Zomernacht

pen waren heel hecht. Op dit moment werden ze verscheurd tussen de wens om hier te blijven, waar het leven veilig en vertrouwd was, en het verlangen om uit te vliegen, ver weg, en de vleugels te testen die ze onlangs gekregen hadden. Met elke dag die verstreek, ieder uur, kwam het einde van de middelbareschooltijd dichterbij.

Ze hadden het gevoel dat ze blijvende herinneringen moesten creëren met elkaar. Dat vonden ze het allerbelangrijkste: samenkomen. Het was ook precies dat wat de ouders zo bang maakte.

Feestjes waren schering en inslag.

Om de hele feestjesobsessie te bestrijden, had Jude een voorbeeld genomen aan de goeie ouwe spin in de tuin: ze creëerde een aantrekkelijk web. Ze had Miles de waterski’s en de boot tevoorschijn laten halen en gebruiksklaar laten maken. Ze maakte eindeloze hoeveelheden voedsel voor uitgehongerde jongens en zette schalen in chocola gedoopte, gedroogde kersen neer voor de meisjes. Ze maakte het makkelijk voor haar kinderen om de dag en de nacht hier door te brengen, onder haar wakend oog. Voor het overgrote deel had die strategie gewerkt. Daarnaast had ze geleerd haar kinderen te vertrouwen. Tuurlijk, ze sloegen wel stiekem een paar biertjes achterover op een feestje, maar ze hielden woord: er bleef altijd iemand nuchter om te kunnen rijden en ze waren nooit te laat thuis.

Ze ruimde haar tuinspullen op – alles keurig op zijn plaats – en bleef even staan in haar kas. Daar stond de petunia die Lexi haar had gegeven op de avond van het eindexamenbal; hij zag er verpieterd en verloren uit. Ze nam zich voor om hem te planten en liep toen naar het huis. Daar aangekomen ging ze onder de douche en trok een zwarte heupbroek met een nauwsluitend wit T-shirt aan. Ze legde de films die ze had gehuurd op het aanrecht: Along Came Polly, Starship Troopers 2, en Return of the King.

Ze wilde net naar de garage lopen voor een colaatje toen de voordeur met een klap werd opengesmeten.

Voetstappen denderden over de houten vloer en bonkten de trap op.

147