Bo genoot van de shoot op de Pier. “Met mooi weer moet je echt in Den Haag zijn”
D
e afgelopen maanden was Bo Maerten opeens overal. Ze maakte haar entree in Mannenharten 2, daar speelde ze naast Barry Atsma, Katja Herbers, Daan Schuurmans en Jeroen Spitzenberger. Ook van de televisie was ze niet weg te slaan. In de nieuwe serie Tessa is ze de brave schoondochter van een losgeslagen lerares, gespeeld door Thekla Reuten. En voor het tweede seizoen vertolkt ze Tess in de gevangenisreeks Celblok H. Oplettende kijkers hadden de actrice al eerder in het vizier. Al op 14-jarige leeftijd wist ze een hoofdrol te bemachtigen in de tienerfilm Timboektoe en van 2008 tot 2010 was ze te zien in de soap Onderweg naar Morgen. Als love interest van Majid (Marwan Kenzari) verscheen ze in de bejubelde zwart-wit speelfilm Wolf (2013). In Linda Meiden, Vogue en JFK verschenen (mode)reportages met haar als model. En dat terwijl het helemaal geen uitgemaakte zaak was dat Bo zou kiezen voor een leven in de spotlights.
Theatergezin Ze werd in 1992 geboren in Rijswijk, waar ze tot haar twaalfde zou blijven wonen. Al vroeg wezen alle pijlen in de richting van het toneel. Haar vader, Hugo Maerten, is acteur bij Toneelgroep De Appel. Hij is Belg van geboorte en werkt al sinds 1975 in Nederland. Haar moeder Karin Lucet is zakelijk leider bij de Haagse Jeugdtheaterschool Rabarber. Bo: “Als ik het me goed herinner, hebben mijn ouders elkaar leren kennen in de bar van het Appeltheater, na een voorstelling. Mijn moeder werkte toen nog niet in de theaterwereld. Als kind ging ik vaak naar kindervoorstellingen in Theater Pierrot, dat heet nu het Laaktheater. Ook voor de kinderfeestjes van mij en mijn drie jaar jongere zusje Sammie gingen we naar het theater.” Het theaterleven leerde ze spelenderwijs kennen. Ze ging regelmatig mee naar De Appel. “Tijdens voorstellingen ging ik soms in de kleed kamer darten. Ook speelde ik met Kay, de zoon van Aus Greidanus, die net als mijn vader bij het gezelschap zat. De kinderen van Aus en Sacha Bulthuis - Aus jr. en Pauline - pasten vroeger bij ons op. Volgens mijn moeder zei ik op mijn zesde al dat ik zelf toneel wilde spelen.” Vanaf die leeftijd volgde ze lessen bij Rabarber. “Dat is gewoon de beste plek. Vrijwel alle Haagse acteurs zijn er begonnen: van Georgina Verbaan tot Bas Muijs, Fedja van Huêt en Carolien Spoor. “Vooral de voorstellingen vond ik leuk. Mijn eerste rol was die van boze god in de voorstelling Koning Arthur. Ik was een jaar of tien, elf. Dat was met Stephan Evenblij (bekend van Goede Tijden, Slechte Tijden, CL) en Jelle de Jong (nu te zien in Dokter Deen). Met z’n allen naar iets toewerken, de spanning, de adrenaline; het was allemaal heel interessant.”
Te jong Dansen vond ze het allerleukst. “Ik heb overwogen om naar het Conservatorium te gaan, maar ik ben geen ballerina, heb ook geen ballerina026
Haagse Bo: van boze god naar girl next door
maten. Ik was heel lang voor mijn leeftijd. Dat maakte het lastig om rollen te krijgen; ze kozen altijd kleine meisjes. Ik was bang dat het niet ging lukken.” Maar op haar veertiende was het raak, toen kreeg ze een hoofdrol in de tienerfilm Timboektoe. “Daarvoor draaiden we vijf weken in Frankrijk en drie in Nederland. Filmen vond ik meteen superleuk. We waren met allemaal jongeren tussen de 14 en 20 jaar. Tot nu toe is dat de leukste tijd van mijn leven. Ik kwam er ook achter dat er allemaal baantjes rond de set waren; er ging een wereld voor me open. Eigenlijk wilde ik kinderpsycholoog worden. Ik las allemaal boeken over kinderen met problemen.” Toen ze nog op de middelbare school zat, speelde ze twee jaar lang in de soap Onderweg naar Morgen. “Iedere middag ging ik met de trein naar de studio in Aalsmeer. Ik had amper vrije tijd, dat vond ik erg zwaar. Achteraf ben ik iets te lang gebleven. Ik leerde veel, maar in een rol in een soapserie zit niet zoveel ontwikkeling.” Bo haalde haar VWO-diploma aan het Segbroek College en twijfelde tussen een studie Nederlands en de Toneelschool. “Een oudere collega raadde me aan toch auditie te doen. Dat was erg leuk. In Maastricht werkten we in een klein groepje drie dagen lang aan scènes, improvisaties en beweging. Toen ik hoorde dat ik was aangenomen, was ik heel blij en heb ik er verder niet meer over nagedacht. Toch ben ik binnen anderhalf jaar gestopt. Ik vond al die verschillende meningen verwarrend; je moet echt een olifantenhuid hebben. Achteraf was ik toch te jong.”