Συλλογικό
που ένιωσε ήταν η ανάσα του που γινόταν ολοένα και πιο βαριά. Όταν άνοιξε τα μάτια του ο πόνος είχε εξαφανιστεί. Σηκώθηκε αργά αργά από το πάτωμα κι έφερε το δεξί χέρι στο πίσω μέρος του κεφαλιού του σφίγγοντάς το όσο περισσότερο μπορούσε, η στολή τον δυσκόλευε πολύ. Κοίταξε δεξιά κι αριστερά, τίποτα δε φαινόταν να έχει αλλάξει. Πάτησε το κουμπί του ρολογιού του και η φωνή είπε: «Τρεις και μισή». «Τρεις και μισή;» φώναξε μέσα στο άδειο κτήριο και ο αντίλαλος από τη φωνή του μέσα στους διαδρόμους τάραξε τη γαλήνη και την ησυχία του χώρου. «Είμαι αναίσθητος για τουλάχιστον δυο ώρες», σκέφτηκε, «πρέπει να χτύπησα πολύ». Κοίταξε στο πάτωμα για να δει που είχαν πέσει τα βιβλία αλλά δεν τα είδε πουθενά. «Περίεργο» συλλογίστηκε, «θα ορκιζόμουν πως δεν τα είχα βάλει στη θέση τους». Κοίταξε τις προθήκες μπροστά του κι αντίκρισε κάτι παράξενο που δεν το είχε προσέξει μέχρι εκείνη τη στιγμή, τα βιβλία είχαν αποκτήσει μια χρυσή απόχρωση! Έβαλε την κάρτα του στην ειδική θήκη και το γυάλινο τζάμι ασφαλείας άνοιξε. Έπιασε το πρώτο βιβλίο που βρήκε μπροστά του κι άρχισε να το επεξεργάζεται. Δεν μπόρεσε να διαβάσει τίποτα, ούτε καν τον τίτλο με τα μεγάλα γράμματα, η έντονη λάμψη του χρυσαφένιου χρώματος τον τύφλωνε. Χωρίς δεύτερη σκέψη το άνοιξε αλλά και μέσα ήταν το ίδιο, η χρυσαφένια λάμψη έκανε τα μάτια του κλείνουν. «Μα πως είναι δυνατόν να διαβάσει κάποιος αυτά τα βιβλία τόσο που λάμπουν;» αναρωτήθηκε φωναχτά και μια γυναικεία φωνή που δεν μπορούσε να προσδιορίσει από πού ερχόταν τον ξάφνιασε απαντώντας του. «Τώρα που ανακάλυψες την πραγματική αξία των βιβλίων χρειάζεται να μπορέσεις πρώτα να ανοίξεις το μυαλό σου και μετά τα μάτια σου για να μπορέσεις να τα μελετήσεις. Δεν είναι τα μάτια σου που αδυνατούν να δουν μέσα στο βιβλίο που κρατάς αλλά το μυαλό σου που αντιστέκεται στην αλήθεια και τη γνώση κι όσο λοιπόν το μυαλό σου είναι κλειστό τόσο τα μάτια σου δε θα μπορούν να διαβάσουν τα βιβλία και να διακρίνεις τις αλήθειες πίσω από το εκτυφλωτικό φως που τώρα αντικρίζεις». «Ποια είσαι;» ρώτησε εκείνος ξαφνιασμένος και σαστισμένος μαζί κοιτώντας ολόγυρα μήπως και τη δει. «Δεν έχω όνομα. Ή έχω τόσα πολλά ονόματα που είναι δύσκολο να σου πω» απάντησε αμέσως η γυναικεία φωνή. «Το καλύτερο θα ήταν να διαλέξεις εσύ ένα όνομα για μένα». «Να διαλέξω εγώ το όνομά σου;» ρώτησε απορημένος συνεχίζοντας να ψάχνει με το βλέμμα του τριγύρω προσπαθώντας να τη διακρίνει πίσω από τις γυάλινες προθήκες. «Ναι εσύ. Μερικοί με φωνάζουν ‘Αλήθεια’, άλλοι πάλι με φωνάζουν ‘Γνώση’, αλλά όπως σου είπα έχω πολλά ονόματα». «Γνώση;» «Ναι, ‘Γνώση’». 51