Η ΑΥΓΗ • ΠΕΜΠΤΗ 10 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013
39
ΑΡΘΡΑ
Ο φασισμός είναι, όχι η Χρυσή Αυγή ΤΟΥ ΚΛΕΑΡΧΟΥ ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ
Το παρακάναμε με τη Χρυσή Αυγή; Αφήσαμε πίσω, ξεχάσαμε, τους αγώνες των εκπαιδευτικών, των υγειονομικών και των άλλων επαγγελματικών ή κοινωνικών ομάδων; Αντιλαμβάνομαι ώς ένα βαθμό τις ανησυχίες των πλέον ευαισθητοποιημένων. Δυο μονάχα ενστάσεις: Πρώτον, τίποτα δεν εμποδίζει τις πληττόμενες κοινωνικές ομάδες να κρατούν ψηλά τη σημαία και όχι να μαζεύονται 50 ή 100 σε εκδήλωση διαμαρτυρίας π.χ. των υγειονομικών. Δεύτερον, ο επαναστατικός βερμπαλισμός είναι ενδεχομένως καλός για να μπετονάρει τούς χειριστές του, αλλά πώς απαντά στον εκφασισμό ευρωπαϊκών πληθυσμών;
Η γροθιά και η ανοησία Η τελευταία γροθιά στα μούτρα ήταν γαλλική: 49,5 % των ενεργών ψηφοφόρων της περιοχής Μπρινιόλ, κοντά στην Τουλόν, ψήφισε, σε αναπληρωματική τοπική εκλογή, τους φασίστες του λεπενικού «Εθνικού Μετώπου», του -πιο μαύρου- «Κόμματος
της Γαλλίας». Ο υποψήφιος της Αριστεράς, με 14,6%, δεν μπόρεσε να περάσει ούτε την υποψήφια των… απλών δεξιών (20,8%). Οι δικαιολογίες; o Ψήφισε μόνο το 33,5%. o Έβαλε υποψηφιότητα μια «πράσινη» που πήρε 8,9% στερώντας από τον κομμουνιστή υποψήφιο τη… δεύτερη θέση. o Δεν κατέβασε υποψήφιο το Σοσιαλιστικό κόμμα. Όλη η διαχρονική ανοησία μερίδας της Αριστεράς, συμπυκνωμένη σε λίγα λόγια. Στα καθ’ ημάς πάλι: Η καταιγιστική επικοινωνιακή επίθεση της κυβέρνησης στο θέμα της Χρυσής Αυγής δημιουργεί την αίσθηση (και τις συνακόλουθες γκρίνιες) ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τρέχει να προλάβει τις κινήσεις του επιτελείου Σαμαρά και αδυνατεί να προτάξει τη δική της ατζέντα. Δηλαδή, πώς να προτάξει ο ΣΥΡΙΖΑ (ή το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δική του ατζέντα που θα τον διαφοροποιεί από την κυβέρνηση; Αγνοώντας τη Χρυσή Αυγή και το γεγονός ότι ένα τμήμα της ηγεσίας της είναι σήμερα προφυλακισμένο και ένα άλλο οδεύει προς
Το «σύστημα» επέλεξε για τους δικούς του λόγους- να συγκρουστεί με τη Χρυσή Αυγή, χρησιμοποιώντας το άλλο εργαλείο του, τη Νέα Δημοκρατία, με τη συνιστώσα της, το ΠΑΣΟΚ. Βάζουμε πλάτη πιέζοντας για πλήρη εκδημοκρατισμό και διαφάνεια σε σώματα ασφαλείας και στρατό ή είμαστε «όχι σε όλα»; Κορυδαλλό; Είναι λεγκαλισμός να επιμένει στην ολοκλήρωση της ποινικής διαδικασίας που άνοιξε όπως άνοιξε; Σημαίνει ότι ξεχνά έτσι τη διασύνδεση δικαστικών ή αστυνομικών με το παρακράτος;
Τι θα έλεγαν οι ίδιοι αν έριχνε ο ΣΥΡΙΖΑ το θέμα της Χρυσής Αυγής; Βεβαίως και η Αριστερά πρέπει να καταγγέλλει συνεχώς τον υπαρκτό αυταρχισμό απέναντι στους άνεργους, τους άρρωστους, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Αλλά να υποβαθμίσει τα της Χρυσής Αυγής και να ανέχεται περίεργες -συγκυριακά- συμπεριφορές «μπαχαλάκηδων», να αποδέχεται (από ακαδημαϊκά μάλιστα χείλη) το τσιτάτο ότι «στη βία του συστήματος απαντάς με βία», να είναι a priori αλληλέγγυα σε κάθε «αντισυστημικό τόξο» ή «πυρήνα» που βάζει μια βόμβα ενάντια στην καταπίεση; Η θέση «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα» δεν είναι απλώς επιλογή. Είναι μονόδρομος, βάσει των συσχετισμών, είναι συνέπεια στους λόγους της Αριστεράς του 21ου αιώνα.
Ποιο το σύστημα, ποια τα εργαλεία; Όμως, ας δούμε τις αντιφάσεις μέσα στις οποίες είναι υποχρεωμένη η Αριστερά και η ηγεμονική της έκφραση σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ, να κινηθεί: o Το «σύστημα» επέλεξε -για τους δικούς του λόγους- να συγκρουστεί με τη Χρυσή Αυγή, χρησιμοποιώντας το
Η Aριστερά στην Ελλάδα πρέπει να ξεσηκωθεί ενάντια στη Χρυσή Αυγή ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*
Η Ελλάδα -και η άνοδος της Χρυσής Αυγής- είναι μια ακραία παραβολή τού τι έχει συμβεί σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες από τότε που ξέσπασε η παγκόσμια κρίση το 2007. (...) Η ανανεωμένη κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού έχει δημιουργήσει μια αίσθηση γενικευμένης αδυναμίας στα λαϊκά στρώματα των αναπτυγμένων χωρών, που γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνη από δύο χαρακτηριστικά της κρίσης. Πρώτον, η αναταραχή οφείλεται στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ιδίως στο χρηματοπιστωτικό του κομμάτι. Στη λαϊκή αντίληψη σε ολόκληρο τον κόσμο, οι τραπεζίτες είναι ο κύριος ένοχος της κρίσης, και δικαίως. Δεύτερον και ακόμη πιο σημαντικό, η κρίση δεν έχει πλήξει μόνο τη μισθωτή εργασία, όπως συνήθως συμβαίνει στις καπιταλιστικές κρίσες. Οι συνθήκες διαβίωσης της μεσαίας τάξης έχουν επίσης καταστραφεί, καθώς οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν, η ακίνητη περιουσία δέχτηκε πλήγμα, το σύστημα υγείας υποφέρει και το εκπαιδευτικό σύστημα είχε αποδιαρθρωθεί. (...) Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απλώς μια εγκληματική οργάνωση που τρομοκρατεί στους δρόμους. Πρόκειται για ένα φασιστικό κόμμα που έχει αποκτήσει πραγματική στήριξη διά μέσου της λατρείας της βίας, της εξύμνησης του πρωτόγονου ρατσισμού και της επιβεβαίωσης του εθνικού μεγαλείου. Οι απόψεις αυ-
τές φυσικά δεν προσφέρουν καμία διέξοδο σε μια πάσχουσα κοινωνία και σίγουρα καμία λύση προς το συμφέρον των εργαζομένων. Αλλά όταν οι κανονικές συνθήκες ζωής έχουν καταστραφεί, όταν όλα φαίνονται αβέβαια και απειλητικά, ακόμη και το βάρβαρο μήνυμα της Χρυσής Αυγής μπορεί να βρει απήχηση. Η Ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Είναι ευσεβής πόθος να περιμένουμε ότι ο φασισμός θα ηττηθεί από τη δράση της αστυνομίας ή απλώς επαινώντας τη δημοκρατία. Η Ακροδεξιά θα υποχωρήσει μόνο όταν οι συνθήκες διαβίωσης της πλειοψηφίας δεν θα χειροτερεύουν άλλο με στόχο να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του ιδιωτικού κεφαλαίου. Όταν η δημοκρατία δεν θα παραβιάζεται συνεχώς από ένα αυταρχικό κράτος. Όταν δεν θα υπάρχει απειλή για την εθνική κυριαρχία και η εθνική αξιοπρέπεια θα είναι σεβαστή. Με λίγα λόγια, όταν η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία στην Ευρώπη και αλλού διαρραγεί αποφασιστικά. Ο φασισμός τρέφεται από την καταστροφή που προκαλεί ο νεοφιλελευθερισμός. Συνθήκες ήττας του φασισμού δεν θα προκύψουν χωρίς μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις στις οποίες θα συμμετέχει ενεργά η Αριστερά. Ένα από τα πιο απογοητευτικά χαρακτηριστικά της κρίσης είναι η αδυναμία της Αριστεράς, οργανωτικά, εκλογικά και πάνω απ’ όλα στη σφαίρα των ιδεών. Η Αριστερά δεν έχει δείξει αυτοπεποίθηση, ούτε τη διακαή επιθυμία να αλλάξει τον κόσμο. Ακόμη και στην Ελλάδα, όπου οι αριστερές παραδόσεις εξακολουθούν να είναι πολύ ισχυρές, η άνοδος του
ΣΥΡΙΖΑ έχει προκύψει σε μεγάλο βαθμό ως απόρροια των συνθηκών, παρά από τις δικές του δυνάμεις. Όσο για την υπόλοιπη Αριστερά, συμπεριλαμβανομένου και του Κομμουνιστικού Κόμματος, διακρίνεται από μία ακατάσχετη επαναστατική πολυλογία, η οποία όμως δεν καταφέρνει να κρύψει τον φόβο της μπροστά στην εξουσία. Οι καθημερινοί άνθρωποι δεν ξεγελιούνται από απλά λόγια. Για να αντιμετωπίσει την Άκρα Δεξιά, η Αριστερά πρέπει να αποδείξει στην πράξη ότι η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού δεν είναι αναπόφευκτη. Γι’ αυτό όμως, θα πρέπει να προσφέρει ένα ρεαλιστικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που θα κάνει βήματα προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα πρέπει να επανεξετάσει τη μετανάστευση και τη θέση της στον σύγχρονο καπιταλισμό. Θα πρέπει επίσης να πάψει να αντιμετωπίζει υπερεθνικούς οργανισμούς όπως η Ε.Ε. και η ΟΝΕ ως εγγενώς προοδευτικούς. Είναι απαραίτητο να ξανασκεφτεί η Αριστερά τη σχέση μεταξύ του εθνικού κράτους και της δημοκρατίας. Τώρα πλέον γνωρίζουμε ότι η εθνική ισχύς μπορεί να είναι προπύργιο ενάντια στις αντιδημοκρατικές πιέσεις από υπερεθνικούς οργανισμούς. Πάνω απ’ όλα, η Αριστερά πρέπει να πιστέψει στον εαυτό της, τις ιδέες και το όραμά της για την ανατροπή του καπιταλισμού. Ίσως η ελληνική Αριστερά να μπορέσει να δείξει έναν τέτοιο δρόμο για την υπόλοιπη Ευρώπη. Ο χρόνος πιέζει.
*Απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα The Guardian
άλλο εργαλείο του, τη Νέα Δημοκρατία, με τη συνιστώσα της, το ΠΑΣΟΚ. Βάζουμε πλάτη πιέζοντας για πλήρη εκδημοκρατισμό και διαφάνεια σε σώματα ασφαλείας και στρατό ή είμαστε «όχι σε όλα»; o Η Χρυσή Αυγή είναι ένα πειθήνιο όργανο αυτού του «συστήματος», αυτονομήθηκε ή μεγαλοπιάστηκε; Ο,τι κι αν ισχύει, αλλάζει τη συμπεριφορά μας; o Το χτύπημα στη Χρυσή Αυγή προοιωνίζεται ένα πιο σκληρό διωκτικό και ποινικό θεσμικό πλαίσιο που ενδεχομένως θα ακουμπήσει και την Αριστερά εν μέρει ή εν όλω. Πώς το παλεύουμε; Πώς ορίζουμε εντέλει αυτό το «σύστημα»; Είναι τόσο μονοδιάστατο, είναι ο καπιταλισμός με το αέναο τελευταίο του στάδιο ή πολλές και διαρκώς μεταλλασσόμενες εκφάνσεις των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων; Οι συγκρίσεις με το παρελθόν κρύβουν βέβαια παγίδες, αλλά -απλουστεύω- αν μας δέσουνε, θα μετράμε την ποιότητα και προέλευση των δεσμών; Ξέρω, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα διότι θα προτάξουμε τα στήθη μας. Το ξανάκουσα. Στήθη δεν είδα!
Τα ίχνη του χρήματος Το αίμα του αντιφασίστα ράπερ Παύλου Φύσσα, και η παλλαϊκή οργή που ξεσήκωσε, ανάγκασε την κυβέρνηση να ανοίξει τον δρόμο στις δικαστικές αρχές να ερευνήσουν δεκάδες εγκλήματα στα οποία ενέχονται βουλευτές, στελέχη και μέλη της Χρυσής Αυγής. Όποιο σπίτι, γραφείο των κατηγορουμένων χρυσαυγιτών κι αν ερεύνησε η αστυνομία, πέραν των φονικών εργαλείων, όπλων, μαχαιριών, ασπίδων, γκλομπς κ.λπ., ανακάλυψε και μεγάλα χρηματικά ποσά, την προέλευση των οποίων οι ελεγχόμενοι δεν αποκάλυψαν. Χαρακτηριστική η περίπτωση της Θέμιδας Σκορδέλη, αενάως «αγανακτισμένης» της περιοχής του Αγ. Παντελεήμονα, με τα 140.000 ευρώ που είχε στο σπίτι της. Ήδη μετά από αίτημα των ανακριτών το ΣΔΟΕ άρχισε έρευνα στα οικονομικά των βουλευτών και τις οργανώσεις της Χ.Α. Στην έρευνα αυτή πρέπει να δοθεί μεγάλη έμφαση από τη Δικαιοσύνη, ώστε να αποκαλυφθούν και να λογοδοτήσουν οι κρυφοί χρηματοδότες της φασιστικής συμμορίας. Γιατί αν παραμείνουν στη σκιά, το πιο πιθανό είναι να «καούν» οι συγκεκριμένοι αρχηγοί, υπαρχηγοί και βουλευτές και ο μηχανισμός να μείνει ανέπαφος ώστε σε εύθετο χρόνο να τεθεί εκ νέου σε λειτουργία, με άλλο όνομα και νέα άφθαρτα πρόσωπα. Άλλωστε, εδώ και πολύ καιρό φήμες αναφέρουν ότι ευάριθμα κλιμάκια φασιστοειδών με άγνωστους χρηματοδότες έχουν αποσταλεί στην Ολλανδία, όπου εκπαιδεύονται με απόλυτη μυστικότητα σαν ένοπλος μηχανισμός αποσταθεροποίησης μιας επόμενης αντιμνημονιακής κυβέρνησης. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΣΙΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ