DIEGO BISESWAR

με τον Ηλία Πονηρό Φώτο: Studio Charis Evagorou

Συνήθως οι μεταγραφικές «βόμβες» σκάνε το καλοκαίρι, ωστόσο αυτή τη φορά η διοίκηση Νίκου Κίρζη φρόντισε να εκπλήξει και τον χειμώνα. Με «αστραπιαίες» κινήσεις έντυσε στα κυανόλευκα τον Ντιέγκο Μπίσεσβαρ, προχωρώντας στην κορυφαία με διαφορά κίνηση της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι θα κάνει ότι χρειάζεται για να κατακτήσει τον τίτλο. Ο βιρτουόζος μεσοεπιθετικός φρόντισε από την πλευρά του να στείλει από νωρίς δείγματα της ποδοσφαιρικής του αξίας και δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος του Απόλλωνα... ποντάρει πολλά επάνω του στη «μάχη» για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Χωρίς το παραμικρό ίχνος βεντετισμού, αλλά με διάθεση για πλάκα και χιούμορ αποκαλύπτεται στο «ΑΠΟΛΛΩΝ ΛΕΜΕΣΟΣ» και αποδεικνύει γιατί είναι τόσο αγαπητός όχι μόνο στους φίλους του ΠΑΟΚ, αλλά και στους λάτρεις γενικότερα της «στρογγυλής θεάς».

Δεν το ξέρω, δεν ήμουν εκεί, ήμουν ακόμα στη διαδικασία για να γεννηθώ (γέλια). Πιστεύω ότι παρακολούθησε αρκετό ποδόσφαιρο όταν ήταν νεαρός. Στην οικογένεια του πατέρα μου άρεσε η πυγμαχία και το ποδόσφαιρο. Για παράδειγμα, η πυγμαχία άρεσε στο μεγάλο του αδελφό. Πιστεύω ότι τ’ όνομά μου προέκυψε λόγω της αγάπης του για το ποδόσφαιρο. Εκείνη την εποχή, όλοι μιλούσαν για τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Όσο για τον Ρομάριο, δεν το γνωρίζω, αλλά επειδή είναι από τη Βραζιλία και η χώρα μου έχει καλά αισθήματα για τους Βραζιλιάνους ίσως να είναι γι’ αυτό το λόγο. Πιθανότατα από εκεί προέκυψαν τα δύο ονόματα.

Ναι και μέχρι και σήμερα είμαι χαρούμενος γι’ αυτό.

Σίγουρα. Ήταν κάπως αστείο, γιατί δύο μέρες προηγουμένως είχαμε παίξει σ’ ένα μεγάλο τουρνουά στην Ολλανδία και είχαμε αγωνιστεί απέναντι στις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και όχι μόνο. Ομάδες, αν θυμάμαι καλά, όπως την Ατλέτικο, την Μπαρτσελόνα, αλλά και την Εθνική Νιγηρίας κάτω των 20 ετών. Μ’ είχαν «ανεβάσει» ήδη στην πιο πάνω ομάδα για να παίξω σε αυτό το τουρνουά, κάτι που επίσης αποτέλεσε έκπληξη για εμένα, γιατί οι παίκτες που αγωνίζονταν ήταν δύο ή τρία χρόνια μεγαλύτεροί μου. Ο προπονητής μου είπε «Θα ξεκινήσεις σε όλα τα παιχνίδια» κι εγώ τον ρώτησα «Κόουτς, πώς θα ξεκινήσω από τη στιγμή που είμαι ο μικρότερος σε ηλικία;». Μου απάντησε «Θα σε βάλουμε να παίξεις, γιατί οι άλλοι ποδοσφαιριστές είναι κουρασμένοι και η σεζόν είναι μεγάλη».Απάντησα θετικά και ήμουν χαρούμενος. Στα παιχνίδια τα πήγαμε καλά, κάποια τα κερδίσαμε και σε κάποια χάσαμε, αλλά περάσαμε τη φάση των ομίλων. «Ο Ντιέγκο Θυμάμαι ότι ήταν Σάββατο και ο προπονητής ήρθε και μου είπε «Αύριο δεν θα σε δω». Εγώ αναρωτήθηκα και του είπα των φτωχών» «Είμαι εδώ μαζί με την ομάδα, πώς γίνεται να μην με δεις;», με τον προπονητή μου ν’ απαντά και να μου λέει «Πρέπει να πας στην πρώτη ομάδα». Στη συνέχεια, τηλεφώνησα στον πατέρα μου και του είπα πως μετά το τουρνουά θα έπρεπε να με περιμένει και ότι την επόμενη μέρα θα πάμε στην πρώτη ομάδα. Ο πατέρας μου νόμιζε πως ήθελα να πάω στο γήπεδο για να δω τον αγώνα και μου είπε «Δεν έχω χρόνο γι’ αυτό» (γέλια). Αμέσως του ξεκαθάρισα ότι θα είμαι μέλος της πρώτης ομάδας και θα βρίσκομαι στην αποστολή, απαΟ Ρομάριο, ωστόσο, αγωνιζόταν στην Αϊντχόφεν και όχι στη ντώντας μου πως «Δεν είσαι τόσο καλός όσο πιστεύεις για να Φέγενορντ, την ομάδα που η οικογένειά σου υποστήριζε... βρίσκεσαι εκεί». Μετά μίλησε και με τον προπονητή και του ΟΚ, έχετε δίκαιο, αλλά ήταν επιλογή του πατέρα μου (γέ- είπε πως «Ναι, αύριο το απόγευμα θα πρέπει να βρίσκεται λια). Σίγουρα, όμως, ο πατέρας μου παρακολουθούσε και με την πρώτη ομάδα». Έτσι, όταν πήγαμε εκεί και περάσαμε τα παιχνίδια της Εθνικής Βραζιλίας. από την πύλη του γηπέδου με ρωτούσαν «Ποιος είσαι; Μήπως είσαι ball boy; Πήγαινε αριστερά». Τότε τους είπα πως Αν δεν κάνω λάθος, ο αδελφός σου Ρομάριο, ασχολεί- «Όχι, είμαι με την πρώτη ομάδα», με την αντίδρασή τους να ται επίσης με το ποδόσφαιρο και είναι προπονητής σε είναι κάπως έτσι, «Εσύ; Μα είσαι πολύ μικρός για την πρώτη ακαδημίες; ομάδα». Ήμουν 17 χρονών και γύρισα και είπα στον πατέρα Ναι. Ήταν προπονητής μέχρι και πριν από τρία χρόνια, αλλά μου «ΟΚ κανένα πρόβλημα, δεν με αφήνουν να περάσω, ας τώρα είναι με την οικογένειά του και ξεκίνησε μια νέα δου- πάμε σπίτι» και τότε με άκουσε ο team manager της ομάλειά. Είναι καλό ότι έχει δίπλα του την οικογένειά του. δας και μου είπε «Έλα «Μπίσε», γιατί είπες στον πατέρα σου να πάτε σπίτι;». Τότε του απάντησα πως δεν με άφηναν να Πώς και δεν επέλεξε για παράδειγμα να σου δώσει τ’ περάσω στο γήπεδο. Μπήκα τελικά μέσα και ήμουν με τους όνομα του Γκούλιτ, ο οποίος, όπως κι εσείς, κατάγεται «μεγάλους», τον Κάουτ, τον Καλού, τον Σίντζι Όνο. Φίλε, δεν από το Σουρινάμ; είπα ούτε και μία κουβέντα. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, Γι’ αυτό θα πρέπει να ρωτήσεις τον πατέρα μου. Δεν το ο προπονητής μου είπε να πάω για ζέσταμα, κοίταξα γύρω ξέρω... (γέλια) Θεωρώ ότι ίσως επειδή του αρέσουν πε- μου και αναρωτήθηκα «Εγώ;», με τον προπονητή ν’ απαντά ρισσότερο τα ονόματα από τη Νότιο Αμερική, ενώ τ’ όνο- «Ναι, εσύ» και με έβαλε μέσα και ήταν ωραία. Ήταν εύκολο μα του Γκούλιτ παραπέμπει περισσότερο στην Ολλανδική να παίξεις ποδόσφαιρο με όλους αυτούς τους παίκτες, με κουλτούρα. βοηθούσαν αρκετά.

Αυτό πρέπει να το έχεις στο χαρακτήρα σου, να βοηθάς δηλαδή τους νεαρότερους ποδοσφαιριστές. Το έκανα και προηγουμένως και στις άλλες ομάδες που βρισκόμουν. Μου αρέσει να βοηθώ έτσι ώστε να έχουμε καλή δομή στην ομάδα. Πιστεύω ότι αυτό αποτελεί το μυστικό της επιτυχίας για όλα. Όταν η ομάδα είναι καλή, τότε μπορεί να είναι σπουδαία τα πράγματα.

Ναι, είναι αλήθεια. Πρέπει να βοηθάς τους νεαρότερους.

Έχω να πάω εκεί εδώ και επτά χρόνια, αφού τώρα έχω τα παιδιά, ενώ δεν είχαμε και αρκετό ελεύθερο χρόνο. Υπό κανονικές συνθήκες, όταν ήμουν στην Ολλανδία είχαμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο σε σχέση με την Ελλάδα και θα μπορούσα να πάω για δέκα ημέρες. Τα τελευταία χρόνια, όμως, έχουμε ένα κενό είκοσι περίπου ημερών και δεν θα επέλεγα να πάω στην Αμερική, προτιμώντας να περάσω το χρόνο κάπου αλλού με την οικογένειά μου.

Δεν είναι μόνο ο πατέρας μου πολύ ψηλός, αλλά και ο μικρός μου αδελφός. Κοίταξε, όπως σου είπα και νωρίτερα, ο πατέρας μου αγαπούσε την πυγμαχία και το ποδόσφαιρο. Η κουλτούρα τους προνοούσε να ασχολούνται με αυτά τα δύο αθλήματα. Υπήρχαν πολλοί που έπαιζαν ποδόσφαιρο ή ασχολούνταν με την πυγμαχία στη γειτονιά τους. Από εκεί προκύπτει η αγάπη τους γι’ αυτά τα δύο αθλήματα. Είμαστε, επίσης, κοντά στη Βραζιλία, ο πατέρας μου είναι κοντά στη Βραζιλία, από εκεί δηλαδή που ξεκίνησε και το jogo bonito (σ.σ.: όμορφο ποδόσφαιρο).

Όχι, η αλήθεια είναι ότι ο πατέρας μου δεν είναι τόσο καλός στο ποδόσφαιρο, ενώ είναι και αριστεροπόδαρος. Μάλιστα, τον είχα ρωτήσει γιατί δεν μου «κληροδότησε» και το αριστερό του πόδι. Δεν ήταν τόσο καλός. Έπαιζε ποδόσφαιρο μόνο στο σχολείο και γενικότερα σ’ έτσι καταστάσεις. Ο θείος μου ήταν καλύτερος από τον πατέρα μου. Θυμάμαι, όταν ήμουν νεαρός σε ηλικία, μία μέρα παίζαμε στη γειτονιά μας κι ένας από τους γείτονες είχε πει στον πατέρα μου για εμένα, «Ο γιος σου είναι καλός στο ποδόσφαιρο. Πρέπει να τον πάρεις σε κάποια ομάδα». Ο πατέρας μου, όμως, του είπε «Γιατί να τον πάρω σε κάποια ομάδα; Είναι καλός, να παίζει εδώ και μετά να πηγαίνει στο σπίτι και να κοιμάται, αφού την επόμενη μέρα έχει σχολείο, κάτι που είναι επίσης πολύ σημαντικό». Στη συνέχεια, όμως, τον προέτρεψε και η μητέρα μου έτσι ώστε να με πάρει σε κάποια ομάδα, όπως κι έγινε. Πήγαμε σε μία ομάδα στο Άμστερνταμ, αλλά δεν μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα εκεί και δεν έκανα τίποτα. Ο πατέρας μου θύμωσε και μου είπε ότι δεν θα με ξαναπάρει για ποδόσφαιρο και πως έκανα βλακίες. Του είπα ότι «Έτσι είναι η ζωή. Δεν μου αρέσει αυτή η ομάδα και μπορείς να με πας σε άλλη ομάδα», με την απάντησή του να είναι «Για δύο εβδομάδες μην μου ζητήσεις τίποτα». Όταν πέρασαν οι δύο εβδομάδες, πήγα και του είπα «Μπαμπά, νομίζω ότι βρήκα μια ομάδα, η οποία είναι επίσης από τη γειτονιά μας». Ο καλύτερός μου φίλος έπαιζε τότε εκεί και ο πατέρας μου είπε «Εντάξει, πήγαινε σ’ αυτή την ομάδα». Πήγα σ’ αυτή την ομάδα κι από εκεί ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο. Έκανα ντρίπλες και ο προπονητής ήρθε και με ρώτησε πόσο χρονών ήμουν. Ήμουν 6-7 χρονών και μου είπε «Φυσιολογικά, στην ηλικία σου τα παιδιά δεν κάνουν αυτά που έκανες εσύ». Με τη σειρά μου του είπα ότι «Δεν ξέρω τι κάνουν τα άλλα παιδιά, εγώ έχω μάθει να παίζω στη γειτονιά μου απέναντι σε μεγαλύτερους σε ηλικία από εμένα». Ακολούθως, ο πατέρας μου είπε πως την επόμενη εβδομάδα θα έπρεπε να εγγραφώ στην ομάδα, όμως ο προπονητής ήθελε από την ίδια μέρα και μου ζήτησε να πάω την επόμενη μέρα, στις 14:00, μετά από το σχολείο, να προμηθευτώ τη στολή μου και το Σάββατο να είμαι μαζί με την υπόλοιπη ομάδα. Έτσι, το Σάββατο ήμουν μαζί με την υπόλοιπη ομάδα και αν θυμάμαι καλά είχα σκοράρει τέσσερα τέρματα.

Ναι, ήμουν σε μία ερασιτεχνική ομάδα, την DWS. Ήταν μεγάλο «ταξίδι». Μετά πήγα στον Άγιαξ. Τότε με είχαν προωθήσει και στην πιο πάνω ομάδα. Ήταν ωραία.

Όχι (γέλια). Δεν ξέρω γιατί διάλεξε αυτό το επάγγελμα. Παλαιότερα είχε μια άλλη καλή δουλειά, ωστόσο μια μέρα είχε έρθει στο σπίτι και είχε πει στη μητέρα μου πως ήθελε ν’ αλλάξει δουλειά κι έτσι ξεκίνησε να δουλεύει ως οδηγός λεωφορείων. Είναι ωραίο γιατί στην Ολλανδία ο πατέρας μου γνωρίζει αρκετό κόσμο και του αρέσει να έχει επαφή με τον κόσμο.

Όχι, είναι «φυσιολογικά» ονόματα.

Να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο κι αν μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον στην ομάδα να το πράξουμε. Επίσης, ποτέ να μην τα παρατάω, αλλά και να είσαι ευγνώμων γι’ αυτά που έχεις. Να είσαι ευγνώμων ότι κατάφερες να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα και να είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

Γι’ αυτό θα πρέπει να ρωτήσεις το μάνατζέρ μου. Αυτό που γνωρίζω ότι είναι πως δεν έπαιζα σε όλα τα παιχνίδια του ΠΑΟΚ και ο τεχνικός διευθυντής είχε ρωτήσει τι συμβαίνει με τον «Μπίσε» και δεν αγωνίζεται. Ο μάνατζέρ μου του είπε πως ο προπονητής δεν με χρησιμοποιεί και ίσως να πρέπει να αλλάξω... παραστάσεις. Ακολούθως, ο προπονητής μ’ ενημέρωσε πως δεν με χρειάζεται πια. Από εκείνη τη στιγμή όλα έγιναν γρήγορα και είπα γιατί όχι; Είχα δει στιγμιότυπα από ένα παιχνίδι της ομάδας, γνώριζα κάποιους ποδοσφαιριστές από το Ελληνικό πρωτάθλημα, ενώ είδα και τις ηλικίες των παικτών που βρίσκονται στο ρόστερ, που είναι επίσης σημαντικό για εμένα, γιατί βλέπεις πώς είναι μια ομάδα κι αν είναι πιεσμένη ή είναι ευκολότερα τα πράγματα. Έτσι, ήρθα εδώ και μου άρεσαν αυτά που είδα, όπως οι καλές αθλητικές εγκαταστάσεις και το προπονητικό κέντρο, που ήταν επίσης σημαντικά για εμένα.

Μίλησα μόνο με τον Τσάρλι, τον Τσάρλι Μπένσχοπ. Τον είχα ρωτήσει πώς είναι η ζωή, γιατί έπρεπε να γνωρίζω. Είχα βρεθεί ξάνα με την οικογένειά μου στην Κύπρο για διακοπές, για μερικές μέρες, πριν από δύο χρόνια, αλλά είναι διαφορετικό. Μου είπε πως είναι ωραία, είναι καλός σύλλογος και όλοι έχουν φιλοδοξίες για να κατακτήσουν κάτι. Αυτό είναι για εμένα το πιο σημαντικό, να έχεις φιλοδοξίες. Όχι να είσαι «σιωπηλός», αλλά να δείξεις ότι θέλεις να κερδίσεις κάτι.

Γνωρίζω μόνο ότι τέσσερις ομάδες από την Ελλάδα ήθελαν να με αποκτήσουν ως δανεικό, αλλά δεν ήθελα να παραμείνω εκεί, ήθελα να κάνω κάτι νέο.

Όταν νιώθω χαρούμενος σ’ έναν τόπο, θα παραμείνω εκεί. Επίσης, σ’ εκείνη τη φάση της καριέρας μου το να παραμείνω στον ΠΑΟΚ ήταν καλό, γιατί ένιωθα τότε ότι θα μπορούσα να είμαι χρήσιμος στην ομάδα. Ξέρεις, στο ποδόσφαιρο όλα αλλάζουν σ’ ένα χρόνο. Για εμένα ήταν η καλύτερη επιλογή, όπως και για την οικογένειά μου. Τα παιδιά μου πήγαιναν σχολείο και είχαμε βρει ένα ήρεμο τόπο. Για εμένα ήταν φυσιολογικό ν’ ανανεώσω τη συνεργασία μου με τον ΠΑΟΚ.

Σε αυτή την ηλικία ήμουν ακόμα μικρός και βλάκας φίλε. Αυτό ήταν το πρόβλημα. Ήμουν ακόμα μικρός και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το επόμενο παιχνίδι. Ήθελα να κερδίσω τα επόμενα παιχνίδια. Δεν σκεφτόμουν πολύ τα τρόπαια εκείνη την περίοδο, αλλά όταν κατακτήσαμε το κύπελλο αντιλήφθηκα ότι το να κερδίσεις κάτι με μία μεγάλη ομάδα είναι πιο σημαντικό από το να παίζεις καλά σε όλα τα παιχνίδια.

Μόνο ο Θεός ξέρει, όμως αυτή είναι η πρόθεσή μου, να βοηθήσω την ομάδα, γιατί έχουμε μία φανταστική ομάδα με νεαρούς, αλλά κι έμπειρους ποδοσφαιριστές. Ελπίζω να τους βοηθήσω να εκπληρώσουμε το στόχο μας, που είναι να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα.

Για εμένα το σημαντικότερο είναι να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Για εμένα ο τίτλος του MVP είναι μόνο για εσάς τους δημοσιογράφους και τον κόσμο. Δεν μπορώ, άλλωστε, να είμαι ο MVP, γιατί πρέπει να πιστώσω τους άλλους παίκτες που βρίσκονται από πριν στην ομάδα κι έκαναν μέχρι τώρα φανταστική δουλειά.

Ναι, φυσικά μπορώ να πω το ίδιο. Δεν έχω, όμως, τατουάζ. Αυτό είναι το πρόβλημα (γέλια). Αν είχα, σίγουρα θα το έκανα. Δεν τ’ αποφεύγω, αλλά δεν είναι για το σώμα μου.

Όχι. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Η ομάδα με βοήθησε πολύ έτσι ώστε να προσαρμοστώ γρήγορα. Ήθελα ν’ απολαύσω το ποδόσφαιρο. Πάντα, είτε στην Ελλάδα είτε εκτός Ελλάδας, πρέπει να πουν κάτι. Εγώ ήθελα απλώς να δείξω ότι μου αρέσει να παίζω ποδόσφαιρο. Δεν ακούω κανένα, μόνο την οικογένειά μου. Αν αντιληφθώ ότι δεν είμαι αρκετά καλός, τότε ίσως είναι ώρα για να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Μέχρι και σήμερα, όμως, δεν μπορώ να το πω αυτό. Θέλω να βοηθήσω την ομάδα και αυτό για εμένα είναι το πιο σημαντικό. Όπου κι αν πηγαίνω, αυτό που θέλω είναι να βοηθώ την ομάδα που αγωνίζομαι.

Ναι, το πρόσεξα στους δρόμους που κυκλοφορούσα. Ήταν επίσης κάτι που δεν ανέμενα. Ήταν πολύ ευχάριστο να το βλέπεις και το εκτιμώ και τους ευχαριστώ. Ελπίζω ότι θα καταφέρω να δώσω κάτι πίσω στους φιλάθλους και υποστηρικτές μας.

Πάντοτε έχω κίνητρα. Ο εσωτερικός μου κόσμος θέλει να είμαι καλός και να αποδείξω πως είμαι σημαντικός για την ομάδα. Έχουμε ακόμα πολλά παιχνίδια κι ελπίζω ότι θα μπορέσω να δείξω ακόμα περισσότερα, όχι μόνο σ’ ένα παιχνίδι, αλλά σε όλα τα παιχνίδια.

Πάντοτε διαλέγω το νο21, τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια. Νιώθω αυτοπεποίθηση με αυτόν τον αριθμό. Είναι ο τυχερός μου αριθμός.

Είχα βρεθεί πολλές φορές στον προ-θάλαμο της Εθνικής Ανδρών, αλλά γενικότερα είναι δύσκολο να λάβεις κλήση. Τότε, η Φέγενορντ ήταν καλή, αλλά όχι τόσο καλή όπως ο Άγιαξ, και η Αϊντχόφεν, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τι παίκτες είχαμε μπροστά μας. Πολλοί καλοί παίκτες, όπως οι Άριεν Ρόμπεν, Ντιρκ Κάουτ, Φαν Πέρσι, Σνάιντερ, Φαν ντερ Φάαρτ, Νάιτζελ ντε Γιονγκ, Φαν Μπόμελ. Είχαμε μπροστά μας όλους αυτούς τους σπουδαίους παίκτες και για κάποιους νεαρότερους ήταν δύσκολο να βρεθούν ανάμεσα σ’ αυτούς τους μεγάλους ποδοσφαιριστές σ’ εκείνο το στάδιο της καριέρας μας. Αυτοί οι παίκτες έπαιξαν για περισσότερο από δεκαπέντε χρόνια στην Εθνική Ομάδα και ήταν σχεδόν πάντα η ίδια ομάδα. Επίσης, ο προπονητής πρέπει να σε βοηθήσει λίγο, αλλά τότε προτιμούσε τους μεγαλύτερους σε ηλικία παίκτες και χρησιμοποιούσε μόνο 2-3 νέους ποδοσφαιριστές.

Ναι, γιατί ήταν ένας από τους στόχους μου. Θα ήθελα να παίξω έστω σε 2-3 παιχνίδια. Τώρα, όμως, δεν με απασχολεί.

Ναι, εκείνη την περίοδο ήταν τεχνικός ο Κούμαν, τον οποίο γνώριζα λίγο γιατί τον είχα προπονητή για έξι μήνες στην Ολλανδία. Επέλεγε, όμως, να καλεί παίκτες που αγωνιζόντουσαν στην Αγγλία και σε άλλα μεγάλα πρωταθλήματα.

Όταν είσαι μαζί τους στα αποδυτήρια, όλοι είναι το ίδιο. Ναι, όταν είσαι νέος κοιτάς ψηλά και κάνεις κάποιες ηλίθιες ερωτήσεις, όπως «Πώς πασάρεις την μπάλα;», αλλά ήδη γνωρίζεις την απάντηση. Είναι βέβαια για να ξεκινήσεις μία συζήτηση. Βλέπεις, όμως, στην προπόνηση πώς σουτάρουν. Έπαιξα, επίσης, με τον Ρόι Μακάι και πάντα μιλούσαμε για τον τρόπο που σουτάρουμε, γιατί ήταν «killer» στην επίθεση και θες ως ένας πιο νέος παίκτης να μάθεις κάποια πράγματα που θα σε βοηθήσουν στην καριέρα σου. Αυτό που κρατώ είναι ότι όλοι είναι επαγγελματίες και δουλεύουν σκληρά για να πετύχουν τους στόχους τους.

Όχι, όχι τόσο πολύ. Όταν συναντηθούμε, τότε θα μιλήσουμε. Πριν από δύο μήνες είχα συναντήσει στην Ολλανδία τον Φαν Πέρσι και μιλήσαμε και μου είπε πώς σταμάτησε την καριέρα του. Εάν συναντηθούμε, τότε ναι θα μιλήσουμε, δεν έχουμε όμως άμεση επαφή.

Έγινα καλύτερος και πιο δυνατός. Θεωρώ ότι ήταν ένα καλό μάθημα στη ζωή μου, γιατί θυμάμαι ότι από εκείνη την ομάδα 7-8 παίκτες βρέθηκαν στην Εθνική Ομάδα. Ένιωθα ότι δεν ήμουν όσο καλύτερος θα μπορούσα, αλλά την ίδια ώρα ένιωθα πως ήταν καιρός για να κάνω κάτι διαφορετικό. Επέστρεψα στην DWS, έκανα μία σεζόν εκεί και πήγα σε μια μικρότερη επαγγελματική ομάδα (σ.σ.: Τέλσταρ). Ακολούθως, πήγα στη Φέγενορντ κι από τότε στάθηκα και πάλι στα πόδια μου. Κάποτε υπάρχουν περισσότερες διαδρομές για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Όλοι έχουν μία διαφορετική διαδρομή. Κοιτάζοντας τώρα πίσω ήταν καλό για εμένα, όμως για κάποιους ανθρώπους είναι διαφορετικό. Πάντοτε λέω ποτέ μην τα παρατάς, αν «κυνηγάς» ένα στόχο, προσπάθησε να κάνεις τα πάντα για να τα καταφέρεις. Σίγουρα, όμως, όταν είσαι νεαρός το μόνο που σκέφτεσαι είναι ν’ αγωνιστείς στο επόμενο παιχνίδι, να κάνεις προπονήσεις. Πρέπει, ωστόσο, να απολαμβάνεις το ποδόσφαιρο, να κάνεις το καλύτερο στο σχολείο, όπως έλεγε πάντα ο πατέρας μου, και να ελπίζεις ότι θα γίνεις επαγγελματίας.

Ναι, είναι αλήθεια. Προσπαθούν να μου «φτιάξουν» τα χαρτιά. Είναι ένα ωραίο πρότζεκτ, γιατί πρόκειται για το «σπίτι» του πατέρα μου. Νιώθω κι εγώ ότι είναι το «σπίτι» μου κι ελπίζω ότι θα γίνει εφικτό να παίξω κάποια παιχνίδια με την Εθνική Ομάδα. Θέλω επίσης να βοηθήσω τους νεότερους παίκτες να μπορούν να επιλέξουν αν θα παίξουν με το Σουρινάμ ή την Ολλανδία. Τώρα, έχει γίνει κατορθωτό όπως όσοι έχουν Ολλανδικό διαβατήριο, αλλά κατάγονται από το Σουρινάμ, να μπορούν ν’ αγωνιστούν με την Εθνική Ομάδα.

Ναι, είναι ο Ράιαν Ντονκ που παίζει στην Τουρκία (σ.σ.: Γαλατάσαραϊ) κι επίσης περιμένει τα σχετικά έγγραφα, είναι ακόμα τρεις παίκτες που αγωνίζονται στην Μπουντεσλίγκα και τη Χέρτα Βερολίνου, ενώ υπάρχουν και πολλοί που αγωνίζονται στην Ολλανδία. Είναι σημαντικό για εμάς, όπως και εμένα προσωπικά, ν’ αγωνιστώ. Ήμουν στη Φέγενορντ, αλλά ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να παίξω στην Εθνική Ανδρών. Νιώθω, όμως, ότι υπό κανονικές συνθήκες έχω κάποια ποιότητα για να είμαι μέλος μιας Εθνικής Ομάδας και τώρα μπορώ να διαλέξω το Σουρινάμ, που είναι μια καλή επιλογή. Θα παίξει στο Gold Cup, ενώ μπορεί να προκριθεί και στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Είναι δύσκολο. Πίστεύω ότι κρίνεται στις λεπτομέρειες. Όλο το χρόνο «παλεύεις» για κάτι και νιώθεις ότι είσαι έτοιμος να τα καταφέρεις και στο τέλος το χάνεις. Ναι, πρόκειται για μεγάλη απογοήτευση, αλλά επίσης έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Μια νίκη και μια ήττα. Θεωρώ ότι στο τέλος πρέπει να αναλύσεις τη σεζόν και τα παιχνίδια για να μπορέσεις να είσαι καλύτερος την επόμενη χρονιά.

Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι όταν η ομάδα είναι ενωμένη και παραμένει ενωμένη δείχνει ότι βρίσκεται σ’ ένα καλό σημείο για να κερδίσει κάτι. Αν έρθεις ισοπαλία ή χάσεις ένα παιχνίδι, δεν πρέπει να «σημαδέψεις» με το δάχτυλό σου κάποιον ως υπαίτιο. Νιώθω ότι αυτό βοηθάει την ομάδα να προχωρήσει.

Ελπίζω ότι τώρα θα μπορέσω να παίξω με την Εθνική Σουρινάμ, να πάρουμε το πρωτάθλημα εδώ και μετά θα δούμε τι θα γίνει. Δεν είμαι άνθρωπος που βλέπω πιο μακριά από τρία χρόνια. Κοιτάζω την κάθε μέρα και τον κάθε μήνα ξεχωριστά, όπως σχεδόν όλοι.

Αν με θέλουν να παραμείνω, τότε θα πρέπει να το πουν. Δεν γνωρίζω, ωστόσο, αν θα παραμείνω. Μέχρι στιγμής μου αρέσει εδώ. Θα δούμε στο τέλος τι θα γίνει. Ακόμα, όμως, κι αν δεν κερδίσουμε το πρωτάθλημα, ίσως βρούμε τον τρόπο για να παραμείνω εδώ. Ποτέ δεν ξέρεις. Έτσι είναι

το ποδόσφαιρο. Μέχρι τώρα μου αρέσει η πόλη, ο τόπος, οι ποδοσφαιριστές, το προπονητικό κέντρο, ο προπονητής, οι συμπαίκτες μου. Νομίζω ότι είναι σημαντικό αυτό.

Όντως είναι νωρίς για να έχω ξεκάθαρη εικόνα. Θα έλεγα πως, σύμφωνα με όσα έχω δει μέχρι τώρα, είναι κάπως παρόμοια, δεν υπάρχουν τόσο μεγάλες διαφορές. Κι εδώ βάζουν αρκετή πίεση, ενώ τους αρέσει επίσης να κλωτσάνε.

Ναι, είναι περίεργο (γέλια). Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Παίξαμε δύο φορές με τον ΠΑΟΚ κόντρα στην Ομόνοια κι εδώ γνωρίσαμε την ήττα. Αυτό που είδα από τα μεταξύ μας παιχνίδια είναι ότι βρήκαν μία ευκαιρία και σκόραραν. Στο Γιουρόπα Λιγκ είναι πολύ διαφορετικά. Δεν χρειάζεται να κρατάς τόσο πολύ την μπάλα, όπως κάναμε εμείς. Αυτοί περίμεναν τις ευκαιρίες τους. Έτσι είναι ως ομάδα η Ομόνοια, μένει πίσω και «χτυπάει» στην αντεπίθεση. Για εμάς στον ΠΑΟΚ ήταν δύσκολο να αμυνόμαστε.

Έχει αλλάξει πολύ, γιατί μου αρέσει να πηγαίνω στις παιδικές χαρές με τα αγόρια μου, να είμαι μαζί τους για 2-3 ώρες, να κουράζομαι και να περνάω καλά (γέλια). Τώρα, μένουμε περισσότερο στο σπίτι, παίζουμε πολλά παιχνίδια στο σπίτι. Είναι δύσκολο. Μου αρέσει επίσης να πηγαίνω έξω με τη σύζυγό μου και να φάμε κάτι εκτός σπιτιού. Τώρα δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Μένεις με την οικογένεια και κάνεις ότι μπορείς.

Παίζουμε «Mario Kart» στο Nintendo, όπως επίσης και «Monopoly», αφού τα αγόρια μου είναι σε καλή ηλικία για να παίξουν αυτό το παιχνίδι. Παίζουμε και κάποια παιχνίδια από την Ολλανδία και αν τύχει και τους κερδίσω τους κάνω κάποιες τρελές γκριμάτσες (γέλια). Βρίσκουμε τον τρόπο να περάσουμε ευχάριστα τον ελεύθερό μας χρόνο. Μου αρέσει να μένω στο σπίτι. Είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει να βρίσκεται στο σπίτι. Για μένα είναι OK.

Μόνο στο ξεκίνημα της καριέρας μου, στη συνέχεια όχι.

Το είχα προσέξει όταν ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο σε μικρές ομάδες. Δεν ήταν τόσο ευδιάκριτο, όμως, γιατί στην Ολλανδία δεν είναι τόσο «μεγάλο» το καλοκαίρι όπως εδώ. Ένα καλοκαίρι, κάθε βράδυ είχα φαγούρα και όταν το είπα στη μητέρα μου και αναρωτιόμουν τι ήταν, με προέτρεψε να πάω στο γιατρό. Μου είπε πως ίσως έχω αλλεργία στο γρασίδι και παραξενεύτηκα, λέγοντας ότι «Όλη μου τη ζωή παίζω ποδόσφαιρο στο γρασίδι». Από τότε, πάντα φοράω μακρυμάνικες φανέλες, ακόμα και το καλοκαίρι. Στην Ολλανδία μου έλεγαν «Είσαι τρελός; Τι κάνεις;». Από τη στιγμή, όμως, που ξεκίνησα να φοράω μακρυμάνικες φανέλες ποτέ ξανά δεν είχα φαγούρα, γι’ αυτό κι εξακολουθώ να διατηρώ αυτή τη συνήθεια. Στην Ελλάδα, όπως κι εδώ, είναι επίσης δύσκολο, ιδιαίτερα τους «ζεστούς» μήνες.

Αλήθεια; Θα δούμε σε 2-3 μήνες. Ντύνομαι, όμως, έτσι και στις προπονήσεις και είμαι προετοιμασμένος. Το κάνω για πολλά χρόνια.

Όχι. Σε καμία περίπτωση. Μόνο το χειμώνα.

Δεν είμαι και πολύ «ενεργός». Κάποτε θα ποστάρω κάτι, άλλες φορές όχι. Αυτές τις μέρες είμαι πιο ήσυχος. Διατηρώ λογαριασμό στο Instagram και στο Facebook, αλλά ειδικά με το δεύτερο δεν ασχολούμαι και πολύ.

Ναι, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχα «απαντήσει». Σίγουρα είχε γράψει κάτι για τις εμφανίσεις μου. Πιστεύω ότι στο ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο τα γκολ που σημειώνεις. Στην Ελλάδα και στον ΠΑΟΚ, όπως νομίζω κι εδώ, όταν δεν σκοράρεις, δεν έχεις παίξει καλά, ενώ όταν σκοράρεις, έχεις παίξει καλά. Αυτό, όμως, δεν είναι ποδόσφαιρο. Γιατί όταν δώσεις πέντε ασίστ και κανένας δεν σκοράρει, τότε τι έγινε; Έκανες τη δουλειά σου, αλλά ο συμπαίκτης σου δεν την έκανε. Ίσως και να μην ήμουν καλός στη θέση μου, δεν ξέρω. Αυτός, όμως, ο άνθρωπος μιλούσε πολύ κι έκανε πολλά ποσταρίσματα στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram κι έπρεπε κάποια στιγμή να του «απαντήσω». Δεν είμαι πλέον ένας νεαρός.

Νομίζω ότι είναι αμοιβαία τα αισθήματα. Δεν μου αρέσει, όμως, κάθε χρόνο κάποιοι να θέλουν να πουν και κάτι και να θεωρούν ότι δεν έχω κίνητρο, γιατί είμαστε επαγγελματίες κι έχουμε περισσότερους στόχους. Αν κερδίσουμε κάτι, θέλουμε να το κάνουμε σε κάθε χρονιά, γιατί όταν το καταφέρουμε το συναίσθημα είναι απίστευτο και δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουν αυτό. Επίσης, αν ο Απόλλωνας κερδίσει αυτό το πρωτάθλημα, θα νιώσεις κάτι που δεν είχες νιώσει προηγουμένως και κάθε χρόνο θα πρέπει να διατηρήσεις τα κεκτημένα. Μετά ο κόσμος θα λέει ότι δεν δούλεψες σκληρά γι’ αυτό και πρέπει να το πετυχαίνεις κάθε χρόνο. Θα κάνεις τα πάντα για να επιτύχεις αυτό το στόχο, όμως υπάρχουν κι άλλες ομάδες που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να «σκοτώσουν» αυτό το στόχο. Αυτό δεν καταλαβαίνει πολύ ο κόσμος. Ξέρω ότι στο ποδόσφαιρο όταν κερδίζεις είσαι ο καλύτερος και όταν χάνεις είσαι ο χειρότερος και πρέπει να το αποδεχθείς. Ακόμα και στον ΠΑΟΚ είχαμε κερδίσει πολλά παιχνίδια, ίσως όχι όλα, αλλά και πάλι έλεγαν κάτι για εμάς και πιστεύω ότι κάποτε δεν είναι δίκαιο. Νομίζω ότι αυτός που είχε ποστάρει στον προσωπικό μου λογαριασμό μου στο Instagram ήταν ένα αγόρι 15 χρονών. Τι μπορεί να ξέρει για τη ζωή; Για εμένα το να πω κάτι εκείνη τη στιγμή, ήταν σαν να λες κάτι εσύ στο γιο σου.

Από τον ΠΑΟΚ. Ο Υπεύθυνος Επικοινωνίας του ΠΑΟΚ, Κυριάκος Κυριάκος, μου είχε πει ότι όλοι έχουν ένα παρατσούκλι και τον ρώτησα ποιο είναι το δικό μου. Μου απάντησε πως δεν είχε ακόμα αποφασίσει, αλλά θεωρούσε ότι θα είναι «Ο Αρτίστας». Του είπα, φανταστικό παρατσούκλι. Από εκείνη τη σεζόν που μου έδωσε το παρατσούκλι αυτό, όλοι στον ΠΑΟΚ είχαμε παρατσούκλια.

Όχι, πάντοτε με φώναζαν «Μπίσε», επειδή συνήθως κάνουν τα ονόματα πιο μικρά. Ίσως άμα πάρουμε το πρωτάθλημα στην Κύπρο, να έχουμε και εδώ κάτι ανάλογο και να έχουμε όλοι από ένα παρατσούκλι. Είναι ωραίο. Ακόμα και τώρα στον ΠΑΟΚ, όλοι φωνάζαμε ο ένας τον άλλο με το παρατσούκλι του. Για παράδειγμα, τον Φερνάντο Βαρέλα πάντα τον φωνάζουμε «Beast».

Αλήθεια;

Πρώτη φορά το ακούω. Είναι, επίσης, καλό παρατσούκλι (γέλια).

Τώρα δεν έχω κάποια αγαπημένη ομάδα, αλλά μου αρέσει να παρακολουθώ κάποιες συγκεκριμένες ομάδες, όπως η Μάντσεστερ Σίτι, λόγω του παιχνιδιού της και τον τρόπο που αγωνίζεται. Παλαιότερα, μου άρεσε πάρα πολύ να βλέπω τη Γιουβέντους. Μικρός έβλεπα επίσης και τον Άγιαξ και τη Φέγενορντ, που ήταν επίσης καλές ομάδες. Όπως προανέφερα, μου άρεσε να βλέπω πολύ τη Γιουβέντους, γιατί με τον ξάδελφό μου παρακολουθούσαμε πάντα στην τηλεόραση Ιταλικό ποδόσφαιρο. Ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη και μου άρεσε πώς έπαιζαν ο Ντελ Πιέρο, ο Ζιντάν, ενώ και ο Ντάβιντς είχε πάει εκεί.

Είχα πολλά ινδάλματα, όταν ήμουν μικρός. Μου άρεσαν συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές με απίστευτες δυνατότητες, όπως ο Ρονάλντο «Το φαινόμενο», ο Ντελ Πιέρο, ο Ζιντάν, αφού όπως σας είπα νωρίτερα μικρότερος ήμουν φαν της Γιουβέντους, ενώ ακολούθησαν οι Μέσι, Ρονάλντο και Νεϊμάρ. Για μένα, οι πρώτοι που ανέφερα ήταν πάντα οι καλύτεροι, όταν ήμουν μικρός και παρακολουθούσα ποδόσφαιρο για ώρες.

Εξαρτάται. Μου αρέσει περισσότερο ο Μέσι, γιατί είναι φανταστικό το πώς παίζει το παιχνίδι. Βλέπει τα πάντα, εκεί που δεν βλέπει κανένας. Για εμένα είναι εκπληκτικό. Αυτό που κάνει δεν είναι εύκολο, όπως επίσης κι αυτό που κάνει ο Ρονάλντο.

Δύσκολη ερώτηση φίλε. Δεν είχα δει τον Μαραντόνα, αλλά ξέρω ότι ο Μέσι είναι πραγματικά πολύ καλός.

Όλοι οι προπονητές που είχα ήταν καλοί. Όλοι είχαν τη δική τους... ταυτότητα, δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποιος προπονητής που μου αρέσει περισσότερο από κάποιον άλλο. Μου αρέσουν όλοι κι έμαθα πολλά.

Είχε, επίσης, κάτι το ξεχωριστό. Όλοι οι προπονητές που είχα, όπως ο Ραζβάν (σ.σ.: Λουτσέσκου) ο Ίβιτς και ο Αμπέλ Φερέιρα που ήταν προπονητές μου στον ΠΑΟΚ, είχαν επίσης κάτι το ξεχωριστό. Κάτι έχεις να μάθεις απ’ όλους τους προπονητές. Υπάρχει, επίσης, ένας Ολλανδός προπονητής, ο Φερμπέικ, από τον οποίο είχα μάθει πολλά σε πιο μικρή ηλικία. Γενικότερα, δεν υπάρχουν κακοί προπονητές, απλά έχει να κάνει πώς ένας άνθρωπος αντιλαμβάνεται αυτά που ζητάει ένας προπονητής.

Τον γνωρίζω, είναι καλός προπονητής. Πιθανότατα δεν «βγήκε» η μεταξύ τους συνεργασία, γιατί στην Ολλανδία έχουν ένα στυλ ποδοσφαίρου και θέλουν πάντοτε να παίζουν με συγκεκριμένο τρόπο. Σε κάποιες ομάδες, όμως, δεν τους «βγαίνει». O Φαν ντερ Λεμ ήταν και στην Τουρκία και στην Καϊσέρισπορ, όπου είχα αγωνιστεί κι εγώ παλαιότερα.

Είναι διαφορετικό στα πρωταθλήματα των χωρών της Μεσογείου, το αντιλαμβάνομαι κι εγώ, γιατί βρίσκομαι πολλά χρόνια σε αυτές τις χώρες. Αν δεν έχεις, όμως, παίξει σε αυτά τα πρωταθλήματα και αν δεν έχεις συναντήσεις αυτούς τους ανθρώπους, δεν μπορείς να το καταλάβεις τόσο καλά.

Ίσως για τον Άγιαξ, όχι όμως τόσο για τις υπόλοιπες ομάδες. Για παράδειγμα, στον ΠΑΟΚ εάν χάσεις ένα παιχνίδι, τότε την επόμενη ημέρα ίσως έρθουν οι οπαδοί του και να σου χτυπούν την πόρτα. Σε κάθε χώρα είναι διαφορετική η κουλτούρα. Ακόμα και όταν βρίσκεσαι στη Λίβερπουλ και τη Ρεάλ Μαδρίτης δεν μπορείς να χάσεις ένα παιχνίδι. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις που ακόμα κι αν χάσεις μία φορά σε σέβονται και αντιλαμβάνονται ότι δεν είμαστε ρομπότ. Κάποτε μπορεί και η αντίπαλη ομάδα να βρεθεί σε καλή μέρα. Μπορεί να έχεις είκοσι τελικές στο στόχο και ο αντίπαλος τερματοφύλακας να τις σταματήσει όλες. Τότε τι μπορείς να κάνεις; Να «σκοτώσεις» τον τερματοφύλακα; Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.

Όταν είσαι γηπεδούχος, τότε δεν είναι δύσκολο. Σου δίνει έξτρα ώθηση και δεν καταλαβαίνεις από αντιπάλους. Ακόμα κι αν κάποτε δεν νιώθεις αυτοπεποίθηση, με τα συνθήματα μπορείς να «ανέβεις» και να κερδίσεις κάποια παιχνίδια. Αυτό το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές.

Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου ως ποδοσφαιριστή; Μου αρέσει να παίζω με κοντινές πάσες και να κάνω το 1-2. Μου αρέσει να κρατάω την μπάλα μεταξύ των γραμμών και να βγάζω τους συμπαίκτες μου μπροστά από την εστία. Κάποτε είμαι και λίγο τεμπέλης στον αγωνιστικό χώρο, αλλά κάνω αυτό που κάνω για την ομάδα μου και θέλω πάντοτε να βοηθώ τους συμπαίκτες μου να είναι οι καλύτεροι. Δίνω τα πάντα για την ομάδα, μπορεί να «θυσιαστώ» για την ομάδα.

Είμαι πάντα χαρούμενος. Αν δεν σε γνωρίζω είμαι κάπως ντροπαλός μέχρι να δω τι θα συμβεί. Στη συνέχεια είμαι φιλικός και ανοιχτόμυαλος. Μου αρέσει να έχω μόνο θετική ενέργεια. Έτσι είμαι εγώ. Μου αρέσει επίσης το καλό φαγητό (γέλια).

Αυτή τη στιγμή μου αρέσει να παίζω ως δεκάρι, ως επιτελικός μέσος, γιατί έχω περισσότερη ελευθερία κινήσεων και μπορώ να πάω είτε αριστερά είτε δεξιά. Μου αρέσει αυτή η θέση.

Συνέβη πρόσφατα αυτό. Στην αρχή της σεζόν είχαμε πρόβλημα στη θέση του δεξιού μπακ και ο προπονητής μου στον ΠΑΟΚ, Άμπελ Φερέιρα, με είχε δοκιμάσει σε αυτή τη θέση. Παίζαμε με πέντε παίκτες πίσω και αγωνιζόμουν στα άκρα. Ήταν περίεργο, αλλά όπως είπα και νωρίτερα, θα κάνω τα πάντα για την ομάδα. Ακόμα και οι συμπαίκτες μου έκαναν αστεία κι έλεγαν «Για δες ο Καφού στα δεξιά». Φανταστείτε να βάλει κάποιος τον Ζιντάν ως δεξί μπακ. Είναι λογικό να γίνονται αστεία στην ομάδα. Νομίζω ότι έκανα καλή δουλειά. Όπως είπα, μπορώ να καταλάβω το παιχνίδι και πιστεύω ότι από τη στιγμή που ο προπονητής μου είπε να με δοκιμάσει σε αυτή τη θέση, έπρεπε να το πράξω. Γιατί όχι; Δεν είχα κάτι να χάσω. Ήταν ωραίο που αγωνίστηκα εκεί. Ήταν κάπως διαφορετικό απ’ αυτά που είχα συνηθίσει, αλλά κατάφερα να τα πάω καλά. Είναι και κάπως αστείο το πώς προέκυψε ν’ αγωνιστώ σε αυτή τη θέση. Αν θυμάμαι καλά, υπήρχε διακοπή στο πρωτάθλημα λόγω των υποχρεώσεων των Εθνικών Ομάδων και στις προπονήσεις παίζαμε 11 εναντίον 11. Ο προπονητής μας είχε πει ότι όταν αλλάζουμε την μπάλα, θα αλλάζουμε κάθε φορά και θέση. Μία φορά μ’ έβαλε ως αριστερό μπακ και κινήθηκα στον ελεύθερο χώρο και σκόραρα δύο γκολ. Στη συνέχεια προέκυψε κάποιος τραυματισμός και μου είπε πως θα με χρησιμοποιήσει ως μπακ κι εγώ από την πλευρά μου είπα «Ας το δοκιμάσουμε. Κάναμε προπονήσεις όλη την εβδομάδα πάνω σε αυτό». Δεν ήταν, όμως, δύσκολο, γιατί πάντα ήμασταν μαζί ως ομάδα, μας είχε εξηγήσει καλά το πλάνο και όλοι γνώριζαν τι έπρεπε να κάνουμε.

Να είμαι λιγότερο τεμπέλης. Όχι τόσο αφορά τόσο το τρέξιμο, αλλά για τον λόγο που τρέχω. Να υπάρχει λόγος που τρέχω και όχι απλά για να τρέχω, να ξέρω πού θα πάει η μπάλα και όχι απλά να υποθέτω. Να είμαι περισσότερο υπομονετικός και να παίρνω καλύτερες τοποθετήσεις στην αντίπαλη περιοχή.

Και τα δύο.

Νομίζω ότι όλη η καριέρα μου είναι highlight (γέλια). Πιστεύω, όμως, τα τελευταία τέσσερα χρόνια στον ΠΑΟΚ είναι από τα καλύτερά μου χρόνια στην καριέρα μου. Είχαμε απίστευτη ομάδα, είχαμε καλή «χημεία», ο πήχης για να κερδίσουμε όλα τα παιχνίδια ήταν πολύ υψηλός. Σημαίνει πολλά για τη μέχρι τώρα καριέρα μου. Σε κάθε προπόνηση, σε κάθε παιχνίδι, θέλαμε να κερδίσουμε. Είχαμε προπονήσεις, όπου παραλίγο να μαλώσουμε μεταξύ μας, γιατί είχαμε χάσει. Ήταν ένα καλό σημάδι για να διαπιστώσουμε ότι είμαστε μια ανταγωνιστική ομάδα και μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα.

Δεν αποτελούσε έξτρα κίνητρο για εμένα ότι παίζαμε κόντρα στον Άγιαξ στην Ολλανδία. Μία-δύο εβδομάδες πριν από τον αγώνα με καλούσαν μέλη της οικογένειάς μου και μου έλεγαν «Παίζετε εναντίον του Άγιαξ. Δύσκολο παιχνίδι» και τους απαντούσα «Θα δείτε τι θα κάνουμε». Σε όλα τα παιχνίδια που παίξαμε μαζί τους, τους δείξαμε ότι είμαστε καλή ομάδα. Ήμασταν άτυχοι. Κάθε χρόνο ο Άγιαξ «έπαιρνε» γκολ χωρίς λόγο, αλλά και λόγω της ποιότητάς του. Είναι μεγάλη η απογοήτευση που όλα αυτά τα χρόνια δεν είχαμε καταφέρει να προκριθούμε με τον ΠΑΟΚ στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Όσον αφορά το παιχνίδι στην Ολλανδία, για εμένα δεν αποτελεί το καλύτερό μου με τη φανέλα του ΠΑΟΚ. Ήταν σίγουρα ένα από τα καλά μου παιχνίδια, αλλά πιστεύω ότι τη σεζόν που κατακτήσαμε τα πάντα ως ομάδα είχα κάνει ακόμα καλύτερα παιχνίδια.

Δεν μου αρέσουν οι υποσχέσεις. Είμαι θετικός άνθρωπος και μπορώ να μεταδώσω τη θετική μου ενέργεια στην ομάδα, στους συμπαίκτες μου και στο τεχνικό επιτελείο, έτσι ώστε να καταφέρουμε να εκπληρώσουμε τους στόχους μας. Ελπίζω ότι στο τέλος θα καταφέρουμε να κερδίσουμε το τρόπαιο του πρωταθλητή.

Είναι κρίμα, αλλά για την ομάδα θα είναι απίστευτο. Θα μπορείς να δείξεις ως ομάδα ότι κατέκτησες κάτι κι ακόμα και στο Instagram θα μπορεί να πανηγυρίσει ο κόσμος που ακολουθεί την ομάδα, αλλά και να εκφράσει τη χαρά του. Θα μπορούν οι παίκτες να δείξουν ότι έχουν κατακτήσει κάτι και θα είναι καλό για την καριέρα τους. Ακόμα και για τους νεαρούς σε ηλικία παίκτες, αλλά και για τους παίκτες που δεν έχουν κατακτήσει κάποιο τίτλο θα είναι απίστευτο το συναίσθημα ότι πανηγύρισαν το πρωτάθλημα. Σίγουρα, για τους υποστηρικτές μας θα είναι πιο δύσκολο, γιατί περιμένουν για τόσο καιρό και δεν θα είναι εκεί. Ποιος ξέρει, όμως, μπορεί εμείς να πάμε στη θάλασσα και αυτοί να βρίσκονται στην παραλιακή λεωφόρο και να δουν την πορεία των πρωταθλητών. Είναι δύσκολο για τον κόσμο, όμως από τη στιγμή που οι παίκτες θα έχουν κάνει καλή δουλειά, ο κόσμος θα είναι χαρούμενος, όπως και να ’χουν τα πράγματα.