บทที่ 1
เฉียวอี่อยู่ในชุดสูทสีเทาเงิน ล�ำคอเพรียวยาวนั้นว่างโล่งปราศจาก เนกไท กระดุมสองเม็ดบนของเสื้อเชิ้ตตัวในถูกปลดออก เผยให้เห็นแผ่นอก ขาวเนียนร�ำไร มือซ้ายของชายหนุ่มล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง ส่วนมือขวา หิ้วกระเป๋าใบหนึ่ง ทั้งเสื้อผ้า หน้า ผม ดูมุมไหนก็ไม่ผิดจากหนุ่มหล่อนักท่องราตรี ไปได้ แต่แทนทีจ่ ะยืนอยูห่ น้าคลับหรูกลางใจเมือง เขากลับมายืนอยูห่ น้า ปากซอยเงียบสงัดแห่งหนึ่ง นัยน์ตาเรียวยาวกวาดมองรอบตัวอย่างรวดเร็ว ราวกับเรดาห์ ลึกเข้าไปในซอยราวห้าสิบเมตร ชายหนุม่ ผมยาวสลวยยืนพิงเสาไฟ สูบบุหรี่อยู่ด้วยท่าทางเอื่อยเฉื่อย เฉียวอี่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ก่อนจะ เดินเรื่อยๆ เข้าไปหาอีกฝ่ายแบบไม่รีบร้อน “พี่ชาย” เฉียวอี่กระดกปลายคางไปทางมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ท่ีจอด 1
เกมรักจารชน อยู่ด้านหลังชายผู้นั้น “ไปด้วยได้มั้ย” นี่คือรหัสลับ! เฉียวอี่เป็นจารชน หรือที่คนทั่วไปเรียกกันว่าสายลับ และในตอนนี้ เขาก�ำลังปฏิบตั งิ านให้กบั ท่านโม่แห่งเป่ยเฉิงในการส่งของล็อตใหม่ทเี่ พิง่ มา ถึงหมาดๆ ทั้งที่ส่งรหัสไปแล้ว แต่คนที่ยืนพิงเสาไฟยังคงสูบหรี่ต่อไปเหมือน ไม่ได้ยิน เฉียวอีย่ นื รออย่างใจเย็น ครูห่ นึง่ ชายผูน้ นั้ จึงดีดก้นกรองบุหรีท่ งิ้ แล้ว ขยับตัวยืนตรงเต็มความสูง ถึงตอนนี้จารชนหนุ่มจึงพบว่าฝ่ายนั้นสูงกว่า ตัวเองพอควร ต้องแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย จึงจะสบตากันได้พอดี นิ้วเรียวยาวของชายผู้นั้นเสยผมด้านหน้าขึ้นคล้ายร�ำคาญ เผยให้ เห็นใบหน้าที่ถูกบดบังไว้หลังเส้นผม ‘ว้าว!’ เฉียวอีอ่ ยากอุทานค�ำนีอ้ อกมาแล้วผิวปากวีด้ วิว้ ประกอบ แต่ทที่ ำ� ได้ ก็เพียงเลิกคิ้วนิดๆ แล้วส่งเสียงจุปากเบาๆ นัยน์ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “ขึ้นรถ!” ทั้งที่ใบหน้าสวยสะดุดตา แต่การพูดจากลับไปไม่เอาไหน ทั้งห้วนทั้งกระด้างจนคล้ายกลับออกค�ำสั่ง แม้จะขัดทัง้ หูขดั ทัง้ ใจ แต่สดุ ท้ายเขาก็ตอ้ งจ�ำทนมานัง่ ตัวแข็งทือ่ อยู่ บนเบาะหลังของเจ้ายักษ์สองล้อจนได้ ขายาวๆ ของเขายาวเกินไปส�ำหรับ การซ้อนท้าย จึงต้องพับอยูใ่ นองศาทีม่ ากเกินพอดี ยิง่ เมือ่ ประกอบเข้ากับสูท เข้ารูปที่สวมใส่อยู่ด้วยแล้ว ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็...ไม่เข้ากันเอาซะเลย “ใส่ซะ!” ‘ห้ ว นกว่ า นี้ มี อี ก มั้ ย ’ เฉี ย วอี่ นึ ก สงสั ย ตอนที่ ค นสวยผมยาวยื่ น 2
จิ้งสุ่ยเปียน หมวกกันน็อกส่งให้ โดยไม่แม้แต่จะหันมามองหน้า แต่นอกจากจะไม่ได้ เอ่ยปากถามแล้ว ยังจ�ำใจยืน่ มือออกไปรับอุปกรณ์ปอ้ งกันนัน้ มาสวมใส่อย่าง เก้ๆ กังๆ “นั่งดีๆ ล่ะ” พูดจบก็บิดคันเร่งเบิ้ลเครื่องพุ่งตัวปรู๊ดออกไปราวกับ ลูกธนู สามสิบวินาทีหลังจากนั้น เฉียวอี่ก็เข้าใจความหมายของค�ำว่า “นั่ง ดีๆ” โดยไม่ต้องรอให้ใครมาอธิบาย อันที่จริงแล้วชายหนุ่มผมยาวคนนี้ ควรจะบอกให้เขา “เกาะแน่นๆ” มากกว่า เพราะทั้งที่สวมหมวกกันน็อก แต่ แรงลมที่ปะทะเข้ามาตามความเร็วของรถก็ยังรุนแรง จนแทบจะกระแทก กระจกกันลมด้านหน้าของหมวกให้แตกออกเป็นเสี่ยง นอกจากจากนัยน์ตา จะหรีล่ งเพราะปะทะแรงลมไม่ไหวแล้ว แขนทัง้ สองข้าง และร่างกายท่อนบน ของเขายังโอบกอดแนบชิดกับสารถีแปลกหน้าโดยอัตโนมัติ แม้จะหรีต่ าลงจนแทบปิด แต่ประกายแวววาวของต่างหูเงินบนติง่ หู ขวาของคนตรงหน้าก็ยังสะท้อนเข้านัยน์ตาอย่างพอดิบพอดี จารชนหนุ่ม เผยอเปลือกตาให้กว้างขึ้นเล็กน้อย แล้วจ้องมองเครื่องประดับชิ้นนั้นอย่าง ตั้งใจ ตัวอักษรแกะสลักอยู่บนเนื้อเงินสุกปลั่ง เขาพยายามเพ่งดูอยู่นาน ใน ที่สุดก็เห็น... ‘Ql’ เฉียวอี่อ่านตามอยู่ในใจ ‘ชื่อย่องั้นเหรอ’ แต่นั่นก็เป็นแค่ความอยากรู้อยากเห็นเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่มากพอให้ เขาตัดสินใจเอ่ยปากถาม เสียงห้ามล้อดังลั่น ก่อนที่เจ้ายักษ์ใหญ่สองล้อจะหยุดนิ่งสนิท “ถึงแล้ว!” เฉียวอีย่ ดื ตัวขึน้ ก้าวขาลงจากรถ จัดแจงถอดหมวกกันน็อกยืน่ คืนให้ 3
เกมรักจารชน เจ้าของพร้อมกล่าวค�ำขอบคุณเบาๆ แล้วปัดผมที่ยุ่งเหยิงและจัดเสื้อผ้า ให้เข้าที่ ถึงคนพามาจะไม่บอกว่าอยู่ที่ไหน แต่แค่มองจากทัศนียภาพโดย รอบเขาก็รับรู้ได้ในทันทีว่าที่นี่คือไนต์คลับใหญ่ใจกลางเมือง พนักงานซึ่งท�ำ หน้าที่เปิดประตูรีบวิ่งออกมาต้อนรับอย่างกระตือรือร้น พอบอกจุดประสงค์ ไป พนักงานผู้นั้นก็รีบเชื้อเชิญพวกเขาเข้าไปด้านในอย่างนอบน้อม เฉียวอีเ่ ดินน�ำมาหยุดทีห่ น้าลิฟต์ เสียงจุดไฟแช็กดังมาจากด้านหลัง เมื่อหันไปมองก็พบกับภาพที่ท�ำให้เขาต้องจุปากออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ชายหนุ่มผมยาวหน้าสวยก�ำลังก้มหน้าลง จ่อปลายบุหรี่เข้ากับ เปลวเพลิง มืออีกข้างยกขึ้นเหน็บเส้นผมยาวสลวยทัดไว้ที่หลังใบหู เผยให้ เห็นใบหน้าด้านข้างที่ได้สัดส่วนงดงาม เปลวเพลิงสีส้มส่องแสงสลัวราง ท�ำให้ภาพนั้นยิ่งดูนุ่มนวล งดงามราวกับภาพเขียน จนเฉียวอี่ไม่อาจละ สายตาไปได้ ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าสวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา ติ๊ง! เสียงประตูลิฟต์เปิดออก เรียกสติของเฉียวอี่ให้คืนกลับมา เขาก้าว เข้าไปด้านในอย่างไม่ลงั เล ชายผูน้ นั้ รีบดับบุหรีก่ อ่ นจะก้าวยาวๆ ตามเข้ามา หลังจากประตูปิด ก็มีเพียงพวกเขา จารชนหนุ่มจึงมีโอกาสเพ่งพินิจคน ตรงหน้าได้อย่างเต็มอิ่ม ชายหนุ่มหน้าสวยสอดมือทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋ากางเกง เขาสวม แจ็คเก็ตทับเสื้อกล้ามสีขาว ดูเข้ากันได้ดีกับกางเกงคาร์โก้สีเขียวเข้มคล้าย กางเกงทหารและรองเท้าท็อปบูต ขากางเกงถูกสอดเก็บไว้ในรองเท้ายิ่งให้ ความรูส้ กึ เข้มแข็งบึกบึน มิหน�ำซ�ำ้ ยังมีบา่ กว้าง ท่อนขาเรียวยาวทีด่ แู ข็งแกร่ง 4
จิ้งสุ่ยเปียน ทั้งหมดทั้งมวลของรูปร่างและเครื่องแต่งกายสรุปได้ว่า ไม่เข้ากับหน้าสวยๆ นัน่ เลยแม้แต่นอ้ ย ยิง่ ไปกว่านัน้ เฉียวอีเ่ ชือ่ เหลือเกินว่าใต้เสือ้ กล้ามแบบพอดี ตัวของชายหนุ่มหน้าสวย จะต้องเป็นซิกแพ็คอย่างไม่ต้องสงสัย คิดไปพลาง มองไปพลาง เหลือบมองตัวเลขบอกชั้นที่ค่อยๆ เลื่อน ขึ้นข้างบนไปพลาง สุดท้ายลิฟต์ก็หยุดจอดที่ชั้น 13 เฉียวอี่ขยับเสื้อผ้าให้ เรียบร้อยอีกครั้ง แล้วเดินน�ำออกไปทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก หมาป่าแห่งตงจวิ้น! คือคนทีเ่ ขาจะต้องน�ำของมาส่งให้ในวันนี้ เฉียวอีไ่ ม่เคยเห็นหน้าตา เจ้าของสมญานี้มาก่อน แต่ดูจากการตกแต่งสถานที่แล้ว เขาเชื่อว่าหมอนี่ ต้องเป็นพวกขัดแย้งในตัวเองสูง เพราะทั้งที่การตกแต่งในคลับเป็นไปอย่าง หรูหราฟูฟ่ า่ แต่บอดีก้ าร์ดทีอ่ ยูร่ อบตัวกลับเหมือนหลุดออกมาจากค่ายทหาร หน้าตาเคร่งขรึม ท่าทางเย็นชา ตามตัวเต็มไปด้วยมัดกล้ามปูดโปนราวกับจะ ระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ ส่วนเครือ่ งเรือนภายในห้องซึง่ น่าจะเป็นห้องส่วนตัวนี้ ก็ลว้ นเป็นของ เก่าแก่ดูมีราคา ไม่ว่าจะเป็นฉากกั้นห้องที่ปักภาพนางก�ำนัลที่เพิ่งก้าวขึ้นมา จากอ่างอาบน�้ำด้วยฝีมือละเอียด ดอกพุทธรักษาช่อใหญ่ถูกปักอยู่ในแจกัน ลายครามใบใหญ่ที่สูงพอๆ กับตัวคน บนเก้าอี้กุ้ยเฟย1 ที่วางเด่นเป็นสง่าอยู่ กลางห้อง มีร่างของชายวัยกลางคนในชุดถังจวง2 สีขาวกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บน นั้น ที่ริมฝีปากคาบไปป์สีทอง นัยน์ตาแจ่มกระจ่างจับจ้องมาที่เขา เก้ าอี ้แคบยาวที่ใช้ นงั่ หรื อเอนนอนได้ เสื ้อคอจีน ดัดแปลงจากเสื ้อนอกของผู้ชายในสมัยปลายราชวงศ์ชิง ลักษณะเด่นคือคอเสื ้อตัง้ แขนเสื ้อกับตัวเสื ้อตัดจากผ้ าชิ ้นเดียวกันจึงไม่มีตะเข็บต่อ สาบเสื ้อผ่ากลางหรื อปาดเฉียง ติดกระดุมผ้ าแบบจีน
1 2
5
เกมรักจารชน เฉียวอี่ยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางวงล้อมของบอร์ดี้การ์ดร่างใหญ่ เขาจ้อง ตากับชายวัยกลางคนผู้นั้นอย่างสบายๆ เรื่องการเล่นเกมจ�ำพวกใครจะ กะพริบตาก่อนกันแบบนี้ เขาไม่เป็นรองใครอยู่แล้ว ในที่สุด ฝ่ายตรงข้ามก็ ทนต่อไปไม่ไหวยอมเป็นฝ่ายเอ่ยปากออกมาก่อน “ของมาแล้ว?” “ครับ” เฉียวอี่ตอบด้วยรอยยิ้ม “ตรวจของ!” ชายผูน้ นั้ ตะโกนสัง่ ลูกน้อง ใช้หวั ไปป์เคาะกับขอบโต๊ะ เหมือนให้สัญญาณ “เดี๋ยวครับ” เฉียวอี่ห้ามด้วยน�้ำเสียงเยือกเย็น ใบหน้ายังคงเกลื่อน ด้วยรอยยิ้ม “ไม่เจอหมาป่า ไม่เปิดกระเป๋า นี่คือค�ำสั่งของท่านโม่” ถ้อยค�ำนั้นท�ำให้อีกฝ่ายชะงักกึก ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเสียงเย็นชา “ฉันนี่ละ หมาป่า!” เฉียวอีเ่ ลิกคิว้ ขึน้ เล็กน้อย ชายหนุม่ ต่างวัยสบตากันเพียงเสีย้ ววินาที จูๆ่ ร่างของชายวัยกลางคนก็เด้งขึน้ มานัง่ ตัวตรงทันที มุมปากของจารชนหนุม่ ถูกยกขึน้ เป็นรอยยิม้ บางเบา ดวงตาคมกริบพราวระยับ ขณะเอ่ยด้วยน�ำ้ เสียง เจือรอยยิ้ม พลางส่ายหัวไปมา “เฮ้อ! อายุปนู นีแ้ ล้ว ยังต้องฝืนนัง่ นอนในท่าไม่สบาย ท่าทางเอวจะ เคล็ดละสิท่า หายานวดซะนะครับ” พูดจบก็หมุนตัวกวาดตาไปทั่วห้อง สุดท้ายก็ไปหยุดอยู่ที่ร่างของ ชายหนุม่ หน้าสวย ริมฝีปากได้รปู ยังคงคาบบุหรีเ่ หมือนเคย มือเรียวยาวสะบัด ฝาเปิดปิดไฟแช็กเล่นเหมือนไม่สนใจสิ่งรอบตัว เฉียวอี่จ้องมองคนตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นกระเป๋าใบส�ำคัญ ไปตรงหน้าอีกฝ่าย 6
จิ้งสุ่ยเปียน ผมยาวสลวยของชายหนุ่มถูกเสยขึ้นอีกครั้ง เผยให้เห็นใบหน้า งดงามที่เขาติดใจ นัยน์ตาหงส์คู่นั้นสบตากับเขาอย่างเฉยชา เฉียวอี่โปรยยิ้มเยือกเย็น “เถ้าแก่ เชิญตรวจสอบสินค้าครับ” กิ๊ง! ฝาไฟแช็กถูกสะบัดปิดอย่างรวดเร็ว ทันทีที่กระเป๋าถูกเปิด สินค้าตัวอย่าง 9 กระบอก ที่ถูกจัดวางอย่าง เป็นระเบียบก็เผยโฉมออกมาให้เห็น ปืนรีวอลเวอร์ 3 ปืนไรเฟิล 3 และปืนพกแบบพิเศษอีก 3 หมาป่าแห่งตงจวิน้ หรือชายหนุม่ นามเหยียนซือ่ ก�ำลังนอนเอกเขนก สูบบุหรี่อยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟยที่หรูหราสวยงาม ท่าทางไม่สนใจของที่อยู่ใน กระเป๋าเลยสักนิด ทัง้ ทีท่ กุ อากัปกิรยิ าของเจ้าหมาป่าคนนีไ้ ร้มารยาทโดยสิน้ เชิง แต่นา่ แปลกที่พอเป็นหมอนี่ท�ำกลับออกมาดูไม่ขัดตา ยิ่งดิบเถื่อนมากเท่าไหร่ ก็ดู เหมือนจะยิง่ ขับเน้นเสน่หข์ องเจ้าตัวให้ฉายแสงออกมามากเท่านัน้ ไม่วา่ ใคร ที่ได้เห็นก็ยากที่จะถอนสายตาได้ เฉียวอี่ก็เช่นกัน! เขาจับจ้องมองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างเพลิดเพลิน แต่พอได้สติว่า ตัวเองก�ำลังเสียมารยาทกับคู่ค้าก็รีบเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว ชายวัยกลางคนที่สวมรอยเป็นหมาป่าแห่งตงจวิ้นมีช่ือว่า จ้าวเต๋อ ท่าทางน่าจะเป็นคนสนิท เขากับลูกน้องอีกสองสามคนรับหน้าที่ตรวจสอบ สินค้า ก่อนจะเดินอ้อมไปยืนด้านหลังของเหยียนซือ่ แล้วยืน่ หน้าเข้าไปกระซิบ เสียงเบาอย่างนอบน้อม “เถ้าแก่ ปืนขาดไปกระบอกนึงครับ” เปลือกตาขวาของเฉียวอี่กระตุกวูบขึ้นมาทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น 7
เกมรักจารชน ยังไม่ทันจะทักท้วงหรือไต่ถาม ก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเยือกของโลหะที่จ่อ อยู่บริเวณขมับ ดวงตาเรี ย วยาวที่ มี ห างตาเชิ ด ขึ้ น อย่ า งที่ เ รี ย กว่ า ตาหงส์ ข อง เหยียนซื่อทอประกายเย็นเยียบ ขณะเหลือบมองมาที่เขา “เถ้าแก่” เฉียวอี่ถอนหายใจท�ำเสียงเอือมระอาขณะพูดช้าๆ “ผมก็ แค่มาส่งสินค้า ไม่รู้อะไรทั้งนั้น คุณมากับผมตลอดทางก็น่าจะเห็นนี่ว่าผม ไม่ได้เล่นตุกติกกับกระเป๋าใบนั้นสักนิด” “ขาดอะไร” “ปืนเดสเสิร์ทอีเกิ้ลครับ” จ้าวเต๋อรีบตอบ ค�ำตอบนั้นท�ำให้เฉียวอี่หลุดหัวเราะพรืดออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “โทษที โทษที” เฉียวอีพ่ ยายามกลัน้ หัวเราะ ทว่าใบหน้ายังคงเกลือ่ น ด้วยรอยยิ้มขณะใช้ปลายนิ้วปัดกระบอกปืนที่จ่อขมับ “เฮ้ เอาไอ้นี่ออกไป ไกลๆ หน่อยพวก มันจะทิ่มหัวฉันอยู่แล้ว” “ตลกมากมั้ย” เหยียนซื่อถามเสียงเรียบ จารชนหนุ่มแบมือทั้งสองข้างออกพร้อมกับยักไหล่ “ผมต่างหากที่ ต้องถามว่าคุณสนุกมากมัย้ นีเ่ ถ้าแก่ ล้อเล่นกันแบบนีไ้ ม่ดนี ะ ไอ้ปนื เดสเสิรท์ อีเกิ้ลอะไรที่ว่าน่ะ มันไม่ได้อยู่ในสัญญาสักหน่อย พวกคุณจ�ำผิดแล้ว” ทั้งเหยียนซื่อและจ้าวเต๋อยังคงนิ่งเงียบ สายตาเย็นชาดุจใบมีด แช่เย็นจับจ้องอยูท่ ใี่ บหน้าของจารชนหนุม่ ซึง่ ยังคงหัวเราะร่าราวกับข�ำขันซะ เต็มประดา แต่เมื่อเห็นสถานการณ์รอบข้างยังคงตึงเครียด เสียงหัวเราะนั้น ก็เริ่มฝืดเฝื่อนลงทุกที จารชนหนุ่มไหวไหล่ก่อนจะล้วงมือข้างหนึ่งเข้าไปใน กระเป๋า “แน่ใจนะว่าขาดไปกระบอกนึง” 8
จิ้งสุ่ยเปียน “แน่ใจ เดสเสิรท์ อีเกิล้ เป็นของสะสมส่วนตัวทีเ่ ถ้าแก่ของเราสัง่ ซือ้ มา ในราคาสูงมาก” เฉียวอีย่ กมือขึน้ แคะหู “สินค้าทัง้ หมดนี้ ท่านโม่เป็นคนจัดเตรียม ผม ไม่เกี่ยว” “คุ ณ เป็ น คนเอาของมาส่ ง คุ ณ ก็ คื อ ตั ว แทนของท่ า นโม่ จะมา อ้างโน่นอ้างนี่ไม่ได้” “เฮ้ ลุง” เฉียวอีช่ กั มีโมโห “มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ ฉันแค่ตดิ หนี้ น�้ำใจตาเฒ่านั่นนิดหน่อย ถึงต้องรับหน้าที่เอาของมาส่งให้พวกนาย ของจะ ครบหรือจะขาด ไม่เกี่ยวกับฉัน พวกนายไปว่ากันเองก็แล้วกัน” จ้าวเต๋อหันไปมองเหยียนซื่อเหมือนก�ำลังรอฟังค�ำสั่ง เฉียวอี่มองตาม ตอนนี้ไม่มีปืนจ่อขมับเขาแล้ว แต่ประสาททุกส่วน ในตัวกลับตึงเขม็ง ไม่ได้ผ่อนคลายลงเลยสักนิด ร่างสูงใหญ่ของหมาป่าแห่งตงจวิ้นยังคงเอนอิงพิงพนักของเก้าอี้ กุ้ยเฟยอย่างเกียจคร้าน “กฎในวงการ ของขาดต้องชดใช้ด้วยชีวิต” สองมือของเฉียวอี่ก�ำแน่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว นัยน์ตาเรียวยาวหรี่ลง ขณะกวาดตามองรอบๆ หรือนี่จะเป็นกับดักที่ถูกสร้างไว้เพื่อปลิดชีวิตเขา โดยมีท่านโม่เป็น คนชักใย บีบให้เขาต้องเดินมากระโดดลงหลุมฝังศพเพื่อกลบตัวเองทั้งเป็น ‘ไม่ ท่านโม่ไม่มีทางท�ำแบบนี้แน่’ เขาเป็นจารชน ถ้าจะขยายความออกไปอีกหน่อยก็คือ ผู้เชี่ยวชาญ ด้านการเก็บข้อมูลลับ ดังนัน้ จุดอ่อนของทุกฝ่ายไม่วา่ จะดีหรือเลวล้วนอยูใ่ น ก�ำมือเขา ขืนริอ่านมาแหยมละก็ ไม่มีทางได้อยู่เป็นสุขแน่ 9
เกมรักจารชน ทุกอย่างยังอยู่ในความสงบ บอดี้การ์ดทุกคนยังคงยืนนิ่ง ไม่มีใคร ยกปืนขึ้นเหนี่ยวไกระเบิดหัวเขา “ต้องการอะไร” เฉียวอี่สูดลมหายใจเข้าลึก ตอนนี้เขาเริ่มจะเข้าใจ อะไรขึ้นมารางๆ แล้ว “คุณเฉียว เถ้าแก่ของเราต้องเสียเดสเสิร์ทอีเกิ้ลแสนแพงไปหนึ่ง กระบอก คุณคิดว่าเถ้าแก่ของเราควรได้อะไรเป็นการตอบแทนล่ะครับ” รอยยิ้มของจ้าวเต๋อไม่ช่วยให้เฉียวอี่รู้สึกดีขึ้นสักนิด “แค่ปนื กระบอกเดียว ซือ้ เอาใหม่สิ ชีวติ ผมไม่นา่ มีคา่ แค่ปนื กระบอก เดียวมั้ง” กิ๊ง! แค่เสียงปิดฝาไฟแช็ก แต่ก็ท�ำให้เฉียวอี่เกือบสะดุ้ง “ฉันพูดตอนไหนว่าอยากได้ชีวิตนาย” ‘นี่มันสถานการณ์บ้าอะไรกันวะ!’ เฉียวอี่อยากจะสบถออกมาดังๆ บุหรีม่ วนหนึง่ ถูกยืน่ มาตรงหน้า จ้าวเต๋อกรากเข้ามายืนรอช่วยจุดไฟ ให้อย่างรู้หน้าที่ หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ แม้จะเป็นของจากฝ่ายตรงข้าม เฉียวอี่ก็ไม่ปฏิเสธ เขาสูดควันลึกเข้าปอด หัวคิ้วขมวดแน่นอย่างเคร่งเครียด มุมปากของเหยียนซื่อยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางเบา ไฟแช็กในมือถูก โยนมาให้เฉียวอี่แบบไม่มีปี่มีขลุ่ยก่อนที่ชายหนุ่มจะลุกขึ้นหยิบบุหรี่มาคาบ ไว้ แล้วเดินทอดน่องตรงมาหาเขา จารชนหนุ ่ ม มองอี ก ฝ่ า ยที่ เ ดิ น ตรงเข้ า มาหยุ ด ยื น อยู ่ ต รงหน้ า อย่างงุนงง เขาก้มลงมองไฟแช็กในมือแล้วยกขึ้นจ่อไปที่มวนบุหรี่ในปาก ของเหยี ย นซื่ อ ใจเต้ น รั ว ราวกั บ ตี ก ลอง แต่ ยั ง คงรั ก ษาอาการสงบนิ่ ง เยือกเย็นเอาไว้ได้อย่างน่าชื่นชม ทว่าไฟแช็กเจ้ากรรมกลับไม่ยอมติดซะ อย่างนั้น 10
จิ้งสุ่ยเปียน โดยไม่ทันตั้งตัว มือข้างหนึ่งก็ยื่นมาเกี่ยวคอของเขาเข้าไปหา เฉียวอี่ยกมือขึ้นป้องกันตามสัญชาตญาณที่ได้รับการฝึกฝน แต่ เหยียนซื่อเองก็คล่องแคล่วไม่แพ้กัน จึงใช้มืออีกข้างคว้ามือของเฉียวอี่ ไว้ได้อย่างรวดเร็ว กิ๊ง! ไฟแช็กติดแล้ว เปลวไฟสีส้มร้อนแรงเต้นเร่าอยู่ระหว่างพวกเขา นัยน์ตาเรียวยาว ของเฉียวอี่หรี่ลงอย่างระวังตัว ปลายคางที่เครียดเกร็งบ่งบอกถึงความ ไม่พอใจ ทีต่ อนนีอ้ กี ฝ่ายยืนอยูใ่ กล้ตวั เขาในระยะประชิดจนหน้าผากแทบจะ แตะกัน “เถ้าแก่เหยียน” จารชนหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามบังคับ น�้ำเสียงให้สงบเยือกเย็น “ผมจุดบุหรี่ให้ดีมั้ย” เฉียวอี่ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาของคนตรงหน้า ล�ำคอของเขาถูก โน้มเข้ามาใกล้กับอีกฝ่ายมากขึ้น ไปอีก ใบหน้างดงามทีเ่ ขาติดใจค่อยๆ ก้มลงมาใกล้...ใกล้...จนปลายบุหรี่ สองมวนแตะกัน เหยียนซื่อสูดลมหายใจเข้าลึก ประกายไฟสีแดงวาบค่อยๆ เปล่งประกายขึ้นเชื่อมต่อระหว่างพวกเขาทั้งคู่ เรื่องเกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว มีลูกค้าติดต่อขอซื้อข้อมูลเส้นทางบินของยาเสพติดในแถบเอเชีย ตะวันออกเฉียงใต้จากเขาในราคาสูงลิบลิ่ว เฉียวอี่เป็นจารชน การสืบค้น ข้อมูลลับมาขายคืองานของเขา ลูกค้าได้ข้อมูล เขาได้เงิน เรื่องก็จบลงตรงนี้ ไม่มีหนี้น�้ำใจติดค้างกัน เขาคร�่ำหวอดอยู่ในวงการนี้มานาน ทุกครั้งที่ท�ำงาน ไม่เคยทิ้งร่องรอยให้สาวมาถึงตัวได้ 11
เกมรักจารชน แต่คนเราเดินย�ำ่ อยูร่ มิ น�ำ้ ทุกวีว่ นั จะให้รองเท้าไม่เปียกน�ำ้ เลยนัน้ คง เป็นไปได้ยาก นับแต่เข้าวงการมา นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาพลาด! คนที่ซื้อข่าวจากเขาเป็นคนของทางราชการ พอได้เส้นทางก็บุก เข้าทลายรังของราชายาเสพติดจนราบเป็นหน้ากลอง แต่ดันซุ่มซ่ามเซ่อซ่า กวาดเก็บไม่เกลี้ยงเกลา ท�ำให้ข้อมูลของแหล่งข่าวอย่างเขารั่วไหล พวก ลูกน้องบ้าเลือดไม่กลัวตายที่เผ่นหนีรอดจากการทลายรังโจรไปได้ จึงหัน มาตามล่าเขาแทน เรียกว่า ตายไม่ว่าขอให้ได้เอาเลือดหัวเขามาล้างป้าย หลุมศพเพื่อแก้แค้นให้ลูกพี่ท�ำนองนั้น เจอแบบนีเ้ ข้า ต่อให้มสี ามเศียรสิบกรก็ยากจะรับมือไหว นับประสา อะไรกับจารชนหัวเดียวกระเทียมลีบอย่างเขา ในช่วงเวลาที่มืดมนอับจน หนทาง คนที่หยิบยื่นแสงสว่างตรงปลายอุโมงค์ให้ก็คือท่านโม่ บุญคุณต้องทดแทน ชีวิตชดใช้ด้วยชีวิต เขาติดหนี้ชีวิตท่านโม่ จึง ต้องชดใช้ด้วยการยอมท�ำงานเสี่ยงตายทุกอย่างให้อีกฝ่ายเป็นเวลาหนึ่งปี เต็ม นีเ่ ป็นสาเหตุทที่ ำ� ให้เขาต้องมายืนอยูต่ รงหน้าชายหนุม่ หน้าสวยนาม เหยียนซื่อ ฉายาหมาป่าแห่งตงจวิ้น ที่ก�ำลังยืนพ่นควันอย่างสบายอารมณ์ อยู่ห่างจากเขาเพียงครึ่งฝ่ามือ ถึงจะอยากก้าวเท้าถอยหลังให้พ้นจากรัศมีคุกคามของนัยน์ตาคม ที่หรี่ลงอย่างเอาเรื่องคู่นี้มากแค่ไหน แต่สิ่งที่เฉียวอี่ท�ำได้ก็เพียงตีสีหน้าให้ เป็นปกติที่สุดทั้งที่ในใจเต้นรัว “เถ้าแก่เหยียน บอกมาตรงๆ ดีกว่า คุณต้องการอะไร” “รู้มั้ยว่าค่าตัวนายแพงแค่ไหน” 12
จิ้งสุ่ยเปียน เฉียวอี่เลิกคิ้วอย่างงงัน “หนี้ชีวิตที่นายติดค้างไว้กับท่านโม่ ฉันต้องเสียที่ดินสามผืนชดใช้ แทนให้” ฝ่ายนั้นจุปากเบาๆ “นายนี่ ไม่ธรรมดาจริงๆ” “พูดแบบนี.้ ..หมายความว่า ผมต้องเปลีย่ นตัวเจ้านายทีข่ ายชีวติ ให้ สินะ” “ไม่ดหี รือไง” ริมฝีปากได้รปู สวยยกขึน้ เป็นรอยยิม้ บางเบา “เจ้านาย ดีๆ อย่างฉันหาไม่ง่ายหรอกนะ” “ขอบคุณมากครับ เถ้าแก่เหยียน” เฉียวอี่หัวเราะแล้วก้มหัวด้วย ความนอบน้อมอย่างเสแสร้ง “ที่ช่วยเตือนให้ผมรู้ตัวว่า ชีวิตผมมันเป็นแค่ สิ่งของ จะจับโยน จับเหวี่ยงไปทางไหนก็ได้ตามใจชอบ” ดวงตาคู่นั้นวาบขึ้นเล็กน้อยคล้ายสะเก็ดไฟที่ปะทุเปรี๊ยะปร๊ะขึ้น ชั่วขณะ นิ้วเรียวยาวกระดกปิดฝาไฟแช็กดังกิ๊ง “ถ้านายว่าง่ายแบบนั้นได้ฉันคงสบายใจกว่านี้มาก” “ตกลงคุณไม่ต้องการปืนเดสเสิร์ทอีเกิ้ลแล้ว?” เฉียวอี่จ้องตาตอบ อย่างไม่ลดละ “ของสะสมสุดรักของคุณไม่ใช่หรือไง” น�้ำเสียงที่ถามออกไป นั้นยียวนกวนประสาทไม่ใช่น้อย ฝ่ายตรงข้ามจ้องหน้าเขานิง่ ดึงบุหรีข่ องตัวเองทิง้ กับพืน้ ใช้ปลายเท้า ขยี้จนดับ แล้วยื่นมือมาดึงมวนบุหรี่จากริมฝีปากของเขาไปไว้ที่ปากของ ตัวเองแทน โดยที่เฉียวอี่ไม่ทันปัดป้อง สัญชาตญาณการป้องกันตัวร้องระงมอยูใ่ นหัวของจารชนหนุม่ เขา จ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง ทว่าดวงตาที่มีแต่ความเย็นชาเหมือนน�้ำในทะเลสาบหน้าหนาว กลับแปรเปลี่ยนเป็นประกายวิบวับขึ้นมาอย่างน่าฉงนขณะจ้องตาเขา 13
เกมรักจารชน “ของสุดรักงั้นเหรอ...พูดได้ดีนี่” มุมปากได้รูปยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม “ของสุดรักของฉัน...ตอนนี้...ฉันได้มาแล้ว” “เฉียวเฉียว ฉันเอ็นดูนายมากนะ” น�้ำเสียงของท่านโม่ที่ได้ยินผ่าน ทางโทรศั พ ท์ ฟ ั ง ดู นุ ่ ม นวล อ่ อ นโยนเหมื อ นผู ้ ใ หญ่ ใ จดี ก� ำ ลั ง ปลอบโยน เด็กงอแงไม่มีผิด “นัน่ สินะครับ” เฉียวอีแ่ ค่นหัวเราะ “เอ็นดู จนยกผมให้คนอืน่ เหมือน ผมเป็นปืนกระบอกหนึ่งเลยนะครับ” “พูดอะไรอย่างนั้นล่ะเฉียวเฉียว” อีกฝ่ายจุปากเบาๆ “จะว่าไปเป็น ปืนก็ไม่เลวนะ เขาจะได้ไม่กล้าแตะต้องนายยังไงล่ะ” “หมายความว่าไงครับ” “ปัดโธ่เอ๊ย! เจ้าเด็กโง่! ก็ถ้าเขาแตะต้องนายก็เท่ากับ...ท�ำปืนลั่น3 น่ะสิ” ท่านโม่หัวเราะหึๆ ท�ำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่โทรศัพท์อย่างน่าปวดหัว “แย่จัง แย่จัง ฉันนี่เป็นตาเฒ่าลามกชะมัด น่าเกลียดจริงๆ น่าเกลียดจริงๆ” “ไม่ต้องห่วงครับท่านโม่” เฉียวอี่ตอบกลับเสียงเย็น “ถ้าหมอนั่นคิด จะแตะต้องผมจริง ผมต้องเอาคืนแน่” “หืม ยังไงล่ะ” “ผมจะท�ำ ‘ปืนลัน่ ’ ใส่หน้าเขาแทนครับ” เฉียวอีห่ วั เราะเจ้าเล่ห์ ก่อน จะกดวางโทรศัพท์อย่างแผ่วเบา จริงอย่างทีเ่ หยียนซือ่ พูด เงือ่ นไขการเป็นคนของหมาป่าแห่งตงจวิน้ นั้นง่ายดายมาก 3
ศัพท์สแลง หมายถึงการช่วยตัวเอง
14
จิ้งสุ่ยเปียน สิ่งที่เหยียนซื่อต้องการมีแค่ให้เฉียวอี่ท�ำงานตามค�ำสั่งของเขา ก็ แค่นั้น ‘ไม่มีปัญหา’ เฉียวอี่จ�ำได้ว่าตัวเองตอบออกไปอย่างนั้น ก็แน่ละสิ ยังไงซะ เขาก็เคลียร์คิวเตรียมพลีตนไว้ท�ำงานให้กับท่าน โม่ตลอดทั้งปีอยู่แล้ว ถึงตอนนี้จะต้องท�ำงานให้ใครก็มีค่าเท่ากัน จะว่าไปก็ คล้ายโสเภณีนั่นแหละ เมื่อถูกซื้อตัวมาแล้ว จะต้องนอนกับใครก็ไม่ต่างกัน เงื่อนไขบอกว่าท�ำงานตามค�ำสั่ง ดังนั้นถ้าเหยียนซื่อไม่สั่ง เขาก็ไม่ จ�ำเป็นต้องเข้าไปเสนอหน้าทุกวัน ความเป็นไปในชีวิตด้านอื่นๆ ของเฉียวอี่ จึงด�ำเนินไปตามปกติ นอกจากจารชนขายข่าวแล้ว อีกอาชีพหนึ่งซึ่งอาจเรียกได้ว่าเป็น อาชีพหลักของเขาก็คือ ครูสอนเต้นลีลาศ โรงเรียนสอนเต้นของเขาอยู่ในแถบชานเมือง แบ่งออกเป็นคลาส เรียนในจังหวะต่างๆ จ�ำนวนลูกศิษย์ลกู หาก็นบั ว่าไม่นอ้ ย เพราะมีทงั้ หมดถึง เกือบสองร้อยคน ตารางการสอนในแต่ละสัปดาห์จึงแน่นเอี้ยด ตึกที่ใช้เปิดเป็นโรงเรียนมีสามชั้น สองชั้นล่างใช้เป็นห้องเรียน ส่วน ชั้นที่สามเป็นห้องใต้หลังคาซึ่งเฉียวอี่ใช้เป็นห้องนอน ชั้นหนึ่งและชั้นสองถูกปรับปรุงใหม่หมดแบ่งแยกย่อยออกเป็น แต่ละคลาสเรียนอย่างชัดเจน ชั้นที่หนึ่งสอนเต้นบอลรูม ชั้นที่สองสอนเต้น ลาติน ทุกห้องปูพื้นด้วยไม้กระดานแท้ และอีกสิ่งที่กินพื้นที่ของอาคารไป ไม่น้อยก็คือตู้ขนาดสี่สิบเสื่อ4 สองตู้ที่อัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้า เครื่องแต่งกาย และอุปกรณ์ต่างๆ ส�ำหรับการเต้นอย่างครบครัน ตอนที่เฉียวอี่เหลือบเห็นเหยียนซื่อยืนพิงประตูอยู่หน้าห้องเรียนนั้น 4
หนึง่ เสื่อเท่ากับ 3.3 ตารางเมตรโดยประมาณ
15
เกมรักจารชน เขาก�ำลังสาธิตการเต้นแทงโก้คกู่ บั เด็กสาวซึง่ เป็นลูกศิษย์ดว้ ยเพลงประกอบ ภาพยนตร์เรื่อง Take The Lead ต้นขาเรียวขาวของเด็กสาวเกาะเกีย่ วอยูท่ เี่ อวของเขา ชายกระโปรง สะบัดหมุนอย่างรุนแรง สะโพกทีม่ คี วามยืดหยุน่ สูงบิดโค้งในท่วงท่าทีส่ ดุ แสน จะเซ็กซี่ ใบหน้าของทั้งคู่แทบจะแนบชิดกัน เฉียวอี่อมยิ้มนิดๆ ตรงมุมปาก ปลายนิว้ ลากผ่านส่วนโค้งเว้าของหญิงสาวอย่างเย้ายวน ให้ความรูส้ กึ ทัง้ ร้อน แรง บ้าคลั่ง และงามสง่าอยู่ในที ยังไม่ทันสิ้นเสียงโน้ตตัวสุดท้าย เสียงปรบมือชื่นชมก็ดังขึ้น เฉียวอี่ ปล่อยคู่เต้นร�ำ แล้วปรบมือเป็นสัญญาณให้ทุกคนเงียบ “เอาละ ทุกคนเข้าใจแล้วนะ ถ้างั้นจับคู่ฝึกซ้อมกัน ผู้ชายเป็นคนน�ำ ส่วนผูห้ ญิงต้องจดจ�ำท่าทางการเคลือ่ นไหวของตัวเองให้ดดี ว้ ย จ�ำหลักส�ำคัญ ของแทงโก้ที่ผมเพิ่งบอกพวกคุณไปได้มั้ย” เสียงนักเรียนตอบรับโดยพร้อมเพรียงกัน เฉียวอี่ท�ำสัญลักษณ์มือ เป็นรูปโอเคแล้วจึงเดินตรงไปทีป่ ระตูอย่างไม่รบี ร้อน “เถ้าแก่เหยียน มีธรุ ะร้อน อะไรหรือครับ มาหาผมถึงนี่” “หลักส�ำคัญของแทงโก้คืออะไร” เหยียนซื่อถามลอยๆ นัยน์ตา คมกริบจับจ้องมองนักเรียนที่ก�ำลังเริ่มจับคู่เต้นกันอยู่ในห้อง “หลักส�ำคัญของแทงโก้...” เฉียวอี่ทวนค�ำด้วยรอยยิ้ม “ฝ่ายหญิง แสดงความเซ็กซี่สวยงาม ส่วนฝ่ายชายต้องเป็นผู้น�ำ คุมจังหวะการก้าวเท้า ให้มั่นคงเพื่อส่งเสริมและสนับสนุนฝ่ายหญิง” “เต้นได้เซ็กซีม่ ากจริงๆ” เหยียนซือ่ พึมพ�ำพลางพยักหน้าหงึกหงักกับ ตัวเอง 16
จิ้งสุ่ยเปียน “เถ้าแก่หมายถึงนักเรียนของผม...ตันลี?่ ” เฉียวอีช่ ไี้ ปทีค่ เู่ ต้นของเขา เมื่อครู่ “ตาคุณแหลมไม่เบาเลยนะ เธอเป็นนักเรียนที่ดีที่สุดของผมตอนนี้ แถมยังเพิ่งประกวดชนะเลิศระดับเยาวชนเชียวนะครับ” “อืม” เหยียนซึ่อรับค�ำเหมือนไม่ใส่ใจ สายตาจับจ้องอยู่ตรงคอเสื้อ ที่เปิดออกของเฉียวอี่ “เถ้าแก่เหยียน คุณคงไม่ได้มาที่นี่เพราะอยากดูผมสอนเต้นร�ำ ใช่มั้ย” เหยียนซื่อยื่นเอกสารให้ชุดหนึ่ง แล้วอธิบายช้าๆ “เดือนหน้า คุณ นายจินจะจัดงานชุมนุมสังสรรค์ ข่าววงในบอกว่าเป็นงานประมูล เธอเป็นแม่ ม่ายทรงเครื่อง ถ้าข่าวที่ได้มาไม่ผิด สิ่งที่เธอจะน�ำมาเปิดประมูลน่าจะเป็น ที่ดินผืนหนึ่งซึ่งเป็นชื่อของคุณจิน” “งานประมูล? ถ้างั้นคุณอยากได้อะไรก็ไปประมูลแข่งเอาสิ จะให้ ผมท�ำอะไร” เฉียวอี่พลิกดูเอกสารงงๆ “คุณนายจินไม่ใช่เศรษฐีใหม่ธรรมดา เธอท�ำธุรกิจตามความชอบ ของตัวเองจนร�ำ่ รวย คนแบบนีร้ บั มือด้วยไม่งา่ ย” เหยียนซือ่ หยิบไฟแช็กออก มาตามความเคยชิน แต่ยงั ไม่ทนั จะหยิบบุหรีข่ นึ้ มาจุดก็ดเู หมือนจะนึกขึน้ ได้ ว่าที่นี่เป็นโรงเรียน เขาจึงเพียงแค่สะบัดฝาไฟแช็กเปิดปิดเล่นเท่านั้น “คุณก็เลยอยากเอาใจเธอ?” เหยียนซือ่ ยกมุมปากขึน้ เป็นรอยยิม้ “ยิง่ ครอบคลุมก็ยง่ิ ดีไม่ใช่เหรอ” ควันสีขาวปกคลุมไปทั่วห้อง เสียงน�้ำล้นกระฉอกไหลรินเป็นระยะ เหยียนซื่อหลับตานอนเหยียดยาวแช่อยู่ในบ่อน�้ำร้อน แขนสองข้าง ยกประสานกันไว้ตรงท้ายทอยเพื่อรองรับศีรษะ เส้นผมที่ค่อนข้างยาวถูกมัด 17
เกมรักจารชน รวบไว้เพื่อไม่ให้เปียกน�้ำ “จ้าวเต๋อ” จู่ๆ เหยียนซื่อก็เรียกคนสนิทที่ยืนรอรับใช้อยู่ด้านหลัง “เต้นแทงโก้เป็นมั้ย” “มะ...ไม่เป็นครับ เถ้าแก่” “วอลซ์?” “ไม่ครับ” “ลาติน?” “...ไม่ครับ” “รุมบ้า?” “...มันคืออะไรครับ” “เต้นอะไรได้มั่ง” จ้าวเต๋อครุ่นคิดอย่างจริงจังอยู่ครู่หนึ่ง “เรียนเถ้าแก่ ผมร�ำไทเก็ก พอได้ครับ” เหยียนซื่อท�ำเสียงขึ้นจมูก มือที่รองศีรษะอยู่ถูกเปลี่ยนมาใช้วักน�้ำ ราดลงบริเวณหัวไหล่อย่างช้าๆ เสียงน�้ำกระทบน�้ำดังขึ้นท่ามกลางความ เงียบสงัด “เถ้าแก่...ไปพบคุณชายเฉียวมาเหรอครับ” “อืม” “แล้ว...คุณชายเฉียว...สบายดีมยั้ ครับ” จ้าวเต๋อเลียบๆ เคียงๆ ถาม ทีละค�ำอย่างระมัดระวัง เหยียนซือ่ ตวัดสายตามองคนสนิทแวบหนึง่ ประกายดุดนั ในดวงตา นั้นท�ำให้จ้าวเต๋อรีบก้มหน้าต�่ำ ครู่ใหญ่กว่าเหยียนซื่อจะตอบด้วยน�้ำเสียง เรียบสนิท 18
จิ้งสุ่ยเปียน “ดี เขามีคู่เต้นร�ำเยอะมาก ทั้งผู้หญิงผู้ชาย” ‘นั่นมันหายนะชัดๆ’ จ้าวเต๋อสรุปกับตัวเองอยู่เงียบๆ ในใจ เหยียนซื่อนั่งแช่น�้ำต่ออีกครู่หนึ่งก็ลุกพรวดขึ้นยืน เสียงน�้ำไหลล้น ดังซ่า ร่างสูงใหญ่ก้าวข้ามขอบบ่อออกไป จ้าวเต๋อรีบคลี่ผ้าเช็ดตัวออก พันรอบตัวให้ชายหนุ่มซึ่งก�ำลังยกมือขึ้นดึงหนังยางออกจากเส้นผม ปล่อย ให้พวกมันสยายตัวกระจายลงมาเคลียบ่า ผิวขาวจัดทีเ่ พิง่ ผ่านการแช่นำ�้ ร้อน มาหมาดๆ กลายเป็นสีชมพูระเรื่อ ทัง้ ทีเ่ พิง่ ขึน้ มาจากการแช่นำ�้ ร้อน แต่สหี น้าของคนทีม่ องตอบเขาใน กระจกตอนนีน้ นั้ เย็นชา จนแทบจะเรียกได้วา่ เย็นเฉียบ นันย์ตาขุน่ มัวเหมือน มีเมฆหมอกแห่งความขุ่นใจลอยฟ่องอยู่ในนั้น เหยียนซือ่ มีใบหน้าทีง่ ดงามสะดุดตา แต่เพราะมีนสิ ยั เย็นชา จึงน้อย กว่าน้อยที่ใบหน้างดงามดวงนี้จะเคลื่อนไหว ไม่ว่าโกรธ เกลียด หรือพอใจ อย่างมากมุมปากก็แค่กระตุกเล็กน้อยเท่านัน้ ตอนเข้าวงการมาใหม่ๆ หลาย คนดูถูกเขาก็เพราะใบหน้านี้ แต่สุดท้ายแล้วเป็นอย่างไรคงไม่ต้องอธิบาย ฉายาหมาป่าแห่งตงจวิ้นที่เขาได้รับจากคนในวงการไม่ใช่ค�ำเรียกขานกัน เล่นๆ อย่างแน่นอน ทัง้ ความงดงามและความดุดนั ของเหยียนซือ่ ท�ำให้แม้แต่จา้ วเต๋อซึง่ ติดตามชายหนุ่มมาตั้งแต่แรก บางครั้งยังไม่กล้ามองหน้าสวยๆ ของเถ้าแก่ ตัวเองตรงๆ เลยด้วยซ�ำ้ ชายกลางวัยคนเคยแอบคิดเหมือนกันว่า สาเหตุหนึง่ ที่ท�ำให้เขายังไม่มีภรรยาจนถึงตอนนี้ก็น่าจะเป็นเพราะยึดติดกับความ สวยงามสมบูรณ์แบบเช่นใบหน้าของเถ้าแก่นี่เอง “กุญแจรถ?” เหยียนซือ่ นุง่ ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เดินเท้าเปล่าพลางเช็ด ผมออกมา 19
เกมรักจารชน “เถ้าแก่จะไปหาคุณชายเฉียวเหรอครับ” อาการนิ่งเงียบคือค�ำตอบ จ้าวเต๋อมองเถ้าแก่หนุ่มที่ก�ำลังหยิบ กางเกงยีนขึน้ มาสวม โดยไม่ใส่แม้กระทัง่ ชัน้ ใน ส่วนร่างกายท่อนบนทีเ่ ปลือย เปล่าก็แค่สวมเสื้อแจ็คเก็ตทับอย่างเป็นห่วง “เถ้าแก่ อย่าหาว่าผมสอนเลยนะครับ เฝ้าคนอย่าเฝ้าใกล้ชดิ เกินไป นัก ถ้าเกิดตกใจจนเผ่นหนี จะได้ไม่คุ้มเสียนะครับ” ริมฝีปากได้รปู ยกขึน้ เป็นรอยยิม้ เยียบเย็น “หนี? ก็จบั ตัวกลับมา แล้ว ฟาดขาให้หักก็พอ” ค�ำตอบนั้นท�ำเอาจ้าวเต๋อต้องยกมือปาดเหงื่อ แล้วหัวเราะแห้งๆ ออกไปสองที “นั่นสินะ” เหยียนซื่อหันขวับมาหาจ้าวเต๋อ นัยน์ตาหงส์เบิกกว้าง ทอประกายวิบวับน่ามอง “หรือว่าฉันควรจะบีบให้เขาหนี...” จ้าวเต๋ออ้าปากค้าง “ฉันจะได้มีเหตุผลที่จะหักขาเขาซะ ทีนี้เขาก็จะหนีไปไหนไม่รอด” ใบหน้าทีย่ งั คงเรียบเฉยจนติดจะบึง้ ตึงอยูเ่ มือ่ ครู่ แปรเปลีย่ นเป็นเบิกบานราว ฤดูใบไม้ผลิ เถ้าแก่หนุ่มเดินจากไปแล้ว แต่จ้าวเต๋อยังคงยืนนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้น อยู่อีกครู่ใหญ่
20