SALUT D’AMOUR
Ik weet dat ze me gaan vermoorden. Nu of later. Daar heb ik geen idee van. Maar dat ze het gaan doen, staat vast. Omdat ik te veel weet. Of overbodig ben geworden. Of gewoon omdat ze het leuk vinden. Whatever. Voorzichtig draai ik mijn lichaam een beetje, maar meteen duwt de man naast me in de auto het wapen nog steviger tussen mijn ribben. ‘Restez!’ sist hij me toe. Blijf. Alsof ik een hond ben. Vrijwel meteen besef ik dat ik waarschijnlijk niet veel méér voor hem ben dan dat. Een hond, die hij kan laten doen wat hij wil. Omdat hij een pistool in zijn hand heeft en dat al een kwartier op me gericht houdt. Waar blijft hij nou? Het flitst ineens door me heen. Misschien komt hij wel helemaal niet! Laat hij me barsten. Ik denk terug aan al die keren dat hij me van station Paris Nord kwam halen. Vier keer per jaar. Als ik hierheen kwam om inkopen te doen voor mijn kledingzaak in de Amsterdamse Kalverstraat. Altijd was Rémy er. En altijd begonnen we mijn vijfdaagse verblijf met langdurige, stomende seks in zijn zolderkamer. Vier keer per jaar. Al drie jaar lang. En dan zou hij me nu laten stikken? Echt niet. Ik draai mijn hoofd en kijk door het autoraampje naar buiten. In de verte zie ik de verlichte Sacré-Cœur en glimlach. Onze eerste avond samen hadden we daar gezeten. In het gras langs de trappen van de basiliek. In de warme zomerzon hadden we wijn gedronken en urenlang gepraat. Over van alles, behalve onszelf, en zelfs nu wist ik niets méér van hem dan zijn naam, zijn mobiele nummer en zijn adres. Natuurlijk had ik die avond geweten waarop het zou uitdraaien en natuurlijk had ik geen nee gezegd. Ik was verdronken in zijn ogen en zou alles voor hem gedaan hebben. Alles wat hij vroeg en dat had ik hem ook toegefluisterd tijdens onze omhelzing vlak voordat ik op de trein terug naar huis stapte. En nooit had hij méér van me gevraagd dan mijn aanwezigheid. Tot twee dagen terug. Hij belde me ’s avonds laat, of eigenlijk midden in de nacht, en smeekte me naar Parijs te komen. Hij miste me vreselijk en dreigde zelfs zichzelf iets aan te doen als hij niet op korte termijn zijn lippen op die van mij kon drukken.