bookvoice
A .V. re books to ίο
ωλε To βιβλιοπ Voice. s της ΑThen thensvoice.gr .V. w w w.a Μπες σ το ιλε τα βιβλία της Α γε γ ά ρ και πα ή λ ποσ το Δ ω ρ ε ά ν α Ε λ λ ά δα . ν σε όλη τη
Επιμέλεια: ΑγγΕλική ΜπιρΜπιλή
παρου σιασεισ / εκδο σεισ / συ νεντευ ξεισ / εκδη λ ώσ ε ι σ
Παύλος Ματεςις
κατακτήσεις. «Προσοχή, ραγίζει» έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται. Μα αυτή είναι η επιτομή του πραγματικά μεγάλου δημιουργού: να ραγίζεις εύκολα στη ζωή, ώστε να μετατρέπεις τα θρύψαλα σε σανίδες σωτηρίας για το κοινό. Από όλους τους ανθρώπους που συνάντησα στη συγγραφική μου πορεία, ο Παύλος Μάτεσις στάθηκε ο πιο γενναιόδωρος. Τον γνώρισα το 2004, χάρη σε μια άλλη γενναιοδωρία, αυτήν του Θανάση Καστανιώτη, όταν μας έφερε σε επαφή για να παρουσιάσει τον «Νέρωνά» μου. Το βιβλίο τού άρεσε, αλλά νομίζω πως εκείνο που πραγματικά μας έδεσε ήταν το ότι κι ο ίδιος, στην αρχή της καριέρας του, είχε γράψει ένα θεατρικό για τον Νέρωνα, καθώς επίσης και το γεγονός ότι δήλωσα πως το αγαπημένο μου μυθιστόρημά του είναι ο «Σκοτεινός οδηγός». Εκτιμούσε αφάνταστα τους αναγνώστες που αγαπούσαν το συγκεκριμένο βιβλίο και θεωρούσε πως αδίκως βρισκόταν στη σκιά της «Μητέρας του σκύλου». Τα επόμενα χρόνια, η αύρα του Μάτεσι ρίζωσε στη ζωή μου. Θα μιλούσαμε πάντα για βιβλία και για ξένους συγγραφείς, και θα τον άκουγα να μου διαβάζει κάποια χειρόγραφα από τον «Μύρτο» και το «Αλδεβαράν» με τρεμάμενη φωνή, (προσοχή, ραγίζει). Όταν του είπα, το 2005, ότι γράφω ένα βιβλίο για το Ολοκαύτωμα, πτης ηρωίδας του. Ένας ξένος ευγενικός, πήγε και βρήκε τις ξένες εκδόσεις της μα και σκληρός. Που μπορούσε μέσα σε «Εκλογής της Σόφι» και του «Ένας άνθρωμια μόνο στιγμή να γίνει ο πιο υπερόπτης πος χωρίς πεπρωμένο» και μου τις έστειλε άνθρωπος του κόσμου μόνο και μόνο για στη «Βραδυνή», όπου δούλευα τότε, με το να αμυνθεί απέναντι στη σκληρότητα σημείωμα: «Μικρέ, διάβασμα πρώτα, μετά γράψιμο». Και πάντα θα ατων καιρών, την πεζή στάθποσυρόταν πάλι στη μοναμιση της τέχνης, την αποθέTα μυθιστορήματα ξιά του, σε κείνο τον κόσμο ωση της μετριότητας. του Παύλου Μάτεσι των μαγικών πλασμάτων Όμως, πίσω από όλα, πίσω «Αφροδίτη» (Βιβλιοπωπου τον συντρόφευαν για από κείνο που κάποιοι απολείο της Εστίας)/ «Έκθεσις να βρουν κατόπιν διαχροκαλούσαν δύσκολο χαραιδεών», «Η Μητέρα του σκύλου», «Ύλη Δάσους», κτήρα, κρυβόταν έντεχνα νική ζωή στις σελίδες του. «Ο Παλαιός των ημερών», –για τους λίγους που θα Αυτός ήταν ο δι κός μου «Σκοτεινός οδηγός», «Πάντα επέλεγε ο ίδιος– μια αφάΠαύλος Μάτεσις. Όχι μόνο καλά», «Μύρτος», «Αλδεβανταστα τρυφερή ψυχή. Ένα ο κορυφαίος Έλληνας συγράν», «Graffito» (όλα από παιδί. Άτακτο συχνά, εύγραφέας των τελευταίων τις εκδ. Καστανιώτης) θραυσ το τις περισσότερο τριάντα χρόνων. Μα ένας ώρες της μέρας και μαγικό «λαθρεπιβάτης» που μποόταν σου άνοιγε την καρδιά του για να ρούσε να σκύψει πλάι σε κάθε ασήμαντο σου μιλήσει για τη μητέρα του, τα όνειρά επιβάτη που εκτιμούσε, με την ίδια κείνη του, το γράψιμο, τις διαψεύσεις του καλ- τρυφερότητα που αποπνέουν οι σελίδες λιτέχνη, που είναι περισσότερες από τις της «Μητέρας του σκύλου». A
Ο τρυφερός λαθρεπιβάτης Του ΣτέφανοΥ ΔανΔολοΥ
Ήταν άνοιξη του 2007, το πατάρι του Ιανού ήταν κατάμεστο, η «Μητέρα του Σκύλου» γιόρταζε τα εκατό χιλιάδες αντίτυπα κι ο κομψός συλλεκτικός τόμος των εκδόσεων Καστανιώτη φιγουράριζε μπροστά στον Παύλο Μάτεσι. Οι ομιλητές είχαμε πάρει τις θέσεις μας στο πάνελ ±ο Αύγουστος Κορτώ ξεφύλλιζε το βιβλίο κι εγώ διέτρεχα νευρικά το κείμενό μου± όταν ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ο τέταρτος της παρέας, έσκυψε στο αφτί του τιμώμενου προσώπου. «Θα ξεκινήσω εγώ με το ταξίδι σας στη λογοτεχνία» του ψιθύρισε. Κι αυτός, με κείνο το πονηρό χαμόγελο που έμοιαζε περισσότερο με μειδίαμα, του αποκρίθηκε: «Σύμφωνοι, μα να ξέρετε ότι πρόκειται για το ταξίδι ενός λαθρεπιβάτη».
ΤΙ ΝΕ Α
ε
ίναι περίεργο το ότι, ανάμεσα σε τόσα και τόσα, αυτή η ατάκα είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό, όμως νομίζω ότι υπάρχει εξήγηση. Ο Παύλος Μάτεσις αισθανόταν πάντα λαθρεπιβάτης στη λογοτεχνία. Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι το θέατρο δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί τη μεγάλη και παντοτινή του αγάπη. Ωστόσο, υπήρχε και κάτι άλλο, κάτι το οποίο ψυχανεμιζόμουν από τη πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας: το γεγονός ότι βαθιά μέσα του ένιωθε παραγνωρισμένος από την υποτιθέμενη ελίτ του λογοτεχνικού σιναφιού. Παρά τα βραβεία, τις διακρίσεις, το κολοσσιαίο πνευματικό έργο που συνιστούσαν τα δεκάδες θεατρικά, οι μεταφράσεις του και φυσικά η ασύλληπτα τρυφερή και σκληρή ιστορία της Ραραού στο κορυφαίο ελληνικό μυθιστόρημα της εποχής μας, ο Παύλος αισθανόταν «ξένος», αποπνέοντας τη μοναχική αύρα της ανεπανάλη-
ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΟΥΛΑ; Κριστίνε Νεστλίγκερ, εικον. Στεφανί Ράιχ, μτφ. Μαρία Σούμπερτ, εκδ. Διάπλαση
Όποτε δεν είναι φρόνιμος, ο Άντον ακούει τη μητέρα του να τον προειδοποιεί ότι... θα έρθει να τον πάρει ο μπαμπούλας. Πες, πες, ο Άντον στο τέλος τον ζωγραφίζει όπως τον φαντάζεται και ο μπαμπούλας έρχεται... Χιούμορ και ανατροπές για τους κάθε λογής μπαμπούλες, που τρέφονται από τους ίδιους μας τους φόβους. 24 A.V. 24 - 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΥΤΥΧΗΣ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΔΥΣΤΥΧΙΑ Άντονι Σνάιντερ, εικον.
ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Σουζάνε Στράσερ, μτφ. Μαρία Σούμπερτ
Σας το έχουμε ξαναπεί, αλλά δεν δώσατε σημασία. Τώρα πέρασαν οι γιορτές, αλλά και πάλι μπορείτε να χαρίσετε λίγη χαρά στα παιδάκια του Δικτύου. Πώς; Να τους χαρίσετε βιβλία, επιτραπέζια παιχνίδια, cd και dvd που δεν χρειάζεστε πια. Που θα τα πάτε; Στην οδό Αλκαμένους 11β, στον Σταθμό Λαρίσης, 210 8846.590. Σας περιμένουν! diktio1@gmail.com±
Τι γίνεται όταν η κυρία Δυστυχία αποκτά ένα γείτονα που δεν της αρέσει καθόλου, τον κύριο Ευτύχη, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τον διώξει; Ένα αλληγορικό παραμύθι και μια συνταγή ευτυχίας, που πολλές φορές είναι πολύ πιο κοντά από τα άπιστα όνειρά μας στα οποία την αναζητάμε.