De poëtische kant van Spar Mechelen

Voortaan heb je iets moois te lezen in Mechelen terwijl je wacht tot een schip voorbij is gevaren op de vaart. Op de onderkant van de Plaisancebrug is een gedicht van Herman de Coninck aangebracht. Spar Mechelen ondersteunde het literaire initiatief.

In Mechelen is op de onderkant van de Plaisance brug, ter hoogte van de Brusselpoort, een gedicht van Herman de Coninck aangebracht. Je kan het enkel lezen wanneer de brug wordt opgetakeld voor de scheepvaart. Niet toevallig koos de stad Mechelen voor deze locatie. De familie De Coninck woonde vlak bij het kanaal Leuven-Dijle, beter bekend als de ‘Leuvense vaart’.

Precies op de dag dat Herman de Coninck 78 jaar zou geworden zijn, is het gedicht onder de brug onthuld. Zijn heldere, toegankelijke gedichten zijn trouwens nog altijd heel geliefd en worden veel gelezen, gedeeld op sociale media én in openbare ruimtes. Op een kleine 400 meter van de brug vind je Spar Mechelen van zaakvoerder Kristof Merckx. Hij ondersteunde het initiatief. Het logo van de winkel blinkt dan ook onderaan het gedicht.

“Sowieso vind ik het leuk als er iets in ‘onze’ wijk gebeurt”, vertelt hij. “Zo ook met dit bruggedicht. De initiatiefnemers zijn met de middenstandsvereniging in de buurt gaan praten en zo is dit relatief makkelijk tot stand gekomen.” Kristof had nog een andere motivatie om in te gaan op het voorstel. “Al heel vaak in mijn leven stond ik te wachten voor deze brug. Ik zag dus wel snel een opportuniteit en de meerwaarde van het gedicht”, knipoogt hij.

Herman De Coninck

(Mechelen 21/02/1944 - Lissabon 22/05/1997)

Enkele dingen zal ik altijd blijven: een zoon met zelf een zoon.

Mijn eigen vader en die van hem. Die schrijven moet, journalistje van zijn ziel: zo’n

wit blad. Eerst voor iedereen, hoe het zou.

Later alleen voor zichzelf. Hoe het was geworden. (Nostalgie is maar een lelijk woord voor trouw. Toen en nu gebeuren in de verkeerde volgorde.)

Ik ben van wat toen kon. Dromen, protest en humor, die hetzelfde waren, onvermogen om bon ton te zijn. Ik ben on.

Ik ben van taal die in regelrechte zinnen wou bewaren. En van het kanaal dat in mijn kinderjaren de kortste afstand vormde tussen hier en horizon.