Valentijn blues
Ik ben de hele dag al gestrest. Wat bespottelijk is. Wat is er nou helemaal aan de hand? Dan is het maar Valentijnsdag. Dan gaat de hele wereld maar los met luxe ansichtkaarten, knuffelberen en spannende lingerie. Dan leek de receptiebalie vanochtend maar een woud van in cellofaan gewikkelde rode rozen. Dan kreeg mijn collega Barbara in het lunchuur maar een fles champagne van een ‘geheime aanbidder’ (Keith, met wie ze al zes jaar getrouwd is) waar ze mee liep te showen alsof het een Oscar was. Er is geen enkele reden om het me aan te trekken. Ten eerste zijn Rob en ik al twee maanden uit elkaar en ten tweede deden we nooit van die zwijmeldingen. Hij had het altijd te druk met die louche dealtjes van hem om aan Valentijnsdag te denken. Of aan mijn verjaardag. Of aan Kerstmis. Het was niet echt het type dat me op zon- en feestdagen thee op bed bracht, Rob. Hij was meer het type van ‘leen me even een honderdje, haal mijn overhemden van de stomerij en tot vanavond, schat’. Dat had ik natuurlijk nog niet door toen we elkaar pas kenden. Ik zag alleen zijn brutale glimlach, zijn twinkelende blauwe ogen, zijn dure spijkerbroek en zijn eigenwijze, charmante uitstraling. Hij gedraagt zich alsof hij de sleutels van de wereld heeft. Rob. Je kunt je een tijd laten meeslepen en denken dat jij ze ook hebt. In feite heeft hij nergens de sleutels van, behalve dan van een afgeragde oude Ford Mondeo. En van de flat van zijn bijvriendin, Naomi. Niet dat ze zijn bijvriendin nog is, trouwens. Zij is nu de hoofdvriendin, de echte. Ik heb ze samen achter een karretje in Tesco zien lopen. Hij liet zich door haar op zijn kop zitten op die flirterige manier van hem. Hij dolde met een paar meloenen. Kneep haar in haar dij toen ze de hoek omsloegen naar de diepvriesafdeling. Ik hoop dat ze heel gelukkig worden samen. Dat lieg ik. Ik hoop… Ik weet niet wat ik hoop. Ik wil hem niet terug, dat staat als een paal boven water. Toen ik bij mijn zus was, het weekend na de breuk, en onder het dekbed in de logeerkamer was weggedoken, kwam ze me een plak zelfgebakken cake brengen en dwong me rechtop te gaan zitten en het op te eten. Toen zei ze heel voorzichtig: ‘Maar hij maakte je niet gelukkig, toch, Kate?’ Over de druk op de moderne vrouw gesproken. We moeten een baan zien te houden, scrubben, weten wat pilates is en een man zien te vinden. En nu blijkt dat die man ons ook nog eens gelúkkig moet maken? Chloe vond hem ook maar niks. Ze hield zich tactvol in, maar elke keer als ze thuiskwam en 1