Ομιλουμε Ξενες γλωσσες Άλλη μία σχέση «φλερτ» με τους βάρβαρους λαούς. Από το απλό, αθώο, παλιό «καμάκι» σε οτιδήποτε ήταν ξανθό και κουβαλούσε σάκο στην πλάτη του, μέχρι τα γεμάτα δέος ρεπορτάζ «Πώς μας βλέπουν οι ξένοι», οι Έλληνες πρέπει να επικοινωνήσουν αλλιώς θα σκάσουν. Η γλώσσα του σώματος είναι η μία λύση. Ο αυτοσχεδιασμός είναι η άλλη. Τα φροντιστήρια η τρίτη και κυριότερη λύση. Ιστορικά γλωσσομαθείς οι Έλληνες, μάθαμε γαλλικά για να συνοδεύουν το πιάνο, αγγλικά για να σπουδάσουμε, γερμανικά για να μεταναστεύσουμε. Στα trendy 00s, ισπανικά και ιταλικά για να ερωτευτούμε και κινέζικα για να κάνουμε μπίζνες. Και πάντα θα μιλάμε μία ξένη γλώσσα, estw ki an afti tha einai ta greeklish. -Γ. ΝΕΝΕΣ
Και χομπίστες
Εξακολουθούμε να διατηρούμε υψηλότερα ποσοστά γλωσσομάθειας μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, οι Έλληνες αντιμετωπίζουν τη γλωσσομάθεια είτε ως χόμπι είτε ως προσόν στην αγορά εργασίας. 92% των μαθητών διδάσκονται τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα -Λ.ΧΟΥΡΜΟΥΖΗ
Πώς γεννιούνται οι ελπίδες;
αντιδράσεις και όταν το συνειδητοποιείς απλώς πενθείς, δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις. Πολλοί φίλοι μου πενθούσαν όλο αυτό τον καιρό, κι εγώ ο ίδιος. Μοιραζόμουν τις σκέψεις και τις αγωνίες στο σπίτι, στη δουλειά, ακόμη και στο γήπεδο. Ακόμη και στο γήπεδο, που μέχρι τώρα κατάφερνε να με κάνει να ξεχνώ τα πάντα εκτός από το πάθος για τη νίκη της ομάδας μας, τα ημίχρονά μας δεν είναι πια όπως παλιά. Στους αγανακτισμένους δεν πήγα. Δεν έβρισκα το λόγο να πάω. Δεν μου πάει αυτό που ονομάζεται «emotional politics»∙ για τις κρίση ήλθε στο σπίτι μας από το συνηθισμένο δρόμο: τα βρα- συγκινήσεις έχω τον ΠΑΟΚ. Το ότι ήμουν και εγώ θυμωμένος δεν δινά δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης. Τα νέα ήταν διαρκώς αποτελούσε επαρκή λόγο για να με κάνει να βρεθώ με άλλους θυδυσάρεστα, με έντονο το αίσθημα της αγωνίας για το αύριο. μωμένους. Δεν ήμουν βέβαιος, εξάλλου, πως ήμασταν θυμωμένοι Σιγά-σιγά εξοικειωθήκαμε με τη μελαγχολία και τη θλίψη. για τους ίδιους λόγους, δεν ήμουν βέβαιος πως πολλοί θυμοί μαζί, Συνηθίσαμε στη χρήση όχι και τόσο εύηχων χρηματοπιστω- ασπόνδυλα συγκεντρωμένοι, όπως ένα τσουβάλι πατάτες, συνιστούν μια κάποια λύση. τικών όρων που δεν γνωρίζαμε από πριν, αλλά Ο καιρός κυλούσε κάπως έτσι, θλιβερός, μεπου είχαμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε τη λαγχολικός περιμένοντας μικρές χαρές, γιατί σημασία τους στη ζωή μας, όπως περίπου τα οι μεγάλες δεν φαίνονταν από πουθενά. Κάρίχτερ των σεισμών όταν τρέμει η γη κάτω από πως ξαφνικά συνειδητοποίησα πως οι συζητα πόδια μας. τήσεις είχαν σταδιακά αρχίσει να αλλάζουν Σύντομα, η κρίση έφτασε και στα ακουστικά χαρακτήρα. Στα συνηθισμένα ερωτήματα του του τηλεφώνου μας, σταθερών και κινητών. τύπου «τι λες, θα χρεοκοπήσουμε;» άρχισαν Φίλοι και γνωστοί, άτομα που είχες καιρό να δειλά δειλά, κάπως ντροπαλά στην αρχή, να τους μιλήσεις τηλεφωνούσαν κατά τη διάρκεια εμφανίζονται κι άλλα: «Θα κάνουμε κάτι;». Οτων δελτίων ή μετά από αυτά. Το «τι γίνεσαι;», λοένα και περισσότεροι εξέπεμπαν την ανάγκη «είσαι καλά;», «πώς πάει;» αντικαταστάθηκαν για κάτι συλλογικό, για κάτι που θα ξεπερνούσύντομα από πιο πρακτικές ερωτήσεις, «άσε την ατομική στάση ή την απλή διαμαρτυρία. κουσες τα νέα;», «τι λες να γίνει;», «πιστεύεις Όχι, δεν ήταν η κοινωνικότητά μας που οξύνπως θα χρεοκοπήσουμε;». Δεν θυμάμαι πόσες Γράφει ο Νίκος Μαραντ ζίδης Καθηγητής θηκε με την κρίση, ήταν η συνείδησή μας που σε φορές έχω κάνει αυτή την ερώτηση σε φίλους πολλούς ξύπνησε. μου οικονομολόγους, αλλά και σε άλλους λιΜε την κρίση ένα σημαντικό τμήμα ανθρώπων γότερο ειδικούς. Δεν θυμάμαι, πόσες φορές που ζούσαν τη ζωή τους «ανέμελα», περιορίζοεπανέλαβα αυτή τη φράση: «Λες να τα καταφέρουμε;». Δεν θυμάμαι πόσες φορές πήρα την ίδια απάντηση: «Δεν ντας τις ευθύνες στην καριέρα τους και την οικογένειά τους, συνειδητοποίησαν πως για να μπορεί κάποιος να απολαμβάνει ένα ξέρω!». Στη συνέχεια αρχίσαμε να μετράμε τα κλειστά μαγαζιά στους δρόμους επίπεδο ευημερίας και ένα επίπεδο πολιτικής ελευθερίας και δημοτης πόλης. Με τα κλειστά μαγαζιά άρχισε να κλείνει κι η καρδιά μας. κρατίας ανάλογο με αυτό της αναπτυγμένης Δύσης πρέπει να πληΕίπα να σταματήσω να μετράω. Τι νόημα είχε άλλωστε; Σταμάτησα. ρώσει το κόστος που του αναλογεί. Όχι μόνο πληρώνοντας φόρους, Τώρα τελευταία, λοξοκοιτάζω μόνο προς τις βιτρίνες. Το κεφάλι μου αλλά καταβάλλοντας και το κόστος του πολίτη. Το κόστος του πολίείναι στραμμένο προς την άλλη πλευρά, προς τα αυτοκίνητα που τη σημαίνει ενασχόληση με τα κοινά, σημαίνει να πάρεις το ρίσκο να κινούνται προς τις ίδιες πάντα κατευθύνσεις. Είναι πιο ευχάριστο εκτεθείς, όχι μόνο να σχολιάζεις εκ του ασφαλούς. θέαμα από τις κατεβασμένες με στόρια βιτρίνες και τα άδεια κατα- Με την κρίση αρχίσαμε πολλοί να σκεφτόμαστε πως κάτι πρέπει να γίνει για να πάμε από το εγώ στο εμείς. Κάπως έτσι δεν γεννιούνται στήματα. Η κατάσταση στην αρχή είχε όλα τα χαρακτηριστικά του απρόσμε- και οι ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο; νου κακού νέου, αυτού που λες «δεν είναι δυνατόν να τύχει αυτό σε *Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και μένα». Και όμως τυχαίνει σε σένα και στην αρχή δεν ξέρεις πώς να ιδρυτικό μέλος του Κοινωνικού Συνδέσμου.
Η
Λεπτομέρεια έργου της Μάριας Μπαχά «Η πρώτη κατοικία», γκαλερί ASTRA. Έως 24/11.
Αθηναϊκά μπαλκόνια Οι κρεμαστοί, φουντωτοί κήποι, ακόμα και στο πιο μικρό μπαλκόνι, είναι ένα χαρακτηριστικό της Αθήνας που εντυπωσιάζει (ακόμα) τους τουρίστες – μια και στις χωρίς ήλιο ή με πυρακτωμένο φως και ξηρασία πατρίδες τους, το μπαλκόνι δεν σημαίνει και πολλά γι’ αυτούς, εκτός ίσως για να αυτοκτονούν. Η Αθήνα, ακριβώς στη χρυσή μετεωρολογική τομή για την ντόπια χλωρίδα, καλλιεργεί οάσεις και παραδείσους στις ταράτσες της. Προφυλάσσουν από την αδιάκριτη πυκνοκατοίκηση, ξεκουράζουν το βλέμμα από την ασχήμια, ηχομονώνουν, βοηθούν στην ψυχοθεραπεία (μιλήστε στα φυτά σας, η φωνή σας τους κάνει καλό) και, τώρα πια, γίνονται και τα νέα, μικρά μποστάνια όπου καλλιεργούνται με ρομαντικό ενθουσιασμό τα οπωροκηπευτικά που θα μας συντηρήσουν στη δύσκολη εποχή.
-ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΕΝΕΣ 14 - 20 OKTΩΒΡΙΟΥ 2010 A.V. 23