προσβολή για την νοημοσύνη του καθένα, ακόμη και την δική του). Ο καταμερισμός εργασίας που γίνεται ανάμεσα στους πολιτικούς που έχουν ένα μαζικό κοινό και κερδίζουν τις εκλογές για να συνεχίζεται το θέατρο της δημοκρατίας και σε κείνους που διοικούν στην πραγματικότητα τη χώρα, οι οποίοι είτε δεν χρειάζεται να εκλεγούν (δικαστές και γραφειοκράτες) είτε έχουν απελευθερωθεί από τα εμπόδια του να εκλεγούν (όπως ο πρωθυπουργός) αποτελεί μια θαυμάσια ανατροπή της δημοκρατικής διαδικασίας. Το να φαντάζεται κανείς ότι η Σόνια και ο Ραούλ Γκάντι είναι επικεφαλής της κυβέρνησης είναι λάθος. Η αληθινή εξουσία έχει περάσει στα χέρια μιας ολιγαρχίας– δικαστές, γραφειοκράτες και πολιτικοί. Κι αυτοί με τη σειρά τους εξουσιάζονται σαν άλογα κούρσας από κάποιες εταιρείες που κατέχουν λίγο ή πολύ τα πάντα στη χώρα. Ίσως να ανήκουν σε διαφορετικά πολιτικά κόμματα και να κάνουν ότι μπορούν για να δείξουν ότι είναι ανταγωνιστές, αλλά πρόκειται απλά για απάτη και για δημόσια κατανάλωση. Ο μόνος αληθινός ανταγωνισμός είναι αυτός ανάμεσα στις εταιρείες. Ένα ανώτερο στέλεχος αυτής της ομάδας είναι ο Π. Τσινταμπαράμ, που κάποιοι λένε ότι είναι τόσο δημοφιλής στην Αντιπολίτευση που μπορεί να συνεχίσει να είναι υπουργός Εσωτερικών ακόμη και αν χάσει τις επόμενες εκλογές το Κογκρέσο. Κι αυτό είναι ευτύχημα. Μπορεί να χρειάζεται μερικά επιπλέον χρόνια στο αξίωμα για να ολοκληρώσει την αποστολή που του έχει ανατεθεί. Δεν έχει σημασία όμως αν φύγει ή μείνει. Ο κύβος ερρίφθη. Σε μια διάλεξη στο Χάρβαρντ, το παλιό του πανεπιστήμιο, τον Οκτώβρη του 2007, ο Τσινταμπαράμ περίγραψε αυτή την αποστολή. Το θέμα της διάλεξης ήταν «Φτωχές Πλούσιες Χώρες: Οι Προκλήσεις της Ανάπτυξης». Αποκάλεσε τις τρεις δεκαετίες μετά την Ανεξαρτησίας «χαμένα χρόνια» και θριαμβολόγησε για την άνοδο του ρυθμού ανάπτυξης του ΑΕΠ από 6.9%, το 2002 στο 9.4% το 2007. Αυτά που δήλωσε είναι τόσο σημαντικά που τα αναφέρω παρακάτω: «Κάποιος θα σκεφτόταν ότι η πρόκληση της ανάπτυξης – σε μια δημοκρατία – θα γίνει λιγότερο φοβερή καθώς η οικονομία κινείται σε μια πορεία υψηλής ανάπτυξης. Η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη. Η Δημοκρατία – ή μάλλον οι θεσμοί της δημοκρατίας – και η κληρονομιά της σοσιαλιστικής εποχής έχουν πραγματικά επαυξήσει την πρόκληση της ανάπτυξης. Ας εξηγηθώ με κάποια παραδείγματα. Ο ορυκτός πλούτος της Ινδίας περιλαμβάνει κάρβουνο – στην τέταρτη θέση παγκόσμια, σε αποθέματα – σιδηρομετάλλευμα, πυρίτιο, βωξίτη, τιτάνιο, χρώμιο, διαμάντια, φυσικό αέριο, πετρέλαιο και ασβεστόλιθο. Η κοινή λογική μας λέει ότι θα πρέπει να εξορύξουμε αυτά τα κοιτάσματα γρήγορα και αποτελεσματικά. Αυτό απαιτεί μεγάλα κεφάλαια, αποτελεσματικούς οργανισμούς και μια περιβαλλοντική πολιτική που θα επιτρέπει στις δυνάμεις της αγοράς να λειτουργήσουν. Κανείς από αυτούς τους παράγοντες δεν υπάρχει σήμερα στο τομέα των εξορύξεων. Οι σχετικοί νόμοι είναι ξεπερασμένοι και το Κοινοβούλιο το μόνο που κατάφερε ήταν να θίξει ελάχιστα αυτά τα πλαίσια. Οι προσπάθειες μας να ελκύσουμε ιδιωτικές επενδύσεις για έρευνα και εξορύξεις έχουν κατά βάση αποτύχει. Στο μεταξύ, ο τομέας των εξορύξεων παραμένει ουσιαστικά δέσμιος στα χέρια των πολιτειακών κυβερνήσεων. Αντίθετοι σε κάθε αλλαγή αυτής της κατάστασης είναι ομάδες που υπερασπίζονται – νόμιμα είναι η αλήθεια - την προστασία του δάσους, ή του περιβάλλοντος ή του πληθυσμού των ιθαγενών. Ακόμη υπάρχουν κόμματα που θεωρούν ότι οι εξορύξεις αποτελούν φυσικό μονοπώλιο του Κράτους και έχουν ιδεολογικές διαφορές με την είσοδο του ιδιωτικού τομέα στο χώρο των εξορύξεων. Συγκεντρώνουν υποστήριξη από τα κατεστημένα συνδικάτα. Πίσω από τα συνδικάτα – είτε το γνωρίζουν είτε όχι – κρύβεται η συνδικαλιστική μαφία. Το αποτέλεσμα: η πραγματικές επενδύσεις είναι σε χαμηλά επίπεδα, ο τομέας των εξορύξεων αναπτύσσεται με βραδύ ρυθμό και λειτουργεί σαν βαρίδιο στην οικονομία. Θα σας δώσω ένα ακόμη παράδειγμα. Για τις εγκαταστάσεις βιομηχανιών απαιτούνται τεράστιες εκτάσεις γης. Οι σχετικές με την εξόρυξη, μεταφορά και επεξεργασία του ατσαλιού και του αλουμινίου βιομηχανίες απαιτούν τεράστιες εκτάσεις γης. Χρειάζονται έργα υποδομής όπως αεροδρόμια, λιμάνια, φράγματα και σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος και μεγάλες εκτάσεις γης για να μπορέσουν να παρέχουν οδική και σιδηροδρομική σύνδεση καθώς και τις συμπληρωματικές και επικουρικές εγκαταστάσεις. Μέχρι τώρα τη γη την έπαιρναν οι πολιτειακές κυβερνήσεις ασκώντας την εξουσία της κυριότητας που είχε. Η μόνη εκκρεμότητα ήταν ή πληρωμή μιας ικανοποιητικής αποζημίωσης. Αυτή η κατάσταση έχει
6