Conclusie

Tijd gebruiken als ontwerptool is één van belangrijkste ontdekkingen tijdens dit project. Het is nodig om tot ontdekkingen te komen, om uitgedaagd te worden, de (benodigde) sfeer van de ruimte te begrijpen en bovenal om een dialoog aan te gaan met het ontwerp.

Juhani Pallasmaa zij ooit dat het ontwerpproces zou moeten vertragen en daarmee zal de kans op verrassing aanzienlijk toenemen. Wanneer de tijdspanne van een deel van het ontwerp toeneemt, begin je aan veel dingen tegelijk te denken. Het is alsof je samenwerkt met je eigen werk (Pallasma, 1996). Architectuur is niet zonder inspanning toegankelijk, er dient inspanning gedaan te worden om tot een ontwerp te komen.

Tijd is niet alleen van toepassing op het ontwerpproces, maar ook op het ontwerp zelf. Elementen van de architectuur zijn niet wanden, vloeren en daken. Het zijn ontmoetingen, confrontaties die integreren met het geheugen. De gebruiker heeft zijn eigen beleving van een ruimte en maakt zijn geschiedenis in een ruimte. Tijd is het middel waarbij dit ontstaat. Deze ruimten zijn ontworpen en daarom is het van belang dat de ontwerper zich hier van bewust is.

In Villa Fiducia draait het om inclusie wat resulteert in vele type gebruikers en al deze gebruikers hebben verschillende wensen. Dit vraagt veel van de ontwerper als regisseur van de ruimte. Daar staat tegenover dat door de steeds ontwikkelde mens het mogelijker wordt om op een dieper niveau architectuur te creëren.

Ik heb in Villa Fiducia de vraag naar de verschillende wensen beantwoord door te kijken naar de zintuiglijke beleving van de gebruikers en de overeenkomsten hiertussen te gebruiken als basis. Dit resulteert in een ontwerp dat een duidelijke en herkenbare structuur heeft, die rust en overzicht geeft. Daarbij heb ik per deel gekeken wat in dat deel nodig is voor de gebruiker. Het uitgangspunt is dat de gebruiker een rustige basis heeft waaruit de Villa op eigen kracht en in eigen tempo ontdekt kan worden. De overgangen van deze ontdekking gebeuren geleidelijk en zonder druk met de zintuigen als middel om de ontdekkingen te faciliteren. Een belangrijk onderdeel hiervan is om tijd, spontaniteit en inconsequentie te integreren, zodat de gebruiker uitgedaagd wordt en ontdekt dat niet alles perfect en logisch hoeft te zijn. Dit zijn de grondbeginselen van inclusieve architectuur.

Zolang dit de basis vormt van het ontwerpproces, maakt het niet uit hoe de architectuur en het uiterlijk zich zal vormen. De uitkomst is het gevolg van het verhaal. Zoals Villa Fiducia mijn verhaal is over inclusie in de architectuur.

108