τοπικές την αγνόησαν επιδεικτικά) και περιέγραψαν την ανταπόκριση του κοινού: «Παράλληλα με τον ομόθυμο έπαινο της κριτικής για τη θαυμάσια ερμηνεία του, το Έγκλημα και τιμωρία βρίσκει απήχηση στο κοινό, που συρρέει στο θέατρο και χειροκροτεί με ενθουσιασμό κάθε βράδυ...»23. Ο Αιμ. Χουρμούζιος έγραψε: «Πηγαίνετε στον Πειραιά, να ιδήτε θέατρο, να ιδήτε μια καλή, μια άριστη παράσταση.[...] Το «Δημοτικό» του Πειραιώς είναι αυτή τη στιγμή πόλος έλξεως. Επήγα, δεν το κρύβω, με κάποιες προκαταλήψεις, που μου υποκινούσε η τόλμη του εγχειρήματος. Έφυγα συγκινημένος από την προσπάθεια και το επίτευγμά της»24. Οι παραστάσεις του θιάσου τελείωσαν με το Ένας μήνας στην εξοχή του Τουργκένιεφ σε σκηνοθεσία Λ. Τριβιζά. Ο Α. Αλεξανδράκης διεκδίκησε το «Δημοτικό» και για την επόμενη θεατρική περίοδο αλλά συνάντησε την άρνηση του Συμβουλίου, που στηρίχθηκε στο γεγονός ότι παρουσιάστηκαν δύο μόνο έργα ολόκληρη σαιζόν και ότι υπήρχε οικονομική ζημία. Επιπλέον ο συντηρητικότατος Χρονογράφος του καταμαρτυρούσε χαρακτηριστικά: Μετεβλήθη εις υμνητήν του Ντοστογιέφσκυ διά να καθυβρίση από σκηνής Βασιλιάδες της παλαιάς εποχής για να ικανοποιήση προφανώς τους ομοϊδεάτας του. Και ετερμάτισεν την σαιζόν με δύο έργα. [...] Το Δημ. Θέατρον δεν ελειτούργησε κ. Αλεξανδράκη ως πνευματικόν τέμενος, αλλά ως προπαγανδιστικόν. Απόδειξις ότι τας πολυαρίθμους και μονοτόνους παραστάσεις σας παρηκολούθησαν και ενίσχυσαν θεαταί ολίγοι εκ Πειραιώς και οι περισσότετροι εκ Δουργουτίου, Κοκκινιάς, Καισαριανής, Βύρωνος, Περιστερίου κ.λ.π. [...] Αν προσφέρατε υπηρεσίας οι ωφεληθέντες δεν ήσαν οι Πειραιείς. Ήσαν υμείς – αι προσωπικαί σας εισπράξεις – και το κόμμα σας την τέρψιν των οπαδών του οποίου είχατε αυτοσκοπόν.25 Παρά ταύτα το Δημοτικό Συμβούλιο στον απολογισμό του ανέφερε ότι οι τελευταίες περίοδοι με τους θιάσους Διαμαντόπουλου και Αλεξανδράκη στο «Δημοτικό» ήταν από τις πιο δημιουργικές «με το 23 Ελληνική Ώρα, 31 Μαρτ. 1948, αρ. 888, σ. 1. 24 Ελληνική Ώρα, 31 Μαρτ. 1948, αρ. 888, σ. 1. 25 Χρονογράφος, 9 Αυγ. 1966, αρ. 18.958, σ. 1.
138