ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΜΕΡΕΝΤΙΤΗ
την μακροσκελή επιστολή, την οποία στέλνει στον στενό Ουίγο φίλο του, Sir Henry Brooke. Τα παραπάνω πρόσωπα είναι φανταστικά, όχι όμως και τα γεγονότα που ενέπνευσαν τις παρακάτω παραγράφους…: Νάπολη, 6 Μαρτίου 1849. Αγαπητέ μου Μπρουκ. […] Καθώς ανεβαίναμε τα σκαλοπάτια του Νιξ Μαντζιάρε107, είδα έναν Αλβανό ή Έλληνα οπλαρχηγό, καλυμμένο με χρυσαφιά κεντητή δαντέλα, ακολουθούμενο από έναν αριθμό αγριωπών στρατιωτών, με παρόμοιες, αλλά λιγότερο φανταχτερές ενδυμασίες, και τα λευκά τους πουκάμισα και τα κόκκινα γιλέκα τους, με ταξίδεψαν στην Πίνδο και τον Παρνασσό. «Ποιοι είναι αυτοί;» ρώτησα έναν αχθοφόρο που μετέφερε τις αποσκευές μου. «Οι Έλληνες πατριώτες, κύριε», απάντησε στα Ιταλικά με απόλυτη αδιαφορία. «Κι άλλοι πατριώτες!» έκανα με έκπληξη. «Ακόμα κι εδώ τους βρίσκω! Πότε επιτέλους θα απαλλαγώ από αυτές τις δυσάρεστες συναντήσεις;» Πιο περίεργος πλέον για να συλλέξω κι άλλες πληροφορίες, σταμάτησα έναν από τους πιο μικροκαμωμένους πατριώτες -δηλαδή έναν από τους ακόλουθους εκείνου του άγριου, που προπορευόταν κορδωμένος, κουνώντας επιδεικτικά πέρα δώθε τα όπλα του, σαν να ασκείτο σηκώνοντας μικρά βάρη με τα χέρια του- και απευθυνόμενος σε αυτόν με τα τελειότερά μου Αθηναϊκά, τα οποία τα έμαθα κατά την διάρκεια της τριήμερης παραμονής μου στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, ζήτησα να πληροφορηθώ το όνομα του προσώπου που μόλις είχε περάσει από μπροστά μου. «Μερεντίτης!», απάντησε με πολύ στόμφο. Και
107
Nix Mangiare: Κλιμακωτός ανηφορικός δρόμος στην πόλη της Βαλέτα.
189