Samantha de Jong:
uren-contracten die gelukkig heel flexibel zijn, daarmee komen we een heel eind.”
“Je wilt er samen iets van maken, daar haal ik energie uit.”
Lastig sparren Ook het onderlinge contact is geen vanzelfsprekendheid. Het Gezondheidscentrum Lunetten is een perfecte uitvalsbasis, maar in het kantoor voor de wijkverpleging mogen we met maximaal drie collega’s tegelijk binnen zijn. Samantha: “Dat maakt even sparren minder eenvoudig. We kunnen gebruikmaken van Teams, maar iedereen mist dat ‘gemakkelijke’ contact.” Iets vergelijkbaars geldt voor het werk in de wijk. Iemand even een knuffel geven of een arm op de schouder leggen, is er niet bij. Antoinette: “Terwijl de angst en het verdriet zo heftig kunnen zijn, zeker nu het allemaal langer duurt. Ik voel me door het afstand houden soms net een robot.”
De rek eruit Het lukt allemaal, maar de rek is er wel uit: ruimte voor extra cliënten is er momenteel niet. Samantha: “We willen graag groeien, maar bij nieuwe aanmeldingen moeten we helaas nee zeggen. Iedereen draait al overuren. Met extra personeel zouden we wel kunnen uitbreiden, maar het lukt nog niet om nieuwe collega’s te vinden voor de twee vacatures die we hebben.”
Ze moeten dus nog wel even op hun tenen blijven lopen in Lunetten. Blijft dat lukken? Ja, zeggen de collega’s met een uitroepteken. Antoinette: “Wanneer iemand zegt: dankjewel, je hebt mijn dag goedgemaakt, kan ik er weer tegenaan. We zijn nodig, niet alleen voor de directe zorg. Dat iemand even zijn hart bij je kan luchten, is belangrijker dan dat de oksels zijn gewassen.” Samantha: “Mijn hart ligt in de zorg, zo simpel is het. Ik wil iets betekenen voor anderen. En met mijn collega’s is het nooit saai. Je wilt er samen iets van maken, daar haal ik energie uit.” ●
Antoinette Gatling:
“Wanneer iemand zegt: dankjewel, je hebt mijn dag goedgemaakt, kan ik er weer tegenaan.”
21
