berg weet ook wel dat dergelijke matches lang niet altijd zo mooi te maken zijn, maar hij vindt wel dat er serieus naar gezocht moet worden.
NIEMAND TUSSEN WAL EN SCHIP Beleidsvrijheid voor gemeenten is volgens Dannenberg nodig om hulp en ondersteuning betaalbaar te houden. “Ik hoop niet dat alles alsnog in regels en plichten wordt vastgelegd. Dat werkt niet. Gemeenten moeten bijvoorbeeld tegen vermogende bewoners kunnen zeggen dat ze hun eigen traplift moeten betalen.” Daar tegenover staat de angst van ouderen en cliëntenorganisaties. Want zonder stok achter de deur wordt het voor gemeenten wel erg makkelijk verantwoordelijkheden af te schuiven en cliënten richting de AWBZ
ANBO BLIJFT OPLETTEN: IS DE ZORG THUIS STRAKS WEL OVERAL GOED GEREGELD? te dirigeren, zodat ze geen kostenpost meer vormen voor de gemeente. “We moeten voorkomen dat we discussies gaan voeren over het hoofd van de klant heen. Daarom moeten er goede afspraken komen tussen gemeenten en zorgverzekeraars,” zegt Dannenberg. “Die gesprekken worden in het hele land al gevoerd. Dan gaat het over analyses van de zorgbehoefte in een regio, welke zorg daarbij past en wie waarvoor verantwoordelijk is.” ANBO blijft er intussen niet gerust op dat de zorg en ondersteuning aan ouderen straks overal even goed is geregeld. ANBO-directeur Liane den Haan: “Het zou beter zijn om per regio een visie te ontwikkelen, samen met gemeenten, verzekeraars én zorgaanbieders. Wat leveren verzekeraars aan zorg, wat leveren gemeenten aan ondersteuning, wat is de rol van de zorgaanbieders? Maak daar regionale afspraken over, zodat niemand tussen wal en schip belandt. ANBO blijft zich daar komende tijd hard voor maken.”
HET MES IN DE AWBZ • Al vrij snel nadat de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ) in 1968 van kracht werd, stegen de kosten snel. Tot nu toe lukte het niet dit een halt toe te roepen. • Staatssecretaris Martin van Rijn van VWS wil nu grote onderdelen uit de AWBZ overhevelen naar de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo). Gemeenten worden dan verantwoordelijk voor begeleiding en het verdelen van persoonlijke verzorging. Ze krijgen echter veel minder geld voor deze taken dan er nu in de AWBZ omgaat. • Het idee is dat gemeenten taken goedkoper uitvoeren, omdat zij die naar eigen inzicht invullen. Want begeleiding en verzorging zijn geen verzekerde rechten meer. • Gemeenten zetten in op maatwerk: wat kan iemand zelf en waarbij is ondersteuning nodig? En kan die steun door de omgeving worden geleverd? Twee mensen met dezelfde beperking, bijvoorbeeld minder mobiel na een gebroken heup, kunnen straks op verschillende manieren worden ondersteund omdat ze in andere gemeenten wonen. • De AWBZ wordt omgevormd tot de wet Langdurig Intensieve Zorg (LIZ). Alle mensen die echt niet meer thuis kunnen blijven wonen, ontvangen zorg vanuit de LIZ.
ANBO ● NUMMER 8 ● 2013
11