บันทึกนักล่า : เล่ห์รักนายหมาป่า

บันทึกนักล่า : เล่ห์รักนายหมาป่า

บทที่ 1

รถต�ำรวจของสน.ท้องที่ซึ่งเป็นรถมือสองราคาถูกก�ำลังแล่นไปตาม ถนนทางหลวง ขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงตรง ผู้คนก�ำลังพากันไปเติมพลังตามร้าน อาหาร ท�ำให้บนถนนมียวดยานพาหนะบางตา รถต�ำรวจคันนั้นขับเลาะเลียบไปตามแนวชายฝั่งทะเลอีเจียน 1 ที่ ฟากหนึ่งของถนนเป็นผืนน�้ำทะเลสีครามรับกับท้องฟ้าแสนสดใสซึ่งเต็มไป ด้วยฝูงนกนางนวลสีขาวสะอาดตาบินโฉบไปมาหยอกล้อลมทะเล กระจกถูกกดเลื่อนลง ผิวหน้าของชายหนุ่มที่นั่งประจ�ำต�ำแหน่ง คนขับปะทะกับลมทะเลเจือไอแดดแสนอบอุ่น เคน เอฟบีไอหนุ่มสัญชาติอเมริกันเคลื่อนรถเลียบริมหาดไปเรื่อยๆ บรรยากาศที่สดชื่นท�ำให้เขาคิดฝันไปว่าอยากมาใช้ชีวิตอันสุขสงบหลัง 1

ทะเลอีเจียน (Aegean Sea) เป็นทะเลที่ติดต่อกับทะเลเมดิเตอร์เรเนียนอยู่ระหว่างประเทศ กรีซกับตุรกี

1

เชียนอู่ เกษียณที่นี่ เคนเคยปฏิบัติหน้าที่ในกองก�ำลังพิเศษของสหรัฐอเมริกาก่อนถูก ส่งตัวมารับหน้าที่ในส�ำนักงานสอบสวนกลางสหรัฐอเมริกาหรือที่รู้จักกันไป ทั่วโลกในนามของเอฟบีไอ และด้วยหน้าที่ของเอฟบีไอนี่เองท�ำให้เขาต้อง เดินทางไกลมาถึงประเทศที่มีช่ือเป็นทางการว่าสาธารณรัฐเฮลเลนิกหรือที่ คนทั่วไปเรียกขานกันว่า ประเทศกรีซ แน่นอนว่าทางส�ำนักงานไม่ได้ส่งเขามาท่องเที่ยวหรือพักร้อน และ เขาก็ไม่ได้มาเพื่อจับคนร้าย ภารกิจในครั้งนี้คือการตามหา ‘ใครบางคน’ ที่มี ส่วนเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่เขารับหน้าที่ดูแลอยู่ เคนเหลือบตาไปทางกระจกมองหลัง ตั้งใจว่าจะเลีย้ วรถตัดเข้าเส้น ทางลัด เพื่อมุ่งหน้าไปยังกรุงเอเธนส์2แต่ในจังหวะที่ก�ำลังจะหักพวงมาลัย ประกายแสงวิบวับบางอย่างก็สะท้อนเข้าตา เอฟบีไอหนุม่ เหยียบเบรกห้ามล้อดังเอีย๊ ด ก่อนจะน�ำรถจอดเข้าข้าง ทาง และหันกลับไปมองทิศทางต้นก�ำเนิดของแสงนั้นทันที ริมถนนเต็มไป ด้วยต้นไม้สูงใหญ่ ถัดไปไม่ไกลมีทางลาดลงสู่ชายหาด เคนเปิดประตูรถลง มากวาดตามองไปโดยรอบ แต่ไม่พบสิ่งผิดปกติ ทว่าเหมือนมีอะไรดลใจให้ ชายหนุ่มแหงนหน้า หรี่ตามองขึ้นไปบนต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก ร่างของมนุษย์คนหนึ่งก�ำลังยอบตัวนิ่งอยู่บนกิ่งไม้ ล้อเล่นรึเปล่า! ต้นไม้นนั่ สูงอย่างน้อยก็สหี่ รือห้าเมตร กิง่ ก้านก็ดเู ล็ก บอบบาง ไม่น่าจะทานน�้ำหนักตัวของหมอนั่นไหว ถ้าขืนฝืนอยู่บนนั้นนาน เกินไปมีหวังได้ตกลงมาแข้งขาหักกันพอดี ทั้งที่ไม่อยากยุ่งเลยสักนิด แต่จะดูดายปล่อยผ่านไปก็ตัดใจไม่ลง 2

เอเธนส์เป็ นเมืองหลวงของประเทศกรี ซ

2

บันทึกนักล่า : เล่ห์รักนายหมาป่า เคนจ�ำใจถอดแว่นกันแดดออกและรีบวิ่งตรงไปยังต้นไม้นั้นทันที เขาพูดภาษากรีกไม่เป็น จึงได้แต่ตะโกนโหวกเหวกเป็นภาษา อังกฤษ “เฮ้! ระวัง! อันตราย!” ประเมินจากรูปร่างทีเ่ ห็นในตอนนี้ เคนเดาว่าคนทีอ่ ยูบ่ นต้นไม้นา่ จะ อายุไม่เกิน 20 ต้นๆ ยิง่ ดูจากการกระท�ำทีใ่ จกล้าท้าความสูงแบบไม่กลัวตาย ด้วยแล้ว ยิง่ มัน่ ใจได้วา่ น่าจะเป็นเด็กหนุม่ วัยคะนองอย่างไม่ตอ้ งสงสัย ดูเอา เถอะ! ทัง้ ทีเ่ ขาตะโกนเสียงดังลัน่ ขนาดนี้ แต่เจ้าหนุม่ นัน่ ยังท�ำหูทวนลม จดจ่อ อยู่แต่กับการกดชัตเตอร์ถ่ายภาพต่อไปแบบไม่วอกแวก แสงวิบวับที่เข้าตา เขาเมื่อครู่ ก็น่าจะมาจากแฟลชที่หมอนี่ใช้ เคนส่ายหน้าระอาใจ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ตำ� แหน่งทีเ่ ด็กหนุม่ ผูน้ นั้ นั่งอยู่ แล้วแหงนหน้าตะโกนเรียกอีกครั้ง ไม่ส�ำเร็จ! เด็กหนุ่มยังคงนั่งย่อตัวอยู่บนกิ่งไม้ มือหนึ่งถือกล้อง อีกมือปรับ โฟกัส สายตาจับจ้องผ่านเลนส์อย่างสงบนิ่งเหมือนตัดตัวเองออกจากโลก ภายนอก ดูท่าคงมัวแต่ห่วงเรื่องการหามุมเจ๋งๆ เพื่อให้ได้ภาพสวยๆ จนลืม เรื่องความปลอดภัยของตัวเองไปเสียสนิท ‘เจ้าเด็กนี่มันโง่หรือบ้ากันแน่’ เคนนึกสงสัยอยูใ่ นใจ เพราะการอยูบ่ นทีส่ งู โดยปราศจากสิง่ ยึดเกาะ หรืออุปกรณ์ป้องกันอย่างที่เขาเห็นอยู่ในขณะนี้ดูน่าหวาดเสียวไม่น้อย “เฮ้!” เคนตะโกนเรียกอีกครั้ง แต่ก็ไม่กล้าตะเบ็งเสียงดังเกินไป ด้วยเกรงว่าจะท�ำให้เด็กหนุ่มตกใจจนพลัดตกลงมาได้ เรียกดังก็กลัวตกใจ เรียกเบาก็ไม่ได้ยนิ คิดแล้วก็อยากจะเอาหัวชน 3

เชียนอู่ ต้นไม้ซะให้รู้แล้วรู้รอด “ให้ตายเถอะ!” เคนขยี้หัวตัวเองอย่างขัดใจ “ไอ้เด็กบ้าพวกนี้ นี่มัน ชีวิตจริงนะเฟ้ย ไม่ใช่เกมคอมพิวเตอร์ที่พอเกมจบแล้วจะกดเริ่มต้นเล่นใหม่ ได้ ไม่กลัวเจ็บกลัวตายกันบ้างเลยหรือไง” บ่นไปก็ถอดแจ็คเก็ตของตัวเอง เหวี่ยงลงบนพื้นหญ้า พลางพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นอย่างหงุดหงิด ตัวเขาเองมีประสบการณ์เสีย่ งตายจากงานในหน้าทีก่ องก�ำลังพิเศษ และเอฟบีไอมานับไม่ถ้วน มีแต่คนที่เฉียดตายเท่านั้นจึงจะรู้คุณค่าของ การมีชวี ติ อยู่ ดังนัน้ หากมีการจัดล�ำดับคนทีร่ จู้ กั คุณค่าของการมีชวี ติ อยู่ เคน เชื่อว่าต้องมีชื่อเขาเป็นหนึ่งในนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย แม้ในใจจะนึกต�ำหนิเด็กหนุ่มที่ปีนป่ายอยู่บนต้นไม้อย่างไม่รักตัว กลัวเสียชีวติ คนนี้ แต่จะให้เขานิง่ เฉยปล่อยผ่านไปก็ทำ� ไม่ได้ ถ้าปล่อยไปแล้ว หมอนี่เกิดพลัดตกลงมาคอหักตาย เขาคงต้องเสียใจไปชั่วชีวิต เคนจึงไม่รอ ช้า รีบปีนต้นไม้ขนึ้ ไปอย่างรวดเร็ว ร่างสูงใหญ่คอ่ ยๆ คืบคลานเข้าไปใกล้คน ทีย่ งั จดจ่ออยูก่ บั การถ่ายภาพอย่างระมัดระวัง เสียงออดแอดและการสัน่ ไหว ยวบยาบของกิ่งไม้เป็นสัญญาณเตือนให้รับรู้ถึงความไม่มั่นคงและอันตราย ทีอ่ าจเกิดขึน้ ได้ทกุ เมือ่ ทัง้ ทีม่ สี ญ ั ญาณเตือนชัดเจนขนาดนี้ แต่เด็กหนุม่ ทีอ่ ยู่ ตรงหน้าก็ไม่มที ที า่ ว่าจะรับรู้ ยังคงจดจ่ออยูก่ บั การถ่ายภาพ มิหน�ำซ�ำ้ ยังขยับ ตัวหามุมให้เป็นที่หวาดเสียวมากขึ้นอีกด้วย ในทีส่ ดุ เคนก็ปนี ขึน้ มาอยูใ่ นความสูงระดับเดียวกัน เขามองเห็นหน้า เจ้าเด็กบ้าบิ่นไม่ถนัด เพราะฝ่ายนั้นมีกล้องบดบังใบหน้าไปกว่าครึ่ง แต่เขา เห็นนายแบบ...หรืออาจจะเป็นนางแบบทีท่ ำ� ให้เจ้าเด็กบ้าคนนีย้ อมเสีย่ งชีวติ ได้ชัดเจนเต็มสองตา งู!

4

บันทึกนักล่า : เล่ห์รักนายหมาป่า สัตว์เลื้อยคลานสีสันสดใส มีหัวเป็นรูปสามเหลี่ยม ทอดล�ำตัวยาว อยู่บนกิ่งไม้อย่างสบายอารมณ์ หางของมันพันรอบกิ่งไม้เล็กๆ ที่มีขนาดราว นิ้วโป้ง ‘ขนาดงูยังต้องเอาหางพันกิ่งไม้ไว้กันตก แล้วเจ้าเด็กบ้านี่คิดว่า ตัวเองเป็นนักกายกรรมหรือมีเก้าชีวิตหรือไง ถึงได้มานั่งเล่นอยู่บนที่สูง ขนาดนี้โดยไม่จับอะไรไว้สักอย่าง’ เคนนึกอย่างหงุดหงิด แค่เสี่ยงตายบนความสูงยังไม่พอ ยังยื่นมือออกไปดีดนิ้วใส่หน้า เจ้าสัตว์เลื้อยคลานสีสวยตัวนั้น เหมือนจะเรียกร้องความสนใจให้มันหันมา มองกล้องอีกต่างหาก แล้วก็ดเู หมือนจะได้ผลเสียด้วย เพราะนัยน์ตาเรียวเล็กของเจ้างูนนั่ จ้องเป๋งมาที่ปลายนิ้วขาวๆ ที่ยื่นอยู่ตรงหน้า “เฮ้! อยูน่ งิ่ ๆ อย่าขยับ” เคนรีบยืน่ มือออกไปคว้าไหล่คนตรงหน้า เพือ่ ป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายตกใจจนพลัดตกลงไปเบื้องล่าง “เข้าใจที่ฉันพูดมั้ย อยู่ นิ่งๆ อย่าขยับ!” ร่างตรงหน้าไม่ได้มอี าการตืน่ เต้นตกใจเลยสักนิด กล้ามเนือ้ ทีอ่ ยูใ่ ต้ อุง้ มือของเขาเกร็งขึน้ เล็กน้อย ก่อนจะกลับมาผ่อนคลายเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มลดกล้องลง แล้วค่อยๆ หันหน้ามามองด้วยสีหน้าแสดง ความสงสัยอย่างเต็มเปี่ยม เคนรู้สึกเหมือนลมหายใจสะดุดหยุดไปชั่วขณะ หัวใจกระตุกวาบ แล้วพลันเสียดเสียวคล้ายถูกแมวตะกุย ถ้าอีกมือหนึง่ ไม่จบั กิง่ ไม้ใหญ่ไว้ อาจ เป็นเขาเองที่พลัดตกลงไป งดงาม... มีเพียงค�ำนีเ้ ท่านัน้ ทีเ่ คนคิดว่าเหมาะสมทีจ่ ะใช้บรรยายใบหน้าของ 5

เชียนอู่ คนตรงหน้า แสงแดดร�ำไรทอดผ่านกิง่ ไม้ ส่องผ่านมาทางด้านหลังของเด็กหนุม่ อย่างพอดิบพอดี ก่อให้เกิดภาพงดงามระยิบระยับจับตาบนวงหน้าเรียวรี ที่ มีเครือ่ งหน้าทุกส่วนรับกันได้อย่างลงตัวเหมาะเจาะ ดุจผลงานประติมากรรม ทีพ่ ระเจ้าบรรจงสร้าง โดยเฉพาะดวงตาหวานซึง้ สีนำ�้ ทะเลทีเ่ มือ่ ประกอบเข้า กับเส้นผมสีนำ�้ ตาลทีท่ อประกายพลิว้ ไหวยามกระทบกับสายลมโชยอ่อนแล้ว ยิง่ มีพลังดึงดูดจนแทบไม่อาจละสายตา เอฟบีไอหนุม่ รูส้ กึ เหมือนก�ำลังจมดิง่ ลงไปในดวงตาสีนำ�้ ทะเลคูน่ นั้ ทัง้ ยังรูส้ กึ คุน้ ตากับคนทีอ่ ยูต่ รงหน้าอย่างบอก ไม่ถูก ‘นี่ไม่ใช่เวลาจะมาตะลึงความงามของเด็กผู้ชาย!’ เคนบอกตัวเองแล้วสะบัดหน้าเล็กน้อยเพื่อดึงสติกลับมาอย่าง รวดเร็ว เพิม่ น�ำ้ หนักลงไปในมือทีก่ ดลงบนบ่าของเด็กหนุม่ เพือ่ กันการต่อต้าน จากอีกฝ่าย แล้วรีบอธิบายเป็นภาษาอังกฤษ “ตรงนี้อันตราย รีบลงไปข้างล่างกับฉันเร็วเข้า” เด็กหนุ่มจ้องหน้าเคนนิ่ง ‘หรื อ จะฟั ง ภาษาอั ง กฤษไม่ อ อก’ คิ้ ว เข้ ม ขมวดมุ ่ น จากนั้ น จึ ง พยายามสื่อสารด้วยภาษามือโดยชี้ที่ตัวเด็กหนุ่มและชี้ลงไปที่พื้นข้างล่าง “ผมฟังภาษาอังกฤษรู้เรื่อง คุณไม่ต้องท�ำขนาดนั้นก็ได้” ส�ำเนียง อังกฤษชัดเป๊ะตอบกลับมา “โอเค ดีมาก” เคนลอบระบายลมหายใจอย่างโล่งอก “นายอยู่บน ต้นไม้แบบนี้อันตราย และงูนั่นอาจจะกัดนายได้ ดังนั้นเราควรรีบลงไป ข้างล่าง” ทัง้ ทีพ่ ยายามสือ่ สารให้สนั้ กระชับ และชัดเจนทีส่ ดุ แล้ว แต่ผลทีไ่ ด้ 6

บันทึกนักล่า : เล่ห์รักนายหมาป่า รับกลับมาคือเรียวคิ้วที่ย่นเข้าหากันอย่างไม่พอใจ และอาการยักไหล่อย่าง ไม่ยี่หระ “โทษทีนะ” เด็กหนุม่ ดึงมือเคนออกจากไหล่ “ผมก�ำลังท�ำงาน ไม่ได้ ปีนขึน้ มานัง่ เล่น เพราะงัน้ กรุณาอย่ามาเกะกะหรือรบกวนการท�ำงานของผม” เคนจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง เขาไม่คุ้นเคยกับกฎหมายกรีซ แต่ที่แน่ๆ ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่สหรัฐอเมริกาเขาคงใช้ความเป็นเจ้าหน้าที่และ มาตรการดูแลความปลอดภัยควบคุมตัวอีกฝ่ายให้ลงจากต้นไม้ได้ทันที ไม่ต้องมาเถียงกันให้ปวดหัวแบบนี้ แดดจัดยามเทีย่ งร้อนแรงจนแสบตา ร่างโปร่งผอมบางของเด็กหนุม่ ยอบตัวโน้มไปข้างหน้าเล็กน้อย เส้นผมถูกลมพัดยุง่ ไม่เป็นทรง ดวงตามุง่ มัน่ อยูก่ บั การมองผ่านเลนส์กล้อง ทุกอากัปกิรยิ าล้วนเปีย่ มไปด้วยเสน่หท์ ยี่ งิ่ มอง ก็ยิ่งเพลินตา เคนค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้ ทันใดนัน้ เจ้าอสรพิษร้ายทีม่ ที า่ ทางนิง่ สงบก็พลันชูคอขึน้ แผ่แม่เบีย้ แลบลิน้ แดงจัดอออกมาพร้อมกับแยกเขีย้ วขูด่ งั ฟ่อ ท่าทางของมันไม่ใช่ความ โกรธ แต่ดูคล้ายความกลัว เหมือนมันก�ำลังขู่เพื่อป้องกันตัวเองจากอันตราย บางอย่างที่ก�ำลังคืบคลานเข้ามา แล้วโดยไม่คาดคิด อสรพิษร้ายก็ยนื่ คอและคมเขีย้ วออกมาด้านหน้า อย่างฉับพลัน ร่างของเด็กหนุ่มผงะหงายมาด้านหลัง เป็นจังหวะเดียวกับที่ เคนเอื้อมมือออกไปคว้าร่างเพรียวบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดได้ทันท่วงที “โอ๊ะ” ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงคมเขี้ยวที่ถากพื้นผิวบนแขนเขาไปอย่าง เฉียดฉิว แต่เรื่องร้ายยังไม่จบเพียงเท่านั้น กิ่งไม้ที่แสนบอบบาง ไม่อาจทาน รับน�้ำหนักของคนสองคนไหว เป๊าะ!

7

เชียนอู่ แสงแดดอบอุน่ ยามเทีย่ งจากทะเลอีเจียนส่องสว่างเจิดจ้า ลมทะเล โชยพัดเย็นรืน่ ชืน่ ใจ ท้องฟ้าสีสดใส ท้องทะเลสีครามทีป่ ระดับด้วยเกลียวคลืน่ สีขาวสะอาดตา อากาศรอบตัวช่างแสนสดชื่น ในตอนที่ทั้งสองร่างร่วงหล่น ลงสู่พื้นดิน ดวงตาสีนิลสบประสานกับดวงตาสีน�้ำทะเล วงแขนแข็งแรงโอบ รัดเรือนร่างเพรียวบางไว้แนบอก นาทีนั้นเองที่เอฟบีไอหนุ่มนึกออกว่าอีกฝ่ายเป็นใคร! แซมยืน่ มือออกไปรับใบเสร็จค่ารักษาจากเจ้าหน้าทีข่ องโรงพยาบาล กล่าวค�ำขอบคุณสั้นๆ ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องพักผู้ป่วยแล้วเอื้อมมือ ไปผลักประตูให้เปิดออกอย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มที่อยู่ในสถานะ ‘ผู้ป่วย’ ไม่ได้ก�ำลังนอนหลับพักผ่อนอย่าง ที่คิด ทว่าก�ำลังเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ท่อนแขนแข็งแรงมีเข็ม น�ำ้ เกลือปักคาอยู่ ดวงตาสีนลิ ก�ำลังทอดมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยอาการ เหม่อลอย แซมยืนมองอีกฝ่ายอย่างพินิจพิเคราะห์ แม้จะมีใบหน้าที่จัดได้ว่า หล่อเหลาคมเข้ม แต่เพราะสีหน้าทีเ่ ย็นชา และดวงตาคมกริบทีเ่ หมือนจะมอง ทะลุเข้าไปถึงจิตใจผู้อื่นอยู่ตลอดเวลา ท�ำให้บุคลิกภายนอกของชายหนุ่ม ผู้นี้ดูอันตรายจนไม่น่าเข้าใกล้ แต่เพราะเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ แซมจึงรู้ว่าแท้จริงแล้ว คนคนนี้มีจิตใจที่อ่อนโยน บุคลิกภายนอกที่ดูแข็งกร้าวอาจมีไว้เพื่อปกป้อง ตัวตนภายในทีเ่ ปราะบาง ช่างเป็นบุคลิกทีด่ เู ร้นลับ น่าค้นหาและกระตุน้ ความ สนใจของเด็กหนุ่มได้ไม่น้อย ยิ่งมาเห็นท่าทางเหม่อลอยเหมือนคนอ้างว้าง โดดเดี่ยวของอีกฝ่ายเข้าด้วยก็ยิ่งสนใจ จนละสายตาแทบไม่ได้ 8

บันทึกนักล่า : เล่ห์รักนายหมาป่า มุมปากบางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเหมือนทุกครั้งที่เจอสิ่งถูกใจ เด็กหนุ่มกระแอมกระไอให้เสียง “ยืนอยู่ตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือไง” เอฟบีไอหนุ่มหันหน้ามาพูดด้วย เสียงเรียบๆ ทว่าท�ำให้แซมถึงกับตกตะลึง ‘ไม่ธรรมดาจริงๆ ด้วย’ เด็กหนุม่ เดินเข้าไปหาด้วยใบหน้าสดใส พร้อมกับชูใบเสร็จในมือให้ อีกฝ่ายดู “ผมจ่ายค่ารักษากับค่ายาให้แล้วนะครับ ว่าแต่ คุณนีห่ ดู เี ป็นบ้าเลย นะ อย่างกับ...” “อย่างกับอะไร” น�้ำเสียงเย็นๆ และสีหน้าเรียบตึงนั้นท�ำเอาแซมไม่ กล้าพูดเล่นด้วย “ก็อย่างกับ...อย่างกับมีตาหลังไงล่ะ รู้ด้วยว่าผมเข้ามาตั้งนานแล้ว แสดงว่าประสาทสัมผัสคุณต้องดีมากๆ” “แหงสิ ไม่งั้นฉันคงต้องถูกงูกัดตายเพราะเด็กบ้าแถวนี้เป็นต้นเหตุ แน่” เคนไม่ได้ประชดแต่หมายความอย่างทีพ่ ดู จริงๆ ถ้าเจ้าเด็กนีย่ อมลง มาจากต้นไม้ตั้งแต่แรก เขาก็คงไม่ถูกงูกัด ถึงจะแค่เฉี่ยวๆ ไปก็เถอะ แต่มัน ก็ทำ� ให้ตอ้ งมานัง่ เสียเวลาอยูใ่ นโรงพยาบาลเป็นนานสองนาน มิหน�ำซ�ำ้ คนที่ ปกติคล่องแคล่วว่องไวอย่างเขากลับต้องมามีอาการเซื่องซึมซึ่งอาจจะเป็น ผลจากน�ำ้ ลายของงูหรือฤทธิข์ องยา แต่ทแี่ น่ๆ มันเป็นความรูส้ กึ ทีเ่ ขาไม่ชอบ เอามากๆ เลยทีเดียว “โอเค ผมขอโทษทีม่ สี ว่ นท�ำให้คณ ุ บาดเจ็บ แต่ถา้ คุณไม่ขนึ้ ไปยุง่ กับ งานของผม เหตุการณ์นี้มันก็จะไม่เกิดขึ้นนะครับ” เด็กหนุ่มเถียง “อีกอย่าง 9

เชียนอู่ ผมก็ชว่ ยเรียกรถพยาบาลให้ดว้ ย นีผ่ มยังไม่ทวงบุญคุณคุณเลยนะ” หลังจาก ที่พวกเขาตกลงมา แซมซึ่งปราศจากบาดแผลใดๆ ก็รีบโทรตามรถพยาบาล ถ้าช้ากว่านี้ก็ไม่แน่ว่าเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อบริเวณนั้นของเคนอาจจะใช้การ ไม่ได้หรือเป็นอันตรายร้ายแรงยิ่งกว่านี้ “เอาเป็นว่าเราหายกัน คุณช่วยผม ผมก็ช่วยคุณ” แซมสรุปง่ายๆ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง “เมื่อไหร่ฉันจะออกไปได้” “หมอบอกว่าถ้าน�้ำเกลือดขวดนี้หมดก็กลับได้เลย ผมท�ำเรื่องออก จากโรงพยาบาลไว้ให้คณ ุ เรียบร้อยแล้ว พอน�ำ้ เกลือหมด คุณอยากออกตอน ไหนก็ตามสบายเลยครับ” เคนเงยหน้าขึ้นมองขวดน�้ำเกลือที่ก�ำลังหยดลงมาทีละหยดอย่าง เชื่องช้า คะเนดูแล้วเขาคงต้องรออีกไม่น้อยกว่าสิบนาที เอฟบีไอหนุ่มหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงซึ่งตอนนี้ก�ำลัง ประสานมือรองไว้ที่ใต้คาง ใบหน้างดงามยิ้มกริ่มราวกับมีเรื่องสนุกอะไร นักหนา แม้รอยยิม้ บนใบหน้านีจ้ ะน่ามองจนไม่อยากจะถอนสายตา แต่ดว้ ย สัญชาตญาณเอฟบีไอท�ำให้เคนรู้สึกว่า เจ้าตัวอาจจะก�ำลังคิดอะไรแผลงๆ อยู่ก็เป็นได้ “หน้าผมมีอะไรติดอยู่รึเปล่าครับ” “หืม อะไรนะ” “ผมถามว่า หน้าผมมีอะไรติดอยูร่ เึ ปล่า” พูดจบก็ยนื่ หน้าเข้ามาใกล้ “เห็นคุณจ้องเอา จ้องเอา” “เอ่อ” เคนขยับตัวหนี หลบสายตาแล้วกระแอมแก้เก้อเบาๆ “เปล่า นี่ คือ...ตานายสีแปลกดีนะ” พูดจบก็เบือนหน้าไปทางอื่น 10

บันทึกนักล่า : เล่ห์รักนายหมาป่า ‘เจ้าเด็กประหลาดนี่ เวลาท�ำงานก็ดูเป็นผู้ใหญ่ มุ่งมั่นตั้งใจดี แต่ ท�ำไมเวลาพูดจาถึงได้กลายเป็นจอมกวนอย่างนี้ไปได้นะ ให้ตายเถอะ!’ “เออจริงสิ จะว่าไป ผมก็แปลกใจอยูน่ ะ” แซมขมวดคิว้ อย่างครุน่ คิด “ต้นไม้นั่นสูงจะตาย แต่ตอนที่พวกเราตกลงมา กลับไม่มีแผลเลยสักนิด คุณท�ำได้ไงน่ะ” เคนหันกลับมามองใบหน้าเนียนใสของคู่สนทนา แล้วตอบสั้นๆ “ฉันฝึกมา” เด็กหนุม่ พยักหน้าหงึกหงัก ทว่าริมฝีปากยิม้ กริม่ กับดวงตาวิบวับนัน่ ดูก็รู้ว่าไม่เชื่อค�ำพูดเขาสักนิด “จริงสิ เรายังไม่รู้จักกันเลย งั้นผมขอแนะน�ำตัวก่อนนะ ผมแซม แบร์ลิทซ์ เป็นช่างภาพอิสระครับ” แซมชี้ไปที่กระเป๋ากล้องแล้วยื่นมือ เรียวขาวออกมาตรงหน้าเคน “สวัสดีแซม ฉันเคน ก�ำลังอยากเจอนายอยู่พอดีเลย” “อยากเจอผมเนี่ยนะ” เด็กหนุ่มหันนิ้วโป้งของอีกมือชี้เข้าหาตัวเอง หน้าตาเหรอหรา “หมายความว่าไงครับ” แซมพยายามจะดึงมือกลับ เพราะ สัมผัสได้ถึงสัญญาณไม่ชอบมาพากลบางอย่าง แต่กลับถูกมือแข็งนั้นยึดไว้ แน่นราวกับคีมเหล็ก “วันที่ 20 เดือนที่แล้วนายท�ำอะไรอยู่ที่ไหน” น�้ำเสียงนั้นเข้มงวด จริงจัง แซมอ้าปากค้าง มองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยอาการงงงัน “โอเค ฉันควรจะแนะน�ำตัวใหม่ใช่มั้ย สวัสดีแซม ฉันเจ้าหน้าที่ เอฟบีไอเคน ยินดีที่ได้รู้จัก” เคนหยิบบัตรประจ�ำตัวยื่นให้ดู รอยยิ้มเยียบเย็น ปรากฏขึ้นบนใบหน้า “คงพอเดาได้แล้วใช่มั้ยว่าฉันอยากเจอนายท�ำไม จะ 11

เชียนอู่ บอกอีกครัง้ ก็ได้ เมือ่ วันที่ 20 เดือนทีแ่ ล้วเกิดเหตุการณ์ฆาตกรรมขึน้ และเรา สันนิษฐานว่าคนร้ายน่าจะเป็นคนเดียวกับที่ก่อคดีในลักษณะคล้ายคลึงกัน นีม้ าหลายคดี และนาย...” เคนบีบกระชับมือนุม่ ทีอ่ ยูใ่ นอุง้ มือแน่น “คือพยาน เพียงคนเดียวที่อยู่ในที่เกิดเหตุและเห็นหน้าคนร้าย ตามกฎหมายคุ้มกันตัว พยานของสหรัฐฯ เราสามารถขอความร่วมมือในการส่งตัวผู้ร้ายและพยาน ข้ามประเทศได้ ดังนั้นหวังว่านายจะยอมไปอเมริกากับฉันทันที” เคนกล่าว ชัดถ้อยชัดค�ำ “คราวก่อนผมก็ตอบค�ำถามของพวกเอฟบีไอไปหมดแล้ว ผมไม่รู้ ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น” เด็กหนุ่มเถียงเสียงแข็ง พยายามยื้อยุดฉุดมือตัวเองออก จากอุ้งมือใหญ่ เอฟบีไอหนุ่มขมวดคิ้ว ใบหน้าคมสันบึ้งตึง “แซม นายเป็นคนเดียวที่อยู่ในที่เกิดเหตุตอนนั้น แล้วจุดที่นายยืน อยูก่ น็ า่ จะเห็นหน้าฆาตกรได้ชดั เราหวังว่าจะได้รบั ความช่วยเหลือจากนาย... ถ้ายังจับตัวคนร้ายไม่ได้ ก็ต้องมีคนตกเป็นเหยื่อเพิ่มมากขึ้น” “บอกแล้วไงว่าผมไม่เห็น ผมไม่รู้ คุณไม่ได้ยินหรือไง!” แซมบอก เสียงดังจนแทบจะเป็นการตะโกน แต่แล้วจูๆ่ เหมือนนึกอะไรขึน้ ได้ ท่าทีของ เด็กหนุ่มจึงกลับเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน “นี่คุณเอฟบีไอ จะบอกให้นะ ผมเป็นประชาชนของประเทศกรีซ ดังนั้นคุณไม่มีสิทธิ์จะพาตัวผมไปไหนทั้งนั้น ถ้าผมไม่ยินยอม” แซมพูดด้วย น�้ำเสียงนุ่มนวล อาการยื้อยุดฉุดมือก็นิ่งสงบลง ทว่าแววตายังคงแข็งกร้าว บ่งบอกว่าไม่ยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆ “ถ้างั้นฉันก็จ�ำเป็นต้องยื่นเรื่องขอให้รัฐบาลกรีซอนุญาตให้พานาย ไปอเมริกาในฐานะพยานส�ำคัญ” 12

บันทึกนักล่า : เล่ห์รักนายหมาป่า “ฟังนะครับคุณเจ้าหน้าทีเ่ อฟบีไอเคน” แซมเค้นเสียงพูดทีละค�ำด้วย สีหน้าเหลืออด “ผมบอกสิ่งที่ผมรู้ ผมเห็นไปหมดแล้ว ซึ่งความจริงก็คือ ผม ไม่รู้และไม่เห็นอะไรเลย ดังนั้นคุณไม่มีสิทธิ์จะมาบังคับให้ผมไปไหนทั้งสิ้น ถ้าผมไม่ต้องการ ให้ตายเถอะ! อเมริกาเป็นดินแดนเสรี แต่ท�ำไมเอฟบีไอถึง ไม่เข้าใจเรื่องสิทธิมนุษยชนของคนอื่นเขาบ้าง เท่าที่ผมรู้ต่อให้ผมเป็นคน อเมริกัน ถ้าผมไม่ต้องการไปเป็นพยาน คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาบังคับ!” เคนส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ แต่ลกึ ๆ แล้วเขารูส้ กึ พอใจไม่นอ้ ย เด็กหนุม่ ตรงหน้าไม่ใช่คนอ่อนแอปวกเปียกที่ตกใจจนแข้งขาอ่อนแค่ได้ยินค�ำว่า เอฟบีไอ หรือเป็นคนว่าง่ายอย่างไม่ลมื หูลมื ตา แม้จะมีทา่ ทางดือ้ รัน้ แข็งกร้าว แต่กย็ งั ใช้เหตุผลในการโต้เถียง ทีส่ ำ� คัญคือเวลาโกรธดวงตาสีนำ�้ ทะเลนัน้ จะ วาวโรจน์เป็นประกายงดงามน่ามอง เคนกระแอมเบาๆ เตือนตัวเองว่าหน้าที่ ของเขาคือการโน้มน้าวให้แซมยอมไปเป็นพยานไม่ใช่ชนื่ ชมความดือ้ ดึงของ เด็กหนุ่ม ดังนั้นเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ผลก็น่าจะลองใช้ไม้นวมดูบ้าง “ฟังนะมิสเตอร์แบร์ลิทซ์” เคนปรับน�้ำเสียงให้นุ่มนวลลง...เล็กน้อย “สิง่ ทีส่ ำ� คัญกว่าการทีน่ ายเห็นหรือไม่เห็นหน้าคนร้ายก็คอื คนร้ายอาจจะเห็น หน้านาย ดังนัน้ ตอนนีน้ ายจึงตกอยูใ่ นอันตราย พูดตรงๆ ก็คอื นายอาจจะเป็น เหยื่อรายต่อไป ดังนั้นเราควรจะร่วมมือกันจับตัวคนร้ายให้ได้เร็วที่สุด เพื่อ ความปลอดภัยของตัวนายเอง ทีอ่ เมริกานายจะอยูใ่ นความดูแลของเอฟบีไอ เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วง คนร้ายไม่มีทางเข้าถึงตัวนายได้แน่นอน” เคนหรี่ตา มองใบหน้าเรียบเฉยตรงหน้านิ่งอยู่ครู่หนึ่ง “อันที่จริง ฉันเชื่อว่านายเห็นหน้า คนร้าย...ใช่มั้ย” “ไม่ใช่!” แซมตอบทันที ดวงตาสีนำ�้ ทะเลตอนนีข้ นุ่ เขียว แก้มใสและ ริมฝีปากแดงจัดด้วยแรงอารมณ์ เห็นท่าทางอย่างนัน้ แล้วเคนกลับยิง่ อารมณ์ 13

เชียนอู่ ดี ชายหนุ่มเอนตัวพิงหลังลงกับหมอนนุ่ม มือแข็งยังคงจับมือของอีกฝ่ายไว้ แน่น...เพื่อกันการหนี เคนบอกตัวเอง “ฟังนะแซม ฉันเป็นห่วงนายจริงๆ แล้วฉันก็ตอ้ งการความช่วยเหลือ จากนายในการสืบคดีนี้” “ขอโทษนะครับ เรือ่ งนีผ้ มคงช่วยคุณไม่ได้ บอกแล้วไง เรือ่ งทีร่ ผู้ มก็ บอกพวกคุณไปหมดแล้ว” น�ำ้ เสียงนัน้ สะบัดอย่างหงุดหงิด เคนยิม้ เป็นยิม้ ที่ ออกมาจากใจไม่ได้เสแสร้ง “ก็ได้ ถ้างั้น ฉันก็จะอยู่ที่นี่ รอจนกว่ารัฐบาลกรีซจะตกลงให้ความ ร่วมมือเรื่องส่งตัวนายไปเป็นพยานที่โน่น ฉันคิดว่าเอกสารน่าจะได้รับการ อนุมัติในเร็วๆ นี้” เคนตอบอย่างใจเย็น “ดังนั้นระหว่างนี้เพื่อความปลอดภัย ของนาย ฉันจะไปพักอยู่กับนายก่อนก็แล้วกัน” ร่างเพรียวบางของเด็กหนุ่มผุดลุกขึ้นยืนทันที “ใครอนุญาตให้คุณท�ำแบบนั้นไม่ทราบ” พู ด จบก็ พ ยายามดึ ง มื อ ออกจากเกาะกุ ม ของเขาอย่ า งเอาเป็ น เอาตาย ท่าทางฮึดฮัดขัดใจจนเคนคิดว่าถ้ากระทืบเท้าเต้นเร่าๆ ได้เด็กหนุ่ม คงท�ำไปแล้ว “ถ้าจ�ำเป็นเอฟบีไอสามารถยื่นเรื่องขออนุญาตคุ้มกันดูแลพยาน อย่างใกล้ชิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงได้ แล้วฉันก็ยื่นเรื่องขออนุญาตคุ้มกัน ดูแลนายในฐานะพยานของคดีสำ� คัญไปกับรัฐบาลกรีซแล้ว คิดว่าอีกไม่เกิน ครึ่งชั่วโมงคงมีเอกสารอนุมัติมาถึงนาย” “ผมไม่ได้เป็นพยาน ไม่ต้องมาคุ้มกันผม!” แซมแทบจะเต้นเร่าขึ้น มาจริงๆ เคนนึกสนุกกับท่าทางแบบนั้นจึงแกล้งปล่อยมือที่เกาะกุมอยู่อย่าง รวดเร็ว จนร่างเพรียวบางที่ก�ำลังก้มหน้าก้มตายื้อยุดฉุดมือตัวเองอยู่ไม่ทัน 14

บันทึกนักล่า : เล่ห์รักนายหมาป่า ตั้งตัว เซแซ่ดๆ ล้มก้นจ�้ำเบ้าลงกับพื้น แต่ริมฝีปากบางนั้นก็ยังไม่สิ้นฤทธิ์ “ใบอนุญาตบ้าบออะไรกัน ผมไม่สนใจ ไม่มีใครมาสั่งผมได้ ผม ไม่ยอม” เคนดึงสายน�้ำเกลือออก จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วลุกขึ้นยืนทันที มือใหญ่ยื่นไปตรงหน้าเด็กหนุ่ม “ไปกันเถอะ บ้านนายอยู่ที่ไหน” แซมปัดมือนัน้ ทิง้ อย่างไม่ไยดี ก่อนจะหยัดตัวลุกขึน้ ยืน แล้วหันหลัง เดินลิ่วออกไปอย่างไม่สบอารมณ์

15