October
Prologue
เสียงร้องโวยวายสลับกับเสียงรัวทุบบานประตูเหล็กเล็กๆ อย่าง บ้าคลั่งนั่น ท�ำให้คนที่ยืนมองจากภายนอกอยู่พักใหญ่ทนไม่ได้กับความ รูส้ กึ ผิดทีเ่ ริม่ ก่อตัวขึน้ เด็กชายเอือ้ มมือออกมาอย่างลังเล ก่อนจะชักมือกลับ พลางเหลียวซ้ายแลขวา และเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในบริเวณโถงทางเดิน นัน้ อีกแล้ว เขาก็คอ่ ยๆ เอือ้ มมือออกไปอีกครัง้ และหยิบแผ่นเหล็กทีว่ างเอียง บนพื้นเพื่อค�้ำยันประตูทรงสูงนั้นออกมา เขาคว้าทีจ่ บั แล้วบิดปลดล็อก ก่อนจะดึงประตูตแู้ คบเปิดเบาๆ เสียง สะอึกสะอืน้ ทีด่ งั ลอดออกมาท�ำให้ตอ้ งก้มหน้ามองพืน้ ไม่กล้าเงยขึน้ ไปสบตา กับอีกฝ่าย เขาเองก็ไม่รตู้ วั เหมือนกันว่าตอนนัน้ คิดอะไรอยู่ รูเ้ พียงแต่วา่ ก�ำลัง เปิดประตูออกกว้างขึ้น เอ่ยพึมพ�ำค�ำขอโทษ แล้วหันหลังวิ่งหนีอย่างรีบร้อน พลางสัง่ ตัวเองให้ลมื ให้หมดว่าเพิง่ จะท�ำอะไรลงไป… อย่างน้อยก็ขออย่าให้ มีใครรู้… โดยเฉพาะคนในกลุ่มที่เพิ่งยืนอยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้ คนที่บอกให้ เขาท�ำเรื่องไร้สาระนี่ เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเขาคู่ควรที่จะได้เข้าร่วมเป็นหนึ่ง
1
เกลียดนัก แต่รักก็ได้ ในสมาชิกของกลุ่มคนเหล่านั้น และทิ้งใครอีกคนหนึ่งไว้เบื้องหลัง พร้อมกับ สายตาซึ่งก�ำลังมองตามเขาไปด้วยความตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่มีวันลืมสิ่งที่ เกิดขึ้นนี้ไปได้ตลอดชีวิต
2
October
ตอนที่ 1
เบรนท์ ฮ็อปสันกลับถึงอพาร์ตเมนต์ตอนสองทุม่ กว่าๆ เมือ่ ซ้อมกีฬา หลังเลิกเรียนเสร็จแล้ว เขาถอดเสื้อแจ็คเก็ตของทีมฟุตบอล1กิลแมนไฮสคูล ออกพาดไว้กับบ่าขณะวิ่งขึ้นบันได วันนี้โค้ชซ้อมนานกว่าปกติ บอกได้เป็น นัยๆ ถึงความเคร่งเครียดของการแข่งขันระดับเขตซึ่งใกล้จะมาถึงเต็มที ส�ำหรับเขา ฟุตบอลเป็นสิง่ ส�ำคัญอันดับต้นๆ ของชีวติ รองจากเรือ่ ง ครอบครัว เพื่อน ปาร์ตี้ อาหาร และการเรียน อ้อ... ลูกสาวที่ห้องของเขา อีกหนึ่งรายการ เฮ้! เขาเพิง่ จะสิบเจ็ด จะให้มลี กู ตอนอายุขนาดนีน้ ะ่ เหรอ ล้อเล่นน่า และอีกอย่าง ถ้าจะมีลกู ได้ เขาก็ตอ้ งมี อะแฮ่ม… ‘แม่ของลูก’ ซะก่อน ซึ่งมันก็เป็นไปไม่ได้อีกนั่นแหละ เพราะผู้หญิงไม่อยู่ในความสนใจ ‘หลักๆ’ ของเบรนท์สักเท่าไร… แต่เรื่องนั้นไม่ใช่สิ่งที่เราจะพูดถึงกันในตอนนี้ 1
ในสหรัฐอเมริกาและแคนาดา เรียกกีฬา ‘อเมริกันฟุตบอล’ ว่า ‘ฟุตบอล’ และเรียกกีฬา ‘ฟุตบอล’ ว่า ‘ซอคเกอร์’
3
เกลียดนัก แต่รักก็ได้ จะเรียกให้ถกู ลูกสาวทีว่ า่ นัน้ คือโมเนต์ เจ้าแมวเหมียวทีเ่ ขาเลีย้ งไว้ ทั้งรักและทั้งทะนุถนอมจนแทบเรียกได้ว่ามันเป็นลูกในไส้เลยนั่นแหละ วินาทีทเี่ บรนท์สบตาแป๋วแหววของเจ้าโมเนต์ในตอนนัน้ ซึง่ ยังตัวเล็ก กว่าฝ่ามือ และถูกทิ้งอยู่ในกล่องท่ามกลางกองขยะในตรอกแคบๆ ข้างถนน นั้น เขาก็รู้ทันทีว่าฟ้าก�ำหนดโชคชะตาของทั้งสองให้ได้มาเจอกัน มันเป็น แมวสีด�ำสนิททั้งตัวยกเว้นแต่เท้าทั้งสี่เท่านั้นที่เป็นสีขาว เด็กหนุ่มเก็บมัน มาเลี้ยงในอพาร์ตเมนต์และประคบประหงมอย่างดี จากที่มีท่าทางว่าจะ ไม่รอดจนสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นแมวสุขภาพสมบูรณ์ได้ และดูแลชนิด ที่ว่าถ้าใครเลี้ยงลูกแบบนี้คงเรียกได้ว่าตามใจจนท�ำให้เสียคนไปเลย แต่ นอกนั้นมันก็เป็นแมวมารยาทดี เลี้ยงง่าย และไม่ก่อความเดือดร้อนให้ ใครอื่น… มากนัก แล้วท�ำไมเบรนท์ต้องมาอยู่อพาร์ตเมนต์ ทั้งๆ ที่พ่อแม่และบ้าน ของเขาเองก็อยูใ่ นเมืองเดียวกันล่ะ… นัน่ เป็นอีกเรือ่ งทีเ่ ราจะยังไม่อธิบายใน ตอนนี้เช่นกัน เวลาที่เบรนท์อยู่กับโมเนต์นั้น ถ้าเพื่อนๆ ได้มาเห็นคงไม่มีใครเชื่อ ว่าเป็นคนคนเดียวกันกับบิ๊กเบรนท์เวอร์ชั่นที่อยู่ในโรงเรียนแน่ๆ ในเมื่อ ควอเตอร์แบ็คคนส�ำคัญของทีมอย่างเขา ถือเป็นคนดังคนหนึ่งซึ่งช่วยพาทีม โรงเรียนเข้ารอบลึกๆ ของการแข่งขันระดับไฮสคูลในรายการใหญ่หลาย รายการ คว้าชัยชนะมาก็หลายครั้ง และมีหลายคนให้ความเคารพ ชื่นชม ย�ำเกรง หวาดกลัว… เฮ้ย! เปล่านะ เขาไม่เคยไปขู่ฆ่าล้างโคตรใครมาสักหน่อย แต่กลุ่ม นักฟุตบอลทีเ่ ขามักไปไหนมาไหนด้วยบ่อยๆ ก็เรียกได้วา่ เป็นกลุม่ ผูม้ อี ทิ ธิพล กลายๆ เท่านัน้ เอง อาจเป็นเพราะภาพพจน์ของรุน่ พีซ่ งึ่ จบไปในปีกอ่ นๆ หน้า
4
October นี้ก็ได้ ที่ท�ำให้หลายคนยังคงความรู้สึกเดิมที่มีต่อพวกนักกีฬากลุ่มนี้เอาไว้ แม้จะเป็นหลายรุ่นถัดไปแล้วก็ตาม เป็นเรื่องธรรมดาเช่นในโรงเรียนทั่วไปที่จะมีคนมีอ�ำนาจบางกลุ่ม ของโรงเรียนคอยหาเรื่องกลั่นแกล้งใครก็ตาม ซึ่งคงเรียกได้ว่าเกิดมาซวย ที่ ต กเป็ น เป้ า หมายในการสร้ า งความสนุ ก สนานของพวกเขาเหล่ า นั้ น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กขี้อายท่าทางเฉิ่มๆ เงียบๆ หรือบรรดาเด็กเรียน หนอนหนังสือที่ไม่มีทางหรือไม่คิดจะตอบโต้กลับ โอเค! เบรนท์ยอมรับก็ได้ว่าเมื่อก่อนตนเองก็เป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่ อยู่ฝ่าย ‘ผู้กระท�ำ’ สมัยที่ยังเดินตามชื่นชมรุ่นพี่เหล่านั้นสุดชีวิตเมื่อพวกนั้น รับเขาเข้ากลุ่มใหม่ๆ และเขาก็งี่เง่าพอที่จะคิดว่าไอ้เรื่องต่างๆ ที่สร้างความ เดือดร้อนให้คนอื่นได้นั้นมันโคตรเท่สิ้นดี แต่เดี๋ยวนี้ก็ไม่ค่อยมีเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว… เท่าไรนัก เดี๋ยวนี้เขาก็ เป็นเพียงหนุ่มนักกีฬาผู้เงียบขรึมและลึกลับส�ำหรับสาวๆ เนื่องจากไม่เคยมี ข่าวคราวกับใครอย่างเป็นทางการแม้แต่น้อย เป็นลูกชายผู้ห่างเหินเมื่ออยู่ ต่อหน้าพ่อแม่เวลากลับไปเยี่ยมบ้าน เป็นหนุ่มเสน่ห์แรงที่ใครๆ พากันมอง เหลียวหลังในงานปาร์ตี้เมื่อเขาปล่อยตัวปล่อยใจไปกับตัวตนอีกภาคหนึ่ง ยามออกท่องราตรี เป็นนักเรียนที่พยายามจะเอาตัวรอดให้ผ่านพ้นชีวิตใน ไฮสคูลไปได้ และพร้อมจะกลายร่างเป็นกระทิงเมายาบ้ารอขวิดศัตรูทหี่ วังพุง่ เข้ามาขัดขวางการขว้างของเขาให้ตายอนาถ เมื่ออยู่ท่ามกลางสมรภูมิการ แข่งขันในสนาม และเป็นคุณพ่อผู้อ่อนไหวเมื่อลูกสาวสี่ขาตัวน้อยมาเดิน คลอเคลียออดอ้อนอยู่ใกล้ๆ ซึง่ วันนีเ้ บรนท์กร็ วู้ า่ เขากลับมาช้าเต็มที ป่านนีค้ งถึงเวลาทีโ่ มเนต์จะ กลับมาแล้วเช่นกัน ในตอนกลางวันทีเ่ ขาไม่อยู่ เขาจะเปิดหน้าต่างระเบียงแคบ
5
เกลียดนัก แต่รักก็ได้ ด้านหลังซึง่ ยาวเชือ่ มต่อกันทัง้ ชัน้ ทิง้ เอาไว้ ให้โมเนต์ออกไปเดินเล่นข้างนอก ตามสัญชาตญาณรักอิสระของแมว และขึ้นบันไดหนีไฟกลับเข้ามาในห้อง ด้วยทางเดิมในเวลาไม่เกินสี่โมงเย็นจนเป็นกิจวัตร เบรนท์วิ่งขึ้นไปจนถึงชั้นสาม เมื่อเลี้ยวจากบันไดไปตามระเบียงก็ เจอกับกองข้าวของระเกะระกะ วางขวางทางอยูด่ า้ นหน้าประตูหอ้ งก่อนถึงห้อง ของเขา ขณะเดินเขย่งหลบก็นกึ ได้เรือ่ งทีม่ สิ เตอร์เมอร์ฟ่ี ผูด้ แู ลอพาร์ตเมนต์ เพิง่ บอกไว้เมือ่ วันก่อน ว่าจะมีคนย้ายเข้ามาอยูใ่ หม่ในห้องหมายเลข 306 นัน้ หลังจากทีม่ นั ว่างเปล่าไร้ผอู้ ยูอ่ าศัยมานาน… สมาชิกใหม่จะเป็นคนแบบไหน กันนะ เขาสงสัย… จะเป็นพวกโรคจิตที่เลี้ยงอะไรแปลกๆ อย่างที่เคยเห็นใน หนังหรือเปล่า ประเภทงูพิษหรือแมงมุมยักษ์ จากนั้นก็เพาะพันธุ์ให้มันเพิ่ม จ�ำนวนแล้วปล่อยออกไปอาละวาดไล่ฆ่าผู้คนในเมืองอะไรแบบนั้น เออ หรือเขาจะโรคจิตซะเองที่จินตนาการอะไรไปได้เรื่อยเปื่อย ขนาดนี้ แต่จะว่าไปที่เบรนท์อดคิดกังวลไม่ได้ก็เพราะสาเหตุส่วนใหญ่ที่ คนเลือกมาอยู่ที่นี่ เนื่องจากอพาร์ตเมนต์แห่งนี้อนุญาตให้เลี้ยงสัตว์ได้ ไม่จ�ำกัดประเภทนั่นแหละ “เกะกะ” ค�ำบ่นไม่เบานักจากด้านหลังท�ำให้เขาสะดุ้งและหันกลับ มามองหน้าเจ้าของเสียง เฮ้ย! เขาบ้าไปเองหรือเจ้าโมเนต์มันกลายร่างเป็นคนมายืนอยู่ ข้างหลังกันล่ะนี่!?! เบรนท์ยงั ได้แต่นงิ่ งันอยูอ่ ย่างนัน้ พลางจ้องหน้าผูม้ าใหม่ดว้ ยความ พิศวง คนคนนั้นมีผมสีด�ำสนิทที่ยุ่งกระเซิงเล็กน้อย ปลายบางส่วนปรกลง ด้านหน้าจนเกือบถึงคิว้ ใบหน้าทีเ่ ห็นช่างดูคนุ้ เคยน่าประหลาดใจ และดวงตา คมเจิดจ้ากลมโตก็เหมือนแมวของเขาไม่มีผิด ต่างกันแค่ดวงตาคู่นี้มีสีฟ้า
6
October และในตอนนี้ออกจะมีอาการขวางๆ บ่งบอกอารมณ์ขุ่นมัวอยู่สักหน่อย สิ่งที่ช่วยยืนยันค�ำตอบให้ว่าเขาไม่ได้เสียสติไปเองก็คือ คนที่เขาเห็นยืนถือ ลังกระดาษใส่ของเต็มพิกัดท�ำหน้าบูดบึ้งอยู่ตรงนี้… เป็นผู้ชาย “จะยืนขวางทางอีกนานไหม ไอ้กล่องนี่มันไม่ใช่เบาๆ นะ” น�้ำเสียงแข็งกร้าวตัดฉับกับขนาดตัวที่เมื่อยืนเทียบแล้วไม่น่าจะ สูงเกินคางของเขา ท�ำให้เบรนท์รู้ตัวว่ายังยืนอยู่ท่ามกลางกองกล่องใส่ของ บนพืน้ เขาก้าวข้ามออกไปยืนหน้าประตูหอ้ ง 307 ของตัวเองซึง่ อยูต่ ดิ กันทันที ขณะมองสมาชิกใหม่ของอพาร์ตเมนต์คอ่ ยๆ วางลังทีถ่ อื มาซ้อนทับ ลังอีกใบหนึ่งลง เบรนท์ก็พยายามสบตาและส่งยิ้มให้ตามมารยาทประสา เพื่อนบ้านที่ดี แต่กลับได้เพียงความเฉยเมยเป็นการตอบรับ “เฮ้ ฉันเบรนท์… เบรนท์ ฮ็อปสัน ยินดีที่ได้รู้จัก” เขาลองใหม่อีกที จะว่าหมอนี่ไม่เห็นก็ไม่ใช่ เพราะเขาแน่ใจว่าเมื่อกี้อีกฝ่ายก็มองเขาตรงๆ คราวนีเ้ ลยแนะน�ำตัวพร้อมกับยืน่ มือออกมารอ… แต่เขาคิดไปเองหรือเปล่า ว่าเห็นริมฝีปากบางคู่นั้นเหยียดออกหน่อยๆ ก่อนจะขยับเอ่ยเบาๆ “จูเลียส เรย์มอนด์” เบรนท์ได้แต่หดมือกลับมาล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเอง เมื่อจูเลียส ไม่ได้ให้ความสนใจเขาสักนิดขณะเปิดประตูและออกแรงยกกล่องอีกใบข้างๆ กันนั้นเข้าไปด้านใน พอเดินออกมาอีกที เบรนท์ก็ยังยืนอยู่ที่เดิมและไม่ยอม แพ้ต่อปฏิกิริยา ‘ไม่ยินดีที่ได้รู้จัก’ ที่อีกฝ่ายแสดงออกให้เห็นอย่างโจ่งแจ้ง “มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า ฉันช่วยขนลังพวกนี้ได้นะ” ค�ำตอบมีเพียงสายตาทีเ่ หลือบมองมาแวบเดียวแล้วหันหลังเดินตรง ไปทางลิฟต์โดยไม่ปริปากอะไร และเบรนท์กไ็ ด้แต่ยกั ไหล่กบั ความไร้มารยาท นั่น… ก็ตามใจนายถ้าไม่ต้องการผูกมิตร เขาคิดพลางควานหากุญแจห้อง
7
เกลียดนัก แต่รักก็ได้ ในเป้ เมือ่ ไขประตูเปิดปุบ๊ เจ้าเหมียวลูกรักก็เดินแทรกช่องว่างออกมาพันแข้ง พันขาทักทายเขาทันที เบรนท์ก้มลงไปอุ้มโมเนต์ขึ้นมาจูบซ้ายขวาเมื่อมันส่ง เสียงแง้วง้าวต่อว่าทีเ่ ขากลับมาช้า ซึง่ ความจริงก็อาจจะแค่รอ้ งบอกว่ามันหิว แล้วเท่านั้นนั่นแหละ “โอ๋ มามะ พ่อขอโทษนะทีก่ ลับช้า รอนานไหม วันนีโ้ ค้ชไวท์แมนโหด ชะมัด… เหรอ พ่อก็หิวนะ รู้ไหม พอซ้อมเสร็จก็ตรงกลับมาเลยนี่ไง ไว้เราจะ ได้กินพร้อมกันไง เนอะ” ‘พ่อลูก’ ยังคุยจ้อกันต่อไปในภาษาของตัวเองราวกับว่าพูดกันรูเ้ รือ่ ง และเมือ่ เบรนท์กำ� ลังจะผลักประตูกา้ วเข้าห้อง เขาก็สงั เกตเห็นอะไรบางอย่าง บนกองลังของเจ้าของห้องข้างๆ ที่ท�ำให้ต้องชะงักด้วยความหวั่นใจ มันคือปลอกคอและสายจูง ไม่หรอกน่า ข้อสงสัยของเขากระจ่างทันทีที่ไล่สายตาไปเรื่อยๆ จนเห็นกระดูก ยางอันใหญ่ที่โผล่ออกมาจากข้างใต้ข้าวของในลังนั้น แล้วเสียงสัญญาณ ลิฟต์ก็ท�ำให้เขาเงยหน้าขึ้นไปมอง และนั่น เพื่อนบ้านคนใหม่ก�ำลังเดินกลับ มา พร้อมกับ ‘มัน’ อยู่ที่ปลายเชือก… ปีศาจตัวใหญ่ยักษ์ขนยาวฟูสีด�ำแซมน�้ำตาล คมเขี้ยวสีขาววาววับ เผยให้เห็นอยู่ภายในปากแหลมขนาดใหญ่ ลิ้นยาวห้อยเห็นน�้ำลายไหลย้อย หยดแหมะๆ มาตามจังหวะการเดิน มันจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก… ‘หมา’ และเมื่อมันเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขา หรือเห็นเจ้าโมเนต์ในอ้อมแขน ของเขา มันก็ส่งเสียงขู่และเห่าดังก่อนจะพุ่งตัวมาข้างหน้า และเพราะคนจูง เองก็ไม่ทนั ระวังเนือ่ งจากถือของอืน่ อยูเ่ ต็มสองมือ ท�ำให้สายเชือกทีถ่ กู จับไว้
8
October เพียงหลวมๆ หลุดออกไปทันที “เฮ้ยยย!!!” เสียงร้องของมนุษย์สองคนดังประสานกันลั่น คนหนึ่ง เพราะเสียหลักเกือบล้มหน้าคว�่ำด้วยแรงดึงอันมหาศาลของสุนัขจนเชือก หลุดมือ และอีกคนเพราะเจ้าเหมียวที่เขาอุ้มอยู่นั้นกระโจนหนีลงไปทันทีที่ เห็นศัตรูตลอดกาลพุ่งตรงเข้ามาหา โมเนต์วิ่งหนีไปตามทางเดินยาวของระเบียงหน้าห้องโดยมีสุนัข อัลเซเชียนตัวโตไล่กวดไปติดๆ จนสุดท้าย มันกระโดดตะกายขึ้นไปยืนขู่ฟ่อ ขนลุ ก ชั น จรดปลายหางอยู ่ บ นหลั ง ตู ้ เ ก็ บ ของริ ม ผนั ง สุ ด ปลายทางเดิ น หลังจากรอดพ้นจากการถูกตะครุบโดยอุง้ เท้าและคมเขีย้ วมรณะไปเฉียดฉิว เสียงเห่าดังโขมงโฉงเฉงผสมกับเสียงโวยวายของเด็กหนุ่มทั้งสองขณะทั้งคู่ วิง่ ตามไป… ชัว่ เวลาไม่กวี่ นิ าทีกอ่ นหน้านัน้ เบรนท์คดิ ว่าตัวเองก�ำลังจะหัวใจ วายตาย “ซีซาร์! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงตะคอกของจูเลียสท�ำให้เจ้าของชื่อ หยุดเห่า แล้วหันกลับมามองก่อนจะนั่งลงตรงหน้าตู้ เจ้านายของมันเดินไป หยิบเชือกจูงขึ้นกระตุกอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ดึงให้สัตว์เลี้ยงของตนเดินตาม กลับมาได้ในที่สุด ส่วนเบรนท์ก็เรียกโมเนต์ที่ยังนั่งตัวสั่นงันงกบนหลังตู้ สักครู่มันจึงยอมกระโดดลงสู่อ้อมกอดของเขา “นี่! นายน่ะ” “อะไร” จูเลียสหันมาตามเสียงเรียกเมื่อพาซีซาร์เข้าห้องและก�ำลัง ทยอยขนของเข้าไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว “ไม่คดิ จะพูดอะไรหรือไง” เบรนท์โมโหขึน้ เรือ่ ยๆ หลังจากอุม้ โมเนต์ เข้าไปในห้องและปิดประตูเรียบร้อย ขณะที่จูเลียสหันกลับไปให้ความสนใจ กับกองข้าวของต่อ
9
เกลียดนัก แต่รักก็ได้ “ค�ำขอโทษน่ะ รู้จักไหม” “เรื่องอะไรไม่ทราบ” ค�ำถามยอกย้อนท�ำให้เบรนท์ก้าวฉับๆ เข้าไป ยืนประจันหน้าใกล้กับอีกฝ่าย ซึ่งจูเลียสก็เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองตอบโดย ไม่สะทกสะท้าน “ก็ที่หมานายไล่แมวของฉันไงล่ะ เมื่อกี้ก็เห็นอยู่” “แล้วไง” จูเลียสกอดอกถามเสียงเรียบ ส่วนเบรนท์กำ� ลังคิดว่าจะใช้ เวลานานแค่ไหนกว่าคนอืน่ ๆ จะสังเกตเห็นว่าคนทีย่ า้ ยเข้ามาอยูใ่ หม่หายตัว ไปเนื่องจากถูกฆาตกรรม “มันเกือบจะเขมือบแมวฉันอยู่แล้วนะ จับเชือกไว้ยังไงให้มันหลุด มาได้ อีกนิดเดียวเท่านั้นก็ฆ่าแมวฉันได้แล้ว แถมยังท�ำให้มันตกใจจน เสียขวัญขนาดนั้น นายไม่คิดจะแสดงความรับผิดชอบหรืออย่างน้อยก็รู้จัก ขอโทษสักนิดในฐานะเจ้าของเลยเรอะ” “นี่ ฉันก็ถือของอยู่สองมือ จะให้ท�ำยังไง เฮอะ แล้วนายเองท�ำไม ไม่อุ้มไว้ให้ดีล่ะ ปล่อยให้มันกระโดดลงไปท�ำไม ถ้าแมวนายไม่วิ่งหนี ซีซาร์ มันก็ไม่ไล่กวดไปหรอก” เบรนท์ได้แต่อ้าปากค้างอย่างเหลือเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ระหว่างที่เขา ยืนค�้ำหัวคนตัวเตี้ยกว่าพลางท�ำหน้าถมึงทึงข่มขู่ และก�ำลังเลือกอาวุธที่จะ ใช้พร้อมกับหาวิธีซ่อนศพอยู่ในใจ จูเลียสเหยียดยิ้มอีกทีหนึ่งแล้วก้าวถอย ออกไป และก่อนทีเ่ ขาจะทันได้โต้ตอบอะไร จูเลียสก็ยกลังใบสุดท้ายขึน้ และ หันกลับมาอีกครั้ง “ประสาท” จากนั้นก็เดินเข้าห้องไปพลางกระแทกประตูปิด พนันได้วา่ เพือ่ นบ้านคนใหม่กบั สัตว์เลีย้ งจากนรกต้องน�ำปัญหามา ให้เขามากกว่านี้แหงๆ คนที่ยังยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องแน่ใจในเรื่องนั้น
10
October พันเปอร์เซ็นต์ ไอ้หมาปีศาจตัวนัน้ เกือบจะฆ่าลูกของเขา และไอ้เปีย๊ กเวรนัน่ มันด่า เขาว่าประสาท เบรนท์โกรธจนแทบควันออกหู ขณะยืนจ้องประตูเหมือนตัง้ ใจจะยิง ล�ำแสงเลเซอร์พงุ่ จากลูกตามาระเบิดห้องรวมทัง้ คนในนัน้ ให้แหลกเป็นผุยผง จนระบุชิ้นส่วนศพไม่ได้ เขาสาบานกับตัวเองว่าให้ตายยังไงก็ไม่คิดจะญาติดีกับไอ้หมอนี่ แน่นอน
11