Sri Lanka , een reisverslag en enige overpeinzingen by Leo Van Dorsselaer

Reisjournaal

Sri Lanka

‘Een reisverslag en enige overpeinzingen’

Sri Lanka â&#x20AC;&#x2DC;Een reisverslag en enige overpeinzingenâ&#x20AC;&#x2122;

“De reizen zijn de reizigers. Wat we zien is niet hetgeen we zien, maar hetgeen we zijn”. Fernando Pessoa

Sri Lanka â&#x20AC;&#x2DC;Een reisverslag en enige overpeinzingenâ&#x20AC;&#x2122;

Dames en heren Wij gingen eens op reis naar Sri Lanka. Dat is een eiland ergens ver weg in de Indische Oceaan. The Pearl of the Indian Ocean, zeggen sommigen. The Wonder of Asia, zeggen ze zelf. Om precies te weten waar het ligt moet ge maar eens kijken op de wereldbol. Als het een oude wereldbol is zult ge het niet vinden. Want vroeger heette Sri Lanka niet Sri Lanka maar Ceylon. Toen waren de Britten hier de baas. Ook de Ollanders en de Portugezen zijn hier nog de baas geweest. Nu zijn de mensen van Sri Lanka zelf de baas. Ze maakten wel veel ruzie zo onder elkaar. Dat komt omdat er hier verschillende stammen leven met een andere taal en andere godsdienst. Een beetje gelijk de Walen en de Vlamingen bij ons, maar de Walen zijn heidenen, die hebben dus geen godsdienst. Hier wonen de Tamils en de Singalezen. Die hebben dertig jaar oorlog gevoerd, maar nu zijn ze gestopt. â&#x20AC;&#x2DC;t Werd tijd. Nu leven Boedhisten, Hindoes, Moslims en Christenen vreedzaam samen. Dat is eens ne keer iets anders. Maar goed, alles wat ik hier schrijf kunt ge ook vinden op Wikipedia.

Marleen Francq en Herwig Deweerdt staan (nog) niet in Wikipedia. Ook de avonturen van hun reis verschijnen niet op tjoetjoep en ze staan ook niet op Facebook. Daarom zit ik hier achter een klein bureautje in een kamer van een hotel vol ijver te schrijven.

Waarom doe ik dat toch ? Misschien omdat ik graag schrijf. Misschien om dan later te zeggen, als ik oud ben en ik herlees dingen van vroeger, om dan te zeggen: Amaai, heb ik dat allemaal geschreven?

Misschien om wat ik schrijf eens te laten lezen aan iemand anders die dan zegt: Allez allez, Man man man, ja wat, dat is me daar toch wel ‘t een en ‘t ander. Of misschien iemand anders die zegt: wij wouden daar ook eens naartoe gaan, maar nu ik dat epistel van Herwig gelezen heb gaan we ‘t toch maar zo laten. Bon, ik zal nu iets schrijven over onze reis naar Sri Lanka. Ik vind dat niet zo gemakkelijk om uit te spreken, Sri. Waarom hebben ze er geen Sir van gemaakt, dat zou toch wat beter bekken, vind ik.

Enfin, eindelijk waren we dan vertrokken. Via Zottegem (altijd al een belangrijk tussenstation geweest voor internationale reizigers) en Zaventem naar Istanbul en na nog eens stoppen in Male, hoofdstad van de Dieven, kwamen wij moe maar tevreden na meer dan 25u vliegen en wachten aan in de luchthaven van Colombo. Daar moesten we papieren invullen en al en al en een mijnheer met een interessante bril en een dikke snor zette heel plechtig een stempel in onze reispas. Joepie onze valiezen wachten al op ons en zijn niet verdestelleweerd, en de meneer van de douane laat ons fluitend passeren. Eenmaal buiten stonden allemaal mannetjes met borden in hun hand ons op de wachten. Het mannetje met Mr DEWEERDT op het bord stond helemaal vooraan. Wat een dapper mannetje ! Hij zegt: Ajoe Bowan of zo iets en hangt een bloemenkrans rond onze nek. Dat vond ik wel fijn, zo een welkom met bloemen. â&#x20AC;&#x2DC;t Is eens iets anders dan in Brussel of London of Parijs waar ge wordt opgewacht door militairen met automatische mitrailletten. Ik dacht al, dat mannetje mag gerust onze chauffeur zijn, maar jammer. Neen, zo gaat dat hier niet. Ons mannetje belt meteen naar een ander mannetje en die komt vanachter de hoek dan en neemt ons mee in zijn witte Toyota met air

conditioning (de wereld gaat nog eens ontploffen van al die geconditioneerde lucht).

We rijden naar Negombo, een stadje wat meer naar het Noorden aan de zee. Rijden is hier echt een spektakel. Alles krawietelt op en onder en door elkaar. Tuktuks, fietsen, brommers, moto’s , autobussen, camions, honden en mensen en soms ook nog een koe, het beweegt in alle richtingen, toetert er op los, het vloekt en sakkert maar merkwaardig genoeg botsen ze niet tegen mekaar. Slangen zijn het die chauffeurs, overal wringen ze zich vrolijk toeterend tussendoor. De claxon is -na de motor- het belangrijkste onderdeel van ieder voertuig. Marleen krijgt een attak of vier, maar ik vind het de max. Eigenlijk kan mijn reis nu al niet meer stuk: eerst bloemen en nu een heuse rodeo.

Onze chauffeur heet ANOSJ en lijkt me een geschikte peer. Hij kent België van Tomorrowland. Wijs. Het moeten niet altijd Manneke Pis, trappistenbier of Eddy Merckx zijn als uithangbord van onze dwergstaat. Ons Hotel heet Goldi Sand. Roemnûmbe wantoetrie.

Het is me hier net iets te druk met veel Duitsers, Russen, Ollanders, maar ook Finnen en andere Skandinaven, Fransen, Jappen en nog een landje klein en fijn, maar daar zal ik het later over hebben. Begin maar al te raden. Nee, het is niet Luxemburg ! Oezbekistan ? Mis! Spannend hĂŠ ? Te druk dus. Met iedere avond optredens van orkesten met veel synthesizers die op professionele wijze de groten uit de muziekwereld vakkundig verkrachten. Elvis, The Eagles, Dire Straits, De Beatles, ja zelfs Bob Marley en de zingende Nobelprijswinnaar, ze moeten er allemaal avond na avond aan geloven. Maar goed, wie ben ik om hier een potje te neuten en te zagen ?

Het personeel is supervriendelijk, ge krijgt zelfs bijna de indruk dat ze ĂŠcht vriendelijk zijn, al heb ik toch een lichtbruin vermoeden dat die eeuwige glimlach op hun wezen Â&#x2018;s morgens via een pikuur wordt ingespoten en dat ze des avonds voor het slapengaan, nadat ze zijn nagegaan of ze van dageraad tot avond geen hert hebben zeer gedaan, hun lachmasker weer uitdoen en op het nachtkastje leggen. De zon schijnt (begint het me daar die eerste avond toch wel niet te regenen zeker, niet van dat gemiezer van bij ons maar zo een goeie stevige tropische storm) De zee is er, en een zwembad ook en het eten, dames en heren, het eten in Sri Lanka is om duimen en vingers van af te likken.

Ik zal daar later nog eens uitgebreid op terugkomen. Nu gaan we onze eerste curry eten in de hoop dat we bij die eerste keer niet al onze smaakpapillen verbranden en morgen opstaan met een Koninklijke Spetter. En zo zit onze eerst dag erop. da-Ag, tot morgen allemaal. We love you. Ajoe Bowan.

Dag één

a zeg, ik ga hier niet over elke dag zo een uitvoerig gedetailleerd epistel schrijven. Dag één dus (eigenlijk dag twee, maar de reisdag reken ik even niet mee):

overvloedig ontbijtbuffet, met tuktuk naar de vismarkt, de bekende geur, één deel verse vis, ander, grootste deel op het strand waar de vis wordt gedroogd door hem te pekelen en voortdurend te draaien. Tuktukman ziet dat Marleen nog last heeft van haar voetoperatie, dus neemt hij ons ongevraagd mee naar een gast die de beroemde Rode Olie verkoopt, een wondermiddel volgens tuktukman waarmee haar voet in geen tijd beter zal zijn. We leren een eerste keer de trukken van de foor van het afbieden, iets wat ik eigenlijk haat maar wat hier een nationale sport blijkt te zijn. Trotter suggereert een fijn guesthouse waar ook een lekkere keuken zou zijn, Wij reserveren er voor de avond, maar als we er ‘s avonds na een behoorlijk verre tocht aankomen merken we dat we de enige gasten zijn en het voorgeschotelde eten is van zeer matige kwaliteit. Foei Trotter. Nog een letztes Glas am Strand en dan müde maar tevreden snurkie snurkie in roem wantoetrie.

Bedenking In onze westerse samenleving komt het er op aan De dingen zo snel en efficiĂŤnt mogelijk te verrichten Met zo weinig mogelijk arbeidskrachten Hoofddoel: maximale winst of opbrengst.

Hier heb ik de indruk dat men een poging onderneemt om zoveel mogelijk mensen in te schakelen in het arbeidsproces. Uiteraard is er een hiĂŤrarchie, maar je krijgt de indruk dat de hogeren gemoedelijk omgaan met de lageren op de ladder. Zoveel volk bevordert zeker niet altijd de efficiĂŤntie, maar je ziet mensen die rustig bezig zijn, zonder zich op te jagen, altijd vriendelijk voor elkaar en voor de klant. Wat de economische gevolgen van dit systeem zijn, dat vogel ik later nog wel eens uit.

Dag twee

e driver brengt ons naar Saunter Paradise Hotel in Sigiriya. Een pracht van een hotel, met in de grote tuin her en der verstopt kleine nederzettingen waarin luxueuze kamers zijn ondergebracht.

Wij krijgen roem wanfoofaaif. Behoorlijk wat mosquitoâ&#x20AC;&#x2122;s maar voor de rest alles in orde. En vooral R U S T. Vriendelijke badmeester komt praatje slaan. Sri Lankezen zijn oprecht nieuwsgierig en geĂŻnteresseerd. Weir doejoekomfrom, doejoeheiftsjildren, wat doejoedoe es weurk ... Als we de ligstoelen willen verplaatsen om wat meer van de zon te genieten blijken de poten vanonder de stoel te vallen. Hilariteit bij de badmeester en met de glimlach wordt alles hersteld, tot bij de volgende verplaatsing de poten opnieuw neerkletteren. Opnieuw gelach. Ik vermoed dat de badmeester speciaal zo een kreupele stoel tussen de hoop heeft gezet omdat hij zich dan op een aangename manier met toerist en stoel kan bezighouden. Wat doet een mens anders zo een hele dag in die vlekkeloze witte outfit naast de pool ? We lezen wat, zwemmen, soezen, drinken een opengemaakte kokosnoot of iets sterkers,

Lachen een beetje met twee Hollandse koppels, waarvan ĂŠĂŠn man een echte wijsneus en betweter is, en bedenken dat het leven soms toch redelijk aangenaam kan zijn.

Tot, zo even na de vijven, drie grote witte autocars de oprit binnenrijden en met het nodige gemanoeuvreer hun gevaartes tot stilstand brengen. En wat komt er uit die autocars gekropen ? Nog even, je mag drie keer raden. Neen, geen Duitsers, ook geen Russen, geen Jappen maar ..... C H I N E E E E E E E E E Z E N !!!

Als een bende spreeuwen verspreiden ze zich over het domein tetterend en kwetterend, Recht op hun doel af, desnoods de anderen omverlopend, geen Ayoe Bowan, geen hello auwdoejoedoe, maar luide rauwe keelklanken en meteen alles met de iPhone beginnen fotograferen en filmen. Hier spoelt het rijkere gedeelte aan van wat straks de grootste economische en militaire macht ter wereld zal zijn, en excusez-moi le mot, het is een bende ongemanierde lompe boeren. Ook later bij het buffet geen enkele stijl. Desserten al meteen op het bord tussen de curry, andere mensen voorbijsteken aan de grill, als een drank hen niet aanstaat gewoon uitkieperen op het gazon. Ja mennekes ....

Ik weet het, er zullen ook wijze, brave en gecultiveerde Chinezen bestaan. Maar het zootje ongeregeld dat ze hier loslaten ... We maken ondertussen kennis met de manager die meesmuilend het hele gebeuren aanschouwt, maar wat wil je zegt hij, 40% van alle toeristen hier zijn Chinezen. Met heelder hordes komen ze hier naartoe. De volgende dagen zijn we geregeld slachtoffer van het gele gevaar. Mosquitoâ&#x20AC;&#x2122;s zijn vervelend, maar daartegen heb je spuitbussen ... Bon dit gezegd zijnde, gelukkig verlieten we het hotel om de talrijke, vooral Boedhistische tempels en beelden en heilige plaatsen te gaan bekijken. Wat komt een mens tussen die eeuwenoude stenen plotsklaps weer tegen ? juist ! Chinezen .Ze zullen ons de hele reis op de hielen blijven zitten â&#x20AC;Ś.

Dag drie en vier

eel bezoeken aan tempels en monumenten. Veel Boedha’s, heel veel Boedha’s, in alle mogelijke lengtes en breedtes, en de vijf verschillende houdingen (of zijn het er meer, dat zoek ik thuis, nog even op)

Ook de Lions Rock beklommen. Ik een heel klein beetje, Marleen dank zij de wonderolie tot halverwege. Goe poeier! Bij al die heiligdommen moeten de vrouwen zich bedekken. Mannen én vrouwen moeten hun schoenen uitdoen en afgeven in een bewaarplaats. Wat leidt tot hilarische toestanden wanneer je je schoenen weer wil ophalen. Ook hier weer zijn de Chinezen meesters in het duwen, trekken en voorkruipen.

Bedenking Al deze monumentale tempels en gebouwen, immense zalen uitgehouwen uit de rotsen, ze kwamen er in opdracht van koningen en keizers. Tienduizenden mensen verrichtten slavenarbeid ter meerdere eer en glorie van de vorst die zich plaatsvervanger van God op aarde waande. Duizenden mensen lieten het leven bij de bouwwerken. Alles ter ere van Boedha, maar toch ook ter ere van de aardse machthebbers.

Als ik de plaatselijke bevolking met offergaven naar de tempels zie komen, zich biddend op de grond gooiend, de ogen gesloten, de handen gevouwen, blik op oneindig en verstand op nul dan krijg ik het moeilijk. Boeddhisme is zogezegd geen godsdienst maar de religieuze riten en gebruiken verschillen niet veel van de geplogenheden in andere godsdiensten. Het gaat er allemaal wat gemoedelijker aan toe dan in de islam, die hier maar moeilijk van de grond komt. Maar toch blijf ik samen met de oude Marx herhalen: Godsdienst is opium voor het volk. Houdt gij ze arm, sprak de clerus tot de machthebber, wij houden ze dom ... Zo voilĂĄ zie, de atheĂŻst heeft gesproken.

Dag vijf

aatste dag in Paradiso. We beginnen iedereen hier zo al een beetje te kennen. De manager zal ons op surprise trakteren zegt hij, voor onze laatste avond.

Er komt een Portugese aangespoeld die in Brussel woont en tot tien maal toe herhaalt tegen ieder die het horen wil dat haar man is overleden en dat ze zwakke darmen heeft waardoor ze bij haar eten speciale korrels moet slikken. Er komt een klasje op bezoek (scholieren gaan hier in een onberispelijk witte outfit naar school, sommige scholen stropdas verplicht voor jongens en meisjes. De Britten hebben hier teen en tander nagelaten). In het restaurant krijgen ze les van een indrukwekkende dame die de knapen en meiden introduceert in de geheimen van hygiëne en managementstechnieken.

De zwembadwachter heeft een dagje vrij .

Wij gaan kijken naar olifanten, het moeten uiteindelijk niet altijd Boedha’s zijn, hoewel Budha’s en olifanten wel wat met elkaar vandoen hebben, maar dat leg ik misschien een andere keer uit. Ik weet het, voor olifanten moet ge zo ver niet reizen, die kunt ge ook in Pairi Daiza zien. Maar, als ge deze kolossen zo in de vrije natuur tegen het lijf botst, ik kan u verzekeren, het is toch nog wat anders. Leerzaam detail: deze diertjes eten per dag zo een 200 kg en poepen dagelijks ongeveer eenzelfde hoeveelheid uit. Maar, jon-

gens en meisjes, de olifanten kakken niet voor niets. Van hun bergen str... wordt er papier gemaakt. Geen WC papier, maar mooi stevig papier dat gebruikt wordt voor boekskes en zo. Elephant Dung Paper, bekroond met de BBC World Challenge voor natuurvriendelijke innovaties. Dat weten we dan ook weer.

Voor verdere details over onze Safari, de lokale fauna en flora en al en al, nodig ik jullie uit op onze dia-avond. Wij hebben ongeveer 3000 opnames die ik allemaal uitvoerig van commentaar zal voorzien. Dat beloven gezellige en vooral leerzame avonden te worden ...

We ondergingen hier ook een Ayurvedische massage. Ayurvedisch, ik heb er vijf dagen over gedaan om het uit te kunnen spreken, maar nu komt het uit mijn mond met een flair alsof ik al jaren in de branche zit. Volgens de manager van ‘t Ayurvedisch spel zouden we na behandeling weer goed zijn voor vijf jaar pijnloos en gelukkig leven. Of het echt dat resultaat zal opleveren betwijfel ik ten zeerste maar de behandeling was zeer aangenaam en deugddoend. Wij zijn hier nogal geen beetje sjansaars ! Een privéchauffeur die ons overal naartoe brengt (en op die tussenstops hoogstwaarschijnlijk ook zijn percentje heeft, het weze hem gegund), goe weer, lekker eten en mijn lief da k zo geire zie. Dan wilt ge er wel al eens een Budha of tien bijnemen. Desnoods ne Chinees of twintig, meer niet. Oh ja, bij de weg. De verrassing van de manager was dat er voor ons twee in een paviljoentje een tafel was gedekt met veel vlammen en kaarsen. Het zag er zeer morantisch uit, jammer van het eten. Morgen, beste kijkers, morgen gaan we naar Kandy, de tweede voormalige hoofdstad des lands, alwaar misschien niet het hele gebit maar tenminste toch 1 tand van Budha als relikwie wordt bewaard. En, waarom niet, rond die dentologische kwestie hebben ze nog maar eens een gigantische tempel gebouwd. Zou men treuren om een tempeltje min of meer ....

Dag zes

nderweg naar Kandy bezoeken we nog een Ayurvedische planten en kruidentuin.

Achteraf blijkt de (overigens interessante) uitleg over plant en kruid een glijmiddel om de goedgelovige slachtoffers in de daar aanwezige winkel op te zadelen met poeierkes, zalfjes, oliën, goed voor van alles en nog wat: om haar te verwijderen, om haar te laten groeien (de man die ons de uitleg gaf had een indrukwekkende haargroei in en om zijn oren, zwaluwen konden er een nest in maken), tegen reuma, slechte stoelgang, pijnlijke maandstonden, en natuurlijk, ho ho ho ... het wondermiddel om tot ver na uw tachtig aan sexuele topsport te doen. Naar het schijnt komt Berlusconi hier ook af en toe zijn gerief halen.

In Kandy logeren we in Swiss Hotel, een oude dame die hier al stond ten tijde van de Britten. Naar het schijn is the Queen hier nog komen logeren, toen Engeland nog meer was dan GROOT Brittannië. Neen, ze bezaten begot de helft van de wereld in hun Gemenebest . Gemene best. Een naam die best van toepassing is als je leest hoe driest die Engelsen overal ter wereld te keer zijn gegaan. Het hotel straalt nog wel iets uit van de vroegere grandeur, maar de tand des tijds heeft toch toegeslagen. Ook hier elke avond cheap music, en een publiek van bompapa’s en bommama’s met daartussen een verdwaald koppel op huwe-

lijksreis of een familie die de eerste prijs gewonnen heeft op de jaarlijkse tombola van de Bond van Jonge en Grote Gezinnen. We got roemnumbe toetoefoo.

‘En kondedaar ook zo iets kopen ?’, zullen ze ons bij terugkomst vragen. Het antwoord is volmondig JA. Het systeem zit vernuftig ineen. Ze brengen u niet naar een winkel of magazijn, Neen, ze brengen u naar een museum ! Het museum van de Sri Lankaanse edelsteenontginning om er maar één uit te pikken. Je wordt door een bevallige dame naar een zaaltje geleid waar je een video ziet uit de jaren stillekens, voorzien commentaar, jawel in het Nederlands. Die film laat het gruwelijke leven van de mijnbouw en vooral van de mijnwerkers zien, zodat je moreel gezien eigenlijk nooit in je leven nog een edelsteen aan je vinger of om je nek zou willen.

Maar, vandaag de dag hebben machines grotendeels het werk overgenomen, zegt de verkoper die ondertussen de taak van gids heeft overgenomen. Sri Lankezen zijn zeer goede verkopers. Ze geven de indruk dat ze vooral niet geïnteresseerd zijn om u iets aan te smeren, maar op kousenvoeten graven ze de val waar de argeloze toerist (wij incluis) blindelings intrapt. Zo kwamen we - ondanks de vooraf gemaakte afspraak dat we niets gingen kopen - buiten met een maansteen uit het Gem-Museum, met een hoop

zijde, katoen en linnen uit het zogezegde textielmuseum, met een masker uit het ambachtelijke houtbewerkingscentrum (we work only with Natural coulours Sir). Enkel in het Instituut voor Batik wisten we aan de verkooptrucks te weerstaan. De meeste batikken waren dan ook, ondanks the natural coulours, spuuglelijk. Ik wou me nog een Sarong aanschaffen (de meeste mannen lopen hier nog met zoâ&#x20AC;&#x2122;n lange rok, het leek me wel handig op mijn ouwe dag met zoâ&#x20AC;&#x2122;n vod rond mijn edele delen rond te sloffen), maar Marleen wist me voor de ultieme ridiculisering te behoeden. Ik kocht me elders dan maar een hoed.

Dag zeven

G woorden ).

e begint van uzelf zo de indruk te krijgen: wat een wereldreiziger ben ik, alles goed gepland, alles onder controle, geen ruzie met mijn lief en geen buikloop, kom in één woord: goe bezig (ik weet het, dat zijn twee

Omdat onze Anosj echt wel een toffe peer is en we anders met bussen en treinen, of met andere drivers moeten beginnen tjollen, besluiten we om ook de volgende bestemmingen (niet vooraf met Connections gepland ) met hem te bereizen. Daarvoor is er extra geld nodig, en daar zijn we op voorzien. Marleen heeft Visa en nog twee andere kaarten, ook ik heb twee bankkaarten. Daarmee zou een mens zich toch al redelijk wat Roepies moeten kunnen flappetappen.. Blijgemoed stapten we af op een bankautomaat. Eerste werkte niet. Geen paniek, vorige keer was dat ook het geval. Tweede automaat ook niet. Derde evenmin, vierde nog minder. Bank binnen waar een bediende zeer interessant probeerde te kijken, maar ons geen zier verder helpt. Er zal dus contact met de bank in België moeten worden opgenomen.

ANOSJ blijft er rustig bij, maar had gerekend op het geld. Overmorgen zal hij sedert lange tijd zijn zoontje uit zijn eerste relatie weerzien en hij wil cash geld. Wegens het uurverschil met BelgiĂŤ (het is hier vier en e en halfuur later) moeten we nog een paar uur wachten op de opening van het Belfius-kantoor in Geraardsbergen.

Gelukkig kunnen wachten in de National Botanical Garden, nog een cadeautje van de Britten die hier de meest onvoorstelbare collectie planten en bloemen en bomen uit alle uithoeken ter wereld in een 60 ha groot park hebben samengebracht . Er zijn slechtere plekken ter wereld om te wachten op de opening van de bank in Gisjbargen. We rusten wat uit op een plek in de schaduw waar een groep schoolmeisjes hun middagmaal verorberen. Sri Lankezen eten met hun handen. Lunch bestaande uit rijst, curry kip of wat anders, groenten en soms nog wat side dishes zoals linzen. Dat alles ligt op een plastieken vel dat op zijn beurt in een ouwe krant gewikkeld is. Ze gaan zitten op de grond, de krant wordt opengevouwen en met een verbazingwekkende handigheid werken ze lachend en kirrend hun maaltijd naar binnen. Als alles op is, wordt de krant opgerold en in de vuilbak gekieperd. Handjes worden onder een kraan gewassen, kleren gladgestreken en hopsakee, weg zijn zij. Onbezorgd zijn ze, dromend van een prins. Hier in het park zitten opvallend vele koppeltjes te flikflooien, meestal onder een paraplu. We zagen ook een jong koppel maar de vaders van het meisje en de vader van de jongen chaperonneerden het jonge koppel opvallend. Huwelijken worden hier nog vaak gearrangeerd.

Ik heb me al dikwijls afgevraagd of dat bij ons ook geen oplossing zou zijn. Ik had voor mijn dochter Luna zeker al beters gevonden dan waar ze tot nog toe zelf mee afgekomen is. Sorry, ik liet me even gaan. Waarschijnlijk een gevolg van niet werkende bankkaarten. Eigenlijk zijn die relatiesites op het internet ook een soort ‘geleide’ koppelvorming.

Enfin, tussen al dat amoureus gedoe zitten wij vooral te hopen dat Sofie van Belfius uit de Grotestraat te 9500 Geraardsbergen aanwezig is op kantoor en dat ze verdomme haar telefoon op zal nemen. Tada tadaan, tada tadaan, en ja, Neen, ja ze neemt op, die kleine schat van een Sofie van Belfius uit Oost-Vlaanderen te België, een ongelofelijk talent. Carré lag aan haar voeten, zo zou het eigenlijk moeten voor die lieve kleine meid uit .... Ja ... Sofie ‘t is hier Marleen Francq van de Vesten hier. Sofie, Ik zit hier in Sri Lanka en ik heb een serieus probleem ... Goed lieve lezer, ik zal u niet langer in spanning houden.

Marleen Francq en ikzelf uit de Vesten te Geraardsbergen verblijven hier nu al drie weken in de kleine politiegevangenis van Kandy. Pas op, je hoort ons niet klagen. De bewakers zijn bijna even vriendelijk als het gewone hotelpersoneel, enkel het eten is wat minder. We zijn van elkaar gescheiden, Marleen zit in de vrouwengevangenis, ik bij de mannen met zes gedetineerden in één cel waaronder een paar zeer agressieve homofiele medegevangenen.

We hebben al geprobeerd de Belgische ambassade in te schakelen, voorlopig zonder resultaat. Kijk, dat is nog eens een adventure-trip, troost ik mezelf. Dat Trotter en Lonely Planet daar niet eerder opgekomen zijn. Discover Sri Lanka in an unexpected way: Go to jail ! Neen, geen paniek. Sofie heeft ons gered. De bankkaarten werken weer en de hele uitleg waarom ze niet werkten bespaar ik u. ANOSJ toverde a Very very very big smile op zijn wezen toen Marleen hem een vers bundeltje Roepies toonde. Ja vriendjes, het geluk schuilt in een klein hoekje, maar het gevaar ook.

Zo, na dit financiële hoofdstuk, terug naar de orde van de dag. Tussen alle batik en zijde en houtsnijkunst staat er ook nog een échte culturele activiteit op het programma. We gaan in een hotel kijken naar dansers en tamtammers in traditionele klederdracht. Chaos alom, zowel in het verkeer op weg naar het optreden als bij het betreden van de zaal. Anosj, die elke dag met sprongen stijgt in mijn waardering, heeft voor topplaatsen gezorgd op de eerste rij. Blijkt dat hij over de middag, toen wij in de financiële shit zaten, hier in datzelfde hotel nog vlug even en passant een DJ-set heeft gedraaid, voor één van de vele huwelijken die hier deze dag plaatsvonden. Vandaag trouwerkesdag, over een jaar divorcekesdag. Er wordt hier heel veel, met glorieuze pracht en praal ge-

trouwd, maar nog meer met veel advocaten en miserie gescheiden. Laat ons zeggen dat het optreden OK was, maar ik werd niet van mijn stoel geblazen. Naast Marleen zat een Franssprekend jongetje van een jaar of zes, zeven. Juf Marleen vraagt: vous ne devez pas aller à l’école ? Non, antwoordt de jongen rustig. Nous faisons un tour du monde. C’est ma mêre qui nous donne des cours. Tja ... Vinceke, zijn we weg volgend jaar? Opa zal u onder de bane wel wat les geven.

Goed vrienden, alweer een dag voorbij. Morgen gaan we naar een ecologische tea lodge, iets waar Marleen erg naar uitkijkt. Het ligt redelijk hoog in de bergen, te midden van de theeplantages. Het schijnt uniek mooi te zijn. De onverbeterlijke ANOSJ waarschuwt me wel: very nice there above, but they serve no alcohol ... Oei. Die groene jongens toch. Wat is er nu onnatuurlijk aan alcohol ?

Thuis heb ik een vegetarisch kookboek en daarin schrijft de auteur in zijn inleiding: Wat me tot vegetarisch eten en koken heeft gebracht ? Zo oud als de mensheid is men er altijd in geslaagd van elke soort graan, groente of fruit alcohol te maken. Iets wat tot nader order van geen enkele vleessoort kan gezegd worden. Kijk dat vind ik nu eens een stevig onderbouwd argument !

Anosj is een schat. Hij zorgt ervoor dat ik, voor ‘t geval dat de nood het hoogst zou zijn, een fles Arak mee heb. Arak is de lokale sterke drank gemaakt van gedistilleerde nectar uit de bloemen van de kokospalm. Arak betekent sap, of zweet in het Arabisch. ‘Old reserve double distilled’ is de vijf sterrenversie.

Dag acht

ol verlangen en geruggesteund door de gesmokkelde drank vatten we onze tocht naar de lodge aan. Het is een gevaarlijke rit en meer dan eens moet Anosj alles uit de kast halen om een botsing op het laatste nippertje te vermijden. Het laatste gedeelte van de trip doen we met de tuktuk. De tuktukman speelt ook een beetje voor gids. Door de theeplantages snorrend zegt hij: loek, njoe tie. Wat verder: old tie, moor den twentifaaif jier. Nog wat verder zegt hij ‘kauw’ en inderdaad, wat zien we daar ? Een koe ! Als we bijna ter bestemming zijn, wijst hij nogmaals en roept: tsjikken ! Dames en heren, ik ben in mijn leven al op heel wat mooie plekken in deze wereld terecht gekomen. Ik heb de Andes doorkruist en de Ardennen doorploeterd, ik heb Italië geproefd en La Douce France gesavoureerd, maar waar we hier terecht gekomen zijn overtreft toch de stoutste verwachting. We zitten op een hoogte uitkijkend over de vallei en de volgende bergketen. Elke gast heeft een eigen lodge, een betonnen vloer met daarop een tent, met binnenin alle luxe die een mens zich dromen kan. Het uitzicht vanop het terras is adembenemend. Roofvogels komen rustig voor onze neus paraderen, apen komen even gedag zeggen. Vijftig tinten grijs kleuren de lucht en honderdvijftig tinten groen de aarde. Hier wordt een mens klein en stil van. Eindelijk verlost van de Chinezen ... Ik ga bij wijze van experiment eens modern proberen doen en een foto vanuit onze tent integreren.

? Voilá ‘t is gelukt. Ik schrik er zelf van.

Maar misschien had ik beter geen foto gemaakt. Dan werd deze plek in uw fantasie misschien nog mooier, enkel door mijn beschrijving en uw voorstellingsvermogen. Ik beloof het, geen foto’s meer. Misschien hoogstens een tekeningske of zo.

Ah ja. Tot slot van de dag. Misschien heeft Anosj me een poets willen bakken.

Er is hier wel degelijk bier en wijn. Sterke dranken niet. Little ploblem wit de laaisens, fluistert de ober me in het oor. Ik ga nu ook wat lezen. Ge kunt niet altijd schrijven. Op reis neem ik altijd Pessoa mee. Zijn ’Boek der Rusteloosheid’, uitgegeven bij Privé Domein is zowat mijn bijbel. Ge moet het wel mondjesmaat tot u nemen, anders krijgt ge een indigestie. Voor het eerst in mijn bestaan lees ik ook een boek op een E-reader. Yucca van Peter Terrin. Dag schattebollen, tot morgen. Oh ja, onze lodge heeft nummer wanwan !

Dag negen

D dia dus.

eze ochtend werden we in onze Madulkelle Eco Tea Lodge om vijf uur gewekt door muziek en gezang en gebeden uit een nabijgelegen Hindoe tempel. Hindoeïsme is hier niet in ‘wan toe trie’ te beschrijven, leve Wikipe-

Of raadpleeg het boek ‘Hindoeism, Brief History and Actual Situation’ van en Prof. Dr. A.T. Yst, Oxford Press, 1724 pagina’s.

De Hindoes hier zijn meestal Tamil. Oorspronkelijk waren Tamils vissers en leefden ze dus langs de kusten. Bij de tsunami in 2004 verloren ze hebben en houwen en vluchtten het binnenland in. Tenminste als ze niet één van de 36000 waren die in die tsunami het leven lieten. Toen het ergste achter de rug was en het puin geruimd schonk de staat aan de getroffen Tamilfamilies een lapje grond zodat ze konden beginnen aan de wederopbouw. De meesten echter verkochten hun morzel grond aan projectontwikkelaars die er de giga hotels op bouwden die nu de kustlijn op vele plaatsen ontsieren. Het weinige geld dat de Tamils voor hun verkoop kregen geraakte snel opgebruikt en zo werden ze verplicht te gaan werken in de theeplantages. De meeste theeplukkers zijn Tamilvrouwen.

Achter het pittoreske beeld van de idyllisch glooiende eeuwig groene plantages, met een schat aan bloemen, planten en vogels schuilt een intriest menselijk drama. De Tamilfamilies hokken met honderden samen in zogenaamde Linehouses. Dat zijn een soort barakken overdekt met golfplaat, onderverdeeld in tientallen éénkamerhokken. Één hok per familie, toilet en wasgelegenheid gemeenschappelijk en de meesten hebben geen elektriciteit. Met wat ze dagelijks verdienen met de pluk kunnen ze nauwelijks in hun levensonderhoud voorzien en als een vrouw haar dagelijks quotum (30 kilo, hetgeen zeer veel is) niet heeft gehaald wordt ze voor die dag niet uitbetaald. ‘Modern Slavery’, zegt onze driver.

Dat alles maakt dat je toch op een andere manier kijkt naar deze ogenschijnlijk paradijselijke plek. Ik vermoed dat de meeste toeristen niet eens beseffen dat die uitbuiting hier en nu volop tiert, en diegenen die het wel weten trekken er zich misschien geen bal van aan. Ik zal vanaf nu bij elke kop thee die ik drink terugdenken aan dit prachtig oord, maar ook aan de verschrikkelijke onrechtvaardigheid die in de theeplantages heerst. En, eens informeren of de thee van Oxfam wél koosjer is.

Deze ochtend na het ontbijt maakten we een wandeling. Een groepje kinderen kwam giechelend op ons af. Na wat besnuffelen vroegen ze meteen om geld.

Ik zei dat we geen geld op zak hadden, wat eigenlijk gelogen was. Plots bekroop me het idee: als ik ze elk honderd Roepie geef (20 Eurocent) hebben ze vandaag misschien meer verdiend dan hun moeder die een hele dag kromgebogen in de hitte theeblaren is aan â&#x20AC;&#x2DC;t plukken. Ik gaf ze elk een snoepje. Zij vonden het de max, maar bij mij blijft er een wrange nasmaak hangen.

Tussengedachte Bijna overal hoor je het zachte geluid sssjwie sssjwie ssssjwie. Het is het geluid van mannen en vrouwen die de hele dag door met een stijve of een zachte bezem aan het vegen zijn. Stof, blaadjes, restjes voedsel, een platgetrapte sigarettenpeuk, het wordt allemaal met zachte hand bij elkaar geveegd en in een zakje of een vuilbak gedeponeerd . Geen stofzuigers hier, geen gemotoriseerde bladverzamelaars, geen lawaaierige veegwagens. Neen, gewoon sssjwie, sssjwie, ssswiej. Het doet me denken aan het geluid van mijn moeder. Die was aan het eind van haar leven ook altijd in de tuin aan het harken. Ze had wel vijf, zes verschillende harken. In riet, in hout, in ijzer. Na haar dood wou ik niets. Enkel haar banjo, en Marleen kreeg een paar van haar harken. Zo kunnen we thuis ook eens rustig sssjwie, sssjwie, ssssjwie doen. Vanmiddag kookcursus gevolgd: hoe maak ik een Sri Lankaanse curry ? Ik ga dat nu natuurlijk niet allemaal aan uw neus hangen hoe ze dat hier berlikken. Kom de curry liever bij ons eens proeven. Maar eigenlijk is het allemaal heel simpel: veel groenten, veel kruiden, een snuifje geduld en een flinke soeplepel liefde. Succulent ! ! !

We genieten nog de laatste uren van deze unieke omgeving en zijn nu al benieuwd wat morgen ons brengen zal.

Dag tien

e verlaten ons paradijsje, na een laatste verrukkelijk ontbijt en een ontroerend afscheid van de vriendelijke gastvrouw Nishanthi. Ze zal ons de rest van de reis berichtjes blijven sturen.

Onderweg naar Nuwara Elya, de hoogste stad van het land, op 1800 m boven de zeespiegel, bezoeken we nog een tea factory. Ik weet niet welke gruwel ik zou verkiezen: Het zware werk van het plukken, maar wel heel de dan in een prachtige omgeving bewegen, of werken in de tea factory, met machines die een enorm kadeil maken, vochtig waar de thee gefermenteerd wordt, warm waar hij gedroogd wordt, hectisch waar hij getrieerd wordt en stoffig als hij verpakt wordt. We laten ons rondleiden door een graatmager kind, dat wel de guts heeft om op te merken dat mijn buik te dik is en ik veel groene thee moet drinken om af te slanken. Bij de massage was er ook al een opmerking over mijn tonnetje. Daar kreeg ik de raad om groene appels te eten. Misschien kan ik beter gewoon gras beginnen eten ...

Tussendoortje Ieder toilet, ook op de meest armtierige plekken, heeft naast de bril en de chassebak, een darm met sproeikop hangen. Ik begrijp de bedoeling, maar ik heb het er toch moeilijk mee. Als je de sproeier niet juist richt spetter je jezelf helemaal nat. En heb je wel goed gericht dan blijf je toch zitten met een nat gat. Als je dat nat gat dan met toiletpapier probeert droog te deppen, dan, hoe zal ik het zeggen, dan desintegreert dat nat WC papier in je handen en in de bilspleet. Weken later vindt ge nog resten verkruimeld toiletpapier in uw reet. Hebben zij hier dan geen last van ? Ik verdenk die Sri Lankezen (ik weet het het zijn Lankanen, maar ik maak er even kezen van) ervan een geheim middel te hebben dat ze ons lekker niet vertellen. Misschien een zijden doekje dat ze stiekem meesmokkelen in hun onderbroek, of verstoppen onder hun sarong...

Na een bezoek aan een waterval (echt indrukwekkend was ze niet, zeker als je uit een land komt waar eenzelfde natuurverschijnsel zich voltrekt in het gehucht Coo op minstens even spectaculaire wijze , en dan nog met een frietkot ernaast. (In het regenseizoen moet het beter zijn, maar ja dan regent het) is het voortdurend klimmen klimmen klimmen tot we aankomen in Nuwara Elya, een nederzetting die uit het niets door de Britse kolonialen werd opgetrokken op deze hoogte om er hun vakanties door te brengen omdat het hier frisser, ja zelfs koud is. Echt British dus, met cottage houses, een paardenrenbaan, een golf (naar het schijnt de meest exclusieve van heel AziĂŤ), een heel apart postgebouw en een Grand Hotel, waar de obers tot op de dag van vandaag de afternoon tea in de tuin serveren met witte handschoenen aan. Een levend anachronisme, en je kan het je zo voorstellen hoe die bekakte rijke Engelsen hier met stijve upperlip kwamen paraderen en flaneren. We gaan er iets drinken uit curiositeit. Je kan natuurlijk niet anders denken dan: fraai, keurig, proper, impressionant, immens groot. Anderzijds is er een stout stemmetje in mij dat zegt: dynamiteren heel die handel. Of beter, er een hospitaal van maken, of een museum waar de gruwelen van het kolonialisme haarfijn uit de doeken worden gedaan. Gelukkig hebben in de stad de Sri Lankanen de boel ondertussen overgenomen, met een fantastische markt, alles op een paar vierkante meter opeengepakt, kruiden, groenten, vis, vlees ... de penetrante geur krijg je er gratis bij. We checken wat nonkel Trotter aanraadt voor het avondmaal, maar uiteindelijk stappen we binnen in een gloednieuw complex waar je broederlijk naast elkaar van Indi-

sche, Sri Lankaanse, Aziatische en Westerse gerechten kan proberen. Bedoeling is dat je bij elke afdeling iets proeft, en zo de verschillende keukens ontdekt. De Westerse keuken laten we links liggen. Misschien een idee om in Gent zoiets te proberen, maar dan beter uitgevoerd dan wat ze er in de oude bibliotheek op de Ottogracht van gebakken hebben.

Na ons avondmaal komen we binnen in ons Hotel Grosvenor, 150 jaar oud, een vergane glorie, maar ‘t heeft wel iets. In de hoek van elke kamer is er nog een open haard waar in geval van strenge kou gestookt kan worden. Wij krijgen roem toetrie. Als we binnenkomen horen we feestgedruis. Alle drivers die in de buurt waren hebben afgesproken want er is de cricketwedstrijd tussen Sri Lanka en Zimbabwe, en ‘die van ons’ hebben gewonnen. De Arak heeft al behoorlijk gevloeid en er heerst een samenzweerderig sfeertje van wij grote jongens onder elkaar. Ik word vriendelijk uitgenodigd bij de bende en als even later Marleen binnenstuikt hebben ze ook nog eens een vrouw waar ze in hun taaltje grapjes over kunnen maken. We laten de drinkebroers lekker verder feesten en lezen nog wat in een kamer die voor ‘lounge’ door moet gaan. Lekker dicht bijeen onder de dekens slapen we in en worden ‘s morgens gewekt door Hindoe gezang en een ADHD haan.

Dag elf

nosj wou vroeg vertrekken want een rit van meer dan zes uur staat ons te wachten.

Tijdens ons ontbijt komt hij binnen gefladderd. Met de glimlach verklapt hij dat we later zullen vertrekken wegens A flat tyre. Geen paniek, na een half uurtje is alles geklaard en kunnen we onze afdaling beginnen, richting Indische Oceaan. Hikkaduwa (dat tijdens de Tsunami volledig van de kaart werd geveegd) is de bestemming. Daar zullen we onze laatste drie dagen doorbrengen in een klein hotelletje aan de beach, met zicht op zee. Om u een gedacht te geven: voor drie nachten betalen we 120 Euro, ontbijt inbegrepen.

Een kleine Ode Ik wil hier toch even de loftrompet steken voor de kokosboom. Jongens, jongens, wat is dat een gul en veelzijdig boompje. Bijna alles aan die boom is bruikbaar. Van de blaren worden daken gemaakt, prachtige perfect waterdichte daken. Met het hout kan de schrijnwerker of de huizenbouwer naar hartelust aan de slag. Maar het bekendste van de kokosnootboom is natuurlijk zijn vrucht. En wat blijkt ? Zeg niet zomaar kokosnoot tegen een kokosnoot. Hier wordt overal in de duizenden stalletjes langs de baan de Kingcoconut verkocht. Die is groter dan de exemplaren die wij kennen, en bevat een drinkbaar sap waar ik niet dol op ben, Marleen dan weer wel. Ook ANOSJ moet er niet van weten, maar hij gebruikt het wel als wondermiddel tegen

een kater. Ze hebben hier ook de kleinere versie met ruwe bast en het witte vlees dat ik als kind leerde kennen door de Bounty. Die kokosschilfers worden hier uitvoerig gebruikt in de keuken, vers of gedroogd. ‘Dan hebben we de beroemde kokosmelk , de kokosboter en de kokosolie waarmee hier overal gekookt wordt. Kokos komt ook terecht in zepen en shampoos, en ligt mee aan de basis van de Arak. Jongens, als dat geen wonderboompje is. Bevestig aan een halve uitgeholde kokosnoot een steel en je hebt een soeplepel, tenzij de gasten van Monty Python uw kokoshelften gepikt hebben om er paardengetrappel mee te evoceren ...

Naar ‘t schijnt zouden ze in de Ayurvedische keuken zelfs de wortels van de boom gebruiken als middel tegen zweetvoeten, maar dat kijk ik thuis nog even na. De kokos, ja daar kunnen de andere bomen nog wat van leren. En er zijn hier nogal wat, bomen. Mijn vrouw recapituleert uit de losse pols: de kapokboom, de palmboom, de treaclepalm, de jackfruitboom, de Afrikaanse tulpenboom, de rubberboom, de tamarinde, de mangoboom, de ficus Benjaminus, de franchipaneboom, en zo zijn er nog wel een stuk of tien, maar zo veelzijdig als de kokosnootboom, zo hebben we r hier geen één gezien !

Bon, hop naar Hikkaduwa met onderweg een stop bij de River Kwai, juist die van de The Bridge over the River Kwai, de film van John Lean uit 1957. Eigenlijk speelt het verhaal zich af in Thailand, maar

om allerlei redenen werd de film hier gedraaid. De brug bestaat niet meer, naar het schijnt zou de overheid ze binnenkort opnieuw willen bouwen als toeristische trekpleister. Volgens andere bronnen als zoethoudertje omdat ze van plan zijn op de rivier een gigantische stuwdam te bouwen, een drastische ingreep met fatale gevolgen voor de prachtige fauna en flora in de indrukwekkende jungle langs de oevers van de rivier. En voor de vele rafters die hier hun hart kunnen ophalen.

We stoppen ook nog aan het Porschemuseum. Geen grap ! Langs onze route woonde (hij vertoeft sedert enige tijd in de eeuwige automobielvelden) een steenrijke Sri Lankaan die tuk was op Porsches. Vandaag zijn er merkwaardig genoeg slechts twee Porsches te zien, waarvan één een tractor. Wel drie Rolls-Royces , nog wat dure karren, en Oh ja, een Peugeot 203 uit het jaar 1954, mijn geboortejaar. Deze auto heeft voor mij een bijzonder sentimentele waarde. Het was de auto waarmee mijn vriend Leo uit Vlezenbeek me meenam voor mijn eerste avondje uit. We zouden een klassiek concert bijwonen, maar onderweg kregen we een lekke band waardoor we nooit op het concert arriveerden en dan maar troost zochten in de plaatselijke kroeg. Ook ANOSJ heeft nog met zo n ding gereden. Auto s uit een tijd die nooit meer terugkomt, een tijd waarin de dingen gemaakt werden om lang mee te gaan, een epoque waarin naast efficiëntie ook aan stijl en schoonheid werd gedacht.

Na een lange rit, waarvan een deel langs de nieuwe expresweg, komen we aan in Hikkaduwa, één van de vele plekken die door de tsunami volledig van de kaart werd geveegd. Je zou denken ... we hebben nu de kans om rustig na te denken hoe we deze plek heraanleggen, we denken al eens na over urbanisatie en ruimtelijke ordening en al van die dingen, maar forget it. C est le bordel total, lelijke hoogbouw naast golfplaten constructies, een overkill aan souvenirshops en toeristenfuiken. De hoofdweg knal langs de hotels en guesthouses, zodat je op het strand en in de restaurants fijn kunt genieten van de uitlaatgassen van passerende bussen en camions. Het gedreun en getoeter krijg je er gratis bij.

Er moeten zeker romantischer oorden aan de zuidkust bestaan, maar ons kamertje is ok, met een terrasje waar niemand ons kan zien zitten, en een betoverend zicht op de Indische oceaan. Ook hier weer supervriendelijke mensen en de lekkerste Arak cocktail die we dronken, een mengsel met limoen en passievrucht, maar een kleinere soort die op het eerste zicht lijkt op een citroen. We eten er octopus, iets taaier dan diegene die ik klaarmaak, maar lekker. Ik neem ‘deviled’, letterlijk beduveld, wat spicy betekent. Dat valt best mee. In vergelijking met de Thaise en de Indische keuken is de Sri Lankaanse veel milder, tot groot verdriet van ANOSJ’ vriendin die Thais is en meer peper in ‘t gat wil. ‘Wat doe je dan ?’, vragen we hem, ‘als je vrouw heel hot wil en jij niet ?’ ‘Dan ga ik bij mijn moeder eten’, antwoordt hij droog.

Van moeders gesproken, ons hotel heet Mamaâ&#x20AC;&#x2122;s Place en we krijgen er roem trietrie-oo. We genieten van de zonsondergang en een slaapmutske en vallen in een diepe slaap, af en toe onderbroken door de prik van een mosquito.

Dag twaalf

ntbijten, Strand, zwemmen, lezen, drinken en eten (frieten ...), weer zwemmen, wandelen, kijken naar de reuzenschildpadden die hier op het strand hun eieren komen leggen en ongestoord tussen de toeristen door laveren, zonnen, douchen, vrijen, douchen, schrijven, tuktukken naar een veel mooiere plek met de toepasselijke naam Top Secret , een kreeft proberen in the red lobster, maar gene vetten, vaststellen hoe dat restaurant van onder tot boven volstaat met krabbels en tekeningen van gasten die hier kwamen eten, uit alle uithoeken ter wereld. Boven ons hoofd staat er: Oekraïn Maffia forever ... Dat weten we dan ook weer. In on hotel speelt er een orkestje en deze keer ruikt het zelfs naar muziek, en na ‘ein letstes Glas im stehen’, snurkie snurkie, zonder muggen dankzij een fijn gif dat voor ons wordt opgewarmd in het stopcontact.

Dag dertien

arleen krijgt elke dag de highlights van het wereldnieuws binnen op haar smartphone.

Zo leren we dat de trippenworp op de winterkermis te Zarlardinge een groot succes was en dat door de aanhoudende kou en het gebrek aan licht de Belg begint te lijden aan â&#x20AC;&#x2DC;Subsyndromal symptomatic depressionâ&#x20AC;&#x2122;, de winterblues zeg maar.

Op een bordje aan een palmboom hangt hier de leuze: life is beter on flipflops. Iets te simpel als remedie om alle wereldproblemen mee op te lossen, maar er zit een grond van waarheid in. Wat moet de noorderling toch niet allemaal doen om het een beetje warm en comfortabel te krijgen ? En maar werken, en maar stressen, om bijvoorbeeld kleren te kunnen kopen en zeker voor de dames, schoenen. Winterschoenen, zomerschoenen, hoge hakken, halfhoge hakken, geen hakken, laarzen, muiltjes, sandaalachtigen, sportschoenen, wandelschoenen, bergschoenen, berkenstokken, tuinschoenen, pantoffels ... terwijl hier: flipflops of blootvoets .....

We nemen ons ontbijt aan de branding terwijl het personeel van Mamaâ&#x20AC;&#x2122;s de sporen van het feest van gisteren nog aan het opruimen is. Her en der wandelen, joggen, zwemmen al mensen. Natuurlijk pikt het als je al die strakke jonge lijven ziet. De meisjes die hun bikinibroekje nog wat extra in de bilspleet proppen zodat hun halve kokosnoten beter kunnen bruinen. Ooit waren ook wij van die slanke ranke snotneuzen. Om het zout nog wat dieper in de wonden te strooien stuurt Marleen DC me een foto uit het jaar 1980 door. Ik kijk als jonge adonis uitdagend in de lens. Ik herinner mij die foto zeer goed. Genomen na een zware tournee met Stekelbees door Duitsland en net voor ik vertrok naar ZuidAmerika. Il fĂťt un temps.

Ik troost me met de gedachte dat ik misschien wel mijn pezig lijf en wilde haren kwijt ben, maar zeker nog niet mijn zotte streken en het kinderlijk genoegen om te spelen. Kijk van van de weeromstuit ga ik weer een kwartiertje dobberen in de golven met telkens de hartverscheurende keuze: beuk ik er tegen in of laat ik me meedrijven. Een filosofische kwestie waar ik al heel mijn leven het antwoord op zoek.

We genieten ongebreideld van onze Top Secret plek. Er zitten Russen, die zijn uiteraard van de KGB. Er zitten en liggen veel mensen met spuuglelijke tattoos. Leurders met vanalles en nog wat passeren. Ze proberen stoffen, kleren en prullaria aan de man maar vooral aan de vrouw te brengen. Ze zijn nooit opdringerig en weten juist daardoor de zonnebaders te strikken. We eten voor een habbekrats inktvis en

een gegrilde barracuda en vanop een houten hemelbed op het strand voelen we ons de koning te rijk. Dit is onze laatste dag, morgen begint de terugtocht, de aftocht. We zullen het missen, dit prachtige eiland met een weelde aan kruiden, groenten en fruit, cultuur en archeologie (zie Wikipedia). Ik die anders nooit een gebenedijd stuk fruit eet, heb hier gesmuld van papaya, ananas, mango, banaan, passievrucht, zure zak (er bestaat ook zoete zak, echt waar, naar het schijnt vree goed tegen hogen bloeddruk ). We hebben genoten van het kijken naar vogels: de zwarte arend, de visarend, de ‘boelboel’, de bijeneter, de hairbird, de eagret, de kingfisher of ijsvogel, de pelikaan, de ooievaar, de witte reiger en de polifinario. Maar bovenal hebben we genoten van de vriendelijke mensen, het lekkere eten en de overweldigende schoonheid van dit warm en inspirerend land. En we hebben nog één dag te gaan, en jullie nog één dag te lezen ! Tenzij je al lang hebt opgegeven en gezucht: ‘Deweerdt, speel theater, desnoods poppenkast, maar stop toch in hemelsnaam met schrijven !’

Dag veertien

M men ....

arleen is al heel vroeg wakker, na een nacht slecht slapen. Typisch verschijnsel als we moeten reizen. Jammer, maar zo is het: der es nen tit van kommen en nen tit van haan, en den tit van haan e gekom-

We bezoeken nog eens de schildpadden, we slaan een praatje met de manager, Marleen zuigt nog een kokosnoot uit (uitzuigster), ik koop een fles Arak (een Ayurvedisch geneesmiddel). Een oude man van het hotel komt mijn overvolle koffer beveiligen opdat hij niet zou openspringen. Gewapend met een ijzerdraad en een elektriciteitskabel klaart hij de klus. Mijn koffer zal ik straks in Zaventem uit de duizend herkennen !

Straks bezoeken we nog Galle, een stad gesticht door Portugezen, Ollanders en Britten en nu Werelderfgoed van Unesco. Marleen en ik moeten natuurlijk denken aan die andere Galle, die Vlaanderen destijds Algemeen Beschaafd Nederlands probeerde bij te brengen door zijn dagelijks radiopraatje: â&#x20AC;&#x2DC;Voor wie haar soms geweld aandoetâ&#x20AC;&#x2122;. Hij is later nog minister geworden en in opspraak gekomen omdat hij teen en tander ontvreemd had uit het legaat van Marnix Gijsen. Voor wie een ander soms geweld aandoet ...

In Galle bekijken we de indrukwekkende vestingmuren, de gevangenis (in open lucht, snikheet zonder regen en de hel als het wel regent) en de Nederlandse Hervormde Kerk. Het staat er begot in het Nederlands bij de ingang van de kerk. Ook de inscripties op de grafstenen zijn in het Nederlands. Toch wel even een cultuurschok.

We eten iets in Restaurant The Rampart, een megahol waar horden toeristen worden gedropt. Ik vrees dat massatoerisme wel eens de doodsteek van dit prachtige eiland kan worden ... En ja hoor, wie zien we een korte afwezigheid weer terug ? Juist, Sjinuzen. Het buffet is speciaal voor hen Chinees. Bij de ingang van het restaurant wapperen drie vlaggen: de Sri Lankaanse en daarnaast de Engelse en de Chinese. De vorige overheerser en de toekomstige ? Wij eten onze laatste Sri Lankaanse Rice and Curry met een Lions biertje en een Lemon Soda without sugar Ik ben vanmorgen mijn pinkring kwijtgespeeld en vind hier in één van de vele juwelenwinkels een mooi vervangexemplaar.

Op weg naar de luchthaven krijgen we nog een mooie file voorgeschoteld, kwestie van onze terugkeer naar België een beetje voor te bereiden.

Naar goede gewoonte veel te vroeg op de luchthaven. Een kort intens ontroerend afscheid van de man die onze reis absoluut positief gekleurd heeft: the one and only ANOSJ. Hij gaf ons een schriftje om onze commentaar in te schrijven. Ik schreef, naast de flauwe grap dat hij een zeer slechte driver was en een waardeloze gids: Thanks to you our journey was not ‘A Nice holiday’ but ‘an unforgettable experience’, And I mean it from the bottom of my heart .... Ik weet het, het klinkt een sentimenteel, maar zo voel ik me ook: ongegeneerd baldadig sentimenteel.

Anosj is klaar om te vertrekken, en wie staat daar plots naast ons ? Een klein dik mannetje. Ik dacht eerst: neen toch, dit is hetzelfde mannetje dat ons verwelkomde bij aankomst. Maar neen, het is een ander mannetje. Hij legt al onze koffers en warme kleren voor straks in België op een trolley, alsook de steunschoen voor Marleens herstellende voet. Voor we het weten leidt het mannetje ons glimlachend door het doolhof van de luchthaven. Hij zegt waar we moeten gaan zitten en wachten. Als aangekondigd wordt via welke gate we zullen vertrekken leidt het mannetje ons door de bagage en pascontrole en gaat naar de balie van businessclass. ‘Disabled Person’, zegt hij en kijk, we worden als allereerste met de nodige egards ingecheckt. Ik geef hem 500 Roepie, niet eens één

Euro. Hij is oprecht blij. Als tien reizigers hetzelfde doen die dag heeft hij 5000 Roepie en daarmee kan je al heel wat doen hier. Wish you a safe flight Sir. Brede Glimlach. Hij gaat even een praatje slaan met de andere kruiers. Ze zwaaien ons uit. Adieu Sri Lanka. Dank u voor uw geuren, uw kleuren en warme vriendelijkheid. Ayoe Bowan !

Tot zover dit reisverslag. Onvolledig en af en toe wat bijgekleurd, maar uit het hart.

Nog kleine P.S.: Als we na een vlucht van meer van 20 uur in Zaventem aankomen wacht ons een verrassing. Aviapartners die zou moeten zorgen voor de bagage is in staking. Na anderhalf uur vruchteloos wachten komt er een dame mededelen dat de bagage vandaag niet meer op de band zal verschijnen. We vullen een formulier in en vertrekken zonder onze trofeeĂŤn en vuile was. Vier dagen later komt de koffers aan. Ijzerdraad en elektriciteitskabel hebben het prima gedaan. De fles Arak echter is gesneuveld. Alle kleren en souvenirs verspreiden een bewelmende aroma van gedistilleerde kokosnootnectar.

Herwig Deweerdt °1954 Na talloze zwerftochten door Europa werkte en woonde de auteur in Zuid-Amerika en de Caraïben. Ook Afrika en de Marquisen eilanden werden zijn reis- en werkterrein. Sri Lanka is het eerste Aziatische land dat hij bezoekt.