119 Το μοτίβο της καταστροφής της εξοχής είναι εμφανές στο έργο. Εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Πράξη Ι, όταν η Σόνια και ο Αστρόφ υπερασπίζονται τη διατήρηση της γης. Για την ερωτευμένη Σόνια, τα δάση δοξάζουν τη γη. Μιλάει για τον ανθρώπινο πόλεμο με τη φύση και εύχεται μια πιο εκλεπτυσμένη και ευγενική συνύπαρξη. Από την πλευρά του, ο Αστρόφ επικρίνει τη βάρβαρη καταστροφή των δασών της Ρωσίας και αντί να καταστρέφει ο άνθρωπος, πρέπει να κάνει χρήση της ικανότητας του να δημιουργεί. «Γιατί οι άνθρωποι να καταστρέφουν αυτό που δε μπορούν ξανά να δημιουργήσουν»; [5] Οι δύο χαρακτήρες προσκολλώνται στο ουτοπικό όραμα τους, ενάντια στην καταστροφή της περιοχής, που είναι πάντα στο παρασκήνιο του έργου. Έχουν εμμονή με τις αρνητικές συνέπειες που προκαλεί η εκβιομηχάνιση στα ρωσικά δάση. Εργάζονται για την προστασία των δασών και του περιβάλλοντος από τους ανθρώπους, που θα προτιμούσαν να κάψουν ή να χτίσουν με ξύλα, αντί να το απολαύσουν. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι, ως ρεαλιστικό έργο, ο Θείος Βάνιας δεν χρησιμοποιεί τη φύση ως συμβολισμό για τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Η συνεχής καταστροφή και η έλλειψη τις ανθρώπινης αντίδρασης σε αυτό το γεγονός, μας δείχνει την εκβιομηχάνιση της κοινωνίας που απεικονίζει Τσέχωφ.
Ο Γλάρος (1895) Η συγγραφή του Γλάρου ολοκληρώθηκε το 1895 και στη σκηνή ανέβηκε για πρώτη φορά αμέσως μετά την ολοκλήρωσή του, στο θέατρο Αλεξαντρίνσκι της Αγίας Πετρούπολης. Ήταν αποτυχία, καλλιτεχνική και εμπορική. Αντίθετα το δεύτερο ανέβασμα του έργου το 1898, από το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, σε σκηνοθεσία Στανισλάφσκι, υπήρξε ένας θρίαμβος. Από τότε Ο Γλάρος έχει παιχτεί αμέτρητες φορές σε όλο τον κόσμο. Θεωρείται το έργο που καθιέρωσε τον Τσέχωφ, ως θεατρικό συγγραφέα στη συνείδηση κοινού και κριτικών. Με τον Γλάρο εγκαινιάστηκε η ιδιότυπη σύνθεση της τσεχωφικής δραματουργίας, όπου τη θέση του ως τότε καθιερωμένου «κεντρικού ήρωα» παίρνει ένας όμιλος προσώπων, μια μικρή κοινωνία, στην οποία μοιράζεται η δράση. Το ύφος του έργου είναι μεικτό, μοιράζεται ανάμεσα στο δράμα και στην κωμωδία. Ο ίδιος ο Τσέχωφ χαρακτήρισε το έργο του ως «κωμωδία σε τέσσερις πράξεις». Ο Τσέχωφ, στο έργο αυτό, θίγει τις σχέσεις, τα κίνητρα, την