KASI SABI NI TEACHER.

Pangalawa, basta-basta na lang natin tinatanggap ang mga tinuturo sa atin. Nawawalan tayo ng kalayaang magisip para sa ating mga sarili, mangilatis, pumuna, bumuo ng kamalayang nakaugat sa sariling kaalaman at danas. Oh diba, very pasista-coded.

Technically, hindi naman ako naging directly involved sa Erap incident na ito. Sadyang malala lang talaga ang tsismosa virus ko. Pero dahil dito ay nakita ko na ang experience ng mga 4th year students na ito ay isang manifestation ng pangkalahatang danas ng sangkaestudyantehan. Nasabihan ka man ng teacher mo na "aloof" ka na sa religion kasi nagiging “rebellious” ka, o kaya naman ang turo sayo sa klase ay ang sex ay parang lock and key lang at wala ng iba, ang lahat ng ito ay may aspect ng banking concept at fasces.

Ang school ay maaaring maging place for fascism dahil sa banking concept. Hindi siya kasing lala ng fascism ni Mussolini o ni Marcos (sana) pero may oppression pa rin. (Disclaimer: This is in no way to invalidate the struggles and experiences of the victims under these regimes). Ika nga, oppression comes in many different forms and degrees. Some more subtle than the others. Baka nga ang iba ay sobrang subtle na feeling mo isa kang fajita na niyayakap ng mainit-init na tortilla wrap. Pero in the end, hindi ka malaya.

Dahil dito, namulat ako sa kung ano ang dapat kong gawin, hindi lamang sa loob ng classroom, kundi na rin sa naglalakihang mundo sa labas nito: ang kumalas at labanan ang mapang-aping status quo. Labanan ang pasismo. Pero note that namulat pa lang ako, hindi ko pa nagagawa.

Unang-una,pagagalitanakongmgamagulang ko.Icomefromamiddle-classfamilynotdirectly experiencingoppression.Satisfiedatkumportable namankamisabuhaynamingngayon,bakitpa akomagtatangkangiwanito?

Pangalawa,redtagging.Napakalalangredtagging sabansanatinngayon,andtheStateusessuchto justifytheirnumeroushumanrightsviolations (HumanRightsWatch,2023).Sapagtanggolsa mgaapiatpaglabansamganang-aapiaymaaari kangmadakipopatayin.

Pangatlo,mahiraplabananangpuno’tdulong lahatngito,angimperyalistangUS,kungsila mismoangnagpapaandarngekonomiya, internationalrelations,military,angbuongbuhay natinatngbansa(Mansoor&Shah,2023).

We are stuck in this cycle of being wrapped around the fingers of our enemies because they are the ones that keep us alive, unfortunately. And this did not happen overnight. It has been happening since the American occupation. Sa pagtayo nila ng mga public schools ay nagsilbi itong avenue upang isulong nila ang kanilang personal interests, ang kasaysayan na nais nilang isulong, ang colonialism. Ang medium of instruction, English, ay isang testament nito (Constantino, 1959). Dito pa lang ay may banking concept na. Aside from this, the U.S. has forwarded the idea, mindset even, that they shared in the struggles and experiences of the Filipino (Ileto, 2005). This is where the politics of memory and forgetting come into the picture. Ang pagkalimot ng Pilipino ay hindi lantaran at sinasadya. Ito ay kalkulado at mabusising pinlano. It is a challenge to fight hundreds of years of history not only because it is built on calculated planning, but also becuase it became a collective memory.

Mahirapmakawalasafajitakapag kumportableatmainit-initpaito,at kungitoangnakasanayanmo.Bukodpa ritoaymukhangmagagalingangmga nagbabalotngfajitanaito.Satinginko, angpinakamainamnaparaanay damihanangingredientssaloobng fajitahanggangsasumabogito.

Collectiveaction,ikanga.