2310Soul
The Flying Fortress. Ένας συγκινητικός Γερμανός θρύλος της παγκόσμιας street art στη The Box Gallery της πλατείας Ναυαρίνου.
Του Στέφανου Τσιτσόπουλου
Δύο πόλεις, δύο ιστορίες
Σ
τη Θεσσαλονίκη κοιτάμε την Αθήνα από την τηλεόραση, αλλά μπερδευόμαστε. Στα πέριξ της Ομόνοιας Χρυσαυγίτες κυνηγούν Αφρικανούληδες. Στην Πεύκη κλέφτες, τρομοκράτες κι αστυνόμοι ανταλλάσσουν σφαίρες και κυνηγητά. Μόνο η Αθήνα του Star Channel είναι υγιής, ευζωική και κούκλα σαν τη Δούκισσα Νομικού, το αίμα των άλλων δεν την αφορά, το ρίμελ που φορά στα μάτια και η νέα της σχέση είναι το ζητούμενο από τους εκεί ρεπόρτερ κι όχι τα ασθενοφόρα, οι σειρήνες, τα καπνογόνα και η βία, όπως την καταγράφουν οι κάμερες των άλλων ειδησεογραφικών καναλιών, καθώς αλώνουν το κέντρο της. Στη Θεσσαλονίκη, θέλω να πω, είμαστε εξωτερικοί παρατηρητές της «φωτιάς» που καίει την πρωτεύουσα, όπως κάποια παλιά καλοκαίρια βλέπαμε κάποιες άλλες αληθινές φωτιές να καίνε δάση νησιών ή πελοποννησιακά άλση, χωριά και βουνοκορφές. Τα όσα συμβαίνουν στην Αθήνα και τα όσα συμβαίνουν εδώ στον Βορρά με κάνουν να πιστεύω ακράδαντα πως η Θεσσαλονίκη είναι πλέον όντως μια άλλη χώρα. Η πόλη μού παρέχει αίσθηση ασφάλειας και γλυκιάς θαλπωρής. Η οικονομική κρίση, βέβαια, μας έχει χτυπήσει το ίδιο αβυσσαλέα. Παντού «Ενοικιάζεται», απολύσεις και σφιγμένος κόσμος, όμως στο πρώτο επίπεδο η πόλη λειτουργεί. Ενώ οι αθηναϊκοί δρόμοι φλέγονται, αμέριμνοι οι Θεσσαλονικείς αράζουν στα πάρκα, βολτάρουν στο κέντρο, κυκλοφορούν μέρα με τα γυαλιά-μάσκα για τον ήλιο, όχι για τα δακρυγόνα. Γι’ αυτό και θα τολμήσω να πω –όχι χαιρέκακα, προς Θεού, ούτε κομπλεξικά επαρχιώτικα– πως εμείς εδώ πάνω είμαστε έτοιμοι να ξαναστήσουμε και να γράψουμε την και-
50 A.V. 2 - 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011
νούργια μας ιστορία από την αρχή. Πριν λίγες μέρες είχα τη χαρά να γνωριστώ με τον Flying Fortress, ένα μεγάλο, κοσμοπολίτη street artist που φιλοξενείται στη The Box Gallery. Είναι από το Μόναχο, αλλά οι εικόνες του ντύνουν τους δρόμους της Ν. Υόρκης και του νεοζηλανδέζικου Όκλαντ, έργα του εκτίθενται στη Φιλαδέλφεια, το Λονδίνο, το Μιλάνο. «17 χρόνια πριν, όταν είχα έρθει με
Χθες, σήμερα, αύριο «Ετοιμάσαμε μια έκθεση-ντοκουμέντο. Το κοστούμι που φορούσε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης τη μέρα που τον έφαγαν. Τα ρούχα του σάπιζαν μέχρι πρότινος στα υπόγεια των δικαστηρίων στο Βαρδάρη ως τμήμα της τότε δικογραφίας. Ένας παρατηρητικός υπάλληλος αναρωτήθηκε τι ήταν αυτό το κοστούμι, που ο χρόνος στοιβαζόταν πάνω του όπως η σκόνη που ρημάζει τις ξεχασμένες υποθέσεις. Έψαξε, βρήκε αυτούς που έπρεπε, έγινε η πιστοποίηση, κι ορίστε η ιστορία για άλλη μια φορά πώς θα ξαναζωντανέψει, παρούσα όχι μόνο ως μνήμη αλλά και ως αρχειακό υλικό. Το κοστούμι του Χρήστου Λαμπράκη, με το αίμα του ακόμα ξεραμένο στο πέτο, τίθεται πλέον σε κοινή θέα». Ο Χρίστος Ζαφείρης, ως συνταξιούχος δημοσιογράφος, αντί να το ρίξει στο ψάρεμα, εμπλέκεται με το κοινό καλό συμμετέχοντας, εκτός από το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜ-Θ και στην Εταιρία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας (ΕΔΙΑ). Η έκθεση-εκδήλωση μνήμης για τους δύο δολοφονημένους βουλευτές Γρηγόρη Λαμπράκη και Γιώργη Τσαρουχά είναι ανοιχτή για το κοινό. Φιλοξενείται στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης, στην πλατεία Ιπποδρομίου. Είναι συγκινητικό το τι μπορούν να κάνουν μερικοί άνθρωποι όταν αντί να παραιτηθούν από την πραγματική ζωή και να αποσυρθούν για να απολαύσουν τα «συντάξιμα», ορμάν με μεγαλύτερη φόρα, ψάχνουν, ανακατεύουν, εκτίθενται, δηλώνουν παρόντες και ανασύρουν την ιστορία της πόλης από τα υπόγεια.
ένα σακίδιο στη Θεσσαλονίκη, δεν υπήρχε τίποτα. Τώρα που επέστρεψα, έχω ενθουσιαστεί – ειδικά αν σκεφτείς πως περνώντας πρώτα από την Αθήνα κατατρόμαξα από αυτή την καταστροφή. Είστε άλλος πλανήτης, φαίνεται και από τα γκράφιτί σας, Λίγες ν ύχ τες με τά, με μια λιγότερη οργή, περισσότερη δηΗ Θεσσαμιουργία». Τα προβλήματα του παρέα Αθηναίων φίλων πεΜπουτάρη διαφέρουν από του λονίκη μού ριπλανιόμασταν στη διασκεΚαμίνη. Αν, όπως υποσχέθηκε, παρέχει δαστούπολη της Βαλαωρίκαι τον έχω μάγκα να το κάνει, αίσθηση του. Πρώτες ζέστες, πρώτες ρυθμίσει την καθαριότητα και ασφάλειας μπίρες, χύμα άπλες και τρααν επιτέλους οι άπειρες πολεκαι γλυκιάς πεζάκια έξω στα στενά, δυοδομικές-συγκοινωνιολογικές νατές μουσικές, πανηγύρι. θαλπωρής μελέτες του ΑΠΘ συνδεθούν «Αυτό στην Αθήνα δεν υπάρχει με το κυκλοφοριακό πρόβλημα πια. Η αίσθηση πως ανά πάσα της πόλης και πάρουν το δρόμο τους, η στιγμή μπορεί κρανοφόροι, κουκουλοφόΘεσσαλονίκη θα είναι έτοιμη για τη ζηροι, ακροδεξιοί κι αγριεμένοι μετανάστες τούμενη νέα εποχή. Κρατήστε την ημενα γίνουν κουβάρι, έκλεισε τους Αθηναίους ρομηνία του Οκτωβρίου, όπου η Μπιεσπίτια τους» παρατήρησε κάποιος από την νάλε Νέων Καλλιτεχνών Ευρώπης και παρέα. Στη Θεσσαλονίκη κοιτάμε την Μεσογείου αναμένεται να μετατρέψει Αθήνα από την τηλεόραση και τη Θεστα πέριξ σε διασταύρωση πολιτισμού και σαλονίκη, ευτυχώς, έχουμε πλέον την ανταλλαγής ιδεών. Αν το πράγμα πάει όπολυτέλεια να τη ζούμε στους δρόμους πως της αντίστοιχης Μπιενάλε του 1986, και τις βόλτες, στις δράσεις και τα όνειρα. που ήταν η αφορμή από την επόμενη μέΚι αυτό είναι κάτι ελπιδοφόρο, αν μη τι ρα να πυροδοτηθεί ο μύθος της πόλης με άλλο, σε μια τόσο αμήχανη, επικίνδυνη προσωπικότητα, τότε όλα τα ωραία είναι και ζορισμένη εποχή. A μπροστά μας. ➜ stefanostsitsopoulos@yahoo.gr