“In 2050 zullen we een klimaatbestendig, circulair en CO2-neutraal land moeten zijn. Dat behoort bij iedere (spoorse) opgave op 1 te staan.”
Stationsontwikkeling is hogeschoolgebiedsontwikkeling geworden
Sinds januari 2022 is Marianne Loof Spoorbouwmeester. Voor haar is het als stappen op een rijdende trein. En dat is ook goed, voor Bureau Spoorbouwmeester, voor de spoorpartners en voor alle programma’s en projecten waaraan gewerkt wordt. Bijdragen aan continuïteit, maar wel met inbreng van een eigen kleur, dat is de insteek. “Ik zie mezelf als een signaal en component in de tijd. Van daaruit wil ik betekenisvol bijdragen aan een duurzame ontwikkeling van stad en station.”
De relatie tussen stad en station is de laatste jaren veel sterker geworden. De dynamiek is enorm en de verwachting is dat beide alleen maar meer naar elkaar toe zullen groeien. Het station is een voorwaarde voor hedendaagse stedelijke ontwikkeling. Wel ligt er een grote uitdaging, want hoe verknopen we die verstedelijking met duurzame mobiliteit en met al die andere grote opgaven op het vlak van klimaat, woningbouw en energie?
Het is alles bij elkaar ontzettend veel en complex. Weglopen is geen optie. In 2050 zullen we een klimaatbestendig, circulair en CO2-neutraal land moeten zijn. Dat behoort bij iedere (spoorse) opgave op 1 te staan. Ik kijk in mijn eerste maanden met bewondering naar de diepgang en breedte van het werk van Bureau Spoorbouwmeester. De volle focus op samenhang en het verknopen van opgaven, programma’s en projecten is krachtig en hard nodig. Het is minstens zo goed om te zien dat het ook echt doorwerkt en (h)erkend wordt door ProRail, NS en steeds meer omgevingspartijen. De spoorsector is een enorm impactvolle club. Ze roepen niet, ze doen vooral. Graag voeg ik hier in mijn periode extra kleur aan toe. Ik voel me verwant met de stedelijke opgave en het samenkomen van die stedelijke dynamiek met het spoor, maar altijd binnen die brede context van 2050. Hoewel het kwartje op veel plekken aan het vallen is, wil ik me sterk maken voor een nóg groter bewustzijn van de klimaaturgentie. Alles moet gericht zijn op een integrale aanpak en het meest optimale resultaat.
“We moeten ervoor waken dat ruimtelijke ordening niet louter denkt in snelheid en aantallen maar ook in kwaliteit en ‘het goede doen op de juiste plek’.” Natuurlijk weten we best dat al die opgaven met elkaar te maken hebben en elkaar beïnvloeden. Zo kunnen we woningbouw niet los zien van de duurzame mobiliteitsopgave. Dat laatste zou zelfs een voorwaarde moeten zijn voor ieder woningbouwplan. Toch laten we ons nog vaak verleiden om opgaven klein en sectoraal te houden. We kijken op de postzegel en denken veel in technische en kwantitatieve oplossingen. We zullen echt
7
