This Night Kristina Victoriano
Ala-ala
As the moon rises up to the sky The calming darkness envelops the world like a sheet Night presides with silence as its song, A golden voice that tickles our feet to sleep.
Cris Barredo
On the canvas of the dark wide sky Lays thousands, no millions of stars that pass by The eerie masterpiece that tricks our eyes As the light that shines glistens we ask our whys.
Paligid ay tahimik. Walang badya ang langit, Nang anumang hagupit. Isang linggo matapos ang paghapit, Yolandang galit na galit.
Why ask for the day, when the sun hurts your eyes? Whereas the night when the moon arrives you can linger to your heart’s content; Why wish for the quick arrival of day? When the night can make you numb and calm, with its fair gloom?
Bandang alas onse ng gabi, Katahimika’y biglang na napawi. Panaghoy ng mga taong nagmamadali. Sigawan at bulyawang hindi mababali. “Umalis na kayo! Iwan nyo na ang mga bahay ninyo. Andiyan na ang “tsunami”! Ito na ang katapusan ng mundo!”
Unlike the day, where you could see light The dark has its own beauty perpetuated by the night A solemn power, so subtle yet strong That heals our wounds too quick as if not too long.
Aking ina’y natakot, Mga gamit ay hinakot, “Ang mga bata, dalian nyo!” Daing ni inang takot na takot. Sa mga mukha ng aking pamilya, Mababakas kaba at takot. Kami ay takbo ng takbo, Hanggang mataas na bundok ay naabot. “Gumising ka!” Pukaw ng aking inang alalang-alala. Nanaginip na naman ako, Sa mga pangyayari, sa tsunami’ng, maling akala.
18
imagine nation