Column Vivianne Rijnders

COLUMN

RIJNDERS Vivianne

Het was zo’n weekend dat me op zondagavond een heerlijk tevreden gevoel gaf. Wat hebben we veel ondernomen, wat hebben we veel mooie dingen gezien. De TEFAF, een prachtige wandeling in een waterig zonnetje langs de Maas en het theaterconcert van de Zeeuwse groep Bløf. Maar ook simpel een kop koffie drinken tegen de beschutting van het tuinmuurtje. Weer eens al mijn kinderen samen rond de tafel. Zo’n weekend waarvan je de herinneringen zou willen omsmelten tot een klompje goud en dan voor altijd wegstoppen achter het ‘mooiste-herinneringen-deurtje’ van je hart. sociale contacten valt weg. Dat is erg zuur als je vierentachtig bent. Op school hebben we kleine klasjes. Zo aan het begin van het voorjaar zijn er sowieso veel kinderen ziek, de laatste restjes weerstand zijn gesmolten en er is zon nodig om iedereen weer in een gezond vel te krijgen. Maar nu worden er ook kinderen thuis gehouden uit voorzorg, uit angst. De juffen en meesters zijn er wel geEN NU?

Al helemaal toen in de loop van de daarop volgende week de corona-hectiek meer en meer toesloeg. De TEFAF sloot haar deuren, concerten werden afgelast. Bibliotheken, musea en noem maar op: dicht. Jongste dochter werkt bij een grote supermarkt en kreeg direct te maken met de hamster-paniek. Als er schappen leeg waren, kuurden veel klanten zich uit op het winkelpersoneel. Gelukkig waren er ook mensen die juist hun waardering uitspraken tegen de hardwerkende jongeren die maar bleven sjouwen met alles wat nog in het magazijn stond. Wat leven we ineens in een andere wereld!

Het is een rare, onwerkelijke situatie. Mijn vijfenzeventigjarige moeder ‘jatst’ altijd wat ze maar ‘jatsen’ kan. Maar nu is thuisblijven een beter plan. En oei wat druist dat tegen haar aard in! Schoonvader zingt al zestig jaar bij de Mastreechter Staar, nu heeft het koor de repetities voorlopig stil gelegd. Zijn grootste bron woon. Niet met mondkapjes op, niet met rubberen handschoenen. Een meisje valt en heeft een kapotte knie. Ik neem haar op schoot, troost haar, maak het wondje schoon en na nog een knuffel kan ze er weer tegen. Ik hurk om veters te strikken en het jongetje dat in die schoentjes staat hoest recht in mijn gezicht. Kan ik niet beter thuisblijven? En dan? Waar moeten die kinderen heen als de ouders moeten werken en er is geen oppas? Vervangers waren er al niet te krijgen en nu is dat helemaal onbegonnen werk. Dus de leerkrachten die nog op de been zijn gaan naar school. Want voor een leerkracht voelt thuisblijven als falen. Je laat immers jouw leerlingen in de steek. Hup, voor die klas. Met een zwaar gemoed. Want wat zijn de gevolgen?

Ja, wat zijn de gevolgen? Voor alles en iedereen. Wat is verstandig? Wat niet? Zo raar dat een virus, een microscopisch klein beestje zoveel levens kan ontwrichten. Verdriet en boosheid veroorzaakt. Eenzaamheid met zich mee brengt. Het hippe griepje, zoals Youp van ’t Hek zegt, heeft nog al wat roet in menig eten gegooid. Het is 14 maart als ik dit stukje schrijf. En op 27 maart komt het magazine uit. Hoe is het nu, als u deze column leest? Hebben we dan het ergste gehad? Of zit iedereen thuis en zingen we, net zoals in Italië, samen vanaf ons balkon of vanuit de tuin het volkslied? Of ook leuk, ‘Mestreech is neet breid meh laank’? Misschien kan André Rieu de hele stad dan dirigeren. Bij ’t Zate Hermeniekes Konkoer was hij ook bijna niet te zien en dat klonk toch goed. Dus als hij nu op het hoogste torentje van zijn Sint Pieterse kasteeltje gaat staan, moet het lukken.

Maar zonder flauwekul, ik hoop van ganser harte dat we corona-vrij de maand april in gaan, dat het aantal slachtoffers beperkt is gebleven en dat we ons sociale leven weer opgepakt hebben. Dat we weer kunnen jatsen en zingen. Zorgeloos werken en naar school gaan. Bij ouders en grootouders op bezoek en ze een dikke knuffel geven. Het openbaar vervoer kunnen nemen zonder angst. En dat iedereen uit de medische wereld en de zorg, die zich een slag in de rondte heeft moeten werken, nu eindelijk de tijd krijgt om uit te rusten en te ontspannen! En is dit alleen een droomscenario, laten we elkaar dan blijven helpen en steunen. Sterkte allemaal!