Stephen Kings- Yeşil Yol

bizim en büyük, en önemli işimizdi konuşmak) ve onu rahatlatmaya çalışırdım.

Rahatlatabildiğimi hiç hissetmedim, ama yüreğimin bir — 98 — parçası da onun acı çektiğini bilmekten hoşnuttu aslında. Onun acı çekmeyi hak ettiğini hissediyordum. Hatta zaman zaman valiyi arayıp (ya da Percy'ye aratıp, o Percy'nin eniştesiydi, benim değil) infazın ertelenmesini istemeyi bile düşündüm. "Onu henüz pişirmemeliyiz," diyecektim. "Yaptıkları ona hâlâ çok acı veriyor, çok incitiyor, sanki keskin bir şiş gibi ciğerini deşiyor. Ona doksan gün daha tanıyın, efendim. Bırakın bizim ona yapamadığımızı o kendisine yapmaya devam etsin."

Başladığım yere gelene dek işte bu John Coffey'i unutmamanızı istiyorum; kerevetinde uzanmış yatan, belki de haklı nedenlerden ötürü karanlıktan korkan John Coffey'i. Çünkü sakın karanlıkta sarı bukleli iki hayalet; artık iki küçük kız değil de, iki cadı onu bekliyor olmasın? O John Coffey ki, gözleri her zaman yaşlarla dolu; tıpkı asla iyileşmeyecek bir yaradan akan kanlar gibi.

— 99 — Böylece Şef yandı ve Başkan yürüdü; en azından C Bloka kadar. Burası Cold Mountain'daki yüz elli kadar müebbet mahkûmunun yuvasıydı. Başkan'ın müebbet hapsi on iki yıl sürdü. 1944'te hapishanenin çamaşırhanesinde boğuldu. Cold Mountain hapishanesininkinde değil; Cold Mountain 1933'te kapandı. Mahkûmlar için pek fark ettiğini sanmıyorum. Duvar duvardır, dedikleri gibi ve Elektrikli de kendi özel taş odasında aynı Cold Mountain'daki depo odasında olduğu kadar öldürücüydü.

Başkan'a gelince, birisi onu yüzüstü bir kuru temizleme kazanına itip orada tuttu. Gardiyanlar onu çıkardıklarında yüzü hemen hemen yok olmuştu. Kimliğini parmak izlerinden çıkardılar. Bir bütün olarak düşünecek olursak, Elektrikli'de daha ucuz kurtulabilirdi belki... ama o zaman da o fazladan on iki yılı yaşayamazdı, değil mi? Ama yaşamının son dakikalarında, akciğerleri kimyasal deterjanları solumayı öğrenmeye çalışırken, o yıllara pek fazla önem verdiğini sanmıyorum.

Bunu ona kimin yaptığını hiç bulamadılar. O günlerde ben artık hapishane işlerinden uzaklaşmıştım ama Harry Terwiliiger bana mektup yazıp olan biteni anlattı. "Genelde beyaz olduğu için oradan oraya aktarıldı," diye yazıyordu.

"Ama sonunda yine de öldürüldü. Ben bunu bir infaz ertelemesi olarak görüyorum."

Başkan gittikten sonra E Blokta sakin bir dönem başladı. Harry ile Dean geçici olarak başka görevlere verildiler ve bir sü— 100 — re Yeşil Yol'da yalnızca ben, Brutal ve Percy kaldık. Bu da aslında Brutal'la ikimiz demekti, çünkü Percy genellikle bize katılmazdı.

Size söylüyorum, o genç adam en yapılmaması gerekenleri bulmakta bir dehaydı.

Ara sıra (ama ancak Percy ortalarda yokken) diğerleri de Harry'nin deyişiyle "biraz çene yarıştırmak için" gelirlerdi. Bu günlerin çoğunda fare de ortaya çıkardı. Onu beslerdik ve o da orada oturur; parlak gözleriyle bizi seyrederek ciddi ciddi yerdi.

Güzel haftalardı. Percy'nin mızmızlanmalarına rağmen, günler sakin ve rahat geçiyordu. Ancak temmuz sonlarında yağmurlu bir pazartesi bütün güzel şeyler sona erdi. Size o yazın ne kadar karanlık ve yağmurlu geçtiğini söylemiş miydim?

O gün kendimi kapısı açık bir hücrenin kerevetinde oturmuş, Edward Delacroix'yi bekler buldum.

Beklenmedik bir patırtıyla geldi. Avluya açılan kapı gürültüyle arkasına dayandı ve içeri dolan ışıkta bir zincir şakırtısı, İn-gilizceyle Cajun Fransızcası (Cold Mountain'daki mahkûmların 'da bayou' dedikleri yerel bir aksan) karışımı, korku içinde bağıran bir ses ve Brutal'ın bağırması: "Hey! Kes şunu! Tanrı aşkına! Bırak, Percy!"

Delacroix'nin olacak kerevette yarı uyukluyordum ama kalbim göğsümden fırlayacakmış gibi çarparak alelacele ayağa fırladım. Percy gelene dek E Blokta böyle sesler hemen hemen hiç duyulmazdı; o bunları tıpkı kötü bir koku gibi beraberinde getirdi.

Percy, Brutal'ı duymazlıktan gelerek, "Gel buraya, seni Allah'ın cezası kızartmalık ibne!" diye bağırdı. Ve peşinden bov-ling lobutu kadar bir adamı sürükleyerek içeri girdi. Percy'nin öbür elinde copu vardı. Öfkeyle kasılmış