แทนคำสัญญา

แทนคำ�สัญญา เล่ม 1 October เขียน สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ (ชุด) 978-616-7477-32-9 พิมพ์ครั้งที่ 1 มีนาคม 2560 ชุดละ 600 บาท พิสูจน์อักษร TATSUYAKI ภาพปก : Amosis ศิลปกรรม : Pancat รูปเล่ม : BOOKCREATION จัดพิมพ์และจัดจำ�หน่ายโดย ห้างหุ้นส่วนสามัญ เบเกอรี่บุ๊ค 77/12 ซอยประชาอุทิศ 75 แยก 10 ถนนประชาอุทิศ แขวงทุ่งครุ เขตทุ่งครุ กรุงเทพฯ 10140 ฝ่ายขาย : 086-534-0240 ฝ่ายบรรณาธิการ : 082-796-6696 http://www.bakerypublishing.com bakerybook@hotmail.com http://www.facebook.com/Bakerypublishing ขอขอบคุณฟอนท์สวยๆ จาก www.f0nt.com

คุยกับนักเขียน สวัสดีผู้อ่านทุกท่านค่ะ ดีใจที่ได้เจอกันเป็นเล่มๆ อีกแล้ว และเจอกันผ่านนิยายเก่าอีกแล้ว พอลองนับดูว่าเริ่มต้นลงมือเขียนเรื่องนี้เมื่อปีไหน ก็บวกระยะเวลามาจนถึง วันที่รวมเล่มได้น่าจะครบสิบปีพอดิบพอดีเลยทีเดียว ตอนเริ่มแต่งแรกๆ เมื่อนานแสนนานมาแล้ว จ�ำได้ว่าอยากเปลี่ยน จากแนวหนุม่ ๆ วัยใสไปเขียนเรือ่ งแนวจริงจังขึน้ บ้าง เลยได้ความจริงจังออกมา ยาวเหยียดจนกลายเป็นนิยายสองเล่มอย่างที่เห็น ส�ำหรับผู้อ่านที่คุ้นเคยกับ October คงจะพอจ�ำนิยายเรื่องนี้กันได้ในชื่อ The Lladro Promise แต่ด้วย ความจ�ำเป็นเลยต้องตัดออกให้เหลือแต่ชื่อเรื่องภาษาไทยค่ะ ส่วนใครที่เพิ่ง ได้หยิบเรื่องนี้มาอ่านเป็นครั้งแรก หวังว่าจะได้ร่วมลุ้นไปกับไค นิโคลัส โรม่า และเจ้าผิงตัวแสบ กับจุดเริม่ ต้นด้วยความสูญเสียและเหตุรา้ ยทีท่ �ำให้คนสอง คูข่ า้ มฝัง่ มหาสมุทรมาพบกันโดยมีกรุงวอชิงตันดีซใี นฤดูใบไม้ผลิเป็นฉากหลัง ของเรื่องราวในคราวนี้ ขอบคุณเบเกอรี่บุ๊คส�ำหรับโอกาสการร่วมงานกันเป็นเล่มที่สอง ขอบคุณโมจิ เพื่อนผู้แสนดีที่ให้ค�ำปรึกษามาตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน และ ขอบคุณทุกคนที่ถือหนังสือเล่มนี้อยู่ ขอฝากเนื้อฝากตัวกันอีกครั้ง และขอให้ สนุกกับการอ่านค่ะ รักคนอ่าน October

01

In Memory “ครับผม แล้วพรุ่งนี้จะเข้าไป” นิโคลัส วินเทอร์กดวางสายโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ท�ำให้ ใบหน้าซึ่งล้อมกรอบด้วยผมสีด�ำยุ่งเหยิงและเต็มไปด้วยหนวดเครารกรุงรัง ยิ่งดูเหมือนลูกกะจ๊อกแก๊งนอกกฎหมายเกินกว่าที่เจ้าตัวตั้งใจไว้ ลมหายใจ ระบายจากริมฝีปากได้รูป บ่งบอกถึงความเหนื่อยอ่อนจากหน้าที่เสี่ยง อันตรายซึ่งต้องใช้ทั้งความอดทนและไหวพริบอย่างสูงที่เพิ่งผ่านพ้นมาได้ ไม่เกินสองวัน การถูกตามตัวด่วนในเวลาเช่นนี้ไม่น่าแปลกอะไรส�ำหรับเขา แต่เมื่อเจ้าของเสียงจากปลายสายผู้อยู่ในต�ำแหน่งสูงกว่าบอกว่ามีเรื่องที่ อยากให้เขาช่วย ‘เป็นพิเศษ’ นั่นต่างหากที่ท�ำให้ต้องใช้ความคิด ในฐานะเจ้าหน้าที่เอฟบีไอ แทบจะไม่มีอะไรในโลกนี้ท�ำให้เขา แปลกใจได้อกี แล้ว แต่กอ็ กี นัน่ ละ คนเราทุกวันนีก้ ย็ งั สามารถใช้สมองทีม่ คี ดิ หาวิธีต่างๆ ในการลดคุณค่าความเป็นมนุษย์ของตัวเองได้อยู่เสมอ กับ ประสบการณ์การท�ำงานในหน่วยอาชญากรรมของกรมต�ำรวจมาหลายปีกอ่ น 1

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 หน้านี้ เขาได้เห็นด้านมืดในก้นบึง้ ของจิตใจคนมาแล้วเกือบทุกรูปแบบ ความ โกรธเกลียดคั่งแค้น ความรุนแรง ยาเสพติด สงคราม และความตาย… นรกเหอะ ตอนนี้เขาไม่จ�ำเป็นต้องเอาเรื่องพวกนี้มาคิดให้รกสมอง ไม่ใช่หรือไงกัน ชายหนุ่มกัดกรามแน่นพลางยกมือบีบสันจมูกขณะโยน โทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะข้างตัวโดยไม่เกรงว่ามันจะกระทบกระเทือนหรือ บุบสลายจนหมดอายุการใช้งานก่อนเวลาอันควร แล้วหัวหน้ามีคดีอะไรที่ ต้ อ งเจาะจงเรี ย กตั ว เขาซึ่ ง เพิ่ ง จะได้ ล าพั ก ร้ อ นหลั ง เสร็ จ งานสื บ สวน นอกเครื่องแบบมาหมาดๆ ให้กลับไปกะทันหันแบบนี้นะ เขาลุกขึ้นแล้วเดินโดยไร้เสียงฝีเท้าเข้าไปยืนมองเงาตัวเองจาก กระจกในห้องนำ�้ ถ้าเรียกด่วนนัก พรุง่ นีเ้ ช้าเขาก็จะเข้าไปรายงานตัวทัง้ สภาพ มหาโจรอย่างนี้แหละ ให้มันรู้กันไปว่าผลงานที่เขาทุ่มเทท�ำให้ ทั้งแฝงตัว เข้าไปอยู่ในแก๊งค้าอาวุธ เสี่ยงตายพยายามสร้างความน่าเชื่อถืออยู่เกือบ สีเ่ ดือน แล้วในทีส่ ดุ ก็ชว่ ยให้เจ้าหน้าทีน่ �ำก�ำลังเข้าจับกุมคนร้ายได้พร้อมของ กลางขณะก�ำลังซือ้ ขายชนิดคาหนังคาเขา รวมทัง้ หลักฐานด้านเอกสารต่างๆ ที่ไม่ว่าจะสู้กันในศาลชั้นไหนก็ไม่มีทางดิ้นหลุดขนาดนี้… กับค่าเหนื่อยแค่ การพักร้อนหนึง่ สัปดาห์ หัวหน้าก็ยงั ไม่ยอมให้เขาได้ หนึง่ สัปดาห์เท่านัน้ เอง นะ ให้ตายสิ! ชายหนุ่มส่งเสียงค�ำรามในล�ำคอเบาๆ แล้วเปิดน�้ำ อยากรู้นักว่าถ้า คนที่ส�ำนักงานได้เห็นเขาแล้วจะท�ำหน้ายังไงกันบ้าง คงตลกดีพิลึกเวลาเขา ใส่ชุดสูทเต็มยศเดินเข้าไปในที่ท�ำการหน่วยสืบสวนกลางทั้งที่ยังไม่ได้โกน หนวดเคราหรือตัดผมเผ้าให้เรียบร้อย แต่ก็อาจจะไม่มีใครแปลกใจเลยก็ได้ หากคิดถึงชื่อเสียงของเขาซึ่งเป็นที่ร�่ำลือไปทั้งหน่วยในเรื่องความเลือดร้อน และไม่เกรงกลัวใครหน้าไหน 2

October ถ้าเรื่องที่เขาต้องไปช่วย ‘เป็นพิเศษ’ นั่นมันไม่ส�ำคัญพอที่จะแลก กับวันพักผ่อนหนึ่งสัปดาห์อันมีค่าของเขาจริงละก็ พ่อจะโวยให้สะเทือนทั้ง ตึกเลยเชียว ท่าอากาศยานนานาชาติ ดัลลัส กรุงวอชิงตันดีซี สหรัฐอเมริกา ชายสองคนก�ำลังเดินพ้นประตูทางออกของผู้โดยสารขาเข้า คนตัว สูงใหญ่อยู่ในชุดสูทเรียบร้อย แว่นกรอบเงินนั้นซ่อนเค้าหน้าเข้มและดวงตา คมกริบไว้ไม่มิด ผมสีทองรองทรงเริ่มยาวกว่าที่เคยไว้ตามปกติ ผู้คนที่เดิน ผ่านรอบข้างต่างเหลียวมองแผ่นหลังกว้างผึ่งผายของชายหนุ่มขณะที่เขา หยุดยืนรออีกบุคคลหนึ่งซึ่งเป็นเป้าสายตาไม่แพ้กันให้เดินตามมา สายตา หลายคูจ่ บั จ้องอยูท่ สี่ องคนนัน้ ตลอดทางตัง้ แต่กา้ วพ้นจากตัวเครือ่ งมาจนถึง สายพานรับกระเป๋าและจุดตรวจหนังสือเดินทางไปจนกระทั่งทางออก “คุณพิพฒ ั น์ สวัสดีครับ” ภาษาอังกฤษส�ำเนียงแปร่งหูกล่าวทักทาย ชายชาวเอเชียวัยกลางคนที่ยืนคอยต้อนรับทั้งสองอยู่ “เลนน็อกซ์สินะ” เจ้าของชื่อนั้นจับมือตอบแล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น ก่อนจะถามต่อ “เดินทางเป็นยังไงบ้าง” “แค่โรม่าก็พอครับ แล้วก็… ไม่มีปัญหาอะไรตลอดเที่ยวบินครับ” ชายหนุม่ พยักหน้าพลางหันไปมองด้านหลังเมือ่ ใครอีกคนหนึง่ เดินตามมาทัน ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ พิพัฒน์มองตามไปและเอ่ยทักทายหลานชายที่ไม่ได้เจอหน้ากัน มานานนับสิบปี “ไม่เจอกันนานนะ เป็นไงบ้างละเรา” ไม่มคี �ำตอบจากใครคนนัน้ เขาเพียงแต่ถอื กระเป๋าเดินน�ำหน้าไปลิว่ ๆ 3

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ผมสีน�้ำตาลเข้มยาวระเรี่ยปกเสื้อเชิ้ตเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเท้า ปลาย บางส่วนตกลงปรกแก้มซีกหนึ่ง และเค้าโครงของสายเลือดตะวันออกก็ กลมกลืนลดความกร้าวของเชื้อชาติยุโรปที่ฟ้องอยู่ในใบหน้าขาวลงไปได้ ดวงตาสีนำ�้ ตาลใสดูโดดเด่นเมือ่ เทียบกับจมูกโด่งและริมฝีปากสีออ่ น ขายาว ก้าวอย่างมัน่ คงโดยไม่สนว่าคนข้างหลังจะตามมาหรือไม่ บุคคลทัง้ สองทีย่ นื มองได้แต่ถอนหายใจ “ไค” โรม่า เลนน็อกซ์ขมวดคิ้วพลางถอดแว่นออกแล้วเรียกไว้ด้วยเสียง ไม่ดังนัก แต่เฉียบขาดจนคนข้างหน้าต้องหยุดเดิน “ผมสบายดี” เสียงทุ้มตอบห้วนแต่ไม่หันกลับ จากนั้นจึงก้าวฉับๆ ต่อไปโดยไม่สนใจทั้งคู่อีก “ยังไงก็ขอรบกวนด้วยนะครับ” โรม่าเอ่ยกับพิพัฒน์อย่างเกรงใจ พร้อมทั้งหยิบสัมภาระขึ้น แล้วทั้งคู่ก็เดินออกไปพร้อมกัน “ไม่เป็นไร ฉันเตรียมห้องที่บ้านไว้ให้เรียบร้อยแล้วละ เธอก็อยู่ด้วย กันซะเลยนะ จะได้ไม่ตอ้ งวุน่ วายเรือ่ งทีพ่ กั แล้วเจ้าไค…” พิพฒ ั น์หยุดไปท้าย ประโยคเป็นเชิงถาม “เขาดีขนึ้ มากแล้วครับ แต่บางทีแม้แต่ผมเองก็ไม่รเู้ หมือนกันว่าเขา คิดอะไรอยู่” โรม่าว่าพลางเก็บแว่นลงกระเป๋าเสื้อ สายตายังคงจับจ้องตาม หลังชายคนที่เขาเอ่ยถึง “อืม ฉันเข้าใจ แล้วทางโน้นเป็นยังไงบ้าง” “ยังไม่มใี ครไหวตัวครับ ผมเลยคิดว่าให้มาอยูท่ นี่ ไี่ ปสักระยะหนึง่ จะ ปลอดภัยกว่า อย่างน้อยฝ่ายนัน้ ก็คงไม่ทนั คิดว่าเราจะมาถึงอเมริกา แล้วการ เปลี่ยนสิ่งแวดล้อมก็อาจจะท�ำให้เขาท�ำใจขึ้นได้บ้าง” 4

October “เธอก็เลยต้องลางานมาถึงที่นี่ด้วยแล้วรับหน้าที่บอดี้การ์ดจ�ำเป็น ไป” พิพัฒน์ต่อให้ “ผมให้สญ ั ญากับคุณอาไว้แล้วว่าผมจะดูแลเขาให้ดที สี่ ดุ และนัน่ ก็ คือสิ่งที่ผมต้องการจะท�ำ” โรม่ายืดไหล่ ตอบด้วยน�้ำเสียงมั่นคงเช่นเดียวกับ ความตั้งใจของเขา บรรยากาศในรถตลอดทางจากสนามบินมีเพียงความเงียบสงัด พิพัฒน์เหลือบตามองผู้โดยสารจากกระจกส่องหลังอย่างครุ่นคิด ใบหน้าที่ ถอดแบบมาจากทั้งพ่อและแม่อย่างลงตัวเหม่อมองออกไปยังความมืดมิด ภายนอก แม้แสงไฟริมถนนจะส่องสว่างเป็นระยะไปตลอดสองข้างทางให้ พอมองเห็นโครงร่างผึง่ ผายทีน่ งั่ ตัวตรงนิง่ อยูบ่ นเบาะหลัง แต่สงิ่ ทีส่ ะท้อนจาก ดวงตาคู่นั้นมีเพียงความเฉยชา ตั้งแต่เพียงพิณ น้องสาวของเขา แต่งงานกับคริสตอฟ ไรเมอร์ส นักธุรกิจชาวเยอรมันและย้ายตามไปยังประเทศของสามี ตลอดระยะเวลา ยีส่ บิ กว่าปี เขามีโอกาสได้พบกับครอบครัวไรเมอร์สเพียงไม่กคี่ รัง้ … และเขา เองหลังจากภรรยาเสีย และได้รับการทาบทามให้มาท�ำงานในโรงพยาบาล ของทีน่ ี่ พิพฒ ั น์จงึ พาลูกชายคนเดียวซึง่ ขณะนัน้ อายุได้เจ็ดขวบย้ายออกจาก บ้านเกิดทางภาคเหนือของประเทศไทยมาปักหลักอยู่ที่กรุงวอชิงตันดีซี ในสหรัฐฯ แล้วจากนั้นก็ไม่ได้รับข่าวคราวของน้องสาวของเขาอีกเลย แต่พิพัฒน์ก็จ�ำได้ดีถึงภาพครอบครัวแสนน่ารักและสีหน้ามีความ สุขของน้องสาวกับลูกทั้งสอง คณพิชญ์ คริสต้า ไรเมอร์ส และคีตพันธ์ ไค ไรเมอร์สเป็นเหมือนนางฟ้าและเทวดาตัวน้อยๆ ที่คอยตามติดกันและกัน ไม่หา่ ง เห็นแล้วก็นกึ ถึงชีวติ ของตนและเพียงพิณในอดีตทีต่ อ้ งคอยพึง่ พาคน ที่ไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ ขณะเติบโตมาด้วยกัน สิ่งที่เห็นในครั้งนั้นท�ำให้เขาอุ่นใจ 5

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ได้ว่าเธอคงจะได้พบกับความสุขและความอบอุ่นของครอบครัวที่มีอยู่ พร้อมหน้าเสียที… แต่ความสุขก็ไม่ยั่งยืนตามที่คนเราคาดหวังเสมอไป ส�ำหรับชีวิตที่มีพร้อมแทบทุกอย่างและความสุขมาตลอดยี่สิบสี่ปี ไคไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าภาพที่แสนสมบูรณ์แบบราวกับความฝันนั้น จะถูกกระชากหายไปได้ภายในเวลาชั่วข้ามคืน… ชายหนุ่มหลับตาลงพลางเอนศีรษะพิงกับกระจกรถเย็นยะเยียบ ได้ยนิ เสียงพึมพ�ำคุยกันเบาๆ จากสองคนบนเบาะด้านหน้า สังหรณ์บางอย่าง บอกเขาว่าเรือ่ งยุง่ ยากทัง้ หลายจะไม่มวี นั จบลงได้อย่างง่ายดายแม้วา่ จะหลบ มาอยู่ห่างไกลจากแหล่งก�ำเนิดของมันขนาดนี้แล้วก็ตาม ค�ำว่า ‘หลบ’ มันก็ ไม่ต่างอะไรจากการหนีนั่นแหละ และปัญหาก็คงจะไม่สิ้นสุดจนกว่าจะได้ เผชิญกับภัยทีก่ �ำลังคุกคามกันซึง่ ๆ หน้า ซึง่ ถ้าเลือกได้เขาก็อยากจะท�ำอย่าง นั้นมากกว่าออกจากเบอร์ลินมาที่อเมริกาแบบนี้ แม้บาดแผลทางร่างกายจะหายดีหมดแล้ว แต่เวลาเพียงสามเดือน ก็ไม่ได้ช่วยเยียวยาสภาพจิตใจให้กลับมาเป็นปกติได้ เหตุการณ์นั้นเหมือน เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานสดๆ ร้อนๆ และภาพต่างๆ ก็หลอกหลอนวนเวียนในทุก ค�่ำคืน แม้จะไม่ปะติดปะต่อกันเป็นล�ำดับชัดเจน แต่แค่เพียงเศษเสี้ยวของ มั นก็ ท�ำให้ รู ้ สึ ก ถึ งก้ อ นแข็ง ที่จุกแน่นอยู่ใ นล�ำคอและความคลื่นเหียนที่ ก่อตัวอย่างรวดเร็วในช่องท้อง ไคสะบัดหน้าไล่อาการเหล่านัน้ แล้วลืมตาขึน้ ช้าๆ เหม่อมองออกไป ในความมืดด้านนอก ถึงจะหนีมาไกลแค่ไหน เขาก็ต้องท�ำให้ทุกสิ่งทุกอย่าง จบลงให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม 6

October เมือ่ พิพฒ ั น์ขบั รถมาถึงบ้านก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว บริเวณสนามของ บ้านสองชั้นขนาดกลางแสดงถึงฐานะที่ดีพอประมาณส�ำหรับเจ้าของ แม้จะ เป็นเวลากลางคืนแต่กพ็ อมองเห็นแนวพุม่ ไม้ยาวทีป่ ลูกแทนรัว้ กัน้ อาณาเขต กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ที่เริ่มผลิบานในปลายเดือนมีนาคมอันเป็นระยะ เวลาเริ่มต้องของฤดูใบไม้ผลิแผ่วโชยมาแตะจมูกท่ามกลางสายลมเย็น “เดี๋ยวผมออกไปโทรศัพท์ก่อนนะครับ จะติดต่อกับคนทางนี้ว่าเดิน ทางมาถึงเรียบร้อยดีแล้ว” เจ้าของบ้านพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้เมื่อโรม่าหยิบ โทรศัพท์มือถือของตนจากกระเป๋าด้านในเสื้อแล้วเดินหายอ้อมไปทาง ข้างบ้าน ซึง่ ขณะเดียวกันนัน้ เองก็มเี ด็กหนุม่ อีกคนหนึง่ เดินผ่านรัว้ เข้ามาทาง ด้านหน้า “นีแ่ กเพิง่ กลับมาเอาป่านนีเ้ รอะ” พิพฒ ั น์ตวาดเสียงเข้มเมือ่ เห็นคน ที่ก้าวฉับๆ ผ่านไป “โธ่พอ่ … พ่อก็เพิง่ กลับมาเหมือนกันนี”่ เสียงตอบยอกย้อนอย่างไม่ สะทกสะท้าน “แล้วไอ้ที่มัวแต่เที่ยวดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้เมื่อไหร่แกจะเลิกสักที หา” ผู้เป็นพ่อส่ายหน้าด้วยความระอาใจ ค�ำตอบที่ได้รับมีเพียงเสียงหัวเราะของลูกชาย ผมสั้นซอยสีด�ำสนิท พลิว้ ระกรอบหน้า ต่างหูสเี งินสะท้อนแสงไฟวาววับตามจังหวะการเคลือ่ นไหว และเมื่อเขาสังเกตเห็นแขกผู้มาเยือนจึงหันหน้าไปหาพิพัฒน์เป็นเชิงถาม “นีไ่ ค ลูกชายของอาพิณ... ก็ลกู พีล่ กู น้องแกนัน่ แหละ ทีพ่ อ่ เคยบอก ไว้ว่าเขาจะมาอยู่กับเราสักระยะ ส่วนนี่พัทนินทร์ เรียกว่าผิงก็ได้ เจ้าลูกชาย ไม่เอาไหนของลุงเอง” พิพัฒน์แนะน�ำญาติทั้งสองผู้ไม่เคยพบหน้ากันให้รู้จัก 7

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “โห ท�ำไมแนะน�ำกันดีอย่างเนีย้ ” ประท้วงกับค�ำพูดของพ่อก่อนทีจ่ ะ หันมาเงยหน้ากล่าวทักทาย “ไง” ปฏิกิริยาตอบกลับมีเพียงสายตาที่มองปรายมายังเขาแวบหนึ่ง เท่านัน้ อีกฝ่ายได้แต่หมัน่ ไส้กบั ใบหน้าเฉยชานัน่ อยูใ่ นความคิด แล้วเดินเลีย่ ง เข้าไปในห้องครัวอย่างไม่สนใจ “ลูกชายลุงมันก็อย่างนี้ละนะ ไม่รู้จักโตสักที อย่าไปใส่ใจเลย เธอ เดินทางมาเหนื่อยๆ ไปพักเถอะ ห้องชั้นบนตรงกลางนะ ซ้ายสุดเป็นห้อง เจ้าผิง แล้วให้โรม่าอยูห่ อ้ งทางขวาแล้วกัน” ไม่มคี �ำตอบรับเช่นเคย ไคกระชับ กระเป๋าในมือแล้วเดินขึ้นบันได แต่หลังจากก้าวไปเพียงสองสามขั้น เขาก็ หยุดลงแล้วหันกลับมาทางผู้เป็นลุง “ขอบคุณครับ” เมื่อไคขึ้นห้องไปได้สักพัก โรม่าที่เพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จก็กลับเข้ามา ในบ้านพอดี หลังจากฟังเจ้าบ้านอธิบายเรื่องห้องและที่ทางในบ้านจบแล้ว เขาก็ขอตัวไปหาอะไรดื่มก่อนจะขึ้นไปพักผ่อน โรม่าเดินเข้าไปในห้องครัวที่มืดสนิท เพราะความไม่ชินทางท�ำให้ ต้องล�ำบากคล�ำหาสวิตช์ไฟบนผนังอยู่ครู่หนึ่ง แต่จู่ๆ เขาก็ปะทะเข้ากับใคร อีกคนซึง่ ยืนอยูใ่ นห้องก่อนแล้วด้วยความประหลาดใจ เพราะไม่ทนั ระวังใคร คนนั้นจึงเซถลาไปทันที แต่ก็ช้ากว่าโรม่าที่แม้จะอยู่ในความมืดก็คว้าตัว คนข้างหน้าไว้ไม่ให้ล้มได้ทัน “เฮ้ย! อะไรวะ ใคร!” ผิงนั่นเองที่เริ่มรู้สึกตัวหลังจากหายตกใจ เป็นความเคยชินของ เด็กหนุม่ ทีเ่ ดินไปเดินมาในบ้านโดยไม่ตอ้ งเปิดไฟ ผลก็คอื ตอนนีเ้ ขาได้แต่ดนิ้ ขลุกขลักอยู่ในวงแขนของคนแปลกหน้า 8

October “แล้วนายเป็นใคร ท�ำอะไรอยู่มืดๆ” เสียงทุ้มต�่ำกล่าวเชิงข่มขู่อยู่ ข้างหู ใกล้จนน่าขนลุก “ฉันก็เป็นเจ้าของบ้านนี้ไง แก ขโมย ไอ้โรคจิต ฆาตกร ปล่อยนะ โว้ย!” เขาทั้งเตะทั้งถีบอากาศโดยที่ยังโดนล็อกตัวไว้อยู่ เพราะได้ยินเสียง โวยวายของลูกชาย พิพัฒน์จึงรีบวิ่งลงมาดู และเมื่อไฟในห้องสว่างขึ้น ภาพ ทีเ่ ห็นตรงหน้าก็ท�ำให้อดหัวเราะออกมาไม่ได้ เขามองลูกชายตัวดีโดนยกลอย ขึ้นไปทั้งตัว ทั้งมือและขาตะเกียกตะกายอยู่กลางอากาศ ส่วนปากก็ยัง โหวกเหวกไม่หยุด “นั่นลูกชายฉันเอง” คนตัวสูงกว่าทีอ่ มุ้ เด็กหนุม่ ได้สบายๆ จึงปล่อยตัวลง ส่วนผิงเมือ่ เป็น อิสระแล้วจึงหันมาเสยหมัดสวนเข้าใส่หน้าโรม่าทันทีโดยที่พิพัฒน์ร้องห้าม ไม่ทัน แต่โรม่ากลับสามารถปัดก�ำปั้นของเขาออกไปได้อย่างง่ายดาย แถม ยังคว้าข้อมือเอาไว้ได้ด้วยต่างหาก เมือ่ ต่างฝ่ายต่างเห็นหน้ากันและกันชัดเจนก็เงียบไปพักใหญ่ ผิงพูด อะไรไม่ออกเพราะพอจะเชื่อมั่นในฝีมือและความเร็วของตัวเองไม่น้อย เขา เผลอพิจารณาใบหน้าคมคายโดยไม่รู้ตัว ตั้งแต่คางที่มีไรเคราอ่อนๆ เรื่อย ขึ้นไปยังริมฝีปากบางซึ่งเม้มเข้าหากันจนเรียบสนิท จมูกโด่งจัดตามแบบ คนตะวันตก และอะไรก็ไม่ร้ายเท่าดวงตาสีเทาคมปลาบนั่นที่จ้องเขม็งกลับ มาจนเขาต้องหลบตาลงต�่ำ ทันเห็นรอยยิ้มบนมุมปากที่เขาตีความหมายว่า มันเป็นการเยาะเย้ย “ปล่อย” ผิงเค้นเสียงด้วยความเจ็บใจ เริ่มรู้สึกว่าแรงบีบแน่นขึ้นเมื่อเขา พยายามใช้มือข้างที่ว่างแกะนิ้วใหญ่ๆ นั้นออกแต่ก็ไม่เป็นผล ทั้งสองยังคง 9

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ยืนจ้องกันอยูอ่ ย่างนัน้ จนพิพฒ ั น์พดู ขึน้ เพือ่ ท�ำลายความเงียบและบรรยากาศ อันน่าอึดอัดลง “เอ่อ โรม่าเขามากับไคน่ะ ส่วนนี่เจ้าผิง… เมื่อกี้ขอโทษแทนลูกฉัน ด้วยแล้วกันที่มันมือไวไปหน่อย” “ไม่เป็นไรครับ” โรม่าคลายมือในทีส่ ดุ แล้วก้าวถอยออกไป สายตาจับอยูท่ ขี่ อ้ มือของ เด็กหนุ่มซึ่งตอนนี้ขึ้นรอยแดงเป็นรูปนิ้วเด่นชัด “โรม่า เลนน็อกซ์ ยินดีที่ได้รู้จัก” เจ้าของชื่อเอ่ยเรียบๆ แต่ไม่มีค�ำตอบจากอีกฝ่ายที่ได้แต่ส่งสายตา เคียดแค้นมาให้ เขาจึงหันหลังเดินเลี่ยงออกไปจากครัว “พ่อ! ท�ำไมต้องขอโทษ แล้วหมอนั่นใคร เป็นอะไรกับไค พ่อไม่เห็น บอกว่าจะมีคนอื่นมาด้วยนี่!” ผิงได้แต่ยืนส่งเสียงล้งเล้งกับพ่อดังลั่นด้วย ความข้องใจในตัวผู้มาเยือนยามวิกาลทั้งสอง “เออน่า แกไม่ต้องถามมาก จะกินอะไรท�ำอะไรก็รีบๆ ท�ำ ดึกป่านนี้ แล้วมันหนวกหูชาวบ้านเขา” ไค ไรเมอร์สทิง้ ตัวลงบนเตียงด้วยท่าทางและสีหน้าเหนือ่ ยอ่อนทีเ่ ขา ไม่เคยเผยให้ใครมีโอกาสเห็นตลอดวันนี้หรือไม่ว่าเวลาไหนก็ตามในระยะ เวลาสามเดือนที่ผ่านมา เขาไม่คิดแม้แต่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือรื้อของจาก กระเป๋า หยิบเพียงห่อผ้าขนาดเล็กออกมาบรรจงแกะอย่างเบามือเผยให้เห็น กล่องที่หุ้มทับอย่างดีอีกชั้นด้วยกระดาษสีขาว ปลายนิ้วลูบไล้กล่องใบเล็ก เหมือนตกอยูใ่ นภวังค์อยูช่ วั่ ครู่ แล้วจึงเอือ้ มไปวางลงบนโต๊ะด้านข้าง จากนัน้ ก็โยนกระเป๋าไว้บนพื้นข้างเตียงอย่างไม่ใส่ใจ 10

October เขาพยายามข่มตาเพื่อที่จะได้พักผ่อนจากการเดินทาง แต่ไม่นาน ภาพเดิมๆ ทีค่ อยหลอกหลอนเขามานานก็กลับปรากฏเด่นชัดอยูใ่ นความคิด เสียงกรีดร้องซ�้ำแล้วซ�้ำเล่าดังวนเวียน ภาพหยาดเลือดสีแดงกระเซ็นนอง พืน้ หินอ่อนขาว เปลวไฟไหวระริกทีล่ ามเลียทัว่ ห้องและลุกโหมช่างสมจริงจน เขาแทบจะสัมผัสได้ถึงความร้อนนั้น “โธ่เว้ย!” ไคลุกพรวดขึน้ มานัง่ หอบหายใจ เขาค�ำรามสบถอีกสองสามค�ำขณะ ค้นเอาขวดใบเล็กออกจากกระเป๋าที่ถูกโยนทิ้งไว้ เช่นเดียวกับที่ผ่านมา ยาเม็ดสีขาวก็ช่วยให้เขาหลับตาลงและผ่านพ้นช่วงเวลาค�่ำคืนไปได้อีกครั้ง

11

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1

02 Ragged

เช้าตรู่วันนี้ ผู้คนในอาคารที่ท�ำการหน่วยสืบสวนกลางประจ�ำ วอชิงตันดีซีบนถนนเพนซิลเวเนียอเวนิวต้องอ้าปากค้าง เมื่อใครคนหนึ่ง กระแทกเท้าผ่านประตูเข้ามายืนนิ่งแล้วกวาดสายตาไปทั่วแผนก เป็นการ เปิดตัวที่ได้ผลอลังการดีชะมัด ชายหนุ่มแอบข�ำอยู่ในใจทั้งที่คิ้วขมวดมุ่นจน สีหน้าดูเหมือนพร้อมจะชักปืนจ่อยิงไอ้โง่หน้าไหนก็ตามที่เผลอหลุดเข้าไป เกะกะขวางทางได้ทุกเมื่อ แต่แล้วเสียงเรียกคุน้ หูทดี่ งั มาแต่ไกลพร้อมกับเจ้าตัวก็ท�ำให้เขายิม้ ออก และแน่ละว่ามันส่งผลกระทบรุนแรงต่อคนอื่นๆ ได้ยิ่งกว่ารอบแรก เพราะฟันขาวเรียงเป็นระเบียบในริมฝีปากที่เหยียดออกกว้างเป็นรอยยิ้ม จริงใจเหมือนเด็กๆ ซึง่ ช่างขัดกันสิน้ ดีกบั รูปลักษณ์… เอ่อ ถ้าไม่ตดิ ทีเ่ สือ้ นอก สีเทาเข้มและกางเกงเรียบกริบสีเดียวกันพร้อมรองเท้าด�ำมันปลาบ… ก็คง เรียกได้เต็มปากเต็มค�ำว่าเป็นรูปลักษณ์ ‘ซกมก’ ของเขาคนนี้ “นิค เฮ้! ยังมีชีวิตอยู่ดีเรอะ” เจ้าหน้าที่พิเศษสจ๊วต เชฟฟิลด์ตรงรี่ 12

October เข้ามาทักอย่างสนิทสนม “เห็นส่งเป็นกระดาษมาล่วงหน้าแล้ว นึกว่านายจะ ไปพักร้อนก่อนเข้ามาให้เห็นตัวเป็นๆ ซะอีก” นิโคลัสยักไหล่ “ตอนแรกผมก็นึกอย่างนั้นเหมือนกัน” “อ๋อ โดนเรียกเข้ามาละสิ” สจ๊วตเข้าใจได้ไม่ยากนัก เขารูจ้ กั นิสยั ของ เจ้าหนุ่มไฟแรงคนนี้ดีว่าถึงจะห้าวแค่ไหน ไม่ยอมลงให้ใครอย่างไร แต่ก็ยัง น่ากลัวได้ไม่เท่าหัวหน้าจอมเฮีย้ บของพวกเขาทัง้ คู่ ซึง่ ทัง้ สองก็ไม่เคยลงรอย กั น ตั้ ง แต่ นิ โ คลั ส เข้ า มาเป็ น เจ้ า หน้ า ที่ เ อฟบี ไ อใหม่ ๆ แต่ ค งเป็ น เพราะ ผลงานการคลี่คลายคดีต่างๆ ที่ชายหนุ่มสร้างไว้ก็ท�ำให้เขาเป็นที่ทั้งรักทั้งชัง ของจอมโหดวอลลี่ “เรียกมาตบรางวัลพิเศษละมัง้ ทีท่ ลายแก๊งไอ้รสุ โซ่ได้เมือ่ สามวันก่อนก็ฝีมือนายนี่ ยินดีด้วยนะ” “กลัวจะเรียกมาตบเฉยๆ น่ะสิ” เขาพึมพ�ำแล้วเหลียวไปรอบๆ พลาง พยักหน้าทักทายเพือ่ นร่วมงานหลายคนทีไ่ ม่ได้เห็นหน้ากันเสียนาน “แล้ว—” “วินเทอร์!!!” นั่นท�ำให้เขาไม่ต้องเสียเวลาถามหา สายตาทุกคู่มอง ตรงไปยังชายผมสีเทาหน้าเครียดทีเ่ ปิดประตูออฟฟิศส่วนตัวออกมาตวาดลัน่ จากอีกฝั่งของห้องโถงกว้าง คิ้วดกสีเดียวกับผมขมวดจนแทบจะเป็นปม เหนือดวงตาลึกแต่แฝงไว้ด้วยอ�ำนาจ บรรยากาศสบายๆ ในนั้นเปลี่ยนเป็น คร�่ำเคร่งอย่างกะทันหัน บ่งบอกถึงอิทธิพลของเขาที่มีผลต่อเจ้าหน้าที่คนอื่น เป็นอย่างดี “ครับผม” นิโคลัสตอบรับอย่างไม่สะทกสะท้านแล้วแอบสบตากับ รุ่นพี่ที่ตบไหล่เขาราวกับจะปลอบว่า ‘ไม่มีอะไรหรอกน่า’ คลาร์ก วอลเลซหรือ ‘จอมโหดวอลลี่’ ที่ลูกน้องพากันเรียกลับหลัง ยกมือข้างหนึง่ ขึน้ กระดิกนิว้ เรียก ก่อนจะหันกลับเข้าไปโดยไม่ตอ้ งอธิบายต่อ 13

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ท�ำให้สองหนุ่มต่างวัยต้องหยุดการทักทายเอาไว้แค่นั้น นิโคลัสหันไปบอก สจ๊วตว่าไว้คยุ กันทีหลัง จากนัน้ ก็เดินผ่านโต๊ะต่างๆ ตรงเข้าไปในห้องนัน้ แล้ว ปิดประตูลง เด็กชายวัยหกขวบเดินจูงจักรยานบุบๆ เบี้ยวๆ พลางท�ำหน้ามุ่ย ย้อนกลับมาบนถนนสายเล็กที่มีต้นไม้สูงสองข้างทางช่วยเป็นร่มเงาให้พ้น จากแสงแดดอ่อนในเวลาเย็นได้เป็นอย่างดี นิโคลัสต้องกลัน้ หัวเราะแทบตาย เมื่อเห็นสีหน้าเอาเรื่องของเจ้าหนูนั่น “อานิค! ผมบอกว่าอย่าเพิ่งปล่อยไง้!” “อ้าว ก็เมื่อกี้อาได้ยินนิคกี้บอกให้ปล่อยนี่” เขาย้อน “ผมบอกว่าอย่าปล่อยตะหาก” เด็กคนนั้นซึ่งมีหน้าตาคล้ายกับเขา ยกมือขยี้จมูกพลางบ่นอุบ “ถ้าเฮนรี่ไม่ว่าผมไว้ ผมไม่ขอให้อานิคช่วยสอน หรอก เฮนรี่อะขี่จักรยานเป็นก่อนผมอีก แถมยังไม่ต้องให้ใครสอนด้วย แล้ว ตอนนี้ก็… ก็ถอดล้อเสริมออกเหลือแค่ข้างเดียวแล้ว อานิครู้ป่าว” “ใช่ และถ้าเด็กไม่ดีบางคนไม่ไปโกหกเฮนรี่ไว้ว่าตัวเองก็ขี่เป็นแล้ว แบบไม่ใส่ล้อเสริมเลยสักข้าง อาก็ไม่ต้องมาช่วยสอนนิคกี้ขี่จักรยานเหมือน กันนั่นแหละ” เขากอดอกมองจักรยานกะด�ำกะด่างทีย่ งั มีลอ้ เล็กๆ ต่อออกมาจาก ล้อหลังครบสองข้างเป๊ะ “ผมไม่ใช่เด็กไม่ดี!” เจ้าหนูเถียงทันควัน “เด็กโกหกเป็นเด็กไม่ดี” ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้ “ก็เฮนรี่มาว่าร็อกเกตของพ่อว่าโสคอกก่อนท�ำไม” เขาชี้จักรยาน ข้างตัว 14

October “โสโครก” “เฮนรี่บอกว่าร็อกเกตโสคอก แล้วยังบอกว่าผมไม่มีทางขี่รถอย่าง คนโตๆ ได้ ผมก็เลยบอกว่าผมก็ขี่ได้ แบบไม่ต้องต่อล้ออย่างเขาด้วย” นิ ค กี้ ก�ำแฮนด์ ร ถแน่ น แล้ ว กั ด ปาก ร็ อ กเกตคั น นี้ เ ป็ น ของขวั ญ ชิน้ สุดท้ายจากพ่อซึง่ ไม่มชี วี ติ อยูต่ อ่ ทันได้สอนเขา จักรยานสีแดงทีเ่ หมือนจะ คันใหญ่เกินไปส�ำหรับเด็กวัยสี่ขวบครึ่งในตอนนั้น เวลานี้กลับดูพอเหมาะ พอดีกับความสูงของนิคกี้ในวัยหกขวบ เฮนรี่ไม่มีสิทธิ์อะไรมาว่าของของพ่อ ว่าโส… โส… นั่นแหละ พ่อต้องโกรธแน่ๆ ถ้าเขาเล่าให้พ่อฟัง แล้วพ่อก็จะ ไม่มาหาเขาในฝันอีก ชายหนุม่ ถอนหายใจ เขาย่อตัวลงข้างเด็กชายแล้วแกะนิว้ เล็กๆ ออก จากแฮนด์รถมาจับไว้ “เฮนรี่ผิดที่ว่าร็อกเกตของนิคกี้ แต่นิคกี้ก็ผิดที่โกหกเขา รู้ไหม พ่อ ไม่ชอบคนโกหกไม่ใช่เหรอ” นิคกี้พยักหน้าเบาๆ แล้วก้มลงมองพื้นเพราะเถียงไม่ออก “แล้วนิคกี้จะโกหกอีกไหม” ส่ายหัวเป็นค�ำตอบทั้งที่คอยังตก “สัญญานะ” คราวนี้พยักหน้าอีกครั้ง นิโคลัสยิ้มแล้วยกมือลูบหัวอีกฝ่ายด้วย ความเอ็นดู “ถ้างัน้ เราก็มาฝึกกันต่อ นิคกีจ้ ะได้ขเี่ ป็นเร็วๆ แล้วนิคกีจ้ ะได้ไม่เป็น เด็กโกหกไง ดีไหม” เขากางมือออกไปรอ แล้วมือเล็กๆ ก็ยื่นออกมาตีดังแปะเป็นการ ตอบตกลงพร้อมกับรอยยิ้มกว้างของคนที่เงยหน้าขึ้นมาได้ 15

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 แต่เสียงเรียกจากประตูบ้านก็ท�ำให้คู่อาหลานต้องหันไปมอง “แม่เรียกแล้วแน่ะ ไปกินมื้อเย็นก่อน เดี๋ยวค่อยมาฝึกต่อ” “โห่” นิคกี้ประท้วง “ไม่กินได้ปะ” “ไม่ได้ ถ้าไม่กินก็ไม่มีแรง แล้วถ้านิคกี้ไม่มีแรงก็จะปั่นจักรยาน ไม่ไหว ถ้ามีรถวิ่งมาเราก็จะหลบไม่ทัน อาขี้เกียจล้างรถเปื้อนเลือดให้เขา” นิโคลัสบอกหน้าตาย เด็กชายกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย แต่ก็จูงรถ คูใ่ จไปจอดข้างรัว้ แล้วเดินกระฟัดกระเฟียดกลับเข้าบ้าน เขาอดหมัน่ ไส้ไม่ได้ จึงตามไปคว้าตัวหลานชายยกขึน้ มาให้ขคี่ อ นิคกีห้ วั เราะลัน่ พลางหันไปมอง แม่ที่ยืนรออยู่ข้างโต๊ะอาหาร เมื่อถึงเวลาค�่ำ นิโคลัสก็บอกลาพี่สะใภ้ขณะเด็กชายเกาะหมับอยู่ กับขาของเขา “ปล่อยได้แล้วนิคกี้” เคทสั่งลูกชายเสียงอ่อน “แล้วอาจะกลับมาสอนผมอีกไหม ผมยังขี่รถได้ไม่โคร่งเลย” “‘คล่อง’ ต่างหาก” ชายหนุม่ หัวเราะ “ไว้อาจะมาสอนอีก แต่หลังจาก นี้สักพักนะ เพราะอาต้องท�ำงาน นิคกี้เป็นเด็กดีอยู่กับคุณแม่นะ” “แต่ว่า…” เด็กชายท�ำหน้าเบ้ แม้จะไม่ได้เจอกันนานหลายเดือน และสภาพ ของนิโคลัสขณะนี้จะท�ำให้เจ้าหนูผวาเมื่อเห็นหน้าตอนแรกที่เขามาถึง แต่ ไม่นานนิคกี้ก็จ�ำได้และติดหนึบไม่ยอมห่างตั้งแต่ช่วงสายจรดเย็น เพราะอา ของเขานั้นช่างคล้ายคลึงกับพ่อที่จากไปแล้วทั้งหน้าตา น�้ำเสียง และบุคลิก และนิโคลัสก็ยังเป็นคนช่วยดูแลเขาตั้งแต่พ่อขึ้นสวรรค์ไปเมื่อเกือบสองปี ก่อนด้วย “นิคกี้ อาเขาต้องไปท�ำงานนะลูก” 16

October เสียงเคทดังมาจากอีกทางหนึ่ง นิโคลัสจึงอุ้มเด็กน้อยเดินไปส่งคืน ให้เธอ “แต่ผม…” “ถ้านิคกี้ไม่เชื่อฟังคุณแม่แล้วอาจะเชื่อใจนิคกี้ได้ยังไง” เจ้าหนู ก้มหน้า คิดหนัก ชายหนุม่ ยิม้ พลางถอนหายใจ “พองานเสร็จแล้วอาจะมาหา บ่อยๆ ดีไหม” เท่านั้นแหละ นิคกี้จึงเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มกว้าง “ฮะ” “ไปนะครับ” เขาลาเคทอีกครั้ง “จ้ะ ขอบคุณนะทีแ่ วะมา น่าเสียดายทีไ่ ม่มเี วลาคุยกันนานกว่านี้ แต่ ที่จริงเธอก็งานยุ่ง ไม่ต้องกังวลอะไรกับทางเรานักหรอกจ้ะ พี่กับนิคกี้อยู่กัน ได้สบายดี” “ได้ยังไงครับ ผมชอบมาเล่นกับเจ้านิคจิ๋วคนนี้นี่นา” เขาลูบผม หลานชายเบาๆ “จ้า แล้วพ่อนิคยักษ์คนนี้ก็ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ” เขาโบกมือให้ทั้งคู่ก่อนจะเดินออกมาจากบ้าน ยังเห็นมือป้อมๆ ยก ขึน้ ตะเบ๊ะแข็งขันแล้วโบกหยอยๆ พร้อมเสียงบ๊ายบายดังตามมา นิโคลัสมอง สองแม่ลูกเป็นครั้งสุดท้ายแล้วขึ้นรถขับออกไป ชายหนุ่ม มองท้อ งถนนเบื้อ งหน้าพลางเริ่มครุ่นคิดเรื่องงานจน รอยยิม้ ทีต่ ดิ มุมปากค่อยๆ จางหาย นึกได้ถงึ ค�ำสัง่ พิเศษทีห่ วั หน้ามอบหมาย ให้เมื่อเช้านี้ อีกทั้งชื่อของคนที่ไม่คาดคิดนั่นอีก เขานึกถึงเสียงของโรม่า เลนน็อกซ์ ต�ำรวจรุ่นน้องสมัยที่เขาไปฝึกพิเศษอยู่ในเยอรมนี กับค�ำขอร้อง ของอีกฝ่าย เหตุผลที่เขาได้รับหน้าที่นี้ก็เพราะคนที่เขาต้องไปให้ความ 17

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 คุ้มครองนั้นเกี่ยวข้องกับอีกบุคคลหนึ่งซึ่งถูกเอฟบีไอและกรมต�ำรวจสากล จับตามองมาเป็นเวลานานแล้วในคดีใหญ่ทเี่ ขาเคยดูแลอยู่ ก่อนเรือ่ งจะเงียบ ไปเพราะไม่มีหลักฐานแน่ชัด เขาเหลือบตามองแฟ้มรูปและเอกสารบนเบาะที่นั่งด้านข้าง ไล่ สายตาตามภาพถ่ายซ้อนกันเรียงรายและป้ายชื่อที่ติดอยู่ โดยบนสุดเป็นรูป ของกิล ไรเมอร์ส ประธานบริษทั ส่งออกผลิตภัณฑ์อาหารแปรรูป และประธาน บริหารกิจการอสังหาริมทรัพย์ในเครือไรเมอร์สกรุ๊ปคนปัจจุบันซึ่งมีสาขาทั้ง ในเยอรมนีและอเมริกา บังเอิญงั้นเหรอ... ไม่หรอก เขาไม่เชื่อในความบังเอิญ โอกาสที่ได้รับมอบหมายมานี้ มันอาจจะช่วยให้ข้อสงสัยของเขาไขกระจ่างเร็วขึ้นก็ได้ “บ้านไคที่โน่นเป็นไงมั่งอะ” ไร้เสียงตอบรับ… สมาชิกสามคนทีโ่ ต๊ะอาหารเย็นวันนีถ้ อื ได้วา่ เยอะทีส่ ดุ จากปกติทมี่ ี กันอยู่แค่สองพ่อลูกเท่านั้น แต่ส�ำหรับผิงนั้น มันวังเวงที่สุดในชีวิตตั้งแต่อยู่ มาเลย เผลอๆ นัง่ คนเดียวยังจะครึกครืน้ กว่านีซ้ ะด้วยซำ�้ วันนีพ้ อ่ ของเขาออก ไปที่โรงพยาบาล เพราะพิพัฒน์เป็นศัลยแพทย์ เวลาท�ำงานจึงไม่แน่นอน เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด เขาก็ถือว่าตนเป็นคนมีอัธยาศัยดี อยู่หรอกถ้าไม่นับนิสัยปากเสียกับความโผงผางของตัวเอง แต่เขาก็อยากจะ หาบทสนทนาหรือท�ำความรู้จักกับคนที่นั่งอยู่ด้วยกันให้มากขึ้นอีกสักนิด ไม่ให้บรรยากาศมันเงียบสงัดเป็นป่าช้าไปมากกว่านี้ แต่คนทีน่ งั่ ด้วยนีส่ กิ ลับ ไม่ให้ความร่วมมือเลยแม้แต่น้อย เหมือนเขาเป็นบ้านั่งพูดคนเดียวอยู่ได้ 18

October “เออใช่ พรุ่งนี้ฉันว่าง ออกไปไหนกันไหม จะพาทัวร์แถวๆ นี้ให้” “ตอนนี้ไคยังออกไปไหนไม่ได้” ค�ำตอบดังมาจากอีกคนหนึ่งแทน “ผมถามไค ไม่ได้ถามคุณ” ผิงหันขวับ แต่พอเจอะกับดวงตาคมที่ จ้องมาอยู่ก่อนแล้วก็ต้องหลบลงมองจานอาหารตรงหน้า และก็เลยไม่ทัน ได้เห็นว่ามุมปากได้รูปนั้นขยับเยื้อนเล็กน้อย… แค่นิดเดียวเท่านั้น “ว่าไง ฉันน�ำเทีย่ วให้ หรืออยากหาทีเ่ ปิดหูเปิดตาตอนกลางคืนก็บอก ฉันรู้จักหมดแหละ” “ไม่… อิ่มแล้ว ขอบคุณส�ำหรับมื้อเย็น” เป็นอันจบการสนทนา เช้าวันต่อมา พิพัฒน์ต้องแปลกใจเมื่อเห็นลูกชายตื่นทันก่อนที่เขา จะออกไปท�ำงาน “ไง ตื่นเช้าเป็นกับเขาด้วยเรอะ” “อ้าว เป็นสิพ่อ ไม่งั้นเวลาเปิดเทอมผมจะไปเรียนทันยังไงล่ะ” “ฉันก็ไม่เคยเห็นวันไหนที่แกไม่ไปสายสักที” “ไปสายแต่ก็มีปัญญาเรียนได้ละน่า” ลูกชายยิ้มกวนก่อนจะคว้า กล่องนมจากตู้เย็นออกไปนั่งดื่มในห้องนั่งเล่น เมือ่ เห็นพ่อไม่ตอบอะไร หรือไม่กเ็ ถียงไม่ได้ เขาจึงนัง่ กดรีโมตเปลีย่ น ช่องในทีวไี ปเรือ่ ยๆ แต่กไ็ ม่มอี ะไรน่าสนใจจึงกดปิดแล้วหันไปคุยกับพ่อแทน “นีพ่ อ่ ไคเขาผิดปกติอะไรหรือเปล่า เห็นสามวันนีท่ �ำเป็นแต่หน้าตา ตายซาก นิ่งยังกะหุ่น” วันที่สามนับตั้งแต่ไคและโรม่ามาอาศัยอยู่กับพิพัฒน์ ทั้งสองไม่ได้ ออกไปไหนเลยนอกจากโรม่าทีม่ กั จะมีโทรศัพท์ตดิ ต่อเข้ามาเป็นระยะเท่านัน้ เด็กหนุม่ เจ้าของบ้านเองก็สงสัยกับอาการของญาติผพู้ ไี่ ม่นอ้ ย อยูด่ ว้ ยกันมา 19

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 สามวัน ได้ยนิ ค�ำพูดออกจากปากไม่เกินสิบค�ำ เขาเองเคยคิดว่าไคเป็นคนน่า สนใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งใบหน้าที่หล่อหลอมมาจากสองเชื้อชาติได้อย่าง เหมาะเจาะราวกับรูปปั้นหรือตุ๊กตาซึ่งถูกบรรจงสรรค์สร้างมาอย่างดี แต่ เหมือนตุก๊ ตาผีสงิ มากกว่าในสายตาของเขา… ไร้อารมณ์ ไร้ความรูส้ กึ จนน่า ขนลุก “จะพูดอะไรก็เกรงใจบ้าง ยังไงเขาก็เป็นพี่แกตั้งหลายปีนะ” “แล้วไงล่ะ ผมสงสัยนี่ มาอยู่กับเราแล้วท�ำตัวหยิ่งใส่ไม่เกรงใจ แบบนัน้ น่ะ พูดดีกด็ ว้ ยแล้ว ถามอะไรก็ไม่เคยตอบ แม้แต่กบั พ่อเองก็เหอะ มี แต่ตาหัวทองนั่นเป็นคนเชิดหุ่น ตอบแทนให้ทุกที” พูดถึงแล้วผิงก็อดขัดหูขัดตาไม่ได้กับอาการระแวดระวังไปซะ ทุกอย่างของผู้ติดตามร่างยักษ์ แถมท่าทางดูแลปกป้องลูกพี่ลูกน้องเขาจน ออกนอกหน้า คอยตามติดไม่คลาดสายตาแม้ว่าจะอยู่แต่ภายในบ้าน บวก กับความรู้สึกเสียหน้าที่พลาดท่าได้ง่ายๆ ในคืนแรกที่เจอกันนั้นยิ่งท�ำให้เขา รู้สึกหงุดหงิดแล้วก็อึดอัดเป็นบ้าเวลาอยู่ใกล้หมอนั่น ถือว่าเป็นใครใหญ่มา จากไหนกันเชียววะ “ท�ำตัวคุณชายซะไม่มี ขนาดเมือ่ วานผมพยายามชวนไคออกไปเปิด หูเปิดตาข้างนอกนะ ยังพูดไม่ทันจบเลย หมอนั่นก็ตอบให้ทันทีว่าไม่ได้ เฮอะ! มีสิทธิ์อะไรมาตัดสินใจให้คนอื่นกัน” ผิงยังคงพูดต่อไปโดยไม่รู้ว่า สองคนที่เดินลงบันไดมาแล้วได้ยินเสียงนินทานั่นชัดเจน “แล้วแกเห็นไคเขาว่าอะไรหรือเป็นเดือดเป็นร้อนเหมือนแกไหมล่ะ” “ก็นั่นแหละพ่อ ผมเลยยิ่งฉุน พอเห็นหมอนั่นว่าไม่ ไคก็บอกไม่” “เป็นหน้าที่ของโรม่าอยู่แล้ว และฉันก็พอใจแบบนี้” เสียงตอบดังจากคนที่เดินน�ำหน้าลงมาถึงชั้นล่าง คนบนโซฟา 20

October หันขวับไปทันทีเพราะเป็นประโยคทีย่ าวทีส่ ดุ ทีเ่ ขาเคยได้ยนิ จากไค… เสือ้ เชิต้ แขนยาวสีฟ้าอ่อนกับกางเกงยีนช่วยท�ำให้ไคดูสมกับเป็นชายหนุ่มวัยเพียง ยี่สิบสี่ปี ต่างไปจากวันแรกที่บุคลิกของเขาช่างสร้างบรรยากาศมืดหม่นให้ กับคนรอบข้างสิ้นดีในความคิดของผิง แต่ถึงอย่างนั้น สีหน้าก็ยังคงเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ต่างจากวันแรกสักนิด… และนั่นก็ท�ำให้คนเห็นอดหมั่นไส้ขึ้นมาอีกไม่ได้ “อะไร อายุเท่านี้แล้วยังต้องมีพี่เลี้ยงอีกหรือไงล่ะ หรือเป็นคุณชาย ซะจนชิน พ่อแม่ตามใจจนท�ำอะไรเองไม่เป็น” คราวนี้ผิงเลยย้อนถามไปอย่างไม่เกรงใจ ลองพูดยั่วโมโหดูบ้าง เพราะอยากเห็นว่าถ้าท�ำให้อีกฝ่ายโกรธจะเป็นอย่างไร “ไอ้ผงิ !” พิพฒ ั น์ตวาดลูกชายเสียงดังจนผิงสะดุง้ เพราะไม่นกึ ว่าพ่อ ของเขาจะเป็นฝ่ายโกรธเสียเอง เหมือนทุกอย่างจะเงียบสนิทลงในทันที สายตาสามคูต่ า่ งจับจ้องไค ที่เดินไปทางโซฟา เขาก้มหน้าลงไปหาลูกพี่ลูกน้องจนเกือบชิด เอ่ยปากพูด ขึ้นช้าๆ ด้วยน�้ำเสียงเนิบนาบเช่นเคย “ใช่ ท�ำอะไรไม่ได้จนน่าจะตายๆ ไปซะตั้งแต่แรกด้วยไงล่ะ” แล้วไคก็หนั หลังเดินออกจากบ้านไป ทิง้ ให้ผงิ ลุกขึน้ ยืนตะลึงจากสิง่ ทีไ่ ด้ยนิ และแววตาวาววับคูน่ นั้ โดยนึกไม่ถงึ ว่าเรือ่ งจะกลายเป็นแบบนี้ โรม่า รีบเดินตามไปอย่างรวดเร็วทันที แต่ผงิ ก็ทนั เห็นสายตาไม่พอใจซึง่ จับจ้องมา ทางเขาก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวพ้นประตู “ฉันจ�ำไม่ได้ว่าเลี้ยงแกมาให้เป็นคนปากพล่อยแบบนี้” พิพฒ ั น์ตอ่ ว่าลูกชายเสียงเครียด ส่วนผิงก็ยงั คงไม่เข้าใจอยูด่ วี า่ เขา ท�ำผิดอะไรร้ายแรงนักหนา เพราะเขากับพ่อก็ปากเสียใส่กันเป็นกิจวัตร 21

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 พิพัฒน์จึงได้แต่ถอนหายใจเมื่อเห็นสีหน้างงงันสุดขีดนั่น “เอาเถอะ แกก็ไม่รู้อะไรมากนัก พ่อผิดเองที่ไม่ได้เล่าให้แกฟังเลย รู้เรื่องของไคไว้สักนิดก็ดี เพราะเขาต้องอยู่กับเราอีกนาน” พิพฒ ั น์บอกให้เด็กหนุม่ เดินตามไปนัง่ ทีโ่ ต๊ะอาหารแล้วเริม่ เล่าเรือ่ ง ราวเกีย่ วกับครอบครัวของไคและโรม่าให้ลกู ชายฟัง สามเดือนทีแ่ ล้ว ไม่มใี คร ในกรุงเบอร์ลินที่ไม่ได้ยินข่าวการฆาตกรรมครอบครัวนักธุรกิจผู้เป็นเจ้าของ กิจการอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของเยอรมนีและยังถือหุ้นอยู่ในธนาคาร นานาชาติอีกหลายแห่ง ข้อสันนิษฐานหลักเรื่องแรงจูงใจก็คงจะหนีไม่พ้นผลประโยชน์ทาง ธุรกิจอันมีค่ามหาศาล และข้อมูลส�ำคัญเพียงอย่างเดียวที่ไม่ได้ถูกเผยแพร่ ต่อสาธารณชนคือมีผรู้ อดชีวติ จากเหตุโศกนาฏกรรมในครัง้ นัน้ นอกจากการ์ด ประจ�ำบ้านซึ่งเหลือรอดมาคนเดียวแต่ยังบาดเจ็บสาหัสไม่ได้สติจนเดี๋ยวนี้ ยังมีลูกชายของตระกูลไรเมอร์สที่ยังไม่ตายและหนีออกมาได้ทันก่อนที่บ้าน ทั้งหลังจะวอดวายไปในกองเพลิง “ไค จะไปไหน... ไค!” โรม่าเรียกพลางก้าวตามคนทีน่ �ำหน้าอย่างไม่รอช้า เพราะฝีเท้าทีไ่ ม่ ได้รบี ร้อน หากแต่อยูใ่ นอาการเดินไปเรือ่ ยๆ ด้วยซ�ำ้ ท�ำให้คนด้านหลังก้าวทัน ได้ในเวลาเพียงครู่เดียว เขาคว้าแขนของอีกฝ่ายพลางดึงให้หันกลับมา แล้ว ก็ได้แต่ทอดถอนใจเมื่อเห็นสายตาที่กลับกลายเป็นนิ่งเฉยเช่นเคยคู่นั้น “คุณคิดว่าผมจะไปไหนหรือท�ำอะไรหรือไง ผมก็แค่อยากออกมา เดินเล่นแถวนี้บ้าง ไหนๆ ก็ยังไปข้างนอกไกลๆ ไม่ได้” ชายหนุ่มย้อนถามราบเรียบ เรียบเกินไปส�ำหรับคนฟังเมื่อเทียบกับ 22

October ประโยคที่ได้ยินในบ้านเมื่อครู่นี้ “ฟังนะไค ฉันอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างนาย พร้อมที่จะช่วยนายทุกอย่าง แต่ ตราบใดทีน่ ายยังปิดกัน้ ตัวเองแบบนี้ แม้แต่ฉนั ก็ผา่ นก�ำแพงนีเ่ ข้าไปไม่ได้… แล้วก็อย่าพูดแบบนั้นอีก ไม่มีใครต้องการให้นายตาย พ่อแม่กับพี่นายก็คง ดีใจทีน่ ายยืนอยูต่ รงนีใ้ นวันนี้ ฉันก็ดใี จทีฉ่ นั ไม่ได้เสียนายไปด้วย เข้าใจไหม” ริมฝีปากเม้มเหยียดจนแทบเป็นเส้นตรงเมื่อเห็นสายตาที่จ้องมอง มาบ่งบอกความหมายตามที่พูดทุกอย่าง “ผมแค่เกลียดตัวเองที่ท�ำอะไรไม่ได้สักอย่าง ผมช่วยพวกเขาไม่ได้ ทั้งในตอนนั้นหรือแม้แต่ตอนนี้” ชายหนุ่มก้มหน้าลงต�่ำ สีหน้าบ่งบอกอารมณ์ขัดเคืองอย่างชัดเจน เขาเองก็ไม่ได้หมายความตามที่พูดใส่หน้าเด็กนั่นจริงๆ หรอก ตราบใดที่ คนที่ท�ำลายครอบครัวเขายังไม่ได้ชดใช้กรรม จะให้เขาตายไปทั้งอย่างนี้ น่ะเหรอ... ไม่มีวัน! นับเป็นครั้งแรกในหลายสัปดาห์ที่โรม่าได้เห็นความรู้สึกที่เปิดเผย ของไคกลับมาอีกครั้ง มือใหญ่เอื้อมขึ้นจับไหล่ทั้งสองข้างของอีกฝ่ายแล้ว บีบแน่น “ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบร้อนคิดอะไรทั้งนั้น เมื่อถึงเวลานายจะผ่านมัน ไปได้” โรม่ารู้อยู่เต็มอกว่าไคคือกุญแจส�ำคัญที่จะโยงใยไปถึงตัวตนของ ผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ในครั้งนั้น แต่กลไกการปกป้องตัวเองและความ กระทบกระเทือนจากอาการบาดเจ็บทีศ่ รี ษะท�ำให้ไคกดความทรงจ�ำส่วนหนึง่ ในวันนั้นไว้ในส่วนลึกสุดของจิตใจ สิ่งที่จ�ำได้มีเพียงภาพติดตาถึงวาระ สุดท้ายของครอบครัว และการระลึกได้รางเลือนว่ามีใบหน้าที่คุ้นเคยของ 23

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ใครอีกคนหนึ่งปรากฏให้เห็นอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามของเปลวไฟ ฝ่ายต�ำรวจคาดหวังให้ไคนึกออกให้ได้โดยเร็ว แต่สิ่งใดที่ยิ่งกระทบ จิตใจของไค เขาไม่อาจยอมให้เป็นเช่นนั้นได้ นับตั้งแต่วันที่พ่อของไคคอย ดูแลส่งเสียหลังจากโรม่าสูญเสียครอบครัวของตัวเองไป เขาก็รักและเคารพ คริสตอฟเสมอพ่อของตัวเอง และเมื่อเกิดเรื่องขึ้น เขาก็ได้ปฏิญาณต่อหน้า หลุมศพของผูล้ ว่ งลับว่าเขาจะปกป้องไคให้ถงึ ทีส่ ดุ และพร้อมทีจ่ ะท�ำทุกอย่าง เพือ่ เรียกร้องความยุตธิ รรม เพือ่ ทีบ่ ดิ ามารดาและพีส่ าวเพียงคนเดียวของไค จะได้พักผ่อนอย่างสงบ แต่กเ็ พราะความสนิทสนมกับครอบครัวนีท้ ที่ �ำให้เขาซึง่ อยูใ่ นหน่วย สืบสวนเช่นกันต้องถูกกันออกจากคดีทนั ที โรม่าจึงยืนยันขอรับหน้าทีเ่ ป็นฝ่าย ติดตามคุ้มครองผู้รอดชีวิต และพยานเพียงคนเดียวจากเหตุการณ์นั้นแทน ซึ่งหลังจากรักษาตัวในโรงพยาบาลท่ามกลางการอารักขาอย่างเคร่งครัดอยู่ เกือบสองเดือน ไคจึงย้ายมาอยูใ่ นความดูแลของโรม่า เลนน็อกซ์ตงั้ แต่นนั้ มา จนกระทั่งเริ่มมีข่าวความเคลื่อนไหวของฝ่ายที่ถูกจับตามองอยู่ และความ เป็นไปได้วา่ เรือ่ งของไคได้รวั่ ไหลออกไปนอกเหนือการควบคุมของต�ำรวจ จึง ได้มีการเสนอให้ไคหลบมาอยู่ที่อเมริกาเสียก่อน เมื่อไหร่ที่เขาจะได้เห็นไคคนเดิมอีกครั้ง ค�ำตอบนั้นยังดูห่างไกลนัก แต่แค่เพียงมุมปากที่เหมือนจะขยับยิ้มตอบกลับมาแทนค�ำขอบคุณ ก็ช่วย ท�ำให้โรม่าโล่งใจได้เมื่อเห็นอารมณ์ที่ไคแสดงออก แทนที่จะเป็นความ เฉยเมยว่างเปล่าอย่างเคยในระยะแรก เสียงฝีเท้าดังออกมาจากในบ้านพร้อมด้วยเสียงตะโกนของเจ้าตัวที่ วิ่งหน้าตื่นตามมาทันทีที่ได้ฟังเรื่องของไคจากพ่อ โรม่าลดมือลงแล้วหันไป ตามเสียงเรียกเช่นกัน 24

October “หมอนี่… พูดมาก” ไคกระซิบเบาๆ ท�ำเอาโรม่าหัวเราะร่วน ทั้งดีใจที่ไคเปิดปาก และ อดข�ำไม่ได้เมื่อเห็นอาการของใครอีกคน “ไค ฉันขอโทษ คือเมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจ เอ่อ คือ ฉันไม่รู้ อ่า เอาเป็น ว่าฉันขอโทษก็แล้วกัน” ผิงละล�่ำละลักบอกเมื่อวิ่งมาหยุดต่อหน้าทั้งสอง เขาเป็นคนพูดจา ไม่ระวังปากก็จริงอยู่ แต่ก็ยอมรับเสมอเมื่อตนเป็นฝ่ายผิด… สีหน้าและ แววตานั้นบ่งบอกชัดเจนว่ารู้สึกผิดแค่ไหน และคาดหวังจะได้รับปฏิกิริยา ตอบรับทันทีจากอีกฝ่ายเช่นกัน “ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มตอบเบาๆ แต่พอเห็นหน้าคาดคั้นกึ่งอ้อนวอน ของลูกพี่ลูกน้องแล้วก็พอจะรู้ได้ว่าคงไม่พอ “จริงๆ” “จริงนะ” “เขาก็บอกแล้วไง” โรม่าเป็นฝ่ายย�้ำ จะว่าไปเจ้าหนูปากดีนี่กไ็ ม่ได้นสิ ัยเลวร้ายเท่าไหร่ นัก พอยิ้มออกมาแบบนี้แล้วยิ่งดูเด็กเข้าไปใหญ่ ถ้าเป็นสีหน้ากวนประสาท แบบปกติก็คงเข้ากับบุคลิกหลุกหลิกของผิงอยู่หรอก ผิงอยากจะหันไปเถียง แต่กร็ ตู้ วั ว่าสูส้ ายตาโรม่าไม่ได้แน่นอน แล้ว ยิ่งเป็นฝ่ายผิดเต็มประตูแบบนี้ อย่าหาเรื่องให้ตัวเองเพิ่มจะเป็นการดีกว่า “ฉันเป็นแบบนัน้ จริงๆ เหรอ” จูๆ่ ไคก็เอ่ยปากถามขณะทีท่ งั้ สามเดิน กลับเข้าบ้าน “หา?” “‘ท�ำตัวตายซาก’ อย่างที่นายว่าน่ะ” เล่นถามกลับมาตรงๆ พอกัน แบบนี้ ท�ำเอาคนฟังท�ำหน้าไม่ถูกทีเดียว 25

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “ง่า…” “เอาเป็นว่านายอึดอัดใช่ไหม” ผิงได้แต่พยักหน้า บทไคจะพูดขึ้นมาก็ท�ำเอาคนอื่นแปลกใจไป เหมือนกัน หนุ่มลูกครึ่งก้มหน้าคิดก่อนจะยิ้มให้ญาติผู้น้อง รอยยิ้มแรกที่ผิง ได้เห็น แม้เพียงน้อยนิด แต่กม็ นั ก็ท�ำให้ใบหน้าเฉยชาราวตุก๊ ตากลับมามีชวี ติ ชีวาได้อีกครั้ง “งั้นก็ จะปรับปรุงแล้วกัน” ไคยื่นมือส่งให้เจ้าของบ้าน “โอเค!” อีกฝ่ายยิ้มรับแล้วจับมือตอบ โรม่าที่เดินตามมาข้างหลังถึงกับผิวปากหวือ… เขาควรจะขอบคุณ เจ้าเด็กนี่ด้วยซ�้ำเลยละมั้ง

26

October

03

Unexpected

ไม่นานหลังจากสมาชิกใหม่เข้ามาอยูใ่ นบ้านของสองพ่อลูก ไคก็เริม่ พูดคุยกับผิงได้มากขึ้น แม้อุปนิสัยจะต่างกันสิ้นเชิงระหว่างคนโวยวาย ตรงไปตรงมาและร่าเริงตลอดเวลาอย่างผิง กับคนเงียบๆ พูดนับค�ำได้อย่าง ไค แต่เพราะอายุที่ห่างกันไม่มากนักและเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวและญาติๆ ที่ทั้งคู่ต่างก็สนใจเล่าสู่กันฟังท�ำให้พวกเขาสนิทสนมกันได้อย่างรวดเร็ว “พ่อโทรมาบอกว่าวันนีไ้ ม่กลับ ไม่ตอ้ งรอกินข้าว” ในยามบ่าย เสียง ดังน�ำหน้าลงมาจากชั้นบนขณะที่เจ้าตัวเดินตึงตังลงบันไดตามมาทีหลัง “วันนี้กินอะไรกันดี” “แทบไม่มขี องเหลือแล้วนะ” ญาติผพู้ ตี่ อบขณะส�ำรวจเสบียงทีเ่ หลือ อยู่ในตู้เย็น ในเมือ่ ระหว่างนีเ้ ขารูต้ วั ดีวา่ คงจะได้อยูเ่ ฉยๆ โดยไม่มอี ะไรท�ำไปอีก พักใหญ่ ดังนัน้ การใช้เวลายามว่างของไค นอกจากได้ออกไปเล่นบาสเกตบอล ในลานข้างบ้านกับผิงให้พอเรียกเหงื่อได้เล็กๆ น้อยๆ แล้ว ถ้าไม่ใช่นั่งอ่าน 27

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 หนังสือก็ตอ้ งเดินเข้าครัว... เขาต้องยอมรับว่าฝีมอื ท�ำอาหารของลูกพีล่ กู น้อง จอมไฮเปอร์นั้นอร่อยเหลือเชื่อ แถมงานบ้านอื่นๆ ก็ยังจัดการได้อย่างไร้ที่ติ ผิดกับบุคลิกภายนอกที่ได้เห็น แต่เขาก็พอจะเดาออกว่าอาจเป็นเพราะต้อง อยู่กันสองคนพ่อลูก อีกทั้งงานของพิพัฒน์ ท�ำให้หน้าที่ส่วนใหญ่ในบ้านนั้น ตกเป็นของผิงไปโดยปริยาย “หา แล้วพวกซีเรียลล่ะ” ผิงชะโงกหน้าดูตามชั้นบนผนัง ก่อนจะคุ้ย ข้าวของที่เหลือในตู้เย็นออกมากองไว้บนโต๊ะ “หมดเหมือนกัน” ไคหันมาตอบ สีหน้าไม่ซีดเซียวเท่าคืนแรกที่มาถึงที่นี่อีกแล้ว คง เพราะมีผิงคอยหาเรื่องท�ำโน่นท�ำนี่ให้อารมณ์ดีขึ้นมาได้บ่อยๆ รวมถึงทั้งคู่ ไม่เคยมีพี่น้องผู้ชายมาก่อน ความผูกพันที่มีอยู่แล้วในสายเลือดจึงก่อตัว เพิ่มขึ้นได้ไม่ยากเย็นนัก ผิงยืนคิดครู่หนึ่งแล้วยิ้มออก วันนี้พ่อไม่กลับ และตัวอุปสรรคก็ ไม่อยู่บ้านซะด้วย “บ่ายนี้ออกไปซื้อกัน” “ซื้ออะไร” “ของกินไง ไม่งั้นจะอยู่ยังไง อดตายพอดี” “ไปเถอะ เดี๋ยวฉันเฝ้าบ้าน” ไคปฏิเสธ “ไปด้วยกันนั่นแหละ ไม่งั้นก็ไม่รู้สิว่านายชอบกินอะไร” “โรม่าบอกว่า…” ให้ตายสิวอ้ ย ตัง้ แต่อยูด่ ว้ ยกันมา ผิงได้ยนิ ค�ำว่า ‘โรม่าบอกว่า’ เป็น รอบที่… สี่สิบได้แล้วหรือเปล่านะ นั่นละ ‘ตัวอุปสรรค’ ที่ว่า ไม่ว่าเด็กหนุ่มจะชวนไคออกไปเที่ยว 28

October ด้วยกันที่ไหน จะใกล้ไกล ไปกับใคร กลางวันหรือกลางคืน เขาไม่เคยได้รับ อนุมัติจากชายผมทองเลยสักครั้ง ท�ำไมไคต้องเชื่อฟังหมอนี่ทุกอย่างด้วย ก็ไม่รู้ เพราะโรม่ามีอทิ ธิพลอย่างมากในการตัดสินใจของไค นัน่ จึงยิง่ ท�ำให้ เขาไม่ถกู ชะตากับหมอนัน่ มากขึน้ เพิม่ เติมจากเหตุผลทีว่ า่ เขาเกลียดสายตา ดุๆ คู่นั้น เขาไม่ชอบหน้าขรึมๆ นั่น เขาร�ำคาญท่าทางวางอ�ำนาจ และอึดอัด ด้วยความรูส้ กึ กดดันทุกครัง้ ทีโ่ รม่าเฉียดใกล้ รวมทัง้ อืน่ ๆ อีกมากมายทีผ่ งิ เคย สาธยายให้พ่อของตนหรือแม้แต่ไคฟังลับหลังเจ้าตัว “ฉันเข้าใจๆ ไคต้องท�ำตามที่โรม่าบอก แต่วันนี้ฉันอยากให้นายไป ด้วยกันจริงๆ นี่ นายยังไม่เคยออกจากบ้านไปไกลเกินกว่ารัศมีสี่เมตรเลย ไม่เบื่อบ้างหรือไง” “ไม่หรอก มีนายมาพูดให้ฟังทุกวัน” ใช่เลย ตอนนี้ผิงท�ำตัวเหมือนเด็กติดพี่ไม่มีผิด เขาปฏิเสธค�ำชวน เทีย่ วของเพือ่ นหรือนัดเดทกับสาวๆ แล้วมาอยูบ่ า้ นนานติดกันเกินสามวันได้ ซึง่ ถือว่าผิดธรรมชาติขนานใหญ่ส�ำหรับเจ้าตัว เพราะก่อนหน้านีห้ ากผิงมีเวลา หยุดยาวจากการเรียนเมื่อไหร่ เขาต้องหาเรื่องไปตะลอนนอกบ้านตั้งแต่เช้า ยันดึกได้ตลอด “แต่วันนี้โรม่าไม่อยู่ กว่าจะกลับก็ค�่ำโน่น และถึงเราออกไป เขาก็ ไม่จ�ำเป็นต้องรู้” ผิงเอียงคอเป็นเชิงขอความเห็น และยิ้มได้ใจเมื่อเห็นสีหน้า ของไค ท�ำไมจะไม่รู้ว่าความจริงแล้วอีกฝ่ายเองก็สนใจข้อเสนอนั้น คง เพราะรู้ดีว่าโรม่าออกไปคุยกับฝ่ายเจ้าหน้าที่ของวอชิงตันดีซีซึ่งหัวหน้าของ เขาจากทางเยอรมนีได้ติดต่อไว้ให้ และธุระส�ำคัญอื่นๆ อีกมากมายที่เจ้าตัว 29

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ต้องจัดการ ดังนั้น ไม่มีทางที่เขาจะกลับมาภายในเร็วๆ นี้แน่ “เอาน่ะ ไปช่วยกันเลือก จะได้กลับมาท�ำอะไรกิน ยังไงโรม่าก็วา่ อะไร ไม่ได้อยูด่ ี เพราะกว่าเขาจะกลับมา เราก็คงถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว” ผิงตือ๊ ส่วน ไคเองก็เริ่มจะเอนเอียงไปกับความคิดนี้แล้วซะด้วย “แค่ซูเปอร์ฯ ใกล้ๆ นี่เองน่า นั่งรถไปไม่กี่ป้าย ซื้อแป๊บเดียวก็กลับ นะ... นะๆๆ” ชายหนุ่มตอบตกลงในที่สุด เขาเองก็ใช่ว่าจะทนอยู่เฉยๆ ได้หลาย วันนัก ได้ออกไปเปิดหูเปิดตาในละแวกบ้านสักนิดคงดี อีกอย่าง เขาก็ไปกัน สองคนกับเด็กนี่ ไม่นา่ มีปญ ั หาอะไรหรอก ผิงฉีกยิม้ รับแล้ววิง่ กลับขึน้ ไปหยิบ ข้าวของติดตัวพร้อมทัง้ เงินจากในห้อง โชคดีทวี่ นั นีอ้ ากาศก�ำลังสดใส เขาจะ ได้พาไคไปเดินเล่นและส�ำรวจที่ทางแถวนั้นไปในตัว แต่เมื่อก้าวพ้นเขตรั้วออกไป ทั้งไคและผิงต่างก็ไม่เห็นว่าภายใน รถยนต์สดี �ำทีจ่ อดอยูร่ มิ ถนนเยือ้ งบ้านหลังนัน้ ไปไม่ไกล มีสายตาคูห่ นึง่ ทีค่ อย จับจ้องตามหลังพวกเขาอยูต่ ลอดเวลา คนหลังพวงมาลัยหรีต่ ามองเขม็งขณะ รอให้ทั้งสองคนเดินทิ้งช่วงห่างออกไป ก่อนจะบิดกุญแจสตาร์ตรถ… ระหว่างเดินไปยังป้ายรถเมล์ ชายหนุ่มพิจารณาสองข้างทางพลาง เห็นว่าละแวกนัน้ เป็นย่านทีส่ งบเงียบและน่าอยูท่ เี ดียว เขามองตามทีผ่ งิ ชีใ้ ห้ ดูสวนสาธารณะ สนามเด็กเล่น บ้านแต่ละหลังซึ่งคั่นด้วยแนวพุ่มไม้เตี้ย ดอกไม้หลากสีเริม่ มีให้เห็นแทรกอยูต่ ามใบสีเขียว เด็กๆ เริม่ ออกมาวิง่ เล่นกัน ข้างนอกเพราะวันนี้อากาศค่อนข้างดี ผิงที่ตอนนี้กลายร่างเป็นเด็กชายพัทนินทร์เจื้อยแจ้วเล่าถึงโรงเรียน ของเขาที่ตั้งอยู่ไม่ไกล เรื่องเพื่อนๆ เรื่องงานของพ่อ เรื่องการเรียนและ 30

October งานพิเศษต่างๆ ของตัวเอง เด็กหนุ่มไม่เคยอยู่เฉย หากมีเวลาว่างนานๆ เขา ก็มกั จะรับจ๊อบสารพัดอย่าง ล้างจานในห้าง รดต้นไม้ตามบ้าน ไปเป็นพีเ่ ลีย้ ง เด็ก พาหมาไปเดินเล่น และอืน่ ๆ อีกมากมาย แต่งานทีด่ จู ะถูกใจทีส่ ดุ เห็นจะ เป็นไกด์เถื่อนในฤดูท่องเที่ยว เพราะเขาเองก็ชอบไปนั่งดูต้นเชอร์รี่บลอสซัม ต้นไม้ประจ�ำเมืองผลิดอกบานตลอดทิวแถวจนเห็นสีชมพูเรียงเป็นพรืด ริมแม่น�้ำและตามสวนในใจกลางเมือง ไคหลับตานึกภาพตามที่อีกฝ่ายบรรยาย สายลมเย็นยามบ่ายและ ภาพครอบครัวจากสองข้างทางท�ำให้เขานึกไปถึงบ้านที่เบอร์ลิน ในวันที่ อากาศดีอย่างนี้ ครอบครัวเขาเองก็มักจะหาเวลาออกไปปิกนิกหรือไปเที่ยว พักผ่อนด้วยกันอยูเ่ สมอ แม้พอ่ จะค่อนข้างยุง่ กับงาน แต่กย็ งั พยายามมีเวลา ว่างส�ำหรับภรรยาและลูกทั้งสอง แต่ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ความทรงจ�ำ เมือ่ ทัง้ สองคนเดินไปจนถึงป้ายรถ ผิงก็สงั เกตเห็นว่าไคนิง่ ขรึมลงไป เขาจึงหยุดพูดและปล่อยให้อีกฝ่ายใช้ความคิดอยู่เงียบๆ แม้ว่าไคจะเปลี่ยน ไปแค่ไหน แต่แววเศร้าในดวงตาสีสวยยังคงไม่จางหาย และเด็กหนุ่มก็ เรียนรู้และเข้าใจถึงความเหงาได้จากสีหน้าเฉยเมยที่เห็นจนเคยชิน “ไคชอบกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” ผิงถามขณะทั้งคู่ก�ำลังเลือก ของอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต “บรอกโคลีละมั้ง” “แล้วที่ไม่ชอบล่ะ” คนที่ก�ำลังเข็นรถถามต่อพลางคิดเมนูมื้อเย็น “ไม่มีนะ... ส่วนโรม่าชอบเนื้อ แต่เกลียดมะเขือเทศเข้าไส้” “ฉันไม่ได้ถามถึงโรม่าสักหน่อย” ผิงขมวดคิ้ว... อ้อ เป็นพวกกินเนื้อ นี่เอง ถึงได้ดุอย่างกับเสือ 31

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “ท�ำไมถึงไม่ชอบเขานัก” ไคถามโพล่งขึ้นเมื่อเห็นผิงเอื้อมหยิบ มะเขือเทศสีแดงสดถุงใหญ่จากชั้นลงมาใส่รถเข็น “หา?” ผิงหันมาท�ำหน้าสงสัย “ท�ำไมถึงไม่ชอบโรม่านัก” “เหอ ท�ำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ” “ก็ที่นายพูดถึงเขาแต่ละอย่าง ดูท่าทางนายไม่ถูกชะตากับโรม่า เท่าไหร่” ไคก้มมองอีกฝ่ายด้วยความอยากรู้ ผิงสะอึก เขาแสดงออกชัดขนาดนั้นเลยเหรอ “นายโกรธเหรอที่ฉันว่าเขาน่ะ” จะว่าไป โรม่าก็มาพร้อมกับไคนี่นะ เขาเองไม่รู้หรอกว่าสองคนนี้มี ความสัมพันธ์อย่างไรกันแน่ แต่ก็คงจะสนิทสนมกันอยู่ไม่น้อยเมื่อดูจาก อากัปกิรยิ าทีม่ ตี อ่ กัน และการทีเ่ ขาว่าร้ายโรม่าให้ฟงั แบบนี้ บางทีไคเองอาจ จะไม่พอใจก็ได้… แย่ชะมัด ท�ำไมเขาถึงไม่คิดได้มาก่อนแฮะ แต่ชายหนุ่มกลับส่ายหน้าให้ “ไม่ใช่หรอก ฉันแค่สงสัยว่าโรม่าไปท�ำอะไรให้นายไม่พอใจหรือ เปล่า ปกติเขาเป็นคนอัธยาศัยดีนะ ถึงบางทีจะท�ำตัวเข้มงวดไปหน่อยแต่ก็ ไม่ค่อยถึงกับมีคนไม่ชอบหน้า ฉันเลยแปลกใจน่ะ” “ฉันก็แค่สงสัยนั่นแหละว่าท�ำไมโรม่าถึงได้ดูแลนายขนาดนั้น มัน ดู... จู้จี้ไปหน่อยน่ะ แล้วฉันก็ไม่ค่อยชินกับคนประเภทนี้ด้วย เอาแต่ท�ำหน้า โหดใส่ คิดอะไรอยูก่ ด็ ไู ม่ออก จะพูดอะไรก็ไม่พดู แล้วก็ชอบเสียมารยาทจ้อง คนอื่นซะเฉยๆ” โรม่าท�ำให้เขานึกถึงอาจารย์ใหญ่ซึ่งมักจะคอยจ้องจับผิดและหา ทางลงโทษทุกครั้งที่เขากับก๊วนเพื่อนพากันก่อเรื่องป่วนในโรงเรียน 32

October ไคมองอีกฝ่ายนิ่ง ที่ผ่านมาเขาเห็นอาการของโรม่าเวลาอยู่กับผิงดี ซึ่งนั่นก็สมควรท�ำให้คนที่โดนจ้องรู้สึกตะขิดตะขวงได้อยู่ไม่น้อย “เขาฝากมาขอโทษ” “ขอโทษเหรอ เรื่องอะไร” คราวนี้ผิงยิ่งงงหนักกว่าเดิม “ไม่รู้สิ ฉันถามโรม่าก็ไม่เล่า บอกแค่ว่าให้มาขอโทษนายเรื่อง วันแรก” เฮอะ! แล้วเจ้าตัวไม่มาพูดเองล่ะ ต้องฝากคนอื่นมาแบบนี้ “ช่างเหอะ” “เห็นเขาว่าจะบอกนายหลายทีแล้ว แต่นายก็ท�ำหน้าไม่ค่อยอยาก คุยกับเขาเท่าไหร่” เออ รู้ดีอีกต่างหาก “งั้นก็ฝากบอกเขาด้วยแล้วกันว่าฉันบอกว่าช่างมัน” “ไปบอกเองสิ” ไคตอบแค่นนั้ แล้วเดินไปทางอืน่ ไม่รอให้อกี ฝ่ายพูด อะไรต่ออีก หลังจากเลือกซื้อของจนพอใจ ทั้งคู่ก็พากันเดินไปที่เคาน์เตอร์จ่าย เงิน ระหว่างทีไ่ คเดินหลบออกมายืนรอผิงอยูด่ า้ นนอก จูๆ่ มือหยาบใหญ่ของ ใครบางคนก็คว้าแขนเขาเอาไว้แล้วจับให้หันไปหา ชายหนุ่มมัวแต่ตกใจจึง ไม่ทันถอยออกมา แล้วก็ต้องอึ้งไปเมื่อเห็นคนตรงหน้า เพราะเขาเองแม้จะ เป็นคนตัวสูงอยูแ่ ล้ว แต่สายตาก็ยงั ปะทะเข้ากับล�ำคอของอีกฝ่าย มองไล่ขนึ้ ไปถึงคางและสันกรามที่รกด้วยเคราเข้ม ริมฝีปากบูดบึ้ง กับแว่นกันแดดที่ ปกปิดดวงตาเอาไว้ คิ้วด�ำขมวดต�่ำบ่งบอกความไม่พอใจ ส่วนผมสีเดียวกัน นั้นซึ่งดูเหมือนไม่ได้แตะหวีมาเป็นปีก็ยาวยุ่งเหยิงปรกบ่า “ออกมาท�ำไม” 33

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 เสียงห้าวพูดห้วนๆ แต่ชวนให้งงในค�ำถาม ไคอ้าปากเตรียมจะตอบ แต่เพราะความสับสนท�ำให้ยังคิดอะไรไม่ออกนัก คนคนนี้เป็นใคร เกี่ยวข้อง อะไรกับเขา และมันเรื่องอะไรที่จู่ๆ ก็เข้ามาตะคอกใส่กันแบบนี้ จากที่งุนงง จึงเริ่มกลายเป็นฉุนเฉียวขึ้นมาทันที ทีจ่ ริงไคก็พอรูท้ กั ษะการป้องกันตัวอยูบ่ า้ งแต่ยงั ไม่อยากออกอาการ กระโตกกระตากให้ผู้คนที่เดินจับจ่ายอยู่ในบริเวณนั้นต้องตกใจ จึงแค่ พยายามบิดแขนตัวเองออกมา แต่แรงบีบก็แน่นขึ้นจนชายหนุ่มเริ่มรู้สึกเจ็บ และเมือ่ เขานิว่ หน้า เจ้าของมือแข็งก็ผอ่ นนิว้ ลงให้แต่ยงั ไม่ปล่อยเขาเป็นอิสระ ซะทีเดียว “รีบกลับบ้านไปซะ” ไม่ทันที่ไคจะได้ถามหรือพูดอะไร อีกฝ่ายก็สั่งแบบกระโชกโฮกฮาก อีกครั้ง ทั้งคู่จ้องกันอยู่ครู่หนึ่ง ซึ่งไคก็เตรียมพร้อมจะตอบโต้เต็มที่หากจะมี การต่อสู้กันขึ้น แต่หมอนั่นก็แค่รีบหันหลังก้าวพรวดพราดออกไป มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย เขายืนมองไปทางนั้นนิ่งแม้ว่าไอ้บ้านั่นจะ ลับตาไปแล้ว ตอนนี้ในหัวเขาเต็มไปด้วยค�ำถาม ระหว่างลังเลว่าจะตามไป ให้รู้เรื่องดีหรือไม่ เสียงเรียกจากใกล้ๆ ก็ท�ำให้ไคสะดุ้ง “เฮ้!” เขาหันไปเห็นผิงเดินหอบถุงพะรุงพะรังท�ำหน้ามุ่ยเข้ามาหา “หลบมาอยู่นี่เอง ฉันยืนหานายอยู่ตั้งนาน นึกว่าหายไปไหนแล้ว เหม่ออะไร อยู่น่ะ” คนเหม่อไม่ตอบ แค่รบั ถุงจากในมือเด็กหนุม่ มาช่วยถือส่วนหนึง่ แล้ว เดินน�ำไปยังประตูทางออก แต่สหี น้าทีเ่ ปลีย่ นไปกะทันหันก็ไม่พน้ สายตาของ อีกฝ่ายไปได้ “เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าไม่สบาย” ผิงวิ่งตามไปถามอย่างเป็น 34

October กังวลเมื่อเห็นถึงความผิดปกติ “ไม่เป็นไร รีบกลับกันเถอะ” เรื่องเมื่อกี้อย่าเพิ่งบอกใครไปจะดีกว่า เพราะอาจท�ำให้ไม่สบายใจกันไปเปล่าๆ อีกอย่าง ถ้าผู้ชายคนนั้นมีอันตราย ต่อเขาจริง ตอนนี้เขาก็คงไม่ได้มาเดินสบายดีอยู่แบบนี้หรอก เป็นเวลาเย็นพอดีที่พวกเขากลับมาถึงบ้าน ผิงเดินน�ำเข้าไปและ ก�ำลังไขประตูเปิด เสียงหัวเราะของตัวเองยังไม่ขาดเลยด้วยซ�ำ้ ขณะทีเ่ ขาหัน ไปเห็นใครคนหนึ่งนั่งกอดอกด้วยสีหน้าถมึงทึงอยู่ในห้องนั่งเล่น ทันทีทเี่ ห็นหน้าคนทีก่ า้ วเข้ามาข้างใน บ่ากว้างยืดตรงขึน้ พร้อมแสดง ความเคร่งเครียดในอากัปกิริยานั้น ดวงตาสีเทาคมปลาบที่ปกติก็ดุอยู่แล้ว ยิง่ ฉายแววขุน่ เคืองจนคนเห็นแทบจะโดนแสงเลเซอร์ทเี่ หมือนยิงออกมาจาก ตาคู่นั้นตัดขาดเป็นสองท่อนได้เลยทีเดียว ส่วนปากบางก็เม้มหากันจนเป็น เส้นตรง โรม่าลุกขึ้นจากโซฟาช้าๆ มือยังคงกอดอกไว้เช่นเดิม คนตัวสูงอยู่ แล้วยิง่ ดูใหญ่โตจนเงาทีท่ าบลงมานัน้ ท�ำให้บรรยากาศในบ้านทะมึนไปทันตา ชนิดที่ว่าแค่สายตาที่มองมาก็คงท�ำให้คนขวัญอ่อนสลบลงไปกองกับพื้นได้ เดี๋ยวนั้น แต่ไม่ใช่คนอย่างผิงแน่ๆ เขาก็แค่กลืนน�้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่าง ยากเย็นเท่านั้นเอง ไคทีเ่ ดินตามเข้ามาชนเข้ากับคนตัวเล็กกว่าซึง่ ยืนนิง่ คาประตูอยู่ จึง เข้าใจถึงสีหน้าและท่าทางประหลาดของลูกพี่ลูกน้องเมื่อเห็นใครที่ยืนอยู่ใน บ้านก่อนแล้ว “ไปไหนกันมา” เสียงเข้มดังกังวานถามขึ้นเรียบๆ แต่เฉียบขาด แสดงอารมณ์คนพูดได้โดยไม่ต้องอธิบายอะไรนัก 35

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “ซื้อของกิน ไม่เห็นหรือไง” แม้นำ�้ เสียงและดวงตาวาวจ้านัน้ จะเย็นเยียบไม่ตา่ งอะไรจากน�ำ้ แข็ง ขั้วโลก แต่ผิงก็ตอบไปโดยพยายามให้ท่าทางและเสียงของตัวเองฟังดู ไม่สะทกสะท้านมากที่สุดเท่าที่จะท�ำได้ ผิงท�ำท่าจะเดินเลี่ยงไปทางครัว แต่ โรม่าก้าวยาวๆ ไม่กี่ก้าวก็เข้ามายืนขวางหน้าเด็กหนุ่มไว้ทันที “ใครอนุญาต” เออเว้ย พ่อเขายังไม่เฮี้ยบได้เท่าหมอนี่เลยว่ะ “นี่คุณ ผมจะไปไหนมาไหนต้องให้ใครอนุญาตด้วยหรือไง บ้านนี่ก็ บ้านผม” “แล้วใครอนุญาตให้พาไคออกไปด้วย” ความเคร่งเครียดนัน้ ฉายชัดกว่าเดิมอยูใ่ นสีหน้าคนถาม คนทีถ่ กู เอ่ย ถึงยืนมองเหตุการณ์อยู่ข้างๆ เมื่อไคท�ำท่าจะพูดขึ้นบ้าง โรม่ากลับโบกมือ ขัดจังหวะแล้วหันกลับมาจ้องหน้าผู้ต้องหาต่อ “ท�ำไมต้องให้ใครอนุญาต ผมจะชวนไคไปไหนก็เรื่องของผม แล้ว ไคจะอยากออกไปเที่ยวไหนบ้างก็เป็นสิทธิ์ของเขา ใครจะห้ามได้” “ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าให้รอก่อน แล้วนี่ออกไปกันสองคนได้ยังไง” ชายผมทองยันมือกับกรอบประตูห้องนั่งเล่นขวางเอาไว้ “คุณเลนน็อกซ์ ผมกับไคโตๆ กันแล้วนะครับ และผมก็อายุสิบแปด ไม่ใช่แปดขวบ จะไปไหนมาไหนไม่จ�ำเป็นต้องมีผปู้ กครองหรือแม้แต่ตอ้ งขอ อนุญาตใคร ผมไม่ได้ชวนไคออกไปตะลอนๆ ตกเหวที่ไหน แค่หาซื้อของกิน ใกล้ๆ นี่ และถ้าพวกผมไม่ออกไปซื้อ อีกทางให้เลือกคืออดตายอยู่กับบ้าน ซึ่งคงไม่ใช่วิธีที่ดีแน่” เด็กหนุ่มตอบยาวยืด ความไม่พอใจมันกลบความหวั่นเกรงหาย 36

October ไปหมด ไม่รู้ตัวด้วยซ�้ำว่าคราวนี้กล้าจ้องอีกฝ่ายตรงๆ โดยไม่หลบตานาน ขนาดนี้ได้อย่างไร... เสือก็เสือเถอะวะ ตอนนี้เขาเห็นเสือโคร่งตัวเท่าลูกแมว ไปแล้ว “แล้วก็นี่ พวกผมกลับมาแล้ว ยังอยูค่ รบสามสิบสองประการ คุณจะ มีปัญหาอะไรอีก” “อย่างนายน่ะไม่มีปัญหาแน่ แต่ฉันเคยบอกแล้วว่าอย่าเพิ่งให้ไค ออกไปข้างนอก อันตรายส�ำหรับเขามีแค่ไหน นายจะรู้อะไร” เสียงนั้นดังขึ้น กว่าเดิม แต่กลับยิ่งท�ำให้อารมณ์โกรธของอีกฝ่ายเพิ่มสูงขึ้นไปด้วย “เออ! ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ” ผิงได้แต่เพียงตวาดกลับ แล้วปัดแขนของโรม่าออกก่อนจะพรวดพราด เข้าครัวไปวางข้าวของลงบนโต๊ะแล้วล�ำเลียงยัดเข้าตูเ้ ย็นด้วยอาการกระแทก กระทั้น… แล้วเขาท�ำอะไรผิดนักหรือไงเล่า โอเค เขาแค่ชวนไคออกไปด้วย เท่านั้นเอง แต่หมอนี่มีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าเขาฉอดๆ ทั้งๆ ที่ไม่ได้เกิดปัญหา อะไรเลยสักนิดกันวะ! ไคดึงแขนโรม่าพลางเรียกไว้เมื่อเห็นเขาท�ำท่าจะว่าอะไรต่อ คน อารมณ์เสียจึงหันไปคุยกับไคเสียงเครียดแทน โชคร้ายที่ไคไม่พกโทรศัพท์ มือถือเพราะทุกฝ่ายเห็นพ้องว่าอย่าให้มีสิ่งใดที่จะใช้แกะรอยตามตัวพยาน คนส�ำคัญได้เป็นดีที่สุด และเขาก็ไม่มีหมายเลขของผิง แต่ยังโชคดีที่เขาหา รถเช่าไว้ได้ตั้งแต่วันก่อน และเมื่อตอนบ่ายก็แทบจะขับเสยเกาะกลางถนน เมื่อมีคนโทรศัพท์มารายงานว่าไคกับผิงออกนอกบ้านไปกันแค่สองคน ชายหนุ่มรีบบึ่งกลับโดยไม่รอช้าและอดขัดใจไม่ได้กับเส้นทางในเมืองที่เขา ยังไม่คนุ้ เคยเท่าไรนัก หากไม่วางใจว่ามีคนตามดูไคให้ระหว่างทีอ่ ยูข่ า้ งนอก นั่นแล้ว เขาก็คงจะยิ่งโมโหหนักกว่าที่เห็น 37

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “นี่ก็อีกคน ฉันบอกแล้วใช่ไหม ท�ำไมไม่ฟังกันบ้าง” ไคเดินเลี่ยงไปทิ้งตัวลงบนโซฟาที่โรม่านั่งอยู่เมื่อครู่นี้ ท�ำเป็นไม่ สนใจสายตาต�ำหนินั่นแล้วหันไปหยิบหนังสือมาเปิดอ่าน ท่าทางข่มขู่ของ โรม่าไม่มีผลอะไรสักนิด อาจเป็นเพราะสนิทกันมานาน และรู้ดีว่าไม่นาน โรม่าก็จะหายโกรธ เขาจึงเงียบไว้แทนที่จะไปต่อปากต่อค�ำด้วย คนทีย่ นื หัวฟัดหัวเหวีย่ งถอนหายใจแล้วส่ายหน้า รูด้ วี า่ นิสยั ทีแ่ ท้จริง ของไคเองก็เป็นคนดื้ออยู่ใช่ย่อย แต่เป็นประเภทดื้อเงียบซะส่วนใหญ่ เวลา นิ่งๆ เรียบๆ แบบนี้โดยไม่เห็นความผิดปกติอะไร หากจะมีเรื่องมีราวขึ้นมา เมื่อไหร่ คนที่เคยหยุดไคได้มีเพียงคริสตอฟเท่านั้น โรม่าเดินตามมานัง่ ข้างๆ ขณะนัน้ ก็ยงั ได้ยนิ เสียงโครมครามจากใน ครัว โน่นก็ทอร์นาโดขนาดย่อม ท�ำไมไม่มีใครเตือนก่อนนะว่านอกจากต้อง คอยดูแลไคให้ดีแล้วยังมีเจ้าเด็กนั่นที่เขาต้องรับมือด้วยอีกคน แล้วดูสิ ไม่ทนั ไร สองคนนีก้ ห็ าเรือ่ งให้ตวั เองซะแล้ว ทีจ่ ริงเขาคงเป็น ห่วงไคน้อยกว่านี้ถ้าไม่มีรายงานล่าสุดที่เขาได้รู้มา ข่าวที่ว่าไคยังมีชีวิตอยู่ หลุดออกไปแน่นอนแล้ว และมันก็ก�ำลังจะเผยแพร่บนหน้าหนังสือพิมพ์ที่ เยอรมนีโดยไม่สามารถระงับได้ เจ้าหน้าทีช่ นั้ สูงในหน่วยเพียงไม่กคี่ นซึง่ รูเ้ รือ่ ง มาตลอดจึงได้แต่ปดิ ปากเงียบไว้เมือ่ ถูกถามถึงทีอ่ ยูข่ องไค ทุกคนบอกแค่วา่ พวกเขาต้องซ่อนตัวผู้เหลือรอดของบ้านไรเมอร์สไว้ เพื่อความปลอดภัย และเพื่อความคืบหน้าในการรวบรวมหลักฐานมัดตัวฆาตกร แน่ละว่าคนที่ หมายหัวไคอยู่ก็ต้องรู้เรื่องด้วยเช่นกัน ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นว่าฝ่ายโน้นจะรู้ เมื่อไหร่ว่าเขาพาไคมาอยู่ที่นี่ อย่างน้อยเขาก็ภาวนาว่ามันจะไม่ใช่ในเร็วๆ นี้ เพราะโรม่าเงียบไป ไคจึงเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่เขาไม่ได้สนใจ 38

October อ่าน และเห็นร่องรอยความกังวลฉายชัดอยู่ในดวงตาสีเทา “มีอะไรหรือเปล่า” “เมื่อกี้ฉันยังไม่ทันได้บอก” โรม่าเอ่ยปากแล้วถอนใจยาวเป็นรอบที่ สอง “อาทิตย์หน้าฉันต้องกลับเบอร์ลนิ และคงต้องจัดการงานทางโน้นสักพัก แต่ฉันฝากเรื่องกับคนที่นี่ไว้ให้ เดี๋ยวนายก็ไปข้างนอกได้ตามสบายแล้วละ แต่ให้สัญญากับฉันนะว่าจะไม่ไปไหนตามล�ำพัง” “ก็ได้ ที่ออกไปวันนี้ผมขอโทษแล้วกัน โอเคไหม” โรม่าเอือ้ มมือมาจะจับไหล่ของอีกฝ่าย แต่ตอ้ งชะงักไปเมือ่ ไคพูดต่อ “คุณก็ไม่น่าไปดุผิงซะขนาดนั้น ไม่ใช่ความผิดของเขาคนเดียว สักหน่อย” นายต�ำรวจหนุ่มยิ้มออกมาได้ พอใจเย็นลงแล้ว เขาเองก็รู้สึกว่า ตัวเองตั้งใจเอาเรื่องกับเจ้าหนูนั่นเกินไป ไม่รู้เหมือนกันว่าท�ำไม แต่เขาอด พอใจไม่ได้เมื่อเห็นหน้าจ๋อยๆ ของคนที่ชอบวางท่าอวดดีเกินตัวเสียจริง “แล้วคุณต้องกลับไปท�ำไม ได้ข่าวอะไรแล้วงั้นเหรอ” ไคถามเสียง แข็งเมื่อนึกขึ้นได้ ชายหนุ่มอึกอักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมรับสั้นๆ “ใช่” “เรื่องบ้านของผม” โรม่าไม่ตอบ เห็นอีกฝ่ายหรี่ตามองเขานิ่งพลางกัดปากตัวเองแน่น นั่นท�ำให้เขาลังเลว่าจะบอกเรื่องนี้ดีหรือไม่ ใจหนึ่งก็อยากให้ไคระวังตัวไว้ และไม่ท�ำอะไรตามใจชอบอย่างในวันนี้ แต่อีกใจหนึ่งเขาก็อยากให้ไคได้อยู่ อย่างสบายๆ โดยไม่ต้องมีเรื่องมารบกวนความคิด แม้มันอาจจะเป็นเพียง ช่วงสัน้ ๆ แต่การใช้ชวี ติ อย่างปกติสขุ ก็ดเู หมือนจะห่างไกลจากความเป็นจริง 39

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ส�ำหรับไคมาแสนนาน ยังไม่ทนั ทีค่ นถามจะได้คาดคัน้ เสียงกริง่ ดังติดๆ กันหน้าบ้านก็ท�ำให้ ผิงรีบวิ่งออกจากครัวโดยไม่เหลือบมาทางโซฟา แต่เมื่อเด็กหนุ่มเปิดประตู ออก คนทีย่ นื อยูด่ า้ นนอกก็เดินเข้ามาโดยไม่รอค�ำเชือ้ เชิญโดยทีผ่ งิ ได้แต่ผงะ ถอยหลัง ก็ไอ้แว่นด�ำนีม่ นั โจรป่าหรือมือปืนจากแก๊งไหนหรือเปล่าหนอ ถึงได้ มีท่าทางชวนขนหัวลุกซะขนาดนี้ ทัง้ โรม่าและไคต่างแปลกใจเมือ่ เห็นผิงยกมือชีพ้ ลางอ้าปากพะงาบๆ แล้วไคก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นผู้มาเยือนแวบแรก ไอ้บ้าที่ซูเปอร์มาร์เก็ต! หมอนั่นตามมาถึงบ้านเลยเหรอเนี่ย! แต่ทันทีที่ ‘ไอ้บ้า’ คนนั้นถอดแว่นออกพร้อมกับเผยรอยยิ้มสว่าง สดใส บรรยากาศอึมครึมของห้องก็หายวับไปกับตาราวปาฏิหาริย์ “นิค!” จู่ๆ ผิงที่จ้องเขม็งก็ตะโกนลั่น แล้วเปลี่ยนปฏิกิริยาเป็นกระโดดขึ้น ไปกอดคอชายหนุ่มหมับเหมือนลูกลิงเกาะต้นไม้ แสดงความดีใจผิดกับ อาการอกสัน่ ขวัญหายเมือ่ กีล้ บิ ลับ ท�ำเอาอีกสองคนทีม่ องอยูจ่ บั ต้นชนปลาย ไม่ถูก “ว่าไง ไอ้ตัวยุ่ง” ต้นไม้พูดได้หัวเราะร่าพลางตบหลังตบไหล่ลิง เอ้ย ผิงที่ยังเกาะเขาอยู่ และนั่นก็ท�ำให้โรม่าเลิกคิ้วด้วยความสงสัย เขารู้ดีว่า คนที่ยืนอยู่นั้นคือใคร เพราะเขาก�ำลังรออยู่แล้ว แต่สิ่งที่ท�ำให้แปลกใจก็คือ การที่นิโคลัส วินเทอร์รู้จักสนิทสนมกับเจ้าเด็กนั่นอย่างดีด้วยต่างหาก แล้วเมื่อนิโคลัสหันมาทางอีกสองคนในบ้านหลังจากผิงยอมปล่อย คอในที่สุด คราวนี้โรม่าก็ถึงกับอึ้งไปเลยเมื่อไคลุกพรวดขึ้น… “คุณ!”

40

October

04

The War Has Begun ท่ามกลางความงุนงงของหลายคนด้วยหลายสาเหตุ นิโคลัสก้าว เข้าไปภายในห้องนัง่ เล่นโดยมีสายตาวาววับของใครบางคนยังคงจับจ้องเขา อยู่ตลอดเวลา ผิงปิดประตูบ้านแล้วเดินกลับเข้ามา ขณะที่โรม่าลุกขึ้นยืน ตามไค “นิค ครั้งนี้คงต้องรบกวนคุณจริงๆ” ชายผมทองทักผู้มาใหม่ด้วยความสนิทสนมแม้จะห่างกันไปนาน ใครจะลืมนายต�ำรวจหนุ่มเลือดร้อนจากสหรัฐฯ ที่ไปทุบสถิติหน่วยแม่นปืน ในเบอร์ลนิ ได้ราบคาบ โดยเฉพาะโรม่าซึง่ เพิง่ เข้าฝึกได้ไม่นานในตอนนัน้ และ ถูกชะตานับถือเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องข้ามทวีปกันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา “ไม่เป็นไร ฉันก็ว่างอยู่” ซะที่ไหน นิโคลัสตอบสบายๆ ทั้งที่ในใจพยายามข่มความเสียดายช่วงเวลา พักร้อนที่เขาเฝ้ารอมานาน... เอาน่า ก็จะได้เก็บวันหยุดไว้ใช้หลังจากนี้ไง อีกอย่าง งานคุ้มครองง่ายๆ แบบนี้ก็ถือเป็นการพักผ่อนไปในตัวส�ำหรับเขา 41

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ได้เหมือนกัน ดวงตาคู่นั้นดูเข้มขึ้นเมื่อมองไปทางคนข้างๆ โรม่าและเห็นว่าใคร คนนั้นยังคงยกมือชี้หน้าเขาค้างอยู่ ยังไม่ทันได้พูดอะไร โรม่าก็ทักไคขึ้น มาก่อน “ไค เป็นอะไรน่ะ” เมื่อนั้นชายหนุ่มจึงดูเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัว ไคลดมือลงแต่ยังไม่ละ สายตาที่มองเขม็งตลอดเวลาอย่างไม่ไว้วางใจ “นี่เจ้าหน้าที่พิเศษนิโคลัส วินเทอร์ เอฟบีไอที่จะมาช่วยดูแลนาย ให้ตอนที่ฉันไม่อยู่ ไม่ต้องห่วงนะ รับรองว่านิโคลัสน่ะเชื่อมือได้มากกว่า ฉัน—” “ผมไม่จ�ำเป็นต้องให้ใครมาดูแล” โรม่าแนะน�ำยังไม่ทันจบประโยคดี ไคก็เถียงแทรกขึ้นมากะทันหัน คนที่ยิ้มร่าในตอนแรกเลยถึงกับหุบปากฉับพลันพลางขมวดคิ้วยุ่ง “ฉันก็ไม่ได้เต็มใจมานักหรอกนะถ้าไม่ใช่เพราะค�ำสั่งของหัวหน้า” ค�ำพูดของนิโคลัสทีต่ อบไคตรงข้ามกับสิง่ ทีเ่ ขาบอกโรม่าเมือ่ ครูน่ อี้ ย่างสิน้ เชิง จนคนฟังสงสัย และเขาก็พึมพ�ำต่อโดยตั้งใจให้มันดังพอให้คนอื่นได้ยิน “ท�ำไมวอลลี่ไม่บอกก่อนวะว่าจะให้มาเป็นพี่เลี้ยงเด็ก” “ผม ไม่ ใช่ เด็ก” เสียงกร้าวต�่ำที่ลอดไรฟันนั้นบ่งบอกชัดเจนว่า คนพูดอยู่ในอารมณ์ไหน “ถ้าไม่ใช่เด็กแล้วท�ำไมไม่รู้จักเชื่อฟังค�ำเตือน ออกไปตะลอนข้าง นอกนั่นตามล�ำพังทั้งที่รู้ว่าตัวเองยังอยู่ในอันตรายแบบนี้ ถ้าคนที่ดักรออยู่ นอกบ้านไม่ใช่ฉนั ล่ะ คิดบ้างไหมว่าจะเกิดอะไรขึน้ แล้วยังเจ้าผิงทีอ่ ยูก่ บั นาย อีก ไม่รู้หรือไงว่าท�ำให้เขาต้องเสี่ยงไปด้วย” 42

October “นิค เดี๋ยว! ที่จริงแล้วผม...” ผิงทีถ่ กู พาดพิงท�ำท่าจะเอ่ยปากเมือ่ เห็นว่านิโคลัสเข้าใจลูกพีล่ กู น้อง ของเขาผิดไปไกลโข เพราะความจริงแล้วสาเหตุของเรื่องนี้มันเป็นเพราะเขา ไม่ใช่ไค แต่นิโคลัสไม่ฟัง เขาหันไปบอกโรม่าตรงๆ จนไม่เกรงใจว่าใครจะ สะดุ้งสะเทือนเพราะค�ำพูดนั้น “ถึงจะต้องปกป้องกันดีแค่ไหน แต่ถ้าให้มารับมือกับเด็กเอาแต่ใจ แบบนี้มันเสียเวลาชัดๆ” “ถ้าเสียเวลานักก็กลับไปซะสิ” “ถ้านีไ่ ม่ใช่งาน ฉันก็อยากกลับอยูห่ รอก ให้มาดูแลคนอย่างนายคง วุ่นวายตายชัก” “ผมก็ไม่อยากยุ่งกับคนไร้มารยาทอย่างคุณเหมือนกัน!” “ฉันว่าเรามานั่งคุยกันดีๆ ก่อนจะดีกว่าไหม” เสียงเย็นของโรม่าช่วยดังเป็นระฆังหมดยกได้เป็นอย่างดี สีหน้า ขุ่นเคืองของนิโคลัสที่วูบขึ้นเมื่อครู่นี้จึงหายวับไปอย่างรวดเร็วเมื่อชายหนุ่ม ยักไหล่และเดินไปนัง่ ลงบนโซฟาตัวเล็กด้านข้าง กะระยะให้หา่ งพอทีค่ นทีย่ งั ยืนก�ำหมัดแน่นพร้อมสายตาลุกโชนจะกระโดดเข้ามาชกเขาไม่ถึง ซึ่งถ้าไค คิดจะท�ำจริง ก็ไม่น่าเป็นปัญหาส�ำหรับเขาเท่าไรนัก กรรมการห้ามมวยส่ายหน้าอย่างเหลือเชื่อกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น กับ นิโคลัสน่ะ โรม่าพอจะรู้อยู่ว่าเป็นคนอย่างไร และเขาก็มั่นใจว่าการพูดจา ไม่ไว้หน้าแบบนั้นคือการทดสอบอย่างหนึ่ง ว่าคนที่เขาต้องมาคุ้มครองจะมี ปฏิกิริยาอย่างไรในสภาวะกดดัน...แน่นอนว่าคงตัดค�ำว่า ‘หวาดกลัว’ ออก ไปได้เป็นอันดับแรกทีเดียว 43

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 แต่เรือ่ งทีท่ �ำให้เขางงยิง่ กว่าก็คงอีกคนนีล่ ะ เขาว่าเจ้าเด็กผิงนัน่ เก่ง แล้วนะที่ท�ำให้ไคกลับมาพูดคุยเป็นปกติได้ แต่นิโคลัสท�ำให้ไคถึงกับลุกขึ้น ทะเลาะด้วยทั้งที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรก แถมยังออกอาการโมโหจนแทบจะ ก่อสงครามกันกลางบ้านนี่ถือว่าไม่ใช่ธรรมดา เพราะก่อนหน้านี้ ไคแทบจะ ไม่ยุ่งเกี่ยวสนใจคนแปลกหน้าเลยด้วยซ�้ำ “ง่า... นิค” ผิงที่ตามมายืนข้างนิโคลัสอ้าปากอย่างหวาดหวั่นเมื่อ เห็นว่าบรรยากาศสงบลงแล้ว “ว่าไง” นิโคลัสถามเสียงอ่อนได้ไม่เข้ากับใบหน้ารกครึม้ แถมท่าทีที่ มีต่อผิงก็ผิดกับเมื่อครู่นี้ลิบลับ “คือ... ผมจะบอกว่า คนทีช่ วนไคออกไปข้างนอกน่ะผมเอง ไคไม่ผดิ หรอก” เขาบอกโดยพยายามเลี่ยงสายตาคาดโทษของชายผมทองที่หันมา มองอีกครัง้ พนันได้เลยว่าตอนนีโ้ รม่าคงทับถมเขาอยูใ่ นใจแหงๆ “ขอโทษนะ ครับที่ท�ำให้วุ่นวาย แต่อย่าไปว่าไคเลยนะ” ชายหนุ่มลูบผมของผิงแล้วเลื่อนมือลงตบไหล่เบาๆ “อืมม” แค่นี้น่ะเหรอ! ไคซึ่งนั่งลงได้แล้วแทบไม่อยากเชื่อ แล้วที่เมื่อกี้ตวาดเขาเป็นวรรค เป็นเวรนั่นมันอะไรกัน! เขาไม่ได้อยากให้นิโคลัสต่อว่าผิง แต่เขาไม่เข้าใจว่า ท�ำไมตอนทีก่ ล่าวโทษเขาถึงได้ท�ำราวกับเขาเป็นเด็กเจ็ดขวบและพูดจาดูถกู กันขนาดนั้น แล้วนี่ก็ไม่คิดจะหันมาขอโทษกันสักค�ำเลยด้วย ขณะทีไ่ คได้แต่เก็บความหงุดหงิดไว้ในใจ โรม่าซึง่ รูส้ กึ ตงิดๆ กับภาพ ที่เห็นก็ซ่อนอารมณ์ได้เงียบเชียบยิ่งกว่า ดูเถอะ ทีตอนเพิ่งกลับมา เด็กนี่ เถียงเขาฉอดๆ แต่พอเจอหน้านิโคลัสแล้วไหงค�ำขอโทษถึงหลุดออกมา 44

October ง่ายดายนัก “แล้วนี่นิคจะมาเฝ้า... เอ่อ... มาคุ้มครองไคให้เหรอ” ผิงถามต่อ “ใช่ วันนี้คงต้องคุยรายละเอียดกับโรม่าพอสมควรน่ะ ก่อนหน้านี้ ได้คุยกันแค่ทางโทรศัพท์แล้วไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่” “งั้นอยู่กินมื้อเย็นด้วยกันเลยนะฮะ ผมก�ำลังจะเตรียมกับข้าวพอดี นี่ซื้อของมาเยอะแยะด้วย” เจ้าบ้านรีบเสนอ ส่วนไคแม้จะรู้สึกขัดใจก็รู้ดีว่า ไม่มีสิทธิ์ไปห้ามอะไรได้ ดวงตาสีเข้ม เหลือ บมาทางไคเพียงเล็กน้อยแล้ว หันกลับไปหา คนชวนอย่างรวดเร็ว “ได้สิ ดีเลย ไม่ได้กินอาหารฝีมือนายมานานแล้ว” ชายหนุ่มรับปาก ด้วยความยินดีจนน่าหมั่นไส้ นิโคลัสต้องรู้แน่นอนว่าไคไม่ต้องการให้เขา ตอบรับ แล้วผิงที่ยิ้มกว้างเดินออกไปก็แทบสะดุดขาตัวเองหัวทิ่มเมื่อได้ยิน เสียงเข้มตามหลัง “เรื่องที่นายพาไคออกไป เรายังสะสางกันไม่จบนะ” คนโดนดุหันกลับมายกนิ้วพรึ่บให้โรม่า... นิ้วไหนคงไม่ต้องบอก เพราะมันท�ำให้คนเห็นสะดุ้งด้วยไม่คิดว่าเด็กหนุ่มจะห้าวได้ถึงขนาดนี้ “คุณรู้จักกับเด็กบ้านั่นได้ยังไงเนี่ย” โรม่าถามหลังตัวการเดินหาย เข้าห้องครัวไปแล้ว นิโคลัสหัวเราะหึๆ ในล�ำคอแต่ไม่ตอบอะไร และอีกฝ่ายก็ไม่ถามย�ำ้ ให้เป็นทีผ่ ดิ สังเกต แต่เสเปลีย่ นเรือ่ งมายังหัวข้อหลักทีต่ อ้ งการคุยกันในวันนี้ แทน “ขอบคุณนะที่ช่วยตามไปดูไคให้” 45

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “อืมม” เอฟบีไอในมาดโจรก่อการร้ายพยักหน้า อ้อ ทีก่ ระชากแขนไปตะคอกใส่กนั อย่างไม่มปี ม่ี ขี ลุย่ ในซูเปอร์มาร์เก็ต นั่นเรียกว่าตามดูเฉยๆ สินะ ไคซึง่ กลับมามีสหี น้านิง่ เฉยเช่นเคยยังมองนิโคลัสราวกับต้องการจะ ค้นหาอะไรที่ซ่อนอยู่ในตัวผู้ชายหยาบคายได้อย่างไม่เกรงใจใครคนนี้ แต่ที่ ร้ายยิง่ ขึน้ ไปอีก คือสายตาทีจ่ อ้ งกลับมาแบบไม่สะทกสะท้าน ราวกับจะดึงดูด คนถูกมองให้จมหายเข้าไปในความลึกล�้ำไร้ที่สิ้นสุดภายในสีน�้ำตาลเข้มจน เกือบด�ำสนิทนั่น จนเขาไม่สามารถเล่นเกมแข่งจ้องตาอันน่าอึดอัดต่อไปได้ “โรม่า ผมไม่ต้องให้ใครมาคุ้มครอง” “มันจ�ำเป็นนะไค ถ้ามีนิค รับรองได้ว่านายจะปลอดภัย” โรม่าบอก อย่างใจเย็น “ฉันเองก็จะได้วางใจตอนทีฉ่ นั ไม่อยูด่ ว้ ย รูใ้ ช่ไหมว่าฉันเป็นห่วง” เจอไม้นี้เข้าก็เล่นเอาเขาเถียงไม่ออกเหมือนกัน ไคไม่อยากให้โรม่า ต้องเดือดร้อนเพราะเขาไปมากกว่านี้ จึงได้แต่ก้มหน้าเงียบไป ปล่อยให้ โรม่าใช้สายตาคุยกับนิโคลัสแทน และคนตีความหมายก็ไวพอทีจ่ ะเริม่ เข้าใจ สถานการณ์ขึ้นมาได้บ้าง เขาจึงโพล่งขึ้น “เสียใจด้วยนะที่ท�ำตามใจนายไม่ได้ ฉันเองก็คงหนีไปไหนไม่ได้ เพราะค�ำสัง่ หัวหน้า เพราะฉะนัน้ ช่วยทนๆ กับฉันไปเถอะ” และก็ได้ผล เพราะ คนที่ซึมสนิทเงยหน้าขวับขึ้นมาทันที “ฉันเองก็จะทนกับเด็กนิสัยเสียให้ได้ เหมือนกัน” นิโคลัสแกล้งถอนหายใจแรงแล้วรอฟังค�ำตอบโต้ แต่คราวนีไ้ คเพียง แค่ลกุ ขึน้ เดินเข้าครัวไปโดยไม่หนั มาใส่ใจเขาอีก ชายหนุม่ จึงเอนหลังพิงพนัก โซฟาพลางถอนใจยาวแบบที่ไม่ใช่การเสแสร้งอย่างเมื่อครู่ “ให้ตายสิ นายทนอยูก่ บั เด็กแบบนัน้ ได้ยงั ไง” เขาคิดผิดถนัดว่านีจ่ ะ 46

October เป็นงานง่ายๆ ที่ไหนได้ ต่อจากนี้คงมีเรื่องให้ปวดหัวกันบ้างแน่ๆ “ผมก็ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนีน้ ะ” โรม่าเอียงคออย่างแปลกใจ “จะ ว่าเพราะคดีที่เกิดขึ้นก็ไม่น่าจะใช่ มีคุณนี่ละที่ท�ำให้ไคหลุดฟอร์มขนาดนี้ได้ คนแรก แล้วไคก็ไม่ใช่เด็กแล้วนะนิค คุณไปว่าเขาอย่างนั้นก็สมควรโกรธอยู่ หรอก” “ถูกตามใจมากเกินไปละสิ เหมือนเจ้าผิงนั่นแหละ เชื่อแล้วว่าเป็น ญาติกันจริง” ไคน่ะเหรอเหมือนกันกับผิง เขาไม่ค่อยเชื่อนักหรอก “เดิมทีไคเป็นคนเงียบๆ แต่ไม่ถงึ กับเก็บตัว จะเรียกว่ายังไงดีละ่ เขา ต้องวางตัวน่ะ เพราะในสายตาคนทั่วไป ไคก็เป็นถึงทายาทธุรกิจของคุณอา คริสตอฟ แต่ความจริงแล้วเขาก็มีนิสัยเป็นกันเอง อารมณ์ดี แต่ก็ค่อนข้าง เอาแต่ใจหน่อยๆ” นิโคลัสตั้งใจฟังเมื่อเห็นสีหน้าของโรม่าจริงจังขึ้น “แต่พอเกิดเรื่อง เขาก็กลายเป็นคนไร้อารมณ์ไปเลย นิ่งเฉย เก็บกด แล้วก็ไม่ไว้ใจใคร ผมพอจะเข้าใจสาเหตุนะ เพราะผลชันสูตรศพของคุณอา ทั้งสองกับคริสต้าก็บอกหมดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในคืนนั้น ขนาดไคเองยัง บาดเจ็บสาหัส ตอนแรกผมยังนึกว่าสายไปแล้วด้วยซ�้ำตอนที่เห็นเขานอน เลือดท่วมหมดสติอยู่บนสนามหน้าบ้าน” คนเล่าเรื่องบดกรามเข้าหากันแน่นจนเห็นได้ชัดเมื่อเอ่ยถึงตอนนี้ “การ์ดที่เฝ้าบ้านในคืนนั้นตายเกือบหมด เหลือรอดมาคนเดียวซึ่ง ตอนนี้ก็ยังนอนโคม่าอยู่ ส่วนไค พักใหญ่กว่าจะรักษากันได้จนหายดีแบบนี้ แผลกายน่ะไม่เท่าไหร่ แต่แผลใจต่างหากทีน่ า่ ห่วง ช่วงทีอ่ อกจากโรงพยาบาล ใหม่ๆ ผมยอมรับเลยว่าแทบจะไม่กล้าปล่อยเขาอยู่คนเดียว” “รูส้ กึ นายจะเป็นห่วงเขาจนออกนอกหน้าจริงนะ” นิโคลัสดักคอ แต่ 47

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 โรม่าเพียงแค่ตอบเสียงเย็นกลับไปตามเคย “ไคส�ำคัญส�ำหรับผม และครอบครัวของเขาก็เป็นครอบครัวของผม เหมือนกัน” โว้ย! หงุดหงิด! เสียงมีดเล่มใหญ่กระทบเขียงดังตึงจากคนที่ก้มหน้าก้มตาหั่นผัก ไม่สนใครหน้าไหน ผิงนับหนึ่งถึงสิบในใจวนไปมาอยู่หลายรอบ โชคดีจริงๆ ที่นิโคลัสมาในวันนี้ ไม่งั้นเขาคงเซ็งระเบิดยิ่งขึ้นไปอีกหลายร้อยเท่า จะเป็น เพราะใครไปได้ถ้าไม่ใช่นายโรม่า อดอล์ฟ เลนน็อกซ์ ฮิตเลอร์นั่น! ขนาด นิโคลัสยังยอมรับได้งา่ ยๆ เลยตอนทีเ่ ขาเอ่ยขอโทษ แต่หมอนัน่ ยังจะหาเรือ่ ง เขาต่อให้ได้อย่างกับเขาไปฆ่าคนตายมายังไงยังงั้น ตั้งแต่โรม่าเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ เขาที่เป็นเจ้าของบ้านแท้ๆ กลับ กลายเป็นว่าต้องท�ำตามค�ำสั่งผู้อยู่อาศัยไปเกือบทุกอย่าง ส่วนพ่อก็พูดจา เหมือนจะฝากฝังให้โรม่าดูแลเขารวมกับไคไปด้วย ทั้งที่ตั้งแต่เล็กจนโตป่าน นี้เขาก็อยู่มาได้ไม่เดือดร้อน... เอ่อ... มากนัก แต่จะมีทางไหนให้หมอนั่น ไม่ต้องมายุ่งอะไรกับเขาอีกเลยได้บ้างนะ ฆ่ามัน! คงยากหน่อย เพราะโรม่าไม่ใช่คนทีจ่ ะพลาดท่าง่ายๆ ดูจากครัง้ แรก ที่เจอกันก็พอรู้ได้ว่าหมอนั่นมีฝีมือพอตัว วางยาเรอะ ล�ำบากแฮะ เพราะนอกจากจะเสี่ยงโดนจับได้แล้ว ถ้า ไม่แม่นพอเดี๋ยวคนอื่นจะพลอยซวยไปด้วยเปล่าๆ แต่คนแบบนั้นมันต้องมีจุดอ่อนสักอย่างสิน่า... แล้วเด็กหนุ่มก็ก้มลงมองมีดวาววับในมือตัวเองอีกครั้ง รอยยิ้ม 48

October เจ้าเล่หป์ รากฏชัดเมือ่ นึกขึน้ มาได้ เอาวะ ถึงจะท�ำอะไรมากไม่ได้ ขอแค่ความ สะใจเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี เย็นนี้ละ เดี๋ยวได้เห็นกันว่าเจ้าเผด็จการนั่นจะท�ำ หน้ายังไง ไคทีเ่ ดินตามเข้ามายืนมองอยูเ่ งียบๆ พักใหญ่เป็นฝ่ายเอ่ยขึน้ ในทีส่ ดุ “เมื่อกี้ขอโทษแทนโรม่าเขาด้วยนะ” ประโยคนี้ท�ำเอาคนฟังท�ำหน้านิ่วคิ้วขมวด “ท�ำไมนายต้องขอโทษแทนเขาด้วย” “ฉันดูออกนะว่าเขาท�ำอะไรให้นายไม่พอใจมาหลายทีแล้ว จะว่าไป ฉันก็เป็นฝ่ายผิดที่ไปข้างนอกโดยไม่ได้บอกเขาก่อน” “โอ๊ย! มันอะไรกันนักหนาวะ เราไปแค่ใกล้ๆ แล้วนายก็ไปกับฉัน หมอนั่นตีโพยตีพายซะใหญ่โต” เด็กหนุ่มเป่าลมดังพรืดบ่งบอกความเบื่อ หน่าย “นิคก็อีกคน ไม่น่าจะว่านายถึงขนาดนั้น เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย” เรื่องนี้ไคเห็นด้วย เขาไม่สนหรอกว่านิโคลัสเก่งกล้ามาจากไหน แต่ โรม่าก็ไม่นา่ ถึงกับต้องไปขอร้องให้คนยโสอีโก้สงู ทะลุเพดานอย่างนัน้ มาช่วย เลย เขาไม่ชอบหน้าผู้ชายคนนั้นตั้งแต่ตอนที่อยู่ดีๆ ก็เดินเข้ามาตะคอกใส่ กันแล้ว แต่ถงึ จะคิดเช่นนัน้ ไคก็ไม่พดู ออกไป เพราะเขาดูออกว่าผิงให้ความ เคารพและสนิทสนมกับนิโคลัสอยู่ไม่น้อย “ที่จริงฉันก็คิดเหมือนกันว่าบางทีโรม่าก็ชอบท�ำอะไรเกินเหตุไป หน่อย” “ไม่หน่อยละมั้ง ตอนเข้าบ้านมาเห็นหน้ากันนะ ท�ำยังกะจะฆ่าฉัน ให้ได้” “เขาจริงจังแบบนี้ละ แต่ก็เป็นคนดีนะถ้าได้รู้จักเขาจริงๆ” 49

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 สีหน้าของอีกฝ่ายท�ำให้ผิงอดคิดอีกรอบไม่ได้ว่าสองคนนี้เกี่ยวข้อง กันอย่างไรแน่ เพราะความใกล้ชิดที่เห็นไม่ใช่แค่คนรู้จักที่คอยดูแลกัน ธรรมดา ทัง้ สายตาทีไ่ คมองโรม่าและเวลาทีช่ ายหนุม่ แสดงอาการเป็นห่วงจน แทบจะเหมือนหวงแบบนั้น ผิงสั่นหัวไปมากับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง “แต่ทีหลังไคไม่ต้องมาขอโทษฉันแทนเขาหรอก” “แต่ว่า…” “ถ้าเขาอยากจะขอโทษจริงๆ ป่านนี้ก็มาพูดเองแล้ว และฉันก็ไม่ สนใจด้วยว่าเขาจะว่ายังไง ฉันอยู่ส่วนฉัน เขาก็อยู่ส่วนเขา เขามีหน้าที่ดูแล ไค ก็ขออย่างเดียวว่าอย่ามาก้าวก่ายอะไรกับชีวิตฉันแล้วกัน” ก็ขอให้เป็นแบบนั้นจริงเถอะ ไคนึกต่อในใจเมื่อเศษผักละเอียดยิบ ที่วางอยู่ใกล้ๆ บอกได้อย่างดีว่าอารมณ์ของผิงเป็นเช่นไรหลังจากโดนโรม่า โวยใส่ก่อนหน้านี้ อาหารมื้อเย็นวันนี้ผิงตั้งใจท�ำเต็มที่สุดฝีมือ จะเรียกว่าเพื่อต้อนรับ นิโคลัสที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานานก็ได้ แต่มีอยู่คนหนึ่งซึ่งท�ำหน้าพูดไม่ออก บอกไม่ถูกเมื่อมองเมนูแต่ละอย่าง จะตักอะไรใส่จานตัวเองก็ต้องเลือกแล้ว เลือกอีก จะเขี่ยกันเห็นๆ ก็คงดูไม่ดีเท่าไรนัก และคนที่นั่งเคี้ยวหยับๆ ก็แอบ สะใจเพราะกับข้าวทุกอย่างบนโต๊ะล้วนแล้วแต่มมี ะเขือเทศเป็นส่วนประกอบ ทั้งสิ้น “นิค ผมท�ำกับข้าวไม่อร่อยเหรอ” ผิงไม่สนใจรังสีอ�ำมหิตของคนตรงข้าม แล้วหันไปถามนิโคลัสซึ่ง เอาแต่มองใครอีกคนทีพ่ ยายามหลีกเลีย่ งการสบตากับเขาได้อย่างแนบเนียน 50

October “หือ ก็อร่อยดีนี่ ท�ำไมล่ะ” ชายหนุ่มละสายตาจากไคมาตอบเขา “ก็รู้สึกเหมือนมีคนไม่ค่อยเจริญอาหารน่ะสิ ผมเลยคิดว่าตัวเอง ฝีมือตก” นิโคลัสมองหน้ายิ้มๆ ของคนพูดกับบรรยากาศพิลึกของโรม่าสลับ กันไปมาด้วยความงุนงง พอจะเดาได้บ้างว่าสองคนนี้คงมีเรื่องกันมาก่อน ถ้าโรม่าท�ำอะไรให้เจ้าเด็กนี่ไม่ถูกชะตา แน่ใจได้เลยว่าชีวิตของเขาคงจะได้ เผชิญโชคร้ายไปสักพัก แต่ก็ไม่รับรองหรอกนะว่าใครกันแน่ที่จะเป็นฝ่ายโชคร้าย... “คุณพิพัฒน์ล่ะ” นิโคลัสถามเมื่อเห็นว่าเจ้าบ้านตัวจริงยังไม่กลับ “พ่อมีเวรผ่าตัดน่ะ คงกลับพรุ่งนี้เช้าเลย” “งั้นก็ฝากทักทายด้วยแล้วกัน ฉันเองก็อยากคุยกับเขาหลายเรื่อง อยู่” “ได้สิ พ่อคงดีใจที่ได้เจอคุณ” “เรื่องนั้นฉันไม่มั่นใจแฮะ” ชายหนุม่ หัวเราะเบาๆ ท�ำเอาผิงข�ำพรืดตามอย่างรูด้ ใี นความหมาย จนท�ำให้โรม่าต้องถามออกไปอีกครั้งถึงสิ่งที่คาใจมานาน “ตกลงคุณรู้จักกับพ่อลูกบ้านนี้ได้ยังไงเหรอ” นิโคลัสไม่ตอบ แต่กลับหันไปพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ผิงเล่าแทน เด็กหนุม่ เห็นสายตาจับผิดของโรม่าทีร่ ออยูแ่ ล้วจึงอดร�ำคาญไม่ได้ เลยแกล้ง ตอบไปจนคนฟังเกือบส�ำลักน�้ำ “ผมเคยโดนนิคจับ” นายต�ำรวจหนุ่มไม่อยากเชื่อหู ไอ้เด็กนี่เคยท�ำอะไรให้ถูกเอฟบีไอ จับเลยงั้นหรือ แล้วก็ต้องขัดใจเมื่อเจ้าตัวกลับอุบไว้แค่นั้นโดยไม่อธิบาย 51

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 อะไรต่อ จนกระทั่งผิงเจอสายตาอยากรู้อยากเห็นไม่แพ้กันของญาติผู้พี่ จึง ยอมเปิดปากแต่ท�ำท่าเหมือนตั้งใจจะเล่าให้ไคฟังคนเดียว “ความจริง ฉันรู้จักนิคตั้งแต่สมัยที่เขายังไม่ได้เข้าเอฟบีไอน่ะ” เขา ดื่มน�้ำอึกสุดท้ายแล้ววางแก้วลงเพื่อเล่าเรื่องทั้งหมด “เมื่อห้าปีก่อนตอนไป เที่ยวสวนสัตว์ มีคนยิงกันในนั้น พอดีนิคก็อยู่ที่นั่นด้วย เขาช่วยฉันไว้” เด็กหนุ่มเล่าเรื่องเลวร้ายซึ่งเกิดขึ้นในสวนสัตว์เนชันแนลซูบนถนน คอนเนคติกัต เมื่อเกิดการยิงกันขึ้นหลังจากวัยรุ่นสองกลุ่มทะเลาะกันแล้ว ลุกลามจนกลายเป็นเรื่องรุนแรง แทบทุกคนต้องตกตะลึงเมื่อผู้เคราะห์ร้าย จากเหตุการณ์นั้นกลับกลายเป็นเด็กๆ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่เข้าไปเที่ยว ผิงจ�ำ วันนั้นได้ขึ้นใจมาจนถึงเดี๋ยวนี้ และคงไม่มีวันลืม ในเมื่อเขาเป็นหนึ่งในคนที่ ตกอยูท่ า่ มกลางความวุน่ วายในสวนสัตว์ดว้ ย เมือ่ เขาและเพือ่ นก�ำลังชวนกัน ไปนั่งพักใกล้กับประตูทางออก เสียงปืนดังสนั่นท�ำให้ทั้งสามกระโจนลุกขึ้น เพื่อวิ่งหนี แต่รอบตัวกลับมีแต่ความโกลาหลและเสียงกรีดร้อง ภาพของ เด็กชายวัยเดียวกันถูกยิงล้มไปต่อหน้าท�ำให้ผิงก้าวขาไม่ออก จนกระทั่ง ใครคนหนึ่งดึงเขาหมอบลงและบังตัวไว้ให้ก่อนที่กระสุนจะเฉียดพวกเขาไป เพียงนิดเดียว ในวันนัน้ นิโคลัสซึง่ ยังเป็นต�ำรวจอยูใ่ นวันออกเวรและพาหลานชาย วัยขวบเศษมาเที่ยวสวนสัตว์เช่นกัน โชคดีที่แม่ของนิคกี้มารับกลับไปก่อน เขาจึงยังเดินเล่นเตร็ดเตร่อยูบ่ ริเวณนัน้ ตอนทีเ่ กิดเรือ่ งขึน้ ชายหนุม่ พยายาม ดึงเด็กและคนทีอ่ ยูใ่ กล้ๆ กันให้เข้าไปหลบในศูนย์บริการนักท่องเทีย่ ว แต่แล้ว เขาก็เห็นผิงยืนนิ่งอยู่กลางทางเดิน… ความช่วยเหลือในครั้งนั้นท�ำให้เขาได้รับค�ำขอบคุณและความ สนิทสนมจากผิงและพิพฒ ั น์ แต่แล้วต่างก็หา่ งกันไปเพราะหน้าทีก่ ารงานของ 52

October แต่ละฝ่าย จนกระทั่งนิโคลัสย้ายมาท�ำงานในหน่วยสอบสวนกลาง และผิง ขึน้ ชัน้ ไฮสคูลได้ไม่นาน ทัง้ คูก่ ม็ โี อกาสได้บงั เอิญเจอกันในสถานการณ์ทต่ี า่ ง ไปจากคราวแรกอย่างสิ้นเชิง “ตอนนัน้ ฉันไม่รเู้ รือ่ งเลยว่าพวกรุน่ พีใ่ นโรงเรียนทีฉ่ นั คบด้วยเป็นคน ของแก๊งค้าโคเคน จนฉันโดนหลอกใช้ให้ส่งของให้พวกนั้น แต่ถูกนิคจับได้ กลางทาง ตอนแรกก็ตกใจแทบตาย นึกว่าซวยแน่แล้วทีอ่ ยูด่ ๆี ก็โดนเอฟบีไอ ลากไปสอบสวน” คนที่ตกใจไม่ใช่แค่ผิง พ่อของเขายิ่งอาการหนักกว่า ในช่วงนั้น พิพัฒน์ที่งานยุ่งก็ไม่มีเวลาให้ลูกชายจนเกือบจะห่างเหินกันไป อีกทั้งผิงเอง ก็เรียกได้วา่ เป็นเด็กมีปญ ั หา เพราะตอนทีจ่ ากบ้านเกิดมาในช่วงแรก พ่อของ เขาตามใจไปแทบทุกอย่างเพราะเห็นว่าเด็กชายเพิ่งสูญเสียแม่และโดน เปลีย่ นสภาพแวดล้อมอย่างกะทันหัน จนกระทัง่ พิพฒ ั น์เริม่ คิดได้วา่ เขาเลีย้ ง ลูกผิดวิธเี ลยเปลีย่ นมาเข้มงวดขึน้ แต่กเ็ กือบจะสายเกินไป เพราะขณะนัน้ ผิง เข้าร่วมก๊วนกับกลุ่มมาเฟียประจ�ำโรงเรียนไปแล้ว “เอฟบีไอเชือ่ ในทีส่ ดุ ว่าฉันโดนหลอก ฉันกับพ่อเข้าใจกันได้ แล้วนิค ก็บอกว่ากลุม่ รุน่ พีน่ ะ่ เป็นแค่ปลายแถวในแก๊ง แต่พวกเขายังอยากสาวไปถึง ตัวการใหญ่มากกว่า เลยเสนอให้ฉันช่วยเป็นสายให้” คราวนีไ้ ม่ใช่แค่เกือบ แต่โรม่าส�ำลักน�ำ้ จริงๆ เลย ชายหนุม่ พยายาม กลั้นไอ อดทึ่งไม่ได้กับความบ้าบิ่นทั้งของเจ้าตัวและคนเสนอแผน “ตอนแรกพ่อไม่ยอม แต่ฉันก็อยากท�ำ ไม่ใช่แค่เพื่อจัดการแก๊งนั่น ให้ได้เท่านั้น แต่ถือเป็นการตอบแทนนิคที่เคยช่วยฉันไว้... ด้วย” เล่าถึง ตอนนี้ เสียงก็เริ่มเบาไปเพราะผิงเริ่มรู้สึกว่านอกจากความประหลาดใจที่ ฉายชัดอยู่ในสีหน้าของไคแล้ว ดวงตาสีเทาของใครอีกคนที่จ้องมามัน 53

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 แปลกไปยังไงชอบกล แต่มันจะเป็นอย่างไรเขาก็ไม่รู้ชัด เพราะสุดท้ายเขาก็ สู้สายตาคมกริบคู่นั้นไม่ไหวอยู่ดี “อะไรประมาณนี้ละ” เขาสรุปแล้วลุกขึ้นเก็บจานตัวเองเดินหนีเข้าครัวไปดื้อๆ ทิ้งให้ นิโคลัสนัง่ อมยิม้ เพราะรูด้ วี า่ ความจริงแล้ว เจ้าหนูนนั่ เล่าไปก็เขินกับวีรกรรม ของตัวเองไปไม่น้อย เขายกศอกขึน้ พาดกับโต๊ะพลางประสานมือเข้าหากัน เปลีย่ นความ สนใจมายังอีกสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “คราวนี้ก็หายสงสัยแล้วสินะ” โรม่าพยักหน้าเบาๆ ราวกับไม่ได้สนใจอะไรนัก ส่วนไคก็ท�ำท่าจะลุก ขึ้นเก็บจานตัวเองไปเหมือนกัน “อ้อ สรุปว่าอีกสี่วันฉันจะมารับเวรต่อจากโรม่า” เสียงแหบห้าวนั้น ท�ำให้ไคหยุดชะงัก “ไม่ต้องห่วงว่าจะรู้สึกรกหูรกตา ฉันไม่ท�ำให้นายร�ำคาญ หรอก ไม่ให้รู้สึกว่าถูกจับตามองอยู่ด้วยซ�้ำ” “ก็ดี” ไคตอบสั้นๆ ขอให้ท�ำได้อย่างที่พูดจริงเถอะ ถ้าเป็นแบบนั้นเขาก็พอใจ แม้ว่า ความหมายของประโยคสุดท้ายนั่นมันจะฟังขัดหูยังไงอยู่ เขาก�ำลังจะก้าวพ้นห้องอยู่แล้วเชียวเมื่อนิโคลัสพูดต่อหน้าตาย “ขึน้ อยูก่ บั นายด้วยว่าจะให้ความร่วมมือแค่ไหน ถ้านายสร้างปัญหา อะไร บอกไว้ก่อนเลยว่าฉันไม่ใจดีเหมือนโรม่าแน่ๆ”

54

October

05 Bad News

แสงแดดตอนสายท�ำให้ชายหนุ่มต้องหรี่ตาขณะมองลอดม่าน หน้าต่างด้านหน้าออกไปดูความเป็นไปภายนอกตัวบ้าน โรม่าสังเกตเห็น รถตูส้ ขี าวทีจ่ อดอยูห่ า่ งออกไปอีกฟากถนนและรูว้ า่ นิโคลัสเป็นคนส่งลูกน้อง มาส�ำรวจความเรียบร้อยเบือ้ งต้นในละแวกนัน้ เขาผละออกแล้วเดินย้อนมา ยืนริมผนังอีกฝัง่ มองผ่านหน้าต่างบานใหญ่ออกไปยังลานปูนข้างบ้านซึง่ เป็น ที่มาของเสียงตึงตังจากลูกบาสเกตบอลที่กระทบพื้นเป็นจังหวะ เสียงหัวเราะลั่นของเด็กหนุ่มที่เพิ่งกระโดดตุบลงบนพื้นหลังจาก ดังก์ลูกลงในแป้นได้ท�ำให้เขาเผลอยิ้มตามไปด้วย เมื่อวานนี้เขาได้รู้อะไรที่ ไม่คาดคิดมากมายเกีย่ วกับลูกชายคนเดียวของเจ้าของบ้านหลังนี้ ไม่นา่ เชือ่ เลยว่าภายใต้ทา่ ทางวางโตอวดเก่งนัน่ เจ้าเด็กซ่าก็มดี จี ริงเหมือนกัน แถมยัง กล้าซะจนน่าตกใจ นิโคลัสเล่าให้เขาฟังต่อว่าไม่ใช่เพียงแค่มีส่วนช่วยให้เอฟบีไอ ประสบความส�ำเร็จในการจับกุมแก๊งค้าโคเคนเท่านั้น แต่ผิงยังอาสาช่วยใน 55

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 คดีที่จ�ำเป็นต้องรวบรวมข้อมูลจากภายในโรงเรียนของเขาและโรงเรียนอื่นๆ ในเขตเดียวกันอีกหลายครัง้ อีกทัง้ ยังปลอมเป็นเด็กส่งสินค้าหรือล่อซือ้ ยาใน กรณีที่ทุกฝ่ายมั่นใจว่าเจ้าตัวจะต้องปลอดภัยอย่างแท้จริงได้อีกด้วย และ แน่นอนว่าวัยรุน่ ส่วนใหญ่ยอ่ มให้ความไว้วางใจแก่เด็กวัยไล่เลีย่ กันได้รวดเร็ว และมากกว่าผูใ้ หญ่ทเี่ ป็นเจ้าหน้าทีร่ ฐั ไม่วา่ จะในหรือนอกเครือ่ งแบบอยูแ่ ล้ว โดยเฉพาะเด็กหนุ่มเชื้อสายเอเชียหน้าซื่อไร้พิษภัยที่แกล้งตบตาใครๆ ได้ อย่างแนบเนียนเมื่อถึงคราวจ�ำเป็นคนนี้ ว่าแต่เขาจะสนใจอะไรในตัวเจ้านั่นกันนักนะ โรม่าเลื่อนสายตาไปจับจ้องคนที่เขาควรจะใส่ใจมากกว่าในเวลานี้ ไคก�ำลังพลิกตัวหนีลกู พีล่ กู น้องทีก่ ระโดดไล่แย่งบอลอย่างชุลมุน สิง่ ทีเ่ กิดขึน้ เมื่อวานท�ำให้ชายหนุ่มยิ่งทึ่งในฝีมือนิโคลัสมากขึ้นอีกหลายเท่า และเพราะ เขาอาจจะสนิทกับไคเกินไป จึงไม่สามารถท�ำให้อีกฝ่ายโกรธจนแสดงออก ได้อย่างเจ้าของใบหน้าเข้มครึ้มนั่น ไคยิ้มบางๆ เมื่อผิงเสียหลักหงายหลังลงไปนั่งจ�้ำเบ้าบนพื้น แล้ว ยืน่ มือข้างทีว่ า่ งไปช่วยฉุดเด็กหนุม่ ให้ลกุ ขึน้ มาใหม่ ภาพทีเ่ ห็นท�ำให้โรม่าอด โล่งใจไม่ได้ระหว่างเฝ้ามองไคซึ่งเริ่มเปลี่ยนไปในทางดีขึ้นอย่างช้าๆ แม้ว่า ก�ำแพงหนาที่เจ้าตัวสร้างขึ้นเป็นเกราะก�ำบังจะยังปรากฏให้เห็นเด่นชัด เขา ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่รออยู่ข้างหน้าจะเป็นอย่างไร หรือสิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญ นั้นจะส่งผลต่อไคแค่ไหน แต่การหลบมาอยู่ที่นี่ไม่ใช่ทางแก้ไขให้คดีค้างคา จบสิน้ ลงไปได้ ข่าวร้ายทีเ่ ขาตัดสินใจว่าจะเล่าให้อกี ฝ่ายฟังในวันนี้ จะท�ำให้ ทุกสิ่งทุกอย่างหวนกลับมาเริ่มต้นขึ้นใหม่อีกครั้ง… ความคิดของโรม่าสะดุดลงเมื่อเห็นคนข้างๆ ไคที่หันหลังให้เขา สะบัดคอซ้ายขวา และผมชื้นเหงื่อที่ตกลงปรกหน้าก็คงท�ำให้เจ้าตัวร�ำคาญ 56

October ไม่น้อยเพราะต้องยกมือเสยออกอยู่หลายทีขณะที่ปลายผมเปียกลู่ระต้นคอ ต่างหูสีเงินข้างเดิมยังคงสะท้อนแสงแดดวิบวับ แล้วโรม่าก็รู้สึกคอแห้งผาก เมื่อผิงดึงชายเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อพราวบนใบหน้า เผยให้เห็นรูปร่างซึ่งแม้จะ ไม่สูงใหญ่แต่ก็สมส่วนอย่างคนเล่นกีฬา... และผิวสีแทนอ่อนๆ บนแผ่นหลัง เหมือนจะรู้สึกตัวว่าถูกจ้อง ผิงหันขวับกลับมาอย่างกะทันหัน อาจ เพราะมีบานกระจกกั้นอยู่โดยไม่ต้องกลัวว่าอีกฝ่ายจะวิ่งมาบีบคอได้ มือที่ ยังจับเสื้อค้างไว้กับหน้าจึงกระดิกนิ้วกลางยกขึ้นแตะเหนือแก้มตัวเองพลาง เลือ่ นลงมาท�ำท่าแหกตาล้อเลียนคนแอบมอง โรม่าขมวดคิว้ แต่ไม่ละสายตา ยังยืดไหล่ตรงคอแข็งนิ่งอยู่เช่นนั้นจนผิงต้องเป็นฝ่ายท�ำหน้าเจื่อนหันหนี ไปเอง “เมื่อวานที่เราคุยกันค้างไว้” โรม่าเปิดประเด็นขณะเดินผ่านกรอบ ประตูห้องเข้ามานั่งลงบนปลายเตียงของไค อีกฝ่ายที่นั่งอยู่กับโต๊ะเขียน หนังสือด้านข้างจึงหันมาให้ความสนใจทันที “เรื่องที่ฉันต้องกลับเบอร์ลิน” “ตกลงได้ข่าวคืบหน้าแล้วใช่ไหม” ไควางปากกาในมือลง ชายหนุ่มพยักหน้า ความเคร่งเครียดยังฉายชัดในแววตาแม้ว่าจะ พยายามซ่อนไว้แค่ไหน “วันจันทร์นฉี้ นั ต้องกลับไปทีน่ นั่ ไปสะสางคดีเก่าทีค่ า้ งอยู่ แล้วก็คยุ เรื่องของไคว่าจะเอายังไงต่อไป” “หมายความว่าไง” “คนทางโน้น... รู้เรื่องนายหมดแล้ว ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าข่าวรั่วออกไป ทางไหน แต่ตอนนี้หนังสือพิมพ์แทบทุกฉบับก�ำลังลงเรื่องที่ว่าไคยังไม่ตาย และเราเก็บตัวนายเอาไว้ หัวหน้าน่ะโกรธเป็นไฟเลย สัง่ ใหญ่ให้หาว่าใครเป็น 57

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 คนให้ข่าว ถ้าจับได้เมื่อไหร่เขาไม่เลี้ยงไว้แน่ๆ” เขาเองก็ไม่คิดจะปล่อยให้เจ้าตัวการที่ว่านั่นอยู่รอดปลอดภัยไป เหมือนกัน อย่าให้เขาเป็นฝ่ายหาตัวเจอได้ก่อนหัวหน้าเชียว โรม่ายกมือขึ้นบีบขมับทั้งสองข้างของตัวเองสักพัก ไม่รู้แล้วว่าควร กังวลเรือ่ งอะไรก่อนดีเพราะมันเพิม่ มากขึน้ ทุกทีจนน่าปวดหัว ใช่วา่ เขาไม่เชือ่ ใจนิโคลัสที่จะเป็นผู้รับช่วงดูแลไคต่อจากเขา แต่เขาก็ไม่สบายใจกับการ ปล่อยให้ไคห่างสายตาเป็นครั้งแรกในรอบสามเดือน และยังต้องระมัดระวัง ตัวเองให้มากกว่าเดิมอีกหลายเท่า เพราะการกลับไปคราวนี้โรม่ารู้ดีว่าต้อง ถูกจับตามองทุกการกระท�ำอย่างแน่นอน เพราะการเงียบหายจากหน้าทีก่ าร งานไปนานตัง้ แต่เกิดเหตุการณ์รา้ ยแรง แถมยังเป็นหนึง่ ในคนทีส่ นิทสนมกับ ครอบครัวนี้ที่สุด “ถ้าจ�ำเป็นจริงๆ เราก็อาจจะต้องใช้หลักฐานเท่าที่เรามีในตอนนี้ส่ง เรือ่ งให้อยั การ ก่อนทีพ่ วกนัน้ จะทันลงมือท�ำอะไร” เขาเว้นระยะ “นัน่ หมายความ ว่านายต้องกลับไปให้การกับศาล เล่าทุกอย่างเท่าที่นายจ�ำได้ในคืนนั้น” หลังจากจบประโยคนั้น ทั้งห้องก็มีเพียงความเงียบอยู่นานจน ชายหนุม่ นึกกลัว โรม่าเงยหน้าจ้องไคซึง่ ก�ำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับก�ำลังครุน่ คิดอย่างหนัก ไคคงไม่รตู้ วั จริงๆ ว่าตนนิง่ ไปนานแค่ไหน ไม่รู้ ด้วยซำ�้ ว่าก�ำลังกัดริมฝีปากล่างของตนเองแน่นจนมันเริม่ ห้อเลือดเป็นรอยช�ำ้ เด่นชัด “ไค” จนต้องเอ่ยเรียกยำ�้ เสียงหนัก เจ้าของชือ่ จึงสะดุง้ หันกลับมามองเขา อีกครั้ง “ที่ฉันบอกก็แค่ ‘อาจจะ’ นะ ยังไม่สรุปแน่นอนว่าจะต้องเป็นแบบนี้ 58

October แต่หัวหน้าอยากให้บอกนายไว้ก่อน เผื่อจะได้เตรียมตัวให้พร้อมถ้าต้อง ขึ้นให้การจริง” “ซึ่งมันก็เกือบจะใช้ไม่ได้เลย” ไคพูดต่อเสียงต�่ำ “เพราะผมแทบจะ ไม่มีอะไรไปให้การ ไม่มีแม้แต่หลักฐานเป็นชิ้นเป็นอัน พยานที่จ�ำอะไรไม่ได้ คุณคิดเหรอว่าจะมีประโยชน์น่ะ” “ตัวนายนั่นแหละหลักฐาน ถ้าไม่นับเวอร์เนอร์ที่ตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้น และยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นง่ายๆ ไคเป็นผู้รอดชีวิตคนเดียวของบ้านที่หนีออก มาได้และพร้อมจะเป็นพยานที่สุด” แต่คนพูดก็ไม่มั่นใจนักในเรื่องนั้น “ผมจ�ำไม่ได้ว่าหนีออกมา ไม่รู้ด้วยซ�้ำว่าสภาพตัวเองในตอนนั้น ตะเกียกตะกายมากองอยู่บนสนามนอกบ้านได้ยังไง” ไคขมวดคิ้ว เท่าที่เขาจ�ำได้น่ะเหรอ ก็มีแต่ความรู้สึกเดิมๆ ที่ย้อน กลับมาหลอกหลอนซ�้ำไปซ�้ำมาอยู่แทบทุกคืนนั่นไง... สีแดงของเลือด เสียง ร้องครวญคราง กลิ่นไหม้ และความร้อน... ไครีบกะพริบตาเร็วพลางสะบัด หน้าไล่สิ่งเหล่านั้นออกไปจากสมอง เขาต้องการนึกให้ออกโดยเร็วก็จริง แต่ ไม่ใช่ให้มันโถมเข้ามากลืนกินตัวตนทั้งหมดของเขา เขาต้องไม่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้แก่ความทรงจ�ำของตัวเอง “ตอนนีอ้ ย่าเพิง่ ไปคิดถึงเรือ่ งนัน้ เลย เอาเป็นว่าฉันจะรีบไปรีบมาให้ เร็วที่สุด” “แล้วแต่ที่คุณสะดวกเถอะ แค่ที่คุณต้องทิ้งทุกอย่างไว้แล้วมากับ ผมแบบนี.้ ..” ไคยอมหุบปากเพราะสีหน้าของอีกฝ่ายทีเ่ ปลีย่ นไปทันที เขาเคย แสดงความเกรงใจอยู่หลายครั้ง และก็ได้ฟังเสียงขุ่นเคืองปนอ่อนใจของ โรม่าเป็นการตอบรับกลับมาตลอด ความจริงเขาก็รแู้ หละว่าโรม่าเต็มใจและ ตั้งใจท�ำหน้าที่นี้ตามที่เจ้าตัวย�้ำอยู่เสมอ แต่ก็อดคิดไม่ได้ทุกทีว่าไม่ใช่เรื่อง 59

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 จ�ำเป็นเลยที่โรม่าจะต้องมาวุ่นวายขนาดนี้เพื่อเขา เพื่อไม่ให้โรม่าหงุดหงิด ไคจึงเปลี่ยนเรื่องไปถามถึงอีกสิ่งหนึ่งที่ สงสัยแทน “เมื่อกี้ที่คุณพูดว่าก่อนที่ ‘พวกนั้น’ จะทันท�ำอะไร แสดงว่าพอรู้ตัว แล้วสินะ” “เอ่อ...” คราวนี้นายต�ำรวจหนุ่มเป็นฝ่ายอ�้ำอึ้ง เขาถูกกันออกจากคดีก็จริง แต่ถงึ หัวหน้าไม่บอก เขาก็จะหาทางสืบรูม้ าได้เองอยูด่ ี และหัวหน้าก็เห็นด้วย ว่าการได้รบั รูไ้ ว้จะท�ำให้เขาระมัดระวังตัวได้ดกี ว่า แต่ส�ำหรับไค โรม่าไม่แน่ใจ ว่าจะเป็นการดีหรือไม่ถา้ เปิดเผยรายชือ่ คนทีอ่ ยูใ่ นข่ายผูต้ อ้ งสงสัยของหน่วย สืบสวนให้อีกฝ่ายรู้ เพราะหนึ่งในนั้นเป็นคนใกล้ชิดไคซึ่งมีแรงจูงใจสูง ขาด แต่หลักฐานส�ำคัญที่จะมัดตัวคนคนนั้นกับคดีให้แน่นหนา “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องบอกก็ได้ เดี๋ยวจะกลายเป็นชี้น�ำผมซะ เปล่าๆ” ไคโบกมือห้ามเมื่อเห็นความล�ำบากใจปรากฏในสายตาของโรม่า อย่างเห็นได้ชัด โรม่าถอนหายใจ เขายกมือขึ้นขยี้ผมสีทองสว่างของตัวเองจนปอย บางส่วนตกลงมาปรกหน้า ก่อนจะเอนตัวเท้าแขนทัง้ สองข้างไปด้านหลังด้วย ท่าทางผ่อนคลายกว่าเดิม... ดีจริงที่ไคใจเย็นกว่าที่คาด... เขาคิด ตอนแรกก็ หวั่นอยู่เหมือนกันที่จะบอกอีกฝ่ายเรื่องนี้ บางทีเขาอาจจะเป็นห่วงมากเกิน ไปอย่างที่ไคชอบว่าจริงๆ ก็ได้ แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อจู่ๆ ผิงก็พรวดพราดเข้ามาในห้องอย่าง กะทันหัน “ไค! พ่อให้มาถาม—” 60

October ผิงเองก็ดูตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่บนขอบเตียงไม่ใช่ เจ้าของห้องที่ตนต้องการจะคุยด้วย “อ้อ ขอโทษ” เด็กหนุ่มท�ำท่าจะถอยออกนอกประตู “คุณลุงว่าอะไรเหรอ” “พ่อให้มาถามว่าอยากได้หนังสืออะไรอีกหรือเปล่า เดี๋ยวพ่อจะไป หอสมุด จะได้ยืมมาเผื่อให้” “ไม่เป็นไร ที่อ่านอยู่ตอนนี้ยังไม่จบเลย ฝากขอบคุณคุณลุงด้วย” ไคชี้ไปที่หนังสือบนเตียง แต่สายตาของผิงที่มองตามไปก็หยุดอยู่ แค่ปลายนิ้วนั้น เพราะมีคนตัวโตนั่งตีหน้ายักษ์ขวางทางอยู่เห็นๆ เกะกะชิบเป๋ง “อือ” รับค�ำแค่นกี้ เ็ ผ่นแผล็วหายออกไป เร็วพอๆ กับตอนโผล่เข้ามา ไคมองกรอบประตูห้องว่างเปล่าแล้วหันมาหาโรม่า “คราวนี้อะไรอีกล่ะ” “หือ?” “คุณมีเรือ่ งอะไรกับผิงอีกหรือไง เขาถึงได้หนีปบุ ปับออกไปแบบนัน้ ” หนี? ผิงน่ะเหรอ หนีเขา... อ้อ คงจะรู้ตัวสินะว่าเพราะสาส์นรักที่ส่งทะลุหน้าต่างให้เมื่อเช้าน่ะ มันท�ำให้เขาอยากจับเจ้าเด็กนัน่ มาฟาดซะให้เข็ด โรม่าหัวเราะในล�ำคออย่าง หมั่นเขี้ยว รู้อยู่หรอกว่าไม่ชอบหน้า แต่ถ้าวอนหาเรื่องยั่วโมโหเขาไม่เลิกละ ก็ คอยดูเชียวถ้าเขาโกรธจริงจังขึน้ มา อยากรูน้ กั ว่าคนอวดเก่งจะกล้าท้าทาย อะไรเขาได้อีก “จะว่าไปผิงก็เก่งใช่เล่นนะ เห็นอย่างนี้ก็เถอะ” ไคพึมพ�ำ นึกถึง วีรกรรมของเจ้าตัวที่ได้ฟังเมื่อวานนี้ 61

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “แต่ฉันสงสัยมากกว่าว่านิคคิดยังไงถึงได้วางใจให้เด็กอย่างนั้น ท�ำงานส�ำคัญระดับนั้น” ชื่อนั่นท�ำให้คิ้วได้รูปขมวดยุ่งอย่างขัดใจ นิโคลัส วินเทอร์ ตอนที่ โรม่ากลับไป เขาจะต้องทนอยู่ในสายตาของคนคนนี้อย่างนั้นหรือ ดวงตา คมกริบที่จ้องตรงมาอย่างไม่เกรงใจกับใบหน้ารกรุงรังไร้อารมณ์ยามพูดจา ไร้มารยาทด้วยน�้ำเสียงกระโชกโฮกฮากนั่น ไม่มใี ครกล้าดูถกู เขาต่อหน้ามาก่อน ไม่วา่ คนคนนัน้ จะอายุมากหรือ น้อยกว่า ในเบอร์ลิน ไคได้รับความนับถือไม่น้อยไปกว่าคริสตอฟ ไม่ใช่แค่ เพราะเขาเป็นลูกเจ้าของบริษัท แต่ทุกคนที่นั่นยอมรับเขาในฐานะชายหนุ่ม อนาคตไกลทีม่ คี วามสามารถและตัง้ ใจจริงจัง เขาเข้าฝึกงานในบริษทั ของพ่อ ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ และเริ่มท�ำงานในต�ำแหน่งระดับเดียวกับพนักงาน ธรรมดา จนกระทั่งก้าวหน้าจากเด็กส่งเอกสารเมื่อสมัยอายุสิบหก ขึ้นมาจน ได้สถานะรองจากคนที่เป็นผู้ช่วยมือขวาของพ่อเท่านั้น และนิโคลัสก็เป็นคนแรก ที่ท�ำให้เขาหมายหัวไว้ว่าเป็นศัตรูทันทีทั้ง ที่ได้รู้จักกันเพียงแค่วันเดียว ตอนดึก ไคนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะขณะที่ลูกพี่ลูกน้องเข้ามานอน กลิ้งเกลือกไปมาอยู่บนเตียงในห้องของเขา เด็กหนุ่มถอนใจพลางหงายหลัง ลงไปนอนแผ่ แล้วสายตาที่มองเลยขึ้นไปก็สะดุดเข้ากับตุ๊กตากระเบื้องบน หัวเตียงที่เขาจ�ำได้ว่าไม่เคยเห็นมาก่อน “เฮ้ นี่ของนายเหรอ” ผิงลุกขึ้นไปพิจารณาใกล้ๆ ด้วยความสงสัย รูปปั้นเด็กชายตัวน้อย 62

October นัง่ อยูบ่ นเก้าอีข้ า้ งพีส่ าวซึง่ ก�ำลังสอนให้เขาอ่านหนังสือ นิว้ เล็กๆ ชีล้ งบนหน้า กระดาษพร้อมกับรอยยิ้มสดใสระบายอยู่บนใบหน้า “สนใจเหรอ” “อือ” ตอบพลางมองตามขณะที่ไคหยิบขึ้นมา หลายวันผ่านไปกว่า ที่เขาจะตัดสินใจแกะตุ๊กตาซึ่งเป็นของต่างหน้าชิ้นสุดท้ายนี้ออกจากกล่อง มาวางข้างนอกได้ “ตุ๊กตายาโดรของสเปนน่ะ ที่บ้านฉันเคยสะสม พ่อถึงกับท�ำห้องไว้ เก็บเจ้าพวกนี้โดยเฉพาะเลยด้วยซ�้ำ พี่ฉันยังพูดเลยว่าอย่างกับพิพิธภัณฑ์” ผิงเงยหน้าตัง้ ใจฟัง สีหน้าของคนเล่าในขณะนีม้ แี ต่ความเหงาจับใจเมือ่ นึกถึง คนในครอบครัว “พวกเราชอบมากจนใครๆ ที่รู้จักต่างก็ซื้อให้เป็นของขวัญ เวลาถึงวันส�ำคัญหรือเทศกาลต่างๆ จนมีเต็มบ้านไปหมด” ‘เคย’ มีเต็มบ้าน แต่ตอนนี้ก็เหลือเพียงชิ้นสุดท้ายเท่านั้นที่เป็น ตัวแทนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขาและบ้านหลังเก่าที่ได้เติบโตขึ้นมา ผิงตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ “แล้วตัวนี้ล่ะ ใครให้มาเป็นของขวัญหรือเปล่า” “ของขวัญเมื่อตอนคริสต์มาส ฉันกับคริสต้าได้มาคนละคู่” “ใครให้ล่ะ แฟนหรือไง” ผิงแกล้งแหย่ แล้วก็สังเกตได้ว่าสีหน้าของ อีกฝ่ายเปลี่ยนไป “ไม่ใช่ของฉันหรอก คู่หมั้นของพี่น่ะ” เขาวางตุ๊กตาลงที่เดิม ก่อนที่ผิงจะได้ซักไซ้อะไรต่อ เสียงรถกับเสียงโหวกเหวกหน้าบ้านก็ ดึงความสนใจของทั้งสองไปซะก่อน เขาบอกลาไคแล้ววิ่งออกจากห้องไป ทันทีเมื่อเห็นจากหน้าต่างว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร 63

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 โรม่าวางปึกกระดาษรายงานประวัตคิ หู่ มัน้ ของคริสต้า เจ้าของตุก๊ ตา ตัวสุดท้ายนัน่ ลงเมือ่ ได้ยนิ เสียงรถและคนโวยวายอยูน่ อกประตู เขาลุกขึน้ ไป เลิกผ้าม่านดูพลางขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเสียงเรียกนั้นดังมาจากกลุ่มเด็กหนุ่ม ซึง่ นัง่ ชะเง้อชะแง้อยูใ่ นรถ แล้วคนเหล่านัน้ ก็ชะงักเงียบไปทันทีเมือ่ เห็นว่าฝ่าย ที่เปิดประตูออกมาเป็นผู้ชายที่พวกเขาไม่รู้จัก “มาหาใคร” โรม่าถามเสียงเข้ม ก่อนทีพ่ วกเขาจะได้ตอบอะไร ใครคนหนึง่ ก็เบียด จากด้านหลังวิ่งตึงตังออกไปนอกบ้าน ผิงถลาเข้าไปเกาะรถเพื่อนพลาง คว้าคอคนในที่นั่งคนขับพลางพยายามดึงตัวออกมาทางหน้าต่าง “เฮ้ย! แพท กลับมาเมื่อไหร่!” “เมื่อวาน” เด็กหนุม่ ผิวเข้มตอบแล้วเป็นฝ่ายดึงคนทีย่ นื อยูข่ า้ งนอกกลับเข้าไป บ้าง ขณะทีอ่ กี สีค่ นในเบาะหลังส่งเสียงทักโหวกเหวก แล้วหนึง่ ในนัน้ ก็กระซิบ ขึ้นพลางชี้ไปยังโรม่าที่ยังยืนมองมาจากประตู “ใครวะ น่ากลัวฉิบหาย” “คนรูจ้ กั ทีม่ าพักด้วยน่ะ” เด็กหนุม่ ตอบเมือ่ ปีนข้ามตัวเพือ่ นลงไปนัง่ ข้างๆ เรียบร้อยแล้ว “ยังจ้องอยู่เลยว่ะ” “ช่างเหอะน่า” “แน่ใจนะว่าไม่ใช่ญาติผใู้ หญ่ฝา่ ยไหนของนาย ท�ำหน้าอย่างกะพวก ฉันจะพานายหนีออกจากบ้าน” “เอาประสาทส่วนไหนดูวะ หน้าตาอย่างงี้จะเป็นญาติกันทางไหน” ผิงชี้หน้าซึ่งอิมพอร์ตมาจากไทยแลนด์แดนสยามร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มของ 64

October ตัวเอง “เออว่ะ” เขาเหลือบตาไปทางโรม่าอีกครัง้ ก่อนทีฝ่ า่ ยนัน้ จะปิดประตูเข้าบ้าน “ไปเหอะ” เป็นที่เข้าใจได้ว่าคืนนี้ถึงไหนถึงกัน… เด็กหนุ่มกลับถึงบ้านตอนตีสองโดยเดินเข้าทางด้านหลังตามปกติ แต่คนื นีไ้ ม่คอ่ ยจะตรงทางเท่าไรนัก เพราะไม่ได้ออกไปเทีย่ วเสียนานเลยแอบ ซัดเหล้าไปไม่นอ้ ย เขายืนเกาะประตูอยูค่ รูใ่ หญ่จงึ ตะกายเข้าห้องครัวได้เพือ่ หาน�้ำดื่ม ท่ามกลางความมืด ผิงเอียงซ้ายเอียงขวาเดินไปจนมองเห็นตู้เย็น ได้เลือนรางอยู่ข้างหน้า แต่แล้วก็สะดุดขาตัวเองจนเสียหลักและอาจจะล้ม หน้าคว�่ำลงไปถ้าไม่มีใครคว้าไว้ได้ซะก่อน “เฮ้ย!” “เอ้าๆ ระวังหน่อย” เสียงกระซิบคุ้นหูใกล้ๆ ท�ำให้ผิงรีบยันตัวถอย ออกมาทันที ดีว่าคราวนี้ไม่ได้โวยวายเหมือนเจอผีอย่างในครั้งแรก “เราต้อง เลิกเจอกันแบบนี้สักทีนะ” ผิงไม่ตอบ แต่กลับหลังหันไปเปิดตู้เย็นหยิบน�้ำผลไม้ออกมายกดื่ม ทั้งกล่อง แสงไฟจากในตู้ท�ำให้เขาเห็นโรม่าได้ชัดเจน แว่นสายตากรอบเงิน ยิ่งท�ำให้ใบหน้าดูเคร่งขรึมกว่าเดิม และความเหนื่อยล้าก็ฉายชัดอยู่ใน แววตาคู่นั้น “คุณก็เลิกโผล่มาแบบนีส้ กั ทีส”ิ ไม่รวู้ า่ เป็นเพราะแอลกอฮอล์ตกค้าง หรือเปล่าที่ท�ำให้เขากล้าต่อปากต่อค�ำกับโรม่าได้ “ฉันยืนอยู่ในนี้ตั้งนานแล้ว นายต่างหากที่เดินเข้ามาทีหลัง แถมยัง 65

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ซุ่มซ่าม…” “ถ้ามายืนตั้งนานแล้วท�ำไมไม่เปิดไฟสักหน่อยเล่า” ผิงเถียงแทรกขึ้นอย่างหงุดหงิดในค�ำพูดท้ายประโยคนั้น โรม่าไม่ ตอบอะไรแต่เดินออกจากครัวกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นพร้อมกับแก้วกาแฟ ในมือ ด้วยความสงสัย ผิงจึงเดินตามชายหนุ่มไปด้วย บนโต๊ะภายในห้อง นั่งเล่นซึ่งเปิดแต่โคมไฟไว้ดวงเดียวนั้นมีกระดาษเรียงรายบนแฟ้มเอกสาร พร้อมทั้งรูปถ่ายหลายใบ ข้างๆ กันมีแก้วกาแฟเปล่าตั้งอยู่อีกสองแก้ว “นี่คุณยังไม่นอนเลยเหรอ” ผิงถามขณะที่โรม่านั่งลงบนโซฟา ท�ำให้เขาแปลกใจไม่น้อยที่ อีกฝ่ายเป็นคนชวนคุย “ยังน่ะ อยากอ่านแฟ้มนี้ให้เสร็จก่อน” “นอกจากเป็นบอดี้การ์ดแล้วยังหอบงานอื่นมาท�ำด้วยอีกเหรอ” ผิงตามมานั่งเก้าอี้ด้านข้างพลางชะโงกเข้าไปใกล้ ความจริงเขาก็ พอจะเห็นว่าโรม่าไม่เคยอยูว่ า่ งระหว่างทีม่ าอาศัยในบ้านหลังนี้ นอกจากเวลา คุ ย กั บไค ชายหนุ ่ มก็มักจะหมกมุ่นอยู่กับเอกสารกองใหญ่หรือไม่ก็คุย โทรศัพท์หน้าเครียดทุกที “แค่คดีเก่าๆ จากที่โน่นน่ะ นายไม่ง่วงหรือไง” โรม่าตัดบทพลางเก็บกระดาษและรูปบางแผ่นเข้าแฟ้ม ผิงเลยลุกขึน้ เพราะรู้ตัวว่าถูกไล่ “ง่วงก็ได้” เขาบอกสั้นๆ แต่ยังไม่ทันได้เดินออกไป เสียงโรม่าก็ดังขึ้นซะก่อน “น่าเสียดาย ถ้ายังไม่ง่วงจะได้ชวนอยู่เป็นเพื่อนกันก่อน” 66

October และนัน่ ก็ท�ำให้ผงิ ชะงัก เด็กหนุม่ ลังเลครูห่ นึง่ แล้วนัง่ ลงตามเดิม อาจ จะเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวดีๆ สักทีละมั้ง “วันนี้ไคเป็นยังไงบ้าง” ค�ำแรกก็ถามถึงไคเลย “อ๋อ ไม่เป็นไงนักหรอก เขาชวนผมไปปล้นซูเปอร์ใกล้ๆ นี่ แล้วก็ต่อ ด้วยไปซื้อยากับแวะขโมยรถไปขายได้สองคันน่ะ” โรม่าท�ำหน้าประหลาดก่อนจะหัวเราะเบาๆ “นายไม่ชอบหน้าฉันเอามากๆ เลยใช่ไหม” ผิงยักไหล่ มองโรม่าที่เอนหลังพิงเก้าอี้พลางถอดแว่นออกแล้ว หลับตาลงครู่หนึ่ง แต่เมื่อดวงตาสีเทาลืมขึ้นมาอีกครั้ง โรม่าก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มมีท่าทีเปลี่ยนไป ผิงหันไปมองโคมไฟบนโต๊ะพลางบ่นพึมพ�ำอยูใ่ นใจ ให้ตาย ใช่เลย! นี่แหละเหตุผลว่าท�ำไมเขาถึงคุยกับหมอนี่ได้เฉยๆ เพราะแว่นตาเมื่อกี้ยังไง ล่ะ แต่พอถูกจ้องมาตรงๆ แบบนี้แล้วเขาก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาอีกครั้ง “ฟังนะ ฉันขอโทษแล้วกันถ้าท�ำอะไรให้นายไม่พอใจที่ผ่านมา” “ผมก็ขอโทษเรือ่ งเมือ่ วานเหมือนกัน” ผิงก้มลงตอบเบาๆ กับโคมไฟ เอาวะ ถ้าดีมาเขาก็ดีไป แต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ ขนาดขอโทษยังท�ำ วางโตเหมือนออกค�ำสั่งซะอย่างนั้น “เรื่องเมื่อเช้าด้วย” “เออ เรื่องเมื่อเช้าด้วยก็ได้” ผิงอ้อมแอ้มอย่างหงุดหงิด แต่ก็รู้ดีว่า ตัวเองเป็นฝ่ายผิดที่ก้าวร้าว และโรม่าก็เป็นผู้ใหญ่กว่าเขาหลายปี “หวังว่าจากนี้ไปเราจะอยู่กันด้วยดีได้นะ” “ยังไงก็ช่าง” หันไปพูดกับกระถางต้นไม้ “แต่นายดูเหมือนไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่” 67

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “ท�ำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ” คราวนี้ก้มลงคุยกับพรม “เพราะนายไม่สบตาฉันเลยน่ะสิ ปกติก็หลบหน้าตลอด ท�ำไมล่ะ” เฮ้ย! แล้วชะโงกเข้ามาใกล้ท�ำไมเนี่ย ผิงผงะถอยออกไป “เอ่อ… ผมแค่ไม่ค่อยชอบให้ใครมาจ้องแบบนั้นน่ะ” “อ้อเหรอ แต่เวลาคนคุยกันก็น่าจะมองหน้ากันซักหน่อยนะ ไม่ง้ัน มันเสียมารยาท” อ้าว หลอกด่าเขานี่หว่า ผิงเงยหน้าขวับทันที แต่คราวนี้กลับเห็น รอยยิ้มผ่อนคลายระบายอยู่บนใบหน้าและดวงตาคู่นั้น ซึ่งเขาเองก็ต้อง ยอมรับว่ามันท�ำให้ชายหนุ่มดูดีขึ้นมากกว่าตอนท�ำหน้าขรึมหลายเท่า “อีกสามวันฉันต้องกลับไปจัดการงานทางโน้นสักพัก หวังว่าระหว่าง นั้นฉันจะวางใจฝากไคไว้กับนายได้” หมอนี่จะไม่อยู่งั้นเหรอ ข่าวดีแฮะ แต่เหมือนจะจับความดีใจที่ผิงพยายามปกปิดไว้ได้ โรม่าจึงพูดต่อ “บอกไว้กอ่ นว่าอย่าหาเรือ่ งท�ำอะไรหุนหันอย่างเมือ่ วานอีก ถ้าอยาก จะพาไคออกไปไหนต้องขออนุญาตนิค แล้วห้ามไปกันเองตามล�ำพัง นายเอง ก็ด้วย เวลาจะไปไหนก็บอกให้นิคหรือพ่อนายรู้ไว้ก่อนก็ดีเหมือนกัน” ผิงลุกขึน้ ยืนทันทีดว้ ยความไม่พอใจ แบบนีค้ งไม่มที างได้สงบศึกกัน ดีๆ หรอก “นี่ เรือ่ งไคน่ะตอนนีผ้ มเข้าใจแล้ว แต่คณ ุ ไม่ตอ้ งเผือ่ แผ่ความกรุณา บอกให้นิคมาเฝ้าผมด้วยอีกคนหรอก ผมไปไหนมาไหนเองไม่ต้องบอกใคร ไม่ต้องมาสั่งให้ผมท�ำโน่นท�ำนี่ ผมดูแลตัวเองได้” “ฉันจะพยายามเชื่อนายแล้วกัน” 68

October ไกลออกไปในทวีปคนละฟากฝัง่ ของมหาสมุทร เจ้าของดวงตาสีฟา้ ใสก�ำลังมองวิวทิวทัศน์ใจกลางเมืองหลวงของเยอรมนีจากหน้าต่างบน อาคารสูง เขาถอนหายใจพลางคิดถึงใครบางคนทีเ่ ขาไม่เคยหยุดนึกถึงตลอด หลายเดือนที่ผ่านมา… เขายังจ�ำภาพครอบครัวอบอุ่นนั้นได้ติดตา ครอบครัวที่เขาไม่เคยมี และเพราะเขาทีท่ �ำให้คนคนนัน้ ต้องสูญเสียมันไปเช่นกัน และไม่เพียงแค่นนั้ เขาก็ต้องเสียคนที่เขารักไปอีกจนได้ เพราะความอ่อนแอของตัวเขาเอง อีกไม่นาน เขาจะสะสางเรือ่ งทีค่ า้ งคาอยูใ่ นใจมาเกือบตลอดชีวติ ให้ หมดลง... อีกไม่นาน เวลาที่เขาเฝ้ารอก�ำลังจะมาถึง เสียงเปิดประตูด้านหลังท�ำให้ชายหนุ่มหันกลับไป “มิสเตอร์เอมิลครับ ท่านเรียกให้เข้าพบ” เขาพยักหน้ารับรู้ แล้วเดินผ่านห้องโถงด้านหน้าเข้าไปเคาะประตูซงึ่ มีปา้ ยบอกต�ำแหน่งประธานบริหารติดอยูก่ อ่ นจะเปิดเข้าไป ห้องท�ำงานกว้าง ขวางปูพรมสีแดงหม่น โต๊ะท�ำงานขัดมันตัวมหึมาตัง้ ตระหง่านใกล้กบั กระจก หน้าต่าง และชายวัยกลางคนผูท้ นี่ งั่ อยูเ่ บือ้ งหลังก็มอี �ำนาจสร้างความกดดัน ให้บรรยากาศในห้องจนรู้สึกอึดอัด ผมแซมสีเงินและริ้วรอยบนใบหน้าบ่งบอกวันเวลาที่ผันผ่านไปใน ชีวิต แม้ใบหน้าจะคล้ายคลึงกับผู้เป็นพี่ชายที่เคยเป็นเจ้าของโต๊ะตัวนี้ แต่ ร่องรอยความกราดเกรี้ยวในสายตานั้นแสดงถึงความแตกต่างกันได้เป็น อย่างดี ในชุดสูทสีเทาเข้ม เขานั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้หนังตัวใหญ่และเท้า ศอกไว้บนที่วางแขนพลางประสานปลายนิ้วเข้าหากัน แล้วพยักหน้าเป็นเชิง สั่งให้ผู้มาใหม่ปิดประตูลง 69

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ฝ่ายรับค�ำสัง่ ท�ำตาม จากนัน้ จึงเดินเข้าไปหยุดยืนอยูท่ ฝี่ ง่ั ตรงกันข้าม ใกล้จนสามารถมองเห็นได้ว่าดวงตาคมกริบวาววับฉายความไม่พอใจ ก่อน ที่เจ้าของดวงตาคู่นั้นจะเป็นฝ่ายท�ำลายความเงียบขึ้น “หมายความว่ายังไงที่ไอ้เด็กนั่นมันยังไม่ตาย”

70

October

06

Familiar Faces ความหวังที่ผิงคิดว่าคงจะไม่ต้องมีเรื่องเกี่ยวข้องอะไรกับคนหน้าดุ คนนั้นอีก พังทลายลงจนได้ในเวลาเพียงหนึ่งวันก่อนวันที่โรม่าจะต้องออก เดินทาง เมือ่ เด็กหนุม่ ออกไปแข่งบาสเกตบอลกับเหล่าผองเพือ่ นแล้วกลับมา ถึงบ้านโดยไม่เจอใครในตอนเย็น เขากระโดดขึ้นบันไดทีละสองขั้นเพื่อเอา ของไปเก็บ แต่เมื่อเดินผ่านห้องไคซึ่งเปิดประตูทิ้งไว้ ก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไป ส�ำรวจด้วยความอยากรู้อยากเห็นแม้ว่าจะเคยเข้ามานั่งคุยกับไคหลายครั้ง แล้วก็ตามที ผิงทิ้งตัวลงนั่งบนขอบเตียงแล้วกวาดตามองไปทั่ว บรรยากาศรอบ ตัวไม่ต่างอะไรกับตอนที่ห้องนอนนั้นยังไม่มีเจ้าของจับจองเลยสักนิด ญาติ ผู้พี่ของเขาไม่มีข้าวของมากมายนัก เพราะนอกจากเสื้อผ้าแล้ว สิ่งที่เพิ่มมา ประดับอยูภ่ ายในห้องก็มเี พียงหนังสือสามสีเ่ ล่ม ของใช้สว่ นตัวไม่กอี่ ย่าง และ ตุก๊ ตากระเบือ้ งทีด่ เู หมือนเจ้าตัวจะให้ความส�ำคัญมากทีส่ ดุ ตัง้ อยูบ่ นหัวเตียง เขาจ�ำได้ดถี งึ สีหน้าของไคขณะเล่าความเป็นมาของเจ้าตุก๊ ตาเด็กน้อยคูน่ ใี้ ห้ 71

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ฟัง ความมีชีวิตชีวากลับมาฉายชัดอยู่ในแววตาของชายหนุ่มทันที นั่นท�ำให้ ผิงได้รู้ว่าไคคิดถึงครอบครัวและผู้คนคุ้นเคยที่เขาต้องตัดขาดการติดต่อ ทั้งหมดมากแค่ไหน ส�ำหรับผิงนัน้ เขาไม่คอ่ ยมีความรูส้ กึ ผูกพันยึดติดกับสถานที่ เพราะ เขาก็ย้ายจากบ้านที่เกิดและเติบโตขึ้นมาตั้งแต่สมัยเด็กจนจ�ำอะไรแทบ ไม่คอ่ ยได้ เขาไม่คอ่ ยสนิทสนมกับญาติของตัวเองสักเท่าไรจึงไม่มใี ครให้ตอ้ ง คิดถึงนัก และเขาก็ค่อนข้างปรับตัวได้ง่ายเมื่อพบเพื่อนใหม่มากมายที่นี่ นอกจากแม่ที่จากไปเพราะสุขภาพไม่แข็งแรงดี ผิงจึงไม่เคยต้องเผชิญกับ ความโศกเศร้าจากการสูญเสียคนที่เขารักอีกเลย ต่างกันกับไคซึ่งครอบครัวถูกพรากไปทั้งหมดในคราวเดียวด้วย เหตุการณ์อันโหดร้าย ผิงรู้ตัวดีว่าเขาไม่มีวันเข้าใจถึงความรู้สึกของลูกพี่ลูก น้องได้ว่ามันจะหนักหนาสักเพียงไหน แม้จะได้เห็นไคยิ้มบ่อยครั้งขึ้น ก็ยัง เป็นรอยยิม้ บางเบา ซึง่ ขณะเดียวกันก็มแี ค่ความว่างเปล่าโดดเดีย่ วในแววตา อยู่ดี นอกจากนี้ เขาก็แอบเห็นความเป็นห่วงอย่างล้นเหลือในดวงตา สีเทาของผู้ที่คอยจับจ้องมองไคอยู่เงียบๆ เบื้องหลัง... ความคิดของเด็กหนุ่มสะดุดลงเมื่อปาดมือไปโดนหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งวางอยู่ใกล้ๆ เขาหยิบมาดูแล้วก็ต้องเปิดผ่านไปเพราะมันเป็นภาษา เยอรมันที่เขาอ่านไม่รู้เรื่อง จนกระทั่งกระดาษพลิกไปหยุดอยู่ตรงหน้าที่มี รูปถ่ายสองสามใบคั่นเอาไว้ ผิงจึงหยิบรูปขึ้นมาด้วยความสนใจทันที นัน่ เป็นครัง้ แรกทีเ่ ขาได้เห็นภาพครอบครัวของไคทีอ่ ยูก่ นั พร้อมหน้า โดยเบื้องหลังมีทะเลสาบกว้างสะท้อนผืนฟ้าสีสดใส ผิงเดาว่าคงเป็นทริป ท่องเที่ยวพักผ่อนในวันอากาศดี... คริสตอฟยืนยิ้มเด่นเป็นสง่าอยู่กลางรูป 72

October แม้จะสวมชุดล�ำลองก็ยังดูภูมิฐาน แขนข้างหนึ่งโอบไหล่ลูกชายซึ่งฉายรอย ยิ้มพิมพ์เดียวกันกับพ่อไม่มีผิดเอาไว้ อาพิณของเขายืนอยู่ฝั่งขวาของสามี และสาวสวยคนที่ยืนถัดไปอีกทีก็คงเป็นคริสต้า อีกใบเป็นภาพในมุมเดียวกัน แต่ทุกคนก�ำลังหลุดหัวเราะออกมา เต็มทีร่ าวกับก�ำลังข�ำเรือ่ งอะไรกันสักอย่าง และชายหนุม่ ในภาพนีน่ ะ่ หรือคือ ตัวตนจริงๆ ของเจ้าของใบหน้านิง่ เฉยเย็นชาราวกับหุน่ ไร้ชวี ติ ชีวาทีเ่ ขาได้เจอ ในวันแรกนั่น เพราะไคคนนี้ช่างแตกต่างกับไคคนที่เขารู้จักราวฟ้ากับเหว... ต้องนับถือตากล้องซึ่งจับจังหวะได้อย่างพอดิบพอดี เพราะมันท�ำให้ผิงยิ้ม ตามและรับรู้ถึงความรู้สึกที่ส่งผ่านออกมาได้ ว่าแต่ว่าใครกันที่เป็นคนถ่ายภาพพวกนี้ เขาไม่ต้องสงสัยนาน เพราะรูปใบล่างสุดคือภาพของสมาชิกคนที่ ห้าก�ำลังยืนโอบเอวแนบชิดกับหญิงสาว นี่สินะ คู่หมั้นของคริสต้า เจ้าของ ตุ๊กตาที่ไคพูดถึง “เข้ามาท�ำอะไรในนี้!” เสียงเข้มที่ตวัดหนักท�ำให้ผิงสะดุ้งโหยง กระโดดผึงจากเตียงขึ้น เผชิญหน้ากับคนทีเ่ ลีย้ วเข้ามายืนทะมึนขวางอยูเ่ ต็มกรอบประตูหอ้ ง และไค ที่เดินตามหลังโรม่าเข้ามาด้วยก็ชะงักไปเมื่อเห็นของที่ยังอยู่ในมือเด็กหนุ่ม ผิงไม่ตอบค�ำถามโรม่า เขาเก็บภาพถ่ายกลับไปคั่นไว้ในหน้าเดิม ของหนังสือแล้วท�ำท่าจะเดินแทรกออกไป แต่กโ็ ดนขวางไว้ดว้ ยแขนแข็งแรง “ฉันถามว่าเข้ามาท�ำอะไรในนี้” เพราะสายตาที่จ้องเขม็งท�ำให้ต้องพึมพ�ำเบาๆ โดยไม่ยอมเงยหน้า “ก็แค่เข้ามาดูเฉยๆ” “มาค้นของของคนอื่นนี่ไม่รู้หรือไงว่ามันเสียมารยาท” 73

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 คนโดนว่าขมวดคิ้ว “ก็บอกว่าแค่ดเู ฉยๆ ผมไม่ได้คน้ อะไรสักหน่อย... ขอโทษแล้วกันนะ ที่เข้ามายุ่ง” ท้ายประโยคชะโงกไปบอกไค ชายหนุม่ พยักหน้ารับรูแ้ ต่ไม่ได้แสดง ท่าทีไม่พอใจใดๆ ตรงกันข้ามลิบลับกับคนตัวใหญ่ตรงหน้าที่ไม่ใช่เจ้าของ ห้องซะด้วยซ�้ำ “ไม่เป็นไร ยังไงนี่ก็บ้านนายอยู่แล้ว” โรม่าแทรกขึ้นทันที “แต่ก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่มย่ามในห้องที่ไม่ใช่ห้องตัวเองแบบนี้” ก็แล้วไอ้ที่ยืนอยู่นี่มันห้องตัวเองหรือไงวะ “ผมก็ไม่ได้ท�ำอะไรของไคเสียหายนี่ ผมขอโทษเขาแล้ว และก�ำลัง จะไสหัวตัวเองออกไปถ้าคุณไม่ยืนโฮกฮากขวางทางอยู่นี่ หรือต้องให้ผม ขอโทษคุณด้วยหรือไง ถ้าคิดอย่างนัน้ ก็อย่าหวัง เพราะคราวนีผ้ มไม่ได้ท�ำผิด อะไรกับคุณ ถ้าเข้าใจแล้วก็กรุณาหลีกไปให้พ้นๆ ทางสักที” ผิงเถียง เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อรู้สึกได้ว่าโรม่าอารมณ์เสียใส่เขาผิด จากทุกครั้ง เมื่อเห็นว่าแขนที่กั้นอยู่ลดระดับลง เขาจึงรีบเบียดตัวพ้นประตู ออกไปโดยไม่สนใจว่าจะกระแทกไหล่ชนกับคูก่ รณี แล้วเดินปึงปังเลยเข้าไป ในห้องนอนของตัวเองก่อนจะตวัดประตูปิดเสียงดังสนั่นลั่นบ้าน ทิ้งให้อีกสองคนยืนมองหน้ากันเองท่ามกลางความเงียบที่เหลืออยู่ หลังจากนั้นครู่ใหญ่ “อะไร” โรม่าถามเสียงเรียบเมือ่ เห็นสายตาแสดงความประหลาดใจ จากอีกฝ่าย “วันนีเ้ หมือนคุณจะอารมณ์ไม่ดที ง้ั วันเลยนะ” ไคว่าขณะเดินไปหยิบ 74

October หนังสือบนเตียงขึ้นมาเปิดหน้าที่มีรูปเสียบคั่นไว้ แม้วันนี้อากาศภายนอกจะ แสนสดใส แต่โรม่ากลับดูเคร่งขรึมตลอดเวลาและยิ่งบึ้งตึงกว่าเดิมในช่วง บ่าย “แล้วเรือ่ งเมือ่ กี้ คนทีโ่ กรธน่าจะเป็นผมมากกว่า ซึง่ ผมก็ไม่เห็นว่าจะเป็น อะไร ยังไงผิงก็เข้ามาในนี้ออกบ่อย” มือใหญ่เสยผมสีทองแล้วเลยไปบีบท้ายทอยตัวเองเพือ่ คลายความ อ่อนล้า ใช่วา่ โรม่าจะไม่รตู้ วั ว่าระดับความเครียดของเขาเพิม่ สูงขึน้ เรือ่ ยๆ แค่ ไหน สาเหตุคงเพราะข้อมูลที่มีอยู่และต้องทนเก็บเงียบไว้ รวมทั้งผลการ สืบสวนล่าสุดที่ได้รับรู้มาเมื่อตอนบ่ายนั่นเอง ก่อนจะได้พูดอะไร สายตาก็ไปหยุดอยู่กับภาพถ่ายในมือไค ซึ่ง ใบหน้าของคนในรูปบนสุดก็เป็นสาเหตุที่ท�ำให้เขายิ่งหนักใจกว่าเก่ากับสิ่งที่ เขายังลังเลว่าควรจะเล่าให้ไคฟังหรือไม่ ก่อนที่ไคจะอยู่นอกสายตาของเขา ไปอีกสองสัปดาห์เต็ม เขาควรท�ำอย่างไร เมื่อหนึ่งในรายชื่อผู้ต้องสงสัยที่อาจจะมีส่วน รู้เห็นในการฆาตกรรม เป็นคนที่ไคเชื่อใจยิ่งกว่าใคร... เขาจะพูดออกไปได้หรือ ว่าหนึง่ ในฆาตกรทีฆ่ า่ ทุกคนในบ้านหลังนัน้ อาจจะเป็นคนเดียวกันกับคนที่ไคหลงรัก กิล ไรเมอร์สก�ำลังสัง่ งานหลังการประชุมกับเลขานุการคนสนิทด้วย ความขุ่นเคืองใจ บัดนี้ ห้องท�ำงานอันใหญ่โตโอ่โถงกลับสร้างความอึดอัดได้ มากมายเมื่อธุรกิจต่างๆ ด�ำเนินการไปได้ไม่ราบรื่นอย่างที่ต้องการ กิจการส่งออกของเขาในเวลานีต้ อ้ งชะงักงันเพราะการถูกตรวจสอบ บัญชีทรัพย์สิน ทั้งของส่วนตัวและของบริษัทในเยอรมนีและประเทศคู่ค้า อย่างสหรัฐฯ เช่นเดียวกับงานบริหารกิจการของไรเมอร์สกรุป๊ ทีเ่ ขาครอบครอง 75

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 อยูซ่ งึ่ เริม่ กลายเป็นทีจ่ บั ตามองจากหลายฝ่าย แล้วยังธุรกิจ ‘เบือ้ งหลัง’ ทีเ่ พิง่ จะพังทลายไปครั้งใหญ่เมื่อสินค้าชั้นดีที่ส่งเข้าอเมริกาถูกทางการยึดไปได้ ทั้งหมด แม้จะไม่มีหลักฐานอะไรให้โยงใยมาถึงเขา แต่มูลค่าความเสียหาย และจ�ำนวนลูกค้าที่สูญเสียไปก็สูงจนเกินคาด รวมทั้งรายงานที่เขาเพิ่งได้รับรู้เกี่ยวกับคนที่ควรจะเป็นอดีตไป พร้อมๆ กับผู้เป็นพี่ชายและบ้านหลังนั้นตั้งแต่หลายเดือนก่อนหน้านี้แล้ว “เดี๋ยวส่งรายการทั้งหมดนี่ไปให้ผู้จัดการสาขาฝั่งสหรัฐฯ ด้วย” “ครับ” “พวกนักข่าวที่มารอสัมภาษณ์นั่นยังอยู่หรือเปล่า” “ยังรออยู่ครับ” “ไล่ออกไปให้หมด” เลขานุการรับค�ำอีกครั้งก่อนจะถอยกลับไปทางประตู “อ้อ เดี๋ยวเรียกฮันส์เข้ามาด้วย” เขาสั่งด้วยดวงตาเป็นประกาย ส่วนคนฟังที่ยกมือจับลูกบิดประตูค้างไว้ก็รู้ดีถึงจุดมุ่งหมายในการเรียกพบ ตัวเจ้าของชื่อนั้น กิลเอนหลังพิงเบาะหนังเมื่อชายหนุ่มเดินออกจากห้อง เขาหันพนัก เก้าอีอ้ อกไปมองภาพอาคารสูงระฟ้าภายนอกหน้าต่าง ทุกสิง่ ทุกอย่างทีม่ อี ยู่ นี้ เขากับพีช่ ายเคยร่วมสร้างด้วยกันมา แต่เพียงเพราะจุดมุง่ หมายและความ ทะเยอทะยานในการไขว่คว้าของเขานั้นยิ่งใหญ่เกินกว่าที่คนขี้ขลาดจะกล้า ก้าวข้ามขีดจ�ำกัดไปได้ จึงท�ำให้เขาถูกกีดกันอ�ำนาจบริหารในบริษทั ใหญ่ออก ไป เหลือเพียงกิจการส่งออกส่วนตัวที่เขาได้สิทธิ์ครอบครองไว้เท่านั้น และ หากคริสตอฟไม่ล่วงรู้ถึงงานเบื้องหลังที่เขาท�ำอยู่ด้วยความบังเอิญ และไม่ ยื่นค�ำขาดว่าจะเป็นคนแจ้งทางการด้วยตนเองถ้าเขาไม่ยอมวางมือและ 76

October มอบตัว พี่ชายและครอบครัวก็คงไม่ต้องพบกับจุดจบเลวร้ายเช่นนั้น แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ เวลานี้ ทั้งสองอาณาจักรกลับมาเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวแล้ว เหล่ากรรมการบริษัทที่เคยท�ำงานให้คริสตอฟ ถ้าไม่ถูกบีบจนต้องขายหุ้น ออกไป ก็ตอ้ งจ�ำใจกลายเป็นเพียงหุน่ เชิดให้เขาชักจูงตามต้องการทัง้ สิน้ จาก ความพยายามอย่างหนักในการสั่งสมอ�ำนาจจนก้าวขึ้นมาได้ถึงระดับนี้ เขา จะไม่ยอมให้คนที่ไม่คู่ควร และไม่น่ามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไปอย่าง ไอ้เด็กโอหังนั่น ได้มีโอกาสกลับมาท�ำลายทุกสิ่งทุกอย่างของเขาเด็ดขาด เสียงเคาะประตูดังเรียกความสนใจของกิลให้หันกลับไป และชาย ตัวสูงใหญ่คนหนึ่งก็เดินเข้ามา บ่าหนากว้างยืดตรงแทบไม่ขยับขณะขายาว ก้าวเชื่องช้า ดวงตาสีฟ้าบนใบหน้ายาวได้รูปบ่งบอกอารมณ์ขุ่นมัว ผมสีเข้ม เสยไปด้านหลัง เผยให้เห็นรอยแผลเป็นข้างขมับที่พาดลงมาตามแก้มซ้าย การพยายามส�ำรวมท่าทีเมื่อเดินมาถึงหน้าโต๊ะตัวใหญ่ท�ำให้รู้ว่าเขาไม่ คุ้นเคยกับการแสดงความนอบน้อมให้ใครๆ นัก “รู้ใช่ไหมว่าฉันเรียกแกมาท�ำไม” “ท่านครับ เมื่อตอนนั้นผมจัดการเองกับมือแล้วนะครับ ข่าวก็ลง ต�ำรวจก็ประกาศ หลุมศพก็—” “เงียบ!” กิลตวาดดัง ส่งผลให้อีกฝ่ายหุบปากลงสนิท “ใช่! ข่าวก็ลง หลุมศพก็มี แล้วศพล่ะ มีด้วยหรือเปล่า ฉันสั่งแล้วใช่ไหมว่าให้เก็บกวาดให้ เรียบร้อย ฉันไว้ใจพวกแก…” เขาหยุดชะงักแล้วถอนหายใจก่อนจะโยนแฟ้มบนโต๊ะตรงหน้าให้ คนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม “นี่รายละเอียด มันไปอยู่อเมริกากับไอ้ต�ำรวจนั่น” 77

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ฮันส์เปิดแฟ้มออกกวาดสายตาอ่านคร่าวๆ ก่อนจะสบถเบาๆ ลอด ไรฟัน “เลนน็อกซ์!” “ใช่ เลนน็อกซ์นั่นแหละที่เก็บตัวหลานฉันไว้ตลอดเวลาที่ผ่านมานี่ ฉันเองก็น่าจะรู้สาเหตุที่มันหายหัวเงียบไปเฉยๆ อย่างนี้ แต่สายในกรมที่ฉัน มีก็เพิ่งจะหาข่าวทั้งหมดมาให้ได้ แกคงเข้าใจนะว่าต้องท�ำอะไร” “ครับ” “ฉันให้เวลาหนึง่ สัปดาห์ไปตามตัวเบนโนกับรอล์ฟ แกสามคนพร้อม เดินทางเมื่อไหร่ก็ติดต่อมา แล้วจะให้คนส่งของที่ต้องใช้ไปให้ แต่ไม่ต้องเข้า มาอีก หลังจากนี้ถ้าพวกแกมาที่นี่คงไม่ปลอดภัยเท่าไหร่” “แล้วเลนน็อกซ์ล่ะครับ” เขาถามด้วยความกระตือรือร้น แม้ไม่มี ค�ำอนุญาตจากเจ้านาย ก็ใช่วา่ ฮันส์จะปล่อยให้ศตั รูคอู่ าฆาตของเขารอดพ้น ไปได้อยู่ดี เพราะที่มาของรอยแผลยาวบนใบหน้าเขาก็เป็นใครไปไม่ได้ นอกจากนายต�ำรวจหนุ่มคนนั้นเอง “ตามใจ แต่อย่าให้พลาดอีกเป็นครั้งที่สอง รีบจัดการซะก่อนที่เจ้า ไคมันจะหายดีกลับมาได้ แค่ของทีโ่ ดนยึดไปทีโ่ น่นก็ท�ำฉันปวดหัวพออยูแ่ ล้ว หวังว่าเรื่องนี้คงไม่มีปัญหาอะไรให้ฉันหงุดหงิดใจเพิ่มขึ้นอีกนะ” “แน่นอนครับ” เสียงกริ่งประตูในยามค�่ำท�ำให้โรม่าซึ่งก�ำลังจัดกระเป๋าอยู่ในห้องรู้ ว่าคนที่เขาต้องการพบได้มาถึงแล้ว เขาก้าวยาวๆ ลงบันได แต่ก็ยังช้ากว่า เด็กหนุ่มเจ้าของบ้านที่วิ่งปรู๊ดไปเปิดประตูแล้วเรียบร้อย บางทีโรม่าก็อดคิด ไม่ได้ ว่าดูไปแล้วเวลาผิงท�ำท่าดีใจเมื่อเห็นใครมาหานั้นเหมือนลูกหมาที่วิ่ง 78

October มากระดิกหางดิ๊กๆ เห่าบ๊อกแบ๊กรับแขกไม่มีผิด เสียงทักทายอย่างร่าเริงของผิงเงียบลงเมื่อเจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมา สบตากันเข้า และก็เป็นอย่างที่เดาไว้ เพราะเหมือนผิงจะสะบัดหน้าพรืด ใส่แล้วหลบฉากหนีไป หลังจากนิโคลัสรีบตัดบทว่าต้องการมาคุยธุระกับเขา โดยเฉพาะ ท่าทางจะยังเคืองจากเรื่องเมื่อตอนเย็นไม่หาย... โรม่าโคลงศีรษะ ไปกับความคิดนัน้ ก่อนจะชวนให้อกี ฝ่ายเลีย่ งออกไปคุยกันทีร่ ะเบียงหลังบ้าน “ขอโทษทีทตี่ อ้ งเรียกมาวันนี้ แต่ผมมีเรือ่ งจ�ำเป็นต้องบอกคุณกับตัว ก่อนไปจริงๆ” นิโคลัสส่งเสียงรับรูใ้ นล�ำคอขณะหยิบบุหรีม่ าคาบไว้แล้วยืน่ ซองส่ง ให้โรม่า แต่กต็ อ้ งเก็บของในมือลงกระเป๋าเสือ้ ไปเมือ่ ชายหนุม่ ผมทองโบกมือ ปฏิเสธ เมื่อโรม่ามองซ้ายขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้และปิดประตู ด้านหลังพวกเขาเรียบร้อยแล้ว นิโคลัสจึงหยิบไฟแช็กจากกระเป๋ากางเกงมา สะบัดจุดไฟให้ตัวเอง “พรุ่งนี้เครื่องออกกี่โมงน่ะ” เสียงขรึมถามหลังอัดควันเข้าปอด เฮือกใหญ่ “ตอนสายๆ คุณพิพัฒน์บอกว่าจะขับรถไปส่งที่สนามบินให้” “อืมม” เมื่อเห็นนิโคลัสเงียบไป โรม่าจึงเริ่มเรื่องที่ต้องการสนทนาทันที “วันนี้ผมได้รายชื่อผู้ต้องสงสัยในคดีของไคมาทั้งหมดแล้ว...” เขา หยุดขณะหยิบรูปภาพจากในแฟ้มปึกใหญ่ทถี่ อื ติดมือมาด้วยออกมา ก่อนจะ ส่งใบหนึ่งในนั้นให้นิโคลัส “คิดว่าให้คุณเห็นหน้าพวกนั้นเอาไว้ด้วยจะดีกว่า เพราะตอนนี้ต�ำรวจที่โน่นยังตามหาตัวไม่เจอ แล้วข่าวของไคก็หลุดไปแล้ว 79

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 เราคิดว่าถ้ายิ่งปล่อยไว้นาน พวกนั้นก็ยิ่งมีเวลาเคลื่อนไหวก่อนที่เราจะรวบ ได้ทัน” ดวงตาสีเข้มจับจ้องภาพหน้าตรงของคนในรูปราวกับก�ำลังพยายาม จดจ�ำทุกรายละเอียดเอาไว้ให้มากที่สุด “กระสุนจากศพคริสต้าตรงกับกระสุนในคดีฆา่ แล้วเผาแบบเดียวกัน เมื่อเก้าปีก่อน เหยื่อเป็นเด็กสาวชื่อคลอเดีย เฮิร์ซ ผู้ต้องสงสัยคราวนั้นคือ เบนโน ไฮม์ริค แต่เราไม่พบปืนและไม่มีพยานหลักฐานพอจะมัดตัวหมอนั่น ได้ ท�ำให้ยังปิดคดีไม่ลงมาตั้งแต่นั้น” โรม่าบอกพลางส่งรูปใบที่สองไปให้ “เราหาลายนิ้วมือที่หลงเหลือจากบ้านไคจนพบ ถึงได้แค่บางส่วน แต่ก็ตรงกับรอล์ฟ ลุดวิก อดีตนักโทษคดีปล้นและท�ำร้ายร่างกาย หมอนี่ได้ ลดโทษออกจากคุกเมื่อสองปีที่แล้วเพราะความประพฤติดี เจ้าหน้าที่ตามดู ได้อยู่สักพักแล้วก็หายเงียบไปจนกระทั่งมีชื่อโผล่ขึ้นมาในการสืบสวนครั้งนี้ ทั้งหมดนี่คือหลักฐานเป็นชิ้นเป็นอันที่เรารวบรวมได้ นอกจากนั้นก็มีแต่ข้อ สันนิษฐาน แต่แน่นอนว่าสองคนนีไ้ ม่มที างทีอ่ ยูด่ ๆี จะมาฆ่าคนทัง้ บ้านแบบนี้ เฉยๆ เรื่องที่หน่วยสืบสวนก�ำลังลังเลก็คือตัวการใหญ่ที่เป็นคนออกค�ำสั่ง” “ตัวการใหญ่พร้อมกับแรงจูงใจ” นิโคลัสพึมพ�ำ “ใช่ หลายคนมองว่าน่าจะเป็นศัตรูทางธุรกิจของคุณอา แต่ผมมัน่ ใจ ในทฤษฎีของผมมากกว่า” โรม่าถอนหายใจเมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ และคนฟังก็รับรู้ถึงความล�ำบาก ใจของเขาได้ทันที จึงนิ่งรออย่างตั้งใจ “ก่อนหน้านี้ ผมเองก็ก�ำลังตามใครบางคนอยู่...” โรม่าส่งรูปอีกสามใบไปให้ แต่คราวนีเ้ ป็นภาพถ่ายชายหนุม่ หน้าตาดี 80

October คนหนึ่งในอิริยาบถแตกต่างกันไปในแต่ละสถานที่ ดวงตาสีฟ้ากร้าวบน ใบหน้าเรียวยาวดูดดุ นั และในภาพสุดท้ายนัน้ มีสองคนในรูปทีน่ โิ คลัสได้เห็น เมื่อครู่นี้รวมอยู่ด้วย “ฮันส์ วิลเฮล์ม คนนี้ละที่น่ากลัวที่สุด อดีตนาวิกโยธินเหรียญ กล้าหาญ แต่หลังปลดประจ�ำการกลับมีชอื่ เขาโผล่มาในหลายคดีทผี่ มท�ำเป็น ระยะ ซึง่ ก็รอดไปได้ทกุ ครัง้ จนกระทัง่ เกือบถูกจับได้แบบคาหนังคาเขา ตอน ทีเ่ ขาพยายามจะปิดปากพยาน ผมเกือบตายตอนเผชิญหน้ากับหมอนัน่ ฮันส์ หนีไปได้ แต่อย่างน้อยก็ได้ของฝากจากผมไปด้วยเหมือนกัน” ชายหนุ่มขีดนิ้วลงมาตามแก้มซ้ายของตัวเองแทนค�ำอธิบาย “กลับมาทีเ่ รือ่ งของไค เพราะผมไล่ตามฮันส์อยู่ เลยท�ำให้รวู้ า่ เบนโน กับรอล์ฟน่ะเป็นเพื่อนของเขาทั้งคู่ ผมสืบรู้มาว่าสามคนนี้เคยสนิทกันสมัย วัยรุ่น ซึ่งต่างคนต่างแยกย้ายไปเลยท�ำให้ไม่มีใครโยงพวกเขาเข้าด้วยกันได้ แต่ผมก็เคยเห็นพวกเขากลับมาเจอกันก่อนที่รอล์ฟจะติดคุก” โรม่าขมวดคิ้วยุ่งเมื่อรู้ว่าได้มาถึงตัวต่อชิ้นสุดท้ายที่จะท�ำให้ภาพ ทั้งหมดลงตัวอย่างสมบูรณ์ “และฮันส์ก็เป็นลูกน้องของใครอีกคนหนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องกับคุณอา โดยตรง” นิโคลัสเริ่มนึกตามได้รางๆ แต่ยังไม่พูดถึงสิ่งที่ตนสงสัยออกไป จนกว่าจะได้ยินชื่อนั้นออกมาจากปากของอีกฝ่ายเอง “ฮันส์ วิลเฮล์มเป็นคนของกิล ไรเมอร์ส น้องชายของคริสตอฟ และ ตอนนี้กิจการทั้งหมดก็เป็นของเขาคนเดียว ไม่คิดเหรอว่าเหตุผลมันชัดเจน ซะจนน่าตกใจแค่ไหน ถ้าตัวการใหญ่ที่ว่านั่นคือกิล” “แต่แค่นนั้ ก็ไม่ท�ำให้สรุปลงไปได้วา่ กิลเป็นคนบงการอยูด่ ”ี ชายหนุม่ 81

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ค้าน “ผมรู้ ที่ผมมีก็แค่ความเชื่อมโยง สิ่งเดียวที่เราต้องการคือค�ำให้การ ของไคถึงเรื่องในคืนนั้น มีใครบ้างในบ้านหลังนั้น ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทุกค�ำพูดที่ได้ยิน ทุกชื่อที่ถูกเอ่ยถึง หากมีใครพูดชื่อกิลออกมาเท่านั้น ถึงเรา จะยังตามตัวเบนโนกับรอล์ฟไม่เจอ แต่กิลไม่มีทางดิ้นหลุดแน่นอน” ฟ้าใกล้มืดแล้ว แต่สนามด้านหลังก็ยังพอมองเห็นได้จากแสงไฟที่ ส่องออกมาจากภายในบ้าน... นิโคลัสเหม่อมองไปพลางใช้ความคิด กุญแจ ส�ำคัญคือความทรงจ�ำของคนทีเ่ ขาต้องมาให้ความคุม้ ครอง ไม่มที างรูไ้ ด้เลย ว่าไคจะนึกเรื่องทั้งหมดออกเมื่อไหร่ แต่สิ่งที่เขารู้ชัดก็คือยิ่งนานวันไป อันตรายต่อตัวไคก็จะเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ “นายกลับมาเมื่อไหร่ เราอาจจะต้องคุยกันเรื่องที่อยู่ของไคนะ” “ผมเคยเปรยกับคุณพิพฒ ั น์ไว้บา้ งแล้วเหมือนกัน ว่าบางทีอาจจะดี กว่าถ้าเราย้ายไปอยู่ที่เซฟเฮาส์แทนบ้านหลังนี้ ทั้งต่อพวกเรา และต่อความ ปลอดภัยของพ่อลูกบ้านนี้เองด้วย แต่คุณพิพัฒน์ยืนกรานว่าจะให้ไคอยู่ที่นี่ ต่อไป—” แล้วมือทีย่ กขึน้ ห้ามอย่างกะทันหันก็ท�ำให้โรม่าหยุดพูดกลางคันโดย อัตโนมัติ ก่อนจะมองตามสายตาของนิโคลัสซึ่งเหลือบกลับไปยังด้านหลัง และก็ต้องตกใจเมื่อเห็นไคเปิดประตูออกมา “คุณลุงกลับมาแล้ว และฝากบอกว่าถ้าคุยกันเสร็จแล้ว คุณลุงอยาก พบคุณวินเทอร์” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบโดยไม่มีท่าทีผิดปกติใดๆ นอกจากปราย หางตาไปมองเจ้าของชือ่ เพียงแวบเดียวเท่านัน้ โรม่าทีซ่ อ่ นอาการไว้ได้ทนั จึง พยักหน้ารับรู้ ขณะทีน่ โิ คลัสเพียงแค่จอ้ งมองไคเงียบๆ มือข้างหนึง่ ซุกกระเป๋า 82

October กางเกง อีกข้างยกบุหรี่ขึ้นจรดริมฝีปาก ทั้งสองยังคงยืนเฉยอยู่เช่นนั้น จนกระทั่งไคหันหลังกลับเข้าบ้านไป “หวังว่าคงไม่ได้ยินเรื่องเมื่อกี้หรอกนะ” โรม่าถอนใจอย่างโล่งอก ขณะที่นิโคลัสได้แต่ยักไหล่ “จะปกป้องเขาไปท�ำไมในเมือ่ มันเป็นสิง่ ทีเ่ ราต้องการให้เขานึกออก ถ้าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะกิลจริงๆ” “มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสินิค เท่าที่ผมรู้ เดิมทีกิลกับไคก็ไม่ค่อยลงรอย กันเท่าไหร่อยูแ่ ล้ว แล้วคนอย่างไคถ้าเกิดรูว้ า่ ผมสงสัยน้องชายของพ่อเขาขึน้ มาก็ ไม่ตอ้ งรอให้จ�ำได้ คงวิง่ โร่กลับไปเผชิญหน้ากันทันทีเลยละ แบบนัน้ มัน ก็ไม่ต่างกับฆ่าตัวตายหรอก” ในที่สุดโรม่าก็เอื้อมมือมาหยิบบุหรี่จากในกระเป๋าเสื้อของนิโคลัส ไปบ้าง “ยังมีอีกคนหนึ่ง...” “อีกคนหนึ่ง” นิโคลัสทวนค�ำขณะยกไฟแช็กขึ้นจุดให้ “ที่ผมตามประวัติอยู่ เขามีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวนี้เหมือนกัน แต่จนเดีย๋ วนีผ้ มก็ยงั ไม่แน่ใจว่าเขารูเ้ ห็นเรือ่ งการฆาตกรรมมากน้อยแค่ไหน” โรม่าส่งรูปใบสุดท้ายให้ และนิโคลัสก็ได้เห็นชายหนุ่มเจ้าของผม สีทองและดวงตาสีฟ้าเป็นประกายเจิดจ้าก�ำลังมองกลับมา เห็นความ หล่อเหลาที่แฝงไว้ด้วยแววโศกเศร้าลึกล�้ำในสีหน้าราวกับว่าได้ซุกซ่อนเรื่อง ราวหนักหนามากมายไว้เบื้องหลัง “ลูเธอร์เป็นเหมือนพีช่ ายคนหนึง่ ของไค ทัง้ คูส่ นิทกันมากทีเดียว คง ใกล้ชิดกันตั้งแต่ไคเข้าไปฝึกงานในบริษัทเพราะเขาท�ำงานให้คริสตอฟ แต่ ผมเองก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับคนของคุณอา เลยไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว 83

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 เท่าไหร่นัก ได้เจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง ล่าสุดก็ในงานศพ” นิโคลัสก�ำลังจะถามว่าแล้วเขาเกีย่ วข้องกับคดีทเี่ กิดขึน้ ตรงไหน แต่ แล้วก็ชะงักไปเพราะชือ่ ทีต่ ดิ อยูบ่ นริมฝีปาก ลูเธอร์ ชือ่ นีค้ นุ้ หูอย่างบอกไม่ถกู แม้มันน่าจะมาจากข้อมูลเบื้องต้นของคนรอบตัวไคที่โรม่าส่งมาให้อ่านใน รอบแรก แต่เขาก็มั่นใจว่าตนจ�ำได้จากที่อื่นมากกว่า “ใช่คนที่เป็น...” ไม่ตอ้ งรอนาน เขาก็นกึ ออกพร้อมๆ กับทีโ่ รม่าพูดต่อพอดีราวกับเดา ความคิดนั้นได้ “แล้วลูเธอร์กก็ ลายเป็นคนรักของคริสต้า ก่อนครอบครัวไรเมอร์สจะ ถูกฆ่า พวกเขาก�ำลังจะแต่งงานกัน เขาเคยเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของคริสตอฟ แต่ตอนนี้ย้ายไปเป็นเลขาฯ ให้กิลแล้ว” ควันบุหรี่สีเทาลอยอ้อยอิ่งอยู่ตรงหน้า ขณะที่คิ้วของโรม่าขมวด เข้าหากันเพราะรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้มีความส�ำคัญมากกว่าแค่เรื่องที่เขาเอ่ย ออกมา “ลูเธอร์ เอมิลคนนั้นนั่นแหละ”

84

October

07

Broad Back and the Leather Jacket

เพราะโรม่ายืนยันหนักแน่นว่าจะไม่ยอมให้เขาไปส่งในเช้านี้ และ เพราะลุงของเขาสั่งให้ลูกชายท�ำหน้าที่เป็นสารถีไปส่งโรม่าที่สนามบินแทน ไคจึงได้แต่นั่งแกร่วอยู่ในบ้านโดยไม่มีใครมาวนเวียนใกล้ๆ เป็นครั้งแรกใน รอบหลายวัน และเขาจะไม่เดือดร้อนเลยแม้แต่น้อย ถ้าหากพิพัฒน์ไม่โดน ตามตัวด่วนให้ไปที่โรงพยาบาลเมื่อคนที่เขาไม่ต้องการเห็นหน้ามากที่สุดได้ มาถึง “ฝากไคด้วยล่ะ คุณก็ท�ำตัวตามสบายนะนิโคลัส” เจ้าของบ้านกล่าว พลางเตรียมข้าวของอย่างเร่งร้อน “ไม่ต้องห่วงครับ” เขาตอบรับด้วยรอยยิม้ กว้างซึง่ ขัดกันสิน้ ดีกบั หนวดเคราบนใบหน้า ดูให้ตายยังไงก็ไม่เหมือนเอฟบีไอ คนมองแอบนินทาอยูใ่ นใจ กางเกงยีนเก่าๆ กับแจ็กเกตหนังสีด�ำทับเสือ้ ยืดสีเทาข้างในไม่ได้ชว่ ยให้คนใส่ดเู หมือนนักเลง คุมบาร์น้อยลงไปได้เลย เผลอๆ จะยิ่งน่ากลัวกว่าซะด้วยซ�้ำ 85

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 แล้วพิพัฒน์ก็รีบออกไป วันนี้เขาต้องพึ่งพาบริการรถสาธารณะ เพราะให้ลกู ชายยืมพาหนะส่วนตัวไปใช้เพราะแน่ใจได้วา่ คงไม่มที างทีผ่ งิ จะ รีบเอารถมาคืนในเร็วๆ นี้... และเหมือนจะรู้ตัว ฝ่ายที่โดนนินทาอยู่เมื่อครู่ก็ หันขวับมาหาทันทีที่ประตูปิดลง พร้อมกับรอยยิ้มซึ่งจางหายไปจากใบหน้า อย่างรวดเร็ว ต่างคนต่างจ้องกันโดยไม่มีใครปริปาก แล้วคนยิ้มยากก็เป็น ฝ่ายเดินเลี่ยงไปอีกทาง ปล่อยให้นิโคลัสยืนนิ่งขึงอยู่กลางบ้านทั้งอย่างนั้น ไคซึง่ หลบเข้ามาในครัวหยิบแก้วรินน�ำ้ ดืม่ พลางมองซ้ายขวาหาของ ท�ำอาหารเช้า แต่สายตาก็ยังอุตส่าห์เหลือบไปยังทางเข้าที่เชื่อมกับห้องนั่ง เล่นบ่อยครัง้ เนีย่ น่ะเหรอทีว่ า่ จะไม่ท�ำให้ร�ำคาญ แค่มาอยูใ่ ต้หลังคาเดียวกัน มันก็สร้างความอึดอัดให้เขาได้อย่างมหาศาลขนาดนี้ แล้วเขาต้องทนเจอกับ ความรู้สึกนี้ไปอีกสองสัปดาห์เต็มที่มีนิโคลัส วินเทอร์ตามติดตลอดเวลา เขากัดแซนด์วิชเข้าปากพลางส่ายหน้าแล้วถอนใจสั้นๆ ไปกับ ความคิดนั้น มันต้องเป็นสองสัปดาห์ที่ยาวนานทีเดียว “ไม่อร่อยขนาดนั้นเชียว” เสียงที่โพล่งขึ้นจากด้านหลังท�ำเอาแซนด์วิชแทบจะติดคอ ไค ไอโขลก พยายามกลืนขนมปัง ก่อนจะหันไปมองหน้าคนทักอย่างหาเรื่อง “เข้ามาท�ำอะไรในนี้ คุณวินเทอร์” “เจ้าผิงไม่ได้ท�ำอะไรทิ้งไว้ให้เหรอ ถึงต้องมานั่งท�ำแซนด์วิชกินเอง แบบนี้” นิโคลัสย้อนถามแล้วเดินเลยไปทางประตู เขามองลอดม่านออกไป ยังสนามหลังบ้าน ส�ำรวจความเรียบร้อยของกลอนประตูหน้าต่าง แล้วหัน กลับมาปะทะเข้ากับสายตาขุ่นมัวของอีกฝ่าย “คุณต้องการอะไรในนี้” ไคเอ่ยซ�้ำ มือก�ำลังใช้ช้อนตักทูน่าออกจาก 86

October กระป๋องมาทาลงบนขนมปังอีกแผ่น “มื้อเช้า” ค�ำตอบห้วนๆ นั่นท�ำเอาเขาประหลาดใจไม่น้อย “ว่าไงนะ” “จะให้ฉันเดินเข้าครัวมาหาที่นอนหรือไง” นิโคลัสพูดพร้อมทั้งเปิด ตู้เย็นส�ำรวจข้าวของ หางตาเหลือบไปเห็นคิ้วของไคขมวดเข้าหากันจนยุ่ง “เช้านี้ยังไม่ได้กินอะไรเลย หิว” ไคไม่รวู้ า่ ตัวเองควรจะอยูใ่ นอารมณ์ไหนขณะมองคนตัวโตทีเ่ ข้ามา เดินเกะกะไปมาในครัว จะว่าขัดหูขัดตาก็ใช่ แต่ตอนนี้รู้สึกแปลกใจมากกว่า เขาไม่รู้หรอกนะว่านิโคลัสสนิทสนมกับพ่อลูกบ้านนี้แค่ไหน แต่ชายหนุ่มก็ดู จะ ‘ท�ำตัวตามสบาย’ อย่างที่เจ้าบ้านเอ่ยเชิญเอาไว้เกินไปหน่อย “ท�ำให้ด้วยสิ” สุดท้ายแล้ว นิโคลัสก็มาหยุดยืนตรงหน้าพลางชี้มา ทางของในมือไคเป็นเชิงสั่ง ท�ำเอาความหงุดหงิดที่คุกรุ่นจางๆ ถีบตัวสูงขึ้น ได้ทันที แทนที่จะท�ำตามนั้น ไคจึงผลักซองขนมปัง ขวดมายองเนส และ กระป๋องปลาทูนา่ ส่งข้ามโต๊ะรวดเดียวไปหาอีกฝ่าย แล้วลุกขึน้ ถือแซนด์วชิ ที่ ท�ำเสร็จแล้วเดินหนีออกไปเฉยๆ นิโคลัสที่มองตามหลังจึงได้แต่ยักไหล่แล้ว จัดการท�ำอาหารมื้อเช้าง่ายๆ ยัดใส่กระเพาะตัวเองอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นาน ไคซึ่งนั่งอ่านหนังสือพลางรับลมเย็นอยู่ที่โต๊ะ ริมสนามหลังบ้านก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปทันทีเมื่อมีใครอีกคนเดิน ตามออกมายืนใกล้ๆ โดยก่อนหน้านี้คนที่ว่าก็ก้าวออกจากครัวมานั่งเคี้ยว ขนมปังกร้วมๆ อยูบ่ นโซฟาตัวข้างกันในห้องนัง่ เล่น ชายหนุม่ เริม่ จะคิดได้แล้ว ว่าคราวนี้นิโคลัสคงไม่ได้มาหามื้อเช้าข้างนอกนี่แน่ๆ 87

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 เขาวางหนังสือในมือลง “เจ้าหน้าที่วินเทอร์ ผมรู้ว่าโรม่าขอร้องให้คุณมาเฝ้าผม แต่คงไม่ถึง กับต้องตามติดไม่คลาดสายตากันขนาดนี้” นิโคลัสเลิกคิว้ เสือ้ หนังตัวนอกขณะนีถ้ กู ถอดออกมาอยูใ่ นมือข้างที่ ไม่ได้ล้วงกระเป๋ากางเกง และเสื้อยืดข้างในก็ซ่อนกล้ามเนื้อบนไหล่หนาที่มี ซองปืนคล้องอยู่ไว้ไม่มิด เขาก้าวอ้อมไปนั่งลงฝั่งตรงข้าม วางเสื้อไว้ข้างตัว แล้วพาดแขนลงบนโต๊ะ “เสียใจด้วยที่ต้องบอกว่าช่วยไม่ได้” “นี่ผมยังอยู่ในเขตรั้วบ้านของคุณลุงเองนะ” แล้วถ้าเขาจะออกไป ข้างนอก หมอนี่จะยิ่งน่าร�ำคาญหนักขนาดไหน! เสียงหัวเราะหึๆ ดังในล�ำคอ “ที่จริงก็ไม่ได้กะจะตามกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอกน่า วันนี้ฉันแค่ พยายามจะท�ำตัวให้ชินกับกิจวัตรของนายเอาไว้เท่านั้น” นั่นค่อยท�ำให้โล่งใจได้ขึ้นนิดหน่อย แต่แล้วประโยคต่อมาก็ท�ำเอา อากาศดีๆ ในตอนเช้าดูหมองมัวไปอย่างกะทันหันส�ำหรับไค “แต่ถ้าอยู่นอกบ้านก็เป็นอีกเรื่อง” “หมายความว่าไง” “อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้นายไปไหนมาไหนได้เอง” “คุณมาเป็นคนคุ้มครองหรือผู้คุมนักโทษกันแน่” “ก็อาจจะทัง้ สองอย่าง นายไม่มที างเลือกมากนัก ถ้าไม่อยากให้ฉนั กลายเป็นผู้คุมนักโทษอย่างที่ว่า ก็ช่วยท�ำตัวดีๆ อย่าดื้อ อย่าซน แล้วถ้ารู้สึก ผิดปกติหรือมีอะไรผิดสังเกต ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหนก็ขอให้บอก” เห็นเขาเป็นเด็กสี่ขวบหรือไงเนี่ย 88

October “ผมไม่จ�ำเป็นต้องมีพี่เลี้ยงหรอกนะ” “ฉันก็ไม่ได้มาเป็นพีเ่ ลีย้ ง และนีก่ ไ็ ม่ใช่เรือ่ งเล่นๆ” น�ำ้ เสียงนัน้ เปลีย่ น ไปจนคนฟังรู้สึกได้ “ฉันท�ำหน้าที่นี้ไม่ใช่แค่เพราะค�ำขอร้องของโรม่า แต่ มันเป็นงานส�ำคัญจริงๆ เพราะฉะนั้นฉันหวังว่านายจะเข้าใจ และให้ความ ร่วมมือกันด้วยดี ทั้งหมดนี่เพื่อตัวนายเอง” สีหน้าของนิโคลัสท�ำให้ไครูว้ า่ เขาหมายความตามทุกค�ำพูด และได้ รู้ด้วยว่าชายหนุ่มจริงจังกับงานแม้ว่าท่าทางจะดูเหมือนตรงกันข้ามอย่าง สิ้นเชิงก็ตามที “ถ้ายังอยูใ่ นเขตบ้านหลังนี้ จะท�ำอะไรทีไ่ หนก็ตามใจ แต่พน้ รัว้ ออก ไปเมื่อไหร่ ขอให้เชื่อฟังและท�ำตามที่ฉันสั่ง อยากไปไหนฉันไม่ว่า ที่จริงถ้า ได้ออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้างจะดีกว่าอุดอูอ้ ยูแ่ ต่ในบ้านอย่างนีด้ ว้ ยซำ�้ แต่อย่าไปตามล�ำพัง หรือกับผิงแค่สองคนก็ไม่ได้อยู่ดี ต้องมีคนคุ้มครอง อีกหนึง่ คนตามไปด้วยทุกครัง้ ถ้าไม่ใช่ฉนั ก็อาจจะเป็นคนของฉันทีจ่ ะมาสลับ หน้าที่กันในวันที่ฉันไม่ว่าง นิสัยชอบท�ำตัวอวดเก่งเอาไว้ให้เจ้าเด็กนั่นเป็น คนเดียวก็พอ” “ถ้าผมจะไปตาย คุณก็ยังยืนยันว่าจะตามไปด้วยงั้นสิ” ไคประชด แล้วก็ตอ้ งเป็นฝ่ายนิง่ อึง้ เพราะค�ำตอบตรงไปตรงมาพร้อม กับดวงตาที่มีพลังดึงดูดมากมายคู่นั้น “ต่อให้ต้องไปถึงนรก ฉันก็จะตามไป” ในขณะเดียวกันนั้นเอง บนถนนสายหนึ่งของกรุงวอชิงตันดีซี สารถี จ�ำเป็นก็ก�ำลังนัง่ กัดเล็บอยูห่ ลังพวงมาลัยรถขณะจ้องมองสัญญาณไฟจราจร เบื้องหน้าพลางภาวนาให้มันรีบเปลี่ยนเป็นสีเขียวโดยเร็วเสียที 89

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 อีกไม่ไกลหรอก ผิงคิดเมือ่ มองป้ายบอกเส้นทางไปยังท่าอากาศยาน นานาชาติ แค่ไม่กนี่ าทีเท่านัน้ ทีเ่ ขาต้องทนกับความกระอักกระอ่วนทีม่ นั พลุง่ พล่านอยู่ท่ามกลางความเงียบงันภายในรถขณะนี้ โดยมีสาเหตุมาจาก ผู้โดยสารที่นั่งอยู่เคียงข้างนี่ไงล่ะ ผิงรู้สึกได้ว่าผู้ชายข้างตัวก็ก�ำลังจับจ้องเขาอยู่ไม่วางตาแม้ว่าจะ ไม่ได้หันหน้ามาทางเขาเลยสักครั้งก็ตาม มันเหมือนกับสัญชาตญาณเตือนภัยพิเศษอย่างหนึ่ง แม้อาการที่ เป็นอยู่น่าจะหายไปตั้งแต่เขาสามารถคุยกับโรม่าได้ง่ายกว่าในระยะแรกๆ แล้ว แต่ดวงตาสีเทาคมกริบก็ไม่เคยท�ำให้วางใจได้อยู่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากเหตุการณ์เมือ่ วาน บรรยากาศในตอนนีจ้ งึ เหมือนมีความขุน่ เคืองใจ ขึ้นระหว่างพวกเขาสองคนอีกครั้ง แม้จะไม่ได้มีการต่อว่าหรือโต้เถียง แต่ เพราะความเงียบอันน่าอึดอัดนีแ่ หละทีโ่ รม่ามีให้เขาตัง้ แต่ขนึ้ รถออกจากบ้าน มาเมื่อเช้า ไม่สิ ตั้งแต่เมื่อคืนนี้เลยต่างหาก “ไฟเขียวแล้วนะ” เสียงราบเรียบจากที่นั่งผู้โดยสารดังขึ้นพร้อมกับ เสียงแตรไล่หลังท�ำให้ผิงสะดุ้งโหยง ทีจ่ ริงเสียงแตรรถคันอืน่ น่ะไม่ได้ท�ำให้เขาตกใจอย่างกับโดนนำ�้ ร้อน ลวกได้ขนาดนี้หรอก ผิงเหยียบคันเร่งบังคับรถต่อไปยังจุดหมายทันที และ เขาเองที่เป็นฝ่ายทนแรงกดดันไม่ได้จนต้องเอ่ยปากออกมาในที่สุด “โอเค คุณเลนน็อกซ์ ก่อนทีผ่ มจะประสาทกินแล้วขับรถเสียหลักพา เราสองคนไปนอนเล่นใต้ท้องรถบรรทุกซะก่อนจะไปถึงสนามบินนี่ คุณช่วย บอกทีว่าคุณมีเรื่องอะไรอยากพูดกับผมหรือเปล่า” แล้วโรม่าก็หันมามองเขาแบบเต็มตาเป็นครั้งแรก “อะไรนะ” น�้ำเสียงนั้นมีแววประหลาดใจเกินกว่าที่คาดไว้ 90

October “ก็คุณโกรธผมอยู่หรือเปล่าล่ะ นอกจากเรื่องที่ผมสะเออะเข้าไปใน ห้องไคแล้ว ผมว่าผมก็ไม่ได้สร้างปัญหาอะไรให้เขาอีกนะ แต่ผมรูส้ กึ เหมือน คุณยังมีเรื่องไม่พอใจผมอยู่อีก ผมยอมรับก็ได้ว่าผมไม่ได้เต็มใจมาขับรถให้ คุณนักแต่ก็ต้องมาเพราะพ่อสั่ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะเดือดร้อนอะไรมากมาย แค่ไม่ค่อยชินกับการตื่นเช้าๆ แบบนี้ หน้าตาผมเลยอาจจะบอกบุญไม่รับไป บ้าง แต่คุณ…” เสียงหัวเราะเบาๆ ที่ขัดจังหวะขึ้นท�ำให้ผิงต้องหันกลับไปมองอย่าง แปลกใจ “หัวเราะอะไร” “เปล่า ฉันแค่สงสัยว่าอะไรท�ำให้นายคิดแบบนั้น” “ก็คุณน่ะไม่พูดไม่จามาตั้งแต่เมื่อวาน บางทีก็ท�ำหน้าบึ้งจ้องกัน เหมือนจะกินเลือดกินเนือ้ ตอนทีพ่ อ่ บอกให้ผมมาส่ง คุณก็คดั ค้านด้วยซ�ำ้ ผม เลยคิดว่าผมไปท�ำอะไรขวางหูขวางตาคุณอีกน่ะสิ” “ที่จริงแล้วฉันนึกว่านายซะอีกที่เป็นฝ่ายไม่พอใจฉัน” “ผมน่ะเหรอ” “ใช่” “แล้วผมจะไม่พอใจคุณเรื่องอะไร” ริมฝีปากกระตุกยิ้มอีกรอบ “ที่ฉันดุนายเรื่องเข้าไปในห้องไคนั่นไง” “อ้อ...” มีเพียงเสียงบ่งบอกการรับรู้สั้นๆ เท่านั้นโดยไม่มีค�ำตอบรับหรือ ปฏิเสธใดๆ จากผิง บางทีเด็กนีก่ ช็ า่ งเปิดเผย เข้าใจง่าย แต่ในบางเวลาก็กลับ ดูเหมือนจะซับซ้อนเดายากชวนให้ประหลาดใจกว่าที่คาดไว้ จะน่าสนุกแค่ ไหนหากเขามีโอกาสได้ท�ำความรู้จักคนคนนี้ให้มากขึ้นไปอีก โรม่านิ่งคิด 91

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะตัดสินใจได้ว่าเขาเองก็ไม่ยุติธรรมกับผิง สักเท่าไรในความฉุนเฉียวที่แสดงออกไปตลอดสองวันก่อนหน้านี้ “ฉันคง… เครียดไปหน่อยละมัง้ ทีต่ อ้ งกลับไปทีน่ นั่ เลยดูอารมณ์เสีย ง่ายไปบ้าง” ชายหนุม่ อธิบาย “เพราะก่อนหน้านีฉ้ นั เหมือนกับลาพักงาน หรือ อย่างน้อยคนอืน่ ทีเ่ ราไม่ตอ้ งการให้รวู้ า่ ฉันหายไปไหนก็เข้าใจแบบนัน้ แต่ถา้ นานกว่านีค้ งจะผิดสังเกตเต็มที ฉันเลยต้องโผล่หน้ากลับไปทีก่ รมในเบอร์ลนิ สักครั้ง แต่มันก็เป็นการโผล่หน้าออกไปทักทายศัตรูที่มองไม่เห็นอีกด้วย” แต่ อ ย่ า งน้ อ ยตอนนี้ ก็ ไ ม่ ใ ช่ ศั ต รู ที่ เ ราไม่ รู ้ ตั ว อี ก ต่ อ ไป... โรม่ า ถอนหายใจเงียบๆ “แล้วเมื่อวานน่ะ ฉันบอกพ่อนายแล้วว่าฉันมาแท็กซี่ได้ อีกอย่าง ฉันเห็นว่านายท�ำหน้าไม่อยากมาส่งเท่าไหร่ ฉันก็เลยค้าน ก็แค่นั้น” “คุณรู้ไหมว่าท�ำตัวเครียดมากๆ เข้ามันท�ำให้คนแก่ก่อนวัยได้นะ” ผิงไม่แน่ใจว่าเสียงพรืดที่ดังจากคนข้างๆ นั้นเป็นเสียงกลั้นหัวเราะ หรือเพราะส�ำลัก “จะกังวลล่วงหน้าไปท�ำไมในเมือ่ ยังไม่รเู้ ลยว่าจะไปเจอกับอะไรบ้าง ยิ่งคิดมากก็ยิ่งตัดก�ำลังใจตัวเองซะเปล่าๆ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด แต่ หลังจากนั้นต่างหากที่ส�ำคัญว่าคุณยืนหยัดรับมือกับมันได้แค่ไหน ไอ้ศัตรูที่ คุณว่า มันก็มนุษย์โลกสองมือสองขาเหมือนกันนั่นแหละ ไม่ใช่พระเจ้าหรือ สัตว์ประหลาดที่ไหน ใครมันจะเลวจะดียังไง สักวันมันก็ต้องเผยสันดานให้ เห็นอยู่แล้ว อย่าคิดว่าตัวเองเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวสิ” ผิงร่ายยาวไปตามประสาคนไม่คิดอะไรมาก และไม่รับรู้ถึงความ ร้ายแรงของเหตุการณ์ที่โรม่าก�ำลังจะต้องไปเผชิญ แต่ถึงอย่างนั้น ค�ำพูด ง่ายๆ เหล่านี้กลับช่วยผ่อนคลายความกังวลให้รู้สึกดีขึ้นได้จริงๆ ซะด้วย ไม่ 92

October ว่าเจ้าตัวจะตั้งใจปลอบเขาหรือไม่ก็ตาม นี่ละคือตัวตนของเด็กหนุ่มด้านที่ สร้างความประหลาดใจให้เขา โรม่าแอบมองคนข้างๆ ด้วยความทึ่ง “ขอบใจ” หลังจากนิ่งงันไปอีกพักใหญ่ ค�ำขอบคุณที่จู่ๆ โรม่าก็เอ่ยท�ำลาย ความเงียบขึน้ มานัน้ ท�ำให้ผงิ หันไปขมวดคิว้ ใส่แทนค�ำถาม แต่กไ็ ม่ได้พดู อะไร ต่อขณะเลีย้ วรถเข้าไปยังสนามบินและจอดใกล้กบั ทางเข้าอาคารฝัง่ ผูโ้ ดยสาร ขาออก แล้วเปิดประตูเดินลงไปทางกระโปรงหลัง โรม่าเดินตามไปเมือ่ ผิงหยิบ กระเป๋าเดินทางออกมาให้กอ่ นจะรับไปวางบนพืน้ ใกล้ๆ เท้า… และโดยไม่ทนั ตัง้ ตัว เขาก็ดงึ มือผิงมาจับแน่นแล้วหยิบปากกาจากกระเป๋าเสือ้ มาเขียนอะไร ขยุกขยิกลงบนนั้น “นี่เบอร์มือถือฉัน ถ้ามีอะไรโทรมาได้ทุกเวลา” เขาบอกโดยที่ยังไม่ ปล่อยมือออกไปแม้จะเขียนเสร็จแล้วก็ตาม “ตกลง ถ้ามีเรือ่ งอะไรเกีย่ วกับไคผมจะโทรไปรายงานเอง” อึกอักอยู่ สองสามทีก่อนจะเอ่ยปาก “ฉันหมายถึงถ้า ‘นาย’ มีอะไรต่างหาก ไคมีเบอร์ของฉันอยูแ่ ล้ว เขา บอกฉันเองได้” ผิงดึงมือออกมาจากการเกาะกุมนั้นจนได้ “ผมจะมีเรื่องอะไรให้โทรหาคุณล่ะ” อ�ำนาจของดวงตาสีเทาไม่ลดน้อยลงไปเลย แต่คราวนี้เขารู้สึกไป เองหรือไงว่าเห็นประกายประหลาดอยู่ในนั้นด้วย “นั่นสินะ” โรม่าหยิบกระเป๋าขึ้นแล้วเริ่มเดินไป แต่ก่อนที่จะหาย เข้าไปในบานประตูเลื่อนอัตโนมัติของสนามบิน เขาก็หันมาอีกครั้ง “แต่ถ้า 93

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ไม่ได้ยินเสียงนายนานๆ ฉันคงนอนไม่หลับ” แล้วแผ่นหลังของโรม่าก็ลบั ตาปะปนไปกับผูค้ นทีเ่ ดินขวักไขว่ ทิง้ ให้ ผิงได้แต่ยนื งงงันกับค�ำทิง้ ท้ายชวนสงสัยพลางก้มลงดูตวั เลขในมือและความ รู้สึกแปลกๆ ที่ยังหลงเหลือ เขาคงจะสงสัยต่อไปอีกตลอดสองสัปดาห์ต่อจากนี้แน่ๆ กว่าโรม่า จะกลับมาอีกครั้ง ถ้าเขาไม่โทรไปถามความหมายของค�ำพูดนั่นในระหว่าง นั้นซะก่อนละนะ คนที่ดูท่าทางจะมีเรื่องให้วุ่นวายใจอีกคน คงไม่พ้นชายหนุ่มที่กลับ เข้ามานั่งท�ำตัวไม่ถูกอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านในเวลานี้ โดยมีสายตา ชวนหงุดหงิดคอยจับจ้องอยู่ไม่ห่างแม้จะไม่เห็นว่าที่มาของสายตาคู่นั้นอยู่ ทางไหนก็ตามที ตัง้ แต่ตอนสายเป็นต้นมา นิโคลัสท�ำหน้าทีไ่ ด้อย่างดีเยีย่ มและท�ำได้ จริงตามที่เคยพูดไว้ว่าจะไม่โผล่มาให้ไครกหูรกตา แต่ขอโทษเถอะ ส�ำหรับ เขาแล้ว ไม่ว่าจะเห็นตัวเป็นๆ หรือไม่ ไคก็รับรู้ได้อยู่ตลอดเวลาว่ายังมีตัวตน ของนิโคลัสอยู่ใกล้ๆ ราวกับมีกระแสไฟส่งผ่านมาในบรรยากาศ และการ เคลื่อนไหวที่เงียบเชียบเหลือเชื่ออันเป็นเหมือนความสามารถพิเศษของ คนคนนั้นก็กลับยิ่งท�ำให้เขาระแวดระวังมากขึ้นไปอีกเท่าตัวจนแทบไม่มี สมาธิจดจ่ออยู่กับสิ่งอื่นใดได้นานๆ เลย น่าแปลกที่เวลาอยู่ในสายตาของ โรม่า เขาไม่เคยรู้สึกอึดอัดได้ขนาดนี้ อาจเป็นเพราะความเคยชิน... ไคคิด และโรม่าเองก็ไม่ได้เข้ามา วุ่นวายด้วยมากมายนัก แต่นิโคลัสก็ไม่ได้ก้าวก่ายอะไรสักหน่อยนี่นา ท�ำไม เขาถึงล�ำบากใจจนแทบทนไม่ได้แบบนีก้ ไ็ ม่รู้ ถ้าให้เดาก็อาจเป็นเพราะความ 94

October ไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ และความประทับใจติดลบกับบุคลิกหยาบคาย เสียงแหบห้าวทีช่ อบออกค�ำสัง่ และการแสดงอ�ำนาจทีแ่ ทบจะมีปา้ ยเขียนค�ำ ว่า ‘ยโสโอหัง’ ตัวโตๆ แปะอยู่บนหน้าผากให้เห็นได้นั่น รวมทั้งดวงตาคู่นั้น ดวงตาสีเข้มจนเกือบด�ำสนิทที่กลับเจิดจรัส น่าพิศวงเมื่อกระทบแสงแดด และการจ้องตรงมาอย่างไม่มีความหวั่นเกรง ใดๆ จนคนโดนมองรู้สึกเหมือนถูกรุกล�้ำเข้าไปในความคิด ไคไม่ชอบให้ใครล่วงล�้ำเข้ามารู้ความคิดของเขา “อากาศดีๆ แบบนี้น่าจะออกไปข้างนอกบ้างนะ” เสียงทีจ่ ๆู่ ก็ดงั ขึน้ จากด้านข้าง ท�ำให้สะดุง้ ไปเล็กน้อย และประโยค นั้นก็เป็นตัวอย่างหนึ่งซึ่งท�ำให้เขาไม่ชอบหน้าคนคนนี้ เพราะมันตรงกับสิ่งที่ เขาก�ำลังคิดอยู่พอดีเลยนี่สิ “อย่าเลยครับ รบกวนคุณเปล่าๆ” ไคเอ่ยเสียงเรียบ แม้ว่าจะอยาก ไปเดินเล่นในละแวกบ้านอย่างที่ได้ออกไปทุกวันในช่วงหลังๆ แต่คงเสีย บรรยากาศน่าดูชมถ้ามีผู้ชายหน้าโหดผมกระเซิงตามติดไปด้วย “ฉันก็อยากออกไปยืดเส้นยืดสายพอดี” นิโคลัสยักไหล่ขณะสวมเสือ้ ตัวนอกคลุมทับพลางเดินมาใกล้ แล้วเงาสูงใหญ่ของเขาก็ทาบทับไคทีน่ งั่ อยู่ ขณะหยุดยืนตรงหน้า บดบังแสงแดดซึง่ ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาจนเกือบมิด “ลุกสิ” เพราะไอ้ท่าทางแบบนี้แหละที่มันท�ำให้ไคไม่สบอารมณ์ ประโยค บอกเล่าธรรมดาที่ฟังดูเป็นค�ำสั่งมากกว่า ไม่คาดหวังว่าจะได้รับค�ำปฏิเสธ ใดๆ ทั้งสิ้น แน่นอนว่านิโคลัสคงประหลาดใจเมื่อเขาไม่มีทีท่าว่าจะท�ำ ตามนั้น “ผมไม่ไป” 95

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “จะนั่งอยู่อย่างนี้ทั้งวันให้หยากไย่ขึ้นหรือไง” “ผมแค่ไม่อยากออกไปข้างนอก” กับคุณ “แต่ฉันจะออกไป เพราะฉะนั้นนายต้องไปกับฉันด้วย” แขนล�่ำสัน ยกขึ้นกอดอก ไคจึงยืดตัวตรงพลางยกมือเลียนแบบท่านั้นและใช้สายตา แบบเดียวกันจ้องตอบกลับไปบ้าง “ผมบอกแล้วว่าผมไม่อยากออกไปไหน เจ้าหน้าที่วินเทอร์” “นิค” “เจ้าหน้าที่วินเทอร์” “นิค” “ก็ได้ นิค” ไคกลอกตา “แต่คุณจะมาบังคับ— เฮ้!” เมื่อได้ยินชื่อตัวเองสมใจแล้ว นิโคลัสก็ไม่พูดพร�่ำท�ำเพลง เอื้อมลง มาคว้าไหล่ดึงให้ไคยืนขึ้น ก่อนจะลากเขาด้วยแรงไม่เบานักให้ถลาตามไป ทางประตูหน้า “ปล่อยสิ คุณท�ำอะไรเนี่ย!” ไคเริ่มเพิ่มระดับเสียงขณะพยายามขืนตัวเองออกมาเต็มที่ แต่ เรี่ยวแรงของอีกฝ่ายดูเหมือนจะมีมากมายจนเขาแทบจะไม่สามารถท�ำให้ มือแข็งแค่ข้างเดียวนั้นหลุดออกไปได้เลย “พาไปเดินเล่น” นิโคลัสบอกอย่างไร้อารมณ์ ตรงกันข้ามกับไคทีก่ ลายเป็นฝ่ายโกรธ ขึ้นทันทีเพราะไม่เคยมีใครกล้าบังคับเขาแบบนี้มาก่อน “นี่คุณ ก็ผมบอกแล้วไงว่าไม่ไป!” และเขาก็ไม่ใช่หมา! แต่ไม่มีการตอบรับใดๆ ขณะที่ไคถูกลากแกมต้อนไปจนพ้นเขตรั้ว 96

October นอกบ้าน นิโคลัสยังท�ำหูทวนลมกับค�ำพูดของเขา เหมือนกับเขาเป็นเพียง เด็กเอาแต่ใจที่ไม่จ�ำเป็นจะต้องใส่ใจฟัง “เจ้าหน้าที่วินเทอร์!” “บอกว่าให้เรียกนิคไง” แล้วนิโคลัสก็ยอมปล่อยแขนไคในที่สุด แม้ ไคอยากจะคิดว่าเขาเป็นฝ่ายสะบัดจนหลุดเองก็เถอะ “เอ้า นี่ไง ไม่เห็นยาก ตรงไหน ก็แค่เดินเล่นข้างนอกนี่ อากาศแบบนี้อย่ามัวแต่อุดอู้อยู่ในบ้านเลย น่า แล้วดูเหมือนนายเองก็ไม่มอี ะไรท�ำด้วยไม่ใช่เหรอ เจ้าผิงคงยังไม่กลับมา ง่ายๆ หรอก ให้นั่งรออยู่เฉยๆ แบบนั้นก็เบื่อตายชัก” “มันเรื่องของผม” ไคตวัดเสียงตอบแล้วเดินดุ่มๆ น�ำไป “ถึงนายไม่เบื่อแต่ฉันเบื่อนี่” ว่าจบก็ยืดแขนออกจนสุดพลางท�ำท่า หาว ดูก็รู้ว่าแกล้งท�ำชัดๆ แล้วหมอนีเ่ ป็นคนคุม้ ครองประเภทไหนกันทีม่ าบ่นเบือ่ ตัง้ แต่ท�ำงาน วันแรก โรม่าคิดถูกแล้วหรือที่เชื่อใจเชื่อมือนิโคลัสซะขนาดนี้... ไคไม่สนคน ที่ก้าวตามหลังแล้วเร่งฝีเท้าทิ้งระยะห่างออกมาเรื่อยๆ แต่บรรยากาศดีๆ ใน ยามบ่ายแก่ๆ ก็ไม่ท�ำให้เขาฉุนเฉียวอยู่ได้นานนัก จากที่จ�้ำพรวดไม่สนใจ สองข้างทาง เขาก็ผ่อนความเร็วลงแล้วสูดอากาศสดชื่นเข้าเต็มปอด นิโคลัสซึ่งตามอยู่ห่างๆ เฝ้ามองแผ่นหลังนั้นอย่างพินิจพิจารณา พลางใช้ความคิด เริม่ เดาทางออกแล้วว่าวิธไี หนจะใช้กระตุน้ เอาความนิง่ เงียบ และเฉยชาออกไปจากคนตรงหน้าได้ โรม่าไม่เพียงแต่ฝากให้เขาคุม้ ครองไค แต่ยงั ให้ช่วยหาวิธฟี น้ื ฟูสภาพจิตใจไปในตัวด้วย เผือ่ ว่าจะมีทางท�ำให้ความ ทรงจ�ำส่วนทีข่ าดหายไปกลับคืนมาโดยเร็ว วูบหนึง่ นิโคลัสอยากจะตอกกลับ ซะจริงว่าเขาเป็นเจ้าหน้าทีร่ ฐั บาลกลาง ไม่ใช่จติ แพทย์ แต่คดิ ดูอกี ทีเขาก็เห็น ด้วยกับค�ำขอนั้น เพราะมันอาจจะช่วยให้งานครั้งนี้จบลงเร็วขึ้นได้ 97

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 แต่คุณชายแห่งตระกูลไรเมอร์สที่เติบโตมาในครอบครัวร�่ำรวย เช่นนัน้ คงมีทฐิ ใิ นตัวสูงพอดูทเี ดียว หากจะให้ยอมเชือ่ ใจคนแปลกหน้าอย่าง เขาในเวลาเพียงเท่านี้คงไม่ง่ายสักเท่าไร แต่เขาก็เชี่ยวชาญในงานของตัวเองเหมือนกันละน่า เอฟบีไอหนุ่ม กระหยิม่ ยิม้ ย่องในใจ ไม่ใช่แค่ทกั ษะการสืบสวนเท่านัน้ ทีน่ โิ คลัสช�ำนาญ แต่ งานของเขายังรวมไปถึงการแฝงตัวไปกับผู้คนหลากหลาย สร้างความไว้ วางใจท่ามกลางกลุ่มอาชญากรอันตรายให้ได้ภายในเวลาอันน้อยนิด ซึ่งที่ ผ่านมา เขายังไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง และเขาก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น ต่อไป ถ้าเทียบกันแล้ว การเรียกความไว้ใจคราวนี้ถือได้ว่าไม่น่ามีปัญหา ส�ำหรับเขา เหตุผลข้อหนึ่งคงเป็นเพราะหากท�ำอะไรผิดพลาด เขาก็จะยังมี ชี วิ ต รอดต่ อ ไปได้ ไม่ ต ้ อ งกลั ว ว่ า จะโดนปื น หลายสิ บ กระบอกประเคน ลูกกระสุนใส่หรือโดนใครจับถ่วงน�้ำอย่างในการสืบสวนนอกเครื่องแบบ เหล่านั้น และส�ำหรับคนอย่างไค ใช่ว่าเขาจะไม่เคยรับมือด้วยเสียหน่อย หมอนี่ก็คงมีนิสัยตรงตามแบบฉบับลูกคนรวยที่ไม่ค่อยมีใครกล้าออกค�ำสั่ง หรือขัดใจ แล้ววิธไี หนจะท�ำให้ไคเปิดใจได้ดไี ปกว่าการดึงตัวตนทีถ่ กู ซุกซ่อน ไว้ออกมาให้ได้ก่อนล่ะ เรื่องยั่วโมโหคนนี่ละที่เขาถนัดนัก ไคซึ่งเดินชมวิวอย่างสบายใจเกือบจะลืมไปอยู่แล้วเชียวว่ามีใคร ตามมาด้วย และเขาก็ไม่รู้ตัวเลยว่านิโคลัสก้าวเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จน กระทั่งเด็กวัยรุ่นสองคนที่เล่นโรลเลอร์เบลดสวนทางมาท�ำท่าเสียหลักและ ไถลจนก�ำลังจะชนเข้ากับเขา เมื่อรู้สึกตัวอีกที ไคก็ถูกคว้าไปทั้งตัวจนจมูก โด่งปะทะเข้ากับเสื้อหนังบนแผ่นหลังกว้าง แขนข้างหนึ่งอ้อมมากดเอวเขา 98

October เอาไว้ให้ยนื ชิดติดกับร่างเจ้าของแขนทีบ่ ดบังทุกอย่างอยูเ่ บือ้ งหน้า พอตัง้ สติ ได้ เขาจึงชะโงกมองข้ามไหล่หนา เห็นนิโคลัสเอื้อมมืออีกข้างไปช่วยพยุง เด็กชายหนึ่งในสองคนนั้นที่ล้มกองอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้น “ขอโทษฮะๆ ผมยังเล่นไม่คล่องน่ะ” พวกเขาลุกขึ้นมาจนยืนทรงตัว อยู่แล้วส่งยิ้มแห้งให้ “ไม่เป็นไรนะ” เสียงเข้มถามกลับ ทั้งสองโบกมือ พึมพ�ำค�ำขอโทษ อีกคนละทีก่อนจะวิ่งจากไปบนรองเท้าติดล้อ แล้วนิโคลัสก็กลับหลังหันมา เผชิญหน้ากับไคที่ยังยืนนิ่งอยู่พลางเอ่ยถามประโยคเดียวกัน “ไม่เป็นไรนะ” จะเป็นไรก็เพราะโดนกระชากมาติดหลังคุณจนแทบหายใจไม่ออก นี่แหละ ไคไม่ได้พูดสิ่งที่อยู่ในความคิดนั้น แต่เพียงแค่ส่ายหน้าแล้วก้มลง มองมือของอีกฝ่ายที่ตอนนี้เอื้อมมาจับไหล่ทั้งสองข้างของเขาเอาไว้ ซึ่ง ระยะห่างระหว่างพวกเขาก็ไม่ได้มากไปกว่าตอนที่นิโคลัสยังไม่หันกลับมา สักเท่าไรเลย “อ้าวไค วันนี้ผิงไม่มาด้วยเหรอจ๊ะ” เสียงทักร่าเริงท�ำให้นิโคลัสปล่อยมือออกแล้วก้าวถอยไปทันที แต่ เขาก็ไม่ได้ขยับไปไหนไกลนอกจากยืนกอดอกตีหน้าขรึมอยู่ด้านข้าง ไค หันไปเห็นมิสซิสสแตนลีย์ เพื่อนบ้านของผิงซึ่งมือหนึ่งจูงเชือกล่ามสุนัข ดัลเมเชียนตัวโตที่ก�ำลังกระดิกหางไปมา “ผิงไม่อยู่น่ะครับ เอลเลน” เขาตอบกลับอย่างสนิทสนม เพราะเคยเจอกับเอลเลน สแตนลียแ์ ละ เจ้าด็อตตี้หลายครั้งเวลาที่พวกเขาออกมาเดินเล่นในวันอื่นก่อนหน้านี้แล้ว “จ้ะ” ค�ำตอบกลับพยางค์เดียวดูจะผิดปกติไป เพราะไคจ�ำได้ว่า เอลเลนเป็นคนช่างพูดช่างคุยขนาดไหน แล้วก็เข้าใจเมื่อเห็นสายตาของเธอ 99

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ที่มองเลยไปยังคนตัวใหญ่ที่ยืนกอดอกอยู่ข้างๆ “งั้นฉันไปก่อนนะจ๊ะ” “ครับ” เมื่อเธอเดินห่างออกไป ไคก็หันไปเขม่นใส่นิโคลัสทันที “เพราะแบบนี้นั่นแหละ ผมถึงไม่อยากออกมา!” “อะไร” นิโคลัสลดมือลงแล้วเลิกคิ้วถาม “ก็เพราะคุณที่ต้องไปไหนมาไหนกับผมด้วยนี่ไง” “ฉันไม่เข้าใจ” “เจ้าหน้าทีว่ ินเ— นิค ช่วยมองสภาพตัวเองสักนิดเถอะนะว่าตัวคุณ ในตอนนีด้ ไู ม่นา่ ไว้ใจแค่ไหน แล้วการทีค่ ณ ุ ตีหน้ายักษ์ใส่ทกุ คนทีเ่ ข้าใกล้ผม มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นมาได้เลย” นี่เป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่ไคเคยพูดกับเขาหรือเปล่านะ “รู้หรือเปล่าว่าคุณท�ำให้เด็กสองคนนั่นกลัว แล้วยังเอลเลนอีก” “รู้” นิโคลัสพยักหน้า ไคเลยเป็นฝ่ายขมวดคิ้วด้วยความสงสัยแทน “คุณตั้งใจเหรอ” “ใช่” “เพื่ออะไร” “แล้วนายคิดว่ามันดีแล้วเหรอถ้าจะให้ใครต่อใครเข้าใกล้ตวั นายนัก” “บ้าแล้ว เด็กนั่นจะท�ำอะไรผมได้ แล้วเอลเลนก็เป็นเพื่อนบ้านของ คุณลุงนะ คุณคิดว่าพวกเขาจะท�ำอันตรายผมหรือไง” “แล้วอันตรายต่อพวกเขาเองล่ะ” เสียงย้อนราบเรียบนัน่ ท�ำให้ไคนิง่ ไปถนัดตา สีหน้าที่ซึมลงอย่างกะทันหันท�ำให้นิโคลัสรู้ว่าอาจจะเดินหมาก ผิดทางไป อาจจะไม่ดเี ท่าไหร่แฮะ เขารีบเปลีย่ นเรือ่ ง “สภาพฉันตอนนีม้ นั แย่ มากงั้นเหรอ” ค�ำตอบที่ได้คือสายตาเหยียดหยันไล่ปราดตั้งแต่หัวจรดเท้า 100

October แทนที่จะโกรธ คนโดนจ้องกลับหัวเราะเบาๆ “มองแบบนั้นหมายความว่าไง” “ไม่ต้องตั้งใจหรอก แค่คุณยืนเฉยๆ ก็ท�ำให้เด็กร้องไห้ได้แล้ว” “ฉันดูดีขนาดนั้นเชียว” “อย่างกับโจร” เสียงอุบอิบนัน่ คือค�ำทีน่ โิ คลัสได้ยนิ ทิง้ ท้าย ก่อนทีไ่ ค จะผละหนีเดินน�ำหน้าต่อไปตามเดิม ส�ำหรับวันแรกนี้จะเรียกได้ว่าเขาท�ำหน้าที่ประสบความส�ำเร็จแล้ว หรือเปล่านะ คนคิดฉีกยิ้มกว้างให้กับแผ่นหลังของอีกฝ่ายแล้วเริ่มก้าวตาม ไปช้าๆ จริงอยู่ นี่ไม่ใช่งานยาก แต่เค้าความท้าทายก็เริ่มปรากฏให้เห็น เลือนราง บางทีนอกจากเรื่องชวนปวดหัวแล้ว อาจจะมีอะไรน่าสนใจรออยู่ ในนั้นด้วยก็ได้ การเผชิญความท้าทายก็เป็นอีกเรื่องที่เขาถนัดเช่นกัน

101

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1

08

Questions & Answers ‘ไค ฉันขอโทษ แต่...’ ความรู้สึกผิดฉายชัดอยู่ในดวงตาสีฟ้าคู่นั้น แล้วเขาก็ลมื ตา และพบว่าแสงแดดอ่อนๆ ในตอนเช้าก�ำลังส่องผ่าน ช่องว่างระหว่างผ้าม่านเข้ามาในห้อง... ฝัน ไคคิด มันก็แค่ความฝันของภาพ เหตุการณ์หนึง่ ซึง่ เขาไม่ได้นกึ ถึงเสียนาน เขาถอนหายใจขณะก้าวลงจากเตียง ท�ำไมไอ้เรือ่ งทีอ่ ยากลืมมันถึงได้ลมื ยากนัก แต่เรือ่ งทีค่ วรจ�ำได้กลับไม่มวี แี่ วว ว่าจะย้อนกลับมาในสมองสักที แต่ก็แปลกดีที่จู่ๆ ก็คิดถึงมันขึ้นมาอีก ตั้งแต่เกิดเรื่องร้ายขึ้น เขาไม่ ได้นกึ ถึงชายหนุม่ ผูเ้ ป็นทัง้ ผูช้ ว่ ยของพ่อ คนรักของพีส่ าว และหนึง่ ในคนทีเ่ ขา เคยให้ความไว้วางใจและสนิทสนมที่สุดเลยสินะ จะว่าไป ตลอดสามเดือน มานี้เขาก็ไม่ได้คิดถึงใครหรืออะไรอย่างอื่นมากนักหรอก นอกจากบาดแผล บนร่างกายที่ค่อยๆ สมานตัวอย่างเชื่องช้า และความกดดันที่กัดกร่อนจิตใจ และความรูส้ กึ ของเขาจนแทบคลัง่ ทุกครัง้ ทีพ่ ยายามจะนึกให้ออกว่าเกิดอะไร ขึน้ บ้างในคืนทีค่ รอบครัวถูกฆ่า จนลืมทีจ่ ะหวนย้อนไปถึงอดีตอืน่ ๆ ทีผ่ า่ นมา 102

October ก่อนหน้านี้ และความทรงจ�ำดีๆ ก็ดูเลือนรางห่างไกลจนไคเกือบจะไม่แน่ใจ ว่าเขาได้เคยสัมผัสกับสิ่งเหล่านั้นมาจริงๆ เมื่อนับเวลาดูและระลึกได้ว่าเหตุการณ์คราวนั้นผ่านมาได้ปีกว่า แล้ว เขาก็อดทีจ่ ะสงสัยไม่ได้วา่ เจ้าของดวงตาคูน่ นั้ จะเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้ ก็คงรูแ้ ล้วสินะว่าเขายังมีชวี ติ อยู่ ลูเธอร์จะรูส้ กึ อย่างไร อยากพบเขาบ้างไหม และท�ำใจได้แค่ไหนกับการจากไปของพี่ ไคสะดุ้งขณะสายตาหยุดอยู่ที่ตุ๊กตากระเบื้องบนหัวเตียง นี่เขาคิด เรื่องบ้าอะไรอยู่! เขาบอกตัวเองให้พอตั้งแต่วันนั้นแล้วไม่ใช่หรือไงกัน! แล้วเขาก็พยายามที่จะไม่คิดถึงใครคนนั้นอีก และท�ำได้ค่อนข้างดี ตัง้ แต่หลังจากรุง่ เช้าเป็นต้นมา สาเหตุหนึง่ อาจเป็นเพราะคนทีก่ า้ วผ่านประตู เข้ามาในเวลาสายๆ พร้อมกับรอยยิ้มกว้างขวางอันเป็นเอกลักษณ์ที่มีให้ผิง ซึ่งส่งเสียงโหวกเหวกทักทายเช่นทุกครั้ง โดยสองวันมานี้ เขารู้สึกไปเองหรือ เปล่านะว่านิโคลัสจะเผือ่ แผ่ยมิ้ แบบเดียวกันมาให้เขาด้วย ซึง่ ไคก็ตอ้ งยอมรับ ว่ามันดูดีกว่าหน้าหงิกๆ ที่หมอนั่นมักจะมีให้ก่อนหน้านี้ ดูดีกว่ากันมากเลย จากการเป็นฝ่ายถูกจ้องมองอยูเ่ กือบตลอดเวลา ตอนนีไ้ คเริม่ เรียนรู้ ทีจ่ ะสังเกตรายละเอียดบางอย่างจากอีกฝ่ายบ้างเช่นกัน อย่างเรือ่ งทีว่ า่ ความ จริงแล้วนิโคลัสอาจไม่ใช่คนไร้มารยาทนักอย่างทีแ่ สดงออกชัดแจ้งในวันแรก เพียงแค่ตรงไปตรงมาจนน่าใจหาย และลึกลงไปภายใต้รอยยิม้ จริงใจทีพ่ ร้อม จะมีให้ใครๆ ทุกเมื่อ ก็เต็มไปด้วยพลังรุนแรงของลาวาคุกรุ่นที่ถูกซุกซ่อน เก็ บ ง�ำไว้ ซึ่ ง ดู เ หมื อ นพร้ อ มจะปะทุ ขึ้ น มาได้ โ ดยง่ า ยหากมี สิ่ ง ใดมา กระตุ้นเพียงนิดเดียว “ไอ้นรกเอ๊ย!”

103

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 อีกหนึ่งตัวอย่างที่พิสูจน์ความคิดนั้น คือเสียงสบถพึมพ�ำของคน ขับรถซึ่งดึงความสนใจไคจากภาพที่วิ่งผ่านไปภายนอกหน้าต่างให้หันไปหา และเขาก็เห็นคิ้วที่ยุ่งจนแทบจะชนกันกับสายตาอาฆาตของนิโคลัสไล่ตาม มอเตอร์ไซค์ทปี่ าดหน้ารถพวกเขาไปเมือ่ ครูน่ ขี้ ณะจากัวร์สดี �ำทะยานออกจาก เขตบรูกแลนด์มุ่งหน้าลงไปยังใจกลางกรุงดีซีโดยมีเขาและลูกพี่ลูกน้องเป็น ผู้โดยสาร ผิงซึง่ ผุดลุกผุดนัง่ อยูท่ เี่ บาะหลังดูจะดีด๊ า๊ อารมณ์ดเี ป็นพิเศษ ใช่ เขา ใช้ค�ำไม่ผิดหรอก แม้ว่ามันควรจะเป็นกิริยาที่เข้ากับหนูน้อยอายุแปดขวบ มากกว่าเด็กหนุม่ เก้งก้างวัยสิบแปดก็ตาม จะว่าเพราะนีเ่ ป็นครัง้ แรกทีผ่ งิ และ ไคได้ออกไปเที่ยวไกลจากบ้านด้วยกันในที่สุดก็ไม่ถูกนัก สาเหตุหลักน่าจะ เป็นเพราะคนน�ำเที่ยวมากกว่า เห็นได้ชัดว่าผิงแทบเต้นเมื่อนิโคลัสบอก พวกเขาเมื่อเช้าว่าจะพาไคออกไปทัวร์รอบเมือง และยินดีอย่างยิ่งที่จะให้ผิง ไปด้วยเพื่อเป็นผู้ช่วยไกด์ และตอนนี้เจ้าเด็กนี่ก็ก�ำลัง... ดี๊ด๊า เขาชักจะเข้าใจแล้วว่าท�ำไมบางครั้งคนที่จริงจังและระเบียบจัด อย่างโรม่าถึงรู้สึกหมั่นไส้ผิงขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ “นิคๆๆ เดี๋ยวหาที่จอดได้แล้วเดินเที่ยวเอานะ ไปให้ถึงอาร์ลิงตัน เลยนะ” น�ำ้ เสียงตืน่ เต้นดังขึน้ จากผิงซึง่ ยืน่ หน้ามาตรงกลาง คนหลังพวงมาลัย ส่งเสียงรับรู้ในล�ำคอเพียงชั่วครู่แล้วหันกลับไปสนใจการจราจรบนท้องถนน ต่อ ส่วนไคก็ได้แต่จบั จ้องนิโคลัสด้วยความสงสัย วันก่อนคนคุม้ ครองมาลาก เขาออกไปดูต้นไม้ในวนอุทยาน เมื่อวานพาไปชมโบสถ์ชมวิหาร ตกลงว่า นิโคลัสท�ำงานให้เอฟบีไอหรือกรมส่งเสริมการท่องเที่ยวกันแน่ 104

October “ท�ำไมคุณถึงชอบพาผมไปโน่นไปนี่นัก” “หือ?” นัน่ ท�ำให้ไครูต้ วั ว่าเขาหลุดปากถามสิง่ ทีว่ นเวียนอยูใ่ นความคิดออก ไปจริงๆ และในเมื่อเผลอไปแล้วก็ช่วยไม่ได้ “ท�ำไมคุณถึงพาผมออกมาข้างนอกทุกวัน ด้วยสถานะในตอนนี้ นึกว่าผมควรจะเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านซะอีก” ผิงชิงพูดแทรก “ก็ดแี ล้วไม่ใช่เหรอ ก่อนหน้านี้ เอ่อ...” ทีจ่ อมเฮีย้ บอย่างโรม่ายังเป็น คนเฝ้าอยู่ “นายแทบไม่ได้ออกไปไหน” “ถ้าถามฉัน” นิโคลัสเอ่ยบ้าง “การได้ออกมาส�ำรวจเส้นทางให้พอ คุ้นเคย ดีกว่าอยู่แค่ที่เดียวโดยไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง ถ้าเกิดเรื่องฉุกเฉินขึ้น มาอย่างน้อยก็จะรูว้ า่ ต้องไปหาใครทีไ่ หน ตอนนีเ้ รายังมีโอกาสได้ออกไปเทีย่ ว อยู่ก็ควรจะรีบๆ ไปซะ แล้วการได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็น่าจะท�ำให้นาย รู้สึกดีขึ้น จริงไหม” คนข้างๆ เม้มปากเมื่อได้ยินประโยคนั้น “และอีกอย่าง รับรองได้ว่าไคจะต้องปลอดภัยเมื่ออยู่กับฉัน” ค�ำพูดทีแ่ สนมัน่ อกมัน่ ใจจนเหมือนหลงตัวเองนัน่ น่าจะท�ำให้คนฟัง แอบหมั่นไส้ แต่นิโคลัสก็เหลือบไปเห็นร่องรอยกังวลในแววตาสีสวยของ อีกฝ่าย สองวันทีผ่ า่ นมา เขาสนุกกับการแหย่โทสะไคด้วยการวางท่าถือดีของ เขาเอง และนัน่ ก็ท�ำให้คนทีไ่ ม่คอ่ ยมีใครแสดงอ�ำนาจเหนือกว่ารูส้ กึ หงุดหงิด จนเปิดเผยอารมณ์ออกมาบ่อยครั้ง แต่ต้ังแต่เช้าวันนี้แล้วที่เขาสังเกตได้ มี อะไรผิดปกติไปจากเดิม ว่าแต่ว่า เขาเริ่มรู้สึกว่าไคตาสวยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน 105

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “เฮ้” ทันทีทฝี่ า่ มือใหญ่เอือ้ มมาแตะลงบนเข่า ไคก็แทบจะกระโดดพรวด ออกจากเบาะ ถ้าไม่ติดเข็มขัดนิรภัยและเรื่องที่ว่ารถที่เขานั่งอยู่ตอนนี้ก�ำลัง วิง่ ด้วยความเร็วเต็มทีต่ ามกฎหมายก�ำหนด คนจับซึง่ รีบกระตุกมือกลับกลาย เป็นฝ่ายตกใจไปเสียเอง “ขอโทษ ไม่คิดว่าจะท�ำให้ตกใจ” “เอ่อ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ” “ฉันแค่จะถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า อยู่ๆ ก็นิ่งไป แล้ววันนี้ไคก็ดู เหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดี” แล้วมีวันไหนบ้างที่เขาเคยอารมณ์ดีให้หมอนี่เห็น เพราะเท่าที่ใช้ เวลาด้วยกันมาสามวันเต็ม ประโยคทีเ่ ขาพูดกับนิโคลัสบ่อยทีส่ ดุ ถ้าไม่ใช่ ‘คุณ ไม่มสี ทิ ธิอ์ ะไรมาบังคับผม’ ก็เป็น ‘ท�ำไมผมต้องท�ำตาม’ และค�ำตอบทีไ่ ด้บอ่ ย พอๆ กันก็จะเป็น ‘ฉันมีสิทธิ์’ และ ‘เพราะฉันสั่ง’ “ไม่มีอะไร เมื่อคืนนอนไม่ค่อยพอน่ะ” ไคบอกปัด รู้ดีว่าต้นเหตุความซึมเซาของตัวเองในวันนี้อาจเป็น เพราะความฝันถึงอดีตที่ย้อนกลับมาหา “ยังนอนไม่หลับอยู่เหรอ” น�้ำเสียงที่ลดความห้วนลงถนัดหู ไม่ท�ำให้เขาแปลกใจได้มากกว่า ความจริงที่ว่านิโคลัสรู้เรื่องนี้ ท�ำไมโรม่าต้องรายงานเกี่ยวกับตัวเขาละเอียด ขนาดนั้นนะ “ก็มีบ้าง ไว้กินยาเอาก็ได้” “แบบนั้นเมื่อไหร่จะหลับเองได้สักที” แล้วจะท�ำหน้าดุใส่ท�ำไมเนี่ย “สงสัยฉันยังหาอะไรให้นายท�ำน้อยไปแฮะ” 106

October อ้อ อีกสาเหตุหนึ่งที่พาเขาตะลอนไปหลายที่นี่เพราะอยากให้เขา เหนื่อยจนนอนหลับได้งั้นสิ “ไคนอนไม่หลับเหรอ” ผิงทีเ่ งียบไปได้ไม่นานถามโพล่งขึน้ มาอีก “ไว้ ออกไปเล่นบาสกับพวกฉันสิ กลับถึงบ้านทีหลับเป็นตาย” ไคหัวเราะแทนค�ำตอบ “แล้วอย่างนายจะมีเรื่องอะไรมากวนใจจนท�ำให้นอนไม่หลับได้ หรือไง” “เห็นแบบนี้ฉันก็มีเรื่องให้คิดมากอย่างคนอื่นเป็นเหมือนกันน่า” “จะพยายามเชื่อ” เขาก็วา่ งัน้ ... นิโคลัสเห็นด้วยกับไค แต่ตอนนีเ้ รือ่ งทีน่ า่ สนใจกว่าคือ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เวลาเพียงชั่วเสี้ยววินาทีที่ไค หัวเราะ นิโคลัสคิดว่าเขาไม่ได้ตาฝาดไปแน่ๆ ส่วนใหญ่ มุมปากยกเหยียด คือปฏิกริ ยิ าทีไ่ คมีให้หลังจากโดนเขาแกล้งพูดจาไม่เข้าหู หรือไม่กแ็ ค่รอยยิม้ เบาบางซึ่งส่งไปไม่ถึงดวงตาเพียงเพื่อให้พิพัฒน์สบายใจเวลาถามไถ่ความ เป็นไปเท่านั้น แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นรอยยิ้มของไคจากใจจริง แม้จะ แค่นิดเดียวก็เถอะ และมันก็ขึ้นไปฉายอยู่ในตาคู่สวยนั่น ซึ่งเมื่อรวมกันแล้ว ท�ำให้ไคเป็นผู้ชายที่มองเพลินเป็นบ้า “นิค... นิค! คุณก�ำลังจะเลย เฮ้ยยย!” เสียงผิงดึงสติเขาให้กลับมา ชายหนุ่มตวัดสายตามองกระจกแล้ว สาวพวงมาลัยหักรถข้ามไปสามเลนเพือ่ เลีย้ วให้ทนั แยกข้างหน้าจนคนเตือน แหกปากเสียงหลงอย่างหวาดเสียวพลางพล่ามขอบคุณพ่อแก้วแม่แก้วในใจ ทีไ่ ม่มรี ถตามหลัง นิโคลัสลดความเร็วเมือ่ เลีย้ วเข้าบริเวณทีจ่ อดรถ และค่อยๆ ชะลอก่อนจะหยุดสนิทลงในที่สุด 107

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “เจ๋งชะมัด แต่คราวหน้าเตือนผมให้เตรียมตัวก่อนก็ดีนะ” ผิงบ่น โขมงโฉงเฉงขณะก้าวลงจากเบาะหลัง “ยังจะเอาคราวหน้าอีกเหรอ” นิโคลัสเอียงคอถาม แล้วมองข้ามหลังคาไปยังใครอีกคนทีป่ ดิ ประตู รถด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ก็คุณเกือบขับเลยท�ำไมล่ะ นึกว่ารู้ตัวซะอีก ถ้าไม่ทัก สงสัยได้ไป ถึงนู่น” ผิงชี้ส่งๆ ท�ำท่า ‘นู่น’ “ไคไม่เป็นไรนะ เมื่อกี้หัวฉันเกือบโขกกระจก” “ไม่นี่” เขาท�ำตาโตกับอาการไม่เดือดร้อนของคนตรงหน้า “ไม่ตกใจสักนิดเลยเรอะ” “ต้องตกใจท�ำไม ปกติฉันก็ขับแบบนี้ เร็วกว่านี้ด้วย” ไคตอบอย่างคนคุน้ เคยดีกบั ความเร็วบนท้องถนน แต่นถี่ อื เป็นข้อมูล ใหม่ส�ำหรับนิโคลัส และตลอดสายของวันนัน้ ซึง่ ผิงเอ่ยเจือ้ ยแจ้วจนยึดหน้าที่ ไกด์น�ำเที่ยวอยู่คนเดียว ชายหนุ่มก็รวบรวมข้อสังเกตใหม่ๆ จนบุคลิกและ อุปนิสัยแท้จริงของไคก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นช้าๆ เช่นเรื่องที่ว่าไคเองก็มีอารมณ์ขันและไหวพริบดีพอตัวเมื่อดูจาก ความสามารถในการต่อปากต่อค�ำกับผิง เขาอาจไม่ใช่ฝา่ ยเริม่ หัวข้อสนทนา แต่กใ็ ช่วา่ จะมีให้เพียงความเงียบงันหากมีคนชวนคุย ในยามเผลอทีเ่ หม่อมอง อะไรอยูค่ นเดียว ความหม่นหมองจะกลับมาครอบคลุมและฉายชัดบนสีหน้า แต่เมื่อไคยิ้มออกมาได้ เขาจะขบริมฝีปากล่างและย่นจมูกเล็กน้อยไปพร้อม กัน ซึ่งนิโคลัสคิดว่าเจ้าตัวคงจะติดเป็นนิสัย เวลาเพียงไม่นานที่ผ่านไปท�ำให้รู้อีกด้วยว่านอกจากจะไม่ชอบให้ คนขัดใจแล้ว ไคยังไม่สบอารมณ์เมื่อถูกใครคาดเดาความคิดได้ และมันก็ 108

October น่าแปลก เพราะคนเราส่วนใหญ่น่าจะชอบหากมีใครสักคนที่รู้ใจเขาดีไม่ใช่ หรือไงกัน นิโคลัสเดินตามสองคนข้างหน้าโดยเว้นระยะห่างออกมาสองสาม ก้าว เฝ้ามองไคดื่มด�่ำกับอากาศสดชื่นยามสายและแสงอาทิตย์เจิดจ้าที่ ทอทาบผืนดินเผยทัศนียภาพงดงามของเมืองหลวงในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ขณะ เดียวก็ฟังค�ำอธิบายของเด็กหนุ่มข้างตัวซึ่งตั้งอกตั้งใจบรรยายข้อมูลของ สถานทีต่ า่ งๆ อย่างคล่องแคล่วสมกับทีอ่ ยากจะได้เป็นคนน�ำเทีย่ วให้กบั ญาติ ผู้พี่มานาน สถานที่ส�ำคัญซึ่งดึงดูดผู้คนมากมายในเมืองวอชิงตันดีซีได้เป็น อันดับต้นๆ คงหนีไม่พ้นอาคารรัฐสภา จากนั้นพวกเขาจึงเดินตามถนน เพนซิ ล เวเนี ย ผ่ า นหน้ า ส�ำนั ก งานใหญ่ ข องหน่ ว ยสื บ สวนกลางไปยั ง ท�ำเนียบขาวอันเป็นที่อยู่ของประธานาธิบดีแห่งสหรัฐอเมริกา “เป็นไง เมืองหลวงที่นี่ต่างกับเมืองหลวงที่โน่นมากไหม” คราวนี้นิโคลัสลองเริ่มชวนคุยบ้าง ระหว่างที่พวกเขายืนรับแดดอยู่ ข้างผืนหญ้าสีเขียวสดซึง่ มีผคู้ นมานัง่ พักผ่อนชมวิวทิวทัศน์อย่างสบายใจ ส่วน ผิงเดินมาได้ไม่ทนั ไรก็กระโดดไปทักเพือ่ นทีบ่ งั เอิญเจอกันอยูอ่ กี ฟากหนึง่ ของ สนามแล้ว “ต่างกันที่บรรยากาศละมั้ง ไม่รู้สิ ช่วงหลังๆ ผมไม่ค่อยได้ไปตามที่ เที่ยวในเบอร์ลินเท่าไหร่” “ไปเที่ยวที่อื่นแทนล่ะสิ” “งานยุ่งต่างหาก” “จริงเรอะ” นิโคลัสถามเสียงสูง สายตาไล่มองผมเส้นเล็กละเอียดสีน�้ำตาลเข้ม 109

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ทีเ่ ริม่ ยาวพลิว้ ตามแรงลม พยายามเก็บไม้เก็บมือไม่ให้ยกขึน้ ไปสัมผัส... เอ่อ เขาหมายถึง ปัดออกให้เวลาที่มันปลิวตกมาปรกหน้า “คุณคิดว่าผมมีเวลาว่างนักเหรอ” “ไม่รู้สิ ส่วนใหญ่นายไม่ได้... ออกไปเที่ยวกับเพื่อน หรือท�ำอะไร อย่างอื่นที่คนรวยๆ เขาชอบท�ำหรือไง” “อะไรบ้าง อย่างอื่นที่คุณว่า” “ก็เช่นออกงาน เที่ยวคลับ ชอปปิง ปาร์ตี้ หลีสาว” เขายักไหล่ ไคหันมาจ้องตรงๆ อย่างไม่ค่อยพอใจนัก “ถามจริงเถอะ คุณเห็นผมเป็นคนยังไง” “ตอนแรกน่ะเหรอ คุณชาย ดื้อด้าน เอาแต่ใจ นิสัยเสีย” นิโคลัส สาธยาย “แต่ตอนนี้เห็นแล้วว่าที่จริงนายอาจจะไม่แย่ถึงขนาดนั้น” ดวงตาทีเ่ ป็นประกายวาววับขึน้ มาบอกให้รวู้ า่ เขาจีถ้ กู จุดเข้าอีกแล้ว ไคยืดหลังตึง หน้าตั้ง คอตรง ทุกกิริยาอาการดูสง่าผึ่งผายเช่นทุกครั้งที่เขา ต้องการประกาศตัวตนของคีตพันธ์ ไรเมอร์สให้ผู้คนยอมรับ “อย่าได้ตดั สินใครเอาตามใจชอบก่อนทีค่ ณ ุ จะมัน่ ใจว่าได้รจู้ กั เขาดี จริงแล้ว!” “แล้วฉันจะมีโอกาสได้รู้จักนายดีจริงหรือเปล่าล่ะ” ไคเปิดปากแต่กค็ า้ งอึง้ ไป เพราะค�ำถามทีย่ อ้ นกลับมาท�ำเอาเขาซึง่ โกรธแทบปรอทแตกเมือ่ ครูต่ อบโต้อะไรไม่ถกู เขาเห็นรอยยิม้ ในดวงตาสีเข้ม ที่ดูเหมือนจะส่องแสงระริก ความจริงมันอาจจะเป็นแค่แดดที่มากระทบ แต่ ไคไม่คิดเช่นนั้น เพราะนี่เป็นแววตาแบบเดียวกันที่นิโคลัสมีทุกคราวเมื่อท�ำ อะไรให้เขาไม่พอใจ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อนึกขึ้นได้ 110

October “คุณยั่วโมโหผม” “อ้าวเหรอ ขอโทษที” นิโคลัสพูดหน้าตาย “ไม่... ผมหมายถึง คุณตั้งใจท�ำให้ผมโกรธ” ให้ตายสิ ไม่คิดว่าจะรู้ทันเร็วขนาดนี้แฮะ “ฉันจะท�ำแบบนั้นไปท�ำไม” ไคมองมือทั้งสองของอีกฝ่ายที่เข้าไปซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง... ท่าทางโดยธรรมชาติของคนที่ต้องการจะเก็บความลับ “นั่นสิ แต่คงมีแต่คุณที่ตอบได้” จบประโยคนั้นก็หันหน้าหนีไปอีกทาง รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกจนได้ แต่คราวนี้ดูเหมือนว่าสาเหตุจะแตกต่างไปจากครั้งก่อน ถึงอย่างนั้น อากาศ ดีๆ และลมเย็นสดชื่นก็ท�ำให้ไคอารมณ์เสียได้ไม่นานนัก เขาจมอยู่กับความ เงียบ มองผิงซึ่งยังคุยเพลินกับกลุ่มเพื่อน และบรรดานักท่องเที่ยวที่ผลัดกัน ถ่ายภาพโดยมีอาคารท�ำเนียบขาวอยู่ไกลๆ เป็นฉากหลัง “ฉันขอโทษ” ค�ำขอโทษครัง้ นีฟ้ งั ดูจริงจังกว่ารอบแรก และไคก็ได้รบั พร้อมกับปลายนิว้ ทีเ่ อือ้ มมาช่วยเกลีย่ เส้นผมออกจากข้างแก้ม “มาคุยกันดีๆ ดีกว่า เวลาว่างส่วนใหญ่ไคท�ำอะไรบ้าง” นั่นท�ำให้รู้ว่านิโคลัสจะไม่อธิบายเหตุผลที่ตั้งใจยั่วยุเขา “ส่วนใหญ่เหรอ ผมก็ท�ำงานไง” “ไม่เอาน่า นายไม่ได้ท�ำงานตลอดเวลาอยู่แล้ว” “จริงๆ ผมไม่คอ่ ยมีเวลานักหรอก” ตอนอยูบ่ ริษทั ถ้าไม่ประชุมก็ตอ้ ง ไปพบลูกค้า แถมพ่อยังเคีย่ วเข็ญเขาหนักยิง่ กว่าสมัยยังเป็นพนักงานธรรมดา เสียอีก “แต่ถ้าว่างพร้อมกันเมื่อไหร่ เราชอบออกไปเที่ยวนอกเมืองด้วยกัน มากกว่า ปีนเขาบ้าง ตกปลาบ้าง หรือไม่ก็ไปเล่นสกีตอนหน้าหนาว” 111

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “ชอบท่องธรรมชาติมากกว่าตามตัวเมืองสินะ” “อืมม” “ไปกันทั้งบ้านเลยเหรอ” “ใช่ เราสีค่ น บางครัง้ ลูเธอร์กไ็ ปด้วย” เขาเห็นสีหน้าแทนค�ำถามของ นิโคลัส “แฟนคริสต้าน่ะ” “แล้วแฟนนายล่ะ” เขาเลือกที่จะไม่ตอบค�ำถามนั้น “ญาติคนอื่นล่ะ ได้เจอกันบ่อยไหม” “นานๆ ครั้ง ส่วนมากก็ช่วงเทศกาล แต่เรามีญาติจริงๆ อยู่ไม่กี่คน นอกนั้นก็เป็นเพื่อนเก่าพ่อหรือเพื่อนที่ท�ำธุรกิจด้วยกันมานาน” “ครอบครัวนายสนิทกับญาติๆ แค่ไหนน่ะ” นอกจากค�ำถามที่แปลกไปและดูเหมือนจะเริ่มกลายเป็นการสอบ ปากค�ำมากกว่า เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่านิโคลัสเขยิบเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ “คุณถามท�ำไม” “ฉันก็แค่ชวนคุย นานๆ ทีเราจะได้พูดกันเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้ นีน่ า” คงต้องระมัดระวังในการพยายามเก็บข้อมูลให้มากขึน้ ชายหนุม่ คิด ไค เป็นคนฉลาด และที่ส�ำคัญยังความรู้สึกไวกว่าที่เขาคาดไว้มากด้วย “ไม่คอ่ ยเท่าไหร่ และคนทีเ่ ป็นญาติเราโดยตรงก็แค่คณ ุ อาคนเดียว” เข้าทางล่ะ “เหรอ ถ้างั้นครอบครัวเขา—” “กิลไม่มีครอบครัว” ไคตอบแทรกเมื่อรู้ค�ำถามล่วงหน้า จะพูดให้ถูก ไม่มีสิ่งใดส�ำคัญ ต่อกิล ไรเมอร์สได้เท่าต�ำแหน่งและอ�ำนาจ นั่นเป็นสิ่งที่ไคเรียนรู้มาตั้งแต่ 112

October จ�ำความได้ อุปนิสัยและบุคลิกของกิลช่างตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงกับพี่ชาย เขาไม่เคยเห็นกิลแยแสผู้คนรอบข้าง สายตาที่มักมีให้คือความไม่ไว้วางใจ และไม่เป็นมิตร เขาจึงเห็นว่าไม่จ�ำเป็นทีจ่ ะต้องให้ความเคารพหรือใส่ใจใดๆ กลับไปเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิง่ ในช่วงครึง่ ปีทผี่ า่ นมา เมือ่ ไคสังเกตเห็นว่า เกิดความขัดแย้งครั้งใหญ่ระหว่างพ่อและอาของเขา แล้วนิโคลัสก็ต้องตกใจเมื่อเห็นความผิดปกติของคู่สนทนา “ไค! เป็นอะไร” ไคกะพริบตาสองสามทีแล้วส่ายหน้าไล่ความรูส้ กึ มึนงงออกไปจาก หัว เขาลดมือลง ไม่รู้ตัวว่ายกขึ้นมาบีบขมับจนแน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ “เป็นอะไร” คนถามย�้ำเสียงเข้มขึ้น “เปล่า แค่เบลอไปวูบนึง สงสัยจ้องแดดนานไปหน่อย” นิโคลัสคว้าแขนเขาไว้แล้วดึงให้ยิ่งขยับเข้าไปใกล้ขึ้นกว่าเดิมทันที และสายตาคาดคั้นก็มีอิทธิพลในการควบคุมอย่างน่าตกใจจนไม่อาจมอง ตอบตรงๆ ได้ “แน่ใจนะ” “ครับ” “เฮ้ โทษที รอนานไหม ไปกันต่อเถอะ” น่าเสียดายทีผ่ งิ วิง่ กระหืดกระหอบกลับมาพอดี แล้วลากลูกพีล่ กู น้อง ออกเดินน�ำลิ่วโดยไม่ทันรับรู้ถึงท่าทีที่เปลี่ยนไป ท�ำให้นิโคลัสไม่มีโอกาสได้ ถามอะไรอีก แค่ตอนนี้เท่านั้น ทั้งสามเดินต่อไม่ไกลก็ถึงที่หมายถัดไปของพวกเขา “นี่อนุสาวรีย์วอชิงตัน สูง 555 ฟุตกับอีก 5 นิ้วกว่าๆ เป็นอนุสาวรีย์ 113

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ที่สร้างขึ้นเป็นเกียรติแก่จอร์จ วอชิงตัน ประธานาธิบดีคนแรก…” ผิงชี้เสา แหลมสูงปูหินอ่อนรูปทรงดินสอซึ่งอยู่ด้านหน้าถัดจากท�ำเนียบขาว มันเป็น สิง่ ก่อสร้างทีส่ งู ทีส่ ดุ เพียงอย่างเดียว อันเนือ่ งมาจากกฎหมายจ�ำกัดความสูง ของอาคารเพือ่ ไม่ให้บดบังวิวสถานทีส่ �ำคัญต่างๆ ของเมืองหลวงซึง่ โดยรอบ นั้นเต็มไปด้วยกิ่งก้านสาขาประดับสีชมพูอ่อนของดอกเชอร์รี่ที่เริ่มผลิบาน สะท้อนเงาแผ่ขยายบนผืนน�้ำของบ่อไทดัล เบซินทางทิศใต้ “ถ้าเราขึ้นไปข้างบนจะมองเห็นเมืองได้ทั่วเลย” พูดจบปุ๊บ ผิงก็หัน มาท�ำหน้าอ้อนวอนคนทีย่ นื คุมเชิงด้านหลัง นิโคลัสเดาได้เลยว่าเจ้าตัวดีก�ำลัง จะขออะไร “นิค เราขึ้นไปกันได้ไหม” เขาส่ายหน้าแทนค�ำตอบ “คราวหลังเถอะ” “ท�ำไมล่ะ” “เขาตรวจอาวุธคนที่จะขึ้นไป วันนี้ฉันพกปืนมา ไม่อยากให้มันยุ่ง ยาก” นิโคลัสขยายความ จากทีท่ �ำท่าจะโวย ผิงจึงหัวเราะแหะๆ อย่างเพิง่ นึก ขึ้นได้ ไคเองก็ดูเหมือนจะลืมไปสนิท ดูจากท่าทางที่หันขวับมาจ้องเสื้อโคต ตัวบางของเขาเมื่อกี้นี้ เมื่อเดินต่อไปทางทิศตะวันตกก็ถึงลินคอล์นเมมโมเรียล ซึ่งเป็น อาคารใหญ่โตทรงสีเ่ หลีย่ มผืนผ้าสีขาว บันไดกว้างด้านหน้าทอดยาวขึน้ ไปสู่ รูปปั้นของอดีตประธานาธิบดีอับราฮัม ลินคอล์นบนเก้าอี้ตัวมหึมา แสงแดด ที่ส่องพาดผ่านเสาหินอ่อนขนาดยักษ์ท�ำให้เกิดเงาอันน่าเกรงขาม แต่ยิ่ง สวยงามเมือ่ มีตน้ ไม้เขียวครึม้ ด้านข้างแซมเต็มด้วยสีสนั ต่างๆ ของฤดูใบไม้ผลิ ประดับเรียงราย ไคทอดสายตาไปไกล ให้ความปลอดโปร่งของท้องฟ้าสดใสขับไล่ 114

October อาการปวดหัวที่เกิดขึ้นจู่โจมเขาอย่างกะทันหันเมื่อกี้นี้ แล้วเขาก็หลับตาลง นึกถึงเศษชิ้นส่วนของภาพที่ปรากฏขึ้นมาเพียงชั่วแวบเดียวพร้อมกันนั้น แต่ ก็ไม่ส�ำเร็จเมื่อพยายามจะดึงมันกลับมาในความคิดอีกครั้ง เขายืนนิ่งอยู่ ครู่ใหญ่ จนสัมผัสอบอุ่นที่ทาบแผ่วเบาบนหน้าผากและเสียงถามอ่อนโยน ท�ำให้ไคไม่แน่ใจว่าความจริงแล้วเขาก�ำลังฝันหรือตื่นอยู่กันแน่ “นายไม่เป็นไรจริงๆ นะ ไปหาที่พักก่อนไหม” ไคลืมตา จังหวะเดียวกับที่เจ้าของมือผละออกไป ดวงตาสองคู่ สบกันตรงๆ ในระยะใกล้ แต่นิโคลัสต้องแปลกใจที่อีกฝ่ายยังคงจ้องเขานิ่ง นานราวกับคนละเมอ และอะไรบางอย่างที่ส่งผ่านมาในสายตาของไคนั้นก็ ท�ำให้หัวใจเขาเต้นโครมครามผิดจังหวะ ไอ้อาการนี้มันเรียกอีกอย่างว่าอะไรนะ... หวั่นไหว? ไม่ นี่ไม่ใช่ค�ำตอบที่ดีแน่ๆ “ไค!” แรงมือที่บีบหนักบนไหล่ท�ำให้คนถูกเรียกได้สติ นิโคลัสเห็น ความตกใจ ทันก่อนทีไ่ คจะรีบปรับสีหน้ากลบเกลือ่ นแล้วกลับหลังหันเดินหนี ไปดื้อๆ ทิ้งให้เขายืนอึ้งอยู่กับที่ด้วยค�ำถามคาใจที่เพิ่มขึ้นมาใหม่ เมื่อกี้นี้ไคมองเห็นเขาเป็นใครกัน แต่นนั่ ก็ไม่ใช่เรือ่ งทีเ่ ขาควรจะต้องสน ไม่ใช่หรือ นิโคลัสยกมือขยีผ้ ม ตัวเอง พยายามระงับความคับข้องใจที่โผล่ขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุให้มลาย หายไป เขารีบก้าวยาวๆ ตามไคซึง่ เดินไปหาผิง และตลอดเวลาทีท่ งั้ สามแวะ กินมื้อเที่ยง ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ว่าไคหลบเลี่ยงการเปิดปากเอ่ยอะไรกับเขา ตั้งแต่นั้น แม้แต่หน้าก็ไม่ยอมมองด้วยซ�้ำ ตอนบ่าย หลังจากเดินผ่านสะพานข้ามแม่น�้ำโปโตแมค พวกเขาก็ ไปนั่ ง พั ก อยู ่ ใ กล้ สุ ส านทหารอาร์ ลิ ง ตั น อาจเป็ น เพราะสถานที่ ที่ ท�ำให้ 115

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 บรรยากาศบริเวณนัน้ แตกต่างไปจากทีอ่ นื่ ๆ มันเงียบงันแต่กร็ ม่ รืน่ ผูค้ นทีม่ า เยีย่ มชมไม่สง่ เสียงดังเพือ่ เป็นการให้ความเคารพบรรดาทหารผูเ้ สียชีวติ อย่าง มีเกียรติซงึ่ พักผ่อนอย่างสงบอยูใ่ ต้ผนื แผ่นดิน ไคเหม่อมองไปตามสนามหญ้า สีเขียวกว้างขวางซึง่ มีหนิ สีขาวทีจ่ ารึกเหนือหลุมศพวางเรียงราย แล้วจากทีด่ ู ผ่อนคลายลงได้ก็กลายเป็นอึดอัดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนิโคลัสทิ้งตัวลงข้างๆ บน ม้านั่งตัวเดียวกันและเบนสายตามาจ้องหน้าเขา “คุณล่ะ” ไคเริ่มขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้ถามอะไร “ฉันท�ำไม” “คุณถามแต่เรื่องของผม เล่าเรื่องคุณให้ฟังบ้างสิ” เลี่ยงได้สวย นิโคลัสซ่อนยิ้ม แม้ว่าเขาไม่คิดจะพูดถึงอาการของไค แล้วก็เถอะ “ฉันเหรอ อยากรู้อะไรเรื่องของฉันล่ะ” “เอ่อ... คุณเกิดที่นี่หรือเปล่า แล้วก่อนหน้านี้ท�ำอะไรมาบ้าง” “เปล่า ฉันมาจากโคโรลาโด ตอนนีพ้ อ่ แม่ฉนั ก็ยงั อยูท่ นี่ นั่ ฉันย้ายมา วอชิงตันตัง้ แต่เรียนจบ เคยอยูห่ น่วยอาชญากรรมก่อนจะมาท�ำงานให้เอฟบีไอ” “หมายความว่าคุณเป็นต�ำรวจมาตลอดเลยเหรอ” “ใช่” “แล้วคุณเคยฆ่าคนไหม” ค�ำถามเรียบๆ ท�ำให้ชายหนุ่มเงียบไป พักใหญ่ “อยากรูไ้ ปท�ำไม” นิโคลัสเอ่ยเสียงตำ�่ คราวนีห้ นั ทัง้ ตัวไปเผชิญหน้า กับไคตรงๆ พลางยกแขนข้างหนึ่งพาดกับพนัก “ก็แค่ชวนคุย นานๆ ทีเราจะได้พูดกันรู้เรื่องนี่” เยี่ยม ไคย้อนเขาได้สะใจดีพิลึก นิโคลัสจับจ้องคนตรงหน้าอย่าง พิจารณาก่อนจะเปิดปากในที่สุด 116

October “จะเชือ่ ไหมว่าฉันไม่เชือ่ ในการฆ่า ฉันเชือ่ ว่าทุกคนมีสทิ ธิท์ จี่ ะมีชวี ติ และใช้ชีวิตต่อไปไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นนักบุญหรือฆาตกร ไม่มีใครสมควร ถูกพรากชีวติ ไม่มใี ครมีสทิ ธิแ์ ม้แต่จะพรากชีวติ ตัวเอง โชคชะตาและกฎหมาย ทีย่ ตุ ธิ รรมจะเป็นตัวตัดสินการกระท�ำของเขา แต่แน่นอน ด้วยหน้าทีน่ ฉี้ นั ต้อง เคยฆ่าคนอยู่แล้ว และฉันก็ไม่ยินดีกับมันเลยสักครั้ง” “แล้วคุณเคยอยากฆ่าใครโดยตั้งใจบ้างหรือเปล่า” นิโคลัสเริ่มพอรู้สึกได้แล้วว่าบทสนทนานี้จะด�ำเนินไปอย่างไร เขา พยายามอ่านความคิดทีซ่ กุ ซ่อนอยูภ่ ายในสีหน้าของคนถาม และมองเห็นเค้า ความกระตือรือร้นในแววตาทีม่ องตอบกลับมา ท�ำไมเขาจะไม่เข้าใจว่าการถูก พรากคนส�ำคัญไปจากชีวติ มันสร้างความเจ็บปวดเสียใจได้แค่ไหน และความ รู้สึกที่เกิดตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คือความพยาบาทต่อผู้รับผิดชอบใน เหตุการณ์นนั้ แต่ยงิ่ เขาเคืองแค้น ความทรมานก็ยงิ่ เพิม่ สูงขึน้ ยิง่ เขาต้องการ ท�ำลาย จิตใจของเขาเองกลับกลายเป็นสิง่ ทีถ่ กู กัดกร่อนให้แหลกสลายลงไป เรื่อยๆ “เคย” ดวงตาคู่นั้นวาวโรจน์ขึ้นมาวูบหนึ่ง “มีโอกาสด้วย แต่ฉันก็ เลือกที่จะไม่ท�ำ... ไค ความแค้นไม่ช่วยให้สิ่งที่เราสูญเสียไปกลับคืนมาได้ อย่าปล่อยให้มนั มาควบคุมความคิดหรือชีวติ ของเรา คนผิดจะต้องถูกลงโทษ เมือ่ ถึงเวลา สิง่ ทีเ่ ราต้องท�ำคือเดินหน้าต่อไป ถึงจะยากแค่ไหนก็ตอ้ งท�ำให้ได้” เสียงพึมพ�ำต่อมาท�ำให้มอื ทีก่ �ำลังจะเอือ้ มไปลูบผมไคหยุดชะงักลง และก�ำแน่นอยู่ด้านหลัง “คุณพูดเหมือนเข้าใจความรู้สึกนั้นดี” “ใช่ ฉันเข้าใจ” เขาถอนหายใจ “อาจจะไม่เท่านาย แต่ฉันก็เข้าใจ มันดี” 117

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 จากที่ถามเพื่อบ่ายเบี่ยงจากการถูกซักไซ้ ตอนนี้ไคเริ่มสนใจขึ้นมา จริงจังบ้างแล้ว ใบหน้าเข้มครึ้มที่ยิ่งขรึมลงท�ำให้เขาสงสัย นิโคลัสก็เคย สูญเสียใครไปเหมือนกันอย่างนั้นหรือ แล้วคนคนนั้นเป็นใครกันจึงมีความ ส�ำคัญถึงขนาดสร้างความอาฆาตแค้นให้ชายหนุ่มจนเคยอยากฆ่าคนอย่าง ที่เล่ามาได้ บางที เขาอาจจะเปิดโอกาสให้นิโคลัสได้รู้จักตัวตนของเขาจริง ถ้าหากเขาเองจะได้รับรู้เรื่องราวของอีกฝ่ายให้มากกว่านี้บ้าง ก็แค่บางทีนะ...

118

October

09

Behind the Disguise โรม่าถอนหายใจใส่กองเอกสารสรุปคดีตงั้ ใหญ่ตรงหน้า คิดถูกจริงๆ ที่หอบเอาบางส่วนกลับมาอ่านต่อที่บ้านด้วย ไม่เช่นนั้นภูเขาแฟ้มสูงท่วมหัว ทีส่ มุ อยูบ่ นโต๊ะท�ำงานอาจถล่มทับเขาตายได้ จะว่าไปแล้วชายหนุม่ แทบไม่มี เวลาได้หายใจเลยด้วยซ�้ำตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่กลับมาเบอร์ลิน และไม่ว่าจะ พยายามเร่งสะสางเท่าไหร่ งานก็ไม่มที ที า่ ว่าจะลดน้อยลงไปเลย ทัง้ รายงาน ของคดีเก่าซึ่งยังคั่งค้าง และการติดตามความคืบหน้าเรื่องของไคโดยไม่ให้ เป็นทีผ่ ดิ สังเกตของคนรอบข้างนัก โดยเฉพาะอย่างยิง่ เมือ่ ผูก้ �ำกับเฮอร์แมนน์ บอกเขาทันทีทกี่ ลับมาท�ำงานวันแรกว่า ‘อย่าไว้ใจใครง่ายๆ แม้วา่ จะอยูฝ่ า่ ย เดียวกันเอง’ นั่นหมายถึงความมั่นใจว่าหนอนบ่อนไส้ที่คอยปล่อยข่าวให้ รั่วไหลออกไปเป็นคนในกรมต�ำรวจแน่นอน ต้องขอบคุณหัวหน้าอีกเรื่องที่ช่วยคลายความสงสัยของคนอื่นให้ เมือ่ มีใครถามเรือ่ งทีโ่ รม่าหายไปนานผิดสังเกต ด้วยการอ้างว่าตนเป็นคนส่ง ชายหนุม่ ไปช่วยงานชัว่ คราวในหน่วยสืบสวนของเมืองอืน่ และเวลาทีน่ กั ข่าว 119

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 เริ่มมาเลียบๆ เคียงๆ ถามโรม่าถึงอาการของไค เขาก็หลีกเลี่ยงมาได้และ แสร้งยืนยันกลับไปว่าเขาก็เพิ่งรู้เรื่องการรอดตายของลูกชายบ้านไรเมอร์ส พร้อมกับทุกคน ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่ คนพวกนั้นก็ไม่มายุ่งอะไรด้วยอีกเพราะเห็นว่า คงไม่มีทางท�ำให้เขาเปิดปากบอกสิ่งใดได้มากไปกว่านี้ แล้วก็เหลือแต่เรือ่ งใหญ่กว่าให้ตอ้ งกังวล... ชายหนุม่ ถอดแว่นออก พลางเอนศีรษะพิงกับเบาะนุม่ จนเดีย๋ วนีก้ ย็ งั ไม่มวี แี่ ววผูต้ อ้ งสงสัยคนส�ำคัญ อย่างรอล์ฟกับเบนโน และสายที่เขาส่งไปคอยสะกดรอยตามฮันส์ก็ติดต่อ กลับมาว่าเป้าหมายหายหน้าไปหลายวันแล้ว โรม่ารู้ดีว่าโอกาสของพวกเขา หมดลงตั้งแต่คลาดสายตาจากฮันส์เพียงแค่สองวันแรก คราวนี้จะเหลือใคร ให้เขาคอยดูความเคลื่อนไหวอีกได้ ถ้าไม่ใช่ตัวการใหญ่อย่างกิล ไรเมอร์ส แน่นอน กิลฉลาดพอที่จะไม่ท�ำอะไรน่าสงสัยมากไปกว่านี้ ถ้าจะมี ก็คงเป็นอีกเรื่องหนึ่งซึ่งท�ำให้เจ้าหน้าที่หมายหัวกิลไว้นอกเหนือไปจากคดี ฆาตกรรม เมื่อใครบางคนส่งหลักฐานการลักลอบถ่ายโอนเงินระหว่างบัญชี จากบริษัทส่งออกของกิลกับบัญชีในกิจการที่ดินซึ่งเดิมเป็นของคริสตอฟมา ให้ต�ำรวจ ท�ำให้รู้ว่ากิลก�ำลังแอบฟอกเงินมูลค่ามหาศาลผ่านทางเครือข่าย ไรเมอร์สกรุป๊ ความจริงข้อมูลเหล่านีเ้ ริม่ ทยอยส่งมาหาทีมสืบสวนเป็นปีแล้ว แต่การทีต่ �ำรวจยังไม่ลงมือด�ำเนินคดีเพราะมีเรือ่ งข้องใจมากกว่านัน้ เงินนัน่ มาจากไหน และใครคือบุคคลนิรนามที่ส่งหลักฐานทั้งหมดมาให้พวกเขา ดวงตาคมกริบเหลือบมองหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่ใกล้ๆ เห็นรายงาน ข่าวการให้สมั ภาษณ์ของกิลซึง่ แสดงความดีใจเมือ่ รูว้ า่ หลานชายยังมีชวี ติ อยู่ ส�ำหรับคนอืน่ คงดูเป็นเรือ่ งธรรมดา แต่คนทีพ่ อจะรูค้ วามสัมพันธ์ของตระกูล นีด้ อี ย่างโรม่า ให้ตายเขาก็ไม่เชือ่ ว่ากิลอยากให้ไคโผล่หน้าซึง่ คล้ายกับพีช่ าย 120

October ที่ตนเกลียดนักเกลียดหนากลับมาให้เห็นอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์ซงึ่ ดังขึน้ อย่างกะทันหันกระชากโรม่าออกจากความคิด ทั้งหลายที่ก�ำลังตีกันวุ่นวายอยู่ในสมอง เขาค�ำรามเบาๆ ขณะเอื้อมมือ ออกไปควานหา วูบหนึง่ อดคิดไม่ได้วา่ จะใช่คนทีเ่ ขาให้เบอร์ไว้กอ่ นเดินทางมา หรือไม่ และก็ตอ้ งผิดหวังเช่นเคย เมือ่ ชือ่ บนหน้าจอเป็นของนักสืบในทีมทีด่ แู ล คดีของไค หลังคุยธุระอยูค่ รูใ่ หญ่ เขาก็โยนมือถือกลับไปใกล้กบั ทีเ่ ดิมของมัน นอกจากเรื่องของไคแล้ว แปลกดีที่เขานึกถึงเด็กหนุ่มจอมอวดเก่ง นั่นมากกว่าสามรอบ ต่อหนึ่งวัน ทุกครั้งที่ก�ำลังเคร่งเครียดกับงานทั้งหลาย ค�ำพูดของผิงระหว่างขับรถไปส่งเขาทีส่ นามบินก็ชว่ ยให้ผอ่ นคลายลงได้อย่าง เหลือเชื่อ ไม่สิ ไม่ใช่แค่ค�ำพูดหรอก แต่เป็นทุกอย่างเกีย่ วกับผิงทีเ่ ขานึกได้เลย แล้วพอได้กลับมาอยูเ่ งียบๆ คนเดียวแบบนีโ้ ดยไม่มเี สียงโวยวายหรือท่าทาง กวนประสาทให้เห็นใกล้ๆ มันก็ท�ำให้รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปจนชวนให้ หงุดหงิดใจโดยไม่มีสาเหตุ ทีส่ �ำคัญ เขาเริม่ นอนไม่หลับเพราะไม่ได้ยนิ เสียงเจ้าเด็กบ้านัน่ อย่าง ที่พูดเอาไว้จริงๆ ซะด้วย อีกเพียงสัปดาห์เดียวเท่านั้น... โรม่าปลอบใจตัวเอง อีกแค่เจ็ดวัน เขาก็จะได้กลับไปหาไค และได้เห็นหน้าใครอีกคนที่เขาอยากเจอ ส�ำหรับโรม่า นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าการรอคอยให้เวลาเพียง เจ็ดวันผ่านพ้นไปนั้นมันช่างยาวนานสิ้นดี ไคต้องกะพริบตาหลายทีเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ดูอะไรผิดไป และ ท่าทางแบบนัน้ ก็ท�ำให้นโิ คลัสทีม่ องตอบยิง่ ฉีกยิม้ กว้างขึน้ กว่าเดิมหลายเท่า 121

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 แล้วคนตัวสูงก็เดินสวนเข้ามาในบ้านแม้จะยังไม่ได้รบั ค�ำเชือ้ เชิญจากฝ่ายที่ ยังคงยืนอึ้งเปิดประตูค้างอยู่เช่นนั้น และเมื่อไคตั้งสติได้ในที่สุด เขาก็ผลักประตูปิดช้าๆ แล้วหันมา มองหน้าผู้มาเยือนเขม็งราวกับไม่แน่ใจว่านี่เป็นนิโคลัสตัวจริง ไม่ใช่มนุษย์ ต่างดาวจากโลกคู่ขนานในจักรวาลอันห่างไกลที่ไหน จะไม่ให้อึ้งได้อย่างไร ในเมื่อตอนนี้ใบหน้าเจ้าของหนวดเครารุงรัง ที่เคยเห็นจนชินกลับเกลี้ยงเกลาสะอาดตา ไม่เหลือร่องรอยรกครึ้มใดๆ บน แนวคางใหญ่ได้รูปสวย รอยยิ้มฉาบริมฝีปากซึ่งเห็นได้ชัดขึ้นเริ่มจะฉายแวว ขัดเขินจากการโดนจ้องไม่เลิกเสียที ซึ่งแทนที่จะไม่เข้ากัน มันกลับท�ำให้เค้า หน้าคมเข้มน่ามองยิ่งกว่าเก่า ทรงผมที่เคยยาวยุ่งเหยิงถูกตัดสั้น ที่เคยปรก ปิดบ่าก็เปิดโล่งเผยล�ำคอแข็งแรง ประกายในดวงตาล�้ำลึกยิ่งเต้นระริกเมื่อ เห็นปฏิกิริยาของไค นิโคลัสถอดเสื้อคลุมตัวนอกของตนออกพาดกับพนัก โซฟา เห็นสายคาดปืนสีด�ำตัดกับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนขณะมือใหญ่ปลดกระดุม แขนเสื้อทั้งสองข้างพลางพับขึ้นมาจนเกือบถึงข้อศอกเพื่อความสะดวกใน การเคลื่อนไหว นี่น่ะหรือคือใบหน้าแท้จริงของนิโคลัส วินเทอร์ที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง รูปลักษณ์มหาโจรที่ผ่านมา ชายหนุ่มที่ไคเห็นอยู่ตรงหน้าเปลี่ยนไปอย่าง สิ้นเชิงจากคนที่เขาได้พบมาก่อนหน้านี้ ยกเว้นดวงตาคู่นั้นซึ่งยืนยันได้เป็นอย่างดีว่านี่คือคนคนเดียวกัน จริงๆ “ฉันดูดีขนาดนั้นเชียว” อ้อ ไอ้ความหลงตัวเองจัดอีกอย่างละมั้งที่ช่วยพิสูจน์ได้ว่านี่คือ นิโคลัสคนเดิม แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าผู้ชายคนนี้ ‘ดูดี’ อย่างที่ว่า... แล้ว 122

October สายตาแพรวพราวที่ส่งมาราวกับมั่นใจว่าค�ำตอบที่เขามีให้คือค�ำว่า ‘ใช่’ แน่นอน ก็ท�ำให้ไคส�ำนึกได้ว่าตัวเองเผลอแสดงสีหน้าบ่งบอกความรู้สึกต่อ ผู้คุ้มครองโฉมใหม่คนนี้อย่างไร ให้ตายสิ ยังไงเขาก็ไม่มีวันพูดออกไปหรอกน่า “ไปขู่เด็กที่ไหนจนร้องไห้อีกหรือไงถึงยอมตัดผม” “เบื่อจะฟังคนค่อนขอดแล้วต่างหาก ค�ำก็โจร สองค�ำก็โจร” นิโคลัส แยกเขี้ยวให้ “ก็เหมือนจริงๆ นี่” “ถ้าไม่เหมือนสิจะแย่เอา ไม่งนั้ ฉันคงอยูก่ บั พวกโจรจริงๆ เป็นเดือน ไม่ได้หรอก คงตายห่าไปตั้งแต่โผล่หน้าเข้าแก๊งให้มันเห็นวันแรกแล้ว” “แค่นิสัยของคุณก็น่าจะเข้ากับพวกนั้นได้สบายอยู่แล้วนี่” “หมายความว่าไง” “คนแบบคุณน่าจะกลมกลืนกับแก๊งโจรนั่นดีไม่ใช่เหรอ” นี่เขาก�ำลังโดนหลอกด่าอยู่ใช่ไหม “นิสัยฉันมันแย่มากเลยหรือไงถึงพูดอย่างนั้น” ไคยักไหล่ขณะยืนกอดอกอยู่ไม่ห่างเท่าไรนัก และภาพนั้นก็ท�ำให้ นิโคลัสมีเรื่องให้ต้องกลับไปคิดเพิ่มอีกจนได้ หลังจากสองสามวันที่ผ่านมา เขารู้สึกได้ว่าตัวเองนึกถึงไคบ่อยเกินกว่าจะเป็นแค่การคิดเรื่องงาน “ขอโทษแล้วกันถ้าหยาบคายไปบ้าง ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นตลอด เวลาหรอก แค่ตดิ บุคลิกมาจากตอนอยูใ่ นแก๊งเท่านัน้ ฉันว่านีก่ ด็ ขี นึ้ เยอะแล้ว ด้วยซ�้ำ” เป็นอีกครั้งที่ไคต้องประหลาดใจเมื่อได้ยินค�ำขอโทษหลุดออกมา จากปากนิโคลัสง่ายดายเช่นนี้ 123

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “แล้วจะไม่เป็นไรเหรอถ้าคุณกลับไปท�ำงานนอกเครื่องแบบอีก” “ไม่ล่ะ นั่นครั้งสุดท้ายแล้ว ฉันกลับมาประจ�ำเบื้องหน้าอย่างเดียว ดีกว่า ไปปลอมตัวสืบบ่อยๆ ก็ไม่ดนี กั หรอก เพราะคนจะเริม่ จ�ำฉันได้ เครือข่าย ของกลุม่ ทีฉ่ นั ตามอยูม่ นั ก็ไม่ได้กว้างขวางนัก ขืนวนกลับมาเจอพวกทีเ่ คยเห็น หน้ากันแล้วจะซวยเอา” เขาพูดขณะสายตาไล่ตามมือของไคที่ยกขึ้นขยี้ผม ซึ่งยังยุ่งเล็กน้อยเพราะเพิ่งจะตื่นมาได้ไม่นาน แล้วก็สังเกตเห็นท่าทาง อ่อนล้าและดวงตาคู่สวยที่อ่อนแสงผิดไปจากวันอื่นๆ นิโคลัสไม่รตู้ วั เลยว่าก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายตอนไหน เขาเอือ้ มคว้ามือ ข้างนั้นของไคเอาไว้ แล้วช่วยเสยผมให้เพื่อเพ่งมองใบหน้านั้นได้ชัดเจนขึ้น “นิค?” เสียงเรียกรวมกับแววตางุนงงที่มองตอบมาในระยะใกล้ท�ำให้ ชายหนุม่ ต้องทบทวนการกระท�ำของตัวเอง เขาให้ความใส่ใจในตัวไคเกินกว่า ที่ตั้งใจเอาไว้หรือเปล่านะ “เมื่อคืนได้นอนบ้างหรือเปล่า” ใช่ มากเกินไปเยอะเลย “นอนสิ ท�ำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ” ไคว่า รู้สึกแปลกๆ กับความใกล้ชิดนี่ และเขาก็ไม่ได้คิดไปเอง ใช่ไหมว่าคนถามท�ำตัวสนิทสนมมากยิ่งขึ้นในไม่กี่วันที่ผ่านมานี้จริงๆ “ฉันหมายถึงหลับสนิทเป็นปกติดีนะ ไม่ใช่แค่นอนเฉยๆ” นิโคลัสท�ำหน้าดุเมือ่ จ�ำเลยตัง้ ท่าจะอ้าปากตอบ อย่าคิดว่าเขาจะจับ โกหกไม่ได้เชียว ในเมื่อร่องรอยความอิดโรยมันฟ้องให้เห็นทนโท่ และนั่นก็ ท�ำให้คนที่ตั้งใจจะบ่ายเบี่ยงต้องยอมบอกตามตรง “ก็ไม่ค่อยหลับน่ะ” ไคอ้อมแอ้มพลางแกะมือตัวเองออกจากการ 124

October เกาะกุม อดสงสัยไม่ได้วา่ นอกจากจะชอบถามโน่นถามนีเ่ กีย่ วกับตัวเขาบ่อย กว่าเดิมแล้ว ท�ำไมนิโคลัสถึงต้องคาดคั้นแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ เพราะนับวัน ก�ำแพงหนาที่เขากางกั้นล้อมรอบตัวเอาไว้ก�ำลังถูกผู้ชาย ตรงหน้ารุกรานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ทุกที ซึ่งไคไม่แน่ใจว่าเขาเต็มใจให้เป็น แบบนี้ต่อไปหรือไม่ “แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องมาสนใจเลยนะนิค” “ท�ำไมล่ะ” “ผมไม่เห็นว่าการนอนหลับกินอิ่มของผมมันจะเกี่ยวข้องกับหน้าที่ ของคุณตรงไหน” นิโคลัสก้าวถอยออกมายืนนิง่ แล้วสุดท้ายเขาก็เผยความจริงพร้อม ทั้งยอมรับเรื่องนั้นกับตัวเองในใจ “ฉันเป็นห่วงนาย... ไม่ได้หรือไง” ไคจ้องกลับด้วยสีหน้าสับสนซึ่งซ่อนเอาไว้ไม่มิด ก่อนจะรีบหันหนี ด้วยอาการร้อนๆ หนาวๆ ขึน้ มาพิกลกับน�ำ้ เสียงและแววตาของอีกฝ่าย คงเป็น เพราะเขายังไม่ชินกับรูปลักษณ์ใหม่นี่แน่ๆ ถึงท�ำให้รู้สึกประหลาดแบบนี้ “ว่าไง” “เอ่อ... ก็ได้... มั้ง ผมไม่เป็นไร ขอบคุณ... ที่เป็นห่วง” คนทีเ่ คยวางมาดนิง่ เฉยได้เป็นอย่างดีกลายเป็นฝ่ายตะกุกตะกักเสีย เองจากการโดนรุกไล่หลายครั้งติดๆ กัน นิโคลัสแอบข�ำไคซึ่งก�ำลังท�ำหน้า ไม่ถกู เหมือนจะยิม้ ก็ไม่ใช่ จะบึง้ ใส่กไ็ ม่เชิง แล้วเขาจะโดนโกรธอีกไหมนะถ้า พูดสิ่งที่คิดอยู่ออกไปด้วยว่าหมอนี่เขินแล้วน่ารักดีแฮะ แต่เขาก็ไม่ได้ลองท�ำตามข้อสงสัยนั้นเมื่อเห็นเจ้าของบ้านเดินลง บันไดมาพร้อมกับลูกชาย “ว้าว นิค! ผมเกือบลืมแล้วนะเนีย่ ว่าทีจ่ ริงคุณหล่อเนีย้ บขนาดนี”้ ผิง 125

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 แซวตามด้วยเสียงผิวปาก ส่วนพิพัฒน์เพียงแค่ส่งยิ้มให้ คนโดนชมหันไปทักทายทั้งคู่ “ขอบใจ แต่ไม่รู้ท�ำไมไคไม่คิดอย่างนั้นบ้างนะ” “จริงเหรอ” เด็กหนุ่มถามฝ่ายที่ถูกพาดพิง แต่ไคไม่ตอบอะไร “พ่อว่าไคอาจจะไม่อยากให้คนอื่นหล่อกว่าละมั้ง” พิพัฒน์หยอก “อ้าวพ่อ แล้วผมล่ะ” ลูกชายท้วงเสียงหลง “แกน่ะ หล่อ... ยังกะลิง” พูดจบปุ๊บ ทั้งพิพัฒน์และนิโคลัสก็ปล่อยก๊ากลั่น แม้แต่ไคเองยัง ส่งเสียงหึๆ ให้ได้ยิน แต่ผิงที่ยืนท�ำหน้าเบ้ก็ยอมเงียบให้คนอื่นเฮฮาได้ ไม่นานนัก “พ่อเคยได้ยินที่เขาว่ากันไหม พ่อยังไง ลูกชายก็อย่างงั้น ถ้าผม เหมือนลิง พ่อก็...” พิพัฒน์สะดุ้งแล้วชูก�ำปั้นหรา “ถ้างั้นจู่ๆ ฉันอยากจะเตะลูกลิงขึ้นมาด้วยความเอ็นดู แกจะว่าไง” แน่นอนว่าเด็กหนุ่มกระโดดแผล็วหลบเท้าพ่อที่ตวัดใส่อย่างทัน ท่วงที ก่อนจะวิ่งหนีไปหลบหลังไค “แก่แล้วก็อย่าออกแรงมากนักเลยพ่อ เดี๋ยวหัวใจวายหรอก” “เออ ถึงจะแก่แต่ยังด่าได้นะโว้ย แน่จริงอย่าไปหลบหลังพี่แกสิ” พอได้ยินพ่อพูดแบบนั้น ผิงก็ยิ่งจับไคซึ่งโดนใช้เป็นโล่เอาไว้แน่น “ม่ายอะ ถ้าไคไม่ช่วยบัง พ่อก็เตะผมได้น่ะสิ” ระหว่างทีเ่ สียงโหวกเหวกยังคงด�ำเนินต่อ นิโคลัสทีไ่ ด้แต่สา่ ยหน้าก็ เดินไปนั่งลงพลางมองการสังสรรค์รับอรุณของพ่อลูกคู่นี้ด้วยความสบายใจ แต่แล้ว ท่าทีของคนกลางที่เปลี่ยนไปก็ไม่รอดพ้นสายตาเขาได้ ชายหนุ่ม 126

October พิจารณาไคอยู่ครู่ใหญ่แล้วตัดสินใจอะไรบางอย่าง... เมื่อศึกสายเลือดขนาดย่อมสิ้นสุดลง และผิงออกไปตะลอนนอก บ้านเรียบร้อยแล้วหลังจากกลุ่มเพื่อนครบแก๊งขับรถมารับถึงที่ คนที่เงียบ มานานก็เอ่ยขึ้น “คุณพิพัฒน์ วันนี้ผมขอพาไคไปข้างนอกอีกนะครับ” เจ้าบ้านที่ก�ำลังกางหนังสือพิมพ์ เตรียมตัวใช้เวลาพักผ่อนอย่าง เต็มที่ในวันหยุดซึ่งนานๆ ทีจะมีสักครั้งพยักหน้า “เอาสิ ไคได้ไปโน่นมานี่บ่อยๆ โดยมีคุณพาไปแบบนี้ผมก็วางใจ นี่ ยังห่วงอยู่เลยว่าไม่ค่อยมีเวลาได้ดูแลหลานชายตัวเองเท่าไหร่ อยู่บ้าน เดียวกันแท้ๆ” ชายอาวุโสตอบอย่างยินดี “แล้วจะไปตอนกี่โมงล่ะ ยังไงผม ขอคุยกับไคก่อนได้ไหม” “บ่ายๆ ละครับ เช้านี้ไคคงอยากอยู่บ้านมากกว่า” คนตอบยืนขึ้น ปรายตาไปทางห้องครัวเมื่อฝ่ายที่ถูกกล่าวถึงเดินกลับออกมา “ถ้างั้นผม ไม่กวนพวกคุณแล้ว ว่าจะออกไปเดินส�ำรวจแถวนี้สักหน่อย” “ตามสบายนะ” พิพัฒน์ว่าพลางพับหนังสือพิมพ์เก็บขณะมองไคนั่งลงบนเก้าอี้ ด้านข้าง นิโคลัสจึงเดินเลีย่ งไปทางประตูเพือ่ ปล่อยให้สองลุงหลานได้ใช้เวลา พูดคุยกันอย่างเป็นส่วนตัว ดวงตาสีเข้มจนเกือบด�ำสนิทหรีจ่ อ้ งท้องฟ้าแดดจ้าขณะเจ้าของยืน อยู่หน้ารั้วบ้าน รู้สึกแปลกนิดหน่อยเมื่อลมพัดมาสัมผัสใบหน้าและล�ำคอที่ ปราศจากหนวดเคราหรือเส้นผมยาวเกะกะ แต่มันก็ท�ำให้โล่งไปได้เยอะเลย เชียวละพอกลับมาเป็นตัวของตัวเองร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มแบบนี้ ในเขตรั้วบ้านหลังถัดไป เอลเลน สแตนลี่ย์กับลูกสาววัยรุ่นก�ำลัง 127

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 พยายามช่วยกันจับเจ้าด็อตตี้อาบน�้ำอย่างขลุกขลักอยู่ที่สนาม ทั้งคู่เงยขึ้น มองเมื่อนิโคลัสเดินผ่านแล้วพากันส่งยิ้มให้ และเขาก็ต้องยิ้มรับพลางนึก สงสัย ว่าเอลเลนจะรู้หรือไม่ว่าเขาคือคนเดียวกันกับผู้ติดตามหน้าโหดที่เธอ เกรงกลัวจนไม่กล้าสนทนากับไคเมื่อตอนเจอกันระหว่างเดินเล่นในบ่าย วันก่อน แล้วเขาก็หนั กลับไปมองกลุม่ เมฆบนฟ้าใส ทบทวนสิง่ ทีต่ งั้ ใจจะท�ำ ในวันนี้ ไม่วา่ ผลลัพธ์จะออกมาตรงตามที่ค�ำนวณไว้หรือไม่ เขาได้แต่หวังว่า มันคงไม่โหดร้ายส�ำหรับไคเกินไปนัก ชายหนุ่มเงยหน้ามองคนน�ำทางด้วยความข้องใจเมื่อทั้งคู่เดินผ่าน เจ้าหน้าที่ที่ยืนเฝ้าประตูเข้าไปในตึกหลังใหญ่ ขณะสายตามองซ้ายขวา ส�ำรวจผู้คนที่เดินขวักไขว่และสิ่งแวดล้อมรอบตัวภายในอาคารเจ. เอ็ดการ์ ฮูเวอร์ มือก็ติดบัตรแสดงตัวผู้มาเยือนส�ำนักงานใหญ่หน่วยสืบสวนกลาง ประจ�ำกรุงดีซีไว้กับกระเป๋าเสื้อ นึกว่าวันนี้นิโคลัสจะลากเขาไปไหน ก็แค่พามาตึกเอฟบีไอ ท�ำไม ตอนเขาถามถึงไม่ยอมบอกซะตั้งแต่ต้นนะ... ไคคิดพลางจับจ้องร่างที่เดิน ลิว่ ๆ อยูข่ า้ งหน้า และอดทึง่ ไม่ได้เมือ่ รูว้ า่ ความจริงแล้วคนคนนีอ้ ธั ยาศัยดีเป็น บ้า โดยดูจากจ�ำนวนผู้ร่วมงานมากมายที่เข้ามาทักทายระหว่างทาง แล้วไคก็ต้องแปลกใจยิ่งขึ้นเมื่อทั้งคู่มาถึงจุดหมาย เขากวาดตาไป รอบสนามยิงปืนซึง่ ในเวลานีเ้ งียบงันว่างเปล่าไร้เงาผูเ้ ข้ามาใช้ ก่อนจะหันไป มองอีกฝ่ายพร้อมเครื่องหมายค�ำถามบนใบหน้า “คุณพาผมมาที่นี่ท�ำไม” “นายคิดว่าฉันพามาชอปปิงในสนามยิงปืนหรือไงล่ะ” 128

October นิโคลัสแกล้งรวน แล้วเดินเลยเข้าไปยังห้องเก็บอาวุธ เขาส่งเสียง ทักเจ้าหน้าทีป่ ระจ�ำแผนกพลางพิจารณาชนิดและขนาดอันหลากหลายของ ปืนในคลังอยูพ่ กั หนึง่ สุดท้ายก็เลือกเอาประเภทเดียวกันกับปืนพกประจ�ำตัว ของเขาเองมาส�ำรวจความเรียบร้อย หลังจากได้รบั อุปกรณ์ทจี่ �ำเป็นครบครัน ก็ก้าวออกมาแล้วส่งที่ครอบหูพร้อมแว่นตาป้องกันยื่นให้ไค “ใส่ซะ” ไคยังไม่ท�ำตามค�ำสัง่ ห้วนๆ นัน้ แต่กย็ อมเดินไล่หลังคนทีก่ า้ วน�ำไป จนสุดฟากหนึ่งของสนาม “คุณพาผมมาที่นี่ท�ำไม” เจ้าของดวงตาสีเข้มมองหน้าคนทีย่ ำ�้ ประโยคเดิม แล้วย้อนถามกลับ ไปอีกครั้งแทนการตอบ “ยิงปืนเป็นไหม” “ไม่” “เคยยิงบ้างสักครั้งหรือเปล่า” “ไม่” “ดี วันนีจ้ ะสอน” บอกแค่นนั้ แล้วก็ไม่อธิบายต่อ นอกจากหันไปบรรจุ กระสุนอย่างใจเย็นก่อนจะกระชากเลือ่ นล�ำกล้องเร็วแรงจนเสียงแกร๊กดังสนัน่ แล้วเข้าเซฟไว้ “ลองถือดู” ไคขมวดคิว้ มองด้ามปืนทีอ่ กี ฝ่ายหันมาให้ แขนข้างหนึง่ ยกขึน้ อย่าง ลังเล แล้วค่อยรับปืนไปถือพร้อมด้วยความแปลกใจกับน�้ำหนักของมัน จริง อยู่ เขาเคยเรียนรู้วิธีการต่อสู้และศาสตร์การป้องกันตัวเท่าที่จะพอหาเวลา ฝึกได้ แต่ก็ไม่เคยคิดสนใจการใช้อาวุธที่มีอานุภาพรุนแรงขนาดปลิดชีวิตได้ เช่นนี้ เขาใช้มืออีกข้างช่วยกระชับแน่นขึ้น ความรู้สึกวิงเวียนที่ก่อตัวช้าๆ ใน 129

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ช่องท้องท�ำให้ไม่กล้าขยับนิว้ เข้าใกล้โกร่งไก อะไรบางอย่างบอกให้รวู้ า่ แม้จะ ไม่เคยมีโอกาสใช้ แต่เขาต้องเคยรับรู้อ�ำนาจของมันด้วยตาตนเองในระยะ ใกล้มาแล้วแน่ๆ “ผม... ผมไม่คิดว่าผมจ�ำเป็นต้องเรียน” คนพูดยังมองปืนในมือ เหมือนเห็นมันเป็นวัตถุประหลาดจากนอกโลก “ฝึกไว้บ้างก็ดี” อีกฝ่ายบอกเสียงขรึม “จะให้ฝึกไปยิงใคร” “เปล่าสักหน่อย ฉันแค่คดิ ว่านายน่าจะจับปืนให้เป็นเอาไว้ ก็แค่นนั้ ” เขาเดินไปด้านข้าง แล้วเอื้อมไปทาบมือของไคไว้อีกชั้น “แต่จ�ำไว้เสมอว่าจง ใช้ปืนเป็นทางเลือกสุดท้าย” หลังกระซิบเสียงหนักข้างหู นิโคลัสก็วาดแขนของพวกเขาทัง้ คูข่ นึ้ ให้ ปากกระบอกปืนเบนไปทางเป้ากระดาษที่อยู่สุดฟากของผนัง ผู้เชี่ยวชาญ อธิบายข้อส�ำคัญที่ควรจ�ำ วิธีจับที่ถูกต้อง รวมทั้งขั้นตอนการเล็งและยิงเป็น ล�ำดับ ส่วนไคก็รบั ฟังเงียบๆ แต่โดยดี แต่พอคนสอนหยิบทีค่ รอบหูมาสวมให้ ปลดเซฟปืน แล้วให้ลองยิงจริงเท่านัน้ เค้าความล�ำบากใจก็เริม่ ปรากฏให้เห็น “เอ่อ...” “ไม่ต้องกลัวน่า” คนโดนสบประมาทยืดไหล่ตึง “ผมไม่ได้กลัว!” เถียงจบก็หันไปพึมพ�ำสิ่งที่ท่องจ�ำเมื่อครู่นี้กับตัวเองเบาๆ พลางยก ปืนขึ้นเล็ง นิ้วเรียวกระดิกเหนี่ยวไก แล้วเสียงปังก็ดังสะท้อนก้องท่ามกลาง ความเงียบ กระสุนโดนเป้าหมายแต่เพียงแค่พื้นที่นอกวงกลมสีด�ำเท่านั้น 130

October “ไม่ต้องชะงักก่อนยิง นายเกร็งเพราะกลัวเสียง... ไค” นิโคลัสบอก สิง่ ทีส่ งั เกตได้ แต่แล้วก็เห็นไคยังคงจ้องปลายกระบอกปืนนิง่ ยืนตัวแข็งเพราะ ภาพและเสียงคุ้นตาที่วาบกลับเข้ามาในสมองหลังเสี้ยววินาทีที่กระสุนลั่น ออกไป “ผม... พลาดเหรอ” เสียงแหบแห้งพูดได้แค่นั้น “ใช่ แต่อย่างน้อยก็โดนกระดาษ ลองใหม่สิ อย่ารอว่าจะมีเสียงดัง หายใจช้าๆ” ไคสั่นหัวไล่ความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับตัวเองแล้วพยายามตั้ง สมาธิใหม่อกี ครัง้ ฟังเสียงแนะน�ำจากคนข้างกาย “นิว้ แตะไก หายใจออก คิด เอาไว้ว่าจะยิงตอนหายใจเข้า แต่กระตุกไกเบาๆ ก่อนหน้านั้น” เปรี้ยง คราวนี้กระดาษบริเวณขอบวงกลมทะลุเป็นรู “นัน่ ไง ได้แล้ว” นิโคลัสเผยยิม้ แต่เจ้าตัวกลับไม่ดใี จไปด้วยขณะวาง ปืนลงแล้วผ่อนลมหายใจยาว “รู้สึกยังไงบ้าง” “โล่งดี” ไคบอก แล้วก็ต้องขมวดคิ้วกับค�ำตอบนั่น “แปลก...” “เหมือนได้ระบายความเครียดออกไปบ้างใช่ไหม” จริงอย่างที่ว่า หัวใจที่เต้นรัวเร็วเพราะความระทึกเมื่อครู่ก�ำลัง ผ่อนคลายลงช้าๆ แม้ว่ากลิ่นไอประหลาดที่หลอกหลอนเขาอยู่ตั้งแต่ยิง นัดแรกออกไปจะยังไม่จางหาย ไคกลืนน�้ำลายฝืดๆ มองเป้าหมายผ่าน เลนส์กล้องขนาดเล็กที่นิโคลัสยื่นให้ “พ่อนายไม่เคยคิดจะสอนให้ยิงปืนเลยหรือไง” “คงไม่ อีกอย่าง ผมคิดว่ามันไม่จ�ำเป็น” “แม้แต่เพื่อป้องกันตัว” “ใช่ พวกเราก็เหมือนคนทัว่ ไป ไม่ได้มอี ะไรให้ตนื่ ตูมถึงขนาดต้องพก ปืนไปไหนมาไหน ถ้าจะพูดถึงอันตรายต่อที่บ้าน เราก็มีคนมาเฝ้าประจ�ำ 131

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 อยู่แล้ว” เขาส่งกล้องคืนไป “แต่เรื่องบางอย่างก็รับประกันไม่ได้ ใช่ไหมล่ะ” แม้ไม่ได้ขยายความออกมาตรงๆ ไคก็รู้ว่าอีกฝ่ายเอ่ยถึงความตาย ของคนในครอบครัวเขารวมถึงการ์ดเฝ้าบ้าน เขาตวัดสายตาวาววับไปจ้อง คนข้างๆ ด้วยความฉุนเฉียวซึ่งเดือดพล่านขึ้นมาแทนที่ นัยแฝงของค�ำพูดนี้ แปลความหมายได้หลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือ ‘ความประมาทของคริสตอฟ มีส่วนท�ำให้เหตุการณ์ออกมาเป็นเช่นนี้’ ราวกับจะอ่านความคิดนั้นได้ นิโคลัสพูดต่อทันที “ด้วยสถานะของครอบครัวนาย เป็นไปไม่ได้ที่จะมีศัตรูแค่หนึ่งหรือ สองรายหรอกนะ การเตรียมพร้อมอยู่เสมอไม่ใช่เรื่องเสียหาย” “แต่ถึงตอนนี้มันก็สายไปแล้ว” แววกร้าวนั้นอ่อนลงเล็กน้อย “ไม่ มันยังไม่สาย เพราะมันยังไม่จบ ตัวนายยังยืนอยูต่ รงนี้ ยังมีชวี ติ อยู่แทนพวกเขาทุกคน อย่าลืมเห็นค่าของมัน” นิว้ ทีก่ �ำอยูข่ า้ งล�ำตัวยิง่ จิกเล็บแรงลงบนฝ่ามือจนนิโคลัสสังเกตเห็น “มันไม่มีค่าพอจะเทียบเท่าได้กับชีวิตของพ่อแม่กับพี่หรอก แต่ถ้า แลกได้ ผมก็จะแลกเพื่อให้พวกเขามายืนอยู่แทนผมตรงนี้” นักสืบหนุ่มจ้องเขาท่ามกลางความเงียบงันพักใหญ่แล้วกล่าวถาม ช้าๆ “ไคเหงาเหรอ” “ว่าไงนะ” ไคหันขวับไปมองหน้าอีกฝ่าย “ฉันเห็นนายตอนทีม่ องผิงกับคุณพิพฒ ั น์เมือ่ เช้านี้ สองคนนัน่ ท�ำให้ คิดถึงพวกเขาใช่ไหม” ระหว่างที่สบตากัน ไคก็รู้ได้ว่าคนถามไม่ได้ต้องการหยอกล้อหรือ 132

October เยาะหยัน แต่มนั คือความเป็นห่วงอย่างจริงใจ และน�ำ้ เสียงอ่อนโยนทีส่ ง่ มาก็ ท�ำเอาไครูส้ กึ เหมือนมีอะไรแล่นปราดขึน้ อัดแน่นอยูใ่ นล�ำคอ เขากัดริมฝีปาก ตัวเองแน่น ไม่ตอบค�ำถามนั้น แล้วหันไปหยิบปืนตรงหน้าขึ้นเล็งเป้าหมาย ในระยะไกล หายใจออกยาว ก่อนจะเหนี่ยวไกยิงออกไปสามนัดซ้อน นิโคลัสมองปฏิกริ ยิ าของไคอยูค่ รูห่ นึง่ จากนัน้ จึงยกกล้องขึน้ มาส่อง ดูผลงานลูกศิษย์หมาดๆ แล้วยิ้มออกมาด้วยความพอใจ กระสุนเจาะโดน พื้นที่ภายในวงกลมสีด�ำด้านในสุดทั้งสามนัด เจ้าของมือที่เริ่มสั่นเทิ้มวางปืนลงที่เดิมโดยไม่ปริปาก เขาถอดแว่น และที่ครอบหูออกช้าๆ ไม่แม้แต่จะสนใจถามว่าตัวเองยิงถูกหรือไม่ขณะหัน หลังให้แล้วก้าวห่างออกไป ทิ้งให้อีกฝ่ายมองตามแผ่นหลังนั้นด้วยความคิด หลากหลาย นิโคลัสหยิบปืนขึน้ ถอดแม็กกาซีนและสลัดกระสุนทีค่ า้ งอยู่ แล้ว ถอดอุปกรณ์ทั้งหมดออกวางเช่นกันก่อนจะรีบเดินตามไป มือใหญ่เอื้อมคว้าแขนของคนข้างหน้า สังเกตได้ว่าร่างนั้นยังสั่น ไม่หาย “ไค...” “ท่าทางอะดรินาลีนจะออกฤทธิแ์ รงไปหน่อยแฮะ” เจ้าตัวหันมาพูด เสียงพร่า แต่ฟังดูก็รู้ว่าไคก�ำลังพยายามจะกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง อย่างหนักขนาดไหน ไวเท่าความคิด นิโคลัสจับไหล่ทงั้ สองข้างรัง้ เขาเข้าไปใกล้ พอไคจะ ขืนตัวออก แขนทีโ่ อบรัดไว้และมือทีล่ บู ไล้อยูบ่ นเส้นผมก็ดงึ ดันให้เขาซบหน้า ลงกับแผ่นอกแข็งแรง และยิง่ กระชับแน่นขึน้ เรือ่ ยๆ ราวกับจะให้เขาจมเข้าไป ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น ซึ่งนั่นก็ท�ำให้ความพยายามของไคที่จะเก็บกัก ความกดดันทั้งหลายทั้งมวลเอาไว้สลายลงหมดสิ้นในวินาทีนั้น 133

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ไม่นาน นิโคลัสก็รสู้ กึ ได้วา่ อกเสือ้ ของตนเริม่ ชืน้ แต่ไม่มอี าการสะอึก หรือเสียงสะอื้นนอกจากแรงไหวแผ่วเบาจากบ่าของไคที่ยังคงยืนก้มหน้านิ่ง ชายหนุ่มพอจะเข้าใจว่าเวลานี้คนที่ร้องไห้อย่างเงียบงันในอ้อมแขนของเขา ก�ำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหน ความอัดอั้นที่ถูกซุกซ่อนลึกภายในใจก�ำลัง ท่วมท้นหลัง่ ไหลรุนแรง เหมือนเขือ่ นทีพ่ งั ทลายด้วยสายน�ำ้ ปริมาณมหาศาล ซึ่งทะลักล้นออกมาในชั่วพริบตา... เขานิ่งรออยู่เช่นนั้นจนกระทั่งไคยอม เงยหน้ า ในที่ สุ ด ดวงตาสี อ ่ อ นตอนนี้ แ ดงก�่ ำ และฉ�่ ำ ไปด้ ว ยหยาดน�้ ำ ใส นิโคลัสเอือ้ มมือข้างหนึง่ มาช่วยเกลีย่ นิว้ ปาดน�ำ้ ตาซึง่ ยังคงหลัง่ รินไม่ขาดสาย และต้องกลั้นหายใจเมื่อเหมือนจะรับรู้ได้ว่าก�ำแพงหนาที่ไคเคยตีกรอบ กั้นขวางเอาไว้ก�ำลังเลือนรางจางลง “บ้าชะมัด” เสียงพึมพ�ำท�ำให้คนปลอบเลิกคิ้ว “อะไรนะ” “ผมร้องไห้...” ถ้าไม่ได้อยู่ในสถานการณ์นี้เขาก็คงข�ำออกมาแล้ว “ก็แล้วท�ำไมนายจะร้องไห้ไม่ได้ล่ะ คนเสียใจเขาก็ร้องไห้กันทั้งนั้น แปลกตรงไหน” แปลกแน่ๆ ส�ำหรับไค เพราะเขาไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นนอกจาก แม่ของตัวเอง และนั่นก็ผ่านมานานแสนนานแล้ว แต่นี่ ท�ำนบน�้ำตาของเขา พังลงไม่เหลือชิน้ ดีตอ่ หน้าผูช้ ายคนนี้ คนทีเ่ หมือนจะเข้าใจเขาไปเสียทุกอย่าง “คุณพูดถูก ผมคิดถึงพวกเขา” ฝ่ายทีพ่ ยายามสูดหายใจเข้าเอ่ยเสียง อู้อี้ “นั่นเป็นเรื่องดีแล้วนี่” 134

October “แล้วท�ำไมถึงเป็นผมแค่คนเดียวล่ะ! ท�ำไมผมถึงยังยืนอยู่ตรงนี้! ท�ำไมพวกเขาถึงต้องถูกฆ่า ท�ำไมทุกคนถึงต้องตาย... ท�ำไม ท�ำไมถึงเหลือ แค่ผมอยู่คนเดียว...” นำ�้ เสียงรวดร้าวท�ำให้คนฟังใจหาย บาดแผลทีฝ่ งั ลึกนัน้ ร้ายแรงเกิน กว่าทีเ่ ขาคาดไว้ จริงอยูท่ ไี่ คเป็นคนเข้มแข็ง แต่การตอกย�ำ้ กับตัวเองและคน อื่นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่า ‘ผมไม่เป็นไร’ ยิ่งสร้างความเจ็บปวดได้มากมายใน ยามทีค่ วามอ่อนแอคืบคลานเข้าเกาะกุมจิตใจ... นีเ่ องสินะ หินก้อนใหญ่ทไี่ ค แบกรับอยู่ตลอดเวลา ความรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายคือสิ่งที่กักขังและปิดกั้น เขาไว้ให้ไม่ยอมเอื้อมไปไขว่คว้าหาผู้คนรอบข้าง นิโคลัสโน้มไปประทับริมฝีปากลงซับน�้ำตา เขาเองก็ไม่มีค�ำตอบจะ ให้ได้ คงมีแต่พระเจ้าเท่านัน้ ทีร่ วู้ า่ เหตุใดพระองค์จงึ เลือกเพียงแค่ไคให้มชี วี ติ อยู่ต่อมา ตอนนี้เขารู้แค่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นความรู้สึกเบื้องลึกทั้งหมด ของไคจากใจจริง ภายใต้หน้ากากแห่งความเย็นชานิ่งเฉย คือเสียงร�่ำร้องที่ กรีดก้องอย่างเงียบเชียบ พร�่ำถามถึงเหตุผลของโชคชะตาที่พรากบรรดาคน ส�ำคัญในชีวิตไปอย่างไม่มีทางหวนคืน แต่กลับปล่อยตนซึ่งเผชิญเหตุร้าย เดียวกันให้ยังมีลมหายใจพร้อมกับความสงสัยที่บีบคั้นหัวใจอยู่เพียงล�ำพัง “แต่ตอนนีน้ ายไม่ได้อยูค่ นเดียว เข้าใจไหม ไคไม่ได้อยูค่ นเดียว” เขา ย�้ำชัด และพูดซ�้ำจนกว่าคนฟังจะยอมพยักหน้ารับรู้ แขนแข็งแรงรวบไคเข้าไปทั้งร่างอีกครั้ง น�้ำตายังไม่เหือดหายจาก การปลดปล่อยความเครียดใต้จติ ส�ำนึกอย่างกะทันหัน แต่นโิ คลัสควรจะยินดี หรือไม่กบั ความส�ำเร็จในครัง้ นี้ กับหน้าทีอ่ นั ใกล้จะสิน้ สุดลงเร็วขึน้ อีกขัน้ ขณะ ทีเ่ ขาล่วงล�้ำเข้าไปค้นหาสิง่ ทีซ่ อ่ นอยู่ในซอกมุมมืดมิดของจิตใจไค ชายหนุม่ ก็รวู้ า่ ตัวเองก�ำลังจะเป็นฝ่ายเพลีย่ งพลำ�้ เพราะระหว่างนัน้ เขาปล่อยให้ความ 135

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 รู้สึกที่มีต่อคนในอ้อมกอดบุกรุกเข้ามาครอบครองทั้งความคิดและอารมณ์ที่ ควรจะแยกแยะเรือ่ งส่วนตัวกับความรับผิดชอบออกจากกัน ได้อย่างรวดเร็ว จนไม่ทันตั้งตัว มันไม่ได้เป็นเพียงความหลงใหลในเวลาช่วงสัน้ ๆ เพราะอีกพืน้ ทีห่ นึง่ ซึง่ เคยว่างเปล่ามานาน ตอนนีก้ ลับเริม่ มีภาพทุกอิรยิ าบถของไคเข้ามาจับจอง ทุกคราวเมื่อพวกเขาได้อยู่ชิดใกล้... และพื้นที่ที่ว่า ก็คือภายในหัวใจของเขาเอง

136

October

10

Warnings วอชิงตันดีซี 05.05 น. เสียงโทรศัพท์บ้านที่แผดดังแต่เช้ามืดนานสองนานโดยไม่มีคนรับ ท�ำให้เด็กหนุ่มต้องงัวเงียลุกจากที่นอนด้วยความหงุดหงิด ใครมันโทรมาแต่ เช้าอย่างนี้วะ กะจะปล่อยให้เงียบไปเองก็เสือกไม่ยอมวางสายซะอีก ผิงบ่น กระปอดกระแปดตลอดทางที่เดินลงบันไดมา และเจ้าโทรศัพท์บ้านั่นก็ไม่มี ทีท่าว่าจะหยุด จนกระทั่งเขายกขึ้นกดรับนั่นแหละ มันจึงเงียบลงไปได้ “ฮัลโหล” “......” ไร้การตอบรับจากปลายสาย ให้เวลาอีกสองวินาที ถ้าไม่ตอบกลับ มาพ่อจะด่าให้เสียคน— “ว่าไง” ค�ำสรรเสริญในใจชะงักไปแค่นั้นเมื่อผิงได้ยินอีกฝ่าย รู้สึกเหมือน ประสาทลั่นเปรี๊ยะให้ตาสว่างขึ้นมาฉับพลัน เป็นปฏิกิริยาตอบรับอัตโนมัติ 137

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 เช่นเดียวกับในเวลาที่เห็นตัวเป็นๆ ของเจ้าของเสียงนั้นมายืนอยู่ตรงหน้า “ว่าไงหาหอกอะไรล่ะคุณ! รู้ไหมว่านี่มันกี่โมงกี่ยามน่ะ! โทรมาไม่ รูจ้ กั เวลำ�่ เวลาให้คนต้องแหกตาลุกขึน้ มาแบบนีแ้ ล้วยังจะมาลีลาอยูอ่ กี มีธรุ ะ อะไรก็รีบๆ ว่ามา... ง่วง!” ที่เด็กนี่เคยพูดไว้ว่าตัวเองมักจะอารมณ์ไม่ดีถ้าต้องตื่นแต่เช้านี่ท่า จะจริงแฮะ โรม่าเลือ่ นโทรศัพท์ออกห่างจากหูพลางพยายามกลัน้ หัวเราะแม้ คิว้ จะขมวดยุง่ ช่างเป็นค�ำทักทายทีค่ มุ้ เกินคุม้ สมกับทีไ่ ม่ได้ยนิ เสียงนีม้ านาน แต่จะว่าไปเขาก็ลืมนึกเรื่องเวลาซะสนิท เพราะสิบเอ็ดนาฬิกาของที่นี่คงเพิ่ง จะตีห้าของทางนั้น “ใจร้าย อุตส่าห์ให้เบอร์ไปก็ไม่เห็นโทรหากันบ้าง” เขาเว้นระยะ นึก หน้าของคนทางปลายสายที่คงยิ่งฉุนเฉียวขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว “มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม” เสียงกัดฟันกรอดๆ ลอดเข้ามาให้ได้ยิน “นายสัญญาว่าจะโทรหาฉันไม่ใช่เหรอ ปล่อยให้รออยู่ได้” “ใครไปสัญญาอะไรตัง้ แต่เมือ่ ไหร่กนั วะ ละเมอหรือเปล่า” ความจริง ผิงท�ำเบอร์ทโี่ รม่าเขียนใส่มอื มาให้เลือนหายไปซะก่อนจะได้จดลงในกระดาษ ดีๆ น่ะสิ แต่ถึงมันยังอยู่ก็ใช่ว่าเขาจะโทรไปหาหมอนั่นหรอกนะ ก็เขากับ โรม่าไม่เห็นต้องคุยอะไรกันสักหน่อยนี่หว่า “ตกลงมีธุระอะไรกันแน่ คุณเลนน็อกซ์ ถ้าคิดจะพูดเรื่องไร้สาระ แค่นี้ผมจะวางแล้วนะ” หยอกแค่นี้พอก่อนดีกว่า ไม่งั้นคงโดนตัดสายก่อนได้พูดธุระจริงๆ แน่ ชายหนุ่มคิดแล้วกลับมาใช้น�้ำเสียงจริงจังตามปกติ “ขอโทษทีป่ ลุก ถ้าไคตืน่ เมือ่ ไหร่ ฝากบอกให้โทรกลับมาหาฉันด้วย” “เออ” ค�ำตอบห้วนสั้นท�ำเอาคนฟังคันไม้คันมือขึ้นมาตงิดๆ ถ้าเจอ 138

October กันจริงผิงคงไม่กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเขาหรอก “ทุกอย่างทางโน้นเรียบร้อยดีใช่ไหม” “เออ!” อีกที “ไคล่ะ” “ก็ดี” “แล้วนายล่ะ” “ดีมากกก” มากกว่าตอนที่โรม่าอยู่ด้วยซะอีก... มั้ง “......” พอโรม่าเงียบไป ผิงเลยจะกดวาง “ผิง” มือนั้นกระตุกเหมือนโดนไฟช็อต เพราะเวลาผิงแอบได้ยินโรม่าพูด ถึงเขาทีไร ถ้าไม่ได้ใช้ค�ำว่า ‘ลูกชายคุณ’ เวลาคุยกับพิพัฒน์ หรือ ‘ญาตินาย’ เวลาคุยกับไค ก็ใช้แค่ค�ำว่า ‘เจ้าเด็กนั่น’ ทุกทีไป นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ได้ยิน โรม่าเรียกชื่อเขาตรงๆ แบบนี้ และมันก็ท�ำให้เจ้าของชื่อใจแกว่งขึ้นมาดื้อๆ “อีกสี่วันฉันจะกลับแล้ว ไปรับที่สนามบินได้ไหม” “ไม่ว่าง! หาทางมาเองให้ได้แล้วกัน หมดเรื่องแล้วก็แค่นี้นะ จะไป นอน!” แล้วก็กดวางฉับ ไม่รอฟังอะไรต่อทั้งสิ้น จากนั้นก็เดินตึงตังขึ้นบันได กลับไปบนห้อง ทิ้งให้อีกฝ่ายยังคงนั่งยิ้มท�ำงานอย่างสบายใจแม้จะโดน ตัดสายกะทันหัน ต่างกับผิงซึง่ แทนทีจ่ ะได้หลับต่อ หลังจากทิง้ ตัวโครมลงกับ เตียงก็นอนตาค้างอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งแสงสว่างของวันใหม่มาเยือน เบอร์ลิน 14.40 น. “เลนน็อกซ์! พอได้แล้ว!”

139

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 เสียงตวาดอันทรงอ�ำนาจของผูก้ �ำกับการประจ�ำสถานีสง่ ผลให้ความ เคลื่อนไหวทุกอย่างหยุดอยู่แค่นั้น นับว่าเป็นโชคดีของคนที่นั่งเลือดกบปาก อยู่บนพื้น เพราะคาร์ล เฮอร์แมนน์รู้ดีว่าชายหนุ่มผู้เยือกเย็นอย่างโรม่า เลนน็อกซ์ในยามโมโหร้ายจนเกินควบคุมอารมณ์ได้เป็นคนอันตรายแค่ไหน และฝ่ายที่ถูกห้ามก็ดูเหมือนจะได้สติกลับคืนมา เพราะโรม่าถอยหลังไป สองก้าว แล้วหันหน้าออกไปมองท้องฟ้าภายนอกหน้าต่างเพือ่ พยายามระงับ ความขุ่นเคืองที่คุกรุ่นให้มอดดับลง คาร์ลมองลูกน้องของตนแล้วถอนหายใจ ก่อนจะก้มลงจ้องหน้าคน ที่โดนโรม่าชกลงไปกองหมดท่าด้วยสายตาผิดหวัง เขาหันไปโบกมือเรียก ต�ำรวจอีกนายหนึ่งซึ่งยืนดูอยู่ไม่ไกลให้เข้ามาดึงคนบนพื้นขึ้นยืนและใส่ กุญแจมือไว้ แล้วสั่งให้ทั้งสามตามเข้าไปในห้องเพื่อให้บรรยากาศภายใน สถานีกลับคืนสู่ภาวะปกติแต่โดยดี “มาร์วนิ ฉันไม่นกึ เลยนะว่าคนทีป่ ล่อยข่าวเรือ่ งลูกชายบ้านไรเมอร์ส ออกไปจะเป็นนาย” หลังจากนัง่ ลงได้ คาร์ลก็เอ่ยท�ำลายความเงียบขึน้ คนแรก แต่สายตาจับจ้องอยู่ที่โรม่าซึ่งยืนก�ำหมัดแน่นขึ้นมาอีกครั้งที่ฝั่งตรงข้าม ของโต๊ะ “ฉันเล่นงานนายแน่ เลนน็อกซ์!” ชายในชุดยับย่นไม่ตอบหัวหน้า แต่กลับค�ำรามใส่คนข้างๆ “ทุกคนเห็นว่านายท�ำร้ายฉัน!” เมื่อพูดจบก็หันหน้าปาดริมฝีปากกับไหล่ตัวเองเพื่อเช็ดเลือดที่ เปรอะเต็มออกไปเนื่องจากมือถูกล็อกไพล่หลังไว้อย่างแน่นหนา แต่ตลอด เวลานั้นก็จ้องโรม่าเขม็ง โดยที่ดวงตาสีเทาก็มองตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน คาร์ลจึงขมวดคิ้วแล้วหันไปถามคนในเครื่องแบบที่ควบคุมตัวมาร์วินอยู่ ข้างหลังด้วยสายตา 140

October “ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” พยานเหตุการณ์ตอบหน้าตาย นั่นท�ำให้ มาร์วินมีอาการฮึดฮัดทันทีขณะที่คู่กรณีค่อยยิ้มออกมาได้ “แทนที่จะมัวแต่วุ่นวายเรื่องฉันน่ะ ห่วงเรื่องของตัวเองก่อนดีกว่า ไหม” โรม่าถามด้วยเสียงขบขัน ขณะที่แววตาฉายความรู้สึกตรงกันข้าม “รับรองได้ว่าฝ่ายสืบสวนภายในกัดนายไม่ปล่อยแน่ และคราวนี้นายก็ไม่ได้ แค่ท�ำผิดวินัย นายก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าต�ำรวจที่ท�ำผิดกฎหมายซะเองน่ะจุดจบ ไม่สวยเท่าไหร่” “อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้ฉิบหายคนเดียวแล้วกัน! บอกไว้ก่อนว่ามัน ไม่จบแค่นี้หรอก นายเตรียมตัวไว้ได้เลย มันไม่จบแค่นี้แน่” ก่อนที่การโต้เถียงจะลุกลามไปมากกว่านี้ เจ้าของห้องจึงสั่งให้ผู้ใต้ บังคับบัญชาพาตัวมาร์วินออกไป เมื่อประตูปิดลงได้ก็ต้องส่ายหน้ากับเรื่อง วุ่นวายที่เกิดขึ้น “นายก็ไม่น่าลงมือนะ” คราวนี้เขาสั่งสอนโรม่าซึ่งยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม “ผมขอโทษ” ชายหนุ่มตอบอย่างเลื่อนลอย ความคิดยังคงวนเวียนอยู่กับเสียง หัวเราะและค�ำพูดทิ้งท้ายของมาร์วินซึ่งท�ำให้เขารู้สึกสังหรณ์ใจประหลาด อารมณ์ดีที่สั่งสมมาหลังจากวางหูโทรศัพท์จากผิงตลอดสายจนกระทั่งบ่าย วันนี้ทลายลงไม่มีชิ้นดีทันทีที่ได้รู้ว่าคนใกล้ตัวคือหนอนบ่อนไส้ เขากับเพื่อน ร่วมอาชีพคนนี้ไม่ค่อยถูกชะตากันนัก เนื่องจากโรม่าเองที่เป็นคนรายงาน ความประพฤติมชิ อบของนายต�ำรวจรุน่ น้องให้ฝา่ ยสืบสวนภายในตรวจสอบ แต่แม้จะมีประวัติทางวินัยที่ไม่ค่อยดี เขาก็นึกไม่ถึงจริงๆ ว่ามาร์วินจะเป็น คนน�ำข้อมูลส�ำคัญของคดีใหญ่ไปขายให้นักข่าวด้วย “กลับไปคราวนี้ก็ระวังตัวให้มากขึ้นนะ เพราะเราจะเดินหน้าเต็มที่ 141

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 ทั้งเรื่องฆาตกรรมกับเงินในบัญชีไรเมอร์สกรุ๊ป อีกไม่นานเราคงเรียกไคกลับ มาแล้ว” “ครับผม” “เขาเป็นไงบ้าง” “เมื่อตอนเที่ยงได้คุยกันแล้วครับ ไคดีขึ้นมากแล้ว ผมว่าการไปอยู่ ที่นั่นช่วยเขาได้มากจริงๆ” “อืมม ก็ดี ทีนี้ก็ไปให้พ้นหน้าฉันได้แล้ว... อ้อ โรม่า” เจ้าของชื่อชะงักเมื่อหัวหน้าเรียกให้หันกลับไปหา “อย่านอตหลุดแบบเมือ่ กีบ้ อ่ ยนัก นายก็รวู้ า่ มันไม่ดตี อ่ ทัง้ ตัวนายเอง และคนรอบข้าง ฉันไม่อยากเห็นนายโดนหามส่งโรงพยาบาลอย่างเมื่อตอน ที่เจอกับฮันส์อีก” คนฟังพยักหน้า รูด้ วี า่ อีกฝ่ายหมายถึงเรือ่ งไหน ครัง้ ล่าสุดทีเ่ ขาใจเร็ว จนขาดสติคือการไม่เชื่อฟังค�ำสั่งหรือรอก�ำลังเสริมในการออกไล่ล่าฮันส์ วิลเฮล์ม ซึ่งมันก็ส่งผลให้เขาได้เข้าไปนอนเล่นในไอซียูอยู่สองวัน คราวนี้ ชายหนุ่มมุ่งมั่นเต็มที่ว่าเขาจะไม่ประมาทอย่างที่เคยท�ำผิดพลาดมาแล้วอีก แล้วโรม่าก็เดินออกจากห้องนั้นโดยไม่สนใจสายตาของผู้คนรอบข้างซึ่งพุ่ง ตรงมาหาขณะที่เขาสาวเท้าฉับๆ ผ่านไปยังทางออกด้านหน้าตัวอาคาร ขายาวก้าวลงบันไดไปยืนอยู่บนทางเท้าริมถนน หวังว่าอากาศปลอดโปร่ง ยามบ่ายจะช่วยให้จิตใจที่วุ่นวายสงบลงได้บ้าง เขาสูดหายใจเข้าลึกแล้ว ระบายออกช้าๆ มือหนึ่งหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ในปากระหว่างที่อีกมือตบหา ไฟแช็กตามกระเป๋าเสื้อ แล้วมือของใครบางคนที่เข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ ก็ยื่นไฟแช็กให้เสียเอง โรม่าเลิกคิ้วหันไปมองแล้วก้มลงต่อบุหรี่ ก่อนจะเอ่ยพึมพ�ำค�ำขอบคุณเบาๆ 142

October ให้เจ้าของมือข้างนั้น “ฉันรู้ว่านายโกรธ แต่ไม่นึกว่าจะถึงกับแล่นไปชกหมอนั่นซะคว�่ำ” ผู้มาใหม่พูดพลางหัวเราะหึๆ “แต่ฉันสบายใจขึ้นเยอะเลยว่ะ” โรม่าอัดควันเข้าปอดเฮือกโต “ไม่ค่อยได้เห็นคนใจเย็นแบบนายเป็นแบบนี้เท่าไหร่แฮะ” “ต้องขอบคุณนายไม่ใช่หรือไง” คนใจเย็นแต่หมัดหนักย้อนถามเสียง ต�่ำ และก็เป็นจริงตามนั้น เพราะเซดริก เกรย์สันคนนี้เป็นผู้ที่แจ้งให้เขารู้ว่า มาร์วนิ นัน่ เองคือตัวการปล่อยข่าวของไคให้รวั่ ไหล เนือ่ งจากเซดริกเองก็เป็น หนึง่ ในนักหนังสือพิมพ์ทมี่ าร์วนิ น�ำข้อมูลไปเสนอขายโดยไม่รเู้ ลยว่าโรม่ากับ ชายคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกัน “อย่าเครียดนักเลยน่า นายท�ำตัวซีเรียสเกินไป รูไ้ หม นีก่ ลับมาไม่ถงึ สองสัปดาห์ได้ขา่ วว่าปิดได้อกี สองคดี กลัวไม่ได้โล่กอ่ นตายหรือไงวะ อุตส่าห์ ได้เปลีย่ นบรรยากาศไปอยูถ่ งึ ดีซ.ี ..” ดวงตาคมกริบฉายแววกร้าววาววับแทน ค�ำเตือนเมือ่ เซดริกเอ่ยถึงเรือ่ งทีไ่ ม่ควรจะพูดท่ามกลางผูค้ นทีเ่ ดินผ่านขวักไขว่ เช่นนี้ แต่คนโดนมองเพียงแต่ยักไหล่พลางแก้ให้อย่างไม่เดือดร้อน “อ้อ ขอโทษที แค่ ‘กรมต�ำรวจเมืองมิวนิค’ ต่างหาก กลับมาทั้งทีนึกว่าจะอารมณ์ ดีขึ้นได้บ้าง” “รูส้ กึ ว่านายทีโ่ ผล่หน้ามาให้เห็นไม่ถงึ ยีส่ บิ นาทีหลังจากเราไม่ได้เจอ กันมาครึ่งปีนี่ดูจะรู้เรื่องของฉันดีเหลือเกินนะ” คนรู้ดียกมือขึ้นสองข้าง “นิสัยนักข่าวว่ะ ช่วยไม่ได้” “ก็นายยังรู้ถึงขนาดนี้แล้วจะไม่ให้ฉันเครียดได้ยังไง” โรม่าระบาย ควันสีเทาผ่านริมฝีปากอย่างเชื่องช้าพลางเหม่อมองออกไปบนท้องถนน 143

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “ป่านนี้คนอื่นก็คงรู้เรื่องหมดแล้วเหมือนกัน” “เออใช่ นั่นละที่ฉันอยากเตือนนายอีกอย่าง นายยังไม่ควรวางใจ เรื่องมาร์วินนัก” “ท�ำไม” “เพราะฉันคิดว่า...” เขาแย่งบุหรี่จากมือเพื่อนมาสูบบ้างก่อนจะส่ง คืนไป “คนที่ได้ข้อมูลไปจากหมอนั่นอาจจะไม่ได้มีแค่นักข่าวอย่างพวกฉัน” โรม่าหันขวับไปจ้องหน้าอีกฝ่ายทันที “มีใครอีกงั้นเหรอ” “ฉันบอกได้แค่นี้ว่ะ ที่เหลือนายคงต้องไปเค้นคอมาร์วินเอาเอง ว่า แต่อาการเด็กนายเป็นไงบ้าง” เซดริกตัดบทเปลี่ยนเรื่อง และได้เห็นความ ไม่พอใจฉายชัดอยู่บนสีหน้าของนักสืบหนุ่ม “ไค สบายดี แต่ยังจ�ำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้” เขาเน้นชื่อคนที่ถูกเอ่ยถึง “เท่าที่ฟังเสียง ฉันว่าเขาดีขึ้นมากจากตอนที่ไปถึงที่นั่นแรกๆ นายไสหัวไป จากที่นี่เดี๋ยวนี้เลยซิด” เซดริกถึงกับหุบยิม้ ฉับแล้วขมวดคิว้ ด้วยความงุนงงกับประโยคหลัง “อะไรของนายวะ อยู่ๆ ไล่กันเฉยเลย” “นายตามท�ำข่าวเรื่องกิลอยู่ใช่ไหม” “ก็ใช่” “งั้นคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าเขาเห็นนายยืนคุยกับฉันอยู่ตรงนี้” โรม่าเอียง คอไปทางรถที่ก�ำลังแล่นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ “นั่นรถกิล” เมื่อได้ยินดังนั้น เซดริกจึงรีบลาเพื่อนแล้วหลบไปอีกทางก่อนที่รถ คันทีว่ า่ จะเข้ามาจอดเทียบหน้าอาคารสถานี โรม่ามองตามหลังคนทีห่ ายลับ ไปไวๆ ด้วยความโล่งอก เขารู้ว่าเพื่อนนักข่าวผู้หูตากว้างไกลจะเป็นที่พึ่งพา 144

October ในเรื่องข่าวสารส�ำคัญได้เสมอ โดยเฉพาะเมื่อเขาต้องระวังตัวให้มากกว่า เวลาไหนในยามนี้ จากนั้นจึงหันกลับมามองชายวัยกลางคนซึ่งก้าวลงจาก เบาะหลังรถคันยาวและส่งยิ้มเย็นเยียบให้เขาทันทีที่กวาดสายตามาเห็น “เลนน็อกซ์” กิลเอ่ยทักขณะเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างโรม่า บอดี้การ์ด ร่างยักษ์สวมแว่นตาด�ำที่ขนาบซ้ายขวาแสดงถึงต�ำแหน่งและอ�ำนาจของ ประธานไรเมอร์สกรุ๊ปคนปัจจุบันได้เป็นอย่างดี “คุณไรเมอร์ส” โรม่าพยักหน้าเพียงเล็กน้อยพลางจ้องเขม็งกลับไป อย่างไม่เกรงกลัว “สบายดีไหม” “เรื่อยๆ ครับ คุณล่ะ” แม้ทั้งคู่จะเว้นระยะห่างระหว่างกันไว้ ต่างก็ รู้สึกได้ถึงความตึงเครียดในบรรยากาศรอบด้าน “คงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีพวกนายมาคอยจ้องจับผิดฉันอยู่ตลอดเวลา รู้ไหมว่าฉันเสียเวลาท�ำงานไปแค่ไหน” บุรุษผมเงินพูดเสียงต�่ำ “วันนี้ก็ยัง ‘เชิญ’ ฉันมาให้ขอ้ มูลเรือ่ งของพีก่ บั หลานชายเพิม่ อีก ผ่านมานานป่านนีแ้ ล้ว นายคิดว่าใกล้จะได้ตัวคนร้ายหรือยังล่ะ” โรม่าบดกรามเข้าหากันแน่นอย่างอดกลั้น เขาต้องไม่หลงกลไปกับ ความเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย “คุณก็ทราบว่าผมเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคดีไม่ได้” “อ้อ ฉันก็ลมื ไป” แม้จะพูดเช่นนัน้ แต่มมุ ปากกลับเหยียดยกขึน้ อย่าง รู้ดีถึงความจริงที่ถูกซุกซ่อนไว้ “น่าเสียดายนะ ถ้านายได้ท�ำคดีนี้ด้วย ต�ำรวจ คงจะจับตัวฆาตกรที่ฆ่าครอบครัวพี่ชายฉันได้เร็วกว่านี้” “ถึงผมไม่ได้อยู่ในทีม แต่ผมก็เชื่อว่าพวกเขาเข้าใกล้ไอ้สารเลวนั่น ขึน้ ทุกทีแล้วละครับ” ถึงคราวโรม่าเชือดกลับไปนิม่ ๆ แต่สหี น้าทีไ่ ม่เปลีย่ นไป 145

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 เลยแม้แต่นอ้ ยก็ไม่สามารถท�ำให้เขารูไ้ ด้วา่ กิลรูส้ กึ สะทกสะท้านใดๆ หรือไม่ เมือ่ ถูกลูบคมเข้าให้บา้ ง “เชิญคุณไรเมอร์สเข้าไปข้างในก่อนเถอะครับ มัวแต่ คุยกับผมเดี๋ยวจะเสียเวลายิ่งกว่าเก่า” “ไม่ต้องท�ำตัวห่างเหินกันแบบนั้นก็ได้” สายตาของกิลส่องประกาย ราวสัตว์รา้ ยทีก่ �ำลังหยอกล้อเหยือ่ “เราก็เหมือนคนในครอบครัวเดียวกันไม่ใช่ หรือไง” ชายหนุ่มแค่นยิ้มให้อย่างไม่คิดจะปิดบังแทนค�ำตอบ จริงอยู่ว่า ผู้ที่เคยส่งเสียเขามาเป็นพี่ชายแท้ๆ ของกิล แต่โรม่าก็ไม่คิดจะนับญาติกับ คนคนนี้อย่างแน่นอน ผูอ้ าวุโสกว่าส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ในล�ำคออย่างรูท้ นั แล้วเริม่ เดินต่อ แต่แล้วก็หยุดเท้าก่อนจะหันมาอีกครั้ง “ได้ข่าวว่าไปนายช่วยท�ำคดีที่เมืองอื่นมาเสียนาน” โรม่าหรีต่ าด้วยความระแวดระวังขึน้ มาทันที ไม่มที างแน่ทกี่ ลิ จะยก เรื่องนี้ขึ้นมาพูดโดยไม่มีจุดมุ่งหมายแฝง “ครับ ที่มิวนิคอากาศก�ำลังดีทีเดียว” “นายเองก็ไม่รู้เหมือนกันสินะว่าไคอยู่ที่ไหนและเป็นยังไงบ้าง” “ไม่ทราบครับ” “แล้วแบบนี้เมื่อไหร่ฉันจะได้เจอหน้าหลานชาย” “ก็คงหลังจากคนทีพ่ ยายามจะฆ่าเขาโดนลากตัวเข้าคุกไปเรียบร้อย แล้วละครับ” จบค�ำ ทัง้ คูก่ ย็ นื จ้องกันนิง่ อยูค่ รูห่ นึง่ สุดท้ายกิลและผูต้ ดิ ตามจึงเดิน ขึ้นบันไดก้าวผ่านประตูอาคารเข้าไป ทิ้งให้โรม่าถอนหายใจหนักด้วยสีหน้า เคร่งเครียด เห็นได้ชัดว่ากิลไม่มีความหวาดหวั่นต่อใครหน้าไหนแม้จะถูก 146

October เจ้าหน้าที่คอยจับตาตรวจสอบอย่างใกล้ชิด และเขาก็ข้องใจเหลือเกินว่ามี เรื่องอะไรที่ท�ำให้กิลแสดงออกถึงความมั่นอกมั่นใจได้ขนาดนั้น แล้วจู่ๆ โรม่าก็รู้สึกเหมือนกับถูกรถไฟทั้งขบวนชนเข้าอย่างจัง เมื่อค�ำเตือนของ เซดริกย้อนกลับเข้ามาในความคิด คนทีไ่ ด้ขอ้ มูลไปจากหมอนัน่ อาจจะไม่ได้ มีแค่นักข่าวอย่างพวกฉัน ถึงมาร์วนิ จะบอกนักข่าวแค่เรือ่ งทีไ่ คยังมีชวี ติ อยู่ แค่เขาจะไม่กงั วล เลยถ้าความจริงแล้วหมอนั่นไม่ได้รู้รายละเอียดที่ว่าเขาคือคนพาไคออกไป หลบอยูใ่ นบ้านผูเ้ ป็นลุงในสหรัฐฯ ด้วย... แล้วถ้าหากมาร์วนิ เอาข้อมูลของไค ไปให้กิลด้วยล่ะ “ไอ้เวรเอ๊ย!” โรม่าค�ำรามในล�ำคออย่างหงุดหงิด ถ้าเป็นเช่นนัน้ จริงก็ถอื ได้วา่ ตน ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบแทบทุกทาง ตอนนั้นเอง สายตาของของเขาก็ปราดไปปะทะเข้ากับใครคนหนึ่ง ซึง่ ยังยืนนิง่ อยูข่ า้ งรถของกิล และดูเหมือนจะอยูต่ รงนัน้ ตลอด โรม่าจึงใช้เวลา ไม่นานในการตัดสินใจก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายช้าๆ “ลูเธอร์” “โรม่า” ชายหนุ่มวัยเดียวกันทั้งสองคนเอ่ยทักทายด้วยความคุ้นเคย แม้จะ ไม่สนิทสนม แต่พวกเขาก็เคยเจอหน้ากันบ้างที่บ้านของไคในงานเลี้ยง สังสรรค์ตามเทศกาล โรม่าจ�ำได้ว่าอดีตคู่หมั้นของคริสต้าและผู้ช่วยมือขวา ของคริสตอฟ ไรเมอร์สนั้นเป็นคนพูดน้อย เงียบขรึม แต่ก็อัธยาศัยดีและมี เสน่ห์ดึงดูดให้ใครๆ เข้าไปหา โดยเฉพาะไคซึ่งให้ความสนใจในตัวลูเธอร์มากเป็นพิเศษ... มาก...

147

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 จนคนช่างสังเกตอย่างโรม่าดูออกได้ไม่ยากว่าความจริงแล้วไครู้สึกอย่างไร ต่อคนรักของพี่สาว แต่สิ่งที่เขาไม่อาจคาดเดาได้คือความคิดของลูเธอร์ เอมิล โรม่ายัง คงข้องใจมาจนทุกวันนีว้ า่ อีกฝ่ายมีสว่ นรูเ้ ห็นในเหตุโศกนาฏกรรมครัง้ นัน้ แค่ ไหน ลูเธอร์จะรู้บ้างหรือไม่ว่ากิล ไรเมอร์ส เจ้านายคนปัจจุบันนั้นอาจเป็น ผู้อยู่เบื้องหลังการตายของคนรักและครอบครัว “คุณคงต้องรอคุณไรเมอร์สอีกนาน ไปหาทีค่ ยุ กันฆ่าเวลาก่อนดีกว่า ไหม” ไม่ทันรู้ตัว โรม่าก็พูดชวนอีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว ลูเธอร์พยักหน้า เงียบๆ แล้วเริ่มก้าวตามคนที่หันหลังเดินน�ำไปช้าๆ และตอนนั้นเองที่ดวงตา สีฟ้าเป็นประกายวาบขึ้นมาด้วยความครุ่นคิด ภายในร้านกาแฟฝัง่ ตรงข้าม พวกเขาเลือกนัง่ ในมุมเงียบริมหน้าต่าง ทีห่ นั หน้าออกไปหาถนนแล้วถามความเป็นไปของชีวติ แต่ละฝ่ายอยูค่ รูใ่ หญ่ โดยต่างคนต่างตั้งใจที่จะละหัวข้อส�ำคัญเอาไว้จนกว่าคู่สนทนาจะกล่าวถึง มันขึ้นมาก่อน และในที่สุด ดูเหมือนลูเธอร์จะเป็นฝ่ายทนเล่นเกมนี้ต่อไป ไม่ไหวเมื่อเขามีท่าทีอึดอัดขณะพยายามจะถามถึงไคขึ้นจนได้ “ตอนนี้ เอ่อ... ไคเป็นยังไงบ้าง” โรม่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ “น่าเสียดายที่ผมคงบอกคุณไม่ได้ เพราะผมไม่มีอ�ำนาจอะไรในคดี นี้ ผมเองก็เพิ่งทราบข่าวเรื่องไคไม่นานมานี้เอง” คนถามสบตากับเขานิ่งนาน แม้ร่องรอยโศกเศร้าจะไม่จางหาย แต่ สิ่งอื่นที่โรม่าอ่านได้จากแววตาอีกฝ่ายก็ท�ำให้รู้ว่าลูเธอร์ไม่เชื่อค�ำพูดนั้นเลย แม้แต่นอ้ ย แต่แทนทีจ่ ะคาดคัน้ อะไร ลูเธอร์กลับเพียงแค่ถอนหายใจยาวแล้ว 148

October พูดต่อ “ผมแค่อยากรู้ว่าเขาสบายดีอยู่หรือไม่เท่านั้น ผมเป็นห่วงเขา” “ไคจะต้องไม่เป็นไร” คราวนี้เขาไม่ได้โกหก “คุณล่ะ สบายใจขึ้น บ้างไหม” “ผมพอจะท�ำใจเรือ่ งคริสต้าได้บา้ งแล้วครับ” ลูเธอร์ตอบด้วยรอยยิม้ หม่นหมอง “แต่ความรู้สึกแย่ๆ ที่เคยเจอมันก็กลับมาหลอกหลอนผมอีกจน ได้ เพราะก่อนหน้านี้ผมก็เคยเสียน้องสาวไปคนหนึ่งแล้ว เธอถูกฆาตกรรม เหมือนกัน” “ผมเสียใจด้วย” “ขอบคุณ” เขาพึมพ�ำแผ่วเบาพลางเพ่งสายตาออกนอกหน้าต่าง มือจับแก้ว ตรงหน้าอย่างเหม่อลอย เปิดโอกาสให้โรม่าได้มองอย่างพิจารณาถึงความรู้ สึกของลูเธอร์ในเวลานี้ ชายหนุ่มมีความผูกพันกับคนในบ้านไรเมอร์สอยู่ ไม่นอ้ ย นัน่ ท�ำให้โรม่าแน่ใจว่าความโศกเศร้าทีเ่ ห็นนัน้ เป็นของจริง หาใช่การ เสแสร้งแต่อย่างใด เงียบไปไม่นาน จูๆ่ ลูเธอร์กห็ นั กลับมาและจ้องเขาด้วยสีหน้าทีต่ า่ ง ไปจากเมื่อครู่ “อีกไม่กี่วันคุณต้องกลับไปท�ำคดีที่มิวนิคต่อใช่ไหม” “ใช่ ผมแค่กลับมาสะสางงานที่ค้างไว้เท่านั้น” โรม่าเกือบตั้งตัวไม่ทันกับการเปลี่ยนเรื่องอย่างกะทันหันเช่นนี้ แต่ เขาก็รักษาท่าทีไว้ได้ดีโดยไม่แสดงอาการผิดสังเกตใดๆ ทั้งสิ้น ที่หางตา เขา เหลือบไปเห็นกิลพร้อมผู้ติดตามทั้งสองก�ำลังจะก้าวพ้นประตูอาคารฝั่ง ตรงข้ามออกมา 149

แทนค�ำสัญญา เล่ม 1 “ผมว่าคุณควรเลื่อนก�ำหนดไปให้เร็วขึ้นอีก” นักสืบหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แล้วไม่นานความข้องใจของ เขาก็กระจ่างชัด ด้วยสิ่งที่ลูเธอร์ตัดสินใจบอกให้รับรู้ “ไม่ตอ้ งกังวลเรือ่ งทางนีห้ รอกโรม่า คุณรีบไปดูแลเขาให้ดเี ถอะ เชือ่ ผม ตอนนี้คุณยังมีเวลา” เขาลุกขึ้นพลางยื่นมือออกไปรอแทนค�ำลาให้รู้ว่า อยูค่ ยุ ต่อไม่ได้แล้ว “แต่อกี ไม่นานนักหรอก... ผมบอกคุณมากไปกว่านีไ้ ม่ได้ แต่ผมก็หมายความตามที่พูดเมื่อกี้นี้จริงๆ” โรม่าจับมือตอบด้วยสีหน้าตกตะลึง หลังจากสมองท�ำงานอย่าง รวดเร็วในการเรียบเรียงความหมายที่แท้จริงของสิ่งที่ลูเธอร์เอ่ยออกมาได้ “ผมเป็นห่วงไค”

150