SÖYLEŞİ
62
1
2
R
asim Aksan, içinde bulunduğumuz imge bombardımanından seçtiği kimi görseller üzerinde çalışmış Galerist’te açtığı ikinci kişisel sergisi “Narcissus” için. Zamanın ruhunu selfie’ler üzerinden okumaya çalışmak da diyebiliriz buna. Zira narsisistik bir güdüyle çekilen bu fotoğraflar, nihayetinde sonsuz bir ağda dolaşımda olan sayısız görselden sadece biri oluyor. “Ben”in bu kadar önde olduğu bir edimin anonimleşmeyle sonuçlanması, hikayenin, ismin önemini yitirip pikseller arasında erimesi günümüz görsel kültürünün
başat gerçekliklerinden biri. Aksan’ın bu imge okyanusundan seçtiği fotoğrafları karakalemle kağıda aktarması ve yine internetten bulduğu, izleyicinin gözünün içine bakan hayvan portrelerini büyük boy hiperrealist tuvallere dönüştürmesi “Narcissus”un gövdesini oluşturuyor. Bu gövde, sanatçının neredeyse sonsuz olasılık içinden bulup seçtiği görselleri, kimi zaman yeniden kurgulayarak, kimi zamansa olduğu gibi resme dökerek bambaşka bir anlam alanına sunmasıyla dallanıp budaklanıyor. Özge Yılmaz: İlk sergin “İsimsiz1”deki işlere baktığımızda,
Aslında hiperrealist teknik benim için bir amaç değil, araç. Böyle tanınmaktan ziyade bir araya getirip sunduğum görseller üzerinden değerlendirilmeyi başarırsam daha mutlu olurum.
zamandan daha bağımsız bir noktada durduğunu görüyoruz. “Narcissus”ta ise günümüzün en çok konuşulan olgularından biri olan selfie’den hareketle çıkıyorsun yola. Böyle güncel bir hareket noktası seçme nedenin nedir? Rasim Aksan: 15 yıldır topladığım görsellerin içinde kendi fotoğraflarını çekenler de vardı. Selfie kelimesinin sözlüğe girmesiyle benzer görselleri bu isim altında dosyalamaya başladım. Bu görsellerin abartılı olanlarına bir anlam veremememe rağmen, yansımayla birlikte iki açının birbirine girmesi, flu ve pikselleşmiş detayların