Honore de balzac pierrette

57 esinlemediği bir duyguydu. Sylvie ile hizmetçisi, küçük Breton’lu kızı Brigaut’nun sonradan beyaz patiska perdesini göreceği ikinci kattaki odalardan birine yatırmaya gittiler. Bu odada tepesinden patiska bir perde sarkan, maviye boyanmış tek direği ile bir yatılı öğrenci karyolası, üstü mermer olmayan ceviz bir konsol, küçük bir ceviz masa, bir ayna, kapaksız, sıradan bir başucu masası ve üç berbat sandalye vardı. Ön tarafta eğik olan duvarları siyah çiçeklerle süslü kötü bir mavi kâğıtla kaplıydı. Renkli ve cilalı karolar ayakları donduruyordu. Kenarları şeritli, değersiz bir yatak önü halısından başka halı yoktu. Sıradan bir mermerden yapılmış şömineyi üstündeki bir ayna, yaldızlı bakırdan iki şamdan, içinden iki güvercinin su içtikleri kaymaktaşından bir kupa süslüyordu, iki güvercin kupanın kulpları yerine geçiyordu. Bu kupa Paris’te Sylvie’nin yatak odasındaydı.

—Burada rahat edecek misin, yavrum? diye sordu Pierrette’e kuzini.

—Ah! Çok güzel burası, diye yanıt verdi çocuk pırıl pırıl sesiyle.

—Hiç de müşkülpesent değil, dedi Brie’li şişko kadın mırıldanarak. Yatağını tandırla ısıtmak gerekmez mi? diye sordu.

—Evet, dedi Sylvie, çarşaflar nemli olabilir.

Adèle yatak tandırını getiririrken saç bağlarından birini de getirdi ve o zamana kadar kaba Breton bezinden çarşaflar içinde yatmış olan Pierrette’i pamuklu çarşafların inceliği ve hoşluğu şaşırttı. Küçük kız yerleştirilip yatırıldığında, Adèle aşağıya inerken, şöyle söyleyemekten kendini alamadı: “Çulsuzun teki bu, matmazel.”

Yeni ekonomik kısıntıları uygulamaya başlamasından bu yana, Sylvie tek ışık, tek ateş yansın diye, hizmetçi kadının yemek salonunda kalmasına izin veriyordu. Ama Albay Gouraud ile Vinet geldiğinde, Adèle mutfağına çekiliyordu.