// juli - augustus 2013
bivak //
Jef zegt: vuist! “Ons optreden duurde een half uur, maar het leek alsof we maar drie minuten op het podium stonden”
century schoolbook
03
Een dag op de Krinkelwei 08 uur De kookploeg kraait, de begeleiding zingt (aargh), je hoort het kraken van veldbedjes, en de geur van vers gras doorspekt met een beetje modder en een vleugje koffie sluipt de tent binnen. Een nieuwe dag in het leven van de Krinkelaar begint! 08.15 uur Hygiënisch moment! Bestaat vooral uit aanschuiven aan Dixitoiletjes, aan de wastent, en aan de verloren voorwerpen op zoek naar je handdoek. Leidt dikwijls tot uitstel en mag dus om de twee dagen overgeslagen worden – zolang je je tanden maar poetst, want dat is geen moeite.
Ja, vuist! Dat gebaar dat ze zelf ‘goestink’ noemen en dat ze nu al een heel jaar elke zondag demonstreren op het Chiroplein hiertegenover. Vermoedelijk doen ze dat om mij uit mijn kot te lokken. Om Jef nog maar eens op zijn paard te zetten. Totdat ze mij zover krijgen dat ik mijn zetel aan het raam verlaat om foeterend de baan over te steken. Om voor de zoveelste keer van mijn oren te gaan maken. Alsof ik op die momenten niet meer goesting heb om in stilte naar de koers te kijken. Maar tegen beter weten in doe ik het toch – zo ben ik dan ook wel weer. Wij meneer, wij hadden nog echt goesting! Voor de kijkkast hangen was er niet bij, rondhangend lopen vingervegen op een broekzakcomputer evenmin. Nee, op zondag gingen we naar het patronaat! Want dat deugde, meneer. Al onze energie staken we daarin. Eerlijk sporten en spelen tot we stonken naar zweet. Wie die tijd heeft meegemaakt, díé heeft het recht om een vuist te maken! Maar die snotneuzen van hiertegenover lachen dan eens. “Jef ... uit welk tijdperk komt gij, dat is allemaal zo lang geleden!” Een mens vraagt zich af hoe ze in godsnaam nog elke zondag zoveel volk trekken. Ze zouden beter ... Bah, verspilde woorden en parels voor de zwijnen. Wilde zwijnen met te wijde korte broeken of veel te korte rokjes, loshangende en niet dichtgeknoopte hemden. Jongens met foeilelijke turnsloffen of ontregelde meisjes met onpraktische botten. Hoe kunt ge daar nu spannende estafettes mee doen? Of buske-stamp? En als ze nog eens op straat komen, doet ‘t waarlijk zeer aan de ogen, zo een kleurboek aan die lijvekes! Wij marcheerden tenminste nog mooi in ‘t gelid. Het haar proper gekamd en strak in het uniform! Foert! ‘t Is er weer eens uit, maar helpen zal het weinig. ‘s Zondags na de mis, tijdens het kaarten, geven ze mij allemaal gelijk. “Met die jongeren valt niet te klappen,meneer.” En dan klaag ik enkel nog maar over de zondagnamiddag. Op weekdagen zitten ze hier ook elke avond, op vrijdag soms tot middernacht of langer. Maar goeie moed, ‘t wordt ne schone zomer! Dan gaan ze tien dagen op kamp en nog eens zes dagen op Kriebel of zo. Dat ze maar eens voor een ander zijn deur spel gaan maken. Ik kijk al uit naar de rust. Mijnen toer om een vuist te maken! Jef 0
08.30 uur Ontbijt! Je diept je eetgerei op en schuift aan, giet drie kopjes koffie naar binnen en probeert zo snel mogelijk de chocopot te versieren.
Krinkel is een feest voor Chiroleiding, en wat hoort er op een feest? Inderdaad: muziek! Vier jaar geleden konden de Krinkelaars genieten van de vrolijke deuntjes van Barabas, een West-Vlaamse band die ondertussen bijna zeven jaar bestaat. Wij vroegen hen op de man af hoe dat er toen aan toeging in 2009. KLINKER: Hoe kwamen jullie op Krinkel 2009 terecht? Barabas: Toen we op het SB van verbond West-Vlaanderen gingen optreden, kregen we te horen dat we ons konden inschrijven om op Krinkel te spelen. Het enige wat we moesten doen, was een filmpje maken en dat opsturen naar het Chirosecretariaat. Een tijdje later kregen we bericht dat we geselecteerd waren. Het aftellen kon beginnen, spannend! KLINKER: En toen was het grote moment aangebroken. Hoe voelde het om op dat podium te staan? Barabas: Voor we van start gingen, was het publiek onze naam al aan het scanderen. Daardoor steeg de adrenaline en kregen we er nog meer zin in. Ons optreden duurde een half uur, maar het leek alsof we maar drie minuten op het podium hadden gestaan. Het ging razendsnel. Toen we “West-Vlaanderen, waar zijn die handen riepen”, was de reactie immens, een zalig gevoel om met zoveel volk voor je neus te spelen. En de Compact Disk Dummies waren na ons aan de beurt. KLINKER: De Compact Disc Dummies zijn ondertussen bekend over heel Vlaanderen. Hoe zit dat bij jullie? Barabas: We zijn dan wel niet zo bekend geworden als de Compact Disc Dummies, maar de aanvragen voor optredens zijn wel gestegen sinds Krinkel. Tegenwoordig spelen we bij Chirogroepen overal in Vlaanderen, en ook al eens bij de scouts, KSA of in jeugdhuizen. Af en toe spelen we ook op een festival, bijvoorbeeld op Dranouter aan Zee en Labadoux. En wie weet wat volgt er nog!
10 uur Stap stap stap! Na een intens afscheidsmoment op je verbondelijke kampkring trek je naar je leefgroep. 10.30 uur Spelletjes! Samen met je nieuwe Chirovrienden uit het hele land herontdek je klassiekers, maar leer je vooral een heleboel nieuwe toppers kennen. 12.30 uur Honger honger! Met je leefgroep vind je de beste lunchplek ooit. Nog even chillen in de zon, knieholtes proberen te kietelen met een grassprietje en de sappigste dialectwoorden uitwisselen. 14 uur Nog meer spelletjes! Maar van een andere orde deze keer. Met 3000 man een megamassaspel doen, dat geeft toch wat kippenvel. Vooral als jij vooraan in de rij staat met Dikke Pik (a.k.a. Blauwe Foef). 18 uur Nom nom nom! Terug naar je eigen kampgrond voor een heerlijk maal! Je leert je nieuwe dialectwoorden aan de mensen van je eigen Chirogroep, die jaloers zijn op je uitgebreide kennis. 19.30 uur Redactiebezoekje! De volgende dag ga je iets superorigineels doen, dus je gaat even langs bij de Klinkerredactie. Je wilt uiteindelijk toch wel één Klinkerkrantje als souvenir mee naar huis nemen waarin jouw foto staat te blinken. 23 uur Feest! Bij een pintje – of iets anders – geniet je na van de dag. Samen met je beste Chirovriend(in) beslis je welke kampkring je zal bezoeken tijdens het lavershoppen de volgende dag. Die internationale kampkring zie je wel zitten, en ook bij verbond Roeland schijnt er heel wat schoon gerief rond te lopen ... (zie p. 2) 0
Wij wensen jullie alvast veel succes en misschien tot op Krinkel 2013? 0
Hoe zou het zijn met ... de Krinkelvriendschappen van toen? Krinkel vormt de ideale broedplek voor nieuwe vriendschappen. Dat hebben Leen Heirweg, Elisa Van Esbroeck, Trui Dewaele en Sien Tips geweten. Vier jaar na de vorige Krinkel zijn ze nog altijd met elkaar bevriend. Leen en Elisa “Het was vriendschap op het eerste gezicht, daar zijn we het beiden over eens. We maakten alle twee deel uit
van dezelfde leefgroep, die ook wel bekend stond als ‘De Kaat-en-Joopclub’. Trots dat we waren dat wij ‘zogezegd’ leiding kregen van twee ‘Hollanders’. En maar tegen iedereen gaan vertellen hoe zot die twee waren. Natuurlijk geloofde niemand ons, maar kijk, dat zorgt ervoor dat je een band krijgt!” “Dat je samen in een leefgroep zit waar je niemand anders kent, helpt ook wel. Je moet wel sociaal zijn en jezelf openstellen, en tussen ons klikte het meteen. We zaten bovendien alle twee bij verbond Reinaert, waardoor we altijd samen naar de leefgroepmomenten gingen en terug naar de verbondelijke kampgrond. Tijd genoeg om over van alles te praten, dus.”
“Ook nu ‘horen’ we elkaar nog geregeld via sms en Facebook. En vier jaar na Krinkel maken we nog altijd tijd voor elkaar. Soms duurt het drie maanden voor we elkaar nog eens zien, soms spreken we twee keer per maand af. Dat moet toch echt vriendschap zijn hé?” Trui en Sien In 2009 zakte ook de Izegemse leidster Trui Dewaele samen met een groot deel van haar leidingsploeg af naar de velden van Merksplas. In haar leefgroep leerde Trui de Kempense Sien Tips kennen. Aangezien Sien in Mol woont, aan de andere kant van
het land, is het niet zo gemakkelijk om contact te houden. Daarom hebben de twee meisjes de mooie traditie opgebouwd om elkaar een klassiek handgeschreven briefje te sturen wanneer ze op kamp zijn met hun Chirogroep. Het heeft vier jaar geduurd, maar deze zomer zullen ze elkaar terugzien op de idyllische weiden van Merksplas! Ze hopen alvast dat ze in dezelfde leefgroep zullen zitten, en “al is het maar half zo leuk als de vorige keer, dan is het nog bangelijk goed”. 0