Exposicion Rafel G. Bianchi

Page 1

RAFEL G. BIANCHI LA BANDERA EN LA CIMA CENTRO GALEGO DE ARTE CONTEMPORÁNEA 30 marzo / 24 xuño 2012

O CGAC comprácese en acoller a presentación do proxecto La

El CGAC se complace en acoger la presentación del proyecto La ban-

bandera en la cima, de Rafel G. Bianchi, resultado dunha proposta na

dera en la cima, de Rafel G. Bianchi, resultado de una propuesta en

cal o artista comezou a traballar intensamente a partir de 2007.

la cual el artista comenzó a trabajar intensamente a partir de 2007.

Na arte contemporánea os aspectos como a duración e a calidade

En el arte contemporáneo los aspectos como la duración y la cali-

da produción dunha obra non adoitan ser tidos en conta cando se

dad de la producción de una obra no suelen ser tenidos en cuenta

trata de avaliar a súa pertinencia e efectividade. No entanto, e neste

cuando se trata de evaluar su pertinencia y efectividad. Sin embargo,

caso concreto, a súa dimensión procesual adquire unha relevancia

y en este caso concreto, su dimensión procesual adquiere una rele-

central, e incluso é unha das premisas conceptuais que xustifican un

vancia central, siendo incluso una de las premisas conceptuales que jus-

traballo minuciosamente planeado. Así pois, o obxectivo de pintar as

tifican un trabajo minuciosamente planeado. Así pues, el objetivo de

catorce montañas máis altas do mundo non se esgota nunha dimensión

pintar las catorce montañas más altas del mundo no se agota en una

disciplinaria, isto é, nunha demostración forzada dunha pericia técnica

dimensión disciplinaria, esto es, en una demostración forzada de una

inmaculada, senón que se desdobra nunha investigación paralela que

pericia técnica inmaculada, sino que se desdobla en una investigación

recorre a mecanismos de presentación da arte conceptual (película,

paralela que recurre a mecanismos de presentación del arte conceptual

fotografía, documentación), e que dalgún xeito tamén poderiamos

(película, fotografía, documentación), y que de alguna forma también

comparar cunha performance continuada no tempo (tal como moitas

podríamos comparar con una performance continuada en el tiempo

das performances seminais dos anos sesenta se desenvolvían no

(tal como muchas de las performances seminales de los años sesenta

espazo do estudio dos artistas).

se desarrollaban en el espacio del estudio de los artistas).

Sendo o universo do alpinismo un territorio de teorización adoito

Siendo el universo del alpinismo un territorio de teorización frecuen-

asociado ao pensamento filosófico sobre o sublime, aquí diríase que

temente asociado al pensamiento filosófico sobre lo sublime, aquí se

estamos fronte a unha des-sublimación do acto creativo, en particular

diría que estamos frente a una des-sublimación del acto creativo, en

dunha visión épica do resultado final como clímax transcendente de

particular de una visión épica del resultado final como clímax trascen-

todas as expectativas creadas. O modo como Rafel G. Bianchi

dente de todas las expectativas creadas. El modo como Rafel G. Bianchi

calculou todos os pasos do seu traballo e o ímpeto documental que o

ha calculado todos los pasos de su trabajo y el ímpetu documental que

complementa acaban por banalizar as expectativas e, nese senso, por

lo complementa acaban por banalizar las expectativas y, en ese sentido,

trivializar os resultados.

por trivializar los resultados.

Esta dimensión a primeira vista enganosa e irónica sobre o papel

Esta dimensión a primera vista engañosa e irónica sobre el papel

do artista na sociedade contemporánea non deixa, no entanto, de se

del artista en la sociedad contemporánea no deja, sin embargo, de

constituír como momento único de apertura reflexiva acerca das nosas

constituirse como momento único de apertura reflexiva acerca de nues-

propias expectativas en relación coa arte e cos seus mecanismos.

tras propias expectativas en relación con el arte y con sus mecanismos.

Miguel von Hafe Pérez

Fotografía: Vista da exposición Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, CGAC, 2012

Miguel von Hafe Pérez


Vista da exposición Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, CGAC, 2012. Fotografía: Mark Ritchie

O ARTISTA QUE QUIXO PINTAR OS CATORCE OITOMILES

EL ARTISTA QUE QUISO PINTAR LOS CATORCE OCHOMILES

En 2007 Rafel G. Bianchi decidiu pintar as catorce montañas máis

En 2007 Rafel G. Bianchi decidió pintar las catorce montañas más

altas do mundo, as que teñen máis de oito mil metros de altitude, o que

altas del mundo, las que tienen más de ocho mil metros de altitud, lo

no mundo do alpinismo se coñece como os catorce oitomiles. Tardou

que en el mundo del alpinismo se conoce como los catorce ochomiles.

case cinco anos en rematar as catorce pinturas. O que mostra no

Ha tardado casi cinco años en acabar las catorce pinturas. Lo que

proxecto La bandera en la cima é, ademais das pinturas finais, a

muestra en el proyecto La bandera en la cima es, además de las pinturas

documentación relativa ao seu longo proceso de realización. La

finales, la documentación relativa a su largo proceso de realización. La

bandera en la cima non é un enxalzamento do montañismo, senón

bandera en la cima no es una exaltación del montañismo, sino que

que quere manifestar a absurdidade da figura do artista, do traballo

quiere manifestar la absurdidad de la figura del artista, del trabajo en

en arte e por extensión da nosa condición no mundo. E faino

arte y por extensión de nuestra condición en el mundo. Y lo hace

aplicándose moito, pondo esforzo e dedicación, sen establecer

aplicándose mucho, poniendo esfuerzo y dedicación, sin establecer

distancias, insistindo en levar a cabo un traballo que reivindica a súa

distancias, insistiendo en llevar a cabo un trabajo que reivindica su

propia inutilidade.

propia inutilidad.

A guipuscoana Edurne Pasaban tardou nove anos en subir, neste

La guipuzcoana Edurne Pasaban tardó nueve años en subir, en este

caso como escaladora, as mesmas catorce montañas, e pasou a

caso como escaladora, las mismas catorce montañas, convirtiéndose

converterse na primeira muller que lograba a proeza. Acabou a

en la primera mujer que lograba la gesta. Acabó la ascensión de la

ascensión da última, o Shisha Pangma no Tíbet, o 17 de maio de

última, el Shisha Pangma en el Tíbet, el 17 de mayo de 2011, en

2011, en dura competencia coa surcoreana Oh Eun-Sun, quen

dura competencia con la surcoreana Oh Eun-Sun, que aseguraba

aseguraba que o conseguira con anterioridade, e oito meses antes de

haberlo conseguido con anterioridad, y ocho meses antes de que

que Rafel G. Bianchi finalizase as súas pinturas. No entanto, Rafel G.

Rafel G. Bianchi finalizase sus pinturas. Sin embargo, Rafel G. Bianchi

Bianchi non tivo competidor máis alá dunha pugna consigo mesmo

no ha tenido competidor más allá de una pugna consigo mismo por

por rematar un traballo que dista moito de ser unha fazaña; un

acabar un trabajo que dista mucho de ser una hazaña; un trabajo que

traballo que requiriu perseveranza e esforzo, pero que, igual que a

ha requerido perseverancia y esfuerzo, pero que, igual que la

ascensión real, non leva a ningures. Nunha ocasión preguntáronlle a

ascensión real, no lleva a ningún lugar. En una ocasión le preguntaron


un alpinista que era o que facía cando chegaba ao cume:

a un alpinista qué hacía cuando llegaba a la cima: simplemente,

simplemente, miraba a paisaxe, botaba unha mexada e volvía baixar.

miraba el paisaje, echaba una meada y volvía a bajar.

Se a ascensión dos catorce oitomiles require de longos

Si la ascensión de los catorce ochomiles requiere de largos

desprazamentos ata distintos países por distintos continentes, Rafel

desplazamientos hasta distintos países por distintos continentes, Rafel

G. Bianchi non se moveu do seu estudio sentado diante dun

G. Bianchi no se ha movido de su estudio sentado delante de un

cabalete. Cada cadro de 117 por 82 centímetros está realizado a

caballete. Cada cuadro de 117 por 82 centímetros está realizado a

partir dunha fotografía de cada un dos oitomiles: pintados en

partir de una fotografía de cada uno de los ochomiles: pintados en

branco e negro de maneira detallista ofrecen unha imaxe case

blanco y negro de manera detallista ofrecen una imagen casi

fotográfica. O proceso implicaba o traballo diario dos cadros por

fotográfica. El proceso implicaba el trabajo diario de los cuadros por

seccións. Despois de cada xeira de traballo o resultado era

secciones. Después de cada jornada de trabajo el resultado era

fotografado. A suma de todas as fotografías móstrase en La

fotografiado. La suma de todas las fotografías se muestra en La

montaña en la cima nunha sucesión de diapositivas que percorren

montaña en la cima en una sucesión de diapositivas que recorren el

o progreso da pintura como se se tratase do progreso dunha

progreso de la pintura como si se tratase del progreso de una

ascensión. Tamén diariamente Rafel G. Bianchi realizaba pequenos

ascensión. También diariamente Rafel G. Bianchi realizaba pequeños

debuxos nos que, como un diagrama, anotaba a evolución dos

dibujos en los que, como un diagrama, anotaba la evolución de los

cadros e que acaban configurando un calendario da consecución

cuadros y que acaban configurando un calendario de la consecución

dos obxectivos. Unha vez rematado, fixaba cada pintura cunha

de los objetivos. Una vez acabado, fijaba cada pintura con una

veladura en cor. O conxunto resultante é un friso coas catorce

veladura en color. El conjunto resultante es un friso con las catorce

pinturas cubertas con veladuras en diferentes cores.

pinturas cubiertas con veladuras en diferentes colores.

La bandera en la cima inclúe os catorce cadros e ademais todos

La bandera en la cima incluye los catorce cuadros y además todos

os elementos do proceso: o calendario cos debuxos/diagramas da

los elementos del proceso: el calendario con los dibujos/diagramas

evolución diaria e as diapositivas que documentan o proceso;

de la evolución diaria y las diapositivas que documentan el proceso;

documentación sobre alpinismo e o mito dos catorce oitomiles; unha

documentación sobre alpinismo y el mito de los catorce ochomiles;

maqueta realizada a partir da paleta que Rafel G. Bianchi utilizou

una maqueta realizada a partir de la paleta que Rafel G. Bianchi ha

para mesturar as cores (os grises, en realidade) e pintar cada

utilizado para mezclar los colores (los grises, en realidad) y pintar

cadro; e unhas películas en Super-8 realizadas durante o proceso

cada cuadro; y unas películas en Super-8 realizadas durante el

de execución das pinturas. A implementación do proxecto coa suma

proceso de ejecución de las pinturas. La implementación del proyecto

de toda esta documentación e mais os elementos paralelos ás

con la suma de toda esta documentación y los elementos paralelos a

propias pinturas non responde a unha cuestión azarosa ou casual,

las propias pinturas no responde a una cuestión azarosa o casual,

senón que suma referentes e estratexias do alpinismo e da tradición

sino que suma referentes y estrategias del alpinismo y de la tradición

artística. Como se pode comprobar a través dos libros sobre

artística. Como se puede comprobar a través de los libros sobre

alpinismo incluídos na presentación no CGAC, La bandera en la

alpinismo incluidos en la presentación en el CGAC, La bandera en la

cima reproduce o ánimo documental que percorreu a historia do

cima reproduce el ánimo documental que ha recorrido la historia del

alpinismo: aos diarios de campo e os mapas corresponderíanse os

alpinismo: a los diarios de campo y los mapas se corresponderían los

debuxos e diagramas do proceso de execución das pinturas; ás

dibujos y diagramas del proceso de ejecución de las pinturas; a las

fotografías das montañas e dos alpinistas en ascensión, as

fotografías de las montañas y de los alpinistas en ascensión, las

diapositivas que mostran a evolución de cada cadro; ou ás películas

diapositivas que muestran la evolución de cada cuadro; o a las

en Super-8 dos alpinistas, a película tamén en Super-8 de Rafel

películas en Super-8 de los alpinistas, la película también en Super-8

G. Bianchi pechado no seu estudio. Pero as referencias aos

de Rafel G. Bianchi encerrado en su estudio. Pero las referencias a los

elementos que rodean o alpinismo aparecen perfectamente

elementos que rodean al alpinismo aparecen perfectamente solapadas

solapadas ás referencias á tradición documental da arte conceptual.

a las referencias a la tradición documental del arte conceptual. La

A documentación en fotografías, vídeos ou películas remite ao carácter

documentación en fotografías, vídeos o películas remite al carácter

documental que rodea os traballos de artistas que van desde Art &

documental que rodea los trabajos de artistas que van desde Art &

Language, pasando por Hans Hacke, Vito Acconci ou Chris Burden,

Language, pasando por Hans Hacke, Vito Acconci o Chris Burden,

ata Bas Jan Ader. En concreto, a referencia a este último é

hasta Bas Jan Ader. En concreto, la referencia a este último es

especialmente destacada polos elementos de antiheroicidade

especialmente destacada por los elementos de antiheroicidad

relacionados co papel do artista que tamén presiden o traballo de

relacionados con el papel del artista que también presiden el trabajo

Rafel G. Bianchi.

de Rafel G. Bianchi.

Esta expansión documental do proxecto acaba convertendo o

Esta expansión documental del proyecto acaba convirtiendo el

obxectivo, as catorce pinturas dos oitomiles, nun rastro máis,

objetivo, las catorce pinturas de los ochomiles, en un rastro más,

delatando que finalmente tan importante coma o obxectivo é o

delatando que finalmente tan importante como el objetivo es el propio

propio proceso, o traballo de levar a cabo a tarefa. A importancia

proceso, el trabajo de llevar a cabo la tarea. La importancia de la

da documentación e dos elementos que rodean a execución das

documentación y los elementos que rodean la ejecución de las


catorce pinturas resalta, acentúa, focaliza ou fai fincapé na tarefa

catorce pinturas resalta, acentúa, focaliza o hace hincapié en la tarea

do artista.

del artista.

En 2011, próximo á finalización de La bandera en la cima,

En 2011, cercano a la finalización de La bandera en la cima,

Rafel G. Bianchi levou a cabo un proxecto de natureza moi distinta

Rafel G. Bianchi llevó a cabo un proyecto de naturaleza muy

debido a, neste caso, a rapidez na súa execución. Tratábase de

distinta debido a, en este caso, la rapidez en su ejecución. Se

Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes: durante

trataba de Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes:

varios días Rafel G. Bianchi completou con esforzo e dedicación, e

durante varios días Rafel G. Bianchi completó con esfuerzo y

baixo o control dunha persoa que actuaba de notario (David

dedicación, y bajo el control de una persona que actuaba de

Armengol), o test de personalidade elaborado por William Bernard

notario (David Armengol), el test de personalidad elaborado por

e Jules Leopold en 1948 para coñecer as propias aptitudes

William Bernard y Jules Leopold en 1948 para conocer las propias

psicolóxicas e intelectuais. Tratábase dun exercicio que máis alá do

aptitudes psicológicas e intelectuales. Se trataba de un ejercicio

autocoñecemento implicaba a exposición pública das propias

que más allá del autoconocimiento implicaba la exposición pública

limitacións. Así, segundo o test, aínda que o artista era apto para

de las propias limitaciones. Así, según el test, si bien el artista era

a vida conxugal ademais dun bo copista, non estaba dotado de

apto para la vida conyugal además de un buen copista, no estaba

creatividade nin dun especial coeficiente intelectual. O test desvelaba

dotado de creatividad ni de un especial coeficiente intelectual. El

publicamente a incapacidade do propio artista para actuar como tal.

test desvelaba públicamente la incapacidad del propio artista para

De feito La bandera en la cima vén confirmar os datos de Quién

actuar como tal. De hecho La bandera en la cima viene a confirmar

soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes, na medida en que

los datos de Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes,

mostra a súa aptitude, máis que para a creatividade, para o

en la medida en que muestra su aptitud, más que para la creatividad,

traballo e a copia. Pero, sobre todo, aquilo que aparece común en

para el trabajo y la copia. Pero, sobre todo, aquello que aparece

ambos os proxectos é a vontade por se colocar en primeiro plano

común en ambos proyectos es la voluntad por colocarse en primer

como obxecto de análise, desde unha perspectiva que busca pór en

plano como objeto de análisis, desde una perspectiva que busca

evidencia cal é o seu propio papel no mundo como artista e desde

poner en evidencia cuál es su propio papel en el mundo como

unha actitude autoirónica en que aparece como unha especie de

artista y desde una actitud autoirónica en la que aparece como una

bufón. Nunha escultura de 2005, No preguntes al ignorante, Rafel

especie de bufón. En una escultura de 2005, No preguntes al

G. Bianchi pon énfase no aspecto marxinal do artista, na súa

ignorante, Rafel G. Bianchi enfatizaba el aspecto marginal del

calidade de bufón desde a autoparodia: tratábase dun autorretrato

artista, su cualidad de bufón desde la autoparodia: se trataba de

a tamaño real en clave cómica en posición de non entender nada

un autorretrato a tamaño real en clave cómica en posición de no

coas orellas vermellas.

entender nada con las orejas rojas.

No entanto, en La bandera en la cima, máis alá da auto-

Sin embargo, en La bandera en la cima, más allá de la

parodia, que aparece de xeito máis contido ou alusivo, é

autoparodia, que aparece de manera más contenida o alusiva, es

precisamente o desenvolvemento dunha tarefa absurda o que é

precisamente el desarrollo de una tarea absurda la que es llevada

levado ao límite. En primeiro lugar, no empeño con que levou a

al límite. En primer lugar, en el empeño con el que ha llevado a

cabo unha tarefa autoimposta; pero tamén na vontade por

cabo una tarea autoimpuesta; pero también en la voluntad por

expandir o proxecto, por despregalo nos elementos documentais

expandir el proyecto, por desplegarlo en los elementos

que o acompañan, e no feito de o facer, de novo, con énfase,

documentales que lo acompañan, y en el hecho hacerlo, de nuevo,

nunha especie de bucle. Así, non abondaba con mostrar os

con énfasis, en una especie de bucle. Así, no bastaba con mostrar los

debuxos e diagramas de La bandera en la cima, con documentalo

dibujos y diagramas de La bandera en la cima, con documentarlo

fotogra-ficamente ou filmalo. A partir de aí, o despregamento

fotográficamente o filmarlo. A partir de ahí, el despliegue continúa.

continúa. Andrés Hispano encargouse de rodar en Super-8, de

Andrés Hispano se ha encargado de rodar en Super-8, de hacer el

facer a montaxe e a edición dunha película do proxecto, e Antonio

montaje y la edición de una película del proyecto, y Antonio

Ortega, tamén artista, encargouse de compor (desde o absoluto

Ortega, también artista, se ha encargado de componer (desde el

descoñecemento musical) unha banda sonora para esa mesma

absoluto desconocimiento musical) una banda sonora para esa

película. Pero a xogada segue: a artista Regina Giménez fixo o

misma película. Pero la jugada sigue: la artista Regina Giménez ha

cartel da película, a banda sonora tamén ten o seu propio cartel

hecho el cartel de la película, la banda sonora también tiene su

realizado polo deseñador gráfico Àlex Gifreu e, finalmente, os

propio cartel realizado por el diseñador gráfico Àlex Gifreu y,

tamén deseñadores de Lamosca fixeron o cartel do conxunto do

finalmente, los también diseñadores de Lamosca han hecho el cartel

proxecto. La bandera en la cima non é só un traballo de Rafel G.

del conjunto del proyecto. La bandera en la cima no es solo un

Bianchi, senón que no seu desenvolvemento interviñeron outros

trabajo de Rafel G. Bianchi, sino que en su despliegue han

creadores. E non consiste só en pintar os catorce oitomiles co seu

intervenido otros creadores. Y no consiste solo en pintar los catorce

propio cartel e outros elementos, senón tamén en realizar unha

ochomiles con su propio cartel y otros elementos, sino también en

película, unha banda sonora... Todo ao servizo dun proxecto que

realizar una película, una banda sonora... Todo al servicio de un

busca delatar a súa absurdidade.

proyecto que busca delatar su absurdidad.


Vista da exposición Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, CGAC, 2012. Fotografía: Mark Ritchie

La bandera en la cima mostra o artista como un antiheroe

La bandera en la cima muestra al artista como un antihéroe

embarcado nunha empresa absurda. E ao explorar ou evidenciar a

embarcado en una empresa absurda. Y al explorar o evidenciar la

posición do artista afirmando a súa propia inutilidade desvela a

posición del artista afirmando su propia inutilidad desvela su

súa condición política. Unha condición resistente que recolle unha

condición política. Una condición resistente que recoge una tradición

tradición de compromiso político da arte baseada na súa ineficiencia:

de compromiso político del arte basada en su ineficiencia: desde la

desde a negativa á produtividade de Marcel Duchamp ao “NON”

negativa a la productividad de Marcel Duchamp al “NO” de origen

de orixe dadaísta dos situacionistas. Se a tarefa do artista está

dadaísta de los situacionistas. Si la tarea del artista está basada en

baseada na súa absurdidade, na súa condición de bufón ou na súa

su absurdidad, en su condición de bufón o en su inutilidad es porque

inutilidade é porque se mostra en oposición a un réxime político e

se muestra en oposición a un régimen político y económico basado

económico baseado nos resultados, na utilidade e no pragmatismo.

en los resultados, la utilidad y el pragmatismo. De hecho, el

De feito, o compromiso no político está presente no traballo de Rafel

compromiso en lo político está presente en el trabajo de Rafel G.

G. Bianchi desde o inicio, de maneira irónica, no título: La bandera

Bianchi desde el inicio, de manera irónica, en el título: La bandera

en la cima. En realidade, o carácter absurdo que percorre todo o

en la cima. En realidad, el carácter absurdo que recorre todo el

proxecto resúmese en destacar a acción ridícula de chantar unha

proyecto se resume en destacar la acción ridícula de clavar una

bandeira no cume dunha montaña e expándese cara á posta en

bandera en la cima de una montaña y se expande hacia la puesta

cuestión ou a mofa sobre todas as bandeiras. Unha das proclamas

en cuestión o la mofa sobre todas las banderas. Una de las

dos manifestos dadaístas propuña: “cagar en cores ben combinadas

proclamas de los manifiestos dadaístas proponía: “cagar en colores

e adornar o zoolóxico artístico coa bandeira de todos os

bien combinados y adornar el zoológico artístico con la bandera de

consulados”. Fronte á violencia verbal do dadaísmo, Rafel G.

todos los consulados”. Frente a la violencia verbal del dadaísmo,

Bianchi opón o humor e a ironía.

Rafel G. Bianchi opone el humor y la ironía.

Se en Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes e

Si en Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes y No

No preguntes al ignorante aparecía autorretratado, en La bandera

preguntes al ignorante aparecía autorretratado, en La bandera en la

en la cima non só aparece como o protagonista pintor senón que o

cima no solo aparece como el protagonista pintor sino que el hecho

feito de pintar montañas ten que ver coa súa propia orixe: Olot.

de pintar montañas tiene que ver con su propio origen: Olot. Esta

Esta pequena cidade do Prepireneu catalán non só é coñecida por

pequeña ciudad del Prepirineo catalán no solo es conocida por ser la


Vista da exposición Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, CGAC, 2012. Fotografía: Mark Ritchie

ser a capital dunha comarca ateigada de montañas e volcáns,

capital de una comarca plagada de montañas y volcanes, sino

senón tamén por unha escola pictórica do século vinte baseada no

también por una escuela pictórica del siglo veinte basada en el

paisaxismo.

paisajismo.

Se na documentación de La bandera en la cima as referencias

Si en la documentación de La bandera en la cima las referencias

ao alpinismo aparecen ligadas ás da tradición da arte conceptual,

al alpinismo aparecen ligadas a las de la tradición del arte

a referencia ao paisaxismo tamén aparece asociada á tradición

conceptual, la referencia al paisajismo también aparece asociada a

conceptual. Esa reflexión sobre o papel do artista e a reclamación

la tradición conceptual. Esa reflexión sobre el papel del artista y la

política implícita na realización dunha tarefa absurda está marcada

reclamación política implícita en la realización de una tarea absurda

polo tedio. O tedio que supuxo a reprodución detallista, minuciosa

está marcada por el tedio. El tedio que ha supuesto la reproducción

e por fases das fotografías dos catorce oitomiles implica ao mesmo

detallista, minuciosa y por fases de las fotografías de los catorce

tempo unha posta en primeiro plano do eu do artista, pero desde

ochomiles implica al mismo tiempo una puesta en primer plano del yo

un baleirado expresionista ou pasional, desde o baleirado do xesto

del artista, pero desde un vaciado expresionista o pasional, desde el

do artista que era característico precisamente do paisaxismo. Unha

vaciado del gesto del artista que era característico precisamente del

operación común en moitos artistas, que recollen a tradición

paisajismo. Una operación común en muchos artistas que recogen la

conceptual: a recuperación dun suxeito que é á vez implicado e

tradición conceptual: la recuperación de un sujeto que es a la vez

distante.

implicado y distante.

O pintor flanêur vólvese pechar no seu estudio e imponse unha

El pintor flanêur vuelve a encerrase en su estudio y se impone una

tarefa tan aborrecida como absurda. Unha tarefa da que mostra todas

tarea tan tediosa como absurda. Una tarea de la que muestra todas

as súas fases, que se desprega e abre en diferentes capítulos. En

sus fases, que se despliega y abre en diferentes capítulos. En definitiva,

definitiva, que configura unha narrativa, un conto, unha pequena

que configura una narrativa, un cuento, una pequeña historia que se

historia que se bifurca atendendo a diferentes temas: a do artista que

bifurca atendiendo a diferentes temas: la del artista que quiso pintar

quixo pintar os catorce oitomiles.

los catorce ochomiles. David G. Torres

David G. Torres


LA BANDERA EN LA CIMA

LA BANDERA EN LA CIMA

- 14 pinturas realistas e detallistas realizadas a partir de fotografías

- 14 pinturas realistas y detallistas realizadas a partir de fotografías

dos 14 oitomiles cubertas cunha veladura dunha cor diferente

de los 14 ochomiles cubiertas con una veladura de un color

cada unha.

diferente cada una.

- Documentación das evolucións do proceso de pintura diario de

- Documentación de las evoluciones del proceso de pintura diario de

cada cadro en pequenos debuxos/diagramas (calendario). - Diapositivas que mostran a evolución de cada unha das pinturas

cada cuadro en pequeños dibujos/diagramas (calendario). - Diapositivas que muestran la evolución de cada una de las pinturas

(percorrido).

(recorrido).

- Maqueta da paleta utilizada para mesturar as cores e pintar os

- Maqueta de la paleta utilizada para mezclar los colores y pintar los

cadros, en horizontal como se se tratase dunha maqueta de

cuadros, en horizontal como si se tratase de una maqueta de

montañas.

montañas.

- Documentación sobre alpinismo e os distintos oitomiles.

- Documentación sobre alpinismo y los distintos ochomiles.

- Película realizada e dirixida por Andrés Hispano que documenta o

- Película realizada y dirigida por Andrés Hispano que documenta el

proceso de pintar cada montaña emulando as películas documentais

proceso de pintar cada montaña emulando las películas

dos alpinistas pioneiros. *

documentales de los alpinistas pioneros. *

- A mesma película sen montar mostrando todo o proceso.

- La misma película sin montar mostrando todo el proceso.

- Banda sonora do proxecto realizada por Antonio Ortega. **

- Banda sonora del proyecto realizada por Antonio Ortega. **

- Cartel da película realizado por Regina Giménez.

- Cartel de la película realizado por Regina Giménez.

- Cartel da banda sonora realizado por Àlex Gifreu.

- Cartel de la banda sonora realizado por Àlex Gifreu.

- Cartel do proxecto realizado por Lamosca.

- Cartel del proyecto realizado por Lamosca.

*

*

Planeamos minuciosamente cómo filmar a absurda fazaña de pintar

Planeamos minuciosamente cómo filmar la absurda hazaña de pintar

catorce montañas copiadas ao detalle dun libro, pero nada saíu como

catorce montañas copiadas al detalle de un libro, pero nada salió

esperabamos.

como esperábamos.

Ou quizais si. A elección de rodar en Super-8 non foi caprichosa,

O quizás sí. La elección de rodar en Super-8 no fue caprichosa, su-

supuña de feito unha aposta pola fraxilidade e o accidente. O branco

ponía de hecho una apuesta por la fragilidad y el accidente. El blanco

e negro reduciría a figura do pintor a unha silueta, a película elixida

y negro reduciría la figura del pintor a una silueta, la película elegida

proporcionaría unha constante tormenta de gran inquieto e a rodaxe

proporcionaría una constante tormenta de grano inquieto y el rodaje fo-

fotograma a fotograma evocaría o aire cómico dos antigos

tograma a fotograma evocaría el aire cómico de los antiguos docu-

documentos amateur. Todo isto é o que saíu ben.

mentos amateur. Todo esto es lo que salió bien.

Despois descubrín que algunha cámara empregada estaba

Después descubrí que alguna cámara empleada estaba defec-

defectuosa, que a diabete deteriorara a miña vista e que a constancia

tuosa, que la diabetes había deteriorado mi vista y que la constan-

do pintor non era contaxiosa: el traballaba de cotío, calcando

cia del pintor no era contagiosa: él trabajaba a diario, calcando

cuadrante tras cuadrante sen présa, sen pausa e sen paixón. Eu

cuadrante tras cuadrante sin prisa, pausa ni pasión. Yo me presen-

presentábame de cando en cando, atopaba unha montaña diferente e

taba de tarde en tarde, me encontraba una montaña diferente y todo

todo o demais igual.

lo demás igual.

Ignorei o meu propio guión e filmei como un turista.

Ignoré mi propio guión y filmé como un turista.

Tamén perdín algún rolo de película.

También perdí algún rollo de película.

Perfecto.

Perfecto.


Lo que restó es esto: retales de una odisea, gestos de una rutina que por sí mismos no expresan el sacrificio que han representado. Catorce cimas reunidas en un solo relato, un proceso de fases confusas en el que cuesta distinguir una montaña de otra, el original de la copia, el calco de lo proyectado. Son souvenires de una aventura que nos implicó a varios pero en la que Bianchi estuvo a fin de cuentas solo, ante un reto que él mismo se había impuesto, desproporcionado e innecesario, que es lo que parecen los retos a quien no piensa vencerlos. Llegar a la cima, en este caso, sería tan solo el principio de la aventura que de verdad interesa, que es cómo contárselo a los demás. Ahí la película, aun en su imperfección, cobra sentido. Y todo en ella, desde los desenfoques a las rayas inflingidas en su única proyección, ha pasado a significar algo en la colosal escalada de un pincel sobre catorce lienzos blancos. Andrés Hispano

O que restou é isto: retallos dunha odisea, xestos dunha rutina que en por si non expresan o sacrificio que representaron. Catorce cumes reunidos nun só relato, un proceso de fases confusas en que custa distinguir unha montaña da outra, o orixinal da copia, o calco do

**

proxectado.

Recuerdo que en mis primeros años de estudiante de Bellas Artes, a

Son souvenires dunha aventura que nos implicou a varios pero na

finales de los ochenta, quería llegar al éxito tan rápido como Picasso.

cal Bianchi estivo a fin de contas só, ante un reto que el mesmo se

Cuando, por edad, esto dejó de ser posible, fijé mi objetivo en Piet

impuxera, desproporcionado e innecesario, que é o que semellan os

Mondrian, quien se dio a conocer a los cuarenta.

retos a quen non os pensa vencer.

Este plazo también se ha revelado como excesivamente optimista,

Chegar ao cume, neste caso, sería tan só o principio da aventura que de verdade interesa, que é cómo contárllelo aos demais. Aí a película, aínda na súa imperfección, cobra sentido. E todo nela, desde os desenfoques ás raias inflixidas na súa única proxección, pasou a significar algo na colosal escalada dun pincel sobre catorce lenzos brancos.

por lo que a día de hoy mi referente es Louise Bourgeois, pero lo contemplo con muy bajas expectativas. Tengo amigos en una situación similar a la mía, que tienen un plan B. Si falla Louise, aun tienen a Van Gogh. Dicho de otro modo, esperan que un comisario-arqueólogo revise su taller, tras su muerte, y los recupere de la inopia.

Andrés Hispano

Sinceramente me niego a albergar este deseo. No me gustaría que hablaran de mí sin la oportunidad de la réplica. Trascender no entra en mis planes. No me gustaría tener éxito si no va acompañado de mi capacidad de monetizarlo en tiempo real. El comisario David

**

Armengol me ayudó con la receta que debía aplicar para ejecutar

Lembro que nos meus primeiros anos de estudante de Belas Artes, a

estos planes: la mediocridad. David decía que, incluso la no-acción o

finais dos oitenta, quería chegar ao éxito tan rápido como Picasso.

la realización de trabajo voluntariamente malo podrían tener

Cando, por idade, isto deixou de ser posible, fixei o meu obxectivo

connotaciones heroicas, y que solo la mediocridad podía neutralizar

en Piet Mondrian, quen se deu a coñecer aos corenta.

la trascendencia.

Este prazo tamén se revelou como excesivamente optimista, polo

La banda sonora que he realizado para el proyecto de Rafel G.

que no día de hoxe o meu referente é Louise Bourgeois, pero

Bianchi La bandera en la cima la he interpretado al piano, a partir del

contémploo con moi baixas expectativas.

método que podemos llamar de mano tonta. El resultado no podía,

Teño amigos nunha situación similar á miña, que teñen un plan B. Se falla Louise, aínda lles queda Van Gogh. Por dicilo doutro modo, esperan que un comisario-arqueólogo revise o seu taller, despois da súa morte, e os recupere da inopia. Sinceramente négome a albergar este desexo. Non me gustaría que falasen de min sen a oportunidade da réplica. Transcender non entra nos meus plans. Non me gustaría ter éxito se non vai

pues, ser voluntariamente pésimo, debía ser realizado a partir del dominio de algunos recursos técnicos y de cierto entusiasmo, para no caer en la megalomanía del gesto personal; esto es, evitar la imposición del ego y neutralizar el cinismo de ofrecer un mal producto sabiendo que lo es. Para ello, mi primera propuesta fue la de realizar una composición aplicando los dos únicos recursos técnicos que domino:

acompañado da miña capacidade de monetizalo en tempo real. O comisario David Armengol axudoume coa receita que debía aplicar

1. Pisar el pedal de la derecha. Con este recurso se consigue alargar

para executar estes plans: a mediocridade. David dicía que, mesmo

las notas dando como resultado una cadencia llena y continua.


a non-acción ou a realización de traballo voluntariamente malo poderían ter connotacións heroicas, e que só a mediocridade podía neutralizar a transcendencia. A banda sonora que realicei para o proxecto de Rafel G. Bianchi La bandera en la cima interpreteina ao piano, a partir do método que podemos chamar de man parva. O resultado non podía, pois, ser voluntariamente pésimo, debía ser realizado a partir do dominio dalgúns recursos técnicos e de certo entusiasmo, para non caer na megalomanía do xesto persoal; isto é, evitar a imposición do ego e neutralizar o cinismo de ofrecer un mal produto sabendo que o é. Para iso, a miña primeira proposta foi a de realizar unha composición aplicando os dous únicos recursos técnicos que domino: 1.- Pisar o pedal da dereita. Con este recurso conséguese alongar as notas dando como resultado unha cadencia chea e continua. 2.- Repetir, de cando en vez, unha breve e modesta melodía, coa

2. Repetir, de vez en cuando, una breve y modesta melodía, con la

intención de fixar a atención do espectador e satisfacelo polo feito de

intención de fijar la atención del espectador y satisfacerlo por el hecho

lle permitir recoñecer unhas notas.

de permitirle reconocer unas notas.

Este primeiro intento non era da satisfacción de Rafel, creo que

Este primer intento no era de la satisfacción de Rafel, creo que no

non estaba realizado co suficiente entusiasmo e que, en realidade, só

estaba realizado con el suficiente entusiasmo y que, en realidad, solo

transmitía certa angustia por agradar. De xeito que o segundo intento

transmitía cierta angustia por agradar. De manera que el segundo

(e definitivo), este que poden vostedes escoitar, foi interpretado a

intento (y definitivo), este que pueden ustedes escuchar, fue interpretado

partir dunha nova metodoloxía:

a partir de una nueva metodología:

1.- Reducir o número de teclas. Usar só as centrais, coa intención de

1. Reducir el número de teclas. Usar solo las centrales, con la intención

deixar claro que non hai ningunha vontade de virtuosismo, que non

de dejar claro que no hay ninguna voluntad de virtuosismo, que no

hai unha creatividade desbordada.

hay una creatividad desbordada.

2.- Escoitar unha canción polos cascos e non escoitar o que estou

2. Escuchar una canción por los cascos y no escuchar lo que estoy

tocando. Isto permite seguir, dalgún modo, un ritmo dun compositor

tocando. Esto permite seguir, de algún modo, un ritmo de un compositor

profesional e ser fiel á vontade de non impor o meu criterio persoal.

profesional y ser fiel a la voluntad de no imponer mi criterio personal.

A canción que escoitei, durante a interpretación, foi Dover de Bill

La canción que escuché, durante la interpretación, fue Dover de

Callahan, pois transmitíame unha certa idea de épica xorda, que

Bill Callahan, pues me trasmitía una cierta idea de épica sorda, que

coido que se axustaba ao traballo de Rafel.

creo que se ajustaba al trabajo de Rafel.

O material resultante foi editado para axustalo á duración que me encargaran.

El material resultante fue editado para ajustarlo a la duración que me habían encargado.

Aínda así, espero que lles guste.

Aun así, espero que les guste. Antonio Ortega

Antonio Ortega


RAFEL G. BIANCHI LA BANDERA EN LA CIMA

The CGAC is pleased to host the presentation of the project La

corresponds to its lengthy production process. La bandera en la

bandera en la cima by Rafel G. Bianchi, the result of a proposal on

cima is not an exaltation of mountaineering; rather, its aim is to

which the artist started to work intensively beginning in 2007.

show the absurdity of the figure of the artist, of working in art and

In contemporary art, issues such as the length and quality of the

by extension of our condition in the world. And he does so by

production of a work are often not taken into account when trying

applying himself to the utmost, by putting in a lot of effort and

to assess its relevance and effectiveness. However, in this particular

dedication, without distancing himself from his work, and insisting

case, its procedural dimension acquires a central importance, and

on performing a task that asserts his own uselessness.

is even one of the conceptual premises that justify a carefully

It took the mountain climber from Guipuzcoa, Edurne Pasaban,

planned work. Thus, the goal of painting the fourteen highest

nine years to climb to the top of the same fourteen mountains,

mountains in the world does not end in a disciplinary dimension,

becoming the first woman to achieve this feat. She completed the

that is, in a forced demonstration of immaculate technical

final climb, the Shisha, in Tibet, on 17 May 2011, after a tough

expertise, but instead unfolds into a parallel investigation citing

competition against Southwo Korea’s Oh Eun-Sun, who claimed to

mechanisms of the presentation of conceptual art (film,

have conquered it first, and eight months before Rafel G. Bianchi

photography, documentation) that, somehow, we could also

completed his paintings. However, Rafel G. Bianchi has had no

compare with an ongoing performance (as many of the seminal

other competitor and has waged a battle against himself to

performances of the sixties took place in artists‘ studios).

complete a work that is quite far from being a feat; a work that has

As the world of mountaineering is a territory of theorisation

required perseverance and effort, but which, just like a real climb,

often associated with philosophical thought on the sublime, here it

leads nowhere. A mountain climber was once asked what he did

would seem that we are facing a de-sublimation of the creative act,

when he reached the summit: he answered that he simply looked at

in particular of an epic vision of the end result as a transcendent

the landscape, took a piss and went back down again.

climax of all of the expectations created. The way in which Rafel G.

While climbing the fourteen eight-thousanders requires long

Bianchi has calculated every step of his work and the impetus

journeys to different countries, Rafel G. Bianchi did not move from

complementing it end up trivialising the expectations and, in this

his studio and remained sitting in front of his easel. Each painting,

sense, trivialising the results.

measuring 117 by 82 centimetres, is done from a photograph of

This dimension—at first sight misleading and ironic about the

each eight-thousander: painted in black and white in such a

role of the artist in contemporary society—does not mean,

detailed manner that they almost resemble photographs. The

however, that it does not establish itself as a unique moment of

process involved the daily task of painting each one in sections.

reflective openness about our own expectations in relation to art

After each workday the result was photographed. The sum of all the

and its mechanisms.

photographs is shown in La bandera en la cima as a series of slides that cover the painting’s progress as if it were the progress of the Miguel von Hafe Pérez

climb. In addition, Rafel G. Bianchi also made small drawings where, similar to a diagram, he noted down the evolution of the paintings and which he later turned into a calendar marking the series of goals. Once finished, he fixed each painting with a

THE ARTIST WHO DECIDED TO PAINT THE FOURTEEN EIGHT-THOUSANDERS

coloured glaze. The result is a frieze with the fourteen paintings finished with different colour glazes.

In 2007 Rafel G. Bianchi decided to paint the world’s fourteen

La bandera en la cima includes the fourteen paintings as well

highest mountains, the ones that are higher than eight thousand

as all the elements of the process: the calendar with the

metres, which in the world of mountaineering is known as the

drawings/diagrams of the daily evolution and the slides that

fourteen eight-thousanders. It has taken him almost five years to

document the process; the documentation on mountaineering and

complete the fourteen paintings. The exhibit La bandera en la cima

the myth of the fourteen eight-thousanders; a model made from the

shows, in addition to the final paintings, the documentation that

palette that Rafel G. Bianchi used to mix the colours (the greys,


actually) and to paint each painting; and films in Super 8 shot

vestige, while betraying that the process itself, which is the

during the painting process. The execution of the project with the

execution of the task, is just as important as the goal. The

totality of all the documentation and the elements that run parallel

importance of the documentation and of the elements that surround

to the paintings is neither fortuitous nor accidental, but is in fact the

the execution of the fourteen paintings, accentuates, focuses or

sum of references and strategies common to mountaineering and

stresses the artist’s task.

artistic traditions. As can be seen from the books on mountain

In 2011, nearing the completion of La bandera en la cima,

climbing included in the presentation at the CGAC, La bandera en

Rafel G. Bianchi carried out a project quite different in nature, due

la cima reproduces the documentary vein that has been present

to, in this case, the speediness of its execution. The project was

throughout the history of mountain climbing: field diaries and maps

Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes: for several

correspond to the drawings and diagrams of the execution process

years Rafel G. Bianchi completed with effort and dedication, under

of the paintings; photographs of mountains and climbers

the supervision of a person acting as notary (David Armengol), the

correspond to the slides that show the evolution of each painting;

personality test prepared by William Bernard and Jules Leopold in

or to the Super 8 films of the climbers the Super 8 films of Rafel G.

1948 to determine one’s psychological and intellectual capacity. It

Bianchi working in his studio. But the references to mountaineering

was an exercise that beyond self-knowledge involved the public

elements overlap perfectly with references to the documentary

exhibition of his own limitations. In this way, according to the test,

tradition of conceptual art. Documentation through photographs,

although the artist was fit for married life and was a good copier,

videos or films refers to the documentary nature that encompasses

he was not endowed with creativity or with a specially high

the works by Art & Language artists from Hans Hacke, Vito Acconci

intelligence quotient. The test publicly revealed the artist’s

or Chris Burden, to Bas Jan Ader. Specifically, the reference to the

incapability to act as such. In fact, La bandera en la cima confirms

latter is particularly outstanding due to the anti-heroic elements

the data of Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y aptitudes

related to the role of the artist that also prevails in the work of Rafel

to the extent that it reveals that his flair, rather than for creativity, is

G. Bianchi.

for working and for copying. But above all, that which is common

This unfolding of the project’s documentation ends up turning

to both projects is his desire to place himself in the foreground as

the goal, the fourteen paintings of the eight-thousanders, into a

an individual to be analysed, from a perspective that attempts to

Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, exhibition view, CGAC, 2012. Photo: Mark Ritchie


Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, exhibition view, CGAC, 2012. Photo: Mark Ritchie

give evidence of his role in the world as an artist and with a self-

other elements; it is also about making a film, a score… All this to

ironic attitude where he presents himself as a buffoon. In a

the service of a project that strives to manifest its absurdity.

sculpture from 2005, No preguntes al ignorante, Rafel G. Bianchi

La bandera en la cima shows the artist as an anti-hero involved in

called attention to the marginal aspect of the artist, his condition of

an absurd project. And by exploring or revealing the position of the

buffoon from the point of view of self-parody: it was a life-size self-

artist stating his own uselessness he is revealing his political condition.

portrait in a comical key in the situation of understanding nothing

A dissident condition that presents a tradition of political compromise of

and with red ears.

art based on its inefficiency: from Marcel Duchamp’s refusal to produce

However, in La bandera en la cima, over and above self-

to the ‘NO’ of the Situationists whose origin can be found in Dadaism.

parody, which is present in a more restrained or allusive manner,

If the artist’s task is based on its absurdity, on his being a buffoon or on

that which is taken to an extreme is precisely the performance of an

his uselessness it is because he presents himself against a political and

absurd task. This can be seen, first and foremost, in the effort with

economic regime based on results, utility and pragmatism. In fact, the

which he performs a self-imposed task; but also in the will to

political commitment is present in Rafel G. Bianchi’s work from the

lengthen the project, to unfold it into the documentary elements that

beginning, ironically, in the title: La bandera en la cima. In fact, the

accompany it, and by doing so, again, with emphasis, turns it into

absurd nature of the whole project boils down to pointing out the

a sort of spiral. Therefore, it was not enough to show the drawings

ridiculous action of planting a flag at the top of a mountain and is taken

and diagrams of La bandera en la cima, to photographically

further to question or mock all flags. One of the proclamations of a

document it or film it. From there, the unfolding continues. Andrés

Dada manifesto said: ‘we want to shit in different colours so as to adorn

Hispano was in charge of filming and editing a Super 8 movie of

the zoo of art with all the flags of all the consulates.’ In contrast to the

the project, and Antonio Ortega, also an artist, was in charge of

verbal violence of Dada, Rafel G. Bianchi uses humour and irony.

composing (with his complete lack of musical knowledge) a score

While in Quién soy yo. Autoanálisis de inclinaciones y

for the movie. But the scheme continues: the artist Regina Giménez

aptitudes and No preguntes al ignorante he appeared in a self-

designed the poster for the movie, the score also has its own poster,

portrait, in La bandera en la cima the leading character is not just

by the graphic designer Àlex Gifreu and, finally, the designers of

the painter but also the fact that painting mountains has to do with

Lamosca developed the poster for the overall project. La bandera

his own origins. Olot. This town in the Catalan pre-Pyrenees is

en la cima is not just a work by Rafel G. Bianchi; other creators

known for being the capital of a region full of mountains and

have also participated in its development. And it is not just about

volcanoes and also for its twentieth-century pictorial school devoted

painting the fourteen eight-thousanders with their own poster and

to landscaping.


Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, exhibition view, CGAC, 2012. Photo: Mark Ritchie

Whereas in the documentation of La bandera en la cima the references to mountaineering appear linked to those of the conceptual art tradition, the reference to landscaping also appears

LA BANDERA EN LA CIMA - 14 realist and detailed paintings from photographs of the 14 eight-thousanders, each with a different colour glaze.

linked to the conceptual tradition. This reflection on the role of the artist and the political complaint contained in the performance of an absurd task is marked by boredom. The boredom of making detailed, precise and phase by phase reproductions of the

- Documentation of the evolution of the daily painting process of each painting in small drawings/diagrams (calendar). - Slides that show the evolution of each painting (tour).

photographs of the fourteen eight-thousanders at the same time entails the highlighting of the ‘I’ of the artist but from an

- Model of the palette used to mix the colours and to paint,

expressionist or impassioned emptying, from the emptying of the

placed horizontally as if it were a model of the mountains.

artist’s gesture which was characteristic precisely of the landscaping. An operation common to many artists in the conceptual art tradition: the reclaiming of an individual who is both

- Documentation on mountaineering and the different eightthousanders.

involved and distant. The flanêur painter once again locks himself up in his studio

- Film by Andrés Hispano that documents the process of painting

and imposes on himself a task that is as boring as it is absurd. A

each mountain emulating the documentary films of the pioneer

task for which he shows each phase, which unfolds and opens into

mountain climbers. *

different chapters, which, all in all, builds a narrative, a tale, a short story that branches out and touches upon different themes:

- The same film unedited and showing the full process.

the story of the artist who painted the fourteen eight-thousanders. - Project soundtrack by Antonio Ortega. ** David G. Torres

- Film poster by Regina Giménez. - Film project soundtrack poster by Àlex Gifreu. - Project poster by Lamosca.


*

They are souvenirs from an adventure that involved a number of us

We meticulously planned how to film the ridiculous feat of painting

but where Bianchi was ultimately alone, faced with a self-imposed

fourteen mountains copied to the smallest detail from a book, but

challenge that is out of proportion and unnecessary, which is what

nothing turned out as we had hoped.

challenges look like to those who have no intention of conquering them.

Or maybe it did. The decision to film in Super 8 was not whimsical; it was actually based on fragility and coincidence. The

Reaching the summit, in this case, would only be the beginning of the truly interesting adventure: how to tell it to others.

black and white would reduce the figure of the painter down to a

That is where the film, in spite of its imperfection, makes sense.

mere silhouette, the film chosen would provide a constant storm of

And everything in it, from the blurs to the scratches made during its

restless grain and the shot by shot filming would bring to mind the

only screening, has come to mean something during the huge

comical air of old amateur films. All this is what came out right.

climbing of a paintbrush across fourteen white canvasses.

Later I discovered that some of the cameras used were faulty, that diabetes had impaired my sight and that the painter’s

AndrĂŠs Hispano

perseverance was not contagious: he worked on a daily basis, tracing each quadrant without haste, without respite and without passion. I would show up once in a blue moon to find a different mountain and everything else looking pretty much the same.

**

I ignored my own script and filmed like a tourist.

I remember that during my first years as a Fine Arts student, back

I also lost one or two rolls of film.

in the late eighties, I wanted to become successful as quickly as

Perfect.

Picasso. When, because of my age, that was no longer possible, I

This is what was left: bits and pieces of an odyssey, gestures of

set my sights on Piet Mondrian, who became famous in his forties.

a routine that on their own do not fully express the sacrifice that

This deadline also turned out to be excessively optimistic,

they represent. Fourteen peaks brought together into one single

whereby today, my reference is Louise Bourgeois, but my

narration, a process made up of confused phases where it is hard

expectations in this regard are also quite low.

to distinguish one mountain form another, the original from the copy, that which is traced from that which is screened.

Rafel G. Bianchi. La bandera en la cima, exhibition view, CGAC, 2012. Photo: Mark Ritchie

I have friends in a situation similar to mine; they have a Plan B. If Louise falls through, there’s still Van Gogh.


In other words, they hope that after their death a curatorarchaeologist will go through their studio, and will rescue them from indigence. I honestly refuse to cherish that hope. I would not like to be spoken about and not be given the chance to reply. To transcend is not in my plans. I don’t want success if I can’t monetize it in real time. Curator David Armengol helped me out with the recipe for carrying out my plans: mediocrity. According to David, even non-action or voluntarily performing bad work could have heroic connotations, and only mediocrity can offset transcendency. The score I have developed for the project by Rafel G. Bianchi La bandera en la cima is for piano, based on a method which could be referred to as using your bad hand. The result, therefore, cannot be dreadful on purpose, it has to be performed through the command of some technical resources and a certain amount of enthusiasm, so as not to fall into the megalomania of personal gesture; in other words, to avoid the imposition of the ego and offset the cynicism of being fully aware that one is offering a bad product. To do so, my first proposal was to develop a composition applying the only two technical resources that I master: 1. Step on the right-side pedal. With this resource I am able to lengthen the notes and as a result achieve a full and continuous cadence. 2. Repeat, now and then, a brief and humble melody, with the purpose of capturing the spectators’ attention and giving them the satisfaction of being able to identify some notes. This initial attempt was not to Rafel’s satisfaction. I believe it was not performed with sufficient enthusiasm and that in fact, all it transmitted was a certain anxiousness to please. So the second (and final) attempt, the one that you can listen to, was performed based on a new methodology: 1. Reduce the number of keys. I used only the central ones, with the aim of making it quite clear that there is no attempt at virtuosity, that there is no overflowing creativity. 2. Listen to a song with headphones on and not hear what I am playing. This, in a way, makes it possible to follow the rhythm of a professional composer while staying true to my wish of not imposing my personal criteria. The song I listened to during the performance was Dover by Bill Callahan, because it conveyed a certain notion of dull epic, which I think fitted nicely into Rafel’s work. The resulting material was edited to adjust it to the length I had been commissioned. In spite of all this, I hope you like it. Antonio Ortega


XUNTA DE GALICIA Presidente da Xunta de Galicia Alberto Núñez Feijóo Conselleiro de Cultura, Educación e Odenación Universitaria Xesús Vázquez Abad Secretario xeral técnico Jesús Oitavén Barcala Secretario xeral de Cultura Anxo M. Lorenzo Suárez CENTRO GALEGO DE ARTE CONTEMPORÁNEA Director Miguel von Hafe Pérez Xerente Manuel Arroyo Núñez EXPOSICIÓN Programación Miguel von Hafe Pérez Comisariado David G. Torres Coordinación Cruz Provecho Rexistro Teresa Jácome Traducións Interlingua Traduccións S. L., Jesús Riveiro Costa Montaxe Carlos Fernández, David Garabal (CGAC) Deseño Cecilia Labella En colaboración con

C GAC CENTRO GALEGO DE ARTE CONTEMPORÁNEA Ramón del Valle Inclán s/n 15704 Santiago de Compostela

D. L.: C 671-2012

cgac@xunta.es / www.cgac.org aberto de martes a domingo de 11 a 20 h [luns pechado]


Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.