της" θα βρίσκεται πάντοτε αλλού, σε κάποια "καµµένη γη της µνήµης" που οργανώθηκε ενώ αναζητήθηκε µε πάθος το ξεχασµένο. Το καθαρό παρελθόν του αρχαίου ελληνικού πολιτισµού, το άδειασµα και το καθάρισµα είναι το ίδιο το όνοµα του µνηµονικού τραύµατος. Η Ακρόπολη απετέλεσε έναν από τους πρώτους (αν όχι τον πρώτο) οργανωµένο, κλειστό, φυλασσόµενο αρχαιολογικό χώρο απανταχού. Η Ακρόπολη απετέλεσε δηλαδή εµβληµατική έκθεση ενός νεκρού κτιριακού σώµατος παρουσιασµένου ως τέτοιου: αυτή η συγκυρία αναλήφθηκε ως ταυτόχρονη συστατική κίνηση για την εγκατάσταση µιας “νέας πόλης”. Η επιστροφή στη σύγχρονη, καταραµένη Αθήνα θα επισυµβεί στο όνοµα κάποιας παύσης της µανίας καταγωγής: η ευεργετική λήθη και κάποια ανατροπή στις ιεραρχίες της σηµασίας των στρωµάτων της πόλης θα οδηγήσει στην παραδοχή ότι τα αρχαία αθηναϊκά ερείπια δεν ανήκαν ποτέ στους νεοέλληνες ή αντίστροφα ότι εκείνοι τα κατασκεύασαν, χωρίς αυτό να σηµαίνει µέχρι σήµερα τίποτε ενδιαφέρον για τους ίδιους. Στην καλύτερη περίπτωση σήµερα σηµαίνουν για αυτούς το ίδιο που σηµαίνουν για οποιουσδήποτε ξένους επισκέπτονται την Αθήνα 8. Ένας από τους µηχανισµούς κατοίκησης της Αθήνας ζητά την παύση µιας σχέσης µονοσήµαντου σεβασµού: αυτή η παύση θα µπορέσει να ισχύσει εφόσον κατασκευαστούν “επισκέψιµα” αστικά ερείπια: στρατηγικές ανασκαφές θα εµφανίσουν νέους αστικούς χώρους που θα οργανώνονται ως ερείπια βατά µε ελεγχόµενο τρόπο, ως φωτεινοί χώροι του σηµερινού κέντρου.
Ανακάλυψη εαυτού ως απώλεια εαυτού
Ο νέος ελληνικός πολιτισµός βασίστηκε στην αγωνία αναφοράς στην αρχαιότητα και µάλιστα στην ιδιαίτερη τροπή της αγωνίας όταν ζητά να οργανώσει κάποιο µακρινό ή ξένο παρελθόν (εν προκειµένω το αρχαίο ελληνικό) ως νεοελληνικό ίδιον. Θα βρίσκονται όλο και περισσότερα τεκµήρια για την σχέση µε την αρχαία Eλλάδα όσο περισσότερο µαθαίνουν οι αυτόχθονες να προσηλώνονται µε δικό 8 Πβλ.
Δηµήτρη Δηµητριάδη, "Οι Έλληνες και εµείς", ένθετο στο βιβλίο Το πέρασµα στην άλλη όχθη, Άγρα, 2005.