71
Το να χρησιμοποιήσει μια γλώσσα λέξεις παραβολικά δημιουργεί πρόβλημαν τζιαι στην βασικήν λέξην άμαν αλλάσσουν οι κοινωνίες. Τον ομοφυλόφιλον πως θα τον αποκαλέσεις για να με προσβάλεις την αθρωπκιάν του που την στιγμήν που ππούστης σημαίνει επίσης απατεώνας, ψεύτης, ανήθικος, παλιάθρωπος; Τον πολιτικόν που υπογράφει την ανέγερσην ογκώδους ναού ουρανοξύστη μες την παλιάν την πόλην, εν έτη 2010 σε πρωτεύουσαν ευρωπαϊκού κράτους, για να έσιει απλά το κόμμαν του την εύνοιαν του αρχιεπισκόπου τζιαι τζιείνος τους σταυρούς προτίμησης των θεούσων τζιαι των θεοφοβουμένων τι θα τον πεις; Πως θα χαραχτηρίσεις τόσην έλλειψην ευαισθησίας για την πολιτιστικήν κληρονομιάν μιας ιστορικής πόλης που έναν δημοτικόν άρχονταν; Να τον πεις «γάρον»; Τι φταίσιν οι γάροι οι οποίοι καμίαν ευθύνην δεν φέρουν για την πολιτιστικήν μιζέριαν των ανατολίτικων αθρώπινων κοινωνιών; Να τον πεις χτηνόν; Τι φταίσιν τα ζώα για την αθλιότηταν μιας παιδείας που δημιουργεί αθρώπους έτοιμους να κάμουν πόλεμον για την ιστορικήν τους κληρονομιάν την ίδιαν στιγμήν που οι ίδιοι ασελγούν πάνω της για να κάμουν τα δικά τους βίτσια; Χρειαζούμαστιν επειγόντως νέες λέξεις, νέες εκφράσεις στην κυπριακήν διάλεχτον. Επειδή δεν είμαι της στείρας κριτικής, βάλλω τζιαι γω έναν μικρόν λιθαράκιν. Βάλλω μιαν λίσταν ποτζιείνες τες φράσεις που χρησιμοποιώ άμαν λείψουν οι υπάρχουσες. Σε σας να φανταστείτε το νόημαν. — Παλιόλαον του μαχτόνας (αντί βρωμισμένε, βρωμόππουστε ή πούττε άλουτε) — Αλέρτα του Γουίντοους (αντί πρίχτη που μας τα κάμνεις παττιχούες) — Πεζοδρόμιον της Μακαρίου (αντί σαράβαλλον, ππουστόπραμαν) — Δεντρόν της Διαγόρου (πλέον ανύπαρκτε φοίκε) — Χαρτζιν αγάνωτον (άξεστε, χτηνόν, γάρε) — Βολίτζιην στρεβλόν (άχρηστε, ππούστη) — Ρότσος ακατέργαστος (αντί χτηνόν) — Δημοσιογράφε (αντί ψευτόππουστε, απατεώνα) — Ποσκατίδην του αποπάτου του άπλυτου (αυτόν δεν είναι δικόν μου, το ήβρα σε μπλόγκ μιας κορούς, αλλά δεν αθθυμούμε το ρέφερενς παρόλον που το υιοθέτησα) — Αποτυχημένη τηλεοπτική παρουσιάστρια — Ποσκούπηδον του δερματολόγου (αντί γερόππουστε ή γερόπουττε, ππούστη τζι άνοστε) — Ελιά του Τταλάτ τζιαι του Χριστόφκια (αυτόν είναι άσχετον αλλά το βάλλω για μπόνους).
Fellow HUMAN
Maria Toumazou
φκουν νύχταν έξω διότι φοούνται την νοσσιάν τους, που απεχθάνουνται να παρπατήσουν μες την φύσην διότι θα τους κατασσίσουν οι ασπάλαθοι το τζιουνούρκον τζιν D&G; Παλιά που ούλλος ο κόσμος υποτίμαν τες γεναίτζιες, ακόμα τζιαι οι ίδιες, ελαλούσαμεν εις τον στρατόν «εν πουττολευκωσιάτης». Παλιά, που οι γεναίτζιες επιστεύκαν των παπάων, εθεωρούσαν την περίοδον ξημαρισιάν τζιαι κατώτερην βιολογικήν λειτουργείαν. Υποτιμούσαν αφάνταστα τον εαυτόν τους που το σώμαν τους εκουβάλαν τούτην την κατάραν. Σε σημείον που να φανταστείτε στο χωρκόν μου, άμαν επήαιννες νεκκλησιάν, εμέτρας έξω που την πόρταν πόσες χωρκανές ήταν με περίοδον. Εμεινίσκαν πόξω να μεν ηξημαρίσουν τον οίκον του θεού! Σε έτσι κοινωνικές συνθήκες, το να αποκαλέσει κάποιος τον νέον που επεριγράψαμεν πιο πάνω «μόταν», εχτύπαν κέντρον χωρίς να κάτσει να διηγείται λεπτομέρειες. Μια μότα εν κατώτερη ακόμα τζιαι που τον πούττον. Σήμμερα τον πούττον εμάθαμεν τζιαι αγαπούμεν τον, ιδίως λουμένον. Η γλύκα του δεν έρκεται που την υποτίμησην, ή που την ασφαλήν του χρήσην σαν πεδίον εκσπερμάτωσης, ή που την επίδειξην δυνάμεως πάνω του. Απόχτησεν χαραχτήραν, σχήμαν, σημείον G, μυρωθκιάν άλλην που τα βακτηρίδια τα παγιάτικα, κούρεμαν αισθητικόν με αισθησιακές προεκτάσεις. Δεν είναι μόνον παθητικός να υπόκειται τζιαι να υπομένει. Πιάννει πρωτοβουλίες χωρίς να αντρέπεται τζιαι από πίστα όπου εμπόρηεν να πάει να χορέψει πάνω μανιχός του ο βίλλος τ΄αδρώπου, εγίνην πίστα απογείωσης που εκτοξεύκει το ζευκάριν σε παραδείσους που ήταν άπιαστοι για την παλιάν εποχήν (έξω που τα μπουρδέλλα). Να πεις του αριστερού ιντελλέξιουαλ μπλόγκερ σήμμερα πους εν “το πουττίν το κλαμένον”, προσβάλλεις το πουττίν που εν ο καλλύττερος σύντροφος εις τα ηδονικά σου ταξίθκια για τον παράδεισον. Τζιαι άμαν προσβάλεις τον άλλον, ισότητα δεν υπάρχει, τζιαι η ηδονή μέσα στην εξουσίαν τζιαι τους ταξικούς αγώνες πεθαίνει για να γινεί ήρωας (ή κρίνον). Έβρετε μου μιαν λέξην που να λαλεί αυτόν που ελάλεν στην εποχήν της υποταγής της γεναίκας η φράση «το πουττίν το κλαμένον»! Πως θα πεις του άλλου σήμερα “βρωμόππουστε”, σταμάτα τα ππουστέματα, εππούστεψες, ππούστη τζι άνοστε, που την στιγμήν που σήμερα άδρωπος που ερωτεύκεται άδρωπον είναι πρώτα απ΄όλα άδρωπος. Διαφορετικός μεν, άδρωπος δε. Η αντροπή της ορθόδοξης ακολασίας πιάννει μόνον τους ορθόδοξους, τζιαι ακόμα τζιαι που τους ορθόδοξους πιάννει μόνον τους πιο μουλλάες. Άμαν θέλεις να πεις ότι ένας πολιτικός έκλωσεν, ότι πάει σαν την αουρίαν όπου φυσήσει ο αέρας, ότι εν παλιάθρωπος να υποκρίνεται μπροστάρης σε πατριωτικούς αγώνες ενώ στην ουσίαν χρησιμοποιά τους αγώνες τζιαι τα κόμματα σαν ασσανσέρ για να πιάσει τζιείνον που δεν μπορεί να γοράσει με λεφτά, αν δεν είσαι ρατσιστής προς τους ομοφυλόφιλους, λείφκουνται λέξεις για να έβρεις μιαν που να τα λαλεί ούλλα. «Βρε ππούστη με το δίπλωμαν, κάμνεις ρητοριλλίκκιν;» είπεν κάποτε ο Άζινος του λεμεσιανού πολιτικάντη...