Η ΑΥΓΗ • ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6 ΙΟΥΝΙΟΥ 2014
38
ΑΡΘΡΑ ΕΝ ΤΥΠΩΣΕΙΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Το φάντασμα της αριστερής κυβέρνησης (...) Η ελληνική περίπτωση φαίνεται να αποτελεί μια σύνθεση των δύο προηγούμενων. Από τη μια κάποιοι σαν τον κ. Μπαλτάκο μιλάνε για επερχόμενη «νέα Βάρκιζα», που σημαίνει ότι προφανώς στοχεύουν σε «νέο Δεκέμβρη», ενώ ταυτόχρονα ισχυρίζονται ότι στον ΣΥΡΙΖΑ «έχουν ‘μαλακώσει’ πολύ» και ότι «θα σαστίσουν όταν έρθει η στιγμή για κρίσιμες αποφάσεις», προαναγγέλλοντας μάλλον νέες συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας παρά νέες Βάρκιζες. Από την άλλη, εντείνεται η πίεση για συστημική προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ με το γνωστό επιχείρημα του «αναγκαίου» ανοίγματος προς τις «κεντρώες» δυνάμεις και της επί της ουσίας εγκατάλειψης του στόχου της αριστερής κυβέρνησης. Η λογικοφανής βάση του επιχειρήματος είναι ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποκτήσει αυτοδυναμία και η συμμαχία με την (αποδυναμωμένη) «άλλη Αριστερά» μοιάζει αδύνατη, κύρια λόγω της στάσης της ηγεσίας του ΚΚΕ. Αυτό που αποσιωπά αυτό το σκεπτικό είναι ότι η συγκυρία στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά ρευστή και έντονα πολωτική, άρα διόλου αντιθετική σε μια πλειοψηφική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Και κυρίως ότι οι εφεδρείες του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται πρώτα και κύρια στην κινητοποίηση των «από κάτω» και την κοινωνική συμμαχία, στις οποίες οφείλει εξάλλου και την εκτίναξή του από το 4 στο 27%. Με άλλα λόγια, στα εργατικά και λαϊκά στρώματα, που δεν έχουν ακόμη αποφασιστικά πειστεί από την αξιωματική αντιπολίτευση, όπως δείχνει η υψηλή αποχή αλλά και η ελαφριά κάμψη των ποσοστών της σ’ αυτές τις κατηγορίες που αποτελούν την πυρήνα της εκλογικής της βάσης. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, η δημιουργία ενός ισχυρού ρεύματος στα λαϊκά στρώματα είναι το μεγάλο ζητούμενο της επόμενης περιόδου, από το οποίο εξαρτάται και το ενδεχόμενο συγκρότησης αριστερής κυβέρνησης και ρήξης με το μνημονιακό καθεστώς λεηλασίας και αυταρχισμού. Γι’ αυτό και η ανανεωμένη ριζοσπαστική ορμή συνιστά περισσότερο από ποτέ την αναγκαία συνθήκη μιας νικηφόρας για την κοινωνική πλειοψηφία έκβασης της παρούσας αναμέτρησης. Για να μην στοιχειώσει το ελληνικό φάντασμα όπως το γαλλικό και το ιταλικό του προηγούμενου αιώνα. Του Στάθη Κουβελάκη, από τη στήλη «Ανάλυση στα γεγονότα», 5/6/2014
Του BAΓΓΕΛΗ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ
Η ιστορική αντιστοιχία Ιουλιανών και σημερινής πολιτικής συγκυρίας ΤΟΥ ΑΝΕΣΤΗ ΤΑΡΠΑΓΚΟΥ
Από μια γενική άποψη βλέποντας τα πράγματα, κάθε πολιτική και κοινωνική συγκυρία που αναδεικνύεται έχει τα δικά της ιδιαίτερα και ανεπανάληπτα χαρακτηριστικά και μ’ αυτή την έννοια δεν είναι εύκολες και δόκιμες οι συγκρίσεις ιστορικών καταστάσεων που εμφανίζονται με αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Εντούτοις, όμως, σε πολλές περιπτώσεις αναδεικνύονται ομοιότητες, που, χωρίς να καταργούν τον χαρακτήρα τού ιστορικά ανεπανάληπτου, προσφέρονται ωστόσο για συγκρίσεις και εξαγωγή συμπερασμάτων. Έτσι, σε ολόκληρη την προηγούμενη μνημονιακή τετραετία, οι αναφορές των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων στο υπόδειγμα του ΕΑΜικού κινήματος ήταν πυκνές και όχι δίχως νόημα. Έτσι, μ’ αυτές τις επιφυλάξεις, προκύπτει αβίαστα μια ορισμένη αντιστοιχία των χαρακτηριστικών της ιστορικής περιόδου 1964-67, όπου τα γεγονότα που έχουν συμβεί έχουν αποτυπωθεί ως Ιουλιανά, με τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη σημερινή ελληνική μετεκλογική πολιτική και οικονομική συγκυρία. Η σημερινή διαμόρφωση του χάρτη των πολιτικών δυνάμεων και συσχετισμών έχει εξαιρετικά πρωτότυπα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: α) Ένα κόμμα της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, κατέχει την πρώτη θέση στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, εντούτοις απωθείται στο πεδίο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. β) Η εγκατεστημένη κυβερνητική συμμαχία Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ εμφανίζει πλήρη απονομιμοποίηση και δεν συγκεντρώνει ούτε το ένα τρίτο των επιλογών του εκλογικών σώματος.
Πρόκειται για μια συγκυρία εμφανέστατης κυβερνητικής απονομιμοποίησης και παράλληλου ολοκαυτώματος των λαϊκών τάξεων, αδιαμφισβήτητης εκλογικής υπεροχής του κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των άλλων αθροιστικά αντιμνημονιακών σχηματισμών, που συνιστά δημοκρατική και συνταγματική εκτροπή και απαιτεί την αποκατάσταση της λειτουργίας της δημοκρατικής αρχής γ) Οι πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθενται, από διαφορετικές προφανώς αφετηρίες και με διαφορετικές οπτικές, στην ασκούμενη πολιτική των Μνημονίων και της συνεχιζόμενης καταστροφής των εργατικών λαϊκών στρωμάτων και της οικονομίας της χώρας, είναι κατά πολύ πλειοψηφικές: ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝ.ΕΛΛ., Ποτάμι (εξαιρουμένης της Χ.Α.) συγκεντρώνουν τουλάχιστον το 43% του εκλογικού σώματος και, αν συνυπολογίσει κανείς μικρότερους αντιπολιτευτικούς και αριστερούς σχηματισμούς, ξεπερνά το 45%.
δ) Τέλος, η ασκούμενη ακραία νεοφιλελεύθερη κυβερνητική πολιτική έχει προκαλέσει και συνεχίζει να προκαλεί, και μάλιστα με ορίζοντα την επόμενη διετία 2014 - 16, μια χωρίς προηγούμενο κοινωνική εξαθλίωση. Πρόκειται άρα συνολικά για μια συγκυρία εμφανέστατης κυβερνητικής απονομιμοποίησης και παράλληλου ολοκαυτώματος των λαϊκών τάξεων, αδιαμφισβήτητης εκλογικής υπεροχής του κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των άλλων αθροιστικά αντιμνημονιακών σχηματισμών, που συνιστά δημοκρατική και συνταγματική εκτροπή και απαιτεί την αποκατάσταση της λειτουργίας της δημοκρατικής αρχής. Πώς διαμορφώνονταν τα πράγματα, εντελώς συνοπτικά, στην αντίστοιχη προδικτατορική περίοδο: Τον Φεβρουάριο του 1964 η Ε.Κ. κερδίζει τις εκλογές με 52% (ΕΡΕ στο 35% και ΕΔΑ στο 11%) και ξεκινά την εφαρμογή ενός στοιχειακά δημοκρατικού και προοδευτικού προγράμματος. Τον Ιούλιο του 1965 η κυβέρνηση της Ε.Κ. οδηγείται σε παραίτηση, μετά την ανακτορική παρέμβαση, και σχηματίζεται η πρώτη κυβέρνηση της αποστασίας του Νόβα (ΕΡΕ + αποστάτες Ε.Κ.). Αυτή προκαλεί μαζικές λαϊκές αντιδράσεις καθημερινής παρέμβασης και οδηγείται σε καταψήφιση τον Αύγουστο του 1965. Σχηματίζεται δεύτερη κυβέρνηση αποστασίας του Τσιριμώκου, η οποία, με την καθολική αντίδραση του λαϊκού παράγοντα, καταψηφίζεται και αυτή. Μόλις τον Σεπτέμβριο του 1965 το αστικό μπλοκ εξουσίας (ΕΡΕ, αστική τάξη, στρατός, ανάκτορα) κατορθώνει και περνάει στη Βουλή την τρίτη κυβέρνηση της αποστασίας του Στεφανόπουλου, η οποία όμως και αυτή συναντά ευρύτα-