Zomernacht

Achter zich hoorde ze een deur opengaan en ze wist wie het was. Miles had Zach meegebracht om afscheid te nemen van zijn tweelingzus. De deur ging stilletjes achter hen dicht.

Nu waren ze met zijn viertjes, alleen het gezin. De artsen en specialisten stonden buiten te wachten.

‘Er is iets mis met Mia,’ zei Zach. ‘Ik voel haar niet.’

Miles werd lijkbleek bij die woorden. ‘Ja,’ zei hij. ‘Mia… heeft het niet overleefd, Zach,’ zei hij ten slotte.

Jude wist dat ze naar haar zoon toe moest gaan, er voor hem moest zijn, maar ze kon zich er niet toe zetten om Mia’s hand los te laten, kon zich niet verroeren. Als ze losliet, zou Mia definitief weg zijn en de gedachte aan dat verlies was overweldigend, dus die hield ze op afstand.

‘Ze is o-overleden?’ zei Zach.

‘Ze hebben gedaan wat ze konden. Haar verwondingen waren te ernstig.’

Zach begon het verband van zijn ogen te rukken. ‘Ik moet haar zien!’

Miles trok zijn zoon in een omhelzing. ‘Niet doen,’ zei hij, en tegen de tijd dat hij uitgesproken was, waren ze allebei in tranen.

‘Ze is hier. We wisten dat je afscheid zou willen nemen.’ Hij voerde hun gewonde, in verband gehulde zoon mee naar het ziekenhuisbed waar zijn zuster in lag, haar lichaam bedekt met een wit laken en in leven gehouden door machines op wieltjes.

Zach zocht op de tast naar de hand van zijn zus en hield die vast. Zoals altijd pasten ze als puzzelstukjes in elkaar. Hij boog zich naar voren, liet zijn in verband gewikkelde hoofd rusten op de borst van zijn zus. Hij fluisterde het koosnaampje uit hun peuterjaren: ‘Me-my…’ en zei iets wat Jude niet begreep. Waarschijnlijk was het een vergeten woord van lang geleden, een woord uit de tweelingtaal die alleen zij spraken. Destijds was Zach altijd degene geweest die honderduit babbelde, die het woord voerde voor zijn zus… en zo was het nu weer.

Achter hen werd op de deur geklopt.

184