BDW - editie 1267 by brusselnieuws.be

Is er nog toekomst voor Vlaams Brussel?

17 02 11

DRIE DECENNIA LUC TUYMANS IN HET PSK En ook: Lady Angelina, Peter Van Kraaij en Monte Hellman. AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

Welzijn > Vlaanderen wil ambitieus woonzorgproject in Heembeek niet trekken

Pieter en Pauwel naar af NEDER-OVER-HEEMBEEK – Het ambitieuze plan om in Heembeek een woonzorgzone, een bibliotheek en een gemeenschapscentrum neer te zetten, staat onder druk. De Vlaamse Gemeenschap wil – anders dan was afgesproken – het Pieter en Pauwel-project niet trekken. De woonzorgsector reageert teleurgesteld.

ieter en Pauwel maakt deel uit van het masterplan van Smets voorganger Bert An ciaux. Die bedacht dat er in Brus sel woonzorgzones moesten komen voor Vlaamse ouderen, wijken waar woningen en serviceflats samen gaan met een dienstencentrum, een dagverzorgingscentrum en een rusthuis. Voor Neder-Over-Heembeek werd een project uitgewerkt met dagver zorging, een dienstencentrum en 74 woningen, die deels verkocht zouden worden, deels verhuurd aan ouderen en gehandicapten: er zou ook een hulpcentrale voor zelfstan dig wonende gehandicapten komen. Bovendien zou de woonzorgzone uitgebreid worden met een Neder landstalige bibliotheek en een ge meenschapscentrum. Geen over bodige luxe: de bibliotheek zit nu in prefab, het gemeenschapscentrum in een klein, verouderd rijhuis. Anciaux’ woonzorgplanner Kris Lombaert tekende een financie ringsconstructie uit voor dit project van ruim zeventien miljoen euro, gebaseerd op publiek-private sa menwerking (pps). De Stad Brussel, eigenaar van de grond, was bereid om de grond in te brengen. In ruil zou de Stad 27 woningen krijgen wat verderop, aan de Versailleslaan. De Vlaamse Gemeenschap en de Stad

Brussel sloten een overeenkomst. De Vlaamse Gemeenschapscom missie (VGC) zou twee miljoen euro betalen voor de bibliotheek en het gemeenschapscentrum. En de Vlaamse Gemeenschap zou, via het Brusselfonds, 300.000 euro bijdra gen voor het dienstencentrum en de dagverzorging, als aanvulling op de Vlaamse welzijnssubsidies. De rest van het bouwbudget moest van de privésector komen. In het gedetailleerde akkoord dat in 2009 tussen VGC en Vlaamse Gemeenschap werd gesloten en dat mee ondertekend werd door Pascal Smet, toen VGC-collegelid, stond duidelijk dat de Vlaamse minister voor Brussel als opdrachtgever zou fungeren. Het was ook de Vlaamse minister voor Brussel die, vlak voor de gewestverkiezingen in 2009, een internationale architectuur wedstrijd organiseerde. Die werd gewonnen door de Brusselse LAT Architecten.

Stad Brussel En toen werd Pascal Smet Vlaams minister voor Brussel. Hij zette uiteindelijk nooit zijn handte kening onder de overeenkomst met de architecten, hoewel die al enthousiast aan de slag waren ge gaan. Pas begin januari van dit jaar verschafte hij duidelijkheid.

Smet heeft het project laten onder zoeken door de Vlaamse Partici patiemaatschappij, en die uitte een aantal bedenkingen, onder meer over de financiële constructie en de mogelijkheden van de administratie om zo’n ingewikkeld project te be geleiden. Gezien die risico’s wil de minister het project uiteindelijk niet trekken. “Het Vlaams Brusselfonds is niet bedoeld om de reguliere woonzorg

“Dit had een project van betekenis kunnen zijn voor Heembeek”

financiering over te nemen, wel om projecten op poten te zetten,” zegt Smet. Voor de minister hoeft dit niet het einde te betekenen van Pieter en Pauwel. Hij probeert het project door te schuiven naar de Stad. “Het ligt op het grondgebied van Brusselstad. Het is logischer dat de Stad het hele project trekt. Ik heb hun gevraagd een alternatief uit te wer ken.” Moet de Stad Brussel dan een Vlaams project trekken? “Waarom niet? Er zijn in deze stad Franstali gen en Nederlandstaligen. Waarom zou de Stad geen Vlaams project trekken dat openstaat voor alle

Brusselaars? Natuurlijk met de steun van de VGC. De Stad bij voorbeeld de woningen; de VGC de bib, het gemeenschapscentrum, het lokaal dienstencentrum en de dagverzorging.” De VGC heeft de twee miljoen inmiddels tijdelijk opgeborgen – “omdat er geen beweging in het dossier zit; Vlaanderen moet de lead nemen,” zei Bruno De Lille (Groen!) – en overweegt om zaal Familia, het oude parochiecen trum in de Vekemansstraat, te kopen. Smet is niet te spreken over deze ‘eenzijdige schrapping’ van het bedrag. Zelf meent hij dat hij alle engagementen nakomt. “De 300.000 euro van het Brussel fonds is nog altijd beschikbaar.” Wat er ook van zij, het is duide lijk dat het project zoals ontwor pen door LAT Architecten, er niet komt. “Jammer,” zegt architect Tom Thys. “Dit had een project van betekenis kunnen worden voor Heembeek.” Ook Herwig Teugels van het Ken niscentrum Ouderenzorg ziet ‘een schitterend project’ gekortwiekt. “Dit was een mooie gelegenheid voor de Vlaamse Gemeenschap om in Brussel een deftig project van de grond te krijgen. En nu blaast een Vlaams minister, een Brusselaar nota bene, het af. Het nadeel van het Brusselfonds is dat er geen continuïteit is: de ene mi nister doet iets voor de ouderen, de andere voor onderwijs en jeugd. Maar wij geven niet op.”

Brusselaars over de politieke impasse Lees de interviews op pagina 12-13-14 in deze krant

ADVERTENTIE

Goedkoper naar dokter of pediater? Lees meer op pagina 9.

Bettina Hubo

N° 1267 VAN 17 TOT 24 FEBRUARI 2011 ¦ WEEK 7: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, FAX: 02-226.45.69, E-MAIL: INFO@BDW.BE

OPMERKELIJK ‘WATERZUIVERING VERTOONT MANKEMENTEN’ BRUSSEL – Het waterzuiveringsstation Noord is mogelijk slecht gebouwd. Dat blijkt uit een eerste verslag. Het verslag van experts pleit in eerste instantie de Brusselse regering vrij van fouten in het conflict met Aquiris, de eigenaar van het waterzuiveringsstation. Die had een jaar geleden het station elf dagen stilgelegd omdat het Brussels Gewest te weinig deed om de riolen vrij van gruis, zand en stenen te houden. Het driehonderd pagina’s tellende verslag is unaniem. Aquiris wist van de risico’s op grote brokstukken uit de riolen. De problemen waren zeker geen voldoende reden om het station stil te leggen. De gevolgen daarvan waren niet alleen dramatisch voor het milieu (de Zenne in Vlaanderen raakte vervuild), het Brussels Gewest leed ook imagoschade. Bevoegd minister Evelyne Huytebroeck (Ecolo) overweegt om Aquiris te laten opdraaien voor de geleden schade. Maar er is meer. Uit het verslag blijkt ook dat er mogelijk iets mis is met de bouw, zo meldt parlementslid Els Ampe (Open VLD). Op pagina 159 staat letterlijk: “Er bestaat een zwakheid in het design van de inlaat van het station...” De experts wijzen op het ontbreken van visualisatie bij die inlaat van het station. Er is geen primaire waterzuivering, zoals bij de meeste stations. Daarnaast rijzen er ook vragen over de zwakke helling van de opvangcollector. Hoe de vork precies in de steel zit, zal moeten blijken uit een tweede verslag van experts, dat half april wordt verwacht. Dan kan ook het debat beginnen over wie precies verantwoordelijk is voor het onheil. SVG

BDW 1267 PAGINA 2 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Uitgelicht > Openbaar werk: de investeringen van 2011

Sneltram UZ opnieuw op de (studie)agenda BRUSSEL – Honderdzeventig miljoen euro investeert Brussels minister van Vervoer Grouwels (CD&V) in 2011 in openbare werkzaamheden. Dat is 32 miljoen euro meer dan in het zuiniger jaar 2010. Openbaar vervoer is de grootste slokop.

erkzaamheden aan de infrastructuur van het openbaar vervoer zullen dit jaar 76 miljoen euro kosten. Daarnaast slokken renovaties en verfraaiingen (bijvoorbeeld de Gentsesteenweg en de Leopold IIIlaan) 39 miljoen euro van het totaalbudget op. De kleinste kosten zijn voor infrastructuurveranderingen en onderhoud van rijwegen, voetpaden en parkeergeleidingssystemen: acht miljoen euro. Een groot deel van de voor 2011 (en later) begrote werven situeert zich in het westen van Brussel. Zo pakt minister Grouwels uit met een studie voor tramlijn 9, van Simonis naar het UZ Brussel in Jette. De studie is dit jaar begroot op 928.000

euro, om eind 2012 uit te monden in concrete werkzaamheden. Het plan om een tramlijn naar het UZ te trekken, dateert al van 2003, toen toenmalig minister van Openbare Werken Jos Chabert – dezelfde partij – de werkzaamheden voor het project al in 2005 zag beginnen. Ook toen was er een studie, maar die onderzocht veeleer of een verlenging van de metro wenselijker was dan een sneltram. Niet, dus. Een heel concreet Brussels project waarover ook al veel inkt is gevloeid, is de heraanleg van de Havenlaan. Daarvoor werd vorig jaar negen miljoen euro begroot, en het goede nieuws is dat de heraanleg in het voorjaar kan beginnen. Op

de Havenlaan komen fietspaden en een busbedding. De eeuwige kasseien die er nu liggen, zullen alleen nog een echo krijgen op de parkeerplaatsen: die worden met kasseien aangelegd.

Openbaar vervoer Infrastructuurwerk voor het openbaar vervoer is de grootste kostenpost. Een rist metrostations

Ook de perrons van het premetrostation Noordstation krijgen een opknapbeurt. Kostprijs: anderhalf miljoen euro. En de metrostations Demey, Tomberg en Ossegem worden zeker dit jaar nog onder handen genomen. Voor de totale hertekening van het tram-, bus- en metrostation Rogier is voor dit jaar 3,75 miljoen euro uitgetrokken. Voor een begroot bedrag van 800.000

“In 2010 werden heel wat projecten naar dit jaar doorgeschoven”

krijgt dit jaar of de komende jaren een renovatie. Voor De Brouckère wordt in 2011 vijf miljoen euro begroot, en in 2012 nog eens drie miljoen euro. De werkzaamheden worden gepland in 2012 en 2013.

euro krijgen in 2011 ook zestien metrostat ions toegangspoortjes, waaronder ‘moeilijkere’ als Simonis, Graaf van Vlaanderen, Louiza en Beurs. De automatisering van de metro, een langetermijnproject

DE WEEK IN BEELD DOOR BART DEWAELE

MEDIA-ENQUÊTE: UW MENING TELT BRUSSEL – In opdracht van de Vlaamse overheid organiseert de Vrije Universiteit Brussel (VUB) een internetenquête over de Nederlandstalige Brusselse media: Brussel Deze Week, Agenda, tvbrussel, FM Brussel en brusselnieuws.be. Door de enquête wil men te weten komen wie de lezers, kijkers, luisteraars en surfers zijn, en wat die gebruikers van hun medium verwachten. Wilt u ook deelnemen en uw mening geven? Surf dan naar www.brusselnieuws.be/enquete. De vragenlijst invullen duurt een tiental minuten, en u kunt er verschillende prijzen mee winnen. brusselnieuws.be/enquete

Zondag werd op het kanaal de Brussels Winter Rowing Regatta geroeid. Tijdens de Head of the River vertrok om de vijftien seconden een wedstrijdboot.

WEEKOVERZICHT

BDW 1267 PAGINA 3 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

WOENSDAG 9 FEBRUARI TRAMBESTUURDERS STAKEN. Een spontane staking stuurt het tramverkeer in de war: na een zoveelste geval van fysieke agressie tegen een bestuurder hebben de collega’s van de depots Schaarbeek en Elsene het werk neergelegd. Na overleg met de vakbonden belooft de MIVB-directie bijkomende veiligheidsmaatregelen. ELEKTRISCH AUTODELEN. Het autodeelbedrijf Zen Car kondigt aan dat het zich vanaf maart op de hoofdstedelijke markt werpt; dat is naar eigen zeggen een Europese primeur. Zen Car zal over een dertigtal parkeerplaatsen en vijftien oplaadpunten beschikken. De huur bedraagt zeven euro per uur.

Verschillende Brusselse tunnels (l.) worden dit jaar hersteld, en (r.) een simulatie van Pulsar, de automatische metro die verwacht wordt in 2019.

DONDERDAG 10 FEBRUARI LE SOIR IN VLAAMSE RAND. De Brusselse krant Le Soir begint in maart met een editie voor de Vlaamse Rand rond Brussel. De krant mikt naar eigen zeggen op de 120.000 Franstaligen in negentien (!) gemeenten van diezelfde Rand. De focus ligt volgens hoofdredactrice Béatrice Delvaux niet op het communautaire. UITGEBRANDE WONING WAS CANNABISPLANTAGE. De woning in de Harense Sint-Elisabethstraat die dinsdag vuur vatte, was een verdoken cannabisplantage. Dat maakt politiewoordvoerder Christian De Coninck bekend. Wie de eigenaar van de 1.600 plantjes is, is nog niet bekend. Het pand werd niet bewoond.

VRIJDAG 11 FEBRUARI De langverwachte tramlijn 9 (l.), van Simonis naar het UZ, zou kort na 2012 moeten uitrijden, en ook metro-, tram- en busstation Rogier (r.) gaat er dit jaar spectaculair anders uitzien.

(2019), kost in 2011 nog 567.000 euro, en dit voor een studie.

Tunnels Andere grote, maar veel minder dure ingrepen gebeuren aan de Brusselse autotunnels. Onder meer nood signalisatie, renovatie en herasfaltering is aan de orde voor tunnels als Louiza, Kunst-Wet en Eeuwfeest. Voor de Leopold II-tunnel, die IJzer verbindt met de Keizer Karellaan, wordt een pps, een publiek-private samenwerking, opgezet om te wer-

“ “ HET WOORD

ken aan een grotere veiligheid. Het einde van dit project is pas tegen 2016 in zicht. Buiten de bedragen die Grouwels uittrekt, is er ook nog Beliris, het federaal fonds voor de verfraaiing van Brussel. Per jaar trekt de federale regering 125 miljoen euro uit voor dit fonds, maar Grouwels vreest dat het uitblijven van een regering de vooruitgang van Beliris-dossiers niet ten goede komt. “Als dat bedrag niet in de federale begroting wordt opgenomen, dan kan dat

weleens voor problemen zorgen.” Beter nieuws vindt de minister dat er dit jaar 32 miljoen euro meer uitgetrokken kan worden dan vorig jaar. “2010 was een verschrikkelijk jaar. Het Brussels Gewest had veel minder inkomsten. Gelukkig is dat dit jaar anders.” Grouwels voegt er nog aan toe dat er vorig jaar heel wat projecten naar dit jaar werden doorgeschoven waarvoor vorig jaar geen geld was. Christophe Degreef

Er is slechts één stad op deze hele wereldbol waar ze mij nog altijd niet moeten: Parijs. Ze staan daar geweldig achter, op alle vlakken.” Kunstenaar Luc Tuymans, van wie er vrijdag een overzichtstentoonstelling begint in Bozar in Brussel (in De Standaard).

Ik wil er zelfs niet over nadenken, over een Vlaanderen zonder Brussel.” Voormalig journalist en schrijver Hugo De Ridder in De Standaard.

Lokflat

Alweer een nationale primeur. Dit keer komt de eer het politiekorps van de zone Noord (Schaarbeek, Evere en Sint-Joost-ten-Node) toe. In navolging van de lokauto willen ze daar nu dieven op heterdaad betrappen met een lokflat. Het proefproject moet het stijgende aantal inbraken tegengaan. Opzichtig betrekt een jong kop-

peltje, meestal agenten, een leegstaande woning of leeg appartement. Als de inbrekers toeslaan, worden ze gefilmd en geklist. Lokken wordt bij de politie een echte rage: onze noorderburen zetten zelfs lokoma’s in tegen handtassendieven. Echt heel succesvol is de methode tot nog toe overigens niet. Ook kost het handenvol geld om een agent zich 24 uur in een struik schuil te laten houden. En dan laten we de broodjes en sloten koffie nog buiten beschouwing. TT

PROTEST TEGEN FACEBOOK-ONTSLAG. Een vijftigtal militanten van de christelijke vakbond verspert een tijdje de toegang tot het OCMW van Vorst. Ze protesteren tegen het ontslag van een vakbondsafgevaardigde die zich samen met een collega negatief had uitgelaten over het OCMW. De collega, die statutair is, wordt met rust gelaten. Vertrek moebarak gevierd. Aan de Beurs vieren honderden Egyptenaren en sympathisanten het vertrek van de Egyptische president Moebarak. Die treedt na achttien dagen protest in Caïro af. ’s Anderendaags is er in Brussel nog een manifestatie voor de ambassade van Egypte. Post staakt. Postleverancier Bpost staakt in heel België. Er wordt geen tot weinig post rondgedeeld. Ook krantenleveringen ondervinden ernstige hinder. De actie draait om een loonconflict. Ook dagen nadien blijft er hinder bij de postuitdeling.

ZATERDAG 12 FEBRUARI VERVOORT NIEUWE VOORZITTER BRUSSELSE PS. Burgemeester van Evere en PS-fractievoorzitter in het Brussels parlement Rudi Vervoort wordt de nieuwe voorzitter van de Franstalige socialisten in Brussel. Vervoort volgt Philippe Moureaux op. Hij krijgt 88 procent van de stemmen. Zijn tegenstrever is de relatief onbekende Jean-Pierre Wauters uit Sint-Pieters-Woluwe.

MAANDAG 14 FEBRUARI Elektronisch stemmen in 2012. De Vlaamse en de Brusselse regering besteden een overheidsopdracht uit om nieuwe stemcomputers te ontwikkelen. Die moeten in 2012 gebruikt kunnen worden bij de gemeenteraadsverkiezingen. De vorige generatie is tien jaar oud. Aanvankelijk waren er langs Franstalige kant vragen bij de betrouwbaarheid van elektronisch stemmen, maar die ebben weg. Levensverwachting stijgt. De levensverwachting in Brussel bedraagt 79,65 jaar. Dat is een record. Sinds 1998 is de levensverwachting met twee jaar gestegen. Toch ligt de Brusselse levensverwachting onder het Belgische gemiddelde van 79,84 jaar.

DINSDAG 15 FEBRUARI MIVB HOUDT WILDE STAKING. Door een agressiegeval in het metrostation Koning Boudewijn staakt de hele Brusselse openbaarvervoersmaatschappij. Het verkeer in de stad ondervindt heel wat hinder. Het parket onderzoekt het incident dat aanleiding gaf tot de actie. Uit camerabeelden zou blijken dat een metrobestuurder en een klant in een agressieve discussie verwikkeld zouden zijn geraakt, waarop de bestuurder een eerste klap zou hebben gegeven. Grouwels stelt investeringsplan voor. In 2011 investeert Brussels minister van Vervoer Brigitte Grouwels (CD&V) 170 miljoen euro in openbare werkzaamheden. Samengesteld door Christophe Degreef en Thomas Thielemans

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

BDW 1267 PAGINA 4 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Mobiliteit > Veertigjarig Vorst Nationaal pakt verkeersproblemen aan

Voor één euro meer geen last van het verkeer B

innen afzienbare tijd rolt Vorst Nationaal met de overheid de ontwikkelingsplannen van de zaal uit. Om de laatste hordes niet te saboteren, wacht BDW het com municatietijdstip sereen af. Toch wil Dries Sel, CEO sinds juni 2009, naar aanleiding van de veertigste verjaar dag van de concertarena al kwijt dat Vorst Nationaal hard werkt aan con crete hervormingen. “De verhou ding met de lokale en gewestelijke overheid is vandaag van dien aard dat we constructief samen naden ken,” zegt Sel. “We communiceren nu in alle transparantie over ieders problemen.” Tijd voor verbouwingen, en op naar een grotere zaalcapaciteit? Dries Sel: “De cosmetica – de fa çade, de buitenkant – is belangrijk, maar komt op het einde van dit soort oefening. We zijn fundamenteel be zig met het aanpassen van de zaal aan de behoeften van de gebruikers, die een optimale concertervaring willen. Sinds 1970 hebben al zo’n vijftien miljoen mensen in 3.500 concerten en shows onvergetelijke momenten beleefd in onze zaal. Artiesten kunnen er een fantas tische sfeer opbouwen. Bij elke re flectie rond de modernisering moet die identiteit het uitgangspunt blij ven.” “De vijf grote concertpromotoren in België nemen het eerste risico als

het op programmering aankomt. Ik zeg niet dat zij geen kleine uitbrei ding kunnen gebruiken. De ten dens in Europa is een ideale zaal capaciteit van twaalfduizend zitjes. De grote zaal van Vorst Nationaal heeft vandaag tienduizend plaat sen; in verkleinde Club-vorm zijn

“Zonder enig politiek standpunt in te nemen: ik stel vast dat we naast alle muziekgenres ook alle publieken dekken” dat er vierduizend. Door dat kleine verschil zijn er trouwens niet veel internationale artiesten die we mis sen. De showbeesten hors catégorie, Madonna of U2, niet te na gespro ken, want die zoeken de jongste ja ren toch meestal de sportstadions op. Wel komt in mei Yannick Noah: vorig jaar in het Koning Boude wijnstadion was dat een probleem omdat ze daar niet break-even kon den draaien. Wij kunnen hiervoor

25.000 kaartjes slijten, over drie dagen gespreid.”

Watteeuw heeft net een opleiding architectuur achter de rug aan de Academie van Bouwkunst in Maas

tricht. Ze woont zelf vlak bij Vorst Nationaal en werkte, als afstudeer project, een toekomstvisie op de site uit. Die heeft volgens haar veel on ontgonnen potentieel. De concert zaal is vandaag van een saaie anoni miteit dat het geen naam heeft. “Het gebeurt dat concertgangers pal voor het gebouw van Vorst Nationaal

BRUSSEL – Met een opleiding als musicoloog (Leuven) en een postgraduaat management op zak ontpopte Dries Sel (1964) zich tot intendant/manager van ensembles. Sel begon als producer bij de VRT, werkte voor Musiq3 (RTBf-radio) en was mede oprichter van het Nieuw Belgisch Kamerorkest. Als intendant van de Beethoven Academie en I Fiamminghi (1989-’98) zette hij die ensembles in de kijker. Nadien werd hij intendant van het Vlaams Radio Orkest en Vlaams Radio Koor (19982003) toen die nog in Leuven resideerden. In die jaren werd hij ook bestuurder van de overkoepelende kunstenorganisatie International Society for the Performing Arts in New York. In 2003 zette hij de stap naar de bedrijfswereld en bekleedde hij managementfuncties bij Securitas en Antal International. Sinds juni 2009 is hij president-directeur (CEO) van Vorst Nationaal. Sel zit ook in de raad van bestuur van het productiehuis Musical van Vlaanderen. JMB

Behoren de geluidsproblemen ook tot veertig jaar geschiedenis? Sel: “De geluidshinder voor de buurtbewoners blijft een prioritaire zorg, die we heel sterk bewaken. Alle problemen hierover zijn van de baan. We hebben met Herman Schueremans van Rock Werchter en vele zalen en festivals vorig jaar het charter hierover ondertekend, en we passen dat ook toe.” “Wat wel een probleem is – gelukkig zeldzaam, en dan nog voor binnen in de zaal –, is dat de artiesten soms te hard spelen. Wij gaan dan meteen tijdens het concert een discussie

‘Vorst Nationaal heeft veel in zich’ VORST – Een blinde doos is het, slecht geïntegreerd in de buurt. Architecte Inge Watteeuw bewijst dat het anders kan met Vorst Nationaal.

Dries Sel, CEO van Vorst Nationaal

Voor welk publiek werkt u vandaag? Sel: “Vorig seizoen hadden we hier honderdtwintig shows en evene menten. Met de huidige capaciteit kunnen we veel brengen. En voor alle leeftijden.” Sel haalt er de kalender voor de ko mende maanden bij. “Je komt hier als kleuter binnen voor Chantal Goya, als tiener voor Taylor Swift en als twintiger voor The National of Aaron. Voor dertigers en veertigers hebben we Jamiroquai en Zucche ro. Vijftigers halen we binnen met Toto. En ofwel komen grootouders met kinderen en kleinkinderen naar Disney on Ice kijken (negen voorstellingen in het Frans, red.), ofwel boe ken ze voor zichzelf een concert van Elton John, Charles Aznavour of Mi chel Sardou. Je kunt een leven lang naar Vorst Nationaal komen: het draait hier om het beleven van on vergetelijke emoties voor alle leef tijdsgroepen.”

staan en dat ze me vragen waar de concertzaal is. Dat zegt genoeg.” De plannen oogden nochtans veel belovend toen de gemeente ze eind jaren 1960 voorstelde aan het pu bliek. Een mooi voorbeeld van mul tifunctionaliteit: een grote indoor sportzaal/arena met transparante plint en ‘dynamisch’ dak, een ijs

met hen aan. Gelukkig gebeurt dit maar hoogst uitzonderlijk, maar als zaal kunnen we dat niet aanvaar den.” Toch niet iemand horen klagen over de akoestiek? Sel: “Bij 85 procent van de con certen blinkt de zaal uit door haar schitterende akoestiek. Dat is te danken aan de intimistische schelp vorm van de voormalige wielerpiste. Wel stel ik vast dat in vijftien pro cent van de concerten de PA-crew (geluidsversterker, red.) zijn werk niet doet. Daar kunnen we als zaal niets, maar echt niets aan doen. En ook het genre – of het nu metal of Frans chanson is – heeft daar niets mee te maken. Al vragen we voor chanson dat de tekst verstaanbaar zou zijn tot de bovenste rijen en on der de balkons. Dit vraagt om preci siewerk van de PA’er.” Geen taaldrempels in Vorst Nationaal? Sel: “Het personeel wordt door gaans op drietaligheid geselecteerd. (Met de voltijdse onderaannemers, van catering tot security, loopt het personeelsbestand op tot tweehonderd man, red.) Als een artiest zowel in Vlaanderen als in Brussel affi cheert, dan spreekt het voor zich dat de Vlamingen in eigen regio boe ken.” “Wij blijven dé grote speler op het vlak van pop en rock, met shows die nergens anders staan. De an dere Brusselse zalen – Hallen van Schaarbeek, AB, Bozar, Koninklijk Circus – gaan maar tot tweeduizend plaatsen. Alle concerten die een gro ter publiek beogen, zijn aangewezen op Vorst Nationaal.” “Van de 620.000 kaartjes die Vorst

VORST – De grootste concerthal in Brussel werkt in zijn veertigste seizoen de rimpels weg. In overleg met de MIVB en het Gewest gaat Vorst Nationaal vanaf 1 mei de verkeerscongestie bij grote concerten stroomlijnen. Vlot openbaar vervoer, transferia en een solidariteitsbijdrage voor mobiliteit moeten het verschil maken.

Vorst Nationaal in 1969. “Het is een droom gebleven.”

BDW 1267 PAGINA 5 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Dries Sel op het dak van Vorst Nationaal: “Van kleuter tot grootouder, je kunt een leven lang naar Vorst Nationaal komen.”

Nationaal vorig seizoen verkocht, hebben we de socio-demografische herkomst onderzocht. Een derde komt uit de Brusselse metropolitane regio, een derde uit Vlaanderen en een derde uit Wallonië. Dat maakt ons tot hét nationale instituut bij uitstek in de hoofdstad van Europa – zonder daarom enig politiek stand punt in te nemen. Ik stel gewoon vast dat we naast alle genres ook alle publieken dekken.” De verkeerscongestie vroeg al lang om een aanpak. Sel: “Daar hebben we sterk aan ge werkt en de proef op de som geno men. De kick-off voor veertig jaar Vorst Nationaal was onze MNM Party (op 29 januari) tot vijf uur ’s morgens. Ik had hierover een ak koord met de gemeente. We kregen het vertrouwen om een nachtje door te gaan, maar wel onder strikte

piste, een supermarkt, winkeltjes, omgeven door slanke woontorens. “Maar door geldgebrek werd het hele project gedownsized,” zegt Wat teeuw. Het gevolg is een blinde doos met een lelijke gevel, ingeklemd in de omgeving en zeker niet, zoals aanvankelijk beoogd, ‘een symbool, een plek die hoog- en laag-Vorst met elkaar verbindt’. Volgens de kersverse architecte valt daar wat aan te doen. Watteeuw maakte een historische en geografi sche analyse van de plek en consul

voorwaarden. De buurt mocht geen overlast ondervinden. We hebben toen shuttles ingelegd van het Zuidstation, het Audi-parkeer terrein en de Stallestraatparking (Ring/Drogenbos). Om halftien gin gen de deuren open en stroomden de pendelbussen toe. Van de 3.500 à 4.000 feestvierders heeft volgens de politie meer dan negentig procent deze bussen gebruikt, terwijl alles rond de zaal ’s nachts vrij gehouden bleef. Het systeem heeft perfect ge werkt. Deze oefening leert ons hoe we als zaal in de hedendaagse mo biliteitspolitiek een model kunnen zijn.”

bij grote concerten te stroomlijnen. Het verschil wordt gemaakt met vlotter openbaar vervoer, over stapparkeerterreinen en een solida riteitsbijdrage voor mobiliteit. We

(Stalle) en daar de tram nemen. De samenwerkingsovereenkomst met de MIVB en het Gewest is princi pieel rond. Zo nodig zal bij grote concerten voor meer trams of bus

Is zo’n pendeldienst voor elk concert financieel haalbaar? Sel: “In overleg met de MIVB, de ge meente Vorst en het Gewest tekenen we op dit ogenblik een mobiliteits concept uit om de verkeerscongestie

gaan voor een all-inticket, waarin naast het concerttarief het vervoer op het MIVB-net (tram, bus, metro in heel Brussel) inbegrepen zit. Of je kunt de auto op een overstap terrein aan de Ring parkeren

sen gezorgd moeten worden. We hebben berekend dat, als we de ge bruiker een ‘solidaire mobiliteitsbij drage’ van één euro vragen, heel dit nieuwe mobiliteitsverhaal gefinan cierd kan worden.”

teerde buurtbewoners. Die informa tie gebruikte ze om een nieuwe visie te ontwikkelen. Zo vindt Watteeuw dat er iets gedaan kan worden met het contrast tussen laag- en hoogVorst. Het eerste was vroeger een moeras, en werd een industriële omgeving. Het tweede was een bos, en werd een residentiële omgeving. Watteeuw kwam dankzij een heem kundige ook te weten dat er zich op die plek vroeger zavelputten bevon den waar kinderen kwamen spelen en er op zoek gingen naar haaien

tanden. Uit de tijd dat de zee nog tot in Vorst kwam. “Het is een jammerlijke vaststelling dat er totaal geen historisch besef over de plek is,” zegt Watteeuw. “Maar ook daar kan iets aan gedaan worden.” Via deze en tal van andere ‘referen ties’ kwam Watteeuw met haar af studeerproject uit bij een arena, een cirkelvorming gebouw, waarvan de inplanting mooi gebruikmaakt van de hoogteverschillen; een gebouw dat de ambitie van de jaren 1970 op

nieuw gestalte geeft. In Watteeuws plannen is er ook een stadsfoyer met mobiele eetkraampjes waar de hongerige concertgangers terecht kunnen. “Het moet een echt stede lijke plek zijn.” Naast de arena blijft plaats voor een supermarkt en waar de ijspiste lag, boven op de super markt, stelt Watteeuw een zwembad voor, met als aardigheidje een recht streekse vip-lift naar loungeruim tes, zodat de artiesten zich voor of na het concert kunnen ontspannen. “Dat is natuurlijk het grote voor

“Wie toch met de auto tot aan Vorst Nationaal wil rijden, is vrij, maar betaalt ook de solidariteitsbijdrage voor mobiliteit”

Zijn de files in Vorst daarmee van de baan? Sel: “We hebben een mobiliteits studie laten uitvoeren in december 2009. Een jaar later zijn we dankzij de onderhandelingen met de MIVB én het Gewest op deze concrete aan pak uitgekomen. Iedereen heeft er baat bij om de toegankelijkheid naar de concerten te vergroten, en ook de uitstroom na de concerten vlot te zien verlopen.” “Daarnaast hebben we sedert juni vorig jaar tijdens de weekends een regeling om het Audi-terrein (tegen betaling) te mogen gebruiken. Een en ander moet ervoor zorgen dat de buurt ontlast wordt. Wie toch nog de auto op een (betaal)parkeerter rein dichtbij wil zetten, is hierin vrij, maar betaalt sowieso mee voor het systeem van de solidariteitsbij drage.” Jean-Marie Binst

deel aan een afstudeerproject,” zegt Watteeuw, “dat je je niets van budgetten hoeft aan te trekken. We kunnen onze verbeelding de vrije loop laten.” Toch hoopt Watteeuw dat er met haar ideeën ook iets ge daan kan worden. Steven Van Garsse Op 17 februari geeft Inge Watteeuw uitleg bij haar afstudeerproject: Vorst Nationaal revisited om 19 uur in de trouwzaal van het gemeentehuis van Vorst

BDW 1267 PAGINA 6 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Een preventieagent: “Ik weet dat mensen die klagen, klagen over de MIVB en via mij hun frustraties uiten. Ik neem dat niet persoonlijk, anders zou ik niet kunnen slapen.”

Veiligheid > MIVB-preventieagenten vertellen over hun werk

‘Soms grappig, vaak gruwelijk’ BRUSSEL – In 2006, na een zoveelste aanval op een chauffeur, gevolgd door een zoveelste staking, zette de MIVB preventieagenten in. Stéphane Van Bol, student aan de Erasmushogeschool, ging voor zijn cursus Journalistiek praten met enkele preventieagenten over hun dagelijkse werk. Dat dat werk ook gevaarlijke kanten heeft, bleek afgelopen week. Bij een hoogoplopende ruzie tussen een bestuurder en een passagier in het metrostation Koning Boudewijn, maandagavond, deelde een preventieagent in de klappen. Het leidde dinsdag tot een algemene staking.

oewel het inzetten van de preventieagenten vanaf 2006 in eerste instantie niet klantgericht, maar personeelsgericht was bedoeld, bleek al snel dat ook de reizigers van de openbaarvervoersmaatschappij zich veiliger voelden. Agent Simba (30) werkt in het metrostation Naamsepoort. Hij vindt zijn taak als preventieagent heel belangrijk en, vooral, nuttig. “Ons doel is het onveiligheidsgevoel wegwerken. Onze taak is de reizigers helpen, door bijvoorbeeld de weg te wijzen, te helpen wanneer ze iets verloren hebben, tussenbeide te komen als ze aangevallen worden,...” Simba komt ze vaak tegen: dronkaards die liggen te slapen op bankjes of gevaarlijk staan te wiebelen op de rand van het perron. Maar de

laatste tijd ligt de focus ergens anders: bij de nieuwe toegangspoortjes tot de metrostations. “De mensen hebben problemen met de poortjes. Ze weten niet hoe ze te openen; of soms gaan de deurtjes gewoon niet open, en dan zijn wij er om te helpen.” Tijdens zijn werkuren stuit Simba vaak op ontevreden reizigers. Maar daar kan hij mee om. “Ik weet dat mensen die komen klagen, klagen over de MIVB als instelling en via mij hun frustraties uiten. Ik neem dat niet persoonlijk, anders zou ik niet kunnen slapen. Maar ik hou van mijn werk, ik hou van het contact met de mensen en ik vind het heerlijk om hen te kunnen helpen.”

Grappig of gruwelijk Daniel werkt al 33 jaar als bustech-

“Ik zag eens een chauffeur door het kleine zijraampje links van het stuur gesleurd worden. Weet je wel hoe klein zo’n raampje is?”

nicus. Hij herstelt de boordcomputers van bussen en krijgt zo de camerabeelden te zien. “Je ziet er

hallucinante dingen, soms grappig, maar vaak gruwelijk,” vertelt hij. “Wat we het vaakst zien, zijn aanrandingen op buschauffeurs. Reizigers die niet blij zijn en de bestuurder dan maar – letterlijk – in elkaar slaan. Ik zag eens een chauffeur die uit zijn bus werd getrokken door het kleine zijraampje aan de linkerkant van het stuur. Weet je wel hoe klein dat raampje is?” Daniel heeft ook wandaden op klanten gezien. Zakkenrollers, sacjackers, jongeren die anderen aanvallen voor hun gsm – ze passeren allemaal de revue. “Reizigers die door de bus vliegen of neervallen omdat die veel te snel rijdt, zien we ook vaak. Er zijn al veel buschauffeurs zwaar op de vingers getikt.”

Doodsbedreigingen Preventieagenten ondergaan zelf de problemen die zij moesten bestrijden, en soms gaat dat ver. Kijk maar naar wat er maandag gebeurde toen de gemoederen verhitten en een preventieagent tussenbeide wilde komen. Preventieagent Abdel (27) vertelt dat hij eens op het punt stond ermee te kappen nadat hij een moordlus-

tige klant tegen het lijf was gelopen. Abdel deed zijn ronde met twee andere agenten, alles leek normaal tot hij een reiziger zag die een sigaret zat te roken. “Ik vroeg hem beleefd om zijn sigaret te doven. De man werd onmiddellijk agressief en wou me te lijf gaan. Ik weet dat ik geen geweld mag gebruiken en heb dat ook niet gedaan. Maar de man werd zo woest dat een collega hem moest tegenhouden. De man begon te dreigen en zei dat hij mijn vel wou.” “Ondertussen was het securityteam er al bijgehaald. Toen de man uit het station werd gezet, riep hij dat hij zou terugkomen om me af te maken. Ik was doodsbang. Het heeft weken geduurd voor ik opnieuw ben gaan werken, en zelfs maanden voordat ik opnieuw in dat metrostation durfde te gaan.” Toen Abdel opnieuw aan het werk ging, heeft de MIVB hem – uit voorzorg – in andere stations ingezet.

Naar de psychiater Robert Segers is chef Operationele Zone binnen de MIVB. Hij is de directe baas van de preventieagenten. Dat houdt in dat hij zijn agenten controleert en opvolgt,

ADVERTENTIE

BDW 1267 PAGINA 7 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

VOORRANGSBELEID BRUSSEL VZW IS OP ZOEK NAAR EEN zowel tijdens als na het werk. “Als chef zijn wij een luisterend oor voor onze agenten. Wanneer ze het moeilijk hebben en het even niet meer zien zitten, dan spreken we hen moed in. Maar soms is het zo erg dat een agent niet meer het terrein op durft. Dan verwijzen we hem door naar een sociaal werker of soms zelf naar een psychiater. U moet weten dat preventieagenten het psychologisch heel zwaar hebben. Ze worden elke dag met problemen en geweld geconfronteerd – dat is niet gemakkelijk om te verwerken. Uitgescholden en zelfs bedreigd worden is dagelijkse kost voor hen,” vertelt Segers.

Allochtonen troef Preventieagent word je dan ook niet zomaar. De selectiecriteria zijn heel streng: van de dertig mensen die zich aanbieden, worden er maar vier geselecteerd. Na de selectie volgt een opleiding van tien dagen, waar de toekomstige agenten leren hoe ze moeten reageren op verschillende situaties. Nadien worden de nieuwe agenten toegevoegd aan het preventieteam. Dat bestaat uit ex-werklozen en oud-chauffeurs, de Juniors en de Seniors. De Juniors zijn laaggeschoolde jongeren tussen 18 en 25 jaar, die een jaar werkloos waren. Op die manier draagt ook de MIVB haar steentje bij om de torenhoge Brusselse werkloosheid te verkleinen. Dat verklaart ook voor een stuk waarom zoveel preventieagenten van allochtone origine zijn. Volgens Segers is dat een enorme troef voor de MIVB: “We moeten toegeven dat de meeste delinquenten op het MIVB-net van allochtone origine zijn. Dat de preventieagenten ook van allochtone afkomst zijn, helpt in de communicatie tussen de twee ‘kampen’.” “Het enige wapen van een agent is zijn tong, en vaak is een interventie niet nodig, omdat een agent met een simpele babbel een boefje van zijn wandaden kan afhouden. In de allochtone gemeenschap is de vaderfiguur machtig, en daarom staat de MIVB sterk met haar allochtone preventieagenten. Het is een feit dat alles veel vlotter verloopt wanneer allochtone delinquenten worden aangesproken door allochtone agenten. Dit is een echte troef.”

Stéphane Van Bol

Stéphane Van Bol is derdejaarsstudent Journalistiek aan de Erasmushogeschool Brussel ADVERTENTIE

VOLTIJDS ONDERWIJSONDERSTEUNER (M/V)

P-PRAAT Neem uw toneelkijker ter hand en aanzie het schouwspel. Charles Michel treedt aan als MRvoorzitter en neemt ontslag als ontslagnemend minister van Ontwikkelingssamenwerking. Olivier Chastel vervangt Michel als ontslagnemend minister van Ontwikkelingssamenwerking, en neemt daarvoor ontslag als ontslagnemend staatssecretaris voor Europese Zaken. Wie dan verantwoordelijk blijft voor Europese Zaken? Wel, Olivier Chastel, maar dan als minister van Ontwikkelingsamenwerking belast met Europese Zaken. De federale regering heeft zich zo een nieuw toneelbedrijf bespaard: stel u voor dat er ook nog eens een nieuwe ontslagnemende staatssecretaris zou moeten worden aangesteld die de ontslagnemende staatssecretaris Chastel, die ontslagnemend minister wordt dus, zou moeten vervangen. Waardoor elders waarschijnlijk een nieuwe ontslagnemende post zou vrijkomen door dat ontslag, maar dat is een verhaal voor de doorbijters. Los van de vraag of bij zulk een gelegenheid – ontslagnemend minister worden – champagne dan wel plat water hoort, vragen wij ons af of dat een mens überhaupt gelukkig maakt, ontslagnemend minister zijn. C4astel, pardon, Chastel heeft echter een troef achter de hand: in 2005 bracht hij in Charleroi PS-cliëntelisme aan het licht, wat dan weer tot een ontslaggolf aldaar leidde. Misschien kan hij de ontslagnemende regering dan ook dwingen tot, euh, ontslag. Hiermee heeft Philippe Moureaux, ex-PSvoorzitter en thrillerschrijver, weer heel wat nieuw materiaal om alvast aan een nieuw boek te beginnen dat nog meer de achterkantjes van macht blootlegt dan zijn eerste boek, La soupière chinoise. Maar eerder dan een nieuwe thriller wordt zijn tweede dan een theaterstuk, L’illusion d’une démission. Of zoiets.

Voorrangsbeleid Brussel vzw is een organisatie, gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie, die Nederlandstalige basisscholen in het Brussel Hoofdstedelijk Gewest ondersteunt op het vlak van taalbeleid, taalvaardigheidsonderwijs, omgaan met diversiteit en ouderen buurtbetrokkenheid met het oog op het verhogen van leerkansen en Functieomschrijving Je bent een extra Brusselse ondersteuner voor een aantal scholen: je ondersteunt en adviseert hen op het vlak van taalbeleid, taal-vaardigheidsonderwijs, diversiteit en samenwerking met ouders. ■ Je legt contacten met directies, zorgteams en leerkrachten, en schrijft, samen met de school, een trajectbegeleiding uit die beantwoordt aan de specifieke noden van de school met betrekking tot taalvaardigheidsonderwijs. ■ Je helpt invulling te geven aan dit traject door visie (inhouden) en goede praktijk (concrete uitvoering) aan elkaar te koppelen. ■ Je werkt mee aan schooloverstijgende vormingen, visieontwikkeling. ■ Je rapporteert aan de directeur. ■

Profiel Je bent bachelor of master in een pedagogisch-didactische richting. ■ Je hebt ervaring in de pedagogisch-didactische sector. ■ Je bent communicatief en vaardig in de omgang. ■ Je kan zelfstandig en in teamverband werken. ■ Je bent goed in mensen coachen en motiveren. ■ Je hebt een analytische geest met zin voor creativiteit. ■

■ ■ ■

Je bent goed in plannen en organiseren. Je bent bereid tot bijscholing. Je neemt initiatief en bent flexibel. Wij bieden

Een contract van onbepaalde duur met een proeftijd van 6 maanden in contractueel verband of als gedetacheerde. ■ Aantrekkelijk loon op jouw studieniveau en anciënniteit. ■ Je komt in een dynamische en professionele werkomgeving terecht en krijgt ruim kansen tot zelfontplooiing en groei. ■

Praktisch Stuur je motivatiebrief en CV vóór 17.03.2011 naar Voorrangsbeleid Brussel vzw, t.a.v. Mevr. Magda Deckers, H-Consciencegebouw – lokaal 4M09, Koning Albert II- laan 15, 1210 Brussel of e-mail naar vbb@ond.vlaanderen.be.

VZW

VOORRANGSBELEID BRUSSEL

ADVERTENTIE

Sport,

CHIEN ÉCRASÉ

cultuur,

BRUSSEL – O tempora o mores. Waar vroeger nog hangjongeren als vanouds metro-, tram- en buschauffeurs schoffeerden en bij tijd en wijle een pak rammel verkochten, zijn het nu de chauffeurs zelf die klappen uitdelen, niet aan hangjongeren, maar aan de papa van een jong gezin – al dan niet zelf ooit een hangjongere geweest. Dat de hulp van een MIVB-preventieagent, ook weleens een betaalde hangjongere genoemd, niet mocht baten om passagier en chauffeur af te koelen, blijkt uit de gevolgen: het hele openbaarvervoersnet plat op dinsdag, bij het ter perse gaan van deze gedrukte courant.

curSuSSen of jeugdactiviteiten in uw buurt?

BRUSSEL – Heel de stad strop, woede, woede en nog eens woede. Boulevards met druk verkeer op het middaguur, boze lezersreacties op allerhande fora en auto’s met baby-aanboordstickers die plankgas gaven om hun kroost in de crèche of de school te krijgen. Nu al hét evenement van het jaar. ELSENE – Maar we dwalen af (u had dat al kunnen opmerken door de plaatsnaam aan het begin van dit bericht, die overigens niets met het item te maken heeft). Zou het dus kunnen dat de hele MIVB vandaag de dag staakt (en wanneer u het leest, gestaakt heeft) omdat een van haar chauffeurs zelf iemand sloeg? Wat zijn de sancties dan? De MIVB-klanten die collectief aan het staken gaan? Als er aan het eind van dit decennium automatische metro’s zullen rijden, dan zal dit probleem zich niet meer stellen omdat er dan geen bestuurders meer zijn die u kunnen slaan. Trouwens: hoe zal er dan gestaakt worden?

resultaten bij leerlingen. Meer dan 10 jaar zijn wij werkzaam in Brussel. Ons team van 18 mensen zet zich elke dag in om samen met de leerkrachten de mogelijkheden die de schoolomgeving biedt aan te grijpen in functie van verhoogde leerkansen en leerlingenresultaten. ■

Meer info vindt u in de gratis brochures in de weer voor brussel

www.vgc.be/vrijetijd - vrijetijd@vgc.be 02 208 02 12

BDW REGIO

BDW 1267 PAGINA 8 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Deze week (en voortaan) in Sint-Joost > Zware boetes voor illegale souterrain-verhuur

‘En na de kelders pakken we de zolders aan’

Met het nieuwe verbod op het verhuren van kelderverdiepingen is Sint-Joost enkele honderden wooneenheden kwijt. (De huizen op de foto zijn willekeurig gekozen en hebben niet per se iets met de thematiek te maken.)

SINT-JOOST-TEN-NODE – In het straatbeeld van de kleinste Brusselse gemeente is een nieuw fenomeen opgedoken: dat van een hurkende inspecteur (van de politie of de dienst Huisvesting), die nauwkeurig opmeet hoeveel centimeter een kelderraam boven de stoep uitsteekt. De jacht op de kelderbewoning is geopend.

ind vorig jaar werden de inwoners van Sint-Joost opgeschrikt door enkele gespierde artikels in het gemeentelijke informatieblaadje Joske. Het ene had als titel: ‘Wonen in een kelder is verboden’, en dwars door de begelei-

dende foto liep een rode band met de waarschuwing ‘Tot 25.000 euro boete, zelfs zonder klacht!’ Boven het tweede stuk stond als kop: ‘Ongezonde woning: tot 25.000 euro boete’. Het zal wel koelen zonder blazen, moet menige huisbaas,

huisjesmelker of marchand de sommeil gedacht hebben. Maar dat bleek ijdele hoop: sinds januari stromen de aangetekende brieven binnen. Volgens Joske volstaat een verslag van de politie, van een ambtenaar of van een buur om een torenhoge boe-

Anderlecht > Molen krijgt ‘ontdekkingscentrum’

Tweede leven voor graanfabriek De oude Molens van Anderlecht, de graanfabriek die aan het begin van de vorige eeuw door de familie Moulart werd opgericht, krijgt een nieuwe bestemming. Het oude industriële pand zal de komende jaren omgetoverd worden tot een bedrijfsruimte en ontdekkings- en innovatiecentrum. Het oude industriële complex ligt op de Fernand Demetskaai 23, tussen het Biestebroekdok en de sluis van Molenbeek, en tegenover de slacht-

huizen. Het is een van de overblijfselen van het industriële verleden van de kanaalzone van Anderlecht. De omvorming van de voormalige

graanfabriek tot een modern bedrijvencentrum, naast de slachthuissite van de nv Abatan, staat dan ook symbool voor de ontwikkeling van nieuwe en duurzame economische activiteiten in de kanaalzone. De Gewestelijke Ontwikkelingsmaatschappij voor Brussel (Gomb) en de gemeente Anderlecht kochten

te of een verhuurverbod te krijgen. En de buren laten zich niet onbetuigd. Alle incidentjes die zich de laatste jaren hadden opgestapeld – over waterinfiltratie, nachtlawaai, gemeenschappelijke muren met achterstallig onderhoud, enzovoorts, enzovoorts –, komen weer bovendrijven. Op aandringen van buurtbewoners moest vorig jaar een in een achterhuis gelegen feestzaal, vooral in gebruik tijdens Turkse trouwpartijen, dicht. Dat ligt een

het pand eind 2009 op. Deze maand zal onder leiding van de Brusselse bouwmeester Olivier Bastin een architectenbureau aangezocht worden om de renovatie concreet uit te werken. In het gebouw zal ongeveer drieduizend vierkante meter beschikbaar gesteld worden aan een vijftiental bedrijven. Naast het bedrijvencentrum wordt er ook plaatsgemaakt voor een ontdekkings- en innovatiecentrum. In het ontdekkingscentrum krijgen bezoekers door workshops, rondleidingen en tentoonstellingen een beeld van de ka-

lokale clan nóg zwaar op de maag. De gemeente analyseert ‘dat de situat ie te wijten is aan de sterke demografische groei.’ De bevolking (legaal en illegaal) is fors toegenomen, het aantal woningen in het dichtbevolkte, volgebouwde SintJoost is dat niet. Zo’n achthonderd kelders zouden door het leven gaan als ‘appartement sous-sol’ of ‘entresol’. De gemeentelijke publicaties stellen heel duidelijk dat de loodzware boetes geheven kunnen worden “ook als de huurder geen klacht indient.” Het lijkt de instanties menens. Een wijkinspecteur stelt: “Als operatieKelder achter de rug is, dan pakken we de zolders aan. Door allerlei omstandigheden werd hier in het verleden veel te veel door de vingers gezien. Sint-Joost is in oppervlakte heel klein (met 1,1 vierkante kilometer de allerkleinste van alle 589 Belgische gemeenten, red.); de financiële armslag van de gemeente en van het OCMW is beperkt. En wie denkt er aan de plaatsen in crèches en scholen die erbij moeten komen, om maar een van de vele aspecten van dit complexe probleem te belichten?” Sommige huiseigenaren zien het systeem als een veelkoppig monster dat steeds twee problemen doet opduiken als er een is opgelost. Tja, de brandbeveiliging ís in het gedrang, en er wórdt gesjoemeld met uitkeringen van allerlei aard. Sommige kelderverdiepingen hebben dan wel een uitgang naar de tuin: dan zitten de huurders in geval van brand ten minste niet als ratten in de val. Maar hoe dan ook verdwijnen er in één klap enkele honderden ‘zelfstandige wooneenheden voor alleenstaanden’ in de gemeente. Waar gaan de kelderbewoners van Sint-Joost heen? Lieven Bulckaert www.huisvestingcode.be

naalzone en maken ze kennis met het industriële patrimonium van de wijk. Het innovatiecentrum moet de verschillende socio-economische actoren in de wijk samenbrengen om na te denken over de verdere ontwikkeling van de zone. Het project, dat hoofdzakelijk gefinancierd wordt door het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en het Europees Fonds voor Regionale Ontwikkeling (Efro), zal – als alles goed gaat – in 2014 de eerste bezoekers ontvangen. Bruno Schols

ADVERTENTIE

CM Sint-Michielsbond Uw Nederlandstalige ziekenfondspartner in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest

Skoebidoe, de CM-kinderservice CM-babygeschenk: kies uit maar liefst 4 mogelijkheden

Geniet van de CM-voordelen bij zwangerschap

CM verwent jou en je kleine spruit met een uniek en waardevol CM-babygeschenk. Je kan kiezen uit maar liefst vier mogelijkheden.

1. Premie CM geeft je een premie van 130 euro per CM-ouder. Een alleenstaande CM-ouder krijgt 260 euro. 2. Waardebon van DreamLand of DreamBaby CM geeft je een waardebon voor DreamLand of DreamBaby van 160 euro per CM-ouder. Een alleenstaande CM-ouder krijgt twee waardebonnen. 3. Geschenkpakket van CM-Thuiszorgwinkel Kies voor een van de vijf geschenkpakketten uit het babygamma van de CM-Thuiszorgwinkel. Van CM krijg je een waardebon van 175 euro per CM-ouder. Een alleenstaande CM-ouder krijgt twee waardebonnen. 4. Negen maanden gratis luiers Verpak de billetjes van je baby in de comfortabele luiers van Libero. Kies voor het luierpakket twv 175 euro (ongeveer 750 luiers) of 350 euro (ongeveer 1 500 luiers). Het luierpakket van 350 euro staat garant voor ongeveer negen maanden luierplezier. Van CM krijg je een waardebon van 175 euro per CM-ouder. Een alleenstaande CM-ouder krijgt twee waardebonnen.

Ontdek snel alle voordelen voor kersverse ouders

Zwangerschapsagenda Zwanger? Als CM-lid krijg je een gratis zwangerschapsagenda twv 25 euro. Het rollebollebuikboekje maakt je wegwijs doorheen je zwangerschap. Draai je het boekje om, dan vind je een agenda waarin je tijdens je zwangerschap weetjes en leuke herinneringen kunt noteren. Haal je gratis exemplaar in je CM-kantoor. Kraamzorg Voor of na de geboorte kun je hulp in het huishouden goed gebruiken. Daarom geeft CM een tegemoetkoming van 4 euro per uur gepresteerd door een erkende kraamzorgdienst. Dit voor kraamzorg in de periode van 3 maanden voor de vermoedelijke bevallingsdatum tot 3 maanden na de geboorte. De tegemoetkoming geldt voor 30 uur kraamzorg per kind en per CM-ouder.

Goedkoper naar dokter of pediater Bij een consultatie of een huisbezoek van de huisdokter of pediater betaalt CM SintMichielsbond het remgeld voor deze consultatie terug voor kindjes jonger dan drie jaar. CM stort je de tegemoetkoming om de drie maanden automatisch terug nadat je de doktersbriefjes aan CM hebt bezorgd. Babymassage Babymassage is een intense manier om de verbondenheid met je baby al heel vroeg na de geboorte verder te zetten. Tijdens de vorming georganiseerd door CM en Kind en Preventie, krijg je leerrijke tips om zelf je baby te masseren. Gratis ontlenen babymateriaal bij CM-Thuiszorgwinkel Een babyweegschaal, afkolfapparaat of aerosolapparaat nodig? Je kan dit zes maanden gratis ontlenen via de CM-Thuiszorgwinkel als je kindje lid is van CM Sint-Michielsbond. CM-Thuiszorgwinkels van CM Sint-Michielsbond: • Vilvoorde, N. de Brauwerestraat 19, 02 257 05 80 • Halle, Ninoofsesteenweg 17, 02 356 17 89

Zijn je kinderen al iets ouder? Thuisoppas zieke kinderen CM Sint-Michielsbond zorgt voor professionele thuisoppas bij je zieke kind tot 12 jaar, alle werkdagen tussen 7u en 20u. De eerste drie dagen per jaar waarop je beroep doet op thuisoppas zijn gratis. Vanaf de vierde dag betaal je 2,50 euro per uur. Bel 02 272 08 04 op het moment dat je een thuisoppas nodig hebt voor je zieke kind. Kind in het ziekenhuis Word je kind jonger dan 12 jaar opgenomen in het ziekenhuis? Dan vult CM de tegemoetkoming van de verplichte verzekering aan met een tegemoetkoming in het remgeld, de niet-terugbetaalbare geneesmiddelen, het niet-terugbetaalbaar materiaal en de kamer- en ereloonsupplementen. In een éénpersoonskamer is er geen tussenkomst voor kamer- en ereloonsupplementen. Voor een volledig overzicht van alle diensten en voordelen voor kinderen, surf naar www.cm.be/skoebidoe.

Naam Adres Mijn telefoon- of GSM-nummer Mijn e-mailadres Ik wens aan te sluiten bij CM Sint-Michielsbond. Gelieve hiervoor het nodige te doen. Ik overweeg om lid te worden. Gelieve met mij contact op te nemen op ..................................(dag) om ............. (uur). Bezorg deze strook aan: CM Sint-Michielsbond, dienst communicatie, Haachtsesteenweg 1805, 1130 Brussel

Voor deze diensten en voordelen gelden de statuten, goedgekeurd op de AV van 22/10/10, onder voorbehoud goedkeuring Controledienst voor de Ziekenfondsen.’

BDW 1267 PAGINA 10 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

TELEXREGIO

Brussel > Alle markten op een rijtje: de update

Ontwerpersmarkt aan Agora zoekt haar publiek op Vanaf maart gaan de kramen op de Agoramarkt zich draaien en naar buiten gericht werken (toonbank naar winkels en passanten toe). Ze zullen hun waar ook langer etaleren. De Stad nam die beslissing om de kunsten ambachtenmarkt op het Agoraplein dynamischer en aantrekkelijker te maken. Ze wordt vanaf dan ingericht van vrijdag tot en met zondag van 10 tot 20 uur, en op feestdagen. Ook zal een kleine open ruimte gereserveerd worden voor culturele evenementen. Over openluchthandel gesproken: we geven u graag de nieuwste uren mee van de overige markten in Brussel-centrum. ■ Bloemen- en plantenmarkt op de Grote Markt, elke dag van 8 tot 18 uur (behalve maandag en donderdag). ■ Antiek- en boekenmarkt op de Grote Zavel, zaterdag van 9 tot 17 uur en zondag van 9 tot 14 uur. ■ Bloemen- en voedingswarenmarkt op het Sint-Katelijneplein, donderdag, vrijdag en zaterdag van 7 tot 20 uur. ■ Biomarkt (gecontroleerde biologische landbouw) op het Sint-Katelijneplein, woensdag van 7.30 tot 15 uur. ■ Rommelmarkt op het Vossenplein en eromheen, maandag tot en met vrijdag van 7 tot 14 uur, zaterdag en zondag van 7 tot 15 uur. ■ Markt met tweedehands(motor)fietsen op de

Zuidlaan (tussen Nieuwland en de brug van de noord-zuidspoorwegverbinding), elke zondag van 8 tot 14 uur. ■ Algemene markt op het Emile Bockstaelplein en eromheen (Laken), zaterdag van 8 tot 13 uur. ■ Algemene markt op de Antwerpsesteenweg (tussen Masuistraat en Jules de Trooz), woensdag van 8 tot 13 uur. ■ Kunst- en ambachtenmarkt (met zelfontworpen kunstvoorwerpen): zie hierboven. ■ Algemene markt (kip, fruit en groenten, kleding) op het Peter Benoitplein (NederOver-Heembeek), vrijdag van 8 tot 17 uur. ■ Algemene markt op het Anneessensplein, dinsdag van 8 tot 13 uur. ■ Algemene markt op het Jan Palfynplein (Laken), donderdag van 8 tot 13 uur. ■ MicroMarché/MicroMarkt: Steenkoolkaai 9, elke vrijdag van 16 tot 21 uur, zaterdag en zondag van 13.30 tot 18.30 uur. ■ Stripverhalenmarkt op het Sint-Goriksplein, elke eerste zondag van maart, juni, september en december van 13 tot 17 uur. ■ Kunstmarkt (schilderijen) in de Boterstraat, dagelijks van 11 tot 18 uur. ■ Bio- en artisanale markt in de SintJakobswijk (Bijstandsstraat), donderdag van 12 tot 20 uur.

Jean-Marie Binst

Incontinentieluiers duurder BRUSSEL – Sinds kort geldt ook in Brussel het ‘all-in’-principe voor uitgaven aan incontinentieluiers en dies meer in rust- en verzorgingsinstellingen. Voordien werden de kosten als forfaitair supplement gefactureerd. Maar in Vlaanderen (sinds juli 2007 al) en vervolgens Wallonië (juni 2010) werd de regelgeving aangepast, om de totaalfactuur van de verblijfskosten overzichtelijk te maken én het principe van de solidariteit te kunnen hanteren onder alle (al dan niet incontinente) rusthuissenioren. Bijgevolg stegen – onder meer sinds vorige maand in het OCMW-rusthuis Bloemendaal in Berchem – de huisvestingskosten met één euro per dag, voor elk type van kamer en voor alle bewoners. Het Riziv kent wel sinds 1 januari een dagkorting van 0,30 euro toe voor incontinentiemateriaal. Doordat rusthuisbewoners een verplichte ziekteverzekering hebben, kan dit meteen afgeJMB trokken worden van hun factuur, en doorgerekend aan het ziekenfonds.

Kleine lezers winnen 1.250 euro SINT-AGATHA-BERCHEM – De Franstalige gemeentelijke bibliotheek heeft voor de voorleescampagne Tout petit tu lis de André Canonne-prijs van de Franstalige bibliotheekvereniging gewonnen. Daar hangt een bedrag van 1.250 euro aan vast. De bibliotheek ontwikkelde dit project voor het personeel van de (Franstalige gemeentelijke) kinderdagverblijven, die de allerkleinsten tot drie jaar aanmoedi gen tot ‘lezen’. Er waren bezoekjes aan de bibliotheek (om de twee tot drie we ken), en de bibliothecarissen gingen ook langs in de crèches. Door het prijzengeld kunnen de vormingsinitiatieven verder ontwikkeld worden tussen februari en JMB april.

Wereldrecordpoging speeddaten SINT-PIETERS-WOLUWE – Een oproep uit Sint-Pieters-Woluwe: op woensdag 16 februari om 19.30 uur proberen ze daar het wereldrecord speeddaten te breken. Het wordt het startschot voor de vierde editie van Wil je met mij... Het wereldrecord staat nu op 313 deelnemers. Wil je met mij... is een initiatief dat het Nederlands op een leuke manier wil promoten bij anderstaligen. Op de agenda staan onder andere een moordspel, zelfverdediging, automechanica en kindertheater. De activiteiten lopen van 16 februari tot en met 20 maart in het Cultureel Centrum. De toegang is volledig gratis. Meer op www.woluwe1150.irisnet.be/wiljemetmij of www.carladejonghe.be. TT

ADVERTENTIE

diversiteit DIVERSITEIT diversiteit diversiteit diversiteit diversiteit DIVERSITEIT diversiteit diversiteit diversiteit DIVERSITEIT diversiteit DIVERSITEIT  diversiteit diversiteit diversiteit DIVERSITEIT diversiteit diversiteit diversiteit diversiteit diversiteit DIVERSITEIT diversiteit diversiteit diversiteit diversiteit DIVERSITEIT diversiteit diversiteit diversiteit DIVERSITEITSCIRCUIT

EXTRA INFORMATIE

Wie in Brussel werkt of woont, weet wat diversiteit is. Dagelijks kom je in contact met andere manieren van denken, leven en doen. Dat is absoluut verrijkend. Al kan het ook moeilijk zijn om daar mee om te gaan en staan wrijvingen een goede samenwerking soms in de weg. Om je kritisch denken te bevorderen en beter te leren omgaan met alle facetten van diversiteit, bieden we jullie een diversiteitscircuit aan. Dit circuit bestaat uit 4 workshops en een afsluitende ‘Happy Ours’*.

• De workshops staan los van elkaar, je kan ze dus ook afzonderlijk bijwonen. • Dit diversiteitscircuit wordt begeleid door Erika Rau, Sigrid Vandeput en Steve Van Roy van Citizenne. Meer info over Citizenne vind je op www.citizenne.be.

Datum

Locatie

Activiteit

16 maart 2011 Onthaal: 12u30 - 13u00 Workshop: 13u00 - 16u00

PCMD Brussel Stalingradlaan 18-20 1000 Brussel

Diversiteit is...

• De deelname per workshop bedraagt €2,50 (broodje inbegrepen).

23 maart 2011 Onthaal: 12u30 - 13u00 Workshop: 13u00 - 16u00

GC De Maalbeek Oudergemselaan 90 1040 Etterbeek

Als luisteren moeilijk is

30 maart 2011 Onthaal: 12u30 - 13u00 Workshop: 13u00 - 16u00

GC De Maalbeek Oudergemselaan 90 1040 Etterbeek

Intercultureel onderhandelen

• Vooraf inschrijven is nodig bij het Centrum Morele Dienstverlening Jette, Jetse laan 362, 1090 Jette. cmd.jette@uvv.be - 02 513 16 33.

6 april 2011 Onthaal: 12u30 - 13u00 Workshop: 13u00 - 16u00

GC De Maalbeek Oudergemselaan 90 1040 Etterbeek

Conflicthantering

12 mei 2011 16u00 - 19u00

Citizenne Steenkoolkaai 9 1000 Brussel

Terugkomdag tijdens de Happy Ours* Met steun van Instelling Morele Dienstverlening Brussel

BDW 1267 PAGINA 11 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

RUE DU CROISSANT

Aflevering 4 (slot)

Familie Noumair, Halvemaanstraat 117

Isabelle met zoon Sami (12). Vader Abdelaziz, Omar (21), Sarah (19), Yasmine (10) en Marwane (9) zijn niet thuis.

De Halvemaanstraat of rue du Croissant loopt op de grens van Sint-Gillis en Vorst. Haar bewoners vormen een doorsnede van bont Brussel. Philippe Blasband, die in de wijk woont, schreef een toneelstuk met fictieve bewoners van de rue du Croissant. Wij bezoeken vier weken na elkaar enkele echte bewoners. Er mag dan een theaterstuk gemaakt zijn over hun straat, de bewoners van de Halvemaanstraat kijken vooral graag tv. Ook in het vierde gezin waar we op bezoek zijn, blijft naar zuiderse gewoonte de tv aan tijdens het gesprek. Met gedempte klank, dat wel. Op nummer 117 woont een groot gezin, maar op moeder na is

Brussel, Surlet de Chokierplein, circa 1902-1904.

www.brusselnieuws.be/croissant Rue du Croissant van Philippe Blasband en met Mohamed Ouachen, tot en met 27 februari in de KVS (in het Frans met Nederlandse boven titels, 02-210.11.12, www.kvs.be)

Correspondentie, honderd gedateerde Brusselse prentbriefkaarten en corresponderende foto’s van Gilbert Fastenaekens, verlengd tot en met 28 februari in het Archief van de Stad Brussel (Huidevettersstraat 65), op www.arpeditions.org en op www.brusselnieuws.be/fastenaekens. © GILBERT FASTENAEKENS

FASTENAEKENS

iedereen de deur uit. Op het eind van het gesprek valt Sami nog net op tijd binnen om mee op de foto te kunnen. De zitjes waarin we plaatsnemen, verraden de gemengde afkomst van het gezin. Pa Abdelaziz is afkomstig uit Marokko. Hij is 23 jaar getrouwd met Isabelle, die haar roots heeft Noord-Frankrijk, nabij Douai. Ze had een Belgische moeder die nog een tijd in Charleroi gewoond heeft. Dat vergemakkelijkte de stap om in Brussel te komen studeren, aan het Institut d’Optique Raymond Tibaut in de Kapitein Crespelstraat bij het Stefaniaplein. Op die school leerden de studenten Optiek zo goed en diep in elkaars ogen kijken, dat een relatie tussen Isabelle en haar medestudent Abdelaziz on-

vermijdelijk werd. Tot vier jaar geleden hielden ze samen een optiek open aan het Noordstation, daarna hadden ze er genoeg van. Abdelaziz doet nu in centrale verwarming, Isabelle studeert om verpleegster te worden. Het nationaliteitenvraagstuk speelt geen rol. Isabelle: “We zeggen vaak dat we Fransen, Belgen en Marokkanen zijn. We zijn ook geen praktiserende gelovigen. Abdelaziz gaat niet naar de moskee. De feesten vieren we wel, zowel het Offerfeest als Kerstmis. Voor de rest is alleen het salon Marokkaans en eten we geen varkensvlees. Abdelaziz heeft in Marokko nog een broer en twee zussen, maar we gaan er niet meer zo vaak naartoe. Hij doet jaarlijks nog een weekje de ronde van de familie, maar we gaan ook graag eens ergens anders op vakantie.” Het gezin woont al meer dan twintig jaar in de buurt, en zestien jaar in deze straat. “Wat goed is, is dat er hier laat altijd nog wel een winkeltje open is. Als je in Neder-Over-Heembeek woont en je moet na je werkuren nog inkopen doen, dan ben je gezien. Door die buurtwinkeltjes leer je elkaar ook wat kennen. Het heeft hier wel iets van een dorpsgemeenschap. De kinderen spelen met elkaar in de tuin, en als we op vakantie gaan, komt het vrouwtje van hiernaast voor de katten zorgen. De buurt wordt ook steeds meer kosmopolitisch. Sinds twee, drie jaar zijn er opvallend meer Afrikanen. Beneden in de straat zitten de mensen uit Oost-Europa, en wij zitten daar wat tussenin.” Isabelle is wel beetje benieuwd naar het toneelstuk. “Dat het over een ongeluk gaat, maakt me nieuwsgierig. Zoiets is hier ook al twee keer in het echt voorgevallen, en toen kwamen de bewoners inderdaad allemaal toestromen.” Michaël Bellon

Brussel, Surlet de Chokierplein, 25 februari 2009, 10.57 uur.

BDW 1267 PAGINA 12 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Is er nog toekomst voor Brussel-Vlaams? MICHIEL PLAIZIER, uitgever

Door Steven Van Garsse en Danny Vileyn Foto’s: Bart Dewaele

‘VLAMINGEN GEVEN TOE, FRANSTALIGEN NEMEN MAAR’ “Ik ben geboren en getogen Brusselaar en ik blijf hier ook wonen, hoewel veel van mijn vrienden zijn weggetrokken.” “Vandaag ben ik bezorgd over het verdere verloop van de communautaire onderhandelingen. Steeds meer wordt in de pers geschreven over het Brussels Gewest waarbij ‘Hoofdstedelijk’ achterwege wordt gelaten. De Vlaamse media zijn op die manier bezig van Brussel een gewest te maken als de twee andere gewesten. Dat strookt niet met de huidige functie, waarbij Brussel een ontmoetingsplek moet zijn tussen Nederlands- en Franstaligen. Het valt te vrezen dat Vlaanderen Brussel aan het opgeven is – en dat kan niet. De Nederlandstaligen in Brussel zijn toch nog altijd met bijna honderdduizend. Dat mag Vlaanderen niet opgeven. Vanuit de Vlaams-Brusselse politieke wereld is de reactie op die tendens nogal lauw, met uitzondering misschien van die van minister Grouwels.”

ELS WITTE, ererector VUB

‘VLAANDEREN MOET ZIJN ROL blijven spelen’ “Als ik de huidige stand van zaken vanuit historisch perspectief bekijk zoals ik in mijn jongste boek Strijden om taal gedaan heb, dan ben ik er helemaal niet gerust op. In de geschiedenis kun je een lijn zien: hoe meer taalwetten in het Vlaams Gewest, en hoe beter die zijn, des te meer tegemoetkomingen aan de Franstaligen in Brussel. Komt daarbij dat het aantal Nederlandstaligen in Brussel electoraal afneemt en dat de Franstaligen alleen daarvoor oog hebben, terwijl de Nederlandstalige aanwezigheid in Brussel veel meer is dan verkiezingsresultaten. Daarom moet het tweesporenbeleid van Vlaanderen in Brussel verdergezet worden. De Vlamingen in Brussel en de aanwezigheid van het Nederlands en de Nederlandse cultuur hebben flink aan invloed gewonnen dankzij de financiële inbreng van de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie. Ik vrees dat die invloed zal afnemen als de band tussen Vlaanderen en Brussel minder hecht wordt. Vlaanderen moet blijvend aandacht hebben voor beide: voor de Vlamingen in Brussel en voor de Nederlandse cultuur. Vergeet niet: dertig procent van de Brusselaars zegt goed Nederlands te spreken.” “Daarmee wil ik niet gezegd hebben dat er geen disfuncties zijn. Samenwerking in de culturele sector verloopt moeizaam. Er moet gekeken worden of cultuur naar de tweetalige Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie kan. En in het onderwijs kan de uitwisseling tussen Frans- en Nederlandstalige leerkrachten vlotter.”

“Velen schijnen de deal vergeten te zijn die indertijd is gesloten en die bepaalt dat de pariteit in België (gelijkheid Vlamingen-Franstaligen, red.) samenhangt met de pariteit in Brussel. Dat houdt ook in dat Brussel ten volle de tweetaligheid moet uitspelen. Ik begrijp eerlijk gezegd niet dat het voor Franstaligen zo moeilijk is om Nederlands te leren. Als ik naar het Brugmannziekenhuis ga, dan word ik aan de balie in het Nederlands onthaald, maar daarna is het afgelopen. Er zijn wetten, maar die worden niet toegepast. Wij Vlamingen geven toe, de Franstaligen nemen maar.”

GUIDO FONTEYN, journalist ‘OOK IN LUXEMBURG IS MEN ONGERUST’ “Ik was uitgenodigd door de regionale media in de provincie Luxemburg en ik zie een parallel met Vlaams Brussel. Ook in Luxemburg zijn ze er als de dood voor dat België ontmanteld wordt.” “Dat de discussie nu opduikt, stond in de sterren geschreven. In het begin van de communautaire onderhandelingen schreef ik al dat het vroeg of laat over de Vlaamse Brusselaars zou gaan. Vandaag zijn we zo ver.” “Ten gronde vind ik dat de staatshervorming verder moet

worden gezet in de richting die het nu uitgaat, namelijk met vier gewesten, elk met eigen kenmerken. Voor Duitstalig België is er bijvoorbeeld de link met de Euregio Maas-Rijn; voor Brussel is dat de band met de twee taalgemeenschappen én met Europa. We kunnen niet blijven doen alsof de EU zich toevallig in Brussel bevindt.” “De band met Vlaanderen blijft

hoe dan ook belangrijk. We kunnen het ons niet permitteren die door te knippen. Er is de economische verwevenheid – kijk maar naar de Brusselse werklozen die nu in de regio van Zaventem gaan werken –, maar net zo goed is er een culturele band. Bij wijze van voorbeeld: de directeurs van twee grote culturele instellingen in de hoofdstad, Bozar en De Munt, zijn Vlamingen.” “Dat er nu in Vlaanderen stemmen opgaan om Brussel los te laten, is waanzin. De oorsprong van dat idee moet gezocht worden bij de Antwerpse afdelingen van de N-VA, waar al langer wrevel heerst ten aanzien van Brussel. CD&V zou er goed aan doen om daar krachtig en openlijk tegenin te gaan.”

FILIP MOEYKENS, Centra Morele Dienstverlening ‘GEEN PASMUNT VOOR VLAAMSE VERZUCHTINGEN’ “Ik woon sinds 1984 in Brussel, maar vandaag ben ik wel bezorgd over de positie van de Nederlandstaligen in Brussel. Ik vrees dat de Vlaamse Brusselaars de pasmunt zullen zijn voor meer Vlaamse autonomie. Dat is een slechte zaak. Voor de Vlaamse Brusselaars, maar ook voor Vlaanderen.”

“Ik denk dat België zal evolueren naar een federatie met vier gewesten: een Vlaamse, een Waalse, een Brusselse en een Duitstalige regio, elk met voldoende rechten voor de minderheden. In Brussel zijn dat de Nederlandstaligen, en op federaal niveau de Franstaligen, zodat de evenwichten in stand gehouden kunnen worden.”

BDW 1267 PAGINA 13 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

‘NIET VAN PLAN OM BRUSSEL TE VERLATEN’ “Ik woon twintig jaar in Brussel, maar mijn identiteit is niet Franstalig of Nederlandstalig. Ik ben vooral vertrouwd met de cultuur wereld in Brussel en daar heeft men die tweedeling achter zich gelaten. Brussel is een multiculturele stad waar de oude communautaire tegenstellingen achterhaald zijn. In die zin vind ik de vraag over de toekomst van de Nederlandstalige Brusselaars niet de juiste vraag. Ik zie wel dat Brussel een knelpunt is, maar ik heb me nooit in die discussie verplaatst vanuit een Vlaamse identiteit.” “Ik frons wel de wenkbrauwen als ik Franstaligen voor de uitbreiding van Brussel hoor pleiten. Ze gaan daarmee voorbij aan de dynamiek die de Vlamingen in deze stad teweeg hebben gebracht, onder meer op cultureel vlak. Als Vlaanderen zich terugtrekt uit Brussel, dan zou dat natuurlijk een ramp zijn. Maar ik voel intuïtief wel aan dat Brussel eenvoudiger kan, en waarom niet met meer autonomie? Ik voel me niet bedreigd en ben ook geenszins van plan om Brussel te verlaten.”

‘Maingain roept noodlot over Brussel’ “Ik ben er gerust op: uiteindelijk zullen ze Brussel niet laten vallen. Dat zou voor geen van de drie gewesten een goede zaak zijn. Brussel is een economische factor van belang, ook binnen Europa, ook voor de Vlaamse pendelaars.” “Wel ben ik bang dat de onderhandelingen nog lang aanslepen

‘BRUSSELSE VLAMINGEN ZIJN TWEEDERANGS’ “Nee, ik ben er heel zeker niet gerust op. De Vlaamse Brus selaars worden nog altijd als tweederangsburgers beschouwd. Alt ijd word ik in het Frans aangesproken, of ik me nu tot een openbare dienst wend of contact opneem met de telefoonprovider, het maakt allemaal geen verschil. De taalwetten worden niet gerespecteerd. Er wordt veel gesproken

‘VOORAL BEZORGD OVER BRUSSEL’

belangrijker zijn dan de taalkwestie. Ik volg wel de stelling van Groen!-politicus Wouter Van Besien. Die zei dat niet de uitbreiding van Brussel op tafel moet liggen, maar de toekomst van Brussel.” “Hoe het nu verder moet? Ik heb geen flauw benul. Vroeger lachte ik om mensen die zeiden dat het einde van België in zicht is, maar vandaag weet ik het echt niet meer.”

“Ik maak me niet zozeer zorgen over de Vlaamse Brusselaar, maar wel over de Brusselaar. Niet dat ik taal niet belangrijk vind – ik ben ook al geconfronteerd met taalproblemen in een Brussels ziekenhuis –, maar deze stad kent problemen die ontzettend veel

‘PICQUÉ BOYCOT SYSTEMATISCH DE TAALWETGEVING’ “Het zijn de Vlaamse politieke macht en de middelen die de Vlaamse Gemeenschap in Brussel geïnvesteerd heeft, die ervoor zorgen dat deze stad leefbaar blijft voor de Brusselse Vlamingen. In de toekomst gemeenschapsaangelegenheden overhevelen naar het Gewest is een slecht idee: het Brussels Gewest heeft nog nooit bewezen dat het ons als volwaardige medeburgers beschouwt. De systematische boycot van de taalwet door minister-president Charles Picqué en voorgangers

over minderheden in de Rand en binnen Brussel, maar er is geen interesse voor ons verleden. Hoe kunnen de Franstaligen ons een toekomst garanderen zonder respect voor wat voorbij is? De schepen van Onderwijs van de Stad Brussel is niet eens het Nederlands machtig.” “De gemaakte afspraken moeten eerst gehonoreerd worden, pas dan kunnen we verder.”

NINA VERHAEGHE, journaliste

BERNARD DAELEMANS, leraar

“De nota-Vande Lanotte maakt me zeker ongerust, maar ook De Wever gaf al een aanzet tot abdicatie. Ook hij wou toegeven, met de overheveling van de kinderbijslag naar de (tweetalige, Brusselse) Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie. Terwijl hij vóór de verkiezingen nog het Brussels Gewest wou afschaffen! Ik weet wel dat er voor verkiezingen veel spierballen rollen, maar het verschil is al te groot. Nog meer van de Vlaamse uitbouw opgeven is geen prettig vooruitzicht.”

en dat men Brussel in tweede orde zal behandelen. Brussel wordt te vaak als een bijzaak afgedaan, terwijl de hoofdstad als eerste op de agenda zou moeten komen. En als ik Maingain hoor spreken, dan word ik helemaal bang. Die man roept het noodlot af over Brussel. Alle extremen zijn slecht voor Brussel.”

JOHNNY DE MOT, priester

REINHILDE WEYNS, tv-manager

JAN VAN ROMPAEY, programmamaker

BRUSSEL – “Aan een Brusselaar vragen wat hij van de staatshervorming vindt, is als vragen aan de kalkoenen wat ze van Kerstmis denken”: zo drukte een Brussels CD&V-politicus het ooit uit in BDW. Overdreven? Ongetwijfeld. Zeker is dat de toekomst van de Vlaamse Brusselaar er na een doorgedreven staatshervorming ingrijpend anders zal uitzien. Wat denkt de Vlaamse Brusselaar daar nu van? Vreest hij dat de Nederlandstalige gemeenschap in Brussel het onderspit zal delven? Dat hij taalrechten zal moeten opgeven? Of vindt hij het juist hoog tijd dat de hoofdstad op eigen benen staat? En mag een steeds autonomer Vlaanderen Brussel zachtjes loslaten? Of is Brussel integendeel, als ontmoetingsplaats van Franstaligen en Vlamingen, onlosmakelijk met zijn hinterland verbonden? Vele vragen, vele antwoorden, en voor één keer laten we geen politici aan het woord. Wel dertien Nederlandstaligen die met hart en ziel in de hoofdstad van België wonen.

als Daniel Ducarme is exemplarisch. De Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie werkt niet voor zaken die ons aanbelangen;

kijk maar naar de openbare ziekenhuizen. Ik begrijp dan ook de voorstanders van de overheveling van cultuur en onderwijs niet. Dat zijn

nu net twee domeinen die we volledig in handen hebben; bij overheveling gaan ze een heel onzekere toekomst tegemoet. De 22 gemeenschapscentra en de honderd Vlaamse scholen leveren heel goed werk met Vlaamse middelen.” “Het alternatief? Ik hoop dat er nog genoeg mensen zijn die beseffen dat het het beste is voor Vlaanderen en voor de Vlaamse Brusselaars dat Vlaanderen blijft investeren. Een voorbeeld: zowat alle migranten komen eerst in Brussel aan, pas later wijken ze uit naar Vlaanderen of Wallonië. Het is goed dat zij die later naar Vlaanderen uitzwermen, in Brussel al in contact komen met het Nederlands en de Vlaamse cultuur. Anders betekent dat meehelpen aan de verfransing van Vlaanderen.”

BDW 1267 PAGINA 14 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Is er nog toekomst voor Brussel-Vlaams?

(VERVOLG VAN P. 12 - 13)

JOHAN LEMAN, hoogleraar ‘Minderheden hebben sterke verdedigers nodig’ “Nee, ik ben er helemaal niet gerust op. Er zitten te veel mensen rond de tafel die over Brussel (moeten) beslissen en die te weinig kennis van zaken hebben. Wat bedoelen de onderhandelaars bijvoorbeeld met Vlaamse Brusselaars? Kiezers? Of tellen daarbij de leerlingen van het Nederlandstalige onderwijs – ook de anderstalige – mee? Horen daar allochtonen bij die voor het Nederlands kiezen?” “Minderheidsgroepen zoals de Vlaamse Brusselaars hebben aan de onderhandelingstafel inhoudelijk sterke verdedigers nodig. En helaas

is die Brussel-kennis er in Vlaanderen niet meer. Om dat gebrek aan terreinkennis te compenseren, zou er een Brussel-toets moeten komen. Een panel van Vlaamse Brusselaars zou van élk voorstel de gevolgen voor de Vlaamse Brusselaars moeten onderzoeken. Een panel waarin politici mogen zetelen, maar waarin zeker ook niet-politici thuishoren. Politici denken te veel aan de partijpolitieke consequenties, zoals: ‘Gaat dat voorstel me niet mijn zetel kosten in deze of gene assemblee?’ En uiteraard staat er veel meer op het spel.”

MILAN ROEX, arts ‘NIET DWINGEN, MAAR VERLEIDEN’

ANNE-SOPHIE VANNESTE, cultureel persattaché ‘GEEN VLAAMSE OF WAALSE SCHOONMOEDER’ “Ik ben helemaal niet ongerust, maar de toekomst van de Brusselse Vlamingen is dan ook niet mijn eerste zorg. Waar ik me wel zorgen over maak, is over de toekomst van de kleine wereldstad die Brussel is. Een stad met veel diversiteit, waarin ik hoop nooit keuzes over identiteit te hoeven maken. Als Vlaamse Brusselaar, Belg, Europeaan en wereldburger wil ik geen Vlaamse of Waalse schoonmoeder. Ik wil condominium noch Wallo-Brux. Wel hoop ik op een coherente toekomstvisie voor de stad.”

“Ik ben optimistisch gestemd. De positie van de Brusselse Vlaming is in dertig jaar enorm geëvolueerd. Vandaag is de Brusselse Vlaming hoogopgeleid, heeft hij een stevig inkomen en is hij assertief. De tijd dat de Franstaligen de upperclass uitmaakten, is voorbij.” “Ik zal een anekdote vertellen. Toen ik met mijn ouders in 1957 in Brussel kwam wonen, vertelde de pastoor: ‘De mis voor knechten en meiden is om zeven uur ’s morgens. Het is de mis in het Nederlands.’ Welke taal spreken Vlamingen vandaag met personeel? Frans. En voor de rest kunnen ze Nederlands gebruiken. In de meeste chique winkels of restaurants beseffen ze goed dat het Nederlands een commercieel voordeel

biedt. Daarom zeg ik: als Vlaanderen zich terugtrekt uit Brussel, dan zal dat niet zozeer de Vlaamse Brusselaar raken – hoogstens zal hij wat aan politieke zichtbaarheid en invloed inboeten –, maar vooral Vlaanderen zal verliezen. Brussel is een laboratorium waarvan Vlaanderen veel kan leren. Vlamingen hebben het moeilijk in confrontatie met andere culturen. Vlaamse Brusselaars weten wél hoe ze om moeten met Walen.”

TONY MARY, ex-CEO VRT ‘BRUSSELS NATIONALISME BESTAAT’ “Ja, ik maak me zorgen. Omdat de Vlaamse politici niet meer weten wat Brussel betekent, ze weten niet langer wat Brusselse Vlamingen zijn en wat Brusselse Vlamingen denken.” “Peter De Roover van de Vlaamse Volksbeweging zei me na afloop van een debat twee jaar geleden: ‘Ik heb vandaag iets geleerd: er bestaat ook een Brussels nationalisme.’ Dat was voor mij een echte eyeopener.”

“Ik ben een Brusselse Vlaming, een echte Brusselaar, geboren en getogen, maar ook een echte Vlaming. Maar toch in de eerste plaats Brusselaar. Vlaamse Brusselaars noem ik die inwijkelingen die nog niet ingepast zijn in het multi-etnische, multiculturele Brussel. Ze blijven maar een paar jaar en trekken zich daarna terug in het groen.” “Ja, we moeten bang zijn. Er zijn langs Vlaams-Brusselse kant nog

weinig toppolitici, weinig politici ook die op het beleid van hun partij wegen. Dit land wordt bestuurd door West-Vlamingen die ’s ochtends met hun auto met chauffeur – of met de trein – naar Brussel afzakken om ’s avonds zo vlug mogelijk huiswaarts te keren. Of door Antwerpenaren, uit Kapellen of Brasschaat. De Vlaamse politici denken nog altijd dat Brussel bestaat uit een meerderheid van van Vlamingen. Vlamingen houden Franstaligen en een minderheid niet van steden, niet van Gent en niet

“Daarnaast heeft Vlaanderen veel te bieden aan de Brusselse bevolking. We zien hoe allochtonen die naar het Nederlandstalige onderwijs gaan, het lang niet slecht doen. Ze varen er wel bij: kijk maar naar De school van Lukaku. We zien ook hoe in het culturele veld het Nederlands aan belang wint. In het Théâtre National krijgen stukken Nederlandse boventitels. Dat was dertig jaar geleden ondenkbaar.” “Ik geloof sterk in golfbewegingen. Nederlandstalige gezinnen kunnen in twee generaties Franstalig zijn – of vice versa. We mogen mensen niet dwingen om te kiezen. We moeten ze juist verleiden. Vlaanderen kan uiteindelijk de verfransing alleen maar aanpakken in Brussel zelf. Dat kan door respect af te dwingen, door een aantrekkelijk onderwijs- en cultuurbeleid te voeren. Niet door regels op te leggen.”

van Antwerpen, en nog minder van Brussel. Er is geen begrip voor de Brusselse situatie, niet in Vlaanderen, maar ook steeds minder langs Franstalige kant.” “Ik ben het eens met Karl-Heinz (minister-president Lambertz van de Duitse Gemeenschap, red.), die pleit voor vier gewesten, elk met zijn manier van doen, elk met zijn antwoorden op de vragen die zich stellen. De Vlaamse noch de Franse Gemeenschap is geschikt om het onderwijs in Brussel te organiseren. Je kunt Brussel niet vergelijken met Zoutenaaie, in het beste geval kun je vergelijken met Gent of Antwerpen.”

BDW 1267 PAGINA 15 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

BRIEVEN VAN LEZERS lezersbrieven@bdw.be Niet in mijn naam De heren Monteyne en Camerlynck (lezersbrief in BDW 1266) waren beter op 21 januari in de KVS geweest. Dan hadden ze met eigen ogen geconstateerd dat de zaal stampvol zat (er werden tientallen personen geweigerd) en dat niet alleen ‘bepaalde KVS-kunstenaars’ participeerden. Ik ben verontwaardigd over hun reacties. Ik ben hartsgrondig antinationalistisch, en zeker de meeste aanwezigen ook, zo niet waren ze niet aanwezig geweest. ‘Weinig Vlaamsvriendelijk’: klopt niet. Onder de sprekers was er Geert van Istendael. Lees zijn artikel in De Morgen van 11 februari: zelfs erg Vlaamsvriendelijk. ‘Die mentaliteit’ is absoluut niet terug te vinden in de tekst van die Franstalige dame. Ik ben zwaar beledigd door de beschuldiging dat ik een ‘kruiperige Vlaamse meeloper’ zou zijn. Ik geloof dat ik mijn sporen heb verdiend in de Vlaamse Beweging. Maar ik verzet me tegen de enggeestige navelstaarderij van hen die ik vlaamsisten noem, dat zijn de ‘alleen Vlaams’-flaminganten. Ik ben er trots op dat anderstaligen door de talloze Vlaamse culturele activiteiten in Brussel worden aangetrokken. Het verheugt me dat KVS en Théâtre National samenwerken. Wat zou ik mij beter voelen bij de Franstalige bourgeoisie? Stoort het dat ik Franstalige vrienden heb? De toestand is de laatste decennia enorm geëvolueerd in Brussel, dat een stad van minderheden is geworden waarin de Vlamingen steeds meer gerespecteerd worden. Er zijn Franstaligen die mij in het Nederlands aanspreken, zelfs Maingain! (...) Ik ben honderd procent echte Brusselaar en ik wil de openheid en de multiculturaliteit van mijn hoofdstad verdedigen. Ik hoop dat de heer Camerlynck niet spreekt in naam van de Academie van het Brussels. Indien dat wel het geval is, dien ik bij die vereniging mijn ontslag in. Lydia Deveen-De Pauw, em. prof. VUB, gewezen staatssecretaris en -senator, erevoorzitter Vermeylenkring

Onderwijsslokoppen Eindelijk is er een officieel visitatierapport dat de universitaire associatievorming in Vlaanderen onverholen in vraag stelt. Het rapport stelt in zijn conclusies en aanbevelingen: “De commissie heeft met enige verbazing gekeken naar de wijze waarop associaties tussen universiteiten en hogescholen gestalte krijgen. De associaties worden niet altijd lokaal (...) gerealiseerd. Een universiteit kan dus een associatie vormen met een hogeschool in een stad waar reeds een universiteit gevestigd is. Dit leidt tot merkwaardige ontwikkelingen, zoals de vorming van twee associaties dicht bij elkaar in één stad of bureaucratische constructies tussen universitaire instellingen. De commissie ziet geen duidelijk inhoudelijke reden voor deze ontwikkelingen en vreest voor de mogelijk negatieve gevolgen voor kleinere associaties.” De wijze waarop de Katholieke Universiteit en de Associatie Leuven onder imperialistische impuls van ererector André Oosterlinck het katholiek hoger onderwijs in heel Vlaanderen heeft opgeslorpt, is inefficiënt en contraproductief en getuigt van een oude, verzuilde politieke cultuur. In Gent en Antwerpen zijn er nog associaties die de zuilgebondenheid ietwat overstijgen. In Brussel daarentegen heeft de KU Leuven het volledig katholiek hoger onderwijs aan zich gekoppeld. Als associaties lokaal worden gevormd, kunnen mensen, infrastructuur en middelen op economisch en ecologisch verantwoorde wijze gedeeld worden. Dat de Hogeschool-Universiteit Brussel (HUB), de Hogeschool voor Wetenschap & Kunst (Brusselse campussen) en Hogeschool Sint-Lukas niet in de Brusselse, maar in de Leuvense Associa tie zitten, heeft vooral te maken met machtsontplooi-

ing en de versterking van het zuildenken door de KUL. De vorming van de nieuwe fusiehogescholen in 1995 en van de Associaties in 2003-2004 had het hoger onderwijs en het wetenschappelijk onderzoek kunnen loskoppelen van het achterhaalde zuildenken. Het tegendeel is helaas gebeurd. Dat de hogere kunstopleidingen in Brussel (uit vrij of openbaar net) in 1995 niet samengegaan zijn in een Kunstenhogeschool Brussel, is een gemiste kans. Dat de KUB en de VUB, de Erasmushogeschool en de Ehsal zich jaren geleden niet verenigd hebben over de grenzen van zuil en ideologie, betreur ik ten zeerste. Misschien kunnen de beleidsmakers op basis van het rapport-Reneman de associatievorming bijsturen. Dat dient wel te gebeuren vooraleer de masteropleidingen van de hogescholen definitief geïntegreerd worden in de universiteiten. Voor 2013 dus! Werk aan de winkel voor minister van Onderwijs Pascal Smet en minister van Wetenschapsbeleid Ingrid Lieten. Wouter Hessels, docent Erasmushogeschool-Rits

Gomb-malaise Ik wens te regeren op uw artikel ‘Eigenaars Terrassen aan de Sluis boos over slechte akoestische isolatie’ in BDW 1264 van 27 januari. In 2000 kocht ik bij de Gomb een appartement ‘op plan’ van projectontwikkelaar Immo Grana nv. De algemene aannemer was de nv CEI Construct (nu CEI-De Meyer). Beide vennootschappen behoren tot dezelfde groep. Ook in onze appartementen is er een slechte akoestische isolatie. Maar dat is niet het enige probleem: er zijn ook problemen met de thermische isolatie (ontbreken van isolatie op bepaalde plaatsen, dubbel glas met lagere isolatiewaarde dan in het lastenboek opgegeven), er is vocht- en waterinfiltratie, er zijn deuren die blokkeren of uit de hengsels vallen,... De Gomb voerde enige tijd na de afwerking van het Grana-project inderdaad een ombudsfunctie in, en er kwam een tevredenheidsenquête, maar daarmee kunnen de problemen niet aan de basis aangepakt worden. De Gomb dient ervoor te zorgen dat er zich geen kwaliteitsproblemen stellen, en dat lastenboeken gerespecteerd worden. Dan zou een ombudsman helemaal niet nodig zijn. Het spijtige is dat de Gomb haar werven technisch niet opvolgt, en dus ook niet controleert of de algemene aannemer zijn werk wel conform de lastenboeken en de regels van de kunst uitvoert! (...) De Gomb heeft ook in ons geval nagenoeg elke verantwoordelijkheid van zich afgestoten, en steeds doorverwezen naar haar partner, Immo Grana (waarin ze een minderheidsaandeel heeft). En aangezien deze vennootschap zowel financieel als qua management verbonden is met de algemene aannemer, werden zowat alle klachten genegeerd. De Gomb schermt met het feit dat ze appartementen commercialiseert met dertig procent korting op de geldende marktprijs voor nieuwbouw. Ik twijfel hier heel sterk aan: mijn visie is dat de materialen in kwaliteit en kostprijs ook dertig procent lager zijn dan de standaard, en dat een eventuele subsidie eerder in de zakken van de algemene aannemer terechtkomt. Ondanks alle bij de Gomb bekende problemen bij het Grana-project is zowel Immo Grana als CEI Construct/CEI-De Meyer later nog in verschillende projecten van de Gomb mogen optreden (...). Het is jammer te moeten blijven vaststellen dat de Gomb, na zoveel projecten en met zoveel jaren ervaring, partij blijft kiezen voor haar projectontwikkelaars en de algemeen aannemers, en de kopers in de kou laat staan – soms letterlijk. Staat de Gomb ten dienste van de burger, of dient ze de grote aannemingsgroepen?

Lieven Wera, Brussel

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

BDWOPINIE MIVB, een probleem door Danny Vileyn Kinderen die niet op school geraken, businessmeetings die met een uitgedund gezelschap van start gaan, doktersbezoeken die moeten worden uitgesteld, werknemers die veel te laat op hun werk komen omdat ze eindeloos in de file staan. De wilde staking van dinsdag laat zien hoe groot de impact van het openbaar vervoer is op een kleine grootstad als Brussel. Of de staking al dan niet gewettigd was, moet nog blijken: niet de metrogebruiker, maar de metrobestuurder zou de eerste klappen uitgedeeld hebben. Dat sterkt de mening van niet weinigen dat het MIVB-personeel wel heel vlug het werkt neerlegt. Of was de metrobestuurder die dag een keer te veel getreiterd en is hij daarom door het lint gegaan? Het kan, het MIVB-personeel moet meer en meer van stressbestendigheid getuigen. Daarom mag er geen sprake van zijn de persoonlijkheidstest bij sollicitanten te versoepelen, zoals de PS’er Jamal Ikazban vorig jaar voorstelde. Chauffeurs zijn verantwoordelijk voor vele honderden mensen. De persoonlijkheidstests meten de houding en de emotionele stabiliteit van de kandidaten, en ze gaan steeds gepaard met een gesprek. Dat het de chauffeur was die de eerste klap uitdeelde, betekent niet dat er geen probleem is. De cijfers laten het zien; de verhalen van collega’s, kennissen en vrienden illustreren het. Er zit steeds meer volk in metro’s, trams en bussen. (Even terzijde: vreemd dat de ideologen van de demografische boom niet pleiten voor een uitbreiding van het openbaarvervoersnet.) En het lijkt een wetmatigheid dat naarmate trams, bussen en metro’s voller zitten, er steeds meer mensen zich misdragen. Drugsverslaafden, lavelozen of agressievelingen, het maakt niet uit. Dat de MIVB tachtig privébewakingsagenten wil inhuren om de stroom reizigers in goede banen te leiden, moeten minister-president Charles Picqué (PS) en minister van Vervoer Brigitte Grouwels (CD&V), die directie en vakbonden ontvangen heeft, au sérieux nemen. Het voorbehoud dat PS-fractievoorzitter Rudi Vervoort maakte bij het uitbesteden van veiligheid aan de privésector, is legitiem, maar doet in de huidige omstandigheden niet ter zake. De malaise bij het personeel blijkt al te groot. À la guerre comme à la guerre. Misschien is dit zoveelste incident ook de gelegenheid voor het Brussels parlement om te laten zien dat het de openbaarvervoersmaatschappij au sérieux neemt. De MIVB is geen tewerkstellingspool, en ook geen opvangcentrum voor bedelaars. Het debat mag eindelijk eens ten gronde gaan over veiligheid. Want openbaar vervoer kan maar succesvol zijn als reizigers en personeel zich veilig voelen.

EVA HILHORST

BDW 1267 PAGINA 16 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

scholen WAGEN ZICH AAN carmina burana

VADROUILLE DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Muziek > 11 Songs verenigt Europa, Marokko en West-Afrika

‘We zijn allemaal een beetje West-Afrikaans’ © MET-X

KOEKELBERG – Scholengroep Brussel waagt zich met het Orkest der Lage Landen onder leiding van Walter Proost aan een uitvoering van Carmina Burana in de Heilig-Hartbasiliek. De productie wordt opgevat als een concert, tentoonstelling, stageplaats voor ‘werkplek-leren’ en als ontmoetingsforum voor jongeren uit alle mogelijke studierichtingen van ASO, KSO, TSO, BSO en DKO. Het libretto van Carmina Burana is (deels) in het Latijn: een uitdaging voor het kinderkoor van de Kunsthumaniora Brussel en de Unesco Basisschool Koekelberg. Ook muzikale opvoeding, esthetica en geschiedenis komen in het vakoverschrijdende initiatief aan bod. Vertrekkend van componist Carl Orff bijvoorbeeld worden op school lessen gegeven over de kunsthistorische tijdlijn, van classicisme tot romantiek. Voorts doet nog het koor Vagantes Morborum uit Brugge (gegroeid uit een studentenkoor) mee, en speelt Sinfonietta, het symfonisch orkest van Scholengroep Brussel geleid door Luc Bartholomeus, werk van Mozart en Saint-Saëns als voorprogramma. Minderjarige solisten zijn violistes Charlotte Knops en Matilde Debaene. Concert op 24 februari om 20 uur. JMB Meer op 0477-60.79.82.

ELISABETHWEDSTRIJD VOOR ZANG BRUSSEL – De kaartjesverkoop voor de internationale Koningin Elisabethwedstrijd voor Zang 2011 gaat op 15 maart van start (www.imkeb.be). Al vanaf 5 euro kunnen sessies van de eerste ronde (5 tot en met 7 mei) van het concours worden bijgewoond (in het Conservatorium). De geselecteerden brengen dan een recital van een kwartier. De halve finale (24 laureaten) vindt plaats van 9 tot en met 11 mei (in het Conservatorium), de finale (twaalf laureaten) van 18 tot en met 21 mei (in het Paleis voor Schone Kunsten). Voor deze zevende editie van het zangconcours kwamen 190 dvd-inzendingen binnen. Deze week hebben enkele leden van de prestigieuze internationale jury zich in Brussel verzameld om de kandidaten voor de eerste ronde te selecteren op basis van hun ingezonden dvd’s. Vrijdag moet deze klus geklaard zijn. JMB ADVERTENTIE

Handicap & informatie Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

 02/463.58.58 alle werkdagen van 9 tot 12u30 uitgezonderd donderdag van 14 tot 17u.

Bezoeken enkel op afspraak Informatie@handicap-ambulant.be

De mannen (en één vrouw) van 11 Songs aan het werk in Burkina Faso. Luc Mishalle: “Doe niet multicultureel óm de multiculturaliteit. Dat werd in de jaren 1970 veel gedaan, maar het slaat nergens op. Het mag geen zootje ongeregeld worden.”

BRUSSEL – De componist en saxofonist Luc Mishalle van de Molenbeekse muziekeducatieve organisatie Met-X kennen we van zijn multiculturele projecten die jazz vermengen met gnawa-invloeden en WestAfrikaanse ritmes. Met 11 Songs, nu vrijdag op het podium in de KVS, gaat hij nog een stap verder in die muzikale kruisbestuiving. “West-Afrikaanse muziek zit in ons bloed.”

‘M

uziek voor buik en hoofd, want het swingt behoorlijk én er is over nagedacht,” zo verwoordt Luc Mishalle zijn nieuwe project 11 Songs. Mishalle was met de hele bende in Bobo- Dioulasso, Burkina Faso toen we hem belden voor een interview. De hele bende, dat zijn de Europese blazers en Marokkaanse gnawa’s van Marockin’ Brass, de Burkinese groep Foliba van djembémeester Adama Dramé, en Mishalles Britse medecomponist, de saxofonist Trevor Watts. Ze waren in Burkina Faso

om de schriftuur van Mishalle en Watts om te zetten in muziek, en om een album op te nemen. De partituren omzetten in muziek verliep vlot, maar opnemen was een ander paar mouwen. “De studio is veel kleiner dan verwacht, een deel ervan bevindt zich zelfs buiten in een hut. Daar neem je op met kakelende kippen op de achtergrond, maar dat heeft nog wel iets authentieks,” vertelt Mishalle. “Het grootste probleem is van technische aard: defecte microfoons en wisselende stroomspanning,

waardoor heel wat opnames onbruikbaar zijn.” Begin januari is Mishalle naar Casablanca moeten reizen om met de Marokkaanse geluidsingenieur te zien wat bruikbaar is en wat niet. “Een deel van het album moeten we opnieuw opnemen, live tijdens de concerten in Antwerpen en Brussel. Daardoor is het album niet klaar voor de tournee, maar dat geeft niet, het geeft ons de gelegenheid om volgend jaar nog een tournee te doen, op festivals dan, want daar is de mu-

DIKKE VRIENDEN Marc Didden is dik. En daar is hij niet trots op. In de documentaire Dikke vrienden die hij voor Canvas maakte, legt hij uit hoe dat komt, en hoe hij al een heel leven vecht tegen de kilo’s. “Onvoorstelbaar hoe grof mensen durven te zijn.”

BDW 1267 PAGINA 17 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

LEES MEER OP PAGINA 20

Een Zazie over meisjes en jongens, en over de verschillen (en de gelijkenissen!) tussen hen. Over rokjes dragen en vechten. Over slakken en andere hermafrodieten. Over Bruno in zijn knalroze T-shirt en Falko De Bolster van Idool. LEES MEER OP PAGINA 26-27

ziek zeker groot en swingend genoeg voor.”

JONGENS MET ROKJES

Vanwaar die toch wel vreemde groepsnaam, ‘elf liedjes’? Luc Mishalle: “Dat was de werktitel. Toen we zochten naar een titel die de lading dekt, vonden we niets. 11 Songs vonden we wel intrigerend. We waren toen ook met elf muzikanten. De nummers zijn raamwerken waarin de muzikanten niet verplicht zijn allemaal op dezelfde manier te spelen. Iedereen krijgt de ruimte om zich uit te drukken. Je hoort elf stemmen, van mensen uit jazz, hedendaags, traditioneel en klassiek. Het is niet de bedoeling om zo goed mogelijk jazz of traditionele muziek te spelen. We zoeken naar het amalgama van al die stemmen. De uitdaging is met al die muziekgenres aan de slag te gaan zonder dat de een de ander domineert.” Makkelijker gezegd dan gedaan? Mishalle: “Wij zijn allemaal ‘oude’ mensen... allemaal over de vijftig (lacht). Trevor is zelfs in de zeventig, daar hoor je stilaan een leven in doorklinken. Onze ervaring en maturiteit maken het mogelijk om al die stemmen in harmonie naast elkaar te laten leven, zonder er een brij van te maken. Djembémeester Adama Dramé is een crack in traditionele muziek, maar hij heeft ook een lange staat van dienst in vernieuwende projecten, onder meer met Les Percussions de Strasbourg en met een echt jazztrio. We kennen hem van vorige samen-

Opnemen met kakelende kippen op de achtergrond: “Een deel moeten we opnieuw opnemen, live in Antwerpen en Brussel”

Hedendaagse schriftuur moet toch iets vreemds zijn voor de Afrikanen, waar muziek niet geschreven is? Mishalle: “We hebben twee weken lang geboetseerd aan het repertoire, een heel verrijkend creatieproces. Uiteraard kwamen daar moeilijkheden bij kijken. Zo werkt een van mijn composities met verschuivende lagen. Je krijgt formules die verschuiven en elke keer nieuwe sferen aanbrengen. Afrikanen vinden dat fout, het klopt niet met hun visie op mu-

ziek. Het duurde wel een week voordat ik ze ervan kon overtuigen dat ik het echt zo wou, dat het een andere manier van werken is. Niet fout, gewoon anders.”

elkaar ingespeeld waren en hoe de Burkinezen stukken Marokkaanse muziek overnamen. Als je dat bereikt, begint je muziek echt te leven!”

Loopt uw manier van schrijven gelijk met die van Trevor Watts? Mishalle: “Neen, helemaal niet. We vullen elkaar net aan. Trevor is veel veeleisender voor de percussiesectie. Hij wil dat er gespeeld wordt zoals hij het hoort in zijn hoofd. Ik vertrek meer vanuit bestaande ritmiek, al probeer ik ook wel nieuwe dingen uit. Voor 11 Songs zijn mijn stukken redelijk relaxed en open, terwijl Trevor veel meer op speed leeft, ondanks zijn leeftijd (lacht). Hij gaat richting drum-’nbass, ik hou het bij een cooler funkgevoel.”

Wat wilt u met zo’n interculturele uitwisseling bewijzen? Mishalle: “Ik heb nooit met boodschappen gezwaaid, het gaat me om de muziek. Je moet bij dit soort projecten de polariteit van blank en zwart omzeilen door er een derde partner bij te betrekken. We hebben dat sterk gevoeld met Marockin’ Brass (groep van Met-X van Europese blazers en Marokkaanse percussie, BT). Op sommige ogenblikken dreef de muziek heel hard uit elkaar, het werd een onderonsje tussen Europese blazers aan de ene kant en Marokkaanse percussionisten aan de andere

Zijn er ook composities van de Afrikanen? Mishalle: “Jawel, één song is van Adama Dramé en één van Rida Stitou, telkens geschreven vanuit hun traditie. Gnawa-muziek heeft wortels in de West-Afrikaanse mandinka-muziek, er zijn frappante overeenkomsten. Het was ontzettend boeiend om te zien hoe de Marokkanen hun roots herontdekten.” “Bij zo’n gemengde bezetting kwamen ook wel moeilijkheden kijken. Zo is gnawa een spel van vraag en antwoord. Omdat er geen andere gnawa’s zijn, moest het antwoord gezongen worden door de blazers. En Adama’s nummer wordt gedreven door de balafoon en heel wat ritmiek, wat doe je dan met al die blazers? Het was even zoeken. Ook boeiend hoe snel Burkinese en Marokkaanse percussionisten op

kant. Zodra we er de Ghanese percussionisten bijgehaald hadden, was het veel makkelijker om tot een eenheid te komen. Voor 11 Songs hebben we hetzelfde gedaan. Om de confrontatie tussen een bende witte Europeanen en een groep zwarte Afrikanen te voorkomen, hebben we het project opengetrokken naar gnawa, en met een Marokkaanse geluidsingenieur erbij. Met drie culturen moet iedereen veel meer naar elkaar luisteren. Zo drijven de muziekgenres makkelijker naar elkaar toe.”

werkingen met onder meer Marockin’ Brass. Trevor Watts schreef de helft van de composities. Zijn schriftuur is sterk geïnspireerd door zijn ervaring met muzikanten uit Ghana, een buurland van Burkina Faso met een verwante muziekcultuur. West-Afrikaanse muziek zit hem dus in het bloed.”

Burkinees stilleven met guembri, de traditionele bas van de Marokkaanse gnawa’s.

De dudun is traditionele percussie uit Burkina Faso.

Wat zijn de sleutels tot succes bij interculturele muziek? Mishalle: “Maak geen multiculturele mengeling omwille ván de multiculturaliteit. Dat werd in de jaren 1970 veel gedaan, maar het slaat nergens op. Je moet mensen zoeken die bij elkaar passen. En vermijd polariteit, breek de confrontatie door er een derde cultuur bij te betrekken, en doe dat op een doordachte muzikale wijze. Het mag geen zootje ongeregeld worden.” Benjamin Tollet Cd-voorstelling 11 Songs op vrijdag 18 februari om 20 uur in de KVS, Arduinkaai 9, 1000 Brussel (www.kvs.be). Kaartjes kosten 10/16 euro. Rida Stitou vs Trevor Watts, een duoconcert in de reeks Diaspora sounds op donderdag 17 februari om 20.30 uur in het Beurscafé, Ortsstraat 20-28, 1000 Brussel; gratis. Concert Adama Dramé & Foliba op donderdag 24 februari om 21 uur in het Kultuurkaffee, Pleinlaan 2, 1050 Elsene; gratis. Meer op www.met-x.be

BDW 1267 PAGINA 18 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Muziek > Vlaams Radio Koor krijgt nieuwe vaste dirigent uit Frankrijk

Niquet: ‘Mijn koor is een diamant’

De Deen Bo Holten draagt vanaf volgend seizoen de directeursfunctie van het VRK in Flagey over aan maître Hervé Niquet van Le Concert Spirituel. Een rood pak, groene schoenen, een kilt,... de zuiderse smaak van Niquet zal ons omroepkoor deugd doen. “Onze keuze voor deze Fransman is ingegeven vanuit de internationalisering die het koor beoogt,” zegt intendant Gunther Broucke. “Het Angelsaksische model en ook dat repertoire is al overmatig voorradig, terwijl er een grote behoefte is aan het (vroeg-romantische) Franse repertoire.” Hervé Niquet schuwt de vernieuwing niet. Bij de opvoering van Haydns Schöpfung, vorige vrijdag in de Parijse cultzaal Pleyel, splitste hij het koor op, de vrouwen links en de mannen rechts van het orkest. Om de klankkleur te vernieuwen. Nu het VRK met een Chevalier de l’Ordre National du Mérite én een Officier des Arts et des Lettres kan uitpakken, vragen we Niquet op de man af waarom hij zich tot het omroepkoor aangetrokken voelt. “Ik wil geen jezuïetenantwoord geven en zeggen dat we al zo lang samenwerken (hij was al zeven jaar gastdirigent, JMB). Het is altijd voor beiden een feest geweest. We ervoeren ieder van onze kant dat een weerzien een geluksgevoel gaf, en zoiets unieks moet je koesteren. Het gaat om het plezier van het samenzijn, van een boeiend repertoire, van het resultaat, van openstaan voor studie, van wat ik als muzikale mogelijkheden kan bieden. Toen ik mee aan de wieg stond van het Palazzetto Bru Zane in Venetië (onderKaaiad BDW 120217.pdf

07/02/11

BRUSSEL – Vanaf september gaat het Vlaams Radio Koor in zee met de Franse autoriteit Hervé Niquet: hij wordt de ko mende drie jaar de vaste dirigent. Afgelopen week was het koor met Niquets barok ensemble Le Concert Spirituel op tournee door Frankrijk. Dat het klikt, was al langer duidelijk.

Hervé Niquet gaat het VRK leiden: “Zij durven alles aan wat ik voorstel.”

16:09

ADVERTENTIE

zoekscentrum voor Franse romantische muziek, red.), polste ik naar de interesse van het VRK en Brussels Philharmonic. Het sloeg aan. We brengen sinds 2010 een reeks boeken en cd’s Prix de Rome uit (Debussy en Saint-Saëns verschenen al; Charpentier, D’Ollone en Boulanger volgen nog, red.), gekoppeld aan concerten in Venetië, Brussel en Parijs. Niemand anders doet dit! En telkens als wij dit doen, zijn de mensen extreem gelukkig, omdat ze verrast geweest zijn. Het is als snoep waar je verslaafd aan raakt. Zowel het publiek als de producenten smeken erom.” “Bovendien wou ik een andere partner dan het ‘evidente’ Franse ensemble, dat het Franse lyrische repertoire met enige terughoudendheid benadert, en dat is niet altijd positief. Je moet het Franse romantische repertoire eerlijk en onbevooroordeeld kunnen aanpakken. Het VRK doet dat, en durft ook alles aan wat ik voorstel.” “Ik ben zelf zanger: ik kan me goed inbeelden hoe die zangers er staan. Gezien de fantastische bagage van het koor op het vlak van Duitse en klassieke muziek, en de vlucht die Le Concert Spirituel neemt, wil ik meer uit iedereen halen. De Franse muziek, van de middeleeuwen tot vandaag, en met de romantische periode op kop, blijft miskend. Ook wil ik de techniek van de zangers bijsturen, tot een uniformer geluidsbeeld. Alles is aanwezig; nu is het zaak het eruit te halen. Mijn idee is om met het VRK door Europa te toeren, zoals het Berlijnse Rias Kammerchor doet. En al wil ik in België, Frankrijk of Duitsland geen jaloezie opwekken, iedereen mag weten dat het VRK een diamant is.” Jean-Marie Binst

Dit seizoen dirigeert Hervé Niquet het VRK nog in Flagey op 15 april (20.15 uur) met ‘Une romance française’. Meer op www.brusselsphilharmonic.be

BDW 1267 PAGINA 19 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Museum > Schone Kunsten herstructureert collecties

Fin-de-sièclemuseum in zicht BRUSSEL – Over een jaar opent het Fin-desièclemuseum zijn deuren. Na de oprich ting van het Magritte Museum is dat een volgende stap in de reorganisatie van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België (KMSKB).

13 juni 1982, WK-openingsmatch: Rode Duivel Erwin Vandenbergh verschalkt de Argentijnse keeper Ubaldo Fillol.

De Rode Duivels gaan naar Spanje

De sectie Moderne Kunst moet voor de herstructurering een jaartje dicht. De KMSKB proberen van de sluiting van de collecties van de twintigste en eenentwintigste eeuw een deugd te maken door in het voorjaar alvast een selectie naar het Taipei Museum of Fine Arts in Taiwan te laten reizen. Daarnaast wordt er ook begonnen met het programma België, cadavre exquis, waarbij mensen van buiten het museum een reeks tentoonstellingen zullen organiseren, volgens de surrealistische techniek van de ‘toevallige aaneenschakeling’.

Praat

Beginpunt 1868 Gezien: België-Finland (1-1), op 9 februari in het Jules Ottenstadion.

achteraf

Waar gaat u naartoe zodra de teletijdmachine een feit is? Ik twijfel tussen het paleis op de Koudenberg circa 1500, en het Camp Nou-stadion van FC Barcelona op 13 juni 1982. Op die laatste bestemming spelen de Rode Duivels de openingswedstrijd van het wereldkampioenschap voetbal tegen het Argentinië van Diego Maradona. Winst verzekerd: in de 62ste minuut krijgt Erwin Vandenbergh van de rancuneuze man die door de overige tien Argentijnen als verdediger was aangeduid, vijf minuten de tijd om de voorzet van Frank Vercauteren min of meer te controleren en binnen te trappen. Spanje is op dat moment nog een ver en onbekend land. De sinaasappel verwerft bekendheid in onze contreien dankzij de sympathieke toernooimascotte Naranjito. Het nieuws dat generaal Franco overleden is en dat Johan Cruyff niet langer bij Barcelona speelt, heeft ons pas bereikt. Vergeleken met nu werden WK’s voetbal nog een beetje en stoemelings en in een geheimzinnige duisternis gespeeld. De Mundial was de laatste wereldbeker waarin de stadions verlicht werden met gaslampen van het type dat de Hongaarse derdeprovincialer Honvéd Szentistván negen jaar geleden als laatste club in Europa van de Uefa diende te verwijderen. Begin jaren 1980 was er overigens nog niemand die voetbal echt begreep. Het ging om de sfeer van het internationale treffen, al hield het winnende doelpunt van Vandenbergh, op die avond waarvoor het adjectief zwoel werd uitgevonden, wél in dat we de volgende jaren (in 2012 zullen het er dertig zijn) diepgelukkig zouden zijn. Ik ben dus al mijn hele bewuste leven lang gelukkig, of dat maak ik mezelf toch met verbazend gemak wijs. In 1986 boekten de Rode Duivels nog grotere successen op de wereldbeker, maar het doelpunt van Vandenbergh was voor mij wat het graantje was voor de duiven die door de Amerikaanse gedragspsycholoog B.F. Skinner aan conditioneringsexperimenten werden onderworpen. Deze ene beloning volstond om mij voortaan hetzelfde gedrag

te laten vertonen, ook al werd dat gedrag sindsdien nooit meer beloond. Op een gezinsvakantie in Spanje een maand later in 1982 liep ik als achtjarige rond in een rood truitje met reclame van Primus Haacht dat enigszins op een voetbalshirt leek, een rode short en rode kousen in (toegeving aan mama) bruine sandalen. Op verplaatsing naar godbetert het Jules Ottenstadion in Gentbrugge anno 2011 loop ik – na de kaakslagen van Platt in Italië, Röthlisberger in Amerika, Prendergast in Japan en Collina tegen Bulgarije; na fiasco’s tegen Bosnië, Kazachstan, Bosnië, Bosnië en Armenië; na de recentere, maar niet minder lullige late tegentreffers van Spanje, Duitsland en Oostenrijk – nog altijd in een rood truitje rond om de Rode Duivels andermaal in de laatste minuut een fataal tegendoelpunt te zien slikken. In zijn beroemde voetbalroman Fever pitch betoogde de schrijver Nick Hornby, die jaren van onkans met zijn favoriete club Arsenal doorstond, dat het ware supportersgevoel pas bovenkomt als je op een verre, doorregende verplaatsing voor de zoveelste keer verliest tegen de enige club die je nog slechter achtte. Maar ook dat idee valt met wetenschappelijke experimenten te ontkrachten. Het stond onlangs nog in de krant dat ouders die er net op geattendeerd waren hoeveel hun kinderen hen kosten, die kinderen meer idealiseren dan ouders met wie niet over de kosten gesproken werd. Hoe groter de nadelen, hoe rooskleuriger je de voordelen zult proberen voor te stellen. Dat ik de Rode Duivels met al die talentvolle spelers als een boeiend voetbalexperiment blijf zien, komt dus alleen maar omdat het opzet blijft mislukken. Bij de goede redenen om België te laten voortbestaan komen de niet-onbelangrijke emotionele redenen, waaronder het voortbestaan van de Rode Duivels, pas op de vijfde plaats. Een splitsing zou bovendien effectief een einde kunnen maken aan al mijn ijdele hoop en miserie. Maar ik wil het Belgische voetbal niet kapot. Ik blijf rekenen op nog zo’n zwoele avond waarop de wereldkampioen als vanzelfsprekend wordt verslagen.

Michaël Bellon

Over een jaar krijgen de moderne collecties dan een vaste stek in een multimediaal finde-sièclemuseum met als beginpunt 1868, toen de kunstkringen met de oprichting van de Société Libre des Beaux-Arts het debat over het modernisme in België lanceerden.

Eindpunt van het parcours is de art-nouveaucollectie Gillion-Crowet, die het Gewest in depot zal geven. Daartussen zullen de bezoekers volgens algemeen directeur Michel Draguet ondergedompeld worden in wat Brussel rond de voorlaatste eeuwwisseling tot het kruispunt van creatieve krachten maakte: “Charles de Coster en het ontstaan van een nationale literatuur, de herontdekking van de primitieven, Rops en Baudelaire, de sociale kunst, het impressionisme, het symbolisme in de literatuur en in de schilderkunst, Péladan en het idealisme, de sierkunsten van Brussel tot Nancy, de wagneriaanse Muntschouwburg, Brussel hoofdstad van de art nouveau, Spilliaert, Minne, Maeterlinck, de eerste Latemse school...” Ondertussen hoopt het museum al sinds 2006 op uitbreiding voor de moderne en hedendaagse kunst. Mogelijkheden zijn de voormalige winkelruimten Vanderborght aan de Schildknaapstraat (het huidige Dexia Art Center in het centrum van Brussel), of een nieuw, hedendaags gebouw dat voor Draguet een echt referentiepunt moet worden. An Devroe

ADVERTENTIE

NV BRABANTSE BRASSERIEEN

Jong bedrijf in volle expansie aan de Noordrand van Brussel

Werft aan voor onmiddellijke indiensttreding:

Zaventem

Groot-Bijgaarden

• Assistent-manager • Barman • Kelners • Koks

• Manager • Assistent -manager • Kelners • Koks

Wij vragen : • Goed voorkomen • Dynamisch persoon en doorzetter • Nederlandstalig met kennis van Frans • Je bent vlot en hebt commercieel talent • Stressbestendig en goed in omgang met collega’s en klanten • Minstens 2 jaar ervaring • Eigen wagen

Wij bieden : • Vast contract • Aantrekkelijk salarispakket met bonus • Doorgroeimogelijkheden in een sterke structuur • Afwisselend werk binnen een stabiele en jonge groep

Bijkomende Info: Zaal: 0475/33.44.54 - Keuken: 0479/97.05.96

info@brabantsebrasserieen.be

BDW 1267 PAGINA 20 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Gezondheid > Alles wat u moet weten (maar niet zomaar mag vragen) over dik zijn

Dikke vrienden met Marc Didden I

n Dikke vrienden legt Marc Didden zijn ervaringen naast de expertise van dokter, diëtist, professor en kunsthistoricus, en hij doet dat zonder de kunst van het vertellen uit het oog te verliezen. “Ik zou liever niet dik zijn en ik vind er ook niets grappigs aan,” zegt Didden. Zo meteen de vraag of hij zichzelf haat, maar eerst een niet-onbelangrijke dienstmededeling. Dikke vrienden past in een reeks van documentaires rond hedendaagse taboes die Canvas en het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF) mogelijk gemaakt hebben. De uitzending is gepland op 8 maart; de première vindt volgende dinsdag plaats in de Beursschouwburg. “Dit is het verhaal van een taboe waar niemand over praat: zelfhaat,” zegt u aan het begin van Dikke vrienden. Wat heeft zelfhaat met corpulentie te maken? Marc Didden: “Veel. Elke zwaarlijvige die in de spiegel kijkt, ziet niet graag wat hij daar ziet. Wat de esthetiek betreft, heb ik niet zo’n probleem met zwaarlijvig zijn. De

BRUSSEL – Scenarist-columnist-veelzijdige tist Marc Didden is dik. Niets mis mee? Wel iets mis mee! Overgewicht is gevaarlijk, en extra kilo’s verleiden de medemens tot onfatsoenlijkheden als bemoeizucht en scheldpartijen. U komt alles te weten in Dikke vrienden, de documentaire die Didden voor Canvas maakte. gevolgen voor de gezondheid en de beperkingen die obesitas het lichaam oplegt, zijn een veel groter probleem.” “Zwaarlijvigheid is in hoge mate een erfelijk gegeven in mijn familie. Alleen een broer is er – met harde inspanningen – aan ontsnapt. Hij sport al heel zijn leven.” “Ik zou liever niet dik zijn en ik vind er ook niets grappigs aan, net zoals ik dik zijn geen reden vind om altijd ‘gezellig’ te doen. Ik beschouw het als een ongeval. En ook wel als een falen: ik heb alle bestaande diëten geprobeerd en geen enkel werkt voor mij. Daarom ben ik boos op mezelf. En die boosheid resulteert weleens in zelfhaat. En dan zijn er nog de afkeurende blikken op straat of in de trein.”

Marc Didden: “Je merkt het ook in het verkeer, wanneer het minste verbale conflict je op een ‘Dikzak!’ komt te staan.”

het minste verbale conflict je op een ‘Dikzak!’ komt te staan. Onlangs nog sneed een verfijnde stadsgenoot me de pas af op een roltrap en beantwoordde hij mijn opmerking daarover met het poëtische ‘Ta gueule, gros porc!’ In Nederland en in de VS hoor ik ook weleens: ‘Hoe komt het dat je het zo ver hebt laten komen?’, of: ‘Waarom doe je er niets aan?’ Ieder pondje gaat door ’t mondje en andere flauwekul hoor je in een of andere vorm altijd als je naar een

U kunt goed vertellen en u hebt wat te vertellen: er bestaat slechter gezelschap. Ik kan moeilijk geloven dat u onfatsoenlijkheden naar uw hoofd geslingerd krijgt. Didden: “Onvoorstelbaar hoe grof mensen durven te zijn. Kinderen, zeker, maar daar til je niet aan. Je merkt het in het verkeer, wanneer

diëtiste gaat. Minder eten, meer bewegen: dat hoor ik al mijn hele leven. Maar ik ga ervan geeuwen, en als ik geeuw, krijg ik honger...” U haat ‘ongevraagde antwoorden op niet-gestelde vragen’. Bent u niet bang dat de documentaire nog meer mensen aanmoedigt om over uw gewicht te beginnen? Didden: “Ik heb niet graag dat mensen zich met mijn zaken be-

moeien. De weinige keren in mijn leven dat ik écht met iemand ruzie had, ging het daarover: dat iemand mij ging zeggen hoe ik moest leven of denken. Ik heb zelf ook de neiging andere mensen met rust te laten.” Kunsthistoricus, dokter, diëtiste en wetenschapper belichten verschillende aspecten van zwaarlijvigheid. Wat is u bijgebleven? Zijn uw ideeën over dik zijn gewijzigd?

Toerisme > Brussels Card breidt voordelenpakket verder uit

BRUSSEL – Vanaf deze maand biedt de Brussels Card, de museumkaart voor Brussel, nog meer voordelen. Er zijn twee nieuwe musea en drie restaurants aan de lijst toegevoegd en je krijgt korting bij de winkels Plaizier en Planète Chocolat. Vorig jaar gingen zo’n veertienduizend kaarten de deur uit. De kaart is vooral in trek bij buitenlandse toeristen. De Brussels Card is een stadspas die toegang verleent tot een groot aantal musea en toeristische attracties in Brussel. Er zit ook een geïllustreerde gids bij, en kaarthouders mogen gratis gebruikmaken van het openbaar vervoer. Je laat gewoon de kaart scannen aan de ingang van een museum of als je het openbaar vervoer neemt. Met deze passepartout heb je 24, 48 of 72 uur lang onbeperkt toegang tot 32 Brusselse musea (waaronder het Magritte Museum en Bozar). Aan de al uitgebreide lijst zijn twee musea toegevoegd. In het Planeta-

rium is de toegang voortaan gratis, en bezoekers van het Legermuseum kunnen gratis gebruikmaken van de audiogids. Alle grote musea doen dus mee; alleen voor het Hortamuseum moet nog altijd betaald worden. De lijst van de deelnemende restaurants is aangevuld met SteakFrit’ en Vismet (gratis dessertje op vertoon van de pas) en Les Brigittines (gratis hervekaas bij de maaltijd!). Ook de kortingen werden flink uitgebreid. Nieuw is dat je korting krijgt bij chocolaterie Planète Chocolat in de Lombardstraat en bij kunstwin-

Kaas- en museumavond

kel Plaizier in de Spoormakersstraat. De Brussels Card is te koop voor 24, 34 of 40 euro voor respectievelijk 24, 48 of 72 uur. De stadspas wordt verkocht in de informatiekantoren van Brussel InternationaalToerisme & Congres, bij Toerisme Vlaanderen in Brussel, in verschillende Brusselse musea en in de zes Bootiks van de MIVB. Online kopen kan ook, op www.brusselscard.be. Een rist eethuizen geeft korting aan Brussels Card-houders.

Thomas Thielemans

Didden: “Ik ben blij dat de dokter onomwonden zegt hoe gevaarlijk het is om dik te zijn, en ik ben ook heel blij met het historische perspectief dat de Parijse professor Georges Vigarello, auteur van Les métamorphoses du gras, in zijn exposé biedt.”

“Minder eten, meer bewegen: dat hoor ik al mijn hele leven. Maar ik ga ervan geeuwen, en als ik geeuw, krijg ik honger”

“Terwijl ik aan de film werkte, heb ik erover gedacht mezelf een maagverkleining cadeau te doen. Ik ben erover gaan praten met een chirurg en heb zelfs even gedacht om dat allemaal te laten filmen. Maar uiteindelijk heb ik het niet gedurfd. Ook al omdat ik iemand gekend heb die zo’n ingreep heeft ondergaan en even later inderdaad graatmager werd. Zo mager dat hij zes maanden later dood was. Dan ben je toch liever dik en levend?”

Soms frappeert het hoezeer u zich blootgeeft: de familiefilmpjes, de ontboezemingen. Soms voert u zichzelf op als performer: op een stoel oneliners spuiend. Een bewuste keuze? Didden: “Mezelf voor een stuk blootgeven was onvermijdelijk: als je een persoonlijke documentaire maakt, dan mag je niet vertrekken van een leugen. En gek genoeg zit er binnen in mij wel ergens een performer, hoewel geen echt grappige. Ik heb voor een deel van de film zowat de rol aangenomen van de stand-up comedian die niet grappig meer is. Ik ben oud moeten worden eer ik dat durfde: voor een publiek spreken, in een talkshow zitten. Als ik nog ouder word, durf ik vast ooit nog een performance aan.” Na onheilsberichten over de gevaren van obesitas en de kus waarmee de diëtiste uw gewichtsverlies beloont, eindigt u doodleuk met een pak friet op het Jourdanplein... Didden: “Ik wil niet verbergen dat ik een vat vol tegenstellingen ben, zoals zoveel mensen. Ik kan heel goed weten dat iets slecht voor me is en het toch doen. Bovendien had ik de jonge, talentvolle cameraman van mijn film al de hele opnameperiode verteld over de kwaliteit van de frieten van Antoine.” Niels Ruëll

Evenement > Erasmus’ meesterwerk 500 jaar jong

Anderlecht zingt de lof der zotheid ANDERLECHT – Vijfhonderd jaar geleden verscheen de eerste editie van Lof der zotheid van de humanist Desiderius Erasmus. Een prima gelegenheid, vonden de Anderlechtse culturele verenigingen, om in woord en beeld de menselijke foliekes in de verf te zetten. Desiderius Erasmus stelde in zijn satire Lof der zotheid de menselijke dwaasheden aan de kaak. Het wordt nog altijd beschouwd als een van de belangrijkste literaire werken in de westerse beschaving. Een half millennium later vormt het werk een bron van inspiratie voor een resem culturele activiteiten onder de noemer Anderlechtse foliekes. Zo projecteert De Rinck de volgende weken The idiots van Lars von Trier (18 februari), De man die zijn haar kort

liet knippen van André Delvaux (25 februari) en Home sweet home van Benoît Lamy (4 maart): drie films waarvan Rits-docent Wouter Hessels de link met Lof der zotheid bespreekt. Op zaterdag 26 februari zal in de Academie voor Beeldende Kunsten en op het Dapperheidsplein het resultaat te zien zijn van drie Anderlechtse scholen die artistieke workshops rond het centrale thema volgden. De leerlingen uit de woordklas van Miet Braem zullen een literair parcours verzorgen. Vanaf eind februari zal door de gemeente een kunstkar trekken die voorbijgangers de kans geeft hun creativiteit te botvieren in een beeldhouwwerk. BS Meer op 02-558.08.91 of www.anderlechtsefoliekes.be

BDW 1267 PAGINA 21 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Nick Trachet BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Ginkgo Was het naar aanleiding van Chinees Nieuwjaar? Er lagen pakjes met gelige nootjes in de Chinese supermarkt. Ginkgonoten. En die komen van de ginkgoboom. Ik nam zo’n pakje mee, want ik kende het niet en er wordt in Chinese kookboeken weleens naar verwezen. We zien steeds meer ginkgo’s in de stad. Het is modieus om ze aan te planten, maar toen ik er op de universiteit voor het eerst les over kreeg, waren het nog zeldzame verschijningen. Er stonden er een paar in het park van Laken. Het is een prachtplant. Het blad van deze boom is maar op één manier te beschrijven: lieflijk. En mooi geel in de herfst! De Ginkgo biloba L. is een boom die in geen enkel botanisch straatje past. Hij is vooral verwant met de naaldbomen, hij heeft ook eigenschappen van de cycadepalmen, maar draagt echte bladeren, die ook nog eens afvallen. De ginkgo is een zogenaamde naaktzadige. Ginkgonoten zijn dus geen echte noten, maar zaden, en die zitten niet in een echte vrucht, al lijkt het wel zo. De ginkgo vindt zijn oorsprong in China, waar hij al millennia in de omgeving van tempels staat. Sommige auteurs noemen hem dan ook wel Chinese tempelboom. Heel lang was er geen enkel exemplaar van bekend in het wild, een echte mensenboom uit steden en tuinen, dus. Ondertussen heeft men er wel ontdekt, diep in het woud in de binnenlanden van China, maar de vraag is of die niet lang geleden ‘verwilderd’ zijn uit de tuinen van Chinese monniken? Ze blijken allemaal genetisch erg verwant te zijn. In Europa werd de ginkgo voor het eerst aangeplant in 1730. De oudste in onze contreien staat in Geetbets (Vlaams-Brabant) en zou uit datzelfde jaar stammen. De mooie boom met zijn lieflijke bladeren werd beroemd door een gedicht van Goethe, die zich bij de vorm van het blad – allegorie voor de liefde – afvroeg of het één blad was dat verscheurde, of twee bladeren die vergroeiden. Ondanks de zeldzaamheid gedijt een ginkgo goed in moeilijke omstandigheden en is hij, naar het schijnt, vrij makkelijk te kweken uit scheuten of zaad. Waarom zien we dan zo weinig notendragende ginkgo’s in onze omgeving? Dat heeft te maken met stadsplanners en het geslacht van bomen.

Ginkgo’s zijn tweehuizig; er zijn dus mannelijke en vrouwelijke bomen. De gewestelijke en gemeentelijke plantsoendiensten vermijden het om vrouwelijke bomen, die de noten dragen, aan te planten. Waarom dat zo is, leerde ik eerst uit de schrijfsels van overzeese journalisten. De schijnvruchten, die eruitzien als rijpe reine-claudepruimen, zouden stinken als de pest. Ik las hoe in Amerika Chinese inwijkelingen de vieze vruchten oprapen. Ze dragen handschoenen en plastic schorten bij het plukken. Niet alleen zou het vlezige zaadomhulsel boterzuur bevatten (een notoir stinkend product), het sap zou ook nog eens bijtend zijn voor de handen. Thuis ontdoen de plukkers de noot van het schijnvruchtvlees met spoelen en schrobben. Dan gaan ze de smakelijke noten langs de straat venten. Kort nadat ik dit had gelezen, liep ik op een late avond, eind januari, door de Jean-Baptiste Depairelaan in Laken. Deze lange, rechte straat is aan de benedenkant afgezoomd met statige ginkgo’s. Onder sommige bomen vond ik platgedrukte en halfrotte gele pruimen. Er staan dus tóch vrouwelijke ginkgobomen in Brussel! Het was een zootje: de voetpaden zaten onder een soort compote van ginkgo-pruim en de omwonenden moeten zonder twijfel de groendiensten vervloeken die dit stinkende stadsmeubilair hadden aangeplant. Ik boog me over de gevallen pruimen: de geur leek nog het meest op die van vers braaksel. Maar we zijn wetenschappers of we zijn het niet, en dus raapte ik een portie stinkpruimen bij elkaar, rolde ze in een krant en nam ze mee naar huis. De krengen bleken ook nog bijzonder sappig en ik was blij toen ik mijn handen mocht wassen. Maar van bijtend vocht heb ik niets gemerkt. Ik heb al het vlezige weg geschrobd. De ‘noten’ die dan verschijnen, lijken verbazend sterk op pistaches. Ik kraakte ze met een notenkraker en vond binnenin ivoorwitte zaden met een lichtgroene schijn. Het pakje dat ik in de winkel kocht, bevatte grotere noten, die ook veel geler oogden. Ik heb er wat in een droge wok laten toasten, zoals aangegeven in enkele Chinese kookboeken. Behalve een bittere ondertoon was de smaak maar niets. Alsof ik op gekookte maïs zat te kauwen, maar dan groter en bitter. Mijn eigen pluk was helemaal anders. Ik deed ze rauw in de hete wok en liet ze enkele minuten springen in de warmte, zonder vetstof. Ze werden groener

Ga ze vers rapen onder de boom! Misschien zien de buurtbewoners rond de stinkpruimen dan in dat ze een heel bijzonder cadeau voor de deur hebben

en geler en glanzend. Ze bleken ook helemaal anders van beet dan de winkelginkgo’s, met een zoete ondertoon en een smaak die wat aan kastanje deed denken. Helemaal niet slecht, die verse Lakense variëteit. Ginkgonoten worden gebruikt in de Japanse en Chinese keuken, vooral als borrelnootje. Bij grote feestelijkheden wordt de buitenste schaal rood gekleurd. Men kan ze ook diepvries of in blik vinden, maar net zoals deze uit het pakje zijn ze niet bijster lekker. Ga ze vers rapen onder de boom! Misschien dat de buurtbewoners rond de stinkpruimen nu inzien dat ze een heel bijzonder cadeau voor de deur hebben staan? Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1267 PAGINA 22 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Ghalia Benali: “Bij mijn aankomst in Brussel, nu 23 jaar geleden, trof het me hoe kosmopolitisch België is. Op weg naar mijn gastgezin in Jette vroeg ik me af: waar zijn die Belgen nu? Hoe zien ze eruit? Ik zag Afrikanen, Indiërs, Arabieren.”

SCHAARBEEK – “Nu president Ben Ali zijn matten heeft gerold, is de geest van Bourguiba weergekeerd in mijn vaderland. De mensen durven opnieuw te dromen. Er waait een nieuwe wind door de Arabische wereld.” Ghalia Benali geniet nog na van de Jasmijnrevolutie in Tunesië, en volgt de verwikkelingen in Egypte op de voet.

‘B

ourguiba, de vader van de Tunesische republiek, had weliswaar net als alle Arabische leiders dictatoriale trekjes, maar hij was ook charismatisch en bevlogen, hij geloofde in volksverheffing. Pro-westerse hervormingen, goed onderwijs voor iedereen, aandacht voor de rechten van de vrouw. Onze familie had bovendien een geschiedenis met Bourguiba: mijn grootvader, een bakker, heeft hem nog in meelzakken verstopt toen hij op de vlucht was voor de Franse kolonialisten.” “De Jasmijnrevolutie betekent het einde van een zwarte periode, waarin men alles heeft gedaan om de mensen af te stompen, waarin het onderwijssysteem werd ondergraven. Een periode waarin de mensen over straat liepen alsof ze elkaar niet konden luchten, waarin alle fierheid vervlogen was. Het land was als een gevangenis, terwijl ik opgevoed ben in een geest van onafhankelijkheid en vrijheid. Mijn vaderlandsliefde was lange tijd weg, nu leeft ze weer. Omdat er dingen gebeuren die me hoopvol stemmen.”

Vaders verhalen Haar naam wordt hetzelfde uitgesproken als die van de verdreven dictator, en – nog merkwaardiger – de dag dat Ben Ali president Bourguiba afzette, stond Ghalia Benali op het punt

naar België te vertrekken om er grafische kunsten te gaan studeren. In België was ze geboren en had ze tot haar vierde geleefd. “7 november 1987. Ik zat in Tunis in het vliegtuig, de piloot – een kennis – bracht me het slechte nieuws. Pas drie dagen later kregen we de toestemming om op te stijgen.” “In mij leefde een enorme drang om mijn vleugels uit te slaan en andere culturen, andere landen te leren kennen. Dat ik voor België koos, was ingegeven door de verhalen van mijn vader. Hij had hier voor geneesheer gestudeerd, met een specialisatie in de celbio logie, en hij had hier ook een tijdje gewerkt. Voor hem waren de Belgen als de Arabieren: mensen met het hart op de tong. Hij was zelfs bijna met een Vlaamse getrouwd, de dochter van een gastgezin in Leuven. Uiteindelijk heeft een Tunesische zijn hart gestolen, maar de band is gebleven: onlangs heb ik nog contact gehad met die mensen in Leuven.” “Voor mijn vader was België het land van de vrijheid. Hij vond hier zijn waardigheid, zijn geluk, zijn respect. Mijn moeder kon dan weer niet aarden, en in Tunesië was er indertijd een groot tekort aan geneesheren, aan intellectuelen. Dus werd het Tunis. Daar werd mijn vader gedwongen als huisarts te werken, zijn specialisatie werd niet erkend. Dat is de reden

waarom we ons na een tijdje in het zuiden van het land hebben gevestigd. In een dorpje waar mijn vader zich echt nuttig kon voelen, waar hij een hoeksteen werd van de gemeenschap.”

Wereldburger Een wereldburger met Tunesische roots, zo noemt Ghalia Benali zichzelf. En het is hier dat ze die wereldburger geworden is. “Al bij mijn aankomst, nu 23 jaar geleden, trof het me hoe kosmopolitisch België wel is. Op weg van de luchthaven naar mijn gastgezin in Jette vroeg ik me zelfs af: waar zijn die Belgen nu? Hoe zien ze eruit? Ik zag Afrikanen, Indiërs, Aziaten, Arabieren... Ook mensen met licht haar, maar ze kwamen me veeleer Pools over. ‘Belgen zijn racisten,’ hoor je vaak, maar dat heb ik nooit zo ervaren.” “Ik had een studentenvisum, het plan was vier jaar te blijven en dan terug te keren. Niet voor honderd procent, maar voor vijfhonderd procent heb ik me tijdens mijn studie gegeven. Alsof ik anders dood zou gaan. Ik kwam uit een land waar buiten de lijntjes kleuren scheef werd bekeken, terwijl het hier op school werd aangemoedigd om origineel uit de hoek te komen. Zo ervoer ik voor het eerst wat het echt betekent om vrij te zijn.” “In eerste instantie was die vrijheidsbe-

leving een reactie: uitgaan, een liefje opscharrelen, alcohol drinken, varkensvlees eten. Een wilde periode was het. Pas na verloop van tijd heb ik geleerd dat vrijheid vooral betekent dat je als mens de keuze hebt niet alles te doen, niet ongebreideld van alles te proeven, te zoeken naar wat het best bij je past. Dat was een openbaring.”

Zingen en tekenen Benali trakteert me op zandgebakjes van sorgo en spelt. Met liefde bereid door haar moeder, die op bezoek is. De smaak van vroeger, een stukje Tunesië in België. Ik zie kleine aquarellen hangen. Meisjesfiguren, kleurrijk, met fantasie en talent gepenseeld. Kunst waarin de geest van de Vlaamse primitieven en van Michel de Ghelderode rondwaart. “Ik heb ze geschilderd toen ik acht maanden zwanger was van mijn dochtertje. Eén tekening voor elke dag. Tekenen, schilderen, zingen, het blijft me voeden. Tekenen heb ik gestudeerd – het is als meditatie, het heeft me geholpen met opgroeien –, zingen heb ik altijd gedaan. Al toen ik klein was. Zonder erbij stil te staan.” “Uiteindelijk is zingen mijn beroep geworden. Toevallig. Twintig jaar geleden leerde ik Moufadhel Adhoum kennen, een Tunesische meester op de Arabische luit. We zijn samen beginnen op te treden op familiefeestjes, en van het een kwam het ander. Al gauw kreeg ik in de pers het etiket ‘ambassadrice van de Arabische muziek’. Het deed me beseffen dat hier een honger was om andere culturen te

BDW 1267 PAGINA 23 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

FREDDI SMEKENS “In het begin was het: uitgaan, liefjes opscharrelen, alcohol drinken, varkensvlees eten. Na verloop van tijd leerde ik dat vrijheid vooral betekent dat je als mens de keuze hebt om niet alles te doen, en te zoeken naar wat jou het best past”

Ghalia Benali, kunstenares

‘Tunesië durft weer te dromen’

Ghalia Benali, mijmerend bij de Tunesische vlag. “Dit was een legitieme revolutie. Waardig en vrijheidslievend.”

leren kennen. Zo is zingen beetje bij beetje mijn werk geworden. In het Arabisch, want mijn ziel is Arabisch, en alle emoties vloeien daaruit voort. Maar ook tekenen en schilderen blijven deel uitmaken van mijn leven.” “Nu acht jaar geleden ben ik aan Romeo & Leila begonnen. Een rijk geïllustreerd boek, later is er ook een cd bij gekomen. Gegroeid uit de behoefte om uit te drukken wat in mij leefde. Een oosterse die verliefd wordt op een westerse man en met hem trouwt. Net zoals ik met Fabrice getrouwd ben. Twee verschillende mensen, uit twee verschillende culturen. Hun keuze, hun lotsbestemming. Ik wilde ook zeker niet dat het tragisch zou eindigen zoals in Romeo & Julia. Het is net als in de wereld van nu: culturen die gedwongen worden om een samenlevingsmodel te vinden. Jezelf aanvaarden, de andere aanvaarden. Luisteren naar de andere, luisteren

naar jezelf. En de vooroordelen vergeten.” “Dat is twee jaar geleden afgerond, nu heb ik de indruk van school te komen en te beginnen met het werk dat ik moet doen. Als je jong bent, brandt het instinct van leven en overleven: je wilt groot worden, dingen doen. Ik heb gezien, ik heb gedaan, nu voel ik me sterk en goed in mijn vel. Mede daarom kon ik weer een band gaan voelen met mijn land en ben ik twee jaar geleden begonnen met het project Elissa’s skin. Elissa is de mythische moeder van Carthago, waarvan de resten op een steenworp van Tunis liggen. Elissa – ook bekend als Dido, de zwerfster – kreeg volgens de overlevering bij haar aankomst van de oorspronkelijke bewoners de toestemming om al het land te gebruiken dat ze kon omcirkelen met één enkele ossenhuid. Ze sneed daarop die huid in heel dunne repen, waarmee ze de heuvel waarop later Carthago werd gebouwd, omcirkelde.” “We zijn voorlopig met twee. Alex Simu, een Roemeense muzikant die in Nederland woont, en ik. Het is symbolisch. Vertrekkend van dat kleine willen we iets groots uitbouwen. Met muziek, zang en beelden. Net zoals er iets groots kan groeien uit de revolutie in Tunesië, die ook klein is begonnen. Ik voel het aan alsof ik parallel leef met die nieuwe energie. Ik zing ook anders dan voorheen, vind ik. Binnen in mij voel ik een vrijheidsstrijd zoals de mensen in Tunesië en in Egypte.” Karel Van der Auwera www.ghalia.be, www.myspace.com/ghaliabenaliofficial

Normoel

anneer we in het Brussels ons woordje normoel even over de knie leggen, hebben we het niet over nateurlaaik of vanaaiges. En eigenaardig genoeg, waarde lezer, heeft normoel – althans volgens mij – een grotere impact dan het Algemeen Nederlandse normaal. Natuurlijk betekent dat nog niet meteen dat de normen verlegd worden. Maar ik moet wel vaststellen dat de uitdrukking “Daan es ni normoel” moeilijk of niet hertaald kan worden als: “Die is niet normaal.” Met andere woorden, normoel verwijst in het Brussels naar wat met rust, geestelijk evenwicht en zelfs een zekere vorm van sereniteit te maken. Maar uiteraard moet men op dat gebied altijd met de nodige humor, ironie of zelfs met een zekere vorm van mild cynisme rekening houden. Want zoals alles in Brussel heeft ons woordje normoel ook een surrealistisch tintje. Zo kunnen we over de meest absurde situaties die we meemaken, van derden te horen krijgen: “Awel wa? Da’s toch normoel!?” Natuurlijk komt elk van ons weleens met die uitdrukking voor de pinnen. Ieder zijn ding, uiteraard. Ik zou willen stellen dat normoel ook een vorm van hoop en verwachting kan inhouden. Neem nu normoel gezeen, waarde lezer. Wanneer we daarmee uitpakken, geven we aan dat een andere optie helemaal uitgesloten is. En uiteraard blijft er nog een zuchtje van twijfel hangen, mo normoel gezeen es da nateurlaaik gien enkel probleim. In verband met dat alles heb ik onlangs nog een woordje horen gebruiken dat alles met normoel te maken heeft, maar in de dagelijkse omgang niet zo vaak van pas komt. Het gaat namelijk over normaleeter. Of er nu echt een nuance bestaat tussen normoel en normaleeter, moet ik, bij gebrek aan duidelijke aanwijzingen, in het midden laten. Bij alles wat voorafgaat, moet ik spijtig genoeg toch vaststellen dat in de meeste gevallen dat we eet normoel vinne, we ons binnen de normen en waarden bevinden. Met andere woorden, waarde lezer: wanneer ik het etiket “Gaa zaait ni normoel” opgeplakt krijg, voel ik dat niet als een eer, maar zeker

ook niet als een belediging aan. Uiteraard komt het mij voor om iemand te berispen in de bewoordingen: “Doet na neki normoel!” Maar wat moet de aangesprokene daaruit afleiden? Hoe zou hij zijn gedrag moeten aanpassen aan iemand die hem zo’n abnormale opmerking maakt? Wat mij betreft, kan normoel vantaaid oek flaa zaain, of toch flauw overkomen. Neem nu de normale gang van zaken. In ons Brussels is daar, naar mijn weten, geen equivalent voor. Af en toe zijn we met z’n allen kontent van in nen normoele weireld te leive – wat dat ‘normale’ dan ook moge inhouden. Ooit heb ik de eer gehad iemand te ontmoeten die mij het volgende toevertrouwde: “Ni vè ’t ien of ’t ander, mo ik hem nen haailige schrik van alles wa ni normoel es. Pak na on aa par exempel...” Het hoeft toch geen betoog dat ik die opmerking op een doodnormale manier liet overwaaien? Tot besluit graag nog even over naar de beschrijving die we krijgen van hoe nen normoele meens eruitziet. Dat gaat dan van: “Ni te gruut, ni te klaain, gienen dikke en oek ni dun, keut van stof mo wel e gruut bakkes.” Samengevat, waarde lezer: ne gewuune meens gaat door het leven als neemand en alleman. Ik hoop erin geslaagd te zijn onze woordjes normoel en gewuun in een aanvaardbaar daglicht te plaatsen. Maar het zou mij geenszins verwonderen dat u er als lezer nog heel wat gewuune en ongewuune open aanmerkingen bij hebt te maken. Laat het mij in dat geval gerust en gewuun weite. Om af te sluiten wou ik er ten allerlaatste toch nog graag even op wijzen dat we af en toe geconfronteerd worden met de uitspraak: “Alles es ’n geweunte.” Ik hoop, samen met u, dat we die vaststelling altijd van ons kunnen afschudden. Want het mag gerust gezegd worden dat alles wa we gewuun zaain, op de een of andere manier gedoemd is ons te gaan vervelen. Waar we wel gewuun op een efficiënte manier kunnen aanwenden, is als antwoord op de vraag: “Hoowest nog mè aa?” Veel vrijblijvender dan “Gewuun” kan het niet zijn.

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Elsene, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels hoofdstedelijk gewest. Rest van België 15 euro per jaar; rekeningnummer 424-5529822-66 van vzw Brussel Deze Week. Buiten België 25 euro per jaar. DISTRIBUTIE EN PROMOTIE Ute Otten (ute.otten@bdw.be), Paul De Weerdt. RECLAME IN BDW Rika Braeckman (rika.braeckman@bdw.be), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. OPLAGE 66.720 exemplaren. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne (anne.brumagne@bdw.be). EINDREDACTIE Katrien Stroobants (katrien.stroobants@bdw.be). REDACTIE Jean-Marie Binst (jeanmarie.binst@bdw.be), Christophe Degreef (christophe.degreef@bdw.be), Bettina Hubo (bettina.hubo@bdw.be), Patrick Jordens (patrick.jordens@bdw.be), Freddi Smekens (freddi.smekens@bdw.be), Steven Vandenbergh (steven.vandenbergh@bdw.be), Steven Van Garsse (steven.vangarsse@bdw.be), Danny Vileyn (danny. vileyn@bdw.be). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele (isabelle.devestele@bdw.be), Lien Annicaert (lien.annicaert@bdw.be), Gerd Hendrickx (gerd.hendrickx@bdw.be). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Philip Ebels, Eva Hilhorst, Ilah, Francis Marissens, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt (peter.dhondt@bdw.be). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh (manu.dehertogh@bdw.be). VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie (marijke.vandebuerie@bdw. be). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie. ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

BDW 1267 PAGINA 24 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Voetbal > FC Brussels, voorlaatste in tweede klasse, strijdt voor behoud

‘Mayonaise heeft niet gepakt’ SINT-JANS-MOLENBEEK – Donkere wolken boven het Edmond Machtensstadion. Ondanks het optimisme aan het begin van dit seizoen, en ondanks de 0-1 op Wetteren vorig weekend, bengelt Brussels helemaal onderaan in tweede klasse. Zowel de supporters als manager Thierry Dailly wijzen (vooral) de spelers met de vinger. “De ploeg die op het veld staat, vecht niet voor zijn truitje,” vindt Olivier Lebbe (41), supporter van het eerste uur. “Er wordt niet als ploeg gespeeld, het is ieder voor zich. Daarbij komt dat de club om de zoveel maanden van ambitie verandert, er is geen duidelijke lijn. Zo krijgen de jongeren van de club te weinig kansen.” In het begin van dit seizoen was er zowel bij supporters als bij het bestuur van Brussels heel wat hoop. Er was een nieuwe technische, medische en commerciële staf, en met jongens als Michael Van Geele en Kevin De Broyer was talentvol en Belgisch ingekocht. Maar naarmate de slechte resultaten zich opstapelden, sloeg de sfeer om. “Alle kenners van de tweede klasse hadden ons voor de aanvang van het seizoen in de top vijf gezet,” vertelt manager Thierry Dailly. “Er zijn zoveel factoren die ervoor gezorgd hebben dat we staan waar we staan. De manier van werken van onze ex-trainer (Chris Van Puyvelde, red.) was misschien niet de juiste, voor sommige spelers liep het naast het veld misschien niet echt gesmeerd, en we moeten ook gewoon toegeven dat de mayonaise niet gepakt heeft.” “Als bestuur en als club hebben wij ons werk gedaan en hebben we een competitieve ploeg aan de start van het seizoen gebracht. We hebben spelers binnengehaald die vorig jaar top waren in tweede klasse, maar die dit seizoen ondermaats hebben gepresteerd. Het bewijst

de CLUB

De gelatenheid is groot in het Machtensstadion (foto): “Bij verlies is er zelfs geen boosheid meer, er wordt om gelachen. Op z’n Brussels. Het is erg dat het zo ver is gekomen.”

nog maar eens dat je als club van alles kunt doen, maar het blijven de spelers die het op het veld moeten waarmaken.” Belangrijkste transfer was waarschijnlijk de

nieuwe trainer, Michel De Wolf (53), die volgens Dailly de juiste man op de juiste plaats is. “Michel heeft als speler verschillende prijzen gepakt en heeft aan drie WK’s deelgeno-

men. Als trainer heeft hij onder meer Kortrijk en Gabon op zijn palmares. Hij is een vat vol ervaring, een leider. We geloven zeker nog in onze kansen om in tweede te blijven.”

Koninklijke Schaakclub Brussel

‘Computer heeft schaaksport veranderd’

“Tijdens een schaakwedstrijd kan je hartslag tot 130 of zelfs 140 oplopen,” vertelt vicevoorzitter Etienne Cornil (42), “en dan vooral als je een risicovolle zet moet doen. Je kunt het vergelijken met een examen afleggen, met dat verschil dat een schaakwedstrijd toch vier, vijf uur duurt. Mentaal is het zwaar.” De KSB is de oudste schaakkring van België en lag in 1920 aan de wieg van de Belgische federatie. Het heeft met Albéric O’Kelly zelfs al een wereldkampioen corresponden-

BRUSSEL – De Koninklijke Schaakclub van Brussel (KSB) viert dit jaar haar honderdtwintigste verjaardag. Tegenwoordig wordt er gestreden... tegen de computer.

Een muisstille zaal, en hartslagen tot 140: hier wordt geschaakt.

tieschaken gehad. Het is de grootste van de tien Brusselse schaakclubs en heeft zijn thuisbasis op de derde verdieping van het Zuidpaleis. “Elke zaterdag spelen we van 14 tot 20 uur. Twee keer per maand krijgen de jongeren op zondag les tussen tien en twaalf. Een kwart van onze 76 leden is jonger dan twintig. Er zijn wel heel weinig vrouwen.” “Je hebt in België vijf reeksen, en wij hebben zowel een ploeg in de tweede als in de vierde klasse. Maandelijks zijn er een tweetal wedstrijden. De Duitstalige clubs domineren de competitie: daar hebben ze echt een schaaktraditie.” Zodra de schaakpartijen beginnen, wordt het, op het tikken van de klok na, muisstil in de zaal. Tijdens een spel mogen de spelers de tafel verla-

BDW 1267 PAGINA 25 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

David Steegen De Ketjesclub Brussels ontbreekt het niet zozeer aan scorend vermogen. Ze incasseren vooral te veel doelpunten. Zo konden ze tegen Rupel Boom twee keer scoren, maar aan de overkant vlogen er wel vier ballen tegen de netten. Op en tegen Tubeke stonden ze zelfs 0-2 voor bij de rust. “We hadden een paar nieuwe spelers opgesteld en hadden alles in de hand. Door

“We hebben spelers binnengehaald die vorig jaar top waren, maar dit seizoen ondermaats hebben gepresteerd” een fout van de scheidsrechter kwam Tubeke opnieuw in de match. Met die drie punten erbij stonden we toch een stukje hoger en zouden we vandaag volgens mij niet voorlaatste staan. Het was psychologisch belangrijk, en met een jonge ploeg als de onze speelt het mentale een belangrijke rol.”

Smeerlap In de tribunes van het Machtensstadion heerst defaitisme alom. Na de degradatie naar tweede hoopte de Molenbeek-aanhang rustig op te bouwen om over een paar jaar opnieuw bij de elite te horen. Dat scenario is vandaag ver weg. Veel supporters komen vooral voor de vrienden en de pinten, minder voor het voetbal. “Defaitisme is inderdaad

het juiste woord,” zegt trouw abonnee Jan Barbé (39). “Er is bij verlies zelfs geen boosheid meer, er wordt om gelachen. Op z’n Brussels. Erg dat het zo ver is gekomen.” “We missen een smeerlap in de ploeg, iemand die af en toe een irritante, maar nuttige fout durft te maken. Een type à la Culek of Haydock. Zodra het een beetje tegenzit, gaan de kopjes meteen hangen. Er zijn heel wat ploegen in tweede die niet méér kwaliteit hebben dan wij, maar bij hen staat er wel een ploeg op het veld. Hopelijk kan De Wolf hier verandering in brengen.” Manager Dailly kwam op het einde van vorig seizoen over van derdeklasser Ternat. Hij had zich zijn debuutseizoen bij de Molenbekenaars wel anders voorgesteld. “Je mag niet vergeten dat ik ook een supporter ben. Ik neem dit mee naar huis, het speelt constant door mijn hoofd. Elke week moeten we ons weer oppeppen. Dit is tot nu toe toch de moeilijkste periode uit mijn carrière.” Brussels staat nu voor cruciale weken met wedstrijden tegen Turnhout, Roeselare en Doornik. Drie directe degradatieconcurrenten, tegen wie het best negen op negen behaald wordt. Trainer Michel De Wolf is zich bewust van de uitdaging en legde er op training alvast meteen de zweep op. “Ik weet waaraan ik begonnen ben,” verklaarde De Wolf na zijn aanstelling. “In deze groep zit zeker voldoende kwaliteit, meer dan bij andere tweedeklassers die ik al aan het werk zag. Brussels kan zeker in tweede blijven. Maar het is niet normaal dat de club nu voorlaatste staat. Wat zou er met die vijfhonderd jeugdspelers gebeuren als we zakken? We moeten vechten en het duel aangaan.”

Tim Schoonjans

Kwart voor acht op een zondagochtend. De toegangsweg naar het grote parkeerterrein van Kinepolis Brussel zit propvol. De ste wards van Royal Sporting Club Anderlecht regelen kundig en met veel empathie het verkeer. Stewards zijn van goudwaarde. Voor een kleine vergoeding springen ze in de bres als de club het hun vraagt. Je moet het maar doen. Het zijn psychologen, ze begrijpen de supporters. Ze beheren dichte drommen gelijkgestemden op wedstrijddagen en soms ook op andere grote evenementen van de club. We zijn hen dankbaar. Vandaag organiseert de kinderclub van RSC Anderlecht haar jaarlijkse verwendag voor de leden. De Ketjesclub is een gemeenschap die speciaal opgericht is voor supporters tussen vier en twaalf jaar. De supportertjes krijgen geschenken, ontmoeten de spelers, mogen een training bijwonen en nog veel meer. Voor de eerste keer sinds de oprichting, enkele jaren geleden, wordt het Constant Vanden Stockstadion verlaten om de jonge fans van paars-wit elders te verwennen. Dit jaar mogen ze op zondagmorgen de avantpremière van de knotsgekke animatiefilm Animals united bijwonen, daarna kunnen ze handtekeningen sprokkelen bij hun helden, die over beide verdiepingen van de megacomplex verspreid zitten. Tussendoor mogen ze een grote zak vol geschenken verzamelen bij verschillende partners van de club. Snoep, fruit, speelgoed, voetbalkaarten,... Meer dan drieduizend mensen zijn opgedaagd, reservezalen worden opengegooid. De massa is indrukwekkend. De fans en hun ouders komen van overal. Van Ieper tot Aarlen. “Monsieur Steegen, on est Liégeois,” zegt een trotse moeder die haar dochter, helemaal in het paars gehuld, kundig naar die

andere Luikenaar, Guillaume Gillet, loodst. De geoliede machine van het Kinepolis-concern is in werking getreden. Professioneel wordt het evenement in goede banen geleid. Mijn jongste dochter heeft enkele vriendjes uitgenodigd. Staf is de linksback van de U12 van Ritterklub Jette. Zijn ouders zijn vanuit West-Vlaanderen in de hoofdstad aangespoeld. Brugge. Staf is fan van Club Brugge. Klasgenootje William is linksmidden van hetzelfde team. Hij supportert voor die andere vereniging, Cercle Brugge. Ook zijn papa is een Bruggeling. En dan is er Jarne. Pivot van de U12. Vader is een Gentenaar. Jarne is een Buffalo. Maar hij heeft, voor alle zekerheid, een trui van Lukaku en een bal van RSC Anderlecht meegenomen. Alle vriendjes van mijn dochter, ook zij die echt helemaal niets met voetbal hebben, genieten. Romelu Lukaku is de gegeerde levensgezel van meisjes tussen 6 en 66 jaar. Een meterslange rij heeft zich gevormd tot aan de tafel van Lukaku. Wasilewski is de grote kindervriend. Abdoulaye Seck, net uit het Senegalese Dakar aangekomen, heeft dit nog nooit meegemaakt. Ook de andere nieuweling, de Serviër Dalibor Veselinovic, weet niet waar hij het heeft. Van het Machtensstadion naar Anderlecht, het is een wereld van verschil. De avond voordien, tegen Cercle Brugge, heeft ‘Dado’ zijn eerste speelminuten volgemaakt voor RSCA. De kinderen hebben plezier. Staf, de Club Brugge-fan, geniet met volle teugen. Ik heb hem zelfs, na enig aandringen, in het paars en wit laten schminken. Staf is – bijna – een Sporting Boy. www.brusselnieuws.be/steegen David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

ADVERTENTIE

academie beeldende kunsten

anderlecht ten, even de gang op of naar het toilet. Als de partij erop zit, gaan beide spelers naar een andere zaal. “Daar bespreken ze het gespeelde spel en wisselen ze ideeën uit. Zo leer je het meeste bij en word je almaar beter. Zo gebeurt het ook bij wedstrijden.” “Een schaker hoeft niet speciaal slim te zijn. Hij moet geduld hebben, uren aan een stuk kunnen nadenken en vasthoudend zijn. Je hebt zowel dokters als arbeiders en werklozen die schaken, het is een echte sociale mengeling.” De computer heeft het schaakspel grondig veranderd. “‘Live’ speel je één partij gedurende een viertal uur. Je moet supergeconcentreerd zijn, want als je één fout maakt, is het gedaan. Op het internet kun je tien keer spelen, het maakt niets

uit. Het voordeel is dat je een hele avond op een specifieke techniek kunt trainen. Er zijn toch al verschillende jongeren die de schaakclub hebben verlaten om zich op het internet te storten. Het is gratis, je hoeft je niet te verplaatsen en je kunt spelen wanneer je wilt. Blijkbaar zijn dat argumenten die sommigen kunnen overtuigen.” De discussie of schaken nu een sport is of niet, woedt al jarenlang. “Het is een moeilijke kwestie omdat we niet bewegen. Het is wat ‘tussen de twee’. Toch zou ik het bij de sporten rekenen omdat er een competitie-element in zit,” besluit Cornil. TS www.creb.be

Open ateliers 10-17u www.academieanderlecht.be info@academieanderlecht.be

Open ateliers 14-17u www.rhok-academie.be info@rhok-academie.be

Dapperheidsplein 17 1070 Anderlecht (Brussel) T +32 2 5230371

Edouard de Thibaultlaan 2 1040 Etterbeek (Brussel) T +32 2 7334551

Lof

der zotheid Dag van het DKO 26/02

Kleine Kerkstraat 12-14 1150 Sint-Pieters-Woluwe (Brussel) T +32 2 7700624

9 N A

ZIE

VO O R I E

TOT 1

R• JAA BD

R EE N V

“Jongens dragen geen rokken,” staat op een van de kastjes. “In Schotland wel!” merkt vierdeklasser Max pienter op.

Reportage:

lijkwaardig! ge , en ng jo of e sj ei M g in ll Naar de tentoonste

. . . t e i n n e n e w s Echte meisje DOOR PATRICK JORDENS

erteit worden de zeg t Bruno, “vanaf de pub t,” lop “K en e,” gen nooit roz ter. Vroeger dachten de Iljas kiest voor “Jongens dra lichamelijke verschillen gro het hij nt ope l Sne pt. klo l we en hadden en eigenlijk denkt hij dat dat n dat mannen grotere hersen nse me ten we een n lle van o wi fot ns g ziet hij een “Ja, soms zou ik welee uwen. Maar dat klopt kastje en tot zijn verrassin dus slimmer waren dan vro eft ge ,” het in zijn et te n ple ge com jon die n ) ee en! gaan daarmee hoe het is om hele rugbyploeg (van mann k niet!” Sommige jongens rlij uu nat ns ge ! jon kijk re de “En ! an rtkousen toe Anaïs (11) toe, “om met “Het is toch de koning die roze is uitgedost. Tot de spo toch niet meteen akkoord: en im r he naa ge st n wij hu ze en en en ha, rak Ais g gebeuren?! En bevriend te ge De meneer zelf ook!” roept beslist wat er in ons land ma ijd alt t me t oze ne alr is kn aïs een lig of niet, te weten te komen.” An ferm. “Ja, maar er zijn ook begeleider Bruno die, toeval dat is een man!” zeg t Iljas n ee ar na s tje oo en sg kla ben,” reageert haar achttien T-shir t draagt. innen die veel te zeggen heb ing kon de g er ma ov n, eke die t pen heeft gek tentoonstelling gewees de wereld er beter aan toe Omdat ze goed uit haar dop Bruno. “Ik denk soms dat n t,” se nie n tus hte en vec iss jes en eis lijk “M ge . macht waren.” verschillen en Aisha ook een kastje openen als er meer vrouwen aan de zijn zou s wa e zie twe Za van En o hangt een fot jongens en meisjes gaat. expo zit vol met weetjes staat erop, maar binnenin Je hebt het beg repen: deze je tijt par een r voo n gaa j! lijf misschien ook ook van de parti stoere meiden die elkaar te eiten waardoor je meer – en ivit act en te n rve du l ieten nog we r jongens en meisjes. catch! Zouden die macho-gr anders – gaat nadenken ove aïs en Reda (9) huilen als ze verliezen? én interessant,” ver tellen An uk “Le ns nge “Jo – ” ag. gra t eisjes voetballen nie de grappige videofilm! aan Zazie achteraf. “Zeker – l.” hoo ssc dan de r naa eger, in de gaan niet zagen we dat de vrouwen vro n ari Da : nog Of t.” nie en “Meisjes doe-het-zelv moesten werken voor de middeleeuwen, thuis altijd t nie g lan .” hés ren kle clic e dat roz t it wassen en “Jongens dragen noo “Jullie hebben nu zelf ontdek hun eten klaarmaken en hen en, nn ma s gen gen han jon er, om me veel ang rijk is wist ook niet dat het Al deze uitspraken, en nog altijd kloppen, en dat het bel zo,” zeg t Reda (9). En Anaïs n,” de ele van l and zaa beh te ste ijk eer gel het int ussen op kleine kastjes in de en meisjes zoveel mogelijk erg was; ze is “echt blij dat zo n toe hés clic een r je naa kan t aken s meeneem onze klas moeten tentoonstelling. “Die uitspr zeg t Bruno ter wijl hij de kid een beetje is veranderd. In van s dat kid t de nie aan nog k no rlij Bru r uu ide nat nt zorgen als de noemen,” ver telt begele volgende zaal. “Dat beteke gens evenveel voor de orde jon de n “Ee nog . lie ool jul sch n erg gaa elb n zijn. Dat het vierde leerjaar van de Zav er helemaal geen verschille isjes, hoor!” aalde bep een r ove ben an komt, binnen een me heb era we eit ert dat e pub uurlijk. Of is ide de een als is n hé rke clic meer me g geleerd, is oud gedaan, nat jon En ” een r eit? voo ert n pub hie de ssc mi e wat dat is, groep mensen. Dat idee kan paar jaar. Iemand enig ide ook een cliché? l dee een r voo ed ngo ter wordt en veel poil dat eve gro ar je ma t , “da zijn s, ar Ilja t wa l ord dee wo ot ant gro – “Ja,” dat jongens altijd graag .” Zijn klasgenoten moeten ardig! vind je niet kloppen. Bijvoorbeeld (haar) krijgt onder je oksels Meisje of jongen, gelijkwa van t nie l?” die zoa s nog gen er jon ert lie jul and er ver rkplein van voetballen. Zijn er ond smakelijk lachen. “En wat in de Oude Kerk op het Ke rd,” zeg t voorzichtig gaat baa En een no. Bru aan stil agt n vra jge ?” kri e den g tot en met voetbal hou vraagt Bruno. “W Sint-Agatha-Berchem. No ke. “Ik Mi ls!” kke van Pu dat ? g, er? hoo we om ook tje dat n 13 tot 18 uur), er welgeteld één vinger Hamza. “Of euh, hoe heet zaterdag 19 februari (va Alweer ne. er snel aan toe, mi ke Jas Mi pt gt roe voe ,” n!” bal ste ket bor bas speel liever weet Reda. “En wij dus wel snel zijn! aamt. sch tje bee een h zic . lvo hij of hsa als een lac

‘M

Onder de oksels

BDW 1267 PAGINA 27 - DONDERDAG 17 FEBRUARI 2011

Op de tentoonstelling Meisje of jongen, gelijkwaardig! vind je een muur die helemaal is volgeplakt is met grote foto’s van dieren. ‘Zoek het wijfje bij het mannetje’ is daar de opdracht: de leeuwin bij de leeuw, de koe bij de stier. Maar hoe zit dat met de slak en de regenworm? Die beestjes zou je het derde geslacht kunnen noemen. “Of hermafrodieten,” weet de negenjarige Gian uit Sint-Agatha-Berchem zomaar eventjes. Dat betekent dat ze mannelijk én vrouwelijk tegelijk zijn. “Ze kunnen kiezen wat ze zijn,” omschrijft klasgenootje Ilias het. Hoe zit dat eigenlijk bij de mensen? Kunnen wij ook kiezen? Sommige jongens voelen zich in elk geval beter als ze er als een meisje bij lopen (en omgekeerd bestaat ook). Zo iemand noemen we dan van het androgyne type. Zoals Falko De Bolster (16) uit Merelbeke bijvoorbeeld. Hij is een van de kandidaten van Idool 2011 op tv. Bij de audities viel hij nogal op door zijn verschijning: make-up, nagellak én een handtas! Falko stond vorige week op de cover van Joepie en daar zei hij het volgende: “Het is niet mijn bedoeling om mensen te choqueren, maar als dat toch gebeurt: sorry, ik wil gewoon mezelf zijn. Ik vind trouwens dat iedereen meer zichzelf zou moeten zijn. De wereld zou er helemaal anders uitzien.” En daar zal de slak het helemaal mee eens zijn!

Idulfania door Brecht Evens

Het derde geslacht?

VANGER

BLIK

[ SORRY ] SNORRY?

Een huis voor iedereen! ... scandeerde een groep kinderen uit Molenbeek een tijdje geleden in het centrum van de stad. Op de Oude Graanmarkt bouwden ze een veelkleurig huis van duploblokken, om de aandacht van de voorbijgangers te trekken. Want deze kinderen willen de vele daklozen in hun wijk in Molenbeek helpen. Met hun huis-actie probeerden ze geld in te zamelen, zodat de daklozen binnenkort misschien een dak boven hun hoofd hebben. “Soms als ik naar huis wandel zie ik een man in het park slapen. Daar word ik triestig van,” vertelde Meryem (10) aan Zazie. Dus schoten deze kids in actie! In een uurtje tijd zamelden Meryem en co ongeveer 90 euro in. Wie weet slaapt die man binnenkort in een zacht, warm bed?