Chryssa Verghi, ''Soul of the Landscape'', 1985 - 2015 by Chryssa Verghi

Soul of the Landscape

Η έκδοση πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της έκθεσης Χρυσα Βεργη Η Ψυχή του Tοπίου Αναδρομή 1985-2015 στην Πινακοθήκη Κυκλάδων τον Αύγουστο - Σεπτέμβριο 2015 διάρκεια έκθεσης 22 Αυγούστου - 13 Σεπτεμβρίου 2015

This catalogue was printed on the occasion of the exhibition Chryssa Verghi The soul of the landscape Retrospective 1985-2015 at the Cyclades Pinacotheque in August - September 2015 duration August 22 - September 13, 2015

κατaλογος

catalogue

κείμενα

texts

Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα Απόστολος Μπότσος Χάρης Καμπουρίδης Κώστας Ιωαννίδης Χρύσα Βέργη

Μarina Lambraki-Plaka Apostolos Botsos Charis Kambouridis Costas Ioannidis Chryssa Verghi

μεταφράσεις

translations

Tony Moser

φωτογραφίες έργων

photographs of artworks

Γιάννης Βαχαρίδης Οδυσσέας Βαχαρίδης Γιάννης Κατούφας Μιχάλης Κατούφας Θάλεια Κιμπάρη Μάκης Σκιαδαρέσης Ανδρέας Σκιαδαρέσης

Giannis Vaharidis Odysseas Vaharidis Giannis Katoufas Michalis Katoufas Thalia Kibari Makis Skiadaresis Andreas Skiadaresis

σχεδιασμός - παραγωγή

design - production

Εκδόσεις Νηρέας

Nereus Publishers

Eκθεση

exhibition

οργάνωση και επιμέλεια έκθεσης

organization and curator

Κώστας Ιωαννίδης

Costas Ioannidis

μεταφορές έργων

transport

Move Art

ασφάλιση έργων

insurance

Karavias Underwriting agency Coverholder at LLOYD'S

επικοινωνία

communication

Δέσποινα Σαββοπούλου Άντζη Νομικού

Despoina Savvopoulou Angie Nomikou

ΧΟΡΗΓΟΙ:

ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ:

Πινακοθηκη Κυκλαδων αποθήκες παλαιού τελωνείου Ερμούπολης Επαμ. Παπαδάμ 3, Ερμούπολη, 84100 Σύρος

Cyclades Pinacotheque old customshouse of Hermoupolis 3, Epam. Papadam Street, 84100 Syros

η ψυχή του τοπίου | Soul of the landscape αναδρομή | retrospective 1985 - 2015

acknowledgments I feel it as my deep obligation to thank all those who helped in any way in the realisation of the exhibition and the publication of the present catalogue. I thank the Municipality of Syros-Hermoupolis for the honour of making the Cyclades Pinacotheque available for the show. Special thanks to President Costas Ioannidis, who conceived and organised the exhibition for his unstinting, touching and truly decisive contribution in the implementation of the project, as well as to all members of the Art Committee for their care and support. My thanks to the Hellenic Parliament, the National Gallery and all my collectors for providing the works for this exhibition as well as for their trust and appreciation. I wish to express my special thanks to Mr Apostolos Botsos, Chairman of the Board of the National Gallery, for his appreciation and his text. Warm thanks to National Gallery Director Ms Marina Lambraki-Plaka who has honoured me with her texts, one of which was written for my my first solo exhibition. Warm thanks to the art critic Mr Haris Kambouridis for the introductory/retrospective text in the catalogue, as well as for our excellent cooperation. My warm thanks also to: The Evripidis Gallery, with whose aid this show is realised, and especially to my collectors Constantinos and Nasia Evripidis for their long, touching and invaluable support as well as their rare friendship and encouragement. Dimitra Katsimente, head of communication at Evripidis Gallery, for her valuable contribution in promoting the show. Genesis Pharma for the kind sponsorship of the catalogue, and Move Art for sponsoring the transportation, insurance and installation of the works in the exhibition. Spyridoula Altani and Michalis Yannopoulos for their decisive and precious help, as well as the friends and anonymous supporters of this venture. Skai and BBDO and in particular Tassos Prassinos for promoting the exhibition. Despina Savvopoulou and Angie Nomikou for their collaboration and their contribution in promoting the exhibition. Finally, many thanks to Nereus Publishers for their professionalism and their excellent collaboration. Ch. V.

ευχαριστίες Αισθάνομαι την βαθιά υποχρέωση να ευχαριστήσω όλους εκείνους που συνέβαλαν με οποιονδήποτε τρόπο στην πραγματοποίηση αυτής της έκθεσης και στην έκδοση του παρόντος καταλόγου. Ευχαριστώ τον Δήμο Ερμούπολης Σύρου, για την τιμή που μου έκανε παραχωρώντας μου την Πινακοθήκη Κυκλάδων. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον Πρόεδρο Κώστα Ιωαννίδη, εμπνευστή και διοργανωτή της έκθεσης, για την αδιάκοπη, συγκινητική αλλά και πραγματικά καθοριστική συμβολή του για την υλοποίηση αυτής της προσπάθειας, καθώς και σε όλα τα μέλη του Δ.Σ της Oμάδας Εργασίας Εικαστικών για την φροντίδα και την υποστήριξή τους. Ευχαριστώ την Βουλή των Ελλήνων, την Εθνική Πινακοθήκη, και όλους τους συλλέκτες μου, για την παραχώρηση των έργων από τις συλλογές τους, για τις ανάγκες της παρούσας έκθεσης, αλλά και για την εμπιστοσύνη και την εκτίμησή τους. Ιδιαιτέρως θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο του ΔΣ της Εθνικής Πινακοθήκης κ. Απόστολο Μπότσο για την εκτίμησή του και το κείμενό του. Θερμές ευχαριστίες στην Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης κα Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα, που με τίμησε με τα εξαιρετικά κείμενά της, ένα εκ των οποίων συνέγραψε για την πρώτη μου ατομική έκθεση. Θερμές ευχαριστίες στον τεχνοκριτικό κ. Χάρη Καμπουρίδη για το εισαγωγικό κείμενο-αναδρομή του καταλόγου που πλαισιώνει την έκθεση, αλλά και για την άψογη συνεργασία μας. Επίσης ευxαριστώ θερμά: Την Γκαλερί Ευριπίδη, με την συμβολή της οποίας, πραγματοποιείται η έκθεση και ιδιαίτερα τους συλλέκτες μου Κωνσταντίνο και Νάσια Ευριπίδη για την επί χρόνια πολύτιμη και συγκινητική στήριξη, καθώς και την σπάνια συμπαράσταση και φιλία τους. Την Δήμητρα Κατσιμεντέ, υπεύθυνη επικοινωνίας της Γκαλερί Ευριπίδης για την πολύτιμη συμβολή της στη προβολή της έκθεσης. Την Genesis Pharma για την ευγενική χορηγία του καταλόγου, καθώς και την Move Art για την χορηγία της μεταφοράς, ασφάλισης και ανάρτησης των έργων της έκθεσης. Την Σπυριδούλα Αλτάνη και τον Μιχάλη Γιαννόπουλο για την ουσιαστική και πολύτιμη βοήθειά τους. Επίσης τους φίλους, ανώνυμους χορηγούς που με στήριξαν σε αυτή την προσπάθεια. Τον Σκάι και την BBDO, και ιδιαίτερα τον Τάσο Πράσινο, για την προβολή της έκθεσης. Την Δέσποινα Σαββοπούλου και την Άντζη Νομικού για την συνεργασία και συμβολή τους στην επικοινωνία της έκθεσης,. Τέλος, θα ήθελα να απευθύνω πολλές ευχαριστίες στις εκδόσεις ΝΗΡΕΑΣ για τον επαγγελματισμό τους και την εξαιρετική συνεργασία. Χ. Β.

Paris, Montsourris, 1989, 35 x 50 cm, pastel sec

Η αναδρομική έκθεση της Χρύσας Βέργη, με τίτλο “Η ψυχή του τοπίου” στην Πινακοθήκη των Κυκλάδων, μας δίνει την δυνατότητα να δούμε από κοντά το πως η φύση μπορεί να εκφραστεί μέσα από την τέχνη, αλλά και το πως η τέχνη εκφράζεται μέσα από την φύση. Η φιλοξενία έργων μίας τόσο σπουδαίας ζωγράφου, αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για τον Δήμο μας. Το ταλέντο της κας Βέργη είναι αναμφισβήτητο και τα έργα της είναι ελκυστικά, όμορφα και εντυπωσιάζουν. Επιτρέψτε μου να επαναλάβω τα όσα έχουν πει κριτικοί εικαστικών για την εκλεκτή αυτή ζωγράφο: «οι πίνακες της μας καλούν να βυθιστούμε στη φύση, να αφουγκραστούμε την παλλόμενη καρδιά της και να μαντέψουμε τη λανθάνουσα αλλά απειλητική αγωνία της». Χαιρετίζουμε λοιπόν, με ιδιαίτερη ικανοποίηση την παρουσίαση της έκθεσης με την βεβαιότητα ότι το κοινό θα την αγκαλιάσει.

Γιώργος Μαραγκός Δήμαρχος Σύρου - Ερμούπολης

The presentation of the retrospective exhibition “The soul of the Landscape” of Chryssa Verghi enables us to see from up close how nature can be expressed through art but also how art expresses itself through nature. Our Municipality is greatly honoured to host the works of such a distinguished painter. The talent of Ms Verghi is unquestionable and her works are attractive, beautiful and impressive. Allow me to repeat what the art critics have said of this eminent painter: “her paintings invite us to immerse ourselves in nature, listen to its throbbing heart and sense its latent yet ominous anxiety”. So it is with great satisfaction that we welcome this exhibition, and we are certain that the public will embrace it with warmth.

Yorgos Maragos Mayor of Syros - Hermoupolis

Nissyros Field, 1995, 40 x 60 cm, pastel sec

Η Χρύσα Βέργη είναι ζωγράφος της φύσης. Η στέρεη καλλιτεχνική της παιδεία, η μακρά εικαστική της εμπειρία και η ζωγραφική του βλέμματος, που έχει υιοθετήσει, της επιτρέπουν να δημιουργεί επιβλητικούς πίνακες. Τα διάφορα χρώματα που χρησιμοποιεί ( γαιώδη, πράσινα, γαλάζια, κ.λπ.) τα μεταμορφώνει, στα έργα της, σε μαγικές εικόνες. Η ζωγράφος, όπως καταφαίνεται από τα θέματα που καταπιάνεται, επιτυγχάνει, πράγματι, να συνδέει τη σχεδιαστική ζωγραφική δεινότητά της με μια χρωματική πανδαισία. Θα έλεγα, ότι με την όλη τεχνική της και το ταλέντο της δημιουργεί ένα μουσικό θίασο , που πλημμυρίζει τους χώρους των πινάκων της με θεσπέσιες συγχορδίες χρωμάτων και σχημάτων. Η ενασχόλησή της με τη φύση αποκαλύπτει μια ιδιοσυγκρασία γεμάτη πάθος, φλόγα και ευφορία, που μεταρσιώνει κάθε θεατή των πινάκων της. Θα μπορούσε να λεχθεί, ότι η προπεριγραφείσα δραστηριότητα της Χρύσας Βέργη την καθιστά οικολογικό πρεσβευτή και διασώστη του περιβάλλοντος. Κλείνοντας, θα επαναλάβω τα όσα έχουν πει για την εκλεκτή αυτή ζωγράφο, ότι οι πίνακες της «μας καλούν να βυθιστούμε στη φύση, να αφουγκραστούμε την παλλόμενη καρδιά της και να μαντέψουμε τη λανθάνουσα αλλά απειλητική αγωνία της».

Απόστολος Πλατ. Μπότσος επιτ. Πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου Πρόεδρος του Δ.Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης

Chryssa Verghi is a painter of nature. Her solid art education, her long experience in art and the ‘painting of the gaze’ she has adopted enable her to create imposing works. The various hues she employs (earth, green, blue...) turn her paintings into magic images. Indeed, as her subjects demonstrate, the painter manages to combine painterly ability with a feast of colour. I would say that she employs all her talent and technique to create a musical ensemble that fills the space of her paintings with exquisite chords of shapes and colours. Her devotion to nature reveals an idiosyncrasy full of passion, flame and euphoria that overwhelms every viewer of her paintings. All this activity of Chryssa Verghi could be said to make her an ambassadress of ecology and champion of the environment. I close this note by repeating what has been said of this distinguished painter, whose works “invite us to immerse ourselves in nature, listen to its throbbing heart and sense its latent yet ominous anxiety”.

Apostolos P. Botsos Hon. President of the Board of Audit Chairman of the Board of the National Gallery

It is with great pleasure and anticipation that this August the Cycladic Gallery will be hosting the exhibition “The soul of the Landscape; Retrospective 1985-2015” by the painter Chryssa Verghi. I met Ms Verghi years ago at her exhibition at the Zoumboulakis Gallery, and was immediately impressed with the quality of her work and the modesty of her nature — two virtues that are hard to find in our time. In the last decades Chryssa Verghi has developed her own style in terms of subjects and aesthetic. Having studied at Art Schools in both Europe and America, the painter has long established a personal artistic proposition with a sound aesthetic approach that gives precedence to the ritual of the act of painting. Her paintings are instantly recognizable ‘trademarks’, as the critics say. Her thoroughly executed, multifaceted large-scale works have already left their mark in the course of Greek landscape painting. I am particularly moved by the fact that it was in Paris, where I’ve spent most of my life, that the painter realised her special and lifelong relationship with outdoor painting. She would leave the small and dark attic studio she shared with her subsequent husband, the painter Christos Pallantzas, to paint the grey light in the nearby Montsourris park and feel, as she has said, “infinite freedom”. In this exhibition, visitors to the Cycladic Gallery will be able to follow the painter’s evolutionary course through a selection of works that span three decades. The exhibition of Chryssa Verghi rounds up this year’s art season, and we are proud that Syros continues for one more year to stand out as an enviable hub of artistic activity on a national level. Over the decades our island has been honoured to host exhibitions by the most celebrated artists of the Greek scene —Nikos Hatzikyriakos-Ghikas, Yannis Gaitis, Yannis Moralis, Thanos Tsingos, Panayotis Tetsis, Michalis Makroulakis, Achileas Droungas, Pavlos Samios, and others— turning Syros into a floating museum and inviting art lovers from our country and beyond to visit the magic lands of Art. I thank my highly perceptive advisors Ioanna Lalaouni and Angie Nomikou as well as, once again, my good friend Michalis Makroulakis.

Costas Ioannidis President of the Art Committee of the Municipality of Ermoupolis, Syros; President of the International Gallery of Delphi

Orange Grove 1993, 17,5 x 139 cm, mixed media

Με πολλή χαρά και συγκίνηση φιλοξενούμε φέτος, τον Αύγουστο, στην Πινακοθήκη Κυκλάδων, την έκθεση της ζωγράφου Χρύσας Βέργη, με τίτλο «Η Ψυχή του Τοπίου- Αναδρομή 1985-2015». Γνώρισα την κα Βέργη, πριν πολλά χρόνια, σε έκθεσή της στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη και αμέσως εντυπωσιάστηκα από την υψηλή ποιότητα του έργου της, αλλά και από την σεμνότητα που την διακρίνει: δύο αρετές δυσεύρετες στους καιρούς μας. Η Χρύσα Βέργη, έχει αναπτύξει τις τελευταίες δεκαετίες δικό της θεματολογικό και αισθητικό ύφος. Σπουδαγμένη σε Σχολές Καλών Τεχνών τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Αμερική, η ζωγράφος έχει εδώ και πολλά χρόνια, διαμορφώσει προσωπική, εικαστική πρόταση με ολοκληρωμένο αισθητικό προβληματισμό, δίνοντας πρωτεύοντα ρόλο στην τελετουργία της ζωγραφικής πράξης. Οι πίνακές της, «εικόνες σφραγίδες», όπως λένε οι ιστορικοί, αναγνωρίζονται με την πρώτη ματιά. Τα καλοδουλεμένα, πολύπλευρα, μεγάλης επιφάνειας έργα της έχουν, ήδη, δώσει το στίγμα τους στην πορεία της ελληνικής τοπιογραφίας. Με συγκινεί ιδιαίτερα το γεγονός, ότι το Παρίσι, όπου έχω ζήσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου, ήταν ο τόπος, όπου η ζωγράφος συνειδητοποίησε την ιδιαίτερη και παντοτινή της σχέση με την υπαίθρια ζωγραφική. Ήταν τότε, που αφήνοντας την μικρή και σκοτεινή σοφίτα, που μοιραζόταν σαν ατελιέ, με τον ζωγράφο και μετέπειτα σύζυγό της Χρήστο Παλλαντζά, έβγαινε και ζωγράφιζε το γκρίζο φως του πάρκου Montsourris, αισθανόμενη, όπως η ίδια έχει πει, «απέραντη ελευθερία». Ο επισκέπτης της Πινακοθήκης των Κυκλάδων, λοιπόν, θα έχει την δυνατότητα, σε τούτη εδώ την έκθεση, να περιηγηθεί στην εξελικτική πορεία της ζωγράφου, μέσα από μία επιλογή έργων τριών δεκαετιών. Με την έκθεση της Χρύσας Βέργη, κλείνουμε την φετινή, εικαστική περίοδο, υπερήφανοι, που για μια ακόμη χρονιά, η Σύρος αναδεικνύεται σε πανελλήνιο, ζηλευτό κέντρο, εικαστικής δραστηριότητας. Τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν τιμήσει το νησί μας, με τις εκθέσεις τους, οι σημαντικότεροι καλλιτέχνες της ελληνικής, εικαστικής σκηνής: Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Γιάννης Γαϊτης, Γιάννης Μόραλης, Θάνος Τσίγκος, Παναγιώτης Τέτσης, Μιχάλης Μακρουλάκης, Αχιλλέας Δρούγκας, Παύλος Σάμιος, κ.α , μετατρέποντας την Σύρο σε ένα πλωτό μουσείο και προσκαλώντας το φιλότεχνο κοινό του τόπου μας και όχι μόνον, να ξεναγηθεί στους μαγικούς χώρους της Τέχνης. Ευχαριστώ πολύ τις εξαιρετικά ευαίσθητες συμβούλους μου Ιωάννα Λαλαούνη και Άντζη Νομικού και ευχαριστώ, για άλλη μια φορά, τον καλό μου φίλο Μιχάλη Μακρουλάκη.

Κώστας Ιωαννίδης Πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας Εικαστικών Δήμου Ερμούπολης, Σύρου, Πρόεδρος της Διεθνούς Πινακοθήκης Δελφών

Rustic, 1986, 18 x 25 cm, colored ink

At the village, 1985, 30 x 20 cm, oil on canvas

Η ψυχή του τοπίου στη ζωγραφική της Χρύσας Βέργη του Χάρη Καμπουρίδη «...Η εικαστική επιδεξιότητα στους πίνακες της Χρύσας Βέργη είναι μεγάλη, ο θεατής θα μπορούσε να αρκεστεί στην απόλαυση της μαστοριάς τους, ωστόσο οι ζωγραφιές αναδεικνύουν έναν δυναμικό προβληματισμό ανάμεσα στο αναγνωρίσιμο και στο αφαιρετικό, την “τάξη” και το “χάος”, με πινελιές αυτοδύναμες αλλά και μεταδοτικές την ίδια στιγμή». Αυτή ήταν η γεύση από μια παλιότερη έκθεση της ζωγράφου, ενώ παράλληλα το εισαγωγικό κείμενο της Μ. Λαμπράκη-Πλάκα εύστοχα μιλούσε για “γυμναστική του βλέμματος στην παλλόμενη καρδιά της φύσης”. Οι πίνακες της Βέργη αναγνωρίζονται με την πρώτη ματιά, είναι “εικόνες σφραγίδες” μιας τέχνης καλοδουλεμένης και πολύπλευρα συγκροτημένης. Ο θεατής αντικρίζει μεγάλες επιφάνειες φυσικού εδάφους στην εξοχή. Άλλοτε σαν χώμα ή λάσπη ή επιφάνεια υδάτινη κι άλλοτε σπαρμένες με πεσμένα φύλλα, ξερόκλαδα ή άλλα παραπλήσια στοιχεία ή ίχνη. Το χρώμα έχει έντονη υλική υπόσταση, αναπαριστά μεν μια χρωματική εντύπωση, αλλά ταυτόχρονα δηλώνει έντονα την παρουσία του ως αυτόνομο συστατικό, ως ύλη. Πολύ ιδιαίτερη είναι και η οπτική γωνία του βλέμματος, στα περισσότερα έργα σαν κατακόρυφη κάτοψη από επάνω, αλλά επίσης συχνά και σαν ανοδική σχεδιαστική προοπτική προς μια γραμμή ορίζοντα. Η σύνθεση των έργων βασίζεται κατά κανόνα σε ένα πλάνο, αλλά είναι πολλά έργα όπου στη γωνία ένα τμήμα της ζωγραφικής ανατρέπει την αίσθηση του πραγματικού. Μικρά οπτικά επεισόδια εμφανίζονται επίσης διακριτικά, σπανίως ως κεντρικό θέμα, είναι π.χ. κυματισμοί σε επιφάνειες νερού, γραμμές χάραξης στη γήινη επιφάνεια, κ.α. Δεν είναι δύσκολο να συμπεράνει κανείς με μια συνοπτική ματιά ότι η ζωγράφος έχει έναν μόνιμο διαχρονικό προβληματισμό, μια έρευνα και μια καλλιτεχνική διατύπωση που μιλά για την φυσική γήινη επιφάνεια κι όσα συμβαίνουν πάνω της, προεκτείνοντας συχνά την φυσική αίσθηση σε διακριτικά υπαινισσόμενες αλληγορίες, σε “ποιητικές νύξεις για τα ταπεινά και καταφρονεμένα στοιχεία της φύσης‘‘, όπως επεσήμανε η κριτικός Αθηνά Σχινά.

Έργα, αισθητικοί προβληματισμοί, εποχές - αναδρομή Με τακτικές αλλά όχι πολύ συχνές εκθέσεις σε κεντρικούς εκθεσιακούς χώρους, η Βέργη έχει αναπτύξει στις τελευταίες δεκαετίες μια ισχυρή παρουσία στη σύγχρονη ελληνική ζωγραφική, καθιερωμένη στους χώρους της κριτικής και των φιλότεχνων, για τους καλλιτεχνικούς προβληματισμούς και την εικαστική ποιότητα του έργου της. Τοπιογράφος κατεξοχήν, έχει δημιουργήσει δικό της θεματολόγιο και αισθητικό ύφος που δίνει συχνά το στίγμα στο γενικότερο σύνολο της τοπιογραφίας της ελληνικής ζωγραφικής. Ήδη από τα πρώτα της σχεδιάσματα και στα έργα της Σχολής, η διάθεση προς αυτή τη θεματολογία είναι εμφανής. Συστάδες φυλλωμάτων, δέντρα, επιφάνειες εδάφους κυριαρχούν, ενώ θέματα με εσωτερικούς χώρους και ανθρώπινη παρουσία είναι σε ελάσσονα αριθμό. Από τότε εμφανίζεται και η τάση να απεικονίζει τις μορφές όχι ως πρόθεση περιγραφής και λεπτομέρεια αλλά ως αποτέλεσμα της ελεύθερης γραφής και χρωματικής εναπόθεσης. Πρώτα δηλαδή οι ζωγραφικές της ενέργειες έχουν αυτονομία και εξπρεσιονιστική διάθεση, παρά καθήκον να απεικονίσουν μια αναγνωρίσιμη από την εμπειρία μορφή.

Το γνώρισμα αυτό έχει την ιστορική σημασία του, καθώς αντανακλά έναν καίριο προβληματισμό στους κόλπους των ζωγράφων από συστάσεως της σύγχρονης τέχνης: ποιός είναι ο ρόλος της ζωγραφικής επιφάνειας ; να λειτουργήσει ως καθρέφτης των μορφών που υπάρχουν ήδη στον κόσμο, ή να γίνει πεδίο γέννησης καινούριων; Καθώς ο εξπρεσιονισμός θεωρεί τον πίνακα ως μια νέα πραγματικότητα που την αξιώνει ως ισότιμη με την προϋπάρχουσα, έρχεται σε αντίθεση με τις ρεαλιστικές τάσεις που περισσότερο ξεκινούν αναπαριστάνοντας και προχωρώντας περιγραφικά την εικαστική αφήγηση. Μαθήτρια του Δημήτρη Μυταρά αλλά και του Νίκου Κεσσανλή η Χρύσα Βέργη, στοχάζεται πολύ σε ιστορικών διαστάσεων καλλιτεχνικά ερωτήματα και δίνει πρωτεύοντα ρόλο στην τελετουργία της ζωγραφικής πράξης. Ωστόσο η αναπαραστατική αναφορά στην εμπειρική οπτική πραγματικότητα δεν εξουδετερώνεται, καθώς οι χειρονομίες της πάνω στον πίνακα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μετατρέπουν την εξπρεσιονιστική ασάφεια σε φόρμες αναγνωρίσιμες, τις χειρονομιακές πινελιές και την άτυπη (informel) χρήση των χρωματικών υλικών σε γλώσσα των εικαστικών δυναμικών δράσεων πάνω στην επιφάνεια, σε πρόταση ευμορφίας, αρμονίας. Πολλά έργα και εκφραστικές ενότητες της Βέργη είναι σχεδόν αφαιρετικά, σαν εντατική σειρά από δυναμικές πινελιές στο μουσαμά. Είναι όμως και στιγμές που αυτά τα ίδια έργα μοιάζουν πολύ συγκεκριμένα, σαν χωράφια με σπάρτα ή αγριόχορτα ειδομένα από πολύ κοντά. Αυτό το εκκρεμές στις δύο δημιουργικές αυτές τάσεις, λειτουργεί ως οδηγός στο μεγαλύτερο μέρος του έργου της και γίνεται η πηγή για εικαστικές διατυπώσεις ελκυστικές στο βλέμμα, πίνακες δηλαδή, όπου ο αισθητικός προβληματισμός έχει ολοκληρωθεί σε εικαστική πράξη. Μαζί με την αίσθηση του βλέμματος ενεργοποιείται και η αφή, αναλαμβάνοντας σοβαρό ρόλο στη ζωγραφική της. Όχι μόνο γιατί στα περισσότερα έργα το χρωματικό υλικό είναι πλούσιο ή και πηχτό, αφήνοντας αίσθηση όγκου, συνδυασμένο με αυτούσια υλικά από ύλες του εδάφους. Αλλά και γιατί η αίσθηση αυτή μεταβιβάζεται στον θεατή ως πρόσκληση να χαϊδέψει την επιφάνεια του έργου, ως επόμενη αυτονόητη κίνηση πρόσληψης του θεάματος, αμέσως μετά το βλέμμα. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η ζωγραφική πραγματικότητα του πίνακα αυτονομείται μεν, γίνεται όμως και τόσο πειστική ως αληθοφάνεια που ζητά επιβεβαίωση, σαν ζωγραφική ρεαλιστική. Η Βέργη χρησιμοποιεί κυρίως ακρυλικά και λάδια, σε εναλλαγή και ζωγραφίζει με τα χέρια κάθε γωνία του πίνακα, ακόμη κι εκεί που ο θεατής έχει την παραπλανητική εντύπωση φωτορεαλισμού. Συχνά απλώνει τον μουσαμά στο έδαφος και προσεταιρίζεται αυτούσια υλικά (χώμα, φύλλα) ή ανάγλυφες φόρμες του.

Σύνθεση και σημεία αναφοράς Στα περισσότερα έργα, η αίσθηση χώρου και κατεύθυνσης είναι θέα από επάνω, η κάτοψη της γήινης επιφάνειας. Άλλοτε με κεντρικό θέμα το χώμα ή και τη λάσπη, κι άλλοτε την επιφάνεια νερού, είτε στάσιμου, π.χ. μιας λίμνης, είτε ρέοντος από κάποιο ποτάμι με τρόπο που να φαίνεται και ο βυθός του. Σε μια ενότητα έργων, το βλέμμα μας αιφνιδιάζεται διαπιστώνοντας πως το πραγματικό μέρος που αναγνωρίζει, δεν είναι παρά μια γωνιά στην άκρη του πίνακα, ενώ όσα εμφανίζονται και καταλαμβάνουν το κέντρο είναι μια αντανάκλαση στην επιφάνεια του νερού. Σε άλλα, μια υποθρώσκουσα σχεδιαστική προοπτική, δίνει αίσθηση ανόδου προς την κορυφή αμμόλοφων με ορίζοντα να εμφανίζεται μόλις στη κορυφή. Στη ζωγραφική της Βέργη, αναπτύσσεται ένας χαμηλόφωνος αλλά καλά ερευνημένος και διατυπωμένος στοχασμός για το ρόλο του σημείου αναφοράς. Πώς λειτουργεί και πώς μεταβάλλεται το φυσικό θέαμα όταν κινούμαστε εντός του; Ζήτημα θεμελιώδες στη τοπιογραφία, από τότε που ιδρύθηκε στην ολλανδική ζωγραφική του 17ου αιώνα, με την ιδιότυπη γεωγραφική ανάπλαση και το βλέμμα να αλλάζει σημεία εκκίνησης και διαδρομής περιπλανώμενο στον χώρο. Εμμέσως, η τοποθέτηση του βλέμματος δηλώνει και τη θέση του σώματος, συνεπώς τον τρόπο που εισέρχεται στο τοπίο ο θεατής.

Southern Evoikos, 1993, 192 x 226 cm, mixed media

Winter, 1994, 100 x 130 cm, mixed media

At the backyard I, 1986, 100 x 80 cm, oil on canvas

Επεισόδια και αφηγήσεις φευγαλέων εντυπώσεων - συμβολισμοί Δεν είναι πάντα σαφές ότι η επιφάνεια της γης όπως ζωγραφίζεται, με προσομοιάζουσα ή αφαιρετική διάθεση, είναι το κύριο θέμα της ζωγραφικής της Βέργη. Πολλές φορές τον ρόλο του πρωταγωνιστή διεκδικούν και ελάσσονα οπτικά επεισόδια, είτε σε συσσώρευση, είτε μεγεθυμένα στο κέντρο: Φύλλα ξερά μαζεμένα σε σωρό ή πλέοντας πάνω σε υδάτινη γαλάζια διάφανη επιφάνεια. Περιδινήσεις του νερού μόλις διακρινόμενες ή ισχυρότερες και επεκτατικές. Το βάθος της λίμνης ή του ποταμιού ευδιάκριτο ή υπαινικτικό. Αντανακλάσεις του ουρανού ή δέντρων που δεν βλέπουμε μέσα στον πίνακα. Και, σπανιότερα, ένα μικρό παιδί που σκαλίζει και χαζεύει τριγύρω. Άλλο ζωντανό στοιχείο δεν εμφανίζεται, μολονότι η υγρασία και σκοτεινές γωνίες υπαινίσσονται μια τέτοια εύλογη πιθανότητα. Έτσι, μ’ όλα αυτά, από έργο σε έργο, ο θεατής παρακολουθεί μικρά επεισόδια πάνω στο χώμα και στο νερό, και τότε ο πίνακας λειτουργεί όχι μόνο ως δήλωση του εδάφους αλλά και ως χώρος με αφηγηματικές και συμβολικές προεκτάσεις. Μικρά ασήμαντα επεισόδια καταρχάς, σαν από μια διακοπτόμενη, από έργο σε έργο, αφήγηση. Εννοεί άραγε η καλλιτέχνης τη φύση ως προσωπικό καταφύγιο; Μήπως μνημονεύει την τυπολογία της αστικής εκδρομής στη φύση, όπως οι ποιμενικές συμφωνίες της κλασσικής μουσικής; Υπάρχουν επίσης και αρκετές χαμηλόφωνα διατυπωμένες αναφορές στην εικαστική ιστορία του τοπίου, π.χ με τον ανοδικό λόφο σαν αναφορά στον Wyeth, με τα νούφαρα στο νερό, με την ιμπρεσιονιστική χρωματική εντυπωσιολογία στη θέση της ρεαλιστικής περιγραφής, με τους ολλανδικούς ορίζοντες. Μ’ αυτήν την έννοια η Βέργη συναντά το κλίμα της μεταμοντέρνας εικαστικής συνομιλίας με αγαπημένες φάσεις από το παρελθόν της τέχνης. Το οδοιπορικό του βλέμματος του θεατή από την επιφάνεια προς το βάθος, έρχεται συχνά να ανιχνεύσει και μηνύματα όχι μόνο νατουραλιστικά και ρεαλιστικά, όσο μεταφυσικά, συμβολικά, αλληγορικά. Η φύση με την ιδιαίτερη, ανόργανη υπόσταση της που δείχνει ότι είναι απέναντι, χωρίς οργανική ζωή, είτε αντίστροφα, προσωποποιημένη και εύγλωττη. Μία παγανιστική διάσταση αναπτύσσεται ορισμένες φορές καθώς τα φυλλώματα και οι σκοτεινιές υπονοούν άλλους κόσμους. Και τότε οι πίνακες έχουν μια αρχέγονη δεισιδαιμονία, έναν ανιμισμό. Εντέλει, αυτή η απεικόνιση του φυσικού εδάφους της εξοχής είναι πολυσύνθετη. Διακριτικά πολύσημη και κλιμακούμενη μιλά πολύ περισσότερο απ’ ότι σε μια πρώτη διαγώνια ματιά αναγνώρισης της εικαστικής παράστασης του κάθε πίνακα.

Χρώμα, η επιδερμίδα της πραγματικότητας Στη ζωγραφική της Χρύσας Βέργη το έδαφος της εξοχής παρουσιάζεται ως προϊόν χρωματικής και όχι σχεδιαστικής επέμβασης, είναι δηλαδή μορφή που προκύπτει από την χρωματική επιφάνεια και όχι από την γραμμική αναπαράσταση. Και θυμόμαστε την αρχαιοελληνική λέξη ‘χρως’, που σημαίνει επιδερμίδα και είναι αυτή που δίνει τη ρίζα της για τη λέξη χρώμα. Ο χρωματισμός δεν είναι παρά η αριστοτελική “όψις” μιας επιφάνειας. Είναι επίσης γνωστό ότι η σχεδιαστική γραμμή δεν είναι παρά η τομή δύο επιφανειών. Στη ζωγραφική της Χρύσας Βέργη, το χρώμα έχει πρωτοκαθεδρία έναντι του σχεδίου. Χωρίς να υπάρχει χρωματική ένταση παρ’ όλα αυτά. Είναι η ύλη του χρώματος, η επιφάνεια. Η πρωτοκαθεδρία αυτή του χρώματος έχει περαιτέρω σημασίες. Δηλώνει την κυριαρχία του συναισθηματικού κόσμου έναντι του νοησιαρχικού, το “ύφος της ύπαρξης” σε αντιπαράθεση με το σχέδιο που δηλώνει “ύφος του γίγνεσθαι”, κατά τον θεμελιωτή της ιστορίας της τέχνης Χ. Βέλφλιν. Παρά τη στοχαστικότητα της, η ζωγραφική της Βέργη δεν γίνεται ποτέ εγκεφαλική. Αντίθετα, την επικοινωνία της με τον θεατή τη βασίζει στην αισθητηριακή συμμετοχή του μέσα σε όσα οι πίνακες αναπτύσσουν και προσκαλούν. Θέαση, αφή, κίνηση και τροχιά στον νοούμενο χώρο, συνθέτουν τους πίνακες της ως πεδία μιας επανεμβάπτισης στην φύση, την αίσθηση και τα μηνύματά της.

Χάρης Καμπουρίδης ιστορικός τέχνης-σημειολόγος μέλος της Academia Europaea

The soul of the landscape in the painting of Chryssa Verghi by Charis Kambouridis

'...The artistic skill in the paintings of Chryssa Verghi is great, and viewers would be satisfied with the pleasure of their craftsmanship alone; yet these paintings display a dynamic vacillation between the recognisable and the abstract, between 'order' and 'chaos', with brush strokes at once self-contained and infectious'. This was the taste from an earlier show of the painter’s, while the introductory text by M. Lambraki-Plaka talked aptly about an 'exercise of the gaze on the pulsing heart of nature'. The paintings of Verghi are instantly recognisable as ‘trademarks’ of a well-processed, fully thought-out art. The viewer gazes at large expanses of natural ground in the countryside, sometimes as earth, mud or water and sometimes strewn with dry leaves, twigs or similar traces and elements. The paint is intensely physical, conveying not only a chromatic impression but also a strong presence as an autonomous ingredient, as matter. Also special is the viewing angle — a perpendicular plan view, in most cases, but often also as an upward perspective towards a line in the horizon. Her compositions are generally based on a plan, although in many works a small section of the painting in one corner subverts the feeling of reality. Small visual events also appear discreetly, rarely as a main subject; it may be waves on a water surface, lines drawn on the earth, and so on. It is not hard to deduce after a brief look the artist’s long-held preoccupation, quest and artistic rendering that speaks of Earth’s natural surface and all that takes place upon it, often extending the natural sensation into subtly suggestive allegories, 'poetic hints About the humble and despised elements of nature', as pointed out by art critic Athena Schina.

Works, aesthetic preoccupations, phases, retrospection With regular but not frequent exhibitions at mainstream venues, over the last decades Verghi has established a strong presence in contemporary Greek painting and is known to critics and art lovers alike for her artistic quests and the aesthetic quality of her work. A landscape artist par excellence, she has established her own range of subjects and a style that often serves as a beacon for Greek landscape painting in general. Her propensity for these subjects is already evident in her early sketching and student efforts where foliage, trees and expanses of soil far outnumber the instances of human presence and interior themes. She already shows the tendency to depict the forms not with the intention of describing them but as a result of freehand drawing and colouring. This means that her painterly actions are autonomous and expressionistic rather than duty-bound to portray a form recognisable by experience. This trait has its historical importance, as it reflects a key preoccupation of painters since

Teo st., 1988, 60 ÷ 20 cm, ink on paper

Interior III, 1987, 25 x 32 cm, ink

Interior II, 1987, 18 x 25 cm, pencil on paper

the beginning of contemporary art: what is the role of the painted surface — to serve as a mirror to the forma that already exist in the world or to give birth to new ones? Since expressionism treats the painting as a new reality which it upholds as equally valid to the existing one, it contrasts with the trends of realism that tend to begin by representing and then they advance the visual narrative in a descriptive fashion. A student of Dimitris Mytaras and Nikos Kessanlis, Chryssa Verghi reflects a lot on historic artistic questions and ascribes a primary importance to the ritual of painting. However, the representational references to empirical visual reality are not obliterated, since her gestures on the painting are not an end in itself; they turn the expressionistic vagueness into recognisable forms, the gestural brush strokes and the informel usage of paint into a language of dynamic visual actions on the surface — into a proposition of beauty and harmony. Many of Verghi’s works and series are almost abstract, like an intensive range of dynamic brush strokes on the canvas. Yet there are moments when these same works seem quite specific, like fields with sown or wild plants viewed from very close up. This oscillation between the two creative trends serves as a guide for most of her oeuvre and becomes the source of attractive visual renderings in which her aesthetic preoccupations culminate in artistic acts. The sense of touch is also activated alongside vision, assuming a key role in her painting. It is not only because in most works the material is rich or even thick, combined with earthy materials to leave you with a sense of volume; it is also because this feeling is conveyed to the viewer as an invitation to caress the surface of the work as the next natural step in perceiving the spectacle after looking at it. The work’s painterly reality is thus rendered autonomous and becomes quite convincing as a verisimilitude that seeks confirmation; like realistic painting. Verghi uses mainly acrylics and oils interchangeably, and paints every corner of the painting by hand, even where the viewer is tricked into an impression of photorealism. She often spreads the canvas on the ground to appropriate its materials or forms.

The ground, 1989, 110 x 200 cm, oil on canvas

Still life with flowers, 1985, 30 ÷ 65 cm, oil on canvas

Composition and reference points In most works the perspective is from above, a plan view of the earth’s surface. The main subject may be soil or mud, or a surface of water, either still, as in a lake, or flowing in some river whose bottom remains visible. In one series of works our gaze is surprised to realise that the reality it recognises is just a corner of the painting, and what appears and takes up the centre is a reflection on water. In other works a ‘worm’s eye’ perspective gives the impression of going up the slopes of sand dunes, with the horizon barely visible at the top of the painting. The painting of Verghi reflects a muted yet thoroughly researched and well articulated contemplation of the role of the reference point. How does it function and how does the spectacle change as we move within it? It is a key question in landscape painting since its emergence in 17th-century Dutch art, with the peculiar geographic reconstruction and the gaze changing starting points and paths as it wanders in space. The positioning of the gaze implies also that of the body, and hence the way in which the viewer enters the landscape.

Episodes and narratives of fleeting impressions; symbolisms It is not always clear whether the earth surface as it is painted, in a replicating or abstract approach, is indeed the main subject in Verghi’s painting. The leading role is often claimed by minor visual episodes, either accumulated or enlarged in the centre: dry leaves gathered in heaps or floating on a blue, translucent surface of water; swirls of water, barely visible or stronger and expanding; the bottom of a lake or river, vague or clearly visible; reflections of trees or the sky that we do not see in the painting; and, more rarely, a small child poking around. No other living element ever appears, although the dark and humid corners hint at such a possibility. With all this, from one work to the next the viewer follows these minor events on soil or water, and thus the painting goes beyond a picture of the ground to become a space with narrative and symbolic connotations. Small, apparently insignificant episodes, as if from a story interrupted between each work. Does the artist see nature as a personal refuge, one wonders? Is she alluding to the typology of urbanites’ excursions to nature, as in the pastoral symphonies of classical music? There are also several muted references to the history of landscape painting, for instance the rising hill as a reference to Wyeth, the water lilies, the impressionistic colours in

place of a realistic description or the Dutch horizons. In this sense Verghi joins the postmodern trend of conversing with favourite phases from the past of art. As the viewer’s gaze travels from the surface inward, the naturalistic and realistic messages are joined by metaphysical, symbolic, allegorical ones. A pagan aspect emerges occasionally as the foliage and the dark corners hint at other worlds, and then the paintings acquire a primordial superstition, an animism. Ultimately, this depiction of nature in the countryside is complex, its discreet multiple signs escalating until the painting ends up telling us much more than a quick look at the picture initially reveals.

Colour, the skin of reality In the painting of Chryssa Verghi the countryside terrain comes as the result of colouring rather than design, i.e. it is a form derived from paint rather than linear representation. We are reminded here that the Greek word for colour, chroma, comes from the ancient 'chros', or skin. Colour is nothing but the Aristotelian ‘aspect’ of a surface. It is also known that a drawing line is in fact the intersection of two surfaces. In the painting of Chryssa Verghi colour takes precedence over drawing. Nevertheless, there is no chromatic tension; it is all down to the matter of colour, the surface. There is more to this ascendancy of colour: it also denotes the dominance of the emotional world over the rational one, the 'style of existence' as opposed to the ‘style of becoming’ as represented by drawing, according to the father of art history, H. W�lfflin. For all its reflective nature, the painting of Verghi never becomes cerebral. On the contrary, its communication is based on the viewer’s sensorial participation in what the works develop and propose. Vision, touch, motion and trajectory within the painted space turn her paintings into fields for one’s re-immersion in nature, its feeling and its messages.

Charis Kambouridis art historian-semiologist member of Academia Europaea

Nocturne, 1988, 25 ÷ 30 cm, oil on canvas

At the backyard II 1986, 100 ÷ 70 cm, oil on canvas

έργα artworks

Still Life, 1993, 78 x100 cm, mixed media

…η ζωγραφική στη Φύση, ενέχει δέος, ελευθερία, αίσθηση εσωτερικής απεραντοσύνης, ένωση με τη μήτρα, την παγκόσμια μητέρα. …αίσθηση ότι ανήκω και μου ανήκει, ένωση, ξανά μέρος του όλου, σύνδεση με την Αρχή, την κατανόηση της ζωής, της ύπαρξης, αποδοχή του φόβου, ...του θανάτου. … μού υπενθυμίζεται διαρκώς, το υπερβατικό, το θεϊκό, το αρχέγονο, το προϋπάρχον, αλλά και η άρρηκτη σχέση φύσης και ανθρώπου, το μέτρο, η αρμονία, η ισορροπία, η συνέχεια, το θαύμα του κύκλου της ζωής. Ο Σεζάν έλεγε ότι: «Τέχνη είναι ο Άνθρωπος προστιθέμενος στη Φύση».

...painting in Nature entails awe, freedom, a feeling of inner vastness, a union with the womb, the universal mother. …the feeling that I belong there and it belongs to me, going back to being part of the whole, reconnecting to the Beginning, the understanding of life of existence, the acceptance of fear, ...of death. …I am constantly reminded of the transcendental, the divine, the primordial; of the unbreakable relation of nature and man, of the sense of measure; of harmony, balance, continuity, the miracle of the cycle of life. Cezanne had said that “Art is Man added to Nature”.

Ancient Dance, 1992, 210 ÷ 210 cm, mixed media

At Kontra, 1993, 175 x 40 cm, mixed media

Field, 1993, 154 รท 133 cm, mixed media

A Piece of Earth, 1994, 50 x 70 cm, mixed media

Lemon Path, 1996, 155 x 54 cm, mixed media

Landscape, 1996, 136 x 200 cm, mixed media

The Pumpkin Fairy Tale, 1996, 48 x 40 cm, mixed media

Pumpkin Path, 1996, 100 x 40 cm, mixed media

Above my Head, 1993, 150 รท 200 cm, mixed media

Η ζωγραφική, από τα παιδικά χρόνια, ήταν παιχνίδι, διέξοδος, διαφυγή σε τόπους προσωπικούς, φαντασιακούς. Αργότερα, έγινε τρόπος αντίληψης για τα πράγματα, τρόπος ζωής, ταξίδι αυτογνωσίας, …

Since childhood painting was a game, a way out, an escape into personal, imaginary places. Later it became a way of perceiving things, a way of life, a journey of self-knowledge…

At the Yard, 1992, 200 ÷ 150 cm, mixed media

The Reeds I, II, III (triptych),1996, 220 รท 77/150/77 cm, mixed media

To Remember, 1996, 210 x 305cm, mixed media

O μεγάλος νόστος στη ζωγραφική της Χρύσας Βέργη «Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί» Ηράκλειτος (Απ. 123)

Νόστος, επιστροφή, νοσταλγία. Αυτή είναι η λέξη κλειδί· καλύτερα, αυτή είναι η κινούσα Αρχή της νέας τέχνης. Οχι μόνο στον τόπο μας. Αλλά αν συμβαίνει περισσότερο οτον τόπο μας και ενεξήγητο είναι και ευκταίο. Γιατί η φυγή - κι ας ήταν προς το μέλλον - δεν οδηγούσε πουθενά. Από άβυσσο είναι γεμάτη η ψυχή μας. Από την άβυσσο που αφάνισε τα όνειρα, τις ιδεολογίες, τους ήρωες, τα ιδανικά και το χειρότερο, συμπαρέσυρε τη μνήμη τους. Και πλάι στην άβυσσο της ιστορίας, σύμμετρα και εξίσου απειλητικά, χαίνει η άβυσσος της φυσικής ιστορίας. Κάθε στιγμή, ανεπαίσθητα, ένα κομμάτι του πλανήτη, ένα κομμάτι της δημιουργίας χάνεται, και μαζί μ' αυτό σβήνει το όνομά του και η μνήμη του. Το όνομα που ο ίδιος ο Αδάμ έδωσε «πάσι τοις κτήνεσι και πάσι τοις πετεινοίς του ουρανού και πάσι τοις Θηρίοις του αγρού», όπως μας διδάσκει η «Γένεσις». Αυτή είναι η δεύτερη και πιο μοιραία έξωση απ' τον παράδεισο. Από καιρό είχαμε χάσει τα ονόματα. Τα ονόματα που κάθε μεγάλη ποίηση διέσωζε ως κιβωτός: Σολωμός, Κάλβος, Παλαμάς, Σικελιανός, Παπαδιαμάντης -στους ποιητές τον κατατάσσω κι αυτόν - Σεφέρης, Ρίτσος, Ελύτης. Διαβάστε σύγχρονους Ελληνες ποιητές. Το ρημαγμένο αστικό τοπίο έχει εξορίσει την φύση από τους στίχους τους. Ευτυχώς όμως κι εκεί έχει σημάνει η ώρα του νόστου. Είναι θαρρώ, η μόνη ελπίδα σωτηρίας. Δεν φτάνουν τα κινήματα της οικολογίας και του περιβάλλοντος. Ρωτήστε τους οικολόγους αν μπορούν να ταυτίσουν μια βελανιδιά, μια χαρουπιά, μια οξιά, να ξεχωρίσουν μια πορτοκαλιά από μια λεμονιά, να αναγνωρίσουν ένα Θάμνο ελληνικό, να σου περιγράψουν το άνθος και το άρωμά του. Μιλούν αόριστα για το πράσινο που χάνεται. Δεν είναι το πράσινο που χάνεται, αλλά τα γένη και τα είδη που λησμονήσαμε. Η λήθη των ονομάτων υπήρξε το προοίμιο του αφανισμού, το άφωνο σύμβολό του. Στην ζωγραφική, το προοίμιο της λήθης το έγραψε ο Ιμπρεσιονισμός, αρχίζοντας από το ίδιο το όνομά του. Την εντύπωση, το οπτικό ερέθισμα ζητούσε να αποτυπώσει ο ζωγράφος οτον πίνακά του και όχι την οντολογική ταυτότητα των πραγμάτων. Την ζωγραφική του πνεύματος την διαδέχτηκε η ζωγραφική του βλέμματος. Το επόμενο βήμα, σ' αυτή την πορεία ήταν η αφαίρεση. Με τρόμο αναλογίζομαι σήμερα τι σήμαινε εκείνη η παθολογική απέχθεια του Μόντριαν προς την φύση, που την είχε ζωγραφίσει ωστόσο στη νεότητά του τόσο εύγλωπα. Γύριζε λένε, τα νώτα του προς το παράθυρο, γιατί τον τάραζε και η θέα ακόμη των δέντρων. Οι καλλιτέχνες είναι μετρονόμοι και πρόσκοποι του καιρού τους. Ετσι σαν μια ευοίωνη προφητεία, οφείλουμε να ερμηνεύσουμε τον ομόθυμο ίμερο επιστροφής που συναγείρει τους νέους καλλιτέχνες όπως κι αν εκφράζονται· με παραδοσιακούς ή σύγχρονους τρόπους· με πινέλα και χρώματα ή με κατασκευές, περιβάλλοντα και δράσεις. Μάνο επιφανειακά μπορείς να υψώσεις στεγανά ανάμεσά τους. Γιατί σημασία δεν έχει πως εκφράζεσαι αλλά ποιό λόγο, ποιό μήνυμα προσπαθείς να αρθρώσεις και αν τελικά το μήνυμά σου σαρκώνεται σε λόγο τέχνης, σε μορφή με εντελέχεια και πνοή ζώσα. Με τρυφερότητα και αγωνία παρακολουθώ εδώ κι ενάμισυ χρόνο την Χρύσα Βέργη να φορτώνεται τα σύνεργα της ζωγραφικής και να βυθίζεται σε κάμπους και σταροχώραφα, σε

ελαιώνες και πορτοκαλεώνες. Το διάβημα ηχεί παράταιρο και χιμαιρικό. Μα τί έχει ακόμη να αποκαλύψει η Φύση σ' ένα νέο ζωγράφο του λήγοντος 20ου αιώνα; Την κρίσιμη απάντηση δεν την περιμένουμε από τα χείλη του καλλιτέχνη, ούτε από την ετυμηγορία του κριτικού, αλλά από τα ίδια τα έργα. Τα μεγάλα τελάρα της Χρύσας Βέργη ξεδιπλώνουν μπροστά στα μάτια μας μια φύση όχι αόριστη αλλά οντολογικά και υλικά ταυτισμένη. Το έδαφος είναι χρώμα και χώμα. «Ψηλαφείς» την υφή του, την αδρό-τητα, την αντίσταση, την υγρασία, την ξηρότητα. Κορμοί και φυλλώματα, άνθη, κλαριά, στάχυα, καλαμιές, βράχια και πέτρες υποβάλλονται με ενάργεια Θέτοντας σε συν-κίνηση τις ναρκωμένες μας αισθήσεις, ανακαλώντας εκείνη την ξεχασμένη αισθητική κατηγορία του Πλάτωνα, την «συγγυμνασία» των αισθήσεων. Η ζωγράφος βυθίζεται και μας βυθίζει μέσα στη φύση. Με μια κοντινή όραση πουλιού που χαμηλοπετά ή αγρότη που άλλοτε σκύβει για να «Θεραπεύσει» τη γη κι άλλοτε αναβλεμματίζει για ν' αντικρύσει μέσα από ρίζες και φυλλώματα ένα κομμάτι ουρανού αίθριου ή πορφυρού ανάλογα με την ώρα. Και λέω αγρότη γιατί η ζωγράφος διατηρεί μια σωματική, μια βιωματική επαφή με το Θέμα της, που μεταδίδεται αυτόματα και στον Θεατή της ζωγραφικής επιφάνειας. Η οπτική γωνία καθορίζει την έκταση, τη μορφή του θεάματος. Τέσσερα τετραγωνικά φυτεμένο χώμα, όσο και η ζωγραφική επιφάνεια. Πουθενά ορίζοντας, πουθενά διαφυγή. Το βλέμμα αιχμάλωτο στα γαιώδη και πράσινα πέρα ως πέρα. Η ψευδαίσθηση είναι παραπλανητική. Μ' ένα δεύτερο κύπαγμα ανακαλύπτεις μία γραφή χειρονομιακή, ελεύθερη αλλά ελεγχόμενη, που αναπροσαρμόζεται σύμμετρα με τις απαιτήσεις του θέματος, με το είναι της διάρκειας, ή με το γίγνεσθαι της αλλαγής. Με την ακμή της σπάτουλας ζωγραφίστηκαν τα ανεμοδαρμένα στάχυα, με κηλίδες και αποτυπώματα αποδύθηκαν τα ρέοντα φυλλώματα της ελιάς. Η γραφή είναι σύγχρονη, συχνά σχεδόν αφηρημένη. Η αίσθηση όμως γνώριμη, παντοτινή. Το βλέμμα, είναι φανερό, έχει γυμναστεί πάνω σε τρόπους και τεχνικές παλαιών και νέων δασκάλων. Οτι πήρε η ζωγράφος το αφομοίωσε, τό’ κανε ανέκλητα δικό της. Με σιγουριά ρωμαλέα και Θηλυκή. Η Χρύσα Βέργη είναι ζωγράφος με γλώσσα κατακτημένη, προσωπική. Τα έργα της βρίσκονται σε αρμονική ομολογία με τα έργα των ομοτέχνων και ομηλίκων της που ανακαλούν αρχέγονες τελετουργίες της φύσης και της αγροτικής ζωής. Ισως η μόνη διαφορά είναι ότι εδώ αποφεύγεται συστηματικά κάθε είδος συμβολική παραδήλωση. 0 Θεατής καλείται να μοιραστεί το βιώμα της ζωγράφου χωρίς λέξεις κλειδιά και νοηματικούς λαβυρίνθους. Με αμεσότητα αφοπλιστική, που επενεργεί θεραπευτικά πάνω στις ατροφικές αισθήσεις του σημερινού εξόριστου των μεγαλουπόλεων. 5 Δεκεμβρίου 1993 Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα Καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης

Corinthian Sunset, 1996 -1997, 105 x 295 cm, mixed media

The Great Nostos in the painting of Chryssa Verghi "Nature loves to hide" Heraclitus, 123

Nostos, homecoming, nostalgia: this is the keyword or, rather, the motive power of new art — and not just in our part of the world. If it is more pronounced over here, this is both explicable and welcome. For flight —even flight towards the future— leads nowhere. Our soul is already full of abyss; the abyss that has obliterated dreams, ideologies, heroes, ideals and, what is worse, has erased their memory as well. Gaping next to the abyss of history, in an equally sinister way, is the abyss of natural history. Every minute, a piece of the planet is imperceptibly lost, a piece of creation along with its memory and its name; the names given by Adam himself “to all cattle, and to the fowl of the air, and to every beast of the field”, as we are told in Genesis. This is our second and more fatal expulsion from paradise. We had long lost the names; the names that all great poetry preserved like an ark: Solomos, Kalvos, Palamas, Sikelianos, Papadiamantis —I count him as a poet, too— Seferis, Ritsos, Elytis. Read today’s Greek poets: the desolate urban landscape has ousted nature from their verse. Luckily, the time for nostos has come there, too. It is, I think, our only hope of salvation. The movements of ecology and the environment are not enough. Ask the environmentalists if they can identify an oak or a beech, if they can tell an orange tree from a lemon tree, if they can name a Greek bush and describe its flowers and their fragrance. They talk vaguely about the dwindling vegetation. It’s not vegetation that’s lost, but the species and genera we have forgotten. The oblivion of names is the prelude to extinction, its voiceless symbol. In painting, the prelude to extinction was written by Impressionism, starting from its name itself. It was the impression, the visual stimulus that painters sought to convey in their paintings, not the ontological identity of things. The painting of the spirit was succeeded by the painting of the gaze. The next step along this course was abstraction. I shudder to think of the meaning of Mondrian’s pathological aversion to nature, although he had painted it so eloquently in his youth. He was said to turn his back to the window, because the sight alone of trees upset him. Artists are the metronomes and foretellers of their time. So it is as a good omen that we must look at the unanimous urge for homecoming that stirs up our young artists, whichever way they express themselves in; with brush and paint or through constructions, environments and actions. Any divisions among them would only be superficial, for what matters is not how you express yourself but what message you are trying to convey, and whether your message becomes artistic discourse; whether it acquires a complete and living form. Tenderly and anxiously I have been watching Crhyssa Verghi this last year and a

half packing her painting implements and walking off into meadows and wheat fields, olive groves and orange orchards. The venture sounds odd and chimerical: what can nature still reveal to a young painter of the late twentieth century? The crucial answer will come neither from the artist’s lips nor from the critic’s verdict, but from the works themselves. What unfolds before our eyes on the large canvases of Chryssa Verghi is a nature not vague but ontologically and physically concrete. The ground is paint and earth. You can ‘touch’ the texture, the roughness, the dryness or humidity. Tree trunks and foliage, flowers, branches, wheat stocks, reeds, rocks and stones come alive, rousing our deadened senses and recalling Plato’s forgotten aesthetic category, the “joint exercise” of the senses. The painter takes us with her as she goes deep into nature. Her gaze is that of a low-flying bird or a farmer who bends down to ‘serve’ the earth or raises his glance to peek at a section of sky from among the roots and the foliage – a sky blue or scarlet, depending on the time of day. And I say ‘farmer’ because the painter retains a physical, experiential contact with the subject which is automatically conveyed to the viewer. The viewing angle determines the form and the scale of the spectacle. Four rectangles of planted earth, as large as the painted surface. No horizon anywhere, no escape route. The gaze remains captive in the earthy and green hues. The illusion is deceptive. With a second look you discover a gestural script, free yet controlled, which adapts itself to the requirements of the subject, the given duration or the ongoing change. The wind-shaken straws were painted with the edge of the spatula, the flowing leaves of olive trees with spots and imprints. The script is contemporary, sometimes almost abstract; but the feeling is familiar, timeless. It is obvious that the gaze has been trained on the methods and ways of masters old and new. Everything the painter took she assimilated, made it irrevocably hers — with a robust female assurance. Chryssa Verghi is a painter who has conquered her own personal idiom. Her works are in harmony with those of her contemporaries that recall primordial rituals of nature and rural life. Perhaps the only difference is that she deliberately avoids all kinds of connotations. The viewer is called upon to share the painter’s experience without keywords and labyrinthine meanings. Her disarming immediacy has a healing effect on the atrophied senses of today’s exiled urbanites. 5 December 1993 Marina Lambraki-Plaka Professor of Art History Director of the National Gallery

Erotic, 1992, 210 x 225 cm, mixed media

Sand Games , 1998 -2000, 136 x 150 cm, mixed media

Playing with the Reflection, 1997, 183 x 125 cm, mixed media

Sante, 1998, 105 x 105 cm, mixed media

 Fields, 1996 -1997, 205 x 395 cm, mixed media

…φοιτώντας σ’ ένα εργαστήριο «εννοιολογικού» καλλιτέχνη, συνειδητοποίησα γρήγορα και κατά πρώτον, τι δεν είμαι εγώ… στη συνέχεια, βρήκα τους δασκάλους μου στα μουσεία «διαβάζοντας» τα έργα, συνομιλώντας με τον καλλιτέχνη πίσω από αυτά… σιγά, σιγά, βρήκα εκείνους που μαζί τους αισθανόμουν μια σχέση ταύτισης, μια σχέση προσωπική, σαν να βλέπαμε με την ίδια ματιά, να μιλάγαμε την ίδια γλώσσα… …studying with a ‘conceptual’ artist I soon realised what I was not… eventually I found my teachers in the museums, ‘reading’ the works and conversing with the artist behind them… gradually I found those with whom I could identify, as if we shared the same gaze, spoke the same language…

Ephemeral, 1996, 40 x 80 cm, mixed media

…δεν με ενδιαφέρει η «απεικόνιση» φευγαλέων φαινομένων, αλλά: -η σχέση της υφής του χώματος με την ρευστότητα του νερού, -ο τρόπος που ακουμπά το χρώμα του φύλλου στη διάφανη σκιά του, -οι άπειρες, απόλυτα αφαιρετικές ματιέρες, που μετουσιώνονται σε ύλη, -η κατακερματισμένη φόρμα του βυθού κάτω από την διάφανη ρευστότητα της επιφάνειας, -η παλλόμενη ζωή κάτω από το χώμα, -οι αντιθέσεις ανάμεσα στο λείο, το απαλό, και το τραχύ, το απότομο, -οι αντιθέσεις ανάμεσα στο στέρεο και το ρευστό, το στεγνό, το ξηρό και το υγρό, -ο μαγικός τρόπος που το φως αποκαλύπτει τις διαφορετικές υφές. …γράφω και ξαναγράφω τον κόσμο με φως και σκιά…

…I am not interested in ‘depicting’ fleeting phenomena, but in the relation between the texture of soil and the fluidity of water; in the way the colour of the leaf touches its transparent shadow; in the infinite, completely abstract textures that turn into matter; in the fragmented form of the bottom under the translucent fluidity of the surface; in the vibrant life underground; in the contrasts between solid and fluid, dry and wet; in the magical way in which light reveals different textures. …I write and rewrite the world with light and shade…

Reflection IV, 1996-2000, 160 x 205 cm, mixed media

Reflection II, 1999 -2000, 200 x 80 cm, mixed media

Reflection I, 1999 -2000, 200 x 84 cm, mixed media

Reflection, 1999 -2000, 100 x 210 cm, mixed media

Mirror, 1999 -2000, 103 x 255 cm, mixed media

Small Talk under Sunset (4ptych), 1999 -2000, 4 x (80 x 22 cm), mixed media

ď&#x20AC;ł Waterdepth, 1995-199, 100 x 150 cm, mixed media

Thalassa, 1998, 34 x 108 cm, mixed media

 Thalassa I, II, III, IV (4ptych), 1998, 4 x (155 x 54 cm ), mixed media

…Ερμηνεύοντας μια εσωτερική πραγματικότητα, επιλέγω πότε σχεδιάζοντας και πότε καταστρέφοντας, μορφοποιώντας με το χρώμα, το φως και την σκιά, οδηγούμενη από το συναίσθημα που μου προκαλείται, δουλεύοντας μέσα στο ίδιο μου το θέμα. Αφήνω το ίδιο το έργο – ένα νέο δικό μου παράθυρο/πλαίσιο/κομμάτι φύσης (fragment), να με καθοδηγήσει στις δικές του ζωγραφικές, πλαστικές αξίες και ανάγκες. Στο τέλος το έργο, που μου αποκαλύπτεται, σχεδόν πάντα, απέχει από την αρχική εικόνα που είχα στο μυαλό μου. Η ζωγραφική διαδικασία με οδηγεί σε άλλους δρόμους….

â&#x20AC;ŚInterpreting an inner reality I make my choices, sometimes drawing and sometimes destroying, shaping by colour, light and shadow, driven by the emotions that rise in me as I process the subject in my mind. I leave it to the work itself â&#x20AC;&#x201D;a new window/frame/fragment of nature to guide me to its own painterly values and needs. In the end the work revealed to me is almost always far from the original image I had in mind. The painting process takes me along other roadsâ&#x20AC;Ś

Tribute to Tavianni, 1995, 53 x 321 cm, mixed media

Little Maestro, 1999, 90 x 202 cm, mixed media

Transparent Blue, 1998, 57 x 41 cm, mixed media

Summer-Teens, 1998, 56 x 72 cm, mixed media

Young Nautilus, 1998 -1999, 100 x 265 cm, mixed media

Sea in Perspective, 1998 -2000, 163 x 157 cm, mixed media

Seaside Games II, 2002-2003, 100 x 50 cm, mixed media

Milos, 2001-2002, 30 x 40 cm, mixed media

At the Edge, 2002-2003, 60 x 200 cm, mixed media

Little Boy from Above, 2002-2003, 40 x 110 cm, mixed media

To the Cave, 2003, 160 x 80 cm, mixed media

Swimmers I, II (diptych), 2002, 2 x (60 x 130 cm)

Playing with the Hat, 2002, 80 x 40 cm, mixed media

Milos I, 2002-2003, 130 x 130 cm, mixed media

Milos II, 2002-2003, 130 x 130 cm, mixed media

100

101

ď&#x20AC;ł Reflection at Plomari (detail), 2001-2003, 110 x 110 cm, mixed media

Plomari seaside, 2002-2003, 190 x 200 cm, mixed media

Ladonas (6ptych), 2001-2005, 6 x (65 x 73 cm), mixed media

104

105

Η παλλόμενη καρδιά της φύσης στη ζωγραφική της Χρύσας Βέργη Η Χρύσα Βέργη έχει δώσει το στίγμα της ζωγραφικής της από τις πρώτες της εκθέσεις. Παραμένει και κείνη, όπως και μια συντροφιά από ζωγράφους της γενιάς της, πιστή στις παραδοσιακές αξίες του καμβά, του χρωστήρα, της χρωστικής ύλης, ιδιαίτερα όμως του ελαιοχρώματος. Ανήκει στους τελευταίους και γι’ αυτό προνομιακούς εραστές της τερεβινθίνης, όπως θα έλεγαν σε άλλους καιρούς. Η Χρύσα Βέργη είναι ζωγράφος της φύσης. Είναι παθιασμένη με τη φύση· με μια φύση λεοναρδική, γεμάτη ενέργεια, κίνηση, ζωντάνια, μια φύση που μεταμορφώνεται αδιάκοπα. Να γιατί η Χρύσα δεν ζωγραφίζει από φωτογραφία. Γιατί η φωτογραφία είναι μια «θανατογραφία», όπως υποστήριξε εύστοχα ο Ρολάν Μπάρτ. Θα μπορούσε λοιπόν να «δολοφονήσει» το στοιχείο εκείνο που βρίσκεται στον πυρήνα των εκφραστικών προθέσεων της ζωγράφου. Ο ιδανικός της στόχος είναι να συλλάβει το γίγνεσθαι, τον δημιουργικό πυρετό, τη ροή των φαινομένων. Βέβαια, ανάλογο ήταν και το ενδιαφέρον των Ιμπρεσιονιστών. Η διαφορά είναι ότι τη Χρύσα Βέργη δεν την συναρπάζουν τα φευγαλέα φαινόμενα, νερά, σύννεφα, ιριδισμοί, φυλλώματα, που προσπαθούσαν να αποτυπώσουν με τη γρήγορη και συγκοπτόμενη πινελιά τους οι ποιητές- ζωγράφοι του λαοφίλητου κινήματος. Η Χρύσα επικεντρώνεται σε λιγοστά στοιχειακά θέματα. Στα τελευταία της έργα κυριαρχεί ο διάλογος ανάμεσα στο χώμα, τη γη, και το νερό. Όχι τόσο το ανήσυχο υγρό στοιχείο της θάλασσας όσο το στάσιμο νερό των ποταμών και των λιμνών. Εκεί όπου μια αμφίβια βλάστηση, μια αμφίβια ζωή αθέατων αλλά αισθητών μικροοργανισμών πλουτίζει την επιφάνεια με κρυφούς παλμούς· στην παρυφή, στην όχθη, στο σύνορο ανάμεσα στο στερεό και το υγρό, ανάμεσα στη βεβαιότητα του στέρεου και το φόβο του άγνωστου, του ρευστού. Όπως είχαμε επισημάνει και παλιότερα, η Χρύσα δουλεύει τα έργα της απλωμένα καταγής και όπως θα έκανε ένας φιλόπονος γεωργός, σκύβει για να μελετήσει το θέμα της, να μυρίσει το βρεγμένο χώμα, τον βάλτο, τα βρύα, να αφουγκραστεί τους υπόκωφους κρότους της ζωής που φρικιά κάτω από την επιφάνεια. Για να μεταδώσει την αίσθηση που την πλημμυρίζει, επινοεί τρόπους και τεχνικές που θα τη βοηθήσουν να συλλάβει και να μεταδώσει αργότερα στο θεατή του έργου της αυτή τη μυστική αίσθηση, τη μυστική ζωή. Στη μάχη που δίνει με το άδειο τελάρο συγκαλεί

106

Floating Leaves (detail), 2005, 80 x 100 cm, mixed media

και συναγείρει όλες τις αισθήσεις σε μια πλατωνική συγγυμνασία, που της είναι απαραίτητη για να δημιουργήσει μια εικαστική συστοιχία, με το ζωντανό κομμάτι φύσης που θέλει να αιχμαλωτίσει. Η θέαση του μοτίβου από πάνω, εξ απόπτου, επιβάλλει μια κατακόρυφη ανάπτυξη της σύνθεσης, που αποκλείει τον ορίζοντα. Έτσι αποφεύγεται η αίρεση της προοπτικής, όπως επιτάσσει άλλωστε η αισθητική του μοντερνισμού, ενώ η ζωγραφική επιφάνεια ταυτίζεται με το μοτίβο. Η ζωγράφος θα επικαλεστεί και θα επιστρατεύσει τη στέρεη καλλιτεχνική της παιδεία, τη μακρά της άσκηση και τη γυμναστική του βλέμματος πάνω στην παλιά και τη νέα ζωγραφική για να μεταστοιχειώσει σε εικόνα ορατή και απτή την αισθητική και αισθητηριακή εμπειρία που βιώνει μπροστά στο μοτίβο. Πύκνωση και αραίωση της ζωγραφικής ύλης, λαζούρες, παστώματα, επικαλύψεις και παλίμψηστα δημιουργούν εικόνες που άλλοτε παραπέμπουν στην παραδοσιακή τοπιογραφία, άλλοτε θυμίζουν την σεληνιακή τοπιογραφία ενός Τάπιες κι άλλοτε πάλι συνδέονται με την χειρονομιακή γραφή ενός Πόλλοκ. Πράγματι, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί σήμερα πως η νέα παραστατική ζωγραφική επαναλαμβάνει την παλιά. Όχι μόνο οι εικόνες του φυσικού κόσμου άλλαξαν αλλά και ο τρόπος που τις προσλαμβάνουν οι αισθήσεις μεταβλήθηκε ριζικά. Κυρίως όμως άλλαξε η γλώσσα της τέχνης, καθώς ενσωμάτωσε την πολύμορφη και γόνιμη εμπειρία του μοντερνισμού. Τα χρωματικά σχήματα που κυριαρχούν στα τελευταία έργα της Χρύσας είναι τα γαιώδη της χωματένιας όχθης, τα πελιδνά πράσινα της παρόχθιας βλάστησης, τα χλωρά πράσινα των φυλλωμάτων, οι γαλάζιοι ουράνιοι αντικατοπτρισμοί στην επιφάνεια του νερού, τα λαμπυρίσματα του ήλιου στις κόχες των κυματισμών του. Οι επιβλητικοί πίνακες της Χρύσας Βέργη μας καλούν να βυθιστούμε στη φύση ν’ αφουγκραστούμε την παλλόμενη καρδιά της και να μαντέψουμε τη λανθάνουσα αλλά απειλητική αγωνία της.

Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα Καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης

107

River, 2002-2005, 205 x 216 cm, mixed media

108

109

The throbbing heart of nature in Chryssa Verghi’s painting The stance Chryssa Verghi takes in regard to her painting has been obvious since her earliest exhibitions. In the company of other painters of her generation she has also remained faithful to the traditional values founded on the canvas, the paint-brush, and the chromatic material, oils in particular. She belongs to the last, and therefore privileged, lovers of turpentine, as they would have said in times past. Chryssa Verghi is a painter of nature. She is impassioned with nature; with a Leonardian nature, full of energy, movement, and vitality, a nature that is being ceaselessly transformed. And this is why Chryssa never paints from photographs. Because a photograph is a “thanatograph”, as Roland Barthes puts its so well. Thus it might be able to “murder” the element found at the core of the painter’s expressive proposals. Her ideal aim is to capture the state of becoming, the creative fever, the flow of phenomena. Of course, the Impressionists also had a similar interest. The difference is that Chryssa Verghi is not swept away by the fleeting phenomena, the water, clouds, iridescences, and foliage, which these poet-painters of the popular movement endeavored to set down through their rapid and compact brushstrokes. Chryssa is focused on a handful of elemental subjects. In her latest work the dialogue between soil, the Earth and water is the dominant feature. Not so much the restless liquid element of the sea but rather the standing water of rivers and lakes. In those places where an amphibious vegetation, an amphibious life of invisible but tangible microorganisms, enriches the surface with hidden pulses; at the edge or on the bank of a river or lake, on that borderline between the dry and the wet, between the certainty of the solid and the fear of the unknown, the fluid. As we have noted elsewhere, Chryssa spreads her paintings on the ground in order to work on them, as a industrious farmer might, bending over them to study her subject, to smell the damp earth, the swamp, the moss, to eavesdrop on the muted sounds of life that rustle under the surface. In order to transmit the feeling that inundates her, she invents methods and techniques which help her to conceive of this mysterious feeling, this mystic sense of life and, later, transmit it to the viewer of the work. The struggle she has with the empty canvas calls forth and marshals all

110

River Sense, 2005, 69 x 103 cm, mixed media

the senses in a Platonic exercise which is necessary for the creation of a visual alignment, with the living piece of nature she wants to capture. The view of the motif from above, from a distance, prescribes the vertical development of the composition which rules out the horizon. Thus the heresy of perspective is avoided, which, moreover, is ordained by the aesthetics of modernism, while the painting surface itself is identified with the motif. The painter will call forth and mobilize her solid artistic education, her long-term exercise and training of the eye on both the old and the new painting in order to transmute into a visible and tangible image the aesthetic and intuitive experience which she lives out before the motif. She makes her painting material both thicker and thinner using glazing, impasto, coatings and palimpsests in order to create images which sometimes refer to the traditional landscape and other times are more reminiscent of the lunar landscape of Tapies while at still other times they show a connection with the gestural work of Pollock. Indeed, no one can today maintain that the new figurative painting is a repetition of the old. Not only have the images of the natural world changed but the manner in which they are taken in by the senses has also radically altered. But what has really changed is the language of art, as it has been incorporated into the multiform and fertile experience of modernism. The color schemes that dominate Chryssaâ&#x20AC;&#x2122;s latest work include the browns of the earthen bank of the river, the livid greens of the vegetation along the lakeshores and river banks, the fresh greens of the foliage, the blue skies reflected on the surface of water, and the gleaming of the sun in the recesses of its waves. The imposing paintings of Chryssa Verghi call on us to immerse ourselves in nature and to eavesdrop on its throbbing heart, trying to divine its dormant but nonetheless threatening distress.

Marina Lambraki-Plaka Professor of the History of Art Director of the National Gallery

111

112

113

ď&#x20AC;ł Water Depth I, II (diptych), 2002-2003, 2 x (150 x 100 cm)

114

Sky Reflections, 2003-2005, 78 x 240 cm, mixed media

115

Riverside I, II, III (triptych), 2004, 3 x (190 x 55 cm), mixed media

116

117

118

119

ď&#x20AC;ł Riverside I, 2000 -2005, 120 x 200 cm, mixed media

Earth Fragment II, 2008, 60 x 50 cm, mixed media

120

Earth Fragment I, 2008, 60 x 50 cm, mixed media

121

122

123

 Autumn Leaves I, 2004-2005, 110 x 165 cm, mixed media

...δουλεύοντας στη φύση, προσπαθώντας, να αιχμαλωτίσω το φως που διαρκώς αλλάζει, πολλές φορές, η ζωγραφική περνάει απ’ ευθείας από τα μάτια στο χέρι… …δεν σκηνοθετώ, δεν κάνω προσχέδια, «ρίχνω» απ’ ευθείας την εικόνα που έχει δημιουργηθεί στο μυαλό μου στον άδειο καμβά, ελεύθερο χωρίς τελάρο, στο έδαφος... ...αποφεύγοντας την εγκεφαλική διαδικασία, ζωγραφίζω, τότε, ακουμπώντας κυρίως στο συναίσθημα…

…Working in nature, hasting to capture the ever-changing life, painting often goes directly from the eyes to the hand…

…I do not ‘stage’ my work, I make no drafts; I just ‘pour’ the image from my mind directly onto the empty canvas as it lies free and frameless on the ground. …eschewing the cerebral process, I then paint based mainly on sentiment…

Kerkini, 2004-2005, 82 x 58 cm, mixed media

124

Voidomatis, 2005, 161 x 201 cm, mixed media

126

127

128

129

 Beyond, 2008-2009, 110 x 170 cm, mixed media

Mε την πάροδο των χρόνων, έχω ασυνείδητα κατεβάσει το βλέμμα προς τα κάτω, αποκλείοντας τους ανοιχτούς, μακρινούς ορίζοντες και τους ουρανούς, που η ύπαρξή τους αντανακλάται μόνο στις υγρές επιφάνειες. Συνειδητοποιώ, ότι αυτό γίνεται προκειμένου να επικεντρωθώ, διεισδύοντας, ερμηνεύοντας, αποκωδικοποιώντας αυτή την ατέρμονη, ποικίλη ύλη της φύσης, που είναι ζωντανή. Επινοώντας τρόπους, κάθε φορά, ανακαλύπτοντας μεθόδους και τεχνικές, προκειμένου να μεταφέρω την δική μου αίσθηση, με μέσο το χρώμα, το σχέδιο, τη φόρμα, τον ρυθμό, ακόμα και την εναπόθεση φυσικής ύλης στον καμβά. Η διαδικασία με ενδιαφέρει περισσότερο από το τελικό αποτέλεσμα, που έρχεται, όταν πια το ίδιο το έργο δεν με αφήνει να το συνεχίσω…

Οver the years I have unconsciously brought my gaze downwards, leaving out the open, distant skies and horizons whose existence is only reflected on the water surfaces. I realise that this is in order to focus on the infinitely varied and live nature by penetrating, interpreting and decoding; inventing new ways and discovering methods and techniques to convey my own feeling using paint, drawing, form, rhythm or even actual natural matter on the canvas. The process interests me more that the final outcome, which only comes once the work itself does not allow me to continue… …I do not ‘stage’ my work, I make no drafts; I just ‘pour’ the image from my mind directly onto the empty canvas as it lies free and frameless on the ground...

Riverside, 2008-2009, 185 x 185 cm, mixed media

130

131

Sunset, 2010, 80 x 100 cm, mixed media

132

Aegean Water II, 2008, 130 x 180 cm

133

All Around Blue I, II, III (3ptych), 2010, 3 x (128 x 140 cm), mixed media

The Paradise you Promised me, 2002-2010, 140 x 150 cm, mixed media

136

137

Floating Path I, II (diptych), 2010, 2 x (61 x 65 cm), mixed media

138

139

Lake diptych, 2013, 2 x (175 x 72) cm, mixed media

Purple Mood I, II, III (triptych), 2010, 3 x (61 x 61 cm), mixed media

142

143

Mystic Path I, II (diptych), 2010 , 73 x 73 cm/73 x 80 cm, mixed media

144

145

Tous les Matins Du Monde, 2010, 95 x 190 cm, mixed media

146

147

…χάνομαι, από την άλλη, όλο και περισσότερο στο θέμα που με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια: στο νερό… ...εγκαταδύομαι, ψάχνοντας την προέλευσή μου/μας, υποθέτω… ...βουτάω στη ρευστή, διάφανη άπιαστη ύλη, με όρια ασαφή, χωρίς σχήμα και περίγραμμα, όπως τα πάντα γύρω μου, προσπαθώντας να κατανοήσω την δυναμική μέσα στην αστάθεια, πιστεύοντας κι ελπίζοντας, στην αέναη κίνηση και την ατέρμονη αλλαγή –κατ’ εξοχήν στοιχεία της φύσης– προσδοκώντας στην ισορροπία, το μέτρο και την αρμονία... ...βρίσκω τις απαντήσεις στην παρατήρηση της Φύσης· εκεί αφήνομαι.

Falling in Love, 2010, 46 x 230 cm, mixed media

…on the other hand, I find myself increasingly into the subject of water, which has preoccupied me for years... ...Ι immerse myself in it, looking for my/our origins, I guess… ..I dive into the fluid, transparent, ungraspable matter with no clear boundaries, no shape or outline like everything else around me, trying to understand the dynamic within instability; trusting in incessant motion and endless change –both key attributes of nature– and hoping for balance, measure and harmony... ...I find the answers in the observation of Nature; there, I let myself go.

ď&#x20AC;ł The Lake, 2012-2013, 120 x 198 cm, mixed media

Lake Fragment IV, 2015, 63 x 66 cm, mixed media

152

Lake Fragment I, 2014, 63 x 66 cm, mixed media

153

154

155

ď&#x20AC;ł Earth Language, 2014, 120 x 180 cm, mixed media

Lake Fragment III, 2014, 63 x 66 cm, mixed media

156

Lake Fragment II, 2014, 63 x 66 cm, mixed media

157

Drapery (7ptych) 2011, 195 x 310 cm, mixed media

Beyond my Means III 2014-2015, 147 x 197 cm, mixed media

160

161

162

163

164

ď&#x20AC;ł Beyond my Means IV (detail)

2014-2015, 142 x 192 cm, mixed media

Beyond my Means II 2014-2015, 141 x 191 cm, mixed media

165

«Θα κινείστε πάντα ανάμεσα στην αναπαράσταση και την αφαίρεση», μου έλεγε ο Pierre Carron, ο δάσκαλός μου στην Beaux-Arts...

“Υοu would always ‘hover’ between representation and abstraction”, I was told by Pierre Carron, my teacher at the Beaux-Arts...

Beyond my Means I 2014-2015, 217 x 200 cm, mixed media

168

169

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Σπούδασε Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δασκάλους τους Λ. Κανακάκη, Δ. Μυταρά, Ν. Κεσσανλή, Β. Κυριάκη, Ρ. Παπασπύρου, Mαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. Από το 1980 έως το 1983 σπούδασε Interior Design στο Fine Arts School of California State University of Long Beach, USA. Από το 1990 έως το 1992 και με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στη Ζωγραφική στην Εcole Nationale Superieure des Beaux-Arts de Paris με τον Pierre Carron. Θεματικοί κύκλοι της δουλειάς της έχουν παρουσιαστεί σε πολλές ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες σημαντικέςομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει φιλοτεχνήσει πολλά ημερολόγια ιδιωτικών εταιρειών. Επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει με το έργο της τη Σύγχρονη Ελληνική Τέχνη κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Στις 22 Σεπτεμβρίου 2008, στο πλαίσιο του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας και του Ραδιοσταθμού ΣΚAΪ, δώρισε έργο της με θέμα την Ελιά, το οποίο δημοπρατήθηκε και τα έσοδα προσφέρθηκαν στο Ταμείο των Δασών. Το έργο κατακυρώθηκε στη Βουλή των Ελλήνων. Έργα της βρίσκονται στη Βουλή των Ελλήνων, στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Μέγαρο Μαξίμου, στο Μουσείο Μπενάκη, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Φλώρινας, στο Μουσείο Φρυσίρα, στη συλλογή του Ομίλου Εταιρειών της ΑΓΕΤ Ηρακλής, στην Πινακοθήκη Κουβουτσάκη, στην Πινακοθήκη Μοσχανδρέου, στη συλλογή της Αγροτικής Τράπεζας, στη συλλογή Παπαστράτος και σε άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ατομικές εκθέσεις 2015 Αθήνα, Art Athina 2015, Alpha C. K. Art Gallery, «Beyond my means» 2011 Art Athina 2011, Γκαλερί Σκουφά 2010 Θεσσαλονίκη, Atrion Gallery, «Fragments of a Lake» 2006 Κύπρος, Λευκωσία, CK Gallery 2005 Αθήνα, Γκαλερί Σκουφά 2003 Θεσσαλονίκη, Γκαλερί “Μetamorfosis” 2000 Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη 1998 Αθήνα, Πνευματικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» Ημερολόγιο Ομίλου Εταιρειών ΑΓΕΤ Ηρακλής 1997 Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη 1994 Ύδρα, Γκαλερί Μιράντα 1994 Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη Ομαδικές εκθέσεις 2015 Λονδίνο, Belgravia Gallery, «Spring exhibition 2015» Θεσσαλονίκη, Τελλόγλειο Ίδρυμα, «Ερωτόκριτος» (Ίρις Κρητικού) Πειραιάς, Γκαλερί Καψιώτη, «Θάλασσας Έργα» («Ευρωπαϊκή Ημέρα Θάλασσας») 2014 Αθήνα, Μουσείο Φρυσίρα, «Ζωγραφική ΙΙ (2000-1980)», (Θανάσης Μουτσόπουλος) Βέλγιο, Βρυξέλλες, Γκαλερί Theorema, «Από Καρδιάς», ΕΨΥΠΕ. Αθήνα, Ζάππειον Μέγαρον, Έκθεση στα πλαίσια της Ελληνικής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπα’ι’κής Ένωσης 2014 2013 Σεούλ, Κορέα, Korean International Art Fair 2014 Αθήνα, Ίδρυμα Ευγενίδου, “Το παραμύθι γιορτάζει” Αθήνα, ΙΑΝΟΣ, «Τα δέντρα της Αθήνας», (Ίρις Κρητικού) Σπέτσες, Ποσειδώνιον, “Νostalgia.GR”, (Κλέα Σουγιουλτζόγλου) Αθήνα, Μουσείο Φρυσίρα, “Το Ψέμα της Σάρκας” Λονδίνο, Belgravia Gallery, “Summer Exhibition 2013” Aθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, «ΠΡΟΣΦΟΡΑ – Σύγχρονοι Έλληνες Καλλιτέχνες» Αθήνα, Αίθουσα Τέχνης Καπλανών 5, «Κ.Π.Καβάφης- Μέρες του 2013 Αθήνα, Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, «Γνωρίζοντας το Μεσολλόγγι μέσα από την Τέχνη», Συλλογή Μοσχανδρέου. 2012 Αθήνα, Μουσείο Φρυσίρα, “Face to Face”(Τ. Μαυρωτάς) Αθήνα, Γκαλερί Σκουφά Αθήνα, Γκαλερί Εικαστικός Κύκλος 2011 Aθήνα, «Αthens Plaza», “Six Views” (Ίρις Κρητικού) Αθήνα, Ίδρυμα Ευγενίδου, “Natura 2011” (Αθηνά Σχινά) Σύρος, Πολιτιστικό Κέντρο Κυκλάδων, “Θάλασσα” (Ίρις Κρητικού) Ύδρα, Ιστορικό Αρχείο- Μουσείο Ύδρας, (Φοίβη Παρασκευά) Σπέτσες, Ποσειδώνιο, “Γεύση από Αλμύρα ΙΙ”, Γκαλερί Σκουφά, (Γ. Καλλιγάς) 2010 Αθήνα, Glykas Gallery, “Mυταράς και μαθητές” (Λίμπερτη Πολύζου)

172

Αθήνα, “Ιδρυμα Θεοχαράκη” Η γιορτή των Μουσείων (Λουίζα Καραπιδάκη) Με την υποστήριξη του Δικτύου Μουσείων του Κέντρου των Αθηνών. Ελευσίνα, Πολιτιστικό Κέντρο Κανελλόπουλου, “Ερυσίχθων – Σύγχρονη ανάγνωση του Μύθου”, Ακαδημία Αθηνών, Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Κωνσταντινούπολη, “Ιχνηλατώντας την Κωνσταντινούπολη” (Ιρις Κρητικού) Αθήνα, Πνευματικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη, “Ανθρώπινα Μέτρα” (Ίρις Κρητικού) Αθήνα, Γκαλερί Γλύκας, “Με εφαλτήριο τη Γενιά του ’30, τα μεγάλα εργαστήρια και οι επίγονοι” (Λίμπερτη Πολύζου) Αθήνα, Γκαλερί Σκουφά, “+ αίσθηση, συναίσθηση” Καρδίτσα, “Νέα Αποκτήματα”, έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης 2009 Λονδίνο, Belgravia Gallery, “Contemporary Landscapes”, (Γ. Σταθόπουλος) Υδρα, Ιστορικό Αρχείο- Μουσείο Ύδρας, “Four Views”, (Φοίβη Παρασκευά) Σίφνος, Εθνική Πινακοθήκη, “Νέα Αποκτήματα” Λονδίνο, Belgravia Gallery, “Greek Contemporary Art” 2008 Aθήνα, Εθνική Πινακοθήκη, “Μόνιμες Συλλογές” Πεκίνο, Hellenic House, “Experiencing Greece”, Υπουργείο Τουρισμού, Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού (Ίρις Κρητικού) Λονδίνο, Belgravia Gallery, “Greek Art Today - 8 Greek Artists” Δουβλίνο, “Dublin Art Fair”, Belgravia Gallery 2007 Αθήνα, Μουσείο Μπενάκη, “Γεννεθλιος Τοπος” (Ίρις Κρητικου) Μεσολόγγι, Πινακοθήκη Μοσχανδρέου, Γκαλερί Αργώ, “Το Μεσολόγγι μέσα από την Τέχνη” Ιωάννινα, Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων, “Τρεις Σύγχρονες Ελληνίδες Ζωγράφοι” Συλλογή ΑΓΕΤ Ηρακλής Θεσ/νίκη, Γκαλερί ‘Αρτιο, “Η μεταφυσική του τοπίου” (Χάρης Καμπουρίδης) Λονδίνο, Belgravia Gallery, “Greek Art Today - 12 Greek Artists” 2006 Θες/νίκη, Μονή Λαζαριστών, “Εικαστικό Πανόραμα” (Θ. Μουτσόπουλος) Αθήνα, Κολλέγιο Αθηνών, “Ηταν κάποτε η Πηνελόπη Δέλτα” (Ίρις Κρητικου) Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη “ΤΑ ΝΕΑ Ημερολόγιο, 12 Μήνες 12 Καλλιτέχνες” 2005 Αθήνα, Γκαλερί Αδάμ, «Παιγχνίδι» Αθήνα, Γκαλερί Περί Τεχνών, «Μάσκες» (Ίρις Κρητικού) Αθήνα, Υπουργείο Πολιτισμού-Δήμος Περιστερίου, «Ελαίας Εγκώμιον» Αθήνα, Γκαλερί Αδάμ, «Θάλασσας Έργα” 2004 Αίγινα, «Αιγινίτικα Κανάτια» (Ίρις Κρητικού) Αθήνα, Γεν. Γραμματεία Υπουργείου Πολιτισμού – Ακαδημία Αθηνών, «Ελαίας Εγκώμιον» (Κρητικού-Καραπιδάκη-Νessi) Αθήνα, Δήμος Αθηναίων, Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Μ. Βασιλείου)

173

Λευκωσία, CK Art Gallery Αθήνα, Δήμος Αθηναίων, Γκάζι, «Αγώνων Πόλις» (Αθ. Σχινά) Μυτιλήνη, Μουσείο Θεόφιλου, «Ο κόσμος της ελιάς» (Αθ. Σχινά-Ολ. Μαντζαφού) Αθήνα και Ολυμπιακές Πόλεις , «Το Ολυμπιακό Πνεύμα» (εκδ. ΑΔΑΜ) Αθήνα, Μουσείο Μπενάκη, «Πορτραίτα Αντώνη Μπενάκη» (Θ. Μουτσόπουλος) Αθήνα, Κηφισιά, Γκαλερί Τρίγωνο 2003 Λευκωσία, CK Art Gallery Aθήνα, «Fine Arts Gallery», «Νέα Εικονολατρεία» (Χ. Καμπουριδης) Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, «Petits Formats» 2002 Αθήνα, Γκαλερί Σκουφά, «Ζωγραφικές Συγγένειες» Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, «Petits Formats» 2001 Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, «Petits Formats» 2000 Αθήνα, Γκαλερί Σκουφά Αθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, «Petits Formats» 1999 Χαλκίδα, Συλλογή ΑΓΕΤ Ηρακλής Αθήνα, Γκαλερί Σελήνη, «Στο Μεταίχμιο του 2000» (Ντ. Ρογκάν) 1998 Βρυξέλλες, West Europe Union Aθήνα, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, «12 Ζωγράφοι ζωγραφίζουν για το Sante» (ημερολόγιο Sante – Papastratos) Αθήνα, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη – Γκαλερί Ζουμπουλάκη 1997 Λάρισα, Κέντρο Σύγχρονων Εικαστικών Τεχνών, «Εστίες του Βλέμματος» (Αθ. Σχινά) Αθήνα, Εθνική Πινακοθήκη, «Ελληνική Τοπιογραφία 18ος 20ος αι.» 1996 Λεμεσός, Γκαλερί Αργώ 1995 Τίρανα, «Καλοκαίρι στη Μεσόγειο» (Υπουργείο Πολιτισμού Γκαλερί Ζουμπουλάκη) Αθήνα, Εθνική Πινακοθήκη, «Τιμή στον Γκρέκο» (Μ. ΛαμπράκηΠλάκα) 1993 Ύδρα, Δημοτική Πινακοθήκη, «13 Νέοι Έλληνες Ζωγράφοι» Λεμεσός, «Τhe Midwest Group of Companies and the Dutch Association of Cyprus» 1992 Vitry, Δήμος Vitry, «Salon de Vitry» (βραβείο) 1991 Παρίσι, College Neerlandais, «Artistes du Monde» 1989 Αθήνα, Δήμος Αθηναίων, «Αθήνα – Εικαστικά 1989» Αθήνα, Γ΄ Διεθνής Συνάντηση για την Προστασία του Περιβάλλοντος Αθήνα, Ωδείο Αθηνών, «Απόφοιτοι της ΑΣΚΤ»

Born in Athens, Greece in 1959. She studied painting at the National Superior School of Fine Arts in Athens, Greece under D. Mytaras, L. Kanakakis, N. Kessanlis, V. Kyriaki, R. Papaspyrou, Μ. Lambraki-Plaka. From 1980 to 1983, she continued studying Interior Designing at theFine Arts School of California State University of Long Beach,USA. From 1990 to 1992, on the Greek State Scholarship, she continued her studies in Painting at the Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts de Paris, France, under Pierre Carron. Her works can be found in the Greek Parliament, the Hellenic National Gallery, the "Megaro Maximou" (the Prime Minister building), the Benaki Museum, the Florina Museum of Modern Art, the Kouvoutsakis Pinacotheque, the Moschandreou Pinacotheque, the Fryssiras Museum, the Agricultural Bank of Greece Collection, the AGET Heraklis Group of Companies Collection, the Interamerican Collection, and other private museums and collections in Greece and abroad. Her work was selected to represent Greek Contempoary Art during the Olympic Games of 2004. On September 2008, as a part of the Enviromental Programme of the Goulandris Museum of Natural History and the SKAI Radio, she donated one of her works, which was auctioned and bought by the Greek Parliament. The proceeds were donated to the National Forest Fund. She is considered to be one of the most important Greek Contemporary artists. Inspired by Nature, her work is flirting with abstract and representative elements, at the same time.

Solo exhibitions 2015 Athens, Art Athina 2015, Alpha C. K. Art Gallery, “Beyond my means" 2011 Athens, Art Athina Fair, Skoufa Gallery 2010 Thessaloniki, Atrion Gallery, "Fragments of a Lake" 2006 Cyprus, Nicosia, CK Gallery 2005 Athens, Skoufa Gallery 2003 Thessaloniki, Metamorphosis Gallery 2000 Athens, Zoumboulakis Galleries 1998 Athens, Cultural Center of Athens "Melina Merkouri" Calendar for AGET Heraklis, Group of Companies (36 paintings) 1997 Athens, Zoumboulakis Galleries 1994 Hydra, Miranda Gallery 1994 Athens, Zoumboulakis Galleries

Group exhibitions 2015 U.K., London, Belgravia Gallery, "Spring exhibition 2015" Thessaloniki, Teloglio Foundation, “Erotokritos" (cur. Iris Kritikou) Piraeus, Kapsiotis Gallery, “Sea Works" (“European Sea Day") 2014 Athens, Frissiras Museum, “Painting II (2000-1980)" (cur. Thanassis Moutsopoulos) Belgium, Brussells, Theorema Gallery, "From the Heart", EPSYPE Athens, Zappeion Megaron, Ministry of Foreign Affairs, Exhibition for the Greek Presidency of the Council of the European Union 2014 2013 Korea, Seoul, Korean International Art Fair 2014 Athens, Frissiras Museum, "The Deceit of the Flesh" Athens, Evgenidion Foundation, "The fairy tales" Athens, IANOS, “Trees of Athens" (cur. Iris Kritikou) Spetses, Posidonion, "Nostalgia.GR" (cur. Klea Sougioultzoglou) UK, London, Belgravia Gallery, "Summer Exhibition 2013" Athens, National Archaeological Museum of Athens, “PROSFORA – Greek Contemporary Artists", (cur. Manos Stefanidis) Athens, Kaplanon 5 Gallery, “K.P. Kavafis-Days of 2013 Athens, Museum of City of Athens, “Introducing Messolonghi through Art", The Moshandreou Collection 2012 Athens, Frissiras Museum, "Face to Face" (cur. Takis Mavrotas) Athens, Skoufa Gallery Athens, Eikastikos Kyklos Gallery 2011 Athens, Evgenidio Foundation, "Natutra 2011" (cur. Athena Schina) Syros, Ermoupoleia, "Places of the Sea" (cur. Iris Kritikou)

174

Athens, Athens Plaza, "Six Views"(cur. Iris Kritikou) Hydra, Historical Archive-Hydra Museum (cur. F. Paraskeva) Spetses, Posidonion, "Taste of Saltiness II" (cur. G. Kalligas) 2010 Athens, Glykas Gallery, "Mytaras and Students"(cur. Liberty Polyzou) Athens, Theocharakis Foundation, "Museum Festival", Athens Museum Network (cur. Luisa Karapidaki) Elefsina, Kanellopoulos Cultural Center, "Erysichthon, a contemporary approach on the Myth", Athens Academy, Goulandris Museum of National History (L.Karapidaki) Turkey, Instanbul, "Tracing Constantinople"(cur. Iris Kritikou) Athens, "Human Measures", Melina Mercouri Foundation, Municipality of Athens (cur. Iris Kritikou) Athens, Skoufa Gallery," +esthisi -synesthisi"(cur. I. Kalligas) Karditsa, National Gallery, "New Acquisitions" 2009 U.K., London, Belgravia Gallery, "Contemporary Landscapes" Hydra, Historical Archive-Hydra Museum, "Four Views" (cur. F. Paraskeva) Sifnos, National Gallery, "New Acquisitions" U.K., London, Belgravia Gallery, "Greek Contemporary Art" 2008 Athens, National Gallery, "Permanent Collections" China, Beijing, Hellenic House, "Experiencing Greece", Ministry of Tourism, Hellenic Tourism Organisation (cur. Iris Kritikou) U.K., London, Belgravia Gallery, "Greek Art Today- 8 Greek Artists" (G.Stathopoulos) Ireland, Dublin, "Dublin Art Fair", Belgravia Gallery 2007 Athens, Benaki Museum, "Birthplace" (cur. Iris Kritikou) Messolonghi, Moschandreou Gallery, "Messolonghi through Art", (Argo Gallery) Ioannina, Municipal Gallery, "Three Contemporary Greek Women Artists", AGET Heraklis Collection Thessaloniki, Atrion Gallery, "Metaphysics of the Landscape" (cur. Ch. Kabouridis) UK, London, Belgravia Gallery, "Greek Art Today- 12 Greek Artists" (G. Stathopoulos) 2006 Thessaloniki, Moni Lazariston, "Panorama of Art" (cur. Th. Moutsopoulos) Athens, Athens College, "There was once Penelope Delta" (cur. Iris Kritikou) Athens, Zoumboulakis Galleries, "Ta Nea " 2006 Calendar, 12 Months- 12 Artists 2005 Athens, Peri Technon Gallery, "Masks" (cur. Iris Kritikou) Athens, Ministry of Culture, Municipality of Peristeri, "Encomium for the Olive Tree" (cur. L. Karapidaki) Athens, Adam Gallery, "Toy" Athens, Adam Gallery, "Thalassa’ 2004 Athens, Technopolis, Gazi, "Agonon Polis- The City of Games" (Ath. Schina)

175

Athens, "Encomium for the Olive Tree", Ministry of CultureAthens Academy (cur. Ir. Kritikou, L. karapidaki, Fl. Nessi) Lesvos, Theofilos Museum, "The World of the Olive" (cur. Ath. Schina-Ol. Mentzafou) Athens, Benaki Museum, "Portraits of Antonis Benakis" (cur. Th. Moutsopoulos) 2003 Cyprus, Nikosia, CK Art Gallery, Athens, Fine Arts Gallery, ’New Iconolatry" (Ch. Kambouridis) 2004-2003 – Athens and the Olympic Towns (itinerant exhibition), "The Olympic Spirit" (Athens Org. for the Olympic Games-P. Kounenaki) 2002 Athens, Skoufa Gallery, "Painting Relationships" (Au. Zenakos) Athens, Zoumboulakis Galleries, "Petits Formats" 2001 – Athens, Zoumboulakis Galleries, "Petits Formats" 2000 Athens, Ekfrasi Gallery, "Personal Relations" Athens, Lithographer of Piraeus Street, "2000 Tins" (Al. Veroukas) 1999 Chalkis, Collection of AGET Heraklis Lesvos, Teriade Museum, "Greek Landscape Painting 19th20-th century" Athens, Selini Gallery, "Millenium" 1998 Belgium, Brussels, West Europe Union, "Focalisation du Regard" (Ath. Schina) Athens, Zoumboulakis Galleries, 12 Artistes paint for Sante", (Calendar for Sante-Papastratos Tobacco Co.) Athens, Zoumboulakis Galleries- Gennadios Library 1997 Larissa, Center of Contemporary Plastic Arts, "The Sources of the Gaze " (Ath.Schina) Athens, National Gallery, "Greek Landscape Painting in 19thand 20th century" from the National Gallery and the Koutlides Foundation Collections 1995 Albania, Tirana, National Gallery, "Summer in the Mediterranean" (Hellenic Ministy of Culture and Zoumboulakis Galleries). Athens, National Gallery, "Tribute to El Greco" (M. LambrakiPlaka) Athens, Zoumboulakis Galleries, "Petits Formats" 1993 Hydra, Municipal Gallery, "13 Young Greek Artists" Cyprus, Lemessos, "The Midwest Group of Companies and the Dutch Association of Cyprus" 1992 France, Vitry, Municipality of Vitry, "Salon de Vitry" (prize) 1991 France, Paris, College Neerlandais, "Artistes du Monde" 1989 Athens, 3rd International Meeting for the Protection of the Enviroment Athens, "Athens- Fine Arts 1989" Athens, Athens Conservatory, "Graduates of the Athens School of Fine Arts’

η ψυχή του τοπίου