[
[
จักรยานเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างนุ่มนวลตลอดทาง เบาะที่นั่งแคบมากจนทั้งคู่ต้องนั่งหันหลังชนกันในท่าคัพพ่า ข้ามผ่านถนนสายแล้วสายเล่า นี่เป็นครั้งแรกที่ไป๋ลั่วอินได้เห็น ถนนในกรอบสายตาตัวเองกำ�ลังขยายกว้างขึ้น ไม่ได้หดแคบลง เมื่อก่อนเขามัวแต่รีบเดิน จึงไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า อากาศยามเช้าจะดีขนาดนี้
HEROIN - Are You Addicted ? คุณเสพติด ‘ความรัก’ หรือเปล่า ? ภาค 1 รักใส ๆ หัวใจวัยกระเตาะ
ผูแ้ ต่ง: 柴鸡蛋 (Chai Ji Dan) ผูแ้ ปล: ลลิตา ธ. เลขมาตรฐานสากลประจ�ำหนังสือ ISBN (ชุด) 978-616-8164-21-1 สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัตลิ ขิ สิทธิ์ (ฉบับเพิม่ เติม) พ.ศ. 2558 Copyright Published by arrangement with Hangzhou Jiukuang Network Technology Co., Ltd. through TLL Literary Agency and Silkroad Publishers Agency. All Rights Reserved. บรรณาธิการ: กชกร เตชะศิรธิ นะกุล พิสูจน์อกั ษร: นุชนภา อยู่ชมสุข, ผ้าไหม ยังฤทธิ์ ศิลปกรรม: หทัยชนก ธรรมจินดา จัดรูปเล่ม: LIO: Lay it out ออกแบบปก: จัง ออกแบบโลโก้: SPUN จัดท�ำโดย บริษทั บีทูเอส จ�ำกัด พิมพ์และจัดจ�ำหน่ ายโดย บริษทั บีทูเอส จ�ำกัด (ส�ำนักงานใหญ่) 919/555 อาคารจิวเวลรีเ่ ทรดเซ็นเตอร์ ชัน้ 16, 17 ถนนสีลม แขวงสีลม เขตบางรัก กทม. 10500 โทรศัพท์: 0-2101-7000 โทรสาร: 0-2101-7003-6 E-mail: b2sonline@b2s.co.th Website: www.b2s.co.th Facebook: facebook.com/B2SThaiBooks
[ คำ�นำ�สำ�นักพิมพ์ ] จะมีสกั กีค่ รัง้ กันทีโ่ ชคชะตาพัดพาเด็กหนุ่มสองคนให้เข้ามาอยูใ่ นวงโคจร ของกันและกัน ทัง้ ๆ ที่ชีวติ ของพวกเขาก่ อนหน้านี้เป็ นเหมือนดัง่ เส้นขนาน ทีไ่ ม่มวี นั บรรจบกัน แต่เมือ่ เกาะเกี่ยวพบพานกันเพียงหนึ่งครัง้ ก็ยากจะแยกจาก กันได้อกี พวกเขาลุม่ หลงในรสรัก ‘เสพติด’ ความซาบซ่านแปลกใหม่ทค่ี ่อย ๆ หยัง่ รากลึกลงในจิตใจทีละเล็กละน้อย และกว่าจะรูต้ วั ในทุก ๆ วันก็มแี ต่เพียง กันและกันเท่านัน้ ทว่าในความสัมพันธ์อนั แสนโลดโผนยังโจนทะยานไปไม่พน้ กฎเกณฑ์ทางสังคม เมือ่ คนรอบข้างยังมีหน้าตาทีต่ อ้ งรักษาและยังต้องฝ่ าด่านขนบ ดัง้ เดิมหลายประการ แต่กู้ไห่และไป๋ ลวอิ ั ่ นกลับกลายเป็ น ‘เฮโรอีน’ ทีเ่ สพติดกันและกันเข้า เสียแล ้ว เพราะฉะนัน้ แม้วา่ ทางเดินข้างหน้าจะเต็มไปด้วยขวากหนามเท่าไหร่ แต่หากไม่กล ้าแกร่งพอก็อย่าได้คดิ จะแยกพวกเขาจากกันไป... ชัว่ ชีวติ
B2S
[ คำ�นำ�ผู้แปล ] ความรักคืออะไร ? ความรักอาจหมายถึงความคิดถึงที่เรามีให้ใคร คนหนึ่งตลอดเวลา ความรักอาจเกิดขึ้นเวลาทีเ่ รากอดใครสักคนแล ้วรูส้ กึ เหมือน ได้โอบกอดโลกทัง้ ใบไว้ ความรักคือสิง่ ทีท่ ำ� ให้คุณยิ้มได้แม้ในเวลาทีร่ ูส้ กึ เหนื่อย ความรักคือเวลาทีค่ วามสุขของใครบางคนกลายเป็ นความสุขของเรา ประโยคเหล่านี้ เราทุกคนอาจเคยได้ยนิ ผ่านหูกนั มาบ้าง แต่ใครกันทีก่ ำ� หนดว่าความรักคือสิง่ ที่ เกิดขึ้นระหว่างผูห้ ญิงกับผูช้ ายเท่านัน้ ? แน่นอนว่าไม่มใี ครให้คำ� จ�ำกัดความที่ ตายตัวแก่ความรักได้ เพราะความรักคือความแตกต่าง... ส�ำหรับ “คุณเสพติด ‘ความรัก’ หรือเปล่า ?” เป็ นนวนิยายทีแ่ บ่งปัน เรื่องราวความรักของเด็กผู ช้ ายธรรมดาสองคนที่วนั หนึ่งพรหมลิขิตชักน�ำให้ ชีวติ พวกเขาต้องพบเจอกับความเปลี่ยนแปลง ไม่มใี ครมีชีวติ ที่สมบูรณ์แบบ หลาย ๆ ครัง้ เราไม่เคยรูว้ า่ ชิ้นส่วนทีข่ าดหายไปคืออะไร...จนกระทังมั ่ นถูกเติมเต็ม รักบริสุทธิ์ก่อก�ำเนิดท่ามกลางสังคมทีเ่ ป็ นปฏิปกั ษ์ ใครอีกคนทีก่ า้ วเข้ามาในชีวติ ท�ำให้พวกเขายอมท�ำลายกฎเกณฑ์ทกุ อย่าง มองข้ามเพศสภาพทีเ่ ป็ น ต่อสูเ้ พือ่ สิทธิทต่ี วั เองควรได้รบั และยืนหยัดในความแตกต่าง หนังสือเล่มนี้จะท�ำให้คุณได้สมั ผัสความรักในอีกแง่มมุ หนึ่งทีค่ ณ ุ อาจเคย มองข้ามมาก่อน เรียนรูแ้ ละเติบโตไปพร้อมกับพวกเขา...ให้ ‘ความรัก’ เป็ นดัง่ ‘ยาเสพติด’ ทีค่ ุณขาดไม่ได้
ลลิตา ธ.
[ สารบัญ ] แม่ของผมก�ำลังจะแต่งงาน ! 9 พ่อของผมก�ำลังจะแต่งงาน ! 12 พวกเราคือเพือ่ นตาย ! 15 ถูกใจเธอได้ยงั ไง 18 อย่าพูดถึงคนบ้านนัน้ ! 22 ปู่กบั ย่าทีน่ ่ารัก ! 26 เด็กชายผูส้ วมกางเกงขาสัน้ กับรองเท้าแตะ ! 29 ค�ำนี้อ่านว่าอะไร 31 กินเข้าไปได้ยงั ไง ! 33 ฉันจะถลกหนังนาย ! 37 ถุงกระดาษช�ำระ 40 ท�ำไมถึงเอาแต่นอน 44 จะดูแลและช่วยเหลือคนคนนี้ ! 47 สงครามของสองหนุ่ม 49 นี่ต่างหากคือวัว ! 53 กล ้าท้าฉันเหรอ 56 โชว์ของกู้ไห่ 60 หัวเราะให้ตายไปเลย ! 65 กุยซุนจือ่ ของฉัน 68 การต่อสูอ้ นั ดุเดือด 72 ขิงแก่เผ็ดกว่าขิงอ่อน ! 79 ความสุขเป็ นเรื่องหยุมหยิม 83 กู้ไห่ชอบนายมาก 86 คุณพ่อมหัศจรรย์ ! 92
ไป๋ ลวอิ ั ่ นแย่แล ้ว ! 95 นายคือตัวกระตุน้ ฤทธิ์ยาของฉัน 99 จุดจบของทายาทผูม้ อี ทิ ธิพล 103 ความคิดเริ่มเปลีย่ นแปลง 109 ก๊งเหล ้าข้างถนนกันให้สนุกสุดเหวีย่ ง ! 112 การทะเลาะกันครัง้ ใหญ่ ของพ่อลูกตระกูลกู ้ 117 วันนี้อากาศปลอดโปร่ง 120 กลิน่ หอมมาก 124 ความรูส้ กึ เริ่มเปลีย่ นรส 130 นายฟังผิดแล ้ว 133 คุณย่าอ้วนกับคุณย่าผอม 136 เพือ่ ปลาตัวเดียวเนี่ยนะ ! 139 พ่อลูกใจไม่ตรงกัน 142 เธอปกครองเขาไม่ได้หรือ 146 เสียดายทีเ่ ป็ นคนโง่ ! 150 ผูห้ ญิงขอความรัก ! 156 มีปากเสียงรุนแรง 159 จ�ำเป็ นต้องอยู่ทน่ี ่ ี 162 ดูสวิ า่ เขาน่าสงสารแค่ไหน ! 165 โดนผีเข้าหรือเปล่า 170 เอาถังหูลูห่ นึ่งไม้ 174 สองสามีภรรยาผูท้ กุ ข์รอ้ น 181 เสีย่ วไป๋ vs เหล่ากู ้ 183 ฉันจะท�ำให้นายหายโกรธ 187
ฉันคงเมาแล ้วจริง ๆ ! 192 หล่นทับเขาได้ยงั ไง 196 ยืมอุณหภูมนิ ายมาท�ำให้มอื อุ่น 200 เสียวไห่ vs เจียงหยวน 203 ไอ้โง่คนนัน้ แหละ ! 206 แค่อยากอยู่กบั นาย 211 ต้าไห่ถกู แฉ 215 การแข่งขันบาสเกตบอล 221 ใครบางคนโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ ! 224 คนขี้หงึ ตีโพยตีพาย ! 227 ควบคุมอารมณ์ไม่ได้อกี แล ้ว 230 ความรูส้ กึ ก่อตัวอยู่ภายใน 234 อินจือ่ น้อย & ไหจือ่ น้อย 237 ร้านป้ าโจวโดนถล่ม 241 การตอบโต้อนั บ้าระห�ำ่ ของกูไ้ ห่ ! 244 ท�ำไมถึงชอบนายขนาดนี้ 249 นายว่าเป็ นไปได้ไหม 252 สูห้ มาไม่ได้ 255 มีปญั ญาก็ฆ่าฉันสิ ! 259 ความรูส้ กึ ทีย่ ากจะรับได้ 262 ใครก็อย่าได้คดิ แตะต้องเขา ! 268 กู้ไห่รูส้ ำ� นึก 272 ค�ำ่ คืนอันเงียบสงบ 275 ไป๋ ฮนั ่ ฉีดวงขึ้น 278 กู้ไห่เกลี้ยกล่อมอินจือ่ 281 พ่อไป๋ เป็ นคนตลก 285
การต่อสูด้ ว้ ยสติปญั ญา ของสองหนุ่ม ความรักแตกหัก การปลอบใจสุดพิเศษ ตัวตนใกล ้เปิ ดเผย ท�ำไมถึงเป็ นเขา โหยวฉีไปหาอินจือ่ หู่จอ่ื มาช่วยฉันเร็ว ๆ เข้า ! กู้ไห่เปิ ดเผยความรูส้ กึ ทีแ่ ท้จริง เฮอริเคนถล่มใจ
287 292 297 300 303 308 314 320 327
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
8
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
9
[1] แม่ของผมกำ�ลังจะแต่งงาน ! “พ่อ ! แม่กำ� ลังจะแต่งงาน” “ยินดีกบั แม่แกด้วย !” ไป๋ ลวอิ ั ่ นสะดุง้ ตืน่ ในสภาพหลังใบหูและล�ำคอชุ่มไปด้วยเหงือ่ ฤดูรอ้ นยัง ไม่ส้นิ สุดลงและเขาก็โดนปลุกขึ้นมาด้วยความร้อนเฉกเช่นทุกเช้า เด็กหนุ่มถูมอื ไปตามร่างกายแล ้วใช้ฝ่ามือปาดหยดเหงือ่ ทิ้ง ยังเช้าอยูแ่ ท้ ๆ แต่เขากลับรูส้ กึ ราวกับ ถูกไฟเผาเสียแล ้ว ไป๋ ลวอิ ั ่ นเดินลากรองเท้าแตะตรงไปทีก่ อ๊ กน�ำ้ อย่างเกียจคร้าน แลว้ ก้ม ศีรษะลงไปข้างใต้ ปล่อยให้นำ�้ เย็นจากก๊อกไหลไปตามหลังคอของตน ...ค่อยรู ส้ กึ ดีข้นึ มาหน่อย
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั ไป๋ ฮนั ่ ฉี พ่อของไป๋ ลวั ่ อินก�ำลังกวาดสนามรอบบ้านอยู่ในขณะนี้ ชาย ผูเ้ ป็ นเจ้าของความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรใช้เวลากับการจัดการงานบ้าน ทุกวัน ถ้าเขาสามารถดูแลบ้านให้สะอาดและเป็ นระเบียบเรียบร้อยได้ก็คงดี แต่ โชคร้ายทีเ่ ขายังท�ำได้ไม่ถงึ ขัน้ นัน้ นัน่ คือเหตุผลทีไ่ ป๋ ลวอิ ั ่ นไม่เคยมองพ่ออย่างสบายตาได้เลย เด็กหนุ่มอมน�ำ้ จากแก้วแปรงฟันแลว้ บ้วนทิ้ง หมุนก๊อกน�ำ้ เพือ่ จะช�ำระ ฟองสีขาวออกไป แต่กก็ ลับพบว่าปริมาณน�ำ้ ในอ่างสูงขึ้นเรื่อย ๆ ...ดูเหมือนว่าอ่างจะตันอีกแล ้ว หนึ่งนาทีผ่านไป ไป๋ ลวอิ ั ่ นใช้ไม้เกี่ยวผ้าขาด ๆ หนึ่งชิ้นขึ้นมาจากอ่างน�ำ้ น�ำ้ ทีโ่ ดนกักขังจึงไหลลงไปตามรูซง่ึ เปิ ดอยู่อย่างรวดเร็ว “พ่อท�ำกางเกงในผมตกลงไปในอ่างอีกแล ้ว” ไป๋ ฮนั ่ ฉีทเ่ี พิง่ กวาดพื้นไปได้เพียงครึ่งสนามหยุดทุกอย่างโดยพลันเมือ่ ได้ยนิ เช่นนัน้ เขาทิ้งไม้กวาดลงกับพื้นก่อนจะมุง่ หน้าไปทีร่ าวตากผ้า หนึ่ง... สอง... สาม... ไม่วา่ จะนับกี่ครัง้ กางเกงชัน้ ในก็ขาดไปตัวหนึ่ง
10
อยู่ดี ไม่ตอ้ งบอกก็รูว้ า่ มันคงตกลงไปในอ่างและโดนดูดเข้าไปในท่อพร้อมกับฟอง สบูร่ ะหว่างทีก่ ำ� ลังซักผ้าอยู่นนั ่ เอง “เฮ้ย ! อย่าทิ้งนะ เอามาซักใหม่กก็ ลับไปใส่ได้อกี ” ไป๋ ลวอิ ั ่ นโกรธควันออกหู “ดีเลย งัน้ พ่อเก็บไว้ใส่เองแล ้วกัน” เด็กหนุ่มเดินออกจากประตูบา้ น เลี้ยวเข้าไปในซอยก่อนจะบังเอิญพบ หยางเหมิง่ 1 ที่เพิง่ ออกจากบ้านพอดี หยางเหมิง่ — ชื่อนี้แตกต่างจากคนทัว่ ไป สมัยหนุ่ม ๆ พ่อเขาเคยเป็ น ผูช้ ายขายตัวที่มชี ่ือในหมู่บา้ นแห่งนี้ ด้วยรู ปลักษณ์ท่อี ่อนหวานยิ่งกว่าผูห้ ญิง น่าเสียดายทีใ่ นช่วงนัน้ ความคิดคนยังไม่เปิ ดกว้าง เขาจึงกลายเป็ นอย่างทีเ่ ป็ นอยู่ ในทุกวันนี้... และเพือ่ ทีจ่ ะถ่ายทอดพันธุกรรมของตนไปสูร่ ่นุ ลูกจึงจ�ำต้องฝื นใจรับ ผูห้ ญิงคนหนึ่งเป็ นภรรยา เมือ่ หยางเหมิง่ ลืมตาดูโลก เขาจึงฝากความหวังทัง้ หมด ไว้ทล่ี ูกชายคนเดียว และให้ช่อื ว่า ‘เหมิง่ ’ น่าเสียดายทีเ่ ด็กคนนี้มแี ววเจริญรอยตามพ่อตัง้ แต่ยงั เด็ก ในขณะทีเ่ ด็ก รุ่นราวคราวเดียวกันใช้ชวี ติ อย่างสนุกสนานไปกับการเล่นโคลนนอกบ้านและปี น ต้นไม้ หยางเหมิง่ กลับซ่อนตัวอยูแ่ ต่ในบ้าน ตัดกระดาษและเย็บปักถักร้อยไปวัน ๆ นัน่ ท�ำให้เด็กหนุ่มโดนพ่อตีอยูบ่ อ่ ยครัง้ และทุกครัง้ ทีล่ งโทษเสร็จ ผูเ้ ป็ นพ่อจะหลัง่ น�ำ้ ตาออกมาเสมอ แต่เพียงไม่นานก็จะเริ่มอบรมเขาต่อไปราวกับไม่มอี ะไรเกิดขึ้น “ผมนายล่ะ” หยางเหมิง่ ลูบศีรษะตัวเอง ความเศร้าสร้อยปรากฏขึ้นบนดวงหน้าหล่อ เหลา “พอเถอะ อย่าไปพูดถึงมันเลย ตื่นมาตอนเช้ามันก็หายไปแล ้ว” “นี่พอ่ นายแอบโกนให้เมือ่ คืนเหรอ” “เออสิ ไม่ใช่เขาแล ้วจะเป็ นใคร !” ไป๋ ลวอิ ั ่ นหัวเราะเสียงขึ้นจมูก “ชีวติ พวกเรานี่ไม่ต่างกันเลยจริง ๆ” ทันใดนัน้ ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวหยางเหมิง่ เด็กหนุ่มตบหลังคอ ไป๋ ลวอิ ั ่ นดังแปะ “เมือ่ วานนายโทรหาฉันแต่พดู ได้ครึ่งเดียวก็วางสายไป นายอยาก บอกอะไรกันแน่”
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั 1
เหมิง่ หมายถึง ร้ายกาจ 11
คนโดนถามเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกไปอย่างเฉยชา “แม่ฉนั จะ แต่งงานแล ้ว” หยางเหมิง่ ยืดแผ่นหลังขึ้นตรง “นี่นายยังมีแม่อยู่เหรอ” ไป๋ ล วั ่ อิน สู ด หายใจเข้า ลึก “นายคิด ว่า พ่ อ ฉัน เป็ น ไส้เ ดือ นหรือ ไงที่ ปล ้องห้ากับปล ้องหกผสมพันธุก์ นั แล ้วจะแพร่พนั ธุไ์ ด้เองน่ะ” หยางเหมิง่ หัวเราะจนไหล่สนั ่ “อย่ามาล ้อกันเล่นน่า พูดจริง ๆ นะ ฉันเห็น นายตัง้ แต่เด็กแต่ยงั ไม่เคยเห็นแม่นายเลยสักครัง้ ” “เหลวไหล ปี ทแ่ี ล ้วแม่ฉนั ยังกลับมาอยู่บา้ นตัง้ เป็ นอาทิตย์ แถมยังชอบ ไปจอดรถแถวบ้านนายบ่อย ๆ ด้วย ลืมแล ้วหรือไง” “อ๋อ คิดออกแล ้ว นัน่ แม่นายหรอกเหรอ ท�ำไมดูเด็กกว่าหลานสาวฉัน อีกอ่ะ” “พูดแบบนี้อยากมีเรื่องเหรอ ?” “ไม่ใช่แบบนัน้ ก็หลานสาวฉันเพิง่ คลอดออกมาได้ไม่ก่วี นั แล ้วบนหัวเธอ ก็มรี อยย่นเต็มไปหมด” “เด็กแรกเกิดก็เป็ นแบบนี้กนั ทุกคนแหละ” คราวนี้หยางเหมิ่งไม่ได้พูดอะไรต่ อ เขามองไป๋ ลวั ่ อินที่เดินท�ำหน้า ไร้อารมณ์อยู่ขา้ ง ๆ แลว้ จู่ ๆ ก็รูส้ กึ คลา้ ยมีเมฆหมอกถาโถมเข้ามาในจิตใจ พวกเขาต่างก็เป็ นเพือ่ นทีด่ ที ส่ี ุดของกันและกัน ตัง้ แต่เด็กแล ้วทีไ่ ป๋ ลวอิ ั ่ นต้องผ่าน วันคืนอันยากล�ำบากกับพ่อมาเพราะความยากจน แล ้วตอนนี้แม่กก็ ำ� ลังจะแต่งงาน ใหม่ ใจเขาก�ำลังคิดอะไรอยู่กส็ ุดแท้จะคาดเดา “เอาแบบนี้สิ ให้ฉนั พาคนไปพังงานแต่งพวกเขาดีไหม นายว่าไง” “นายอ่ะนะ ?” ไป๋ ลวอิ ั ่ นสบประมาท “นายจะไปหาคนแบบไหนมา กลุม่ นักแสดงขายตัว ? หรือกองทหารท�ำสงคราม ?” “กองทหาร ?” ดวงตาหยางเหมิง่ ฉายแววประหลาดใจ “นี่แม่นายแต่งงาน กับใครกันแน่” “นายพลท่านหนึ่ง” “ผู.้ .. ผูบ้ งั คับบัญชาระดับสูงเลยนะเนี่ย” หยางเหมิง่ ถึงกับลิ้นพันกัน
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
12
“พูดต่อสิ” “พูดอะไรอ่ะ” “พวกคนทีน่ ายจะไปหามาไง” ใบหน้าหยางเหมิง่ ซีดจางลงจนเกือบโปร่งแสงเมือ่ แสงอาทิตย์เหนือศีรษะ สาดส่องลงมา “ถ้าฉันยังหาต่อไปไม่เท่ากับรนหาทีต่ ายหรือไง” ไป๋ ลวอิ ั ่ นหยุดฝี เท้าแล ้วมองตรงไปทีห่ ยางเหมิง่ เปลวไฟลูกหนึ่งซ่อนอยู่ ในดวงตาคู่นนั้ ราวกับว่าความรูส้ กึ ทีถ่ กู กดทับมาเนิ่นนานพร้อมจะระเบิดออกมา ในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง “ไม่เป็ นไร แค่บอกความคิดในตอนแรกของนายให้ฉนั ฟังก็พอ” หยางเหมิง่ กลัน้ หายใจ ตัวหดเล็กลงอย่างคนสูญเสียความมันใจ ่ “ลุงของ ฉันเป็ นหัวหน้าทีมรับจ้างร้องไห้หน้างานศพ ฉันเลยคิดว่าจะไปขอร้องเขาให้พาคน พวกนัน้ ไปร้องไห้ในงานแต่ง แต่ตอนนี้...” “เป็ นความคิดทีด่ มี าก !” ไป๋ ลวอิ ั ่ นตัดบท “แล ้วเราจะติดต่อลุงนายได้ยงั ไง” “นายอย่าท�ำให้พวกเราเดือดร้อนนะ พวกเราเป็ นแค่ประชาชนธรรมดา เท่านัน้ ” “วางใจเถอะ” ไป๋ ลวอิ ั ่ นยกมุมปากขึ้นเป็ นรอยยิ้มเจ้าเล่ห ์ “ฉันจะไม่เอาลุง นายมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่”
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั [2] พ่อของผมกำ�ลังจะแต่งงาน ! “เสียวไห่ ผมเตรียมงานเลี้ยงเรียบร้อยแล ้ว พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกัน กี่โมงครับ” “ผมเคยบอกเหรอว่าจะไป” ซุนจิง่ เว่ยปิ ดปากสนิท ระบายยิ้มเล็กน้อย ลมเย็น ๆ พ่นออกมาจากจมูก 13
ขึ้นไปทีห่ างคิ้ว ...เจ้าเด็กคนนี้ทงั้ ดื้อดึงและเข้าใจยากจริง ๆ ไม่วา่ ใช้ไม้แข็งหรือไม้อ่อน ก็ไม่เคยได้ผลเลย “นายท่านบอกว่านี่คอื ค�ำสัง่ ไม่อนุญาตให้ฝ่าฝื นครับ” กู้ไห่ลุกขึ้นยืน ลักษณะอย่างทายาทนายทหารปรากฏให้เห็นบนท่าทาง มัน่ คงของเด็กหนุ่ ม เขาเดินวนไปมาในห้องเรื่อยเปื่ อย แต่กลับแผ่รศั มีอย่าง ลูกผูช้ ายทีเ่ ต็มไปด้วยพลังฮึกเหิมออกมา “งัน้ ก็ให้เขามาลากผมไปเองสิ” ประโยคทีอ่ กี ฝ่ ายกล่าวออกมาอย่างสบาย ๆ นัน้ ท�ำให้หนังตาสองข้างของ ซุนจิง่ เว่ยกระตุกเป็ นรอยพับสามชัน้ “คุณจะท�ำไปเพือ่ อะไร นายหญิงก็จากไปตัง้ นานแล ้ว นายท่านเองก็เพิง่ อายุได้สส่ี บิ ใจคอคุณจะปล่อยให้เขาอยูค่ นเดียวไปทัง้ ชีวติ ทัง้ ทีย่ งั อายุแค่น้ นี ่ะเหรอ” ราวกับว่าค�ำพูดของซุนจิง่ เว่ยได้กระแทกลงกลางใจกู้ไห่ “ทัง้ ชีวติ นี้ผมไม่มที างลืมเรื่องทีเ่ ขาท�ำกับแม่เด็ดขาด” ซุนจิง่ เว่ยรีบวิง่ เข้าไปยืนข้างกู้ไห่พร้อมกับกระซิบว่า “เสียวไห่ เรื่องนี้จะ มาพูดมัวซั ่ ว่ ไม่ได้นะ ถ้าเกิดนายท่านมาได้ยนิ เข้า เขาจะต้องถลกหนังคุณออกแน่ เรื่องของนายหญิงมันเป็ นอุบตั เิ หตุ ฝ่ ายนิตเิ วชก็ประเมินออกมาแล ้ว ท�ำไมคุณถึง ยังสงสัยนายท่านอยู่อกี ” “พอ ไม่ตอ้ งพูดแล ้ว ผมรูด้ อี ยู่แก่ใจ” ซุนจิง่ เว่ยถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าวก่อนโค้งค�ำนับให้เด็กหนุ่ม “งัน้ พรุ่งนี้ผมจะมารับคุณ”
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั กู้ไห่ใช้เวลาอยู่ทช่ี มรมฟันดาบตลอดทัง้ บ่าย ขณะทีก่ ำ� ลังถอดหน้ากาก ออกก็มมี อื เหนียว ๆ คู่หนึ่งเอื้อมมาปิ ดตา “อยู่น่ิง ๆ” จินลูล่ ูข่ ยับมือลง ก่อนจะหรี่ตาพินิจเด็กหนุ่ม กู้ไห่วางมือลงบนแก้มเด็กสาวแล ้วตบเบา ๆ สองสามที ท�ำให้เธอหัวเราะ 14
เสียงใส
จินลูล่ ูเ่ ป็ นแฟนสาวคนปัจจุบนั ของกู้ไห่ เจ้าของความสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบ สองเซนติเมตร น�ำ้ หนักสีส่ บิ กว่ากิโลกรัม ถ้าเปรียบเทียบเธอกับลานสนามบินก็ คงจะดูเหลือเชื่อไปหน่อย ให้บอกว่าหน้าอกและแผ่นหลังของเธอโดนติดกาวไว้ ด้วยกันคงจะเหมาะสมกว่า นี่คอื รูปร่างผอมบางแบบทีค่ นทัวไปอยากได้ ่ แต่ไม่เคยมี และถ้าคุณคิดว่าเธอมีใบหน้าที่โดดเด่ นแลว้ ละก็... คุณคิดผิด เพราะเธอมี ผิวคล�ำ้ เล็กน้อย หนังตาชัน้ เดียว จมูกแบนไม่ต่างจากริมฝี ปาก ถ้ามองจากระยะ ห้าสิบเมตรขึ้นไปคุณคงคิดไม่ถงึ แน่วา่ เธอเป็ นผูห้ ญิง ใช่แล ้ว... จินลูล่ ูเ่ ป็ นผูห้ ญิงหน้าตาขี้เหร่ประเภททีม่ แี ต่ผูช้ ายแก่ ๆ รวย ๆ เท่านัน้ ทีจ่ ะมาตกหลุมรักเธอได้ “ท�ำไมนายด�ำขึ้นอีกแล ้ว” กูไ้ ห่ระบายยิ้มเล็กน้อย ท�ำให้ดูเหมือนแสงอาทิตย์จากนอกหน้าต่างก�ำลัง เปล่งประกายอยู่บนใบหน้าเขา “ช่วงนี้ฉนั ออกไปว่ายน�ำ้ บ่อยน่ะ” จินลูล่ ูต่ ามกูไ้ ห่ออกมายังทีพ่ กั ด้วยกัน เด็กสาวยืน่ กระดาษทิชชูสองแผ่น ให้อกี ฝ่ ายซับเหงือ่ ทุกครัง้ ทีอ่ ยู่ใกลก้ บั กู้ไห่ เธอมักจะได้กลิน่ บุหรี่ผสมกับกลิน่ เหงือ่ ของแฟนหนุ่มเสมอ มันเป็ นกลิน่ พิเศษทีไ่ ม่เหมือนใคร เด็กสาวหลับตาลง จินตนาการถึงภาพหนุ่มใหญ่ในวัยสามสิบ แต่เมือ่ ลืมตาขึ้นมากลับพบเพียงภาพใบหน้าไร้ชวี ติ ชีวาของเด็กผูช้ ายคนหนึ่ง “ยัยบ้า เธอมองอะไรอยู่น่ะ” “พ่อฉันก�ำลังจะแต่งงาน พิธแี ต่งจะจัดขึ้นพรุ่งนี้แล ้ว” กูไ้ ห่วาดแขนรับตัว จินลูล่ ูไ่ ว้ในอ้อมกอดก่อนถอนหายใจเบา ๆ “เร็วขนาดนี้เลย ?” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองกู้ไห่ดว้ ยแววตาวาววับ “แลว้ นายล่ะ จะไปงาน แต่งของพ่อนายไหม” “เธอว่าฉันควรไปหรือไม่ไปดีละ่ ” “ไปสิ ! ท�ำไมถึงจะไม่ไปล่ะ นายต้องแสดงให้เธอเห็นว่านายเป็ นส่วนหนึ่ง
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
15
ของครอบครัวนี้ เธอจะได้ไม่กล ้าวางท่าอวดดี” แต่ลกึ ลงไปในใจ กูไ้ ห่รูส้ กึ อับจนหนทาง “ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าพวกเขา เลยจริง ๆ เธอรูไ้ หมว่าพวกเขารูจ้ กั กันก่อนทีจ่ ะเกิดเรือ่ งกับแม่ฉนั อีก แล ้วด้วยสถานะ อย่างพ่อฉันไม่มที างแต่งงานเป็ นครัง้ ทีส่ องได้หรอก ฉันไม่พดู เธอก็น่าจะเข้าใจ” “บางทีเธออาจจะคิดมากไปก็ได้นะ” กู้ไห่กระดกน�ำ้ เปล่าเข้าปากสองอึก จินลู่ลู่หวั เราะเอิก๊ อ๊ากขณะที่หยิก ลูกกระเดือกซึง่ ก�ำลังขยับขึ้นลง เล่นเอากู้ไห่เกือบส�ำลัก “ถามอะไรหน่อยสิ สมมติวา่ พรุ่งนี้ฉนั พาฝูงนักข่าวไปท�ำข่าวงานแต่งแล ้ว ตีพมิ พ์ข้นึ หน้าหนึ่ง เธอว่าพวกเขาจะได้รบั ผลกระทบอะไรบ้างไหม” จินลูล่ ูส่ ะดุง้ “นายจะพังงานแต่งเหรอ” “ฉันอยากจะเอาคืนพ่อมานานแล ้ว” “ฉันว่านักข่าวยังไม่ใช่ตวั เลือกทีด่ นี ะ ต่อให้พวกเขารวบรวมข่าวได้ แต่ ถ้าทางสถานีโทรทัศน์ไม่ยอมให้รายงานก็เปล่าประโยชน์อยู่ด”ี “ผิดแล ้ว ฉันไม่ได้อยากให้พวกเขาเป็ นข่าว แค่อยากจะเห็นพวกเขายกมือ ปัดกลอ้ งเป็ นพัลวันในงานแต่งตัวเองต่างหากล่ะ ใครหน้าไหนก็อย่าได้คิดจะมี ความสุขเลย” “อ๋อ” จินลูล่ ูล่ ากเสียงยาว “ฉันเข้าใจแล ้ว นักข่าวไม่สำ� คัญเท่าสถานการณ์ ทีจ่ ะเกิดขึ้นใช่ไหม นายอยากจะท�ำให้ฝ่ายเจ้าภาพกับคนทีเ่ กี่ยวข้องแตกตื่นกันใช่ หรือเปล่า” “ฉลาดมาก” เงาประหลาดปรากฏขึ้นบนนัยน์ตาด�ำขลับของเด็กหนุ่ม
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั [3] พวกเราคือเพื่อนตาย ! ลุงของหยางเหมิง่ หาคนมาให้ไป๋ ลวอิ ั ่ นได้ทงั้ หมดสีค่ นคือ หมาทู ล่าล่า16
ม่าน ซานจาจือ่ และซือ่ หลิงตัง แค่ได้ยนิ ชื่อก็รูแ้ ล ้วว่าพวกนี้ไม่ใช่คนฉลาดเท่าไร นัก หมาทูจบั จ้องไปทีโ่ รงแรมหรูระดับห้าดาวตรงหน้าด้วยความอึ้งปนทึง่ จนต้อง ยกมือปาดน�ำ้ ลายอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะรวบฝ่ ามือทัง้ สองข้างเข้าหากันแล ้วถูไปมา แรง ๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น “วันนี้ขา้ จะร้องไห้ให้สุดติ่งกระดิง่ แมวไปเลยโว้ย !” ซานจาจือ่ ถามอย่างไม่เข้าใจ “ปกติเราร้องกันงานหนึ่งได้เงินตัง้ สามร้อย หยวน แต่คราวนี้พอ่ หนุ่มนัน่ ให้เราแค่สองร้อยเองนะ ขืนร้องออกไปเต็มทีพ่ วกเรา ไม่ขาดทุนแย่เรอะ” “อีกหนึ่งร้อยนัน่ ข้าบอกมันเองแหละว่าไม่ตอ้ งให้” ล่าล่าม่านคุกเข่าลงตรงตีนก�ำแพงก่อนถามว่า “ท�ำไมล่ะ” “ก็ใครใช้ให้มนั มาจัดงานในโรงแรมหรู ๆ แบบนี้กนั เล่า !” ซือ่ หลิงตังยืนปิ ดปากเงียบอยู่ขา้ ง ๆ มาโดยตลอดมองไปด้านหน้าทีม่ รี ถ วิง่ ผ่านคันแล ้วคันเล่า และเริ่มรูส้ กึ คลางแคลงใจขึ้นทุกขณะ “หลิงตัง แกมัวท�ำอะไรอยู่น่ะ” “ข้าเห็นว่าทีน่ ่ีมแี ต่รถทหารเข้ามาจอด คนทีม่ าก็ไม่ใช่พวกคนธรรมดา เสียด้วย” “ไร้สาระน่า แกคิดว่าพวกคนทีม่ างานนี้ตอ้ งเป็ นพวกน่าสะอิดสะเอียน เหมือนเราหรือไง” “ไม่ใช่ ข้าหมายถึงพวกเราไม่ควรแกลง้ ท�ำเป็ นตาบอดเพราะเห็นแก่เงิน ถึงตอนนัน้ อาจไม่ใช่แค่เสียเงินเสียทอง แต่อาจต้องระเห็จไปนอนในคุกอีกสามปี ห้าปี เลยนะโว้ย” “มากันครึ่งทางแลว้ เลิกไปตอนนี้ก็มแี ต่จะเสียหน้า อีกอย่าง ถ้างานนี้ ส�ำเร็จยังมีเงินรออีกหนึ่งพันนะ ไม่อยากได้แล ้วหรือไง” ซือ่ หลิงตังหมดค�ำพูด ขณะมองไปทีแ่ ถวรักษาความปลอดภัยตรงหน้า “ข้าเห็นมีคนเดินเข้าไปแล ้ว พวกเราก็เข้าไปกันเถอะ... บัตรเชิญเตรียม มาแล ้ว ทีเ่ หลือก็แค่ทำ� ตามแผน แล ้วตอนเดินเข้าไปก็อย่าโชว์โง่ละ่ ” “เดีย๋ วก่อน !” ซือ่ หลิงตังหยุดอยู่กบั ที่
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
17
ซานจาจือ่ เริ่มหมดความอดทน “เร็ว ๆ หน่อยได้ไหม ถ้าแกไม่อยากเข้า ไปก็เอาเงินมานี่” “เหมือน... เหมือนข้าจะเห็นนักข่าวว่ะ” อีกสามคนทีเ่ หลือหันมองตามสายตาของซือ่ หลิงตัง “ถ้าพวกนักข่าวเข้าไปท�ำข่าวในงานแต่งขึ้นมาจริง ๆ มีหวังหนังสือพิมพ์รอบ ดึกของปักกิง่ วันนี้ตอ้ งมีพวกเราพาดหัวข่าวอยูแ่ น่ ๆ ถ้างัน้ เงินนี่ข ้าไม่เอาแล ้วก็ได้วะ ใครอยากจะเข้าก็เข้าไปกันเองเถอะ” ซือ่ หลิงตังสะบัดแขนเสื้อเตรียมจะออกไป “กลับมาเดีย๋ วนี้ !” หมาทูคำ� ราม ซานจาจือ่ เห็นท่าไม่ดจี งึ รีบเข้ามาขวางทัง้ คู่ไว้ “อย่าท�ำเสียงดังน่า ก็แค่นกั ข่าวไม่ใช่หรือไง พวกเราเข้าไปจัดการพวกมัน สองคนก็ได้แล ้ว พวกเรามีกนั ตัง้ สีค่ น พวกมันมีกนั แค่สองคนเอง” “จริงด้วย !” ล่าล่าม่านเริม่ มีความกล ้าขึ้นมา “แค่แย่งกล ้องมาจากพวกมัน เป็ นเงินไม่ใช่นอ้ ย ๆ เลยนะนัน่ ” “งัน้ ก็ตกลงตามนี้” หมาทูออกความเห็น “พวกเราไม่ตอ้ งไปร้องไห้แล ้ว ร้องให้ตายยังไงก็ได้แค่พนั เดียว สู้ไปขโมยของทีพ่ วกนัน้ แบกอยู่ไปขายกันดีกว่า ยังไงก็ได้มากกว่าห้าพันแน่ ๆ เงินทีร่ บั มาก็ค่อยเอาไปคืนหลานหัวหน้าทีหลัง บอก ไปว่างานมันเสีย่ งพวกเราเลยไม่ทำ� ” “สมแล ้วทีเ่ ป็ นพีใ่ หญ่ ฉลาดจริง ๆ ฮ่า ๆ ๆ” สุดท้ายทัง้ สีค่ นก็เดินลับ ๆ ล่อ ๆ เข้าไปข้างตัวนักข่าวสองคนนัน้ ทีจ่ ริงแล ้วทัง้ คู่เป็ นเพียงนักข่าวซึง่ กูไ้ ห่เชิญให้มาท�ำหน้าทีช่ วั ่ คราว ขัน้ ตอน การถ่ายก็ตระเตรียมเอาไว้ลว่ งหน้าแล ้ว... แต่ถา้ เป็ นพวกมีสมองจริง ๆ คงไม่กล ้า มาเสีย่ งถึงทีน่ ่ีแน่ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยทีท่ งั้ คู่จะรูส้ กึ ลังเลตัง้ แต่อยู่หน้าโรงแรม ถึงจะมีบตั รเชิญก็เถอะ แต่กไ็ ม่กล ้าเดินเข้าไปตรง ๆ อยู่ดี หมาทูกำ� ลังรอโอกาสเหมาะ ๆ เขาหันไปโบกมือให้พรรคพวกสามคนที่ เดินตามมา “เข้ามาใกล ้ ๆ หน่อย... เดีย๋ วพวกเราท�ำทีเป็ นเข้าไปชวนพวกนัน้ คุย หลอกพวกมันไปทีล่ บั ตาคนแล ้วค่อยลงมือนะ” ทัง้ สามคนพยักหน้า แล ้วเดินตามหมาทูไปเหมือนไม่มอี ะไรเกิดขึ้น
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
18
ขณะทีพ่ วกนักข่าวซึง่ แบกอุปกรณ์อยู่บนบ่าก�ำลังรวบรวมความกล ้าเพือ่ เข้าไปในงานนัน้ จู่ ๆ ก็พบชายสีค่ นเดินลับ ๆ ล่อ ๆ มาทางทีพ่ วกตนอยู่ “นี่ พีช่ าย ไปคุยกันทางนัน้ หน่อยดีไหม” “ฮะ...” นักข่าวตัวปลอมอุทานเสียงดัง ก่อนพร้อมใจกันวิง่ หนีออกไปทางตรอก เล็ก ๆ ด้านหลังโรงแรม พวกหมาทูวง่ิ ตามไปไม่ห่าง ดูเหมือนทัง้ คู่กำ� ลังคิดว่า ตนเองโดนต�ำรวจนอกเครื่องแบบไล่ตามอยู่จงึ ทิ้งอุปกรณ์ถา่ ยรูปทัง้ หมดลง แล ้ว วิง่ ตัดหน้ารถแท็กซีค่ นั หนึ่งไปแต่กเ็ ป็ นอันต้องลืน่ ล ้มไม่เป็ นท่า “เกิดอะไรขึ้น” ซือ่ หลิงตังเบิกตามองพวกเขา “จะไปรู้ได้ไงวะ” ซานจาจือ่ หอบหายใจ “อุปกรณ์พวกนี้คงไม่ใช่ของทีเ่ พิง่ ขโมยมาหรอกนะ” ล่าล่าม่านเกาหัวยิก “ใครสนกัน !” หมาทูไม่พดู เปล่า เขาจัดการแบกบรรดาอุปกรณ์กล ้องขึ้น พาดบ่า “ไปเถอะ ไปหาทีข่ ายกัน... มีของบ้า ๆ พวกนี้แล ้ว เดือนนี้ทงั้ เดือนพวกเรา ก็ไม่ตอ้ งไปหางานอืน่ ท�ำกันแล ้วโว้ย” “คราวนี้พวกเราคงได้เดินออกจากชีวติ หมา ๆ นี่สกั ทีนะ” “ฮ่า ๆ ๆ”
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั [4] ถูกใจเธอได้ยังไง “เกิดอะไรขึ้นกันแน่” “วันงานมีตำ� รวจนอกเครื่องแบบตามพวกเขาไป สองคนนัน้ กลัวว่าพวก ต�ำรวจจะตามเจอเบาะแสเลยทิ้งของเอาไว้แล ้ววิง่ หนีออกมาครับ” “พวกเขามีเบาะแสอะไรให้ตามด้วยหรือไง” “เอ่อ... ก็พวกเขาเป็ นนักข่าวปลอมนี่...” “ใครเคยบอกเหรอว่านักข่าวตัวจริงเสียงจริงเท่านัน้ ถึงจะมีกล ้องวิดโี ออยู่ 19
ในมือได้น่ะ ฮะ !” “แต่ทอ่ี กพวกเขาติดบัตรนักข่าวปลอมอยู่ดว้ ยนะครับ จะไม่ให้กลัว...” “งัน้ ฉันขอถามอะไรหน่ อย สองคนนัน้ รู้ได้ไงว่าคนพวกนัน้ เป็ นต�ำรวจ นอกเครื่องแบบ” “คนพวกนัน้ อยูด่ ี ๆ ก็วง่ิ ตามพวกเขาแบบไม่คดิ ชีวติ พวกเขาตกใจก็เลย...” “ไล่ตามพวกเขา ?” กูไ้ ห่เริม่ มีนำ�้ โห ก่อนจะทะลึง่ พรวดขึ้นจากโซฟาไม่ต่าง อะไรกับเสือดาว “คนทีน่ ายหามามันเป็ นพวกใจเสาะหรือไงวะ ต�ำรวจนอกเครือ่ งแบบ งัน้ เหรอ พวกนักปล ้นล่ะสิไม่วา่ ” “นะ... นะ... นักปล ้น ! เป็ นไปไม่ได้มงั้ ครับ” “เป็ นไปไม่ได้ ?” กูไ้ ห่หลับตาแล ้วสูดหายใจเข้าปอดหนึ่งที “งัน้ ฉันขอถาม นายหน่อย อุปกรณ์พวกนัน้ ล่ะ สองคนนัน้ วิง่ หนีไปแล ้วกล ้องวิดโี อพวกนัน้ ไปอยู่ เสียทีไ่ หนแล ้ว” คราวนี้คนโดนซักไม่มคี ำ� ตอบ กู้ไห่สงบสติอารมณ์ครู่หนึ่งก่อนยกมือโบก “นายออกไปได้แล ้ว” ทัวทั ่ ง้ ห้องตกอยู่ในความเงียบชัว่ ขณะ เด็กหนุ่มกุมมือเข้าหากัน กดนวด ไปตามทัง้ สองข้างของสันจมูก พลางหวนคิดไปถึงเรือ่ งทัง้ หมดทีเ่ กิดขึ้นในงานแต่ง เมือ่ วาน เขารึอตุ ส่าห์นงั ่ รอเงียบ ๆ อยู่บนบัลลังก์อย่างมีความหวัง สุดท้ายก็คว้า น�ำ้ เหลวจนได้ แต่พอมาคิดดูอกี ที เขานี่มนั ช่างไร้เดียงสาจริง ๆ ต่อให้สองคนนัน้ มาถึงงานอย่างราบรื่นแล ้วท�ำลายงานแต่งได้สำ� เร็จ ผลก็คงไม่ต่างไปจากเดิมอยู่ดี ค�ำตอบมันชัดเจนอยู่แล ้ว ไม่วา่ ยังไง สุดท้ายพ่อทีเ่ ขาเคารพนับถือมาตัง้ แต่เด็กก็จะจับมือผูห้ ญิง อีกคนเข้าประตูววิ าห์อยูด่ ี ส่วนแม่ของเขากลับต้องทอดกายอยูใ่ นหลุมฝังศพอย่าง เดียวดาย เธอต้องตายเพราะสามีของเธอ แม้แต่รอยยิ้มสุดท้ายก่อนทีจ่ ะจากโลกนี้ ไปก็ยงั เต็มไปด้วยความยินดี กู้ไห่ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง “แม่... ผมคิดถึงแม่ครับ”
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
20
“กู้ไห่ นี่ฉนั เองนะ อุปกรณ์ใช้เสร็จหรือยัง ทางสถานีเร่งฉันใหญ่แลว้ ยังไงก็รบี ๆ ส่งคืนมาด้วยล่ะ” “ไม่มแี ล ้วครับ” “อะไรคือไม่มแี ล ้ว ?” “เฮ้อ... ถ้ายังไงผมจะเอากล ้องตัวใหม่ไปคืนให้เร็วทีส่ ุด” กู้ไห่วางโทรศัพท์ลง เป็ นเวลาเดียวกับทีพ่ อ่ และแม่เลี้ยงของเขากลับถึง บ้านพอดี... นี่จงึ เป็ นอาหารเย็นมื้อแรกทีค่ รอบครัวใหม่ได้รบั ประทานร่วมกัน กูไ้ ห่ ก้มหน้าก้มตาจัดการส่วนของตน ระหว่างนัน้ ไม่ได้พดู อะไรออกมาสักค�ำ “ท�ำไมไม่พดู อะไรบ้าง” กูเ้ วยถิงปรายตามองลูกชายคนเดียวของตน “ตอนกินข้าวไม่ใช่วา่ ไม่ควรพูดหรือครับ” “วันนี้ฉนั อนุญาตให้แกพูดได้” “ขอรับนายท่าน ผมไม่มอี ะไรจะพูด” “ฮ่า ๆ ๆ” เสียงหัวเราะใสดัง่ ระฆังกังวานสะท้อนอยูใ่ นห้องอาหารอันเงียบสงบ กูไ้ ห่ แทบส�ำลัก ในบ้านเขาไม่มเี สียงหัวเราะสดใสเช่นนี้มาสิบกว่าปี แล ้ว กูเ้ วยถิงดูเหมือนจะชินเสียแลว้ สังเกตได้จากสีหน้าทีไ่ ม่เปลีย่ นไปเลย เขาส่งกระดาษทิชชูให้หญิงสาวข้างกายหนึ่งแผ่น ก่อนจะพูดด้วยเสียงทุม้ ต�ำ่ ทว่า ทรงพลัง “เช็ดปากหน่อย ข้าวกระเด็นออกมาหมดแล ้ว” “ขอโทษด้วยค่ะ” เจียงหยวนเช็ดปากไปยิ้มไป ขณะทีส่ ายตาจับจ้องกูไ้ ห่เป็ นระยะ เธอรูม้ า ตลอดว่าเขาไม่เคยคิดเหลือบแลเธอเลย แต่ถงึ กระนัน้ ก็ยงั กางตะเกียบออกแลว้ คีบเนื้อปลาใส่จานเด็กหนุ่มตรงหน้า “กินเยอะ ๆ นะ” นี่เป็ นอีกครัง้ ทีก่ ู้ไห่รูส้ กึ สะดุดใจผูห้ ญิงคนนี้ เขาคิดอยู่เสมอว่ายังไงคนอย่างกูเ้ วยถิงก็ตอ้ งหาผูห้ ญิงทีท่ ดั เทียมกับแม่ ของเขามาเป็ นภรรยา แต่นอกจากความสวยกับใบหน้าอ่อนเยาว์แล ้ว เขาไม่เห็นว่า
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
21
ผูห้ ญิงคนนี้จะมีจดุ เด่นตรงไหน รอยยิ้มก็มแี ต่ความก�ำเริบเสิบสาน ทุกท่วงท่า ไม่ต่างอะไรกับชาวนาตามชนบท กูเ้ วยถิงไปถูกใจเธอตรงไหน เป็ นไปได้ไหมว่าเขากินแต่อาหารชัน้ เยี่ยมจนเบื่อแลว้ เลยอยากลองกิน อึคนดูบา้ ง ? “พรุ่งนี้ไปรับลูกมาอยู่ทน่ี ่ีดว้ ยกันสิ” ค�ำพูดประโยคเดียวของกูเ้ วยถิงท�ำให้บรรยากาศในห้องกลับมาชะงักงัน อีกครัง้ กู้ไห่ไม่มคี วามเห็น แต่ดูจากสีหน้าก็รูแ้ ล ้วว่าเขาอยากพูดอะไรบางอย่าง “เสียวไห่” บนหน้าเจียงหยวนยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่เช่นเดิม “ลูกชาย ของฉันอายุพอ ๆ กันกับเธอ นิสยั ก็ไม่ต่างกันนัก ฉันคิดว่าพวกเธอสองคนจะต้อง คุยกันถูกคอแน่ ๆ” “ถ้าเขามา ผมไป” เพียงประโยคเดียวของกู้ไห่ เจียงหยวนก็กลืนค�ำพูดไปจนสิ้น “แกจะไปตอนนี้เลยก็ได้ !” กูเ้ วยถิงบอกด้วยความโมโห กู้ไห่ลกุ ขึ้นยืน เจียงหยวนเองก็ลกุ ขึ้นตามด้วยความร้อนรน “เธอกับพ่ออย่าทะเลาะกันเลย ฉันไม่ได้คดิ จะให้ลูกชายย้ายมาทีน่ ่ตี งั้ แต่ แรกอยู่แล ้ว เขาค่อนข้างติดพ่อน่ะ อยู่กบั ฉันก็ไม่ชนิ หรอก” แม่มา่ ยอายุสส่ี บิ กว่า ลูกชายอายุสบิ เจ็ดปี กูเ้ วยถิง... คุณท�ำตามใจตัวเองเกินไปแลว้ เพื่อผูห้ ญิงคนนี้ถงึ กับต้อง วางแผนใส่รา้ ยภรรยาที่อยู่เคียงข้างตัวเองมายี่สบิ ปี เลยหรือ “เขาจะมาหรือไม่มา ผมก็จะไปอยู่ด”ี ราวกับว่ามีเมฆครึ้มเคลือ่ นมาบดบังใบหน้ากูเ้ วยถิง ไม่ว่าเขาจะยืนตัว ตรงแค่ไหนก็ยงั มองออกว่าไหล่กว้างก�ำลังสัน่ เทิ้ม แต่กู้ไห่ไม่ได้สนใจแววตาลุก เป็ นไฟทีจ่ อ้ งมองมาจากด้านหลังแม้แต่นอ้ ย เขาอยากไปจากทีน่ ่ีตงั้ นานแล ้ว เมือ่ ฟางเส้นสุดท้ายขาดสะบัน้ ลงเขาจึงได้ทำ� ตามความปรารถนาของตนเสียที
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
22
[5] อย่าพูดถึงคนบ้านนั้น ! “ตื่นได้แล ้ว ไม่ตอ้ งนอนแล ้ว ไปซื้อยาให้ย่าทีไป” ไป๋ ลวอิ ั ่ นขยี้ตา ฟ้ ายังมืดอยู่เลยด้วยซ�ำ้ “ไม่ตอ้ งไปลงทะเบียนซื้อยานะ มีใบสัง่ ยาแลว้ แค่ไปเข้าแถวรับก็พอ” เจ้าของเสียงพึมพ�ำ เด็กหนุ่มพลิกกายไปอีกด้าน “รีบไปรีบกลับมาล่ะ ย่าเขาเป็ นห่วง” ไป๋ ลวอิ ั ่ นเอี้ยวตัวขึ้นมา ก่อนจะลุกจากเตียงอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั อาหารเช้าวันนี้คือเต้าหูแ้ ท่งกับเส้นหมีน่ วดทอดน�ำ้ มัน เขากินแต่ของ พวกนี้มาเป็ นสิบปี แลว้ ไป๋ ฮนั ่ ฉีเป็ นคนไปซื้ออาหารเช้าทีแ่ ผงลอยคนเดียวทุกวัน บางครัง้ ถ้าแม่คา้ ยังไม่ทนั ตัง้ แผง เขาก็จะยืนรออยู่ตรงนัน้ ไป ๆ มา ๆ ทัง้ คู่จงึ คุน้ เคยกันในทีส่ ุด ดังนัน้ ทุกครัง้ ทีไ่ ป๋ ฮนั ่ ฉีไปทีน่ นั ่ เธอก็จะห่ออาหารเช้าดี ๆ ให้ ไป๋ ฮนั ่ ฉีนำ� กลับมาทีบ่ า้ นเสมอ “ผมอิม่ แล ้ว” ไป๋ ลวอิ ั ่ นวางช้อนลง ไป๋ ฮนั ่ ฉีมองลูกชายตัวเอง “ลูกกินเหลือทุกวันเลยนะ” ข้อเสียของไป๋ ลวอิ ั ่ นคือไม่วา่ เขากินอะไรก็จะเหลืออาหารทิ้งไว้เสมอ ต่อ ให้กินไม่อ่ิมก็ยงั เหลือไว้หนึ่งค�ำ มันเป็ นนิสยั ที่ติดตัวมาตัง้ แต่เด็กแลว้ เพราะ ตอนนัน้ ไป๋ ฮนั ่ ฉีมกั จะเหลือของดี ๆ ไว้ให้ลูกชายกินเป็ นประจ�ำ พอเห็นผูเ้ ป็ นพ่อ กินข้าวไม่อม่ิ ไป๋ ลวอิ ั ่ นทีร่ ูส้ กึ ผิดมาตลอดจึงเหลืออาหารไว้ให้พอ่ ตัวเองเสมอ แม้ทกุ วันนี้จะมีขา้ วพอให้กนิ อิม่ ทุกมื้อ แต่ไป๋ ลวอิ ั ่ นก็ยงั แก้นิสยั นี้ไม่ได้
วันนี้เป็ นวันศุกร์ ช่วงสุดสัปดาห์แบบนี้ทโ่ี รงพยาบาลจะไม่เปิ ดให้เข้าพบ หมอ จ�ำนวนคนทีต่ ่อแถวลงทะเบียนจึงมีมากเป็ นพิเศษ โดยเฉพาะโรงพยาบาล แห่งนี้ซง่ึ ได้รบั ความนิยมเป็ นอันดับต้น ๆ เพราะว่าไม่ตอ้ งจ่ายค่ารักษา ตอนนี้ใน โรงพยาบาลจึงมีผูค้ นหนาแน่นไม่ต่างไปจากสถานีรถไฟใต้ดนิ ปักกิ่งในช่วงชัว่ โมง 23
เร่งด่วนเลย “นี่พช่ี าย เมือ่ กี้คุณเหยียบเท้าผมอ่ะ” “เป็ นไปไม่ได้ ขาพวกเราไม่ได้อยู่บนพื้นเสียหน่อย” “...” ไป๋ ลวอิ ั ่ นยืนต่อหลังหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง พอคนด้านหลังผลักมา เขาก็เซไปชนผูห้ ญิงด้านหน้าหนึ่งที ผลัก ๆ ชน ๆ กันอยู่แบบนี้ ไป๋ ลวอิ ั ่ นไม่รูว้ า่ ควรจะร�ำคาญหรือมีความสุขกันแน่ เพราะขืนยังเป็ นแบบนี้ต่อไป เขาเกรงว่าผูห้ ญิง ข้างหน้าจะท้องป่ องขึ้นมาเสียก่อน “พีร่ ูปหล่อ” “นายนัน่ แหละ !” ความคิดของไป๋ ลวั ่ อินยังคงจดจ่อไปที่ผูห้ ญิงคนนัน้ จนกระทัง่ มีใคร บางคนตบไหล่เขา ไป๋ ลวอิ ั ่ นจึงถอนสายตาออกมา ตัง้ แต่เมือ่ ไรก็ไม่ทราบทีข่ า้ งกาย เขามีผูห้ ญิงเพิม่ ขึ้นมาอีกสองคน พวกเธอหน้าตาธรรมดา แต่งตัวทันสมัย มอง แวบเดียวก็รู้ได้ทนั ทีวา่ แทรกคิวมา “พีร่ ูปหล่อ นายมีสองตัวเลือก ถ้าไม่ให้ฉนั ไปอยู่ขา้ งหน้าก็เอาเบอร์ของ นายมาซะดี ๆ” “136xxxxxxxx” หญิงสาวทัง้ สองเดินหัวเราะเอิก๊ อ๊ากแลว้ จากไป แต่ ดูเหมือนผู ห้ ญิง คนข้างหน้าจะเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหวเมื่อได้ยินเด็กหนุ่ มพูดออกไปแบบนัน้ สุดท้ายเธอจึงรวบรวมความกล ้าแล ้วหันมาพูดกับไป๋ ลวอิ ั่ น “นัน่ เบอร์โทรของเธอจริง ๆ เหรอ” “ผมไม่มโี ทรศัพท์หรอกครับ” “...”
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั รอถึงเทีย่ งวัน ในทีส่ ุดไป๋ ลวอิ ั ่ นก็กลับมาบ้านพร้อมยาหนึ่งห่อ ‘หนึ่งพันห้าสิบเจ็ดหยวน สามเหมา สองเฟิ น’ คือค่าใช้จา่ ยประจ�ำทุกเดือน 24
อันทีจ่ ริงครอบครัวเขาคงไม่ตอ้ งอดอยากขนาดนี้ถา้ ในบ้านไม่ได้มคี นแก่อยู่สอง คน ย่าเขาต้องกินยาเพือ่ รักษาอาการป่ วย ปู่เองก็ตอ้ งเข้ารับการตรวจในโรงพยาบาล เป็ นระยะเพือ่ ป้ องกันไม่ให้เกิดอาการเส้นเลือดอุดตันขึ้นมาอีก ความจริงไป๋ ฮนั ่ ฉีมพี ช่ี ายอยู่สองคน คนโตเป็ นดอกเตอร์และก�ำลังสอน หนังสืออยู่ในมหาวิทยาลัยมีช่อื แห่งหนึ่งในปักกิ่ง เงินเดือนเกินหมืน่ กับโปรเจกต์ อีกนับไม่ถว้ น งานอดิเรกทีเ่ ขาโปรดปรานทีส่ ุดคือการแกล ้งท�ำตัวเป็ นคนจน ส่วน พีช่ ายคนรองเป็ นเจ้าของธุรกิจทีใ่ ช้เงินไม่บนั ยะบันยัง แต่เมือ่ ไรทีป่ ่ ูกบั ย่าต้องไป หาหมอ เงินในบัตรก็จะถูกใช้จนหมดไม่เหลือแม้แต่แดงเดียว “ป้ าครับ” ไป๋ ลวอิ ั ่ นทักทายเพือ่ นบ้านทีก่ ำ� ลังมุง่ หน้ามาทางนี้ “กลับมาแล ้วเหรอ ตอนเทีย่ งจะกินอะไรกันล่ะ” “ยังไม่รูเ้ หมือนกันครับ” ทันทีทไ่ี ป๋ ลวอิ ั ่ นพูดจบก็ได้ยนิ เสียงคลา้ ยเสียง แตรของรถดังขึ้นจากด้านหลัง เด็กหนุ่มหันกลับไปก็เห็นรถยนต์ราคาแพงจอดอยู่ และพอมองเลยไปทีเ่ จ้าของรถก็พบว่าเธอเป็ นสาวสวยคนหนึ่ง ไป๋ ลวอิ ั ่ นรีบก้าวเท้าหนี “เสี่ยวอิน” เจียงหยวนต้องรวบชายชุดกระโปรงรัดรู ปขึ้นเพื่อไล่ตาม ไป๋ ลวอิ ั ่ นให้ทนั นี่ถา้ กู้ไห่มาพบเข้า เธอคงไม่แคล ้วต้องถูกวิพากษ์วจิ ารณ์เป็ นแน่ “ลูกจะหลบแม่ทำ� ไม” ไป๋ ลวอิ ั ่ นไม่ตอบ “แม่มาหาลูกเพราะมีเรื่องจะคุยด้วย ขึ้นรถก่อนสิ” ไป๋ ลวอิ ั ่ นตีหน้านิ่ง ไม่ยอมขยับเขยื้อน “ถ้าลูกไม่ตกลงแม่จะเข้าไปในบ้านเดีย๋ วนี้แหละ” ไป๋ ลวั ่ อินได้ยนิ เสียงย่าดังออกมาจากตัวบ้าน ของที่อยู่ในถุงพลาสติก ทัง้ หมดคือยารักษาโรคหัวใจ เด็กหนุ่มพยายามคิดหาวิธปี ระนีประนอม “แม่วา่ โรงเรียนทีล่ ูกเรียนอยู่ตอนนี้มาตรฐานไม่สูงพอ สภาพแวดล ้อมก็ ไม่ดี แม่ตดิ ต่อโรงเรียนเอกชนเอาไว้ให้ลูกแล ้ว ลูกไปเรียนทีน่ นั ่ สักสองปี พอจบ ม.ปลายแล ้วแม่ค่อยส่งลูกไปเมืองนอก” ไป๋ ลวอิ ั ่ นตอบกลับเพียงสองพยางค์ “ไม่ไป”
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
25
เจียงหยวนทราบดีอยู่แล ้วว่าผลต้องออกมาเป็ นเช่นนี้ แต่ถงึ กระนัน้ เธอ ก็ยงั ไม่ยอมแพ้ “ลูกจะเกลียดแม่จะต่อว่าแม่ยงั ไงก็ได้ แต่ลูกไม่จำ� เป็ นต้องท�ำให้ตวั เอง ล�ำบากแบบนี้ โรงเรียนกระจอก ๆ นัน่ จะมีทางออกให้ลูกสักกี่ทางกันเชียว ลูกชาย ของสามีใหม่แม่เขาก็อายุพอ ๆ กับลูก เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับทีแ่ ม่กำ� ลังจะพา ลูกไปเรียนนี่แหละ วันข้างหน้าจะได้สนิทกันไว้ ลูกมีอะไรทีเ่ ทียบเขาไม่ได้งนั้ เหรอ” สามีใหม่ – ไป๋ ลวอิ ั ่ นรูส้ กึ ร�ำคาญทันทีทไ่ี ด้ยนิ ค�ำสามพยางค์น้ ี “ลูกอยากจะเดินซ�ำ้ รอยทางทีพ่ ่อเคยเลือกเดินหรือไง ชีวติ ไร้จดุ หมาย ปลายทางแบบนัน้ อายุตงั้ สีส่ บิ แล ้วก็ยงั ต้องอาศัยจักรยานไปท�ำงาน แบบนัน้ น่ะเหรอ” ไป๋ ลวอิ ั ่ นพยายามควบคุมสีหน้าตัวเองให้สงบนิ่ง แล ้วเค้นค�ำพูดออกมา ให้ครบถ้วนทีส่ ุด “การจะตัดสินคนคนหนึ่งว่าเขาเป็ นยังไงไม่ได้วดั จากเงินทัง้ หมดทีเ่ ขามี แต่วดั จากวิธที เ่ี ขาใช้เงินทีไ่ ด้มาต่างหาก ผมขอถามคุณสักค�ำนะคุณนายเจียงหยวน คุณมีรถดี ๆ ขับ มีกระเป๋ าแบรนด์เนมถือ แต่คุณเคยให้การสนับสนุ นใครมา แล ้วบ้าง” ประโยคดังกล่าวเปรียบเสมือนมีดทีป่ กั ลงกลางอกเจียงหยวน เธอจ้อง ไป๋ ลวั ่ อินอย่ างตกตะลึงอยู่ นานกว่าจะสามารถเค้นค�ำพูดออกจากริมฝี ปากที่ สัน่ ระริกได้ “แม่รูว้ ่าแม่ไม่ได้ทำ� หน้าที่แม่ท่ีดีนกั แต่ ตอนนี้แม่ก็กำ� ลังชดเชยอยู่ ลูกเพิง่ อายุสบิ เจ็ด แม่เองก็ยงั เด็ก ลูกจะให้โอกาสแม่สกั ครัง้ ไม่ได้เลยเหรอ” “ได้ ผมให้โอกาสคุณแล ้ว ต่อไปนี้ไม่ตอ้ งมาหาผมอีก” ไป๋ ลวอิ ั ่ นลุกขึ้นก่อนเดินไปทางประตูบา้ น “เสีย่ วอิน !” เจียงหยวนร้องตะโกนทัง้ น�ำ้ ตา ไป๋ ลวอิ ั ่ นก�ำหมัดแน่นพลางหมุนกายกลับไปมองเจียงหยวน “แลว้ ทีหลังก็ไม่ตอ้ งเอาเรื่องครอบครัวนัน้ มาพูดต่ อหน้าผมอีก มัน น่าร�ำคาญ !”
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
26
[6] ปู่กับย่าที่น่ารัก ! “อะไรนะ นายอยากย้ายโรงเรียน ?” กูไ้ ห่พยักหน้า “โรงเรียนนัน้ มันไกลจากบ้านผมเกินไป ตอนนี้ผมย้ายออก มาแล ้วเลยไปเรียนไม่ค่อยสะดวก” ฝางเฟยท�ำหน้างง “หมายความว่ายังไง ย้ายออกมา ?” กู้ไห่พงิ สะโพกด้านหนึ่งกับชัน้ วางของ ก่อนจุดบุหรี่ข้นึ สูบอย่างไม่ยห่ี ระ “ผมทะเลาะกับพ่อ” ฝางเฟยดึงบุหรี่ออกจากมือกู้ไห่ “ยังเด็กอยู่แท้ ๆ แต่สูบบุหรี่จดั แบบนี้ บุหรี่มผี ลต่อการเจริญเติบโตนะจะบอกให้” “ผมโตเต็มวัยแล ้ว” ฝางเฟยช�ำเลืองมองกู้ไห่ตงั้ แต่หวั จดเท้า ก่อนจะท�ำเป็ นถอนสายตาออก มาเหมือนไม่มอี ะไรเกิดขึ้นแล ้วเปลีย่ นหัวข้อสนทนา “นายอยากได้โรงเรียนแบบไหนล่ะ” “เพราะแบบนี้ผมถึงต้องมาหาคุณไง” “ฉันรูอ้ ยู่แล ้ว นายมาหาฉันทัง้ ทีตอ้ งไม่ใช่เรื่องดีแน่” “ก็คุณคือญาติคนเดียวทีผ่ มเหลืออยู่ตอนนี้น่ีนา” กู้ไห่ย้มิ ฝางเฟยรูส้ กึ ซึ้งใจขึ้นมาเมือ่ ได้ยนิ ประโยคนัน้ กู้ไห่อยู่กบั เธอซึง่ มีศกั ดิ์ เป็ นพีม่ าตัง้ แต่ยงั เล็ก ทัง้ วันเอาแต่เดินตามก้นเธอ พอโตขึ้นมาก็ยงั เป็ นแบบเดิม ไม่วา่ จะเกิดเรื่องดีหรือร้ายกู้ไห่จะวิง่ มาหาเธอก่อนเสมอ “สามีฉนั น่าจะรูจ้ กั ผูอ้ ำ� นวยการโรงเรียนอยู่คนสองคนนะ” “งัน้ ก็รบี หน่อยเถอะครับ” “เดีย๋ วก่อน” ฝางเฟยกุมมือกู้ไห่ไว้ “ขอฉันพูดให้ชดั เจนก่อน ทีน่ ่ีไม่ใช่ โรงเรียนอันดับต้น ๆ นะ ปัจจัยต่าง ๆ ก็สู้โรงเรียนเก่าของนายไม่ได้ แต่กไ็ ม่นบั ว่าแย่เกินไปนัก” “แค่มที เ่ี รียนก็พอ เอาตามทีค่ ุณว่านัน่ แหละ”
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
27
ไป๋ ลวอิ ั ่ นเปิ ดคอมพิวเตอร์แล ้วเข้าไปยังกล่องข้อความ ในนัน้ มีอเี มลยีส่ บิ กว่าฉบับทีย่ งั ไม่ได้เปิ ดอ่าน ทุกฉบับล ้วนส่งมาจากต่างประเทศและจากคนคนเดียว – สือฮุ่ย ไป๋ ลวอิ ั ่ นลบทุกอย่างทิ้งจนแน่ใจแล ้วว่าไม่มเี หลือแม้แต่ฉบับเดียว ในเมือ่ ตัดขาดไปแล ้วก็ตอ้ งไม่เหลือเยือ่ ใยกันอีก “เสีย่ วอิน มานี่หน่อย” เสียงของย่าดังทะลุมาจากห้องทีอ่ ยูต่ ดิ กัน ไป๋ ลวอิ ั ่ นรีบลุกขึ้นเดินไปทีห่ ้อง ย่าทันที ร่างอ้วนตุต๊ ะ๊ เหมือนพระพุทธรูปองค์เล็กนัง่ อยู่บนโซฟา ยามเธอไม่พูด ใคร ๆ ต่างก็คดิ ว่าเธอเป็ นหญิงชราทีม่ รี ่างกายแข็งแรงคนหนึ่ง แต่ถา้ ลองได้พดู ออกมาเมือ่ ไร คุณจะต้องกลัวจนเผ่นแน่บไปแน่ ๆ “เสีย่ วอินเอ๋ย ตัดแอปเปิ ลให้ย่ากินหน่อยสิลูก” แต่เพราะไป๋ ลวอิ ั ่ นชินแลว้ จึงเห็นเป็ นเรื่องปกติ เด็กหนุ่มหยิบแอปเปิ ล ขึ้นมาปอก ทว่าปอกไปได้เพียงครึง่ เดียว หญิงชราก็มที า่ ทีผดิ ปกติ เธอฉวยเปลือก แอปเปิ ลขึ้นมา บ่นพึมพ�ำไม่ได้ศพั ท์ก่อนจะยัดมันใส่ปากจนไป๋ ลวอิ ั ่ นรีบร้องห้าม “อย่ากินครับย่า” “หนา... หนา” ไป๋ ลวั ่ อินเข้าใจได้ไม่ยาก ย่าไป๋ ไม่ชอบที่เขาปอกเปลือกแอปเปิ ลหนา เกินไป เพราะนัน่ หมายความว่าเขาปอกลึกเข้าไปถึงเนื้อแอปเปิ ล เมือ่ หนึ่งปี ก่อน ย่าของเขาเป็ นคนคุยสนุก คนในบ้านมักคุยเล่นกันเป็ น ประจ�ำ... ถึงย่าจะพูดอยู่คนเดียวก็เถอะ ตอนนัน้ ย่าพูดจาลืน่ ไหลเป็ นปกติ คนเป็ น สิบก็เถียงเธอไม่ทนั เพิ่งมาปี น้ ีเองที่ย่าของไป๋ ลวั ่ อินต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะ โรคเส้นเลือดอุดตัน ต่ อมาอาการได้ลุกลามไปถึงสมอง เส้นเลือดกดทับเอ็น ประสาทส่วนทีค่ วบคุมเรื่องภาษาส่งผลให้การพูดของเธอผิดปกติ การทีย่ ่าไป๋ เรียก ‘ปอก’ แอปเปิ ลว่า ‘ตัด’ ยังนับว่าเป็ นเรื่องเล็กน้อย ถ้า เทียบกับเวลาส่วนมากทีย่ ่ามักจะเรียกปู่วา่ ลุงเฉิง หรือเรียกป้ าว่าพีส่ าว ไป ๆ มา ๆ ทัง้ เด็กทัง้ คนแก่ในบ้านนี้กโ็ ดนเรียกเป็ นคนรุ่นเดียวกันหมด
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
28
“ย่าครับ ผมกลับห้องก่อนนะ เปิ ดคอมทิ้งไว้” “อย่าเพิง่ ไปสิ อยู่คุยกับย่าก่อน” ลืมบอกไปอย่างหนึ่ง อย่าคิดว่าตอนนี้ยา่ พูดไม่เก่งเท่าเมือ่ ก่อนแล ้วความ อยากพูดคุยจะลดลงตามไปด้วย เพราะความกระตือรือร้นนี้มนั กลับเพิม่ ขึ้นเป็ น เท่าตัว ไม่วา่ เจอใครเธอก็จะเรียกคนนัน้ ให้หยุดคุยจนท�ำให้เพือ่ นบ้านในละแวกนี้ พากันเดินหลบทุกทีทเ่ี ห็นย่า เหตุผลก็เพราะไม่เข้าใจภาษามนุษย์ทเ่ี ธอประดิษฐ์ข้นึ มาเองนัน่ แหละ “รองเท้า (โรงเรียน) ใกล ้เปิ ดหรือยังล่ะ” “อีกอาทิตย์เดียวครับ” หญิงชรากุมมือเด็กหนุ่ม สีหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใยเกินควร เมือ่ ปราศจากค�ำพูดแล ้วเธอก็ดูเหมือนผูห้ ญิงสุขภาพดีคนหนึ่ง “ตัง้ ใจเรียนนะ อย่าท�ำเสียงดังล่ะ (อย่าท�ำตัวหยิง่ ผยอง)” ไป๋ ลวอิ ั ่ นตอบกลับด้วยโทนเสียงแบบเด็ก ๆ “ไม่ตอ้ งห่วงครับ ผมจะ ไม่เสียงดัง” เพียงไม่ถงึ ห้านาที ย่าไป๋ กเ็ ริ่มส่งเสียงกรน ใคร ๆ ก็บอกว่าคนแก่มกั เป็ น โรคนอนไม่หลับ แต่ไม่ใช่กบั ย่าของเขาแน่นอน ย่าตื่นนอนตอนแปดโมงตรง กิน ข้าวเช้าเสร็จก็หลับไปจนถึงเที่ยง ตื่นมากินข้าวเที่ยงเสร็จก็หลับต่อถึงสีโ่ มงเย็น พอกินข้าวเย็นเสร็จก็เข้านอนตอนสองทุ่ม ตรงเวลาทุกวัน ตรงกันข้ามกับปู่ไป๋ รายนัน้ ตื่นนอนตัง้ แต่ตสี ่ี จากนัน้ จึงขีร่ ถสามล ้อออก จากบ้าน เทีย่ งวันค่อยกลับมากินข้าวแล ้วตอนบ่ายก็ออกไปอีกครัง้ กลับมากินข้าว เย็นเสร็จก็ออกไปเดินเล่น กลับเข้ามาอีกทีกด็ กึ มากแล ้ว แต่สง่ิ เดียวทีท่ งั้ คู่มเี หมือนกันก็คอื ความเลอะเลือน อาการเลอะเลือนนี้สงั เกตได้จากตอนดูโทรทัศน์ สมมติวา่ วันนัน้ ทัง้ คู่ดู ละครอยูห่ า้ ช่องก็จะสามารถเอาเรือ่ งทีด่ ูทกุ ช่องมาย�ำรวมกันเป็ นเรือ่ งเดียวได้ แถม ยังกระตือรือร้นอยากทีจ่ ะเล่าให้ฟงั อีกด้วย ไป๋ ลวอิ ั ่ นหยิบเสื้อบนโซฟาขึ้นมาคลุมร่างผูเ้ ป็ นย่า ยืดตัวขึ้นแล ้วเดินออก ไปจากห้อง
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
29
[7] เด็กชายผู้สวมกางเกงขาสั้นกับรองเท้าแตะ ! จวนเทีย่ งวัน ไป๋ ลวอิ ั ่ นตื่นขึ้นเพราะเสียงโทรศัพท์ “นี่พวก ยังนอนอยูอ่ กี เหรอ วันนี้เปิ ดเทอมนะ นายอยูห่ ้องทับยีส่ บิ เจ็ด รีบ มารายงานตัวเร็วเข้า ฉันรับรองเลยว่านายต้องเซอร์ไพรส์แน่” เสียงทีเ่ ต็มไปด้วย เสน่หข์ องหยางเหมิง่ ดังมาตามสาย ไป๋ ลวอิ ั ่ นลุกขึ้นนัง่ ความรูส้ กึ หงุดหงิดทีโ่ ดนปลุกเพราะเสียงโทรศัพท์ยงั ไม่จางหาย ได้แต่คดิ ว่าท�ำไมวันเปิ ดเทอมมาถึงเร็วขนาดนี้ น่าเบื่อจริง ๆ นักเรียนคนอืน่ นัง่ อยู่ในห้องเรียนกันหมดแล ้ว ขณะทีเ่ ขาก�ำลังสวมเสื้อ อย่างอ้อยอิง่
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั ระหว่างทางไปโรงเรียน ไป๋ ลวอิ ั ่ นรูส้ กึ เหมือนมีอะไรก�ำลังทิม่ ขาอยู่ พอ ก้มลงมองก็พบว่าตัวเองเดินลากรองเท้าแตะออกมาจากบ้าน... บ้าชะมัด ...ช่างเถอะ เดินมาถึงนี่แล ้วขี้เกียจย้อนกลับไปอีก
ม.5/27 ทีน่ ่ีเอง... ไป๋ ลวอิ ั ่ นผลักประตูเข้าไป ทัง้ ห้องหยุดเคลือ่ นไหว เป็ นเรือ่ งปกติทน่ี กั เรียนคนสุดท้ายซึง่ เดินเข้าห้องจะได้รบั ความสนใจจาก เพือ่ น ๆ เป็ นพิเศษ ไม่เว้นแม้แต่ไป๋ ลวอิ ั ่ นเอง แต่เด็กหนุ่มไม่สนใจสายตาคนอืน่ เขาเดินอย่างสบาย ๆ ไปทีโ่ ต๊ะตัวสุดท้าย เลือ่ นเก้าอี้ออกแล ้วนัง่ ลงโดยไม่ให้เหตุผล ถึงการมาสายสักค�ำ ช่างเป็ นคนเฉยชาอย่างไรก็เฉยชาอย่างนัน้ เสียงโห่รอ้ งดังขึ้นทัว่ ห้อง ไป๋ ลวอิ ั ่ นไม่รูว้ า่ เสียงโห่นนั้ เกิดขึ้นเพราะตัวเอง ผูช้ ายทีน่ งั ่ ข้าง ๆ จึงช่วย คลายความสงสัยในใจให้ “เมือ่ กี้นายพลาดโอกาสดี ๆ ไปแล ้วว่ะเพือ่ น” ไป๋ ลวอิ ั ่ นไม่แสดงความตื่นเต้นออกมาแม้แต่นอ้ ย “โอกาสอะไร”
30
“ลืมตาดูส”ิ เด็กหนุ่มลืมตาขึ้น สายตาหยุดอยู่บนใบหน้าของอาจารย์ประจ�ำชัน้ เธอ เป็ นอาจารย์สุดฮอตของโรงเรียนเพราะความสวยอย่างหาทีเ่ ปรียบไม่ได้ ทุกครัง้ ที่ โรงเรียนมีเรื่องต้องออกหน้าออกตาก็ได้เธอนี่แหละมาเป็ นตัวแทน นักเรียนชาย ทุกคนหวังจะได้เป็ นลูกศิษย์ของเธอกันทัง้ นัน้ “ถ้าฉันเป็ นนายจะรีบใช้โอกาสทีม่ าสายเข้าไปขอโทษเธอซะ แบบว่าเป็ น วิธที จ่ี ะได้เข้าไปพูดใกล ้ ๆ เธอไง” “นายไม่ลองพังโต๊ะนี่ดูล่ะ รับรองว่าเธอต้องเป็ นฝ่ ายเข้ามาหานาย ก่อนแน่” อีกฝ่ ายยิ้มซือ่ “ฉันกล ้าทีไ่ หนล่ะ นายก็รู”้ ไป๋ ลวอิ ั ่ นเริ่มเข้าใจแลว้ ว่าเซอร์ไพรส์ทห่ี ยางเหมิง่ พูดถึงคืออะไร ทีแ่ ท้ก็ หมายถึงอาจารย์คนนี้น่ีเอง พูดตามตรง ไป๋ ลวั ่ อินไม่สนใจพวกผูห้ ญิงหน้าตาสะสวยหรือพวกหุ่น สะโอดสะองเลยสักนิด... โดยเฉพาะผูห้ ญิงทีเ่ หมือนกับแม่ของเขาขนาดนี้ ปากกาลูกลืน่ ตกลงพื้นขณะทีเ่ ขาก�ำลังจัดของเข้าที่ ไป๋ ลวอิ ั ่ นก้มตัวลงไป เก็บ ก่อนจะสังเกตเห็นว่าผูช้ ายซึง่ นัง่ อยูข่ ้างหน้าก็ใส่รองเท้าแตะมาเรียนเหมือนกัน ไม่เพียงแค่นนั้ ใต้กน้ ของเขายังมีกางเกงขาสัน้ ตัวใหญ่สวมทับอยู่อกี ด้วย “นักเรียน” ทันทีทก่ี ลีบปากสีแดงอันเย้ายวนเปิ ดออก ภายในชัน้ เรียนก็เงียบลงจน ได้ยนิ เสียงเข็มตก โดยเฉพาะมนุษย์เพศชายทีต่ อนนี้ไม่กล ้าแม้แต่จะหายใจแรง “ครูเป็ นครูประจ�ำชัน้ ของพวกเธอ ชื่อหลัวเสีย่ วอวี๋ และนี่เบอร์โทรศัพท์ ครู” อาจารย์ประจ�ำชัน้ หมุนกายกลับไปเขียนบนกระดานด�ำ “นักเรียนรุ่นก่อน ๆ ครูไม่เคยแจกเบอร์ให้เลยนะ ดังนัน้ นี่จงึ เป็ นเกียรติ ของพวกเธอ” เสียงปรบมือในห้องดังสนัน่ ราวกับพายุเข้า แต่มนี กั เรียนอยู่สองคนทีไ่ ม่ได้จดเบอร์โทรนี้ไว้ หนึ่งในนัน้ คือไป๋ ลวอิ ั่ น ความจริงแล ้วเขาเป็ นคนหัวดีทส่ี ุด คงไม่มเี รือ่ งอะไรให้ตอ้ งติดต่อไปทีเ่ บอร์น้ แี น่ ๆ
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
31
แต่กค็ งต้องว่ากันอีกที นักเรียนในห้องทยอยออกไปแนะน�ำตัวหน้าชัน้ ทีละคน เมือ่ ถึงตานักเรียน ทีส่ วมกางเกงขาสัน้ กับรองเท้าแตะ ไป๋ ลวอิ ั ่ นจึงให้ความสนใจเป็ นพิเศษ “ผมเป็ นคนเทียนจิน โดยเฉพาะชื่อของผม” ไป๋ ลวอิ ั ่ นยังรอฟังต่อ แต่ผูช้ ายคนนัน้ กลับเดินลงมาแล ้ว “โดยเฉพาะชื่อของผม...” ชือ่ ของนายมันเป็ นอะไรล่ะ พูดยังไม่ทนั จบก็เดินกลับมาแล ้ว ! เด็กหนุ่ม บ่นพึมพ�ำกับตัวเอง ไป๋ ลวอิ ั ่ นเงยหน้าขึ้นก็เห็นค�ำสองพยางค์เขียนอยูท่ ม่ี มุ หนึ่งของ กระดานด�ำ “โหยวฉี2” ทีแ่ ท้หมอนัน่ ก็ช่อื ‘โหยวฉี’ นี่เอง ไป๋ ลวอิ ั ่ นแทบทรุด นึกโชคดีทไ่ี ม่มใี ครได้ยนิ เสียงเขาพึมพ�ำ
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั [8] คำ�นี้อ่านว่าอะไร
“นี่คอื รายชือ่ ของเพือ่ นในห้องทีร่ วบรวมมา เธอช่วยเขียนตารางทีน่ งั ่ ตาม ต�ำแหน่งในห้องให้หน่อย เลิกเรียนแล ้วค่อยเอามาส่งครูนะ” ไป๋ ลวอิ ั ่ นรับกระดาษมาโดยไม่ปริปาก ก่อนจะค่อย ๆ จดบันทึกลงไป ทีละแผ่น นักเรียนชายทีน่ งั ่ ข้าง ๆ มองไป๋ ลวอิ ั ่ นด้วยสายตาอิจฉา เพิง่ เปิ ดเทอมได้ สองวันอาจารย์ประจ�ำชัน้ ก็เข้ามาขอให้ช่วยท�ำนู่นท�ำนี่เสียแล ้ว เขาท�ำได้ยงั ไง ? ไป๋ ลวอิ ั ่ นชินเสียแล ้ว ทุกครัง้ ทีเ่ ลือ่ นชัน้ ใหม่ พวกอาจารย์มกั จะเลือกให้ เขาเป็ นคนเขียนผังทีน่ งั ่ เสมอ เหตุผลก็เพราะเขาเป็ นคนลายมือสวย แน่นอนว่าหน้าตาของเขาก็มแี รงดึงดูดไม่นอ้ ยไปกว่าตัวอักษรทีเ่ ขียนเลย “เกาเชา หวังเจี้ยน เว่ยเจ๋อหลง กู่ซนิ ฟางเสีย่ วซือ...” 2
32
โหยวฉี หมายถึง โดยเฉพาะ
ไป๋ ลวอิ ั ่ นคัดลอกชื่อลงบนกระดาษทีละค�ำ... ทว่าเมือ่ หยิบกระดาษแผ่น ทีส่ ข่ี ้นึ มาเขาก็ตอ้ งนิ่งงันด้วยความงงงวย กู.้ .. เข่อ ? ไม่เหมือน ๆ กู.้ .. หมู่ ? คนบ้าที่ไหนจะชื่อนี้ ! กู.้ .. หลาง ? นี่กไ็ ม่ใช่ ปล่อยให้ความคิดยุง่ เหยิงอยูพ่ กั หนึ่ง ในทีส่ ุดไป๋ ลวอิ ั ่ นก็ตดั สินใจตบไหล่ โหยวฉี “นี่ ไอ้ตวั นี้มนั อ่านว่าอะไรอ่ะ” โหยวฉีถอื กระดาษด้วยมือข้างเดียวแล ้ววางนิ้วชี้ของมืออีกข้างบนสันจมูก ระหว่างพวกเขาตกอยูใ่ นความเงียบ ไม่กว่ี นิ าทีให้หลังโหยวฉีกจ็ ามออกมาหนึ่งครัง้ เขาหยิบกระดาษทิชชูออกมาสัง่ น�ำ้ มูกด้วยความเคยชิน พอท�ำทุกอย่างเสร็จแลว้ จึงตอบกลับไปว่า “อย่างกับลายเซ็นดาราเลยอ่ะ” “ฉันเกลียดคนประเภทนี้ทส่ี ุด” ทีจ่ ริงไป๋ ลวอิ ั ่ นเองก็คดั ลอกผังทีน่ งั ่ มาหลายปี แล ้ว ไม่วา่ อักษรตัวไหนเขา ก็เคยเห็นมาหมด ต่อให้เขียนชุ่ยแค่ไหนก็อ่านออก แต่สง่ิ ทีท่ ำ� ให้เขาไม่พอใจทีส่ ุด ก็คอื ตัวอักษรอาร์ต ๆ พวกนี้ทเ่ี ปลีย่ นโครงสร้างค�ำเดิมไปจนหมด ไม่มที างแยกออก ได้เลย “ท�ำไมนายไม่ลองไปถามทางนัน้ ดูละ่ บนกระดาษมีเลขทีน่ งั ่ บอกไว้ไม่ใช่ เหรอ แค่เดินไปถามตรง ๆ ก็ส้นิ เรื่องแล ้ว !” ไป๋ ลวอิ ั ่ นไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับคนพวกนี้ทส่ี ุดในชีวติ พวกทีช่ อบยืดอก วางก้าม ท�ำท่าหยิง่ ยโส และมีงานอดิเรกเป็ นการพูดจาเอาหน้าอะไรเทือกนัน้ กู้ไห่กำ� ลังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ในตอนทีห่ นังสือใต้มอื โดนดึงออกไป ไป๋ ลวอิ ั ่ นเปิ ดหนังสือหน้าแรกด้วยสีหน้าสุขมุ เยือกเย็น บนนัน้ มีช่อื ของ กู้ไห่เขียนเอาไว้ แต่กย็ งั เป็ นลายมือหวัดไปหวัดมาเหมือนลายเซ็นดาราอยู่ดี ...อ่านไม่ออก ท่ามกลางแววตาเดือดดาลของกูไ้ ห่ ไป๋ ลวอิ ั ่ นหยิบหนังสือจากบนโต๊ะของ อีกฝ่ ายขึ้นมาเปิ ดดูทลี ะเล่มอย่างไม่ทกุ ข์รอ้ น แต่ทกุ ทีท่ ม่ี ชี ่อื ปรากฏลว้ นแลว้ แต่
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
33
เป็ นลายเซ็นขีดเขียนทัง้ สิ้น “นายจะท�ำอะไร” เสียงทุม้ ต�ำ่ แฝงความกดดันเบาบาง ถึงตอนนี้ไป๋ ลวอิ ั ่ นจึงยอมสบตากูไ้ ห่ตรง ๆ “จดแผนผังทีน่ งั ่ บอกชือ่ นาย มา” “กู้ไห่” ไป๋ ลวอิ ั ่ นนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนบอกด้วยสีหน้าเฉยชา “เป็ นคนก็เขียนให้มนั เหมือนคนหน่อยสิ” กูไ้ ห่อง้ึ ไปเพราะความคาดไม่ถงึ นอกจากพ่อแล ้วก็ไม่เคยมีใครกล ้าพูดจา ตอกหน้าเขามาก่อน ในช่วงสิบกว่าปี ทผ่ี ่านมานี้ ชีวติ ส่วนใหญ่ของเขามีคนคอย ติดตามไปทุกหนทุกแห่ง แต่ตอนนี้เขาเป็ นอิสระโดยสมบูรณ์แล ้ว พอได้โดนด่าบ้างก็รูส้ กึ ไม่เลวแฮะ
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั ...ตัวนี้อ่านว่าไห่ ไป๋ ลวอิ ั ่ นอดทีจ่ ะก้มลงดูกระดาษในมือไม่ได้ ตัวนี้มนั จะอ่านว่าไห่ได้ยงั ไง ! ไม่ใกล ้เคียงเลยสักนิดเดียว เด็กหนุ่มจดปากกาเขียนค�ำนัน้ ลงกระดาษด้วยความโมโห
[9] กินเข้าไปได้ยังไง !
แผนผังล�ำดับทีน่ งั ่ ทีไ่ ป๋ ลวอิ ั ่ นเป็ นคนเขียนได้รบั การคัดลอกมาห้าสิบเจ็ด ชุดเพือ่ ส่งให้ทกุ คนในห้อง หลังกูไ้ ห่ได้รบั กระดาษใบนัน้ เขาไม่ได้ตดิ มันลงบนโต๊ะ ทันทีเหมือนกับคนอืน่ แต่กลับจ้องมันอยู่เงียบ ๆ แทน กู้ไห่เป็ นพวกคลังตั ่ วหนังสือ กูเ้ วยถิงสอนกู้ไห่ตงั้ แต่เด็กว่าตัวอักษรก็เหมือนเจ้าของของมัน ค�ำทีค่ น คนหนึ่งเขียนสามารถสะท้อนให้เห็นนิสยั ใจคอของคนคนนัน้ ว่าได้รบั การอบรมมา อย่างไร ตัวหนังสือของไป๋ ลวั ่ อินมีพลัง เต็มไปด้วยชีวติ ชีวา ขัดแย้งกับค�ำพูด 34
โหดร้ายทีเ่ จ้าตัวพูดกับเขาเมือ่ วานลิบลับ หรือว่าฉันไปท�ำอะไรให้เขาไม่ชอบหน้า ? กู้ไห่อยากลองพิสูจน์ดูอกี ครัง้ เมือ่ เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น เขาจึงเดินถือแผนผังทีน่ งั ่ ใบนัน้ ไปหยุดที่ หน้าโต๊ะไป๋ ลวอิ ั ่ นหรือก็คอื ต�ำแหน่งทีน่ งั ่ ของโหยวฉี ก่อนร่างสูงจะทรุดกายลงพลาง จ้องไป๋ ลวอิ ั ่ นเงียบ ๆ ไป๋ ลวอิ ั ่ นก�ำลังก้มหน้าก้มตาปัน่ การบ้านจึงไม่มเี วลาเงยหน้า ขึ้นมอง... หรือไม่เขาก็ทำ� เป็ นไม่รบั รูส้ ายตาของกู้ไห่ทจ่ี อ้ งทะลุเข้าไปถึงในตัว ผ่านไปหนึ่งนาที สุดท้ายกู้ไห่จงึ ยอมเปิ ดปาก “นายเป็ นคนเขียนใบนี้ใช่ไหม” ไป๋ ลวอิ ั ่ นก�ำลังใช้สมองอย่างหนัก ค�ำพูดของกู้ไห่ทำ� ให้ความคิดของเขา ขาดตอน เด็กหนุ่มจึงหยิบไม้บรรทัดขึ้นมาขว้างใส่หวั อีกฝ่ ายด้วยความโมโห “นายมีปญั หาอะไร... ถ้าไม่มกี อ็ ย่ามากวนฉัน” กู้ไห่เพิง่ ได้เห็นหน้าของไป๋ ลวอิ ั ่ นชัด ๆ เป็ นครัง้ แรก... ก็ไม่เลวนี่ เข้ากับ ลายมือหมอนีด่ ี ไม่ได้หล่อเหมือนผู ้ชายทัว่ ไป แต่หล่อแบบมีเอกลักษณ์ ถ้าพิจารณา แค่หู จมูก ตา ปาก สีผวิ แยกกันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเด่นสักอย่าง แต่พอมาอยู่รวม กันแล ้วหน้าตาดีไม่เบาแฮะ ไป๋ ลวอิ ั ่ นไม่รูต้ วั เลยสักนิดว่าก�ำลังโดนกูไ้ ห่ประเมินด้วยสายตาอยู่ เขายัง คงคิดหาวิธแี ก้โจทย์ขอ้ นัน้ อย่างตัง้ ใจ แต่จู่ ๆ กู้ไห่กช็ ้นี ิ้วไปทีส่ มุดการบ้านเขา “ฉันรูว้ า่ ข้อนี้ทำ� ยังไง” ไป๋ ลวอิ ั ่ นคว้ามือกูไ้ ห่แล ้วสะบัดออกไปให้พ ้นจากโต๊ะเรียนอย่างเยือกเย็น “ขอบใจ แต่ฉนั มีปญั ญาท�ำเองได้” แรงบีบทีม่ อื ไม่ใช่เบา ๆ เลย โชคดีทก่ี ู้ไห่ไม่ใช่คนขาวมาก ไม่อย่างนัน้ มือข้างนัน้ คงเป็ นรอยแดงเถือกไปแล ้ว “เก็บไม้บรรทัดให้ฉนั ด้วย” ไป๋ ลวอิ ั ่ นออกค�ำสัง่ กับกู้ไห่ แต่อกี ฝ่ ายกลับนิ่งเฉย “ฉันให้นายเก็บไม้บรรทัดให้ไม่ใช่เหรอ ไว ๆ สิ แค่น้ ีมนั คงไม่เปลืองแรง เท่าไหร่มงั้ ”
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
35
สายตาของกู้ไห่ไม่ต่างอะไรกับมีดน�ำ้ แข็งสองเล่มที่เก็บได้จากขัว้ โลก เหนือ แต่สุดท้ายมีดทัง้ สองเล่มนี้ก็ละลายลงราวกับปาฏิหาริยอ์ ยู่ในมุมมุมหนึ่ง ซึง่ แสงอาทิตย์นามว่าไป๋ ลวอิ ั ่ นสาดส่องลงมา ท�ำไงได้... ผูช้ ายทุกคนลว้ นมีความอดทนต่อคนที่ตวั เองชื่นชมสูงกว่า คนทัว่ ไปเสียด้วยสิ ใครใช้ให้หมอนี่ลายมือสวยขนาดนี้ละ่ พ่อเทพบุตรสุดหล่อของเราก้มตัวลงเก็บไม้บรรทัดแล ้วมอบให้ไป๋ ลวอิ ั่ น อย่างเคารพ กู้ไห่เดินกลับไปนัง่ ทีเ่ มือ่ สัญญาณเข้าเรียนดังขึ้น มือถือกระดาษแผ่น หนึ่งทีฉ่ ีกมาจากสมุดเรียงความของไป๋ ลวอิ ั ่ น ในนัน้ มีตวั หนังสือเขียนอยูเ่ ต็มหน้า... มากพอทีจ่ ะให้เขาได้ช่นื ชมไปอีกนาน
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั หลังเลิกเรียนตอนเทีย่ ง โหยวฉีทเ่ี ก็บของเสร็จแล ้วหันมาบอกไป๋ ลวอิ ั่ น “ไปกินข้าวด้วยกันนะ” “ฉันไม่ได้พกั อยู่ในโรงเรียน ต้องกลับไปกินข้าวทีบ่ า้ น” ไป๋ ลวอิ ั ่ นเดินไปทีป่ ระตู โหยวฉีรบี ก้าวยาว ๆ ตามหลัง “วันนี้ฉนั เลี้ยงเอง ไปกินทีโ่ รงอาหารกัน” แค่ก ๆ ...ไป๋ ลวอิ ั ่ นอยากจะบอกเหลือเกินว่า จะเลี้ยงข้าวทัง้ ทีเลือกที่ท่ี มันดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ ! นายแค้นอะไรฉันหรือเปล่าเนี่ย แต่พอคิดถึงอาหารทีไ่ ป๋ ฮนั ่ ฉีทำ� แล ้ว ไป๋ ลวอิ ั ่ นยอมตกลงก็ได้ โหยวฉีรกั ษาภาพลักษณ์เย็นชาของตนเองไปตลอดทาง เขาไม่ชอบใส่ ชุดนักเรียนแต่ชอบใส่เสื้อเชิ้ตลายสก็อต แถมยังชอบปลดกระดุมเสื้อสองเม็ดบนไว้ โชว์แผงอกอีกต่างหาก นอกจากนี้ไป๋ ลวอิ ั ่ นยังพบว่าเวลาโหยวฉีเดินอยู่บนถนน ทีไร เขาจะชอบใส่หฟู งั เสมอ เวลาทีม่ คี นทักเลยไม่คอ่ ยได้ยิน แต่พอไป๋ ลวอิ ั ่ นพูดอะไร ทีไ่ ปสะเทือนอารมณ์โหยวฉีเข้า เขาก็จะระเบิดอารมณ์ออกมาทันที นัน่ ท�ำให้ไป๋ ลวอิ ั่ น สงสัยมาตลอดว่าแท้จริงแล ้วในหูฟงั ของโหยวฉีมเี ครือ่ งเสียงอยูจ่ ริง ๆ หรือเปล่า “ฉันว่านายเป็ นคนเย็นชามากเลยนะ” ไป๋ ลวอิ ั ่ นคิดว่าตัวเองฟังผิด ผูช้ ายเงียบขรึมทีไ่ ม่พดู อะไรเลยตลอดทาง ดันมาหาว่าคนอืน่ เป็ นคนเย็นชาเนี่ยนะ
36
“ฉันเย็นชากว่านายตรงไหน” “ของฉันมันแกล ้งท�ำ” โหยวฉีฉีกยิ้มร้าย “แต่นายอ่ะของจริง แทบจะออก มาจากในกระดูกอยู่แล ้ว มันเหมือนมีช่องว่างไม่ให้ใครเข้าหานายได้” “อย่ามาเหน็บกันจะได้ไหม” โหยวฉีไม่ตอบ เขาอาศัยจังหวะทีร่ อบด้านไม่มคี นอยู่ดงึ กระดาษออกมา สัง่ น�ำ้ มูก ไป๋ ลวอิ ั ่ นมองเด็กหนุ่มอย่างสงสัย “นายเป็ นโรคเยือ่ จมูกอักเสบเหรอ” “นายดูออกได้ไงเนี่ย” โหยวฉีประหลาดใจ “ถ้าแค่นี้ยงั ดูไม่ออกให้ไปเป็ นคนตาบอดเสียดีกว่า” โหยวฉีสงั ่ น�ำ้ มูกไม่ตำ� ่ กว่าห้าครัง้ ต่อหนึ่งคาบเรียน พอหมดคาบปุ๊ บเขาก็ ลุกจากทีน่ งั ่ ปั ๊บ ไป๋ ลวอิ ั ่ นลืมตาขึ้นมาทีไรก็เห็นแต่กระดาษทิชชูสขี าวเป็ นยวงทีใ่ ช้ แล ้วกองอยู่ในลิ้นชักของเจ้าตัว เขาคิดว่าโหยวฉีไปเอากระดาษช�ำระมาจากห้องน�ำ้ ด้วยซ�ำ้ แต่เลิกคิดดีกว่า ยิง่ คิดยิง่ คลืน่ ไส้ ไป๋ ลวอิ ั ่ นบังคับตนเองให้หนั เหความสนใจไปเรื่องอืน่ ไม่อย่างนัน้ คงกิน ข้าวมื้อนี้ไม่ลงแน่ “นายกินเข้าไปได้ยงั ไงเนี่ย !” โหยวฉีมองจานอาหารทีซ่ อ้ นกันเป็ นตัง้ อยู่บนโต๊ะ รูส้ กึ เหมือนกับได้เห็น อู่ซง3 นัง่ อยู่ตรงหน้า กับข้าวสองอย่าง ซาลาเปาแปดลูก แป้ งผัดหนึ่งถ้วย ขนมปังอบไส้กรอก สามชิ้น ยังไม่นบั บะหมีเ่ ย็นกับเกีย๊ วนึ่งอีกอย่างละหนึ่งถ้วย อาหารพวกนี้ ไป๋ ลวอิ ั ่ นกินคนเดียวทัง้ หมด ! “นี่เยอะแล ้วเหรอ ฉันยังไม่อม่ิ เลยนะ” โหยวฉีเหงือ่ แตกพลัก่ เขาอยากลดน�ำ้ หนักเพราะรูส้ กึ ว่าตัวเองขาใหญ่ใส่ กางเกงแลว้ ไม่สวย ไป๋ ลวอิ ั ่ นท�ำให้เขาอิจฉามาตลอดเพราะเจ้าตัวไม่อว้ นไม่ผอม เกินไป เรียกว่าหุ่นก�ำลังดีเลย
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั 3
อู่ซง คือบุคคลทีเ่ คยปรากฏชื่อในพงศาวดารจีนว่าเคยฆ่าเสือตายด้วยมือเปล่า 37
ทันที
แต่พอได้มาเห็นไป๋ ลวอิ ั ่ นกินแล ้ว จากทีแ่ ค่อจิ ฉาก็กลายเป็ นริษยาขึ้นมา
“ปกตินายออกก�ำลังกายบ้างไหม” โหยวฉีเริ่มเก็บข้อมูล ไป๋ ลวอิ ั ่ นเหลือข้าวค�ำสุดท้ายไว้เช่นเคย เขาเช็ดปากแลว้ ตอบกลับไปว่า “นอกจากเดินมาเรียนแล ้วก็ไม่ได้ทำ� อะไร อยู่ยงั ไงก็อยู่อย่างนัน้ ” “ผิดปกติชะมัด ถ้างัน้ ของทีน่ ายกินเข้าไปมันไปอยู่เสียทีไ่ หนล่ะ” “ถามมันดูสิ ฉันก็ไม่รูเ้ หมือนกัน” ไป๋ ลวอิ ั ่ นชี้ไปทีก่ ระเพาะตัวเอง และพอ พูดจบก็ยกก้นเดินจากไป โหยวฉีชะงักไปครู่หนึ่งด้วยความหงุดหงิดใจ เขาจบการเลี้ยงข้าวมื้อนี้ ด้วยการรูดบัตรจนไม่เหลือเงินสักหยวน วันนี้ทงั้ วันเลิกคิดเรื่องไปกินข้าวทีร่ า้ น อาหารได้เลย ! “นี่เพือ่ น ฉันขอยืมบัตรอาหารหน่อยได้ไหม ตอนออกมาลืมหยิบมาด้วย อ่ะ” แววตาน่าสงสารของไป๋ ลวอิ ั ่ นยังคงสังหารสิง่ มีชวี ติ ทุกประเภทได้เสมอ โหยวฉีใช้น้ ิวคีบบัตรขึ้นมาพร้อมกับส่งสายตาร้ายกาจออกไป “เอาไปใช้ตามสบายเลย ไม่ตอ้ งเอามาคืนก็ได้”
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั [ 10 ] ฉันจะถลกหนังนาย !
คาบว่าง
“ไป๋ ลวอิ ั ่ นออกมานี่หน่อย” อาจารย์ประจ�ำวิชาภาษาและวรรณคดีเรียกไป๋ ลวอิ ั ่ นออกไปพบระหว่าง
“ครูไม่รูน้ ะว่าเธอมีปญั หาอะไรกับครู หรือว่ามีปญั หาอะไรกับการบ้านที่ ครูสงั ่ ให้ทำ� ต่อให้มจี ริง ๆ เธอก็ควรพูดออกมาตรง ๆ สิ ไม่ใช่มาเล่นไม้น้ ีกบั ครู 38
แต่ไหนแต่ไรมาครูช่นื ชมเธอมากนะ แต่การกระท�ำครัง้ นี้ของเธอท�ำให้ครูผดิ หวัง จริง ๆ” ไป๋ ลวอิ ั ่ นถูกวิจารณ์จนจับต้นชนปลายไม่ถกู “ช่วยอธิบายให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับว่ามันเกิดอะไรขึ้น” อาจารย์ประจ�ำวิชาขว้างสมุดเรียงความใส่ไป๋ ลวอิ ั ่ น ไป๋ ลวอิ ั ่ นจึงกางสมุด ออกดู ในนัน้ ไม่มตี วั หนังสือสักตัว เรียงความทีม่ อี ยู่บทเดียวถูกฉีกออกไป เขา ทบทวนความคิด จ�ำได้วา่ ตัวเองเขียนเรียงความตามทีอ่ าจารย์สงแล ั ่ ้ว ถึงแม้ส�ำนวน การเขียนจะธรรมดา แต่กไ็ ม่น่าถึงขัน้ ต้องโดนฉีกทิ้งแถมยังต้องมาถูกด่าแบบนี้ ! “ส่งสมุดการบ้านเปล่า ๆ ให้ครูแบบนี้เธอหมายความว่ายังไง” “สมุดเปล่า ?” ดวงตาไป๋ ลวอิ ั ่ นฉายแววงุนงงชัว่ ขณะเมือ่ ได้ฟงั ประโยคนี้ นัน่ ท�ำให้ผูเ้ ป็ น อาจารย์โกรธไม่นอ้ ย “ไม่ตอ้ งมาเสแสร้งต่อหน้าครู ครูสอนหนังสือมาตัง้ หลายปี คิดว่าครูไม่เคยเจออุบายนี้งนั้ เหรอ กลับไปเขียนมาใหม่ แล ้วก็เขียนค�ำพิจารณา ตัวเองมาด้วย” “ไม่ใช่...” ไป๋ ลวอิ ั ่ นมีสหี น้ากังวลอย่างเห็นได้ชดั “ผมเขียนแล ้วจริง ๆ ครับ ครู แต่ไม่รู้โดนใครฉีกไป” อีกฝ่ ายหมุนกายกลับมาช้า ๆ แล ้วจ้องไป๋ ลวอิ ั ่ นด้วยแววตาว่างเปล่าอยูน่ าน “เธอจะบอกว่าครูเป็ นคนฉีกไปงัน้ สิ” “ไม่ใช่ ผมไม่ได้หมายความแบบนัน้ ” “วิชาวรรณคดีคาบหน้าเธอไม่ตอ้ งเข้าเรียนแล ้ว ออกมายืนส�ำนึกผิดข้าง นอก คิดได้เมือ่ ไหร่ค่อยหยุด” ไป๋ ลวอิ ั ่ นยืนนิ่งไม่ขยับ เธอหันกลับมาแผดเสียงใส่เขาอีกรอบก่อนจากไป “แล ้วอย่าคิดมารังแก ครูอกี นะ !” ใครรังแกใครกันแน่ ? ไป๋ ลวอิ ั ่ นขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ ...พ่อมึงสิ ! อย่าให้รูน้ ะว่าไอ้ชว่ ั ทีไ่ หนมันฉีกสมุดการบ้านเขา จะถลกหนัง มันออกให้ดู !
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
39
กูไ้ ห่นงั ่ กินข้าวอยูก่ บั พรรคพวกอีกสองคนทีร่ า้ นหม้อไฟแห่งหนึ่งบนถนน ฉงเหวินเหมิน สองคนนี้เป็ นเพือ่ นสนิทสมัยเด็กของเขา ทัง้ สามเติบโตมาในค่าย ทหารเหมือนกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาสิบกว่าปี แล ้ว “หลายวันมานี้พอ่ นายไม่ได้ตามหานายเลยจริงดิ” “ใช่” “โอ้โห รอบนี้พอ่ นายใจเย็นจังแฮะ” กูไ้ ห่หวั เราะหึพลางขยับแก้วเหล ้าในมืออย่างไม่ทกุ ข์รอ้ น “เขาใจเย็นเป็ น ทีไ่ หน แค่ทำ� อะไรฉันไม่ได้ต่างหาก ให้ฉนั พูดตามตรงนะ เขาอยากให้ฉนั ออกจาก บ้านอยู่แล ้ว แต่คงกระดากปากทีจ่ ะพูด” “จะดีหรือชัว่ ยังไงก็ลูกชายตัวเอง ไม่ถงึ กับต้องโหดขนาดนัน้ มัง้ ” หลีซ่ วั ่ รินเหล ้าให้กู้ไห่ ทัง้ สามกระดกแก้วเอาของเหลวเข้าปากพร้อมกัน ดืม่ รวดเดียวหมด “นายเพิง่ รูเ้ หรอว่าเขาโหด จ�ำตอนเด็ก ๆ ทีฉ่ นั เถียงเขาได้ไหม เขาแขวน ฉันไว้ใต้หลังคาบ้านแล ้วก็ลงหวายเฆี่ยน ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ ฉันคงไม่มชี วี ติ อยู่มา จนถึงทุกวันนี้หรอก” โจวซื่อหู่พยักหน้าไม่หยุด “ตอนเด็กฉันเห็นพ่อนายทีไรกลัวจนขนลุก ทุกที” “จริงสิ ครัง้ ก่อนนายบอกว่ามีคนท�ำลายแผนนายแล ้วขโมยกล ้องไป จับ ตัวคนร้ายได้หรือยัง” คิดถึงเรื่องนี้ทไี รกู้ไห่กแ็ ค้นใจทุกครัง้ “ฉันเจอกล ้องพวกนัน้ ในตลาดขายของมือสอง แต่คนทีเ่ อามาขายมันใช้ บัตรประชาชนปลอมเลยยิง่ หาตัวยากขึ้นไปอีก แต่ยากแค่ไหนก็ตอ้ งหาให้เจอ ฉัน อยากจะเห็นหน้าไอ้คนทีม่ นั แย่งของของฉันไปจริง ๆ” หลีซ่ วั ่ ส่ายหน้าแล ้วยิ้ม ๆ “น่าสงสารคนพวกนัน้ นะ” โจวซือ่ หู่ใส่เนื้อลงในหม้อพลางถามกู้ไห่ “ฉันได้ยนิ มาว่าผูห้ ญิงคนนัน้ มี ลูกชายอยู่คนหนึ่งด้วย นายเคยเจอไหม”
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
40
“อย่าเจอเลยจะดีกว่า” “ไม่กลัวว่าสักวันเขาจะขีห่ วั นายเหรอ” หลีซ่ วั ่ แกล ้งหยอก กูไ้ ห่สง่ สายตาเชือดเฉือนไปให้ นัน่ เกือบท�ำให้เนื้อวัวร้อน ๆ ทีม่ คี วันลอย ฉุยในถ้วยกลายสภาพเป็ นน�ำ้ แข็ง โจวซือ่ หูต่ บไหล่หลีซ่ วั ่ ก่อนจะไกล่เกลีย่ สถานการณ์ดว้ ยรอยยิ้ม “พอได้ แล ้ว เลิกพูดเรื่องไร้สาระกันสักที รีบ ๆ กินเข้าเถอะ”
[ 11 ] ถุงกระดาษชำ�ระ
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั “ไป๋ ลวอิ ั ่ น !” เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียก ต่งน่า เพือ่ นร่วมชัน้ สมัย ม.4 เจ้าของรอยยิ้มดัง่ ดอกไม้แรกแย้ม เท้าสอง ข้างหันเข้ามาทางด้านในแล ้วเดินเข้ามาในห้อง ม.5/27 จากประตูหลัง “ถามอะไรอย่างสิ” ไป๋ ลวอิ ั ่ นปรายตามอง “ว่ามา” “คนหล่อ ๆ ทีอ่ ยู่ในห้องนาย นัง่ โต๊ะตัวทีส่ องนับจากข้างหลัง คนนัน้ อ่ะ ชื่ออะไรเหรอ” “โต๊ะแถวสองนับจากข้างหลังขึ้นมามีคนนัง่ ตัง้ หลายคน ฉันจะไปรู้ได้ไง ว่าเธอหมายถึงใคร” ต่งน่าคิดแล ้วคิดอีก เธอกวาดตามองรอบห้องก่อนกระซิบข้างหูไป๋ ลวอิ ั่ น เหมือนคนมีความลับ “ก็คนทีช่ อบใส่เสื้อลายสก็อตแลว้ ก็เสียบหูฟงั ไว้ทห่ี ูไง พ่อ รูปหล่อทีช่ อบฟังเพลงคนนัน้ อ่ะ พวกผูห้ ญิงในห้องฉันบอกว่าเขาเท่ชะมัด” ไป๋ ลวั ่ อินรูแ้ ลว้ ว่าต่งน่ าพูดถึงใคร แต่เขาไม่ได้คิดถึงเสน่ หข์ องโหยวฉี แม้แต่นิด ในสมองมีแต่ภาพกระดาษเช็ดน�ำ้ มูกทีอ่ ยู่ในลิ้นชัก “นายว่าถ้าฉันตามจีบเขา เขาจะยอมรับรักฉันไหม สวย ๆ อย่างฉันนี่พอ
41
มีโอกาสไหม” ไป๋ ลวอิ ั ่ นอยากรีบกลับบ้านไปกินข้าวจึงตอบแบบขอไปที “มี ๆ” “จริงเหรอ !” ต่งน่าคว้ามือไป๋ ลวอิ ั ่ นแน่น “งัน้ นายบอกฉันได้ไหมว่าเขา ชอบอะไร ฉันเห็นพวกนายสองคนอยู่ดว้ ยกันทุกวันเลย” ไป๋ ลวอิ ั ่ นจับมือต่งน่าทีอ่ ยู่บนแขนของตัวเองออก ก่อนจะบอกเธออย่าง จริงจัง “เธอแค่ส่งกระดาษทิชชูให้เขาหนึ่งแพ็กก็พอ... จ�ำไว้ หนึ่งแพ็ก... ไม่ใช่หนึ่ง ม้วน” พอไป๋ ลวอิ ั ่ นพูดจบก็กา้ วยาว ๆ ไปทีบ่ นั ได ต่งน่าตะโกนตามหลัง “แพ็กละสิบสองม้วนหรือสิบม้วนล่ะ !” ไป๋ ลวอิ ั ่ นเกือบกลิ้งตกบันได
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั หยางเหมิง่ วิง่ ตามหลังไป๋ ลวอิ ั ่ นก่อนยึดไหล่เขาไว้แล ้วบอกด้วยรอยยิ้ม “วันนี้หอ้ งฉันคัดเลือกผูห้ ญิงทีส่ วยทีส่ ุด รวมคะแนนโหวตแลว้ มีอยู่หา้ คนทีค่ ะแนนเท่ากัน สวยใช้ได้เลย แต่ฉนั ว่าคนทีส่ วยทีส่ ุดไม่ใช่คนทีไ่ ด้รบั เลือก แต่เป็ นคนทีม่ ปี านอยู่ตรงมุมตาข้างซ้าย...” ไป๋ ลวอิ ั ่ นเดินเลียบก�ำแพงอิฐแดงอย่างเหม่อลอย “ได้ยนิ ทีฉ่ นั พูดไหมเนี่ย” หยางเหมิง่ ผลักอีกฝ่ ายเบา ๆ “ได้ยนิ แล ้ว นายบอกว่าย่านายซื้อลูกพลับมาครึ่งกิโล” หยางเหมิง่ ตบหน้าผากตัวเองอย่างปลงตก ที่พูดไปเมื่อกี้ไม่มปี ระโยชน์ เลยใช่ไหม และเมือ่ เห็นไป๋ ลวอิ ั ่ นจิตใจไม่อยู่กบั เนื้อกับตัว หยางเหมิง่ จึงลองถาม หยัง่ เชิง “นายคิดถึงพีส่ อื ฮุ่ยอยู่เหรอ” ไป๋ ลวอิ ั ่ นกะพริบตาปริบ ๆ เมือ่ ได้ยนิ ชื่อนี้ “ไม่ใช่” “งัน้ อะไรอ่ะ” ผ่านไปครู่ใหญ่กว่าทีไ่ ป๋ ลวอิ ั ่ นจะเปิ ดปากตอบ “ฉันก�ำลังคิดว่าใครเป็ น คนฉีกสมุดการบ้านฉัน”
42
บ้านทีก่ ูไ้ ห่เช่าอยูม่ พี ้นื ทีห่ นึ่งร้อยยีส่ บิ ตารางเมตร มีแค่หอ้ งนอนหนึ่งห้อง กับห้องน�ำ้ อีกหนึ่งห้อง พื้นทีว่ า่ งทัง้ หมดเอาไว้ตงั้ เครื่องออกก�ำลังกาย พอพูดถึงเรื่องออกก�ำลังกายแลว้ ก็เป็ นกูเ้ วยถิงอีกนัน่ แหละทีบ่ งั คับให้ เขาฝึ กร่วมกับทหารในหน่วยตัง้ แต่หา้ ขวบ หลังออกจากทีน่ นั ่ มาเขาก็ยงั หมกมุ่น อยู่กบั เรื่องนี้ ถ้าวันไหนไม่ได้ออกแรงก็เหมือนวันนัน้ ไม่ได้กนิ ข้าวสองมื้อ วิดพื้นสองร้อยครัง้ วิง่ บนเครื่องวิง่ หนึ่งชัว่ โมง ตามด้วยต่อยกระสอบ ทรายต่อ กูไ้ ห่จนิ ตนาการกระสอบทรายเป็ นใบหน้ากูเ้ วยถิงกับเจียงหยวน รวมไป ถึงลูกชายของผูห้ ญิงคนนัน้ ทีเ่ ขายังไม่เคยเจอ ต่อยไปก็รอ้ งตะโกนไปด้วยอย่าง เบิกบานใจ เมือ่ ออกก�ำลังเสร็จก็ปาไปสองทุม่ กว่าแล ้ว กูไ้ ห่ล ้วงมือเข้าไปในกระเป๋ า นักเรียนแล ้วหยิบกระดาษเรียงความแผ่นหนึ่งออกมา หลังจากชื่นชมจนพอใจแลว้ เขาก็ใช้สก็อตช์เทปแปะกระดาษแผ่นนัน้ ไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นบางวางทาบไว้ดา้ นบนแลว้ เริ่ม ลงมือเขียนทับลงไป กู้ไห่ชอบลายมือนี้มากจริง ๆ มันไม่ใช่ตวั หนังสือที่เขียนอย่างบรรจง เป๊ ะ ๆ หรือกึ่งหวัดกึ่งบรรจง แต่เป็ นตัวหนังสือทีไ่ ป๋ ลวอิ ั ่ นประดิษฐ์ข้นึ มาเอง ให้ ความรูส้ กึ เหมือนคนทีไ่ ด้เหยียดแขนเหยียดขาออก มีอสิ ระ หลงละเลิง เต็มไป ด้วยพลังของความเด็ดเดีย่ วและกล ้าหาญ...
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั ตอนเช้า โหยวฉีเดินเข้ามาในห้องจากทางประตูหลังเช่นเคย เขาโยน กระเป๋ าลงบนโต๊ะอย่างไม่ไยดี จนกระเป๋ านักเรียนไถลตกพื้นบริเวณทีม่ กี ระดาษ ทิชชูห่อใหญ่วางอยู่ บนโต๊ะมีกระดาษอยู่แผ่นหนึ่ง มันลอยจากโต๊ะโหยวฉีไปตก ทีโ่ ต๊ะไป๋ ลวอิ ั ่ นตอนทีเ่ ขาหยิบถุงกระดาษขึ้นมา เพือ่ นในห้องทีเ่ ห็นเหตุการณ์ได้แต่คดิ อยู่ในใจเงียบ ๆ ว่า โหยวฉีคนนี้ เป็ นบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้พกกระดาษช�ำระมากมายมาเรียน โหยวฉีไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง เขากอดทิชชูห่อใหญ่ หลังจากยัดมัน 43
เข้าไปในลิ้นชักไม่ได้เลยต้องวางไว้ขา้ งเก้าอี้แทน ตอนนัน้ เองทีเ่ ด็กหนุ่มหันหลัง กลับไปแล ้วบังเอิญเจอกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะไป๋ ลวอิ ั่ น ‘ให้นาย’ โหยวฉีตกตะลึง... ไป๋ ลว่ ั อินให้ฉนั ? เขาจะเอากระดาษทิชชูมาให้ฉนั ท�ำไม ตามองเลยไปทีล่ ้นิ ชักโต๊ะตัวเองแล ้วก็น่ิงค้างไปครู่หนึ่ง เข้าใจแลว้ ... ไป๋ ลวอิ ั ่ นนัง่ ข้างหลังทุกวัน เห็นว่าในลิ้นชักมีกระดาษเช็ด น�ำ้ มูกอยู่ คงคิดว่าไม่พอใช้เลยซื้อมาให้เราสินะ เห็นเป็ นคนเย็นชาแบบนัน้ แต่กร็ อ้ นแรงเหมือนกันนะเนี่ย !
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั คาบอ่านหนังสือเริ่มไปได้ย่สี บิ นาทีแลว้ ไป๋ ลวอิ ั ่ นเพิง่ เดินเข้ามาในห้อง ท่ามกลางสายตาของเพือ่ นทัง้ ชัน้ เขาเดินไปทีโ่ ต๊ะตัวสุดท้ายอย่างสบาย ๆ หยิบ หนังสือภาษาอังกฤษของตนออกมาแลว้ ออกไปท่องหนังสือนอกห้องเหมือน ทุกครัง้ นี่เป็ นกฎของชัน้ เรียน นักเรียนทุกคนที่มาสายจะต้องออกไปยืนท่อง หนังสือนอกชัน้ ตลอดหนึ่งสัปดาห์ตงั้ แต่เปิ ดเทอมมา ไป๋ ลวอิ ั ่ นยังไม่เคยได้นงั ่ อ่านหนังสือ ในห้องเลยสักคาบ “นี”่ โหยวฉีเรียกตัวไป๋ ลวอิ ั ่ น ก่อนชี้ไปทีห่ อ่ กระดาษทิชชูข ้าง ๆ “ขอบใจนะ” ไป๋ ลวอิ ั ่ นเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ...ผูห้ ญิงคนนัน้ ปัญญาอ่อนจริง ๆ บอกให้ซ้อื ก็ซ้อื มาจริง ๆ ด้วย “ฉันไม่ได้เป็ นคนซื้อ ไม่ตอ้ งขอบใจ” “ไม่เห็นต้องอายเลย นายไม่ได้ซ้อื ผ้าอนามัยให้ฉนั ซะหน่อย” “พ่อมึงสิ !”
44
[ 12 ] ทำ�ไมถึงเอาแต่นอน ตัง้ แต่โหยวฉีได้รบั กระดาษทิชชูจากไป๋ ลวอิ ั ่ น เขาก็มที ่าทีเปลีย่ นไปราว กับถูกผีเข้า จากปกติทส่ี งั ่ น�ำ้ มูกเป็ นวรรคเป็ นเวรอยู่แล ้ว มาตอนนี้ยง่ิ สัง่ บ่อยกว่า เดิมอีก วันหนึ่งใช้กระดาษทิชชูเป็ นม้วน และทุกครัง้ ทีส่ งั ่ เสร็จก็จะหันไปยิ้มให้ ไป๋ ลวอิ ั ่ นอย่างรู้ใจ ท่าทางเหมือนเด็กสาวแรกรุ่นทีเ่ พิง่ หัดมีความรักเป็ นครัง้ แรก ไม่มผี ดิ ผูช้ ายสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร หน้าตาเหมือนจินเฉิงอู4่ แต่ชอบท�ำ นิสยั โง่เง่า ท�ำให้ไป๋ ลวอิ ั ่ นทนมองต่อไปไม่ไหวแล ้ว “บอกแล ้วไงว่าฉันไม่ได้เป็ นคนซื้อกระดาษทิชชูให้นาย เลิกเล่นหูเล่นตา กับฉันสักทีจะได้ไหม” โหยวฉีไม่สนใจ สัง่ น�ำ้ มูกเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายไป๋ ลวอิ ั ่ นก็จนปัญญา เขาท�ำการบ้านเสร็จนานแลว้ แต่ก็ข้เี กียจ แม้กระทัง่ จะเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ ...พักเดียวเปลือกตาก็เริ่มปรือปรอย พอหัวถึงโต๊ะก็หลับไปทันที เห็นโหยวฉีเป็ นพวกชอบก่อกวนแบบนี้ ใช่ว่าทุกคนในห้องจะเห็นด้วย กับเขา แต่แค่ไม่มคี นกล ้าเตือนเท่านัน้ ผูห้ ญิงเกินครึ่งห้องสนใจในตัวโหยวฉีกนั ทัง้ นัน้ อีกเกือบครึง่ ทีเ่ หลือก็เป็ นพวกหนอนหนังสือ ขนาดมีเสียงระเบิดอยูข่ ้างหน้า ยังไม่ได้ยนิ เลย ส่วนพวกผูช้ ายนอกจากเล่นเกมกับคุยเล่นไปวัน ๆ แล ้วก็ไม่สนใจ เรื่องอืน่ อีก แน่นอน... ทุกเรื่องย่อมมีขอ้ ยกเว้น โต๊ะตัวทีส่ องนับจากหลังห้องขึ้นมาทางทิศเหนือยังมีคนว่างงานอยูอ่ กี คน ไม่วา่ จะท�ำอะไรคนคนนี้กท็ ำ� ได้รวดเร็วและเฉียบขาด คนอืน่ ใช้เวลาสองชัว่ โมงเพือ่ ท�ำการบ้าน ส�ำหรับเขาแค่ครึ่งชัว่ โมงก็เหลือเฟื อ โหยวฉีอยู่ไม่สุข ตามองล่อกแล่กตลอดเวลา ในขณะทีก่ ู้ไห่มองตรงไป
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั 4
จินเฉิงอู่ เป็ นนักแสดงและนายแบบลูกครึ่งไต้หวัน-ญีป่ ่ นุ 45
ยังทิศทางเดียวโดยไม่ตอ้ งให้ใครมาบังคับ ดังนัน้ ... สิง่ แรกทีส่ ายตาคู่น้ ีเห็นก็คอื ไป๋ ลวอิ ั ่ น ไม่ใช่โหยวฉี เขาหลับอีกแล ้ว ? กู้ไห่คดิ ไม่ตก ไป๋ ลวอิ ั ่ นมัวไปท�ำอะไรอยู่ทงั้ คืนถึงได้งว่ งขนาดนี้ เขาหลับ จริง ๆ หรือแค่กำ� ลังพักสายตา แต่ถา้ หลับจริง... ท�ำไมทุกครัง้ ทีอ่ าจารย์เช็กชื่อเขา ถึงขานรับได้รวดเร็วแบบนัน้ “นายมองใครอยู่เหรอ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหน้าโต๊ะ กู้ไห่ละสายตาจากร่างไป๋ ลวอิ ั ่ นมาทีใ่ บหน้า ของผูห้ ญิงคนหนึ่ง เธอคนนี้มรี ู ปร่างหน้าตางดงาม น�ำ้ เสียงหวานหูสไตล์สาว ฮ่องกง-ไต้หวัน ยิง่ มารวมกับส�ำเนียงปักกิ่งแล ้วยิง่ ท�ำให้คนทีไ่ ด้ยนิ ขนลุกทัว่ ร่าง “เธอรูจ้ กั เขาไหม” กู้ไห่ช้ ไี ปทีไ่ ป๋ ลวอิ ั่ น ตันเสีย่ วเสวียนมองกูไ้ ห่อย่างอ่อนโยน “มีใครไม่รูจ้ กั เขาบ้าง เมือ่ ก่อนเขา เคยเป็ นผูช้ ายทีห่ ล่อทีส่ ุดในห้องฉัน ฉันยังเคยจีบเขาเลย แต่เขาไม่สนใจฉัน... จะ บอกอะไรให้นะ เขาน่ะเป็ นพวกโลกส่วนตัวสูงแต่ฉลาดมาก เดีย๋ วอีกหน่อยนายก็ จะรูเ้ อง” ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่า ค�ำพูดของตันเสีย่ วเสวียนได้ไปกระตุน้ ความสนใจ ของกู้ไห่ทม่ี ตี ่อไป๋ ลวอิ ั ่ นเข้าให้แล ้ว “เมือ่ ก่อนเขาก็ชอบนอนแบบนี้เหรอ” “ใช่ เขาก็นอนแบบนี้ทกุ วันแหละ จะตอนเริ่มคาบหรือหลังคาบก็เอาแต่ นอน... ฉันจะบอกความลับข้อหนึ่งของเขาให้นายฟัง แต่นายอย่าไปบอกใครล่ะ... ไป๋ ลวอิ ั ่ นไม่มแี ม่” ตันเสี่ยวเสวียนกระซิบบอกกู้ไห่ ประโยคนัน้ แทงทะลุทอ้ งเขาจนเป็ น รูโหวง ส�ำหรับเด็กทีไ่ ด้รบั อ้อมกอดจากแม่ดว้ ยความรักมาตลอด การไม่มแี ม่ คงเป็ นแค่ละครดราม่าทีล่ กึ ลับซับซ้อนเรื่องหนึ่งเท่านัน้ ตราบใดทีม่ นั ไม่เกิดขึ้นกับ ตัวเอง พวกเขาก็จะท�ำเหมือนมันเป็ นเรื่องแปลกประหลาดแบบนี้ “นายร้อนเหรอ เหงือ่ ออกเต็มเลย”
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
46
ตันเสีย่ วเสวียนหยิบพัดขึ้นมา โพสท่าทีค่ ิดว่าสวยทีส่ ุดขณะพัดให้กู้ไห่ ซึง่ นัน่ เรียกเสียงไอขัดจังหวะจากนักเรียนชายโดยรอบ แต่เมือ่ กู้ไห่กวาดตามอง นักเรียนกลุม่ นัน้ แวบหนึ่ง ทัง้ ห้องก็กลับมาสงบเงียบลงอีกครัง้ หลังหมดคาบ กู้ไห่เดินไปยืนข้างโต๊ะไป๋ ลวอิ ั ่ น มองส�ำรวจเครื่องเขียนที่ วางอยู่บนนัน้ มีปากกาหมึกซึมทีใ่ ช้จนสึกแลว้ หนึ่งด้าม ในยุคทีป่ ากกาคาร์บอน และปากกาหมึกเจลก�ำลังได้รบั ความนิยมเฉกเช่นตอนนี้ มีแต่คนทีฝ่ ึ กคัดลายมือ เท่านัน้ ถึงจะใช้ปากกาหมึกซึม นอกจากนี้ยงั มีนำ�้ หมึกขวดละห้าเหมาทีใ่ ช้ไปถึงก้น ขวดแล ้ว ไม้บรรทัดทีไ่ ม่เหลือรอยวัดแล ้วหนึ่งอัน ถุงใส่เครื่องเขียนง่าย ๆ หนึ่งถุง ในลิ้นชักมีกระเป๋ าเป้ หนึ่งใบ สายสะพายคงขาดมาแลว้ หลายครัง้ เพราะบนนัน้ มี ด้ายเย็บไว้ทกุ สี นัน่ ยิง่ ท�ำให้ดูเด่นสะดุดตา ใช่วา่ กู้ไห่ไม่เคยเห็นคนจน แต่คนทีก่ ล ้าเปิ ดเผยความจนของตนออกมา อย่างถึงอกถึงใจแบบนี้ กู้ไห่เพิง่ เคยเห็นเป็ นครัง้ แรก
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั หลังเวลาเลิกเรียน รถยนต์คนั หนึ่งจอดรออยู่เงียบ ๆ ใต้ตน้ ไม้ใหญ่ ไม่ไกลจากประตูโรงเรียนนัก ปกติพ้ ืนที่ตรงนี้จะไม่อนุ ญาตให้รถเข้ามาจอด แต่เพราะหมายเลขทะเบียนรถคันนี้เป็ นสัญลักษณ์ของผูม้ อี ำ� นาจในเมือง อย่าว่า แต่จะจอดรถใต้ตน้ ไม้เลย ต่อให้ข้นึ ไปจอดบนยอดต้นไม้กไ็ ม่มใี ครกล ้าทักท้วง “ฉันบอกไปตัง้ หลายครัง้ แล ้วว่าไม่ตอ้ งมารับ ขึ้นแท็กซีไ่ ปเองได้” คนตรงหน้ามักท�ำให้กู้ไห่หมดความอดทนเสมอ “กลัวจะเกิดเรื่องกับคุณไงครับ การจราจรแถวนี้แย่มาก คนขับรถก็ ไม่น่าไว้ใจด้วย ถูกโกงขึ้นมาจะท�ำยังไง มาครับ ขึ้นรถเถอะ คุณชายทะเลาะกับ นายท่านก็จริง แต่กไ็ ม่เห็นต้องทรมานตัวเองเลย” คนขับรถพยักหน้าแล ้วยิ้มน้อย ๆ กู้ไห่มองไปทางประตูโรงเรียน ทันใดนัน้ ก็สงั เกตเห็นร่างของเด็กหนุ่ม คนหนึ่ง เขาจ้องนิ่ง ๆ อยู่ไม่ก่วี นิ าทีก็รบี ก้าวยาว ๆ ไปทีถ่ นนฝัง่ ตรงข้ามอย่าง รวดเร็ว และโดยไม่ตอ้ งรอให้คนขับรถได้ตงั้ สติกู้ไห่ก็เข้าไปขวางหน้ารถแท็กซี่ แล ้วกระโดดขึ้นไปทันที
47
[ 13 ] จะดูแลและช่วยเหลือคนคนนี้ ! “นี่ลงุ ช่วยขับช้ากว่านี้ได้ไหม” “จะเอาช้าแค่ไหน ดูหน้าปัดความเร็วสิ เพิง่ ถึงไหนเอง” ลุงโชเฟอร์ตอบ กลับอย่างไม่สบอารมณ์ “ลุงแค่ขบั ตามคนข้างหน้าไปก็พอ คนทีใ่ ส่ชดุ นักเรียนสีนำ�้ เงินคนนัน้ ” คราวนี้คนขับแท็กซีโ่ กรธถึงขีดสุดแล ้วจริง ๆ “ทีข่ บั มาตัง้ นานนี่คอื จะให้ ตามคนเดินเหรอ นี่เธอจงใจแกล ้งฉันใช่ไหม ไม่รูห้ รือไงว่ารถคันนี้คดิ เงินตามระยะ ทาง ไม่ได้คดิ ตามเวลา เสียเวลาท�ำมาหากินฉันหมด มันคุม้ งัน้ เหรอ” กู้ไห่ควักเงินออกมาสองร้อยหยวนแลว้ โยนไปข้างหน้า คนขับมีท่าที อ่อนลงทันตา “ฉันว่านะพ่อหนุ่ม ถ้าเธอจะสะกดรอยตามคนเดิน สูล้ งไปเดินตามเอง ไม่ดกี ว่าเหรอ หรือไม่ก็ไปหามอเตอร์ไซค์ไฟฟ้ าสักคัน ประหยัดเงินกว่าทีใ่ ห้ฉนั มาตัง้ เยอะ ใช้เงินสองร้อยหยวนแลกกับการขยับไม่ก่กี า้ ว เธอไม่รูส้ กึ ขาดทุนบ้าง หรือไง” “เดินตามมันโจ่งแจ้งเกินไป... เร็วเข้า เขาเลี้ยวไปทางนัน้ แล ้ว” กู้ไห่รอจนถึงปากซอยเข้าบ้านไป๋ ลวอิ ั ่ นแล ้วจึงค่อยลงจากรถ ทีน่ ่ีเป็ นบ้านซึง่ มีสนามล ้อมรอบตัวบ้านทัง้ สีด่ า้ น ทัง้ เก่าและทรุดโทรม ดู ขัดกับอาคารสูงใหญ่รอบด้านโดยสิ้นเชิง จากประสบการณ์ของกูไ้ ห่ อีกไม่นานทีน่ ่ี คงถูกรื้อถอน บรรดาคุณลุงคุณป้ าทีใ่ ช้ชวี ติ กันขวักไขว่อยู่ในซอยนี้จะต้องสูญเสีย บ้านอันอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวของตนไป เนื่องจากเงินทุนสนับสนุนมีไม่เพียงพอที่ จะตอบสนองความต้องการด้านทีอ่ ยู่อาศัยในปักกิ่งให้พวกเขาได้ เมือ่ เดินลึกเข้าไปในซอยกู้ไห่ก็เห็นไป๋ ลวั ่ อินเดินเข้าไปในลานบ้านหลัง หนึ่ง เขาก้มดูนาฬกิ า... ห้าสิบนาที ตอนนี้กู้ไห่เข้าใจแล ้วว่าท�ำไมไป๋ ลวอิ ั ่ นถึง ไปเรียนสายเป็ นประจ�ำ ดูจากสภาพความเป็ นอยูข่ องครอบครัวทีเ่ ขาได้มาเห็น เกรง
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
48
ว่าแม้แต่จกั รยานสักคันก็คงไม่มี ไป๋ ลวอิ ั ่ นเดินเข้าไปในบ้าน ทิ้งกระเป๋ าไว้บนเตียงอย่างสะเปะสะปะ ถอด ชุดนักเรียนแลว้ เดินเปลือยท่อนบนเข้าไปยังห้องครัว เด็กหนุ่มเปิ ดหม้อหุงข้าว ออกแล ้วก็ตอ้ งนิ่งอึ้งไป จากนัน้ ตะโกนเสียงสูงใส่ไป๋ ฮนั ่ ฉีทอ่ี ยูใ่ นสวนหลังบ้านทันที “ไหนพ่อบอกว่าโจ๊กไง ท�ำไมถึงเป็ นข้าวสวยไปได้” ไป๋ ฮนั ่ ฉีตบหน้าผากตัวเองอย่างปลงตก สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “เมือ่ กี้พอ่ มัวแต่ซกั ผ้าอยู่ขา้ งนอก ลืมไปสนิทเลยว่าท�ำโจ๊กเอาไว้ น�ำ้ ใน หม้อมันคงแห้งเลยกลายเป็ นข้าวสวยแบบนี้” ตอนทีก่ ู้ไห่เดินมาถึงประตูบา้ น ไป๋ ลวอิ ั ่ นก�ำลังเทน�ำ้ ประปาลงในถ้วยข้าว คนให้เข้ากันหน่อยก็กลายเป็ นโจ๊กแล ้ว ไป๋ ลวอิ ั ่ นดืม่ โจ๊กถ้วยแล ้วถ้วยเล่า ข้าง ๆ มีผกั ดองวางอยู่หนึ่งจาน พอ กินเสร็จก็เอาถ้วยไปแช่นำ�้ พลางล ้างลวก ๆ ไม่นานก็กลับออกมา ทว่าทันทีทเ่ี ห็น ไป๋ ฮนั ่ ฉีกำ� ลังตากผ้า ไป๋ ลวอิ ั ่ นก็เดือดเป็ นฟื นเป็ นไฟ เขาคว้ากางเกงในลงมาได้ก็ ถามไป๋ ฮนั ่ ฉีเสียงเย็น “กางเกงในตัวนี้มนั สะอาดอยู่แล ้วไม่ใช่เหรอ พ่อเอามาซักให้ผมอีกท�ำไม ผมมีกางเกงในอยู่แค่สามตัว ตัวหนึ่งพ่อท�ำตกอ่างไปแล ้ว ตัวหนึ่งสกปรก อีกตัว ทีส่ ะอาดพ่อก็เอามาซัก แล ้วพรุ่งนี้ผมจะใส่อะไร” ไป๋ ฮนั ่ ฉีตกตะลึงไปพักหนึ่ง ถูมอื ไปตามเนื้อผ้าจนเกิดเสียงก่อนจะบอก เสียงอ่อน “งัน้ เดีย๋ วพ่อไปซื้อตัวใหม่ให้ลูก” “ไม่ตอ้ งครับ” ไป๋ ลวอิ ั ่ นคว้าตัวพ่อไว้ “เดีย๋ วผมใส่มนั ตอนนี้แหละ พรุ่งนี้ เช้าก็แห้งแล ้ว” กู้ไห่อดข�ำพ่อลูกคู่น้ ีไม่ได้ ตอนขากลับกู้ไห่ไม่ได้เรียกแท็กซี่แต่ เดินกลับไปแทน พอถึงบ้านก็ ออกก�ำลังกายก่อนเหมือนทุกครัง้ ในสมองวนเวียนคิดถึงแต่ภาพทีเ่ พิง่ ประสบมา เมือ่ ครู่ ท�ำไมพ่อลูกคู่นนั้ ถึงมีชวี ติ ทีส่ บั สนอลหม่านขนาดนี้ ยิง่ คิดก็ยง่ิ รูส้ กึ ขบขัน ความจริงแลว้ กู้ไห่ไปทีน่ นั ่ ด้วยจุดประสงค์สามข้อ ประการแรก... เขา
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
49
อยากรูว้ า่ ท�ำไมไป๋ ลวอิ ั ่ นถึงมาโรงเรียนสาย ประการทีส่ อง... เขาอยากเห็นสภาพ ชีวติ ของพีน่ อ้ งร่วมชาติ ประการทีส่ าม... เขาว่าง ตอนนี้กู้ไห่บรรลุจดุ ประสงค์ทงั้ สามข้อแลว้ แต่มสี ง่ิ หนึ่งทีเ่ ขาได้รบั รูม้ า โดยไม่ตงั้ ใจ กู้ไห่พบว่าทัง้ เขาและไป๋ ลวอิ ั ่ นต่าง ‘ขาดแคลน’ ด้วยกันทัง้ คู่ ตามทฤษฎีทว่ี ่าด้วยการเติมเต็มซึง่ กันและกัน เขาจะดูแลและอยู่เคียง ข้างคนคนนี้เอง
น ่ า อ ง ่ า ย อ ตวั
50