“Ik denk dat ze het een leuk verhaal vonden,” zei ik. “Ach kom. De gemiddelde havo-4-leerling heeft de belevingswereld van een platte pannenkoek. Een boek van Giphart is veel te intelligent voor ze.” Jeroen was niet zoals mijn scriptiebegeleider, die zei: “Ik ben ervan overtuigd dat het je lukt.” Als ik dingen met Jeroen wilde bespreken waar ik tegenaan gelopen was in de les, dan lachte hij me uit dat ik het zo stom had aangepakt. Hij overvoerde me met informatie. Hij had allerlei plannen over wat ik met de leerlingen kon doen in de les. Daarnaast moest ik opdrachten maken voor het instituut en iedere week was er een terugkomdag. Na drie weken was ik bekaf. Thuis vond ik niet de rust die ik nodig had omdat ik nog steeds in een studentenhuis met vijftien mensen woonde. Tijdens een vrijdagbijeenkomst op het instituut barstte ik, in plaats van de volzin te produceren die ik in mijn hoofd had, in een huilbui uit. Ik was op. Ik hoopte dat ik in het weekend uit zou rusten, maar in plaats daarvan werd ik alleen maar vermoeider. Zou er iets aan de hand zijn? Ik zou toch niet manisch worden? Ik belde de school op maandagochtend om me ziek te melden. Daarna belde ik dokter Kwelder. “Heb het maar niet te veel over de stage deze week,” adviseerde hij, “eerst moet je tot rust komen. Probeer maar iets leuks te gaan doen, lekker wandelen of zo.” Hij zei dat hij me zo snel mogelijk wilde zien. Voor vanavond zou hij alvast een recept voor slaappillen naar de apotheek faxen. Ik had nog maar net opgehangen of de telefoon rinkelde opnieuw. Het was Jeroen. “Tika, ik hoor dat je ziek bent, wat is er aan de hand?” “Ik ben oververmoeid,” zei ik. “Ik wilde net deze week wat zaken met je bespreken over de stage.” “Maar Jeroen, ik moet een week rust nemen op doktersadvies en in die week mag ik het niet over de stage hebben.” “Ja, dat kan wel zo zijn, maar ik moet toch een aantal dingen met je bespreken.” “Nou, dat kan dan toch na deze week?”
88