Harry Dielemans (65) revalideert in De Parkgraaf Doel: zodanig herstellen dat hij niet meer geheel afhankelijk is van anderen. “Ik was altijd die slimme man die complexe problemen oploste. Nu ben ik traag en afhankelijk. Dat is een hard gelag, daar heb ik grote moeite mee. Ik praat erover met de psycholoog. Je moet door een soort rouwproces, zegt ze.” Het leven van Harry Dielemans mag dan totaal op zijn kop zijn gezet sinds hij werd getroffen door een beroerte die hem halfzijdig verlamde, het ziet er toch alweer een stuk beter uit dan een paar maanden geleden. “Ik kon niet meer praten en eten en mijn linkerarm en –been niet bewegen. Inmiddels eet en praat ik weer en kan ik zelfs kleine stukjes lopen. Ik ben al doorgedrongen tot de loopgroep. Een soort elitecorps,” zegt hij met de enige ironie maar ook wel trots. “We oefenen in traplopen en worden soms afgeleid.” Hij moet nadenken bij iedere stap die hij zet. “Als ik mijn been niet bewust aanstuur, val ik. Het is me al een paar keer overkomen en dat wil je niet.” Zijn linkerarm kan hij nog steeds niet bewegen. “Daar moet ik mee leren leven zeggen ze, maar ik wil me daar nog niet bij neerleggen.” Terug naar huis in Maartensdijk kan hij niet meer. “Dat huis is gevaarlijk voor me geworden”, zegt de voormalige kwaliteitsmanager. “Te groot, te veel trappen.” Hij wacht op een plek in een zorgcentrum in Tilburg, in de buurt van zijn familie. Intussen oefent hij op zijn
persoonlijke verzorging. Hij kan nog niet alles zelf, maar met een lijst van de handelingen aan de muur naast de wastafel komt hij een heel eind, “Ik ben hier met sprongen vooruitgegaan,” oordeelt hij over zijn revalidatie in De Parkgraaf. “Vanuit mijn professionele achtergrond vraag ik me af wat ze goed doen. Het komt vooral doordat alle neuzen dezelfde kant op staan.
Vanaf het begin is er een zorgplan, iedereen weet wat er gedaan moet worden.”
Vanaf het begin is er een zorgplan, iedereen weet wat er gedaan moet worden en ze houden elkaar van alles op de hoogte. Als ik bij de ene behandelaar wat zeg, hoor ik dat soms terug bij een ander. Ook als revalidant weet je waar je aan toe bent. De ontvangst is warm en begripvol, maar al snel volgt wat ik noem een militair regime. Er is een strikte routine en ze kunnen onverbiddelijk zijn. En dat is goed. Alles wat leuk is, helpt je niet naar buiten. Het moet geen Hotel California zijn. You can check out any time you like, but you can never leave.” Hij lacht. “Hangt mijn mond niet erg scheef?”
19