, czy coś?

Lekko chwytam go za podbródek i zamykam mu usta, po czym usuwam zarost pod nosem. O bogowie, ma idealne usta, to wręcz nieprzyzwoite. Dlaczego jest mi tak gorąco?

– Owszem, jest. I tak, to ostatni dżinn o tak wielkiej mocy, że potrafi zamykać nas w lampach i butelkach.

– Jak zaklinacze dżinnów?

Odrywam ostrze od jego twarzy.

– Co wiesz o zaklinaczach?

– Tyle, że grają na flecie, włócząc się po mieście albo za murami. Ludzie mówią, że potrafią zawładnąć dżinnem za pomocą muzyki.

– Mniej więcej – odpowiadam. – Ale Nardukha włada magią o wiele potężniejszą. Nie tylko zespaja nas z naszymi naczyniami, ale również odziera nas z naszej własnej magii i zmusza do spełniania życzeń.

– A na cholerę? – pyta, gdy przerywam golenie, by wytrzeć ostrze.

– Bo może. To jeden ze sposobów na kontrolowanie nas. Jeśli okazujemy nieposłuszeństwo lub rośniemy w siłę na tyle, że zaczyna postrzegać nas jako zagrożenie, zniewala nas i oddaje ludziom, aż odbędziemy pokutę i zaczniemy błagać go o litość.

Choć Nardukha rzadko okazuje litość.

174

– A za co ty trafiłaś do lampy? Za nieposłuszeństwo czy za swoją moc?

Drapię brzytwą jego podbródek, a potem przesuwam ją w dół szyi, bacząc na delikatne żyły pod skórą.

– Za jedno i drugie.

– Nie powiesz mi więcej, co? Choćbym pytał i pytał?

Uśmiecham się, zacisnąwszy usta, i usuwam ostatnie włoski.

– Jak ty mnie znasz.

Rzucam mu na twarz ręcznik i mówię, żeby się wytarł.

Wstaje, ścierając resztki mydła, a ja zaczynam się krzątać po pokoju. Zapalam lampy i odsuwam kotary, by wpuścić do komnaty nieco nocnego powietrza. W opuszkach wciąż czuję jego puls. Co by zrobił Nardukha, gdyby zobaczył, jak przesuwam palcami po szyi Aladyna? Drżę ze strachu, nie ważąc się odpowiedzieć na własne pytanie.

– Musimy zaraz wychodzić – mówię. – Tańce zaczynają się za godzinę.

– Tańce. Świetnie. – Uszło z niego powietrze.

Zamykam szklane drzwiczki ostatniej lampy. Pełny, jasny płomień rzuca przez ozdobną metalową kratkę koronkowy cień.

– Nie mów mi, że nie umiesz tańczyć.

– Umiem, jasne, miałem pełno czasu na tańce, gdy tylko nie umierałem z głodu i nie siedziałem w kiciu. – Odrzuca ręcznik. – Znam mnóstwo tańców, mój ulubiony to „ukradnij figę ze straganu na perłowej i nie daj się złapać, bo urżną ci rękę”.

– Księżniczka będzie tak oczarowana, że sama ci się oświadczy.

Na jego ustach rysuje się szelmowski uśmieszek. Podbiega do mnie, łapie mnie za ręce i ciągnie na środek komnaty.

– Nauczysz mnie tańczyć.

– Nie. – Wyrywam się i odwracam plecami.

– Myślałem, że w Fahradan każdy musi tańczyć.

175

– Wypowiedz życzenie, a zrobię z ciebie takiego tancerza, że drzewa i góry będą cię prosić do tańca.

– Zahra, czy ty jesteś na mnie zła? – Okrąża mnie i patrzy mi w oczy. – Czy to przez to, że wtedy ograłem cię w kości? – Otwiera szeroko oczy, myśląc, że zrozumiał, a potem opada przede mną na jedno kolano. – Przyjmij moje najszczersze przeprosiny, wielki i potężny dżinnie z lampy.

– Wcale mnie nie ograłeś, to ja pozwoliłam się ograć.

– Zahro. – Przysuwa się bliżej i ponownie, delikatniej, ujmuje mnie za ręce. – Naprawdę potrzebuję twojej pomocy.

Wyrywam się, również delikatniej, i wzdycham miękko, wyrzucając ręce w powietrze.

– Dobrze już! Tylko przestań mi się tu płaszczyć! Masz być księciem, głupku. Zaraz ubrudzisz nowy płaszczyk.

Promienieje zachwytem i zanim zdążę zrobić unik, łapie mnie w talii i unosi w powietrze, a potem wiruje, śmiejąc się jak wariat.

– Postaw mnie na ziemi! – Zmieniam się, a jego ręce zaciskają się na obłoku dymu. Materializuję się na dziedzińcu za jego plecami, ubrana w szkarłatno-złotą fahradańską suknię pasującą do płaszcza Aladyna i z turkusowym zestawem grzebieni we włosach, z których opuszcza się na czoło rubin w kształcie łzy. Staję boso na kaflach.

Aladyn ostatni półobrót wykonuje sam, a kiedy staje ze mną twarzą w twarz, nieruchomieje. Z jego ust wydobywa się zdumione tchnienie. Mierzy mnie wzrokiem od stóp do głów, zapominając domknąć usta.

– No chodź – mówię, popędzając go dłonią.

Przyskakuje do mnie i staje stopę ode mnie. Zwieszające się z łuków lampy w kratkowanych kloszach kojarzące się z uwięzionymi gwiazdami pokrywają białe ściany i posadzkę 176

delikatnym światłocieniem. Panuje cisza, jeśli nie liczyć klikania lelków w drzewach za nami i szmeru ściennej fontanny.

– Fahradański taniec – rozpoczynam wykład – to taniec sprzeczności. To gra namiętności i powściągliwości, czystości i pożądania. Odpychania i przyciągania. – Unoszę nagie, nieozdobione biżuterią ramiona. – Fahradański taniec rodzi się w nadgarstkach. Są jak punkty zaczepienia dla całego ciała. – Aby mu zademonstrować, zaczynam kręcić dłońmi, przenosząc ciężar ciała ze stopy na stopę i kołysząc biodrami do wyobrażonej muzyki. Moja suknia szeleści w zetknięciu z kaflami, stopy oddzielają się od nich tylko na wysokości pięt. – To jeden z niewielu tańców dzielonych przez mężczyznę i kobietę.

Podejdź.

Podchodzi, przełykając ślinę. Nadgarstki unosi na wysokość ramion. Nie przerywając tańca, zbliżam się do niego i przykładam swój lewy nadgarstek do jego prawego.

– Stykamy się tylko nadgarstkami – szepczę mu do ucha.

Przez cienką skórę między dłonią a przedramieniem czuję łomot jego pulsu, ciepły, silny i żywy. Jego energia uderza mi do głowy. – Kiedy będziesz tańczył z księżniczką, będziesz musiał się jej opierać, a jednocześnie dawać się uwodzić. Ty jesteś kamieniem, ona wodą. Ty ziemią, ona niebem. – Zwiewnym piruetem zamieniam nadgarstki miejscami. – Widzisz? Odpychanie i przyciąganie. Pożądanie i powściągliwość.

Kiwa głową, przesuwa językiem po wargach, patrzy mi w oczy.

– A teraz – podejmuję po chwili – kiedy ja zrobię krok naprzód, ty zrobisz krok do tyłu. Kiedy ja zwrócę się w lewo, ty zwrócisz się w prawo. Jesteśmy swoim lustrzanym odbiciem, widzisz? Ale nasze nadgarstki zawsze odnajdują się nawzajem.

Wyobraź sobie, że jesteśmy związani niewidzialną szarfą, która 177

zawsze każe nam wrócić do punktu wyjścia. Taniec jest kołem, tak jak czas.

Zespala się ze mną w pląsie, powtarzając wszystkie moje ruchy. Krążymy wokół siebie, obracając się i wirując, i zawsze wracając do pierwotnego układu, ale zetknięci przeciwnymi nadgarstkami, żyła przy żyle. Jego puls synchronizuje się z moim.

– Kobieta prowadzi – instruuję go – a mężczyźnie wcale to nie w smak. Kobieta zaprasza mężczyznę, a on musi za nią podążyć. Twoja część tańca jest prosta, pozwól się prowadzić Kaspidzie. Naśladuj jej ruchy, a zespolisz się z jej ciałem i będziecie czytać uderzenia waszych serc przez nadgarstki, wasze pulsy zespolą się w jeden rytm.

– Chyba pojmuję – mówi ochryple.

– To pokaż.

Odskakuję od niego piruetem, a potem doskakuję, stając na palcach i nie przestając kołysać biodrami. Początkowo reaguje niezgrabnie, ale raptem cała nieporadność opuszcza go i Aladyn płynnie zaczyna wykonywać lustrzane odbicia moich ruchów. Tańczymy tak – zetknięci nadgarstkami, obracając się i rewanżując krokiem za każdy krok – przez kilka minut. Nie przestaje patrzeć mi w oczy, nasze spojrzenia bezbłędnie krzyżują się po każdym zwodzie i obrocie, każde z nas przewiduje posunięcia partnera.

Czuję jego tętno tak mocno, że odbija się echem w moim ciele, zupełnie jakby to moje serce tak biło. Moja skóra rozgrzewa się, oddech więźnie mi w gardle. Zdaję sobie sprawę, że tańczę na skraju zguby, a jednak nie mogę przestać. Upajam się nim, wdycham jego siłę życiową jak narkotyczne opary symmonu, nie umiem się od niego oderwać. Od wieków nie czułam się tak pełna życia, od czasów, Habibo, gdy ty sama uczyłaś mnie fahradańskiego tańca. Do nas należał ten roześmiany 178

i beztroski pląs, taniec przyjaciółek i sióstr, taniec życia, młodości i nadziei.

Ale ten taniec jest inny.

To nie ja go uwodzę, lecz on mnie, zaburzając podział ról narzucony przedwieczną tradycją, odwracając go do góry nogami. A ja opieram się, ponieważ muszę, bo jeśli tego nie zrobię i oddam się tym ludzkim pragnieniom, które rozpalają mnie do czerwoności, to cenę za to zapłaci Aladyn.

– Dość. – Opuszczam ręce, a on machinalnie robi to samo, wciąż skupiony na naśladowaniu moich ruchów. Ale nie oddycha normalnie, jego pierś unosi się i opada z mozołem jak kowalski miech. Obdarza mnie przedziwnym, zaintrygowanym spojrzeniem. Robi krok w moją stronę, a ja, choć próbuję, nie umiem oderwać od niego wzroku.

Aladyn niepewnie unosi rękę i dotyka mojego policzka, a ja stoję jak wryta, unieruchomiona zarówno trwogą, jak i tęsknotą, zadzierając głowę, zagubiona w jego oczach i oblana gorejącym rumieńcem, gdy jego palce zsuwają się po mojej twarzy. Zamykam oczy, poddając się dotykowi i przywierając policzkiem do jego dłoń, a żołądek podchodzi mi do gardła.

Pragnę i marzę.

Czuję, że on też się przysuwa, że zbliża twarz do mojej.

– Nie – wyrywa mi się z ust. – Nie mogę.

– Zahro…

Odsuwam się, spuszczam wzrok.

– Ty jesteś dla niej.

Z tymi słowami odwracam się i znikam w pałacu.

Rozdział 15

W czasie Fahradanu na jedną noc padają mury dzielące od siebie poszczególne klasy, posługaczka może zatańczyć z księciem, piekarz piec chleb z samym królem. Gdy więc Aladyn wkracza do wielkiej sali tronowej króla Maleka, znajduje mnie u swego boku, równą sobie na tę jedną noc.

Wciąż mam na sobie szkarłatno-złotą suknię i wciąż czuję płonący dotyk Aladyna na swoim policzku, ciężar jego ciała chylącego się w moją stronę. Moja skóra wciąż płonie, nigdy jeszcze z takim trudem nie walczyłam o zachowanie obecnej formy. Nie mogę zdusić magicznie łaskotania w brzuchu ani przepędzić sprzed oczu widoku twarzy Aladyna.

Powinęła mi się noga, wmawiam sobie. To był tylko nieszczęśliwy wypadek, który więcej się nie powtórzy. A jednak czuję każdy cal odstępu między nami, gdy idziemy środkową nawą komnaty, i nie mogę powstrzymać natarczywego pytania w mojej głowie: czy Aladyn poczuł to samo co ja. Nie śmiem na niego spojrzeć, by się przekonać, bo lękam się, że w jego oczach dostrzegę prawdę – że to nie był żaden wypadek. Że wspólnie i świadomie dopuściliśmy do głosu coś, co 180

od pewnego czasu narasta między nami. A co gorsza, że będę znowu do tego dążyć.

Nie po to tu jestem, upominam się. Muszę się skupić, muszę znaleźć Zhiana i muszę to zrobić jak najszybciej. Mam jeszcze tylko dwa dni. Później szansa na wolność przepadnie na zawsze, a na Parthenię spadnie straszny gniew Nardukhi. Nie chodzi już tylko o mnie – na szali znajduje się życie wszystkich tańczących wokół mnie ludzi, którzy nie mają pojęcia o wiszącym nad nimi niebezpieczeństwie. Na szali jest również życie Aladyna. To, co poczułam parę minut temu w komnacie… nie może się już powtórzyć. Stawka jest zbyt wielka.

Nasze wejście nie należy do widowiskowych – natychmiast mieszamy się z tłumem, co nie jest trudne, bo wszyscy mają na sobie czerwień i złoto. A jednak Aladyn szybko zaczyna przyciągać spojrzenia. Niektóre pełne uznania, inne zabarwione nieumiejętnie skrywaną zazdrością, inne skrzące pożądaniem, a jeszcze inne wyrażające otwartą wrogość. Tymi ostatnimi obdarzają Aladyna towarzysze wpatrzonych w mojego pana kobiet. Trudno im się dziwić – Aladyn wygląda jak milion talarów i porusza się z prawdziwie książęcą gracją. Gdzie on się tego nauczył? Skąd ta wyniosła postawa, zadarty podbródek i wypięta pierś? A te spojrzenia, które posyła każdej mijanej osobie, uśmiechając się znacząco, jakby byli starymi przyjaciółmi? Roztacza czar o wiele potężniejszy od mojej magii. Posiada jakąś wewnętrzną siłę, którą zawdzięcza wyłącznie sobie.

Gdy na niego patrzę, ściska mnie w sercu.

– Wszyscy się na mnie gapią – szepcze do mnie. – Zahra, czy ja coś ubrałem tył na przód? – Poprawia płaszcz.

– Przestań – syczę, klepiąc go w rękę. – Wyglądasz… cholernie książęco.

Uśmiecha się szeroko, a radość w jego oczach jest tak wielka, że nie umiem jej udźwignąć. Uciekam spojrzeniem, szukając 181

w komnacie znajomych twarzy. Choć wedle obyczaju służący mogą dzisiejszej nocy swobodnie mieszać się ze swoimi panami, nietrudno dostrzec, że większość zebranych to szlachta.

Służba musi obchodzić swój własny mały Fahradan w innej części pałacu. Choć nie wszyscy – kilkoro pechowców błąka się w tłumie, roznosząc na tacach wino i jedzenie.

Oczekujący króla pusty tron przewiązano jedwabną liną.

Przy jednej ze ścian wzniesiono tymczasowy podest, na którym zespół muzyków wygrywa skoczną melodię. Na parkiecie tańczy kilka par, stykając się nadgarstkami. Ustawione na trójnogach mosiężniki dwukrotnie większe od dorosłego mężczyzny rzucają światło wypełniające jasnością nawet kolosalne kopuły nad naszymi głowami. Nigdzie nie widać gołębi, które fruwały tutaj tego dnia, gdy przedstawiono nas królowi, i zastanawiam się, któremu biednemu głupcowi kazano się ich stąd pozbyć. Tu i ówdzie tłum rozstępuje się, by zrobić przejście dla ogniomistrzów, woltyżerów, akrobatów, zaklinaczy węży i połykaczy mieczy.

– Nigdzie jej nie widzę – mówi Aladyn. – Ma zamiar w ogóle się pojawić? A co jeśli…

– Cicho. Patrz.

Po drugiej stronie komnaty, u szczytu wysokich podwójnych schodów rzeźbionych w skrzydlatych mężczyzn i konie, wznoszą się wysokie drzwi z tekowego drzewa. Gdy czterech służących otwiera je z wysiłkiem, wyłaniają się zza nich Kaspida i jej przyboczne, które następnie z wdziękiem spływają po stopniach do komnaty. Księżniczka włożyła suknię z bladego złota obszytą karmazynem. Misternie ułożone włosy przytrzymuje siateczka z cieniutkich złotych łańcuszków kapiących diamentami. Włosy Kaspidy są nocnym niebem upstrzonym gwiazdami, lecz żadna z nich nie iskrzy jaśniejszym blaskiem niż oczy, gdy omiata wzrokiem pomieszczenie. Na wierzchu 182

każdej dłoni wiją się i kłębią jak dym delikatne czerwone wzory z henny.

Dworzanie wzdychają z podziwem i przerywają rozmowy, by skłonić się księżniczce. Strażniczki otaczają ją luźnym kordonem, poruszając się z taką samą gracją, lecz zachowując czujność. Za nimi w drzwiach pojawia się Darian w dopasowanym czerwonym płaszczu i złotym turbanie. Wykonuje zamaszysty gest dłonią i dopiero potem schodzi ze schodów z zadartą głową i łaskawym uśmiechem na ustach.

Trącam oszołomionego Aladyna, który gapi się na księżniczkę jak zaczarowany.

– Szybko, poproś ją do tańca, zanim ktoś cię ubiegnie!

Kiwa głową niby przez sen i rusza naprzód. Wzdycham krótko, powtarzając sobie, że muszę go puścić samego. Jest teraz zdany na siebie, a ja mogę tylko żywić nadzieję, że się nie ośmieszy. Jeśli tylko uda mi się dotrzeć do drzwi, będę mogła wrócić do poszukiwań Zhiana. Sekundy wloką się niemiłosiernie, aż skręca mnie z nerwów.

Obracam się i prawie wpadam na szczupłego szlachcica z cienkim wąsem i niezbyt świeżym oddechem.

– Czy zatańczysz ze mną, panienko? – pyta, po czym pochyla się nade mną i szepcze: – Nie wolno ci odmówić. Nie dzisiejszej nocy.

Tkwię w pułapce pomiędzy nim a jednym z wysokich filarów. Nie umiem powstrzymać grymasu obrzydzenia, gdy atakuje mnie morowe powietrze jego oddechu. Szlachcic, albo nie zauważając, albo tylko udając, że nie zauważa, łapie mnie za nadgarstek i ciągnie na parkiet, gdy nagle na jego ramię spada dłoń i zrywa ze mnie jego natarczywe łapsko.

– Ta pani przyrzekła mi już następny taniec – rozlega się władczy głos. Podążam wzrokiem do jego źródła i zastygam w bezruchu, gdy moim wybawicielem okazuje się książę Darian.

183

Jego uśmiech jest osobliwie wąski, nieszczery i zupełnie pozbawiony wesołości. Książę robi dworny, lecz wyprany z szacunku ukłon i rozbiera mnie wzrokiem.

– Chyba nie zostaliśmy sobie przedstawieni – mówi. – Jestem książę Darian.

Chudy szlachcic bąka coś w ramach przeprosin i znika w tłumie. Już mam zamiar umknąć, lecz Darian zręcznie zastępuje mi drogę, przykłada swoje nadgarstki do moich i gładko przechodzi do tańca. Tłum cofa się, zapewniając nam dość miejsca do obrotu. Szlag by to trafił, myślę wściekła. Bogowie dzisiaj się na mnie uwzięli.

– Wasza Wysokość, jestem…

– Wiem, kim jesteś – przerywa mi Darian. – Jesteś Zahra, dziewczyna Rahzada. – Robi gwałtowny obrót, a ja jego lustrzane odbicie łypie na niego kątem oka.

– Znakomicie tańczysz, ksiażę – mówię, wirując i stykając się z nim nadgarstkami.

– To przyjemność tańczyć z tak urodziwą partnerką.

Wtedy wyławiam z tłumu Aladyna. Ledwie kilka kroków ode mnie przystępuje do tańca z Kaspidą. Ględzi coś do niej, błyskając zbyt szerokim uśmiechem, zaś ona wydaje się bardziej zainteresowana Darianem i mną. Gdy nasze spojrzenia się przecinają, dostrzegam w jej źrenicach palącą ciekawość, lecz zaraz znikamy sobie z oczu, niesione tańcem.

– W co gra ten twój pan, co? – pyta Darian nieco ciszej.

Raz jeszcze okrążamy się na parkiecie, skóra przy skórze.

Puls księcia nie pozostawia wątpliwości: jest wściekły. Zauważył, że Aladyn tańczy z jego narzeczoną, i ten widok doprowadza go do wrzenia, choć mina, jaką zrobił do złej gry, jest nieprzenikniona.

– Nie mam pojęcia, co masz na myśli, panie. Jestem tylko służącą.

184

– Kłamstwo. Jesteś kimś więcej. Kaspida zaprosiła cię do swoich komnat, nie spuszczasz wzroku, gdy patrzysz mi w oczy… Szczerze mówiąc, nie dbam o to, kim jesteś, ale chcę wiedzieć jedno: czy twój pan naprawdę uważa, że może pokrzyżować mi szyki?

Tłumię jęk niezadowolenia. Nigdy nie umiałam przekonująco udawać służki. Powiedziałaś mi kiedyś, Habibo, że jestem na to zbyt zadufana w sobie. Wychodzi na to, że miałaś rację.

– Jakież zagrożenie może dla ciebie stanowić książę Rahzad, panie?

– Nie stanowi zagrożenia. Ale mnie drażni.

– Tak, zdradza w tym względzie samorodny talent. – Muzyka wymusza na nas zwiększenie tempa i wkrótce wirujemy tak szybko, że widok sali się rozmazuje.

Darian milczy przez chwilę, skupiony na krokach, ale gdy muzyka zwalnia, podejmuje: – Jesteśmy z Kaspidą narzeczonymi od urodzenia. Kocha mnie.

– Jakże by miała nie kochać? – Rytm rzuca mnie w jego stronę, moja suknia ociera się o jego nogi, a potem zamieniamy się nadgarstkami. – Jesteś, panie, potężny i przystojny. Jesteś spełnieniem marzeń każdej księżniczki.

Jego dłoń krąży nad moją talią i udem niczym wygłodniały sęp.

– A służącej? – szepcze.

Odskakuję od niego z uśmiechem, trzymając ręce przed sobą i pozwalając sukience na pełen obrót. Wtedy, zanim udaje mu się mnie złapać, znikam w tłumie i zostawiam go samego na parkiecie.

Kaspida i Aladyn wciąż tańczą, ale kroczą wokół siebie sztywno i nazbyt formalnie, by taniec cieszył oko. Aladyn robi, co może, by rozśmieszyć księżniczkę, ale jego wysiłki spełzają 185

na niczym. Gdy orientuje się, że im się przyglądam, unosi błagalnie brwi, ale ja wzruszam ramionami i uśmiecham się uroczo. Wypowiedz życzenie, złodzieju, a sprawię, że będzie błagać o twoją miłość.

Diamenty w jej włosach zasypują jego twarz punkcikami światła. Wygląda, jakby ktoś rzucił na niego urok. Tworzą piękną parę, niczym kochankowie z baśni złączeni przeznaczeniem. Wzdycham i już mam zrobić krok naprzód, gdy zatrzymuje mnie głos: – Wyglądasz, jakbyś połknęła cytrynę.

Stoi przy mnie Nessa. Ma na sobie dwuczęściową karmazynową suknię odsłaniającą umięśniony brzuch i maleńki złoty kolczyk w pępku. Jej dredy zapleciono w gruby warkocz, a ten zwinięto w kok na czubku kształtnej głowy. Jego srebrne końcówki odstają promieniście na wszystkie strony, więc na pierwszy rzut oka wydaje mi się, że Nessa nosi koronę. Jej widok stawia mnie w gotowości, choć nie widzę, by miała przy sobie flet. Pod pachą dźwiga jakąś księgę.

Zauważa, że patrzę na oprawiony w skórę tom, po czym uśmiecha się i klepie księgę po grzbiecie.

– Bale zawsze mi się dłużą. Więc przyszłam z osobą towarzyszącą. – Otwiera ją i kartkuje. – To historia najwspanialszych monarchiń morskich krain wschodu, sięgająca wstecz do samej pasterskiej królowej Gheddy, która złożyła w ofierze samą siebie, by ocalić swoje miasto przed zatopieniem.

Przechodzi mnie zimny dreszcz. Odwracam się i zapominam na moment o poszukiwaniach Zhiana.

– To zamierzchłe dzieje – mówię wolno. – Znane niewielu badaczom.

– Znam mnóstwo starych opowieści, o których nikt nie pamięta – odpowiada, pieszcząc palcem grzbiet księgi. – A partheńska biblioteka nie ma sobie równych. Człowiek mógłby 186

strawić w niej całe życie i nie zdołałby nawet policzyć wszystkich zwojów i ksiąg, którymi jest wypełniona.

– Z pewnością. Czy wolno mi spytać, jak tytoska księżniczka znalazła się na amuleńskim dworze?

– Chyba wolno, w końcu mamy Fahradan. – Wodzi wzrokiem po ciżbie i zawiesza go na moment na Kaspidzie i Aladynie. – Kiedy umiera tytoski król, dziedzic często oczyszcza królewską siedzibę z innych członków rodziny, aby chronić swoją władzę. I nie bez powodu. Niewielu władców Tytos umiera śmiercią naturalną. – Znowu zwraca się do mnie i ciągnie obojętnym tonem. – Kiedy umarł mój dziadek, tron objął mój najstarszy wuj. Aby nie pozwolić, by siepacze nowego króla udusili nas wszystkich we śnie, nasza matka zabrała mnie i Viga tutaj. Byliśmy wtedy dziećmi.

– I to wasza matka nauczyła was sztuki zaklinania dżinnów?

Zachowuje niezmącony spokój i tylko drobny ruch nozdrzy zdradza jej zaskoczenie.

– Słucham?

– Wybacz. Zauważyłam, że masz przy sobie flet pokryty eskarrskimi symbolami. Nie jest to instrument, na którym wygrywa się skoczne melodie do tańca.

Wpatruje się we mnie dłuższą chwilę, mięśnie jej żuchwy napinają się i drgają.

– Mój brat i ja nie jesteśmy darmozjadami – odpowiada krótko, po czym wskazuje głową Aladyna i Kaspidę i gładko zmienia temat. – Dwór już huczy od plotek na temat twojego księcia i mojej księżniczki.

Przebiegam wzrokiem po gościach przyglądających się tańczącej parze. Kryją rozgadane usta za kielichami z winem, a na wielu twarzach próżno szukać życzliwości.

– Na twoim miejscu ostrzegłabym twojego pana, by miał się na baczności – ciągnie Nessa. – Darian już pewnie knuje 187

morderstwo w jakimś ciemnym kącie. – Odwraca wzrok i patrzy na mnie, zachowując neutralny wyraz twarzy. Wzdycham, wiedząc, że nie zdradzi się z niczym, co mogłoby się okazać pomocne w poszukiwaniach Zhiana. Tłum napiera na mnie, aż trudno mi oddychać. Muszę się stąd wydostać, muszę dalej szukać. Zmarnowałam już zbyt wiele czasu.

Lecz zanim udaje mi się zrobić choć krok, gromkie fanfary i tubalny głos obwoływacza zapowiadają pojawienie się króla.

Zgromadzeni cichną i patrzą w stronę schodów, pochyliwszy głowy, a ja klnę w duchu. Wymknięcie się teraz ściągnie tylko na mnie niepotrzebną uwagę.

Wrota na szczycie schodów się otwierają i na czele niewielkiej procesji wkracza do komnaty król Malek z Suliferem przy boku. Stawia nogę za nogą, jest przygarbiony i trupio blady, a wykwintna szata wisi na nim jak na strachu na wróble, nadając mu komiczny wygląd. Malek potyka się na schodach i przyjmuje pomocne ramię od swojego brata. Wsparty na Suliferze, jakoś pokonuje schody i przystaje, by złapać tchu. Wodzi po tłumie obojętnym wzrokiem. Łzawią mu oczy.

Ktoś parska, ktoś inny chichocze, ale król nie słyszy. Odnajduję wzrokiem wciśniętego w kąt młodego magnata, znajomka Dariana, który otwarcie przedrzeźnia króla: człapie pokracznie w kółko, przykładając do ust niewidzialną fajkę z symmonem, i uśmiecha się kretyńsko. Twarz Dariana jest kamienną maską, ale ja nie urodziłam się wczoraj i doskonale odczytuję skrywane za nią emocje. Jest zniesmaczony i odczuwa satysfakcję na widok wyniszczonego nałogiem władcy.

Twarz Kaspidy jest nieruchoma jak księżyc. Nie zaszczyca Aladyna ani słowem, po prostu opuszcza go i przepycha się przez tłum, by stanąć u boku ojca. Dwornym gestem odpędza Sulifera i zastępuje jego ramię swoim. Pod jej dotykiem król jakby budzi się z letargu, uśmiecha się i klepie ją po dłoni.

188

Księżniczka prowadzi go do tronu, pomaga usiąść i rozmieszcza poduszki za jego plecami w najwygodniejszej konfiguracji.

Zgromadzeni powoli tracą zainteresowanie władcą. Wznawiają przerwane dyskusje i wracają do tańca.

– Od dawna jest taki? – zwracam się do Nessy.

Wypuszcza powietrze, skupiając wzrok na Kaspidzie i królu.

W jej oczach pojawia się smutek.

– Od dziesięciu lat, czyli od śmierci królowej. Był kiedyś mądrym i silnym mężem, do szaleństwa zakochanym w córce.

– Jak zmarła królowa?

Nessa chmurzy się.

– Atak dżinnów, dawno temu. Bestie napadły na nią, gdy jechała w otoczeniu Strażniczek z poselstwem dyplomatycznym do Urszy. Królowa, wszystkie nasze matki… Pewnego dnia po prostu wyjechały i nie wróciły.

No tak… Nie dziwota, że księżniczka pała taką nienawiścią do dżinnów. Moje myśli same z siebie podążają drogami, których bardzo chciałam uniknąć: co się stanie z Aladynem, gdy już odzyskam wolność? Jak zareaguje Kaspida, gdy dowie się, że dostał się do pałacu dzięki magii dżinna?

Nagle u boku siostry wyrasta jak spod ziemi Vigo z dzikim uśmiechem na twarzy. Dredy ma zaplecione w masywny warkocz, srebrne klamry dzwonią jak dzwoneczki.

– Chodź, Ness! Pokażemy im, jak się tańczy w Tytos!

– Dobra, brzydalu, ale nie płacz, gdy już zostawię cię w tyle. – Nessa uśmiecha się niespodziewanie i wręcza mi swoją księgę. – Popilnujesz, Zahro?

Wybiegają na środek komnaty i zaczynają tańczyć. Osobliwy cudzoziemski pląs stanowi mieszankę podskoków, okrzyków i szalonych piruetów. Wydaje się potwornie wyczerpujący.

Gościom najwidoczniej się podoba, bo wiwatują i klaszczą do rytmu. Ja też podziwiam szaleńczy tan bliźniaków i uśmiecham 189

się półgębkiem, przypominając sobie całe pola tańczących Tytosczyków z czasów, gdy należałam do jednego z ich władców.

Po chwili rzucam okiem na księgę Nessy i otwieram na pierwszej stronie. Znajduje się na niej rycina przedstawiająca pasterską królową Gheddy, spoglądającą na swoje miasto, któremu zagrażają wypiętrzone pod samo niebo fale.

Zamykam ją z drżeniem.

Raptem czuję, że jakaś dłoń obejmuje mnie w talii, a głos szepcze do ucha: – To może teraz, maleńka?

To Cuchnący Oddech, nawalony jak stodoła. Wachlarz odrażających zapachów z jego ust wzbogacił się o wyraźną alkoholową nutę. Wypycha mnie na parkiet i łapie za nadgarstek. Gdy próbuje zmusić mnie do półobrotu, syczę mu prosto w twarz: – Masz dokładnie trzy sekundy, żeby przemyśleć swój błąd, potem połamię ci…

Mężczyzna wybałusza oczy, a na jego usta wypełza nieładny grymas, gdy ktoś wykręca mu rękę. Tym kimś okazuje się Aladyn.

– Zostaw ją, draniu – mówi tak, by tylko on słyszał – a może wyjdziesz stąd z ręką wciąż połączoną z ciałem.

Cuchnący Oddech wydaje z siebie śmiercionośne tchnienie, po czym puszcza mnie i zmyka z podkulonym ogonem.

– Dlaczego to zawsze przytrafia się mnie? – skamle pod nosem.

Zadowolony z siebie Aladyn kłania się przede mną.

– Poświęcisz mi ten taniec, pani? Czy może tańczysz tylko z łamagami pokroju Dariana?

Wywracając oczami, wsuwam księgę Nessy do kieszeni i unoszę nadgarstki. On przystawia swoje i porywa mnie w sam środek roztańczonego korowodu.

190

– Poradziłabym sobie sama.

– Dama nie powinna brudzić sobie rąk w noc taką jak ta.

– Patrzcie państwo, prawdziwy książę z bajki. To jak, zwaliłeś ją z nóg czy nie?

Samozadowolenie spływa z jego twarzy. Wygląda teraz jak nieszczęście.

– Prawie się do mnie nie odzywa.

– Muszę przyznać, że jestem zdumiona. – Uśmiecham się, odwracając się od niego i łącząc się z nim nadgarstkami nad głową. – Próbowałeś poezji?

– Nie pomagasz.

Obracam się i szepczę mu do ucha: – Wypowiedz życzenie, a jej serce będzie twoje.

Uśmiecha się ponuro.

– Taka miłość to nie miłość.

– A co ty wiesz o miłości?

– Wiem, że to musi być wybór.

– Och, mój naiwny złodzieju. – Przerywam na moment, by spojrzeć mu w oczy. – Miłość rzadko ma coś wspólnego z wyborem.

Muzyka zwalnia i większość tancerzy rozpływa się w tłumie, dołącza do rozmawiających i sięga po napoje ustawione na tacach trzymanych przez służących. Ja również zamierzam zejść z parkietu, czując, że oszaleję, jeśli zaraz nie zacznę szukać Zhiana, ale wtedy dobiega mnie głos Aladyna: – Jeszcze troszkę, chyba już zaczynam łapać…

Spojrzenie ma tak ciepłe, że nie umiem odmówić. Tańczymy dalej, ale oczy mam utkwione w parkiecie i gorączkowo próbuję rozplątać supły, które zawiązują mi się na żołądku.

Jesteśmy jedną z trzech par, które zostały na parkiecie. Poza nami tańczą Nessa z Vigiem oraz Kaspida z Darianem. Książę i księżniczka poruszają się z formalną sztywnością, ich kroki 191

są wyuczone i beznamiętne. Dariana wydaje się frustrować dystans, z jakim traktuje go Kaspida.

– Wcale go nie kocha – oświadczam Aladynowi. – Jeśli właściwie dobierzesz słowa, możesz ją do siebie przekonać.

– Jeżeli masz jakiś pomysł, zamieniam się w słuch – odpowiada żałośnie.

Obserwuję biedaka spod półprzymkniętych powiek.

– Ależ, książę Rahzadzie, czy ty się zakochałeś?

Mruga, jakby nie zrozumiał, ale zaraz wzrok mu się przejaśnia. Odskakuję zwiewnym piruetem, a potem przypadam z powrotem do niego, jego miedziane oczy ani drgną.

– Nie jestem tutaj, by się zakochiwać, nie? – mówi. – Tylko by pomścić rodziców.

– A czy jedno z drugim nie może iść w parze?

Odrywa się ode mnie i cofa, nie przestając się we mnie wpatrywać.

– Nie – pada cicha odpowiedź. – Nie sądzę.

Stoję jak wryta, nie posiadając się ze zdumienia. A on odwraca się i znika w tłumie.

Rozdział 16

Wykończeni tańcem goście przechodzą z komnaty na wielki dziedziniec, gdzie bawią się pod rozgwieżdżonym niebem w świetle kołyszących się na wietrze kolorowych latarni, które płoną jasno jak wielkie świece. Daję się ponieść tłumowi, część uwagi poświęcając temu, co dzieje się wokół mnie, i jednocześnie skupiając się na swoim szóstym zmyśle. Sięgam jak najdalej we wszystkich kierunkach, przeczesując otoczenie w poszukiwaniu Zhiana. Ośmielam się nawet wysłać siłą woli mentalny szept: „Jesteście tu, bracia i siostry? Jesteście tu?”.

Nie doczekuję się odpowiedzi.

Aladyn spaceruje z Kaspidą pośród grupki młodych arystokratów. Wszyscy jak jeden mąż zatopieni są w rozmowach, roześmiani i rozflirtowani. Księżniczka i mój pan rozmawiają oszczędnie, nie patrzą na siebie. Aladyn rozgląda się wokoło, znajduje mnie wzrokiem i patrzy. Stoję w przejaśnieniu pomiędzy grupkami gości. Krzyżuję z nim spojrzenia i kiwam głową w kierunku księżniczki. Jeszcze przez chwilę nie odwraca wzroku, a potem zwraca się do Kaspidy i mówi coś, co ona nagradza uprzejmym uśmiechem.

193

Znajduję cichy kąt pośród wysokich żywopłotów i siadam na piedestale stojącego tam marmurowego posągu. Przedstawia gryfa z twarzą, która może się kojarzyć z obliczem Maleka, ale bije od niej siła i wyrazistość, jakich nie dopatrzyłam się u króla. Może tak właśnie wyglądał, zanim rzucił się w szpony narkotyku.

Odchylam głowę i staję twarzą w twarz z księżycem. Jesteśmy jak zapiekli wrogowie mierzący się wzrokiem na polu bitwy. To ten sam księżyc, który powitał mnie na powierzchni tej nocy, gdy Aladyn wyciągnął mnie z grobowca pośród piasków. Teraz jest ledwie półkolistą kreską na niebie, przelotnym mgnieniem w bezbrzeżnej czerni, a za dwa dni zniknie zupełnie.

Po raz pierwszy zbieram się na odwagę, by rozważyć możliwość porażki. Dotąd nie ośmieliłam się tego robić. Szazara ostrzegła mnie, że jeśli nie uwolnię Zhiana w ciągu miesiąca, Nardukha ześle deszcz śmierci na mnie i na całą Parthenię.

Nietrudno sobie wyobrazić, co to znaczy.

Wciąż mam w kieszeni księgę Nessy. Wyjmuję ją i otwieram na pierwszej stronie, gdzie widnieje wizerunek pogrążonej w smutku kobiety patrzącej na ginące pod falami miasto.

Widziałam już, jak Nardukha niszczy miasta za pomocą ognia, wody i trzęsień ziemi. Nerubę zniszczył piaskiem i wiatrem. Gheddę, miasto na rycinie, zrównał z ziemią, wywołując erupcję wulkanu, na którym ją zbudowano. Kto wie, może i Parthenię doprowadziłby do ruiny, gdyby nie obawiał się o życie Zhiana. To niespotykane, by szajtan tak długi czas trzymał na wodzy swoją niszczycielską naturę. Jeśli zawiodę, prawdopodobnie zatopi w morzu Parthenię wraz z wszystkimi mieszkańcami, a potem wyśle maaridów, by odnaleźli w ruinach butelkę Zhiana.

A Aladyn umrze.

194

Ta myśl trafia w najczulsze miejsce. Podnoszę wzrok i patrzę, jak mój pan śmieje się w gronie młodych lordów, których twarze zwrócone są w jego stronę jak kwiaty ku słońcu. Dobrze znam to przyciąganie, ten tajemniczy czar, którym usidlił również mnie i który z tygodnia na tydzień przybiera na sile.

Wracam myślami do chwili, gdy leżeliśmy na trawie w ogrodzie i moja dłoń przypadkiem musnęła jego. Przebiega mnie przyjemny dreszcz.

Zatrzaskuję książkę i odkładam na bok. Dość już czasu zmarnowałam, siedząc i czekając, aż Zhian sam mi się objawi.

Rozglądam się i widzę czającego się niedaleko księcia Dariana. Miesza resztkę wina w butelce i przypatruje się Kaspidzie i Aladynowi.

Plan sam układa się w mojej głowie. Wstaję i podchodzę do niego.

– Samotny w Fahradan? Smutne.

Aż podskakuje, nieco wina wylewa się z butelki. Próbuje doprowadzić do porządku mankiet koszuli.

– Jak ty się zwracasz do księcia? Gdyby któryś z moich sług był w połowie tak bezczelny jak ty, kazałbym go wychłostać i wypędzić z miasta na pastwę ghuli.

– Jesteś pijany.

Wzrusza ramionami, jakbym powiedziała, że niebo jest niebieskie.

– Myślałem nad tym, jak pokazać twojemu panu, gdzie jego miejsce na moim dworze.

– Twoim? Wybacz, panie. Nie miałam pojęcia, że mam do czynienia z królem. – Uważnie taksuję Dariana, podczas gdy on gromi mnie wzrokiem, a potem zapraszam go skinieniem na najbliższą ławkę. Siada nieco bliżej, niżbym chciała, i zionie winem.

– Po co on tu naprawdę przypłynął?

195

Zabieram mu butelkę i biorę porządny łyk.

– By pławić się w twojej chwale, książę.

Darian przeklina i łapie mnie za nadgarstek.

– Powiedz mi prawdę, dziewko, inaczej wypędzę z miasta was oboje.

Wyrywam rękę z uścisku i odpyskowuję: – Nie masz nad nami żadnej władzy. Jesteśmy gośćmi króla.

– Król jest idiotą i kaleką. Każdy wie, że prawdziwym władcą Parthenii jest mój ojciec.

Kusi mnie, żeby odpowiedzieć, ale gryzę się w język. Mam inny cel niż czcze pyskówki. Czekam chwilę, po czym uśmiecham się, zupełnie nieszczerze, i odpowiadam o wiele grzeczniej, niż zamierzałam: – Tak, wielki wezyr Sulifer, generał partheńskiej armii. Mówiono mi, że jest wielkim wojownikiem.

Darian aż puchnie z dumy.

– Bo jest. I wszyscy mówią, że jestem nieodrodnym synem swego ojca.

– Niewątpliwie. – Przysuwam się i opuszczając zalotnie rzęsy, przebiegam palcem po jego ręce. – Na pewno pogromiłeś wielu dżinnów.

– Więcej niż wielu – warczy, również się przysuwając, niebezpiecznie blisko. Wtedy odskakuję, unikając jego natarczywych ust.

– A ja ci nie wierzę.

– Co? – pyta, purpurowiejąc.

Odwracam się, wzruszam ramionami i przeczesuję włosy.

– Gadać każdy umie. Prawdziwy wojownik, zabójca dżinnów, potrafiłby to udowodnić. Wiesz, że plemieńcy w górach Urszy odcinają kciuki powalonym wrogom i noszą je u pasów jako trofea?

– To barbarzyństwo.

196

– I mogą mieć tyle żon, ile kciuków mają u pasa. Niektórzy mieli po dwadzieścia, niektórzy po trzydzieści. – Rzucam mu spojrzenie z ukosa. – A ty ilu dżinnów zabiłeś?

Darian bierze w palce jeden z moich pukli, a ja tłumię odruch, by uciec poza zasięg jego łap. Gdy dźwiga się na nogi, jego oczy płoną.

– Pokażę ci.

Z ekscytacji serce podchodzi mi do gardła, a jednak się waham.

– Daleko idziemy? – Kątem oka oceniam odległość od Aladyna. Nie mogę oddalić się zbyt daleko i wyparować na oczach Dariana.

Książę macha ręką.

– Nic cię tu nie ominie, wierz mi. Festiwal jest zajmujący jak wyścigi żółwi. Zresztą i tak idziemy tylko za róg.

Wymykamy się niepostrzeżenie z dziedzińca i wchodzimy do pałacu małymi, ukrytymi drzwiami. Darian nie puszcza mojej dłoni. Rękę ma spoconą, a uścisk za mocny, ale milczę, by go nie rozkojarzyć. Chcę zobaczyć, co ma mi do pokazania, i żywię nadzieję wbrew nadziei, że postawiłam na dobrego konia i nie tracę cennych godzin. Czas ucieka mi przez palce jak piasek.

– Tędy – mówi Darian, prowadząc mnie wąskimi i krętymi schodami. Zaczynam się obawiać, że „za rogiem” to niedopowiedzenie z jego strony, że Aladyn zaraz gdzieś sobie pójdzie i niechcący zmusi mnie do powrotu do lampy. Ale to najlepsza szansa na znalezienie Zhiana, jaka mi się nadarzyła, więc nie mogę jej zaprzepaścić. Liczę stopnie: sześćdziesiąt cztery, sześćdziesiąt pięć…

Echo niesie się przez piaskowcowe korytarze, ciemność otacza nas ze wszystkich stron i pochłania jak żarłoczna bestia, rozpraszając splendor i blichtr Fahradanu. Wkrótce jesteśmy 197

zupełnie sami, kluczymy pośród mrocznych tuneli i zakurzonych komnat podziemnego świata. Staram się sondować pustkę pałacowych trzewi szóstym zmysłem, ale coś odbiera mu ostrość, jakbym patrzyła przez brudną szybę. Ściany pokryte są paskami metalu, które rozpraszają moje myśli i ograniczają zasięg mojego ambadiańskiego wzroku. Mrugam wściekle, żywiąc nadzieję, że Darian nie zauważy mojego rozstrojenia.

Jedno piętro, drugie, potem trzecie – partheńscy architekci musieli wedrzeć się głęboko w ziemię, by postawić te fundamenty. Im niżej schodzimy, tym dalej jestem od lampy. Czuję, jak odległość rozciąga się niczym napięta lina. Nigdy wcześniej nie prowadziłam tu poszukiwań. Jesteśmy daleko od komnat Aladyna i dawno już przekroczyliśmy promień, który każdej nocy trzymał mnie na uwięzi. Drżę ze zdenerwowania. Nigdy nie byłam jeszcze tak blisko Zhiana i wolności. Każda moja myśl skupia się na tym, by nie zaprzepaścić tej szansy.

Sto jeden, sto dwa… Żołądek podchodzi mi do gardła. Kto wie, czy Aladyn nie zrobi zaraz dwóch kroków w złym kierunku, a moja smycz nie naciągnie się do granic możliwości. Zastanawiam się, czy Darian zauważa moje podenerwowanie. Wciąż trzyma mnie za rękę, dość mocno, bym nie zdołała się wyrwać.

Piaskowiec zniknął, a w jego miejscu na ścianach pojawiły się kamienne płyty pokryte niewyraźnymi glifami i symbolami. W mosiężnych kinkietach tkwią wypalone pochodnie, ale Darian znajduje jedną, którą udaje się zapalić za pomocą hubki i krzesiwa.

– Stara krypta – oznajmia, podnosząc pochodnię. Jego palce mocniej zaciskają się na mojej dłoni i nagle zaczynam rozumieć: książę się boi. Ciemności, głębokości lub zmarłych.

Krzywi się, jakby wyczuł, że go przejrzałam, i szarpie mnie za rękę. – Tutaj są pogrzebani królowie i królowe. Teraz chowamy 198

ich w grobowcach na północnych wzgórzach. Te ściany wyłożone są żelazem, dzięki czemu krypta nadaje się na więzienie.

Dla bardzo specjalnych więźniów.

Włosy na moim karku stają dęba. Więc to dziś. Tej nocy odnajdę Zhiana.

Rychło w czas.

Sto dwadzieścia sześć… Sto dwadzieścia siedem…

Wszystko we mnie krzyczy, bym obróciła się na pięcie i uciekała jak najdalej. Zastanawiam się, czy Aladyn zauważył już, że mnie nie ma, a potem ganię się za to, że w ogóle zawracam sobie nim głowę w takiej chwili. Muszę się całkowicie skoncentrować na swojej misji. Wiem, że już niebawem, może nawet jeszcze tej nocy, będę musiała opuścić go na zawsze. Gaszę tę myśl, zanim cała się od niej zajmę.

– O jakich więźniach mówisz? – pytam wysokim, pełnym przestrachu głosem. – Czy na pewno…

– Przy mnie jesteś bezpieczna – zapewnia mnie Darian. – Już prawie dotarliśmy.

Sto trzydzieści osiem… Sto trzydzieści dziewięć… Gdybym miała serce, waliłoby jak kowalski młot.

Darian zatrzymuje się przed żelaznymi drzwiami, potężną metalową płytą, której nie sposób otworzyć w pojedynkę.

Puszcza moją rękę i otwiera panel w ścianie, za którą znajduje się zmyślny układ kół zębatych. Wyjmuje dźwignię, przyłącza ją do jednej z zębatek, a potem podaje mi pochodnię, żeby móc złapać masywne ramię oburącz i naprzeć na nie ciałem.

Wysila się i klnie, a koła zębate drgają i zaczynają się obracać.

Coś odzywa się w ścianie, a po chwili wśród zgrzytu i trzasku ciężka żelazna płyta chowa się we wnęce. Gdy przejście robi się dostatecznie szerokie dla jednej osoby, Darian wsuwa w zębatki kawał żelaza, żeby drzwi nie zatrzasnęły się za nami, i obraca się do mnie z uśmiechem na twarzy.

199

– Przekonasz się teraz, jak potężni są amuleńscy wojownicy.

Czas najwyższy. Dostaję mdłości na myśl o tym, jak niebezpiecznie wielka odległość dzieli mnie od lampy. Prawie czuję jej złowróżbny pomruk, jakby lada moment miała rzucić się do ataku. Jeszcze tylko kilka kroków. Tyle mogę wytrzymać.

Muszę.

Książę wchodzi do krypty, a ja za nim, a wściekłe łomotanie o mało nie rozsadza mi klatki piersiowej.

Gdy tylko wchodzę do pomieszczenia, czuję je wszystkie.

Setki dżinnów wszelkiego rodzaju tkwią uwięzione w małych buteleczkach z gliny, brązu, szkła i porcelany poustawianych równiutko na półkach ciągnących się od ściany do ściany.

Krypta jest duża i wysoko sklepiona, a posadzka – prawie pusta; stoi na niej tylko stół z wielkim zwojem i kilkoma piórami.

Dżinny też mnie wyczuwają. Rozpoznają moją prawdziwą naturę i zaczynają krzyczeć i wołać ze swoich więzień, tumult i zgiełk uderza we mnie jak lawina. Słaniam się na nogach, z trudem łapiąc powietrze. Desperackie głosy grzmią w mojej głowie jak sztorm.

Darian, ma się rozumieć, nic nie słyszy. Bierze moją reakcję za wyraz podziwu.

– Co prawda, to prawda, widok robi wrażenie. Butelkujemy tu dżinny od setek lat. Jesteśmy w tym najlepsi.

– A czy… Sam je zamykasz? – pytam, opierając się o ścianę, by złapać równowagę.

– No cóż… Ja sam nie, ale wydaję rozkazy Erystratom, którzy walczą z dżinnami, i zaklinaczom dżinnów, których importujemy z Tytos. Odkąd dowodzę, zabutelkowaliśmy ponad trzydzieści dżinnów w ledwie kilka lat. – Przechadza się po krypcie jak łowca prezentujący swoje trofea. – Tu są maaridy, wodne dżinny. Tutaj masz ifrity, a tam ziemne ghule. Złapaliśmy nawet kilka silów. – Wykonuje gest w kierunku wysokich 200

szklanych butelek na najwyższej półce. – A niełatwo je złapać, bo zwykle są niewidzialne. „Siostro! Siostro! – wrzeszczą. – Pomóż nam! Uwolnij nas!”

Po głosach słyszę, że część z nich gnije tu od trzystu lat.

Przesiewam dobiegające mnie krzyki i próbuję znaleźć ten należący do Zhiana, co nie jest łatwe przy nieustannym ględzeniu Dariana o zaklinaniu, którego był świadkiem.

– Ten tutaj kręcił się w okolicy naszych wiosek rybackich.

Czekaliśmy całą noc, aż się pojawi, a potem wysłaliśmy Viga, który swoim fletem… „Milczeć, wszyscy!” – rozkazuję, ale podnosi się tylko większy raban. Wodzę oczami po półkach z lewa na prawo, w górę i w dół, nie mogąc znaleźć tego jednego naczynia. „Zhian!

Zhian, jesteś tu?”.

– …A ten – ciągnie Darian – to nasz największy okaz. To nie ghul ani ifrit, nie maarid ani nie sila, ale coś innego. Większego.

Piorunuję go wzrokiem. Ledwie udaje mi się powstrzymać, by nie zmienić się w tygrysa i nie przydusić go do ziemi.

– Który? – pytam, posyłając mu zalotny uśmiech, mając nadzieję, że dym nie sączy mi się przez zęby.

Darian wskazuje nad swoją głową gliniany dzban o żłobkowanej szyjce i smukłej rączce.

– Ten. Złapaliśmy go dwa miesiące temu. Niby ifrit, bo ciskał w nas ogniem, ale potrafił też zmieniać postać. Raz był człowiekiem, raz smokiem, raz chmurą dymu. Żaden ifrit tego nie potrafi. Tylko ghule potrafią zmieniać postać, i to tylko wtedy, gdy pożrą duszę człowieka lub zwierzęcia, w które chcą się zmienić. Nie mogliśmy dojść, z czym właściwie mamy do czynienia. Wydaje mi się…

– Mogę go potrzymać? – wyrywa mi się.

Darian mrugnął oczami, a potem zwęził powieki.

201

– W żadnym razie. To piekielnie niebezpiecznie. Gdybyś upuściła słój…

– Chcę tylko popatrzeć! – warczę, a moja wzniesiona z takim trudem fasada sypie się w proch. Gdy Darian obrzuca mnie podejrzliwym spojrzeniem, spuszczam wzrok i szepczę: – Przepraszam, panie. Po prostu nigdy nie widziałam jeszcze czegoś podobnego. Zaiste, jesteś wielkim wojownikiem.

Postrachem dżinnów!

– A pewnie – rozmarzył się. – Zdążyłem nabrać wprawy. „Zhian, czy to ty?”, pytam istotę uwięzioną w słoju nad Darianem.

Odpowiedź niemal rozsadza mi głowę. „WYDOSTAŃ MNIE STĄD!” Siła jego głosu sprawia, że uginają się pode mną nogi, ale Darian rzuca się naprzód i łapie mnie w pasie.

– Siekło cię wino, co? – szczerzy się.

Kiwam tylko głową, tężejąc, gdy jego łapska przechodzą na moje ramiona. „Zhian, przyszłam ci pomóc”. „UWOLNIJ MNIE NATYCHMIAST”.

Ręce Dariana poczynają sobie zdecydowanie zbyt śmiało.

Jedna prześlizgnęła mi się na plecy, druga złapała za podbródek. Jego dotyk jest wstrętny, serce bije mu jak szalone. Czuję się przyparta do muru z trzech stron: z jednej przez władczy głos Zhiana, z drugiej przez krzyki dżinnów, z trzeciej przez dobierającego się do mnie księcia.

– Jesteś całkiem, całkiem – mówi, wodząc oczami po moich ustach. – Ja pokazałem ci mój sekret, a co ty mi pokażesz?

Zbieram się w sobie, łapię go za płaszcz i robię krok naprzód, pchając go na półki. Butelki wokoło trzęsą się groźnie.

– Spokojnie – upomina mnie, ale w jego oczach widzę głód.

Nasze twarze dzieli tylko kilka cali. – Ostra jesteś. Wiedziałem, 202

gdy tylko cię zobaczyłem. Nic dziwnego, że Rahzad lubi mieć cię pod ręką.

– A księżniczka? – mruczę, sunąc dłonią po jego plecach, jakbym chciała przeczesać mu włosy.

– Kaspida niezbyt lubuje się w przyjemnościach życia. Ja z kolei mam iście królewski apetyt.

Wpija się ustami w moje usta, odbijając od ściany, a mnie ledwie udaje się złapać słój Zhiana, zanim znajdzie się poza zasięgiem. Nie jest większy od mojej dłoni, więc łatwo wsuwam go do rękawa. Uwięziony wewnątrz książę dżinnów piekli się, ale ja nie zwracam na niego uwagi i skupiam się na mężczyźnie, który wciska mi język do gardła. Czuję, że balansuję na samej granicy lampy. Smużki dymu ślizgają się po mojej skórze, ale cały czas udaje mi się zachować formę, choć wysiłek wyciska mi łzy z oczu.

Odpycham Dariana z całej siły, a on krzyczy, wpadając na regał zastawiony dżinnami. Kilka słoików spada z półek, a ja widzę panikę w jego oczach, gdy rzuca się, by je złapać.

– O cholerni bogowie, ty dziwko! – warczy na mnie. – Postradałaś rozum?

– Mój pan pewnie mnie szuka – dyszę. – Powinnam już iść.

Obracam się na pięcie i uciekam z krypty, wydając ciche westchnienie ulgi, gdy poluzowuje się smycz lampy. Darian pędzi za mną, jest zbyt blisko, bym zdążyła zmienić się w coś szybszego od człowieka. Słój Zhiana grzechocze w moim rękawie, a ja mknę przez mroczną kryptę i wpadam na schody.

– Stój! – wyje książę. – Albo każę cię wychłostać! „Siostro! – krzyczy Zhian ze słoja. – Wypuść mnie, a pożrę tego nędznika!”

Głucha na ich słowa skaczę po trzy stopnie, mało nóg nie połamię, bo suknia krępuje mi ruchy.

203

Gdy wypadam na korytarz, puszczam się jeszcze szybszym biegiem, ale Darian dogania mnie, łapie za rękę i wykręca ją za plecami.

– Dziwka! – ryczy, ciskając mną o ścianę tak mocno, że gwiazdy tańczą mi przed oczami. Syczę na niego, a tygrys we mnie o mało co nie wyłazi na zewnątrz i nie rozrywa mu gardła, lecz wtedy raptownie trzeźwieję, bo słyszę krzyk.

– Zahra!

Odwracam głowę i widzę biegnącego w naszą stronę Aladyna. Gdy rozpoznaje trzymającego mnie przy ścianie Dariana, jego twarz wykrzywia grymas tak zapiekłej nienawiści, że z trudem go rozpoznaję.

Wpada na Dariana z całą mocą, nim księciu udaje się otworzyć usta. Obydwaj padają na ziemię, a Aladyn trafia go prawym hakiem, aż Darianowi chrupie w szczęce.

– Przestań! – wołam. – Książę Rahzadzie!

Młodzieńcy ani myślą mnie słuchać. Szamoczą się i okładają jak wściekli. „Zostaw ich! – drze się Zhian. – Wypuść mnie!”

– Jak śmiesz ją obłapiać! – charczy Aladyn. Łapie Dariana za włosy i wciska mu twarz w kamienną posadzkę. – Ty draniu!

– Sama chciała! – chrypi Darian. – Złaź ze mnie albo każę cię stracić!

Już zamierzam wkroczyć do akcji, kiedy słyszę za sobą lodowaty głos, który sprawia, że wszyscy troje zastygamy w bezruchu.

– Darian.

Obracam się i widzę stojącego w cieniu wezyra. Jego twarz jest maską zimnej furii.

– Ojcze, ja…

– Mój syn bije się po korytarzach jak pies o sukę w rui? Odrażające.

204

Darian opuszcza głowę, posyłając jeszcze Aladynowi nienawistne spojrzenie. Gdyby wzrok mógł zabijać, mój pan padłby trupem.

– A co do ciebie, Rahzadzie – ciągnie Sulifer, spoglądając lodowato na Aladyna. – Czy tak odwdzięcza się książę Istaryi za gościnność?

Aladyn prostuje się i spluwa na posadzkę. W jego oczach nie ma ani krztyny strachu.

– Tak odwdzięcza się książę Istaryi tym, którzy nie umieją trzymać łap przy sobie.

Sulifer ogarnia mnie obojętnym wzrokiem.

– Darianie, doprowadź się do porządku i chodź ze mną.

Książę Rahzadzie, być może nadszedł już czas, by udać się na spoczynek. Tuszę, że amuleńskie wino zmąciło ci zmysły.

Na twarzy Dariana wykwita pogardliwy uśmieszek. Piorunuje nas oboje wzrokiem, a potem odchodzi z Suliferem, nieco kulejąc.

– Nie musiałeś się mieszać – mówię po chwili do Aladyna.

– Napastował cię – odpowiada, wciąż zdyszany.

– Poradziłabym sobie.

Odwraca wzrok i zaciska pięści.

– Czy to prawda? Czy przyszłaś z nim tutaj z własnej woli?

Powiedz: tak – myślę. Jednym słowem mogłabym zakończyć to, co zaszło między nami. Potem uwolniłabym Zhiana i poszła swoją drogą.

Ale… Czy wolno mi zrobić to Aladynowi? Czy wolno mi go zranić? I czy potrafię zdusić głos prawdy, który we mnie krzyczy?

– Co ty tu robisz? – pytam zamiast tego. – Nie powinieneś w tej chwili oświadczać się Kaspidzie?

Aladyn otwiera usta i świdruje mnie wzrokiem. Widzę, że cierpi.

205

– Właśnie to zrobiłem – mamrocze z zagniewaną miną.

A potem wymija mnie i znika za rogiem, zanim udaje mi się powiedzieć choć słowo. Czuję zmieszanie i smutek. „Wypuść mnie, głupia. W TEJ CHWILI!” Głos Zhiana ściąga mnie z powrotem na ziemię. Wyjmuję słój z rękawa i obracam go w dłoniach. Z łatwością wyobrażam sobie, jak kłębi się w środku pod postacią chmury, jak wre z wściekłości niczym gotująca się woda. „Zamilknij, Zhianie. To ja zadecyduję, kiedy cię wypuścić, a twoje zachowanie tylko pogarsza sprawę”.

Wyje i miota przekleństwami, które próbuję ignorować.

Puszczam się w pogoń za Aladynem.

W końcu znalazłam Zhiana. Mogłabym go wypuścić w każdej chwili, dopełniając warunków umowy, i w nagrodę otrzymać wolność. Ale co stanie się później? Zhian jest rozsierdzony nie na żarty. Poniżenie, jakiego doznał ze strony ludzi, sprawi, że zapragnie się mścić. Przez dwa długie miesiące podsycał swoją nienawiść do rodzaju ludzkiego, więc jeśli teraz go uwolnię, z Parthenii nie zostanie kamień na kamieniu.

Zniszczy miasto niezależnie od umowy, którą zawarłam z jego ojcem.

Muszę więc wypuścić go poza murami i mieć nadzieję, że glify strażnicze uchronią Parthenię przed jego furią.

Aladyn wraca do komnat, a ja idę w pewnej odległości za nim, czując bolesną pustkę w piersi.

Czas się pożegnać.

Rozdział 17

Znajduję go na naszym dziedzińcu. W kolorowych latarniach, które pałacowa służba porozwieszała na drzewach figowych, wciąż palą się świece, rzucając na trawę plamy błękitnego i czerwonego światła. Aladyn stoi tyłem do drzwi, wsparty o filar. Jeśli mnie słyszy, nie daje po sobie poznać. Zatrzymuję się na chwilę, by ukryć Zhiana w mojej sypialni. Nie będę teraz słuchać jego gróźb i złorzeczeń.

Aladyn ani drgnie, gdy staję u jego boku. Jego płaszcz spoczywa na sofie po jego prawej. Ma na sobie tylko prostą białą kurtę z zakasanymi do łokci rękawami. Turban wala się po ziemi.

Martwię się o niego. Cały wieczór był duszą towarzystwa, śmiał się, tańczył, flirtował. A teraz po tamtym Aladynie nie ma śladu. Ten, który stoi dwa kroki ode mnie, jest posępny i wygaszony. Ma potargane włosy, a pięści zaciśnięte tak mocno, że ścięgna na jego rękach rysują się wyraźnie, jakby jego przedramiona były obwiązane liną.

– Aladynie…

Tężeje, ale nie patrzy na mnie.

– Co zaszło między tobą a Kaspidą?

207

Wreszcie spogląda na mnie. Zaskakuje mnie złość w jego spojrzeniu.

– Naopowiadałem jej kłamstw. Że mam w Istaryi armię, że mój skarbiec po sufit wypełniony jest złotem, że jeśli zechciałaby mnie poślubić, moje serce należałoby do niej na wieki.

Słudzy zostawili na stoliku obok sofy dzban herbaty i tacę z owocami. Nalewam sobie kubek i ogrzewam ręce, próbując ukryć ich drżenie.

– I co odpowiedziała?

– Że się zastanowi. – Śmieje się gorzko, a potem na dłuższą chwilę pogrąża się w milczeniu. Tak bardzo bym chciała móc czytać w jego myślach, ale są dla mnie zagadką. – Kiedy zobaczyłem cię w korytarzu z Darianem… wpadłem w taki szał, jak jeszcze nigdy. Byłem wściekły i… i przerażony, że ty chciałaś tam z nim być, że chciałaś, by cię dotykał. Na widok jego i ciebie poczułem więcej, niż przez cały czas rozmowy z Kaspidą.

Zahro, myślę, że miałaś rację. Miłość to nie wybór. Gdybym mógł zdecydować, że to Kaspidę będę kochał, wszystko potoczyłoby się inaczej, ale teraz… teraz to już niemożliwe.

Cały dym w moim ciele zastyga jak zamrożony.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

Wtedy spogląda mi prosto w oczy z takim niezachwianym zdecydowaniem, że choć bardzo bym chciała, nie mogę odwrócić wzroku. Siła jego spojrzenia trzyma mnie w miejscu.

– Myślę, że wiesz – mówi łagodnie. – A może tylko ja to czuję?

Mrowi mnie całe ciało i cebulki włosów, jakby wokół nas zbierało się na burzę.

– Nie mam pojęcia, o czym mówisz – odpowiadam, a każde słowo smakuje tak gorzko, że ledwie kończę zdanie.

Aladyn odwraca się ode mnie, drapiąc się w głowię i dając upust frustracji zbolałym jękiem.

208

– Nigdy nie wiem, kiedy kłamiesz. Doprowadza mnie to do szału. Jestem dobrym kłamcą i wiem, kiedy ktoś próbuje mnie okłamać. Ale ty… Po prostu oszaleć z tobą można!

Uśmiecham się bezwiednie, bo przecież to samo mogłabym powiedzieć o nim.

– Miliony razy wyobrażałem sobie ślub z Kaspidą, wygnanie Dariana na skraj świata i skazanie Sulifera na dożywotnie szorowanie podłóg. Wyczekiwałem dnia, gdy pomszczę wreszcie rodziców, ale moje wyobrażenia nie przynoszą mi już tej radości co kiedyś. – Okrąża filar i staje za moimi plecami. Błagalna nutka w jego głosie rozbija w perzynę mur, który przed nim zbudowałam. Brakuje mi tchu. – To, co było mi kiedyś słodyczą, teraz jest gorzkie i kwaśne. Zbladły gwiazdy na niebie, całe to bogactwo i przepych wydają się puste jak wyschnięta studnia. Przyćmiewasz cały świat, Zahro. Mam cię po wewnętrznej stronie powiek. – Sunie palcami po moich włosach. Spinam się, a on zabiera rękę. Staje przede mną, w jego oczach płonie szaleństwo. – Tak mało o tobie wiem. Gnębi mnie to w dzień i w nocy. Kim ty jesteś? Dlaczego zatruwasz mój umysł?

– Aladynie, przestań, proszę – błagam go drżącym głosem.

Wreszcie wyrywam się z bezruchu, robię krok naprzód i unoszę ręce. – Nie rób tego. Nie teraz… – Nie teraz, gdy jestem tak blisko wolności. Przyszłam tutaj gotowa na rozstanie, ale on pierwszy wykonał ruch i zostałam zepchnięta do defensywy.

Unoszę gardę i paruję ciosy. Ale wiele z nich dosięga celu.

Zawsze umiałam wyczuć swoich panów, ale jego nie umiem.

Gdy zamykam oczy, on tam jest, uśmiechnięty, wabi mnie tymi swoimi miedzianymi oczami.

Po raz pierwszy myślę o tym, co będzie, gdy już odzyskam wolność. Tak długo skupiałam się wyłącznie na osiągnięciu swojego celu, ale nie pomyślałam, co będzie potem. Czy wrócę do Ambadii, gdzie mnie nienawidzą? Czy zostanę w świecie 209

ludzi, gdzie gdy tylko dowiedzą się, kim jestem, zabiją mnie?

Nie mam dokąd iść i nie mam nikogo, z kim mogłabym się cieszyć wolnością. Po raz pierwszy nachodzą mnie myśli o jej istocie: czy to naprawdę będzie wolność czy może zamiana jednego więzienia na drugie?

– Ja nie jestem dla ciebie – mówię zdesperowana. – Jesteśmy tacy różni! Różni nas tysiąc i jedna rzecz. To się nie może udać, Aladynie. I byłoby to niebezpieczne.

Ale on rozpromienia się, słysząc moje słowa.

– A zatem czujesz to samo.

– Nie jesteśmy tacy sami… – nie ustępuję. – I o to właśnie chodzi! Ja nie jestem człowiekiem, Aladynie. Wszystko, co było we mnie ludzkie, zostało zniszczone, przekuto mnie w coś zupełnie innego. Nie jestem tutaj, by ci pomóc. Nigdy nie było moim celem pomaganie żadnemu z moich panów.

– Nie wierzę w to. – Kręci głową.

– Nie ma znaczenia, w co wierzysz – mówię gorzko. – Jest, jak jest, nie ma to nic wspólnego z twoimi pragnieniami.

Obchodzi mnie, zmuszając, bym spojrzała mu w oczy.

– Pomogłaś mi uciec przed Darianem na pustyni. Pomogłaś mi dostać się do pałacu, choć mogłaś im wszystkim zdradzić, kim naprawdę jestem. Nauczyłaś mnie tańczyć, na litość niebios! Miałaś tysiąc i jedną szansę, by mnie wystrychnąć na dudka, ale nie zrobiłaś tego. Pomagałaś mi, choć wcale nie wypowiedziałem życzenia.

– Kura nie lata jak inne ptaki, ale to wciąż ptak.

– Zahro! – woła, rozkładając ramiona. Wiatr burzy mu włosy. – Wiem, że darzysz mnie jakimś uczuciem. Widzę to, gdy myślisz, że nie patrzę.

– Przestań! Nie jestem tym, za kogo mnie masz, Aladynie!

A właśnie, że cię zdradzę, a właśnie, że cię skrzywdzę, ponieważ taka właśnie jestem! Jak myślisz, dlaczego Nardukha 210

wyrywa dusze z żyjących i tworzy dżinny? I dlaczego, twoim zdaniem, wysyła nas do świata ludzi? Żebyśmy spełniali wasze nędzne życzenia? Żebyśmy was uszczęśliwiali? – Wstrząsa mną żałosny śmiech. – On daje wam to, czego pragniecie, żeby was zniszczyć. Spójrz na siebie. Jesteś księciem. Masz pieniądze, władzę, zaszczyty. Masz szansę, by pomścić rodziców. I jesteś nieszczęśliwy.

Aladyn wpatruje się we mnie, a w jego oczach widzę współczucie.

– Całe życie sam siebie czyniłem nieszczęśliwym – odpowiada cicho. – Wmówiłem sam sobie dawno temu, że jeśli w końcu zemszczę się na Suliferze, to będę mógł ruszyć naprzód. To zdołam wymazać z pamięci dzień, w którzym trzymałem w rękach głowy moich rodziców i patrzyłem na ich krew spływającą do rynsztoka. Tak jak mówisz, jestem, gdzie jestem, o krok od upragnionej zemsty… ale ona smakuje jak zgniły owoc! Już jej nie chcę! – Nabiera tchu i patrzy w gwiazdy, jakby szukał pośród nich dalszych słów. – Nie czynisz mnie nieszczęśliwym, Zahro. Ja sam to robię, bo jestem za słaby, za bardzo się boję przyznać, że to nie na Sulifera jestem zły, a na siebie. Moi rodzice zginęli przeze mnie.

Dzień przed egzekucją strażnicy złapali mnie za kradzież złotego kolczyka, a kiedy dowiedzieli się, kim jestem, oddali mnie Suliferowi, on zaś chłostał mnie tak długo, aż mu wyjawiłem, gdzie ukrywają się ojciec i matka. A kiedy już nie żyli, zapłacił mi tym kolczykiem za wydanie mu rodziców. – Spuszcza wzrok i krzyżuje go z moim, przesuwa palcami po kolczyku w uchu. – Nosiłem go odtąd każdego dnia, by mi przypominał, że nic, absolutnie nic nie jest warte zdrady kogoś, kogo się kocha.

Kocha?

Słowo zawisa między nami jak zakazany owoc, dojrzały i słodki, lecz przecież zabójczy. Wpatruję się w Aladyna, nieszczęśliwa i zmęczona.

211

– Proszę – szepczę. – Przestań.

– Zahro…

– Czy ty nie rozumiesz, co do ciebie mówię? To zakazane, Aladynie. My, dżinny, musimy przestrzegać wielu zasad, a pierwszą i najważniejszą pośród nich jest ta, która zabrania nam zakochiwać się w ludziach!

Nabiera tchu i z trudem przełyka ślinę.

– I zawsze przestrzegasz reguł?

– Ja… – Strzelam wzrokiem w niebo, wypełniam płuca powietrzem i, tak jak on przed chwilą, szukam słów między gwiazdami. – To nie tak – mówię, załamując ręce. – Czy zdajesz sobie sprawę, jak wielkie zniszczenie sprowadzilibyśmy na świat? Czy nie znasz opowieści własnego ludu? O tym, jak zniszczone zostało twoje miasto? O śmierci tysięcy jego mieszkańców? Wojny między twoim i moim ludem nie rozpętała nienawiść, Aladynie, tylko właśnie miłość. Trzymałam się za ręce z Roszaną Mądrą i nazwałam ją siostrą, i to właśnie te słowa sprawiły, że nasz świat stanął w ogniu!

Oto jest. Moja największa hańba, obnażona w świetle świec.

Prawda zaległa między nami jak odłamki stłuczonego szkła.

Teraz Aladyn z pewnością rozumie, kim jestem: zdrajczynią, potworem, wrogiem. Gdy patrzy na mnie, jego rysy łagodnieją.

– To nie była twoja wina – mówi. – Miłość nigdy nie jest zła.

I tak jak powiedziałaś, nie jest wyborem. Ona po prostu się wydarza, a my jesteśmy wobec niej bezradni.

– To nie zmienia faktu, że konsekwencje były straszliwe.

Poeci trafnie to ujęli: podając rękę dżinnowi, podajesz rękę śmierci.

– A gdybyś nie była dżinnem? Gdybyś nie musiała przestrzegać reguł?

Wwiercam się w niego wzrokiem. Szczęki ma zaciśnięte, z oczu bije mu stalowa determinacja, która przeraża mnie do 212

żywego. Chmura zasnuwa wątły półksiężyc, dziedziniec okrywa mrok. Trawa wciąż jest przygięta do ziemi w miejscu, gdzie tańczyliśmy kilka godzin temu. Wpatruję się w to właśnie miejsce, wstrząsana dreszczem.

– Nie wypowiadaj go, Aladynie. Nawet o tym nie myśl. – Trwoga narasta we mnie jak burzowa chmura, mroczna i groźna.

Aladyn podchodzi do mnie. Ujmuje mnie za ręce. Jego ciało jest ciepłe, iskrzy energią, od której i ja się zapalam.

– Mam jeszcze jedno życzenie – mówi. – I to jedno jest dla ciebie.

– Nie, Aladynie! Nie wymawiaj go. Nie wymawiaj zakazanego życzenia. Konsekwencje…

– Gwiżdżę na konsekwencje. Zahro, życzę sobie…

Zamykam mu usta pocałunkiem.

Bo nie przychodzi mi do głowy inny sposób na zamknięcie mu ust. Bo wypełnia mnie jasnością i nadzieją, i głębokim, głębokim strachem. Bo od dawna pragnęłam to zrobić.

Jest zaskoczony, tężeje każdy mięsień w jego ciele. Lecz zaraz się rozpręża i tonie we mnie, robiąc krok naprzód i przypierając mnie do ściany. Słyszę nad uchem trzask pochodni, czuję jego dłonie zsuwające się po moich plecach na biodra i uda. Jego palce zostawiają na moim ciele ognisty szlak. Jego serce bije tak szybko, jakby biło za nas dwoje. Ogłuszający puls odbija się w całym moim ciele jak bicie dzwonu.

Zanurzam dłonie w jego gęstych włosach i przesiewam przez palce czarne loki, rozkoszując się ich dotykiem. Pożądanie skleja nasze ciała; przywieram do niego, oplatam go nogą w pasie. Gdy mnie podnosi, druga się z nią łączy. Suknia unosi się, moje plecy przywierają do kolumny.

Usta ma miękkie i ciepłe, delikatne i złaknione jednocześnie.

Nie mogę się nim nacieszyć. Ściągam z niego kurtę i rzucam ją na podłogę. Przyciskam ręce do jego nagiego torsu i czuję 213

bicie serca po wewnętrznej stronie dłoni, czuję rozdymające się do granic możliwości płuca. Na ramieniu znajduję bliznę po strzale, przed którą mnie osłonił. Znowu mnie całuje, tym razem mocniej, łapczywiej, a ja przebiegam dłonią po jego żuchwie i szyi, po ramionach i napiętych mięśniach karku.

Nie puszczając mnie i nie przerywając pocałunku, przenosi mnie na miękką sofę. Jest nade mną, mięśnie brzucha ma napięte, włosy opadają mu na czoło. Zapuszcza się ustami na mój policzek, podbródek, szyję.

Moje ręce jak oszalałe błądzą po wszystkich płaszczyznach i obłościach jego ciała. Jego palce natrafiają na moje i nasze dłonie zaciskają się. Unosi je nad moją głowę, wciska w poduszkę, znaczy pocałunkami mój obojczyk, a potem schodzi niżej, rozpinając guziki sukienki i przyciskając usta do mojego nagiego brzucha.

Zasysam głośno powietrze i szeroko otwieram oczy. Moje pożyczone ciało wibruje od nawałnicy uczuć i wrażeń, których nigdy nie doświadczyłam, których nie odważałam się doświadczyć, sądząc, że nie jestem do tego zdolna.

– Aladynie… – dyszę. – Nie wolno nam…

– Sza. – Ucisza mnie pocałunkiem, a ja unoszę brodę i go odwzajemniam. Gorący wiatr omywa mnie, roznieca tlące się węgle, rozpala dziki płomień. Nie chcę, żeby to się skończyło. Nie chcę myśleć o konsekwencjach. Chcę tylko Aladyna, wszędzie. Życzę sobie…

Nie, nie mogę sobie niczego życzyć. Cena będzie zbyt wielka dla nas obojga.

– Dość – mówię. Mój głos zawodzi mnie, przebija przez niego słabość.

Aladyn spogląda mi w oczy.

– Dlaczego?

– Dość – powtarzam dobitniej.

214

Zrzucam go z siebie, siadam na sofie i zatapiam twarz w dłoniach. Aladyn wpija się we mnie wzrokiem, wciąż dysząc pragnieniem.

– Zahro? Coś nie tak?

– Wszystko! – Podnoszę głowę i zrywam się na nogi. – Nic nie rozumiesz. Nie może do tego dojść!

– Przepraszam – również wstaje, rozkładając ręce. – Tak bardzo mi przykro, nie wiem, co we mnie wstąpiło. Proszę cię…

– Zostaw mnie! – Wybiegam na korytarz i zatrzaskuję za sobą drzwi, a potem opieram się o nie plecami i zsuwam po nich na podłogę, na wpół dysząc, na wpół szlochając w pustym korytarzu. Jak mogłam do tego dopuścić? Jak mogłam być tak słaba?

– Zahra? – słyszę jego przytłumiony głos. Stoi po drugiej stronie drzwi. – Przepraszam.

– To nie to, co myślisz – odpowiadam. – Nic do mnie nie czujesz. Po prostu przyciąga cię moja moc i życzenia, które dla ciebie spełniłam.

– Nie… – mówi natychmiast, ale w jego głosie pobrzmiewa niepewność.

Czuję się jak najgorszy zdrajca.

– Byłam głupia, przyjmując tę formę – mówię. – Nie jestem człowiekiem, Aladynie. Nie ma we mnie nic dla ciebie. – Otwieram drzwi i oto jest. Stoi przede mną z rozczochranymi włosami i piersią lśniącą od potu. Wygląda jak zbite dziecko, jego strapione oczy trafiają prosto w serce. Ale nie poddaję się. – To – podejmuję, wskazując gestem swoją twarz i ciało – nie jestem ja. Ja tak nie wyglądam. Ciało, które widzisz, należało do kogoś innego dawno, dawno temu, a ja je ukradłam. To maska. Kłamstwo.

– Nie dbam o to, jak wyglądasz.

215

– Tak sądzisz, ale to nieprawda. Czy pocałowałbyś mnie, gdybym wyglądała tak? – Bucha dym i staję przed nim pod postacią pomarszczonej staruszki. Aladyn przełyka ślinę, ale nie odwraca wzroku. – Albo tak? – Zmieniam się w pobliźnionego, brzydkiego garbusa z czyrakami na twarzy. Aladyn blednie.

Wtedy zmieniam się z powrotem w dziewczynę i wzdychając głęboko, wpijam palce w swoje ubranie. – To tylko forma. To, co widzisz, to nie ja.

– Więc pokaż mi siebie – błaga. – Chcę cię zobaczyć, Zahro.

Chcę wiedzieć, kim naprawdę jesteś.

Patrzę na niego, a potem bez słowa przemieniam się w wirująca kolumnę czerwonego dymu, połyskującą karmazynowym blaskiem.

– Nie mam kształtu – mówię zmieniającym się, zwielokrotnionym głosem, jakby mówiło dwanaścioro ludzi. – Nie mam imienia. Jestem niewolnicą lampy, a twoja wola jest moją wolą.

Twoje życzenie jest moim rozkazem.

Uparcie kręci głową, ale cofa się o krok. Ogromnieję i posuwam się naprzód, wpychając go głębiej do komnaty, błyskając jak burzowa chmura. Rosnę i wypełniam powietrze, rzucam go na kolana, dławiącego się dymem i kaszlącego. Przyciskam ręce z dymu do ścian, wiję się wokół filarów, napieram na niego.

– Zahra, przestań! – krzyczy. – Proszę!

Natychmiast się zmieniam i znowu staję przed nim pod postacią dziewczyny. Ostrożnie podnosi zbolały wzrok.

– Czy teraz rozumiesz? – pytam bezbarwnym tonem.

Wciąż łapie powietrze, spocony i skołowany.

– Powiedz mi tylko jedno. Czy czujesz coś do mnie? Czy jest choć cień szansy…

– Nie. – Bogowie, jak ohydnie smakuje to kłamstwo.

216

Waha się, a potem kiwa głową. Do jego oczu napływa zmieszanie i ból, wstaje z kolan i odwraca się ode mnie, przygarbiony i pokonany.

Uginając się pod ciężarem wstydu, również się odwracam i idę do drzwi. Zatrzymuję się przed samym progiem, żeby powiedzieć: – Nie chciałam, żeby do tego doszło. Przepraszam.

A potem uciekam na korytarz i wpadam na płonący mosiężnik. Kiwa się groźnie, na posadzkę spada kilka węgli, które rozpryskują się pod moimi nogami jak maleńkie komety. Przywieram plecami do ściany, zakrywam twarz dłońmi i trwam tak przez długie minuty. Nigdy jeszcze nie czułam, że nie mam kontroli nad własnym ciałem, że to ono podejmuje decyzje za mnie. Nie mogę przestać się trząść. Oddycham raptownie przez usta, usilnie próbując się uspokoić.

Nie powinnam była go całować, Habibo. Ale nie wiedziałam, co innego zrobić. Przecież już wzbierały w jego gardle słowa wolności i śmierci. Lepiej już było go pocałować i porzucić, niż pozwolić na wypowiedzenie zakazanego życzenia.

Muszę znaleźć sposób, by wydostać się z miasta i uwolnić Zhiana. A potem muszę uciec jak najdalej, zanim jeszcze bardziej splączę się z tym ludzkim chłopcem.

Dociera do mnie przytłumiony głos, jakby ktoś krzyczał, ale szum w mojej głowie sprawia, że zdaje się dochodzić z drugiego brzegu rwącej rzeki. Coś się dzieje w przeciwnej części pałacu. Mija mnie sługa niosący naręcze zwojów. Wołam do niego, ale ignoruje mnie i pędzie przed siebie na złamanie karku. Gdy ruszam za nim, krzyki stają się coraz głośniejsze.

A potem zagłusza je mrożący krew w żyłach wrzask.

– Król! Król umiera!

Rozdział 18

– Zahra!

Biegnę pałacowym korytarzem, gdy słyszę za sobą głos Nessy.

Odwracam się i widzę, że pędzi za mną. Czekam, aż mnie dogoni. Ledwie zipie, oczy ma wybałuszone i dzikie, dredy sypią się z węzła na głowie.

– Słyszałaś już? – pyta.

– Tak. Gdzie księżniczka?

– Z ojcem. Ja też tam idę.

– Pójdę z tobą.

Biegniemy razem. Wieści rozprzestrzeniają się jak pożar, ludzie wysypują się z komnat, korytarz wypełnia się szeptem i gwarem.

Docieramy do komnat królewskich, które znajdują się zaraz przy tych należących do Kaspidy. Sprawdzam odległość od lampy. W porządku, mam zapas.

Zebrał się już niewielki tłum, głównie szlachta w nocnych strojach, z rozpuszczonymi włosami i resztkami makijażu.

Wejście blokuje oddział straży, który nie pozwala nikomu wejść.

218

– Nesso!

Khavara i reszta przybocznych Kaspidy stoją nieopodal i machają do nas.

– Wiadomo coś? – dopytuje się Nessa.

Khavara kręci głową.

– Księżniczka jest w środku, wraz z Suliferem i lekarzami.

Na razie nikt nie wyszedł.

– Przepraszam – mówię, wycofując się. – Powinnam wracać do księcia Rahzada.

Dziewczyny kiwają głowami i nie zauważają, że korytarz, który wybrałam, wiedzie w przeciwnym kierunku. Gdy jestem już sama, zmieniam się w małą piaskową jaszczurkę i przemykam prosto do komnaty króla.

Kluczę między nogami stłoczonych u drzwi możnych, daję susa przez but strażnika i prześlizguję się do środka. Smakując powietrze rozdwojonym językiem, przecinam tonące w przepychu komnaty i docieram do królewskiego łoża. Powietrze jest przesycone wonią symmonu, ludzie zebrani wokół łoża zasłaniają usta i nos chustami. Kaspida klęczy przy wezgłowiu, otaczając ramionami wychudzącą postać króla. Wciąż ma na sobie suknię, w której wystąpiła na balu.

Lekarze skupili się w przeciwnym kącie pomieszczenia.

Sądząc po ich ponurych wejrzeniach, chyba się już poddali.

Grupka kobiet tłoczy się w nogach łóżka, szlochając. Sulifer i Darian stoją nad królem, milczący i beznamiętni.

Skóra Maleka jest żółta i spękana, policzki zapadłe, a oczy okala cień tak głęboki, jakby król pomalował się antymonem.

Oddycha zrywami, nierówno, jego pierś ledwie się unosi.

Oczy Kaspidy są suche i skupione na twarzy ojca. Płonie w nich wściekłość, jakby utrzymywała go przy życiu siłą woli.

219

Wspinam się po słupku łoża i przyklejam do sufitu miękkimi poduszkami na łapkach. Okrągłe jaszczurcze ślepia pozwalają mi objąć wzrokiem wszystkie osoby w pomieszczeniu.

Sulifer trzyma w ręku arkusz papieru i zamoczone w inkauście gęsie pióro. Pochyla się nad dogorywającym królem, szepcząc cicho: – Dla dobra ludu, najdroższy bracie, dopilnujmy, by przekazanie władzy odbyło się jak najsprawniej…

– Zostaw go! – cedzi oburzona Kaspida. – On umiera, ty sępie!

– Król nie jest wolny od obowiązków nawet na łożu śmierci – ripostuje Sulifer, spoglądając na nią z litością. – Patrz i ucz się, księżniczko.

Rozszarpuje go wzrokiem na strzępy, gdy przychyla się bliżej do Maleka i wciska pióro w jego zgrabiałe palce, a potem ujmuje go za nadgarstek i przysuwa dłoń do podsuniętego dokumentu.

– Bracie, proszę – mruczy. – Poddani będą chwalić twoją mądrość i przezorność. Gdy władzę po tobie przejmą nowy król i królowa, lud odetchnie z ulgą, a twoi wrogowie struchleją ze strachu. Któż bowiem odważy się stawić czoła memu synowi z twoją córką u boku? Proszę, oto dekret. Pobłogosław ich małżeństwo i powierz im swoją chwalebną spuściznę.

Malek błądzi umęczonym wzrokiem między Kaspidą a Suliferem, z jego gardła wydobywa się jęk.

– Wynoś się stąd! – Kaspida zrywa się na nogi i wskazuje palcem drzwi, jej oczy wypełnia wściekłość. – Wynoś się albo zawołam straże!

– Przestań zachowywać się jak rozpieszczone dziecko – prosi cierpliwie Sulifer. – Twój ojciec umiera, uszanuj jego ostatnie chwile.

– Papo, błagam – zwraca się księżniczka do Maleka, ujmując w dłonie jego wychudzoną twarz. – Tak cię kocham. Nie rób tego.

220

– Czyż to nie król zaaranżował wasze małżeństwo lata temu? – ciągnie Sulifer. Czy sprzeciwisz się jego życzeniu, gdy ledwie tchnienie dzieli go od świętych ziem?

– To ty wodziłeś go za nos! – wypala. – To twoje życzenie, nie jego! Omotałeś go, gdy cierpiał po śmierci matki…

– To potwarz! – przerywa jej z pasją Darian. – Ośmielasz się kwestionować rozkaz króla?

– Uzurpatorzy! To wy ośmielacie się manipulować człowiekiem, który stoi nad grobem! Nie pozwolę wam zmusić go do podpisania waszego cholernego dekretu!

Sulifer obnaża kły jak wściekły pies.

– Czy nawet w godzinie śmierci będziesz sprzeciwiać się królowi?

Wzrok Kaspidy pada na wyniszczoną twarz Maleka.

– Oczywiście, że nie – mówi z nieobecnym spojrzeniem. – Papo, zrobię, co tylko rozkażesz. Ale błagam, niech to będzie twój rozkaz. Niczyj inny.

Malek mruczy coś niezrozumiale.

– Papo? – Kaspida nachyla się nad nim. – Słucham?

– To najlepsze… – stęka – dla ciebie… Będziesz… bezpieczna.

– Papo? – Kaspida patrzy na niego z rozpaczą.

Sulifer mierzy ją z wysokości zimnym wzrokiem.

– Król przemówił. Odstąp, księżniczko, i pozwól mu wydać ostatni rozkaz.

Odpycha Kaspidę, podtykając królowi dokument i podpierając rozedrganą rękę. Król składa rozchwiany podpis, a twarz Kaspidy przybiera barwę popiołu. Darian odwraca się, kryjąc występujący na usta uśmieszek.

– Dokonało się – intonuje wezyr. – Król podpisał dekret.

Biorę was wszystkich na świadków.

– Dokonało się – odpowiadają lekarze. – Poświadczamy to życiem i krwią.

221

Darian podchodzi do Kaspidy i ujmuje jej ramię.

– Nawet w tej smutnej godzinie mamy powody do radości.

Twój ojciec obdarzył nas iście po królewsku, Kas. Nie odrzucaj tego daru przez pychę.

Nagle Malek krztusi się, wybałusza oczy, a jego źrenice maleją do dwóch czarnych punkcików w łzawej kipieli oczu.

Lekarze otaczają go ze wszystkich stron, ale nic nie mogą już zrobić. Kaspida pada na kolana.

– Nie, nie, nie – powtarza w kółko. – Papo, nie!

Malek odnajduje jej oczy, otwiera usta, jakby chciał coś powiedzieć, a księżniczka nadstawia ucho, czekając na jego słowa, lecz słyszy jedynie długi i strapiony wydech, który rozwiewa się jak dym wygasłego ogniska. Pierś króla opada i już się nie podnosi.

– Mój brat udał się do krainy bogów – woła śpiewnie Sulifer. – Pokój jego duszy.

– Pokój jego duszy – odpowiadają echem lekarze.

Kobiety zanoszą się płaczem i szarpią ubrania. Jedna wzbija kurzawę popiołu z trzymanego oburącz słoja. Podczas gdy lekarze przygotowują się do odprawienia rytuału, który wyśle duszę Maleka w zaświaty, Kaspida zrywa się z kolan i opuszcza pomieszczenie.

Ruszam za nią.

Księżniczka wybiega z komnat królewskich, wpada między szlachtę i możnych stłoczonych wokół wejścia, obfite szaty plączą jej się między nogami. Biegnie korytarzami w jedną stronę, potem w drugą, aż gubi tych, którzy próbują za nią podążać.

Niepostrzeżenie zmieniam się w kota, inaczej za nią nie nadążę. Pędzę bezgłośnie na miękkich łapkach. Kaspida szlocha, zostawiając za sobą na kamiennej podłodze ślady łez.

W końcu się zatrzymuje. Przed komnatą Aladyna. Stoi tam chwilę, opierając się o ścianę z założonymi na piersi ramionami, 222

próbuje wyrównać oddech. Łyka ostatnie łzy i wyciera twarz połą sukni.

A potem zaczerpuje powietrza, prostuje się i puka do drzwi.

Otwierają się natychmiast.

– Zahro, ja… – Zamiera na widok niespodziewanego gościa. – Księżniczka Kaspida.

– Książę Rahzadzie, czy mogę wejść?

Aladyn wodzi wzrokiem po korytarzu, a potem zgadza się skinieniem i wpuszcza ją do środka. Kaspida wsuwa się do komnaty, a ja przeciskam się zaraz za nią przez wąską szczelinę zamykanych drzwi. Siadam w rogu i owijam łapki ogonem, mierząc oboje bystrym kocim spojrzeniem.

Kaspida wychodzi na trawiasty dziedziniec; wydaje się drobna i zagubiona. Włosy wysypały jej się spod złotej siatki i splątały w biegu. Jest boso. Aladyn zbliża się do niej ostrożnie.

Na jego twarzy maluje się troska.

– Czy wszystko w porządku?

– Mój ojciec umarł – odpowiada Kaspida bez emocji.

Aladyn staje i zamyka oczy, a potem wypuszcza powietrze.

– Tak mi przykro.

Księżniczka wzrusza ramionami i odwraca wzrok, szczęki ma zaciśnięte. Mój pan niepewnie skraca dystans.

– Czy mogę ci jakoś pomóc?

Kaspida mruga raptownie, wstrzymując wzbierające w oczach łzy. Jest spięta i wyprężona, jakby zaraz miała zerwać się do lotu.

– Przyszłam powiedzieć: tak.

– Tak? – Wyjdę za ciebie.

Usta Aladyna otwierają się i zamykają. On też mruga, oszołomiony.

– No? – warczy Kaspida. – Będziesz tak stał czy coś powiesz?

223

– Ja… Wydaje mi się, że to nie jest dobry moment na podejmowanie takich decyzji. Dopiero co zmarł twój ojciec. Powinnaś raczej go opłakiwać, nie…

– Sulifer zmusił go do podpisania dekretu, zanim… zanim papa odszedł. Dekret stanowi, że muszę wyjść za mąż w ciągu dwóch dni, przed koronacją. Jeśli tego nie zrobię, nie odziedziczę tronu.

Usta Aladyna układają się w idealny okrąg.

– I dlatego… chcesz poślubić mnie zamiast Dariana.

– Dekret nie wymienia Dariana z imienia. Mówi tylko, że muszę poślubić księcia.

Aladyn zagryza wargę, namyśla się nad czymś intensywnie.

– Na pewno chcesz to zrobić?

– Spytałeś, czy możesz pomóc. No więc możesz! Proszę cię o pomoc.

– Dobrze, dobrze! – wykrzykuje mój pan, unosząc pojednawczo ręce. – Oczywiście, że możesz na mnie liczyć. Próbuję się tylko upewnić, czy naprawdę tego chcesz.

– Chcę, byś mnie poślubił – mówi z naciskiem. – I byś sprowadził tu swoją armię.

Aladyn nieruchomieje.

– Moją… armię?

– Tak. Masz przecież armię? – Chmury zasnuwają jej twarz.

– No tak… Pewnie, że mam.

– Ile czasu zajmie jej dotarcie do Parthenii?

– Ja wiem? Miesiąc? – Aladyn rzuca mi nerwowe spojrzenie, ale ja patrzę tylko na swoje łapki.

– Dobrze. – Kaspida kiwa głową. – Musimy gotować się do wojny.

– Do wojny? – powtarza za nią jak echo.

– Moi zwiadowcy donoszą, że dżinny gromadzą się na wzgórzach. Podobno jest ich mrowie.

224

Tężeję, wszystkie swoje kocie zmysły skupiam na Kaspidzie.

– Coś tam gnije – podejmuje Kaspida. – I wkrótce zacznie cuchnąć. Obawiamy się, że szykują się do ataku. Musimy być gotowi. Twoi ludzie nam pomogą, czyż nie?

– Ma się rozumieć. – Aladyn błaga mnie wzrokiem o pomoc. Siedzę, gdzie usiadłam, na jednej z poduszek, na których całował mnie niespełna godzinę temu. – Księżniczko, pozwól, że odprowadzę cię do twoich komnat. Twoje przyjaciółki zaopiekują się tobą. – Waha się, po czym dodaje: – Naprawdę przykro mi z powodu twojego ojca. Ja straciłem swojego, gdy miałem dwanaście lat. Wiem, jak to jest.

– A wiesz, jak to jest, kiedy nagle całe królestwo wali ci się na głowę? – pyta ostro i zaraz zaciska powieki. – Daruj. To było nieuprzejme. Myślisz pewnie, że to żałosne, tak wparowywać komuś do komnaty.

Aladyn ujmuje jej dłonie.

– W żadnym razie. I masz rację. Nie wiem, jak to jest. Ale wiem, że sobie poradzisz. Że jesteś dostatecznie silna, by się z tym uporać, i że otaczają cię ludzie, którzy nie odstąpią cię na krok. Nie jesteś sama, księżniczko.

Kaspida ściąga brwi i nabiera głęboko tchu.

– Muszę wracać. Mój ojciec… Muszę poczynić przygotowania.

Kiwa głową ze zrozumieniem.

– Pozwól, że pomogę.

– Później. Dzisiaj muszę objąć wartę przy… przy ojcu.

Staje na palcach i muska jego usta swoimi, z ociąganiem i niezręcznie. Aladyn unosi brwi, zdziwiony, strzela wzrokiem w moim kierunku. Zapala się we mnie płomień zazdrości, ale natychmiast go duszę.

Od początku chciałam, by ożenił się z Kaspidą, i proszę, rychło w czas. Nie wierzę w przeznaczenie, ale wydarzenia dzisiejszej nocy nadkruszyły moją niewiarę. Aladyn ma w końcu 225

swoją księżniczkę. Może to jedno, jedyne życzenie nie skończy się tragedią? A przynajmniej nie tragedią ludzi. Ta myśl powinna mnie cieszyć. Ale ponieważ jestem samolubnym duchem, wcale nie cieszy.

Kaspida znika tak szybko, jak się pojawiła, pozostawiając Aladyna samego na dziedzińcu. Mój pan stoi chwilę nieruchomo, napięty jak struna, a gdy wraca do komnaty, wyjmuje zza poduszek gliniany dzban, po czym pije długo i łakomie. Gdy opuszcza naczynie, rusza chwiejnie w moją stronę i wpół kroku wali się na poduszki.

– No proszę. – Jeszcze jeden łyk. Oczy ma wybałuszone i zamglone. – Czyli chyba wygrałem mimo wszystko.

Bucha dym i staję przed nim w ludzkiej postaci. Siadam obok i gapię się w dywan, bezskutecznie szukając w sobie uczucia ulgi.

– Gratuluję – mówię w końcu.

– Co teraz? – Pociąga jeszcze jeden łyk, ewidentnie chce się spić. – Mam zażyczyć sobie armii?

– Chyba tak.

Może powinnam po prostu wyjawić Aladynowi prawdę o Zhianie i o układzie, jaki zawarłam z Nardukhą. Ale nie, nie zniosę rozczarowania w jego oczach, gdy zrozumie, że cały czas nim manipulowałam, że podstępem skłoniłam go do małżeństwa, którego wcale nie chce, żeby osiągnąć tym sposobem własne cele.

– Zahro, co się z tobą stanie, gdy wypowiem ostatnie życzenie?

– Gdy spełnię twoje trzecie życzenie, przestaniesz być moim panem. Będziesz mógł zatrzymać lampę, ale nie będziesz już mógł mnie przywołać. Wrócę do swojego więzienia i będę tam czekać na kolejnego lampodzierżcę.

Staje raptownie i zaczyna przechadzać się po komnacie.

Opiera ręce o ścianę i patrzy na mnie z góry.

226

– A więc dopełniając zemsty, utracę ciebie.

– Na to wygląda. – A ja muszę, po prostu muszę znaleźć sposób na uwolnienie Zhiana, nim to nastąpi, inaczej wszystko przepadnie. Nardukha bacznie śledzi moje poczynania, a mój czas kurczy się wraz z sierpem księżyca. Dżinny zbierają się na wzgórzach.

– Zahro! – W trzy kroki jest przy mnie, łapie mnie za ramiona i szuka czegoś w moich oczach. – Nie gap się tak na mnie!

Powiedz coś!

– Co mam powiedzieć? Co mam zrobić, Aladynie? Błagać cię, byś nie wypowiadał życzenia? Wmawiać ci, że jest jakiś inny sposób? Nie ma. – Odwraca się do mnie plecami i staje wyprostowany z rozpostartymi szeroko barkami. Czuję, jaki jest spięty. Przypomina lwa w klatce, chodzącego wzdłuż krat, warczącego i szczerzącego kły. – Wiedziałam, że to się tak skończy. Bo zawsze tak się kończy. Nie ma sensu z tym walczyć, Aladynie. Tak już po prostu jest.

– Nie zgadzam się na to.

– Musisz.

– Jak możesz się poddać, ot tak? Jak może ci to w ogóle przejść przez gardło? – W jego oczach zapala się jakiś błysk, bierze lampę w ręce i ściska ją kurczowo. – Wtedy, zanim mnie pocałowałaś, chciałem uwolnić cię od lampy.

Zrywam się na nogi.

– Aladynie, nie wolno ci tego zrobić. Nie wolno ci nawet o tym myśleć.

– Ale co w tym takiego złego? Byłabyś wolna!

– Istnieje powód, dla którego to konkretne życzenie jest zakazane!

– Ale zakazane przez kogo? Przez Nardukhę? Niech tu przyjdzie, mam z nim do pogadania!

227

– Ja zakazuję ci je wypowiedzieć, Aladynie. Jeśli to, czego dokonaliśmy razem, ma dla ciebie jakiekolwiek znaczenie, to proszę cię, błagam cię, byś mi zaufał. Nie wypowiadaj tego życzenia. To jest życzenie, którego ceny nie sposób udźwignąć.

Złamiesz mi serce, Aladynie.

– O co tu chodzi? – pyta szeptem. – Jest coś, czego mi nie mówisz. Co się stanie, jeśli wypowiem życzenie?

Stoję i drżę, słowa szarpią mi się na języku, aż nie mogę nad nimi zapanować.

– Tak jak w przypadku wszystkich innych życzeń, również i Zakazane Życzenie wiąże się z ceną. Moja wolność musi zostać okupiona śmiercią, moje wyzwolenie musi dokonać się za sprawą ofiary. I nie pozwolę ci na tę ofiarę. Nie dam ci kupić mojej wolności za cenę twojego życia.

Zamykam oczy, bo nie mogę znieść zaskoczenia i bólu w jego oczach. Długo siedzi w ciszy, zawiesiwszy wzrok w przestrzeni. Wreszcie wstaje i idzie do swojej sypialni.

A ja resztę nocy spędzam skulona w kącie, myśląc o tobie, Habibo. O tej chwili, kiedy stałyśmy na szczycie góry i kiedy pojęłaś, że wszystko stracone, że przegrałyśmy. Obróciłaś się wtedy do mnie i oświadczyłaś, że chcesz wypowiedzieć Zakazane Życzenie, że chcesz oddać za mnie swoje życie. Pamiętam swoje przerażenie, jakby to wszystko wydarzyło się wczoraj…

I pamiętam jeszcze coś, choć nie jestem z tego dumna. Pamiętam iskierkę nadziei. Nadziei na to, że wreszcie wyzwolę się spod jarzma lampy. Do teraz ogarnia mnie pogarda dla samej siebie, ilekroć wracam myślami do tej chwili. Lecz pomimo nadziei, którą czułam, nie mogłam przyjąć twojej ofiary. Choć to nie ja cię przed nią powstrzymałam.

Tylko Nardukha.

Przepełnia mnie przerażenie, gdy pomyślę, że Aladyn prawie zrobił dla mnie to samo, nie wiedząc przy tym, jak wysoką 228

cenę przyjdzie mu zapłacić. Cóż, teraz wie. Teraz wie, jakie to wszystko jest beznadziejne.

A więc jedynym sposobem na uratowanie nas obojga jest wypełnienie umowy zawartej z Szajtanem. Ja będę wolna, a Aladyn żywy. Wtedy ucieknę jak najdalej od tego miasta, bo tylko głupiec by w nim pozostał. Nie wolno mi kochać Aladyna, nawet gdy uwolnię się od lampy. Ta zasada obowiązuje wszystkie dżinny. Nie mogę dopuścić się gorszego przewinienia niż miłość do człowieka. Nie popełnię drugi raz tego samego, tak tragicznego w skutkach błędu. Ucieknę gdzieś, gdzie nie zobaczy mnie nigdy żaden śmiertelnik – daleko na północ, gdzie świat jest skuty lodem i biały jak mleko. Będę samotna, ale wolna, wreszcie wolna.

Czego jeszcze mogłabym chcieć? * Głowię się, jak wypuścić Zhiana ze słoja, ale myśli buntują się w mojej głowie, nieustannie podsuwając mi obraz Aladyna, gdy wyjawiam mu cenę Zakazanego Życzenia. Oszołomionego. Zdruzgotanego.

Wraz ze świtem pałac ożywa żałobą. Jęki i płacze niosą się korytarzami do wtóru nieustannego jazgotu trąb na blankach pałacu. Miasto już wie, że król nie żyje. Khavara i Ensi pukają do naszych drzwi, mają na sobie płaszcze i kaptury. Budzę Aladyna. Dziewczyny przyniosły nam gorącą herbatę i owoce, chleb i ser, ale żadne z nas nie tknęło ani picia, ani jedzenia.

Przyboczne wyjawiają nam, że przyszły na rozkaz Kaspidy.

– Wszystko rozstrzygnie się w ciągu najbliższych kilku dni – mówi Ensi. – Sulifer kontroluje armię i większość dworu. Gdy księżniczka ogłosi zaręczyny z księciem Rahzadem, rozpęta się piekło.

229

– Jesteśmy tutaj, by cię chronić, książę – tłumaczy Khavara, głaszcząc drzemiącego w rękawie szaty węża.

Aladyn mierzy obie kobiety wzrokiem.

– Dziękuję za troskę, ale umiem o siebie zadbać…

– Nigdzie się nie wybieramy, więc zacznij się do nas przyzwyczajać, książę.

– Ogłosimy zaręczyny natychmiast po pogrzebie – mówi poufale Ensi, nachylając się do Aladyna. – Zgodnie z podpisanym przez Maleka dekretem Kaspida ma poślubić Dariana jutro. Z tym że zamiast niego poślubi ciebie.

Nieomal krztuszę się powietrzem, przypomniawszy sobie słowa Dariana: królów grzebie się teraz wśród wzgórz na północ od miasta. To przecież moja szansa na uwolnienie Zhiana poza murami Parthenii!

Khavara patrzy na Aladyna spode łba.

– Wyjaśnijmy coś sobie, książę. Każda z nas z radością odda życie za Kaspidę. Każda z radością odbierze życie temu, kto zechce ją skrzywdzić. – Podnosi rękę, a z rękawa wypełza wąż, unosi trójkątną głowę i zatrzymuje wzrok na Aladynie. – Jeśli kiedykolwiek ją skrzywdzisz, książę Rahzadzie, będzie to ostatnia rzecz, jaką w życiu zrobisz. Nie będziesz nawet wiedział, skąd przyszła śmierć. Wystarczy raz, szansy na poprawę nie będzie.

Aladyn przełyka ślinę i rozpiera się na sofie. Spogląda na alchemiczkę i napotyka jej nieruchomy wzrok.

– Księżniczka ma wielkie szczęście – mówi w końcu beznamiętnym tonem – że los obdarzył ją takimi przyjaciółkami.

Dziewczyny wydają się usatysfakcjonowane odpowiedzią.

Wymieniają spojrzenia i Khavara mówi: – Kondukt pogrzebowy wyrusza lada moment. Spodziewają się tam nas. Poczekamy tu, aż się przebierzesz, a potem będziemy ci towarzyszyć w drodze na dziedziniec.

230

Aladyn zgadza się skinieniem i znika w drzwiach sypialni.

Ensi wyławia sztylet z rękawa i zaczyna czyścić paznokcie. Ja tymczasem sprzątam zastawę i wsłuchuję się w szeptaną rozmowę dwóch kobiet.

– Lubię go – mówi Ensi.

– A ja nie – odpowiada Khavara.

– Ty nikogo nie lubisz.

Przez moment wyobrażam sobie, jak by to było naprawdę zostać służką Aladyna: zamieszkać w jego pałacu, może nawet zostać Strażniczką i chronić rodzinę królewską. Drżę na tę myśl i odpycham ją od siebie.

Zbyt długo przebywam wśród ludzi, zdecydowanie za dużą wagę zaczynam przykładać do drobnostek, które urastają w ich oczach do rangi problemów. Przypominam sobie, jak ulotną rzeczą jest człowiek. Wszyscy otaczający mnie ludzie przeminą, zanim się obejrzę. Dla dżinnów czas płynie inaczej, a wydarzenia, które ludziom wydają się doniosłe i wielkie, pewnego dnia będą niczym więcej niż kilkoma wersami w jakiejś zapomnianej księdze. I oni też są jedynie znakami na pergaminie, śladami na piasku, które zaraz wygładzą fale. Za sto lat ja wciąż będę wolna. Pozapominam ich imiona i twarze, a ich dążenia i troski rozpierzchną się na wietrze jak popiół ogniska.

Czas pochłania wszystko, płynie własnym tempem jak wydmy pustyni, nikogo nie pytając o zdanie, pożera cywilizacje, wymazuje z map krainy i miasta, zaciera wspomnienia i pustoszy pamięć. Wszystko prędzej czy później przemienia w pył.

Nie ma co udawać, że jestem inna, niż jestem. Czas ruszyć naprzód.

Czas odzyskać wolność.

Rozdział 19

Zmarli partheńscy monarchowie spoczywają w masywnym kamiennym grobowcu wbudowanym w zbocze stromego klifu za północnym murem miasta. Wiele grobów nadkruszył ząb czasu, misterne fryzy wykute w kamieniu zatarły deszcz i wiatr, tak że utraciły pierwotny kształt. Krypta Maleka nie jest jeszcze ukończona, czego dowodem są walające się wokół odłamki skalne i niepełne ufryzowanie. Wejście do grobowca zagradza wielka kamienna płyta. To tam właśnie dostrzegam Kaspidę, samotną nawet pośród licznego tłumu. Stanęła o krok od zbitej ciżby, wiatr szarpie jej czarną suknią.

Dzień jest skwarny, a powietrze ciężkie. Ponad spokojnym morzem suną kłęby chmur, a nad naszymi głowami wirują morskie ptaki i ostrzegają krzykiem przed nadchodzącą burzą. Możni stoją w cieniu cyprysów i dębów pstrzących trawiasty stok, chłodzą się wachlarzami. Płaczki lamentują u wrót krypty, to pohukując jak sowy, to wyjąc jak bite psy, otoczone odzianymi na czarno Erystratami, którzy wypatrują dżinnów.

Dostrzegam patrolujących okolicę Viga i Nessę, wygrywających na swoich fletach cichą melodię. Na wszelki wypadek 232

ciasno owinęłam głowę wyczarowaną chustą, żeby nie słyszeć muzyki. Choć zaklinacze nie mogą mnie zabutelkować ze względu na więź zespalającą mnie z lampą, ich melodia może wywołać u mnie trans i zdemaskować. Jeśli są w okolicy jakieś dżinny, trzymają się od nas z dala, bo wśród drzew i skał nie wyczuwam ani jednego. Z czasem zyskuję pewność, że czekają, aż mój czas dobiegnie końca i Nardukha wyda rozkaz szturmu na miasto.

Aladyn obserwuje Kaspidę z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Jest cały w czerni, głowę ma odkrytą. Jego schludnie uczesane włosy zmierzwił wiejący od morza wiatr. Khavara i Ensi stoją u jego boku, czujne i w pełnej gotowości. Oczy Ensi łzawią, pozbywa się łez, mrugając.

Trzymam się z tyłu, a gdy wszyscy skupiają uwagę na ceremonii pogrzebowej, daję susa w rosnący nieopodal zagajnik i biegnę na drugą stronę wzgórza. Słój Zhiana grzechocze pod moją sukienką, jego nieprzerwana litania próśb i gróźb doprowadza mnie do szału. „Wypuść mnie! Na co czekasz, ty głupie stworzenie?”

– Ty tam! – woła jakiś szorstki głos. – Dokąd się wybierasz?

Odwracam się i staję oko w oko z zamaskowanym Erystratem ściskającym włócznię.

– Ja, hm… – krzywię się i pokazuję palcem krzaki. – Przypudrować nosek? Proszę, już nie wytrzymam.

Mężczyzna kaszle w pięść, a potem kiwa głową i burczy coś w stylu: „Pospiesz się”.

Dokładnie sto czterdzieści dwa kroki od lampy znajduję niewielką trawiastą polankę nieopodal rzeki, gdzie opatrzyłam Aladynowi ranę tamtej pierwszej, szalonej nocy. Urokliwe miejsce – rozciąga się stąd widok na miasto i morze, wokół drzewa oliwne uginają się od owoców. Jestem poza zasięgiem 233

słuchu zaklinaczy dżinnów, więc zrzucam jedwab z głowy i pozwalam wiatrowi igrać w moich włosach.

Nabieram głęboko tchu, a potem wyjmuję słój z wyczarowanej sakwy, którą mam pod spódnicą. Sakwa zmienia się w dym, a ja biorę słój w obie ręce. Ekscytacja odbija się echem w całym moim ciele, niczym rytm serca. „Zrób to – popędza mnie Zhian. – Wypuść mnie, Zahra, wypuść!” „Najpierw posłuchaj, co mam do powiedzenia. Są tu zaklinacze dżinnów, słyszysz? Grają na fletach, wzgórza spływają ich muzyką. Nie wolno ci się zbliżyć do ludzi, bo oboje wrócimy do punktu wyjścia”. „Możemy zaatakować ich razem – odzywa się ze słoja. – Ty i ja. Bylibyśmy niepokonani!”

W odpowiedzi wysyłam mu myślą obraz lampy, a on klnie.

Szybko mówię mu, na jaki układ poszłam z Nardukhą. Zhian wre i gotuje się w naczyniu, jego niecierpliwość niemal rozsadza jego ścianki. Kiedy kończę, krzyczy: „Zrób to wreszcie!

Wypuść mnie!”.

Rozglądam się wokoło, upewniając się, że jesteśmy sami, a potem unoszę słój i roztrzaskuję go o skały. Glina rozbija się w drobny mak, podobnie jak zaklęcie pętające Zhiana.

W powietrze bucha wściekle czerwona chmura dymu, która zaczyna się rozrastać i grzmieć.

– Cicho! – syczę. – Bo nas znajdą.

– Nie lękam się śmiertelników.

– To znaczy, żeś głupiec. Gdyby nie ja, wciąż siedziałbyś w ich kryptach.

– Ojciec by na to nie pozwolił!

Wiruje wokół mnie, jego wiatr szarpie moje włosy i płaszcz.

Wśród kłębów dymu materializują się smocze łby, kłapiąc paszczami i sycząc niebezpiecznie blisko mojej twarzy.

234

– Spaliłby dla mnie całe miasto! Zatopiłby flotę, a mury zrównał z ziemią.

– Tak? No cóż, nie zrobił nic z tych rzeczy, prawda? Tylko wysłał mnie. Uspokój się, jest jeszcze coś, co muszę ci powiedzieć.

Zhian pieni się jeszcze chwilę, łamiąc pnie drzew i wzbijając kurzawę pyłu. Wreszcie się opamiętuje i przybiera formę wielkiej, człekokształtnej, rogatej kreatury wysokiej na dziewięć stóp i o nogach zakończonych kopytami. To jeden z jego ulubionych kształtów, który stworzył na podobieństwo ojca.

Jedynym jego ubraniem jest przepaska ze skóry leoparda. Potężną, umięśnioną pierś rozdyma mu pycha. W ręce dzierży długi łańcuch zakończony metalową gwiazdą.

– Tygrysi Ogonie Zwinięty W Półksiężyc, Obłoku Na Wietrze, Dziewczyno Rozdająca Gwiazdy. – Słyszę jego pomruk, widzę błysk jego czarnych oczu. – Wybrałaś piękną formę.

Subtelną, lecz atrakcyjną.

Wywracam oczami, a potem wyciągam rękę i łapię za łańcuch. Przyciągam go do siebie.

– Twój ojciec czeka, więc leć szybko do alombu. Znajdź Nardukhę i powiedz mu, że dotrzymałam umowy. Teraz jego kolej.

Zhian gapi się na mnie, a jego ślepiach zapala się groźny błysk. Sięga wzrokiem w kierunku miejsca, w którym trwa pogrzeb. Zaciskam palce na jego muskularnym przedramieniu.

Mocno.

– Nie. Prycha upiornym śmiechem, wyrywa się z mojego uścisku i sam łapie mnie za przedramię. Opuszcza głowę i zagląda mi w oczy.

– Zahro – jego głos kojarzy się z lawiną i gradem – dlaczego zależy ci na tych ludziach? Od tysięcy lat jesteś ich niewolnicą i spełniasz ich głupie zachcianki. Źle cię traktowali, znęcali się nad tobą. Dlaczego wciąż ich bronisz? – Puszcza łańcuch, by 235

wolną ręką ująć mnie za podbródek. Gdy oblizuje wargi, błyskają białe kły. – Chodź ze mną do Ambadii. Bądź moja, tak jak los postanowił już wieki temu.

Dławię się z obrzydzenia, odskakuję od niego i wymierzam mu policzek. Prawie nie zauważył.

– Między nami nigdy do niczego nie dojdzie, Zhianie. Już dawno powinieneś był porzucić tę myśl.

– Nie po to ocaliłem ci życie, byś służyła śmiertelnikom!

Mój ojciec zabiłby cię tysiące lat temu, jak resztę szajtanów, gdybym się za tobą nie wstawił!

– Nigdy cię o to nie prosiłam.

Ryczy, a ja zatykam uszy. Gdzieś za moimi plecami dwa razy huczy róg.

– Usłyszeli cię, ty głupcze! – warczę na niego. – Erystraci nadchodzą, a ich zaklinacze zaraz ponownie cię zabutelkują.

Uciekaj!

Znów ryczy, sięgając po mnie, ale ja natychmiast zmieniam się w tygrysa i odpowiadam własnym głosem, a sierść na grzbiecie staje mi dęba. Zhian zabiera rękę i ściąga brwi.

– Uciekaj stąd, Zhian! Znajdź Nardukhę i powiedz mu, że cię uwolniłam! Teraz on musi uwolnić mnie.

Ponownie rozlega się dźwięk rogu. Zhian wreszcie się opamiętuje i cofa o krok.

– Wrócę po ciebie – obiecuje. – A gdy wrócę, złączymy się na zawsze i będziemy sprawować władzę jako książę i księżniczka dżinnów, niepokonani, nieprzejednani!

Wracam do postaci dziewczyny i odpędzam go raptownymi ruchami ramion. Wreszcie, zmieniwszy się w popielaty dym, odlatuje ku dalekiej Tissie.

Ja zaś odwracam się i biegnę, skąd przyszłam, przemieniwszy się w kolibra. Przemykam przez korony drzew i nad głowami biegnących na polanę Erystratów.

236

Ląduję na kamieniu nieopodal konduktu i przybieram ludzką postać. Potrzebuję chwili, by uspokoić nerwy, a potem prześlizguję się przez ciżbę i staję u boku Aladyna.

– Zahra! – syczy na mój widok. – Gdzieś ty była?

– O co ci chodzi? – mruczę po kociemu ze wzrokiem utkwionym w górze.

Marszczy się, ale nie drąży tematu.

Wciąż sięgam wzrokiem ku odległej górze, zastanawiając się, ile minie czasu, nim Nardukha zdecyduje się dopełnić umowy, i jak to się właściwie odbędzie. Co poczuję? Czy pofatyguje się do mnie osobiście? Nie widzę w oddali Zhiana, mogę tylko mieć nadzieję, że leci prosto do alombu, jeśli jeszcze do niego nie dotarł.

Pogrzeb dobiega końca i żałobnicy wracają do pałacu. Kaspida idzie na czele procesji, Sulifer i Darian zdążają dwa kroki za nią. Wiatr wzmaga się, aż szum przechodzi w skowyt, a wszyscy w pochodzie muszą zasłonić oczy, usta i nosy, by chronić się przed natarczywym piachem i pyłem. Od strony szarego morza dociera do nas pomruk odległego gromu.

Aladyn pamięta o glifach strażniczych wprawionych w bramy miasta. Podsuwa mi rękę, a ja wspieram się na niej i nadzwyczajnym wysiłkiem woli kryję swoje cierpienie przed żałobnikami, czując na skórze działanie eskarrskich znaków.

Spiesznie mijamy bramę. Aladyn zachowuje spokój, a ja robię, co w mojej mocy, by nie zemdleć. Te wrota są mniejsze od tamtych, którymi weszliśmy do miasta, ból i mdłości przechodzą szybciej, ale i tak mija ładnych parę minut, zanim mój wzrok wraca do normy, a oddech się stabilizuje.

Dworzanie gromadzą się w komnacie tronowej. Kaspida staje obok tronu swego ojca twarzą do tłumu. W każdym rogu podwyższenia pełni wartę strażnik, a za plecami księżniczki siedzi rząd skrybów, gotowych zapisać na długim kremowym 237

zwoju wszystko, co niebawem zostanie powiedziane. Mają zakasane rękawy, każdy dzierży buteleczkę z inkaustem.

Sulifer i Darian zatrzymują się u stóp podestu. Ich twarze tchną niezmąconą powagą i dostojeństwem. Naprzeciwko nich stoją Raz i Nessa, pozornie bezbronne i zwodniczo spokojne w żałobnej czerni. Bacznie lustrują otoczenie.

Ciżba szepcze między sobą; dworzanie stanowią czarnoburą plamę żałobnych sukien i płaszczy, niemal tak samo bezbarwną, jak stojący wzdłuż ścian służący. W świetlikach kopuł wysoko nad naszymi głowami widać kotłujące się burzowe chmury, w komnacie odbija się echem grzmot. Dokładnie pod otworami ustawiono na posadzce wielkie gliniane urny, na wypadek gdyby się rozpadało.

Wielkie tekowe drzwi zatrzaskują się z hukiem, a Kaspida wychodzi przed tron króla Maleka. Natychmiast zapada cisza i wszystkie twarze zwracają się ku niej, wyrażając całą gamę emocji: ciekawość, nadzieję, żal i zazdrość.

– Mój ojciec – jej dźwięczny głos miesza się z rumorem piorunów – Malek, syn Anouszana, syna Arhaba, syna Oszura, Król Królów, Władca Parthenii, Niroku, Beddanu i Mon Aszur, Wybraniec Imohela, Błogosławiony przez Bogów, Faworyt Amula, Król Amulenów, nie żyje.

– Umarł król – odpowiadają unisono zebrani.

– Jam jest Kaspida, córka Maleka i Parisandry, księżniczka Parthenii, Wybranka Imohela, Władczyni Amulenów. Zgodnie z prawem wstępuję na tron Parthenii.

– Umarł król – intonują zebrani. – Niech żyje królowa.

Stojące u mego boku Khavara i Ensi jaśnieją, rozpiera je duma, gdy Kaspida zasiada na tronie z uniesioną wysoko głową i prawdziwie królewskim wejrzeniem. Pięknie się prezentuje na w tym miejscu, o niebo lepiej niż jej schorowany ojciec.

238

Przedłużająca się ceremonia działa mi na nerwy, coraz trudniej mi się skupić na toku wydarzeń. Czekam, spięta i coraz bardziej zniecierpliwiona, aż Nardukha wywiąże się z obietnicy. Wzrok mam utkwiony w świetlikach, jakby lada moment do komnaty miał wparować sam władca dżinnów.

Tymczasem obwoływacz zajmuje pozycję za tronem.

– Amulenowie, oto wasza królowa, którą obdarzył łaską sam Imohel. Oto królewska córka. Kaspida I, która okazała się godna.

– Jest godna, jest obdarzona łaską Imohela – odpowiada tłum.

Zapada cisza, a Kaspida unosi rękę.

– Mój ojciec wydał przed śmiercią swój ostatni dekret – oświadcza.

Ensi nachyla się do Aladyna.

– To nasz sygnał.

Wraz z Khavarą powoli zajmują pozycję przed i za Aladynem, po czym eskortują go w drodze do tronu. Mamy do pokonania znaczną odległość, możni posyłają nam oburzone spojrzenia, gdy przeciskamy się przez tłum, lecz w gruncie rzeczy mało kto nas zauważa, bo komnata jest przepastna i zapełniona ludźmi.

– Aby zabezpieczyć przyszłość królestwa – ciągnie Kaspida – król Malek nałożył na mnie, dziedziczkę tronu, obowiązek zamążpójścia przed objęciem władzy.

Daje się słyszeć pełne uznania pomruki. Ręka Sulifera opada na ramię Dariana, który promienieje i podnosi wzrok na ojca, ten zaś obdarza go przelotnym uśmiechem.

– No idź, idź – popędza Aladyna Ensi, pchając go lekko naprzód.

– Tak więc zgodnie z wolą mojego ojca jutro o świcie wyjdę za mąż.

239

Skupiam uwagę na królowej, czując narastającą ekscytację zebranych. Wszyscy patrzą teraz na Dariana, większość zebranych szczerzy się i kiwa głowami. Książę sam nie jest już w stanie powstrzymać kwitnącego mu na ustach uśmiechu. Wygładza płaszcz, przygotowując się do wejścia na podwyższenie.

– Z prawdziwą przyjemnością ogłaszam więc swoje zaręczyny z mężczyzną, który u mego boku poprowadzi Parthenię i jej lud ku świetlanej przyszłości.

Darian ściska rękę ojca, zwraca się w kierunku schodów i stawia nogę na pierwszym stopniu, z pasją patrząc na Kaspidę.

A Kaspida, nie zaszczycając go spojrzeniem, zatacza ręką obszerny półokrąg i wskazuje Aladyna.

– Z księciem Rahzadem rai Asnamem z Istaryi!

Tłum głupieje. Darian stoi jak zmrożony, zmieszanie i szok wykrzywiają mu twarz. Pierś Sulifera rozdyma się jak balon, a twarz chmurzy się i tężeje. Gdy Aladyn wspina się po schodach, wszystkie głowy w pomieszczeniu obracają się jak na komendę. Kaspida wita go dwornym gestem, podczas gdy zaledwie dwa kroki dalej Darian czerwienieje jak rak.

– Nie! – krzyczy. Ciżba wstrzymuje oddech. Książę rusza zdecydowanym krokiem w kierunku Aladyna. – To jakaś farsa! Przecież to ja mam poślubić królową! Zostaliśmy sobie przyrzeczeni lata temu. – Zwraca się do wezyra. – Ojcze, powiedz im coś!

Sulifera otacza grono doradców, każdy krzyczy i wymachuje rękami. Nim brat zmarłego króla zdąży wypowiedzieć choć słowo, głos zabiera Kaspida.

– Oddal się, Darianie – rozkazuje władczo. – Dekret ojca stanowi, że mam wyjść za mąż za księcia. Nie ma ani słowa o tym, że za ciebie.

240

Darian jąka się i wodzi wzrokiem od królowej do Sulifera.

Wezyr wstępuje na podest i góruje teraz nad Kaspidą. Aladyn robi krok naprzód, ale dziewczyna zatrzymuje go gestem.

– Księżniczko – rzecze Sulifer tak, by tylko ona słyszała. – To dziecinne i skrajnie nieodpowiedzialne. Nie wolno ci zerwać zaręczyn, nawet jako królowa, którą, pozwól sobie przypomnieć, jeszcze nie jesteś.

– Nie mogę złamać obietnicy, której nie złożyłam – odpowiada ze spokojem Kaspida. – A nikomu nie wolno obiecywać czegokolwiek w moim imieniu. Od tej chwili nie kto inny, a ja sama będę stanowić o swojej przyszłości. Odstąp, wuju. Uszanuję życzenie ojca, ale na swoich warunkach. Nie twoich. – Odwraca się i prostuje się dumnie, niezłomna i niewzruszona. – A teraz zostaw nas.

Sulifer mierzy ją pustym spojrzeniem, ale w jego oczach zaraz zapala się nienawiść.

– Chodźmy – rzuca do Dariana.

Spływa z godnością po schodach, nie patrząc już na Kaspidę. Przeciska się w stronę wyjścia. Darian waha się, oszołomiony i czerwony jak burak.

– Słyszałeś królową – ponagla go chłodno Aladyn.

Obrzuciwszy go nienawistnym spojrzeniem, dogania ojca i razem suną w kierunku drzwi. Zaszokowany tłum rozstępuje się przed nimi. Nikt nie chce stanąć na drodze rozwścieczonemu Suliferowi. Wezyr i jego syn opuszczają komnatę, a wielkie wrota zatrzaskują się za nimi.

Dopiero wtedy Kaspida staje przed Aladynem i ponownie wyciąga do niego dłoń. Mój pan przyjmuje ją i razem zwracają się do dworzan.

– Niech rozpoczną się przygotowania do ceremonii zaślubin – rozkazuje królowa, po czym siada na tronie, a Aladyn staje u jej boku, nie puszczając jej dłoni.

241

Przywołany drgnieniem palca królowej obwoływacz każe zebranym się rozejść. Arystokraci się ociągają, posyłają przyszłej parze królewskiej taksujące spojrzenia. Strażnicy przyspieszają proces opróżniania komnaty, aż wreszcie drzwi zamykają się za ostatnim dworzaninem. Sala jest pusta, jeśli nie liczyć Kaspidy z Aladynem, kilku strażników, przybocznych i mnie.

Księżniczka wypuszcza powietrze z płuc i wspiera łokcie na kolanach, chowając twarz w dłoniach. Dziewczyny podbiegają do niej, odpychając Aladyna, i klękają przed Kaspidą na jedno kolano.

Mój pan stoi w ciszy. Przystępuję do niego i chwytam jego wzrok. Patrzy na mnie długo i zagadkowo. Nie wytrzymuję i odwracam spojrzenie.

Tak będzie lepiej, mój złodzieju.

– Sulifer nie podda się tak łatwo – oznajmia Kaspida. – Już teraz dokonuje przegrupowania ze swoimi totumfackimi. Musimy działać szybko. Przynajmniej Erystraci są wobec mnie lojalni, podobnie jak kilku ministrów.

Khavara przejmuje obowiązki organizatorki ceremonii, obdziela Strażniczki i służbę zadaniami. W przeciągu minut powstaje plan celebry z uwzględnieniem kwestii bezpieczeństwa.

– Znajdźcie kapitana Paszę – poleca Kaspida z zamyślonym wyrazem twarzy. – Pasza jest mi wierny. Każcie mu zwołać Erystratów i wszystkich zaufanych strażników. Niech ich tu przyprowadzi.

– Myślisz, że Sulifer ośmieli się zaatakować? – pyta Nessa.

– Od dawna się tego spodziewam. Będzie chciał mnie kontrolować, tak jak kontrolował mojego ojca. Jeśli dam mu dość czasu, już nie uwolnię się spod jego wpływu. Kluczowe będą najbliższe godziny. Muszę ustawić się względem Sulifera w niezależnej pozycji, pokazać ludziom, że nie dam się owinąć 242

wokół palca. Chcę porozmawiać z moimi ministrami. Należy omówić kwestię koronacji.

– Więc na co czekamy? – odzywa się niespodziewanie Aladyn, a dziewczyny aż podskakują. – Czemu od razu nie wtrącimy go do lochu?

Kaspida ściąga brwi.

– To nie takie proste, Rahzadzie. Armia i dwór są lojalne wobec wezyra. Jeśli wtrącimy go do lochu, zwrócą się przeciw nam.

– Jesteś przecież królową. Możesz robić, co tylko zechcesz.

– Nie wiem, jak władają królowie i królowe Istaryi – ripostuje Kaspida nieco zbyt szorstko – ale tutaj władzę ma ten, kto ma poparcie arystokracji i wojska. Jeśli będę „robiła, co tylko zechcę”, w Parthenii wybuchną zamieszki.

Aladyn rzuca mi sfrustrowane spojrzenie, ale ja nic nie mogę zrobić. Musi się nauczyć, że Kaspida ma rację. Jego zemsta będzie musiała chwilę poczekać.

– Rahzadzie – odzywa się grzeczniej jego narzeczona. – Nie chciałam się unosić. Okazałeś mi troskę i udzieliłeś pomocy, a ja karcę cię, jakbyś był dzieckiem. Chciałabym, byśmy mieli dość czasu, aby zrobić to wszystko jak należy. Wysyłać sobie podarunki, omawiać warunki sojuszu. Nie poznałam twojej rodziny, tak mało wiem o twoim ludzie.

– Nie ma tego zbyt wiele – krzywi się Aladyn.

– Gdy już będzie po wszystkim, cofniemy się po własnych śladach i zaczniemy wszystko od nowa. Nie mogę opuścić miasta, dopóki nie uporamy się z dżinnami, ale pewnego dnia popłynę z tobą do Istaryi i ujrzę twoją ojczyznę na własne oczy.

Mój pan uśmiecha się nieznacznie i zerka na mnie. Dostrzegam w jego oczach panikę. Zbiera mi się na mdłości, gdy odwzajemniam jego spojrzenie, bo wiem, że nie już mnie wtedy przy nim będzie. I dlatego, że to ja wpakowałam go w kłopoty.

243

Konsekwencje moich uczynków piętrzą się coraz wyżej, a ja czuję się jak pajęczyca, która utkała za cienką sieć.

Kaspida każe nam czekać do przybycia kapitana Paszy z oddziałem Erystratów, a potem opuszcza salę tronową wraz z przybocznymi. Aladyn i ja wychodzimy za nimi w obstawie dwunastu strażników.

Gdy wracamy do naszych komnat, mój pan nalega, by strażnicy zostali na zewnątrz. Zgadzają się, ale dopiero po dokładnym przeszukaniu wszystkich pomieszczeń – chcą się upewnić, że nigdzie nie czai się żaden asasyn.

Gdy wreszcie jesteśmy sami, Aladyn opada na jedną z poduszek i wzdycha jękliwie. Burza porywa wiszące w portykach kotary, deszcz rosi dziedziniec. Jest środek dnia, ale panuje ciemność, jakby był środek nocy.

– Wszystko dzieje się tak szybko – odzywa się. – Nie sądziłem… Za parę godzin będę mężem księżniczki!

– A wyglądasz, jakbyś nałykał się tłuczonego szkła.

Powoli przebiega ręką po włosach z oczami wbitymi w podłogę.

– Ona mnie nie kocha.

Staję pod łukiem i pozwalam deszczowi wilżyć mi twarz, gdy wokół mnie falują kotary. Ta burza to ledwie przelotny deszczyk przy tej, która szaleje w moim sercu. Biegam wzrokiem po niebie, wypatrując dżinnów, więź z lampą uwiera mnie jak zaciśnięta na szyi katowska pętla. Gdzie się podziewa Zhian? Gdzie jest Nardukha? Czemu zwlekają?

– Ścieżka miłości wiedzie ku przepaści – mówię gorzko. – Wszystkich, którzy nią podążają, czeka zguba, nie zaś szczęście.

– W takim razie co trzeba zrobić, żeby być szczęśliwym, Zahro? – pyta zapalczywie, zrywając się na równe nogi. – Powiedz mi. Miałaś cztery tysiące lat, żeby rozgryźć ten sekret.

244

Wzdrygam się, słysząc wyzwanie w jego tonie. Odwracam wzrok od nieba i skupiam go na Aladynie.

– Nie mam pojęcia. Co może oznaczać tylko jedno: szczęście to nie jest sekret. Szczęście to mityczny konstrukt, sen, który wy, ludzie, śnicie, żeby przeżyć każdy kolejny dzień. Szczęście to księżyc, a wy niczym słońce nie ustajecie w pogoni za nim, wciąż biegając w kółko i nie zbliżając się doń ani o krok. A jednak nigdy nie przejdzie wam przez myśl, że ta pogoń nie ma sensu. Dlaczego? – Robię krok naprzód, przyszpilając go wzrokiem do miejsca. – Powiedz mi, Aladynie. Dlaczego? Co pcha cię w otchłań szaleństwa?

Wpatruje się z namysłem w deszczowe niebo i odpowiada: – Wiara.

Prycham śmiechem.

– Wiara w co? W Imohela? W pomniejsze bóstwa?

– Może – odpowiada. – Niektórzy w tym pokładają wiarę.

A inni wierzą w siebie. Jeszcze inni w tych, których kochają.

W jutro.

– Brzmisz jak jakiś wierszokleta.

Patrzy na mnie, sonduje mnie wzrokiem.

– Co by się musiało stać, byś i ty uwierzyła, Zahro?

– Zbyt długo chodzę po świecie, by wierzyć w szczęście.

– Za długo siedziałaś w lampie. Lampa zepsuła ci serce. Myślę, Zahro, że ty wierzysz i tylko kryjesz się za tarczą niewiary.

Myślę, że robisz, co możesz, by nikt cię nie skrzywdził. Boisz się.

Zaciskam pięści i obracam się na pięcie, wbijam wzrok w rozpryskujące się na liściach krople deszczu.

Wstaje i podchodzi do mnie, nie bacząc na wiatr, który szarpie jego czarnym płaszczem i burzy mu włosy.

– Kochałaś kiedyś i utraciłaś swoją miłość. Dlatego nie masz odwagi, by pokochać ponownie. Upierasz się przy tym, że jesteś potworem, bo boisz się być człowiekiem.

245

Stoję przed nim, nie mogąc dobyć głosu. Jestem kompletnie bezbronna. Czy jest sens przeczyć prawdzie, Habibo?

Twoja przyjaźń coś we mnie obudziła, jakiś uśpiony ślad człowieczeństwa, który przetrwał na dnie mojej duszy przez te wszystkie lata. A gdy umarłaś, to człowieczeństwo wycofało się i ukryło.

Dopiero Aladyn sprawił, że znów zbudziło się ze snu. Obudził je swoim promiennym uśmiechem, roześmianymi oczami i najtrudniejszymi ze wszystkich pytań. Kiedy mi cię odebrano, poprzysięgłam sobie nigdy już nikogo nie pokochać.

Ale go kocham.

I dlatego muszę go opuścić.

Rozdział 20

Nakazuję sobie spokój. Minęło ledwie kilka godzin od wyzwolenia Zhiana, a Ambadia jest wielka. Przebycie czerwonych pustkowi i skalistych gór zajmie mu trochę czasu. Nie od razu dotrze do fortecy Nardukhi, nie tak prędko rozmówi się z Szajtanem. I któż może powiedzieć, jak długo zajmie Narduce zwrócenie mi wolności albo w jaki sposób to uczyni? Czas płynie nieporównanie wolniej dla tych, którzy żyją wiecznie.

Godziny zdają się miesiącami. Możliwe, że jeszcze trochę tu pobędę.

Co dziwne, odnajduję pociechę w tej myśli. Z jednej strony chciałabym już zostawić Aladyna w przeszłości razem z uczuciami, które we mnie wywołuje, z drugiej – pragnę trwać u jego boku już zawsze. Gdy tylko odejdę, zostanie w tym gnieździe żmij zupełnie sam.

Mamy wiele do zrobienia, nim wstanie świt i rozpocznie się uroczystość ślubna. Zwykle amuleński ślub poprzedzają tygodniowe przygotowania, a każdy dzień odpowiada jednemu etapowi ceremonii. Ale sytuacja wymaga, byśmy złożyli 247

tradycję na ołtarzu pospiechu, skupiamy się więc na niezbędnym minimum.

Najważniejsza rzecz: Aladyn musi się wykąpać.

Uroczyste ablucje na dzień przed ślubem to jedna z najświętszych amuleńskich tradycji. Tak więc Aladyn w asyście dwunastu żołnierzy udaje się do pałacowych łaźni, a ja lecę za nim pod postacią wróbla. Przed opuszczeniem komnat mój pan kazał mi obiecać, że poczekam na zewnątrz, ale łamię dane słowo. Siadam na hełmie ostatniego strażnika i wraz z nim niepostrzeżenie przedostaję się do łaźni.

W wyłożonym kafelkami pomieszczeniu panuje półmrok, jeśli nie liczyć snopów światła wpadających do środka z niewielkich świetlików w kopulastym dachu. W środku znajduje się sześć rozmieszczonych symetrycznie basenów, w turkusowej wodzie unoszą się białe kwiaty lotosu i płatki róż. Łaźnia jest pusta.

– Może… poczekalibyście na zewnątrz, co?

– Mamy rozkaz nie spuszczać cię z oczu, książę – odpowiada z niezmąconym spokojem jeden ze strażników.

Aladyn przeciera twarz dłonią.

– Tak, wiem, ale jestem tu zupełnie sam. Jeśli będę potrzebował pomocy, krzyknę albo coś.

Mężczyzna po prostu gapi się na niego bez emocji.

Aladyn stęka coś i dodaje: – Zdajesz sobie sprawę, że jutro będę twoim królem?

Strażnicy wymieniają niepewne spojrzenia, a po chwili dają się przekonać i wychodzą. Wzlatuję z hełmu i ląduję na gzymsie ściany.

Aladyn wzdycha, zrzuca z siebie szaty i staje na kafelkach w białej przepasce na biodrach. Lampę wiesza na łańcuszku wokół szyi, a potem zanurza się w pierwszym basenie. Znika pod powierzchnią w chmurze bąbelków i nie wypływa 248

przez kilka sekund. Gdy już zaczynam się martwić, że w ogóle nie wypłynie, że skończy tak jak wielu moich przeszłych panów, którzy pożałowali wypowiedzianych życzeń, wyłania się z wody i rozciąga ręce na przeciwległej krawędzi basenu.

Opuszcza potylicę na wykafelkowaną posadzkę i zamyka oczy.

– Wiem, że tam jesteś – mówi. – Złaź, z łaski swojej.

Podlatuję do zrębu zbiornika i zmieniam się w człowieka w cienkiej białej kurcie do kolan. Siadam na brzegu i przebieram nogami w wodzie.

– Jak na wszechpotężnego dżinna, co widział zaranie dziejów – mówi, otwierając leniwie oko – jesteś cholernie przewidywalna.

Pryskam na niego wodą.

– Może lepiej zacznij się myć? Wciąż pachniesz, jakbyś spał w chlewie.

Oblewa mnie wodą, a ja krzyczę i wpadam do basenu, po czym natychmiast robię wszystko, by zapluskać go na śmierć.

Aladyn krztusi się i pluje wodą, unosi ręce, jakby się poddawał, a potem niespodziewanie ryczy jak mors, odbija się nogami od ściany basenu i łapie mnie w pasie, wciągając pod wodę.

Przez moment zupełnie nic nie ważymy. Otwieramy oczy pod powierzchnią, wciąż spleceni w uścisku, a lilie i płatki róż, wirując, toną wraz z nami. Moje włosy unoszą się wokół nas jak czarny jedwab. Jego ręce wciąż oplatają mnie w pasie, a moje przylegają do jego obnażonej piersi. Między nami unosi się lampa.

Aladyn sięga stopami dna, odbija się i wynurza na powierzchnię. Łapie oddech i odrzuca z oczu mokre włosy. Wciąż spleceni, dryfujemy w ciszy, a ja nie mogę oderwać od niego wzroku. Woda spływa mu po policzkach i ustach, kapie z brody. Jeden lok przykleił się do czoła, więc delikatnie odgarniam go na bok, przed wypuszczeniem nakręcając na palec.

249

– Co my wyprawiamy? – szepcze, przyciągając mnie do siebie.

Nie mogę odpowiedzieć. Nie ufam swojemu głosowi. Mój pan zanurza się głębiej, by zetknąć się ze mną czołem, i wtedy właśnie przestaje istnieć wszystko poza tą chwilą. Jedyne, co ma znaczenie, to ostrożny szept naszych oddechów, nasze odbicie w wodzie i otulające mnie ramiona Aladyna.

Jest słońcem, a ja księżycem. Musimy trwać w rozłące, inaczej zostanie zaburzona równowaga świata. Choć muszę przyznać, że jednak rozumiem to szaleństwo popychające ludzi do pogoni za szczęściem, którego nie sposób pochwycić. Bo ja też czuję je w sobie, Habibo. Za każdym razem, gdy go odpycham, on przyciąga mnie o tyleż mocniej. Nawet teraz, na parę godzin przed jego ślubem, nie umiem wypuścić go z rąk, choćbym nie wiem jak tłumaczyła sobie, że muszę.

Wszystko skończy się jutro. Poślubi Kaspidę i wtedy Nardukha na pewno zwróci mi wolność.

Opieram głowę na jego ramieniu. Czuję bicie jego serca, tak blisko swojego. Tak bardzo chciałabym móc spowolnić bieg czasu, przedłużyć ten moment tak, by trwał w nieskończoność.

– Urodziłam się w wyspiarskim królestwie Gheddy – wyznaję. Oto historia, której nie opowiedziałam nawet tobie, Habibo. Teraz opowiadam ją tylko dlatego, że nie umiem znieść myśli o tym, że miałabym porzucić Aladyna, nie wyjawiwszy mu prawdy, i że miałby znać mnie tylko w połowie. Unoszę głowę i napotykam jego wzrok. – Było to ponad cztery tysiące lat temu. Byłam najstarszą córką mądrego i dobrego króla.

Aladyn patrzy na mnie życzliwym i zaciekawionym spojrzeniem, zachęca mnie do kontynuowania opowieści.

– W wieku siedemnastu lat zostałam królową Gheddy.

W tamtych dniach dżinnów było o wiele więcej niż teraz, a władza Szajtana rozciągała się również na krainy będące pod władaniem ludzi. Szajtan domagał się, by składać mu ofiary 250

z dwudziestu dziewic i dwudziestu wojowników, a w zamian on tłumił sztormy na morzu, umożliwiając nam handel i rybołówstwo. Byłam młoda i dumna, a nade wszystko pragnęłam być sprawiedliwą władczynią. Nie chciałam ugiąć się przed Nardukhą i spełniać jego zachcianek, a on mnie ukarał, nękając moją wyspę straszliwymi falami. – Wstrząsa mną dreszcz, Aladyn tuli mnie mocniej. – Wspięłam się na Górę Języków i poszłam do wybudowanego na jej szczycie alombu, gdzie obiecałam oddać się Szajtanowi, jeśli tylko ocali moje królestwo od fal. – Mój głos opada do szeptu, którego o mało nie zagłusza pluskanie wody. – Szajtan zniewolił mnie, zamienił w dżinna i uwięził w lampie. A potem spowodował erupcję Góry Języków, zaś Gheddę pochłonął ogień. Obiecał, że ocali moje królestwo od morza, ale nie od ognia.

Milknę i czekam na reakcję Aladyna. Czy powie, że jestem naiwna, bo uwierzyłam w słowa Szajtana? Czy może zgani mnie za to, że nie pokłoniłam się przed Nardukhą, gdy jeszcze mogłam?

Ale Aladyn milczy.

Pochyla głowę i całuje mnie miękko w szyję, wędruje ustami za ucho. Dostaję gęsiej skórki. Obracam twarz tak, by nasze usta się spotkały. Ten pocałunek jest delikatniejszy od ostatniego, niespieszny, powściągliwy, upajający. Tęskny. Pożegnalny. Aladyn obejmuje mnie mocniej, przyciąga jeszcze bliżej do siebie. Dryfujemy, ledwie marszcząc wodę, dywan z płatków róż i kwiatów lotosu delikatnie faluje.

– Kryjesz w sobie tyle sekretów – mruczy. – Mógłbym spędzić resztę życia odkrywając cię kawałek po kawałku. – Odgarnia mi włosy za ucho, pochłania mnie wzrokiem. – Że też się nie domyśliłem, że byłaś królową. Oczywiście, że poświęciłaś się dla swojego ludu. Zrobiłaś, co mogłaś, Zahro. Nie możesz 251

obwiniać się za krzywdy, które wyrządził ci Szajtan. Zrobiłby to wszystko bez względu na okoliczności.

– Powinnam była umrzeć wraz z moimi ludźmi.

– Gdybyś to zrobiła, nigdy bym cię nie poznał. – Ponownie mnie całuje, tym razem mocniej i głębiej, wplata palce w moje włosy. Pozwalam, by jego dotyk zmył ze mnie wspomnienie przeszłości.

To Aladyn pierwszy przerywa pocałunek. Śmieje się cicho i chrapliwie.

– To jakieś wariactwo. Jutro się hajtam.

Kiwam głową i dotykam czołem jego piersi.

– Jeszcze nie jest za późno – podejmuje. – Zahro, ja mógłbym…

– Cicho – zamykam mu usta palcem. – Nie mów tego. Poślubisz Kaspidę, a potem nauczycie się kochać nawzajem. Będziecie żyć w szczęściu, a moja lampa trafi w inne ręce.

– Po prostu nie wypowiem trzeciego życzenia – zapiera się. – Tak! Jeśli nie wypowiem życzenia, będziesz mogła zostać w pałacu tak długo, jak tylko zechcesz. Nie będziesz musiała wracać do lampy. Każdy, kto będzie chciał mi cię zabrać, gorzko tego pożałuje.

– Nawet gdyby tak się stało, w końcu się zestarzejesz i umrzesz. Albo, co bardziej prawdopodobne, ktoś w końcu pozna prawdę o mnie i cię zabije, by odebrać ci lampę. Lub też, co nie mniej prawdopodobne, Kaspida zniszczy nas oboje, gdy dowie się, że ty nie jesteś księciem, a ja pochodzę z rodu dżinnów, którego tak zapiekle nienawidzi.

– Kaspida zrozumie.

– Doprawdy?

Krzywi się.

– No dobra. W takim razie nie poślubię jej.

– A co z twoją zemstą? Po prostu odpuścisz Suliferowi?

252

– Przez tyle lat zemsta była sensem mojego życia – mówi, spuszczając głowę. – Wszystko pójdzie na marne. Sulifer wygra. Zmusi Kaspidę do poślubienia Dariana. A ona stanie się marionetką w ich rękach. Kto wie, ile minie czasu, nim po prostu się jej pozbędą. A wtedy nikt już nie stanie im na drodze.

Cokolwiek zrobią, ujdzie im na sucho.

– I to będzie twoja wina – uzupełniam.

Podnosi na mnie wzrok, ściąga brwi.

– Dlaczego tak się przejmujesz losem Kaspidy? Myślałem, że my, ludzie, jesteśmy dla was jak puch na wietrze, że znikamy zaraz po tym, jak się pojawimy.

– Kaspida… to co innego. Przypomina mi kogoś, za kogo niegdyś oddałabym życie.

– Tę królową? Tę, która umarła?

– Roszanę. Moją najdroższą Ro – szepczę na granicy słyszalności. – Kiedyś władała Amulenami, a Kaspida jest jej potomkinią. Ma jej siłę ducha i gdy tylko na nią spojrzę, staje mi przed oczami moja stara przyjaciółka Roszana. Gdyby przeze mnie miało ją spotkać coś złego… Nie mogłabym znieść tej myśli przez stulecia. Już teraz dźwigam na barkach brzemię wstydu, które nie pozwala mi zapomnieć o tamtym dniu na szczycie Tissy.

Aladyn unosi rękę i zdejmuje mi z czoła niesforny kosmyk.

– Jesteś nadzwyczajna, Zahro z lampy.

– Przestań – przerywam mu, odsuwając jego rękę. Odpływam na drugą stronę basenu. – Teraz rozumiesz, dlaczego musisz doprowadzić tę sprawę ze ślubem do końca.

– Mówisz, że nie zniosłabyś swego odbicia w lustrze, gdyby coś przytrafiło się Kaspidzie. A jednak zmuszasz mnie, bym ja żył z wiedzą, na jaki los cię skazałem. – Unosi lampę. – Co to za różnica?

Uciekam wzrokiem, bijąc się z myślami.

253

– Różnica polega na tym, Aladynie, że to mój wybór.

– No cóż, moim zdaniem to głupi wybór.

– Obiecaj mi, że doprowadzisz tę sprawę do końca.

Aladyn zamyka oczy.

– Obiecaj mi! Proszę!

Rozwiera powieki. Widzę w jego oczach, że cierpi. Mimo to kiwa głową na tak.

– Muszę to od ciebie usłyszeć.

– Obiecuję.

Nie patrząc na mnie, zanurza się w wodzie, widzę już tylko rozmazany cień w głębi basenu.

Siadam pod ścianą, otaczając kolana ramionami, i próbuję wygasić szalejące we mnie emocje. Zwariowałaś? – ganię się w myślach. Po co go znowu całowałaś? Czy to jakaś klątwa, że w kółko popełniam te same błędy? Zadurzam się w ludziach, zbliżam się do nich, wiążę z nimi, a potem patrzę, jak się dla mnie niszczą.

Czuję w ustach smak soli i dopiero wtedy uświadamiam sobie, że płaczę. Wściekle trę oczy. Już niebawem otrzymam to, czego zawsze pragnęłam: wolność. I nic z tego nie będzie już miało znaczenia. Czy miesiąc temu, gdy zawarłam pakt z Nardukhą, nie postanowiłam, że zrobię wszystko w imię wolności?

Porzucenie Aladyna może okazać się najtrudniejsze, niemniej muszę go porzucić.

Drzwi po drugiej stronie łaźni otwierają się i zaraz zamykają. Podnoszę wzrok, spłoszona.

To Darian. A wraz z nim jego zausznicy.

Błyskawicznie zmieniam się w nitkę bladego dymu i unoszę pod sufit, gdzie jestem prawie niewidoczna. Całe szczęście, że mnie nie zauważyli.

Mężczyźni okrążają basen i mierzą wzrokiem Aladyna, który właśnie wychynął z wody, by złapać tchu. Oczy jeszcze ma 254

zamknięte, odsuwa mokre włosy z czoła i przesuwa dłonią po twarzy. Dopiero wtedy rozwiera powieki i widzi nad sobą Dariana.

Zamiera.

– Książę Rahzadzie – cedzi Darian.

– Doceniam gest – odpowiada Aladyn, bacznie mu się przypatrując. – Ale sam umyję sobie plecy.

– Myślałem raczej o prezencie ślubnym. Takim, który należy wręczyć osobiście.

– Jak minęliście moich strażników?

– Nie wszyscy byli twoi. A nawet jeśli byli, to zmienili zdanie. – Na jego usta wypływa wredny uśmieszek. – Zadziwiające, ile może zdziałać garść monet. Ci trzej przy tylnych drzwiach okazali się nadzwyczaj podatni na złoto.

Darian zaczyna się rozdziewać z szat, reszta mężczyzn idzie w jego ślady. Aladyn trzyma się środka basenu, dryfując nonszalancko, ale nie spuszczając wzroku z nieproszonych gości.

Szuka mnie po pomieszczeniu samymi oczami, aż w końcu dostrzega półprzeźroczysty obłok pod sufitem.

Lampa.

Truchleję z przerażenia. Aladyn ma lampę na szyi. Jeśli Darian ją zobaczy… Mój pan niepostrzeżenie chowa naczynie za plecami.

Darian wchodzi do wody. Jest szczupły, nie tak barczysty jak Aladyn, ale z pewnością zwinny. Jego towarzysze są nieco bardziej krępi, wszyscy opuszczają się do wody wraz z księciem. Zacieśniają krąg wokół Aladyna, który opiera stopy na dnie basenu. Czuję, jak tężeją mu mięśnie karku i ramion.

– Jeśli wydaje ci się, że wygracie w tej niedorzecznej grze, którą wymyśliliście z Kas, to jesteś większym idiotą, niż sądziłem – odzywa się książę lodowatym tonem.

255

– Ostrożnie – odpowiada Aladyn. – Bo zapomnę wysłać ci zaproszenie na ślub.

– Ona jest moja, była moja od dnia narodzin. Byliśmy sobie przeznaczeni.

– Zabawne, ale ona twierdzi inaczej.

– Bo czyta za dużo opowiastek o mitycznych królowych. Te brednie zatruły jej umysł. Uważa się za jedną z tych wielkich władczyń. Jej arogancja i urojenia wołają o pomstę do nieba, ale nie jest to nic, z czym nie poradzi sobie krzepka ręka męża.

– Ty parszywy sukinsynu – syczy Aladyn, tracąc cierpliwość. – Mówisz o niej, jakby była twoją własnością. Jakby była koniem albo psem, którego można wytresować.

Darian wzrusza ramionami.

– Konie, psy, kobiety. Każde musi znać swoje miejsce, a kiedy któreś wierzga, należy ustawić je do pionu. Inaczej rodzi się chaos. Gdybyśmy pozwolili królowym rządzić światem, wszyscy siedzielibyśmy po pałacach, szydełkując i plotkując.

– A bieganie w te i wewte i użynanie ludziom głów to lepszy pomysł? – Aladyn unosi brew.

– Parthenia nie wróci do dawnej chwały, jeśli na jej czele nie stanie silny przywódca. Ktoś, na kim lud będzie mógł polegać.

Ktoś, kogo podziwia i szanuje od lat. Nie jakieś słabe książątko-przybłęda z zadupia na końcu świata, o którym nikt w życiu nie słyszał. Nasi ludzie nigdy za tobą nie pójdą.

– To nie za mną mają iść, lecz za nią.

– Ty nic nie łapiesz! – warczy książę. Brodzi w wodzie, aż dzieli go od Aladyna tylko długość ramienia. – Ona należy do mnie! Odziedziczyłem ją!

– Odziedziczyłeś tylko arogancję swojego tatusia – syczy Aladyn. – To jedyna rzecz, którą miał prawo dysponować.

– Tylko spróbuj obrazić mojego ojca…

256

– Twój ojciec – uśmiecha się Aladyn złośliwie i podpływa do niego – to samolubny cwaniaczek, któremu słoma z butów wystaje.

Darian czerwienieje.

– Mój ojciec to najdzielniejszy mąż w Parthenii. Podczas gdy król gnił z fajką w zębach, mój ojciec trzymał dżinnów w szachu.

– Ten twój ojczulek – ciągnie Aladyn – jest mordercą niewinnych i słabych. Ucina głowy każdemu, kto się z nim nie zgadza. Powiedz, książę, jak naprawdę umarł król? Zastanawiam się, czy aby ktoś nie pomógł mu wyruszyć do świętych ziem…

Darian ryczy jak dzikie zwierzę i rzuca się na Aladyna, łapie go w pasie i wpycha pod wodę. Mój pan szamocze się i ciska, z trudem łyka powietrze nad taflą wzburzonej wody, ale wtedy przypadają do niego pozostali, łapią za ramiona i włosy, przytrzymują pod powierzchnią. Aladyn rzuca się, kopie nogami, woda zalewa kafelki. Na twarzy Dariana zastyga ponury wyraz, jego wargi rozszerzają się w wąskim uśmiechu. Zaciska ręce na szyi mojego pana.

Przemieniam się w wiatr i przetaczam się po pomieszczeniu, z mocą otwierając drzwi, za którymi stoją wciąż lojalni Kaspidzie strażnicy. Zaglądają do środka, widzą zamieszanie, wznoszą okrzyki. Darian podnosi wzrok i jego twarz wykrzywia wściekłość. Wraz z resztą mężczyzn gramoli się z basenu i wkłada ubranie. Wybiegają z łaźni, gonieni przez żołnierzy.

Na korytarzu przemieniam się w dziewczynę i gnam za nimi. Wskakuję do basenu i znajduję w topieli rękę Aladyna, który opadł na dno. Gdy wyciągam go na kafelki, lampa dzwoni o posadzkę.

– Nie oddycha! – krzyczę, ale nie ma tu nikogo, kto mógłby mnie usłyszeć. Strażnicy popędzili za Darianem, reszta jest 257

zbyt daleko. Zaczynam uciskać klatkę piersiową Aladyna. – No dalej, dalej – mamroczę. Powinnam była zareagować szybciej. Za bardzo martwiłam się o lampę. Trzeba było zmienić się w lwa i wszystkich pożreć!

Wtedy Aladynem wstrząsa kaszel, woda wylewa mu się z ust. Podnoszę go i obracam na bok, żeby opróżnił płuca.

Ma wielkie, tchnące paniką oczy. Gdy odnajduje mnie wzrokiem, próbuje coś powiedzieć.

– Cicho – uspokajam go. – Nic ci nie jest, tylko oddychaj.

Krztusi się wodą i powietrzem, wydaje chrapliwy, mokry dźwięk, odkasłuje. Wreszcie swobodnie łapie oddech. Wpycha lampę pod przepaskę, by nie zobaczyli jej wracający strażnicy, którzy otaczają nas właśnie ze zmieszanym wyrazem twarzy.

Dodatkowo nakrywam lampę koszulą mojego pana.

– Złapaliście go? – pytam.

Kręcą głowami. Aladyn zaczyna oddychać spokojniej.

– Już prawie ich miałem – skrzeczy. – Mają szczęście, że przybiegliście, bo bym drani rozniósł.

Czuję tak wielką ulgę, że najchętniej przytuliłabym go ze wszystkich sił, jednak nie wolno mi tego zrobić przy strażnikach. Zostawiam go więc na posadzce i wstaję, by przynieść mu ubranie. Żołnierze chcą mu pomóc, ale Aladyn gramoli się na nogi o własnych siłach, ukradkiem owijając lampę koszulą. Gdy strażnicy oferują się odeskortować go do komnat, nie oponuje. Gwardziści argumentują, że należy powiadomić o zajściu kapitana Paszę i Kaspidę, ale młodzieniec macha ręką.

– Potem się z nim policzę – przekonuje. – Nie warto polować na tak małego zwierza.

Gdy znów jesteśmy sami, Aladyn milczy, ale ja widzę, że z trudem hamuje złość.

Ja nie mam zamiaru pohamowywać swojej. Krążę po pokoju pod postacią tygrysa, warcząc i drapiąc posadzkę pazurami.

258

– Przestaniesz czy nie? – złości się Aladyn. – Szału można dostać.

– Jeszcze nie dostałeś? – warczę w odpowiedzi. – Chciał cię zabić!

– A bo to pierwszy raz! – prycha. – Za każdym razem daje plamę.

– Bo ja jestem przy tobie i ratuję ci skórę!

– Dokładnie! – rozpromienia się. – Dlatego nie wolno ci mnie opuścić. Kto wtedy będzie miał na mnie oko?

Przeobrażam się w człowieka z rykiem, który przechodzi w krzyk. Moja suknia ma deseń tygrysich prążków.

– Aladynie, obiecałeś!

– Wiem. – Uśmiech spływa mu z warg. – Przecież wiem.

– Obiecałeś mi!

– Co mam zrobić? Przyrzec na grób matki? Przypieczętować obietnicę krwią?

– Nie zaszkodziłoby – bąkam pod nosem.

Aladyn wstaje i już szykuje się do riposty, ale rozlega się pukanie do drzwi. Otwieram i wpuszczam do środka krawca z dwoma czeladnikami, którzy trzymają w ręce bele materiału i pudełka z przyborami do szycia.

– Przyszliśmy, by skroić dla księcia ubranie weselne – oświadcza niewysoki, gładko ogolony mężczyzna w wysoko zawiązanym turbanie, który ma za zadanie zamaskować niedostatek wzrostu.

Każę mu wrócić za pięć minut, dając Aladynowi czas na schowanie lampy w swojej komnacie. Niechętnie do niej wracam – myśl o zostawieniu Aladyna bez opieki choćby nawet na godzinę jest mi wstrętna. Sięgam szóstym zmysłem poza naczynie, czujna jak zwierzę w klatce, ale proces mierzenia przechodzi bez komplikacji, a gdy krawiec i czeladnicy znikają za drzwiami, Aladyn natychmiast mnie wypuszcza. Następnie 259

do komnaty dobija się nieskończona procesja służących – a to z jedzeniem i piciem, a to z podarkami od Kaspidy. Przygotowanie darów zwykle zajmuje kilka dni, ale teraz musi wystarczyć ledwie parę godzin. Aladyn otrzymuje sztylety, złoto, szaty, rzeźbione bogato kufry i skrzynie, zwierciadła i świeczniki.

Całe to zamieszanie przywodzi mi na myśl twojego pierwszego narzeczonego, Habibo: przystojnego jak z obrazka i dzielnego jak lew Elikuma z Miniivosu, oraz drobiazgowe przygotowania, jakie poczyniono przed waszym ślubem. Rzecz jasna pamiętam doskonale, że tydzień przygotowań zakończył się otruciem pana młodego przez zdrajcę na dzień przed ceremonią. Zamiast ślubu urządziłyśmy więc pogrzeb, a ty nie uroniłaś ani łzy, nim nie minęły trzy tygodnie. Zawsze utrzymywałaś, że jest ci obojętny, ale ja nigdy ci nie wierzyłam.

Mogę tylko uczepić się nadziei, że to wesele skończy się… weselej. Aby się co do tego upewnić, całą noc pełnię wartę, pilnując drzwi, jakby miała je za chwilę szturmować cała armia Ambadii. * Dwie godziny przed świtem delikatnie wybudzam Aladyna ze snu. Wytacza się z łóżka, mrużąc oczy, ślepy jak nowo narodzone kocię.

– Jeszcze pięć minut… – jęczy.

– Przebieraj się – ucinam dyskusję. – Za niecałą godzinę bierzesz ślub, nie możesz iść do swojej oblubienicy ze śpiochami w oczach.

Nabiera tchu, jakby chciał coś rzec, ale ostatecznie tylko wypuszcza powietrze i wraca do komnaty.

Za pomocą magii zmieniam własne odzienie, rezygnując z prążkowanej sukienki na rzecz błękitno-złotej szaty, 260

rozpuszczam włosy i pozwalam im spłynąć kaskadą na plecy.

Na ramionach i wierzchach dłoni rysuję wzrokiem brązowe kwiatowe wzory, lecz zaraz przypominam sobie, że tylko pannie młodej wolno ozdobić ciało henną, i z westchnieniem ścieram rysunek dmuchnięciem.

Aladyn wyłania się z komnaty minutę później. Ma na sobie pyszny komplet szat, który minionej nocy uszył dla niego krawiec: obcisły płaszcz w kolorze bladego złota i beżu, rozpinany z przodu i z tyłu, luźne czerwone spodnie oraz czerwoną pelerynę przewieszoną przez prawe ramię, którą zamiata posadzkę.

– Chwila – mówię i sadzam go na sofie, a potem zanurzam palce w jego włosach, wyczarowując jadeitowy grzebień z tygrysią rączką. Za jego pomocą obłaskawiam rozkudłaną czuprynę mego pana, dzieląc ją przedziałkiem i formując zgrabną falę ponad czołem. Ależ on ma te włosy! Gęste i kruczoczarne.

Kusi mnie, by wsunąć dłonie jeszcze głębiej i go pocałować.

– No, gotowe – orzekam, z trudem się hamując. – Popatrzmy…

Oddech zamiera mi w piersi. Będzie wspaniałym panem młodym. Ignoruję osobliwe ukłucie w sercu, które odczuwam, patrząc na niego. Daj mu odejść – przekonuję siebie. Więź z lampą może się zerwać w każdym momencie, a wraz z nią musi się rozproszyć uczucie, którym go darzę. Ale moje serce to zdradziecka gwiazda, która nie chce schować się przed wstającym słońcem.

– Jak wyglądam? – pyta i przybiera cudaczną pozę, próbując mnie rozśmieszyć.

– Jak głupek. – Kręcę głową. – Ale za to świetnie ubrany.

Robi krok w moją stronę i wyciąga rękę.

– Zahro, ja…

– Nic nie mów. – Spuszczam wzrok, poprawiając zagniecenie na sukience. – Musimy już iść.

261

– Jasne. Masz rację – mówi tak cicho, że prawie nie słyszę.

– Jeszcze jedno… – Rozglądam się po pomieszczeniu i znajduję złotą łyżkę na tacy z herbatą, którą przyniosły Khavara z Nessą. Podnoszę ją i wkładam w węgle mosiężnika, wciąż gorące po minionej nocy. Złoto wkrótce robi się giętkie. Większość łyżki odrywam, a z pozostałej części formuję pierścień.

Gdy metal stygnie, utrwalają się w nim twoje odciski palców, Habibo, które noszę jak rękawiczki. Nie są nie na miejscu, zważywszy na to, że panna młoda to krew z twojej krwi. Nim złoto ostygnie zupełnie, za pomocą paznokcia pokrywam obrączkę eskarrskimi glifami oznaczającymi wieczną miłość. Pradawne znaki emanują swoją własną magią i błyskają bladym światłem, które zaraz gaśnie.

– Masz – mówię. – Już dobrze, metal ostygł.

Aladyn bierze pierścień i przygląda mu się pod światło.

– Jesteś cudowna, Zahro.

– To niewiele, ale lepsze to niż nic.

Przełyka ślinę i kiwa głową, a potem oddaje mi klejnot.

– Nieś go dla mnie, proszę.

– Nie mogę. – Cofam się, unosząc dłonie. Powiernik pierścienia musi być blisko z panem młodym, to osoba, która symbolicznie niesie w rękach dowód jego uczuć i głębokiego zaufania. Zwykle tę funkcję pełni brat lub stary przyjaciel.

– Chcę, żebyś ty to zrobiła – przekonuje. – To w końcu twój pomysł. Zahro, proszę…

Widzę, że mówi szczerze. Mój wzrok ląduje na metalowym kółku w jego dłoni. Kiwam głową, czując suchość w ustach, i zamykam palce na pierścieniu. Jestem małoduszna i niegodna.

– Lepiej już chodźmy – mówię sucho. – Zaraz bierzesz ślub.

Rozdział 21

Szlachta i możni płyną korytarzami ku pałacowej świątyni jak wezbrana rzeka, wypełniając je szeptem i gwarem. Rozstępują się przed Aladynem, który przemierza hol w obstawie strażników. Jedni uczestnicy ceremonii mają na sobie ciemne szaty żałobne, inni – wielokolorowe stroje weselne. Świątynia jest wypełniona ludźmi po brzegi, ledwie udaje nam się wcisnąć. Ściągamy na siebie mordercze spojrzenia.

Dworzanie nie darzą Aladyna miłością. Ledwie parę godzin temu myśleli, że u boku księżniczki stanie ich ukochany książę.

Kilka osób w tłumie się uśmiecha – to ci, których Aladyn zjednał sobie w czasie pobytu w pałacu. Wątpię, by długo musiał przekonywać do siebie resztę. O ile nie wyjdzie na jaw jego prawdziwa tożsamość.

Przed świątynią sześciu bębniarzy wybija weselny rytm, który niesie się echem w pałacowych murach, ogłaszając przybycie państwa młodych. Stojący wzdłuż ścian akolici wymachują metalowymi misami na łańcuchach, z których sączy się opar kadzideł, wypełniając powietrze wonią jaśminu. Przy każdych drzwiach tkwi kapłan z modlitewnym kosturem 263

i świętym zwojem w ręku. Mają za zadanie odpędzać złe duchy i dżinnów. Ich wysiłki są raczej symboliczne, bo zupełnie nie czuję się odpędzona.

W świątyni wita nas kapitan Pasza. Prowadzi Aladyna do podestu pośrodku świątyni obok olbrzymiego posągu Amystry. Bogini wojowników i sędziów z trzech stron otacza podwyższenie kamiennymi skrzydłami i nad zadartą głową trzyma wielki miecz.

Aladyn staje u stóp schodów. Poprawia kołnierz, skacze wzrokiem po zebranych. Za jego plecami stoją urzędnicy lojalni wobec Kaspidy, a przy małych drewnianych biurkach wbudowanych w bryłę podwyższenia zasiedli skrybowie. Małe dziewczynki zasypują posadzkę płatkami kwiatów, cicho intonując urokliwą pieśń.

Gdy Aladyn znajduje się już w przeznaczonym mu miejscu, drzwiami po lewej stronie wkracza do świątyni Kaspida w długiej, nieskazitelnie białej, powłóczystej sukni, od stóp do głów haftowanej w drobniutkie białe róże. Jedno ramię ma nagie, drugie osłania jedwabna chusta. Jej dłonie i nadgarstki pokrywają malunki wykonane henną kontrastujące z oliwkową skórą. W zaplecionych w warkocze włosach spiętych prostą srebrną klamrą ma te same drobne kwiaty, które zaścielają podium i stopnie. Kaspidy nie odstępują na krok ubrane w różne odcienie zieleni przyboczne; kobiety wyglądają jak krzew białej róży, gdzie jedynym kwiatem jest księżniczka.

Do młodej pary zbliżają się dwaj kapłani. Jeden niesie tacę płonących węgli, drugi gałązkę drzewa oliwnego. Muska nią ramiona i czoło Aladyna, dokonując symbolicznego oczyszczenia, a potem wrzuca na tacę, gdzie gałązka spala się w kilka sekund. Następnie kapłani rozsypują ryż pod stopami Aladyna i Kaspidy, co ma przynieść im szczęście. Wreszcie dwóch akolitów bierze czerwony jedwab i unosi go nad głowy pary 264

młodej, zaś kapłani zaczynają intonować formułę wieczystego połączenia. Ich pieśń kontrapunktuje śpiew młodego akolity o głosie słodkim jak miód.

Aladyn poci się jak kurtyzana w połogu. Kątem oka obserwuje Kaspidę i naśladuje każdy jej ruch. W pewnej chwili nachodzi mnie myśl, że zaraz nie wytrzyma presji i rzuci się do ucieczki. Z kolei Kaspida jest spokojna jak łabędź na tafli jeziora, porusza się z gracją i wprawą, emanuje godnością władczyni. W ogóle nie krzyżuje wzroku z Aladynem.

Próbuję się cieszyć ich ślubem, Habibo. Naprawdę. I jakaś część mnie faktycznie jest uradowana obrotem spraw, bo zdążyłam polubić ich oboje i myślę, że może chociaż ta jedna historia skończy się szczęśliwie. Oto jedno życzenie, którego nie obróciłam przeciwko swemu panu. Oto dwa życia, których nie zniszczyłam.

Ale z drugiej strony…

Jakaś część mnie więdnie, w głębi serca czuję jątrzący się ból. Jestem jak chwast wyrwany spośród róż. Jak kruk wypędzony z gołębnika. Jestem tu, gdzie moje miejsce, czy nie powinno mi to wystarczyć? Czy nie da mi to poczucia spełnienia?

Namiastki szczęścia? Czy nie zdobyłam ważniejszej nagrody – wolności?

A skoro tak, to dlaczego czuję, jakbym utraciła w zamian coś bardzo ważnego?

Odpędzam to pytanie. Są ważniejsze rzeczy, którym muszę poświęcić uwagę, jak na przykład nieobecność Dariana i Sulifera, która nie umknęła uwadze możnych. Wygląda na to, że nie tylko mnie to martwi, świta Kaspidy również zachowuje czujność, dziewczęta uważnie obserwują ciżbę. Zakończona fiaskiem próba morderstwa w łaźni to chyba nie koniec planów niedoszłego króla i jego ojca. Co oni knują, na co czekają?

Przebiegam oczami po dachach za oknami, szukając ukrytych 265

łuczników, ale nie dostrzegam nic podejrzanego. A jednak coś nie daje mi spokoju. Aladyn i Kaspida powtarzają słowa mistrza ceremonii, przyrzekając sobie miłość, wierność i uczciwość małżeńską, choć wiem, że czynią to bez przekonania. Za kilka minut będą pełnoprawnym małżeństwem. Lecz zamiast ulgi czuję się, jakbym czekała na ścięcie. Mój niepokój rośnie jak nabrzmiały wrzód, który pęknie lada chwila.

A może nic się nie stanie? Może po nieudanej próbie utopienia Aladyna Darian spasował i w porę odszedł od stołu, nim przegra wszystko? Może Sulifer uznał, że właściwie bardziej niż knucie i walka o władzę interesuje go łowienie łososi u wybrzeży Qopty?

Obracam się sztywno, nie mogąc otrząsnąć się z nerwów, i staję tyłem do mającej się ku końcowi ceremonii. Akolita przynosi piękny jadeitowy serwis herbaciany. Gdy Aladyn i Kaspida wymienią się pierścieniami i naleją sobie nawzajem herbaty, staną się w oczach bogów i ludzi mężem i żoną.

– Ten mężczyzna i ta kobieta – oznajmia jeden z kapłanów – przybyli przed oblicze Imohela, by w obecności świadków związać swoje losy świętym węzłem małżeńskim. Cóż pragniecie ofiarować sobie na dowód swej miłości?

Aladyn odnajduje mnie wzrokiem, a ja rozwieram palce, ukazując pierścień. Aladyn wpatruje się w niego, a jego dłoń lewituje nad moją, jakby odpychał ją ukryty magnes.

– No weź ją – popędzam go bezgłośnie.

Przełyka nerwowo ślinę i przyjmuje klejnot, obracając go wolno w palcach. Odciśnięte w metalu glify wypełnia odblask światła. Aladyn podnosi wzrok i patrzy mi prosto w oczy.

– Zahro… – Zaciska pięść. – Nie mogę tego zrobić.

Zamieram. Otwieram usta, ale wszystkie myśli, które mogłabym ubrać w słowa, odpłynęły mi z głowy.

266

Aladyn zwraca się do Kaspidy i bierze głęboki wdech, a potem unosi głowę i spogląda jej w oczy.

– Daruj mi, księżniczko, ale nie mogę zostać twym mężem.

Pośród ciżby unoszą się szepty, gdy Aladyn i Kaspida gapią się na siebie z mieszanką żalu i ulgi w oczach. Kapłani wymieniają ogłupiałe spojrzenia.

– Wasza Wysokość, cóż to znaczy? – pyta któryś.

Aladyn zbiera się w sobie.

– Księżniczko Kaspido – przemawia oficjalnie – szczerze cię podziwiam i darzę najwyższym szacunkiem. Zaprawdę, będziesz wspaniałą królową dla swoich poddanych. Ale nie mogę pojąć cię za żonę.

Księżniczka stoi nieruchomo jak wykuta ze skały, na jej twarzy nie rysują się żadne emocje.

– Dlaczego, książę Rahzadzie?

– Jest mi niewymownie przykro. Darzę miłością inną kobietę.

Teraz odwraca się do mnie, a duch ulatuje ze mnie jak klucz spłoszonych ptaków. Nie mogę się poruszyć, nie mogę dobyć głosu, gdy ujmuje moją dłoń i patrzy mi w oczy wzrokiem tak szczerym, że niemal przeźroczystym. Umieszcza pierścień w mojej dłoni, złoto pali mnie, jakby dopiero co wyciągnięto je z kowalskiej formy.

– To należy do ciebie i tylko do ciebie. Byłem ślepy, Zahro.

Tak uwikłany w przeszłość, że nie dostrzegałem tego, co dzieje się przed moimi oczami w teraźniejszości. Byłem takim głupcem, nie wolno mi niczego od ciebie żądać. Lecz muszę spróbować. Muszę powiedzieć prawdę, a prawda jest taka, że… że cię kocham.

– Nie – szepczę. – Nie wolno ci.

– Nie dbam o to, że jesteś… – robi pauzę, chrząka – służką. Jesteś piękna, nieposkromiona i dobra, a ja nie mogę przestać o tobie myśleć. – Jego twarz dzieli na pół rozsłoneczniony 267

uśmiech głupca. – Nie tak miało być, Zahro, ale oto wyznałem ci prawdę. Choć to zakazane i głupie, to przecież wspaniałe i piękne. Kocham cię.

W świątyni zalega cisza. Otacza nas morze zdumionych dworzan. Kapłani szepczą coś sobie na ucho, na ich twarzach malują się lęk i niepokój. Ktoś wymyka się z pomieszczenia tylnymi drzwiami, może w celu powiadomienia Sulifera o tym, co właśnie zaszło. Kapitan Pasza i jego ludzie silniej ujmują broń i biegają oczami od księżniczki do mojego pana, nie wiedząc, czy mają go aresztować czy tylko poturbować.

Aladyn zdaje się tego wszystkiego nie zauważać. Świdruje mnie wzrokiem, wpatruje mi się głęboko w oczy, jakby zaklinał mnie w myślach, i czeka, aż coś powiem. A ja nie mogę.

Jestem odrętwiała ze zdumienia i trwogi… Ale gdzieś we mnie mruga drobna iskierka nadziei.

– Nawet królowej nie wolno stawać na drodze takiej miłości – odzywa się Kaspida lodowatym tonem, przerywając głuchą ciszę. – Ogłaszam ceremonię za zakończoną. – Staje przodem do tłumu. – Jednakże uczta się odbędzie, a najbliższa noc upłynie na tańcach i zabawie. Czcigodni kapłani, dziękuję wam za posługę.

Wydaje się obojętna jak księżyc na niebie, lecz ja widzę skrywane przez nią uczucia. Jest do żywego poruszona i zawstydzona, chce stąd uciec, schować się przed natarczywym wzrokiem tłumu. Przyboczne zbierają się wokół niej i sprowadzają ją z podestu, mówiąc do niej przyciszonymi, zmartwionymi głosami.

A Aladyn wciąż patrzy tylko na mnie.

– Wiem, że masz mnie za idiotę – szepcze – ale czy dasz mi szansę? Czy pozwolisz mi zacząć od początku?

Odsuwam się od niego, lecz on nie pozwala moim dłoniom wyślizgnąć się z jego rąk.

268

– Zahro, co się stało?

– Jestem trucizną.

Marszczy brwi.

– Nie wierzę w to.

Cofam się, aż staję na zrębie podium. Czuję się jak przyparte do muru zwierzę. On nie rozumie, tak jak ty nie rozumiałaś, Habibo. Dlaczego wy, ludzie, tak raźno pchacie się w paszczę lwa? Wyczytuję w jego oczach ból i krzywdę, wiem, że czeka na odpowiedź, ale głos więźnie mi w gardle.

– Zahro – przemawia cicho – czy mnie kochasz?

– Ja… – Nie wolno mi. To wbrew naturze rzeczy. Niebezpieczne. Zakazane.

– Zahro? – Nie odejmuje ode mnie błagalnego wzroku.

– Co z twoją zemstą? – odszeptuję wreszcie, a moje słowa nikną w tumulcie, jaki rozpętał się w świątyni. – Co z twoimi rodzicami? Żyłeś dla tej chwili.

Przeczy ruchem głowy.

– Mam dość życia dla zmarłych. Chcę w końcu żyć dla kogoś żywego. Dla ciebie.

– Aladynie, nie wolno nam… Nie wolno ci tak mówić. – Rozglądam się wokoło zdziczałym wzrokiem, głowiąc się, czy ktoś nas słyszy. Jeśli Nardukha się dowie, cena będzie straszna. – Ryzykujemy…

– Jesteś warta każdego ryzyka. Wiem, czego pragnę, Zahro.

A ty wiesz?

– Ja… Wtem budynkiem wstrząsa huk trąb. Oblewa mnie zimny pot i truchleję na myśl, że to sam Szajtan wdziera się do świątyni. Ale to nie Nardukha, tylko Sulifer. Wezyr ma na sobie czarny wojskowy płaszcz z powiewającą za plecami peleryną.

Wydaje się jeszcze wyższy przez zapleciony na głowie opasły turban. Przyciął krótko brodę, co podkreśliło biegnące od 269

warg ku szpicowi siwe pasmo. Za nim do świątyni wchodzi około dwudziestu zakutych w zbroje żołnierzy dzierżących włócznie i miecze. A za nimi wślizguje się do komnaty Darian z nieodgadnionym wyrazem na twarzy.

Wezyr widzi lodowatą minę Kaspidy i nasze złączone ręce.

Prycha kpiąco i rusza żwawym marszem w kierunku schodów.

Przez chwilę nie słychać nic poza miarowym rytmem żołnierskich butów. Sulifer nie odzywa się, a twarz ma jak odlaną z brązu, lecz gdy staje u stóp podestu, skupia wzrok na Aladynie i wydaje rozkaz: – Straże, pojmać tego człowieka. Nie jest tym, za kogo się podaje.

Rozdział 22

W niezmąconej ciszy, która zapanowała w świątyni, powoli wypuszczam powietrze i na krótką chwilę przymykam powieki. Dusza wraca do mojego ciała i niemal fizycznie czuję, że rozprasza się wokół nas misternie utkana iluzja. Tylko co nas zdradziło? Czyżby Darian jednak zobaczył w łaźni lampę?

– Wypowiedz życzenie – szepczę do Aladyna, otwierając oczy. – Błagam.

– Gdy to zrobię, stracę cię – odpowiada szeptem.

Kaspida bierze się w garść. Doskonale ukrywa emocje, jakie rozszalały się w niej po publicznym poniżeniu na swoim własnym ślubie.

– Uspokój się, wuju – przemawia władczo. – Jesteś członkiem mej rodziny, lecz nie zawaham się wygnać cię lub wtrącić do lochu, jeśli dalej będziesz prowadził tę szaradę.

Suliferowi nie drgnie nawet powieka.

– Ten mężczyzna jest oskarżony o morderstwo, czarnoksięstwo i bratanie się z dżinnami.

Krew odpływa z twarzy Aladyna, a z gardeł zebranych dobywa się okrzyk zdumienia.

271

– To niedorzeczne! – odpowiada Kaspida. – Jak śmiesz insynuować…

– Niech sam mówi za siebie – przerywa jej ze spokojem Sulifer. – Niech powie, czy jest winny czy nie.

– Oczywiście, że jestem niewinny! – odpowiada zdecydowanie Aladyn. Wypuszcza moje dłonie, mija Kaspidę i wpija się wzrokiem w wezyra. – Postradałeś rozum.

– Doprawdy? – Sulifer zwraca się do Dariana i nakazuje mu gestem, by się zbliżył.

– Dość tego szaleństwa – odzywa się Kaspida. – Straże, wypędzić mojego kuzyna i wuja z pałacu! Żołnierze wahają się, lecz kapitan Pasza występuje naprzód. Sulifer gestem wydaje rozkaz swoim ludziom, a ci kierują włócznie na kapitana, który zamiera i spogląda martwym wzrokiem na księżniczkę. Sulifer i Darian stoją, gdzie stali. Publiczność rozpierzcha się i przypada do ścian, byle znaleźć się jak najdalej od obnażonych broni.

W oczach Kaspidy błyskają złowróżbne iskry. Dłonią nakazuje kapitanowi: spocznij.

– A więc do tego doszło? Mamy toczyć wojnę? – pyta z pozornym spokojnem.

Sulifer wskazuje Aladyna.

– Jeśli oskarżony udowodni swoją niewinność, opuszczę miasto i nigdy nie wrócę.

Kaspida mruży podejrzliwie oczy.

– A jak, twoim zdaniem, miałby tego dokonać?

– Niech podda się przeszukaniu. Z pewnością nie masz nic przeciwko temu, ponieważ jeśli faktycznie nie ma nic do ukrycia, cały dwór zobaczy, że się myliłem.

– Doskonale – zgadza się Kaspida po krótkiej przerwie. – Przeszukać księcia Rahzada.

272

Aladyn blednie. Sulifer skłania się. Gdyby ukłon był nieco głębszy, może nie wątpiłabym w jego szczerość.

– Dziękuję, księżniczko.

Darian ochoczo wstępuje na schody. Jedna jego ręka opada na ramię mojego pana, w drugiej błyska nóż.

– Dosłownie nie możesz się mnie nadotykać, co? – podpuszcza go Aladyn. – Najpierw w łaźni, teraz w świątyni. Pochlebiasz mi, książę, lecz moje serce należy do innej.

Darian tylko szczerzy się na te słowa i odciąga Aladynowi kołnierz. Pokazując bliznę na jego ramieniu. Dociska do niej sztylet, aż Aladyn syczy z bólu, a spod klingi cieknie krew.

– Wiedziałem, kim jesteś, gdy tylko zobaczyłem tę bliznę w łaźni – skrzeczy Aladynowi do ucha. – Nie wiem, jakim sposobem nie zauważyłem jej wcześniej, ale to już nieistotne. Gdy z tobą skończę, złodzieju, będziesz się modlił o śmierć. – Jego dłoń zsuwa się do wybrzuszenia przy biodrze.

Aladyn łyka ślinę.

Darian z triumfalnym śmiechem wyjmuje zza jego pasa lampę. Zaciekawiony tłum szepcze, stojący dalej możni wspinają się na palce, by lepiej widzieć. Nie są pewni, co takiego odkrył Darian, ale po jego okrzyku wnioskują, że coś istotnego.

Aladyn łapie lampę za ucho i próbuje wyrwać ją księciu z ręki.

Dopadają mnie mdłości, gdy raz, drugi i trzeci nieomal zostaję wessana do naczynia.

– Czarnoksiężnik! – wrzeszczy Darian. – Czciciel dżinnów!

Zebrani podchwytują jego okrzyk, słowa księcia dźwięczą echem w świątynnych murach. Wtem do szamoczących się młodzieńców dołącza Kaspida. Odciąga Dariana od swojego niedoszłego męża. Lampa wymyka się z jego palców i zostaje we władaniu Aladyna.

– Co to ma znaczyć? – pyta, ale po trwożnych nutach w jej głosie domyślam się, że już pojęła, co się święci.

273

– No właśnie, złodzieju? – syczy Darian. – Zechcesz wyjaśnić?

– To tradycja mojego ludu – tłumaczy chrapliwie Aladyn.

Próbuje nadrabiać miną, ale zdradza go niezdrowa bladość. – No wiecie, symbol światła i… szczęścia… Wszyscy istaryańscy narzeczeni biorą ślub z lampą przy pasie. – Wpatruje się hardo w Dariana. Chce go sprowokować, by przyznał, że Aladyn sprzątnął mu lampę sprzed nosa, że Darian sam jej szukał.

Uparł się, by pociągnąć księcia za sobą na dno.

– Łżesz! – ryczy Darian. – Knułeś z dżinnami, przebrałeś się za księcia, a tak naprawdę jesteś zwykłym przestępcą. Mało tego, z ich pomocą zamordowałeś króla! – Wyławia z kieszeni niewielką fiolkę i macha nią przed oczami zdjętych przerażeniem zebranych. – To znaleziono w jego komnacie. To Wężowy Kieł, śmiertelna trucizna! Ta sama, która pozbawiła życia naszego umiłowanego władcę! – Wymierza w Aladyna oskarżycielski palec. – Morderca! Królobójca!

Aladyn rozdziawia usta.

– Ja? Króla? Ja nigdy…

– Ten człowiek nie powiedział w życiu słowa prawdy! – deklaruje Darian. – Nie jest księciem, a oszustem i zbrodniarzem!

Wyssał niegodziwość z mlekiem matki! Jego rodzice byli zdrajcami, mój ojciec ściął ich za podburzanie tłumu do rebelii! Nie jest żadnym Rahzadem z Istaryi, a Aladynem, nędznym złodziejem, który nęka to miasto od lat!

Z tymi słowami mój czar maskujący odczynia się, spływa z twarzy Aladyna jak krople deszczu, ukazując jego prawdziwe oblicze. Kaspida z miejsca go rozpoznaje, w jej oczach zapala się gniew.

– Aladyn… – szepcze, unosząc dłoń do ust. – Jak to możliwe?

Mój pan kieruje na nią wzrok, unosi pojednawczo ręce.

– Księżniczko, to nie tak! Mogę wyjaśnić…

274

– Milcz – przerywa mu, mrożąc go spojrzeniem, a następnie zbliża się do niego i cedzi przez zęby: – Nigdy w życiu nie doznałam takiego poniżenia. Zniszczyłeś mnie, zabiłeś mi ojca! A ja myślałam… Miałam cię za przyjaciela. Was oboje. – Z trudem hamuje łzy. – Obyś do śmierci dźwigał ciężar swojej zdrady.

Aladyn z pasją kręci głową.

– Może i jestem złodziejem i kłamcą, ale nie jestem mordercą!

Klnę się, nie zabiłem króla! Ej, Kaspida, musisz mi uwierzyć!

Ale ona odwraca wzrok. Pokonany Aladyn spogląda na mnie, a ja mogę się tylko smutno uśmiechnąć.

Darian lustruje pomieszczenie rozgorączkowanym wzrokiem, szuka. Gdy mnie spostrzega, dociera do niego, jaka jest prawda.

– Oczywiście! Służąca, dobre sobie!

Bez słowa wyszarpuje sztylet zza pasa, przecina pas Aladyna i odbiera mu lampę. Świat wiruje mi przed oczami, gdy moja więź z Aladynem, znajoma jak własna kieszeń, pęka jak bańka mydlana. W jej miejsce natychmiast ustanawia się nowa więź, pomiędzy mną i Darianem, silna i absolutna. Włókna magii splatają się ze sobą, wiążą nas w bezlitosnym uścisku, aż nasze wole stanowią jedność. Obrzuca mnie wygłodniałym spojrzeniem.

– Pokaż się, potworze!

Nie ma już sensu się kryć. Jeśli chcą potwora, będą go mieli.

Zaczynam się zmieniać i każda para oczu w świątyni obraca się w moją stronę. Włosy, ubranie, nawet pierścień na palcu – cała staję się parą. To niemal przyjemne uczucie, zrzucić ludzką maskę po tak długim czasie i na nowo rozbłysnąć magicznym płomieniem. Czerwony dym wiruje wokół mych stóp, otulając mnie magiczną pierzyną. Krzyżuję spojrzenie z moim byłym panem. W jego oczach tli się żal, gdy zrzucam 275

kajdany ciała. Dworzanie krztuszą się powietrzem, odskakują, aż zaczynają wpadać jeden na drugiego. Kaspida i jej kobiety wpatrują się we mnie z pogardą.

Oto jestem, śmiertelnicy. Nasyćcie oczy i drżyjcie, jam jest bowiem dżinn z lampy, córa Ambadii, wilk w owczej skórze.

Unoszę się w powietrze chmurą szkarłatnego dymu. Płonę furią, oddaję się złości, bucham nienawistnym ogniem, tkając czar zmiennokształtności. Przez krwawy obłok przedzierają się czerwone błyski, moje oczy żarzą się jak węgle, skóra staje się przeźroczysta, a zza niej wyzierają ryczące płomienie. Jestem monstrum utkanym z koszmarów i cieni, którego każdy z nich boi się od dziecka.

Wokół rozbrzmiewają wrzaski przerażenia, arystokraci tratują się w pędzie do wyjścia.

– Brać go! – wrzeszczy Sulifer. Żołnierze puszczają się pędem w stronę Aladyna, a Pasza i jego ludzie formują zwarty kordon wokół Kaspidy, już dawno otoczonej przez swoje Strażniczki. Kobiety patrzą na mnie z obrzydzeniem i wściekłością. Najjaśniej lśni spokój i kontrolowany gniew samej Kaspidy, jej zasmucone oczy przepełnia wyrzut. A mnie wydaje się, że to wcale nie Kaspida stoi przede mną, lecz ty, Habibo, wtedy, dawno temu, na szczycie góry, zanim przyszła po ciebie śmierć. Kobiety godzą we mnie spojrzeniami głębiej, niż mogą przypuszczać, boleśniej niż sztylety czy miecze, a ja uświadamiam sobie, jaka byłam głupia, mając je za przyjaciółki. Powinnam była to przewidzieć, nie odkrywać się przed nimi tylko po to, by tym mocniej odczuć ich pogardę. Kiedy dokładnie się zapomniałam i zrezygnowałam ze swojej obojętności? Kiedy pozwoliłam odrzeć się z płaszcza, który chronił mnie przed ludźmi? Oto co spotyka tych, którzy oblekają się w ludzką skórę.

276

Żołnierze opadają Aladyna, ale w ich oczach widać lęk i niepewność. Kłują go w pierś grotami włóczni. Mój były pan stoi nieruchomo, utkwiwszy we mnie wzrok, przygarbiony, przygnieciony do ziemi porażką.

– Przepraszam – szepcze, a jego głos zagłuszają krzyki i wycie wypełniające pomieszczenie. Tylko ja słyszę jego słowa. On jeden patrzy na mnie bez obrzydzenia i strachu. On jeden widzi w potwornej chmurze kobietę. Ale to niczego nie zmienia.

Rzucam się na żołnierzy, oplatam ich smugami karmazynowego dymu, odpycham ich od Aladyna. Darian stoi z rozdziawionymi ustami, na wpół przerażony, na wpół zafascynowany moją przemianą.

– Uciekaj! – wołam do Aladyna głosem jak wicher, szarpię jego ubranie, czepiam się jego płaszcza. – Uciekaj, natychmiast!

Aladyn wystrzela z miejsca, lecz zamiast starać się umknąć żołnierzom, szarżuje prosto na nich. Dopada Dariana i zwala go z nóg. Młodzieńcy toczą się po schodach i lądują z hukiem na posadzce, wyrywając sobie lampę. Aladyn przetacza się na Dariana i trafia go z trzaskiem w szczękę. Żołnierze ściągają go z oszołomionego księcia, a ten odczołguje się pod ścianę, w palcach ściskając lampę. Aladyn miota się w uścisku strażników, wyrywa któremuś włócznię i wtłacza mu drzewce w żołądek, a drugiego podcina. Lecz żołdacy Sulifera mają przewagę liczebną i kiedy włócznia pęka na szyszaku któregoś z nich, natychmiast wykręcają mu ręce i rzucają na kolana.

Przemieniam się w osobliwą krzyżówkę tygrysa i burzowej chmury, daję susa w kierunku Dariana, wysuwając pazury i szczerząc kły, ale on oddziela się ode mnie lampą, uśmiechnięty jak wariat.

– Dżinnie! – wrzeszczy mi w twarz. – Rozkazuję ci wrócić do lampy!

277

Niczym pies, który rozciągnął łańcuch na pełną długość, nieruchomieję w pół skoku i frunę do swojego więzienia. Zupełnie bezradna obracam się w chmurę dymu, słysząc jeszcze wołanie Aladyna.

Ląduję w lampie, wściekła i rozszalała, rzucam się od ściany do ściany, przemieniając z furią to w dym, to w wodę, a potem w dziki płomień. Bezskutecznie. Czuję ból Aladyna, który poza obrębem mojej celi zbiera tęgie ciosy trzonkami włóczni.

Czuję złość poniżonej Kaspidy. Czuję triumfalny rausz Dariana, który trzyma moją lampę w drżących dłoniach. Jego rozpędzony puls odbija się echem w moim więzieniu, wdziera mi się do uszu.

– Zabrać go do jamy – słyszę rozkaz z ust Sulifera. – Jutro o świecie umrze śmiercią zdrajcy.

Nie! Ogarnia mnie przerażenie. Dobiega mnie jęk dźwiganego na nogi Aladyna. Wybiegam szóstym zmysłem daleko poza lampę, wyczuwając schodzącą z podwyższenia księżniczkę.

– Kaspido – chrypi Aladyn. – To nie tak…

– Milcz – wchodzi mu w słowo. Jej głos jest jak sopel lodu.

Odprowadzam Aladyna myślami do bram świątyni, ale wkrótce znajduje się poza moim zasięgiem. Mdli mnie z rozpaczy, zwijam się w kłębek na dnie lampy. Gdzie jest Nardukha w chwili, kiedy najbardziej na świecie potrzebna mi moja obiecana wolność? Czy dałam się oszukać? Wiedziałam, że nie powinnam była się z nim układać. Wiedziałam, że nie wolno mu ufać.

– Oddalę się teraz – komunikuje Kaspida łamiącym się głosem. – Mam wiele do przemyślenia.

Kieruje się do wyjścia wraz ze Strażniczkami, lecz staje jak wryta, gdy echem odbija się od ścian świątyni władczy głos Sulifera.

278

– Obawiam się, że nie mogę na to pozwolić, Wasza Wysokość.

Kaspida obraca się powoli i nie muszę wytężać szóstego zmysłu, by dosłyszeć niedowierzanie w jej głosie.

– Co ty powiedziałeś? – wyrywa się Kaspidzie.

– Straże – mówi nieco ciszej, ale nie mniej dobitnie. – Uwięzić księżniczkę.

– Co to ma znaczyć?

– Księżniczko Kaspido. – Głos Sulifera jest twardy i zimny. – Jesteś oskarżona o bratanie się z czarnoksiężnikiem i sprzymierzanie się z demonami.

– To absurd!

– Czy nie zaprosiłaś do swoich komnat dżinna imieniem Zahra?

– To niczego nie dowodzi. – Słyszę, jak maska spokoju rozpada się na kawałki pod młotem oskarżeń Sulifera. – Nie miałam pojęcia, czym ona jest. Nie wiedziałam o…

– O tym zadecyduje sąd.

– Sąd! – Kaspida śmieje się jadowicie. – Masz na myśli sędziów, którzy są tresowanymi psami na twojej smyczy, gotowymi pożreć, kogo im wskażesz?

– Wtrącić ją do więzienia. I jej wspólniczki też.

Widzę oczami umysłu, jak żołdacy wezyra idą w kierunku Kaspidy. Ale do nich nie docierają. Nessa i Khavara przeżynają się przez nich szeregi jak podmuch morowego powietrza. Ensi rozsypuje swoją truciznę w połyskliwym łuku. Mężczyźni padają jak muchy, czepiając się palcami gardeł i piersi, walą się na ziemię jak zboże ścięte kosą żniwiarza. Kaspida uwalnia się z uścisku trzymających ją żołnierzy i obezwładnia ich błyskawiczną serią ciosów. Jej gołe pięści same znajdują luki w gardzie, nieomylnie dosięgają splotów nerwowych gwardzistów i rzucają ich na ziemię, targanych drgawkami. Zanim Sulifer, 279

Darian lub stojący jeszcze na nogach strażnicy wkraczają do akcji, dziewczyny znikają ze świątyni i chronią się w pałacu.

– Za nimi! – mówi Sulifer do Dariana półszeptem. – Przyprowadź mi tę dziewuchę, choćby to miała być ostatnia rzecz, jaką zrobisz. Poczekaj, pokaż mi tę lampę.

Dochodzi mnie niezdecydowanie Dariana, który dopiero po chwili przekazuje naczynie ojcu. Połączenie z księciem zrywa się, a w jego miejsce ustanawia się nowe, z Suliferem. Jego wola spada na mnie i zaciska się jak żelazna klatka.

Książę zwołuje żołnierzy i wybiega ze świątyni.

I wszystko się kończy. Ot tak, po prostu.

Rozdział 23

Reszta dnia rozmazuje mi się przed oczami.

Sulifer obraduje z członkami rady. W spowitych cieniami korytarzach toczą się przyciszone rozmowy. Nie słucham ich. Zamykam się w sobie, chowam w lampie, a ciemność wokół mnie nasiąka szeptem. „To twoja wina”. „Zawiodłaś go”. „Zabiłaś”.

Nie kłócę się z głosami, bo wiem, że mówią prawdę.

Oto cena za drugie życzenie Aladyna. Za życzenie, które ja sama włożyłam mu w usta. Karą za każde kłamstwo jest prawda, która prędzej czy później zawsze wychodzi na jaw.

Wiedziałam, że tak będzie, a mimo to zwiodłam go i przekonałam, by wypowiedział życzenie. I po co? Gdzie jest Zhian?

Gdzie moja wolność? Dlaczego wciąż tkwię w niewoli? Zaczynam przekuwać swój strach w złość, jak kowal przetapiający bezkształtny kawał metalu w klingę. Prędzej czy później Sulifer wywoła mnie z lampy. Nie wiem, co zrobię, gdy do tego 281

dojdzie, Habibo. Ale coś zrobić muszę. Nie mogę dopuścić do egzekucji Aladyna.

Gdy tej nocy wezyr ślęczy nad rozwiniętą na biurku mapą, rozlega się pukanie do drzwi i wchodzi Darian. Poruszam się pod postacią czarnego dymu i nadstawiam ucha.

– No i? – pyta Sulifer, odrywając się od studiowania zwoju. – Gdzie Kaspida?

– Zniknęła – odpowiada Darian po chwili wahania. – Wywróciliśmy pałac do góry nogami, po niej i jej kobietach nie ma śladu. Sądzę, że zbiegły do miasta. Strażnicy przeczeszą Parthenię dziś w nocy…

Sulifer w trzy kroki jest przy Darianie i z mocą policzkuje go wierzchem dłoni. Chłopak leci na ścianę i zamiera plecami do ojca, zaciskając palce na kamieniach, jakby chciał się w nie wtopić.

– Ty nieudaczniku! – syczy wezyr. Raptem staje się zupełnie innym człowiekiem, jakby ktoś zerwał z mogiły pobielony nagrobek, wystawiając na światło dzienne rojącą się wewnątrz zgniliznę. – Za każdym razem gdy stwarzam dla ciebie szansę wykazania się, ty przychodzisz z pustymi rękami i podkulonym ogonem!

– Znalazłem lampę! – broni się Darian, obracając się twarzą do ojca.

Sulifer łapie go za szatę i bije po twarzy.

– Nie waż się pyskować, szczeniaku! Zawiodłeś, gdy miałeś ją znaleźć po raz pierwszy! Zawiodłeś i teraz, gdy miałeś tylko jedno zadanie do wykonania: przyprowadzić. Mi. Tę. Małą.

Sukę. – Każdy kolejny cios jest silniejszy od poprzedniego, z nosa i ust Dariana tryska krew. Dopiero na jej widok wezyr puszcza syna, a ten słania się na nogach, przyciskając rękaw do poharatanej twarzy.

– Słucham! – cedzi wezyr.

282

Skołowany Darian opada na kolana i pochyla głowę.

– Dziekuję, ojcze – mówi wątłym głosem.

– Dziękuję za co?

– Za kary, które wymierzasz mi za młodu, bym wyrósł na mężczyznę. Dziękuję za przestrogę, którą biorę sobie do serca – recytuje beznamiętnym tonem wyuczoną formułkę. Podejrzewam, że nie wypowiada jej po raz pierwszy. Regularne powtarzanie wyprało słowa z emocji.

– Wstawaj – rozkazuje z pogardą w głosie Sulifer. – Nie mogę patrzeć, gdy płaszczysz się jak wieśniak.

Darian dźwiga się na nogi, ocierając nos, a jego ojciec chwyta za lampę. Przywieram do ścianki i wyciszam swój szósty zmysł, tracąc z oczu komnatę wezyra. Nie chcę brać w tym udziału. Żałuję, że opuściłam jaskinię. Chcę, żeby wezyr szybko wypowiedział swoje trzy życzenia i dał mi spokój. Na co czeka?

– Gdzie jest złodziej – warczy Sulifer.

– W lochu, jak kazałeś – informuje Darian niemrawym tonem.

– Dobrze. – Wezyr stuka palcem w wieko lampy. Hałas jest ogłuszający, aż cała dygoczę. – Ten chłopak wykazał więcej inicjatywy i hartu ducha niż ty kiedykolwiek.

– Daj mi godzinę sam na sam z Aladynem – mamrocze z goryczą Darian. – Zobaczymy, na ile starczy mu sił.

– Nie bądź prostacki. Czy jesteśmy pospólstwem, by zniżać się do zemsty, rozkoszy miernych umysłów? Zabieraj się stąd i tym razem lepiej znajdź Kaspidę. Zajrzyj pod każdy kamień w mieście. Jest cwana jak jej matka. Nie zawiedź mnie tym razem.

– Ale… – Wyjdź. – Wezyr zniża głos do upiornego szeptu, a Darian milknie i wymyka się z komnaty.

Gdy tylko Sulifer upewnia się, że jego syn zniknął, całą swoją uwagę skupia na lampie. Opiera się o filar i pieści naczynie 283

palcami, jak przed złożeniem pocałunku na ustach kobiety.

Z trudem wstrzymywane pragnienie i uczucie triumfu biją od niego wezbranymi falami.

– Wreszcie jesteś moja – dyszy. – Spotkajmy się twarzą w twarz.

Pociera lampę, niespiesznie i z lubością. Nie mam wyboru, muszę się stawić na jego żądanie.

Wylewam się z dzióbka wątłym strumieniem, kręcąc w powietrzu sprężynę z mgły, a potem zwijając się na podłodze, zmieniona w kobrę. Unoszę głowę i rozpościeram swój kołnierz, błyskając oczami. Podniósłszy się do wysokości bioder Sulifera, przybieram postać dziewczyny: łuski stapiają się w skórę, ogon dzieli na dwie nogi, kołnierz rozwiewa pod postacią włosów. Oblekam ciało w upstrzony diamentowym pyłem czarny jedwab i odczuwam ciężar na biodrze, gdzie w ukrytej kieszeni znajduje się pierścień Aladyna. Odziana w noc, patrzę na mego nowego pana. Oczy mam puste i czarne jak przestrzeń między gwiazdami.

– Jam jest dżinn z lampy – intonuję. – Wypowiedz trzy życzenia, bym mogła je spełnić i uwolnić się od ciebie.

Bez śladu skrępowania syci oczy moim widokiem. Nie spieszy się z odpowiedzią, obchodzi mnie dookoła, podczas gdy ja stoję w odrętwieniu. Wyciąga rękę i muska moje włosy, jakby chciał się upewnić, że jestem prawdziwa, a potem przesuwa palcem po policzku. Opieram się ogarniającym mnie drgawkom, ale gdy jego palec podchodzi zbyt blisko, kłapię tygrysią paszczą, nieomal go odgryzając.

Policzkuje mnie z szybkością atakującej żmii.

Mocno, ale ból zaraz mija. Natychmiast przemieniam się w czarnego leoparda, obnażam kły i składam się do skoku. Nie mogę go zranić, ale mimo to rzucam się na niego, rozwścieczona nie na żarty.

284

Odbijam się jak piłka od niewidzialnej magicznej bariery, gdy jestem zaledwie cal od Sulifera, ślizgam się po posadzce i uderzam w ścianę. Moja forma rozpuszcza się w obłoku dymu, czar obronny przeszywa mnie bólem.

– Czytałem o was – odzywa się Sulifer, mierząc mnie bezlitosnym wzrokiem. – Znam wszystkie wasze sztuczki. Usłysz me słowa, ognisty demonie: jestem twoim panem. Wejdź mi w drogę, a pożałujesz.

– Ja też wiem co nieco o tobie. – Powracam do ludzkiego kształtu i mrużę oczy. – Wiem, czego chcesz. Marzysz o odrodzeniu imperium amuleńskiego z popiołów przeszłości, gdy twój lud władał wszystkimi ziemiami od wschodu po zachód.

Chcesz zdobyć sławę zdobywcy i władzę cesarza. – Podchodzę do biurka i rozkładam dłonie na mapie, arkusz marszczy się pod moim dotykiem. Sulifer staje krok za mną, wpatrując się we mnie intensywnie. – Gdy imperium władała Roszana, zasiadająca na tronie Neruby, mówiło się, że jeździec na rączym koniu nie przemierzyłby podległych jej ziem, choćby jechał przez cały rok. – Zwracam się ku niemu. – Mogę dać ci wszystko, co ma do zaoferowania twój świat, wezyrze. Mogę rzucić całe narody do twoich stóp. I zrobię to z radością… jeśli tylko oszczędzisz Aladyna. Śmieje się dystyngowanie, krótko i oszczędnie, i coś mi się wydaje, że w przypadku tego zepsutego do szpiku kości drania to szczyt rozbawienia.

– Zrobisz, co każę, czy ci się to podoba czy nie. Od tego jesteś.

– Głupcze! – jeżę się i rwę mapę na strzępy. – Wypowiedz swoje życzenia, a przekonamy się, ile przyniosą ci dobrego.

Nie takich ludzi niszczyłam na ich własne życzenie.

Jego rysy wykrzywiają się groźnie, mój wybuch postawił go w stan gotowości.

285

– Lecz jeśli uwolnisz Aladyna – dodaję spokojniej – dopilnuję, by twoje pragnienia nie obróciły się przeciwko tobie.

Będę ci służyć myślą, mową i uczynkiem.

Wysuwa krzesło spod blatu i rozpiera się na nim, w namyśle gładząc brodę palcami. Stoję z rozłożonymi rękami, oczekując odpowiedzi, jak oskarżony oczekuje wyroku.

– Nie – mówi i uśmiecha się do mnie.

Zaciskam pięści i robię się ciężka jak marmurowy posąg, nieruchoma jak drzewo, które sięgnęło korzeniami środka ziemi. Nie widzę w jego twarzy krztyny litości, nie widzę pola do dyskusji, nie mam nic, co mogłabym przehandlować za życie mojego złodzieja. Znałam tysiąc i jednego człowieka takiego jak on, Habibo, i wiem, że raduje go moje cierpienie.

– Więc wypowiedz życzenie – mówię bezbarwnym tonem, wwiercając się w niego spojrzeniem spod półprzymkniętych powiek.

Przychyla się do mnie, a w jego oczach błyska szaleństwo.

– Życzę sobie, by wszystkie dżinny oddały mi pokłon, obrały swym królem i były posłuszne mojej woli.

Wstrzymuje oddech i czeka, jego oczy lśnią. Śmiech prawie wyrywa mi się z ust, choć wcale nie jestem w nastroju do śmiechu.

– Powiedziałam ci, że mogę dać ci wszystko, co należy do tego świata. Dżinny nie należą do tego świata, nie mogę więc spełnić tego życzenia.

Jego twarz zmienia się. Znowu jest człowiekiem, który bije własnego syna i którego bratanica sprzeciwiła mu się, zasiadłszy na tronie. Jego furia jest jak wypiętrzona pod niebo fala, mroczna i potężna, gotowa zatopić wszystko, co spotka na swej drodze. Kolosalny bałwan rośnie w jego oczach, jest coraz bliżej.

Wtedy osiąga apogeum i zaczyna spadać.

286

Sulifer podrywa się z krzesła, czerwony i opętany szałem, podnosi na mnie rękę, lecz ja umykam przed nim tanecznym krokiem, przybierając formę obłoku i czyniąc się niepodatna na jego ciosy. Nie mogąc mnie dotknąć, łapie za buteleczkę z inkaustem i ciska nią we mnie. Czarny, oleisty płyn bryzga na biurko i ściany.

– Nie możesz ujarzmić dżinnów – mówię, materializując się za jego plecami. – Czy myślisz, że Nardukha jest tak głupi, by pozwolić na coś podobnego? Nie jesteś pierwszym, który sobie tego zażyczył, i tuszę, że nie ostatnim.

Malująca się na jego twarzy frustracja daje mi niejaką satysfakcję. Sulifer opada na krzesło i gładzi brodę. Fala gniewu cofa się z powrotem do morza. Wezyr jest nieruchomy i spokojny.

– Trudno – dobywa głosu, który drga ledwie słyszalnie. – Są inne sposoby.

Milknie, przez chwilę tylko porusza palcami, skubiąc brodę, zatapia się w myślach. Bierze naczynie i wali nim o blat.

– Do lampy, dżinnie. Muszę pomyśleć.

Niemal się cieszę, wracając do swojego więzienia, bo tutaj mogę wniknąć w fugę między ścianką a podstawką i oddać się poczuciu winy, przyjrzeć się z bliska swojemu przerażeniu i bezradności, które zatruwają mi krew. Sulifer siedzi w oświetlonej pojedynczą świecą komnacie, wpatrzony w cienie, głęboko zamyślony.

Wreszcie wywołuje mnie znowu. Dryfuję w powietrzu, będąc nieledwie cieniem, i czekam.

– Życzę sobie mieć armię – zaczyna. – Liczniejszą od gwiazd na niebie. Taką, której nie zdołają pokonać ani wojska ludzi, ani dżinnów. Zdolną pogromić każdego przeciwnika. Taką, która nie potrzebuje snu, jedzenia ani wody i która posłuszna będzie wszystkim moim rozkazom.

287

Niespiesznie przybieram materialną formę. Ląduję przed nim pod postacią dziewczyny w czarnych szatach. Wciągam do płuc magię życzenia Sulifera. Jego wola jest jak woda, cierpliwa, lecz nieustępliwa, mroczna i chłodna. Wypełnia naczynie mojego ciała, wnika w każdy zakamarek.

Płomyk świecy odbija się w szeroko otwartych oczach wezyra, gdy przechodzę obok niego i staję na balkonie, wychodzącym na ogrody pałacowe i leżące za nimi okryte nocą wzgórza. Ta noc jest ciemniejsza niż większość partheńskich nocy, księżyc nie zaszczycił dziś nieba swoją obecnością. Ale gwiazdy odznaczają się wyraźnie na jego tle, tym jaśniejsze, że skąpane w mroku.

Wezyr podąża za mną, śledząc wzrokiem każdy mój ruch, jakby podejrzewał, że spróbuję go zdradzić. Ale nie ma się czego obawiać, muszę spełnić jego życzenie co do joty.

– Jest tylko jedna rzecz liczniejsza od gwiazd – mówię, unosząc wzrok. – A jest to mrok, który je nosi.

Rozwieram pięści i zwracam dłonie wnętrzem do góry. Pozwalam magii płynąć przeze mnie. Moc rozrasta się i zawłaszcza nocny nieboskłon, jest mroczniejsza niż sama ciemność i cichsza od spływającej po szybie oliwy. Pośród ogrodów, wzgórz i na pałacowych murach formują się kształty, jakby lepiły je z gliny ręce tysięcy niewidzialnych rzeźbiarzy. Cienie kwitną jak nocne kwiaty i nabierają ludzkich cech, pojawiają setki, tysiące, miliony cienistych postaci. Rosną i zastygają, rozglądając się wokół ślepiami czarnymi jak inkaust. Gdziekolwiek sięga ciemność, tam stoi ulepiony z mroku człowiek z cienistą włócznią i tarczą.

Strażnik patrolujący mury staje jak wryty, mruga, chcąc przeniknąć ciemność, a potem jeszcze raz, przekonany, że oczy chcą go okpić. Macha przed sobą trzymaną w garści żagwią, ale cienie przed nim umykają.

288

Sulifer przygląda mu się.

– Oto twoja armia cieni, o panie – zwracam się do wezyra.

Wysiłek doprowadził mnie na skraj wyczerpania, wspieram się o barierkę, kręci mi się w głowie. – A oto jak ich wołać i odprawiać. – Wyczarowuję barani róg na skórzanym pasku, a Sulifer przyjmuje go z czcią, jak relikwię starożytnego bohatera. – Raz, by przywołać, dwa, by odprawić.

Wezyr przebiega dłonią po zagięciu instrumentu, a potem przystawia ustnik do warg i dmucha. Głęboka, soczysta nuta niesie się ponad ogrodami. Straże na murach rozglądają się, nie rozpoznając sygnału. Mroczni żołnierze stawiają się na wezwanie i czekają na rozkazy.

– Wydaj im polecenie – mówię.

Wezyr przebiega językiem po wargach i aż podskakuje, gdy jeden z żołnierzy pojawia się u jego boku. Mierzy istotę wzrokiem i uśmiech mimowolnie wykwita mu na ustach.

– Zabij tamtego strażnika – mówi, wskazując mężczyznę na blankach.

Cień rozpływa się w powietrzu, a sekundę później słyszymy z dołu krzyk. Mężczyzna wyje, gdy cienista włócznia wdziera się w jego ciało, po czym znika. Pada na kolana, a wrzask więźnie mu w gardle. Zwala się na ziemię.

Sulifer rechocze.

– Wyśmienicie! – woła. – To… to jeszcze lepsze od armii dżinnów. – Zwraca się do mnie. – Oto armia, która rzuci cały świat do moich stóp.

– Tak, panie – potakuję.

Toczy wzrokiem po wyczekującej poleceń armii i dmie w róg raz, potem drugi. Cienie znikają, jakby wtopiły się w ciemność, z której je uczyniono. Zwołuje i odprawia swoje legiony jeszcze dwukrotnie, aż zyskuje pewność, że nie został oszukany.

289

– Doskonale, dżinnie – mówi wreszcie. Widzę, że bardziej zadowolony jest z siebie niż ze mnie. Spędził kilka godzin, obmyślając to życzenie, obracając je w głowie na wszystkie sposoby, głowiąc się nad sformułowaniem go w taki sposób, by nie mogło obrócić się przeciwko niemu.

Przyznaję, sprytnie to sobie wydumał.

Wraca do środka, a ja wodzę wzrokiem po stojących na baczność żołnierzach.

Gdy mój nowy pan przyzywa mnie do lampy, wargi wykrzywia mi gorzki uśmiech. * Za godzinę wstanie słońce, a Aladyn straci życie.

Sulifer momentalnie zapada w sen, wetknąwszy lampę pod poduszkę. Krążę po niej w formie ulotnego, smętnego dymu, aż nagle ogarnia mnie zdumienie, gdy słyszę kroki w komnacie. W drzwiach stoją czterej strażnicy, ale odgłos dobiega od strony okna. Co jest dość dziwne, zważywszy na to, że jesteśmy na drugim piętrze.

Zaciekawiona kłębię się i ślizgam po ściankach lampy, szukając szóstym zmysłem tajemniczego intruza. Słyszę kroki coraz wyraźniej, ktoś stawia stopy miarowo, nie wydając najmniejszego dźwięku. Dreszcz podniecenia przechodzi mi po plecach, gdy rozpoznaję obecność Kaspidy. Może nie wszystko stracone.

Owiewam ją szóstym zmysłem. Jej ręce wciąż pokrywa wzór z henny, ale niedoszła królowa bynajmniej nie wygląda jak panna młoda, przed którą rozpościera się długie i szczęśliwe życie. Czarna koszula i spodnie przylegają ściśle do jej umięśnionego ciała, a przy pasie, w cholewach butów i nawet 290

w ciasno zaplecionym warkoczu tkwią sztylety i noże wszelkich kształtów i rozmiarów.

Powoli i ostrożnie wydobywa lampę spod poduszki Sulifera. Oszałamia mnie formująca się między nami więź. Jest tak znajoma, tak naturalna, jakbym ponownie związała się z tobą, Habibo. Kaspida zawisła na moment nad swoim śpiącym wujem, jej wolna ręka pełznie do sztyletu przy pasie.

Lecz właśnie w tym momencie słychać pukanie do drzwi.

Włamywaczka zamiera w bezruchu.

– Panie? – rozlega się głos. – Już prawie świta.

Dziewczyna przemyka przez komnatę cicho jak duch i kryje się za otwierającymi się drzwiami. Gdy w szczelinie pojawia się głowa strażnika, błyskawicznie oplata ją ramieniem i trafia mężczyznę kolanem między oczy. Strażnik traci przytomność, a ona wciąga go do komnaty. Sulifer obraca się na drugi bok, wciąż pogrążony we śnie.

Kaspida wypada z pomieszczenia. Zostało jeszcze dwóch.

Pierwszy pada, nim udaje mu się dobyć głosu – księżniczka wymierza druzgocący kopniak w krocze i powala go na ziemię ciosem w głowę. Drugiemu podrzyna gardło dobytym w okamgnieniu nożem; krew chlusta mężczyźnie na pierś i plami jej twarz. Kaspida ociera ją drżącą ręką.

Zdyszana owija lampę w płaszcz, zawiązuje rogi i przerzuca go sobie przez ramię, po czym rusza korytarzem z nożem w dłoni.

Idzie coraz szybciej, aż wreszcie przyspiesza do biegu, kierując się do najbliższych drzwi. Lecz nim ich dosięga, otwierają się te po przeciwległej stronie holu. Dziewczyna wstrzymuje oddech, gdy pojawia się w nich Darian. Książę nieruchomieje na jej widok, rozgląda się i sięga po miecz.

– Kas? – Witaj, Darianie.

291

– Co ty tu robisz? Mam rozkaz, by wtrącić cię do lochu. Kas, oni chcą cię stracić!

Dziewczyna ściąga brwi.

– Kuzynie, z pewnością nie dajesz wiary tym podłym oskarżeniom? Aladyn oszukał mnie, tak jak oszukał wszystkich.

A nawet bardziej, bo to ja miałam wyjść za tego drania. Sądzisz, że nie chcę jego głowy tak samo jak ty?

Darian przygryza wargę, mierząc ją wzrokiem, bije się z myślami.

– Od dziecka jest nam przeznaczone małżeństwo, Kas. To ty i ja powinniśmy byli stanąć wczoraj w świątyni.

– Wiem – przyznaje, masując skronie. – Byłam taką idiotką. Przede wszystkim mam obowiązki względem naszego ludu, Darianie. I… byłam pewna, że właśnie tę powinność spełniam. – Gdy podnosi na niego wzrok, łzy wzbierają w jej pociągniętych antymonem oczach. – Nie śmiem prosić cię o wybaczenie, lecz przecież muszę. Byłam dla ciebie okrutna.

– Kas… – Darian rozwiera ramiona, a ona biegnie do niego.

Przytula ją, jedną ręką obejmuje ją w talii, drugą głaszcze po głowie. – Kas, już dobrze. Wierzę ci, słyszysz? I wiem, że ojciec również ci uwierzy. Porozmawiam z nim. Wczoraj wszystko wydarzyło się tak szybko, spanikowaliśmy. A potem uciekłaś.

Dlaczego? To tylko pogorszyło sprawę.

– Masz rację, wszystko działo się tak szybko. – Unosi głowę i patrzy mu w oczy. – Tak bardzo się bałam.

– Och, Kas. – Tuli ją mocniej i całuje w czoło. – Dlatego właśnie potrzebujesz mnie. Sprawowanie władzy nie jest łatwe nawet dla mężczyzny. Nie możesz od siebie wymagać dźwigania tego ciężaru w pojedynkę.

– Masz rację – szepcze. – Jej dłonie spływają po jego plecach, pieszczą je delikatnie, zachęcająco. – Zachowałam się jak 292

dziecko, byłam taka naiwna. Nic dziwnego, że dałam się omotać temu złodziejowi.

– Wyjdź za mnie, Kas. Zapomnij o nim.

Tężeje w jego ramionach.

– To znaczy… że przyjąłbyś mnie z powrotem? Po tym wszystkim, co ci zrobiłam?

Książę uśmiecha się i unosi jej głowę.

– To nie była twoja wina, ukochana. Oszukał cię. Byłaś samotna i przerażona, a on to wykorzystał. Potrzebowałaś siły, a on wiedział, jak obrócić to na swoją korzyść. Ale był kłamstwem, ja zaś jestem prawdą. Pozwól mi być swoją siłą. Pozwól sobie pomóc, a razem przejrzymy wszystkie kłamstwa. Będę cię chronił, Kas. Pochyla się i wpija się w jej usta. Kaspida zamyka oczy i poddaje się pocałunkowi.

– Kocham cię, Kas – szepcze.

– Wiem. Szkoda.

Cofa się i marszczy brwi.

– Co? – Och, kuzynie. – Bierze jego twarz w dłonie, jej oczy wypełnia pożałowanie. – Tak bardzo pragniesz być kochany… Gdybyś tylko choć na chwilę przestał być dupkiem, może ktoś by cię pokochał.

Darianem wstrząsa kaszel, nogi ma jak z waty. Chwieje się i pada na nią, Kaspida przytrzymuje go, by nie zwalił się na ziemię.

– Ty szmato… – charczy.

– Cicho, cicho. Pójdzie łatwiej, jeśli nie będziesz mówił.

Wargi i paznokcie Dariana sinieją w oczach. Walczy o oddech. Kaspida delikatnie opuszcza go na posadzkę, głaszcząc po głowie i uspokajając szeptem. Książę dławi się i dygocze.

Księżniczka wyciąga chustkę z kieszeni i ściera z ust resztki 293

kremowoczerwonej pomadki ze szkarłatnicy. Książę skupia na niej zdziczały, wystraszony wzrok.

– Zemdlejesz i obudzisz się za godzinę – mruczy księżniczka. – Przez kilka dni będziesz miał straszliwą migrenę, ale przeżyjesz. Mogłam cię zabić, Darianie. Ale byliśmy niegdyś przyjaciółmi, więc dam ci ostatnią szansę. – Całuje go w czoło, a potem podrywa się z ziemi na dźwięk krzyków, które dobiegają ją od strony komnat Sulifera. Zostawia Dariana i puszcza się biegiem.

Słyszy za sobą kroki i wściekły krzyk wezyra. Po ścianach przed nią i za nią skaczą płomienie pochodni. Kaspida jest w potrzasku.

Zatrzymuje się, a warkocz chlaszcze ją po plecach, gdy obraca się gwałtownie, by spojrzeć na strażników za jej plecami.

Przypada do najbliższego okna i jednym kopniakiem wysadza z framugi obrośnięty pnączem rzeźbiony treliaż. Przekłada nogę przez otwór, lecz wtedy zza węgła wypadają Sulifer i strażnicy.

– Zatrzymać ją! – wrzeszczy wezyr.

Kaspida wyskakuje przez okno.

Rozdział 24

Ląduje na ziemi. Boleśnie. Amortyzuje upadek, przetaczając się na plecy, ale impet wydusił jej z płuc resztki powietrza. Łapie się za kostkę, sycząc z bólu, lecz zbiera się w sobie, wstaje i zaczyna biec.

Strażnicy wyglądają przez roztrzaskane okno i szpikują strzałami ziemię wokół Kaspidy. Księżniczka wykonuje serię karkołomnych zwodów i zwiększa tempo, utykając przez nadwerężoną nogę.

– Zabić ją, jeśli będzie trzeba! – grzmi wezyr. – To zdrajczyni!

Pałacowy ogród jest rozległy i roi się w nim od nocnych żołnierzy Sulifera. Kaspida nie ma się gdzie skryć, więc biegnie na złamanie karku środkiem trawiastego dziedzińca. Powietrze przecina kanonada krzyków i wrzasków, na całej długości zewnętrznego muru migocą pochodnie. A to tam właśnie biegnie księżniczka.

Raptem widzi dwóch pędzących ku niej strażników. Nie waha się ani chwili. Przerzuca zawiązany płaszcz z lampą na piersi, zamachuje się nim, jednego trafia w skroń – rozbłyskują mi w głowie iskierki bólu – a potem wykorzystuje moment, 295

by wyprowadzić kopnięcie z półobrotu. Trafia drugiego piętą w szczękę, mężczyzna zatacza się w tył, a Kaspida, nie marnując czasu na dobicie go, pokonuje pozostałą odległość z twarzą ściętą bólem.

Gdy dobiega do ściany, bierze płaszcz w zęby i zaczyna się wspinać, odnajdując między kamieniami skruszoną zaprawę murarską, zapewniającą oparcie dla stóp. Strzały idą w drzazgi w zetknięciu z kamieniami, z grotów sypią się iskry. Mury są niemal tak wysokie jak sam pałac, wspinaczka graniczy z szaleństwem, ale Kaspida pełźnie po ścianie jak wielki czarny pająk.

– Daj rękę! – słyszy z góry głosy Khavary i Nessy. Przewieszone przez gzyms dziewczyny wyciągają w jej stronę ramiona, łapią ją za nadgarstki i wciągają na górę.

– Wygląda na to, że wszystko poszło jak po maśle – mówi Nessa, marszcząc się na pędzących w naszą stronę strażników. Żołnierze, którymi obstawiono ten wycinek muru, leżą nieprzytomni na kamieniach z rękami związanymi ich własnymi pasami. Lecz w tej chwili z obu stron mkną w ich stronę nowi strażnicy.

– Kas, wszystko gra? – pyta Nessa.

– Biegiem – odpowiada księżniczka lodowatym tonem.

Khavara zdążyła już obwiązać blankę liną, której drugi koniec teraz przerzuca na zewnątrz. Nie sprawdzając nawet, czy węzeł dobrze trzyma, Kaspida przekłada płaszcz przez ramię i zsuwa się po linie, wspierając stopy na ścianie. Przyboczne idą w jej ślady.

Na dole czekają Ensi i Raz, z furią odpierając atak garstki strażników. W powietrzu migocą drobinki szkarłatnicowego proszku, który Ensi rozsypuje szerokimi smugami. Łuk na nic się Raz nie zda w walce wręcz, więc tnie i rąbie przeciwników małym sejmitarem.

296

– Szybciej! – popędza towarzyszki Ensi. – Mam już prawie puste sakwy!

Kaspida, Khavara i Nessa zeskakują na ziemię jedna po drugiej, a w tym samym momencie jeden z trzymających się jeszcze na nogach strażników dopada Ensi i unosi miecz, by zmieść jej głowę z ramion.

Kaspida prędko dobywa noża i ciska nim w kierunku gwardzisty. Ostrze wbija się mężczyźnie w ramię, a on upuszcza miecz i upada, krzycząc z bólu.

– Dalej! – rozkazuje Kaspida.

Kobiety puszczają się biegiem i odbijają na prawo, mknąc po linii muru. Gdy strażnicy zajmują pozycje nad ich głowami i zaczynają szyć do nich z łuków, wszystkie dają nura pod porzucony wóz z kapustą.

– Co teraz? – krzyczy Ensi.

– Musimy biec na południe, przez miasto – mówi Kaspida.

– Katastrofa – stęka Khavara. – Biedny Gao źle znosi stres.

Głaszcze po głowie węża, który wygląda trwożliwie zza jej kołnierza.

– Wąż ci się zestresował? – syczy Nessa, niedowierzając.

– Cisza, obydwie! – stawia je do pionu Kaspida. – Popchnijcie ten wóz. Nie wychylajcie się, ja zajmę się pociskami.

Dziewczyny, nie wstając z kucek, łapią wóz za dolne krawędzie burt i wkrótce pojazd toczy się naprzód. Strzały wbijają się w deski i szatkują kapustę z mokrym chrzęstem, jakby wdzierały się w ciało. Strzępy zielonych liści sypią się przybocznym na głowy.

– Fuj – grymasi Ensi. – Jak ja nie cierpię kapusty.

Kaspida ryzykuje rzut okiem spod wozu. Zwinnie umyka zwinnie przed strzałą, która trafia w deskę nad jej głową.

– Już niedaleko.

Gdy pojmuję, dokąd się kierujemy, wstrząsają mną mdłości.

Tkwię w więzieniu i nie mam jak błagać Kaspidę o litość lub 297

wyjawić jej prawdę o sobie i Aladynie. Opada mnie przerażenie, poddaję się panice. Śmigam w kółko po lampie, kłębiąc się i rozdymając, nie mogąc się opanować. Przestań – błagam – daj mi coś powiedzieć, daj mi wyjaśnić, mogę ci pomóc…

Kobiety dopadają do ściany, która oddziela dzielnicę pałacową od reszty miasta, po czym przeskakują ją niczym trupa cyrkowców, nie słysząc moich krzyków i błagań.

Miasto powoli budzi się do życia. Dziewczyny biegną ulicami. Słońce nie wyłoniło się jeszcze z morza, ale niebo blednie już nad linią horyzontu, a w powietrzu da się wyczuć woń pieczonego chleba i aromat parzonej herbaty. Kobiety muszą zwolnić, by zanadto nie rzucać się w oczy pośród ziewających kupców, którzy rozstawiają na rynku swoje stragany. Kaspida biegnie pierwsza, bezbłędnie odnajdując drogę pośród wijących się między budynkami ulic, alejek i zaułków. Jej Strażniczki nieustannie lustrują otoczenie, poruszają się jak jeden organizm. Ich czarne stroje wciąż jeszcze zlewają się z rzednącym leniwie półmrokiem. Kaspida wiąże lampę u pasa, by móc okryć się płaszczem. Naciąga kaptur głęboko na oczy.

– Strażnicy po lewej – alarmuje Khavara. – Idą w naszą stronę. Nie patrzcie na nich.

– Zobaczyli nas? – pyta Kaspida.

– Jeszcze nie. Powinnyśmy się rozdzielić. Szukają grupki dziewcząt. Osobno mamy większe szanse na wymknięcie im się z łap.

Plan bierze w łeb. Strażnicy wyławiają je wzrokiem z półmroku, krzyczą do siebie i dobywają broni. Przyboczne rozbiegają się na wszystkie strony, a księżniczka daje susa za róg, po czym kryje się za pierwszymi lepszymi drzwiami. Wpada prosto do jadalni, przewracając gliniane donice. Domownicy siedzą właśnie przy stole i dzielą się bochenkiem zeschłego chleba. Patrzą na nią w oszołomieniu. Dziecko w kojcu zaczyna 298

płakać, więc Kaspida przykłada mu palec do ust, po czym przeciska się między ludźmi, szczelniej otulając się płaszczem.

– Proszę – szepcze, zdejmując kaptur. – Ani słóweczka.

Rodzina gapi się na nią, a potem krzyczy, gdy do jadalni wparowuje strażnik. Rozgląda się, ludzie odsuwają się pod ścianę, uciekają spojrzeniem. Kaspida pozwala włosom opaść na twarz. Strażnik wykrzywia wargi w gniewnym grymasie, po czym bez słowa opuszcza dom.

Kaspida wstaje i ponownie naciąga kaptur na twarz.

– Dziękuję wam – mówi. – Jestem… – Jej wzrok zatrzymuje się na nędznym posiłku, którym się dzielą, na wystraszonych, wychudłych, na wpół zagłodzonych dzieciach. – Tak mi przykro. Nie zapomnę o was, obiecuję.

Wymyka się i rusza tą samą drogą, którą tu trafiła, a potem przemierza kolejne ulice, kierując się na południe. Nieustannie upewnia się, czy nikt jej nie śledzi. Jest wstrząśnięta i przestraszona, jej oddech i puls są przyspieszone, wyczuwam lepkość jej pokrytej potem skóry.

Wreszcie dociera do południowej bramy, lecz zaraz spostrzega, że strażnicy zredukowali przepływ ludności do wąskiego, sączącego się przez półprzymknięte bramy strumyka i biorą na spytki każdego, kto opuszcza miasto. Staje, nie bardzo wiedząc, co ma teraz począć. Kryje się między dwoma straganami zastawionymi słojami z dżemem figowym. Kupcy nie mogą dojść do porozumienia w kwestii ceny ryb przelewających się ze stojącego krok dalej wozu.

Księżniczka zastanawia się jeszcze chwilę, po czym rusza przed siebie. Skwer przed bramą jest wypełniony mętnymi postaciami, które zdają się płynąć w przyćmionym świetle poranka. Kilka osób dzierży pochodnie. Wciąż zaspane, przyciszone głosy unoszą się z tłumu niczym szmer rzeki, a Kaspida wsuwa się do niej i płynie z prądem jak drobna, nierzucająca 299

się w oczy ryba. Gdy dociera do wrót, przykleja się do człowieka prowadzącego za wodze sześć wielbłądów i czekającego na swoją kolej do opuszczenia miasta.

– Co się dzieje?

Mężczyzna wzrusza ramionami i drapie bliznę na policzku.

– Chyba kogoś szukają.

Kiwa głową, milcząc. Po czym nagle przecina lejce sztyletem, który raptem znalazł się w jej dłoni. Oburzony mężczyzna krzyczy, a ona wyrywa pochodnię z ręki zaskoczonego sprzedawcy przypraw i macha nią wielbłądom przed oczami.

Zwierzęta ryczą, targają głowami na długich szyjach, kopią sękatymi nogami. Z tłuszczy podnosi się krzyk, gdy spłoszone zwierzęta obalają stragany, wozy i ludzi, ściągając na siebie uwagę strażników. Kaspida przemyka między nimi i przeciska się przez bramę, po czym puszcza się biegiem naprzód. Mknie opustoszałą ulicą, uskakując przed dźwigającymi połów rybakami. Od bramy dobiegają ją przekleństwa, okrzyki i ryk.

Panika wielbłądów musiała się udzielić innym zwierzętom na placu.

Droga zakręca ostro i sunie zygzakiem po ścianie klifu ku plaży upstrzonej rybackimi chatami i ogniskami. Nieco dalej unoszą się na łagodnych wodach zatoki uśpione statki.

Poza murami panuje cisza i spokój, Parthenia jest gotowa na wschód słońca.

Kaspida schodzi z drogi i przecina szeroki pas ziemi, aż znajduje punkt, w którym klif opada pod kątem w dół. Jej buty i spodnie są mokre od rosy. Idzie zrębem urwiska, zostawiając za sobą plażę, po czym staje na najdalej wysuniętym na południe punkcie lądu ponad ciemną topielą rozległego morza.

Horyzont po jej lewej ręce płonie czerwienią, jakby bóg-kowal rozpalał swoje kuźnie, przygotowując się do pracowitego dnia.

Już prawie świta.

300

Aladyna dzielą od śmierci ledwie minuty.

Mój umysł wypełnia wspomnienie chwili, kiedy widziałam go po raz ostatni: gdy straże wlekły go do więzienia. Rozpacz pochłania mnie jak paszcza lwa. Czy może już nie żyje? Czy odczułabym, gdyby umarł? Nawet jeśli wciąż chodzi po ziemi, nawet jeśli zostało mu jeszcze parę minut, jego ostatnia nadzieja stoi właśnie na krawędzi klifu, zbyt daleko, by w czymkolwiek mu dopomóc, i ma zamiar zniszczyć jedyną rzecz, która mogłaby go ocalić.

Może zdołałabym jakoś temu zapobiec, gdybym była wolna, ale Nardukha albo ma co innego do roboty, albo w ogóle nie ma zamiaru zwrócić mi wolności. Nawet jeśli w końcu wypełni swoją część umowy, dla Aladyna będzie już za późno.

Kaspida wyjmuje lampę, wiatr zsuwa jej kaptur z głowy.

Słona bryza igra z jej włosami. Daleko, daleko w dole, u stóp klifu, pieni się czarne morze. Odruchowo odsuwam się od krawędzi, przylegam do przeciwległej ścianki lampy i zastygam, zdjęta strachem.

Błagam, tylko mnie wypuść – zaklinam w myślach – pozwól mi wyjaśnić. Proszę, daj mi ostatnią szansę!

Jeśli Kaspida wrzuci mnie do morza, utonę i będę siedzieć na dnie do końca świata. Spałam w ciemnościach przez pięćset lat. Nie wytrzymam kolejnych pięciuset. Rozpadnę się na milion kawałków i oszaleję.

Znałam szalonych dżinnów. Nie ma gorszych potworów.

Otrząsam się z odrętwienia i zaczynam się szamotać w lampie, rzucam się na mosiężne ścianki z siłą szarżującego byka.

Kaspida nie usłyszy tego ani nie odczuje. Dla niej mogłabym być piórkiem lub ziarnkiem piasku – lampa nie stanie się w jej rękach cięższa ani lżejsza. Mogłabym łomotać z całych sił, a i tak niczego by nie zauważyła. Wnętrze mojego więzienia to kieszeń w tkaninie wszechświata. Gdy się w niej znajduję, 301

jestem jak człowiek z jedną nogą na piasku, a drugą w wodzie – ani tu, ani tam, ani w jednym świecie, ani w drugim.

Nie ma już nadziei.

Potrzyj lampę – zaklinam księżniczkę. – Potrzyj ją, potrzyj, daj mi ostatnią szansę…

Czuję morze całą sobą; musi trzymać mnie nad wodą, poza krawędzią przepaści. Wiszę nad kipielą, bezradna, bezsilna. Za moment Kaspida wypuści lampę z palców, a mnie pochłoną fale, ciemność i wieczność, zwariuję, oszaleję w swoim więzieniu, którego już przenigdy nie opuszczę.

Niech tylko przesunie dłonią po lampie, albo choć koniuszkiem palca…

A potem coś się zmienia i czuję, jak Kaspida przyciska lampę do piersi i pociera ją zapamiętale drżącą dłonią.

Wyskakuję z dzióbka i spadam. Pode mną czarne fale o białych czapach kłębią się i omywają ostre skały. Hucząca głębia wspina się po klifie jak wygłodniała bestia.

Natychmiast zmieniam kierunek lotu i owiewam Kaspidę karmazynowym strumieniem dymu, prześlizguję się po jej rękach i nadgarstkach, a potem unoszę nad jej głową. Łodygi dymu zbijają się w twarde łuski i wkrótce przeistaczam się w białego węża o niebieskich oczach, oplatającego jej rękę.

Przesuwam się na ramię i otaczam szyję, a ona, tak jak przewidziałam, cofa się od przepaści, wystraszona i zaskoczona.

Wtedy zmieniam kształt na przyjaźniejszy: miękkiego szarego kotka, który zmieściłby się na jej dłoni. Siadam na jej ramieniu i miauczę do ucha tak żałośnie, że rozpłakałby się nawet Krwawy Król Danienu.

Kaspida jest jak z kamienia. Nie porusza niczym poza oczami, patrzy na mnie z ukosa, oddychając płytko. Wygląda, jakby się nie spodziewała, że wyjdę z lampy.

– Zahra. – Drżenie odbiera moc jej głosowi.

302

Znów się przemieniam, tym razem w dziewczynę, którą już zna. Oblekam ludzki kształt w eteryczny biały jedwab, powiewający na morskim wietrze, staję nad nią i krzyżuję z nią spojrzenie.

– Jam jest niewolnica lampy – szepczę. – Potężny dżinn z Ambadii. Spełnię twoje trzy życzenia.

Księżniczka mierzy mnie spojrzeniem zimnym jak północne niebo, gdy wypowiadam słowa pradawnej formuły. Czuję pod stopą skałę klifu, parę grudek ziemi spada do wody.

– Księżniczko, dlaczego mnie wypuściłaś? Dlaczego nie wyrzuciłaś lampy?

– Bo muszę wiedzieć. – Jej wzrok twardnieje. – Jesteś nią, prawda? Potworem, który zdradził Roszanę. Jesteś tym, do czego prowadził pierścień, a złodziej przez cały ten czas miał cię przy sobie.

Patrzę w bok, przebiegam wzrokiem po wschodnim horyzoncie, skąd bije wieszcząca świt jasność. Nie mam wiele czasu.

Wyobrażam sobie spadający na Aladyna miecz. Drżę.

– Widziałam śmierć Roszany, to prawda – przemawiam szorstkim, nieustępliwym tonem. Nie czas teraz na sekrety ani na udawanie, że przeszłość nie trzyma mnie w żelaznym uścisku. Jeśli nie przekonam księżniczki, by zapomniała o pięciu stuleciach nienawiści i strachu, Aladyn umrze.

– Zabiłaś ją.

– Kochałam ją – wyznaję szeptem. Nie umiem już patrzeć jej w oczy. Jest w niej o wiele za dużo ciebie, Habibo. Odwracam się do niej plecami i staję twarzą do morza. – Była mi droga jak rodzona siostra. Po blisko trzech tysiącach lat niewoli u okrutnych i samolubnych ludzi trafiłam do twojej przodkini, wielkiej amuleńskiej królowej. Nie tylko najmądrzejszej kobiety, jaką kiedykolwiek poznałam, nie tylko do najzręczniejszej dyplomatki, ale również niepokonanej wojowniczki. Była 303

bardzo do ciebie podobna. I zupełnie różna od niezliczonych panów przed nią. Była dla mnie dobra. Nie widziała we mnie wroga ani potwora, tylko… dziewczynę.

– Więc powiedz mi, dlaczego ją zdradziłaś.

Pokornie pochylam głowę. Biorę głęboki wdech.

– Bo nie miałam wyboru. Nie chciałam tego. Kiedy król dżinnów dowiedział się, jak blisko jestem z Roszaną, przybył, żeby nas ukarać. Złamałyśmy żelazną Ambadiańską zasadę: dżinnowi nie wolno pokochać człowieka. Tamtego dnia, na szczycie Tissy, rozkazał mi odebrać jej życie. Kazał mi zabić moją najbliższą przyjaciółkę. Nie miałam wyboru, albowiem jego moc nade mną jest nieograniczona. Zniszczyłam Roszanę, a potem Nardukha wysłał swoje dżinny, by zniszczyły Nerubę.

Dla przykładu. By dać ludziom nauczkę. By pokazać, że kto nie przestrzega jego praw, ten ginie. Ale nie myśl, Kaspido, że próbuje uniknąć odpowiedzialności za to, co się stało. Mojej przewiny nie sposób usprawiedliwić. Roszana umarła przeze mnie. To moja miłość przywiodła ją do zguby.

Kaspida szpili mnie spojrzeniem, mocno ściskając lampę.

Dopiero wtedy pojmuję, że to nie śmierć Roszany próbuje zrozumieć, a śmierć swojej matki. Nie ma znaczenia, że to nie ja ją zabiłam. Dla Kaspidy jest tak, jakby stała przed morderczynią swojej rodzicielki – przed tą, która odebrała jej szczęście.

– Od pięciuset lat siostry mojego zakonu przekazują sobie z pokolenia na pokolenie słowa świętej przysięgi – przemawia Kaspida lodowato. – Stanowi ona, że musimy zabić tę, która odpowiada za śmierć naszej królowej. Wiesz o tym i otwierasz usta wyłącznie po to, by mnie oszukać, tak jak oszukałaś ją.

Chcesz, bym uwierzyła, że jesteś zdolna do miłości.

– Uwierz mi, że wcale nie chcę być! – ripostuję ze złością. – Nie powiedziałam ci tego wszystkiego dla siebie. Lada chwila zabiją Aladyna, a jedynym sposobem na jego uratowanie jest 304

wypowiedzenie życzenia. Błagam, Kaspido! Mają go zabić o świcie! – Wskazuję palcem horyzont, który oblewają pierwsze promyki słońca. – Pozwól mi go ocalić, zaklinam cię! – Padam przed nią na kolana. W życiu bym nie pomyślała, że będę płaszczyć się przed człowiekiem. Cała moja duma gaśnie jak wypalona świeca, znika jak resztka dymu, którą porywa wiatr.

Zawsze stawiałam się ponad śmiertelnikami. Ja, nieśmiertelna, potężna, posiadająca moc zmiany kształtu, karcę swoją dumę i błagam, tak jak nigdy nikogo nie błagałam. – Później zrób ze mną co chcesz, tylko pozwól mi go ocalić! – Moje palce wpijają się w ziemię, do oczu napływają łzy, mój głos łamie się w błagalny szept. – Proszę cię.

– Dlaczego?

Podnoszę oczy. Jej twarz jest nieugięta.

– Bo to był mój pomysł. To ja go skłoniłam, by stał się księciem. By zabiegał o twoje względy. By kłamał tygodniami. Manipulowałam nim, wykorzystałam go, a teraz oni go za to zabiją.

– W jakim celu sprawiłaś, że dostał się do pałacu, skoro wiedziałaś, że przyjdzie mu za to zapłacić cenę, kiedy prawda wyjdzie na jaw?

Zaciskam zęby. Najchętniej zapadłabym się pod ziemię.

– Chciałam odzyskać wolność. Twoi ludzie pojmali księcia dżinnów, syna samego Nardukhi. Szajtan wysłał mnie, żebym go uwolniła, a on miał w zamian uwolnić mnie z lampy. Jeślibym zawiodła, Nardukha zatopiłby wasze miasto. Musiałam dostać się do pałacu. Aladyn był jedynym sposobem, by to osiągnąć.

– Nie zaprzeczasz więc, że jesteś potworem i że wykorzystałaś go do własnych celów?

Opuszczam głowę.

– Mam świadomość, kim jestem. Wiem, że nie ma usprawiedliwienia dla ciosu, który zadałam Roszanie, Aladynowi i tobie. Wyrządziłam krzywdę tak wielu ludziom, tak wiele 305

z tego chciałabym cofnąć. Nie mogę już uratować Roszany. Ale proszę… błagam cię, pozwól mi uratować jego.

Kaspida klęka i zagląda mi głęboko w oczy. Nie odwracam spojrzenia. Nie zależy mi już na pozorach. Nie ma we mnie ani kropli dumy.

– Chcesz, bym uwierzyła, że go kochasz – szepcze dwa cale od mojej twarzy.

– Tak. – To ledwie zarys, szept w kształcie słowa, tchnienie powietrza uformowane na jego odległe podobieństwo. – Nie ma czasu do stracenia. Nie mogę przywrócić do życia zmarłych ani cofnąć czasu. Nie ma silniejszej magii niż czas i żaden dżinn, nawet sam Szajtan, nie może odmienić przeszłości. Jeśli Aladyn umrze, żadna siła go nie ożywi. Pozwól mi go ocalić, a ja pomogę ci odzyskać twoje miasto.

Wpatruje się we mnie długo, nie mrugając. A potem kręci głową.

– Nie. Jeśli nie zdołam przekonać do siebie swojego ludu bez pomocy magii dżinnów, będzie to oznaczać, że nie jestem godna zasiadać na tronie. Nie pozwolę ci się oszukać.

Wstaje, wciąż gromiąc mnie wzrokiem, a ja nie wiem, co mogłabym powiedzieć, by zmieniła zdanie. Rzucam się w otchłań rozpaczy, nie mam siły, by się ruszyć czy nawet oddychać. To już koniec. Aladyn umrze. Zabiłam go, tak jak zabiłam ciebie, Habibo.

Kaspida staje na krawędzi klifu, trzymając przed sobą lampę. Twarz ma poważną i nieskończenie smutną, a ja zastanawiam się, czy choć w jakiejś części żałuje tego, co chce zrobić.

Nie mam siły jej powstrzymać. Mogę tylko patrzeć w ziemię, gdy duch zdaje się odrywać od mojego ciała.

– Żegnaj, Zahro – mówi księżniczka i bierze zamach trzymaną w ręce lampą.

– Jeśli to zrobisz, księżniczko – odzywa się ktoś – to własnoręcznie pozbawię cię głowy.

Rozdział 25

Momentalnie przytomnieję, osłaniając księżniczkę ramieniem.

Kaspida opuszcza lampę i patrzy otępiała na stojącego krok od nas Zhiana.

Dżinn zachowuje pozorny spokój, zadbał nawet o ludzką postać. Stojący przed nami mężczyzna jest wysoki i diablo przystojny, odziany w pyszne czerwone szaty obszyte czernią.

Materiał unosi się, jakby szarpał go wiatr, ale ja wiem, że robi to Zhian, który uwielbia dramatyczne wejścia.

– Kim jesteś? – domaga się odpowiedzi Kaspida. Słyszę, ile wysiłku kosztuje ją opanowanie drżenia głosu.

– To Zhian – szepczę do niej przez ramię, nie odejmując od niego oczu. – Książę dżinnów.

Zasysa głośno powietrze, ale nie rusza się z miejsca.

– Co tu robisz? – pytam Zhiana, a on rozkłada ramiona.

– Przynoszę ci dobre wieści, Zahro. Przybywam z Ambadii, by ci powiedzieć, że mój ojciec jest z ciebie wielce zadowolony. Łapię oddech, czując na sobie podejrzliwy wzrok Kaspidy.

Zhian nie pomaga mi jej przekonać, chwaląc mnie w imieniu króla dżinnów.

307

– No i? – pytam cicho.

Usta Zhiana rozciągają się w nieprzyjemnym, gadzim uśmiechu.

– Zgodził się zwrócić ci wolność.

Duch szarpie się w moim ciele. Robię pół kroku naprzód, nie wierząc własnym uszom. Może jeszcze nie wszystko stracone. Może uda mi się uratować Aladyna. Zostało nam parę minut, może sekund.

– Masz wrócić ze mną do Ambadii – kontynuuje Zhian. – Otrzymasz wolność, stanąwszy przed tronem Nardukhi.

– Nie. To musi się stać teraz. Natychmiast. – Rzucam okiem na jaśniejącą na linii horyzontu złotą smugę światła.

– Zapominasz się – warczy szajtan. – Serce mi się kraje na myśl, że Nardukha mógłby zmienić zdanie…

– Ty nie masz serca – syczę. – To musi się stać teraz, zaraz.

Ty musisz to zrobić.

– Przecież wiesz, że nie mogę. Nardukha oferuje ci wolność, umożliwia powrót do domu. I do mnie! – Burzowa chmura zasnuwa mu czoło.

Jestem rozdarta. Moja dusza truchleje w obliczu stojącego przede mną wyboru. Ileż czekałam na tę chwilę, na te słowa?

Wolność jest na wyciągnięcie ręki, lecz jeśli po nią sięgnę, na zawsze utracę Aladyna.

– Ja… Nie mogę jeszcze iść. Mam tu sprawę do załatwienia.

Zhian zerka na księżniczkę.

– Z nią?

A więc nie słyszał naszej rozmowy i nie wie o Aladynie. Obracam się lekko, by szepnąć do Kaspidy: – Księżniczko, wiem, że nie darzysz mnie zaufaniem, ale teraz musisz mi uwierzyć: ten dżinn cię zabije. Musisz wypowiedzieć życzenie. Tylko tak będę mogła cię chronić. Zabierz nas z powrotem do pałacu, zanim…

308

– Co z tobą? – wcina się Zhian, obnażając zęby i zbliżając się o krok. – Zahro, to jest moment, na który czekałaś. Jeśli nie wrócisz ze mną do Ambadii z własnej woli, zmuszę cię do tego.

Daj mi lampę, śmiertelniczko!

Skupia uwagę na Kaspidzie. Ta nabiera powietrza i cofa się o krok, dobywając małego sztyletu. Zhian tylko uśmiecha się na ten widok.

– I co zrobisz? – szydzi. – Połaskoczesz mnie? Pogruchoczę ci kości i rzucę na pożarcie ghulom.

– Nie – syczę, zasłaniając sobą Kaspidę. – Nie tkniesz ani jej, ani lampy.

Zhian sztywnieje, w jego oczach pojawia się złowróżbny błysk. Wodzi wzrokiem ode mnie do księżniczki, próbując zrozumieć, co się dzieje, aż wreszcie jego twarz wykrzywia piekielna furia.

– Chłopak – zgrzyta zębami. – Chłopak, który wcześniej był panem lampy. Ten, z którym kłóciłaś się tej nocy, gdy znalazłaś mój słój. – Nagle jest przy mnie i łapie mnie za nadgarstek, brutalnie wykręcając rękę. Zaciskam zęby i syczę na niego, ale powstrzymuję krzyk bólu.

– Czy ty nigdy się nie nauczysz? Czy mój ojciec ma zabić i tego śmiertelnika? – Zaciska palce na mojej szczęce, opuszczając wzrok. Czuję na policzku gorąco jego oddechu. – Ty mała idiotko. Mogłaś być wolna, mogłaś być ze mną, lecz zamiast tego zdradzasz samą siebie dla kolejnego nędznego śmiertelnika. Ilu ich jeszcze zniszczysz tymi swoimi kaprysami? Ile miast musi spłonąć do gołej ziemi, byś w końcu czegoś się nauczyła? Pamiętam ostatniego człowieka, którego zwałaś przyjacielem. Pamiętam też, jak mój ojciec zmusił cię, byś go zabiła. – Słyszę, jak za moimi plecami Kaspida krztusi się powietrzem, słysząc jego słowa. – Czy chcesz znowu popełnić ten sam grzech?

309

Zmieniam się w dym, jego ręce łapią powietrze, a ja materializuję się poza ich zasięgiem. Obraca się plecami do Kaspidy.

Księżniczka wciąż dusi lampę w zaciśniętych palcach. Rzucam jej błagalne spojrzenie ponad ramieniem dżinna. No dalej, wypowiedz życzenie!

– Czy zdajesz sobie sprawę – zwraca się do mnie Zhian – co utracisz, jeśli to zrobisz?

– Tak – odpowiadam szeptem.

Wyciąga do mnie rękę.

– Zapomnij o tym chłopcu, Zahro. Pójdź ze mną, a wszystko będzie, jak być powinno. To nie musi skończyć się tak, jak ostatnim razem.

Przełykam ślinę i zamykam oczy. Moja skóra lepi się od potu. Jakaś część mnie chce przyjąć jego propozycję, poddać mu się i wreszcie odzyskać wolność. Nieomal czuję jej smak na języku; to najwspanialsza nagroda, najgłębsze pragnienie mojego fantomowego serca. Kusi mnie i wabi z taką siłą, że to aż nie do zniesienia.

Widzę oczami wyobraźni wszystkie miejsca, w które mogłabym się udać, rzeczy, które mogłabym robić, nie czując nad sobą bata, nie musząc spełniać niczyich zachcianek, nie lękając się, że ktoś zmusi mnie do powrotu do tej przeklętej lampy.

Jak by to było: być wreszcie panią samej siebie? Spełniać swoje własne życzenia?

– Czy naprawdę chcesz poświęcić wieczną wolność – przekonuje Zhian, zmuszając mnie, bym otworzyła oczy i skrzyżowała z nim spojrzenie – dla paru chwil z tym chłopcem?

Jeśli wybiorę Aladyna, konsekwencje będą straszliwe. Już kiedyś poszłam tą drogą. Przez pięćset lat nawiedzałam ruiny twojego miasta, Habibo, gdzie jedynym towarzystwem były mi duchy tych, których skazałam na śmierć – a wszystko dlatego, że byłam tak głupia, tak arogancka, by wierzyć, że mogę 310

kochać. Kto wie, może lepiej, żebym tym razem poszła z Zhianem, zanim sprowadzę śmierć na całą Parthenię?

Horyzont obleka się w płynne złoto, a gdzieś daleko straże wyciągają Aladyna z celi. O czym teraz myśli? Może o tym, że go porzuciłam? Dopiero teraz uświadamiam sobie, że nigdy nie wyznałam mu miłości. On zrobił to co najmniej kilka razy, ale ja zawsze wstrzymywałam się ze strachu przed konsekwencjami. Chciałam odwlec nieuniknione, ale nieuniknione w końcu przyszło, a ja muszę wybrać: miłość lub wolność.

Gdyby miesiąc temu ktoś mi powiedział, że dokonanie wyboru będzie tak trudne i bolesne, roześmiałabym mu się w twarz.

Ale to było przed Aladynem. To było przedtem, zanim poznałam, jaką wolność daje mi bycie razem z nim.

– Jeśli nie starczy ci wolności, by kochać – szepczę – to nie masz jej wcale.

I nagle już wiem.

Wiedziałam od dawna, odkąd pierwszy raz go pocałowałam, odkąd tańczyliśmy z zapartym tchem, patrząc sobie w oczy, odkąd legliśmy razem w trawie, śmiejąc się w promieniach słońca z mojej nieudolnej kradzieży. Każde spojrzenie, każdy dotyk, każdy szept między nami był jak kamyk rzucony na szalę, która wskazywała mi nowy kierunek. Nie wiem, kiedy zaczęłam zakochiwać się w Aladynie, ale mam pewność, że kocham go coraz bardziej.

I nie chcę nigdy przestać.

– Nie pójdę z tobą do Ambadii, Zhianie. Zostanę tutaj.

Zhian wypuszcza z płuc długie, bardzo długie westchnienie.

Jego źrenice rozszerzają się, aż w końcu, gdy na mnie spogląda, jego oczy są smoliste. Jego kształt zmienia się i wyostrza.

Zhian rośnie, rogi strzelają mu z głowy, stopy przemieniają się w kopyta, jego skórę barwi czerwony odcień, a wokół wiruje chmura dymu. Jest hybrydą człowieka, byka i obłoku.

311

Kaspida zasysa powietrze, a dźwięk ten dochodzi do uszu szajtana. Bierze ją na cel. Ją i lampę w jej rękach.

– Jeśli nie chcesz iść po dobroci, siostro – ryczy – rzucę cię Szajtanowi do stóp!

– Nie! – oponuję, skacząc i zmieniając się jednocześnie.

Lampa ogranicza moje zdolności, więc nie mogę przybrać kształtu, w którym dorównywałabym mu siłą, ale muszę przecież coś zrobić. Zmieniam się w tygrysa, pędzę przed siebie i daję susa, chcąc zewrzeć się z nim, zanim dopadnie Kaspidę.

Księżniczka podnosi swój sztylet gotowa drogo sprzedać skórę.

Czy zdaje sobie sprawę, że nie ma z Zhianem najmniejszych szans? Jest od niej dwa razy większy i nieporównanie silniejszy.

Trafiam przednimi łapami w jego klatkę piersiową. Nie wyrządzam mu krzywdy, ale przykuwam jego uwagę i wytrącam go z rytmu.

– Prędzej, Kaspido! – ryczę. – Długo go nie utrzymam!

Zhian trafia mnie boleśnie pod żebra, frunę w powietrzu i ląduję ciężko na trawie, orząc grunt pazurami. Chcę jak najszybciej zaatakować go po raz wtóry. Wzbijam w powietrze drobiny ziemi, skacząc w stronę dżinna, obnażam kły i ryczę wściekle. Zauważa mnie kątem oka, odsuwa się o krok i potężnym ciosem prawie wgniata mnie w ziemię. Przetaczam się w stronę przepaści i gdyby nie wbite w ziemię pazury, spadłabym. Zhian wyciąga rękę, w jego dłoni tli się płomień, który w ułamku sekundy zmienia się w wielką ognista kulę.

Ciska nią we mnie, a ja odskakuję w bok. Kula eksploduje w miejscu, gdzie przed chwilą wspięłam się na skałę.

– Kaspido! – wołam, zmieniając formę na ludzką. Tym razem mam na sobie skórzane spodnie i luźną tunikę bez ramiączek.

W każdej dłoni ściskam długi zakrzywiony miecz. Szarżuję prosto na Zhiana, a kiedy on bierze zamach, opadam na kolana i wślizgiem przejeżdżam mu między nogami, tnąc go głęboko 312

na wysokości łydek. Ryczy ogłuszająco, gdy stal rozcina mu ścięgna, ale rana momentalnie zasklepia się w obłoku dymu.

Również w jego dłoni materializuje się ostrze. Wstaję, blokuję jego cios własnym, ale napiera na mnie i nogi się pode mną uginają. Jeszcze dwa razy paruję mordercze cięcia, po czym niewyobrażalna siła Zhiana wybija moje miecze w powietrze, gdzie natychmiast wyparowują.

Wtedy on również dematerializuje swoje ostrze i rzuca się na mnie, zaciskając na moim gardle wielkie łapsko i unosząc mnie w powietrze. Tracę oparcie dla stóp, bezradnie macham nogami.

– Lata temu – powarkuje – gdy mój ojciec zabił wszystkich szajtanów, by pozbyć się rywali w walce o władzę, wybłagałem u niego, by cię oszczędził. Zginęłabyś jak pozostali, ale ja go przekonałem, że jesteś inna. Ocaliłem cię. I tak mi dziękujesz?

Nie mogę odpowiedzieć, bo miażdży mi gardło. Zaczynam się zmieniać, a wtedy trzęsie mną z taką mocą, że dzwoni mi w uszach i nie mogę nawet pomyśleć, w co chcę się zmienić.

Mam mroczki przed oczami i uświadamiam sobie, że Zhian nie ma zamiaru przestać. Zabije mnie tu i teraz.

Nagle po moim ciele przemyka impuls energii, słowa przebijają się przez zasłonę bólu jak promyk światła przedziera się przez mrok nocy.

– Życzę sobie, byś bezpiecznie sprowadziła tu moje Strażniczki.

Kaspida wypowiedziała życzenie. Nie to, o które mi chodziło, ale niech już będzie. Bucham dymem i zbieram się w chmurze nad głową Zhiana. Obraca się z rykiem do Kaspidy, lecz ona nie musi już mierzyć się z nim sama. Wokół niej stoją Raz, Ensi, Nessa i Khavara, może nieco rozchwiane i oszołomione, może przerażone na widok demonicznej postaci księcia 313

dżinnów, ale gotowe oddać życie za swoją panią. Spadam na trawę w ludzkiej postaci i biegnę do Kaspidy.

– Co tu się dzieje? – jęczy Ensi z rękami w sakwach. – Co to jest, na Imohela?

Zhian podnosi się i skupia na mnie nienawistne spojrzenie.

– Wiesz, co teraz będzie.

Kiwam głową.

– Opowiem Narduce o twojej zdradzie, a wtedy on sam po ciebie przyjdzie. Wyłoni się z głębi Ambadii i przybędzie tutaj z armią dżinnów, a wtedy zniszczymy ciebie, chłopca i całe to miasto.

– Idź więc – przemawia Kaspida, wychodząc naprzód. Pluje Zhianowi pod nogi. – Bądź przeklęty, ty i cały twój rodzaj. Jam jest królowa Kaspida z rodu Amulenów i nie lękam się ciebie.

Sprowadźcie tu swoje armie, będę na was czekać.

Dotykam jej ramienia.

– Księżniczko, nie ma potrzeby…

Strząsa moją dłoń i unosi miecz w kierunku Zhiana.

– Ta wojna między trwa już o wiele za długo. Niech więc zakończy się dziś. Aladyn i Zahra są teraz obywatelami mojego miasta i będę ich bronić do utraty tchu.

Zhian rozciąga wargi w paskudnym, wściekłym grymasie, ukazując białe kły, a z jego gardła dobywa się groźny basowy pomruk. Składa się do skoku, lecz zanim udaje mu się wzbić w powietrze, Kaspida schodzi mu z drogi i krzyczy: – Teraz, Nessa!

Zhian leci w jej stronę, a zaklinaczka dżinnów wyciąga flet i zaczyna grać. Muzyka sprawia, że dżinn zatrzymuje się w miejscu. W porę uprzytamniam sobie, co się święci, i wyczarowuję na swojej głowie ciasny i gruby turban, który zasłania uszy i tłumi dźwięk fletu. Zhian unosi się w powietrzu 314

z rozdziawioną paszczą i zamglonymi oczami. Zaklęcie całkowicie go omotało. Palce Nessy drżą, ale nie opuszcza ani jednej nuty.

– Kaspido, wstaje świt.

Księżniczka odrywa wzrok od szajtana i patrzy na mnie, jakby mnie nie słyszała.

– Zabiją Aladyna – popędzam ją. – Proszę cię…

– Dobrze – mówi bezgłośnie. – Wierzę ci, Zahro. Nie jesteś odpowiedzialna za śmierć Roszany. To wina Szajtana. I mówisz prawdę, kochasz Aladyna. Byłaś gotowa oddać za niego wolność.

– Prędko więc, zanim ta ofiara pójdzie na marne.

Kiwa głową i patrzy po swoich kobietach, które wciąż nie mogą się otrząsnąć po nagłej zmianie sytuacji. Mimo to w ich skołowanych oczach widzę powagę i niezachwianą lojalność.

Księżniczka wraca do mnie wzrokiem, wyciąga ramię i łapie mnie za rękę, jakby nie wisiał nad nami potworny szajtan, kołysany do snu magicznym fletem Nessy. Oczy księżniczki łowią pierwsze promyki świtu.

– Życzę sobie uratować życie Aladyna.

Rozdział 26

Cała szóstka znika znad urwiska w obłoku dymu. Flet milknie.

Kątem oka widzę jeszcze, jak Zhian zmienia się w dym i leci w kierunku Tissy i świątyni na jej szczycie.

Nie mamy wiele czasu.

Gdy wraz z kobietami lądujemy na pałacowych schodach, widać już kopułę słońca wyłaniającą się zza horyzontu. Na szczycie schodów klęczy Aladyn, bezskutecznie próbując wyrwać się dwóm strażnikom, którzy trzymają go za włosy, podczas gdy trzeci unosi miecz. Na ten widok przenika mnie grom przerażenia. Kaspida i jej Strażniczki są jeszcze oszołomione teleportacją i potykają się na stopniach, ale ja ruszam naprzód. Życzenie księżniczki krąży po moim ciele, wypełnia mnie energią, której instynktownie nadaję kształt siłą woli. Pędzę po schodach w kierunku katów i wyrzucam rękę przed siebie.

Za żołnierzami materializują się tygrysy z dymu i wiatru.

Mężczyźni krzyczą z przerażenia, gdy półprzeźroczyste bestie rzucają się na nich i przyszpilają do ziemi, po czym odwlekają od klęczącego złodzieja. Miecze i włócznie dzwonią o kamienie, nie wyrządzając stworom krzywdy. Gdy żołdacy nie 316

zagrażają już Aladynowi, bestie rozpływają się w powietrzu, a ja posługuję się resztką magii życzenia, by wyczarować grube pnącza, które wyrastają z ziemi i krępują żołnierzom ręce i nogi.

Nie ma już sensu ukrywać, że jestem dżinnem, więc resztę schodów pokonuję, przyodziawszy się w suknię z czerwonego dymu i jedwabiu, długą, powłóczystą i zwiewną. Gnam naprzód niesiona pragnieniem, którego nie czułam od stuleci.

Straciłam swoją jedyną szansę na wolność, ale niczego nie żałuję. Pierścień, który zrobiłam dla Aladyna, znika z mojej kieszeni i pojawia się na palcu, lśniąc w promieniach słońca.

Aladyn wstaje z klęczek i przecina więzy za pomocą porzuconego na kamieniach miecza. Podbiegam do niego i nie waham się ani chwili.

Zarzucam mu ręce na szyję i całuję go mocno, przelewając w ten pocałunek cały strach, całą rozpacz i nadzieję minionego dnia. Odpowiada natychmiast, jedną ręką obejmuje mnie w pasie, drugą zatapia w moich włosach. Jego usta są stęsknione i złaknione, czuję od niego jego własny strach, ale też nieopisaną ulgę.

Gdy nasze usta wreszcie się rozdzielają, opiera swoje czoło o moje i śmieje się chrapliwie.

– Jeśli umarłem – mruczy do mnie – to niech mnie zabiją jeszcze tysiąc razy, skoro takie powitanie czeka mnie po drugiej stronie.

– Myślałam, że cię straciłam.

– Ja też myślałem, że już po mnie. Ale przyszłaś.

– Ktoś mi pomógł. – Z niechęcią odsuwam się od niego i znajduję wzrokiem biegnące po schodach Strażniczki i Kaspidę.

– Mamy kłopoty! – ostrzega nas Ensi, wskazując coś za nami.

Na dziedzińcu zbierają się żołnierze.

317

Kaspida klnie z pasją.

– Spostrzegli nas szybciej, niż sądziłam… Żołdacy są coraz bliżej, rozbudzone słońce przegląda się w grotach ich włóczni. Przyboczne gotują się do walki, ale otoczone mrowiem żołnierzy wydają się filigranowe jak figurki z porcelany. Regiment łuczników po lewej wypuszcza w stronę intruzów grad strzał. Ratujemy się ucieczką, zbiegamy po schodach i dajemy nura za kamienną ścianę, a pociski trzaskają o kamienie w miejscu, gdzie przed chwilą staliśmy. Strażnicy biegną za nami, krzyki robią się coraz głośniejsze. Raz wychyla się co chwilę, posyłając w ich stronę strzałę za strzałą.

– Sulifer ma całą armię na posługi, kontroluje też Erystratów – oznajmia Nessa. – Nie ma co marzyć o dotarciu do bramy!

– Wypowiedz życzenie! – ponaglam Kaspidę. – Zażycz sobie władzy nad partheńskim wojskiem! Księżniczko, z pewnością rozumiesz, że nie ma innego sposobu!

– Nie mogę! – krzyczy, pierwszy raz zdradzając się z przerażeniem. – Jeśli będę walczyć z Suliferem magią dżinnów, nie będę wcale lepsza od niego! Co będzie ze mnie za królowa?

– Nie mamy armii – przypomina trzeźwo Nessa. – A przydałaby się.

– Wasza Wysokość – odzywa się nagle Aladyn. – Wcale nie potrzebujesz armii.

Obrzuca go nierozumiejącym spojrzeniem, a on odwraca się zamaszystym gestem wskazuje rozciągające się poniżej miasto.

– Masz przecież swój lud. Od miesięcy tylko czekają na znak od Feniksa. Pójdą za tobą w ogień!

Twarz Kaspidy jaśnieje, ale na krótko. Kręci głową.

– Nie wolno mi żądać od nich, by walczyli w moich bitwach.

Nie mogą się mierzyć z wytrenowanym, uzbrojonym wojskiem. Nie wolno mi tego zrobić.

318

– To nie tylko twoja bitwa – przekonuje Aladyn. – To bitwa nas wszystkich i toczymy ją od lat. To nasze rodziny rozdziela Sulifer, nasze życie depcze w drodze do swoich celów. Czekaliśmy tylko na odpowiednią osobę, która mogłaby nam przewodzić: na ciebie. Ludzie w mieście noszą twoje barwy, malują na ścianach twoje znaki. Nie musisz budować rewolucji od fundamentów, wystarczy, że staniesz na czele tej, którą wspólnie szykujemy od dawna. Nie musisz rozpalać ogniska, skrzesz tylko iskrę. Daj nam walczyć, a razem odbijemy nasze miasto.

Kaspida patrzy po swoich przybocznych, wszystkie zgadzają się skinieniem. Wraca wzrokiem do Aladyna z nowym światłem w oczach.

– A więc idź, Aladynie. Imohel z tobą.

To samo światło widzę teraz i w jego spojrzeniu. Ściska moją dłoń i zaczyna się wycofywać wzdłuż muru.

– Sprowadzę pomoc – mówi na odchodnym. – Zatrzymajcie ich tutaj, jak długo możecie.

Puszcza się biegiem, uskakując przed kilkoma strzałami, i znika. Odprowadzam go wzrokiem z obawą, że znów go stracę. Ale Kaspida wciąż jest lampodzierżcą i nie mogę podążyć za moim złodziejem.

– Skończyły mi się strzały – oświadcza Raz, rzucając na ziemię łuk i pusty kołczan. – Idą na nas.

– Strażniczki – odzywa się księżniczka, patrząc w oczy każdej z osobna, aż w końcu zatrzymuje wzrok na mnie. – Czy jesteście ze mną?

Khavara sięga oplecioną przez węża ręką po krótki sztylet i liże ostrze. Wzrok ma taki, że zaczynam współczuć tym, którzy natkną się na nią w walce.

– W zwycięstwie czy w śmierci, zawsze będę z tobą, siostro.

– I my – potwierdza reszta.

319

– Ja też – dodaję, a one popatrują na mnie zdumione. Patrzę w oczy Kaspidzie. – Jeśli nie chcesz wypowiedzieć życzenia, to przynajmniej pozwól mi walczyć za ciebie. – Moje jedwabne szaty zmieniają się niespiesznie w lśniący pancerz, a za moimi plecami materializują się dwa miecze.

Kaspida przywiązuje sobie lampę do pasa i zgadza się skinięciem. Łapie mnie za rękę, a ja całą sobą czuję bicie jej serca niby grzmot bitewnego bębna.

– W zwycięstwie i w śmierci, mój dżinnie.

Z tymi słowami wstaje, a my wraz z nią.

Idzie na nas dwudziestu żołnierzy, sami włócznicy.

Są zbyt blisko, by łucznicy mogli bez ryzyka wznowić ostrzał. To nasza szansa.

Kaspida wskakuje na niski murek i woła: – Partheńczycy! Jestem waszą prawowitą królową! Złóżcie broń albo zostaniecie oskarżeni o zdradę!

Mężczyźni wymieniają spojrzenia, ale nie przerywają marszu.

Księżniczka wydaje z siebie ciężkie westchnienie i kręci młynka sztyletami, a potem kiwa na nas. Nie obejdzie się bez walki. Wyskakujemy zza muru i ruszamy. Strażniczki wznoszą okrzyk bojowy starożytnych górskich wojowników. Ensi biegnie na przedzie, śmiejąc się jak szalona, a przyboczne wiedzą, że powinny zasłonić usta i nos woalami, zanim ciśnie w stronę żołdaków garścią błękitnego proszku, po który właśnie sięga do jednej ze swoich sakw. Niebieska chmura ogarnia trzech strażników w pierwszym szeregu i ich oślepia. Mężczyźni wrzeszczą i upuszczają broń, trą łzawiące, wściekle zaczerwienione oczy i padają na ziemię. Ensi przeskakuje nad nimi i ciska garść proszku w drugi szereg żołnierzy. Wtedy my wbijamy się w nich klinem. Stoję plecami do Nessy, w moich uszach dźwięczy bitewny zgiełk. Szybko wchodzimy w rytm, parujemy ciosy, tniemy i rąbiemy, uskakujemy przed włóczniami. Co 320

chwilę zerkam na schody, żywiąc nadzieję, że zobaczę na nich Aladyna z posiłkami, ale gdy żołnierze biorą nas w kleszcze, muszę się skupić na walce.

Strażniczki są przebiegłe; kilkoma zręcznymi manewrami dzielą żołdaków na dwie grupy. Każda z dziewczyn mogłaby wziąć na siebie dwóch przeciwników, sęk w tym, że ci mają niemal czterokrotną przewagę liczebną, a w każdej chwili ich szeregi mogą jeszcze się rozrosnąć, gdy tylko wieść o nas trafi do uszu Sulifera.

Któryś strażnik zamierza się na mnie włócznią. Celuje w nogi, chce obalić mnie na ziemię. Przeskakuję nad pędzącym w stronę mojej łydki grotem i wiruję w piruecie, tnąc go w ramię i zmuszając do porzucenia broni. Pada na kolana blady z bólu, a ja pozbawiam go przytomności, strzelając go rękojeścią w skroń. Przystaję, by złapać oddech, i rozglądam się, by zorientować się w sytuacji. Przeciwnicy spychają nas z powrotem w stronę muru. Jest ich zbyt wielu, a kolejni wylewają się na dziedziniec z bramy po naszej lewej. Raptem grzmi nad naszymi głowami głos Sulifera: – Zabić zdrajczynię! Przynieść mi lampę!

Opuszczam broń, zamykam oczy i rozwiewam się na wietrze pod postacią dymu. Następnie wzlatuję wysoko i zbieram się w zbitą chmurę, rozrastam i rozdymam, wypełniając obłokiem szeroką aleję i ograniczając żołnierzom widoczność.

Nadbiegający ze wszystkich stron żołnierze stają w miejscu, są zmieszani i zdezorientowani, niektórzy zadają desperackie ciosy na oślep.

– Odwrót! – rozkazuje Kaspida. – Wszyscy do mnie!

Strażniczki idą za jej głosem, a ja osłaniam je karmazynową kurtyną, dopóki nie znikną za murem. Dziewczyny przystają, by zaczerpnąć powietrza, a żołnierze postępują naprzód w czerwonej mgle. Ich szeregi pęcznieją od odzianych na 321

czarno Erystratów. Powoli suną ławą w naszą stronę. Niewiele widzą, ale do walki zagrzewa ich głos rozsierdzonego Sulifera.

Wycofuję się, by dołączyć do księżniczki, i w połowie drogi zmieniam się w człowieka.

– Już prawie tu są – oznajmiam. – Czterdziestu, może pięćdziesięciu, i z każdą chwilą przychodzą nowi. Nie wytrwamy pięciu minut.

Niebo nad nami ciemnieje, choć dopiero wstało słońce.

Wokół szczytu Tissy zbierają się czarne chmury, co oznacza, że Zhian doniósł Narduce o tym, co wydarzyło się na klifach.

Czas przecieka nam przez palce. Obserwuję górę, czując, że żołądek podchodzi mi do gardła. Wiem, że prawdziwa bitwa dopiero się zacznie.

– Nie mamy wyboru – mówi księżniczka. – Siostry, wybaczcie, że was w to wplątałam.

– Wplątałybyśmy się same, gdybyś tego nie zrobiła – odpowiada Nessa. Reszta dziewczyn potwierdza, kiwając głowami.

– Jeśli mamy zginąć – dorzuca Raz – to zginiemy w bitwie.

W tym momencie gdzieś rozlega się wrzask. Obracamy głowy.

– Za Feniksa! – podnosi się krzyk. – Za królową! Za Parthenię!

Znikąd pojawia się Aladyn. Pędzi ulicą, trzymając w ręce miecz, bogowie raczą wiedzieć, komu zwędzony. A za nim pędzi tłum ludzi z nożami i kosami, kijami i biczami na wielbłądy. Biegną rzeźnicy, sprzedawcy dywanów, rybacy i gospodynie domowe – Partheńczycy obojga płci, młodzi i starzy, duzi i mali. Wszyscy jak jeden mąż zanoszą się krzykiem, od którego pałac drży w posadach: – Za królową! Za Feniksa!

– Za lud Parthenii!

A pośród krzyków i wrzasków da się czasem dosłyszeć: – Za syna Krawca!

322

Wszyscy noszą na ramionach czerwone opaski, ktoś wymachuje wielką chorągwią z wyrysowanym sigilem Feniksa, prawdopodobnie ukradzioną ze świątyni Nykory, bogini-feniksa. Aladyn też krzyczy i zagrzewa wszystkich do walki, a na nasz widok gwiżdże przenikliwie. U jego boku widzę posługaczkę Dal i potężnego wykidajłę Balaka, przyjaciół z Mordowni.

Szeregi za naszymi plecami falują niepewnie, gdy żołnierze spostrzegają, że przewaga liczebna jest już tylko wspomnieniem. Rozumieją, że nie mają szans w starciu z tłumem Partheńczyków, których przez lata bili, grabili, oszukiwali i więzili.

Od strony pałacu niesie się ryk Sulifera: – Walczyć, wy głupcy! To tylko wieśniacy uzbrojeni w kije!

Ale wiele z tych kijów jest zaostrzonych, wiele z nich to płonące pochodnie, jeszcze inne to widły i grabie. I jest ich mnóstwo. Z tłuszczy leci ku żołnierzom pierwsza żagiew. Ląduje ładnych kilka kroków przed nimi, nie stwarzając zagrożenia, sypie iskrami w kontakcie z podłożem, ale pewność siebie żołdaków pęka jak napięta struna. Rzucają się do ucieczki – o sekundę za późno.

Aladyn dopada do mnie w momencie, w którym na całej długości szeregu wybucha walka. Zanosi się szalonym rechotem, odchyliwszy głowę. Raz pieje jak kogut, by za chwilę zaskrzeczeć jak kruk. Bierze mnie za rękę i wskakuje na mur, macha mieczem jak obłąkany.

– Gdy tylko im powiedziałem, kim naprawdę jest Feniks, i że potrzebuje naszej pomocy, rzucili wszystko i przybiegli! – opowiada. – Spójrz tylko na nich! Czyż nie są wspaniali?

– Patrzę na ciebie! – odpowiadam z uśmiechem. – Jednoosobowa rewolucja, jak pragnę zdrowia. Co się stało z Aladynem, który nie walczy w przegranych bitwach?

323

– Chyba znalazłem taką, w której warto powalczyć – mruczy i pochyla się, by mnie pocałować, lecz wtedy skupia wzrok na czymś za moimi plecami i raptownie poważnieje. Obróciwszy się, odnajduję wzrokiem stojące pod balkonem Kaspidę i przyboczne. Księżniczka unosi miecz. Nad nią przechyla się przez barierkę Sulifer o twarzy wykrzywionej grymasem nienawiści.

– Nawet nie zejdzie na dół, by walczyć – prycha Aladyn. – A to tchórz.

– Chodź. – Biorę go za rękę i wspólnymi siłami przedzieramy się przez gąszcz bitewny, unikając włóczni i mieczy, aż w końcu znajdujemy się przy Kaspidzie.

– Zejdź, wuju! – woła księżniczka. – Nie masz dokąd uciec!

– Czy myślisz, że pospólstwo z nożami do mięsa uczyni cię królową? – drwi.

Kaspida ogarnia wzrokiem walczących zażarcie mieszkańców miasta, stawiających czoła wytrenowanej i lepiej uzbrojonej gwardii pałacowej. Jej odpowiedź jest prosta: – Są dokładnie tym, co czyni mnie królową.

– A więc przekonajmy się, jak poradzą sobie w starciu z moją prawdziwą armią. – Wyciąga zza pazuchy barani róg, który wyczarowałam dla niego minionej nocy. Kaspida mruży oczy.

– Co on zamierza?

– Po prostu patrz.

Sulifer unosi instrument do ust i dmie. Dźwięk przetacza się po dziedzińcu i odbija echem pośród murów. Kaspida stoi w bezruchu, jeśli nie liczyć dłoni zbliżającej się do sztyletu za pasem.

Za naszymi plecami trwa bitwa, mężczyźni i kobiety zadają i przyjmują ciosy, szarżują w grupach jak wilki. Bramą wpadają na dziedziniec kolejni mieszkańcy miasta. Tumult aż dzwoni w uszach. Sulifer raz jeszcze wydobywa z rogu przeciągłą 324

basową nutę, ale ta niknie we wrzawie. Opuszcza instrument i rozgląda się, skołowany. Jego wzrok pada na mnie. Domaga się wyjaśnień.

Unoszę głowę i patrzę mu w oczy.

– Nawet najczarniejszy cień nie ma szans w starciu z promieniami słońca – krzyczę. – Każde dziecko to wie.

– Złamałaś zasady! – odkrzykuje. – Powiedziałem: chcę armii której nie zdołają pokonać ani wojska ludzi, ani dżinnów, zdolną pogromić każdego przeciwnika!

– Słońce również nie należy do tego świata. Należy do niebios i bogów. Twoje cienie nie przyjdą, nim nie zapadnie noc.

– Poddaj się, wuju! – odzywa się Kaspida. – Niech nikt już dzisiaj nie ginie! Porozmawiajmy, uzgodnimy to między sobą!

Wezyr prycha w odpowiedzi i znika w pałacu. Kaspida rusza do drzwi, chce dopaść go w komnatach, ale ją powstrzymuję.

– Księżniczko, mamy teraz poważniejszy problem.

– Jaki?

Wskazuję palcem Tissę. Nad jej wierzchołkiem kłębią się burzowe chmury, gromy zapowiadają nadejście dżinnów.

Góra wygląda jak wybuchający wulkan.

– Szajtan będzie tu lada moment.

– Myślałem, że mamy więcej czasu. – Księżniczka blednie.

– Twoja bitwa toczy się tutaj. Pozwól mi zająć się Nardukhą.

Wypowiedz swoje ostatnie życzenie, przenieś mnie z Aladynem na Tissę. To nas chce Szajtan. Jeśli nie spotkamy się z nim na szczycie, ruszy na miasto na czele swoich wojsk. Wtedy nic go nie powstrzyma.

– Pójdę z wami.

Kręcę głową.

– Twoje miejsce jest tutaj, z twoimi ludźmi.

Rozgląda się wokoło i przebiega wzrokiem po bijących się z Erystratami i gwardzistami kucharkach, bednarzach, 325

sprzedawcach i żebrakach, częstokroć walczących gołymi rękami. Jej oczy wypełniają się dumą i smutkiem.

– Masz rację – przytakuje. – Ale musisz go powstrzymać, Zahro. Nie możemy podzielić losu Neruby.

Kiwam głową i ujmuję rękę Aladyna. Uśmiecha się, lecz dostrzegam w jego oczach obawę. Czuję wstyd. Gdyby tylko istniał jakiś sposób, żeby go w to nie mieszać, gdybym tylko mogła stanąć przeciw Narduce sama. Ale Szajtan wywróci Parthenię do góry nogami, żeby znaleźć Aladyna. Możemy jedynie żywić nadzieję, że nie skupi swego gniewu na samym mieście i jego mieszkańcach.

– Przepraszam cię, Aladynie – szepczę. – Nie wiem, co wydarzy się na tej górze. Nie wiem, czy zdołamy…

– Nie poddawaj się, Dymek – przerywa mi, dotykając mojej twarzy. – Cokolwiek się wydarzy, przejdziemy przez to razem.

Kaspida odwiązuje lampę od pasa, a Strażniczki zacieśniają krąg wokół nas. Żołnierze przegrupowują się, sześciu z nich szarżuje na księżniczkę. Czuję, że na żołądku zawiązuje mi się ciasny supeł.

– Kaspida, szybciej! – ponaglam.

Kiwa głową i wyciąga lampę ku mnie i Aladynowi. Spogląda mi w oczy.

– Życzę sobie, Zahro z lampy, byście wraz z Aladynem z Parthenii jak najszybciej znaleźli się na szczycie Tissy i obronili nas przed Szajtanem i jego dżinnami.

Dokładnie w tej chwili żołnierze przełamują szereg przybocznych, a Kaspida odskakuje od nas i dobywa miecza, rzuciwszy lampę Aladynowi. Mój złodziej łapie ją i ponownie zawiązuje się między nami znajoma więź. Życzenie Kaspidy szczelnie mnie wypełnia, złote kłęby połyskującej magii ślizgają się po mojej skórze. Mimo to wciąż się waham, gdy widzę gwardzistów zamierzających się swoim 326

orężem na księżniczkę i jej przyboczne. Kobiety walczą z zaciekłością lwic, z rozwianymi włosami i obnażonymi zębami. Błyska stal, migoce rozproszony przez Ensi trujący pył.

Erystraci uzbrojeni w pokryte eskarrskim pismem sejmitary rzucają się na mnie, ale staje między nami Aladyn, który nie bacząc na rozpędzone ostrze, powala jednego na ziemię. Innego trafia w szczękę, lecz żołnierz odpycha go od siebie i staje pewnie na nogach. Zamierza się sejmitarem, celując w szyję.

A potem nieruchomieje, gdy Kaspida zatapia miecz między jego łopatkami.

– Idźcie! – krzyczy, zbryzgana krwią. – To nasza bitwa! Wasza czeka na was na tamtej górze, lećcie więc!

Popycha Aladyna w moją stronę, a on łapie mnie za rękę.

Magia przelewa się przez naczynie mojego ciała, nie mogę już dłużej odwlekać wypełnienia trzeciego rozkazu księżniczki.

Zostawiam jej tę bitwę, przyciągam do siebie Aladyna i otaczam nas zasłoną karmazynowej mgły. Nasze ubrania łopoczą na wietrze, a my obejmujemy się mocno i krzyżujemy spojrzenia, gdy świat wokół nas zaczyna wirować.

Harmider niknie gdzieś za nami, zastąpiony przez ogłuszający szum wiatru. Aladyn nieomal miażdży mnie w objęciach, owinąwszy rękami w talii. Przyciska usta do mojego czoła.

– Razem – szepcze. – Choćby nie wiem co.

Przywieram do niego z całych sił, wzdychając bezgłośnie, gdy opuszcza mnie ostatnia drobina magii.

Nagle wszystko staje. Dym opada i rozpuszcza się w powietrzu. Jeszcze przez chwilę tkwię w objęciach mojego złodzieja i biorę głęboki wdech.

Oto znów stoję w miejscu, w którym wszystko się zaczęło.

Pod stopami czuję zimną skałę Tissy. Wokół rozciąga się szeroka skalna półka, jedna z wielu, którymi upstrzony jest wierzchołek. Nie rośnie tu żadna roślinność, nie ma zwierząt, tylko 327

upiorny wicher wypełnia całą przestrzeń trupim skowytem.

Wszędzie wokoło zbierają się ciemne chmurzyska, zasłaniając widok i zamykając nas w czarnej kuli poza obrębem realnego świata.

W oddali wznosi się alomb, przysadzista budowla wzniesiona w dawnych dniach, gdy bogowie chodzili po ziemi. Cztery narożne filary podpierają sklepienie z czarnego kamienia przetykanego połyskującymi niebieskimi żyłkami. Starożytna magia, zbyt potężna, bym zdołała się nią posłużyć. Świątynia została zbudowana z kamieni, które niegdyś podtrzymywały wspaniałą wyspę Phaex, gdzie w czasie każdego letniego przesilenia ucztowali bogowie. Wyspa zatonęła w morskich odmętach nieprzeliczone stulecia temu. W dawnych czasach alomb stanowił bramę do świętych ziem i Ambadii, teraz korzystają z niego tylko dżinny, gdyż ścieżka wiodąca niegdyś do siedziby bogów od dawna już nie istnieje.

Centralnym punktem alombu jest właśnie brama – jednolicie gładki kamienny okrąg. Na świecie istnieje dwanaście takich bram, a każda nosi imię innego boga. Ta znana jest jako Oko Jaala. Dwie potężne przypory wyrzeźbiono w kształt klęczących czcicieli. Kamienny pierścień spoczywa na ich ramionach.

Zwykle brama jest pusta i uśpiona, lecz teraz wewnątrz okręgu płonie ogień, kreśląc niknącą w dali ścieżkę do domeny dżinnów. Wielobarwne języki płomieni są o wiele gorętsze od ognia w ludzkich paleniskach i kuźniach, potrafią spopielić człowieka w ułamku sekundy. Z Oka bije woń siarki i dymu.

Jesteśmy otoczeni przez dżinnów. Kucają, lewitują i stoją wokół nas, jedni widzialni, inni niewidzialni. Ghule i maaridy, ifrity i silowie. Cisi jak śmierć bacznie obserwują nas złotopołyskliwymi oczami. Wielu z nich błyska zębami lub cicho syczy.

Nie kryją się z nienawiścią do mnie. Dla nich jestem najgorszą ze wszystkich zdrajczyń.

328

Aladyn otacza mnie ramieniem, jakby chciał obronić mnie przed armią demonów.

– Zdajesz sobie sprawę, że nie mamy szans? – szepczę.

Aladyn spogląda na mnie z góry i zaciska palce na moim ramieniu.

– Na razie wciąż jeszcze żyjemy, nie? Co jest, Dymek? Gdzie twoja żądza przygód?

Uśmiecha się, ale nie udaje mu się rozładować napięcia.

Milknie i zaciska palce na lampie.

Wstrzymuję oddech, gdy w ognistym tunelu majaczy zarys postaci. Po dżinnach przepełza szept, ich kształty zamazują się i zmieniają, gdy z portalu wyłania się Zhian i stawia stopę na kamieniach.

Pojawia się w swojej rogatej, półzwierzęcej postaci. Ma na sobie czarne szaty i ciało pokryte twardą łuską, jakby gotował się do bitwy. Rozgląda się uważnie, zawiesza wzrok na Aladynie. Tchnie furią i ogniem.

– Jesteś na czas – mówi do mnie z pozornym spokojem.

Obraca się wolno twarzą do bramy, prezentując umięśniony grzbiet i długi czarny warkocz. Kiedy unosi zaciśnięte pięści, żyły nabrzmiewają mu na ramionach.

Zgromadzone wokoło demony zaczynają uderzać miarowo o skały. Powolny rytm odbija się echem w alombie i wzbudza dreszcz, który pełźnie w dół mojego kręgosłupa. A potem słyszę szept dobywający się z tysięcy gardeł: – Nadchodzi! Nadchodzi!

Aladyn przysuwa mnie do siebie, a ja wtapiam się w niego, chora z przerażenia. Dżinny przyspieszają, rytm rozbrzmiewa coraz głośniej, wzbudzony przez silów wiatr napiera na nas i szarpie ubraniami.

– Nadchodzi! Nadchodzi!

329

Zhian klęka, wyciągając ręce. Oczy wszystkich są skupione na bramie, na tym hipnotyzującym tunelu płomieni, który wydaje się prowadzić ku nieskończoności. Gorąco staje się nie do wytrzymania. Puls Aladyna szaleje, ale gdy zerkam na niego kątem oka, widzę, że ani drgnie.

Rytm wdziera się przemocą do uszu, wzbiera i narasta, niechybnie dążąc do apogeum, lecz nagle urywa się bez zapowiedzi w tej samej chwili, gdy milknie wiatr.

A zaraz potem z bramy wydobywa się piekielnie silny podmuch, który rzuca nas na skalne podłoże. Powietrze drży od niebywałego huku, jakby wokół nas biły w ziemię gromy. Gorący wiatr niesie ze sobą odór siarki, przygniata nas do ziemi i nie pozwala wstać.

Wtedy spośród ognistego chaosu wyłania się cień trzykrotnie wyższy od człowieka, o głowie ukoronowanej potężnymi rogami, spowity ciemnością, ogniem i dymem. Rozbłyskują jego oczy przypominające rozżarzone węgle. Siadam powoli, opierając się rozszalałemu wiatrowi, a potem podnoszę się z trudem na nogi, ciągnąc za sobą Aladyna.

Potworny kształt wychodzi z ognistego morza i stawia na skale potężną stopę. Słyszę jego cichy chropowaty śmiech, dźwięk będący czymś pomiędzy oddechem a szumem wiatru, który jednak wydaje mi się boleśnie głośny i nieznośnie napastliwy. Ten śmiech jest jak wbijany w ciało stalowy drut, który pełznie wzdłuż kręgosłupa, od miednicy do podstawy czaszki.

Nardukha tu jest.

Księga tr zecia Dżinn

Gdy wreszcie pył opadł, królowa i dżinn stali na szczycie góry i spoglądali na pole bitwy oraz ciała rozrzucone po nim jak jesienne liście. Królowa padła na kolana, wycieńczona i ranna, miecz wyślizgnął jej się z palców. Przed nią płonęły bramy do Ambadii.

– Pragnęłam tylko jednego – rzekła królowa. – Pokoju między naszymi ludami. Lecz teraz widzę, że pokój jest niemożliwy, bowiem moimi ludźmi włada marzycielka, zaś królem dżinnów jest potwór. Jedynym moim pocieszeniem jesteś ty, mój dżinnie.

Z radością umrę u boku przyjaciółki i tobie oddam swe ostatnie tchnienie. Zostało mi jeszcze jedno życzenie. Życzę więc sobie, byś była wolna. Tak, pragnę tego, nawet jeślibym miała przypłacić to pragnienie życiem.

Słysząc te słowa, dżinn pokręcił głową i odpowiedział: – Nie, moja królowo. Czas życzeń już przeminął. Oto przybywa Szajtan, król dżinnów i władca Ambadii.

I nim przebrzmiały jej słowa, ognie uniosły się wyżej i wyłonił się z nich Szajtan Nardukha, którego widok zdolny jest przerazić najdzielniejsze serce.

331

– O bezczelna śmiertelniczko – odezwał się, patrząc z wysokości na królową. – Czyż odważyłaś się wypowiedzieć Zakazane Życzenie?

– Odważyłam się – potwierdziła królowa. – Gdyż nie lękam się ciebie, Szajtanie.

– Głupcem jest ten, kto nie lęka się śmierci.

Serce królowej zamarło, pojęła bowiem, że jej dni są policzone, Szajtan zaś zwrócił się do dżinna i powiedział: – Czy wiesz, jak brzmi pierwsza reguła twego rodu?

A dżinn odparł: – Nie darzyć miłością żadnego człowieka.

– I czy byłaś posłuszna owemu przykazaniu?

– Tak, panie. – Powstała wówczas, a królowa wydała z siebie krzyk rozpaczy.

– Jakże to? Czyż nie jesteśmy jak siostry? – spytała tą, którą miała za przyjaciółkę. – Czyż nie dzielimy jednego serca i jednego ducha?

Dżinn zaś odparł na to: – Nie, gdyż jestem pomiotem Ambadii, a moją naturą jest zdrada i przebiegłość. Przybył wreszcie mój pan, ja zaś zrobię wszystko, czego ode mnie zarząda.

Szajtan spojrzał na dżinna przychylnym okiem i rzekł: – Ta ludzka kobieta jest butna i głupia, sądziła bowiem, że zdoła roztoczyć swą władzę nad ludźmi i dżinnami. Jestem z ciebie zadowolony, moja wierna służko, która przywiodłaś ją do mnie. Zabij więc królową i daj dowód wierności swemu władcy.

Dżinn rozszerzył usta w szyderczym uśmiechu, a w jego oczach błysnął ogień.

– Z radością, o panie.

Wtedy, śmiejąc się dziko, demonica zgładziła dobrą i szlachetną królową, najpotężniejszą i najmędrszą ze wszystkich 332

amuleńskich monarchów, której jedynym błędem było to, iż dżinna obdarzyła miłością.

Z Pieśni o upadku Roszany, ostatniej królowej Neruby pióra Parysy zai Moury, Strażniczki i skryby królowej Roszany

Rozdział 27

Aladyn i ja stajemy ręka w rękę przeciwko Szajtanowi. Gdy pada na mnie przedwieczny wzrok Nardukhi, mogę myśleć tylko o ucieczce, ale opanowuję się i zamiast na jego płomiennych oczach skupiam się na przenikającym mnie biciu serca Aladyna.

– Nardukha – unoszę głowę i krzyżuję z nim wzrok.

Szajtan jest stary, starszy nawet od rasy ludzi. Był jednym z pierwszych boskich stworzeń w dawnych dniach, gdy Ambadia była bogatym i pięknym krajem. Gdy wreszcie spoglądam mu w oczy, nie widzę w nich nawet śladu człowieczeństwa.

Jego wzrok jest wyprany z uczuć, bezlitosny i zimny. Nardukha to w większym stopniu żywioł niż żywa istota – jest jak chodzący wulkan. Rzadko stawia stopę w świecie ludzi, a jego nadejście zawsze kończy się kataklizmem.

Patrzy na nas z wysoka, wodząc wzrokiem między mną i Aladynem. Nagle oplata go czarny dym, upodabniając go do wielkiego bazaltowego filaru, który mógłby podtrzymywać niebo. Kłębi się i grzmi, a gdy opada, Nardukha jest przypominającą człowieka kreaturą niewiele wyższą od nas. Jego skóra 334

jest spalona na węgiel i krucha, pęka na przegubach, odsłaniając pulsujące pod spodem mięśnie koloru lawy. Jego szaty utkane są z dymu i jedwabiu, a z pozbawionej włosów podłużnej głowy wyrastają dwa zakręcone rogi.

Diabeł wcielony.

– Dziewczyno Rozdająca Gwiazdy – mruczy. Jego głos jest miękki i piękny, czysty jak kryształ i słodki jak miód. Nie wolno mi ulec niebezpiecznemu urokowi jego słów. – Tygrysi Ogonie Zwinięty W Półksiężyc. Coś ty zrobiła?

– Uwolniłam Zhiana – odpowiadam, przykuwając do siebie jego uwagę. – Dotrzymałam swojej części umowy. Ale ty nigdy nie miałeś zamiaru zwrócić mi wolności, prawda? To wszystko łgarstwo.

– Miałaś otrzymać wolność, tak jak obiecałem – wcina się Zhian, zbliżając się do nas. W jego ślepiach szaleje furia.

– A potem co? – rzucam. – Zginąć z waszej ręki?

– Nie, połączyć się ze mną – odpowiada Zhian. – Tak jak być powinno.

Wiem, co ma na myśli. Chodzi o odprawianą przez dżinny ceremonię, która jest wykoślawionym odbiciem ludzkiej ceremonii zaślubin. Związanie się ze Zhianem oznaczałoby poddanie się jego woli i niemożność sprzeciwienia się jego rozkazom. Rytuał połączyłby nas więzią podobną do tej, którą wszyscy dżinnowie połączeni są z Nardukhą. Myśl o byciu niewolnicą Zhiana przepełnia mnie obrzydzeniem. Po raz kolejny układ z Nardukhą okazał się niczym więcej, jak tylko sztuczką i szachrajstwem. Ostatnim razem Ghedda słono zapłaciła za moje głupie nadzieje. Tym razem karę poniesie Aladyn.

– Wolę pozostać niewolnicą lampy, niż dać się związać z tobą – syczę.

335

Zhian rozwiera paszczę, by odpowiedzieć, ale Szajtan ucisza go spojrzeniem. Nardukha okrąża mnie i Aladyna, oplata nas ciągnący się za nim warkocz dymu.

– Moja piękna – mruczy głosem jak wiatr, który studzi żarzące się węgle, kojącym i cichym jak westchnienie. – Najpotężniejsza ze wszystkich, stworzenie z ognia i wody, ziemi i powietrza. Dlaczego mi się sprzeciwiłaś?

Po tłumie dżinnów przebiega szept, który kojarzy się z chrobotaniem karaluchów. Szmer wypełnia powietrze i drażni uszy.

Nardukha ucisza poddanych uniesioną ręką.

– Dlaczego to dla ciebie takie ważne? – pytam. – Czego ty się boisz?

Gdy tylko słowa opuszczają moje usta, odpowiedź rozbłyska w mojej głowie jak samotna gwiazda na nocnym niebie.

Nardukha boi się Zakazanego Życzenia.

Tego jednego życzenia nie może odwołać, ponieważ magia za nim stojąca jest starsza i potężniejsza od samego Nardukhi.

Jest tak wielka, że nawet sam Szajtan nie zdoła jej udźwignąć.

To miłość – miłość popycha ludzi do głupstw, takich jak poświęcenie się dla drugiej osoby. Nardukha lęka się miłości, bo rezultatem miłości jest Zakazane Życzenie i moja wolność.

Po raz pierwszy napada mnie myśl, że może zdołałabym go pokonać.

Gdyby Aladyn wypowiedział Zakazane Życzenie i oddał za mnie życie, być może zdołałabym pokonać Szajtana.

Ale wiem, że to się nigdy nie stanie. Nie mam zamiaru płacić tej ceny.

– Złamałaś pierwsze prawo dżinnów – warczy Szajtan niebezpiecznie niskim głosem. Staje przede mną. – I musisz ponieść karę.

Nie zdążam z odpowiedzią, bo ręka Nardukhi zaciska się na moim ramieniu.

336

– Łapy przy sobie! – krzyczy Aladyn, łapiąc Nardukhę za rękę i krzycząc z bólu, gdy ciało Szajtana parzy mu dłoń.

Zhian robi krok naprzód i jednym ciosem powala Aladyna na ziemię. Głowa mojego złodzieja uderza mocno o skałę.

Więź z Aladynem rozplata się, a ja znajduję się w luce między lampą a nowym panem, bowiem moja moc spełniania życzeń jest tylko dla ludzi, a nie dla dżinnów. Przynajmniej za to mogę być wdzięczna. Nie muszę się zmagać z wolą Zhiana, który najchętniej uczyniłby mnie swoją niewolnicą.

– Zahra należy do mnie, chłopcze – mówi Nardukha. – Stworzyłem ją. A później w swojej łaskawości pozwoliłem wam, ohydnym kreaturom, ją wypożyczyć, by spełniała wasze zachcianki. Ludzie. Dać wam palec, zaraz sięgacie po rękę.

– Zahra nie należy do nikogo! – charczy Aladyn, wstając.

Krwawi z rany na skroni.

– Myślisz, że ją kochasz? Nie jesteś zdolny ogarnąć jej umysłem!

Zamarzam na dźwięk głosu Szajtana. Nardukha wnika we mnie wężowymi ślepiami, jego dłoń przypala mi skórę. Przeraża mnie namysł, który dostrzegam w jego czarnych oczach.

Gdy na niego patrzę, uświadamiam sobie, jak daremny jest mój opór. On zwycięży, nie ja. Wygra jak zawsze. Moją jedyną bronią w starciu z Nardukhą jest upór i nieposłuszeństwo.

Zginę dzisiaj, a Aladyn umrze wraz ze mną. Kochałam go do samej śmierci, tak jak kochałam ciebie, Habibo. Oto wielka lekcja, której udzieliło mi życie: kochać znaczy niszczyć.

Szajtan ciska mnie na ziemię, gromiąc pogardliwym spojrzeniem. Uprzytamniam sobie, że się nudzi. Nie przepada za długimi rozmowami. Jego kara jest zawsze natychmiastowa i całkowita. Moje ciało sztywnieje, nigdy nie czułam w piersi tak przeraźliwej pustki.

– Tak mi przykro – szepczę.

Aladyn ujmuje moją twarz w dłonie.

337

– A mnie nie. Nie jest mi przykro, że cię spotkałem. Nie jest mi przykro, że cię pokochałem. Niczego nie żałuję, Zahro, i ty też nie powinnaś. Kocham cię.

Ostry ból przenika mnie od stóp do głów, gdy rozdziela nas druzgocący magiczny cios Szajtana. Monstrum staje między nami, jeżąc się i warcząc, po czym podnosi mnie wysoko za szyję.

– Dość – jego upojny głos przechodzi w zwierzęcy warkot. – Zanim rozszarpię was na strzępy, okażę łaskawość i pozwolę ci zadościuczynić za twoje przewiny. Przyrzekniesz mi posłuszeństwo i będziesz mnie błagać o litość.

Jego słowa nabrzmiewają od mocy, gdy przyciaga do siebie magię, wysysa ją ze skał i nieba, z ognia i ciała. Energia spływa ku niemu wartką kaskadą i wiruje wokół niego. Drżę, gdy mnie puszcza, moja ręka odruchowo wędruje do bolącego gardła. Wiem, co zaraz się stanie. Widziałam już, jak gromadzi moc w ten sposób. Wiem dokładnie, jakie słowa za moment wypowie, ale i tak trafiają mnie z mocą katowskiego topora, ostatecznie i bezlitośnie.

– Zabij go.

Wraz ze słowami wyzwala się moc, którą do siebie przywołał. Magia omywa mnie jak fala przypływu, słaniam się na nogach i ledwie starczy mi sił, by wykrzyczeć: – Nie! – Zabij go. – Słowa są jak dwa chwytaki imadła, które miażdży mi skronie i zmusza do posłuszeństwa. Potrzeba wykonania rozkazu Szajtana staje się bardziej paląca niż przymus spełnienia życzenia. Jest to bowiem inny rodzaj czaru, który zasadza się na silnej magicznej więzi pomiędzy dżinnem i jego stwórcą.

Obracam się twarzą do Aladyna, wybałuszam na niego oczy, a moje serce z dymu rozpada się na kawałki. Każdym 338

włóknem mojego jestestwa szarpie rozkaz Nardukhi, jego szept przenika moje myśli, miesza mi w głowie.

Zabij go.

Tak, tego właśnie chcę.

Nie, nieprawda! Kochasz go!

Ale chcę go zabić.

Nie chcesz! Opanuj się, Zahro!

Nie jestem Zahrą. Jestem Tygrysim Ogonem Zwiniętym W Półksiężyc, Obłokiem Na Wietrze, Dziewczyną Rozdającą Gwiazdy.

On cię kocha!

To tylko śmiertelnik. Zwykły chłopak, kropla w morzu czasu.

Ma na imię Aladyn.

Znałam tysiąc i jeden takich samych śmiertelników jak on.

I poznam jeszcze tysiąc i jednego. Jest niczym.

Jest wszystkim.

– Zahro?

Moje nogi stają się dymem, moje oczy ogniem. Podnoszę się, wyciagając ręce, a między moimi palcami strzelają błyskawice, które pełzną po moich ramionach i palą fałszywą ludzką skórę. Nie jestem człowiekiem. Jestem dżinnem, najpotężniejszym dzieckiem Nardukhi, wyniesioną na ołtarze królestwa Ambadii.

– Drżyj, śmiertelniku – intonuję tysiącem i jednym głosem. – Jam jest niewolnica lampy.

– Nie! – Włosy chłopca szaleją na wietrze, owiewa go wicher mojego oddechu. – Masz na imię Zahra!

Nad alombem mnożą się chmury i błyskają pioruny. Gorący, lepki wiatr wyje pośród kolumn. Dżinny obecne w tym wietrze zanoszą się śmiechem.

339

– Zahro! – Chłopiec zasłania się dłonią przed wpadającym do oczu piaskiem. – Wiem, że mnie słyszysz! Uspokój się! Jesteś silniejsza od niego!

Wracam oczami do mojego władcy, który stoi dumny i jaśniejący boską chwałą. Uśmiecha się do mnie, a ja pławię się w jego łasce.

– Zabij go.

– Kocham cię – szepcze chłopiec, a jego słowa dosięgają mnie pomimo wyjącego wiatru i trzaskającego ognia. – Kocham cię.

Słyszysz mnie? Kocham cię. Bez względu na wszystko.

– Zabij go.

Wyciągam ręce w jego kierunku, gromadząc między palcami błyskawice. Impulsy elektryczne gryzą mnie w dłonie jak tysiąc i jeden rozwścieczonych węży.

– Zabij go.

Nabieram powietrza. Moje dłonie płoną oślepiającą bielą, piorun świszczy i skrzy.

Wtedy coś przykuwa moją uwagę. Ta rzecz na moim palcu.

Pierścień.

Pierścień, który zrobiłam dla mojego złodzieja, by ofiarował go księżniczce, a który on oddał mnie, razem ze swoim sercem.

Odciśnięte w złocie symbole zdają się do mnie mrugać: miłość, nieśmiertelność, wieczność, jedność. Symbole mocy, symbole prawdy. Wypalają się w moich uszach i w mojej duszy.

Czas zwalnia.

Chmury nad moją głową kłębią się, nieruchomieją, a potem odsuwają się. Moje myśli zwalniają, stają w miejscu i również zaczynają się cofać.

Zabij go.

Zabić?

Ale ja go kocham.

340

To ledwie ułamek sekundy, odprysk chwili. Nie ma czasu.

Za moment rozkaz Nardukhi pokona moje serce. Zabiję go.

Nie mam wyboru. Nigdy nie miałam.

Nie. Mam wybór.

Co powiedział mi wtedy Aladyn? Tak dawno temu? „Nie można wybrać swojego losu, ale można wybrać, kim staniemy się za jego sprawą”.

Nie mogę powstrzymać Nardukhi przed zabiciem nas obojga, ale mogę nie dopuścić, by zmienił mnie w potwora.

Zhian wciąż stoi przy Oku. Na palcu jego zwisającej swobodnie wzdłuż ciała ręki wisi moja lampa.

Nie ważąc się myśleć o konsekwencjach i nie marnując już ani chwili, strzelam piorunem. W Zhiana. Książę dżinnów próbuje uskoczyć przed błyskawicą, ale nie jest dość szybki i wiązka energii trafia go w pierś. Nie wyrządza większej szkody, lecz odpycha go. Owszem, dzierży lampę, ale jest dżinnem, a więc nie może mi rozkazywać i moc lampy nie chroni go przede mną. Zanim udaje mu się otrząsnąć, materializuję się przy nim w chmurze dymu i obracam nas oboje ku Oku Jaala i ognistemu tunelowi za nim. Gdy mijamy próg, Zhian wyje i puszcza lampę, ale jest za późno.

Czas rusza naprzód.

Chmury na niebie kłębią się i wybuchają błyskawicami.

Tunel wsysa Zhiana, który niknie w pożodze wielobarwnych płomieni, z oddali dobiega mnie jeszcze jego krzyk. Lampa leci ku wygłodniałym płomieniom, a ja czuję jej zew. Nardukha reaguje i wyciąga rękę, ale się spóźnia.

Lampa spada spada spada 341

spada w Ambadiański ogień, jedyną siłę na świecie zdolną ją zniszczyć.

Udaje mi się jeszcze uśmiechnąć, nim moja twarz zmienia się w maskę z dymu, i wyszeptać do Aladyna dwa słowa, nim ląduję wśród brązowych ścian mojego topiącego się w przedwiecznym żarze więzienia.

– Kocham cię.

Rozdział 28

Nie mam kształtu ani formy. Unoszę się w przestrzeni.

Co dzieje się z dżinnami po śmierci? Mówi się, że ludzie trafiają do krainy bogów, gdzie w zależności od tego, jak prowadzili się za życia, zażywają rozkoszy w świętych ogrodach lub służą bogom.

Ale dżinny są przeklęte, wielu uważa więc, że w ogóle nie mają dusz. A zatem gdy umierają, po prostu przestają istnieć.

A jednak wciąż tu jestem. Gdziekolwiek jest owo „tu”.

Z wolna wraca mi świadomość, z wysiłkiem budzę się ze snu. Jestem chmurą dymu, rozwianą i przeźroczystą, rozpływam się w bezmiarze ciemnego nieba.

Gdy nieco dochodzę do siebie, orientuję się, że jestem w jednym kawałku. Instynktownie sięgam myślami do lampy, ale nie mogę jej znaleźć. Wtedy sobie przypominam – lampa nie istnieje. Widziałam na własne oczy, jak roztapia się w ogniach Ambadii, sama poczułam na skórze ich piekielne gorąco.

Mój los jest związany z losem lampy, a jednak nie jestem martwa.

343

Ta myśl poraża mnie jak grom, rozglądam się. Niebo nade mną jest czarne, ale bezgwiezdne i bezksiężycowe, choć nie zasnuwają go chmury. Poniżej, od horyzontu po horyzont, widzę tylko piasek.

Opadam, przybierając kształt człowieka, i obracam się dookoła. Wreszcie natrafiam wzrokiem na jedyną rzecz, która zaburza monotonię krajobrazu.

Zanużone do połowy w piasku drzwi.

Drzwi, które od razu rozpoznaję.

Otwieram je, ponieważ wiem, że to właśnie muszę zrobić.

Nabieram pewności, że nie jestem ani w Ambadii, ani w krainie bogów, ani w świecie ludzi. Nie umiem powiedzieć, gdzie się znajduję. Mogę zgadywać, że wciąż topię się wraz ze swoją lampą, a to, co widzę, to senne majaki. Mogę zrobić tylko jedno: podążyć ścieżką pod swoimi stopami.

Schody nie są zniszczone, zalega na nich piasek, tak jak wtedy, gdy Aladyn pierwszy raz postawił na nich stopę – albo na schodach bardzo do tych podobnych w realnym świecie.

Pomieszczenie jest zatopione w piaskach pustyni, ale wygląda dokładnie tak, jak wtedy, gdy je stworzyłam. Na twoje życzenie, Habibo. Chciałaś mieć ogród, któremu nie dorówna żaden inny, który nigdy nie przeminie. Wywiązałam się z zadania, jakie przede mną postawiłaś. Nie ma piękniejszego ogrodu od tego, w którym właśnie się znajduję.

Uginające się od klejnotów drzewa połyskują w świetle diamentowych gwiazd wysoko w górze, rozsyłają wokoło odpryski czerwonego, zielonego i niebieskiego światła, które tańczą niby rozochocone zapadnięciem nocy świetliki. Strumień szemrze spokojnie, omywając drogocenne kamienie. Wiatr i porusza szmaragdową trawą, dźwięk przypomina odgłos wieszanych na werandach blaszanych dzwoneczków.

344

Przemierzam ogród w dziwnym poczuciu odrębności względem własnego ciała. Przed sobą widzę cel, do którego prowadzi mnie ścieżka. Na tronie stoi lampa i czeka na mnie.

Zupełnie jakbym wymyślała na nowo dzień, w którym po raz pierwszy spotkałam Aladyna.

Gdy dochodzę do tronu, staję i długo wpatruję się w lampę, przebiegając wzrokiem po jej znajomych kształtach z mieszanką nienawiści i miłości. Byłam z nią związana tyle lat, nienawidząc jej i ją przeklinając, ale przecież była to jedyna niezmienna rzecz w moim długim, samotnym życiu. W jakiś niezrozumiały i przewrotny sposób lampa to mój dom.

Gdy wyciągam ku niej rękę, doświadczam osobliwego uczucia, jakbym jednocześnie była na zewnątrz i w środku, patrząc sama na siebie i czując, jak się do siebie zbliżam.

Lecz zanim moje palce stykają się z naczyniem, brąz topi się, wre i wydyma, po czym spływa na posadzkę. Odskakuję zaskoczona, wyobrażając sobie, co bym czuła, gdybym siedziała teraz w środku lampy. Gdybym znajdowała się w lampie wtedy, gdzieś w przeszłości, gdy to się stało. A może wciąż się dzieje.

– O co tu chodzi? – mruczę. – Co to za miejsce? I dlaczego wciąż żyję?

– Myślę, że już wiesz.

Obracam się i wstrzymuję oddech.

Stoisz przede mną, Habibo, odziana w ten sam pancerz i skórznię co tamtego dnia, gdy umarłaś. Masz długie rozpuszczone włosy, pojedyncze kosmyki splotłaś nad uszami w dwa cienkie warkocze. Lśnisz jak bogini, ale twoje ciało jest posiniaczone i poranione po bitwie.

– Życie złożone w ofierze – przemawiasz śpiewnie – jest wolnością. A czy nie tego najbardziej lęka się Szajtan? Dżinna, który jest zdolny spełniać swoje własne życzenia?

– Nie mogę spełniać własnych życzeń.

345

– Jesteś przecież mistrzynią w zmienianiu życzeń w rzeczywistość. Życzyłaś sobie ocalić życie tamtego chłopca i to życzenie stało się rzeczywistością. Otworzyłaś drzwi do z dawna zapomnianej magii, o wiele potężniejszej od mocy wszystkich szajtanów. Ofiara w imię wolności – oto, czym jest Zakazane Życzenie. Poniosłaś ofiarę, a teraz zmierz się z konsekwencjami. Wolność to wielka odpowiedzialność.

Wpatruję się w ciebie, a mój umysł rodzi pytanie za pytaniem, jednak żadnego nie mogę wyartykułować. Zbliżasz się do mnie z uśmiechem i składasz na mym czole pocałunek.

– Żyj, moja przyjaciółko – mówisz. – I pamiętaj: czas to najpotężniejsza magia.

Z tymi słowami rozpływasz się w powietrzu, a komnata zaczyna drżeć, tak jak tamtego dnia, gdy odnalazł mnie Aladyn.

Zaczynam biec, odskakując przed lecącymi z sufitu bryłami skał. Wszędzie wokoło kaskadami sypie się piach, grzebiąc połyskujące klejnoty. Dobiegam do schodów i mknę w górę, a gdy otwieram drzwi, nie widzę za nimi pustyni, lecz otchłań.

Wszechświat wiruje wokół mnie, gwiazdy wpatrują się we mnie jasnymi oczami, galaktyki buchają feerią barw. Rzucam okiem przez ramię na zapadający się w sobie ogród, który maleje, aż w końcu znika. Gdy pochwycam wzrokiem pędzącą ku mnie falę ognia, natychmiast skaczę. Spadam i mknę w górę, czując na ciele tchnienie wichury. Tracę poczucie kierunku i mam wrażenie, że nie ważę więcej od miotanego wiatrem piórka.

Zataczający koła nad moją głową wszechświat rozwiera przede mną swe podwoje i wtedy ogarnia mnie połyskliwy taniec światła i barw. Otchłań rozpościera się szerzej, każdy z szalonych piruetów maluje na czarnym płótnie swój własny skomplikowany wzór: słońce i róża, rozgwiazda i źrenica, paszcza tygrysa i ucho słonia. A ja frunę w sam środek.

346

Gwiazdy rodzą się i starzeją, a potem wybuchają, dając początek nowym gwiazdom. Galaktyki kwitną jak kwiaty, kłując czerń świetlistymi igłami, a w ich przestrzeni mrowią się niezliczone istnienia. Planety okrążają miliony jaśniejących słońc – a wszystko to na moich oczach.

Pęd wyrzucił mnie poza bieg czasu. Stoję na skraju wieczności, ogarniając wzrokiem wszystkie wspaniałe światy. Wiszą na niewidzialnych niciach na tle wielkiego gobelinu, a każda dotyka wszystkich innych, wszystko jest ze sobą połączone błyskotliwymi włóknami. Patrzę, jak drżą i mruczą. Wszechświat śpiewa głęboką, przedwieczną pieśń, dźwięk unosi się i opada falą, brzmi basowymi westchnieniami i szeptami, wibrującymi akordami i na przemian wzrastającymi i opadającymi tonami.

Muzyka światów, splot we wzorze jednoczącym chaos z ładem, piękno z trwogą, bez początku i bez końca. Łzy spływają mi po twarzy, a ja nie śmiem mrugnąć.

Unoszę wzrok i widzę nad tym wszystkim tego, który tka gwiazdy. Imohela, boga bogów. Bóg uśmiecha się i przystaje, by dotknąć palcem środka mojego czoła, a gdy to robi, spadam.

Spadam przez gwiazdy.

Przez czas.

Przez światło i wiatr, i ogień.

Przez dym i niebiosa szare jak popiół. * Nardukha nie ruszył się z miejsca. Wpatruje się opętanym wzrokiem w płonącą bramę. Mija ledwie ułamek sekundy, odkąd rzuciłam się w ogień, zdecydowana nie powtarzać dawnego błędu i nie zabijać Aladyna, tak jak zabiłam ciebie, Habibo.

Zdeterminowana, by sama dokonać wyboru i by był on tylko mój, niczyj inny. I jakimś cudem podziałało.

347

Jakimś cudem wciąż tu jestem.

Potrzebuję chwili, by się odnaleźć, by zrozumieć, że stoję w drzwiach, że znajduję się w obu światach i jednocześnie w żadnym. Obracam się i za swoimi plecami widzę płomienie.

Ja sama jestem ogniem, który nie rodzi dymu, a który płonie czerwienią i błekitem – zlewającymi się w blask oddzielający świat śmiertelny od nieśmiertelnego.

Gdy obracam się z powrotem, dostrzegam Nardukhę spoglądającego na Aladyna. Ten, niedowierzając, wbija wzrok w bramę światów. Wypatruje mnie pośród płomieni, niewątpliwie wierząc, że umarłam. Nie opiera się nawet, gdy Nardukha owija palce wokół jego gardła i odrywa go od ziemi. Zaraz jednak szeroko otwiera oczy i zaczyna z trudem chwytać powietrze. Cierpi.

W okamgnieniu przekraczam próg bramy światów. Jestem kobietą z ognia i furii, przybieram ludzką formę i okrywam ją szatą z czarnego dymu, który kłębi się i zwija, kreśli za mną ślad mego przejścia niby ogon komety. Nigdy nie płonęłam tak przejmującym żarem. Nigdy nie czułam się tak potężna, nawet wtedy, gdy ziszczałam najbardziej wymyślne z życzeń. Szaleje we mnie jakaś nowa moc, coś zupełnie dzikiego i nieograniczonego, i wtedy uświadamiam sobie, czego mi brakuje: niewidzialnej smyczy, którą byłam przywiązana do lampy. Więź została przerwana.

Niezależnie od tego, czy naprawdę cię widziałam, Habibo, czy może byłaś tylko duchem wyczarowanym przez mój umysł, wiem, że wypowiedziane przez ciebie słowa były prawdą: oddając życie za Aladyna, nieświadomie wprawiłam w ruch Zakazane Życzenie. Więź między lampą i dżinnem przestała istnieć. Żyję.

I jestem wolna.

Rozdział 29

– Zostaw go – mówię.

Nardukha puszcza Aladyna, który zwija się na ziemi w pozycji płodu. Biegnę do mojego złodzieja i padam na kolana u jego boku. Jęczy z bólu.

– Kim jesteś? – pyta szeptem.

– To ja. Leż spokojnie. Jesteś ranny.

– Zahra? – Wydaje się zdumiony. Raptem uświadamiam sobie dlaczego. Dotykam swojej twarzy i wstrzymuję oddech, bo nie mam już na sobie oblicza Roszany.

Teraz moja twarz jest twarzą młodej gheddyjskiej królowej.

Moją własną. Jest bardziej okrągła i miękka, moje brązowe włosy są grube i gęste, a moja skóra o jeden odcień ciemniejsza.

Jakie to dziwne: znów mieć ją na sobie, po tylu latach krycia się za rozlicznymi maskami.

– Ty… – bulgocze Nardukha, a ja wstaję i patrzę na niego.

Jest w nim znurzenie i zmęczenie, których wcześniej w nim nie dostrzegłam.

Dociera do mnie, że w swojej przedziwnej podróży przez Oko Jaala straciłam coś jeszcze: strach przed Szajtanem. Przez 349

cztery tysiące lat moja dusza drżała na samą myśl o nim. A teraz spoglądam na niego tak, jakbym widziała go po raz pierwszy. I widzę, że jest… niedoskonały. Czego ja się bałam? Jaką mocą tak mnie omotał? Cokolwiek to było, teraz zniknęło, a ja już nigdy nie będę się go bać.

– Przez cały ten czas – mowię, stając między nim a Aladynem – tak bardzo chciałeś powstrzymać mnie i każdego innego dżinna przed obdarzeniem miłością człowieka. Bo wiedziałeś, co może się stać, kiedy dżinn pokocha człowieka. Pokocha tak mocno, by oddać za niego życie. Dlatego wypowiedziałeś Roszanie wojnę. Nie dlatego, że ona chciała zawrzeć pokój z dżinnami, ale ponieważ kochałam ją tak bardzo, że mogłabym dla niej umrzeć. Nie mogłeś na to pozwolić, ponieważ wiedziałeś, kim się stanę. Wiedziałeś, że Zakazane Życzenie działa w dwie strony.

– Powiem ci, kim się stałaś – dyszy. – Wybrykiem natury i pokraką. Dżinnem bez pana, którego nic nie wiąże ani z Ambadią, ani z bogami. Porządek istnieje, bo jest ku temu powód.

Wszystko, co istnieje, musi być utrzymane w równowadze, a ty jesteś odprutym włóknem w tkaninie wszechświata. Jeden fałszywy krok i sprujesz ją całą.

– Widziałam włókna wszechświata na własne oczy. Są mocniejsze, niż ci się wydaje.

Nardukha prostuje się, a jego oczy zioną ogniem. Gdy wydycha powietrze, spomiędzy jego kłów cieknie lawa.

– Istnieje powód, dla którego Zakazane Życzenie jest zakazane, dziewczyno. To nie ja tak je nazwałem. Zrobiły to istoty takie jak ty u zarania dziejów.

Z pleców wyrastają mu ogniste skrzydła, otacza nimi cały alomb. Palce zmieniają się w szpony, a kły wydłużają się, aż wychodzą na zewnątrz. Jego skóra zmienia sie w dym, a jego 350

ubranie w ogień. Jest cieniem spowitym płomieniem. Rzuca się na mnie z mordem w oczach. Ścieram się z nim w powietrzu, dobywszy swoich wyczarowanych mieczy. Unoszę ostrzę i napotykam gardę z pazurów.

Metal krzesze iskry w zetknięciu ze szponami Szajtana.

– Nie możesz mnie pokonać – syczy. Zadaje cios głową, który przyjmuję na skrzyżowane ostrza. Kłapie paszczą cale przed moją twarzą.

Odtaczam się na bok. O wyniku tej walki nie zadecydują miecze i postawa. Ataki Nardukhi są jak wybuchy gwiazd. Nie pokonam go ludzką taktyką.

Odciągam go od Aladyna, który staje na nogi pośród tłumu przyczajonych dżinnów. Wyrywa z cholewy buta krótki nóż i podnosi go, choć stanowi on marną przeszkodę dla pazurów ghula lub kłów ifrita.

– Zostawić go – ryczy Szajtan, a dżinny się wycofują.

Przerywa starcie, nie odrywając ode mnie świdrującego spojrzenia. Kiedyś wiłabym się pod tym spojrzeniem, ale teraz chcę tylko doprowadzić to starcie do końca. To walka na śmierć i życie, nie wolno mi od niej odstąpić.

Napełniam płuca powietrzem i odprężam się, moje miecze rozwiewają się w powietrzu.

I zamiast nich dobywam swojej magii.

A ona, po raz pierwszy w moim długim i dziwnym życiu, odpowiada na moje wezwanie.

Krztuszę się powietrzem i zataczam jak pijana, prawie się przewracając, lecz zaciskam zęby i staję stabilniej na nogach, zaś magii pozwalam się rozrastać i potężnieć. Dotąd zawsze pochodziła od człowieka, który wypowiadał życzenie, ja tylko ją kształtowałam, przepuszczałam przez siebie.

Tym razem moc ma swój początek w samym środku mego jestestwa. Jakże inne to uczucie. Kręci mi się od niego w głowie, 351

jestem zdjęta przerażeniem, ale olśniona i szczęśliwa. Moc szaleje w moim ciele jak biały płomień, wypełnia moje ręce, nogi, głowę, nawet włosy.

Mogę wszystko. Szajtan uczynił mnie najpotężniejszą ze swoich sług, a ja dopiero teraz pojmuję, co to znaczy.

Nardukha uderza pierwszy, posyłając w moją stronę wiązkę ognia. Powiew żaru targa moimi włosami, a ja reaguję instynktownie, rozbijając płomienie ścianą dymu.

Zza niej błyskawicznie wyłania się Nardukha i wtłacza mi pięść w żołądek. Cios jest tak silny, że wyrzuca mnie w powietrze, frunę między filarami alombu. Wykorzystuję pęd, by znaleźć się na otwartej przestrzeni, po drugiej stronie szczytu, a tam zmieniam się w dym od pasa w dół i lewituję.

Szajtan nie idzie za ciosem. Zamiast tego staje na krawędzi alombu i unosi rękę. Chmury spowijające wierch rozchodzą się, ukazując daleko w dole panoramę Parthenii. Nardukha wodzi wzrokiem ode mnie do miasta, a ja, gdy tylko pojmuję, co zamierza, rzucam sie na niego.

– Nie! Odpycha mnie zdecydowanym ruchem ramienia, jakby otrzepywał rękę z rozlanego wina. Zanim udaje mi się ponowić atak, wskazuje palcem szczyt góry, który natychmiast zaczyna pękać z ogłuszającym trzaskiem. Przez skalne szczeliny przeziera czerwona lawa. Trzęsienie ziemi rzuca na kolana Aladyna, który cofa się w kierunku alombu przed deszczem skalnych odłamków.

– Aladyn! – wołam. – Uważaj!

Zdjęta trwogą próbuję przemknąć obok Nardukhi, by pomóc mojemu złodziejowi, ale Szajtan łapie mnie i ciska mną z powrotem jak kukłą. Prędko wydaje swoim dżinnom rozkaz, a one wzlatują i mkną w kierunku miasta.

352

– Oto cena za twoją zdradę! – wypluwa Szajtan. – Oto cena za dumę!

Zniszczy Parthenię, tak jak zniszczył Nerubę i Gheddę.

Wszystko po to, by mnie ukarać.

Ale tym razem mam dość siły, by mu się przeciwstawić.

Wzbijam się w powietrze, zostawiając za sobą górę, która kruszy się i wypluwa z poszerzających się szczelin kłęby czarnego dymu. Nardukha wznosi się za mną, rozpostarłszy skrzydła utkane z cienia. Obraca się na plecy i tnie powietrze pazurami – góra się rozpryskuje, a skalne bryły unoszą w powietrze. Nardukha zapala wszystkie jedna po drugiej i posyła w kierunku Parthenii niby deszcz komet.

Unikam płonących głazów, ścigam się z nimi, pędząc w kierunku rosnącego w oczach miasta. Niebo wypełniają ogień i smugi dymu. Przebijam chmurę płomieni i wiszę w powietrzu między nią i Parthenią. Rozkładam ręce i uderzam w obłok potężnym podmuchem wiatru, a następnie czarami zmieniam wiatr w ostre lodowe kły. Powietrze wyje rozcinane ich ostrymi krawędziami, kiedy lecą na spotkanie kamiennego roju.

Nardukha krzyżuje wyciągnięte ręce, rozbijając moje sople w drobny mak. Ale ja już lecę, odurzona mocą, która wylewa się ze mnie niepowstrzymanym strumieniem. Do tej pory moja moc była ograniczona życzeniem mojego pana, ja zaś musiałam ostrożnie nią dysponować. Lecz teraz samą myślą otwieram na oścież zamkniętą dotąd wewnątrz mnie magiczną śluzę, a magię biorą we władanie moje własne pragnienia.

Ogranicza je tylko moja wyobraźnia. Po tysiącleciach spełniania życzeń wyobraźnia to najsilniejszy mięsień w moim ciele.

Wyczarowuję z powietrza, co tylko zechcę, z tak wielką szybkością, że sama siebie wprawiam w osłupienie. Ogień, powietrze, woda i ziemia: wszystkie żywioły przyginam do swojej woli. Posyłam na Nardukhę setki ognistych orłów. Ptaki 353

dziobią i drapią, celując w jego czarne oczy, aż Nardukha rozbija je w płonący pył.

Pstrykam palcami i nad jego głową materializuje się para smoków – jeden lodowy, drugi ognisty. Oplatają się długimi ogonami i spadają, wirując, zbliżają się do Nardukhi, rozdziawiając głodne paszcze. Szajtan odskakuje i łapie każdego za pysk, a potem z rykiem przemienia je w nieszkodliwe jaskółki.

Jest wściekły. Przechodzi do ofensywy. Zasypuje mnie gradem ognia i skał. Atak jest chaotyczny, ale skuteczny. Rozpływam sie w chmurze dymu i pędzę przed siebie, przelatuję nad Parthenią i frunę w kierunku klifów. Miasto pode mną pogrąża się w chaosie, gdy mieszkańcy dostrzegają pękającą górę.

Walczący odkładają broń, gdy ludzie zdają sobie sprawę, że muszą stawić czoła poważniejszemu zagrożeniu. Ziemia pod ich stopami pokrywa się siatką pęknięć i szczelin, a gdy wypiętrzające się skalne płyty obracają w perzynę mury obronne, wraz z nimi ulegają zniszczeniu ochronne eskarrskie glify.

Dżinny wpadają do miasta i zalewają je falą ognia i dymu.

Serce mi się kraje; najchętniej zleciałabym na dół, ale ledwie sobie radzę z Nardukhą.

Szajtan siedzi mi na ogonie, jego potężne skrzydła młócą powietrze, wzniecając wichurę i szumiąc basowo jak oddział doboszy.

Przemieniam się w człowieka w miejscu, gdzie Kaspida niemal zrzuciła mnie z klifu, i staję plecami do morza. Nardukha opada na ziemię przede mną i wyczarowuje watahę cienistych wilków, które warczą i obnażają zębiska. Drżę na ten widok. Nie ma na świecie zwierzęcia, którego dżinny nienawidzą bardziej od wilka. Bestie łakną naszego mięsa i polują na nas z perwersyjną przyjemnością. Nie wiem nawet, jakim sposobem Nardukha zdołał je wyczarować, nie poddając się obrzydzeniu.

354

Wataha rzuca się naprzód z niemożebną prędkością, oczy każdego z drapieżników lśnią rządzą mordu. Ogarnia mnie pierwotny strach i nie mogę się ruszyć ani odwrócić wzroku.

Nie mogę myśleć. Nie mogę…

Nie. Nie jestem już niewolnicą.

Rozsuwam stopy i rozpościeram ręce, kierując wołanie do jedynej rzeczy, której lękam się bardziej od wilków: morza.

Koncentruję się, zanosząc modły do bogów, bym zdążyła, nim stado rozszarpie mnie na kawałki.

Przez długą chwilę nic się nie dzieje, a wilkom zostało do mnie kilka kroków. Awangarda watahy wybija się potężnymi zadnimi nogami i mknie w moją stronę. Błyskają kły, a jest ich o wiele więcej, niż powinien mieć wilk. W cienistej masie ich ciał lśnią czerwone ogniki oczu. Opuszczam powieki i odwracam twarz. To już koniec.

Wtedy morze odpowiada.

Za moimi plecami wzrasta aż po niebo kolosalna fala, której głęboką szarość przetykają rozedrgane bękitne żyłki. Grzywacz pieni się i rośnie, przysłaniając słońce. Wilki przypadają do ziemi, kładą uszy po sobie i kulą ogony. A ja staję wyprostowana z wyciągniętymi w górę ramionami, dźwigając w rękach bezmiar morza. Wyrzucam ramiona przed siebie, a nad moją głową sunie ściana wody. Wilki umykają i wybuchają chmurkami dymu, gdy fala dociera do krawędzi urwiska i spada z hukiem. Gdy woda rozpływa się po skałach, na trawiastej połaci dostrzegam kilka ryb i żółwia. Podnoszę je mocą umysłu i delikatnie umieszczam z powrotem w morzu.

Nardukha i ja mierzymy się wzrokiem z daleka, oboje zdyszani. Morska woda szybko paruje w zetknięciu z jego wulkanowym ciałem. Skrzydła Szajtana opadły na ziemię, czyniąc jego czterometrową postać nieco mniejszą. Lawa w szczelinach jego ciała stygnie, upodabniając się do bryły węgla.

355

– Nie jesteś pierwszym dżinnem, który wyzwolił się spod mojej władzy. Czy nie zastanawiałaś się, dlaczego nigdy nie słyszałaś o wolnych dżinnach? Ponieważ żaden nie przetrwał tygodnia. Nie pozwoliłem na to.

Chcę odpowiedzieć, ale nie mogę złapać tchu. Jestem obolała i wykończona.

Jego skrzydła i dłonie zaczynają jarzyć się czerwonym światłem.

– Mogłaś być królową Ambadii – ciągnie dalej. – A teraz spójrz na siebie. Wykończę cię, dżinnie. Zniszczę cię, niszcząc tego przeklętego chłopca.

Skacze w powietrze i leci w kierunku góry, a ja w ślad za nim.

Chcąc odwlec kolejne starcie, strzelam wysoko w niebo, a potem puszczam się na północ z prędkością, która nieomal zdziera mi skórę z twarzy. Jest ciemno, choć słońce jeszcze nie zaszło. Początkowo nie mogę odróżnić dżinnów od chmur, ale po chwili widzę, jak latają nad miastem podobne do chmary os i pikują, atakując mieszkańców niczym sokoły, które wypatrzyły mysz w wysokiej trawie. Wymijam kolumny czarnego dymu, które podnoszą się z miasta, i lecę ponad lejącą się z góry lawą. Czerwona rozżarzona fala opływa już północny mur pałacowy. Nie zwalniając, wyczarowuję mróz, który sprawia, że stygnie i zaczyna się ścinać.

Zrównuje się z Nardukhą przed samym alombem. Spadam na niego z wysokości i oboje ryjemy w obsydianowym podłożu wokół Oka, prawie przy samym Aladynie, który odskakuje w popłochu.

Natychmiast podrywam się na nogi i wyczarowuję strumień piasku. Rozpościeram ręce – piasek rozprasza się w łuku, a potem zespala w szereg połyskujących szklanych żołnierzy, którzy otaczają Szajtana, ściskając półprzeźroczyste szklane 356

piki. Szkło załamuje promienie światła, więc żołnierze zdają się lśnić. Ich pojawienie się zaskakuje Nardukhę, który odruchowo zmienia się w dym, by nie przebili go na wylot ostrymi sztychami.

Wykorzystuję moment jego nieuwagi, by sama zmienić się w piasek, błyskawicznie przetoczyć po podłożu i zmaterializować za jego plecami, jednocześnie wyczarowując trzy tygrysy.

Jednego ulepiłam ze światła, drugiego z wody, trzeciego z piasku.

Nardukha obnaża zęby i daje się odepchnąć moim magicznym pomocnikom. Jest ode mnie silniejszy i wiem doskonale, że jeśli dam mu złapać oddech, natychmiast mnie zniszczy, tym razem na dobre. Idę więc za ciosem. Wiruję i wiję się, zaciskam szczęki, za pomocą magii sprowadzam na świat stwory z piasku, ognia, powietrza i wody. Ich szeregi mnożą się z taką szybkością, że ludzkie oko nie jest w stanie nadążyć. Szkarłatne i niebieskie tygrysy, płonące orły i potężne kamienne niedźwiedzie, wojownicy z wody i dymu. Moi żołnierze rzucają się na Nardukhę, który broni się zaciekle, gładząc wszystkie stworzenia tak szybko, jak je wyczarowuję.

Może jest silniejszy, ale ja mam więcej wyobraźni. A tysiące lat magicznej praktyki nie tylko rozwinęły moją fantazję, ale również nauczyły mnie szybkości.

Czerpię ze wszystkich żywiołów i kształtuję je w mgnieniu oka, aż powietrze na szczycie góry iskrzy od magii, spływającej ku mnie świetlistymi wstęgami i zwojami wielokolorowego dymu. Czaruję i wyczarowywuję tak, jak nie robiłam tego jeszcze nigdy, posyłam do walki z Szajtanem wszystko, co tylko przyjdzie mi do głowy, każda iskra mocy, jaką dysponuję, zostaje zaprzęgnięta do bitwy z moim odwiecznym ciemiężycielem. A ten zaczyna się cofać. Moja armia spycha go ku ziejącemu za jego plecami korytarzowi ognia, na którego tle 357

Nardukha jest mrocznym cieniem o rozłożonych skrzydłach i obnażonych kłach. Światło odbija się od pierścienia na mojej dłoni.

Mój umysł na ułamek sekundy zamiera.

Symbole się starły. Być może w wybuchu, który wyrzucił mnie w kierunku morza. Uświadamiam sobie, że widziałam ten nadtopiony pierscień, zanim jeszcze zrobiłam go dla Aladyna.

Dociera do mnie, co to oznacza, a Szajtan nieomylnie wykorzystuje moment mojego zawahania.

Pokonuje ostatnią bestię, połyskliwego smoka ze szkła, który z rykiem zmienia się w tysiąc błyszczących drobinek. Opadają wokół Szajtana jak deszcz potłuczonych luster.

Tę właśnie chwilę przeznacza na atak i strzela dwoma oślepiającymi warkoczami błyskawic. Ale nie ja jestem celem.

Tylko Aladyn.

Poruszam się bezwiednie. Wiruję, żeby zebrać tyle magicznej energii, ile zdołam udźwignąć. Błyskawice są tak blisko Aladyna, że po jego włosach przeskakują już elektryczne impulsy i odbijają się w jego wytrzeszczonych oczach.

Sięgam głęboko, głęboko, jak najgłębiej, kierowana instynktem i wspomnieniem mojej dziwnej podróży znad zrębu śmierci. Wyciągam rękę przez żywioły, przez niewidzialne włókna, które trzymają świat w jednym kawałku. Sięgam dalej i głębiej niż kiedykolwiek wcześniej, wyciągam rękę po włókna żywiołu, który widziałam tylko raz, gdy stałam na skraju wszechświata – czasu.

Czas to najpotężniejsza magia – przypomina mi w myślach twój głos.

Oplatam palcami sekundy i minuty, ściskam, przekręcam.

Wysiłek wyciska mi oddech z płuc, jakbym złapała kometę za ogon, ale nie puszczam. W odróżnieniu od czterech głównych 358

żywiołów, na których zwykle opieram swoje czary, te włókna są żywe i się poruszają. Manipulowanie nimi przypomina próbę zawrócenia biegu rzeki. A jednak się nie poddaję, stawiam czoło upływowi godzin. Fala wije się pod moim dotykiem, przepływa przeze mnie, zaczyna roztapiać moje własne włókna. Jeśli nie puszczę, rozpłynę się raz na zawsze i zagubię się w wiecznym pływie czasu. Prościej byłoby się zmagać z burzą piaskową z jedną ręką uwiązaną na plecach.

Ale nie pozwolę mu zabić Aladyna.

Odebrał mi ciebie, Roszano. Odebrał mi Gheddę. Odebrał mi mnie samą na cztery tysiące lat.

Jego mi nie odbierze.

Z głębokim rykiem, który wzbija się z samego dna płuc, rwę włókna czasu, a tok wydarzeń zamiera i zaczyna się cofać. Aladyn opada na nogi, drobiny mojego szklanego smoka zbierają się i odtwarzają jego kształt, góra zasysa rozżarzone potoki lawy. Wydarzenia pędzą coraz szybciej i szybciej, płyną jak sunąca pod górę rzeka. Nurkuję coraz głębiej, aż nurt zaczyna mnie wciągać, ale ja opieram mu się jak zarzucona kotwica. Kiedy się zatrzymujemy, tysiąc i jedna chwila wydarzają się i odwydarzają wokół nas, i tylko ja i Nardukha stoimy poza ich biegiem, gapiąc się na siebie w oku cyklonu czasu, pośród pulsujących życiem ścięgien wszechświata.

– Jak ty to robisz? – dyszy Szajtan.

– Wyszłam ze strumienia czasu – odpowiadam. – Widziałam, jak bogowie splatają wzór wszechświata.

Nardukha patrzy wokoło, a ja rozumiem, że nie widzi włókien, którymi go oplotłam, zamykając niczym w więzieniu. On nigdy nie odbył podróży do śmierci i z powrotem, a ja tak. Nie stanął na skraju wszechświata i nie widział toczących się godzin. A skoro nie widział, nie umie nimi manipulować. Skupia na mnie wzrok pełen namysłu, nawet podziwu.

359

Nagle jego twarz wykrzywia najdziksza furia. Otwiera usta w bezgłośnym ryku, jego gardło jest jak piekielna grota. Skacze na mnie…

Zaciskam palce i czas wokół niego wali się jak domek z kart.

Jego ryk cichnie jak ucięty nożem, a on sam płynie z prądem niczym niesiona nurtem gałązka. Minuty go pożerają, wciągają pod wodę, aż Nardukha znika.

Ostatkiem sił zdejmuję z palca pierścień i pozwalam mu wpaść do nurtu. Czas unosi go, wciąga w prąd godzin, by legł u boku upadłej królowej, by znalazły go jej służebnice i by czekały pięćset lat, aż włoży go na palec właściwa osoba. Zaraz za pierścieniem posyłam szeptem modlitwę: – Znajdź mnie, mój złodzieju.

Dopiero wtedy puszczam włókna, a z moich ust wyrywa się cichy szloch. Coś we mnie pęka, zasysam powietrze i spadam w ciemność.

Rozdział 30

– Zahra.

Otwieram oczy i widzę Aladyna spoglądającego na mnie z przejęciem. Odgarnia mi włosy z twarzy.

– Nic ci nie jest? – pyta.

Podnoszę się z ziemi. Myśli ociężale pływają mi w głowie, wszystko wokoło jest zamazane i obce. Instynktownie sięgam do lampy, ale nie znajduję nic poza ledwie uchwytnym mrowieniem, jakbym czuła ból w amputowanej kończynie.

– Straciłam przytomność?

– Tak. – Dotyka mojej twarzy jedną ręką, druga spoczywa na moim ramieniu. – Zahra, co ty zrobiłaś? Co się stało?

Głowa mi pęka, jakby ktoś walił w nią młotem. Jęczę i łapię się za nią obiema rękami, próbując zdusić ból. Aladyn tuli mnie, głaszcząc po głowie, a ja jęczę i się krzywię.

– Zahra, czy wszystko z tobą w porządku? – pyta szeptem.

– Tak – odpowiadam przez zaciśnięte zęby, odchylając się lekko i patrząc na niego. – A co z tobą?

Na jego ustach pojawia się zmęczony uśmiech.

– Żyję, ale co to za życie. Gdzie jest Szajtan?

361

Mrugam raptownie, a świat ospale formuje mi się przed oczami. Wciąż jestem w alombie. Wygląda na to, że minęły ledwie sekundy, ale wiele się zmieniło. Niebo jest bezchmurne i błekitne, jeśli nie liczyć strzępów czarnych chmur płynących na północ. Oko Jaala rozpękło się idealnie na pół i legło na obsydianowym podłożu. Ognisty tunel do Ambadii zniknął.

Wszędzie wokoło skałę przecinają głębokie szczeliny, wspinają się po masywnych kolumnach, jakby jakiś rozsierdzony bóg zdruzgotał świątynię swoim niebiańskim młotem. Uspokajam się na ten widok. Wiem, że to efekt moich działań, że magia, za pomocą której uwięziłam Szajtana, jest potężniejsza i niebezpieczniejsza, niż sądziłam.

– Nardukha zniknął. – Boli mnie całe ciało, moje kończyny są ciężkie jak ołów. – Jest teraz więźniem czasu. Istnieje tylko w jednej, pojedynczej chwili. Już nigdy nie zdoła nikogo skrzywdzić.

– Czyli nigdy nie wróci? – pyta niepewnie Aladyn.

– Nie, nigdy. – Nie potrafi nawet dostrzec pętających go włókien. Jak by to było: być więźniem chwili i nie widzieć ścian swojego więzienia?

– A dżinny?

Zbliżam się do strzaskanego Oka, przesuwam dłonią po kamiennych odłamkach, przekraczam próg. Nic się nie dzieje.

Podchodzę do skraju alombu i patrzę na Parthenię. Z miasta biją w niebo słupy dymu, ale dżinny zniknęły.

– Musiały uciec do Ambadii. Poczuły, że nie mają już króla, i przelękły się. Przez dziesięć tysiącleci Szajtan był jedyną siłą, która je wszystkie łączyła. Teraz podzielą się na plemiona, tak jak kiedyś, i prędko tu nie wrócą.

– Skąd to wiesz?

Odwracam się i mierzę go ponurym spojrzeniem.

– Bo wiedzą, że ja tu jestem i że pokonałam ich króla.

362

– A więc już po wszystkim.

Potwierdzam skinieniem, nieco oszołomiona. Świat nabrał jakiejś sennej lekkości, błogiej i niemal nierzeczywistej.

– Zahro… Co się z tobą działo? Widziałem, jak przeszłaś przez bramę, i pomyślałem… Pomyślałem, że już po tobie.

I gdzie jest lampa?

Opowiadam mu o ogrodzie i o wizji, której w nim doświadczyłam. Lecz gdy dochodzę do momentu, gdy spadłam przez czas i gwiazdy, słowa mnie zawodzą i łzy wzbierają mi w oczach. Piękno i nieskalana czystość tych chwil wciąż przejmuje mnie do żywego i zastanawiam się, czy kiedykolwiek pojmę, co tak naprawdę widziałam.

– Wróciłam – kończę opowieść. – I po raz pierwszy moja magia należała do mnie. Nigdy już nie spędzę ani chwili w tej przeklętej lampie.

– Wciąż nie mogę uwierzyć, że to naprawdę ty – mruczy, sunąc palcami po moim policzku. – Ta twarz… Jest twoja, prawda?

– To ta, z którą się urodziłam – przyznaję, oblewając się wstydliwym rumieńcem. Patrzę na swoje dłonie. – Czy… podoba ci się?

– Zahro.

Podnoszę wzrok, nie mogąc opanować uczucia, które rozkwita we mnie na dźwięk jego głosu. Jego oczy jaśnieją, jego usta śmieją się.

– Jesteś piękna – mówi. – To znaczy wcześniej też byłaś, ale teraz, gdy wiem, że widzę przed sobą prawdziwą ciebie… Nie sądziłem, że mógłbym cię kochać jeszcze bardziej, ale tak jest.

Uśmiecham się szeroko.

– Po prostu cieszysz się, że nie wróciłam do kształtu tamtej starej baby.

– Skłamałbym mówiąc, że nie – śmieje się.

363

– Powinniśmy wracać do miasta – wzdycham, cofając się myślami do walki w pałacu. – Kaspidzie przyda się nasza pomoc.

– Nie możesz po prostu przenieść nas tam czarami? – Pstryka palcami, jakby rzucał zaklęcie, a ja prycham śmiechem i kiwam głową.

To taka drobnostka – przenieść nas stąd tam, ale ledwie godzinę temu byłoby to niemożliwe bez wypowiedzenia życzenia.

Nabieram tchu i sięgam po magię.

Ale nic się nie dzieje.

Energia nie napływa, nie czuję zupełnie nic.

Bo magii już nie ma. Albo i jest, ale ja nie mogę jej znaleźć. Ogarnia mnie panika, szukam głębiej, zaciskając powieki i próbując sięgnąć jak najdalej swoim szóstym zmysłem…

I odkrywam, że jego również już nie ma.

Otwieram oczy, zdumiona, i opieram się o bramę. Mój wzrok tonie w przestrzeni, zasnuwa go mgła.

– Zahro, coś nie tak?

– Zniknęła.

– Co zniknęło? – mierzy mnie wzrokiem. – Jesteś ranna?

– Moja… – Przypominam sobie moment, w którym uwięziłam Nardukhę. Przypominam sobie, że coś wówczas pękło głęboko we mnie. – Przesadziłam – udaje mi się wykrztusić. – Słyszałam, że gdy dżinn zapuści się za daleko, gdy porwie się na magię zbyt potężną, coś w nim pęka.

Aladyn jest zatroskany.

– Ale… wrócisz do zdrowia, nie?

Wciąż szukam w sobie magii, daję z siebie wszystko, choć już przecież wiem. Wciąż jestem dżinnem, ale manipulując czasem, doszczętnie wyzułam się z mocy. Serce we mnie zamiera, gdy uświadamiam sobie, że utraciłam też zdolność zmiennokształtności. To czym ja teraz jestem? Czymś mniej 364

niż dżinnem, czymś więcej niż człowiekiem. Wciąż jestem istotą z dymu i ognia, ale ten ogień ledwie się żarzy. Bez magii jestem… śmiertelniczką. W Ambadii stałabym się pariasem, szydzono by ze mnie i mną pogardzano, któryś z dżinnów zrobiłby ze mnie niewolnicę. Ale tutaj, w świecie ludzi, jestem prawie… normalna.

– Zahro…

– Nie przejmuj się, wszystko w porządku. – Zmuszam się do uśmiechu i ujmuję jego rękę. – Jestem tu, żyję i jestem wolna. – Jeśli utracenie magii ma być ceną za ocalenie Aladyna, godzę się na to po tysiąckroć i jeszcze raz.

Staję na palcach i go całuję, a on natychmiast odpowiada, przyciąga mnie do siebie i otacza ramionami. Wiatr podrywa drobinki popiołu, które wirują wokół nas jak płatki kwiatów i osiadają we włosach. Prawie tego nie zauważam. Nigdy jeszcze Aladyn nie był dla mnie tak ciepły, rzeczywisty i osiągalny. Magia pozostawiła po sobie ziejącą pustkę, lecz ta wypełnia się teraz nową nadzieją, której nie śmiałam wcześniej żywić. Zawsze trzymałam uczucia na wodzy, bojąc się zaufać samej sobie.

Teraz już się nie boję.

Moc przepadła, ale bez niej pełniej odczuwam wszystko inne: smak ust Aladyna, fakturę jego płaszcza, uczucie posiadania własnej, naprawdę własnej twarzy. Pierwszy raz całuję mojego złodzieja swoimi własnymi ustami i trzymam własnymi rękami. Mogłabym tak cały czas.

Ale czas nie jest już moim sługą, muszę więc zakończyć pocałunek. Odsuwam się o pół kroku, a wargi Aladyna wciąż szukają moich. Śmieję się cicho i przykładam mu palec do ust.

– Kawał drogi przed nami – mówię. – I kto wie, co znajdziemy, gdy dotrzemy do miasta.

Jęczy niezadowolony, ale zgadza się kiwnięciem.

– Pewna jesteś, że ci się nóżki nie zmęczą?

365

Odruchowo wydaję magii polecenie, by zmieniła mnie w jastrzębia… Ale oczywiście nic się nie dzieje.

– Spróbuj nie zostać za daleko w tyle – odpowiadam hardo, nadrabiając miną. * Gdy parę godzin później docieramy do miasta, jest już dawno po bitwie. Wśród ułożonych na ziemi rannych uwijają się kapłanki, żołnierze siedzą w małych grupach gromieni wzrokiem przez obywateli. Nie zanosi się na wznowienie walk.

Atak dżinnów trwał krótko, ale poczynił znaczne spustoszenie.

Wszędzie roi się od pozostałości po ambadiańskiej hordzie: wiele budynków jest zrównanych z ziemią, kamienie pstrzą czarne ślady po ognistych pociskach, a w powietrzu unoszą się strzępy magii.

Kaspidę i strażniczki znajdujemy na szczycie schodów prowadzących do głównych wrót pałacu. Księżniczka jest wykończona, ramię ma owinięte bandażem, a ubranie podarte i zakrwawione. Jej drużyna wygląda podobnie.

– Aladyn! – Księżniczka wstaje sztywno, by nas powitać. – I… – Wpatruje się w dziewczynę u jego boku, nie rozpoznając mnie.

– Wciąż jestem Zahrą – zapewniam ją. – Tylko twarz mam nową. Znaczy starą… My, dżinny, już tak mamy.

Kaspida nie wydaje się przekonana, ale nie drąży tematu.

Wzrusza ramionami.

– Co się stało na górze?

– Starliśmy się z Szajtanem i pokonaliśmy go.

– To wszystko? – Rozkłada ręce. – A my mieliśmy tu prawdziwy deszcz dżinnów! Glify nie działają, a Erystratów trzymamy 366

w zamknięciu, dopóki nie przysięgną mi posłuszeństwa, więc nie możemy…

– Dżinnów już nie ma – przerywam jej. – A alomb jest zniszczony. Będą musieli skorzystać z innego, by ponownie przedostać się do tego świata, ale minie wiele lat, nim to się stanie. Już po wszystkim, księżniczko. Zwyciężyliśmy.

Długo na mnie patrzy, jakby bała się mi uwierzyć, ale zaraz zaciska powieki i wydaje z siebie długie westchnienie.

– Bogom dzięki – szepcze. – To już koniec.

– A co z Suliferem? – pyta Aladyn. – I z Darianem?

– Darian czeka w więzieniu na proces. Zaś mój wuj… – Krzywi się i kieruje wzrok na coś za naszymi plecami.

Obracamy się i widzimy wbity w ziemię pal, a na nim głowę. Żołądek wywraca mi się na drugą stronę, zamykam oczy.

– On też powinien czekać na proces – wyjaśnia Kaspida – ale ludzie dopadli go pierwsi.

– A więc to prawda, już po wszystkim – stwierdza mrukliwie Aladyn. Wydaje się raczej zmęczony niż uradowany, widząc swojego odwiecznego wroga martwego. Ściskam jego palce, a on obdarza mnie przelotnym uśmiechem.

– Co teraz? – pyta Ensi.

– Opłakujemy poległych – odpowiada Kaspida. – A jutro radujemy się z ocalałymi.

Rozdział 31

Wyczuwam go, gdy tylko stawia stopę w ogrodzie.

Leżę na trawie, rozkoszując się wonią trzymanej w palcach róży. Słysząc kroki na żwirze, podnoszę się z ziemi.

– Zahra? – Szuka mnie wzrokiem i promienieje, gdy mnie dostrzega. Podchodzi, siada, zdejmuje turban i kładzie go na trawie. – Zaraz zaczyna się ceremonia koronacji. Co tu robisz sama?

– Chowam się przed krawcami Kaspidy. Wyglądasz… cholernie książęco. – Uśmiecham się do niego i przesuwam dłonią po jego wspaniałym czerwonym płaszczu.

Również opromienia mnie uśmiechem i przygarnia mnie do siebie, całując długo i mocno. Minęło kilka tygodni od Inwazji, jak partheńczycy nazywają atak dżinnów, a my prawie cały ten czas spędziliśmy razem. Choć nikt już nie zwraca się do Aladyna per „książe”, jest on częstym gościem w pałacu.

Kaspida mianowała go reprezentantem dzielnicy południowej.

Mój złodziej pomaga w odbudowie miasta, co paradoksalnie jeszcze do niedawna wiązało się z… burzeniem, ponieważ 368

zrównano z ziemią mury pomiędzy dzielnicami, żeby wspomóc integrację ludności.

Kładę się na plecach, a Aladyn nachyla się nade mną. Jego usta błądzą po moim policzku. Zamykam oczy, marząc, byśmy mogli spędzić tak całe popołudnie, ale obiecaliśmy Kaspidzie, że będziemy stali u jej boku podczas koronacji.

– Musimy iść – mruczę.

– Jeszcze pięć minut. Mam wrażenie, że już w ogóle nie bywamy sam na sam. Zawsze kręci się obok nas księżniczka albo ktoś z pałacu, albo… – Urywa i gryzie mnie delikatnie w ucho.

Chichoczę i odpycham go, wstając.

– Obiecaliśmy!

Aladyn bąka coś pod nosem i chowa twarz w turbanie.

– Aladynie! – Zabieram mu nakrycie głowy i przeczesuję mu włosy palcami, całując go przelotnie w środek czoła.

– Mówiłem ci, że cię kocham? – szepcze.

– Nie mówiłeś od rana – uśmiecham się.

– Niewybaczalne. Od teraz będę mówił to co godzinę.

– Czyż nie pouczają poeci, że kto łowi rybę za każdym razem, gdy zarzuca wędkę, ten prędko znudzi się łowieniem?

A teraz proszę wstać!

Dźwigam się na nogi i ciągnę go za sobą. Wstaje niechętnie i owija moją talię ramieniem.

Po wejściu do pałacu natykamy sie na rozgorączkowaną Nessę.

– Tu jesteście! – Pędzi w naszą stronę. – Wszędzie was szukam! – Staje raptownie, zauważywszy nasze zarumienione twarze, i wywraca oczami. – Znowu całowaliście się w krzakach?

Aladyn wyławia z sakwy księgę, którą Strażniczka ma przerzuconą przez ramię.

– Jakieś wady trzeba mieć, Nesso. Ty na przykład znowu czytałaś.

369

Wyrywa mu tom i chowa z powrotem.

– Szybciej! Zaraz się zacznie. * Jest dobrze po północy, gdy królowa po mnie posyła. Aladyn śpi w swoich starych komnatach, gdzie dołączam do niego, ilekroć nocuje w pałacu. Lecz choć moje magiczne atrybuty zniknęły, sama wciąż nie sypiam. Często przechadzam się po korytarzach lub wędruję po mieście, napawając się tym, jak daleko mogę zajść, nie martwiąc się o lampę. Ale dzisiejszej nocy Khavara znajduje mnie wspartą o kolumnę na dziedzińcu. Karmię okruchami chleba zbłąkaną gęś, która przywędrowała na teren pałacu tydzień temu i zdążyła nawet złożyć jajo w figowym zagajniku.

Przyboczna milczy, gdy przemierzamy długie korytarze.

Po długiej uczcie na cześć nowej królowej cały pałac nareszcie pogrążył się we śnie. Ceremonia powinna odbyć się już dawno, ale Kaspida uparła się, że najpierw należy odbudować Parthenię. Jaki precedens ustanowię dla swoich potomków, powiedziała, jeśli przedłożę pragnienie korony nad potrzeby ludu? Tak więc pomimo tego, że w oczach wszystkich jest królową od dnia Inwazji, dopiero teraz oficjalnie zasiadła na tronie, a imię Kaspidy I zostało zapisane w annałach amuleńskiej monarchii, tych samych, do których wpisano kiedyś, Habibo, również i twoje imię.

Królowa wciąż mieszka w tych samych komnatach. Nie wiem, jak zagospodarowano pomieszczenia Maleka. Może wystawiono je na aukcję, by zabijali się o nie szlachcice. Może je zapieczętowano, tak jak komnaty Sulifera. Przeszukanie pokoi byłego wezyra ujawniło wszystkie jego mroczne sekrety, jak choćby czarnoksięskie symbole wyryte w ścianach i podłodze.

370

Pragnął władać magią, zgłębiać mroczne nauki, którymi nikt nie powinien się parać, a nawet próbował przyzywać dżinny.

Kaspida rzuciła okiem na znaleziska i nakazała zamurować pomieszczenia Sulifera. Komnaty Dariana nie podzieliły ich losu i przyznano je innemu mieszkańcowi. Książę opuścił miasto kilka tygodni temu, gdy postawiono go przed wyborem: więzienie lub wygnanie. Nikt nie wie, dokąd się udał, ale głowę dam, że nikt za nim nie tęskni.

Khavara wprowadza mnie do królewskich komnat, a sama zostaje na straży. Przy łożu władczyni pali się lampa, ale samej Kaspidy nigdzie nie widać. Przechodzę przez komnaty i docieram do dziedzińca. Jest tam, gdzie spodziewałam się ją znaleźć: na trawiastej wysepce pośrodku płytkiej sadzawki. Stoi przy twojej statule, Habibo, gdzie rozmawiałyśmy po raz pierwszy parę tygodni temu.

Zdejmuję buty i brodzę w wodzie, a potem staję obok Kaspidy. Królowa przygląda mi się z jedną ręką wspartą o piedestał. Staję twarzą do ciebie, Habibo, a jedno kamienne skrzydło zasłania księżyc w pełni, przez co posąg wydaje się otoczony aureolą.

– Wasza wysokość. – Kłaniam się. – Co mogę dla ciebie zrobić?

– Dobry wieczór, Zahro. – Kaspida podnosi wzrok na statuę i przebiega palcem po kamiennej stopie. – Wiesz, Aladyn wyjawił mi, kim byłaś, zanim przemieniono cię w dżinna. – Znów spogląda na mnie ze śladem fascynacji w oczach. – Władałaś jednym z największych miast w historii. Byłaś prawdziwą królową.

Patrzę na nią, ale nic nie mówię. Tej części swojej przeszłości nigdy nie będę wspominać z lekkością.

– Wiem, że jest późno – zmienia temat i poważnieje – nie zajmę ci dużo czasu. Zaprosiłam cię tutaj, bo chcę ci zaproponować dołączenie do Strażniczek. Chcę mieć cię przy sobie.

371

Chcę móc radzić się ciebie, tak jak radziła się ciebie Roszana.

Jesteś kobietą bywałą w świecie i doświadczoną, widziałaś wiele z tego, o czym ja uczyłam się z kronik i annałów. Jesteś mi potrzebna.

– Nie – oponuję. – Nie jestem.

– Słucham? – pyta skołowana.

– Nie potrzebujesz mnie, Kaspido. Byłaś gotowa wyjść za Aladyna, żeby zabezpieczyć swój tron. Z tego samego powodu pewnie wyszłabyś za Dariana. Przez całe życie wmawiano ci, że nie dasz rady rządzić sama, że potrzebujesz tej czy innej osoby do pomocy. Ale ja widziałam, jak rządzisz, jak walczysz o swoich ludzi i odbudowujesz ich domy. – Łapię ją za ręce i zaglądam w oczy. – Niepotrzebne ci niczyje pozwolenie ani pomoc. Przestań myśleć jak księżniczka i bądź królową. Świdruje mnie wzrokiem, a ja nawet bez szóstego zmysłu dostrzegam zrozumienie w jej oczach.

– Dziękuję, Zahro – szepcze i obejmuje mnie. – Jesteś prawdziwą przyjaciółką. – Otwiera ramiona i odkasłuje. – Cieszę się, że się rozumiemy. Ale zostaniesz moją Strażniczką? Omówiłam to już z dziewczynami i wszystkie chcą cię w swoich szeregach. Nawet Khavara.

– Nawet Khavara? – powtarzam, tłumiąc cisnący się na wargi uśmiech. – Dziękuję, Kaspido, ale muszę odmówić. Przez cztery tysiące lat moje życie kręciło się wokół panów i ich życzeń. Byłam jak bluszcz, który obrasta ścianę, a tą ścianą były pragnienia innych.

Królowa uśmiecha się i kiwa głową.

– A teraz chcesz spełniać swoje własne życzenia.

Wzruszam ramionami.

– Mam sporo do nadrobienia.

– Nie będę więc nalegać. Zasłużyłaś na to, by być panią swego losu, habibo.

372

Słowo trafia mnie z siłą kowalskiego młota. Zasysam z sykiem powietrze.

– Jak mnie nazwałaś?

– Habibą – powtarza, marszcząc brwi. – Starym słowem oznaczającym drogą przyjaciółkę.

– Ja… wiem. Przepraszam, po prostu… Masz rację, chciałabym spełnić teraz kilka swoich życzeń.

– A od którego zaczniesz? – Nachyla się z zaciekawieniem wypisanym na twarzy.

– Życzyłabym sobie… Nie, to śmieszne.

– Proszę! Obiecuję, że nie będę się śmiać.

Wzdycham.

– Życzyłabym sobie pojechać do winnic w Aszori i opychać się winogronami.

– Hm – marszczy lekko brwi. – No cóż, brzmi ciekawie.

– Nie ma na świecie nic słodszego od aszorskich winogron.

To znaczy jeśli winnice wciąż tam są. I jeśli istnieje jeszcze samo Aszori. Mogło pochłonąć je morze, kto wie, czy nie spalili go piraci…

– Zahro. – Kaspida dotyka mojego ramienia i uśmiecha się. – Jedź do Aszori. Zabierz ze sobą Aladyna. Wszyscy wiedzą, że nie znosi pracy administracyjnej. Robi się drażliwy na spotkaniach, ludzie chodzą wokół niego na palcach.

– Dobrze.

– Zapewnię wam wszystko, co może się przydać w czasie podróży. Masz moje błogosławieństwo i moją wdzięczność.

Ach, zapomniałabym… – Sięga do kieszeni. – Znaleźliśmy to w komnatach Sulifera. Sądzę, że powinno być twoje.

To pierścień, który doprowadził do mnie Aladyna. Biorę go w palce i patrzę w ciszy na ślady nadtopienia oraz odciśnięte w złocie, zamazane przez ogień i czas symbole. Pierścień wykuty w ogniu Ambadii i miłości, pokryty symbolami na zawsze 373

jednoczącym dwie dusze, choćby dzieliły je niezliczone stulecia. Zastanawiam się, kto znalazł go na szczycie góry przy twoim ciele, Habibo, a potem umieścił w skarbcu Strażniczek, gdzie pięćset lat czekał na pewnego złodzieja.

– Nardukha powiedział Suliferowi, że pierścień doprowadzi go do mnie – mówię. – Ale skąd wiedział o tym Szajtan?

Brwi Kaspidy wędrują w górę.

– Pierścień ma swoją własną legendę. Amuleńscy uczeni zbadali go i odkryli, że jest nasycony magią dżinnów. Strażniczki strzegły go i próbowały utrzymać jego istnienie w tajemnicy, ale ktoś się o nim dowiedział. Niektórzy sądzili, że był kiedyś uchwytem lampy, który odrąbano w czasie bitwy. Inni utrzymywali, że Roszana kazała wykuć pierścień dla dżinna albo odwrotnie. Nikt jednak nie wątpił przez stulecia, że miał jakiś związek z dżinnem królowej – z tobą. I nikt nie znał zasady jego działania.

Wsuwam go na palec. Pasuje idealnie, zawsze pasował.

Przez lata tkwił w szponach półprawd i kłamstw, lecz jakimś sposobem złączył mnie z moim złodziejem. Nie tylko magia dżinnów drzemie w pierścieniu – jest w nim coś jeszcze, coś o wiele starszego i głębszego.

– Dziękuję ci, Kaspido.

Kiwa głową.

– Zawsze będziesz tu mile widziana, Zahro z lampy. Niech Imohel cię prowadzi.

– I ciebie, o królowo. – Odwracam się, by odejść, ale Kaspida powstrzymuje mnie dotykiem palców. W jej oczach dostrzegam smutek i jakąś nieopisaną tęsknotę.

– Zahro, byłaś kiedyś królową. Powiedz mi, czy z czasem będzie mi łatwiej?

– Nie będzie łatwiej. Ale staniesz się silniejsza.

374

* – Ale jestem szczęśliwy! – woła Aladyn. – Mógłbym cię wycałować od stóp do głów. Właściwie to chyba to zrobię.

– Nie teraz, głupku, królowa nam macha.

Wzdycha i przechyla się przez nadburcie, by odmachać stojącej na brzegu wraz ze świtą Kaspidzie. Niewiele osób wyszło nas pożegnać, ale nie zabrakło nikogo ważnego: jest królowa Kaspida, są jej Strażniczki, jest kapitan Pasza w obstawie Erystratów, kilku możnych i urzędników. Przyszła nawet Dal oraz kilku przyjaciół Aladyna z Mordowni.

Mijamy ścianę klifów i wypływamy na otwarte morze, zostawiając ich wszystkich za sobą, spowitych ponurą mgłą poranka. Bryzgi słonej wody i kołysanie pokładu wywołują u mnie mdłości. Wtulam głowę w ramię Aladyna.

A ten, jakżeby inaczej, śmieje się ze mnie.

– Dokładnie jak wtedy, co?

– Akurat pamiętasz – ripostuję – skoro większość podróży spędziłeś przewieszony przez burtę.

– Doprawdy? To dopiero. Chodź tu i daj mi buziaka.

Spełniam jego prośbę i znajome gorąco jego warg poprawia mi nastrój. Aladyn smakuje morską solą i winem, które piliśmy na małym przyjęciu pożegnalnym. Odsuwa się nieznacznie i unosi do ust moje dłonie. Przebiega po nich pocałunkami delikatny wzór wyrysowany henną, a potem odwraca rękę i muska ustami wewnętrzną stronę nadgarstka. Załoga uwija się po drugiej stronie statku, co daje nam nieco prywatności.

– Nie ma drugiej tak pięknej kobiety na świecie. Mówiłem ci to już?

– Tyle razy, że aż się zastanawiam, czy twój ojciec nie był papugą.

Rechocze.

375

– Zobacz, z rufy widać wschód słońca.

Mocno łapie mnie za rękę i prowadzi przez pokład. Obydwoje chwiejemy się i potykamy. Dobiegamy na rufę zdyszani i roześmiani, akurat w momencie, gdy słońce zaczyna się wyłaniać zza horyzontu. Pierwsze promienie padają na okrywającą morską taflę pierzynę mgły, która zapala się złotym płomieniem. Mogłabym przysiąc, że płyniemy przez morze chmur.

– Moja pani – zwraca się do mnie Aladyn, wykonując dworny gest w kierunku słońca. – Przyjmij to złoto w dowód mej miłości.

– Nie chcę złota, chcę ciebie – odpowiadam. Przyciągam go do siebie i wpijam się w niego ustami, rozkoszując się ciepłem świtu. A potem układam głowę na jego barku i zapadam się w jego ramionach. Jego serce bije tuż przy moim.

– Zimno ci? – pyta Aladyn. – Drżysz.

– Troszkę.

– Pójdę po koc. I śniadanie. Jeśli uda mi się znaleźć kuchnię.

– Kambuz, słonko. Kuchnia na statku to kambuz.

– Kambuz, jasne. Łapię. Zapytam kapitana. Jak mu było?

– Czekaj, Sinbad?

– Zaraz wracam.

Zanim zdąży się oddalić, chwytam go za rękę.

– Niczego mi nie trzeba. Nie idź jeszcze.

Zostaje ze mną. Razem patrzymy, jak słońce barwi morze i niebo tysiącami odcieni złota. Pocieram kciukiem pierścień na palcu, wszystkie wgniecenia i kontury znam jak własną kieszeń.

A więc to tak się czuje człowiek, którego życzenie się spełniło.

Podziękowania

Historia Zahry wołała do mnie przez całe lata, ale nie spisałabym jej i nie wydała książki, gdyby nie ekipa nadzwyczaj utalentowanych ludzi. Cała góra podziękowań należy się zespołowi Razorbill i Penguin Random House: Jessice Almon, mojej niezrównanej edytorce, której jestem wdzięczna za wiarę we mnie i w Zahrę oraz za masę krytycznych uwag w trakcie procesu twórczego. Praca z tobą była bardzo cennym doświadczeniem. Miałam wiele szczęścia, że trafiłam właśnie na ciebie! Dziękuję też Benowi Schrankowi, którego wiara we mnie od samego początku dodawała mi skrzydeł. Dziękuję Phyllis DeBlanche za przeczesanie tej książki zdanie po zdaniu i upewnienie się, że nie brakuje ani jednej kropki nad i. Jestem wdzięczna Theresie Evangeliście za doskonałą okładkę. Tarze Szanahan i Annie Jarzab oraz niestrudzonemu legionowi marketingowców i publicystów, którzy pomogli Zahrze trafić pod strzechy – wielkie dzięki!

Lucy Carson, zagrzewałaś mnie do walki, byłaś mi przewodniczką i inspirowałaś mnie od pierwszego do ostatniego dnia pracy nad książką. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.

377

kopia zabezpieczona znakiem wodnym

kopia zabezpieczona znakiem wodnym

Jesteś po części agentką, po części dżinnem, a po części wojowniczką. Gdybym mogła oddać komuś swoje trzy życzenia, wszystkie byłyby twoje!

Niczym Kaspida żaden pisarz nie może się obejść bez wsparcia i zachęty ze strony przyjaciół. Jest wiele osób, którym należą się z mojej strony specjalne podziękowania: Lauren Miller, Tamara Ireland Stone, Beth Revis i Megan Miranda – byłyście pierwszymi osobami, z którymi podzieliłam się pomysłem na tę powieść, i gdyby nie wasze wsparcie, może nigdy nie zdobyłabym się na odwagę, żeby ją napisać. Morgan Matson, Marie Lu, Jen Johansson, Brodi Aszton, Jennifer Bosworth: byliście ze mną na wszystkich etapach pracy nad Zakazanym życzeniem, mobilizowaliście mnie do pracy, pomagaliście cyzelować pierwszy zarys tekstu, tocząc wówczas epickie bitwy na słowa, głowiliście się wraz ze mną nad tytułem. Nie sposób wymarzyć sobie bardziej inspirującą grupę kobiet, które pochwalą i zganią we właściwych proporcjach. Szczególnie gorące podziękowania należą się Jessice Brody, bez której ta książka nigdy nie ujrzałaby światła dziennego. Dziękuję za bycie moim guru w kwestiach fabularnych, za użyczenie mi swoich burzomózgowych mocy, za to, że chciało ci się czytać, dyskutować i dzielić radami o każdej porze. A także za twoją przyjaźń.

Zahra nie zbudziłaby się do życia bez mojej rodziny: mojej siostry Katharine, prawdziwej Habiby, która pomogła mi z tłumaczeniami z arabskiego. Mojego męża Bena, który wspierał mnie i zachęcał tak, że bardziej się nie da. Ben, jesteś moją opoką, moim sercem, moim najlepszym kumplem. Na koniec pragnę podziękować Papie, który przez lata nakłaniał mnie do napisania książki inspirowanej swoją ojczyzną. Wreszcie mogę powiedzieć: zrobiłam to! Mam wielkie szczęście, mając takiego dziadka – najlepszego na świecie! Cała ta książka jest, ma się rozumieć, dla ciebie.

Elektryzująca fantastyka młodzieżowa z zapierającą dech w piersiach przygodą Safi jest jedyną w Czaroziemiach prawdodziejką, zdolną zdemaskować każde kłamstwo. Swój dar trzyma w sekrecie, inaczej zostanie wykorzystana w konflikcie między imperiami. Z kolei prawdziwe moce Iseult są tajemnicą nawet dla niej samej. I lepiej, żeby tak zostało. Zbliżają się niespokojne czasy, wojna wisi w powietrzu i nawet sojusznicy nie grają fair. Przyjaciółki będą walczyć z władcami i ich najemnikami.

Wspaniała powieść przygodowa, gdzie tło, polityka i magia to nie tylko nakreślone naprędce zarysy.

Szukaj w dobrych księgarniach

www.wsqn.pl

Piękna i bardzo nietypowa historia miłosna

Ava urodziła się ze skrzydłami. Pragnie poznać prawdę, odnaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące jej pochodzenia. Niezwykłe wypadki, cudowne zdarzenia, dziwne zbiegi okoliczności i baśniowe rozterki zaprowadzą ją tam, gdzie nie spodziewała się dotrzeć. Kawałek po kawałku odsłania pełną boleści i trosk historię rodziny Roux. Ava Lavender może być pierwszą, która uniknie zguby i ucieknie obojętności.

Czy uda jej się odnaleźć prawdziwą miłość?

Cudowna saga rodzinna z pogranicza realizmu magicznego w baśniowym wydaniu.

Szukaj w dobrych księgarniach

www.wsqn.pl

XIX wiek, Londyn, magia, zagadka kryminalna i tajemnica kładąca się cieniem na rodzie LaFayów W Londynie drastycznie brakuje egzorcystów do pracy w policji! A przecież jednym z zadań nowej jednostki działającej przy Scotland Yardzie ma być zwalczanie problemów natury magicznej! Szczęśliwie John Dobson, niedawno mianowany nadinspektor, spotyka młodszego kolegę ze szkoły, nekromantę Clovisa LaFaya. Bez namysłu oferuje mu stanowisko policyjnego maga-konsultanta.

Dojrzały i zaskakujący debiut Anny Lange.

Szukaj w dobrych księgarniach

www.wsqn.pl

Znakomita propozycja od polskiej królowej urban fantasy Są przyjazne i urocze miasta alternatywne. I jest Wars – szalony i brutalny – oraz Sawa – uzbrojona w kły i pazury. Pokochasz je i znienawidzisz, całkiem jak ich mieszkańcy. Jak ona. Nikita. To tylko jedno z jej imion, jedna z jej tajemnic. Jako córka zabójczyni i szaleńca chce od życia jednego – nie pójść ścieżką żadnego z rodziców. Choć na to może być już za późno.

Gwałtowniejsza, bardziej niebezpieczna i tajemnicza – z Nikitą nie ma żartów!

Szukaj w dobrych księgarniach

www.wsqn.pl

........-/-/-