Albert camus veba

kenarına yumruğuyla vurarak haykırdı: “Kardeşlerim, kalan kişi biz olmalıyız!” Önlemlere, bir felaketin dağınıklığına bir toplumun getirdiği zekice düzenlemelere karşı çıkmamak gerekliydi. Diz çöküp her şeyi terk etmek gerektiğini söyleyen şu ahlakçılara kulak asmamak gerekiyordu. Karanlığın içinde, biraz da körlemesine, ileriye doğru yürümeye başlamak ve iyilik etmeye çalışmak gerekiyordu yalnızca. Bunun dışında sakin olmak ve kişisel bir yardım aramadan, çocuk ölümlerinde bile Tanrı’ya güvenmek gerekiyordu.

Sözün burasında Rahip Paneloux Marsilya vebasında adı geçen ünlü sima, Piskopos Belzunce’u andı. Salgının sonuna doğru, gereken her şeyi yapmış olan piskopos, artık hiçbir çare kalmadığını görünce yiyeceklerle birlikte evine kapanmış, evin çevresine duvar ördürmüştü; onu yüceltmiş olan kentliler, ancak çok büyük acılarda rastlayabileceğimiz türden bir dönüş yaparak ona öfkelenmişler ve enfeksiyon bulaştırmak için evinin çevresini cesetlerle çevirmişler, hatta ölmesini kesinleştirmek için duvarların üzerinden cesetler atmışlardı. Böylece piskopos, son bir zayıflıkla, kendisini ölümün dünyasından uzak tutacağını sanmıştı, ancak ölüler gökten başına düşüyordu. İşte, vebada kurtarılmış bir ada olmayacağına inanmamız gerekirken, bizler de böyle yapıyoruz. Hayır, orta nokta yoktu. Bu utanç verici durumu kabullenmek gerekiyordu, çünkü Tanrı’dan nefret etmek ve onu sevmek arasında seçim yapmamamız gerekiyordu.

Peki kim Tanrı nefretini seçmeyi göze alabilirdi?

“Kardeşlerim,” dedi Paneloux sonuca geldiğini bildirerek, “Tanrı sevgisi zor bir sevgidir. İnsanın kendinden vazgeçmesini ve kendini hor görmesini gerektirir. Ama yalnızca o çocukların acısını ve ölümünü silebilir, yalnızca o bu acıyı gerekli kılabilir, çünkü bunu anlamak olanaksızdır ve insan böyle bir şeyi tabii ki ister. İşte sizinle paylaşmak istediğim zor ders bu. İşte, insanların gözünde zalim, Tanrı’nın gözünde kesin olan imana yaklaşmamız gerek. Bu korkunç imge karşısında 190