Milan kundera yasam baska bir yerde

göstermesiydi. Ama kızıl saçlı kızın bedeninin güneşli sahiline yanaştığından beri, ışık ve huzura ihtiyacı vardı; annesiyle takışmak rahatını kaçınyordu. Duygusal nedenler bir yana, bunun çok pratik bir nedeni daha vardı: kızın müstakil bir odası varken, Jaromil, erkek olmasına rağmen annesiyle birlikte oturuyordu ve kişisel bir yaşam sürdürebiliyorsa, bunu yalnızca genç kadının bağımsız olmasına borçluydu. Bu eşitsizliği acı acı hissediyor ve annesinin, pembe sabahlığı, elinde bir şarap kadehiyle gelip yanına oturmasına ve haklan konusünda.kendisiyle dostça konuşup anlaşabileceği genç ve hoş bir kadın izlenimi uyandırmasına seviniyordu.

Ondan saklayacağı hiçbir şeyi olmadığını söyledi (anne boğazına bir şey tıkandığını hissetti) ve kızıl saçlı kızdan sözetmeye koyuldu. Tabiî, annesinin onu, alışveriş için gittiği mağazadan tanıyabileceğini söylemedi, ama yine de kızın on sekiz yaşında olduğundan, öğrenci değil, ama hayatını elleriyle kazanan (bunu neredeyse saldırgan bir tonda söyledi), sıradan bir kız olduğundan sözetti.

Anne kendine şarap koydu; işler iyi gidiyordu. Dili çö­ zülmeye başlayan oğlunun kendisine çizmiş olduğu genç kız portresi, endişesini yatıştırıyordu: kız çok gençti (neyse, yaşlı ve ahlâksız kadın hayaletinden kurtulmuştu), fazla eğitim görmemişti (demek ki annenin onun etkisinden korkmasına gerek yoktu) ve son olarak da, Jaromil sadeliğinin ve se­ vimliliğinin erdemlerinden neredeyse kuşku uyandıracak bir biçimde bahsettiğinden, anne kızın pek de öyle güzel olmadığı sonucunu çıkardı (böylece, gizli bir memnuniyetle, oğlunun hayranlığının fazla uzun sürmeyeceğini varsayabilirdi).

Jaromil, annesinin, kızıl saçlı kızı reddetmeksizin kafasında ölçüp biçtiğini hissetti ve bundan mutlu oldu: annesi ve kız, çocukluğunun meleği ve erkekliğinin meleği, hep birlikte aynı masaya oturduklarını hayal ediyordu; bu ona barış kadar güzel geliyordu. Yuvayla dünya arasındaki barış; iki meleğin 191