X.πράσινες ουτοπίες
Σ
ε εποχές πολιτικής-φιλοσοφικής δυσφορίας που προκαλούν την ανάγκη για κοινωνική αλλαγή, η πρόταση, η κριτική, η παρουσία-διασπορά ουτοπικών ιδεών είναι απαραίτητη και αναπόφευκτη. Οι πρόσφατες οικολογικές και οικονομικές κρίσεις, λοιπόν, έχουν ξυπνήσει ξανά το ενδιαφέρον για την έννοια αλλά και την πολιτική στάθμιση της ουτοπίας. Αυτή η γοητεία, όμως, που νιώθουν πολλοί, η γενική αίσθηση του τέλους της ουτοπίας που επικρατεί στην εποχή μας, είναι ίσως μια νέα αφορμή για να αρχίσουν να δημιουργούνται-προτείνονται ξανά παρόμοιες μονόπλευρες, υποκειμενικές περιγραφές υποτιθέμενων επαρκών και σταθερών συμβάσεων συλλογικής έκφρασης μίας μελλοντικής κοινωνίας. Τέτοιες περιγραφές δεν ενισχύουν καθόλου την έννοια της ουτοπίας, αντίθετα, την υποβιβάζουν-υποτιμούν και την συνδέουν με τους αφελείς ορισμούς-περιγραφές του παρελθόντος αλλά και τον ολοκληρωτισμό. Στις μέρες μας, υπάρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός προτάσεων -σχεδίων και εικόνων, που αν και εντυπωσιακός στην περιγραφική ακρίβειά του, πολιτικά αφελείς και απίθανες προσεγγίσεις στα αληθινά οικολογικά προβλήματα αποδίδοντας ξανά δημόσια την ιδέα πως η ουτοπία εξαρτάται από μια μοναδική αρχιτεκτονική ιδιοφυή ιδέα του/της σωτήρος αρχιτέκτονα. Φαίνεται εντέλει πως οι αρχιτέκτονες (διανοούμενοι, ακτιβι49
